«“Κοιτάξτε, παιδιά μου, τη Μαδάρα. Αφρουκαστείτε την και κάμετε ό,τι σας παραγγείλει. Νόμος η φωνή της, η φωνή των προγόνων μας. Των αγριμιών που έχουν εκειά την κατοικια τους, μα και των κυπαρισσιών που επιμένουν να σταυροδένουν τις μνήμες με τις ρίζες και να τοξεύουν τον ουρανό”. Αυτά τα λόγια, στο περίπου, φαντάζομαι ότι θα μας έλεγε ο Παππούς, ο Αγιος Ειρηναίος Γαλανάκης ο Χριστιανός, ύστερα από το αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του (έργο του καταξιωμένου γλύπτη Αντώνη Παυλάκη). Μπορεί, όμως και να μας τραγουδούσε ένα ριζίτικο: Το “Σε ψηλό βουνό σε ριζιμιό χαράκι/ καθετ’ ένας αετός βρεγμένος χιονισμένος/ ο καημένος/ και παρακαλεί τον ήλιο ν’ ανατείλει/ ήλιε ανάτελε…”». Έτσι άρχισα τη σύντομη ομιλία μου στο δεύτερο μέρος της εναρκτήριας συνεδρίασης του Β’ Παγκόσμιου Συνεδρίου Αποκορωνιώτών.
Κοσμοπλημμύρα στον αύλειο χώρο των εγκαταστάσεων του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία” και του Ινστιστούτου Επαρχιακού Τύπου. Αρχές και λαός. Αποκορωνιώτες και φίλοι των Αποκορωνιωτών. Τι τιμή και τι ευθύνη για μένα ο ρόλος (μαζί μου στο Προεδρείο και ο γνωστός για τη σύνολη προσφορά του ιδιαίτερα στην επαρχία μας συντ. δάσκαλος Πέτρος Πανηγυράκης) που μου ανατέθηκε απ’ την οργανωτική επιτροπή, από τον και πρόεδρο του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία” μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνό Παπαγιαννάκη, τον δήμαρχο Αποκορώνου Χαράλαμπο Κουκιανάκη, τον πρόεδρο του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου Γιάννη Γαρεδάκη και τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Σωματείων Αποκορώνου Αττικής Γιάννη Τερεζάκη!
Στον Παππού η σκέψη μου σ’ όλη την διάρκεια της πανηγυρικής συνεδρίας. Στον εκ Νεροχωρίου ορμώμενο, κατά κόσμον Μιχαήλ Γεωργίου Γαλανάκη Δεσπότη που δημιούργησε στις Μπαμπαλιανές Χαλέπες, στη μνήμη της μητέρας του Σοφίας (το γένος Μαριακάκη) ένα ίδρυμα πίστης, ελπίδας και αγάπης. Ενα Ιδρυμα που εξακολουθεί να λειτουργεί και να λειτουργείται, και όπου ένας άλλος Αποκορωνιώτης, ο Τζιτζιφιανός στην καταγωγή Γιάννης Εμμ. Γαρεδάκης, ανακαινίζοντάς το εκ βάθρων, ίδρυσε λειτουργώντας ως πρόεδρος τότε του Συνδέσμου Ημερήσιων Περιφερειακών Εφημερίδων (ΣΗ.ΠΕ.) Ελλάδας, το μοναδικό στο είδος του Ινστιτούτο Τύπου, που αποτελεί εξ’ αδιανεμήτου πλούτο για τον Αποκόρωνα, μα και για όλη την Κρήτη και γενικότερα την Ελλάδα. Αλήθεια, θα γινόταν το περί ου ο λόγος Συνέδριο, έτσι όπως έγινε, αν δεν υπήρχε ο συγκεκριμένος χώρος; Ρητορική η ερώτηση!
Για το Β’ Παγκόσμιο Συνέδριο Αποκορωνιωτών, έργο του εμείς των όπου γης κατοίκων της πάλαι ποτέ αλλά και νυν και αεί ένδοξης επαρχίας μας, που άριχσε στις 31 Αυγούστου και τέλειωσε χθες 4 Σεπτεμβρίου θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο πολλών σελίδων. Και για την προετοιμασία του και κυρίως βέβαια, για τη διεξαγωγή του. Τίτλος του, αν το έκανα “Οταν ο Αποκόρωνας ξαναορδινιάστηκε” και υπέρτιτλος “Μετά από 30 έτη”. Στον Παππού και πάλι η αναφορά. “Ο Αποκόρωνας ορδινιάζεται” (προετοιμάζεται) είναι ο τίτλος ενός κειμένου που είχε γράψει στην εφ. “Φωνή τ’ Αποκορώνου”, πριν από 30 χρόνια για να αναγγείλει τη διεξαγωγή του Α’ Συνεδρίου, τον απολογισμό του οποίου έκανε, την πρώτη μέρα, μετά τους χαιρετισμούς των διοργανωτών, ο εκ των βασικών συντελεστών διεξαγωγής του, νυν γενικός διευθυντής του Ιδρύματος “Ελ. Βενιζέλος” Νίκος Παπαδάκης. Ο Αποκόρωνας ξαναορδινιάστηκε”, προετοιμάστηκε για το μέλλον δηλαδή. Πάμε δυνατά, πάμε Αποκορωνιώτικα!
«Αρχοντοεπαρχία μας και Αποκόρωνά μας/ στη σκέψη μού ’σαι συντροφιά και ήλιος στην καρδιά μας». Σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο η γνωστή μαντινάδα του Αποκορωνιώτη λυράρη Ανδρέα Λιλικάκη. Μ’ αυτήν έκλεισα την ομιλία μου, στην εναρκτήρια συνεδρίαση, μετά τους χαιρετισμούς των διοργανωτών. Μ’ αυτήν κλείνω και τις σημερινές Στάσεις…
Χανιώτικα νέα (05.09.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου