ΜΑΚΡΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΤΕΡΑ ΔΥΣΒΑΤΟΣ ο δρόμος που οδηγεί από την συγκάλυψη της αποκάλυψης στην αποκάλυψη της συγκάλυψης. Το συμπέρασμα μιας μεγάλης κουβέντας που κάναμε με τον φίλο μου το γερω-δάσκαλο τις προάλλες για την λίστα Λαγκάρντ και τη σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη.
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΝΑ ΣΤΟΝ ΚΑΪΑΦΑ και από τον Καϊάφα στον Πόντιο Πιλάτο που πλένει και ξαναπλένει τα χέρια του. Ποιος ο Αννας, ποιος ο Καϊάφας και ποιος ο Πόντιος Πιλάτος; Aδύνατο να το πει με σιγουριά κανείς. Εναλλάσσονται διαρκώς οι ρόλοι...
ΚΑΘΕ ΡΩΜΙΟΣ ΚΑΘΕ ΡΩΜΙΑ όνειρο ίδιο κάνει/ την κρίση να περάσουνε, Θε μου να ξεδηλιάνει. Την εξ ύψους βοήθεια επικαλείται ο πρώτος κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγος μας, Ηλίας Σταματάκης. Εχει σηκώσει κι αυτός τα χέρια ψηλά. Κι όμως!
ΜΑΚΡΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΤΕΡΑ ΔΥΣΒΑΤΟΣ ο δρόμος που οδηγεί από την συγκάλυψη της αποκάλυψης στην αποκάλυψη της συγκάλυψης. Το συμπέρασμα μιας μεγάλης κουβέντας που κάναμε με τον φίλο μου το γερω-δάσκαλο τις προάλλες για την λίστα Λαγκάρντ και τη σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη.
ΠΟΥ ’Ν’ ΤΟ ΠΟΥ ’Ν’ ΤΟ το δαχτυλίδι; Ψάξ’ το, ψάξ’ το δεν θα το βρεις! Που ’ν’ το, που ’ν’ το το δαχτυλίδι; Ψάξ ’το, ψάξ ’το δεν θα το βρεις! Ξέρουν καλά να κρύβουν αυτοί! Ειδικότης τους...
'ΜΗ ΚΑΤΗΓΟΡΩΜΕΝ, λοιπόν, την Ευρώπην αλλά ημάς αυτούς. Τί πταίει η Ευρώπη, αν ερανιζόμεθα παρ’ αυτής αντί μέλιτος δηλητήριον; Τί πταίει η Ευρώπη, αν ημείς τυφλώττομεν προς τα καλά και ζητούμεν δια μικροσκοπίου παν το επιβλαβές, όπως το μεταφυτεύσωμεν εις την Ανατολήν; 'Μ. Χουρμούζης ο Βυζάντιος, εφημ. 'Αρμονία της Κωνσταντινούπολης', 11/11/1864.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΓΑΠΗ και παλιά με βάλανε στη μέση... Ο πρώτος στίχος μιας μαντινάδας του Μανώλη Κακλή. Τον θυμήθηκα προχθές ενώ παρακολουθούσα απ’ την τηλεόραση τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ ΑΕΚ και ΑΟ Πλατανιά. Δώσε καινούργια της παλιάς μιαν αμπωχτέ να πέσει! Ο δεύτερος στίχος της μαντινάδας που δεν με εκφράζει, ωστόσο. Χωρούν και οι δυο αγάπες στην καρδιά μου. Για την ιστορία. Νικήτρια στον συγκεκριμένο αγώνα, αναδείχθηκε η ΑΕΚ με 1-0.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΙΤΣΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ που έφυγε προχθές για το άλλο ημισφαίριο της ζωής ο ορισμός του ανθρώπου αξιοπρέπεια, που έχει τη δύναμη να σφίγγει τις γροθιές του μέχρι να ματώνουν τα χέρια του για να μην κραυγάζει τον ανείπωτο πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της. Το απέδειξε περίτρανα όντας για πολλά χρόνια η ψυχή της 'Αρένας' της θεατρικής ομάδας που έχει γράψει και συνεχίζει να γράφει τη δική της, την ξεχωριστή ιστορία, στο πολιτισμικό γίγνεσθαι της μικρής μας πόλης. Ελαφρύ, πολύ ελαφρύ το χώμα που την σκέπασε.
[...] 'ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ συγκεντρώθηκαν στο άγαλμα του Γέρου του Μωριά. Ο ήρως τραυματισμένος όπως ήταν, ανέβηκε στο άγαλμα και κάθισε πάνω στο άλογο, πίσω από τον ανδριάντα του. Φαινόταν απελπιστικά κοντός. Σήκωσε το αριστερό του χέρι κι έδειξε βορειοδυτικά, κάπου προς το Αιγάλεω και την Ελευσίνα. Κάθισε σ’ αυτή τη στάση, ο κόσμος χειροκροτούσε σαν τρελός, το αίμα απ’ το τραύμα του έσταζε στο πλακόστρωτο κι ο Κολοκοτρώνης άρχισε σιγά-σιγά να κατεβαίνει με τη βοήθεια του Ρήγα'. (βλ. βιβλίο του Λευτέρη Φύτρα '50+4 κραυγές' εκδ. Στοχαστής. Απόσπασμα από την 'Κραυγή' με τίτλο 'Το αίμα του Κολοκοτρώνη').
'Αναζητώ μια ακτή να μπορέσω να φράξω/ με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος/ του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, να ’χω/ την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουν μηχανές/ ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες· ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες/ ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι· ή πως δεν υπάρχουν όπλα/ ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο/ των δασών με τους λύκους· ή πως δεν υπάρχουν έμποροι/ ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα/ σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι./ Το ελπίζει ο θεός/ πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών/ δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος'.
Το ποίημα 'Ενας μικρότερος κόσμος'
του Νικηφόρου Βρεττάκου
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (30.10.2012)
