Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


ΜΑΚΡΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΤΕΡΑ ΔΥΣΒΑΤΟΣ ο δρόμος που οδηγεί από την συγκάλυψη της αποκάλυψης στην αποκάλυψη της συγκάλυψης. Το συμπέρασμα μιας μεγάλης κουβέντας που κάναμε με τον φίλο μου το γερω-δάσκαλο τις προάλλες για την λίστα Λαγκάρντ και τη σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη.





ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΝΑ ΣΤΟΝ ΚΑΪΑΦΑ και από τον Καϊάφα στον Πόντιο Πιλάτο που πλένει και ξαναπλένει τα χέρια του. Ποιος ο Αννας, ποιος ο Καϊάφας και ποιος ο Πόντιος Πιλάτος; Aδύνατο να το πει με σιγουριά κανείς. Εναλλάσσονται διαρκώς οι ρόλοι...

ΚΑΘΕ ΡΩΜΙΟΣ ΚΑΘΕ ΡΩΜΙΑ όνειρο ίδιο κάνει/ την κρίση να περάσουνε, Θε μου να ξεδηλιάνει. Την εξ ύψους βοήθεια επικαλείται ο πρώτος κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγος μας, Ηλίας Σταματάκης. Εχει σηκώσει κι αυτός τα χέρια ψηλά. Κι όμως!

ΜΑΚΡΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΤΕΡΑ ΔΥΣΒΑΤΟΣ ο δρόμος που οδηγεί από την συγκάλυψη της αποκάλυψης στην αποκάλυψη της συγκάλυψης. Το συμπέρασμα μιας μεγάλης κουβέντας που κάναμε με τον φίλο μου το γερω-δάσκαλο τις προάλλες για την λίστα Λαγκάρντ και τη σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη.

ΠΟΥ ’Ν’ ΤΟ ΠΟΥ ’Ν’ ΤΟ το δαχτυλίδι; Ψάξ’ το, ψάξ’ το δεν θα το βρεις! Που ’ν’ το, που ’ν’ το το δαχτυλίδι; Ψάξ ’το, ψάξ ’το δεν θα το βρεις! Ξέρουν καλά να κρύβουν αυτοί! Ειδικότης τους...

'ΜΗ ΚΑΤΗΓΟΡΩΜΕΝ, λοιπόν, την Ευρώπην αλλά ημάς αυτούς. Τί πταίει η Ευρώπη, αν ερανιζόμεθα παρ’ αυτής αντί μέλιτος δηλητήριον; Τί πταίει η Ευρώπη, αν ημείς τυφλώττομεν προς τα καλά και ζητούμεν δια μικροσκοπίου παν το επιβλαβές, όπως το μεταφυτεύσωμεν εις την Ανατολήν; 'Μ. Χουρμούζης ο Βυζάντιος, εφημ. 'Αρμονία της Κωνσταντινούπολης', 11/11/1864.

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΓΑΠΗ και παλιά με βάλανε στη μέση... Ο πρώτος στίχος μιας μαντινάδας του Μανώλη Κακλή. Τον θυμήθηκα προχθές ενώ παρακολουθούσα απ’ την τηλεόραση τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ ΑΕΚ και ΑΟ Πλατανιά. Δώσε καινούργια της παλιάς μιαν αμπωχτέ να πέσει! Ο δεύτερος στίχος της μαντινάδας που δεν με εκφράζει, ωστόσο. Χωρούν και οι δυο αγάπες στην καρδιά μου. Για την ιστορία. Νικήτρια στον συγκεκριμένο αγώνα, αναδείχθηκε η ΑΕΚ με 1-0.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΙΤΣΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ που έφυγε προχθές για το άλλο ημισφαίριο της ζωής ο ορισμός του ανθρώπου αξιοπρέπεια, που έχει τη δύναμη να σφίγγει τις γροθιές του μέχρι να ματώνουν τα χέρια του για να μην κραυγάζει τον ανείπωτο πόνο της μάνας που χάνει το παιδί της. Το απέδειξε περίτρανα όντας για πολλά χρόνια η ψυχή της 'Αρένας' της θεατρικής ομάδας που έχει γράψει και συνεχίζει να γράφει τη δική της, την ξεχωριστή ιστορία, στο πολιτισμικό γίγνεσθαι της μικρής μας πόλης. Ελαφρύ, πολύ ελαφρύ το χώμα που την σκέπασε.

[...] 'ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ συγκεντρώθηκαν στο άγαλμα του Γέρου του Μωριά. Ο ήρως τραυματισμένος όπως ήταν, ανέβηκε στο άγαλμα και κάθισε πάνω στο άλογο, πίσω από τον ανδριάντα του. Φαινόταν απελπιστικά κοντός. Σήκωσε το αριστερό του χέρι κι έδειξε βορειοδυτικά, κάπου προς το Αιγάλεω και την Ελευσίνα. Κάθισε σ’ αυτή τη στάση, ο κόσμος χειροκροτούσε σαν τρελός, το αίμα απ’ το τραύμα του έσταζε στο πλακόστρωτο κι ο Κολοκοτρώνης άρχισε σιγά-σιγά να κατεβαίνει με τη βοήθεια του Ρήγα'. (βλ. βιβλίο του Λευτέρη Φύτρα '50+4 κραυγές' εκδ. Στοχαστής. Απόσπασμα από την 'Κραυγή' με τίτλο 'Το αίμα του Κολοκοτρώνη').

'Αναζητώ μια ακτή να μπορέσω να φράξω/ με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος/ του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, να ’χω/ την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουν μηχανές/ ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες· ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες/ ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι· ή πως δεν υπάρχουν όπλα/ ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο/ των δασών με τους λύκους· ή πως δεν υπάρχουν έμποροι/ ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα/ σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι./ Το ελπίζει ο θεός/ πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών/ δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος'.
Το ποίημα 'Ενας μικρότερος κόσμος'
του Νικηφόρου Βρεττάκου

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)


Χανιώτικα νέα (30.10.2012)

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ



ΣΤ’ ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΚΟΛΥΜΒΑΡΙΟΥ
Η 28η Οκτωβρίου 1940




Πολλές και καλές οι εργασίες (σκέφτομαι και γράφω, ποιήματα, ζωγραφιές κ.λπ.) που μου έστειλαν τα παιδιά του Δημ. Σχ. Κολυμβαρίου για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, με ταχυδρόμο τον διευθυντή τους Δημήτρη Χαμηλάκη. Φαίνται άμεσα απ’ αυτές (κρίμα που δεν χωρούν όλες) πόσο πολύ δούλεψαν για να τις ετοιμάσουν, έχοντας σαν εμψυχωτές τους δασκάλους των, την Αννα Τζαβίκα και τον Φίλιππο Τζόρτζογλου. Δεν αποπαίδισεν ο κλάδος των δασκάλων, είναι φανερό. Εύγε και σ’ αυτούς, που προφανώς είναι νέα παιδιά, και στους μαθητές, που μας μεταφέρουν στις μέρες του Σαράντα. Στις μέρες που όλοι μαζί οι Ελληνες είπαν ΟΧΙ στους Ιταλούς εισβολείς, κι έγραψαν με αίμα τους στα βουνά της Αλβανίας σελίδες δόξας.
Και του χρόνου με υγεία και καλή πρόοδο!
Β.Θ.Κ.

Το έπος του 1940
Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι πολύ σημαντική ημέρα γιατί αυτήν την ημέρα οι Ελληνες είπαν το ΟΧΙ στους Ιταλούς κατακτητές.
Αμέσως μετά, η Ελλάδα μπήκε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αρχικές νίκες εναντίον των Ιταλών αναπτέρωσαν το ηθικό των Ελλήνων και της Ευρώπης. Στη συνέχεια, όμως, οι Ιταλοί σε συνεργασία με τους Γερμανούς λύγισαν τους Ελληνες.
Ακολουθησαν 4 χρόνια φρικτής κατοχής όπου πολλοί Ελληνες έχασαν τις ζωές τους. Παρόλα αυτά, η φλόγα της λευτεριάς δεν έσβησε και η Αντίσταση συνεχίστηκε μέχρι την τελική νίκη.
ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Στ2 (Ομαδική εργασία)
Η χώρα μας είπε 'ΟΧΙ' στην μεγάλη Ιταλία/κι αυτή μετά φώναξε για βοήθεια τη αδίστακτη Γερμανία.
Την άλλη μέρα οι άνδρες ανέβηκαν στο βουνό/και πήγανε να κάνουνε έναν πόλεμο φριχτό.
Οι γυναίκες έφτιαχναν ρούχα για ώρα πάρα πολλή/ για να είναι σίγουρες ότι η Ελλάδα δεν θα ηττηθεί.
Την ημέρα που ήτανε η μάχη/ η τελική/ πέθαναν οι Ελληνες μαζί και Ιταλοί.
Ο πόλεμος αυτός ήταν δύσκολος πολύ/ μα τελικά ο Ελληνας ήταν ο νικητής.
Η Ελλάδα ήταν νικήτρια τελικά/ και μετά από αυτό παράτησε τα φονικά.
Ανδρέας Νικολακάκης Στ2

28η Οκτωβρίου 1940
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής ξεκίνησε να πάει στον πρωθυπουργό Μεταξά για να του ζητήσει την παράδοση των ελληνικών εδάφων. Εκείνος απάντησε με ένα μεγάλο ΟΧΙ.
Τότε ο στρατός σκαρφάλωσε στα βουνά, φώναξαν 'αέρα' κι άρχισε ο πόλεμος. Πολέμησαν γενναία για την ελευθερία της Ελλάδος. Δεν μάχονται μόνο οι στρατιώτες αλλά οι Ελληνίδες, οι κοπέλες πλέκοντας κάλτσες, κασκόλ αλλά και σαν νοσοκόμες ή μεταφορείς πυρομαχικών.
Το κρύο η έλλειψη τροφής δεν λύγισαν τους στρατιώτες μας. Πολέμησαν και νίκησαν τον εχθρό.
Γι’ αυτό εορτάζουμε κάθε χρόνο την επέτειο της μεγάλης μας εθνικής εορτής.
Κυριακή Πλατσάκη

'Αέρα' οι φαντάροι μας,
'Απάνω του' οι τσολιάδες
επιάσανε τσι σαν τ’ αρνιά
αιχμάλωτους χιλιάδες...
Πάνος Διακουλάκης, Στ

Τα ΟΧΙ του ελληνικού λαού
Τρία γράμματα του αλφάβητού μας, που κλείνουν όμως μέσα τους όλο το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής, όλο το υψηλό ήθος της ιστορίας μας.
ΟΧΙ. Πόσα δε μου λέει τώρα που γιορτάζουμε την επέτειό του, έστω και αν πέρασαν τόσα χρόνια από τη μεγάλη εκείνη στιγμή του 1940.
Ηταν 28η Οκτωβρίου του 1940. Από στόμα σε στόμα μαθεύτηκε η είδηση του πολέμου. Η Ιταλία μας είχε κηρύξει τον πόλεμο. Αυτή η μεγάλη αυτοκρατορία, τα έβαζε με τη μικρή Ελλάδα μας. Οπως ο Γολιάθ με τον Δαβίδ.
Σαν αστραπή έφτασε το μεγάλο 'ΟΧΙ' ως την τελευταία γωνία της πατρίδας μας. Ολόκληρος ο κόσμος απορεί που η μικρή μας Ελλάδα δεν παραδίνεται. Μάχες και νίκες στα σύνορά μας.
Τα εκατομμύρια οι Ιταλικές λόγχες δεν φοβίζουν τους Ελληνες στρατιώτες 'Αέρα! Αέρα!' ακούγεται παντού. Κι αυτή η φωνή κάνει τους εχθρούς να γυρίζουν πίσω πανικόβλητοι. Μα ένας άλλος εχθρός της πατρίδας μας, η μεγάλη Γερμανία τρέχει να βοηθήσει τη σύμμαχό της. Κι αυτή όμως δέχεται την αντίστασή μας που απορεί. Το αν τελικά μας σκλάβωσαν δεν έχει σημασία. Οι Ελληνες έδειξαν το θάρρος και τη λεβεντιά τους. Απόδειξαν σ’ όλο τον κόσμο ότι δεν παραδίδονται στη σκλαβιά. Και οι αγώνες τους μετά τη σκλαβιά τους χάρισαν τη νίκη. Γιατί ξέρουν να πολεμάνε για τα ιδανικά τους. Για την πατρίδα τους και για τη λευτεριά τους.
Δημήτρης Καρτάκης, Στ1

Ο Μουσολίνι ο παλαβός
με τα πολλά αστεία
έβγαλε έξω τον στρατό
με σιγουριά και βία.

Οι Ελληνες πολεμιστές
νευρίασαν γι’ αυτό
και πέταξαν στη θάλασσα
τον Ιταλικό στρατό.

Οι Ιταλοί δεν μπόρεσαν
να πάρουν μονάχοι την Ελλάδα
γι’ αυτό και ζήτησαν βοήθεια
απ’ τη γερμανική ομάδα.

Ιταλοί και Γερμανοί
νικήσανε αρχικά
δεν λογάριαζαν όμως τον Ελληνα
την ελεύθερη καρδιά.

Στ2 (Ομαδική εργασία)

Χανιώτικα νέα (27.10.2012)

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


'ΧΙΛΙΑΔΕΣ χρόνια παρελαύνουν χωριστά οι Ελληνες'. Φτάνει εν και μόνο στίχος του Ποιητή για την περιγραφή της πραγματικότητας. Κι όμως το έπος του Σαράντα, την επέτειο του οποίου γιορτάζουμε αύριο, το έγραψαν όλοι μαζί, ενωμένοι, σαν μια γροθιά οι παλιοί μας.

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'ΧΙΛΙΑΔΕΣ χρόνια παρελαύνουν χωριστά οι Ελληνες'. Φτάνει εν και μόνο στίχος του Ποιητή για την περιγραφή της πραγματικότητας. Κι όμως το έπος του Σαράντα, την επέτειο του οποίου γιορτάζουμε αύριο, το έγραψαν όλοι μαζί, ενωμένοι, σαν μια γροθιά οι παλιοί μας.

ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ ξανανθίσαν τα κλωνάρια/ που πάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές/ τα νέα να στολίσουν παλικάρια/ που απ’ όλες της Ελλάδας τις μεριές/ τραβούν μ’ ορμή, με θάρρος και μ’ ελπίδα, για να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα... Δυνατά, καθαρά, αργά, χρωματιστά! Ετσι όπως μας μάθαινε η δασκάλα μας να απαγγέλουμε, προσπάθησα ν’ απαγγείλω το ποίημά μου στη σχολική γιορτή. Πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού θυμούμαι. Σαν χθες.

ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ, δε θα κλείσουν, θα κλείσουν, δεν θα κλείσουν, θα κλείσουν, δεν θα κλείσουν, θα κλείσουν. Αντε κι έκλεισαν. Θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν, δεν θα ψηφιστούν, θα ψηφιστούν... Αντε και ψηφίστηκαν. Τον Μάρτιο πάλι. Αν ξεχειμωνιάσουμε...

ΚΑΙ ΣΤΡΑΒΟΣ ειν’ ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε, μου είπε σε γενομένη συζήτηση προχθές ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Και συμπλήρωσε: Να τον ξεστραβώσουμε τον γιαλό δεν μπορούμε, μπορούμε όμως να βρούμε άλλο γιαλό για ν’ αρμενίζουμε. Σιβυλλικός;

ΔΥΟ ΦΑΡΜΑΚΑ χρειγιάζονται να γιατρευτεί η κρίση/ το ’να ’ναι η χάρη του Θεού, τ’ άλλο καλή μας χρήση. Απ’ τον παπα - Αποστόλη Διαμαντούδη η σημερινή μαντινάδα. Στη γραμμή του 'Συν Αθηνά και χείρα κίνει'.

ΠΡΙΝ ΤΟ 2009 οι ελληνικές Τράπεζες παρουσίαζαν στους ισολογισμούς τους κέρδη 120%, 150% και 200%! Τώρα οι ίδιες τράπεζες έχουν ελλείμματα - ζημιές, τις οποίες όμως τις πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης μέσω της λεγόμενης ανακεφαλαίωσης. Με απλά λόγια. Οι ιδιωτικές Τράπεζες όταν έχουν κέρδη τα ιδιωτικοποιούν, ενώ όταν έχουν ζημιές τις κοινωνικοποιούν! Φιλελεύθερες στα κέρδη 'σοσιαληστ(ρ)ικές στις ζημιές'! Απο τον 'βοριά' στη στήλη του '9 μποφόρ' (βλ. εφ. 'Χριστιανική', Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012).

ΓΙΟΡΤΗ καστάνου απ’ τον Δήμο Κισάμου σε τρεις φάσεις. Αύριο Κυριακή στον Σάσαλο, την άλλη Κυριακή στο Ελος και τη μεθεπόμενη στον Κάμπο. Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι/ και το κοπέλι κοπελιά κι η κοπελιά κοπέλι. Συμπληρώνω. Και η φτώχεια καλοπέραση!

Ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ και ο Θεμιστοκλής ήταν πολιτικοί αντίπαλοι στη διάρκεια των περσικών πολέμων, αλλά και αργότερα, στην πρώτη περίοδο της αθηναϊκής ηγεμονίας. Τότε ο Αριστείδης τιμήθηκε απ’ όλες τις πόλεις της συμμαχίας, επειδή εκτιμήθηκε ο δίκαιος τρόπος με τον οποίο όρισε τη συνεισφορά κάθε πόλης. Ο Θεμιστοκλής των ειρωνευόταν, λέγοντας ότι ο έπαινος αυτός δεν ταιριάζει σε άνδρα, αλλά σε σακούλι με χρυσάφι! Ετσι προσπάθησε να εκδικηθεί τον Αριστείδη για κάποια παλιότερη λογομαχία τους. Γιατί όταν είπε κάποτε ο Θεμιστοκλής ότι η πιο μεγάλη αρετή του στρατηγού είναι να προαισθάνεται τις σκέψεις των εχθρών ο Αριστείδης του απάντησε: 'Αυτό, βέβαια, Θεμιστοκλή, είναι αναγκαίο. Αλλά καλό είναι για έναν στρατηγό να έχει επίσης καθαρά χέρια'. Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας'.

'[...] Ετσι αποκόπηκαν απ’ τους υπόλοιπους/ και συνέχισαν την πορεία τους στη βροχή/ και στο χιόνι/ ενώ κάτω απ’ τον λαμπρό ηλεκτρονικό ήλιο/ βημάτιζε ακέφαλος/ ο κορμός της συμβατικής παρέλασης./ Απ’ τη μέση και κάτω, η παιδεία·/ άρρυθμη, νωχελική, ημίγυμνη./ Για τον ένα ή τον άλλο λόγο/ χιλιάδες χρόνια παρελαύνουν χωριστά/ οι Ελληνες'.
Από το ποίημα 'Εικοστή Ογδόη'
του Κωνσταντίνου Δ. Φράγκου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (27.10.2012)

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


ΤΟΥΤΗ τη μέρα είχαν ορίσει και οι κτηνοτρόφοι να αφήσουν τα βουνά και να κατεβάσουν τα κοπάδια τους στα χειμαδιά. Για να προφυλάξουν μάλιστα απ’ το κακό μάτι τα ζώα τους τούς έβγαζαν τα μεγάλα κουδούνια και τους έβαζαν μικρά. Να μην ακούγονται πολύ και να προκαλούν τον φθόνο.


ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΒΡΕΧΕΙ μια ήσυχη βροχή. 'Σιγά - σιγά ’βρεχεν ο Θιος κι ο Γιάννης ετραγούδιεν'... Ο πρώτος στίχος από ένα άγνωστο στους πολλούς ριζίτικο τραγούδι (βλ.: Σταμάτη Α. Αποστολάκη: 'Ριζίτικα, τα δημοτικά τραγούδια'). Να τον αλλάξω για την περίσταση: 'Σιγά - σιγά ’βρεχεν ο Θιος κι εγώ ’γραφα στην κόλλα'...
ΣΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ Αϊ-Δημήτρη το μικρό κεράκι αρκεί... Του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη σήμερα (χρόνια πολλά στις Δήμητρες και στους Δημήτρηδες) και κατ’ αρχάς σ’ έναν στίχο από ένα παλιό ποίημα ο νους μου. Αλλο πράγμα το τι ποιήματα θυμάμαι απ’ το Δημοτικό. Τ’ αποστηθίζαμε, τα μαθαίναμε δηλαδή απέξω, τα ποιήματα, τότε. Μέχρι και τα απολυτίκια των Αγίων.
ΟΡΟΣΗΜΟ στη ζωή των γεωργών και των κτηνοτρόφων η γιορτή του Αγίου Δημητρίου, όπως αυτή του Αγίου Γεωργίου (βλ. βιβλίο της Αικατερίνης Τσοτάκου - Καρβέλη 'Λαογραφικό Ημερολόγιο', εκδ. 'ΠΑΤΑΚΗ'). Σε πολλά μέρη της Ελλάδας σήμερα ανοίγουν τα βαρέλια και δοκιμάζουν τα νέα κρασιά. Πρώτη δουλειά είναι να έρθει ο παπάς ν’ αγιάσει τα βαρέλια ρίχνοντας μέσα λίγο αγιασμό. Υστερα ο νοικοκύρης θα τραβήξει κρασί απ’ τον πείρο και θα προσφέρει πρώτα στον παπά, που θα δώσει τις ευχές του.
ΤΟΥΤΗ τη μέρα είχαν ορίσει και οι κτηνοτρόφοι να αφήσουν τα βουνά και να κατεβάσουν τα κοπάδια τους στα χειμαδιά. Για να προφυλάξουν μάλιστα απ’ το κακό μάτι τα ζώα τους τούς έβγαζαν τα μεγάλα κουδούνια και τους έβαζαν μικρά. Να μην ακούγονται πολύ και να προκαλούν τον φθόνο.
ΤΟΥΤΗ τη μέρα, πριν από 100 χρόνια, απελευθερώθηκε και η πόλη της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους. Ανήμερα της γιορτής του πολιούχου Αγίου της. Και για να μην ξεχνιόμαστε. Αν έλειπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που όντας πρωθυπουργός διέταξε τον Κωνσταντίνο να την καταλάβει χωρίς καθυστέρηση, μάλλον οι Βούλγαροι θα την είχαν. Μόλις 4,5 χιλιόμετρα μακριά απ’ το κέντρο της πόλης είχε στρατοπεδεύσει ο βουλγάρικος στρατός.
'ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ στο λαιμό και με την πλάτη κάτω/ βρισκόμαστε και θέλουνε να κάνουμ’ άσπρο πάτο./ Και να το πιουμ’ ολόκληρο ως κάτω το ποτήρι,/ που μας ποτίζ’ η τρόικα, τουτέστιν... χαρακίρι'. Αντί για μαντινάδα μια μικρή ρίμα απ’ τον Εννιαχωριανό σήμερα. Για να καλύψουμε και την επικαιρότητα...
'ΑΣ ΤΑΞΩ πως επιάστηκα σε μιας γυναίκας τρίχα/ κι έσπασε η τρίχα κι έχασα στον κόσμο ό,τι κι αν είχα'. Απ’ τον 'Ερωτόκριτο' βέβαια αυτοί οι στίχοι, που εγώ εκ παραδρομής χθες τους απέδωσα στον Νίκο Ξυλούρη. Ενα το κρατούμενο. Συν το ό,τι άλλαξα τον πρώτο στίχο γράφοντας: 'εκρέμασα την τύχη μου σε μιας τσιγγάνας τρίχα'. Αναγκαία η διόρθωση.
'ΟΙ ΑΕΡΟΠΑΓΙΤΕΣ της Αθήνας συνήθιζαν να ελέγχουν και να τιμωρούν τους νεαρούς που δε δούλευαν, αλλά έτρωγαν άσκοπα την πατρική τους περιουσία. Κάποτε, προφανώς έπειτα από καταγγελία, κάλεσαν κάποιους νέους που έτρωγαν όλη τη μέρα τους κοντά σε φιλοσόφους και τους ρώτησαν: «Πώς μπορείτε, αν και συνέχεια βρισκόσαστε πλάι στους φιλοσόφους, να ζείτε άνετα και να διατηρείστε σε τόσο καλή κατάσταση;». Απάντησαν τότε αυτοί: «Καλέστε τον τάδε μυλωνά και θα καταλάβετε τους λόγους». Οταν ήρθε ο μυλωνάς - μάρτυρας, είπε στους Αεροπαγίτες: «Οι νέοι αυτοί έρχονται όλες τις νύχτες στο μύλο και βοηθάνε στο άλεσμα με νυχτοκάματο 2 δραχμές». Οι Αεροπαγίτες θαύμασαν τους νεαρούς και τους επιβράβευσαν με 200 δραχμές'. Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').

'Στο χωριό μας που δεν είναι κι ομορφότερο στην πλάση/ μας αφήκαν οι γονείς μας μια γερόντισσα εκκλησία./ Δεν της έχομε φτιαγμένο μαρμαρένιο εικονοστάσι,/ τα καντήλια της δεν είναι κρυσταλλένια και χρυσά./ Φτωχικά ντυμένους έχει και τους γέρους της παπάδες,/ ταπεινοί κι οι δυο της ψάλτες είναι πάντα εργατικοί./ Στα μανάλια της μεγάλες δεν ανάβουμε λαμπάδες,/ στον αφέντη Αϊ Δημήτρη το μικρό κεράκι αρκεί'.
Από το ποίημα 'Ο Αϊ-Δημήτρης' του Γεωργίου Αθάνα.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (26.10.2012)

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


Είμαστε στο ‘εμείς’ και όχι στο ‘εγώ’». Καλά μας τα ’πε ο μπάρμπα-Γιάννης ο Μακρυγιάννης. Μόνο που εμείς δεν το μάθαμε, παρά τα παθήματα, το μάθημά μας. Αφησε που μπερδέψαμε το 'υπέρ πάτρης' και το κάναμε 'υπέρ πάρτης'.

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

Ας τάξω πως επιάστηκα σε μιας γυναίκας τρίχα/ κι έσπασε η τρίχα κι έχασα στον κόσμο ό,τι κι αν είχα... Στους στίχους αυτούς του Ερωτόκριτου ο νους μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την αίσθηση ότι η Ελλάδα σαν χώρα έχει κρεμάσει την τύχη της 'σε μια ς τρίχα'. Ολα πάλι κρέμονται από μια κλωστή και μάλιστα μπαμπακερή, η γενική αίσθηση.

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ έτσι όπως τα επέβαλαν οι εντολείς των δανειστών παύλα ελεγκτών μας, η ελληνική κοινωνία. Οχι δυσβάσταχτα, αλλά αβάσταχτα, τα 'προαπαιτούμενα' για την εκταμίευση της δόσης. Είναι ηλίου φαεινότερον αυτό. Πάλι με την πλάτη στον τοίχο βρεθήκαμε. Στο υπό πλήρη κατάρρευση πολιτικό σκηνικό της Μεταπολίτευσης.

Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΠΗΡΑΤ’ ως εδά, αν μας τα δώσεις πίσω,/ Αντώνη στσ’ άλλες εκλογές κι εγώ θα σε ψηφίσω. Από τον πρώτο κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγο μας Ηλία Σταματάκη, η παρέμβαση. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.

ΜΠΡΟΣ ΓΚΡΕΜΝΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ρέμα! Για τον γκρεμνό δεν μπαίνει θέμα. Στο ρέμα, λοιπόν, μπας και σωθούμε. Αν συμφωνούσαμε ποιος είναι ο γκρεμνός και ποιο το ρέμα.

«ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Οσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί να την φυλάμε και όλοι μαζί και να μη λέγει ούτε ο δυνατός ‘εγώ’ ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς ‘εγώ’; Οταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει να λέγει ‘εγώ’. Οταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε ‘εμείς’. Είμαστε στο ‘εμείς’ και όχι στο ‘εγώ’». Καλά μας τα ’πε ο μπάρμπα-Γιάννης ο Μακρυγιάννης. Μόνο που εμείς δεν το μάθαμε, παρά τα παθήματα, το μάθημά μας. Αφησε που μπερδέψαμε το 'υπέρ πάτρης' και το κάναμε 'υπέρ πάρτης'.

ΕΔΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ 'ΔΟΥΛΑ' του ο Σαμαράς, μετά θα κάμει τη 'δούλα' του ο Τσίπρας. Ως εκειά θωρώ. Παραπέρα το τοπίο είναι θολό... Από τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο η πρόβλεψη, σε γενομένη τις προάλλες τηλεφωνική μας κουβέντα. 'Δούλα', όπως γράφει ο Αντώνης ο Ξανθινάκης στο 'Λεξικό' του, είναι η κατ’ εναλλαγή απασχόληση στην οδήγηση ζώων που αλωνίζουν.

ΗΡΑΚΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟ, πρόεδρο Συνταξιούχων ΙΚΑ Χανίων, Χανιά: Χάρηκα που βρήκες, όπως εσύ ξέρεις, πάλι το κουράγιο και ξανάβγαλες τη 'Φωνή των Συνταξιούχων' στην κυκλοφορία. Πάνω που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι τι έγινε και σίγησε, εδώ και μήνες, να την! Ετσι όπως τα γράφεις, Ηρακλή είναι! Τίποτα δεν χάνεται, αν εμείς δεν το αφήσουμε να χαθεί και τίποτε δεν σώζεται, αν δεν αγωνιστούμε για τη σωτηρία του.

'Ο ΗΛΙΟΣ ΕΓΕΡΝΕ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ματωμένος, ο πρώτος Ελληνας αξιωματικός άφηνε την τελευταία του πνοή στην Κορέα. Ο πατέρας του ήταν ένας γαλατάς στον Πειραιά, λιγομίλητος και σοβαρός. Από κείνη τη μέρα δεν ξαναμίλησε ποτέ ούτε άνοιξε το μαγαζί του. Τα μάζεψε όλα κι έφυγε με την οικογένειά του, γυναίκα και δυο κόρες, σ’ ένα χωριό της Λάρισας, απ’ όπου είχαν έρθει πριν είκοσι χρόνια. Αντεξε δέκα χρόνια στενοχώριας και βαθιάς κατάθλιψης. Πέθανε με τη φωτογραφία του γιου του στο προσκέφαλο'. Μια από τις '50+4 κραυγές' του Λευτέρη Φύτρα, εκδ. 'Στοχαστής', αντί για ιστορικό ανέκδοτο.

'Παραμερίστε! Ψέματα αν λέω η αλήθεια,/ μόνο ήσυχος να μείνω δεν μπορώ./ Κοιτάχτε!/ Τ’ αστέρια ξανά αποκεφαλίσαν/ σταλάζει αίμα ο ουρανός σαν σφαγείο!/ Εϊ, σεις!/ Ουρανοί!/ Το καπέλο σας βγάλτε!/ Περνάω εγώ!/ Ησυχία μουλωχτή./ Το σύμπαν κοιμάται,/ ακουμπώντας στο μπράτσο/ το πελώριο αυτί/ κατάστηκτο απ’ τα τσιμπούρια των άστρων'.
Από το ποίημα του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
'Σύννεφο με παντελόνια'.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (25.10.2012)

Σημείωση: Εκ παραδρομής οι στίχοι αποδόθηκαν (αλλαγμένος μάλιστα ο πρώτος στον Νίκο Ξυλούρη)

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...


"Αν σ' είχα πάρει", της λέω, "δεν θα είχα γνωρίσει εκείνο τον κύριο... Αψιού που μ' έκανε ολόγρο με την ευγένειά του"!



Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
kak_nektar@yahoo.gr

Ο κύριος... ααψιού!

Τρεις φορές φταρνίστηκε! Τρεις φορές άκουσε το "υγεία"! "Ααψιού", "υγεία" - "ααψιού", υγεία - "αψιού, "υγεία". Σε κλάσματα δευτερολέπτου, εν ριπή οφθαλμού όλα αυτά...
Σε μιαν ανηφορίτσα της πόλης μας με πρόλαβε η βροχή! Ούτε ομπρέλα ούτε μπουφάν! Γρηγόρεψα το βήμα και θέλοντας να προφυλαχθώ από τη δυνατή μπόρα συνάντησα τον... άνθρωπό μου σε πυλωτή πολυκατοικίας όπου κι εκείνος βρέθηκε για να προφυλάξει τον εαυτό του!
"Αψιού"... μου είπε μες στα μούτρα μου, φόραγα τα μυωπικά γυαλιά, είχα φάει και ολίγη από ψιχάλα, δεν με 'νοιαξε!
"Υγεία" του ανταπέδωσα! "Αααψιούούού" εκείνος δεύτερη φορά μα είδα στα μάτια του πως ήθελε συγγνώμη να μου πει για την πρώτη... ατυχή και άδικη ομολογουμένως κατ' εμού επίθεσή του!
Το 'χα συνηθίσει, "ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται" εξάλλου! "Υγείααα" του είπα και πήγα να... γελάσω με την τύχη μου!
Με κοίταξε κάπως λοξά! Κατάλαβα πως τον παραξένεψε η μη αντίδρασή μου! Το αντιλήφθηκα αμέσως και πάλι από το βλέμμα του πως ήθελε να με ρωτήσει: "Πώς κι έτσι ρε άνθρωπε και δεν σε πείραξε που φταρνίζομαι ενώπιος ενωπίω;".
Ομως το κακό είχε ήδη τριτώσει! "Αψιούούού" στριφογυριστό "ωραιοπωμένο" ήρθε κι έκατσε όλο δικό μου -να το καταφχαριστηθώ- πάνω στο κούτελό μου...
"Υγεία σας και φεύγω κύριε, χάρηκα για τη γνωριμία" του είπα και ρίχτηκα στη βροχή πιο δυνατός και με περισσότερο πείσμα να φτάσω το γρηγορότερο στο αυτοκίνητό μου!
Τη βροχή δεν τη φοβόμουν πια! Για μια στιγμή μάλιστα, ένιωσα σα να περνώ ανάμεσα από τις στάλες! Δεν είχα απομακρυνθεί και πολύ και άκουσα πίσω μου μια φωνή να φωνάζει "συγγνώμη"! Ηταν ο άνθρωπός μου· το κατάλαβα από τη χροιά της φωνής!!!  
Στράφηκα -εν κινήσει- και φώναξα "όλα καλά"! Τον είδα μες στη βροχή να με χαιρετάει από μακριά! Ενιωσα "κατάψυχα" χαρούμενος για αυτή την ξαφνική και παράξενη γνωριμία! Δίχως να σταματήσω σήκωσα κι εγώ το χέρι μου! Προχωρώντας σκεφτόμουν την κωμική σκηνή που παίχτηκε στην πυλωτή της πολυκατοικίας! "Δεν τον ρώτησα πώς τον λένε μωρέ, πώς να τονε λένε"!
Με το χαμόγελο κολλημένο στα χείλη δεν κατάλαβα πότε έφτασα και πότε κάθησα μες στο αυτοκίνητό μου!
Η μπόρα είχε σταματήσει! Κοίταξα την ξεχασμένη ομπρέλα μου στο κάθισμα του συνοδηγού!
"Αν σ' είχα πάρει", της λέω, "δεν θα είχα γνωρίσει εκείνο τον κύριο... Αψιού που μ' έκανε ολόγρο με την ευγένειά του"! Εβαλα μπρος τη μηχανή και ξεκίνησα...

Χανιώτικα νέα (24.10.2012)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


ΟΛΟ και πλησιαίνουν τελευταία τα μαύρα σύννεφα στον ελληνικό και γενικότερα στον ευρωπαικό ουρανό. Σύννεφα που προμηνύουν βροχή. Βροχή δαρτή. Ζητούνται νέου τύπου ομπρέλες.




ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΦΩΝΗ αλαλαγμού και στεναγμού\ Για όλο το ξερίζωμα.\ Για όλη την α-ταξία» Από τον πρωτίστως πολιτικό ποιητή, εκλεκτό συνεργάτη της εφημερίδας μας και διακεκριμένο δημοσιογράφο και συγγραφέα Δημήτρη Κακαβελάκη. Με αφορμή την χθεσινή ποιητική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον «Χώρο Τέχνης Χανίων» με τον γενικό τίτλο «Μια μόνο λέξη κι ένε γυμνό σώμα» (απ’ τους τίτλους των δυο νέων ποιητικών του συλλογών), Και την αυριανή (δεύτερη)βραδιά πολιτικής ποίησης (ώρα 7 μ. μ. ) στο Μουσείο Τυπογραφίας των «Χανιώτικων νέων»
ΑΠΟ τους λίγους πνευματικούς ανθρώπους που επιμένουν να μιλούν ο Δημήτρης Κακαβελάκης. Έχοντας αισθανθεί τους κινδύνους που ελλοχεύουν ενώ εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν οι λαοί για να θυμηθώ τον Αλεξανδρινό ποιητή.
ΟΛΟ και πλησιαίνουν τελευταία τα μαύρα σύννεφα στον ελληνικό και γενικότερα στον ευρωπαικό ουρανό. Σύννεφα που προμηνύουν βροχή. Βροχή δαρτή. Ζητούνται νέου τύπου ομπρέλες.
ΜΙΚΡΟΙ μεγάλοι λαχταρούν η κρίση να περ’ασει\ και η ζωή χαμόγελα σε όλους να μοιράσει. Η τελευταία μαντινάδα που μου έστειλε ο Ηλίας ο Σταματάκης. Μια κουβέντα είναι το τι λαχταρούμε, Ηλία! Το θέμα είναι το πώς γίνεται πραγματικότητα αυτό που λαχταρούμε.
ΡΩΤΗΣΑΝ τον Γέροντα Παίσιο: Γέροντα να αγαπάμε τους ξένους;’»  «Να αγαπάμε τους ξένους για να μην γίνουμε ξένοι προς τον θεό», ήταν η απάντηση. «Αν γνώριζε την απάντηση αυτή η Χρυσή Αυγή τότε όχι μόνο δεν θα εμφανιζόταν υποκριτικά υπερασπιστής του Γέροντα αλλά θα τον αποκήρυσσε.» Το σχόλιο που έκαμε στη στήλη του «9 μποφόρ» (βλ. εφ. «Χριστιανική». 11. 10.2012) «Ο Βοριάς».
ΕΤΟΙΜΟΣ σε 36 μήνες ο Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης. Από τον βουλευτή Χανίων Λευτέρη Αυγενάκη η δήλωση δέσμευση στους ξενοδόχους. Τι είχε τι έχασε! Θα έχει φάει πολύ σίδερο η μύγα και πολύ ατσάλι το κουνούπι μέχρι τότε.
ΣΤΟ γήπεδο Νεροκούρου το περασμένο Σάββατο όπου  η Ιωνία (παλιά μου αγάπη) και ο τοπικός Ηρακλής (καινούρια αγάπη αυτός) διασταύρωσαν τα ξίφη τους. Ισόπαλο (1-1) το τελικό αποτέλεσμα. Ωραίος αγώνας. Γεμάτος δύναμη και πάθος, σε αθλητικά πλαίσια πάντως.
Ο ΕΎΑΓΓΕΛΟΣ Ζάππας περνώντας έξω από το Ζάππειο Μέγαρο το κοιτούσε με περιέργεια. Είχε άσπρα μαλλιά φορούσε τσαρούχια και ήταν ντυμένος με σμόκιν γκρι. Πλησίασε στην είσοδο και ρώτησε τον φύλακα: «Μπορώ να πιώ ένα ποτήρι νερό;» «Κλείσαμε κύριε, ελάτε αύριο να πιείτε όσο θέλετε» «Ξέρετε είμαι ο Ευάγγελος Ζάππας». « Κι εγώ είμαι ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Σας παρακαλώ ελάτε αύριο αν διψάτε.» Ο Ζάππας έβγαλε κρυφά από την τσέπη του έναν σουγιά πήγε στην ακριανή κολόνα για να μην δίνει στόχο και χάραξε προσεκτικά το Ε και το Ζ. Από κάτω σημείωσε την χρονολογία: 1882. ; Έκλεισε τον σουγιά τον έβαλε στην θέση του σμόκιν και συνέχισε τον περίπατο του στον Εθνικό Κήπο ευτυχισμένος.» Από τις «50 + 4 κραυγές ’ του Λευτέρη Φύτρα.

« ΧΡΟΝΟΣ ενέργειας χρόνος ανενέργειας\ Ανιχνεύουνε τα χρόνια τα’ ουρανού\ Και ξεριζώνουνε τα χρόνια του ανθρώπου.\ Για να φυτεύουν οι χρησμοί\ Λόγια μονώνυμα,
διώνυμα\ τριώνυμα κα πολυώνυμα\ Όλα να ανεβοκατεβαίνουν στα επίπεδα που κατοικούν\ Οι εξηγήσεις του δισεπίλυυτου \ που είναι πνεύμα τρόμου.\ Φωνή αλαλαγμού και στεναγμού.\ Για το ξερίζωμα \ Για όλη την α-ταξία» Το ποίημα «Εξηγήσεις δυσεξήγητου» του Δημήτρη Κακαβελάκη

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (23.10.2012)

Φωτό: Ειρήνη Καλαιτζάκη

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ


Αυτός είναι ο Φρες. Ετσι πορεύτηκε στους αιώνες. Ετσι πατά στο παρόν ατενίζοντας το μέλλον. Αυτά είναι τα ήθη και τα έθιμά του. Αυτός είναι ο πλούτος της φτώχειας του. Το πρόσωπό του, έτσι όπως το σμίλεψαν οι καιροί...




ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Ο Φρες στο διάβα των αιώνων (1)

Σαν θες να μάθεις για τον Φρε στο διάβα των αιώνων στη Βαγγελίστρα πήγαινε στσ’ Εικοσιμιά τ’ Οκτώβρη όπου η παρουσίαση ενός καλού βιβλίου, ενός βιβλίου ζηλευτού, έργο του Μακριδάκη.
Οχι απάντησα στον συγγραφέα (φωτ.) του βιβλίου 'Ο Φρες στο διάβα των αιώνων', όταν τηλεφωνικά μου ζήτησε να παρουσιάσω το βιβλίο του. Στις τόσες υποχρεώσεις ακόμα μια, σκέφτηκα. Ηταν ένα 'όχι' που δεν μπόρεσε να εμποδίσει, ωστόσο, δυο μικρά φτερουγάρικα 'ναι' να εμφανιστούν μόλις έκλεισα το τηλέφωνο. Πώς να πω όχι στον Μανώλη, έναν απ’ τους καλούς φίλους των γυμνασιακών μας χρόνων, τότε που μ’ ένα σακούλι γεμάτο όνειρα και φασκόμηλα ο καθένας μας στην πλάτη, πηγαινοερχόμαστε με τα πόδια μαζί στο πάλαι ποτέ, αλλά και νυν και αεί ένδοξο Γυμνάσιο Βάμου, για να μάθουμε γράμματα, γράμματα σπουδάγματα! Πώς να πω όχι στον Μανώλη τον Μακριδάκη, που εδώ και τριάντα πέντε τόσα χρόνια έχει ταχθεί να υπηρετεί με ένθεο πάθος, συνεχώς και αδιαλείπτως, ψυχή τε και σώματι τον κρητικό λαϊκό πολιτισμό και ευρύτερα τον ελληνικό, όντας μπιστικός του δραγάτης στη φρεδιανή πεζούλα! Κατ’ αρχήν ναι από υποχρέωση, λοιπόν. Ενα ναι που έγινε θερμό, ένα ναι ψυχής, ωστόσο, όταν είδα το βιβλίο σε σκόρπια φύλλα και του έριξα μια ματιά, λίγο πριν την έκδοσή του. Τόσο θερμό που όχι μόνο άντεξε στο καθυστερημένο φτάσιμο του βιβλίου (μόλις πριν από 8 μέρες) στα χέρια μου, αλλά έγινε απ’ την πρώτη κιόλας περιδιάβαση στις 380 μεγάλου σχήματος σελίδες του, ακόμη θερμότερο. Ευλογημένη η στιγμή που είπα το ναι! Και γιατί η παρουσίαση γίνεται στην Ευαγγελίστρια, το ιστορικό 'κοινόν' της Επαρχίας των Αποκορώνων, στη Χάρη της οποίας μ’ έταξε δίνοντάς μου τ’ όνομά Της, η μάνα μου.

Ο Φρες στο διάβα των αιώνων (2)

Ενα βιβλίο πατριδογνωσίας για τον Φρε. Για τον Φρε στο διάβα των αιώνων. Αλλά όχι μόνο για τον Φρε. Ενα βιβλίο που ανιχνεύει τις ρίζες έτσι όπως σταυροδένονται με τις μνήμες, ακουμπά στα κερκέλια του σήμερα και βιγλίζει το δύσκολο αύριο. Ενα βιβλίο ξεχωριστό και μοναδικό στο είδος του, τόσο ως προς την όλη εμφάνιση, όσο και ως προς το περιεχόμενο. Ενα βιβλίο - λεύκωμα, ιδιαίτερα επιμελημένο που θα το έλεγα εγκυκλοπαίδεια, αν δεν διαβαζόταν σαν μυθιστόρημα στο σύνολό του και σαν διηγήματα τα επί μέρους κεφάλαιά του. Ενα βιβλίο που ξεκίνησε να στήνεται πριν από τριάντα χρόνια για να γίνει καρπός αγαπητικής γνώσης και που αντέχει σε πολλές παράλληλες μα και αλλεπάλληλες αναγνώσεις, όχι μόνο απ’ τους Φρεδιανούς. Ενα βιβλίο που μπορεί να έχει ως μοναδικό συγγραφέα τον Μανώλη τον Μακριδάκη, τα λόγια ωστόσο του οποίου για να θυμηθώ τον Γιώργο Σεφέρη είναι έργα πολλών ανθρώπων. 'Στην αρχή, το μόνο που ήθελα, ήταν να γράψω κάποια κομμάτια για την εφημερίδα μας. Υστερα έβαλα στόχο με την προτροπή του εκλεκτού μας συγχωριανού δημοσιογράφου - συγγραφέα Πάρι Κελαϊδή να γράψω ένα μικρό βιβλίο για τον Φρε και την ιστορία του. Από τότε ξόδεψα ώρες ανυπολόγιστες, μέρες αναρίθμητες πάνω από 30 τόσα χρόνια. Στην αρχή χωρίς προγραμματισμό, χωρίς σύστημα αναζητούσα να βρω στα βιβλία ό,τι θα μπορούσε να έχει σχέση με τον Φρε και τους ανθρώπους του. Παράλληλα κατέφευγα και στις αφηγήσεις των παππούδων του χωριού μας και προσπαθούσα να ξεμπλέξω τις αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες τους αναζητώντας την ιστορική αλήθεια'. Τα που γράφει, σχετικά, μεταξύ των άλλων στον πρόλογό του. Για να συμπληρώσει λίγο πιο κάτω: 'Στόχος μου δεν είναι να αποδείξω ότι ο Φρες είναι ένα σπουδαίο χωριό ή ότι οι παππούδες μας ήταν ήρωες, αλλά να καταγράψω απλά και με κάθε ειλικρίνεια όσα συνέβησαν στον μικρό μας κόσμο τα τελευταία 200 περίπου χρόνια'. Ο Μανώλης Μακριδάκης στρατευμένος σε ρόλο ιστορικού ερευνητή, σε ρόλο σκαπανέα της παράδοσης, πάνω απ’ όλα, ωστόσο σε ρόλο ομολογητή της αλήθειας. Αυτός είναι ο Φρες. Ετσι πορεύτηκε στους αιώνες. Ετσι πατά στο παρόν ατενίζοντας το μέλλον. Αυτά είναι τα ήθη και τα έθιμά του. Αυτός είναι ο πλούτος της φτώχειας του. Το πρόσωπό του, έτσι όπως το σμίλεψαν οι καιροί...

Σημείωση: Οι σημερινές εύφημες μνείες είναι αποσπάσματα από την παρουσίαση του βιβλίου που έκανε χθες ο γράφων.

Χανιώτικα νέα (22.10.2012)

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

ΘΕΜΑ ΥΓΕΙΑΣ


Είναι πολύ σημαντικό η γυμναστική να συνδυάζεται με τη διατροφή. Προσοχή. Είπα διατροφή και όχι δίαιτα. Ολοι λίγο πολύ ξέρουμε ποια φαγητά είναι βλαβερά για τον οργανισμό μας.


Γράφει ο
ΘΕΟΚΛΗΣ ΕΥ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ*
k_theoklis@hotmail.com

Γυμναστική; Από Δευτέρα! Διατροφή...; Από Δευτέρα!

Βραδάκι Κυριακής, εκεί γύρω στις 7, σε κάποια καφετέρια, μετά από ένα διήμερο κραιπάλης (φαΐ - ποτό), παρέα με φίλους και ένα γλυκό για συντροφιά, 'κάποιος' που έχει φάει και έχει πιεί ό,τι έχει βρει μπροστά του, δεν αντέχει άλλο και μονολογεί: «Δεν πάει άλλο, δεν με αντέχω άλλο, δεν χωράω να μπω σε κανένα ρούχο. Από Δευτέρα ξεκινάω γυμναστική και δίαιτα».
Μην μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει τίποτα o παραπάνω μονόλογος. Πολύ γνώριμος για τους περισσότερους από εμάς. Πρέπει όμως να φτάσουμε σε τόσο ακραίες καταστάσεις για να σκεφτόμαστε έτσι; Να σκεφτόμαστε τη γυμναστική, όταν έχουμε κυριολεκτικά σκάσει από το φαγητό; Είναι καλό να έχουμε τύψεις κάθε φορά 'όταν τρώνε και πίνουν οι άρχοντες;'.
Καλό είναι που έχουμε τύψεις και σκεφτόμαστε έτσι, καλύτερο όμως θα ήταν να υπάρχει λίγη αυτοσυγκράτηση και βέλτιστο όλων θα ήταν να μην μένουμε μόνο στα λόγια.
Αυτό το 'από Δευτέρα' να γίνει πιο ρεαλιστικό, πιο χειροπιαστό και το κυριότερο είναι πως μπορούμε να παραμείνουμε συνεπείς σε αυτό, να έχει διάρκεια και να μην κρατήσει μόνο έναν μήνα.
Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό; Πόσο εύκολο είναι να μετατρέψουμε τη θεωρία σε πράξη;
Τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ απλά, εάν ιεραρχήσουμε τους λόγους που θα μας κάνουν να ξεκινήσουμε τη γυμναστική και τη διατροφή. Εχω σκεφτεί μια πυραμίδα ιεράρχησης λόγων (γιατί να ξεκινήσω γυμναστική, τι έχω να κερδίσω;), όπως αυτήν την πυραμίδα της διατροφής για όσους ξέρουνε.
Στη βάση της πυραμίδας έχω τοποθετήσει την Υγεία. Ως γνωστόν, όταν κάποιος γυμνάζεται είναι περισσότερο υγιής. Τους γιατρούς και τα φάρμακα τούς βλέπει με το κιάλι, αφού πολύ απλά η γυμναστική και η σωστή διατροφή θωρακίζουν την υγεία μας.
Ως εκ τούτου στη δεύτερη θέση έχω τοποθετήσει την Ποιότητα Ζωής. Αφού σίγουρα κάνοντας γυμναστική θα αναπτύξετε την αντοχή σας, θα είστε πιο ξεκούραστοι στις καθημερινές σας ασχολίες, με περισσότερη ενέργεια και ζωντάνια.
Στην τρίτη θέση της πυραμίδας έχω τοποθετήσει την αλλαγή του σώματος, Αγάπη για το σώμα μας. Είναι πολύ σημαντικό να ξεκινήσετε την άσκηση και τη διατροφή, όχι για να είστε αρεστοί στους άλλους, αλλά ούτε για να κάνετε την εμφάνισή σας το καλοκαίρι στην παράλια (κάτι σας θυμίζει αυτό ε;), αλλά επειδή πρέπει να σεβόμαστε και να φροντίζουμε το σώμα μας... Το σώμα έχει μνήμη και θυμάται. Ο,τι καλό ή κακό του κάνουμε, αυτό δεν ξεχνά. Μην το ξεχνάς και εσύ!
Και τέλος στην κορυφή της πυραμίδας έχω τοποθετήσει το να είμαστε Αρεστοί στους άλλους. Δεν είναι λάθος λόγος, αφού έχοντας ένα ωραίο σώμα θα έχουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και εάν θυμηθούμε και τους αρχαίους ημών προγόνους ένα ωραίο σώμα ήταν αρεστό και αξιοθαύμαστο από όλους. Ομως θα πρέπει να είναι ο τελευταίος λόγος σε αυτήν την πυραμίδα Πάντα όταν μιλάω για τη γυμναστική, τη συνδυάζω με τη διατροφή. Πάντα.
Είναι πολύ σημαντικό η γυμναστική να συνδυάζεται με τη διατροφή. Προσοχή. Είπα διατροφή και όχι δίαιτα. Ολοι λίγο πολύ ξέρουμε ποια φαγητά είναι βλαβερά για τον οργανισμό μας.
Τηγανητά, σάλτσες, διάφορα σνακ, γλυκά κ.ά.
Φανταστείτε ότι η γυμναστική με τη διατροφή είναι σαν μια αλυσίδα. Εάν κοπεί ο κρίκος που ενώνονται, τότε το αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιθυμητό, αφού σύμφωνα με έρευνες το 60% του αποτελέσματος της γυμναστικής εξαρτάται από τη διατροφή. Αρκετά μεγάλο ποσοστό για να το αγνοήσουμε!
Για τους περισσότερους από εμάς, είμαστε ό,τι τρώμε (για την εξωτερική εμφάνιση εννοώ). Δεν υπάρχει το 'εγώ δεν τρώω και παχαίνω' (εκτός από κάποιες παθολογικές καταστάσεις και κάποιες αντιπαθητικές περιπτώσεις ανθρώπων που τρώνε - τρώνε χωρίς να παίρνουν γραμμάριο).
Ξεκινάω, λοιπόν, έναν υγιεινό τρόπο ζωής πρώτα για εμένα. Για να νοιώσω εγώ καλύτερα με το σώμα μου και κατ’ επέκταση με τον ευατό μου. Ετσι, έχοντας πάντα στο μυαλό μας τους λόγους που μας οδήγησαν σε αυτόν τον υγιεινό τρόπο ζωής και έχοντας στο μυαλό μας τη συγκεκριμένη πυραμίδα, έχουμε πολύ περισσότερες πιθανότητες να παραμείνουμε συνεπείς για όλη μας τη ζωή και όχι για έναν μηνά όπως γίνεται συνήθως.
Και το 'από Δευτέρα' που πάντα με ενοχλεί όταν το ακούω, εάν μπορείτε να το μετατρέψετε 'από τώρα', σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερα και για εμένα αλλά και για εσάς!
Εις το επανιδείν.

*καθηγητής Φυσικής Αγωγής,
Personal Trainer
Aerobic - Weight – Pilates & Body pump Istructor
fb: Θεοκλής Κακατσάκης

Χανιώτικα νέα (20-10-2012)

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ του βιβλίου 'Ο Φρες στο διάβα των αιώνων' του Μανώλη Ι. Μακριδάκη αύριο, στις 5 μ.μ., στην Ευαγγελίστρια του Φρε απ’ τον γράφοντα. Ενα βιβλίο λεύκωμα, 360 σελίδων, μεγάλου σχήματος, που θα το έλεγα εγκυκλοπαίδεια, αν δεν διαβαζόταν σαν μυθιστόρημα και σαν διηγήματα, τα επιμέρους κεφάλαιά του. Οσοι πιστοί! 





Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ και του Αγίου Γερασίμου, βοήθειά μας, σήμερα! Προστάτης της Ελληνικής Αστυνομίας ο πρώτος, θεωρείται επιπλέον ότι θεραπεύει τα αρθριτικά, την κήλη, τις αναπηρίες και άλλες παρόμοιες παθήσεις. Προστάτης Αγιος της Κεφαλλονιάς ο δεύτερος, αν και Πελοποννήσιος, γιατί εκεί άγιασε κι εκεί βρίσκεται το λείψανό του. Αγιος που καταπολεμά τα δαιμόνια κυρίως θεωρείται αυτός.

ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ Αγιος των Νεροκουριανών ο Αγιος Γεράσιμος. Πολύς κόσμος κάθε χρόνο τόσο αποσπέρας, όσο και ανήμερα της Χάρης του, στ’ όμορφο αυτό χωριό. Ο περικαλλής και μεγαλόπρεπος ναός του ανηγέρθη τη δεκαετία του 1970 σε μοναστηρικό οικόπεδο, σε ανάμνηση παλιού ομώνυμου ναού, γράφει ο Γιάννης Φατσέας στο βιβλίο του 'Νεροκούρου - Παλιές αναμνήσεις'. 'Πανηγυρίζει με τάβλα στρωμένη όμορφα', από την ίδια την εκκλησία, σημειώνει ο μπάρμπα - Γιάννης. Χρόνια πολλά στους Νεροκουριανούς και σ’ όλους - όλες, όσοι - όσες γιορτάζουν σήμερα.

Μ’ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ τσικουδιά, τα βάσανα ξεχνούνε/ οι Κρητικοί κατέχουνε τρόπους για να γλεντούνε. Μία ολόκληρη εβδομάδα τη φύλαγα τούτη τη μαντινάδα που μου έστειλε η Νεκταρία η Θεοδωρουλάκη. Γιατί τη γράφω σήμερα; Μα σήμερα βγάνω τα τσίκουδα. Χίλιες τσικουδιές, Μανώλη Ξυλά!

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ του βιβλίου 'Ο Φρες στο διάβα των αιώνων' του Μανώλη Ι. Μακριδάκη αύριο, στις 5 μ.μ., στην Ευαγγελίστρια του Φρε απ’ τον γράφοντα. Ενα βιβλίο λεύκωμα, 360 σελίδων, μεγάλου σχήματος, που θα το έλεγα εγκυκλοπαίδεια, αν δεν διαβαζόταν σαν μυθιστόρημα και σαν διηγήματα, τα επιμέρους κεφάλαιά του. Οσοι πιστοί!

ΑΥΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗ, στις 6 μ.μ. και τα εγκαίνια της Ενοριακής Βιβλιοθήκης Καλυβών 'Μαρία Σ. Πριπάκη'. Κρίμα που δεν μπορώ να γίνω δύο κομμάτια! Το υποσχέθηκα, ωστόσο, ήδη. Σε πρώτη ευκαιρία θα την επισκεφθώ τη βιβλιοθήκη της Μαρίας, θέλω να δω τον χώρο που δροσίζεται η ψυχούλα της, έχοντας λύσει τον γόρδιο δεσμό.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΑΡΑΒΕΛΑΚΗ: Mε συγκίνησες με το ευχαριστήριο που έβαλες στην εφημερίδα τις προάλλες, Ευαγγελία. Το νιώθω ανάγκη. Κάθε φορά που πηγαίνω στο Νίππος και με βγάζει ο δρόμος στον Ασπρουγα, δεν μπορώ να μην ψιθυρίζω τη λέξη 'Αθάνατος' όταν περνώ απ’ τη 'βίλα', όπως έλεγε την καλύβα του ο Σταύρος. Δεν αποθαίνει ο μερακλής!

'ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ είχε ανάψει για τα καλά και οι περιπαικτικές μαντινάδες έδιναν και έπαιρναν. Σε κάποια στιγμή ο Μπάντρης, απευθυνόμενος στη χορεύτρια που είχε μαγέψει τους Φρεδιανούς, της λέει: «Στου τσουλουφιού σου τ’ άρμενο/ βλέπω πουλί πετάμενο». Και η χορεύτρια ετοιμόλογη του απαντά: «Στου γελεκιού σου το γιακά/ βλέπω μια ψείρα και γλακά». Μια άλλη φορά χόρευε ο Δημήτρης Γιακουμινάκης... Οι φίλοι του για να τον πειράξουν, του κόλλησαν στο σακάκι ένα τσίρο. Στη συνέχεια άρχισαν τα γέλια και τα επιφωνήματα με την επωδό: «Χορεύει ο τσίρος, χορεύει ο τσίρος...». Με αυτόν τον τρόπο απόκτησε το παρανόμι του και τόσο ο ίδιος, όσο και οι απόγονοί του έμειναν σαν Τσιροδημήτρης, Τσιρογιώργης κ.λπ.'. Από το βιβλίο του Μανώλη Ι. Μακριδάκη, 'Ο Φρες στο διάβα των αιώνων'.

'Αν βρεις στο δρόμο σου το γόρδιο δεσμό/ δε γίνεται να στρίψεις πια/ δεξιά, αριστερά ή και πίσω ακόμα/ προσποιούμενος άλλο ταξίδι./ Δεν σου μένει άλλη επιλογή από τη λύση/ των μπερδεμάτων του πανάρχαιου κόμπου./ Οσαδήποτε μάγια ή ξηραμένα δάκρυα/ κι αν κρύβει στους κύκλους του./ Οσηδήποτε ζωή ή θάνατο/ κι αν χρειαστείς στο σταθμό του./ Αλλωστε δεν σε παίρνει/ να προχωρείς συνεχώς με την όπισθεν,/ να ξοδέψεις το χρόνο σου στο ίδιο σημείο./ Εκτός βέβαια, κι αν είσαι Αλέξανδρος/ και παίζεις στα δάχτυλά σου τα μαχαίρια'.

Από το ποίημα της Μαρίας Πριπάκη 'Ο γόρδιος δεσμός'.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


ΝΑ ΜΗΝ αφήσουμε κανέναν να πεινάσει! Το ?χω ξαναγράψει κι άλλες φορές αυτό που είπε ο Μίκης Θεοδωράκης, στο Νίππος, όταν ήρθε τον περσινό Σεπτέμβρη για να ιδρύσει τη Σπίθα Αποκορώνου. Σπίθα αναστάσιμη ο λόγος τούτος. Οσο υπάρχει ανθρωπιά και στον τόπο τούτο υπάρχει και θα υπάρχει, υπάρχει ελπίς!


ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΡΩΤΟΥΝΕ με γιάντα βαστώ μπαστούνι όπου πάω/ του κόσμου τα παράξενα βαριά ?ναι κι ακουμπάω! Εχει, όπως πάντα τη σημασία της και η σημερινή μαντινάδα που μου έστειλε ο πρώτος... κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγος μας Ηλίας Σταματάκης. Κι αν έχει ο κόσμος παράξενα! Και πως, βέβαια, να τα αντέχει κανείς!

ΥΣΤΕΡΑ και από τις χθεσινές μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σ? όλη τη χώρα κατά των νέων μέτρων (με νεκρό έναν διαδηλωτή χτυπημένο από την ανεργία πριν τον προδώσει η καρδιά του) γι? άλλη μια φορά εντός, εκτός και επί τα αυτά. Διάχυτο το κλίμα απαισιοδοξίας στη χώρα. Ποιο μισοάδειο ποτήρι! Δεν υπάρχει καν ποτήρι για τους περισσότερους. Αυτά ήταν τα αποτελέσματα του γάμου του πολιτευτή με την ψήφο. Και βέβαια τα επακόλουθα της φούσκας που έσκασε.
ΜΑΣΤΙΓΑ η φτώχεια και στον τόπο μας. Αυξάνονται μέρα με τη μέρα οι νεόφτωχοι. Ευτυχώς που λειτουργεί και λειτουργείται η αλληλεγγύη. Τόσο από συλλογικούς εθελοντικούς φορείς, όσο και από μεμονωμένα άτομα. Κάτι είναι κι αυτό.

ΝΑ ΜΗΝ αφήσουμε κανέναν να πεινάσει! Το ?χω ξαναγράψει κι άλλες φορές αυτό που είπε ο Μίκης Θεοδωράκης, στο Νίππος, όταν ήρθε τον περσινό Σεπτέμβρη για να ιδρύσει τη Σπίθα Αποκορώνου. Σπίθα αναστάσιμη ο λόγος τούτος. Οσο υπάρχει ανθρωπιά και στον τόπο τούτο υπάρχει και θα υπάρχει, υπάρχει ελπίς!

ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ για το αεροδρόμιο 'Δασκαλογιάννης' (εγώ 'Δασκαλογιάννης' θα το λέω και θα το γράφω κι όχι βέβαια 'Ιωάννης Δασκαλογιάννης') ζητά ο Δήμος Χανίων. Καλό είναι να αγρυπνούν οι φύλακες. Ολα να τα περιμένεις ότι μπορεί να συμβούν! Κι αν έχουν δει τα ματάκια μας!
ΧΡΗΣΤΟ Μαχαιρίδη, εκδότη - συγγραφέα, Χανιά: Οντως προσθέτουν 'κάποιες ψηφίδες στο λεηλατημένο ψηφιδωτό της ιστορίας του νεοελληνικού κράτους χωρίς ωστόσο να χάνουν τον καταγγελτικό χαρακτήρα προς τους εκπροσώπους της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας μας' τα 'πολιτικά κείμενα' που έγραψες τελευταία και τα έκαμες ένα εξαιρετικό βιβλίο με υπότιτλο το αισχύλειον 'Ιτε παίδες Ελλήνων'. Διάχυτη η έγνοια σου για το πού πάει αυτή η έρμη πατρίδα και στο βιβλίο σου αυτό. Σ? ευχαριστώ που με συμπεριέλαβες στους αποδέκτες σου.
ΜΕΤΑ τη μάχη των Πλαταιών ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων Παυσανίας επισκέφθηκε τη σκηνή του Πέρση αρχιστράτηγου Μαρδόνιου, ο οποίος είχε σκοτωθεί. Βλέποντας, λοιπόν, τα χρυσά και ασημένια σκεύη και γενικά την απίστευτη χλιδή που κυριαρχούσε  εκεί, έδωσε εντολή στους υπηρέτες του Πέρση στρατηγού να ετοιμάσουν ένα δείπνο σαν εκείνα που συνήθιζε ο Μαρδόνιος. Μόλις εκείνοι το ετοίμασαν, ο Παυσανίας έμεινε κατάπληκτος από τα χρυσά και ασημένια τραπέζια και ανάκλιντρα καθώς και από την πολυτέλεια των φαγητών. Θέλοντας, λοιπόν, να διασκεδάσει, διέταξε τους δικούς του υπηρέτες να ετοιμάσουν το λιτό σπαρτιατικό δείπνο. Οταν εκείνοι εκτέλεσαν την εντολή κάλεσε τους άλλους Ελληνες στρατηγούς και τους είπε: 'Σας συγκέντρωσα για να σας δείξω την αφροσύνη του βασιλιά των Περσών, ο οποίος, αν και απολαμβάνει τέτοιον τρόπο ζωής, ζήλεψε τον δικό μας και ήρθε να μας τον στερήσει'. Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας'.
'Παντρεύτηκε ο πολιτευτής την ψήφο/ γεννήθηκε το άχαρό τους τέκνο, το ρουσφέτι/ το βάφτισε ο ψηφοφόρος/ κι έγινε γονιός πνευματικός./ Το δώρο του πολιτευτή εις τον πνευματικό γονιό/ ήταν μια προσωπογραφία της ελπίδας./ Σαν είν? χιλιάδες οι πολιτευτές,/ σαν είναι εκατομμύρια οι ψήφοι,/ γεννήθηκαν χιλιάδες άχαρα παιδιά./ Κάθε παιδί κι ένας γονιός/ κάθε παιδί και μάνα/ κάθε μυστήριο της βάπτισης/ και μια φωτογραφία της ελπίδας,/ να συντροφεύει τον πνευματικό γονιό/ στην ανερμάτιστη πορεία...'.
Το ποίημα 'Το ρουσφέτι' του Γιάννη Θ. Πολυράκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (19.10.2012)

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΣΑΝΤΣΟ, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά που χάρισαν οι αιώνες στον άνθρωπο. Καλότυχος σε όποιον ο θεός έδωσε ένα κομμάτι ψωμί, δίχως να το χρωστάει σε κανέναν παρά στον ουρανό

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΣΑΝΤΣΟ, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά που χάρισαν οι αιώνες στον άνθρωπο. Καλότυχος σε όποιον ο θεός έδωσε ένα κομμάτι ψωμί, δίχως να το χρωστάει σε κανέναν παρά στον ουρανό'. Δον Κιχώτης διά χειρός Μιγκέλ ντε Θερβάντες.

'Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ και του θεού το χέρι/ σε τούτη την κακοκαιριά θα φέρουν καλοκαίρι!'. Αισιόδοξη η σημερινή μαντινάδα του Ηλία του Σταματάκη. Δεδομένη θεωρεί την εξ ύψους βοήθεια. Οπως και τη δύναμη του Ελληνα. Το θέμα είναι και να τη χρησιμοποιήσει τη δύναμη ο Ελληνας, Ηλία! Γιατί αν δεν τη χρησιμοποιήσει, πώς θα βάλει και ο θεός το χέρι του;

ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ, ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ βγαίνουν σήμερα (όπως και χθες) στους δρόμους και στις πλατείες οι Ελληνες εργαζόμενοι ενάντια στα μνημονιακά μέτρα που ισοπεδώνουν την αγορά εργασίας και γενικότερα την ελληνική κοινωνία. Να μην περάσουν. Ως εδώ και μη παρέκει!

ΟΤΑΝ ΣΤΟΝ ΒΑΛΤΟ ΜΑΛΩΝΟΥΝ τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια. Ολόκληρη διάλεξη μ’ αυτό το θέμα μου είχε κάμει παλιότερα (βλ. 'στα πεταχτά' 22.10.2011) ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Χθες επανήλθε για να επαναλάβει πως τον απασχολεί ιδιαίτερα και η αλληλοεξόντωση των βατραχιών. Δεν τους φτάνουν τα όσα τραβούν από τα βουβάλια.

ΔΕΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ! Ετσι όπως το ’γραψε ο Πέτρος Μακρής χθες στη στήλη της εφημερίδας μας 'εντός, εκτός... και επί τα αυτά'. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει για τα καλά. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα το 'τρίο Στούτζες'. Πονάει πόδι, κόβει κεφάλι.

Ή ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΣΗ (ΜΑΣ) ή πεθαίνουμε από ασφυξία. Ωμός γι’ άλλη μια φορά ο εκβιασμός. Προς τους βουλευτές που στηρίζουν την Κυβέρνηση. Αυτοί θα κληθούν να ψηφίσουν τα νέα μέτρα. Να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Σαν να μου φαίνεται ότι δεν έχει τέλος ο κατήφορος.

ΕΦΤΑΣΑΝ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ στο σούπερ - μάρκετ. Ετούτη ωραία και άνετη, έβαζε στο καρότσι που πήρε ό,τι εύρισκε μπροστά της. Η άλλη, επίσης ωραία, αλλά καθόλου άνετη, παραστεκούλιζε κρατώντας δύο μεγάλες τσάντες γεμάτες άδεια μπουκάλια στα χέρια της. Κάποτε το αποφάσισε. 'Τι μπορώ να πάρω με 38 μπουκάλια;'. Η ερώτηση που έκανε στην κοπελιά του ταμείου.

'ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ένα αγοράκι έκλαιγε, γιατί του έπεσε το γλειφιτζούρι του στη θάλασσα. Ενας ναύτης... που περνούσε βιαστικός εκείνη τη στιγμή, έκανε έτσι όπως ήταν με τη στολή, έπιασε το γλειφιτζούρι και το ’δωσε στο αγόρι. Η μάνα του άνοιξε την τσάντα της, έβγαλε ένα βιβλίο και το έδωσε στον ναύτη. Αυτός έριξε, μια γρήγορη ματιά στο εξώφυλλο. Είχε τίτλο «Η ανακάλυψη της Αμερικής». Ο ναύτης αγκάλιασε τη γυναίκα, της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο κι έφυγε τρέχοντας να προλάβει το εκπαιδευτικό καράβι, που σε λίγο θα σάλπαρε για τον Ατλαντικό Ωκεανό με προορισμό τη Νέα Υόρκη'. Μια από τις '50+4 κραυγές' του Λευτέρη Φύτρα, εκδ. 'Στοχαστής', αντί για ιστορικό ανέκδοτο.

'Πού είναι ο θεός/ Πού είναι ο θεός που αγαπήσαμε/ Πού είναι ο θεός που αγαπήσαμε να μας οδηγεί στην εύφορη αυγή./ Τώρα κιτρίνισαν πολύ τα φύλλα/ καθώς τα σκούριασαν οι ελπίδες μας/ και δεν περίμενα άλλο χαμόγελο από τη χαρά της κοπέλας μου/ θυμάμαι πως λυώσανε τα μάτια μας/ όταν σε ξαναβρήκα στο ίδιο εκείνο τοπίο της Κυριακής/ Σαν να ’βλεπε ο καθένας μας ένα νεκρό από πάντα./ Δεν είχαμε να πούμε τίποτα για την αγάπη/ Δεν είχαμε να πούμε για τη χαρά/ Δεν είχαμε Θεό'.
Το ποίημα 'Η λύπη'
από τη 'Σονάτα σε έλασσον' του Γιώργου Κάρτερ.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Η Μαρία Πριπάκη ήταν και είναι παρούσα και εμπνεύστρια -όπως με το πέρασμα των χρόνων έχω καταλάβει- για πολλούς από τους μαθητές της που ευτύχησαν να τη γνωρίσουν!Την αναθιβάλω σε ανύποπτες στιγμές, διαφορετικές αφορμές και αιτίες...

ΕΥΘ
ΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Λόγω Μαρίας Πριπάκη

Ζω και συναλλάσσομαι σχεδόν καθημερινά με τους νεκρούς 'μου'! Μια επαφή καθόλου φοβερή, σχεδόν λυτρωτική πολλές φορές, αφού οι... 'διάλογοί' μας αποτελούν θετική κινητήριο δύναμη για να συνεχίζω να είμαι και να βρίσκομαι εδώ, σε τούτον τον ορατό κόσμο!
Είμαι πρώτα - πρώτα μαζί με τους 4 παππούδες μου, πώς να αγνοήσω την ουσιαστική ύπαρξή τους σε κάθε μου βηματισμό; Πώς να αδιαφορήσω για τις σοφές τους συμβουλές, πράξεις και πρακτικές και τη συμβολή τους σε πράξεις κι αποφάσεις κύριες και δευτερεύουσές μου;
Και όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, νιώθω απόλυτα φυσιολογικό το γεγονός γιατί καταλαβαίνω πως απ? εκεί που εκείνοι βρίσκονται, μπορούν και αποπνέουν το μουσικό χαλί που ντύνει τη ζωή μου!
Κι έχοντας τη μουσική αυτή στ? αφτιά μου αισθάνομαι, μπορώ και πορεύομαι καλύτερα κι ίσως πιο σωστά!
...Διαβάζοντας μια ανακοίνωση σε τοίχο φίλης στο facebook πως «την Κυριακή 21 Οκτωβρίου στις 6 μ.μ. εγκαινιάζεται ο νέος χώρος της Ενοριακής Βιβλιοθήκης Καλυβών 'Μαρία Σ. Πριπάκη', στον χώρο του πρώην Δημαρχείου Καλυβών», αυθόρμητα, απνευστί καταγράφηκαν τα πιο πάνω.
Ο λόγος;
Η Μαρία Πριπάκη ήταν δασκάλα μου στα εφηβικά μου, μα και αργότερα και τώρα! Ηταν - είναι πάντα παρούσα, τόσα χρόνια μετά το φευγιό της!
Ηταν και είναι παρούσα και εμπνεύστρια -όπως με το πέρασμα των χρόνων έχω καταλάβει- για πολλούς από τους μαθητές της που ευτύχησαν να τη γνωρίσουν!
Την αναθιβάλω σε ανύποπτες στιγμές, διαφορετικές αφορμές και αιτίες...
Είναι ανάμεσα σ? εκείνους τους ανθρώπους - δασκάλους που έχουμε μάθει να λέμε πως '«σημαδέψαν» τη ζωή μας'! Ανθρωποι που πάντοτε τους 'φέρεις' μαζί σου, ακόμη και στις πράξεις και τις πρακτικές που σε δίδαξαν όπως μοναδικά είχαν το χάρισμα να κάνουν!
Κι αυτή τη... διδαχή, την ποτέ επιτηδευμένη, που τότε δεν συνειδητοποιούσες, πλέον την έχεις ως έναν από τους πολλούς 'οδηγούς' στην πορεία σου...
Αντί επιλόγου: Η βιβλιοθήκη που είχε ξεκινήσει να «λειτουργεί το 2000 με αφορμή τη δωρεά από την οικογένεια της αείμνηστης Μαρίας Πριπάκη, 1.000 τόμων της προσωπικής της βιβλιοθήκης», πλέον «διαθέτει περί τους 7.000 τόμους βιβλίων» αναφέρεται στην ανακοίνωση!
Αξιοι πολλών - πολλών συγχαρητηρίων όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτήν την προσπάθεια!

Χανιώτικα νέα (17.10. 2012)

Φωτό: Ειρήνη Καλαιτζάκη

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΗΡΕ ΠΑΡΑΤΑΣΗ. Αλλαξαν οι κλιματικές συνθήκες; Δεν το νομίζω. Είναι ο Θεός που μας λυπήθηκε. Είπε λοιπόν: Ας αργήσουν τα κρύα, ας μείνει η θερμοκρασία εκεί που είναι, κάμποσο ακόμη. Το πετρέλαιο θέρμανσης έχει πάει στα ύψη. Οσο πιο πίσω πάει ο χειμώνας τόσο το καλύτερο!



Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΗΡΕ ΠΑΡΑΤΑΣΗ. Αλλαξαν οι κλιματικές συνθήκες; Δεν το νομίζω. Είναι ο Θεός που μας λυπήθηκε. Είπε λοιπόν: Ας αργήσουν τα κρύα, ας μείνει η θερμοκρασία εκεί που είναι, κάμποσο ακόμη. Το πετρέλαιο θέρμανσης έχει πάει στα ύψη. Οσο πιο πίσω πάει ο χειμώνας τόσο το καλύτερο!

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΝΤΟΜΠΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ και δεν τα λέει ο κράσος/ νομίζω πως στην τρόικα περίσσεψε το θράσος. Παραγνωριστήκανε κατά που φαίνεται οι δικοί μας με τις αφεντομουτσουνάρες τους, Εννιαχωριανέ. Και κατά που λέει και η παροιμία: Δώσε αέρα του χωριάτη ν’ ανεβεί και στο κρεβάτι.

ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ Δ.Ο.Υ. ΚΙΣΑΜΟΥ κλείνει και το εκεί Ειρηνοδικείο. Να δείτε που θα κάνουν πρόταση για μετακόμιση όλων των κατοίκων της 'Κίσαμος πόλης' στα Χανιά, μαζί με τις τυχόν εναπομείνασες Υπηρεσίες. Οσο για τους κατοίκους των χωριών της Κισάμου κανένα πρόβλημα. Εκόντες άκοντες θ’ ακολουθήσουν αυτοί!

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ η Μανωλία Ρουμπεδάκη (βλ. 'πεταχτά' του Σαββάτου που μας πέρασε) στη σελίδα μου στο 'προσωποβιβλίο (facebook) από τη δασκάλα της στο Γυμνάσιο Βάμου Ειρήνη Καλαϊτζάκη: 'Κατανοώ απόλυτα την απογοήτευσή σου, καλή μου Μανωλία και τον θυμό σου απέναντι σε ό,τι στάθηκε εμπόδιο στα όνειρά σου που από μικρό παιδί ύφανες. Και σου θυμίζω τα λόγια του μεγάλου Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν: «Το έθνος να λυπάστε που φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε»... (σ.σ. όλο το σχετικό απόσπασμα το είχα βάλει στη στήλη στις 11.12.2011). Ελπίζω κάποτε τούτη η πατρίδα να μάθει να κουβαλάει τις ευθύνες της...'.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΝΩΛΙΑΣ: 'Πράγματι τίποτα δεν χάνεται, αν δεν το θέλουμε οι ίδιοι. Ελληνας δεν είσαι, είπε μια ξενιτεμένη φίλη προσφάτως, αν θεωρείς τον εαυτό σου μονάχα θύμα και όχι θύτη! Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω, έγραψε πιο παλιά η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Ολοι μαζί, λοιπόν, είμαστε και θύτες και θύματα, κατήγοροι και κατηγορούμενοι. Παρόλα αυτά στο βάθος παραμένω αληθινά αισιόδοξη'. Θα συμφωνείς βέβαια ότι ο καθένας έχει τη δική του ευθύνη, Μανωλία. Κι ότι η ευθύνη εκείνων που διαχειρίστηκαν κάθε μορφής εξουσία είναι μεγαλύτερη απ’ αυτήν των ψηφοφόρων τους.

ΣΤΟ BARCODE ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ σε κάθε προϊόν που αγοράζουμε αναγράφονται κάποιοι αριθμοί. Ας γνωρίζουμε ότι αν δούμε τους εξής αριθμούς 400, 401, 402, 403, 404, τότε το προϊόν έχει έλθει στη χώρα μας από τη Γερμανία. 'Και τότε; - Ευχαριστώ δεν θα πάρω! Προτιμώ το ελληνικό'. Από τον 'βοριά' στη στήλη του '9 μποφόρ' (βλ. εφ. 'Χριστιανική', Πέμπτη 27.9.2012) το σχόλιο.

ΙΩΑΝΝΗ ΑΝΤ. ΦΑΤΣΕΑ συγγραφέα, Νεροκούρου: Στον απόηχο της παρουσίασης του έκτου (6ου) βιβλίου σου 'Βενετοκρατία στην Κρήτη', στην οποία δεν μπόρεσα όπως το ήθελα να συμμετάσχω, τις προάλλες, η σημερινή 'πεταχτή' αναφορά. Δηλώνεις 'ημιαγράμματος', μα όμως πατριώτης/ της πίστης και του έθνους μας μάχιμος στρατιώτης', δηλώνεις στο τέλος του βιβλίου σου που είναι γραμμένο, εν είδει ρίμας σε 2.000 περίπου δεκαπεντασύλλαβα δίστιχα! Μακάρι να ’ταν όλοι οι γραμματισμένοι σαν κι εσένα μπαρμπα-Γιάννη! Και τρις μακάρι, αν όλοι όσοι δήλωναν πατριώτες το έδειχναν και στην πράξη, όπως εσένα!

'ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ που συμμετείχαν στη σικελική εκστρατεία ελάχιστοι σώθηκαν. Μερικοί απ’ αυτούς περιπλανήθηκαν στη Σικελία, ενώ άλλοι έγιναν δούλοι στο νησί. Κάποιοι από αυτούς κατόρθωσαν να επιστρέψουν στην Αθήνα, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί γνώριζαν αποσπάσματα από τα έργα του Ευριπίδη. Μερικοί που είχαν γίνει δούλοι, ελευθερώθηκαν επειδή δίδαξαν στους κυρίους τους όσα θυμούνται από τα ποιήματά του. Αλλοι, που γύριζαν περιπλανώμενοι ύστερα από τη μάχη έπαιρναν τροφή και νερό για αμοιβή, επειδή τραγουδούσαν ποιήματα του Ευριπίδη' (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').

'Η ζωή κατοπτρίζεται/ στους κύκλους του πεπρωμένου,/ ό,τι λείπει ενώνεται με αυτό που περισσεύει./ Κι όταν, τα πουλιά γυρίσουν,/ με την ελπίδα στο ράμφος/ και τα λουλούδια ανθίσουν/ αγγέλλοντας την άνοιξη,/ ενώ η μνήμη του πάθους/ πιεστικά επιστρέφει,/ τότε αιώνιοι έφηβοι,/ οι μυστικοί των ονείρων,/ καλλιεργούν τη γαλήνη/ κι ο έρωτας παραμένει/ μια μαθητεία αγάπης'.
Aπό το ποίημα 'Φθινοπωρινή προσέγγιση'
του Κώστα Στεφανόπουλου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

φωτό: Ειρήνη Καλαιτζάκη

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Αναρωτιόμαστε πώς να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε έναν κόσμο, στον οποοίο δεν τιμωρούνται εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αλλά επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου...


ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Περί γερμανικών αποζημιώσεων

'Είμαστε συγκλονισμένοι και λυπούμαστε γι’ αυτό που έκαναν πριν από σχεδόν 70 χρόνια Γερμανοί στην Ελλάδα. Καταδικάζουμε την πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία απέτρεψε μια σκληρή τιμωρία των δραστών και η οποία αρνείται να αναλάβει την ευθύνη για τη δυστυχία και τον πόνο που ξεκίνησε από τη Γερμανία και να δώσει τις αποζημιώσεις που δικαιούται η Ελλάδα'. Δεν είναι Ελληνες αυτοί που υποστηρίζουν με τις υπογραφές τους τα παραπάνω. Γερμανοί είναι. Τριάντα πέντε (35) νέοι μέλη του ποδοσφαιρικού συλλόγου SJC Hovelriege, με αντιναζιστική ταυτότητα. Επισκέπτονται κατά δήλωσή τους (βλ. εφ. 'Χριστιανική', 30 Αυγούστου 2012) τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο την Ελλάδα και μένουν στα Ροΐτικα Πατρών, όπου με τα χρόνια έχτισαν ένα σπίτι, το οποίο είναι χώρος συνάντησης για Γερμανούς και Ελληνες, μικρούς και μεγάλους. Εκ των ων ουκ άνευ ότι λατρεύουν την ιστορία, τον πολιτισμό και τις ομορφιές της χώρας μας. Εφέτος αποφάσισαν, λέει, να επισκεφτούν τα μνημεία της σφαγής των κατοίκων των Καλαβρύτων και του Δίστομου από τον ναζιστικό στρατό στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 'Θέλαμε να ασχοληθούμε πιο έντονα απ’ ό,τι στο παρελθόν, με αυτό το δυστυχές και φριχτό κεφάλαιο της γερμανοελληνικής ιστορίας', επεσήμαναν σε σχετική δήλωσή τους. Βάζοντας τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων... 'Αναρωτιόμαστε πώς να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε έναν κόσμο, στον οποοίο δεν τιμωρούνται εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αλλά επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου', λένε παρακάτω στη δήλωσή τους. Για να τελειώσουν εκφράζοντας τη συμπάθειά τους στους επιζώντες και στους συγγενείς των θυμάτων και τις ευχαριστίες τους στους κατοίκους των Καλαβρύτων και του Δίστομου για τη φιλοξενία και τη διάθεση να μιλήσουν μαζί τους. Χαμένο μέσα σε δεκάδες άλλα αποκόμματα εφημερίδων το περί ου ο λόγος δημοσίευμα. Ετυχε να το βρω τις προάλλες την ημέρα που η Μέρκελ ήρθε στην Ελλάδα κι είπα ν’ ασχοληθώ και μ’ αυτό σήμερα. Στον απόηχο της επίσκεψής της. Για να επισημάνω ότι υπάρχουν και πολλοί φιλέλληνες Γερμανοί...



Η μεγάλη της Σάτιρας Γιορτή


Και γιατί η σάτιρα μας φέρνει όλους πιο κοντά, είχαμε κοσμοπλημμύρα χθες το βράδυ στο Πολιτιστικό της Μητρόπολης, όπου η Μεγάλη Γιορτή Σάτιρας, κατά την οποία απενεμήθησαν τα βραβεία του 3ου Παγκόσμιου Διαγωνισμού Εμμετρης Σάτιρας 'Παύλος Πολυχρονάκης'. Λίγες οι ευκαιρίες που μας δίνονται για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας, να ξεχάσουμε προσώρας τα χίλια μύρια προβλήματα που μας έχουν κάμει καζάνι το κεφάλι και μαύρη την καρδιά. Να ’ναι, λοιπόν, καλά ο εμπνευστής του διαγωνισμού γνωστός κατ’ εξοχήν και ως σατιρικός ποιητής και ως σατιρικός συγγραφέας, μέγας 'πειραχτής' Παύλος Πολυχρονάκης που εκτός όλων των άλλων κατέχει καλά την τέχνη να μας βάζει όλους (Ένωση πνευματικών δημιουργών) στον σβούρο. Φαίνεται 'κουζουλός', μα μόνο 'κουζουλός' δεν είναι ο Παβλής. Είναι να μην του μπει κάτι στον νου, γιατί έστι και του μπει ο κόσμος να χαλάσει θα το πραγματώσει, βάζοντάς το και σ’ αλλωνών, αυτών που χρειάζεται να το βάλει, στον νου. Κορυφαίο παράδειγμα ο Παγκόσμιος Διαγωνισμός Εμμετρης Σάτιρας, που φέρει τ’ όνομά του, με έδρα τα Χανιά. Ονειρο θερινής νυκτός, στην καλύτερη περίπτωση, φάνηκε στην αρχή, σ’ όλους ή σχεδόν σε όλους, όταν τον πρωτάκουσαν να τον... αναλύει. Ενα όνειρο που θα διαλυόταν με την πρώτη... τζιμπιά. Η πλήρης διάψευση. Ο Παγκόσμιος Διαγωνισμός του Παβλή είναι ήδη θεσμός και πάει χρόνο με τον χρόνο απ’ το καλό στο καλύτερο. Το μαρτυρούν οι διαρκώς αυξανόμενες συμμετοχές που έφθασαν αισίως εφέτος στις 309 και προέρχονται απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου. Απ’ τη Νότιο Αφρική μέχρι την Αλάσκα και απ’ τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία. Το πιστοποιεί όμως και η ποιότητά τους, όπως φαίνεται τόσο απ’ τη βαθμολογία της κριτικής επιτροπής που αποτελείται από αριστείς του είδους όσο και από τις χρόνο με τον χρόνο περισσότερες αποδόσεις ποιημάτων, πέραν των βραβευθέντων. Χαλάλι και τρις χαλάλι, λοιπόν, τούτη η εύφημη μνεία για τον όποια χανιώτικη πέτρα σηκώσεις από κάτω θα τον βρεις, γνωστό και μη εξαιρετέο Παύλο Πολυχρονάκη. Και γιατί δημιούργησε μέσω του διαγωνισμού του ένα νέο είδος σάτιρας. Και γιατί διέθεσε κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης 40 βιβλία του από ήδη εξαντλημένες εκδόσεις, οι εισπράξεις των οποίων διατέθηκαν για τα συσσίτια της Μητρόπολης...

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ


Τi σημασία όμως έχει ποιός, αν ήταν κάποιος απ’ τους μεγάλους ή κάποιο απ’ τα παιδιά. Σημασία έχει ότι η ιδέα υλοποιήθηκε και γι’ αυτό, όλοι που έπρεπε να δουλέψουν, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.





ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ
ΣΤ’ ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΚΟΛΥΜΒΑΡΙΟΥ
Αντίo αγαπημένο μας σχολείο...

Σίγουρα κάποιος έριξε την ιδέα να γράψουν τα περσινά εκτάκια του Δημ. Σχ. Κολυμβαρίου τις αναμνήσεις τους απ’ τη σχολική ζωή, να τις διανθίσουν με τις ανάλογες ζωγραφιές και να τις κάνουν δύο βιβλία, ένα για κάθε τμήμα.
Τi σημασία όμως έχει ποιός, αν ήταν κάποιος απ’ τους μεγάλους ή κάποιο απ’ τα παιδιά. Σημασία έχει ότι η ιδέα υλοποιήθηκε και γι’ αυτό, όλοι που έπρεπε να δουλέψουν, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Τα μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων με επικεφαλής τον φίλο πρόεδρο του Δ.Σ. Κώστα Γομπάκη, ο διευθυνής του Σχολείου, φίλος απ’ τα παλιά Δημήτρης Χαμηλάκης, οι δασκάλες των παιδιών Μαρία Βουτσά και Βασιλική Σκουρού και βέβαια τα ίδια τα παιδιά. Τα καταχάρηκα, αυτά τα δύο πολύ επιμελημένα βιβλία, όταν τις προάλλες έφτασαν στα χέρια μου.
Είναι όμορφο να χαίρεσαι κι εσύ τους καρπούς μιας όμορφης προσπάθειας.
Τα βιβλία είναι φτερά στον άνεμο και δεν ξέρεις πού θα φτάσουν... Στην συγκεκριμένη περίπτωση δείγματά τους (πού να χωρέσουν όλα!) φτάνουν μέχρι τους αναγνώστες του Παιδότοπου.
Συγχαρητήρια σ’ όλους που δούλεψαν γι’ αυτό!
Σας ευχαριστούμε πολύ παιδιά και καλή συνέχεια!
Β.Θ.Κ.

Ονομάζομαι Μαρία Γεωργιλάκη, είμαι 11 χρονών, γεννήθηκα στα Χανιά στις 17 Δεκεμβρίου του 2000, κατοικώ στο Κολυμβάρι και είμαι μαθήτρια της Στ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Κολυμβαρίου.
Κάποιες αναμνήσεις που θυμάμαι είναι:
• Στη δευτέρα τάξη που έγινε το σχολικό εμβόλιο με ρώτησαν αν πόνεσα και εγώ απάντησα ότι πόνεσα από μέσα μου.
• Στην τρίτη τάξη θυμάμαι την τελική γιορτή που κάναμε αγώνα τρεξίματος με το άλλο τμήμα, τρώγοντας εμείς καρπούζι και το άλλο τμήμα πεπόνι, αλλά τελικά ο αγώνας έληξε με ισοπαλία.
• Μου άρεσε πάρα πολύ που είπαμε τα κάλαντα του Λαζάρου, τα οποία ήταν ένα ασυνήθιστο έθιμο για την περιοχή μας.
• Και τέλος θυμάμαι στην έκτη τάξη που μας επισκέφτηκε μια συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Η κυρία Ευδοκία Σκορδαλά - Κακατσάκη και μας μίλησε για τον τρόπο σκέψης που συντάσσει ένα βιβλίο.
Στο δημοτικό πέρασα αξέχαστες στιγμές, όλα τα χρόνια που ήμουνα εκεί και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Αυτό οφείλεται στους συμμαθητές μου και στους δασκάλους μου, που με στήριξαν όλοι κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, μαζί και όλοι οι διευθυντές που πέρασαν το διάστημα των 6 χρόνων στο δημοτικό, τους οποίους θέλω να ευχαριστήσω.

Με λένε Εύα και είμαι 12 χρονών. Μου αρέσει να παίζω βόλεϊ και το αγαπημένο μου μάθημα είναι τα Μαθηματικά.
Ολα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι σ’ αυτό το σχολείο εκτός αυτά τα αμέτρητα πράγματα που μου έχουν μάθει οι δάσκαλοι/ες εδώ, έχω και αμέτρητες αναμνήσεις. Πρώτα - πρώτα δε θα ξεχάσω κανένα απ’ τους δασκάλους/ες αλλά και κανένα από τους συμμαθητές μου. Με όλα αυτά τα παιδιά έχουμε περάσει μαζί τόσα χρόνια και τόσες απερίγραπτες στιγμές που δεν θα ξεχαστούν. Δε θα ξεχάσω ποτέ καμία από τις εκδρομές και κυρίως την εκδρομή στην Αθήνα. Εκεί επισκεφθήκαμε τη Βουλή των Ελλήνων όπου είδαμε πολλά πράγματα. Ακόμα πήγαμε στο μουσείο καθώς και το κτήριο της Ακρόπολης όπου είδαμε πολλά αγάλματα. Επίσης πήγαμε και στο πλανητάριο και μάθαμε πολλά πράγματα σχετικά με το άστρο της ημέρας.
Ακόμα δε θα ξεχάσω καμία, από τις δραστηριότητες, αλλά ούτε τις γιορτές κυρίως την τελευταία κάθε χρονιάς. Ακόμα δε θα ξεχάσω τις πρώτες ημέρες στο σχολείο καθώς και τις τελευταίες.
Θυμάμαι μία μέρα που κάναμε πρόβα για την τελική γιορτή, ο Μπρέδης έσπασε ένα δίσκο επειδή έχανε. Κάτι ακόμα, που θυμάμαι είναι όταν ο Τσορτανίδης άνοιξε τα πόδια του για να διώξει τα περιστέρια και του σκίστηκε το παντελόνι του.
Σ’ αυτό το σχολείο όλα αυτά τα 6 χρόνια έχω περάσει πολλές ωραίες στιγμές.
Γι’ αυτό αυτό το σχολείο θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Με λένε Αλέξανδρο Πετκόσκι και είμαι 12 ετών. Ζώ σ’ ένα χωριό που είναι δίπλα στο σχολείο που πηγαίνω. Από κάτω θα σας περιγράψω τις αναμνήσεις απ’ όλα τα χρόνια του Δημοτικού.
Οι αναμνήσεις που έχω από το Δημοτικό είναι πολλές. Μια ανάμνηση ήταν όταν πήγαινα μ’ ένα φίλο μου και κουβαλούσαμε ένα θρανίο, έτσι όπως ανεβαίναμε τις σκάλες, το θρανίο μού έπεσε στο κεφάλι επειδή σκόνταφτα στα σκαλιά και έκανα τέσσερα ράμματα.
Εεεμ... δεύτερη ανάμνηση που έχω είναι όταν κάναμε σκονάκι στα Γαλλικά, που το γράψαμε στον τοίχο και μετά, στο χέρι και μετά το κατάλαβε, μας έβαλε τιμωρία. Οταν ήμασταν στην Πέμπτη τάξη που είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα, αυτήν την λέγανε 'ΙΟΥΛΙΑ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ'. Η κα Ιουλία όταν είχε εφημερία το χειμώνα, όταν έκανε κρύο, μας έδινε μπάλα και παίζαμε μαζί με τη κυρία και ζεσταινόμασταν! Μια άλλη με την ίδια κυρία ήταν όταν είχαμε πάει εκδρομή στο Ρέθυμνο και εγώ επειδή δεν είχα συνοδό με είχε η κυρία και πήγαμε και φάγαμε βάφλα, την πιο ωραία βάφλα που είχα φάει.
Φέτος στην έκτη τάξη πέρασα πολύ ωραία, ειδικά όταν πήγαμε στην Αθήνα εκδρομή, στο Μουσείο της Ακρόπολης το καινούργιο, στην Ακρόπολη, σ’ ένα εμπορικό κέντρο, στο πλανητάριο και τελευταία στη Βουλή.
Μπορώ να πω πως ήταν η πιο καλή εκδρομή που έχω πάει ποτέ.

Γειά σας παιδιά! Είμαι η Κατερίνα Χατζηδάκη, πηγαίνω στη Στ’ 2 Δημοτικού, μένω στα Νοχιά, γεννήθηκα στις 25/11/2000, είμαι τοξότης, είμαι 11,5 χρονών, και το αγαπημένο μου μάθημα είναι η Γλώσσα, η Γυμναστική κ.ά..
Επειδή έχω πολλές αναμνήσεις από το Δημοτικό θα σας περιγράψω μόνο 5.
1. Θυμάμαι στην έκτη τάξη με την κα Βουτσά Μαρία, που μας είχε επισκεφθεί η κα Κων/να Στεφανάκη η αγιογράφος και μιλούσαμε για τα Χριστούγεννα και για τις Βυζαντινές εικόνες.
2. Θυμάμαι πάλι στην έκτη τάξη που μας είχε επισκεφθεί η κα Ευδοκία Κακατσάκη, η συγγραφέας της οποίας είχαμε διαβάσει ένα παραμύθι, το 'Με λένε Ελπίδα' και μετά ζωγραφίσαμε με βάση αυτά που έλεγε το βιβλίο και όταν ήρθε η κυρία Ευδοκία χάρηκε πάρα πολύ που τα είδε. Υστερα μιλήσαμε για τα βιβλία πόσα είχε γράψει και άλλα πολλά.
3. Θυμάμαι στη Δευτέρα τάξη με την κυρία Ραβανίδου Θεοδώρα που κάθε φορά που μιλουσαμε και φωνάζαμε χτυπούσε ένα ξύλινο χάρακα και στο τέλος έσπασε.
4. Θυμάμαι στην Πέμπτη τάξη με την κυρία Χατζηιωάννου Ιουλία, την ώρα που κάναμε Αγγλικά με την κυρία Ειρήνη, ο Μιχάλης ενοχλούσε συνέχεια τον έβγαλε η κυρία έξω και του φώναξε, του έσυρε το αυτί και του έπαιξε ένα χαστούκι και ύστερα ήρθε μέσα στην τάξη και έλεγε ότι πονούσε το αυτί του παρά το χαστούκι.
5. Τέλος θυμάμαι στην έκτη τάξη που πήγαμε στην Αθήνα, πήγαμε στον Παρθενώνα στο μουσείο της Ακρόπολης, στην Βουλή, στο Πλανητάριο, στο the mall και πέρασα αξέχαστα!!!
Τέλος, κάθε λεπτό που περνούσε, όταν ήμουν στο Δημοτικό σχολείο ήταν μια ωραία εμπειρία που δεν θα το ξεχάσω ποτέ, και θα το θυμάμαι για πάντα.

Χανιώτικα νέα (13.10.2012)

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


Τίποτα δεν χάνεται, αν δεν τ’ αφήσουμε εμείς να χαθεί!  Και τίποτα δεν σώζεται, αν δεν στρατευθούμε στην υπόθεση της σωτηρίας του. Δεν έχει τέλος ο αγώνας. Γιατί 'δεν έχει τέλος αυτή η θητεία', για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου...




ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'
ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΗ' μου έγραψε πριν από 10 περίπου μήνες (βλ. 'στα πεταχτά' 22 Δεκεμβρίου 2011) ότι νιώθει κι αυτή και η γενιά της, η καθημερινή, κατά δήλωσή της, αναγνώστρια της στήλης Μανωλία Ρουμπεδάκη απ’ την Κάινα. Μια κοπελιά 23 μόλις χρόνων, που έχει, ούσα μαθήτρια Γυμνασίου, τιμήσει την Ελλάδα με παγκόσμιο βραβείο έκθεσης και έχει ήδη κάνει λαμπρές σπουδές. Τις προάλλες η Μανωλία ένιωσε την ανάγκη να μου ξαναγράψει...

'ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΓΗ ενός, μεγάλου συμπατριώτη μας, ν’ αγαπούμε την ευθύνη και να πληρώνουμε το χρέος μας απέναντι στην πατρίδα, διαβάζω σήμερα στα πεταχτά (Τρίτη 9 Οκτωβρίου) και βρίσκω την αφορμή να σας γράψω', υπογραμμίζει στον επίλογο του μηνύματος - γράμματός της η Μανωλία. Για να συνεχίσει: 'Παραγγελιά ακόμα μας άφησε ο Κρητικός ετούτος να κουβαλάμε το θάρρος της γνώμης μας, την αντριγιά της ψυχής μας και να μιλούμε πάντοτε κατάμουτρα την πάσα αλήθεια'.

'ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ να νιώθω. Να τ’ ονομάσω δεν ξέρω. Κάτι γκρίζο σαν να ’ναι, κάτι πιο πέρα από την απογοήτευση, τη χαμένη πίστη και εμπιστοσύνη προς τον άνθρωπο. Σκέφτομαι και λέω: Τέσσερα εκατομμύρια χρόνια εξελικτικής διαδικασίας πέρασαν από πάνω μας και μεις ακόμα εκεί μασκαρεύουμε και περιγελούμε όνειρα κι ελπίδες, δεν καταλαβαίνουμε καν τι πάει να πει η λέξη ντροπή'...

ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ της αλήθειας, όπως την εκφράζει η Μανωλία στο παραπάνω 'πεταχτό', που επισημαίνει ότι 'ασχήμυνε ο καιρός μας και αφήνει τα ίχνη του άσχημα σαν κι αυτόν'. Μένω σ’ αυτόν για να της πω και διά της στήλης, χρησιμοποιώντας τον τίτλο ενός βιβλίου του Τούρκου συγγραφέα Ασίς Νεσίν, παραφράζοντάς τον ελάχιστα, ότι μπορεί έτσι να είναι τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε. Τίποτα δεν χάνεται, αν δεν τ’ αφήσουμε εμείς να χαθεί, Μανωλία! Και τίποτα δεν σώζεται, αν δεν στρατευθούμε στην υπόθεση της σωτηρίας του. Δεν έχει τέλος ο αγώνας. Γιατί 'δεν έχει τέλος αυτή η θητεία', για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου...

ΕΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ του νόημα πως δεν θέλει να του καθαρίσει το τζάμι του αυτοκινήτου του στο φανάρι που σταμάτησε. Ο μετανάστης με το ένα χέρι, ωστόσο, επέμενε. Θα του το έκανε λέει 'ντώρο' το καθάρισμα. Ντράπηκε για την άρνησή του. Ντράπηκε για την άνεσή του. Ντράπηκε που θυμήθηκε πως οι γονείς του ήταν μετανάστες...

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ της επίσκεψης της Μέρκελ στην Ελλάδα και η σημερινή μαντινάδα. Από τη μαντιναδολόγο μας τη Νεκταρία Θεοδωρουλάκη αυτή. Τη Μέρκελ δε κεράσαμε ρακή να ξεδιψάσει/ τους όρους του Μνημόνιου αμέσως να ξεχάσει. Ηταν τόσο απλό. Αν πρωθυπουργός της χώρας ήταν, λέμε τώρα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Είχε τον τρόπο του αυτός...

ΣΙΓΑ ΠΟΥ ΔΕΝ θα κάλυπταν τη μαύρη τρύπα των 550 εκατ. ευρόπουλων στον προϋπολογισμό. Εδώ κάλυψαν μαύρα κι άραχνα φαράγγια δισεκατομμυρίων. Τους την έμαθαν καλά την τέχνη κοπτικής ραπτικής των δικών μας οι τροϊκάνοι.

Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ, όταν είδε κάποιους να χτυπούν ένα σκυλί, λένε ότι λυπήθηκε και είπε τα εξής: 'Πάψτε να χτυπάτε το ζώο, γιατί μέσα του κατοικεί η ψυχή ενός φίλου μου. Και τη γνώρισα την ψυχή του, αφού, άκουσα τη φωνή της'. (Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας').

'Μη σπαταλήσεις όλα τα όνειρά σου/ μονάχα σε μια νύχτα/ Φύλαξε κάτι για τη νύχτα - φωτιά/ να ’χεις κι εσύ ν’ ανάψεις/ ένα δαυλό για το δρόμο/ Φύλαξε κάτι για μια νύχτα απόγνωσης/         -που η ψυχή θα λαχταράει-/ να ’χεις να στρώσεις δίπλα σου/ κορμί και πόθο/ ιδρώτα ν’ ανταλλάξεις/ φύλαξε κάτι για μια νύχτα πόνου/ στίχους να κάνεις τα όνειρα,/ να ’χεις να σκάβεις μέσα στην καρδιά/ να μην πνιγείς/ πάτο να βρεις για να πατήσεις'.

Από το ποίημα 'Μη σπαταλήσεις τα όνειρα' του Θοδωρή Βοριά.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (13.10.2012)

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


Είναι όμορφα τα Χανιά! Για τον κάθε επισκέπτη, αλλά και μας τους Χανιώτες. Κι αν έχουν μυστικά να μας αποκαλύψουν! Κι αν έχουν γωνιές που δεν τις γνωρίζουμε και μας περιμένουν.




ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΜΕΝΟΥΜΕ  Ελλάδα, πάμε Χανιά! Με αφορμή το αφιέρωμα στα Χανιά (τα γυρίσματα τελειώνουν σήμερα0 από την ξεχωριστή εκπομπή της ΝΕΤ «Μένουμε Ελλάδα, η αναφορά. Είναι όμορφα τα Χανιά! Για τον κάθε επισκέπτη, αλλά και μας τους Χανιώτες. Κι αν έχουν μυστικά να μας αποκαλύψουν! Κι αν έχουν γωνιές που δεν τις γνωρίζουμε και μας περιμένουν.
ΝΑ ΜΠΠΑΙΝΟΒΓΑΙΝΟΥΝ τα κρουαζιερόπλοια, Οκτώβρη μήνα στο Λιμάνι της Σούδας. Να τα βλέπω απ’ το παράθυρό μου και να σκέφτομαι. Στη γενική οικονομική αναβροχιά, κάτι σαν τονωτική ένεση είναι κι αυτό.
ΑΝ ΔΕΝ, δεν… Αν δεν κάμετε ετούτα και τα άλλα και τα παράλλα ,(89 είναι λέει οι προαπαιτούμενες δράσεις) δεν θα εκταμιευθεί η επόμενη δόση. Κι αν δεν θα εκταμιευθεί η επόμενη δόση, δεν θα αποφύγει η Ελλάδα την χρεωκοπία. Πάλι το μαρτύριο του Σισύφου. Πάλι στο ίδιο έργο θεατές.
Ανοίγω παρένθεση. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα της ελληνικής μυθολογίας ήταν ο Σίσυφος. Ούτε λίγο ούτε πολύ ακόμη και τον ίδιο τον ‘Αδη  κατάφερε να φυλακίσει, ότνα τον έστειλε εκεί ο Δίας για να τον τιμωρήσει. Επειδή αποκάλυψε μια από τις αποπλανήσεις του. Είδαν κι έπαθαν οι θεοί να τον συλλάβουν και να τον περάσουν από δικαστήριο. Να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού, η ποινή του. Στους αιώνες των αιώννων αυτό, αφού όταν έφτανε στην κορυφή ο βράχος κατρακυλούσε και ξανάπεφτε. Κλείνω την παρένθεση.
ΚΑ ΒΕΒΑΙΑ θα σπάσει δεν γίνεται να μην σπάσει η λαήνα, που την πάμε και την ξαναπάμε στη βρύση για νερό. Αυτό μου είπε ο φίλος μου ο γέρω- δάσκαλος όταν τον ρώτησα ποιο είναι το τέλος του σήριαλ των δόσεων. Για να συμπληρώσει: Πρέπει να έχουμε έτοιμη άλλη λαήνα που θα την γεμίζουμε από δικό μας πηγάδι.
«ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ δεν έχει και τόσον γ.οητρον ώστε όταν δειχθή ως αλήθεια, ουδείς λόγος γίνεται περί αυτού. Το ψεύδος ενέχει το μυστήριον της αμφιβολίας, το οποίον δεν έχει μια πασιφανή αλήθεια. Είναι περιβεβλημένον με σκιόφως το οποίον του προσδίδει την επιβολήν του κατά το ήμισυ αγνώστου και κατά το ήμισy γνωστού.» Από την «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΩΣ ΚΑΙ ΒΡΟΧΗ μας έφερε η Άνκελα την Τρίτη\ χάρηκαν και τα κάστανα που γίνονται στην Κρήτη. Στον απόηχο της επίσκεψης της Άνκελα Μέρκελ στη Ελλάδα, η σημερινή μαντινάδα του Ηλία του Σταματάκη. Αρκετά ειρωνική και ολίγον σουρεαλιστική την βρίσκω, Ηλία! Ακούς εκεί χάρηκαν τα κάστανα! Ώρες είναι να αρχίσουν να χορεύουν απ΄την χαρά τους.
ΌΤΑΝ ο Λεωνίδας επρόκειτο να βαδίσει στις Θερμοπύλες, για να αντιμετωπισει τον Ξλερξη (480 π. Χ.) ανάγγειλε ότι μόνο χίλιοι Σπαρτιάτες θα τον ακολουθούσαν στη  εκστρατεία. Και όταν οι έφοροι αντέτειναν ότι παίρνει λίγους άνδρες και του έδωσαν εντολή να πάρει περισσότερους, αυτός τους απάντησε μυστικά ότι είναι μεν λίγοι για να εμποδίσουν του βαρβάρους, αλλά πολλοί για την πράξη που θα έκαναν. Οι έφοροιτότε έκπληκτοι του ζήτησαν διευκρινήσεις γι την αινιγματική του απάντηση και ο βασιλίάς τους απάντησε ότι οδηγεί τους στρατιώτες του να πεθάνουν για την κοινή ελευθερία των Ελλήνων. Και πρόσθεσε ότι αν πέθαιναν χίλιοι η Σπάρτη θα αποκτούσε αιώνια δόξα, ενώ αν η εκστρατεία θα γινόταν με όλο τον στρατό η πόλη θα καταστρεφόταν. Από το βιβλίο «Η άλλη όψη της Ιστορίας» εκδ. «Σαββάλας»

ΣΤΗΝ προκυμαία τη πόλης\ τόσοι άνθρωποι πέρασαν\ από τόσους τόπους.\ Τα κτήρια σοβαρά και απαθή\ συνδιαλέγονται μεταξύ τους\ για μακρινές φουρτούνες\ ιστιοφόρα και θωρηκτά\ και ξακουστές συναθροίσεις\ για σημαίες.\ Κρατούν το ένα του άλλου τους ώμους\ με τα χελιδόνια \ σ’ ένα πεντοζάλη του χρόνου\ του χρόνου μια ζάλη’ Το ποίημα του Γρηγόρη Γεωργουδάκη «Στην προκυμαία της πόλης»
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (12.10. 2012)
     
ΦΩΤΟ: Ειρήνη καλαιτζάκη

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ


ΝΑ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ του παλιού καιρού, προχθές. Μια μπόρα άλλο πράμα. Μια βροχή δαρτή που ?λεγες ότι δεν θα σταματήσει ποτέ, ότι δεν θ? αφήσει τίποτε όρθιο. Είχες ξεχάσει ότι απλά για να κάμει μια γενική καθαριότητα και να τ? αφήσει όλα λαμπερά και μυρωδάτα είχε έρθει. Το θυμήθηκες μόλις εντελώς ξαφνικά σταμάτησε και αποχώρησε...




ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

'ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ τους όρους που έθεσαν οι Ευρωπαίοι εταίροι της και το Δ.Ν.Τ., η Ελλάδα παραχώρησε σε μεγάλο βαθμό τη δημοσιονομική και όχι μόνο κυριαρχία στους δανειστές της'. Από το βιβλίο του Παναγιώτη Ρουμελιώτη με τίτλο 'Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο Δ.Ν.Τ.' και υπότιτλο 'Πώς και Γιατί φτάσαμε στο Μνημόνιο'. Υπέρτιτλος δεν υπάρχει. Αν υπήρχε όμως θα έλεγε: 'Πώς γίναμε αποικία των δανειστών μας'.
ΞΙΩ ΤΣΟΙ μηλίγγους μου! Αυτό μου απάντησε τις προάλλες ο φίλος μου ο Γιάννης Α., όταν τον ρώτησα τι κάνει. Να ξιούμε (ξύνουμε) τσοι μηλίγγους μας! Αυτό πρέπει να κάνουμε. Πρωτίστως οι έχοντες πολιτική ευθύνη πριν αποφασίσουν για κάτι. Να ξιούνε και να ξαναξιούνε τσοι μηλίγγους τωνε. Και βέβαια εμείς οι πολίτες.
ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ της επίσκεψης Μέρκελ στην Ελλάδα πολλά μου έρχονται στον νου. Μερικά από αυτά: Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν... Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας... Ηλθεν, είδε ότι την είδαν και απήλθεν... επιχείρηση γοητεία... Η ώρα του καρότου... Σε τα μας τώρα, σε τα μας... Τρώει η κατσίκα ταραμά;... Μας χρωστάει, δεν της χρωστούμε...
ΑΛΙΜΟΝΟΣ του που δεν έχει νύχια να ξυστεί και περιμένει να τονε ξύσουνε οι άλλοι. Αυτό, έτσι όπως το ?λεγε η μάνα μου, μου έρχεται περισσότερο απ? όλα τ? άλλα.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πού μας οδηγεί ετούτη η πορεία/ και ψάχνω λύση μπιστική σ? αυτήν την απορία. Μακάρι να ?σουνα μοναχός σου, Εννιαχωριανέ! Πολλοί, πάμπολλοι είναι αυτοί που έχουν την αίσθηση ότι πάμε ξυπόλυτοι στ? αγκάθια.
ΝΑ ΠΑΡΕΙ η κόρη μου το χαρτί κι ο κόσμος ούλος, σκεφτότανε. Το πήρε. Και τι πώς το πήρε, όμως! Στα ξένα σπίτια δουλεύει κι αυτή όπως η μάνα της. Οταν βρίσκουν δουλειά. Το να καθαρίζεις σκάλες και να σιδερώνεις ρούχα δεν θέλει πτυχίο Φιλοσοφικής Σχολής...
'ΜΑΘΕ προσέτι και τούτο· ό,τι άσχημον ίδης, δεν είναι διάβολος· εάν ούτος ήτο τόσον δυσειδής, όπως τον ζωγραφίζουν οι αγιογράφοι, θα ήτο ακινδυνότερος και αυτών των Χερουβίμ· δεν θα είχε κανέναν οπαδόν'. Από τη 'Χρυσή Διαθήκη' του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ του παλιού καιρού, προχθές. Μια μπόρα άλλο πράμα. Μια βροχή δαρτή που ?λεγες ότι δεν θα σταματήσει ποτέ, ότι δεν θ? αφήσει τίποτε όρθιο. Είχες ξεχάσει ότι απλά για να κάμει μια γενική καθαριότητα και να τ? αφήσει όλα λαμπερά και μυρωδάτα είχε έρθει. Το θυμήθηκες μόλις εντελώς ξαφνικά σταμάτησε και αποχώρησε...
ΓΙΑ ΤΣΙ νερατζολιές σήμερα ο λόγος. Σουρομαδείς άγγουρες τσουνάτες ή μηλολιές και τσι πλύνεις καλά. Τσι βάζεις σ? ένα βάζο να χώνονται στο νερό και τωνε βάζεις αλάτσι. Τσ? αφήνεις χωρίς να κουνηθούν και να σπάσει το καϊμάκι τωνε μέχρι τη Μ. Σαρακοστή. Τσι βγάζεις, τωνε βάζεις αλάτσι και νεράτζι και τσ? αφήνεις λίγες μέρες να τσι πιάσει. Οπως μου ορμήνεψε η μάνα μου και τα ?χω γράψει στο τετράδιό μας.
ΟΤΑΝ ο Ξέρξης μετά τη μάχη των Θερμοπυλών προχωρούσε προς την Αθήνα, αυτομόλησαν στο στρατόπεδό τους κάποιοι πάμφτωχοι Αρκάδες που ζητούσαν δουλειά. Μόλις έφτασαν, ένας από τους Πέρσες ζήτησε να τον πληροφορήσουν τι έκαναν οι Ελληνες. Εκείνοι απάντησαν ότι τελούσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες και παρακολουθούσαν τα ιππικά και γυμναστικά αγωνίσματα. Περίεργος τότε, ο Τιγράνης, γιος ενός επιφανή Πέρση, του Αρτάβανου, ρώτησε ποιο ήταν το έπαθλο των νικητών. Οταν άκουσε ότι ήταν ένα απλό στεφάνι ελιάς, στράφηκε στον Μαρδόνιο και του είπε: 'Αλίμονο Μαρδόνιε, με ποιους ανθρώπους μας έφερες να πολεμήσουμε, αφού δεν αγωνίζονται για χρήματα, αλλά για την αρετή'. Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας, εκδ. 'Σαββάλας'.
'Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ? ευχήν στην Αποικία/ δεν μεν? η ελαχίστη αμφιβολία,/ και μ? όλο που οπωσούν τραβουμ? εμπρός/ ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός/ να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή./ Ομως το πρόσκομμα κι η δυσκολία/ είναι που κάμνουνε μια ιστορία/ μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί/ αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ/ δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθετι,/ για το παραμικρό ρωτούνε κι εξετάζουν/ κι ευθύς στον νουν τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,/ με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής'.
Από το ποίημα 'Εν μεγάλη ελληνική αποικία 200 μ.Χ.' του Κ.Π. Καβάφη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (11.10.2012)

Φωτό Ειρήνη Καλαιτζάκη

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...


Κυρίως όμως έπρεπε να μεγαλώσουμε για να καταλάβουμε ότι 'εμείς' πρέπει να βλέπουμε και να νοιαζόμαστε για τη δική μας καμπούρα και να μην ρίχνουμε το φταίξιμο πάντοτε στους άλλους, στους ξένους: στους Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Αμερικανούς κ.λπ.!

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ.. Κακατσάκης

Ο... 'εαυτός εχθρός'
Ο Δήμος Σταρένιος με αυτή την ατάκα σε παλιά ελληνική ταινία, με τίτλο 'Η χαραυγή της νίκης', προσπαθούσε να πείσει τους συγκεντρωμένους κατοίκους ενός χωριού της Κρήτης να προδώσουν εκείνους που είχαν σκοτώσει Γερμανούς στρατιώτες και σε αντάλλαγμα οι Γερμανοί δεν θα προχωρούσαν σε εκτελέσεις!
Σενάριο γνωστό επί Γερμανικής κατοχής που πολλάκις μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη κάποια χρόνια μετά κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.
Ο Αρτέμης Μάτσας επίσης έγινε από τους πιο... μισητούς Ελληνες ηθοποιούς επειδή υποδυόμενος άριστα τον Ελληνα δωσίλογο κάρφωνε αβέρτα στους Γερμανούς όσους περισσότερους σήκωνε το... σενάριο!
Από κει και πέρα, εμείς που παρακολουθούσαμε αυτές τις ταινίες, όντας και σε μικρή ηλικία, φουσκώναμε από υπερηφάνεια βλέποντας από τη μια τους πατριώτες και από την άλλη εναντιωνόμασταν σε καθετί Γερμανικό: τον Χίτλερ ως περσόνα, τα SS κι ακόμη περισσότερα!
Επρεπε να μεγαλώσουμε λίγο ή... πολύ για να κατανοήσουμε ότι υπήρχαν και οι κακοί Ελληνες, Ελληνες δωσίλογοι, εκείνοι που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, οι μαυραγορίτες που πλούτισαν εις βάρος 'αδερφών' τους... κι ακόμη περισσότερα...
Επρεπε να μεγαλώσουμε λίγο ακόμη για να καταλάβουμε ότι υπήρξαν και περιπτώσεις 'καλών Γερμανών' την ίδια περίοδο ή περιπτώσεις -Ελλήνων- αμφιλεγόμενες που ακόμη η ιστορία ψάχνεται πού θα τους κατατάξει!
Επρεπε να μεγαλώσουμε παραπάνω για να καταλάβουμε πως όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την τότε 'μαύρη περίοδο', υπάρχουν ακόμη πληγές ανοιχτές, που δεν έχουν επουλωθεί.

Κι ενόσω μεγαλώναμε συνειδητοποιήσαμε και άλλα: ότι ακόμη 'μεγάλοι' δεν λογιζόμαστε, γιατί αν ήμασταν τόσο 'μεγάλοι' θα έπρεπε ήδη να έχουμε πάρει τις τύχες στα χέρια μας, θα ήταν καιρός να σταθούμε μπρος στον καθρέπτη, να τον κοιτάξουμε, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να οργανώσουμε το σπίτι μας και να βρούμε - δούμε τον... 'εαυτό εχθρό'!
Διότι έστω κι αν αυτός δεν κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, είναι αυτός που μας πληγώνει περισσότερο από οποιονδήποτε 'ξένο', ο οποίος κοιτάζει τα συμφέροντά του και μόνον αυτά!
Φοβάμαι όμως πως αυτή η χιλιάδων χρόνων παρατεταμένη εφηβεία μας θα διαρκέσει ακόμη πολύ!
Ωστόσο, εμείς θα συνεχίζουμε να... παίζουμε ως παιδιά και να κλαιγόμαστε κάνοντας, δυστυχώς, τα ίδια πάντα λάθη.

Χανιώτικα νέα (10.10.2012)