ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Τρία ποιήματα για τον Νικόλα

Τον δικό μας ήρωα τον λένε Κώστα Ηλιάκη

Η αλληλογραφία μας (Κλαίρη Μιτσοτάκη)

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Τρία ποιήματα για τον Νικόλα

«Παίζει με τους συμμαθητές του/ στην αυλή του Πέμπτου ο Νικόλας/ Απολαμβάνει το μεγάλο διάλειμμα/ Ψιλοβρέχει μα δεν δίνει σημασία/ Ν’ αργήσει να χτυπήσει το κουδούνι/ η μόνη του έγνοια».

«Προσθέτω και το δικό μου ερωτηματικό/ στο οδυνηρό “ΓΙΑΤΙ” των γονιών του./ Δεν θα απαντήσει ο Θεός, το ξέρω/ Πως δεν σηκώνουν μόνοι τους/ την παρουσία της απουσίας του/ και την απουσία της παρουσίας του/ απλά δηλώνω».

«Ντυμένος με το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας/ φεύγει για το δίχως επιστροφή ταξίδι ο Νικόλας./ Τον υποδέχεται το ανοιχτό γαλάζιο του ουρανού/ και ο Θεός τον διορίζει φύλακα-άγγελο/ του Μέλλοντος Διαρκείας/ Για όλα τα παιδιά του κόσμου/ που τα μάτια τους κυβερνά η περιπέτεια».

Νικόλας Καραβελάκης: Εφυγε στα 22 του χρόνια για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, ενώ ψάρευε με ψαροντούφεκο. Τον γνώρισα μικρό, ως μαθητή, όντας διευθυντής του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων. Λευκά κεριά στη μνήμη του τα παραπάνω τρία μικρά ποιήματα. Με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ημερών από τον χαμό του στα γαλανά νερά.

Τον δικό μας ήρωα τον λένε Κώστα Ηλιάκη

Εκδηλώσεις τιμής και μνήμης κι εφέτος, 10 χρόνια μετά τον χαμό του στους γαλάζιους αιθέρες του Αιγαίου, δίπλα στην Κάρπαθο, για τον Χανιώτη σμηναγό Κώστα Ηλιάκη. Και στα Χανιά, στο Κοιμητήρι του Αγίου Λουκά, όπου ο κενός τάφος του, με αρχιερατικό τρισάγιο, στις 23 Μαΐου ανήμερα του χαμού του και βέβαια στην Κάρπαθο, με συνδιοργανωτές τον τοπικό Δήμο και τον Δήμο Χανίων. Και Ηλιάκειος μήνας ο Μάιος…

Όχι! Δεν μπορούμε να πετούμε “τα στεφάνια των ηρώων μας στις λάσπες”. Δεν μπορούμε να βάζουμε “τα φωτοστέφανα των Αγίων μας στο βούρκο”. Δεν μπορούμε ν’ αφήνουμε τα όνειρα να δηλώνουν καθημερνές συνήθειες” και να μένουμε “γυμνοί κι ανυπεράσπιστοι στο ανελέωτο κατηγορώ της ιστορίας”. Οχι! Δεν μπορούμε να ζούμε “δίχως ήρωες και Αγίους”. Για να χρησιμοποιήσω κάποιες φράσεις απ’ το ποίημά μου “Ενα τέλος” (βλ. Ποιητική συλλογή “ΚΑΖΟΒΑΡ”, Γ’ έκδοση, Χανιά 2013).

“Τον δικό μας ήρωα τον λένε Κώστα Ηλιάκη”. Με “άγγιξε” πολύ η πρόταση αυτή, έτσι όπως την τοποθέτησε στο αισθαντικό κείμενό του, με τίτλο “Ηρωες σε καιρούς χαλεπούς” στα “εντός, εκτός… και επί τα αυτά” (βλ. “Χ.Ν.”, 23.5.2016) ο διευθυντής της εφημερίδας μας Παρασκευάς Περάκης. Δικός μας, καταδικός μας ήρωας ο 35 Μαΐων σμηναγός που “έπεσε υπερασπιζόμενος την ακεραιότητα της πατρίδας μας, στη νοτιοανατολική άκρη του Αιγαίου” των χαλεπών ημερών μας δηλαδή…

Μνήμη Ηρωος, Μίμησις Ηρωος! Κατά το “Μνήμη Αγίου, Μίμησις Αγίου”, όπως συνήθιζε να επαναλαμβάνει ο μακαριστός παπα-Γιώργης Χιωτάκης.

Η αλληλογραφία μας

Κλαίρη Μιτσοτάκη, συγγραφέα, Ηράκλειο: «Ναι… Με μεθάει ο ακτινοβόλος στοχασμός… Και νιώθω στην ψυχή μου όλες οι λέξεις να ριγούν. Οπως ο Λουκρήτιος, ύστερα απ’ τον “Διάλογο για το δέντρο” που είχε με τον Τίτυρο». Τύχη αγαθή για μένα η πριν από δυο μήνες γνωριμία μας στο Ηράκλειο, στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του κοινού μας φίλου Χρήστου Κωσταντουδάκη. Και γιατί μου στείλατε το “υπεσχημένο” βιβλίο του Paul Valery “Διάλογος για το δέντρο” (εκδόσεις “Άγρα”) σε δική σας μετάφραση. Υπόχρεος! Να είναι πάντα ένα βαθύσκιωτο δέντρο η γραφή σας, η ευχή μου. Μετά πολλών ευχαριστιών!

Χανιώτικα νέα (31.05.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/tria-piimata-gia-ton-nikola/#ixzz4AENwqfWe 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Στα πεζοδρόμια κερνούσαν θάνατο.

Σκιές κακών εμπόρων αλώνιζαν στα μάτια μας.

Πίσω απ’ τις γρίλιες, η καρδιά μας

έπαιζε κρυφτό με το μυαλό μας…

Στο τέλος,

κουβάλησαν τη νύχτα αυτή

στον σκουπιδοτενεκέ.

Την άλλη μέρα άνοιξαν

βιβλίο συγχαρητηρίων

για το παράξενο ποτό

που είχαν κεράσει,

αναγκαστικά, στα πεζοδρόμια…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

"ΚΑΖΟΒΑΡ", Γ'Έκδοση, Χανιά, 2013

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Σε ρόλο δημοσιογράφων τα παιδιά του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα! Με αφορμή τον εορτασμό για πρώτη φορά της επετείου της Μάχης της 42ης Οδού (27 Μαΐου 1941) στο Μνημείο του Στρατιωτικού Εκστρατευτικού Σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών που στήθηκε πρόσφατα στο έμπα των Τσικαλαριών, στο πλαίσιο των φετινών εκδηλώσεων για τη Μάχη της Κρήτης. Καλεσμένος τους ο 88χρονος σήμερα Κώστας Καρατζάς που όντας παιδί, έζησε τα γεγονότα εκείνων των ημερών…Ολα τα καταλαβαίνουν κι όλα τα μπορούν τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι όταν έχουν δασκάλες όπως αυτές του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα! 

Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

ΝΗΠ. ΑΓΙΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΑΝΙΩΝ

Στην 42η οδό μ'έναν άνθρωπο που έζησε τα γεγονότα

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Σε ρόλο δημοσιογράφων τα παιδιά του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα! Yστερα από μία επίσκεψή τους στο μοναδικό Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη, όπου, μεταξύ των άλλων, έμαθαν πολλά και διάφορα για το πώς γίνεται μία εφημερίδα και με αφορμή τον εορτασμό για πρώτη φορά της επετείου της Μάχης της 42ης Οδού (27 Μαΐου 1941) στο Μνημείο του Στρατιωτικού Εκστρατευτικού Σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών που στήθηκε πρόσφατα στο έμπα των Τσικαλαριών, στο πλαίσιο των φετινών εκδηλώσεων για τη Μάχη της Κρήτης. Καλεσμένος τους ο 88χρονος σήμερα Κώστας Καρατζάς που όντας παιδί, έζησε τα γεγονότα εκείνων των ημερών…
Ολα τα καταλαβαίνουν κι όλα τα μπορούν τα παιδιά, όσο μικρά κι αν είναι όταν έχουν δασκάλες όπως αυτές του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα! Φαίνεται πολύ έντονα αυτό από το υλικό που φιλοξενείται στον σημερινό Παιδότοπο… Πάντα άξιες, Χριστίνη, Ειρήνη και Μιχαλίτσα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Η μάχη της 42ης οδού, στα Τσικαλαριά, τιμήθηκε με κάθε επισημότητα σε εκδήλωση η οποία πραγματοποιήθηκε προχθές το απόγευμα στο πλαίσιο του εορτασμού της 75ς επετείου της Μάχης της Κρήτης, παράλληλα με τα εγκαίνια του Μνημείου του στρατιωτικού εκστρατευτικού σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών (ANZAC).
H οδός Τσικαλαριών την περίοδο εκείνη αποτελούσε τη μοναδική διέξοδο προς τη Μαλάξα και σε αυτή βρίσκονταν στρατοπεδευμένες δυνάμεις των συμμάχων. Η μάχη της τεσσαρακοστής δεύτερης (42ης) οδού ήταν μία άγρια αντεπίθεση από τους Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς, ενάντια στον εχθρό και έγινε το πρωί της 27ης Μαΐου 1941. Κατά τη διάρκεια της Μάχης 200 και πλέον Γερμανοί σκοτώθηκαν, ενώ επιβραδύνθηκε η διαδρομή των Γερμανών προς Ανατολάς.
(“Χανιώτικα νέα”,
21 Μαΐου 2016)

Επειτα από την επίσκεψή μας στο “Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη”, στο ΒΙΟΠΑ Χανίων και την επαφή των παιδιών με την Τέχνη της Τυπογραφίας, στο Νηπιαγωγείο Αγίων Σαράντα Χανίων υλοποιήθηκαν δραστηριότητες που, μεταξύ των άλλων, βοήθησαν να μάθουν τα παιδιά πώς γίνεται μια εφημερίδα.
Στην προσπάθεια να βιώσουν τη δημιουργία ενός άρθρου και να γίνουν μικροί δημοσιογράφοι, ερεύνησαν μια πτυχή της Τοπικής Ιστορίας από τη Μάχη της Κρήτης, 75 χρόνια μετά, στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα από το σχολείο μας.
Οταν προσκαλέσαμε στο Νηπιαγωγείο τον κ. Κώστα Καρατζά, 88 ετών σήμερα, του πήραν συνέντευξη ηχογραφώντας όσα μας είπε και στη συνέχεια με τη βοήθεια των νηπιαγωγών δημιούργησαν το άρθρο που διαβάζετε…
Οι νηπιαγωγοί
Χριστίνη Τζομπανάκη
Ειρήνη Χιωτάκη
Μιχαλίτσα Παντελάκη

Μια μέρα βάλαμε στον πίνακα πολλές φωτογραφίες που έδειχναν αεροπλάνα, αλεξιπτωτιστές να πέφτουν, ανθρώπους να πολεμούν, ανθρώπους να κλαίνε και τον χάρτη της Κρήτης. Βάλαμε και δύο τσουβάλια που είχαν πάνω τους ένα αετό κι ένα παράξενο σταυρό, δύο μπλουζάκια παιδικά, δύο πιάτα, κιάλια κι ένα μικρούλι νόμισμα.
Στην ερώτηση των παιδιών «τι είναι αυτά;» είπαμε ότι στις 20 Μαΐου 1941 ήρθανε οι Γερμανοί με τ’ αεροπλάνα τους και έριξαν αλεξιπτωτιστές για να πάρουν το νησί μας δικό τους. Τότε έγινε η Μάχη της Κρήτης, που κράτησε 11 μέρες.
Εμείς δεν είχαμε στρατό γιατί ήτανε στην Αλβανία και αυτοί που πολέμησαν ήταν παππούδες Κρητικοί, με πέτρες, ξύλα και παλιά όπλα και ξένοι στρατιώτες από πολύ μακρινές χώρες. Από την Αγγλία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.
Μάθαμε ακόμα ότι λίγο πιο πέρα από το Νηπιαγωγείο μας στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, έγινε μια πάρα πολύ σημαντική μάχη στις 27 Μαΐου 1941. Από το σημείο αυτό είχαμε περάσει μερικές μέρες νωρίτερα πηγαίνοντας εκδρομή με το λεωφορείο και είχαμε δει ότι στηνόταν ένα μνημείο.
Ο κ. Κώστας Καρατζάς από το Κόκκινο Μετόχι, 88 χρονών σήμερα, ήρθε στο Νηπιαγωγείο και μας μίλησε για τη μάχη αυτή. Την είδε από το βουνό Μαλάξα, όπου κρυβόταν με τη μαμά και τα 6 αδέλφια του σε μια σπηλιά για να σωθούν από τους Γερμανούς. Τότε ήταν 12 χρονών.



Μας είπε ότι στη μάχη αυτή, στην οδό Τσικαλαριών/42η οδό, σκοτώθηκαν ο μπαμπάς και ο μεγάλος αδελφός του, που τους είχαν πάρει από το σπίτι τους οι Γερμανοί για να κουβαλούν τις σφαίρες και τα όπλα τους.
Και ότι την άλλη μέρα κατέβηκαν από το βουνό με τη μαμά του για να ψάξουν να τους βρουν. Βρήκαν μόνο τον αδελφό του και την επομένη πήγαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων στους Αγίους Αποστόλους ψάχνοντας για τον μπαμπά του. Ενας Γερμανός φρουρός τον κλότσησε πολύ δυνατά και τον έριξε κάτω κι ένας άλλος, που τον λυπήθηκε, του έδωσε μια σοκολάτα. Δεν βρήκαν τον μπαμπά του αλλά είδε πεινασμένους αιχμαλώτους να τρώνε φύλλα από τ’ αμπέλια.
Μας διηγήθηκε ότι είδε τ’ αεροπλάνα που έριχναν αλεξίπτωτα σαν τις ομπρέλες, όλες τις μέρες της Μάχης της Κρήτης. Είδε να πέφτουν βόμβες και άκουγε να γίνονται εκρήξεις και όταν πέφτανε βόμβες ή τους πυροβολούσαν από τ’ αεροπλάνα, κρύβονταν στα χαντάκια για να σωθούν.
Μας είπε για τις τορπίλες που χτύπησαν ένα πολύ μεγάλο αγγλικό καράβι στο λιμάνι της Σούδας κι αυτό ανατινάχτηκε και βούλιαξε.
Οτι στην Κατοχή κλέβανε ζυμάρι από τους γερμανικούς φούρνους και ότι με μια μικρή παρέα φίλων του κρύβονταν και παρακολουθούσαν τα φορτηγά των Γερμανών που περνούσαν από τη λεωφόρο Σούδας, εκεί που υπήρχε ένα μικρό γεφυράκι. Από το τελευταίο φορτηγό κάθε φορά έκλεβαν, πετώντας ένα πάρα πολύ μεγάλο αγκίστρι, ένα σακί με ρύζι, αλεύρι ή όσπρια και το έκρυβαν γρήγορα κάτω από το γεφυράκι μέχρι να το μοιραστούν για τις οικογένειές τους.
Οταν τον ρωτήσαμε πώς πέρασε στον πόλεμο μας απάντησε πως έζησαν με την οικογένειά του πολύ δύσκολες στιγμές, γιατί φοβόντουσαν πολύ, δεν είχαν μπαμπά και μεγάλο αδελφό, ούτε χρήματα κι έπρεπε από πολύ νωρίς να μάθουν τον τρόπο να ζήσουν.
Εμείς για να θυμόμαστε όσα μας είπε και για να τον ακούμε όποτε θέλουμε, γράψαμε τη φωνή του στο κινητό τηλέφωνο και την έχουμε στον υπολογιστή του Νηπιαγωγείου μας.
Επειδή ήταν πολύ χαρούμενος που βρέθηκε κοντά μας και μας είπε πολλά από όσα έζησε τότε, του χαρίσαμε ζωγραφιές μαζί με ένα πολύ – πολύ μεγάλο “ευχαριστώ”.

Χανιώτικα νέα (28.05.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/stin-42i-odo-m-enan-anthropo-pou-ezise-ta-gegonota/#ixzz49x391WcO 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ελαιόλαδο, το μυστικό της μακροζωίας

Η ΕΛΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΒΩΝ

Η ελιά παραμένει πάντα για μας τους παλιότερους το ευλογημένο απ’ τον Θεό δέντρο, το δέντρο που κάθισε κάτω απ’ τον ίσκιο του για ν’ αναπαυθεί ο Χριστός “λίγο προτού να σταυρωθεί”, όπως μας λέει σ’ ένα άλλο σημείο του ποιήματός του ο Παλαμάς. Και βεβαίως το δέντρο που χάρισε η θεά Αθηνά στους κατοίκους της πόλης του Κέκροπα για να τους δίνει τον καρπό του, μα και το “αγρίλι του Ηρακλέα”… Τι ’ναι, όμως η ελιά και το λάδι για τα σημερινά παιδιά;  Σε παιδιά και γονείς κατοίκων της Κρήτης, αλλά και σε παιδιά και γονείς άλλων περιοχών και χωρών που επισκέπτονται ως τουρίστες το νησί μας απευθύνονται οι τελευταίες εκδόσεις του Σ.Ε.ΔΗ.Κ. (Συνδέσμου Ελαιοκομικών Δήμων Κρήτης) “Παιχνίδια με την ελιά” και “Στους δρόμους της Ελιάς”, οι τίτλοι τους

Δείτε περισσότερα... ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Ελαιόλαδο, το μυστικό της μακροζωίας

Σε παιδιά και γονείς κατοίκων της Κρήτης, αλλά και σε παιδιά και γονείς άλλων περιοχών και χωρών που επισκέπτονται ως τουρίστες το νησί μας απευθύνονται οι τελευταίες εκδόσεις του Σ.Ε.ΔΗ.Κ. (Συνδέσμου Ελαιοκομικών Δήμων Κρήτης) “Παιχνίδια με την ελιά” και “Στους δρόμους της Ελιάς”, οι τίτλοι τους. Για δύο ιδιαίτερα επιμελημένες, έγχρωμες εκδόσεις, που κυκλοφορήθηκαν στα ελληνικά και στα αγγλικά με συνεκδότη το “Διεθνές Συμβούλιο Ελαιοκομίας”, πρόκειται. Για παιδιά 5 – 8 ετών η πρώτη, για μεγαλύτερα η δεύτερη. Χάρμα ιδέσθαι και βεβαίως αναγιγνώσκειν! Και για τους μικρούς και για τους μεγάλους. Συν το ό,τι μαζί με το τερπνόν συνυπάρχει και το ωφέλιμον!

«Όπου κι αν λάχω κατοικία/ δεν μ’ απολείπουν οι καρποί/ ως τα βαθιά μου γηρατειά δεν βρίσκω στη δουλειά ντροπή/ Μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη και είμαι γεμάτη προκοπή./ Είμαι η ελιά η τιμημένη». Και το ποίημα του Κωστή Παλαμά “Η ελιά”, έτσι όπως το θυμάμαι από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό και το κάναμε μάθημα, στο νου μου, ενώ περιδιάβαζα στις σελίδες των προαναφερθέντων βιβλίων. Η ελιά παραμένει πάντα για μας τους παλιότερους το ευλογημένο απ’ τον Θεό δέντρο, το δέντρο που κάθισε κάτω απ’ τον ίσκιο του για ν’ αναπαυθεί ο Χριστός “λίγο προτού να σταυρωθεί”, όπως μας λέει σ’ ένα άλλο σημείο του ποιήματός του ο Παλαμάς. Και βεβαίως το δέντρο που χάρισε η θεά Αθηνά στους κατοίκους της πόλης του Κέκροπα για να τους δίνει τον καρπό του, μα και το “αγρίλι του Ηρακλέα”… τι ’ναι, όμως η ελιά για τα σημερινά παιδιά;

«Βασικός στόχος των εκδόσεων “Παιχνίδια με την Ελιά” και “Στους δρόμους της Ελιάς”, που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο συνεργασίας του Σ.Ε.ΔΗ.Κ. με το Διεθνές Συμβούλιο Ελαιολάδου, είναι να συμβάλουν μαζί και με άλλες ενημερωτικές δράσεις του προγράμματος, στην ευαισθητοποίηση της νεολαίας για την υγιεινή, γευστική και πολιτιστική αξία του ελαιολάδου», γράφει στην αρχή της εισαγωγής που κάνει στο βιβλίο για τα μεγάλα παιδιά εκ μέρους της συγγραφικής ομάδας ο και έχων την ιδέα δρ γεωπόνος, επιστημονικός σύμβουλος του Σ.Ε.ΔΗ.Κ. και πρώην διευθυντής Ινστιτούτου Ελιάς Χανίων Νίκος Μιχελάκης. Στη γραμμή που χάραξε ο Σόλων ο Αθηναίος, που 600 χρόνια π.Χ. αποφάνθηκε: «Μέγιστον αγαθόν προς πάσαν του βίου θεραπείαν ο της ελαίας καρπός». Εξ απαλών ονύχων, η διδασκαλία του λοιπόν, αυτό χρειάζεται.

Καρποί συλλογικής δουλειάς οι περί ου ο λόγος εκδόσεις. Καθοριστικός ο ρόλος, ωστόσο, του και κινούντος τα νήματα “παθιασμένου” με την προβολή του ελαιολάδου Νίκου Μιχελάκη και σ’ ένα δεύτερο επίπεδο της γνωστής Χανιώτισσας, πρώην σχολικής συμβούλου Προσχολικής Αγωγής, συγγραφέα και θεατρολόγου Αγγέλας Μάλμου, που είχε κατά το άλλο ήμισυ την ευθύνη της επιμέλειας της πρώτης έκδοσης, μιας εξαιρετικής δουλειάς της Ευαγγελίας Δεσύπρη, με εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη. Συγχαρητήρια και στους δύο, όπως και στη δρα αρχαιολόγο – αρχαιοβοτανολόγο Ανάγια Σαρπάκη και στον αναπλ. καθ. Διατροφής και Διαιτολογίας Τ.Ε.Ι. Κρήτης Γιώργο Φραγκιαδάκη που είχαν μαζί μ’ αυτούς την ευθύνη της συγγραφής, της εικονογράφησης και της επιμέλειας της έκδοσης για μεγάλα παιδιά. Από τέσσερις… μυλόπετρες στην περίπτωση αυτή έκδοση…

Ελαιόλαδο, το μυστικό της μακροζωίας! Ο,τι πρέπει η φράση αυτή και για υπότιτλος των ειδικών εκδηλώσεων που ήδη έχουν αρχίσει (αναφέρεται και σ’ αυτές στον πρόλογό του ο και δήμαρχος Ρεθύμνου πρόεδρος του Σ.Ε.ΔΗ.Κ. Γιώργης Μαριδάκης) σε συνεργασία με σχολεία, Δήμους και άλλους τουριστικούς φορείς. Μετά τις εκδοτικές δράσεις οι ενημερωτικές… Εχουν γνώση οι φύλακες!

Χανιώτικα νέα (27.05.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/eleolado-to-mistiko-tis-makrozoias/#ixzz49qkYxRgT 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΠΟΙΗΣΗ

Αν

ΦΩΤΟ: http://www.volcanotimes.com

Αν οι φωνές που έχω μέσα μου,
αν οι πληγές που φωλιάζουν στην καρδιά μου,
αν οι οιμωγές που κουβαλώ στη σκέψη μου,
γίνουνε ποίηση,
θ’ ανάψω πυρκαγιά στον κόσμο!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

'΄Οταν γίνεις ποίημα", Γ'Έκδοση, Χανιά 2014

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Ρίχτερ να μην το καυχηθείς…

Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Παρακολουθώντας τους Μαορί να χορεύουν Haka στα Τσικαλαριά, προς τιμήν των προγόνων τους που είτε χάθηκαν στη Μάχη της Κρήτης είτε επέστρεψαν στην πατρίδα τους μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο θεατής “νιώθει”…
Καταλαβαίνει τη σημαντικότητα του χορού για κάποιους που πριν 75 χρόνια εδώ σε αυτά τα χώματα -ομού με τους ντόπιους- πολέμησαν να μην παραδοθούν…
[Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για τους συμμάχους κ.λπ. παρά στα γεγονότα!].
Σε γεγονότα που έχουν εγχαραχθεί στη μνήμη εκείνων που τα έζησαν, στα γεγονότα που εκείνοι τα έχουν αφηγηθεί μικρές-μικρές ή μεγάλες ιστορίες, στιγμές, στιγμιότυπα κ.λπ.
Πάμπολλες είναι εξάλλου οι ιστορίες ενώ ευτυχώς υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι κυρίως απόγονοι εκείνων, που τις διαφυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού…
Ιστορίες των γονέων τους, των παππούδων τους -τιμή και παράσημα ζωής που με περηφάνια τις αφηγούνται…
Είναι δε μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, αυταπόδεικτη αφού πάμπολλες είναι οι μαρτυρίες που την καταμαρτυρούν.
Δεν θα αναφερθώ εδώ για τη συμμετοχή των δικών μας συμπατριωτών στην αποκαλούμενη Μάχη της Κρήτης· κάτι πρωτόγνωρο για τα έως τότε δεδομένα, κάτι που κυρίως οι μη υμνητές του Ναζισμού Γερμανοί αποδέχονται ακόμη και σήμερα.
…Η Μάχη της Κρήτης έχει γραφτεί ανεξίτηλα γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους στη μνήμη όλων, Γερμανών, συμμάχων και μη…
Η δική μας μικρή “οντότητα” ωστόσο δεν μπόρεσε ποτέ να την αναδείξει και να την τοποθετήσει εκεί όπου της πρέπει και όπως της πρέπει, εν αντιθέσει με την πολύ καλά δομημένη και καλά κατασκευασμένη προπαγάνδα εκείνων που ακόμη και σήμερα θαυμάζουν και υμνούν πολεμικές μηχανές που ξεκλήρισαν αμάχους, γυναικόπεδα, γέροντες.
Κι αναφέρονται ακόμη με δέος και αποθαμασμό σε στρατούς που διαποτισμένοι και από μίσος, κατέκαψαν σπίτια, κατέστρεψαν ισοπεδώνοντας ολόκληρες περιοχές χωρίς έλεος.
Ενας από αυτούς είναι πια ολοφάνερα και ο καθηγητής Χάινς Ρίχτερ που επιμένει στην ίδια αυτή προπαγάνδα και επιχειρηματολογία των τότε επικεφαλής της ναζιστικής Γερμανίας, θέλοντας να δημιουργήσουν μια νέα ιστορία ίσως;
Είμαι σίγουρος, ωστόσο, ότι οι όποιες πολύ επιμελώς κεκαλυμμένες θέσεις του κ. Ρίχτερ έχουν πια αποκαλυφθεί και πλέον το μόνο που μας μένει είναι να τον κατατάξουμε εκεί όπου ο ίδιος θέλει να ανήκει…

Χανιώτικα νέα (25.05.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/richter-na-min-to-kafchithis/#ixzz49f9GZsDG 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

«Τραγικό ξύλο, στύλε του θανάτου,/ Που οι νεκροί σου σ’ άγιασαν οι τόσοι,/ Πόσα κορμιά και πατριώτες πόσοι,/ Δεν πέθαναν στον ίσκιο σου από κάτου./ Αχ, κάμε Θέ μου, το άχτι του αιμάτου/ πάλι δεντρό στη γης να σε ριζώσει/ κι απ’ το ξερό κορμί σου να φουντώσει/ ο φοίνικας του κρητικού θαμάτου./ Να θρέψεις ρίζες, να πετάξεις κλώνια/ Κι οι φυλλωσιές σου, πασχαλιές, ν’ ανθίσουν,/ Και χαρωπές, σαν άνοιξης αηδόνια,/ Των σκοτωμένων οι ψυχές να ’ρθουνε/ Στα νέα κλαδιά σου επάνω να καθίσουν/ Της Λευτεριάς τον ήλιο να χαρούνε». Τα λέει όλα στο ποίημά του “Ο στύλος της Αγιάς” ο Ρεθεμνιώτης ποιητής Γιώργης Καλομενόπουλος. Ηταν και των “σκοτωμένων” μας “οι ψυχές” παρούσες το περασμένο Σαββατόβραδο στο Πνευματικό Κέντρο.

Δείτε... περισσότερα

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

«Στον ουρανό, πάνω από τον κάμπο, πετούν αεροπλάνα. Τα πιο μικρά γλιστρούνε γρήγορα, χαμηλά, τ’ άλλα τα βαριά, πηγαίνουν με το πάσο τους. Κάτω από τ’ αεροπλάνα κρέμουνται πλήθος ομπρέλες, άσπρες οι πιο πολλές, αλλά και κόκκινες και πράσινες και πορτοκαλιές, που λικνίζουνται κατεβαίνοντας αργά προς τη γη. Κι ώσπου να χαθούν οι πρώτες πίσω από τις ελιές, έχουν ανοίξει άλλες, έτσι που ο ουρανός είναι συνέχεια γεμάτος, σαν ένα αέρινο λιβάδι, όπου ξάφνου φυτρώσανε πλήθος μεγάλα πολύχρωμα λουλούδια». Η πτώση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών στα Χανιά, τον Μάη του 1941, με τα μάτια ενός παιδιού. Από το βιβλίο του Γιώργη Μανουσάκη. “Οταν το πέλμα μας εταίριαζε με το χώμα”.

Ζωντανός, ολοζώντανος, μένει ο απόηχος από τη Μάχη της Κρήτης, εβδομήντα πέντε χρόνια μετά. Κι ας έχουν μείνει ελάχιστοι απ’ τους πρωταγωνιστές της, εκείνους που έγραψαν τη μοναδική στα παγκόσμια χρονικά εποποιία. Φανερό, ολοφάνερο, αυτό, σ’ όλες τις πολλές φετινές επετειακές εκδηλώσεις και βέβαια στην κεντρική, που έγινε το περασμένο Σάββατο 21 Μαΐου στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης μας.

Κατάμεστη από κόσμο η μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων του Κέντρου, αλλά και ο εξώστης του. Κατανυκτική η όλη ατμόσφαιρα, Απόλυτη σιγή. Τόσο κατά την ομιλία του καθηγητή Θάνου Βερέμη με τίτλο “Κρήτη: Η τελευταία αντίσταση κατά της γερμανικής εισβολής” όσο και κατά την προβολή αποσπασμάτων από το ντοκιμαντέρ του Νεοζηλανδού John Irwin για τον ρόλο των γυναικών στη Μάχη της Κρήτης και την Κατοχή και κατά τη συναυλία της Χορωδίας Χανίων του έργου του Γιάννη Μετζελόπουλου “Ο στύλος της Αγιάς”, για Χορωδία, Ορχήστρα και Σολίστ πάνω σε κείμενα και ποίηση Κωστή Παλαμά, Γιώργη Μανουσάκη και Γιώργου Καλομενόπουλου, σε πρώτη εκτέλεση. Εις μνημόσυνον αιώνιον!

Ιδιαίτερα ποιοτική η φετινή ιστορικοποιητική εκδήλωση για τη Μάχη της Κρήτης, τον συντονισμό της οποίας είχε ο “διαχρονικός”, “δωρικός” και “άνετος” Σήφης Μαρκάκης. Αψογη καθ’ όλα! Απλός και κατανοητός ο καθηγητής Βερέμης στην ομιλία του για τη Μάχη του “Ενοπλου Εθνους”. Μοναδικό στο είδος του το συγκινησιακά φορτισμένο ντοκιμαντέρ του John Irwin. Υψηλού επιπέδου η συναυλία της Χορωδίας Χανίων που ξέρει, λειτουργώντας με τον καλύτερο τρόπο και το μουσικό – ποιητικό “εμείς” του τόπου μας να τιμά και να προβάλει τις σημαντικές ιστορικές μας επετείους. Προς μεγάλη ικανοποίηση και του αντιπεριφερειάρχη Αποστόλη Βουλγαράκη που απένειμε στο τέλος και τα σχετικά αναμνηστικά…

«Τραγικό ξύλο, στύλε του θανάτου,/ Που οι νεκροί σου σ’ άγιασαν οι τόσοι,/ Πόσα κορμιά και πατριώτες πόσοι,/ Δεν πέθαναν στον ίσκιο σου από κάτου./ Αχ, κάμε Θέ μου, το άχτι του αιμάτου/ πάλι δεντρό στη γης να σε ριζώσει/ κι απ’ το ξερό κορμί σου να φουντώσει/ ο φοίνικας του κρητικού θαμάτου./ Να θρέψεις ρίζες, να πετάξεις κλώνια/ Κι οι φυλλωσιές σου, πασχαλιές, ν’ ανθίσουν,/ Και χαρωπές, σαν άνοιξης αηδόνια,/ Των σκοτωμένων οι ψυχές να ’ρθουνε/ Στα νέα κλαδιά σου επάνω να καθίσουν/ Της Λευτεριάς τον ήλιο να χαρούνε». Τα λέει όλα στο ποίημά του “Ο στύλος της Αγιάς” ο Ρεθεμνιώτης ποιητής Γιώργης Καλομενόπουλος. Ηταν και των “σκοτωμένων” μας “οι ψυχές” παρούσες το περασμένο Σαββατόβραδο στο Πνευματικό Κέντρο.
Οπως και σ’ όλες τις άλλες εκδηλώσεις, βέβαια…

Η αλληλογραφία μας


Θανάση Πατεράκη, λυράρη, λαογράφο, ποιητή Χανιά: Διάχυτη η αγωνιστική αισιοδοξία που αποπνέουν οι στίχοι της ποιητικής σου συλλογής “Ταξιδεύοντας στη ζωή”, που μόλις κυκλοφορήθηκε. Εχεις έναν δικό σου ξεχωριστό τρόπο επικοινωνίας με τους αναγνώστες σου, που τους θεωρείς “συνταξιδιώτες” “στον μάταιο κόσμο μας”. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου όταν γράφεις: «Να λες… δε σε φοβάμαι βρε ζωή,/ σ’ άγνωστους δρόμους σου θα μπω, να περπατήσω/ σαν ναυαγός, μεσ’ του πελάγου τη βοή/ κι όμως να λες… έχω κουράγιο να ζήσω».

Χανιώτικα νέα (24.05.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/evdominta-pente-chronia-meta-2/#ixzz49ZWftGlH 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

     Απού την Κάνταν’ έρχομαι κι απού τ’ Αποπηγάδι. / Δε με ρωτάτ’ ειντά ’παθα; Δε με ρωτάτε ειντά ’δα; / Είδα τα σπίτια τρόχαλο, τσ’ αυλές χορταριασμένες / κι άκουσα στα χαλάσματα να κράζουν νυχτοπούλια! / Κι εκειά στο έμπα του χωριού, ’νους Γερμανού το μνήμα / και δίπλα μαρμαρόπλακα, που γράφει αυτά τα λόγια: / "Επά ’τανε η Κάντανος κι εκαταστρέψαμέν την / και μπλιο δε θα ξαναχτιστεί κι έρημη θ’ απομείνει, / γιατί ’καμε βαριές ζημιές στου Γερμανού τ’ ασκέρι". / Μα η Κάντανος εκτίστηκε καλύτερα από πρώτα... 

