ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ζωντανοί! Αντιστεκόμαστε! Με τις όποιες και τις όσες δυνάμεις μας. Οπως ήμασταν! Με 'κοφτερή ματιά. Δεν θα  τους περάσει! Τουλάχιστον έτσι όπως αυτοί το ?χουν στο μυαλό τους δεν θα τους περάσει!

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

«ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ ΤΟΝ κίνδυνο της ατομικής βόμβας, ο κίνδυνος όμως από τη λανθασμένη κατανόηση του νοήματος της ζωής είναι πολύ σοβαρότερος». Αυτά απ? τον Edward Steichen. Τα θυμήθηκα ενώ φυλλομετρούσα 'Το νόημα της ζωής', ένα απ? τα πρώτα βιβλία που έχει γράψει ο Παππούς, ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γ. Γαλανάκης.

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ θυμηθούμε πως είμαστε άνθρωποι... Δεν κουραζόταν να το επαναλαμβάνει στις ομιλίες και στα γραφτά του το Παππούς. «Καιρός, λοιπόν, να θυμηθούμε και πάλι. Να θυμηθούμε πως είμαστε άνθρωποι, πως έχομε ψυχή, πως η ζωή μας έχει νόημα. Καιρός ν? ανασύρομε την ψυχή μας πίσω από τα φαινόμενα και τις ρεκλάμες. Πίσω από την μπλούζα του μπακάλη και το χακί του στρατιώτη, πίσω από το σμόκιν του πολιτικού και τα χρυσά του ιερωμένου, πίσω από τα λεφτά και τα σίδερα της εποχής μας. Ψυχή μου, ξύπνησε, ψυχή μου, γέλασε, κλάψε, αγάπησε, συγχώρεσε, ψυχή νοστάλγησε το καλό, ψυχή μου ζήσε». Δείγμα γραφής του Παππού, που δεν ήταν, βέβαια, κήρυγμα από άμβωνος...

ΔΥΣΚΟΛΗ, ΠΟΛΥ δύσκολη, η περίοδος που διανύουμε, ως λαός, με τα... λουριά των μνημονίων στον σβέρκο. Διάχυτη η αντίληψη ότι δεν έχει τέρμα ο κατήφορος, ότι πάμε απ? το κακό στο χειρότερο. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ωστόσο, και η ελπίδα ότι μπορεί έτσι να πηγαίνουν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε, για να χρησιμοποιήσω, γι? άλλη μια φορά, στο περίπου τον τίτλο ενός βιβλίου του Τούρκου συγγραφέα Ασίζ Νεσίν, παραμένει ζωντανή.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ζωντανοί! Αντιστεκόμαστε! Με τις όποιες και τις όσες δυνάμεις μας. Οπως ήμασταν! Με 'κοφτερή ματιά', για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του χθεσινού 'εκτός... και επί τα αυτά' κειμένου που έγραψε στην εφημερίδα μας ο Γιώργος Ουντράκης. Δεν θα  τους περάσει! Τουλάχιστον έτσι όπως αυτοί το ?χουν στο μυαλό τους δεν θα τους περάσει!

ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ κλοιό η χώρα την εβδομάδα που διανύουμε. Οι διαμαρτυρίες στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Υγείας, οι αιχμές των δοράτων. Ο,τι χειρότερο να χάνει ένας άνθρωπος τη δουλειά του. Και μη μου πείτε ότι επειδή την έχουν χάσει κάποιοι άλλοι, δίχως να πέσει τουφεκιά, πρέπει να συνεχίσουν κι άλλοι να τη χάνουν...

ΔΥΟ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ, η μια συνέχεια της άλλης, εν είδει μικρής ρίμας απ? τον Εννιαχωριανό σήμερα. Η πρώτη: «Χαράτσι μέσω της ΔΕΗ πληρώνουμε και πάλι, μακάρι να ?ναι το στερνό να πω κι εγώ 'χαλάλι'». Η δεύτερη: «Μα, δυστυχώς, ακολουθούν πολλά χαράτσ? ακόμα, σύντομα θα ξεχάσουμε του χρήματος το χρώμα». Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις Γιάννη!

ΟΤΑΝ ΠΗΡΕ το δάνειο από την Τράπεζα για να κτίσει το σπίτι του, είχε κάμει με μολύβι και χαρτί τους λογαριασμούς του. Γύρω στα 1.500 ευρώ ο δικός του μισθός, γύρω στα 1.000 της γυναίκας του, μπορούσε να δίνει 700 ευρώ τον μήνα. Τώρα το σπίτι κινδυνεύει να κάμει φτερά. Η γυναίκα του έμεινε δίχως δουλειά κι ο δικός του μισθός έπεσε γύρω στο χιλιάρικο... Μια απ? τις περιπτώσεις των θυμάτων των μνημονίων. Οχι, βέβαια, η χειρότερη.

Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, γιος του Μελησίου, που ανήκε στο αριστοκρατικό κόμμα, ήταν αντίπαλος του Περικλή. Οταν κάποτε πήγε στη Σπάρτη, ο βασιλιάς Αρχίδαμος τον ρώτησε ποιος ήταν καλύτερος παλαιστής, αυτός ή ο Περικλής. Και ο Θουκυδίδης απάντησε: «Οταν εγώ νικήσω στην πάλη και τον ρίξω καταγής, αυτός με τα λόγια υποστηρίζει ότι δεν έπεσε, μεταπείθει τους θεατές και έτσι με νικάει». Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας'.

«Δίχως λοιπόν εκπτώσεις/ μα και οι πτώσεις/ έχουν εκπέσει δυστυχώς./ Τόσο φτωχός/ χωρίς ψιλή, δασεία/ δίχως πνεύμα γενικώς!/ Μονάχα μ? ένα σώμα/ κι αυτό σε κώμα/ στην ουσία./ Τι να σου δώσω τάχα/ δίχως Δοτική;/ Χωρίς την Ευκτική/ όσες ευχές και να ?χα/ δεν θα ?φταναν ως εκεί./ Μείναμε τώρα μόνοι, χωρισμένοι/ με τα πρέπει και τα μη./ Το 'σ? αγαπώ' χωρίς περισπωμένη/ μα η αγάπη όλα τα υπομένει/ και μακροθυμεί». 

Το ποίημα 'Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει' 
της Αγγελικής Σιδηρά.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (16.07.2013)