ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 14

Χρειάζονται κεραίες ευαίσθητες για να συλλαμβάνει κανείς τα ποιήματα της φύσης και της ζωής και χρειάζεται ταλέντο να τα κατανοήσει και ακόμη χρειάζεται τέχνη να καταγράψει τα πονήματα αυτά στο χαρτί.Τέτοιες κεραίες, τέτοιο ταλέντο και τέτοια τέχνη αποδείχνεται πως έχει ο φίλος ο Βαγγέλης Κακατσάκης και συλλαμβάνει και αποθηκεύει και καταγράφει.
Νίκος Βαβουλές

ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ 14
Γράφει ο
ΝΙΚΟΣ ΒΑΒΟΥΛΕΣ


Να βρεθείς αξημέρωτα στο Αλατσόχωμα και να δεις τον ήλιο να ανατέλει από τη Μαδάρα, είναι ποίημα.
Να είσαι καθισμένος σ? έναν βράχο στους Αγίους Αποστόλους αγναντεύοντας το πέλαγος και απολαμβάνοντας τον ήλιο να χάνεται ολοπόρφυρος πίσω από το Ροδωπιανό Ακρωτήρι, είναι ποίημα.
Να έβλεπες την άνοιξη τα στάχυα να κυματίζουν στο σταροχώραφο, είναι ποίημα.
Να περπατάς το φθινόπωρο κάτω απ? τις καστανιές και να βλέπεις τα χρυσοκίτρινα φύλλα να μετεωρίζονται στον αέρα, να προσγειώνονται και να σέρνονται στη γη, είναι ποίημα. Και? και? και είναι ποίημα το χαμόγελο ενός παιδιού, ακόμη και το κλάμα του. Και ακόμη είναι ποίημα να βλέπεις την οικογένεια από παππού μέχρις εγγόνια να κάθονται γύρω από το μεσημεριανό τραπέζι για γεύμα.
Ποιήματα πολλά, ατελείωτα γύρω μας, μέσα μας. Ποιήματα της φύσης και των συναισθημάτων μας, μα που πολλοί τα βλέπουν και τα αισθάνονται, μα λίγοι έχουν την ικανότητα να τα φωτογραφίσουν, να τα καταγράψουν για να μείνουν ζωντανά και να μην το αφανίσει ο χρόνος που τρέχει μπροστά και όλα τα κάνει παρελθόν.
Χρειάζονται κεραίες ευαίσθητες για να συλλαμβάνει κανείς τα ποιήματα της φύσης και της ζωής και χρειάζεται ταλέντο να τα κατανοήσει και ακόμη χρειάζεται τέχνη να καταγράψει τα πονήματα αυτά στο χαρτί.
Τέτοιες κεραίες, τέτοιο ταλέντο και τέτοια τέχνη αποδείχνεται πως έχει ο φίλος ο Βαγγέλης Κακατσάκης και συλλαμβάνει και αποθηκεύει και καταγράφει.
Στην εποχή μας, την εποχή της ευζωίας, του ευτροφισμού και της απαξίωσης των πάντων, εκτός του χρήματος, είναι παρήγορο το ότι υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με θέματα πνευματικά.
Νομίζω ότι ο άνθρωπος σ? αυτό διαφέρει από όλα τα άλλα έμβια που τρώνε, εργάζονται, κοιμούνται και τίποτε περισσότερο.
Ο άνθρωπος έχει το προνόμιο να σκέφτεται, να μελετά, να δημιουργεί.
Με το περιεχόμενο της ποιητικής συλλογής του Βαγγέλη Κακατσάκη δεν θα ασχοληθώ. Αλλοι το έπραξαν και θα το πράξουν. Οσοι διάβασαν ή θα διαβάσουν τα ποιήματα, θα τα σχολιάσουν και θα κάμουν τις κρίσεις τους σύμφωνα με τις γνώσεις, τις εμπειρίες ή τον ψυχισμό τους. Εξάλλου δεν είμαι ποιητής γιατί όλα τα επαγγέλματα που έχω κάνει είναι 'πεζά', χωρίς να αποκλείεται η λανθάνουσα ποίηση.
Αυτό που με προβλημάτισε, είναι ο τίτλος της συλλογής. Οταν γίνεις ποίημα. Εγώ θα έβαζα αποσιωπητικά στο τέλος. Ο Κονδυλάκης έχει γράψει 'όταν ήμουν δάσκαλος'. Ο Φατσέας έχει γράψει 'όταν ήμουν πρόεδρος' και οι δύο σε πρόσωπο πρώτο με χρόνο παρελθόντα. Ο Βαγγέλης γράφει σε πρόσωπο δεύτερο. Απευθύνεται σε σένα, σε μένα, στον απέναντι, αλλά και σε χρόνο μέλλοντα. Κάτι λείπει Οταν (θα) γίνεις (εσύ) ποίημα (τότε?) τα παρενθετικά τα παραλείπει. Σε αφήνει να τα στοχαστείς. Δεν σου τα δίνει όλα έτοιμα, μασημένα. Και αυτό είναι μεγάλη τέχνη. Να σε αφήσει να σκεφτείς, να στοχαστείς, να επεκτείνεις, να προβληματιστείς.
Λογικά το 'όταν' πρέπει να συνοδεύεται από το 'τότε?', τότε τι; Πιστεύω πως ύστερα από πολλή σκέψη έβαλε τον τίτλο στη συλλογή του 'ας μας το πει έστω και στα? πεταχτά' του.
Εγώ αυτό που έχω να πω στον καλό φίλο τον Βαγγέλη είναι να του ευχηθώ να είναι πολύχρονος, υγιής και δυνατός για να δώσει και άλλους καρπούς και χυμούς, εύγευστους και στοχαστικούς των πνευματικών του κόπων και δημιουργιών.

Χανιώτικα νέα (11.04.2013)