Δείτε περισσότερα... ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Αυγερινός Ανδρέου                

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 

Συμπληρώνονται εφέτος 75 χρόνια από τη μάχη της Κρήτης. Στις 20 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Θεσ/κη και αρχίζουν την πορεία καθόδου, καταλήψεως τουτέστιν της Αθήνας. Στις 14 Απριλίου 1941 η έρημη Αθήνα καταλαμβάνεται από τις δυνάμεις του Ναζισμού και θα ζήσει τη χειρότερη σκλαβιά της. Νωρίτερα, στις 23 Απριλίου 1941 ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β' και η Κυβέρνηση αναχώρησαν για την Κρήτη, την οποία όρισαν ως προσωρινή πρωτεύουσα του ελεύθερου Κράτους. Η μάχη κατά της Κρήτης άρχισε στις 20 Μαΐου 1941. Την Μεγαλόνησο υπερασπίζονταν 10.000 Έλληνες στρατιώτες με ελαφρύ οπλισμό, 32.000 Άγγλοι και κάποιοι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες. Ο στόχος των Γερμανών ήταν η κατάληψη με αλεξιπτωτιστές των αεροδρομίων Μάλεμε, Ρέθυμνου και Ηρακλείου. Γενικό προσκλητήριο και πολεμικό σάλπισμα ήχησε στην Κρήτη: «Άντρες, γυναίκες και παιδιά, τση Κρήτης αντρειωμένοι, / τση λευτεριάς τη ρήγισσα ήρθανε να σκλαβώσουν. / Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός κι η θάλασσα φουσκώνει, / τα όρη αναταράσσονται και τα βουνά βρουχούνται. / Κι ο Διγενής σέρνει φωνή απού τον Ψηλορείτη: / – Απού ’χει άρματ’ ας βαστά, κι απού δεν έχει ας βρίστει». Το μυαλό των Κρητών είχε στραφεί προς το μεγάλο Αρχηγό τους, τον Ελ. Βενιζέλο, ο οποίος από το 1936 δεν ζούσε: «Τρεις καπετάνιοι κάθονται εις τον Προφήτ’ Ηλία / και κλαίγουνε λυπητερά το Γέρο Βενιζέλο. / – Ξύπνα, καημένε γέροντα και μη βαριοκοιμάσαι / και πήραν Φράγκοι το Μοριά κ’ οι Γερμανοί την Κρήτη / κ’ εσύ κοιμάσαι αμέριμνος». Με έκπληξη βλέπουν οι Κρήτες να πέφτουν οι επιδρομείς με αλεξίπτωτα. Άνδρες και γυναίκες στον αγώνα της εξόντωσης των εχθρών. Τους κτυπούν ακόμη και με αξίνες και τσαπιά! Ένα τραγούδι, που δημοσιεύει ο Ερατ. Καψωμένος και αναδημοσιεύει ο Σοφ. Δημητρακόπουλος εκφράζει πιστά τις εντυπώσει και τα συναισθήματα του λαού απ’ την πτώση των αλεξιπτωτιστών Γερμανών: «– Παιδιά κι ειντά ’ναι η καταχνιά και τούτ’ η κατσιφάρα, / και γιάντα φεύγουν τα πουλιά κι ανατριχιούν τα δάση; / – Οι Γερμανοί πλακώσανε κι ουρανοκατεβαίνουν, / με μηχανές και με φωθιά την Κρήτη πλημμυρίσαν. / Κρήτη, στα μαύρα θα ντυθείς, στα σίδερα θα πέσεις, / πάλι τση Κρήτης τον αϊτό κρούσταλλα θα σκεπάσουν, / μα θα ’ρθει μέρα λαμπερή να ξαναλιώσουν πάλι.» Σε λίγο οι αιμάτινοι χείμαρροι όργωναν την Μεγαλόνησο. Οι φονικές μάχες αλληλοδιάδοχες: «Ούλες οι χώρες πέσανε κι ούλες εσκλαβωθήκαν / κι έμειν’ η Κρήτη μοναχή με δυο θεριά μεγάλα. / Πόλεμο κάνει στη στεριά, πόλεμο στον αέρα, / πόλεμο κι εις τη θάλασσα κάνει νύχτα και μέρα. / Πέφτουν οι μπάλες σα βροχή, τα βόλια σα χαλάζι, / μα και τα λιανοτούφεκα ο κόσμος τα τρομάζει. / Τρέχει το αίμα ποταμός, χύνεται σαν τη βρύση, / μα πάλ’ η Κρήτη πολεμά ώστε που να νικήσει / κι ώστε να διώξει τα θεριά, που ’ρθανε να τη φάνε». Ο Κρητικός λαός δόμησε αμέσως τραγούδια για τη μάχη της Κρήτης κι αργότερα για την Κατοχή και την Αντίσταση, τα περισσότερα των οποίων έχουν ως βάση και πρότυπο παλαιότερα τραγούδια από τα ύστερα Οθωμανικά χρόνια. Τραγούδια για το Μάλεμε, του Σέλινου, της Αγιάς τον κάμπο, το Βατόλακο, τον Κρυονερίτη, τον Ομαλό κ.ά.


 Πρέπει κανείς ξεχωριστά να ιδεί την περίπτωση της Καντάνου. Σε μάχη στο χωριό αυτό της Καντάνου, στην κοιλάδα Σελίνου,  οι Γερμανοί μέτρησαν σαράντα πέντε νεκρούς, ενώ οι Κρήτες είχαν μόνον εννέα πληγωμένους: «Βαρύ ντουφέκι κέντησε τση Κάντανος τη μπάντα. / Τον τόπο διαμοιράζουνε οι Γερμανοί κι οι Κρήτες / και πιθαμή προς πιθαμή τη γη εβρέχαν αίμα. / Και η Κάντανο η βαριόμοιρη καλά ’ναι κυκλωμένη· / μα παλικάρια βλέπουν τη, μόνο πως είναι λίγοι / και με μεγάλη μαστοριά το ρίχνουν το μολύβι». Όταν οι Γερμανοί ολοκλήρωσαν την κατάληψη της Κρήτης, πήγαν στην Κάντανο και έκαναν εκεί βανδαλισμούς που μόνον αυτοί μπορούν να κάνουν. Φέρθηκαν στην Κάντανο, όπως φέρθηκαν στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο, στην Μουσιωτίτσα, στην Κοκκινιά… Επέδραμαν εν ψυχρώ κατά της Καντάνου, αόπλου και ανυπερασπίστου, σκότωσαν είκοσι ένα κατοίκους που έτυχε να βρίσκονται εκεί και στη συνέχεια κατέσκαψαν και ισοπέδωσαν το χωριό: «Φωνή και κλάιμαν άκουσα τση Κάντανος τον κάμπο· / σε ποια μεριά τση Κάντανος, σε ποια μεριά του κάμπου; / Στ’ Ανισαράκι κλαίγανε τσι γιους των οι μανάδες, / κλαίνε και στον Κουφαλωτό τσ’ άντρες των οι γυναίκες, / που των αφήκαν ορφανά…». Δεν έφθασε, όμως, μόνον αυτό. Έστησαν μία πλάκα και έγραψαν: «Εδώ ήταν η Κάνδανος». Και άλλες τρεις πλάκες, στις οποίες έγραψαν ότι εκεί «δολοφονήθηκαν» Γερμανοί. Αυτά έπραξαν τα ανθρωπόμορφα τέρατα του βορρά, με τα ακατάληπτα ονόματα και τ’ αγέλαστα πρόσωπα: «Απού την Κάνταν’ έρχομαι κι απού τ’ Αποπηγάδι. / Δε με ρωτάτ’ ειντά ’παθα; Δε με ρωτάτε ειντά ’δα; / Είδα τα σπίτια τρόχαλο, τσ’ αυλές χορταριασμένες / κι άκουσα στα χαλάσματα να κράζουν νυχτοπούλια! / Κι εκειά στο έμπα του χωριού, ’νους Γερμανού το μνήμα / και δίπλα μαρμαρόπλακα, που γράφει αυτά τα λόγια: / "Επά ’τανε η Κάντανος κι εκαταστρέψαμέν την / και μπλιο δε θα ξαναχτιστεί κι έρημη θ’ απομείνει, / γιατί ’καμε βαριές ζημιές στου Γερμανού τ’ ασκέρι". / Μα η Κάντανος εκτίστηκε καλύτερα από πρώτα». Στο τέλος Μαΐου 1941 η μάχη της Κρήτης τελείωσε και οι Γερμανοί κατέλαβαν την Μεγαλόνησο. Είχαν όμως θύματα περισσότερα απ’ όσα είχαν στη Γιουγκοσλαβία και στην Ελλάδα μαζί. Ο υπερήφανος λαός της Κρήτης έκανε, όπως πάντα, το χρέος: «Χίτλερ, να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη, / ξαρμάτωτη την ηύρηκες κι ελείπαν τα παιδιά της. / Στα ξένα πολεμούσανε, πάνω στην Αλβανία, / μα πάλι κι ανέ λείπανε πάλι επολεμήσαν. / Για της πατρίδας την τιμή και την Ελευθερία / πάλι επολεμήσανε. / – Πώς ρέγομαι να τσι θωρώ τσι Σφακιανές Μαδάρες / που Τούρκος δε τζι πάτησε, μηδέ Γερμαναράδες». Σ’ ένα τραγούδι, που δημοσιεύει ο Δετοράκης έχουν βάλει μαύρα για την υποταγή ακόμη και τα βουνά: «Τι έχουν τση Κρήτης τα βουνά και στέκουν μαυρισμένα; / Παιδιά, βοριάς τα μαύρισε, γή νότος τα πλακώνει; / Μηδέ βοριάς τα μαύρισε, νότος δεν τα πλακώνει. / Μα πέρασεν ο Γερμανός και μαυροφόρεσέ τα. / Ειντά ’θελεν ο κερατάς…».

Αυγερινός Ανδρέου

ΠΟΙΗΣΗ

ΝΕΟΡΙΖΙΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Η Κρήτη μας εβύζαξε της Λευτεριάς το γάλα.

Μας πότισε με το νερό που πίνουν αντρειωμένοι.

Και όποιος νιώθει λεύτερος ποτές του δεν πεθαίνει.

Γι’ αυτό κι εμείς αντέξαμε.

Η λεβεντιά του Κρητικού θαμπώνει και τον ήλιο,

όπως αστράφτει ολόχρυση στου μαχαιριού την κόψη.

Τη γη μετρά με θάνατο, τον ουρανό με ζήση.

Είναι πληγή η λεβεντιά

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης "΄Οταν γίνεις ποίημα", Χανιά 2013

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Την περηφάνια τους ως Eλληνες και ειδικότερα ως Κρητικοί υποδηλώνουν μέσα απ’ τις σημερινές τους εργασίες για τη Μάχη της Κρήτης τα παιδιά της Στ2 τάξης του 10ου Δημ. Σχ. Χανίων. Περηφάνια για τους προπαπούδες και τις προγιαγιάδες τους, που αντιστάθηκαν στους Γερμανούς, το Μάη του 1941, με απαράμιλλη ανδρεία, όταν ήρθαν να πάρουν το νησί μας. Ακριβώς γιατί «γνώρισαν αυτή τη στιγμή και κοινώνησαν από το ποτήρι του σεβασμού που της αξίζει», όπως γράφει η δασκάλα τους η Ελένη Βορεινάκη, που με προθυμία ανταποκρίθηκε γι’ άλλη μια φορά σε πρότασή μου για έναν επετειακό Παιδότοπο… Να χαίρεσαι τους μαθητές σου και να σε χαίρονται, καλή μου φίλη! Συμφωνώ μαζί σου. «Με τέτοιους μαθητές το αύριο φαντάζει σίγουρο»…

Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

ΣΤ2 ΤΑΞΗ 10ου

ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

Περηφάνια για τη Μάχη της Κρήτης

Καλοί μου φίλοι,
καλό Σαββατοκύριακο!
Την περηφάνια τους ως Eλληνες και ειδικότερα ως Κρητικοί υποδηλώνουν μέσα απ’ τις σημερινές τους εργασίες για τη Μάχη της Κρήτης τα παιδιά της Στ2 τάξης του 10ου Δημ. Σχ. Χανίων. Περηφάνια για τους προπαπούδες και τις προγιαγιάδες τους, που αντιστάθηκαν στους Γερμανούς, το Μάη του 1941, με απαράμιλλη ανδρεία, όταν ήρθαν να πάρουν το νησί μας. Ακριβώς γιατί «γνώρισαν αυτή τη στιγμή και κοινώνησαν από το ποτήρι του σεβασμού που της αξίζει», όπως γράφει η δασκάλα τους η Ελένη Βορεινάκη, που με προθυμία ανταποκρίθηκε γι’ άλλη μια φορά σε πρότασή μου για έναν επετειακό Παιδότοπο… Να χαίρεσαι τους μαθητές σου και να σε χαίρονται, καλή μου φίλη! Συμφωνώ μαζί σου. «Με τέτοιους μαθητές το αύριο φαντάζει σίγουρο»…
Σας χαιρετώ
με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Η Μάχη της Κρήτης είναι μια στιγμή της ιστορίας μας που κάθε Ελληνας και Κρητικός πρέπει να είναι υπερήφανος για αυτήν. Για να είναι υπερήφανος όμως, πρέπει, πρώτα από όλα να γνωρίσει αυτήν τη στιγμή, τα πρόσωπα που πήραν μέρος, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν. Να γίνει και αυτός κομμάτι αυτής της Ιστορίας που θα το κουβαλάει πάντα μέσα του σα χρέος και σαν αποστολή. Οι μαθητές του Στ2 του 10ου Δημοτικού Χανίων γνώρισαν αυτήν τη στιγμή και κοινώνησαν από το ποτήρι του σεβασμού που της αξίζει. Με τέτοιους μαθητές το αύριο φαντάζει σίγουρο…
Ελένη Βορεινάκη δασκάλα της τάξης

Στις 20 Μαΐου του 1941 άρχισε η μάχη της Κρήτης. Παππούδες και γιαγιάδες, γονείς και παιδιά υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους αν και οι Γερμανοί νομίζουν ότι δεν επιτρέπεται να πολεμήσουν πολίτες της Κρήτης οργανωμένο στρατό. Οι Γερμανοί επειδή δεν μπορούσαν να πάρουν την Κρήτη από στεριά επειδή υπήρχαν νάρκες, έριξαν αλεξιπτωτιστές από τον ουρανό. Οι χωρικοί που δεν είχαν ξαναδεί αλεξιπτωτιστές έλεγαν πως πέφτουν ομπρέλες.
Μάνος Μετζάκης

Η μάχη της Κρήτης είναι ένα ιστορικό γεγονός. Το 1941 οι Γερμανοί μπήκαν στην Κρήτη, βομβάρδισαν, έκαψαν τα χωριά και σκότωσαν πολλούς κατοίκους. Η επίθεση εκδηλώθηκε το πρωί της 20ής Μαΐου σε Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Πολλοί κάτοικοι του νησιού έλαβαν μέρος στη μάχη με ό,τι μέσο είχε ο καθένας: τουφέκια, μαχαίρια, γεωργικά εργαλεία.
Βίκη Γιαννακίδη

Η μάχη της Κρήτης ήταν ένα πολύ σημαντικό γεγονός που συνέβη στο νησί μας το 1941. Οι Γερμανοί ήθελαν το νησί μας λόγω της στρατηγικής του θέσης. Στη μάχη της Κρήτης συνέβησαν πολλά και εντυπωσιακά γεγονότα τα οποία δε θα μας περνούσαν από το μυαλό την τωρινή εποχή. Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ ήταν ότι οι πολίτες που είχαν μείνει στο νησί, γυναικόπαιδα και άνδρες μεγάλης ηλικίας (οι στρατιώτες μας πολεμούσαν στην Αλβανία), αντιστάθηκαν στους Γερμανούς με ό,τι είχε ο καθένας, πέτρες, μαχαίρια, τσεκούρια. Ενα άλλο πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν ότι αν μια περιοχή αντιστεκόταν στους Γερμανούς, οι Γερμανοί την κατέστρεφαν ολοσχερώς και εκτελούσαν τους κατοίκους. Οι Γερμανοί ήταν ψυχροί και άκαρδοι.
Χρήστος Κασαπάκης

Ενα σημαντικό γεγονός που έγινε στον τόπο μας το 1941 είναι η Μάχη της Κρήτης. Βλέποντας στο σχολείο ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, είδα πως πολλά χωριά της Κρήτης καταστράφηκαν από τους Γερμανούς. Οι Ελληνες στρατιώτες εκείνη την περίοδο ήταν στα βουνά της Αλβανίας και πολεμούσαν, ενώ οι απλοί πολίτες της Κρήτης αντιμετώπισαν τους Γερμανούς χωρίς να εγκαταλείψουν την προσπάθεια. Η μάχη της Κρήτης ήταν άνιση, καθυστέρησε μόνο τους Γερμανούς για δέκα μέρες για να κερδίσουν χρόνο οι σύμμαχοι. Μετά από τέσσερα χρόνια το νησί ελευθερώθηκε μαζί με όλο τον κόσμο.
Κάτια Γιουμερτάκη

Εμείς φέτος εκτός από αφιέρωμα στη Μάχη της Κρήτης θα πάμε με το σχολείο μου να επισκεφτούμε την Κάντάνο – το μαρτυρικό χωριό. Θα δούμε από κοντά της πινακίδες που άφησαν στο πέρασμα τους οι Γερμανοί όταν έκαψαν την Κάντανο. Επίσης θα περάσουμε το φαράγγι της Καντάνου που μέσα εκεί, όπως μάθαμε από το ντοκιμαντέρ έγιναν μεγάλες μάχες. Εξαιτίας αυτών των μαχών κάηκε η Κάντανος σαν αντίποινα.
Μανόλης Αλατσάκης

Για τη μάχη της Κρήτης γράφτηκαν πολλά ριζίτικα αλλά και πολλές μαντινάδες .
Εμένα μου αρέσει το “Χίτλερ να μη το καυχηθείς” «…Χίτλερ να μην το καυχηθείς πώς πάτησες την Κρήτη, ξαρμάτωτη την ήβρηκες και τα παιδιά τση λείπαν, στα ξένα πολεμούσανε πάνω στην Αλβανία…» αλλά και μία μαντινάδα που είπαμε στο σχολείο μας στον κ. Σταμάτη Αποστολάκη, όταν ήρθε να μοιραστεί μαζί μας τις αναμνήσεις του από τη γερμανική κατοχή: «Κρήτη μου όμορφο νησί, πού ’γραψες Ιστορία, δίχως στρατό πολέμησες μιαν αυτοκρατορία!»
Γιώργος Αλεξανδράκης

Αυτό που μου άρεσε από όλα όσα άκουσα, ήταν ότι στη Μάχη της Κρήτης πολέμησαν άντρες γυναίκες και παιδιά με ό,τι είχαν, τσουγκράνες, τσεκούρια, πέτρες και σκότωσαν πολλούς Γερμανούς.
Γιάννης Γεωργεδάκης

Η μάχη της Κρήτης για μένα σημαίνει πολλά, λόγω του ότι η Κρήτη είναι η πατρίδα μου, το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα και ακόμη συνεχίζω να ζω. Το μέρος που, πριν από 75 χρόνια, απλοί πολίτες αντιστάθηκαν στους τότε εχθρούς τους, τους Γερμανούς, οι οποίοι με χίλια ζόρια κατάφεραν να κατακτήσουν μετά από μέρες το νησί. Μερικοί από τους πολίτες αυτούς που ζουν έως σήμερα θα θυμούνται αυτή τη μάχη για πάντα. Πολλά χωριά όπως η Κάντανος, αφανίστηκαν επειδή αντιστάθηκαν και αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς τους γενναίους ανθρώπους.
Βασίλης Τρωιάνος

Από τη μάχη της Κρήτης μού έκανε εντύπωση πως έπεσαν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία αλεξιπτωτιστές από τον ουρανό και από κάτω τους περίμεναν οι κάτοικοι της Κρήτης οπλισμένοι με τσεκούρια, μαχαίρια, δρεπάνια και όπλα παλιά από αυτά που πολέμησαν τους Τούρκους.
Γεωργία Αθανασάκη

Στις 21 Μαΐου του 1941 έγινε η μάχη της Κρήτης. Γερμανοί στρατιώτες έπεφταν από τα αεροπλάνα τους στο έδαφος της Κρήτης με σκοπό να την κατακτήσουν. Ηθελαν ολόκληρη την Κρήτη γι’ αυτό πήγαιναν από χωριό σε χωριό και όποιο αντιστεκόταν το έκαιγαν. Εφτασαν και στις Βουκολιές και δεν τις έκαψαν παρόλο που αντιστάθηκε, γιατί ο αρχηγός τους ο Γιάννης Λαζόπουλος φορούσε τη στολή του Ελληνα στρατιώτη και ήταν “νόμιμη” μάχη .Οι Γερμανοί πίστευαν ότι ο απλός λαός δεν επιτρέπεται να πολεμά, μόνο οι στρατιώτες μεταξύ τους.
Ανδρέας Πατεράκης

Από τη συλλογή των μαντινάδων που μαζέψαμε…

Είκοσι Μάη άρχισε να σειέται ο Ψηλορείτης, κι απ’ άκρη σ’ άκρη μαύρισε ο ουρανός της Κρήτης.

Είκοσι Μάη έδωσε μάχη η λεβεντογέννα,
κι έγραψε με το αίμα της καινούργιο ’21.

Η Κρήτη ξεσηκώνεται, βροντοφωνάζει αέρα, και δίνει μάχη κι αψηφά του Χίτλερ τη φοβέρα.

Χανιώτικα νέα (21.05.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/perifania-gia-ti-machi-tis-kritis/#ixzz49HnodzyR 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook