ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

"ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ"

«Δεν σ’ έχω δει ποτέ, όμως η μελωδία σου/ τραντάζει την καρδιά μου./ Ρωτάω τον ουρανό:/ Γιατί;/ Μ’ απαντάει γιατί είσαι ο γιος του./ Η μελωδία σου πηγάζει από τον ουρανό./ Δεν σ’ έχω δει ποτέ, όμως η δύναμή σου μεταδίδεται στο αίμα μου./ Ρωτάω τη γη:/ Γιατί;/ Μ’ απαντάει γιατί είσαι ο γιος της,/ Η δύναμή σου πηγάζει από τη γη./ Δεν σ’ έχω δει ποτέ/ όμως η ψυχή σου/ χτυπάει την ψυχή μου./ Ρωτάω τον λαό:/ Γιατί;/ Μ’ απαντάει γιατί είσαι γιός του./ Η ψυχή σου πηγάζει από τον λαό./ […]Ω! Μίκη!/ Ηθελα να σε δω από κοντά!/ Ηθελα να σου πω από κοντά/ μόνο μια λέξη, Γειά σου Μίκη». Από το ποίημα της Κινέζας ποιήτριας, δημιουργού του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στη Σαγκάη, Σιου Κάι.

«Τέτοιος στάθηκε ο Θεοδωράκης: Ελεύθερος και υπεύθυνος. Γι’ αυτό και άρθρωσε δική του μουσική, δική του σκέψη, δικό του λόγο, δικό του αγώνα. Ελεύθερος ο στοχασμός του, ξεθάβει ολοένα την αλήθεια και τις αξίες της, ελεύθερο το αίσθημά του, αποκαλύπτει την ομορφιά και της δίνει καινούργια στιλπνότητα. Ελεύθερη/ προμηθεϊκή η συνείδησή του απέναντι στον φίλο, απέναντι στον αντίπαλο, απέναντι στον εχθρό, απέναντι στο συμφέρον, στο κόμμα απέναντι, απέναντι στον Θεό, απέναντι σε όλους εκείνους που εκμαυλίζουν με άφατη τέχνη την ψήφο μας, (Φ. Πολίτης)». Χρίστος Λ. Τσολάκης, ομότιμος καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

«Η κάθε λέξη (σ.σ. για τον Θεοδωράκη) είναι σπόρος που θα φυτρώσει και θα καρπίσει στα πέρατα της Γης τα δέντρα με τους γλυκείς καρπούς της Ελλάδας την Ελευθερία, την Δικαιοσύνη, την Ελληνική Παιδεία και Αρετή… Οι ιδέες και σκέψεις θα είναι ουράνιες μελωδίες στους αγώνες για ανεξαρτησία και ευθύνη για εγκώμιο Δημοκρατίας. Ξεκινήσαμε την σπορά ιδεών της “Θρησκείας της Ελλάδος” στην Γη της Κίνας, της Ρωσίας και συνεχίζουμε εκεί που τα χωράφια του κόσμου δεν είναι σπαρμένα με σπόρους που σπάνε δεσμά δουλείας, βίας και αμάθειας. Ακολουθούν εκδόσεις μας στα αγγλικά, τουρκικά, γαλλικά… και με “ταχυδρόμο” ιδεών και αφορμή τον Μίκη Θεοδωράκη, μετράμε «βράχο-βράχο τον καημό μας» μέχρι να δουν όλοι την “μάνα τους Ελλάδα!”» Ευάγγελος Γ. Σπύρου, συγγραφέας-εκδότης.

Τρεις απ’ τις… χίλιες δεκατρείς “στάσεις” που έκανα ενώ διάβαζα με το μολυβάκι πάντα στο χέρι, πρόθυμο για σημειώσεις τις 262 σελίδες του βιβλίου-λευκώματος “Μίκης Θεοδωράκης: Θρησκεία μου είναι η Ελλάδα” του Γιώργου Λογοθέτη, που κυκλοφόρησε το 2016 από τις εκδόσεις “ΣΠΥΡΟΥ” και “ΜΙΛΗΤΟΣ”, παραπάνω. Εξ’ ονύχων ο λέων! Ουρανομήκης! Ο χαρακτηρισμός αυτός του Μεγάλου Παππού της Κρήτης, του Μακαριστού Μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη, για τον Μίκη, διαρκώς στον νου μου. Κοντά σ’ αυτόν και ο χαρακτηρισμός “Ελληνομήκης”! Ουρανομήκης γιατί είναι ελληνομήκης ο Μίκης Θεοδωράκης, αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα ύστερα από τη γνωριμία του μέσα από τις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου του καλύτερου κατά πολλούς, απ’ όλα όσα γράφτηκαν γι’ αυτόν. Ειδικός των ειδικών ο Γιώργος Λογοθέτης.

Προβληματίστηκα πολύ για το περιεχόμενο της στήλης σήμερα, γιατί να το κρύψω. Ηταν τόσα πολλά αυτά που “αποθησαύρισα” στις σημειώσεις μου για το περί ου ο λόγος “εκδοτικό θαύμα” που κυκλοφορεί ήδη στα ρωσικά και στα κινεζικά, ενώ αναμένεται να κυκλοφορήσει και στα αγγλικά και στα τουρκικά και στα γαλλικά, και ζητούσαν επίμονα…. στασίδι. Μέσα σ’ αυτά και τα “στοιχεία” απ’ την παρουσίαση της ελληνικής και της ρωσικής έκδοσης στο Μουσείο “Μπενάκη” και διάφορα άλλα σχετικά. Οπως για παράδειγμα, ένα τηλεφώνημα που μου έκανε τις προάλλες ο και Χανιώτης γαμπρός, φίλος μου Βαγγέλης Σταύρου, ο κατευθυντήριος νους της “παγκόσμιας” αυτής έκδοσης για τον οικουμενικό Ελληνα Μίκη Θεοδωράκη. Μένω μόνο σ’ ένα τεράστιο ευχαριστώ για το δώρο σου, για να συνοδεύσω τα εκ βαθέων, συγχαρητήριά μου, σύνομε!

Χανιώτικα νέα (31.10.2017)

  

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΝΙΠΠΟΣ-ΤΕΠΕΛΕΝΙ-ΣΟΥΔΑ: MIA MNHMH ΔΡΟΜΟΣ

Γράφει ο Κυριάκος Βασιλωμανωλάκης
Τις προάλλες, η μπάντα του Δήμου έκανε πρόβες, για την παρέλαση της εθνικής γιορτής, παιανίζοντας εμβατήρια στην παραλία του Κουμ Καπί.
Ξύπνησε μνήμες προσωπικές ενός περιστατικού της Κατοχής που μου αφηγήθηκαν πριν χρόνια στην ίδια παραλία.
Σκέφτηκα «Γι’ αυτό και μόνο είναι χρήσιμες οι επέτειοι, για να θυμόμαστε. Όσοι μπορούν να θυμηθούν ακόμη». Το ταξίδι μου στο χρόνο έχει αφετηρία το Νίππος, ένα μικρό ιστορικό χωριό στη ρίζα των βουνών μας.
Επιχείρηση “Τρόφιμα για το χωριό μας”  
Είμαστε στα 1942 ή στα 1943. Η λάμψη του ήλιου που μόλις είχε βγει ανάδειχνε τα χρώματα της φθινοπωρινής φύσης. Μέσα στη γαλήνη του πρωινού μια ντουζίνα φτωχοντυμένων χωρικών με τα μουλάρια τους κατηφόριζαν τη Μαλάξα.
Μπροστά ξεχώριζε ένας λιγνός άνδρας μετρίου αναστήματος γύρω στα σαράντα με γαλανοπράσινα μάτια. Το μαύρο κοστούμι του κι η σταχτιά ρεπούμπλικα τον έκανε να δείχνει άνθρωπο της εξουσίας, θύμιζε άνθρωπο στη δούλεψη των Γερμανών κατακτητών.
Είχανε ξεκινήσει ώρες πριν από το χωριό τους, το Νίππος με στόχο να διαρρήξουν τις Γερμανικές αποθήκες τροφίμων και εφοδίων που βρίσκονταν στη Σούδα. Σύμφωνα με το παράτολμο σχέδιο, ο Μανώλης -ήταν ο καλοντυμένος σαραντάχρονος- θα παραπλανούσε τους Γερμανούς φρουρούς προφασιζόμενος ότι έχει άδεια και θα έμπαιναν στον χώρο των αποθηκών.
Τους το χρωστούσε, των Γερμανών, ο Μανώλης. Από τα πέντε αδέλφια που ντύθηκαν στολή τον Οκτώβρη του ’40, το ένα δεν γύρισε. Ο αδελφός του Κυριάκος, εθελοντής λοχίας, έπεσε ηρωικά οδηγώντας τους άντρες του στην κατάληψη ενός χιονισμένου λόφου στο Τεπελένι.
Ο Μανώλης είχε παρακολουθήσει την κίνηση στις αποθήκες κι έτσι γνώριζε τις συνήθειες της φρουράς και τι χρειαζόταν να πεις για να περάσεις. Τώρα περπατούσε με βήμα σταθερό παρά την πρόσφατη περιπέτειά του.
Πριν λίγες εβδομάδες είχε δραπετεύσει κουτρουβαλώντας σε μια πλαγιά στον αμαξιτό δρόμο. Οι κατακτητές είχαν συγκεντρώσει μερικές δεκάδες άντρες και τους οδηγούσαν σε καταναγκαστική εργασία. Ο Μανώλης χρησιμοποίησε μια καρφίτσα που είχε πάντα μαζί του για να τρυπήσει τη μύτη του. Τον πήραν τα αίματα, έμεινε λίγο πίσω και μόλις βρήκε την ευκαιρία κουτρουβάλησε κάτω στην πλαγιά. Πλησιάζοντας τις αποθήκες -κοντά στο σημερινό Ναύσταθμο- η ομάδα σχηματίζει μια μικρή πομπή. Μπροστά ο καλοντυμένος Μανώλης και πίσω οι αγωγιάτες. Με βήμα αποφασιστικό κι ύφος βλοσυρό ο Μανώλης πλησιάζει και χαιρετά το φρουρό στα Γερμανικά.
Οι αγωγιάτες κοντοστέκονται μερικά μέτρα πίσω.
Και για να φανεί πιο πειστικός δίνει εντολή, με αυστηρό τόνο, στους αγωγιάτες να προχωρήσουν στον χώρο των αποθηκών.
Εγιναν όλα τόσο γρήγορα και με αρκετή αληθοφάνεια που ο φρουρός δεν έφερε αντίρρηση. Το πρώτο μέρος της επιχείρησης είχε πετύχει.
Φτάνουν στις αποθήκες και διαπιστώνουν ότι τα λουκέτα στις πόρτες δεν παραβιάζονται. Δεν μπορούν να τα σπάσουν γιατί υποτίθεται ότι έχουν τα κλειδιά κι ο θόρυβος θα ξεσήκωνε τους φρουρούς.
Από την άλλη, δεν γινόταν να βγουν από την πύλη χωρίς φορτίο. Θα κινούσαν  υποψίες. Ηταν παγιδευμένοι. Επρεπε, οπωσδήποτε, να βρουν τρόπο να μπουν στις αποθήκες. Αρχισαν να κυκλώνουν μια-μια τις αποθήκες προσεκτικά.
Τελικά, ανακαλύπτουν ένα άνοιγμα στην ξύλινη πόρτα μιας αποθήκης. Ο μικρόσωμος της ομάδας καταφέρνει και περνά από το άνοιγμα. Χάνεται μέσα στο σκοτάδι. Η αγωνία μεγάλη, καθώς δεν ήξεραν τι είχε η κάθε αποθήκη. Μετά από μερικά αγωνιώδη λεπτά, επιστρέφει με την καλή είδηση.
Μια λέξη ήταν αρκετή ‘Τρόφιμα’.
‘Φέρνε ότι μπορείς και σβέλτα’ του λένε.
Δυστυχία του. Ήταν μικροκαμωμένος κι έπρεπε να σκαρφαλώνει στις ντάνες, να ρίχνει κάτω τα σακιά και να τα σέρνει ένα-ένα μέχρι το άνοιγμα. Μετά να το σηκώνει και να το δίνει στους απ’ έξω. Τα καταφέρνει. Και δίνει στους συντρόφους του τσουβάλια με αλεύρι, ζάχαρη κι όσπρια. Κάποια τσουβάλια σχίζονται όπως τα τραβούν βιαστικά.
Ο Μανώλης κρατάει τσίλιες. Εχει αγωνία. Η επιχείρηση πρέπει να τελειώσει το ταχύτερο. Πόσο μπορεί να καθυστερήσει το φόρτωμα μιας ντουζίνας μουλαριών;  Ο κίνδυνος να τους στείλουν για καταναγκαστικά έργα στη Γερμανία ή για εκτέλεση στην Αγυιά μεγάλος. Ο χρόνος φάνηκε αιώνας στον Μανώλη, καθώς δεν βοηθούσε για να μη λερωθεί.
«Τα καταφέραμε. Πάμε παιδιά». Με τα μουλάρια βαρυφορτωμένα σχηματίζουν πομπή και κινάνε προς την έξοδο. Ο Μανόλης χαιρετά τον φρουρό της πύλης και
με βήμα αργό, για να μη κινήσουν υποψίες, αφήνουν πίσω τους τη Σούδα. Το δεύτερο μέρος της επιχείρησης πέτυχε.
Γρήγορα εγκαταλείπουν τον αμαξιτό δρόμο κι ανηφορίζουν την πλαγιά. Ακολουθούν γνώριμα τους μονοπάτια. Πορεία επίπονη, ανηφορική σε δύσβατα μονοπάτια, προορισμός τους το Νίππος, 20 χιλιόμετρα μακριά.
Η επιχείρηση, τρόφιμα για το χωριό μας, ένα μικρό άγραφτο επεισόδιο του αγώνα των Κρητικών ενάντια στους κατακτητές είχε πετύχει.
Νίππος, Τεπελένι, Σούδα ένα ταξίδι στον χρόνο, μια μνήμη δρόμος.
Στην παραλία του Κουμ Καπί η μπάντα του Δήμου συνεχίζει, τώρα παίζει το εμβατήριό μας “Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη…” για να θυμόμαστε.

Χανιώτικα νέα (26.Οκτωβρίου 2017)

ΠΟΙΗΣΗ

ΚΑΤΑΝΤΙΑ

Φαλακρά γερόντια, ξεδοντιασμένα,

οι πάλλαι ποτέ μεγάλες λέξεις,

ξεθωριασμένες, άθλιες, με βακτηρίες,

παρελαύνουν, μπροστά

στ’ ανελέητα νήπια ερωτηματικά,

τους επίσημους της νεότητας.

Τρεμάμενες, σκονισμένες,

προσέρχονται μπροστά

στην εξεταστική επιτροπή∙

κι εκλιπαρούν έναν βαθμό,

γύρω εκεί… στη «βάση».

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ (ΚΑΖΟΒΑΡ, Γ'ἘΚΔΟΣΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΧΑΝΙΑ 2014)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε1 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1940







“Φέτος αποφασίσαμε, μιας και μεγαλώσαμε λιγάκι, είμαστε πεμπτάκια πια, να προσεγγίσουμε τα γεγονότα του 1940 λίγο διαφορετικά. Να τα προσεγγίσουμε βιωματικά και να τα ζήσουμε, όσο αυτό είναι δυνατόν, από τη μέσα πλευρά κι όχι ως απλό ιστορικό γεγονός. Ετσι αφού είδαμε ντοκιμαντέρ, ταινίες, διαβάσαμε άρθρα της εποχής, βιβλία, σχετικά μυθιστορήματα κι επισκεφτήκαμε την έκθεση του Ναυτικού Μουσείου αναλάβαμε δράση εμείς, τα παιδιά. Στην αρχή γίναμε δημοσιογράφοι και προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε κάποιο συγγενικό ή γνωστό πρόσωπο που την εποχή που ξέσπασε ο πόλεμος να βρισκόταν στην ηλικία τη δική μας και να έζησε τα γεγονότα σαν μαθητής/τρια της Ε’ Δημοτικού όπως είμαστε εμείς σήμερα. Κοινός τόπος, κοινή ηλικία, διαφορετικές εποχές… Αραγε είχε ένα παιδί του ’40 τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες ανάγκες για παιχνίδι, τα ίδια ενδιαφέροντα μ’ ένα παιδί του 2017; Οι συνεντεύξεις που πήραμε και τις διαβάσαμε μέσα στην τάξη μας εξέπληξαν… Όπως θα εκπλήξουν κι εσάς… Στη συνέχεια ο κύριός μας έφερε φωτογραφίες από το διαδίκτυο -όλες είχαν ως θέμα τα Χανιά του 1940- τις άπλωσε πάνω στην έδρα κι ο καθένας μας διάλεξε μια φωτογραφία όπου έπρεπε να ταυτιστούμε-ατομικά ή και ομαδικά, να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα στη φωτογραφία και να γράψουμε στο “προσωπικό” ημερολόγιο μια παράγραφο -όπως η Γερμανοεβραία Αννα Φρανκ- για κάποια ημέρα ενός δεκάχρονου παιδιού στα Χανιά του 1940. Κάποιοι άλλοι από εμάς ζωγράφισαν σκίτσα για να τα στείλουν στο μέτωπο ενθαρρύνοντας κάποιο πολύ «συγγενικό τους πρόσωπο» να συνεχίσει τον αγώνα […]”
Οι μαθητές κι ο δάσκαλος της Ε1 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων
Σημ. Να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον “τρόπο” που προσέγγισαν “τα γεγονότα του 1940” τα Πεμπτάκια του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων στην τάξη τους, έχοντας σε ρόλο εμψυχωτή τον γνωστό και από άλλες εργασίες κατά καιρούς μαθητών του, δάσκαλό τους Βαγγέλη Παγωνίδη, αλλά και την λύπη μου γιατί κάποιες απ’ τις “όμορφες” εργασίες τους δεν χώρεσαν σ’ αυτήν την σελίδα.
Ναι, υπάρχει ελπίδα! Ευχαριστώ για την αποδοχή της πρότασής μου, Βαγγέλη! Να χαίρεσαι τους μαθητές σου και να σε χαίρονται!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος


Αγαπητό μου ημερολόγιο… Σήμερα κατεβήκαμε βόλτα στα Χανιά. Πήγαμε στα Στιβανάδικα, περάσαμε από το Μιναρέ στη Νταλιάνη κι ανηφορήσαμε στη Δημοτική Αγορά. Περάσαμε υπέροχα! Μόλις γυρίσαμε όμως στο σπίτι είδαμε τη μαμά να τρέχει, να πακετάρει και να φωνάζει έντρομη «Πόλεμος! Γρήγορα! Γίνεται πόλεμος».
Γιάννης Κ.
Αγαπητό μου ημερολόγιο… χθες βράδυ γερμανικά αεροπλάνα απείλησαν και πάλι την πόλη μου, τα Χανιά. Κάθε φορά που ακούω αεροπλάνα τρέμω από το φόβο μου. Πάντα πιστεύω ότι η βόμβα θα πέσει στη γειτονιά μου. Χθες ο φόβος μου έγινε πραγματικότητα. Πολλά σπίτια στη γειτονιά γκρεμίστηκαν! Η οικογένεια του καλύτερου μου φίλου σώθηκε από θαύμα! Ο μπαμπάς είπε ότι θα τους φιλοξενήσουμε για όσο χρειαστεί. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς…. Ποιος ξέρει τι του ξημερώνει. ΓΙΑΤΙ πρέπει να υπάρχει ο πόλεμος;
Φίλιππος

Χανιά 15 Δεκεμβρίου 1942
Αγαπητό μου ημερολόγιο… σήμερα γιορτάζω ή μάλλον γιόρταζα… Οι μέρες που πέρασαν ήταν φριχτές! Η πείνα μας τρυπούσε το στομάχι και μας άφησε μισούς… Οι βόμβες πιο πολύ σκοτώνουν τα όνειρα και τις ελπίδες… Ομως σήμερα ξημέρωσε μια νέα ημέρα. Μαζί με τους συμμαθητές μου, σχολείο έχουμε να κάνουμε εδώ και πολύ καιρό, είπαμε να το γιορτάσουμε. Φύγαμε από το σπίτι και τραβήξαμε όλοι οι φίλοι μαζί προς Ακρωτήρι… Είπαμε να το γιορτάσουμε ατενίζοντας την Ειρήνη να έρχεται στην πόλη μας. Εγώ, ο εορτάζων, ήμουν περισσότερο σίγουρος γι ‘ αυτό.
Λευτέρης

Συνέντευξη από μια μαθήτρια του 1940
Λευτέρης: Γιαγιά θυμάσαι το σχολείο σου τότε;
Γιαγιά: Φυσικά το θυμάμαι και το νοσταλγώ!
Λευτέρης: Σε ποιο Δημοτικό Σχολείο πήγαινες;
Γιαγιά: Πήγαινα στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού Ραμνής Αποκόρωνα. Το σχολείο μας είχε μια μόνον αίθουσα και μέσα σ’ αυτή ο δάσκαλος έκανε μάθημα σε όλες τις τάξεις.
Λευτέρης: Δηλαδή όταν πήγαινες στην Τρίτη τάξη έκανες μάθημα σην ίδια αίθουσα με τα παιδιά της έκτης τάξης.
Γιαγιά: Φυσικά.
Λευτέρης: Περίεργο ακούγεται σ’ εμάς σήμερα αυτό. Τι θυμάσαι από την εποχή εκείνη γιαγιά, όταν ξέσπασε ο πόλεμος;
Γιαγιά: Ο δάσκαλος ήταν πολύ αυστηρός αλλά μας αγαπούσε σαν δικά του παιδιά, ο πίνακας ήταν μαύρος και γράφαμε με κιμωλίες, την ποδιά και τη σάκα δεν τα αγοράζαμε γιατί δεν υπήρχαν έτοιμα αλλά δεν είχαμε και τα χρήματα, μόνο τα έφτιαχνε η μητέρα μόνη της στο σπίτι. Βέβαια και η δική μας συμπεριφορά ήταν διαφορετική από τη συμπεριφορά των παιδιών σήμερα. Στο σχολείο ο δάσκαλος μας μοίραζε ένα κομμάτι ξερό ψωμί κι ένα κομμάτι τυρί που όμως η γεύση τους μου ’χει μείνει αξέχαστη, αν κι έχουν περάσει από τότε πάρα πολλά χρόνια. Οταν ξέσπασε ο πόλεμος το σχολείο μας έκλεισε…
Λευτέρης: Γιαγιά όλα αυτά τα πληρώνατε;
Γιαγιά: Οχι παιδί μου, τότε δεν είχαμε χρήματα και δεν ξέραμε να πουλούμε και να αγοράζουμε…
Λευτέρης:  Ήταν όμορφα τα σχολικά σου χρόνια γιαγιά;
Γιαγιά: Ήταν όλα αξέχαστα είτε γιατί ήταν όμορφα είτε γιατί ήταν δύσκολα! Είμαι όμως σίγουρη ότι και τα δικά σου σχολικά χρόνια έπειτα από καιρό θα σου είναι μοναδικά. Εύχομαι μόνο να μη ξεσπάσει ποτέ ξανά πόλεμος και για κανένα λόγο!
Λευτέρης: Πολύ σ’ ευχαριστώ γιαγιά.
Λευτέρης Αλεξάκης
Αναμνήσεις από ένα μαθητή των Χανίων του 1940
Ο παππούς μου ο Νίκος είναι 90 χρονών. Τότε όμως το ένδοξο 1940 ήταν δεκατεσσάρων. Έμενε στα Χανιά, σ’ ένα χωριό, την Κάντανο.
Ξαφνικά όμως, κι ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα στη σχολική ζωή των Χανιών, άρχισε ο πόλεμος. Σε λίγο ήρθαν οι Γερμανοί! Ο παππούς μου, με τις δυο αδερφές του, τη μαμά αλλά κι άλλους ανθρώπους, πήγαν στο βουνό της ανατολικής Καντάνου κι έμειναν εκεί για περίπου έναν χρόνο! Ο Νίκος, ο παππούς μου, ανησυχούσε για τον Ευτύχη τον πατέρα του, ο οποίος πολεμούσε σκληρά τους Γερμανούς σε φαράγγια για τρεις ημέρες. Ευτυχώς νίκησαν κι ο Ευτύχης δεν σκοτώθηκε. Βέβαια οι Γερμανοί είχαν νευριάσει τόσο πολύ από την ήττα τους που πήγαν στο όμορφο χωριό και το έκαψαν! Ο πόλεμος κράτησε περίπου 4 χρόνια, τελείωσε το 1944 οπότε έφυγαν και οι κατακτητές από την Πατρίδα μας. Ο παππούς μου, αν και ανακουφίστηκε με το τέλος του πολέμου, δεν ξανάδε το όμορφο χωριό που έζησε τα παιδικά του χρόνια. Πολλοί σκοτωμοί αγαπημένων προσώπων, πολλές καταστροφές και πολλά γιατί έμειναν πίσω μαζί με τα συντρίμμια και τη φρίκη. Ο ίδιος δε θέλει να μιλάει πολύ γι αυτά μόνο ελπίζει κι εύχεται να μη ξαναγίνει ποτέ πόλεμος και να επικρατεί για πάντα Ειρήνη!
Γρηγόρης Τζεμανάκης

Χανιά 25 Νοεμβρίου 1941
Αγαπητό μου ημερολόγιο σήμερα δεν είχαμε και πάλι σχολείο. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα στην πλατεία στην Σπλάντζια στην Αγία Αικατερίνη. Εκεί μαζευόμαστε όλη η παρέα και παίζουμε… Δε βρήκα κανέναν, μόνο χαλάσματα, γκρεμίσματα και βουβό πόνο. Στ’ αλήθεια άραγε συμβαίνουν στην πατρίδα μου, στα Χανιά μας, όλα αυτά ή είναι ένα κακό όνειρο που θα πετάξει με την αυγή;
Ιωάννης Ξ.

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε1 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1940






“Φέτος αποφασίσαμε, μιας και μεγαλώσαμε λιγάκι, είμαστε πεμπτάκια πια, να προσεγγίσουμε τα γεγονότα του 1940 λίγο διαφορετικά. Να τα προσεγγίσουμε βιωματικά και να τα ζήσουμε, όσο αυτό είναι δυνατόν, από τη μέσα πλευρά κι όχι ως απλό ιστορικό γεγονός. Ετσι αφού είδαμε ντοκιμαντέρ, ταινίες, διαβάσαμε άρθρα της εποχής, βιβλία, σχετικά μυθιστορήματα κι επισκεφτήκαμε την έκθεση του Ναυτικού Μουσείου αναλάβαμε δράση εμείς, τα παιδιά. Στην αρχή γίναμε δημοσιογράφοι και προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε κάποιο συγγενικό ή γνωστό πρόσωπο που την εποχή που ξέσπασε ο πόλεμος να βρισκόταν στην ηλικία τη δική μας και να έζησε τα γεγονότα σαν μαθητής/τρια της Ε’ Δημοτικού όπως είμαστε εμείς σήμερα. Κοινός τόπος, κοινή ηλικία, διαφορετικές εποχές… Αραγε είχε ένα παιδί του ’40 τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες ανάγκες για παιχνίδι, τα ίδια ενδιαφέροντα μ’ ένα παιδί του 2017; Οι συνεντεύξεις που πήραμε και τις διαβάσαμε μέσα στην τάξη μας εξέπληξαν… Όπως θα εκπλήξουν κι εσάς… Στη συνέχεια ο κύριός μας έφερε φωτογραφίες από το διαδίκτυο -όλες είχαν ως θέμα τα Χανιά του 1940- τις άπλωσε πάνω στην έδρα κι ο καθένας μας διάλεξε μια φωτογραφία όπου έπρεπε να ταυτιστούμε-ατομικά ή και ομαδικά, να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα στη φωτογραφία και να γράψουμε στο “προσωπικό” ημερολόγιο μια παράγραφο -όπως η Γερμανοεβραία Αννα Φρανκ- για κάποια ημέρα ενός δεκάχρονου παιδιού στα Χανιά του 1940. Κάποιοι άλλοι από εμάς ζωγράφισαν σκίτσα για να τα στείλουν στο μέτωπο ενθαρρύνοντας κάποιο πολύ «συγγενικό τους πρόσωπο» να συνεχίσει τον αγώνα […]”
Οι μαθητές κι ο δάσκαλος της Ε1 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων
Σημ. Να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον “τρόπο” που προσέγγισαν “τα γεγονότα του 1940” τα Πεμπτάκια του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων στην τάξη τους, έχοντας σε ρόλο εμψυχωτή τον γνωστό και από άλλες εργασίες κατά καιρούς μαθητών του, δάσκαλό τους Βαγγέλη Παγωνίδη, αλλά και την λύπη μου γιατί κάποιες απ’ τις “όμορφες” εργασίες τους δεν χώρεσαν σ’ αυτήν την σελίδα.
Ναι, υπάρχει ελπίδα! Ευχαριστώ για την αποδοχή της πρότασής μου, Βαγγέλη! Να χαίρεσαι τους μαθητές σου και να σε χαίρονται!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Αγαπητό μου ημερολόγιο… Σήμερα κατεβήκαμε βόλτα στα Χανιά. Πήγαμε στα Στιβανάδικα, περάσαμε από το Μιναρέ στη Νταλιάνη κι ανηφορήσαμε στη Δημοτική Αγορά. Περάσαμε υπέροχα! Μόλις γυρίσαμε όμως στο σπίτι είδαμε τη μαμά να τρέχει, να πακετάρει και να φωνάζει έντρομη «Πόλεμος! Γρήγορα! Γίνεται πόλεμος».

Γιάννης Κ.

Αγαπητό μου ημερολόγιο… χθες βράδυ γερμανικά αεροπλάνα απείλησαν και πάλι την πόλη μου, τα Χανιά. Κάθε φορά που ακούω αεροπλάνα τρέμω από το φόβο μου. Πάντα πιστεύω ότι η βόμβα θα πέσει στη γειτονιά μου. Χθες ο φόβος μου έγινε πραγματικότητα. Πολλά σπίτια στη γειτονιά γκρεμίστηκαν! Η οικογένεια του καλύτερου μου φίλου σώθηκε από θαύμα! Ο μπαμπάς είπε ότι θα τους φιλοξενήσουμε για όσο χρειαστεί. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς…. Ποιος ξέρει τι του ξημερώνει. ΓΙΑΤΙ πρέπει να υπάρχει ο πόλεμος;
Φίλιππος

Χανιά 15 Δεκεμβρίου 1942
Αγαπητό μου ημερολόγιο… σήμερα γιορτάζω ή μάλλον γιόρταζα… Οι μέρες που πέρασαν ήταν φριχτές! Η πείνα μας τρυπούσε το στομάχι και μας άφησε μισούς… Οι βόμβες πιο πολύ σκοτώνουν τα όνειρα και τις ελπίδες… Ομως σήμερα ξημέρωσε μια νέα ημέρα. Μαζί με τους συμμαθητές μου, σχολείο έχουμε να κάνουμε εδώ και πολύ καιρό, είπαμε να το γιορτάσουμε. Φύγαμε από το σπίτι και τραβήξαμε όλοι οι φίλοι μαζί προς Ακρωτήρι… Είπαμε να το γιορτάσουμε ατενίζοντας την Ειρήνη να έρχεται στην πόλη μας. Εγώ, ο εορτάζων, ήμουν περισσότερο σίγουρος γι ‘ αυτό.
Λευτέρης







Συνέντευξη από μια μαθήτρια του 1940
Λευτέρης: Γιαγιά θυμάσαι το σχολείο σου τότε;
Γιαγιά: Φυσικά το θυμάμαι και το νοσταλγώ!
Λευτέρης: Σε ποιο Δημοτικό Σχολείο πήγαινες;
Γιαγιά: Πήγαινα στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού Ραμνής Αποκόρωνα. Το σχολείο μας είχε μια μόνον αίθουσα και μέσα σ’ αυτή ο δάσκαλος έκανε μάθημα σε όλες τις τάξεις.
Λευτέρης: Δηλαδή όταν πήγαινες στην Τρίτη τάξη έκανες μάθημα σην ίδια αίθουσα με τα παιδιά της έκτης τάξης.
Γιαγιά: Φυσικά.
Λευτέρης: Περίεργο ακούγεται σ’ εμάς σήμερα αυτό. Τι θυμάσαι από την εποχή εκείνη γιαγιά, όταν ξέσπασε ο πόλεμος;
Γιαγιά: Ο δάσκαλος ήταν πολύ αυστηρός αλλά μας αγαπούσε σαν δικά του παιδιά, ο πίνακας ήταν μαύρος και γράφαμε με κιμωλίες, την ποδιά και τη σάκα δεν τα αγοράζαμε γιατί δεν υπήρχαν έτοιμα αλλά δεν είχαμε και τα χρήματα, μόνο τα έφτιαχνε η μητέρα μόνη της στο σπίτι. Βέβαια και η δική μας συμπεριφορά ήταν διαφορετική από τη συμπεριφορά των παιδιών σήμερα. Στο σχολείο ο δάσκαλος μας μοίραζε ένα κομμάτι ξερό ψωμί κι ένα κομμάτι τυρί που όμως η γεύση τους μου ’χει μείνει αξέχαστη, αν κι έχουν περάσει από τότε πάρα πολλά χρόνια. Οταν ξέσπασε ο πόλεμος το σχολείο μας έκλεισε…
Λευτέρης: Γιαγιά όλα αυτά τα πληρώνατε;
Γιαγιά: Οχι παιδί μου, τότε δεν είχαμε χρήματα και δεν ξέραμε να πουλούμε και να αγοράζουμε…
Λευτέρης:  Ήταν όμορφα τα σχολικά σου χρόνια γιαγιά;
Γιαγιά: Ήταν όλα αξέχαστα είτε γιατί ήταν όμορφα είτε γιατί ήταν δύσκολα! Είμαι όμως σίγουρη ότι και τα δικά σου σχολικά χρόνια έπειτα από καιρό θα σου είναι μοναδικά. Εύχομαι μόνο να μη ξεσπάσει ποτέ ξανά πόλεμος και για κανένα λόγο!
Λευτέρης: Πολύ σ’ ευχαριστώ γιαγιά.
Λευτέρης Αλεξάκης







Αναμνήσεις από ένα μαθητή των Χανίων του 1940
Ο παππούς μου ο Νίκος είναι 90 χρονών. Τότε όμως το ένδοξο 1940 ήταν δεκατεσσάρων. Έμενε στα Χανιά, σ’ ένα χωριό, την Κάντανο.
Ξαφνικά όμως, κι ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα στη σχολική ζωή των Χανιών, άρχισε ο πόλεμος. Σε λίγο ήρθαν οι Γερμανοί! Ο παππούς μου, με τις δυο αδερφές του, τη μαμά αλλά κι άλλους ανθρώπους, πήγαν στο βουνό της ανατολικής Καντάνου κι έμειναν εκεί για περίπου έναν χρόνο! Ο Νίκος, ο παππούς μου, ανησυχούσε για τον Ευτύχη τον πατέρα του, ο οποίος πολεμούσε σκληρά τους Γερμανούς σε φαράγγια για τρεις ημέρες. Ευτυχώς νίκησαν κι ο Ευτύχης δεν σκοτώθηκε. Βέβαια οι Γερμανοί είχαν νευριάσει τόσο πολύ από την ήττα τους που πήγαν στο όμορφο χωριό και το έκαψαν! Ο πόλεμος κράτησε περίπου 4 χρόνια, τελείωσε το 1944 οπότε έφυγαν και οι κατακτητές από την Πατρίδα μας. Ο παππούς μου, αν και ανακουφίστηκε με το τέλος του πολέμου, δεν ξανάδε το όμορφο χωριό που έζησε τα παιδικά του χρόνια. Πολλοί σκοτωμοί αγαπημένων προσώπων, πολλές καταστροφές και πολλά γιατί έμειναν πίσω μαζί με τα συντρίμμια και τη φρίκη. Ο ίδιος δε θέλει να μιλάει πολύ γι αυτά μόνο ελπίζει κι εύχεται να μη ξαναγίνει ποτέ πόλεμος και να επικρατεί για πάντα Ειρήνη!
Γρηγόρης Τζεμανάκης

Χανιά 25 Νοεμβρίου 1941
Αγαπητό μου ημερολόγιο σήμερα δεν είχαμε και πάλι σχολείο. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα στην πλατεία στην Σπλάντζια στην Αγία Αικατερίνη. Εκεί μαζευόμαστε όλη η παρέα και παίζουμε… Δε βρήκα κανέναν, μόνο χαλάσματα, γκρεμίσματα και βουβό πόνο. Στ’ αλήθεια άραγε συμβαίνουν στην πατρίδα μου, στα Χανιά μας, όλα αυτά ή είναι ένα κακό όνειρο που θα πετάξει με την αυγή;
Ιωάννης Ξ.

Χανιώτικα νέα (28.10.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

[…] Φθάσαμε εις το Αμύνταιον νύχτα, μετά ένα μήνα. Ητο φοβερό κρύο, φθάσαμε όλο πεζοπορία. Είναι αδύνατο να περιγράψω. Οι δρόμοι είχαν παγώσει και τα ζώα δεν μπορούσαν να βαδίσουν. Βάζαμε ξύλα από κάτω, και βαδίζαμε. Ετραβάγαμε και πανιά. Επιτέλους φθάσαμε εις την Κλεισούρα νύχτα. Εκεί ήτο μεγάλο δράμα. Ο ένας εφώναζε βοήθεια ο άλλος το χέρι του. Βάλαμε κλαδιά εις το χιόνι και κοιμηθήκαμε. Το άλλο βράδυ ανεβήκαμε εις την Τρεμπεσίνα […]


[…] Κοιμηθήκαμε μέσα εις τις λάσπες. Πιο πάνω ήτον μια σπηλιά που έμενε η Μεραρχία. Εγώ έπαθα κρυοπαγήματα εις τα πόδια. Εκοβα ολόκληρο κομμάτι και δεν πονούσα. Πήγα εις τον γιατρόν μα δεν μου έδωσε τίποτα. Εγώ δεν μπορούσα να κινηθώ. Με πήγαν εις άλλον γιατρόν που ήτο εις το διπλανό χωριό. Μου έδωσε φάρμακα και έγινα καλά. Μια μέρα βγήκα έξω να πλύνω τα πόδια μου, να βάλω αλοιφή. Εκείνη την ώρα βομβάρδιζαν το χωριό τα αεροπλάνα. Κατόρθωσα και κρύφτηκα πίσω από ένα τοίχο. Με πλάκωσαν οι πέτρες μα δεν έπαθα τίποτα. Ολα τα σπίτια έγιναν στάχτη. Εγώ έμεινα μόνος μου στο χωριό. Βρήκα ένα ξύλο, πήγα για τη σπηλιά, αλλά εβομβάρδιζαν τα αεροπλάνα. Κατόρθωσα μπήκα εις ένα σπηλιαράκι και γλύτωσα […]

[…] Ενα βράδυ μας παίρνει ένας ανθυπολοχαγός να ανεβούμε εις την πιο ψηλή κορυφή του βουνού να κάνουμε αναχώματα εις το χιόνι. Φυσούσε αέρας, έριχνε χιόνι και ήτο πίσα σκοτίδι. Με μεγάλη δυσκολία φθάσαμε εις την κορυφή, οι Ιταλοί ήταν εις την πίσω πλευρά. Δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα, φυσούσε δυνατός αέρας. Γυρίσαμε πίσω αλλά πολύ δύσκολο. Ηταν απότομος γκρεμνός και βουτάγαμε εις το χιόνι. Εγώ έτυχα τελευταίος. Κάρφωσα μέχρι τη μέση εις τα χιόνια. Φώναζα βοήθεια, ποιος να με βοηθήσει. Εις την απελπισίαν μου αγκάλιασα το όπλο μου, γύρισα δίπλα, κατρακύλησα και κατέβηκα κάτω. Γυρίσαμε ξημερώματα εις τον καταυλισμό. […]

[…] Μας κηρύσσει τον πόλεμο και η Γερμανία και έγινε η υποχώρηση του στρατού μας. Μεγάλη Παρασκευή ήμαστε εις το Καλπάκι εις ένα δάσος. Μας βομβάρδιζαν όλη την ημέρα τα αεροπλάνα. Τη νύχτα φύγαμε συγκεντρωμένο το Σύνταγμα. Είχαν σχεδόν καταλάβει όλη την Ελλάδα. Από όπου περνούσαμε πίναμε μόνο γάλα, ώσπου βρεθήκαμε εις τα Γιάννενα απέξω. Παραδώσαμε τα όπλα. Ηρθαμε εις την Ναύπακτον εις τον Ψαθόπυργον και μας έκαναν διανομή εις την Πελοπόννησο. Εγώ με τον αδελφό μου Μ. πήγαμε εις τα Κρέστενα με τρεις άλλους […]

[…] Συνεχίσαμε τον δρόμο, φθάσαμε εις ένα μέρος που φεύγανε οι Κρητικοί με καΐκι κρυφά. Πράγματι βρήκαμε άλλους που είχαν φύγει από το ίδιο στρατόπεδο πριν 40 μέρες. Είχαν βρει ένα καΐκι. Ηρθε το βράδυ της ίδιας μέρας, 22 Απριλίου 1942, παραμονή Αγίου Γεωργίου. Οι άλλοι δεν ήθελαν να μας πάρουν αλλά είχαμε παρέα έναν Ανωγειανό που ξεσπάθωσε και απείλησε να τους σκοτώσει. Εκανα κι εγώ τον σταυρό μας εις τον Αγιον Γιώργη, μπήκαμε και ήλθαμε το πρωί εις Μένιες […]

Σημείωση: Χρόνια τώρα σκεφτόμουν να βάλω στην εφημερίδα, σε μια απ’ τις κατά καιρούς στήλες μου, με αφορμή την εθνική μας επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, κάποια αποσπάσματα απ’ τη “βιογραφία” (στο μεγαλύτερο μέρος της αναφέρεται στον πόλεμο του 1940) του πατέρα μου, Θεοκλή Αντ. Κακατσάκη, που την έγραψε το 1985, σε ηλικία 76 ετών… Το αξιώνομαι εφέτος στις “Στάσεις”, κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Και σαν κερί στη μνήμη του, 25 χρόνια μετά το φευγιό του στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Μακράς πνοής ο μικροπερίοδος (εντάξει, εγώ έβαλα τις τελείες εκεί που εσύ τις ήθελες, πάντως) πατέρα! Λιτό το ύφος σου, όπως λιτή ήταν όλη η 85χρονη ζωή σου.

  

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΓΡΙΟΚΑΤΟΣ

ΣΚΙΤΣΟ: Xρίστος Πετράκης

Γράφει ο Βασίλης Γ. Χαρωνίτης

Με αφορμή τα όσα γράφτηκαν τις τελευταίες ημέρες για το “φουρόγατο” που  έπιασε ο βοσκός στον Ομαλό, ήρθε στο νου μου η συνάντηση που είχα μ’ ένα τέτοιο ζώο στον Ψηλορείτη, τη δεκαετία του 1940.

Hταν καλοκαίρι κι έβοσκα τα πρόβατά μας στις πλαγιές του ιερού βουνού. Ξεκινούσα μαζί μ’ ένα άλλο χωριανάκι μου, λίγο μεγαλύτερο από μένα, πολύ πρωί και μέναμε όλη μέρα στο βουνό. Οι εμπειρίες μου από εκείνη τη σύντομη περίοδο της “βοσκικής” μένουν βαθιά χαραγμένες μέσα μου.
Η φροντίδα των προβάτων δεν παρουσίαζε προβλήματα και μας έμενε πολύς χρόνος για άλλες ασχολίες. Ο Αγησίλαος, έτσι έλεγαν το άλλο παιδί που βόσκαμε μαζί, κρατούσε τον Ερωτόκριτο, είχε ωραία φωνή και σχεδόν όλη μέρα τραγουδούσε. Εγώ άκουγα το τραγούδι, το σιγομουρμούριζα κι έψαχνα για φωλιές (περδικοφωλιές) ή έπαιζα με τα ξύλα και τις πέτρες κάνοντας διάφορες κατασκευές.
Μια μερα εκεί που τριγύριζα είδα πάνω σ’ ένα μεγάλο χαράκι έναν “κάτη” να με παρατηρεί. Είχα ακούσει πως υπήρχαν “αγριόκατοι” στον Ψηλορείτη μα ίσαμε τότε δεν τους είχα δει. Τούτος εδώ που παρουσιάστηκε αναπάντεχα μπροστά μου ήταν αρκετά μεγάλος και άγριος. Στάθηκα έκπληκτος, λίγο φοβισμένος και τον παρατηρούσα. Πόση ώρα έμεινα ακίνητος δεν μπορώ να υπολογίσω. Μόλις όμως έκαμα να κινηθώ, αστραπιαία, μ’ ένα σάλτο, εξαφανίστηκε…
Την άλλη μέρα οδηγήσαμε τα πρόβατα πάλι στο ίδιο μέρος. Λαχταρούσα να ξαναπαρουσιαστεί το πρωτοφανέρωτο ζώο και δεν διαψεύστηκα. Κάποια στιγμή,από το ίδιο χαράκι, ο “άγριοκατος” μάς παρατηρούσε με τα διαπεραστικά του μάτια. Χάθηκε από μπροστά μας με τον ίδιο τρόπο που είχε φύγει και την προηγούμενη. Είχα πληροφορήσει τον Αγησίλαο για την εμφάνιση του ζώου, είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί κι αυτός δεν είχε ξαναδεί  “αγριόκατο” και με έκπληξη τον παρατηρούσαμε να διασχίζει, γρηγορότερα από το λαγό, την πλαγιά του βουνού. Για να τον καλοπιάσομε, του αφήσαμε πάνω στο μεγάλο χαράκι του ένα κομματάκι ψωμί, αλλα δεν το άγγιξε. Εντυπωσιαστήκαμε.
Αργότερα διάβασα ότι ο αγριόγατος, που δεν εξημερώνεται ποτέ, σχετίζεται με τη γέννηση του μυθικού ήρωα, του Ηρακλή:
Οταν η Αλκμήνη ήταν στην ώρα της να τον γεννήσει, η Ηρα που γνώριζε ότι το νεογέννητο ήταν νόθος καρπός του άνδρα της, του Δία, θέλησε να εμποδίσει τη γέννηση. Εστειλε, λοιπόν τις Μοίρες και την Ειλείθυια (θεότητες των τοκετών) να κά- θονται έξω από την πόρτα της Αλκμήνης με σταυρωμένα τα χέρια γύρω από τα γόνατα, ματαιώνοντας  έτσι τη γέννα. Αυτό το σταύρωμα των χεριών συνεχιζόταν επί ένα μήνα.
Η Γαλινθιάδα όμως, κόρη του Προίτου από τη Θήβα, που είχε γίνει φιλενάδα τής Αλκμήνης, μη μπορώντας να βλέπει τόσον καιρό τη φίλη της να πονά και να υποφέρει, πήγε έξω στις Μοίρες και τους φώναξε: «Με τη θέληση του Δία, η Αλκμήνη απόχτησε αγόρι. Η υπηρεσία σας τελείωσε λοιπόν!».
Μόλις το άκουσαν αυτό οι Μοίρες κυριεύτηκαν από έκπληξη και σήκωσαν τα χέρια. Λύνοντας όμως τα χέρια, λύθηκαν και οι πόνοι της Αλκμήνης και αμέσως γεννήθηκε ο Ηρακλής.
Οι Μοίρες τότε εξοργίστηκαν με τη Γαλινθιάδα που όντας θνητή ξεγέλασε τους θεούς. Γι’ αυτό την τιμώρησαν και μεταμορφώθηκε,όπως γράφει ο Antonini Liberalis, η «Γαλινθιάς εις Γαλήν» (πιθανώς σε αγριόγατα). Από τότε το ζώο αυτό ονομάζεται και “Μαία του Ηρακλή”…
Λέγεται ότι ο Ηρακλής,για να τιμήσει τη Γαλινθιάδα τής έκαμε ιερό στο  οποίο οι Θηβαίοι θυσίαζαν πριν από την εορτή του μεγάλου ήρωα.

Χανιώτικα νέα (26.10.2017)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΤΟΥΔΗΜΟΥ ΧΑΝΙΩΝ




Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
«Oταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια». Το παραπάνω ήρθε στον νου μου όταν πληροφορήθηκα την “είδηση” ότι θα σταματήσει το Κοινωνικό Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών που λειτουργούσε επί 5 χρόνια αδιαλείπτως προσφέροντας στους οικονομικά ασθενέστερους μαθητές που ζουν στον Δήμο Χανίων το… δικαίωμα στη μάθηση!
Διαβάζοντας εξάλλου το σκεπτικό της παραπάνω εξέλιξης προβληματίστηκα -είναι η αλήθεια- αφού για μία ακόμη φορά συνειδητοποίησα ότι στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε, η αναλγησία ή εγωισμοί(!) εξακολουθούν να πρυτανεύουν δυστυχώς εις βάρος των αδυνάτων.
…Πιο συγκεκριμένα, το εν λόγω Κοινωνικό Φροντιστήριο που λειτουργούσε έως τώρα σε διδακτικές αίθουσες σχολείου με ένα μικρό τίμημα, πλέον καλείται να πληρώσει περίπου εξαπλάσιο ποσό, κάτι το οποίο οδήγησε στα άκρα τις σχέσεις ανάμεσα στον Δήμο Χανίων και τον Σύλλογο Ιδιοκτητών Κέντρων Ξένων Γλωσσών (Palso) Χανίων.
Οπως πληροφορούμαστε και από το ρεπορτάζ του Δημ. Μαριδάκη που δημοσιεύεται στη σελ. 6 του σημερινού φύλλου, αρχικά το Δημοτικό Συμβούλιο υιοθέτησε την πρόταση της Επιτροπής Παιδείας περί αναπροσαμογής προς τα πάνω του τιμήματος που καταβάλλουν οι σύλλογοι και φορείς που χρησιμοποιούν για δικές τους ανάγκες σχολικές αίθουσες.
Ωστόσο υπήρξαν -κατόπιν- κάποιες αντιδράσεις αναφορικά με την περίπτωση του Συλλόγου (Palso) ο οποίος συνεργάζεται με τον Δήμο στο πλαίσιο του Κοινωνικού Φροντιστηρίου. Οι αντιδράσεις προήλθαν -έστω και καθυστερημένα- από στελέχη της Δημοτικής Αρχής αλλά και τον ίδιο τον δήμαρχο. Η αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Ελευθερία Αλιφιεράκη σαφώς έθεσε το ζήτημα της εξαίρεσης του συγκεκριμένου συλλόγου «λόγω της συμβολής του σε κοινωνικό επίπεδο»,
Κι εδώ ακριβώς ίσως να είναι η λύση του προβλήματος. Η συγκεκριμένη “δομή” προσφέρει κοινωνικό έργο σε παιδιά-μαθητές των οποίων οι οικογένειες αδυνατούν να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα Φροντιστήριο για να μάθουν μια ξένη γλώσσα.
Χρήζει λοιπόν μιας διαφορετικής αντιμετώπισης το θέμα. Θεωρούμε και ευχόμαστε προς όφελος των παιδιών, οι δύο πλευρές να κάτσουν ξανά στο ίδιο τραπέζι και να βρεθεί η λύση που δεν είναι άλλη από το να λειτουργήσει και φέτος το συγκεκριμένο Κοινωνικό Φροντιστήριο… Αυτό είναι το σωστό!

Χανιώτικα νέα ( 25.10.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ "ΜΙΚΡΗΣ ΓΑΛΑΖΙΑΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ"




Μια ξεχωριστή εκδήλωση για ένα ξεχωριστό βιβλίο από έναν ξεχωριστό σύλλογο… Για την παρουσίαση του βιβλίου “Η μικρή γαλάζια πεταλούδα” της Αγγέλας Μάλμου με διοργανωτή τον Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών Ν. Χανίων “Αγιος Ιωάννης” την περασμένη Τετάρτη 18 Οκτωβρίου στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου, με ομιλήτριες την υπεύθυνη εκπαιδευτικών θεμάτων της Δ/νσης Α/θμιας Εκπ/σης Ν. Χανίων, Δώρα Νιαουνάκη και τη συγγραφέα, με συντονιστή τον δάσκαλο – συγγραφέα Μιχάλη Μουντάκη και με τη συμμετοχή ομάδας μαθητριών της Στ’ τάξης του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων που παρουσίασαν θεατρικό δρώμενο υπό την καθοδήγηση της δασκάλας Γυμναστικής του Σχολείου Τόνιας Καπετανάκη, ο λόγος. Τυχεροί, (κι αυτό το γράφω μετά λόγου γνώσεως) όσοι βρεθήκαμε στον πάντα φιλόξενο αυτόν χώρο (και βρεθήκαμε πολλοί, μικροί και μεγάλοι) κι “ακούσαμε” ο καθένας με το δικό του αυτί “το πέταγμα της πεταλούδας” την παραγγελιά της να μην φοβούμαστε τη… “βελόνα”.






«Το αίμα δεν πωλείται και δεν ανταλλάσσεται! Προσφέρεται μόνο από άνθρωπο σε άνθρωπο!». Το σύνθημα – πιστεύω του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Ν. Χανίων που δραστηριοποιείται από το 2009 στον τόπο μας με μοναδικό σκοπό τη διάδοση και ενδυνάμωση της ιδέας του εθελοντισμού και της εθελοντικής αιμοδοσίας. «Ενας σύλλογος διαφορετικός από τους άλλους. Ενας σύλλογος της αγάπης και της προσφοράς στον συνάνθρωπο, που σώζει και προσφέρει ζωή. Ενας σύλλογος με θεάρεστο έργο που αξίζει τον θαυμασμό και την αμέριστη στήριξη και συμπαράστασή μας, προκειμένου να ανταποκριθεί στο δύσκολο έργο του». Τα που είπε, μεταξύ των άλλων μιλώντας γι’ αυτόν ο συντονιστής της εκδήλωσης. Προσυπογράφω.

Ιδέα της δασκάλας Δώρας Νιαουνάκη ως υπεύθυνης του Προγράμματος για την Αγωγή Υγείας στη Δ/νση Π.Ε. Ν. Χανίων ήταν η συγγραφή ενός εικονογραφημένου κειμένου για την αιμοληψία, για να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο, προκειμένου να διεκπεραιωθεί στα νηπιαγωγεία μια έρευνα για την παιδική παχυσαρκία, πριν από δώδεκα χρόνια. Στην τότε σχολική σύμβουλο, Προσχολικής Αγωγής Δυτικής Κρήτης, συγγραφέα-ζωγράφο Αγγέλα Μάλμου η πρόταση. Σιγά που θα την αρνιόταν! Αγνωστη λέξη για την πάντα δοτική φίλη μου το “όχι”, όταν της ζητείται βοήθεια (και της ζητείται συχνά) από σχολεία και άλλους φορείς…Ο στόχος επετεύχθη! «Τα παιδιά που συμμετείχαν στο πρόγραμμα ξεπέρασαν ή καμώθηκαν ότι ξεπέρασαν τον φόβο της βελόνας και στάθηκαν με γενναιότητα μπροστά της», θυμήθηκε στην ομιλία της η Αγγέλα. Για να συμπληρώσει «Τότε (σ.σ. η μικρή γαλάζια πεταλούδα) μίλησε για την αιμοληψία. Κι αφού ενημέρωσε τον μικρό αναγνώστη και ακροατή, ήρθε η ώρα να προχωρήσει στο μέγα ζητούμενο. Την αιμοδοσία». Από τον Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών “Αγιος Ιωάννης” η πρόταση… Να πως προέκυψε το γραμμένο και εικονογραφημένο από την Αγγέλα Μάλμου μοναδικό στο είδος του βιβλίο για παιδιά αλλά και για μεγάλους, για την… πεταλούδα.

Μια ιστορία απλή, αφηγηματική, με προσεκτικά σχεδιασμένη εικονογράφηση είναι η ιστορία “Η μικρή γαλάζια πεταλούδα” Η ιστορία ενός παιδιού, του Τάκη, που ύστερα από ένα ατύχημα, πρέπει να κάνει εξέταση αίματος και τον επισκέπτεται στον ύπνο του η μικρή γαλάζια πεταλούδα (καλά το καταλάβατε… η βελόνα είναι) για να του μάθει πράγματα και θαύματα και να του διώξει τον φόβο. Ενα κείμενο που είναι ταγμένο από τη γέννησή του να πληροφορήσει για θέματα πολύπλοκα τους μικρούς μαθητές. Κι αν ξέρει την τέχνη της αφήγησης διανθισμένης με τις δικές της “μάλμειες” εικόνες η Αγγέλα! Παλιές της τέχνες, κόσκινα, για να γράψω στον πληθυντικό την γνωστή παροιμία…

«Οποιος γνωρίσει καλά εκείνο που τον φοβίζει παύει πια να το φοβάται». Εμεινα πολύ σ’ αυτήν τη φράση που υπάρχει προς το τέλος του βιβλίου, όταν το διάβασα πριν από την παρουσίασή του. Συνεχώς στον νου μου κατά τη διάρκεια της παρουσίασης. Σοφή και σαφής η… μικρή γαλάζια πεταλούδα! Να μη μείνει ούτε ένα σχολείο χωρίς να το επισκεφθεί, η ευχή μου!


Χανιώτικα νέα (24.10.2017)

  

ΧΡΥΣΑ

ΘΑ ΣΑΛΤΑΡΩ, ΘΑ ΣΑΛΤΑΡΩ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη
Ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι εμφανίζεται ένα παιδάκι με κουρέλια που ζητά από τον σκοπό να ανάψει το τσιγάρο του από το φανάρι του φορτηγού- "Καμαράτ, ανάψει σιγαρέτ". Ο Γερμανός σκοπός ξεκαρδίζεται από τα γέλια και σκέφτεται πόσο ανόητα είναι τα παιδάκια στην Αθήνα... Μετά από πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες το αλητάκι ανάβει το τσιγάρο του από τον αναπτήρα του σκοπού και εξαφανίζεται. Ο σκοπός ξαναρχίζει τις βόλτες του στο αυτοκίνητο και έκπληκτος διαπιστώνει πως έπεσε θύμα κοροϊδίας. Όση ώρα γελούσε με το "κουτό" παιδί, η υπόλοιπη παρέα του "πιτσιρίκου", καταλήστεψε το γερμανικό φορτηγό. Στο κλαμπ των σαλταδόρων κι αυτό.

Οι σινεφίλ που θέλουν να τιμήσουν την ημέρα μπορούν να δουν την ταινία "Το Ξυπόλητο τάγμα". Με κίνδυνο της ζωής τους, διωγμένα από το ορφανοτροφείο, 160 παιδιά είχαν δημιουργήσει μια ηρωική συμμορία και έκλεβαν από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους τρόφιμα και φάρμακα, τα οποία μοίραζαν σε όσους τα είχαν ανάγκη.  

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ

Στα πεζοδρόμια κερνούσαν θάνατο.

Σκιές κακών εμπόρων αλώνιζαν στα μάτια μας.

Πίσω απ’ τις γρίλιες, η καρδιά μας

έπαιζε κρυφτό με το μυαλό μας…

Στο τέλος,

κουβάλησαν τη νύχτα αυτή

στον σκουπιδοτενεκέ.

Την άλλη μέρα άνοιξαν

βιβλίο συγχαρητηρίων

για το παράξενο ποτό

που είχαν κεράσει,

αναγκαστικά, στα πεζοδρόμια…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ (ΚΑΖΟΒΑΡ, Γ' Έκδοση, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης, Χανιά, 2014)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε2 ΤΑΞΗ 5ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
«Μπορεί να είμαστε μικροί, αλλά έχουμε οικολογικές ανησυχίες! Με αφορμή την πρόσφατη βύθιση του δεξαμενόπλοιου “Αγία Ζώνη” και την συνεπακόλουθη οικολογική καταστροφή στον Αργοσαρωνικό, συζητήσαμε για το περιβάλλον, τους κινδύνους που το απειλούν, τις συνέπειες από τις καταστροφικές ανθρώπινες δραστηριότητες, καθώς και για το πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τη γη μας… Από τους μικρούς αλλάζει το αύριο κι εμείς θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να υπερασπιστούμε τον πλανήτη μας, το σπίτι μας…».
Τα που έγραψαν στο σημείωμα που μας έστειλαν για να συνοδεύσουν τα “Σκέφτομαι και γράφω” και τις ζωγραφιές που έκαναν, τα παιδιά της Ε2 τάξης του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων, στο μάθημα της Γλώσσας, έχοντας σε ρόλο εμψυχωτή τη γνωστή στους αναγνώστες του Παιδότοπου και από άλλες εργασίες μαθητών της, δασκάλα τους Τόνια Σκουλά. «Από τους μικρούς αλλάζει το αύριο!». Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η φράση σας, καλά μου Πεμπτάκια. Οπως και οι υπέροχες εργασίες σας, βέβαια, που “αντανακλούν” και τη δική σας ευαισθησία για το περιβάλλον, αλλά και την ευαισθησία της καλής σας δασκάλας. Μπράβο σας!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος




«Πώς μπορώ να προστατεύσω το περιβάλλον»
Εδώ και χρόνια το φυσικό περιβάλλον καταστρέφεται καθημερινά. Ας το προστατεύσουμε! Μπορούμε να κάνουμε ανακύκλωση, και να μην ξοδεύουμε πολλή ηλεκτρική ενέργεια ή να μην πετάμε σκουπίδια και χαρτιά στα δάση, γιατί τα καίει ο ήλιος και μπορεί να πιάσει φωτιά. Για να διατηρήσουμε όμορφα ποτάμια πρέπει να μη σπαταλάμε το νερό. Τα ζώα πεθαίνουν από τους λαθροκυνηγούς που τα κυνηγάνε για να τα πουλήσουν ή για να τα φάνε ή για τη διασκέδασή τους. Να τους σταματάμε! Παραλίες βρομίζονται καθημερινά. Γι΄αυτό μπορούμε να συμμετέχουμε σε καθαρισμούς ακτών ή απλά να μην πετάμε σκουπίδια! Και όταν βλέπουμε σκουπίδια κάτω να τα μαζεύουμε. Επίσης, να συμμετέχουμε σε οικολογικές οργανώσεις που προστατεύουν τα ζώα. Με αυτούς τους τρόπους θα βοηθήσουμε το περιβάλλον.
Ξένια Γιαννούλη, Αμαλία Μόνι


“Οικολογική μετακίνηση… κυκλοφορώ με το ποδήλατο στην πόλη!”
Είναι ωραία να μετακινείσαι με το ποδήλατο. Δυναμώνεις το σώμα σου και είναι καλύτερη η ψυχολογία σου, γιατί νιώθεις χαρούμενος. Το πιο καλό όμως είναι ότι με το ποδήλατο δεν μολύνεις το περιβάλλον, γιατί δεν έχει τόσα πολλά αυτοκίνητα, άρα ούτε πολύ καυσαέριο. Αν δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα στις πόλεις είναι καλύτερα, δεν έχει τόση κίνηση. Η πόλη είναι έτσι πιο όμορφη! Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να φτιάξει ο δήμαρχος πολλούς ποδηλατόδρομους!
Ιωάννα Βασιλείου




“Σκέψεις για τη ρύπανση των θαλασσών”
Ακουσα στις ειδήσεις μια μέρα ότι στην Αθήνα ένα πλοίο που είχε μέσα πετρέλαιο βούλιαξε και ότι προκάλεσε μεγάλη οικολογική καταστροφή. Και σκεφτόμουν: «Μα γιατί να μην ντρέπονται να ρυπαίνουν αυτή τη θάλασσα και όλες τις θάλασσες; γιατί να ρυπαίνουν τις θάλασσες που οι άνθρωποι κολυμπούν; Τις θάλασσες που τώρα οι ψαράδες δεν έχουν δουλειά γιατί τα ψάρια που τρώμε είναι πια μολυσμένα; Τα ψαροπούλια τα καημένα δε θα μπορούν να φάνε και θα πεθάνουν κι αυτά! Λυπήθηκα πολύ που είδα ένα ψαροπούλι μαύρο από το πετρέλαιο! Ένιωσα άσχημα για όλους γύρω μου! Πόσο κακός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος! Μα γιατί να μην σκέφτεται ότι δολοφονεί την ίδια τη γη; Ενα πλοίο όταν δεν είναι γερό μπορεί να μη βουλιάξει με τη μία, αλλά κάποια στιγμή θα βουλιάξει… Και σκέψου τι κακό θα κάνεις και σε εσένα, που θα σε βάλουν φυλακή αλλά και στο περιβάλλον… Δε θέλω να μολύνεται η θάλασσα!»
Αντωνία Κουφογιαννάκη


“Ο λαθροκυνηγός και το ελάφι”
-Μμμ! τι νόστιμο χορτάρι!
– Οοοο! Τι όμορφο ελάφι! Θα το σκοτώσω και τα το πουλήσω και θα γίνω πλούσιος!
– Ποιος είσαι εσύ;;
– Είμαι ο Τζο, ο λαθροκυνηγός…
– Μη! Μη με σκοτώσεις, σε παρακαλώ!
– Γιατί;
– Αυτήν την περίοδο απαγορεύεται να κυνηγάμε τα ζώα του δάσους, γιατί τώρα κάνουν μωρά και δεν επιτρέπεται να τα σκοτώνουμε! Θα σου άρεσε να σου σκοτώναμε την οικογένειά σου;
– Ναι, έχεις δίκιο… Δώσε μου όμως και άλλον έναν λόγο για να μη σε σκοτώσω!
– Όταν κυνηγάς σε απαγορευμένη περίοδο, μετά δε θα έχουν να φάνε και τα άλλα ζώα του δάσους, όπως οι λύκοι και οι αρκούδες και θα χαθεί το είδος τους. Έτσι η τροφική αλυσίδα θα καταστραφεί και θα καταστραφεί και το ίδιο το δάσος.
– Αα! Δεν το είχα σκεφτεί αυτό! Συγγνώμη! Δεν ήξερα πόσο κακό έκανα! Δεν θα ξανακυνηγήσω ποτέ παράνομα!
– Χαίρομαι που κατάλαβες το λάθος σου!
Άλκηστη Παρασκάκη, Ελένη Μαρδάκη

Χανιώτικα νέα (21.10.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΟΔΟΙ ΧΑΝΙΩΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ



«Σε τούτη την πόλη γεννήθηκα./ Φλέβες μου οι δρόμοι της/ η ιστορία της αέρας που αναπνέω./ Κάθε γωνιά της κι ένα φάσμα μνήμης./ Πόλη σε μέτρα ανθρώπινα./ Εδώ θα μείνω -τ’ αποφάσισα- ολοζωής/ κάτω από τα φτερά της θα ονειρεύομαι./ Ομως ποια Κίρκη τη μεταμορφώνει;/ Τα σπίτια της ένα-ένα την εγκαταλείπουν/ κι οι άνθρωποι αλλάζουν πρόσωπα/ σαν να ’ταν μάσκες./ Πίσω απ’ τον πάγκο/ δε χτυπά σφυρί ο τσαγκάρης/ στου καφενείου το βάθος δεν ηχεί λαγούτο./ Κοπάδια οι ξένοι, μπαινοβγαίνουνε στα tourist shops./ Σιγά κι αθόρυβα γλιστρά και φεύγει η πόλη./ Εκείνοι που την κατοικούσαν/ στρέψαν οριστικά την όψη προς το Μέγα Σκότος./ Στη θέση της ορθώθηκε μια πόλη/ σκληρή κι αγέλαστη, ύπουλη και φαντασμένη./ Σε ξένη πόλη σέρνω τώρα τη ζωή μου». Το ποίημα “Αμετακίνητος μετανάστης” του Γιώργη Μανουσάκη.

«Αχ, της ζωής μου ο καημός!… Χανιώτικές μου ρούγες/ που μέσα στην απλοϊκή ξένοιαστη πολιτεία/ απλώνεστε αρχοντικά σαν αετού φτερούγες/ να σας περνώ, να σας θωρώ και να μη σας χορταίνω/ και τη χαρά, το θαυμασμό μέσα μου να πληθαίνω». «Να το που σε ξανάφερε αργόσυρτο το βήμα/ στην όμορφη γυρογιαλιά όπου μερονυχτίς/ ψυχή μου ανεμοδέρνεται ασίγαστο το κύμα./ Και σ’ έφερε για να το δεις πόσο τρελά ορμάει/ και σπα, κι όμως αδιάφορο τ’ ακούς να τραγουδάει”. Δυο από τις “νοσταλγικές ρίμες” του Μιχάλη Γρηγοράκη.

«Εμεινε πίσω η μεγάλη πολιτεία/ με το λιμάνι της/ και τους ανθρώπους στο μουράγιο,/ με τα μαντήλια/ που ανεμίζουνε πολύχρωμα./ Χίλιες φωνές σ’ ένα τραγούδι,/ αυτών που μένουν κι αυτών που φεύγουν,/ ανθρώπων που ’χουνε τις σκέψεις τους δεμένες./ Μα εγώ δεν θέλω το τραγούδι,/ μήτε να βλέπω μάτια που κλαίνε./ Θέλω να μείνω μόνος με τη θάλασσα,/ να στήσω αυτί στα τόσα της μηνύματα/ και στο τραγούδι της/ τ’ ατέλειωτο/ και το μεγάλο./ Θέλω ν’ αφήσω πίσω τις στεριές/ τα βρώμικα νερά του λιμανιού/ και τα καράβια/ που σκουριάζουν αραγμένα./ Η σκέψη αδέσμευτη,/ να φτερουγά στα πέλαγα/ πιο μακριά απ’ τους κόνδορες/ και πιο ψηλά./ Κι αν τύχει και βρεθώ σε άγνωστες στεριές,/ μ’ ανθρώπους που δεν έχω ξαναδεί/ με δίχως όνομα/ ανάμεσά τους θέλω να περάσω./ Κι ύστερα πάλι,/ ένα καράβι που θ’ αφήνει το λιμάνι,/ μαντήλια/ που δεν θα χτυπούν τον άνεμο για μένα,/ μα τα καράβια/ που σκουριάζουν αραγμένα/ -όλα σε μια παράταξη-/ θα χαιρετούν αυτόν που έφυγε,/ πριν γνωριστεί με τα στεκούμενα νερά”. Το ποίημα “FUGA” του Αλέξη Ζερβάνου.

Οδός Γιώργη Μανουσάκη… Οδός Μιχάλη Γρηγοράκη… Οδός Αλέξη Ζερβάνου… Τι όνειρο κι αυτό που είδα τις προάλλες! Ετοιμες ήταν, λέει, οι πινακίδες με τα ονόματα των τριών Χανιωτών ποιητών που έφυγαν τα τελευταία χρόνια για τον επουράνιο Παρνασσό, δεν θα αργούσε η τοποθέτησή τους στους δρόμους που βρίσκονται τα σπίτια τους….


Η αλληλογραφία μας

Γιάννη Ντερμανάκη, δικηγόρο Χανιά: Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το αφιερωμένο “στους τίμιους και συνεπείς αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου που δεν αντάλλαξαν ούτε φύλλο από τις δάφνες τους με τις πολιτικοοικονομικές σειρήνες”, 368 σελιδών, βιβλίο του Χρίστου Ζαφείρη “αντεθνικώς δρώντες” (Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη, 2011) που μου χάρισες με μια θερμή αφιέρωση. Κυριολεκτικά απνευστί, σαν μυθιστόρημα, κι ας πρόκειται για ένα ιστορικό ντοκουμέντο στο οποίο περιγράφονται, με διευθύνσεις και ονόματα, τα “φοιτητικά” της Θεσσαλονίκης στα χρόνια της Χούντας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου της. Οφειλόμενο χρέος (και δικό σου, καθώς ήσουν ένας εκ των “αντεθνικώς δρώντων” εκείνης της περιόδου) να γίνουν γνωστά στο ευρύ κοινό τα “φοιτητικά” της Θεσσαλονίκης, μέσω μιας εκδήλωσης. Ευχής έργο με τη συμμετοχή τόσο του συγγραφέα όσο και του Δημήτρη Α. Φατούρου που προλογίζει το βιβλίο….

Χανιώτικα νέα (20.10.2017)

         

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΑ 100+ ΧΡΟΝΙΑ
Γράφει ο Κυριάκος Βασιλομανωλάκης

«Οι σημερινοί 70χρονοι μπορεί να φθάσουν τα 120»
Περιοδικό New Scientist, τεύχος 3145
Ρωτήσανε ένα γέρο Κρητικό «Πόσο χρόνων να ’σαι δα;» Κι αυτός αποκρίθηκε «Σιόκαιρος με τούτη την παντέρμη γη». «Κι ίντα ξέρεις;». «Ο,τι ξέρει ο κόσμος ούλος». «Πότε θα αποθάνεις;». «Οταν αποκάμουν οι μέρες της γης».
Στη σύντομη κουβέντα δεν αποκαλύπτεται τι προκαλεί τη μακροημέρευση του γέρο κρητικού. Είναι η διαχρονική σοφία του ή ο συναρπαστικός τρόπος της ζωής του στη Φύση.
Αφορμή για το σημείωμα μια απολαυστική ταινία που προβλήθηκε πρόσφατα με τίτλο “Ο 100χρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε”. Τα κατορθώματά του, μα περισσότερο η ταραχώδης  ζωή του σε αιχμαλωτίζουν.
Σήμερα το ρεκόρ μακροβιότητας είναι 120 χρόνια και 238 μέρες, κάτοχος του η μακαρίτισσα Jeanne Calment. Αν και το ρεκόρ αυτό φαίνεται άπιαστο, προβλέψεις λένε ότι οι νέοι 120χρόνοι θα είναι οι σημερινοί 70χρονοι.
Με στόχο τα 100+  
Οι παρακάτω συμβουλές βασίζονται σε ευρήματα που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα σε ξένα επιστημονικά περιοδικά. Απού μπορεί και θέλει τις ακολουθεί.
1. Ποτέ φάρμακα από το Internet
H διεθνής αστυνομία –Ιντερπόλ- έκλεισε 2410 ιστοσελίδες που πουλούσαν ψεύτικα φάρμακα, το 2015, με την επιχείρησή της που ονομάστηκε “Pangaia”.
2. Προσοχή στο AIDS
Έρευνα (περιοδικό Lancet) αποκαλύπτει ότι 1 στα 6 νέα κρούσματα του ιού αφορά 50ρηδες, με τον αριθμό τους να αυξάνεται. Είναι λένε πιθανότερο αυτοί να κολλήσουν AIDS μέσω ετεροφυλικών σχέσεων, παρά οι πιτσιρικάδες.
3. Σε τι κόσμο ζούμε;
Έρευνα (περιοδικό Scientific American) δείχνει ότι τα αίτια θανάτου στις ανεπτυγμένες χώρες προσδιορίζονται από κοινωνικούς παράγοντες (ατυχήματα – βία) παρά από βιολογικούς. Το αντίθετο συμβαίνει στις φτωχές χώρες όπου για τους θανάτους ευθύνονται περισσότερο οι ασθένειες.
4. Δύο χαρμόσυνα νέα για τις γυναίκες
Αφενός, η θνησιμότητα των γυναικών στη γέννα στις αναπτυγμένες χώρες έχει μειωθεί στο 1/2 σε σχέση με το 1990. Αφετέρου, διαπιστώθηκε ότι κάνοντας εργασίες του σπιτιού μας καθημερινά για 30 λεπτά μειώνουμε κατά 28% τον κίνδυνο αιφνίδιου θανάτου και τις καρδιοπάθειες κατά 1/5.
5.Τον ιππόκαμπο και τα μάτια μας
Ιππόκαμπος είναι το τμήμα του εγκέφαλου μας που είναι υπεύθυνο για τα αρχεία της μνήμης μας. Ο ιππόκαμπος συρρικνώνεται όσο μεγαλώνουμε κι ένας τρόπος για να τον προφυλάξουμε είναι να κάνουμε αεροβικές ασκήσεις τακτικά. Αν ασκούμαστε τακτικά, τότε θα διαπιστώσουμε ότι ο εγκέφαλος μας λειτουργεί σαν ενός 35χρόνου καταναλώνοντας λιγότερη ενέργεια!
6. Μια αυτοσυγκέντρωση την ημέρα
Σε έρευνα του Πανεπιστημίου Harvard διαπιστώθηκε ότι ο εγκέφαλος 50χρονων yogis που ασκούνταν τακτικά σε αυτοσυγκέντρωση είχε τα χαρακτηριστικά 25χρονων. Αν δεν έχετε εκπαιδευθεί, απλά απομονωθείτε για 20-30 λεπτά σε ένα ξωκλήσι, σε ένα μοναστήρι, στη Φύση ή στην ταράτσα σας. Να διώξετε τις αρνητικές σκέψεις και το άγχος σας σε περιβάλλον γαλήνιο. Ειδικοί υποστηρίζουν ότι όσοι υποφέρουν από ψυχικά τραύματα ή ερωτικές απογοητεύσεις ανακουφίζονται με συστηματική συνειδητή αυτό-συγκέντρωση στα όρια της αυτό-ύπνωσης.
7. Να συγχωρείτε τον εαυτό σας
Η αυτό-συγχώρηση κάνει καλό σε περιστασιακές αναβολές εκτέλεσης μιας εργασίας, σε κάποιες αποτυχίες ή παραβιάσεις του διαιτολογίου μας. Μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και να βελτιώσουμε την απόδοση μας την επόμενη φορά. Ομως δεν κάνει καλό, στους από συνήθεια τεμπέληδες και τους αναβλητικούς.
8. Κάθε άσκηση κάνει καλό
Αν δεν έχετε αποφασίσει τι είδους άσκηση να κάνετε, μην ανησυχείτε. Η συμβουλή των νεύρο-επιστημόνων είναι να κάνετε ό,τι σας ευχαριστεί. Αρκεί να μη βαριόσαστε, όπως αισθάνονται οι 9 στους 10 (περιοδικό Journal of Applied Social Psychology).
Χανιώτισσα φίλη συνταξιούχος αποφάσισε να μετατρέψει τη μεγάλη συλλογή της των γραμματοσήμων σε κάδρα και θεματικούς σελιδοδείκτες. Το αποτέλεσμα το βλέπετε στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το σημείωμα.
9. Ύπνος κατά βούληση;
Είσθε άνω των 65; Μπορείτε να κοιμάστε 5-9 ώρες το 24ώρο. Αν και οι ειδικοί προειδοποιούν ότι όσοι κοιμούνται 5 ή 9 ώρες σε τακτική βάση μηδενίζουν τις πιθανότητες τους να φθάσουν τα 100+. Ο χρυσός κανόνας είναι να καταργείστε το ξυπνητήρι. Κι αν παίρνετε ένα υπνάκο 5, 10, 20 λεπτών κάπου-κάπου τόσο το καλύτερο!
10. Θέλετε να πειραματιστείτε;
Αν έχετε $8.000, αγοράστε πλάσμα αίματος νεαρών (16-25 ετών). Οι μεταγγίσεις αίματος νεαρών αιμοδοτών είναι της μόδας, αφού όπως λέγεται χαρίζουν νεότητα. Η μόδα ξεκίνησε στην ονομαστή Silicon Valley της Καλιφόρνια με τον αριθμό των ιδιωτικών κλινικών που πραγματοποιούν τις μεταγγίσεις να αυξάνεται. Μέχρι στιγμής η διαδικασία αυτή επιτρέπεται με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.
Συμπερασματικά
Θυμηθείτε
• Χρειαζόμαστε ιδιωτικό χρόνο για να συνομιλούμε με τον εαυτό μας και να τον συγχωρούμε.
• Η λύση για την βαριεστιμάρα μας είναι η περιέργεια.
• Κοιμόμαστε καθημερινά με μέτρο.
• Λίγη φασίνα στο σπίτι, μας κάνει καλό.
• Αλλάζουμε χόμπι και κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί.
• Συμβουλές και φάρμακα παίρνουμε μόνο από τους ειδικούς.
Υ.Γ. Η στήλη συμπλήρωσε τα 900 σημειώματα

• Πτυχ.Ψυχολογίας-Ανάπτυξης Παιδιού, Master Εκπαίδευσης στην Δια Βίου Μάθηση, συγγραφέας ‘Μαθαίνω εύκολα’ ,  ‘Θυμάμαι εύκολα’.
• Μέλος Γ.Σ. Ελληνικής Επιτροπής UNICEF.
• Επικοινωνία  polygnosi@otenet.gr   facebook polygnosi

Χανιώτικα νέα (18.10.1017)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

'ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ", "ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ" ΚΑΙ Ο... ΠΟΙΗΤΗΣ ΦΑΝΦΑΡΑΣ

ΣΚΙΤΣΟ : ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Ολες οι παραπάνω επικεφαλίδες ταιριάζουν στο σημερινό κείμενο πριν… τη γραφή του! Είναι από τις λίγες φορές που ο γράφων ακολουθεί μία διαφορετική πορεία για να γράψει το κείμενο της Τετάρτης! Ξεκινώντας από τον τίτλο του κειμένου οδηγείται στο περιεχόμενό του, ένα περιεχόμενο που έχει σχέση με όσα ο πρωθυπουργός της χώρας κάμνει στο Αμέρικα! Εκεί στην έδρα των “δολοφόνων των λαών” που ο ίδιος είχε ως παντιέρα στα πολύ μικράτα του και που έως και τη στιγμή που εχρίσθη να αναλάβει τα ηνία της χώρας επρέσβευε… στα λόγια! Διότι ως γνωστόν «ο Μανώλης με τα λόγια κτίζει ανώγεια και κατώγεια» ή επί το ελληνικοπολιτικόν «ο Αλέξης με τα λόγια σκίζει μνημόνια και μνημονιακούς τροϊκανούς»… Στα λόγια μόνον, διότι στις πράξεις δεν έσκισε ούτε ένα αλλά ο ίδιος ξεπουλήθηκε και ξεπούλησε δίνοντας «γη και ύδωρ».
Κι ως φαίνεται, ακόμη δεν έχει τελειώσει το “αλισβερίσι” αφού ο Αλεξ -κι ουχί Alexi- συνεχίζει να προσφέρει την ίδια την ψυχή της χώρας, ελαφρά τη καρδία…
Κι εγώ βλέποντας τις χαιρετούρες του prime minister, μέσα στο Δ.Ν.Τ. με την «άλλοτε μέγαιρα και τώρα φίλη του» κα Κριστίν Λαγκάρντ, θυμήθηκα την ταινία “Ξύπνα Βασίλη” και τον ποιητή Φανφάρα που η αλλοπρόσαλη ποίησή του έγινε τελικά αποδεκτή από τους άλλοτε πολέμιούς της όταν οι τελευταίοι έχοντας κερδίσει το λαχείο και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό άλλαξαν κοινωνική τάξη στην οποία άρεσε η ποίηση του ποιητού!!!
…Και κάπως έτσι, λοιπόν, το ψιλό γαζί πάει σύννεφο, ο Τσίπρας τα ’χει βρει σε όλα με τους δανειστές ακόμη και με τον Τραμπ· φανταστείτε το σενάριο στη θέση του Τσίπρα να ήταν τούτες τις ημέρες ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου ή κάποιος άλλος, τι θα έλεγε ο νυν πρωθυπυργός κι οι συνακόλουθοί του! Την ίδια ώρα η κα Λαγκάρντ όπως διαβάζουμε «με μεγάλη χαρά καλωσόρισε τον Τσίπρα και την ομάδα του στα κεντρικά του Δ.Ν.Τ.».
Τούτες τις κορυφαίες στιγμές, μού ’ρχεται να κακαρίσω όπως ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην ταινία αλλά δεν θα το κάνω! Αντ’ αυτού σας αφήνω με original ποίηση του μεγάλου ποιητή Φανφάρα: «…Φαρμάκι έχω στην ψυχή φέρνει μαυρίλα θολερή στα στήθια μου. Νύχτα αξημέρωτη ξανά, με το πιοτό της με κερνά, εβίβα μου! Σκοτάδι πίνω για πιοτό… Πω πω πω πω… Πω πω πω πω»…

Χανιώτικα νέα (18.10.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝΕ ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ



"Συναντηθήκανε δυο φίλοι εις τον Περαία μια φορά/ τον ένα λέγαν Καζαντζάκη, τον άλλο λέγανε Ζορμπά./ Ο ένας δάσκαλος μεγάλος Κρητίκαρος και στοχαστής/ κι ο άλλος ήτανε αντάρτης, φαγάς, πιοτής και μερακλής./ Και βάζουν πλώρη για την Κρήτη με φεγγαράκι μια βραδιά/ να βρούνε τάχατες λιγνίτη, μ’ αυτοί γυρεύαν λευτεριά./ Εξαγριώνοντ’ οι παπάδες για το μεγάλο ποιητή/ οργιάζουν οι καλαμαράδες και τονε λένε κομμουνιστή». Το γνωστό τραγούδι του Κώστα Μουντάκη, απ’ την “Αναφορά” του στον μεγάλο Κρη(ι)τικό συγγραφέα στον νου μου κατά την παρουσίαση του βιβλίου τού προέδρου της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη (ΔΕΦΝΚ) Γιώργου Στασινάκη “Καζαντζάκης-Ζορμπάς-μια αληθινή φιλία”, την περασμένη Τετάρτη 11 Οκτωβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων. Σαν μουσική υπόκρουση σ’ όλα όσα άκουγα κατά τη διάρκεια της πολύ ενδιαφέρουσας από πολλές απόψεις αυτής εκδήλωσης που διοργάνωσαν η Περιφέρεια Κρήτης – Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, η Τοπική Επιτροπή Χανίων του Ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, ο Σύλλογος Αποφοίτων Ελληνογαλλικής Σχολής Χανίων και ο Ελληνογαλλικός Σύλλογος Χανίων, με συντονιστή τον υπεύθυνο Πολιτισμού της Αντιπεριφέρειας Δημήτρη Νικολακάκη.

Συναντηθήκανε δυο φίλοι… Στο Αγιον Ορος, στον Καύκασο, στη Μάνη και μόνο “μυθιστορηματική αδεία” στον Πειραιά, απ’ όπου πάλι “μυθιστορηματική αδεία” έβαλαν πλώρη για την Κρήτη. Εδώ το “βάφτισμα” στην κολυμβήθρα της αθανασίας για τον Ζορμπά, που από Γιώργης έγινε Αλέξης κι έτσι έμεινε. “Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά”. ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε γι’ αυτόν ο φίλος του, ο Δάσκαλος για να τον “απαθανατίσει”. Τόση εντύπωση του έκανε. «Ο Ζορμπάς με έμαθε να αγαπάω τη ζωή και να μην φοβούμαι τον θάνατο» επισημαίνει στην “Αναφορά στον Γκρέκο” και τον ξεχωρίζει μαζί με τον Ομηρο, τον Βούδα, τον Νίτσε και τον Μπέρξον, ως έναν από τους ανθρώπους που άφησαν βαθιά χνάρια στην ψυχή του.

Οι συναντήσεις δυο αληθινών φίλων… Οι συναντήσεις των ξεχωριστών, των αντίθετων κόσμων τους, έτσι όπως “ο δρόμος της καζαντζακικής φλόγας” ο Γιώργος Στασινάκης στο προαναφερθέν βιβλίο του, ύστερα από επισταμένη πολύχρονη έρευνα αισθαντικά τις περιγράφει. Μα και οι συναντήσεις των φίλων του Καζαντζάκη, όπου γης, και ειδικότερα αυτές στην Κρήτη, όπως η τελευταία στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων και οι πολλές πάμπολλες, άλλες που θα ακολουθήσουν εφέτος στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το έτος Καζαντζάκη και την επόμενη χρονιά με αφορμή τα 30 χρόνια από την ίδρυση της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων του μεγαλύτερου Ελληνα συγγραφέα. «Παρήγορο το γεγονός ότι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις συγκινούν τον κόσμο» θα επισημάνει στην αρχή της εμπεριστατωμένης, ομιλίας του ο και υπεύθυνος Τομέα Κρήτης της ΔΕΦΝΚ πρώην βουλευτής Σήφης Μιχελογιάννης, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, όπως ανακοίνωσε ο Γ. Στασινάκης, στην παγκόσμια γενική συνέλευση της Εταιρείας στο Πεκίνο, στις 2 Δεκεμβρίου θα γίνει επίτιμο μέλος της και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της.

«Ενας γεωργιανός μύθος που επανέρχεται στα λαϊκά γεωργιανά διηγήματα, μιλά για τρία μήλα που έπεσαν από τον ουρανό το ένα για κείνον που το διηγήθηκε, το άλλο για κείνον που άκουσε το τρίτο το πιο ωραίο έπεσε στην άβυσσο. Ο Οκτάβιος Μερλιέ, στην Εισαγωγή του στη γαλλική έκδοση της “Ασκητικής” την οποία θεωρεί “ως το μεγαλύτερο μεταφυσικό ταξίδι, τέρμα συνάμα και ξεκίνημα” έγραψε ότι το τρίτο μήλο δεν έπεσε στην άβυσσο. Το κρατά στα χέρια του ο Νίκος Καζαντζάκης». Τα που είπε, μεταξύ των άλλων, προς το τέλος της επίσης εμπεριστατωμένης ομιλίας της, πριν από τον Σήφη Μιχελογιάννη και αφού είχαν προηγηθεί οι χαιρετισμοί απ’ τους διοργανωτές, η φιλόλογος -λογοτέχνης Ρούλα Βουράκη. Για να σταθεί αμέσως μετά στο σπουδαίο έργο της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη.

Τι συνάντηση κι αυτή του Καζαντζάκη με τον Ζορμπά! Τι συνάντηση όμως κι ετούτη του καζαντζακικού έργου με τον Γιώργο Στασινάκη!… Τα που σημείωσα στο μπλοκάκι μου ενώ άκουγα τον πρόεδρο της ΔΕΦΝΚ να μιλά με την “ειδική του γνώση” και τον “ειδικό του τρόπο” για τον πραγματικό Ζορμπά και όχι μόνο…

Χανιώτικα νέα (1.10.2017)

ΧΡΥΣΑ

ΓΕΝΝΑΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Ειδήσεις πρωταγωνιστές και ειδήσεις κομπάρσοι. Στους σταρ η Ελντοράντο γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άρη και όχι δυο «ψωροχιλιάρικα» με τα οποία σκέφτεται να επιδοτήσει ο Δήμος Αμοργού τη γέννηση κάθε νέου παιδιού. Μια χαρά είναι τα νησιά μας όταν βολτάρουμε στις παραλίες και όχι στα έρημα σχολειά . Μια χαρά τ’ αναπολούμε όταν πέφτει η αυλαία του καλοκαιριού γιατί δεν είμαστε εκεί το χειμώνα ν’ ακούμε τα ελικόπτερα που σηκώνονται για κάποιον ασθενή, γιατί δεν είμαστε εκεί ν’ ακούμε την πρωινή προσευχή της μοναδικής πιτσιρίκας στο νηπιαγωγείο: «Στείλε Παναγιά μου Χοζοβιώτισσα κι άλλα παιδάκια να παίζουμε και να ζωγραφίζουμε στα τετράδιά μας το απέραντο γαλάζιο της θάλασσάς μας».

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ




Μπήκαν στην πόλη.

Η αγορά γέμισε μάσκες.

Ο ήλιος μαζεύτηκε

πάνω στην ξεμοναχιασμένη παπαρούνα.

Οι πολλοί κρύφτηκαν στα σπίτια τους

και στόμωσαν με τα μάτια τους τις κλειδαρότρυπες.

Ο φόβος κραυγάζει στους σάπιους μελντεσέδες∙

δένεται ο φιόγκος στα μαλλιά των κοριτσιών.

Ουά ο καταλύων τον ναόν!

Η μέρα σπαρταρά

Πνιγμένη απ’ τα «γιούχα».

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ ("ΚΑΖΟΒΑΡ", Γ' Έκδοση, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2014)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Β'ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΓΕΡΑΝΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΟ ΑΒΟΚΑΝΤΟ Ο ΛΟΓΟΣ

Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Μια απ’ τις πολλές και καλές εργασίες που έκανε με τους περυσινούς μαθητές του, τα Δευτεράκια του Δημ. Σχ. Γερανίου, ο γνωστός στους αναγνώστες του Παιδότοπου δάσκαλος Μύρων Παναγιωτάκης, κι αυτή για το αβοκάντο. Για το αβοκάντο, λοιπόν, με κείμενα και εικονογράφηση απ’ αυτήν την ξεχωριστή εργασία που “βγήκε” σ’ ένα καλαίσθητο φυλλάδιο, ο λόγος. Για το βουτυρόδεντρο των Ανδεων που ταίριαξε στην Κρήτη και, βέβαια, στο Γεράνι και τα σούπερ φρούτα του. Μέχρι και γιορτή με θεατρικό δρώμενο και έκθεση ζωγραφικής διοργάνωσαν στο τέλος της σχολικής χρονιάς, για τη… xάρη του, τα περυσινά Δευτεράκια του Δημ. Σχ. Γερανίου, με πληροφόρησε ο δάσκαλός τους… Μέχρι και… βασιλιά του αβοκάντο ανακήρυξαν! Συγχαρητήρια και γι’ αυτήν την ξεχωριστή δραστηριότητά σας, καλά μου Γερανιωτάκια
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος




ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΔΡΩΜΕΝΟΥ “Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΒΟΚΑΝΤΟ”
1. Το Γεράνι φίλοι μας είναι ένα όμορφο χωριό με πράσινο πολύ και κλίμα υγιεινό πολύ. Ελιές μπορεί να δει κανείς μα και πορτοκαλιές.
2. Ομως κι ένα άλλο δέντρο πολύ ψηλό που ήρθε από το Μεξικό.
3. Καλύτερο μέρος για να ζήσει το δέντρο αυτό βρήκε τα Χανιά και κυρίως τα βορεινά και δυτικά χωριά.
4. Το αβοκάντο έχει βιταμίνες όπως Α, B, C, και E και μαγικά ωμέγα… Οοοο, αυτό είναι πολύ σημαντικό.
5. Κάνει καλό στα μάτια, στο δέρμα κι έχει και φολικό που είναι και αυτό πολύ σημαντικό.
6. Ακόμα ένα σπουδαίο καλό. Το αβοκάντο λειτουργεί και ως φυσικό αντηλιακό.
7. Αλλά και το λάδι του αβοκάντο είναι χρυσό. Αλλο σπουδαίο νέο είναι κι αυτό.
8. Μα τι πάθαμε φέτος βρε παιδιά; Ολοι μας είμαστε αβοκαντάκια τελικά;
9. Είμαι το Ευτυχάκι κι είμαι ένα αληθινό αβοκαντάκι.
10. Αβοκαντάκι μου καλό ήρθες από το Μεξικό κι είσαι τόσο υγιεινό.
Εμπρός λοιπόν, βήμα ταχύ, Το Γεράνι μας να κάνουμε του αβοκάντο μαχητή!



Το βουτυρόδεντρο των Ανδεων που ταίριαξε στην Κρήτη







Στο Γεράνι (Χανίων) μπορεί κάποιος να δει πορτοκαλιές, ελιές, αμπέλια, αλλά και ένα δέντρο που ήρθε από το Μεξικό.
Καλύτερο μέρος για να ζήσει στην Ελλάδα βρήκε στα Χανιά που έχει φανταστικό κλίμα.
Το αβοκάντο έχει και ένα άλλο όνομα.
Το λένε βουτυρόδεντρο.
Ομως θα έπρεπε να έχει και ένα άλλο όνομα: Σούπερ φρούτο.
Και αυτό γιατί έχει πολλές βιταμίνες οπως, A, B, C, και Ε, καθώς και μαγικά…. ω.
Το αβοκάντο κάνει καλό στην καρδιά, στα μαλλιά και στο δέρμα. Απο αυτό φτιάχνουμε πολλά καλλυντικά και φάρμακα.
Ο κύριος Μπάμπης, ο γυμναστής του σχολείου μας έχει φυτέψει πολλά αβοκάντο και θα του πάρουμε συνέντευξη.
Πολλές συνταγές γίνονται με αβοκάντο και δύο μαγικές λέξεις έχουν σχέση με αυτό.
Γουακαμόλε και Γκουασακάκε είναι δύο υπέροχες σάλτσες που γίνονται από αυτό.
Το αβοκάντο είναι δέντρο αειθαλές (έχει πάντα φύλλα) και μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 20μ.
Δεν έχει πολλές ασθένειες και αγαπά τον ήλιο.
Αβοκάντο – πάστα βρίσκουμε σε καταστήματα και super market.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΜΠΑΜΠΗ ΠΑΡΔΑΛΑΚΗ
Οταν τα αβοκάντο είναι άγουρα δεν τα τρώμε.
Μπορούμε να τα ωριμάσουμε δίπλα σε μπανάνες.







Κύριε Μπάμπη μας, γιατί φυτέψατε αβοκάντο και όχι άλλο δέντρο;
Κατ’ αρχάς αγαπάω πολύ την ενασχόληση με τη φύση, έπειτα μου αρέσουν τα αβοκάντο, ενώ είναι και υγιεινά. Τέλος, τα αβοκάντο έχουν μεγάλη ζήτηση και γι’ αυτό πωλούνται σε καλή τιμή.
Πώς φυτεύουμε τα αβοκάντο;
Αφού αγοράσουμε ένα έτοιμο φυτό σε σακουλάκι, κάνουμε έναν μεγάλο λάκο, μετά γυρνάμε λίγο χώμα και τέλος, τοποθετουμε το φυτό πάνω – πάνω στο λάκο καλύπτοντας με μαλακό χώμα και κοπριά όλες τις ρίζες.
Πόσα αβοκάντο έχετε φυτέψει;
Τώρα έχω φυτέψει περίπου 165 δέντρα.
Τι φροντίδα χρειάζονται τα αβοκάντο μέχρι να μεγαλώσουν;
Στην αρχή έχουν πολλές ανάγκες ειδικά εάν τα φυτέψεις Καλοκαίρι όπως έκανα εγώ. Θέλουν κάθε 2-3 μέρες νερό, λίπασμα, στη γη και στα φύλλα, προστασία του κορμού από τον ήλιο ενώ δεν θέλουν άλλα χόρτα ή φυτά κοντά τους.
Σας αρέσουν τα αβοκάντο;
Πολύ
Πώς σας αρέσει να το τρώτε;
Μου αρέσει πολύ η πράσινη σαλάτα με διάφορα υλικά και αβοκάντο ενώ μια μέρα που έφαγα στο σχολείο μους αβοκάντο, ενθουσιάστηκα.
Ευχαριστούμε πολύ κ. Μπάμπη

Αβοκάντο μου καλό πόσο πολύ σε αγαπώ!!
Ηρθες από το Μεξικό κι είσαι τόσο υγεινό.
Ενα τραγούδι για το αβοκάντο
Το σπίτι του άνω κάτω βρήκε ένα αβοκάντο
βρήκε ένα αβοκάντο από μία πιπεριά
της είχε τάξει γάμο κι αγάπη αληθινή
αλλά με μια ντομάτα γυρνούσε ζουμερή
“Φεύγω δε μ’ αξίζεις” είπε η πιπεριά
σ’ άλλον εγώ θα δώσω τα νόστιμα φιλιά.
Το αβοκάντο κλαίει και λέει με δάκρυα
δε φταίω πιπεριά μου που μοιάζει μ’ αγκινάρα η μεγάλη μου καρδιά
Γύρισε πιπεριά μου εσένα αγαπώ
Για σένα εγώ σαλάτα θα γίνω στο λεπτό.
Ανδριάνα Μπάμπαλη – Τραγουδάκια γάλακτος
Προσφορά της κυρίας Κλαίρης (Α’ τάξη)

Χανιώτικα νέα (14.10.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

Οταν η χαρακτική συναντά την τυπογραφία, γενικά… Οταν ο καταξιωμένος χαράκτης και ζωγράφος Γιάννης Στεφανάκις επισκέπτεται το Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη στο ΒΙΟΠΑ Χανίων, για να διδάξει την τέχνη της Χαρακτικής, ειδικότερα… Οταν μετά την ξενάγηση στους χώρους του Μουσείου Τυπογραφίας ακολουθεί η προβολή της ταινίας “Το Αγλαόν – Η κλασική Τυπογραφία” του Γιάννη Στεφανάκη κι αμέσως μετά εργαστήρι χαρακτικής σε ξύλο και λινέλεουμ από τον διακεκριμένο Ελληνα χαράκτη. Οταν το μοναδικό στη χώρα μας Μουσείο Τυπογραφίας που λειτουργεί και λειτουργείται εδώ και 12 χρόνια ως εστία πολιτισμού, γίνεται σχολείο….
Στο πλαίσιο των παράλληλων δράσεων της έκθεσης – αφιέρωμα στον εκδότη Τεριάντ που φιλοξενείται στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων η διάλεξη του Γιάννη Στεφανάκι με θέμα “Εισαγωγή στην Ιστορία και την Τέχνη της Χαρακτικής”, το περασμένο Σάββατο 7 Οκτωβρίου στον χώρο της Πινακοθήκης και οι προαναφερθείσες εκδηλώσεις στο Μουσείο Τυπογραφίας το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Το καταχάρηκα που πήρα μια “γεύση” απ’ αυτές. Που είδα το “Αγλαόν” μαζί με τους πάρα πολλούς συμμετέχοντες στο Εργαστήρι και “διάβασα” την ικανοποίηση στα μάτια τους.
«Η θεία στιγμή! Τυπογραφία: Ο φύλακας άγγελος των τεχνών». Μια απ’ τις φράσεις-κλειδιά της ταινίας… «Αλλη μια εκδήλωση ουσιαστικής ευαισθησίας στον χώρο αυτό», έγραψα στο μπλοκάκι μου με το που την άκουσα. Κι αμέσως μετά «Παθιασμένος μ’ αυτό που υπηρετεί έτσι όπως το υπηρετεί και με το “Αγλαόν” του ο Στεφανάκις». Οπως και ο εμπνευστής και δημιουργός του “μαγευτικού” κατά Στεφανάκι, Μουσείου Γιάννης Γαρεδάκης, βέβαια.
«Γενναιόδωρο Δάσκαλο», χαρακτήρισε (βλ. “Χανιώτικα νέα”, 9.10.2017) τον Γιάννη Στεφανάκι μια απ’ τις συμμετέχουσες στο Εργαστήρι Χαρακτικής, η καλλιτέχνις Ερη Φραγκεδάκη απ’ το Ηράκλειο. Ταιριάζει απόλυτα και στο Μουσείο Τυπογραφίας Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη το επίθετο. Προπάντων όταν γίνεται και γίνεται συχνά Σχολείο προσκαλώντας καταξιωμένους “Δασκάλους” να “διδάξουν”. Φροντίζουν και γι’ αυτό, εκτός απ’ όλα τα πάμπολλα άλλα, η διευθύντριά του Ελια Κουμή με τη συνεργάτιδά της την Ελένη τη Φουντουλάκη…


Το “Αγιολογικόν Λειμωνάριον” του π. Ιγνατίου





«Πέταξαν τα στεφάνια/ των ηρώων μας στις λάσπες…/ έβαλαν τα φωτοστέφανα/ των αγίων μας στο βούρκο…/ Δίχως ήρωες και αγίους!/ Με τον θάνατο να ροκανίζει/ τη μικρή ανησυχία της τελευταίας καληνύχτας/ Με τα όνειρα να δηλώνουν/ καθημερινές συνήθειες/ Γυμνοί κι ανυπεράσπιστοι/ στ’ ανελέητο “κατηγορώ” της Ιστορίας!! Και το ποίημά μου “Ενα τέλος” (βλ. ποιητική συλλογή “ΚΑΖΟΒΑΡ” Γ’ έκδοση, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης, Χανιά 2014) στον νου μου, ενώ διάβαζα το τελευταίο (το 27ο!) βιβλίο του και εκλεκτού συνεργάτη της εφημερίδας μας αρχιμανδρίτη Ιγνατίου Θεμ. Χατζηνικολάου, θεολόγου τ. λυκειάρχη και ιεροκήρυκα, με τίτλο “Αγιολογικόν λειμωνάριον – Γνωριμία με τους Αγίους μας”. Αλλάζοντας, αν θέλετε, τις λέξεις “στις λάσπες” και στον “βούρκο” με τις λέξεις “στη λησμονιά” και “στην άγνοια”. Μεγάλη κουβέντα…
Ξεχωριστό με την έννοια ότι δεν πρόκειται για ένα βιβλίο, που όσο καλό κι αν είναι, αφού το διαβάσουμε θα το βάλουμε στη βιβλιοθήκη μας, αλλά για ένα “βιβλίο γραφείου” με την έννοια ότι είναι «αγιολογική πηγή στην οποία μπορούμε τακτικά να καταφεύγουμε, εντρυφώντας στην ζωή» εκατόν επτά (107) άγνωστων αγίων, όπως για παράδειγμα ο Αγιος Απόλλων, η Αγία Βερονίκη, ο Αγιος Διομήδης, η Αγία Θωμαΐς, ο Αγιος Λεωνίδας, η Αγία Ξανθίππη κ.λπ. Οπως ξεχωριστά είναι κι όλα τα προηγούμενα, το καθένα για άλλους λόγους, βιβλία του άλλωστε. Ο αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Χατζηνικολάου σίγουρα ο πολυγραφότερος εκ των Κρητών κληρικός συγγραφέας, δεν γράφει για να γράψει, γνωστό τοις πάσι αυτό. Επίσης μεγάλη κουβέντα…
«Ας ανέβη ο καπνός των θυμιαμάτων ταις προσευχαίς των αγίων εκ χειρός του αγγέλου ενώπιον του θεού! (Αποκαλ. 8,4). Μ’ αυτήν την ευχή κλείνει τον πρόλογό του ο π. Ιγνάτιος στο γραμμένο «με πολλή αγάπη και με αρκετό κόπο» “Λειμωνάριόν” του…

διαβαστε επισης