Δένω σε μαντήλι
Στ’ ουρανού το αλώνι
μια σταλιά φεγγάρι
σιγοπερπατά..
Στου χωριού το ρέμα
μοναχό αηδόνι
γλυκοτραγουδά.
Στης καρδιάς τα φύλλα
έχω ξεχασμένα
δυο γλυκά φιλιά.
Η γιαγιά στο σπίτι
ψιλοκουβεντιάζει
με τη μοναξιά.
Δένω στο μαντήλι
τρίλιες και αχτίδες
και τα δυο φιλιά,
στη γιαγιά τα φέρνω
κι απ’ το παραθύρι
φεύγει η μοναξιά!
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Ευδοκίας Σκορδαλά Κακατσάκη "Και στη μέση η χαρά"(βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς
Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου τα ονόματά τους (για να μη νομίζετε ότι δεν τα ξέρω τα γράφω) πλην όμως στα σχολεία της πατρίδας μας τους γιόρτασαν, έτσι όπως τους γιόρτασαν, χθες. Ίσως γιατί μόνο τύποις, μόνο εθιμικώ δικαίω, εξακολουθούν να θεωρούνται προστάτες της ελληνικής παιδείας.
ΚΟΝΤΡΑ στις προβλέψεις των μετεωρολόγων οι αλκυονίδες μέρες καλά κρατούν. Τουλάχιστο μέχρι χθες που έγραφα τη στήλη. Ούτως ή άλλως μετέωρες οι προβλέψεις τους. Τι καλα να ήταν το ίδιο κι αυτές εκείνων των κάθε λογής ειδικών που βλέπουν την ελληνική οικονομία να πηγαίνει για φούντο.
ΤΡΙΑΝΤΑ τριάντα τα ανεβαίνουν τα σκαλιά τα σπρέντ. Αυτό θα επί σπριντάρισμα στην ανηφόρα.
ΣΕ ΧΡΥΣΑΦΙ χρωστάμε, λέει, δύο φορές σε ύψος τον Πύργο του Άιφελ. Οι ωραίοι έχουν χρέη, τι να κάνουμε. Και βεβαίως "Οι ωραίοι ως Έλληνες" για να θυμηθώ τη φράση του Νίκου Εγγονόπουλου από τον "Μπολιβάρ", έχουν ακόμα περισσότερα.
ΜΟΝΟ ο Τζόρτζ Σόρος μπορεί να μας σώσει! Αλήθεια γιατί δεν απευθυνόμαστε σ' αυτόν; Τι είναι ένα τρισεκατομμύριο, (τόσα περίπου χρωστάμε, κατά που γράφουν οι οικονομικοί αναλυτές) γι΄ αυτόν;
ΠΑΥΛΟ, θεέ/ παρέ την ΠΑΕ! Γράψτε λάθος. Από άλλο ανέκδοτο ήταν αυτό. Σόρος, μη γελάς/ πάρε την ...Ελλάς! Αυτό είναι το σωστό.
ΙΔΑΝΙΚΑ με δανεικά σαν δανοί επιβιώνουμε κι ας πάνε να κουρεύονται όλοι τους. Την ίδια ώρα οι σπανοί Ισπανοί εις πανί ισπανικόν ιππικόν ζωγραφίζουν. Τι θέλει άραγε να πει ο ποιητής; Μήπως δεν θέλει να πει τίποτα και παίζει με τον πόνο των δανειστών μας, παίζοντας με τις λέξεις.
ΑΥΤΟΙ που θα χάσουν πρώτοι σε περίπτωση που η χώρα μας χρεωκοπήσει, θα 'ναι οι δανειστές μας. Ουκ αν λάβοις από του μη έχοντος.
ΤΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ του χωριού γεμίζουνε βαπόρι/ ό,τι λογής είναι ο δήμαρχος είναι κι οι ψηφοφόροι. Σε κάποιο απ' τα κεφάλαια του βιβλίου "Ε, δήμαρχε!" έχει θέση κι αυτή η μαντινάδα. Νομίζω.
ΥΣΤΕΡΑ από τους αγρότες την σκυτάλη παίρνουν οι εφοριακοί και τελωνειακοί. Μέχρι που θα πηγαίνουν ένας ένας ή και δύο δύο με τη σειρά κανένα πρόβλημα για την Κυβέρνηση. Τους "όλους μαζί" φοβάται. Τι φοβάται; Τρέμει!
ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΟΙ, λέει, οι Έλληνες ως προς την οικονομική κατάσταση, μας πληροφορεί το Ευρωβαρόμετρο. Αυτό δα έλειπε. Να είμαστε και ευχαριστημένοι!
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ Ιεράρχες το πρόβλημα της ανισοκατανομής των αγαθών δεν αποδίδεται στο θέλημα του Θεού, ούτε σε φυσικές αιτίες και τυχαία γεγονότα αλλά σε συγκεκριμένες ενέργειες αυτών που κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο. (Από το βιβλίο του Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου "Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών", 2009).
Ο ΤΖΟΡΤΖ Ουάσιγκτων ήταν άνθρωπος ακριβείας και τάξεως. Ο γραμματέας του αντίθετα είχε τη συνήθεια να πηγαίνει στο γραφείο του πάντα καθυστερημένος. Δικαιολογούσε την καθυστέρησή του ότι το ρολόι του πηγαίνει πίσω. Κάποτε ο Ουάσιγκτων έχασε την υπομονή του και του είπε: "Ή εσείς θ' αλλάξετε ρολόι ή εγώ θ' αλλάξω γραμματέα!"
“...Κι ο άντρας είπε διψώ. Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της./ Κι ο άντρας την άγγιξε κι η γυναίκα επληρώθη./ Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του./ Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακρυά./ Κι ο άντρας είπε: θα ’θέλα να ’μαι θεός./ Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο./ Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε./ Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε./ Και μια καινούργια μέρα ξημέρωσε.”.
Από το ποίημα "Ο αιώνιος διάλογος" του Τάσου Λειβαδίτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
(Χανιώτικα Νέα 30.01.2010)
τυπώστε αυτό το άρθρο
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου τα ονόματά τους (για να μη νομίζετε ότι δεν τα ξέρω τα γράφω) πλην όμως στα σχολεία της πατρίδας μας τους γιόρτασαν, έτσι όπως τους γιόρτασαν, χθες. Ίσως γιατί μόνο τύποις, μόνο εθιμικώ δικαίω, εξακολουθούν να θεωρούνται προστάτες της ελληνικής παιδείας.
ΚΟΝΤΡΑ στις προβλέψεις των μετεωρολόγων οι αλκυονίδες μέρες καλά κρατούν. Τουλάχιστο μέχρι χθες που έγραφα τη στήλη. Ούτως ή άλλως μετέωρες οι προβλέψεις τους. Τι καλα να ήταν το ίδιο κι αυτές εκείνων των κάθε λογής ειδικών που βλέπουν την ελληνική οικονομία να πηγαίνει για φούντο.
ΤΡΙΑΝΤΑ τριάντα τα ανεβαίνουν τα σκαλιά τα σπρέντ. Αυτό θα επί σπριντάρισμα στην ανηφόρα.
ΣΕ ΧΡΥΣΑΦΙ χρωστάμε, λέει, δύο φορές σε ύψος τον Πύργο του Άιφελ. Οι ωραίοι έχουν χρέη, τι να κάνουμε. Και βεβαίως "Οι ωραίοι ως Έλληνες" για να θυμηθώ τη φράση του Νίκου Εγγονόπουλου από τον "Μπολιβάρ", έχουν ακόμα περισσότερα.
ΜΟΝΟ ο Τζόρτζ Σόρος μπορεί να μας σώσει! Αλήθεια γιατί δεν απευθυνόμαστε σ' αυτόν; Τι είναι ένα τρισεκατομμύριο, (τόσα περίπου χρωστάμε, κατά που γράφουν οι οικονομικοί αναλυτές) γι΄ αυτόν;
ΠΑΥΛΟ, θεέ/ παρέ την ΠΑΕ! Γράψτε λάθος. Από άλλο ανέκδοτο ήταν αυτό. Σόρος, μη γελάς/ πάρε την ...Ελλάς! Αυτό είναι το σωστό.
ΙΔΑΝΙΚΑ με δανεικά σαν δανοί επιβιώνουμε κι ας πάνε να κουρεύονται όλοι τους. Την ίδια ώρα οι σπανοί Ισπανοί εις πανί ισπανικόν ιππικόν ζωγραφίζουν. Τι θέλει άραγε να πει ο ποιητής; Μήπως δεν θέλει να πει τίποτα και παίζει με τον πόνο των δανειστών μας, παίζοντας με τις λέξεις.
ΑΥΤΟΙ που θα χάσουν πρώτοι σε περίπτωση που η χώρα μας χρεωκοπήσει, θα 'ναι οι δανειστές μας. Ουκ αν λάβοις από του μη έχοντος.
ΤΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ του χωριού γεμίζουνε βαπόρι/ ό,τι λογής είναι ο δήμαρχος είναι κι οι ψηφοφόροι. Σε κάποιο απ' τα κεφάλαια του βιβλίου "Ε, δήμαρχε!" έχει θέση κι αυτή η μαντινάδα. Νομίζω.
ΥΣΤΕΡΑ από τους αγρότες την σκυτάλη παίρνουν οι εφοριακοί και τελωνειακοί. Μέχρι που θα πηγαίνουν ένας ένας ή και δύο δύο με τη σειρά κανένα πρόβλημα για την Κυβέρνηση. Τους "όλους μαζί" φοβάται. Τι φοβάται; Τρέμει!
ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΟΙ, λέει, οι Έλληνες ως προς την οικονομική κατάσταση, μας πληροφορεί το Ευρωβαρόμετρο. Αυτό δα έλειπε. Να είμαστε και ευχαριστημένοι!
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ Ιεράρχες το πρόβλημα της ανισοκατανομής των αγαθών δεν αποδίδεται στο θέλημα του Θεού, ούτε σε φυσικές αιτίες και τυχαία γεγονότα αλλά σε συγκεκριμένες ενέργειες αυτών που κατέχουν την εξουσία και τον πλούτο. (Από το βιβλίο του Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου "Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών", 2009).
Ο ΤΖΟΡΤΖ Ουάσιγκτων ήταν άνθρωπος ακριβείας και τάξεως. Ο γραμματέας του αντίθετα είχε τη συνήθεια να πηγαίνει στο γραφείο του πάντα καθυστερημένος. Δικαιολογούσε την καθυστέρησή του ότι το ρολόι του πηγαίνει πίσω. Κάποτε ο Ουάσιγκτων έχασε την υπομονή του και του είπε: "Ή εσείς θ' αλλάξετε ρολόι ή εγώ θ' αλλάξω γραμματέα!"
“...Κι ο άντρας είπε διψώ. Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της./ Κι ο άντρας την άγγιξε κι η γυναίκα επληρώθη./ Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του./ Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακρυά./ Κι ο άντρας είπε: θα ’θέλα να ’μαι θεός./ Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο./ Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε./ Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε./ Και μια καινούργια μέρα ξημέρωσε.”.
Από το ποίημα "Ο αιώνιος διάλογος" του Τάσου Λειβαδίτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
(Χανιώτικα Νέα 30.01.2010)
τυπώστε αυτό το άρθρο
Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
Η ΕΛΛΑΔΑ εξακολουθεί στα μπλόκα να αναστενάζει, ενώ στις ξένες αγορές ταυτόχρονα δανεικά για την επιβίωσή της ψάχνει. Σε άλλη ανάγνωση. Η Ελλάδα στις ξένες αγορές για την επιβίωσή της δανεικά ψάχνει, ενώ εξακολουθεί στα μπλόκα να αναστενάζει. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
ΤΟ ’ΓΡΑΨΑ και τις προάλλες, θα το γράψω και σήμερα, αυτό που λέει η μάνα μου. Σε αδύναμο κρέας κολλούνε παιδί μου, οι μύγες. Παραέγινε “αδύναμο κρέας” η Ελλάδα κι από μύγες, να κάτι μύγες, άλλο τίποτα! Ο,τι προλάβουν...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολες οι θύρες/ όταν η χρεία τες κουρταλεί... Διαχρονική ισχύ έχουν οι στίχοι του ποιητή. Αχ αυτή η χρεία! Κατά πόδας ακολουθεί την Ελλάδα ανά τους αιώνες.
ΚΙΝΙΝΟ για να αντιμετωπιστεί ο κίτρινος πυρετός! Ηθελα να ξέρω ποιoς είναι ο γιατρός που συνιστά α υτό το φάρμακο. Ακου να δεις περιέργεια που έχει ο άνθρωπος!
ΑΛΙ ΑΛΙ και τρισαλί/ στην Κατερίνα Μπατζελή! Κυρίως γιατί κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ της σέρνουν τα εξ αμάξης σε ιδιωτικές τους συζητήσεις. Λες κι αν ήταν αυτοί στη θέση της θα ’λυναν στο “πίτσι φιτίλι” τα μπλόκα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ο Κάρολος Παπούλιας για τον τόπο. Ακόμα και τα κόμματα της Αριστεράς που δεν τον ψηφίζουν για Πρόεδρο Δημοκρατίας το αναγνωρίζουν. Να κι ένα καλό που έκανε ο Κώστας Καραμανλής. Δική του επιλογή ήταν.
ΠΡΟΣ ΜΙΧΑΛΗ Χριστοφοράκο Α’ επιστολή, Κώστα Καραμανλή το ανάγνωσμα. Κάτι ξέρει ο ψάλτης και έβαλε το “Α” ή του ξέφυγε; Ιδωμεν.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος. Για το Εφετείο το γράφω. Αν σας φαίνεται βαρύς ο τίτλος αλλάξτε τον. Κάντε τον για παράδειγμα: το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ή το χρονικό μιας προαναγγελθείσης αποφάσεως...
Ο ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣ, η προαναγγελθείσα, το προαναγγελθέν. Επίθετον. Τριγενές και τρικατάληκτον. Στην Γραμματική θα το ρίξουμε τώρα.
“ΤΑ ΛΟΓΙΑ είναι περιττά όταν μιλάμε για την φιλοξενία των Χανιωτών, τη θετική τους διάθεση, τον αυθορμητισμό τους. Οι συμμετέχοντες στην ημερίδα είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν εξαιρετική κρητική κουζίνα και φρέσκια τσικουδιά σε γραφικό περιβάλλον στα χωριά του ορεινού Αποκόρωνα Χανίων, αλλά κυρίως με τη συντροφιά των Χανιωτών. Είναι πηγαίοι, είναι πρόσχαροι, είναι απλοί και φιλόξενοι...” Απ’ τα που έγραψε η Ελένη Διαφωνίδη στην εφ. “Εμπρός” της Ξάνθης (27.1.2010) σχετικά με την Ημερίδα που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Περιφερειακού Τύπου. Σαν δείγμα γραφής και πολλών παρόμοιων δημοσιευμάτων. Καλά να’ σαι Ελένη!
ΜΙΑ ΜΕΡΑ εκλήθη ο διαπρεπής χειρουργός Μπουντόν από τον πρωθυπουργό της Γαλλίας Ντυμουά να του κάνει μια σπουδαία εγχείρηση. “Δεν φαντάζομαι να με μεταχειριστείτε με τον ίδιο τραχύ τρόπο που μεταχειρίζεστε τους φτωχούς και αθλίους αρρώστους στο νοσοκομείο σας”, είπε ο πρωθυπουργός στον χειρουργό. “Ο καθένας απ’ αυτούς τους αθλίους, όπως τους ονομάζετε, αρρώστους μου, είναι για μένα ένας πρωθυπουργός”, του απάντησε ο Μπουντόν.
“Οσο περνούν τα χρόνια/ Τόσο πιο πολύ μιλώ με τους ανθρώπους μου που έχουν φύγει./ Κι όλο και περισσότερο τους νιώθω δίπλα μου./ Μάλιστα χθες, έφαγα με τους γονείς μου πατάτες με τα μάραθα./ Πεντανόστιμες!”.
Το ποίημα “Νόστιμον ήμαρ” της Μαρινέλλας Βλαχάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
e-mail:kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
Η ΕΛΛΑΔΑ εξακολουθεί στα μπλόκα να αναστενάζει, ενώ στις ξένες αγορές ταυτόχρονα δανεικά για την επιβίωσή της ψάχνει. Σε άλλη ανάγνωση. Η Ελλάδα στις ξένες αγορές για την επιβίωσή της δανεικά ψάχνει, ενώ εξακολουθεί στα μπλόκα να αναστενάζει. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
ΤΟ ’ΓΡΑΨΑ και τις προάλλες, θα το γράψω και σήμερα, αυτό που λέει η μάνα μου. Σε αδύναμο κρέας κολλούνε παιδί μου, οι μύγες. Παραέγινε “αδύναμο κρέας” η Ελλάδα κι από μύγες, να κάτι μύγες, άλλο τίποτα! Ο,τι προλάβουν...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολες οι θύρες/ όταν η χρεία τες κουρταλεί... Διαχρονική ισχύ έχουν οι στίχοι του ποιητή. Αχ αυτή η χρεία! Κατά πόδας ακολουθεί την Ελλάδα ανά τους αιώνες.
ΚΙΝΙΝΟ για να αντιμετωπιστεί ο κίτρινος πυρετός! Ηθελα να ξέρω ποιoς είναι ο γιατρός που συνιστά α υτό το φάρμακο. Ακου να δεις περιέργεια που έχει ο άνθρωπος!
ΑΛΙ ΑΛΙ και τρισαλί/ στην Κατερίνα Μπατζελή! Κυρίως γιατί κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ της σέρνουν τα εξ αμάξης σε ιδιωτικές τους συζητήσεις. Λες κι αν ήταν αυτοί στη θέση της θα ’λυναν στο “πίτσι φιτίλι” τα μπλόκα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ο Κάρολος Παπούλιας για τον τόπο. Ακόμα και τα κόμματα της Αριστεράς που δεν τον ψηφίζουν για Πρόεδρο Δημοκρατίας το αναγνωρίζουν. Να κι ένα καλό που έκανε ο Κώστας Καραμανλής. Δική του επιλογή ήταν.
ΠΡΟΣ ΜΙΧΑΛΗ Χριστοφοράκο Α’ επιστολή, Κώστα Καραμανλή το ανάγνωσμα. Κάτι ξέρει ο ψάλτης και έβαλε το “Α” ή του ξέφυγε; Ιδωμεν.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος. Για το Εφετείο το γράφω. Αν σας φαίνεται βαρύς ο τίτλος αλλάξτε τον. Κάντε τον για παράδειγμα: το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ή το χρονικό μιας προαναγγελθείσης αποφάσεως...
Ο ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣ, η προαναγγελθείσα, το προαναγγελθέν. Επίθετον. Τριγενές και τρικατάληκτον. Στην Γραμματική θα το ρίξουμε τώρα.
“ΤΑ ΛΟΓΙΑ είναι περιττά όταν μιλάμε για την φιλοξενία των Χανιωτών, τη θετική τους διάθεση, τον αυθορμητισμό τους. Οι συμμετέχοντες στην ημερίδα είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν εξαιρετική κρητική κουζίνα και φρέσκια τσικουδιά σε γραφικό περιβάλλον στα χωριά του ορεινού Αποκόρωνα Χανίων, αλλά κυρίως με τη συντροφιά των Χανιωτών. Είναι πηγαίοι, είναι πρόσχαροι, είναι απλοί και φιλόξενοι...” Απ’ τα που έγραψε η Ελένη Διαφωνίδη στην εφ. “Εμπρός” της Ξάνθης (27.1.2010) σχετικά με την Ημερίδα που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Περιφερειακού Τύπου. Σαν δείγμα γραφής και πολλών παρόμοιων δημοσιευμάτων. Καλά να’ σαι Ελένη!
ΜΙΑ ΜΕΡΑ εκλήθη ο διαπρεπής χειρουργός Μπουντόν από τον πρωθυπουργό της Γαλλίας Ντυμουά να του κάνει μια σπουδαία εγχείρηση. “Δεν φαντάζομαι να με μεταχειριστείτε με τον ίδιο τραχύ τρόπο που μεταχειρίζεστε τους φτωχούς και αθλίους αρρώστους στο νοσοκομείο σας”, είπε ο πρωθυπουργός στον χειρουργό. “Ο καθένας απ’ αυτούς τους αθλίους, όπως τους ονομάζετε, αρρώστους μου, είναι για μένα ένας πρωθυπουργός”, του απάντησε ο Μπουντόν.
“Οσο περνούν τα χρόνια/ Τόσο πιο πολύ μιλώ με τους ανθρώπους μου που έχουν φύγει./ Κι όλο και περισσότερο τους νιώθω δίπλα μου./ Μάλιστα χθες, έφαγα με τους γονείς μου πατάτες με τα μάραθα./ Πεντανόστιμες!”.
Το ποίημα “Νόστιμον ήμαρ” της Μαρινέλλας Βλαχάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ διάλειμμα, κι αν προλάβει να γεννήσει η αλκυόνα τ’ αυγά της τα γέννησε, και ο καιρός ξαναβρήκε τον χειμωνιάτικο εαυτό του. Τζάμπα ανησυχούσαμε. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των μετεωρολόγων.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ σάλιο, επιμένει να λέει η κυβέρνηση. Πρώτα τα λεφτά στα βιβλιάρια κι ύστερα βλέπουμε, επιμένουν να λένε οι αγρότες όντας στα μπλόκα. Και το σήριαλ συνεχίζεται...
ΒΕΒΑΙΩΣ κι έχουν δίκιο οι αγρότες που βλέπουν ότι δουλεύουν στο τζάμπα και στο βερεσέ και δεν έχουν άλλο τρόπο να πιέσουν. Βεβαίως και έχουν δίκιο οι επαγγελματικές τάξεις που θίγονται απ’ τα μπλόκα. Βεβαίως κι έχει δίκιο η Κυβέρνηση που βρήκε μια διαλυμένη κατάσταση. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ και με τον... πυροφύλαξ, ο δικός μου. Ολοι γι’ αυτόν έχουν το δίκιο τους...
ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ που πάτησε τη γυναίκα που λέγεται Ελλάδα ήταν ο Καραμανλής. Ηρθε το ΕΚΑΒ που λέγεται Παπανδρέου. Από κει και πέρα γίνονται ιατρικά λάθη. Δεν έχουμε την ευθύνη που την πάτησε, αλλά υπάρχουν ιατρικά λάθη.
ΜΙΜΗΣ ο ... Αμίμητος (ο Μίμης Ανδρουλάκης, δηλαδή) “έφη” τα παραπάνω. Αν θα την γλιτώσει εντέλει η γυναίκα που λέγεται Ελλάδα και δεν την βάλουν στην Εντατική που λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο... δεν το “έφη”.
ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ μεν, παίρνοντάς μας σαν ενέχυρο τα παντελόνια δε. Πάλι καλά που δεν μας άφησαν θεόγυμνους! Υποχρεωμένοι απέναντί τους. Τι υποχρεωμένοι. Καταϋποχρεωμένοι. Κυριολεκτικά.
ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ πίσω από την “προσωπική αντιπάθεια προς τη Συναγωγή” εκ μέρους των δραστών; Περιττή, ακατάλληλη ή ανόητη η συγκεκριμένη ερώτηση;
ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ μια ήσυχη σιγανή σαν ευλογία βροχή ο Θεός και συ να κάθεσαι με την παρέα σου, μια μεγάλη και όμορφη παρέα ανθρώπων του Περιφερειακού Τύπου και πανεπιστημιακών δασκάλων στην “Τζιτζιφιά” του Μανόλη του Ξυλά, και να ροζονάρετε, τρώοντας μπουμπουριστούς χοχλιούς και πίνοντας τζιτζιφιανό κρασί. Ενας απ’ τους ορισμούς του επίγειου παραδείσου.
ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Κολοκοτρώνης ήταν ακόμα απλός οπλαρχηγός, έκανε μια μέρα δριμύτατες παρατηρήσεις σ’ ένα από τα παληκάρια του. Εκείνο οξύθυμο, όπως ήταν, έβγαλε απ’ τον ώμο του το καρυοφίλλι του, σκόπευσε τον καπετάνιο του και τράβηξε την σκανδάλη. Το όπλο, όμως, έπαθε εμπλοκή και ο Κολοκοτρώνης του είπε:”Σε τιμωρώ με δέκα μέρες περιορισμό στη σκηνή σου γιατί δεν συντηρούσες καλά το όπλο σου”.
“Χιόνια πολλά και τα χωριά μας/ όλα σχεδόν αποκλεισμένα./ Μαύρες κολόνες οι καπνοί/ κι ανεβαίνουν απ’ τα τζάκια στο Θεό/ ωσάν την προσευχή και το λιβάνι/ για να του πούνε με το νι με το σίγμα/ της μέρας και της νύχτας τα καθέκαστα/ και ψάχνει η μάνα μας να βρει/ πώς μπαίνει ο άνεμος κι από πού/ κι όλο της σβήνει το καντήλι/ και να της φταίει, πότε ο άσχημος καιρός/ και πότε, εκείνοι που χτίσανε το σπίτι”.
Το ποίημα “Χειμώνας” του Κώστα Χελμού.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
Χανιωτικα Νεα(28.01.10)
e-mail:kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ διάλειμμα, κι αν προλάβει να γεννήσει η αλκυόνα τ’ αυγά της τα γέννησε, και ο καιρός ξαναβρήκε τον χειμωνιάτικο εαυτό του. Τζάμπα ανησυχούσαμε. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των μετεωρολόγων.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ σάλιο, επιμένει να λέει η κυβέρνηση. Πρώτα τα λεφτά στα βιβλιάρια κι ύστερα βλέπουμε, επιμένουν να λένε οι αγρότες όντας στα μπλόκα. Και το σήριαλ συνεχίζεται...
ΒΕΒΑΙΩΣ κι έχουν δίκιο οι αγρότες που βλέπουν ότι δουλεύουν στο τζάμπα και στο βερεσέ και δεν έχουν άλλο τρόπο να πιέσουν. Βεβαίως και έχουν δίκιο οι επαγγελματικές τάξεις που θίγονται απ’ τα μπλόκα. Βεβαίως κι έχει δίκιο η Κυβέρνηση που βρήκε μια διαλυμένη κατάσταση. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ και με τον... πυροφύλαξ, ο δικός μου. Ολοι γι’ αυτόν έχουν το δίκιο τους...
ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ που πάτησε τη γυναίκα που λέγεται Ελλάδα ήταν ο Καραμανλής. Ηρθε το ΕΚΑΒ που λέγεται Παπανδρέου. Από κει και πέρα γίνονται ιατρικά λάθη. Δεν έχουμε την ευθύνη που την πάτησε, αλλά υπάρχουν ιατρικά λάθη.
ΜΙΜΗΣ ο ... Αμίμητος (ο Μίμης Ανδρουλάκης, δηλαδή) “έφη” τα παραπάνω. Αν θα την γλιτώσει εντέλει η γυναίκα που λέγεται Ελλάδα και δεν την βάλουν στην Εντατική που λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο... δεν το “έφη”.
ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ μεν, παίρνοντάς μας σαν ενέχυρο τα παντελόνια δε. Πάλι καλά που δεν μας άφησαν θεόγυμνους! Υποχρεωμένοι απέναντί τους. Τι υποχρεωμένοι. Καταϋποχρεωμένοι. Κυριολεκτικά.
ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ πίσω από την “προσωπική αντιπάθεια προς τη Συναγωγή” εκ μέρους των δραστών; Περιττή, ακατάλληλη ή ανόητη η συγκεκριμένη ερώτηση;
ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ μια ήσυχη σιγανή σαν ευλογία βροχή ο Θεός και συ να κάθεσαι με την παρέα σου, μια μεγάλη και όμορφη παρέα ανθρώπων του Περιφερειακού Τύπου και πανεπιστημιακών δασκάλων στην “Τζιτζιφιά” του Μανόλη του Ξυλά, και να ροζονάρετε, τρώοντας μπουμπουριστούς χοχλιούς και πίνοντας τζιτζιφιανό κρασί. Ενας απ’ τους ορισμούς του επίγειου παραδείσου.
ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Κολοκοτρώνης ήταν ακόμα απλός οπλαρχηγός, έκανε μια μέρα δριμύτατες παρατηρήσεις σ’ ένα από τα παληκάρια του. Εκείνο οξύθυμο, όπως ήταν, έβγαλε απ’ τον ώμο του το καρυοφίλλι του, σκόπευσε τον καπετάνιο του και τράβηξε την σκανδάλη. Το όπλο, όμως, έπαθε εμπλοκή και ο Κολοκοτρώνης του είπε:”Σε τιμωρώ με δέκα μέρες περιορισμό στη σκηνή σου γιατί δεν συντηρούσες καλά το όπλο σου”.
“Χιόνια πολλά και τα χωριά μας/ όλα σχεδόν αποκλεισμένα./ Μαύρες κολόνες οι καπνοί/ κι ανεβαίνουν απ’ τα τζάκια στο Θεό/ ωσάν την προσευχή και το λιβάνι/ για να του πούνε με το νι με το σίγμα/ της μέρας και της νύχτας τα καθέκαστα/ και ψάχνει η μάνα μας να βρει/ πώς μπαίνει ο άνεμος κι από πού/ κι όλο της σβήνει το καντήλι/ και να της φταίει, πότε ο άσχημος καιρός/ και πότε, εκείνοι που χτίσανε το σπίτι”.
Το ποίημα “Χειμώνας” του Κώστα Χελμού.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
Χανιωτικα Νεα(28.01.10)
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
Ευθύβολα και μη...
Γράφει ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
nek@haniotika-nea.gr
Καλημέρα...
Οι κότες, τα πίτουρα, τα άχερα, οι αχυράνθρωποι, οι μεταξωτές κορδέλες και τα φύκια, το κουτόχορτο, τα λαμόγια, οι αδιάντροποι κι οι ξεδιάντροποι, οι αισχροί και οι λασπολόγοι, οι γνωστοί-άγνωστοι...
Με άλλα λόγια... οι άπαντες και τα άπαντα -που τελειωμό δεν έχουνε για να αναφερθούν εδώ- πέρασαν για μια ακόμη φορά μπροστά από τα μάτια μου τούτες τις ημέρες, κάνοντας και πάλι την επίδειξή τους...
...Οπως πάντα έτσι πράττουν, κάθε φορά και ειδικά σε περιόδους κρίσιμες, μεγάλης ανέχειας -οικονομική κρίση το λέμε στις μέρες μας- αλλά και τις φορές που μια καταστροφή -βλέπε Αϊτή- ή έξαρση ενός φαινομένου βίας -πυρπόληση της Συναγωγής στην πόλη μας- συμβαίνουν!
Δεν με παραξενεύει τίποτα πια, το 'χω ξαναγράψει!
Ομως, κάποιες φορές, η πολλή και ολοφάνερη υποκρισία... απλά δεν αντέχεται!
Να μη μπορούμε να σώσουμε τη χώρα μας όντας στα όρια χρεωκοπίας αλλά να είμαστε ικανοί να συνδράμουμε στους πληγέντες της Αϊτής, πάνω στους οποίους έπεσαν ήδη σαν τους κοράκους όλοι για να αρπάξουν ό,τι μπορέσουν...
Δεδομένο ότι θα πάρουν περισσότερα απ' όσα θα δώσουν!
...Κι εμείς, από μακριά μακάριοι μες στην υπνηλία μας να βοηθούμε εκεί, όταν αδυνατούμε να βοηθήσουμε άλλους εδώ στα δικά μας, που μπρος στα μάτια μας όχι μόνο ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας αλλά πεθαίνουν λόγω της ανυπαρξίας... πρόνοιας!
Θυμάμαι το φονικό τσουνάμι του 2004, τα δισ. που στάλθηκαν και... χάθηκαν! Θυμάμαι τις φονικές φωτιές της Πελοποννήσου και τα δισ. που μαζεύτηκαν αλλά... κάπου εξαφανίστηκαν...
Θυμάμαι κι άλλα πολλά, ανούσιο να τα ξαναναφέρω!
Επίσης... θυμάμαι τους μετανάστες που δείρανε αλλά κανένας δεν κινητοποιήθηκε, κανέναν δεν συλλάβανε! Ακόμα, ακόμα δεν θυμάμαι να στάλθηκαν πανταχόθεν ποτέ τόσα πολλά μηνύματα αλληλεγγύης, συμπαράστασης για την πυρπόληση του Στεκιού τους!
Μα μάλλον πως ξεχνώ ότι υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων: εκείνων που χρήζουν της προσοχής, κι εκείνων που τους αφήνουν να παραμένουν στο περιθώριο...
Κάτι τέτοιες ώρες ανάλυσης των καταστάσεων, μακαρίζω τους "πτωχούς τω πνεύματι", αναπολώ την χαμένη αθωότητα των παιδικών μου χρόνων, όλα εκείνα που είχα στο μυαλό μου, στην ψυχή μου, στα όνειρά μου...
Και πάλι, καλημέρα!
τυπώστε αυτό το άρθρο
(Χανιωτικα νέα,27.01.2010)
nek@haniotika-nea.gr
Καλημέρα...
Οι κότες, τα πίτουρα, τα άχερα, οι αχυράνθρωποι, οι μεταξωτές κορδέλες και τα φύκια, το κουτόχορτο, τα λαμόγια, οι αδιάντροποι κι οι ξεδιάντροποι, οι αισχροί και οι λασπολόγοι, οι γνωστοί-άγνωστοι...
Με άλλα λόγια... οι άπαντες και τα άπαντα -που τελειωμό δεν έχουνε για να αναφερθούν εδώ- πέρασαν για μια ακόμη φορά μπροστά από τα μάτια μου τούτες τις ημέρες, κάνοντας και πάλι την επίδειξή τους...
...Οπως πάντα έτσι πράττουν, κάθε φορά και ειδικά σε περιόδους κρίσιμες, μεγάλης ανέχειας -οικονομική κρίση το λέμε στις μέρες μας- αλλά και τις φορές που μια καταστροφή -βλέπε Αϊτή- ή έξαρση ενός φαινομένου βίας -πυρπόληση της Συναγωγής στην πόλη μας- συμβαίνουν!
Δεν με παραξενεύει τίποτα πια, το 'χω ξαναγράψει!
Ομως, κάποιες φορές, η πολλή και ολοφάνερη υποκρισία... απλά δεν αντέχεται!
Να μη μπορούμε να σώσουμε τη χώρα μας όντας στα όρια χρεωκοπίας αλλά να είμαστε ικανοί να συνδράμουμε στους πληγέντες της Αϊτής, πάνω στους οποίους έπεσαν ήδη σαν τους κοράκους όλοι για να αρπάξουν ό,τι μπορέσουν...
Δεδομένο ότι θα πάρουν περισσότερα απ' όσα θα δώσουν!
...Κι εμείς, από μακριά μακάριοι μες στην υπνηλία μας να βοηθούμε εκεί, όταν αδυνατούμε να βοηθήσουμε άλλους εδώ στα δικά μας, που μπρος στα μάτια μας όχι μόνο ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας αλλά πεθαίνουν λόγω της ανυπαρξίας... πρόνοιας!
Θυμάμαι το φονικό τσουνάμι του 2004, τα δισ. που στάλθηκαν και... χάθηκαν! Θυμάμαι τις φονικές φωτιές της Πελοποννήσου και τα δισ. που μαζεύτηκαν αλλά... κάπου εξαφανίστηκαν...
Θυμάμαι κι άλλα πολλά, ανούσιο να τα ξαναναφέρω!
Επίσης... θυμάμαι τους μετανάστες που δείρανε αλλά κανένας δεν κινητοποιήθηκε, κανέναν δεν συλλάβανε! Ακόμα, ακόμα δεν θυμάμαι να στάλθηκαν πανταχόθεν ποτέ τόσα πολλά μηνύματα αλληλεγγύης, συμπαράστασης για την πυρπόληση του Στεκιού τους!
Μα μάλλον πως ξεχνώ ότι υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων: εκείνων που χρήζουν της προσοχής, κι εκείνων που τους αφήνουν να παραμένουν στο περιθώριο...
Κάτι τέτοιες ώρες ανάλυσης των καταστάσεων, μακαρίζω τους "πτωχούς τω πνεύματι", αναπολώ την χαμένη αθωότητα των παιδικών μου χρόνων, όλα εκείνα που είχα στο μυαλό μου, στην ψυχή μου, στα όνειρά μου...
Και πάλι, καλημέρα!
τυπώστε αυτό το άρθρο
(Χανιωτικα νέα,27.01.2010)
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ της διημερίδας για τις νέες τεχνολογίες και τον Περιφερειακό Τύπο, με την οποία άρχισε να λειτουργεί το Ινστιτούτο Περιφερειακού Τύπου πολλά, πάμπολλα, τα παραλειπόμενα που θα μπορούσαν να βρουν στέγη "στα πεταχτά". Από πού ν' αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς!
ΠΑΝΤΩΣ, αμαρτία εξομολογημένη αμαρτία δεν είναι, τη δεύτερη μέρα της διημερίδας, την Κυριακή δηλαδή, απουσίαζα. Όχι γιατί σκέφτηκα τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι, δεδομένου ότι το θέμα ήταν οι επιχειρηματικές στρατηγικές στην Ψηφιακή Εποχή. Ήταν που έπρεπε να γράψω τις Εύφημες Μνείες για την Δευτέρα.
ΩΡΑΙΟΣ και βεβαίως νέος, τι νέος, νεότατος και επιπλέον άνετος και στην ομιλία του και στην παρέα ο νέος γενικός γραμματέας Τύπου και Πληροφοριών Γιώργος Πετρουλάκης. Εξ Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης ορμώμενος ο καλλικρατιανής καταγωγής πατέρας του. Καλή άκρη για να κόψει την κορδέλα στα εγκαίνια του Ινστιτούτου που θα γίνουν άνοιξη καιρού, ο πρώτος τη τάξει Γιώργος της Κυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός της Χώρας, δηλαδή.
ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ την Πολιτεία στο πλευρό του ο Περιφερειακός Τύπος, τόσο χρειάζεται και τον Περιφερειακό Τύπο, στο πλευρό της η Πολιτεία. Μια απ' τις πολλές ατάκες που κράτησα απ' τα που είπε στην ομιλία του ο Γιώργος Πετρουλάκης. Η Πολιτεία δεν θ' αδιαφορήσει, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Μι' άλλη που αφορά βέβαια το Ινστιτούτο.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ δεν θα γινόταν αν δεν υπήρχε το Ίδρυμα "Αγία Σοφία", το ίδρυμα που δημιούργησε ο Παππούς, ο Ειρηναίος Γαλανάκης. Κάθετος ο οραματιστής και πραγματοποιός του Ινστιτούτου Γιάννης Γαρεδάκης σ' αυτό. Οι "σφραγιδοκράτορες" των Χανίων, βλέπετε, του κρατούσαν κλειστές τις πόρτες.
ΟΣΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ τον χώρο παλιότερα κι έρχονται για πρώτη φορά σήμερα, δεν τον αναγνωρίζουν. Ο και αντιπρόεδρος του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αγία Σοφία" το είπε στον χαιρετισμό του στην Διημερίδα που λέμε, αυτό. Στο ανακαινισμένο εκ βάθρων κτήριο που στεγάζει το Ινστιτούτο, αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο η αναφορά.
ΤΑ "ΕΠΑΙΞΑΝ", ας μου επιτραπεί η λέξη τόσο με τους χώρους του Ινστιτούτου και τον περιβάλλοντα χώρο, όσο και απ' το τοπίο του Αποκόρωνα και την όλη φιλοξενία οι 60 περίπου εκδότες και δημοσιογράφοι που συμετείχαν στην περί ης ο λόγος διημερίδα, όπως και οι εισηγητές της. Ο τόπος έχει φοβερή ενέργεια, έχω την αίσθηση ότι θέλει να με κρατήσει, μου είπε, για παράδειγμα, η Ελένη Διαφωνίδη απ' την Ξάνθη. Καλοδεχούμενη, Ελένη!
ΝΑ ΚΑΝΩ θέλει μιαν ευκή για ολόκληρη την χώρα/ για να γυρίσει ο καιρός να μπει μπροστά η Ντόρα! Με το που είδε στο "Ιπποκορώνιον" του Νίππους, μεταξύ των δημοσιογράφων που πήραν μέρος στην διημερίδα ο Ανδρέας Λιλικάκης τον και δημοσιογράφο, τ. βουλευτή Στέλιο Νικηφοράκη, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Του την είπε την μαντινάδα.
ΑΝ ΕΙΠΕ ο Ανδρέας μαντινάδα και για τον γράφοντα; Σιγά που θα του γλίτωνα. Την στήλη σου "Στα πεταχτά" πάντα τηνε διαβάζω/ και μέσα απ' την αλήθεια σου τον κόσμο να κοιτάζω. Να 'σαι καλά, Ανδρέα!
“...Το σπίτι μου θα ανήκει σε μια παγκόσμια πόλη/ θα είναι μια εστία πολυφωνική,/ θα διαφυλάσσει το παρελθόν μου,/ θα καλωσορίζει το μέλλον./ Εκείνο δε θα 'ναι άγνωστο πια,/ Ξέρω ότι θα το αναγνώσω,/ Η γραφή είναι καινούργια, τη μαθαίνω, τη γνωρίζω,/ Είναι αυτή των ποιητών.”.
Από το ποίημα "Παγκόσμια Πόλη" της Ελένης Πίππα.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ της διημερίδας για τις νέες τεχνολογίες και τον Περιφερειακό Τύπο, με την οποία άρχισε να λειτουργεί το Ινστιτούτο Περιφερειακού Τύπου πολλά, πάμπολλα, τα παραλειπόμενα που θα μπορούσαν να βρουν στέγη "στα πεταχτά". Από πού ν' αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς!
ΠΑΝΤΩΣ, αμαρτία εξομολογημένη αμαρτία δεν είναι, τη δεύτερη μέρα της διημερίδας, την Κυριακή δηλαδή, απουσίαζα. Όχι γιατί σκέφτηκα τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι, δεδομένου ότι το θέμα ήταν οι επιχειρηματικές στρατηγικές στην Ψηφιακή Εποχή. Ήταν που έπρεπε να γράψω τις Εύφημες Μνείες για την Δευτέρα.
ΩΡΑΙΟΣ και βεβαίως νέος, τι νέος, νεότατος και επιπλέον άνετος και στην ομιλία του και στην παρέα ο νέος γενικός γραμματέας Τύπου και Πληροφοριών Γιώργος Πετρουλάκης. Εξ Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης ορμώμενος ο καλλικρατιανής καταγωγής πατέρας του. Καλή άκρη για να κόψει την κορδέλα στα εγκαίνια του Ινστιτούτου που θα γίνουν άνοιξη καιρού, ο πρώτος τη τάξει Γιώργος της Κυβέρνησης, ο Πρωθυπουργός της Χώρας, δηλαδή.
ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ την Πολιτεία στο πλευρό του ο Περιφερειακός Τύπος, τόσο χρειάζεται και τον Περιφερειακό Τύπο, στο πλευρό της η Πολιτεία. Μια απ' τις πολλές ατάκες που κράτησα απ' τα που είπε στην ομιλία του ο Γιώργος Πετρουλάκης. Η Πολιτεία δεν θ' αδιαφορήσει, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Μι' άλλη που αφορά βέβαια το Ινστιτούτο.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ δεν θα γινόταν αν δεν υπήρχε το Ίδρυμα "Αγία Σοφία", το ίδρυμα που δημιούργησε ο Παππούς, ο Ειρηναίος Γαλανάκης. Κάθετος ο οραματιστής και πραγματοποιός του Ινστιτούτου Γιάννης Γαρεδάκης σ' αυτό. Οι "σφραγιδοκράτορες" των Χανίων, βλέπετε, του κρατούσαν κλειστές τις πόρτες.
ΟΣΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ τον χώρο παλιότερα κι έρχονται για πρώτη φορά σήμερα, δεν τον αναγνωρίζουν. Ο και αντιπρόεδρος του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αγία Σοφία" το είπε στον χαιρετισμό του στην Διημερίδα που λέμε, αυτό. Στο ανακαινισμένο εκ βάθρων κτήριο που στεγάζει το Ινστιτούτο, αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο η αναφορά.
ΤΑ "ΕΠΑΙΞΑΝ", ας μου επιτραπεί η λέξη τόσο με τους χώρους του Ινστιτούτου και τον περιβάλλοντα χώρο, όσο και απ' το τοπίο του Αποκόρωνα και την όλη φιλοξενία οι 60 περίπου εκδότες και δημοσιογράφοι που συμετείχαν στην περί ης ο λόγος διημερίδα, όπως και οι εισηγητές της. Ο τόπος έχει φοβερή ενέργεια, έχω την αίσθηση ότι θέλει να με κρατήσει, μου είπε, για παράδειγμα, η Ελένη Διαφωνίδη απ' την Ξάνθη. Καλοδεχούμενη, Ελένη!
ΝΑ ΚΑΝΩ θέλει μιαν ευκή για ολόκληρη την χώρα/ για να γυρίσει ο καιρός να μπει μπροστά η Ντόρα! Με το που είδε στο "Ιπποκορώνιον" του Νίππους, μεταξύ των δημοσιογράφων που πήραν μέρος στην διημερίδα ο Ανδρέας Λιλικάκης τον και δημοσιογράφο, τ. βουλευτή Στέλιο Νικηφοράκη, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Του την είπε την μαντινάδα.
ΑΝ ΕΙΠΕ ο Ανδρέας μαντινάδα και για τον γράφοντα; Σιγά που θα του γλίτωνα. Την στήλη σου "Στα πεταχτά" πάντα τηνε διαβάζω/ και μέσα απ' την αλήθεια σου τον κόσμο να κοιτάζω. Να 'σαι καλά, Ανδρέα!
“...Το σπίτι μου θα ανήκει σε μια παγκόσμια πόλη/ θα είναι μια εστία πολυφωνική,/ θα διαφυλάσσει το παρελθόν μου,/ θα καλωσορίζει το μέλλον./ Εκείνο δε θα 'ναι άγνωστο πια,/ Ξέρω ότι θα το αναγνώσω,/ Η γραφή είναι καινούργια, τη μαθαίνω, τη γνωρίζω,/ Είναι αυτή των ποιητών.”.
Από το ποίημα "Παγκόσμια Πόλη" της Ελένης Πίππα.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010
ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Ένα έργο ευλογία Θεού
"Κοιτίδα του μέλλοντος", κατά τον γενικό γραμματέα Τύπου Γιώργο Πετρουλάκη (που ειρήσθω εν παρόδω υποσχέθηκε αμέριστη συμπαράσταση). "Εστία ανάπτυξης", κατά τον βουλευτή Ευτύχη Δαμιανάκη. "Εκπληκτικό έργο" κατά τον βουλευτή Μανόλη Σκουλάκη. "Στοίχημα της έκφρασης του απλού πολίτη", κατά τον δήμαρχο Χανίων Κυριάκο Βιρβιδάκη. "Όραμα που έγινε πραγματικότητα" κατά τον νομάρχη Χανίων Γρηγόρη Αρχοντάκη. "Τεράστιο έργο που έρχεται να καλύψει ένα υπαρκτό κενό", κατά τον και αντιπρόεδρο του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αγία Σοφία" γενικό διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος" Νίκο Παπαδάκη. "Κέντρο ευρωπαϊκής εμβέλειας" κατά τον καθηγητή στο τμήμα ΜΜΕ και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχάλη Μεϊμάρη. "Μοναδικός χώρος που μπορεί να γίνει ένα καταπληκτικό εργαλείο για πολλά πράγματα", κατά τον καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Νίκο Μπακουνάκη. Κάποιοι απ' τους χαρακτηρισμούς για το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου που ακούστηκαν απ' το βήμα του, κατά την έναρξη της λειτουργίας του, στο πλαίσιο της διημερίδας που οργάνωσε σ' αυτό, προχθές και χθες, στις 23 και 24 Ιανουαρίου ο Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων (ΣΗΠΕ) με θέμα "Νέες Τεχνολογίες και Περιφερειακός Τύπος - Επιχειρηματικές Στρατηγικές στην Ψηφιακή Εποχή". Ούτε ίχνος υπερβολής σ' αυτούς, όπως και στους παρόμοιους που ακούστηκαν από τη γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής Χανίων του Συνασπισμού Βάλια Βαγιωνάκη και τους δημάρχους Φρε, Κρυονέριδας και Βάμου, Νίκο Γιαννούλη, Γρηγόρη Μαρκάκη και Λεωνίδα Λιμαντζάκη, αντίστοιχα που επίσης χαιρέτισαν. Για ένα έργο πραγματική ευλογία θεού για τον Αποκόρωνα, την Κρήτη και την Ελλάδα, αλλά και για την δημοσιογραφία σε πανελλήνιο αλλά και διεθνές επίπεδο υποθέτω ότι θα έκανε λόγο ο Παππούς, ο μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης αν ήταν παρών. Εκφράζοντας έτσι και την ικανοποίησή του για την αναδημιουργία και την μετεξέλιξη του έργου που εκείνος δημιούργησε, με εξασφαλισμένη την λειτουργία και του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αγία Σοφία". Με το που έμαθε άλλωστε ότι ζητούσε τον χώρο για τη δημιουργία του Ινστιτούτου ο Γιάννης Γαρεδάκης, όπως είπε στον χαιρετισμό του ο Νίκος Παπαδάκης, ήταν σίγουρος ότι θα γινόταν ένα τεράστιο έργο...
Φτάσαμε μόνο στη μέση
Όλοι που αναφέρονταν από το βήμα αλλά και στο περιθώριο της περί ης ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες διημερίδας, στο Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου, τα επίσημα εγκαίνια του οποίου θα γίνουν την άνοιξη αυτού του χρόνου, έκαναν λόγο για ένα ακόμα μέγα επίτευγμα του Γιάννη Γαρεδάκη. Ο ΣΗ-ΠΕ δια του προέδρου του Λεωνίδα Βαρουξή του απέμεινε ειδική τιμητική πλακέτα γι' αυτό (φωτ.). Για ένα ακόμα στοίχημα που έβαλε πρωτίστως με τον εαυτό του, και το οποίο πάρα πολλών, των περισσοτέρων, αν όχι όλων των εμπλεκόμενων τις δυσοίωνες προβλέψεις λόγω των πολλών και ποικίλων εμποδίων που φαινόταν ανυπέρβλητα, το κέρδισε. "Φτάσαμε στη μέση", ξεκαθάρισε πάντως ο ίδιος παρουσιάζοντας τους στόχους και τις προοπτικές του Ινστιτούτου, αφού αναφέρθηκε ονομαστικά σ' όλους όσοι με τον οποιοδήποτε τρόπο βοήθησαν. Καλό το κτήριο, καλές οι εγκαταστάσεις, όλα τέλεια, μέσα σ' ένα μαγευτικό περιβάλλον και γι' αυτόν. Και βεβαίως έτοιμα τα σχέδια και τα προγράμματα για υλοποίηση (τον Φλεβάρη θα πραγματοποιηθεί σεμινάριο των δημοσιογράφων της Κεντρικής Ελλάδας, ενώ το καλοκαίρι θα λειτουργήσει Καλοκαιρινό Σχολείο για δημοσιογράφους, για παράδειγμα), πλην όμως αυτό που θα μετρήσει στο τέλος για τον Γιάννη Γαρεδάκη περισσότερο είναι, όπως είπε, να γίνει το Ινστιτούτο ανταγωνιστικό απέναντι σ' αυτά της Ευρώπης. Τίποτα λιγότερο απ' αυτό!
Οι μαντινάδες του Ανδρέα Λιλικάκη
Να τα χωρέσω όλα όσα ήθελα στη στήλη σήμερα των αδυνάτων, βέβαια αδύνατο. Έτσι μένω μόνο προσώρας τουλάχιστον, σε τέσσερις απ΄ τις μαντινάδες που ειδικά για την περίσταση έφτιαξε και τραγούδησε ο πάντα πρόθυμος ν' ανταποκριθεί σε σχετικές εκδηλώσεις των "Χανιώτικων Νέων" καλός λυράρης Ανδρέας Λιλικάκης, στο τραπέζι που έγινε το Σάββατο το βράδυ στην παραδοσιακή ταβέρνα "Ιπποκορώνιον", που είναι στο Νίππος. Και γιατί μου το ζήτησαν πολλοί απ' τους συμμετέχοντες στη διημερίδα (εκδότες και δημοσιογράφοι απ' την άλλη Ελλάδα), που ειρήσθω εν παρόδω εντυπωσιάστηκαν απ' την όλη κρητική φιλοξενία αλλά και απ' το τοπίο του Αποκόρωνα. Και βεβαίως σαν δείγματα των εντυπώσεων που έμειναν. Πάμε λοιπόν, με την επεξήγηση ότι οι δύο πρώτες αναφέρονται στον Γιάννη Γαρεδάκη και οι άλλες ανα μία, σε δύο απ' τους εισηγητές της διημερίδας, που ήταν πράγματι εντυπωσιακοί:
Εσύ 'σαι ο πρωτομάστορας στην ενημέρωσή μας/ και είναι η εφημερίδα σου τιμή για το νησί μας.
Το Ίδρυμά σου έκανες στολίδι στην Ευρώπη/ γι' αυτό σε καμαρώνουνε του τόπου σου οι ανθρώποι.
Μας έχει κάνει την τιμή να έρθει απ' την Αθήνα/ ο Μπακουνάκης ο γνωστός που γράφει εις το "Βήμα".
Χίλια καλώς μας όρισες κύριε Μεϊμάρη/ πολλοί τηνε ζηλεύουνε του λόγου σου τη χάρη.
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Ένα έργο ευλογία Θεού
"Κοιτίδα του μέλλοντος", κατά τον γενικό γραμματέα Τύπου Γιώργο Πετρουλάκη (που ειρήσθω εν παρόδω υποσχέθηκε αμέριστη συμπαράσταση). "Εστία ανάπτυξης", κατά τον βουλευτή Ευτύχη Δαμιανάκη. "Εκπληκτικό έργο" κατά τον βουλευτή Μανόλη Σκουλάκη. "Στοίχημα της έκφρασης του απλού πολίτη", κατά τον δήμαρχο Χανίων Κυριάκο Βιρβιδάκη. "Όραμα που έγινε πραγματικότητα" κατά τον νομάρχη Χανίων Γρηγόρη Αρχοντάκη. "Τεράστιο έργο που έρχεται να καλύψει ένα υπαρκτό κενό", κατά τον και αντιπρόεδρο του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αγία Σοφία" γενικό διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος" Νίκο Παπαδάκη. "Κέντρο ευρωπαϊκής εμβέλειας" κατά τον καθηγητή στο τμήμα ΜΜΕ και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχάλη Μεϊμάρη. "Μοναδικός χώρος που μπορεί να γίνει ένα καταπληκτικό εργαλείο για πολλά πράγματα", κατά τον καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Νίκο Μπακουνάκη. Κάποιοι απ' τους χαρακτηρισμούς για το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου που ακούστηκαν απ' το βήμα του, κατά την έναρξη της λειτουργίας του, στο πλαίσιο της διημερίδας που οργάνωσε σ' αυτό, προχθές και χθες, στις 23 και 24 Ιανουαρίου ο Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων (ΣΗΠΕ) με θέμα "Νέες Τεχνολογίες και Περιφερειακός Τύπος - Επιχειρηματικές Στρατηγικές στην Ψηφιακή Εποχή". Ούτε ίχνος υπερβολής σ' αυτούς, όπως και στους παρόμοιους που ακούστηκαν από τη γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής Χανίων του Συνασπισμού Βάλια Βαγιωνάκη και τους δημάρχους Φρε, Κρυονέριδας και Βάμου, Νίκο Γιαννούλη, Γρηγόρη Μαρκάκη και Λεωνίδα Λιμαντζάκη, αντίστοιχα που επίσης χαιρέτισαν. Για ένα έργο πραγματική ευλογία θεού για τον Αποκόρωνα, την Κρήτη και την Ελλάδα, αλλά και για την δημοσιογραφία σε πανελλήνιο αλλά και διεθνές επίπεδο υποθέτω ότι θα έκανε λόγο ο Παππούς, ο μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης αν ήταν παρών. Εκφράζοντας έτσι και την ικανοποίησή του για την αναδημιουργία και την μετεξέλιξη του έργου που εκείνος δημιούργησε, με εξασφαλισμένη την λειτουργία και του Κοινωφελούς Ιδρύματος "Αγία Σοφία". Με το που έμαθε άλλωστε ότι ζητούσε τον χώρο για τη δημιουργία του Ινστιτούτου ο Γιάννης Γαρεδάκης, όπως είπε στον χαιρετισμό του ο Νίκος Παπαδάκης, ήταν σίγουρος ότι θα γινόταν ένα τεράστιο έργο...
Φτάσαμε μόνο στη μέση
Όλοι που αναφέρονταν από το βήμα αλλά και στο περιθώριο της περί ης ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες διημερίδας, στο Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου, τα επίσημα εγκαίνια του οποίου θα γίνουν την άνοιξη αυτού του χρόνου, έκαναν λόγο για ένα ακόμα μέγα επίτευγμα του Γιάννη Γαρεδάκη. Ο ΣΗ-ΠΕ δια του προέδρου του Λεωνίδα Βαρουξή του απέμεινε ειδική τιμητική πλακέτα γι' αυτό (φωτ.). Για ένα ακόμα στοίχημα που έβαλε πρωτίστως με τον εαυτό του, και το οποίο πάρα πολλών, των περισσοτέρων, αν όχι όλων των εμπλεκόμενων τις δυσοίωνες προβλέψεις λόγω των πολλών και ποικίλων εμποδίων που φαινόταν ανυπέρβλητα, το κέρδισε. "Φτάσαμε στη μέση", ξεκαθάρισε πάντως ο ίδιος παρουσιάζοντας τους στόχους και τις προοπτικές του Ινστιτούτου, αφού αναφέρθηκε ονομαστικά σ' όλους όσοι με τον οποιοδήποτε τρόπο βοήθησαν. Καλό το κτήριο, καλές οι εγκαταστάσεις, όλα τέλεια, μέσα σ' ένα μαγευτικό περιβάλλον και γι' αυτόν. Και βεβαίως έτοιμα τα σχέδια και τα προγράμματα για υλοποίηση (τον Φλεβάρη θα πραγματοποιηθεί σεμινάριο των δημοσιογράφων της Κεντρικής Ελλάδας, ενώ το καλοκαίρι θα λειτουργήσει Καλοκαιρινό Σχολείο για δημοσιογράφους, για παράδειγμα), πλην όμως αυτό που θα μετρήσει στο τέλος για τον Γιάννη Γαρεδάκη περισσότερο είναι, όπως είπε, να γίνει το Ινστιτούτο ανταγωνιστικό απέναντι σ' αυτά της Ευρώπης. Τίποτα λιγότερο απ' αυτό!
Οι μαντινάδες του Ανδρέα Λιλικάκη
Να τα χωρέσω όλα όσα ήθελα στη στήλη σήμερα των αδυνάτων, βέβαια αδύνατο. Έτσι μένω μόνο προσώρας τουλάχιστον, σε τέσσερις απ΄ τις μαντινάδες που ειδικά για την περίσταση έφτιαξε και τραγούδησε ο πάντα πρόθυμος ν' ανταποκριθεί σε σχετικές εκδηλώσεις των "Χανιώτικων Νέων" καλός λυράρης Ανδρέας Λιλικάκης, στο τραπέζι που έγινε το Σάββατο το βράδυ στην παραδοσιακή ταβέρνα "Ιπποκορώνιον", που είναι στο Νίππος. Και γιατί μου το ζήτησαν πολλοί απ' τους συμμετέχοντες στη διημερίδα (εκδότες και δημοσιογράφοι απ' την άλλη Ελλάδα), που ειρήσθω εν παρόδω εντυπωσιάστηκαν απ' την όλη κρητική φιλοξενία αλλά και απ' το τοπίο του Αποκόρωνα. Και βεβαίως σαν δείγματα των εντυπώσεων που έμειναν. Πάμε λοιπόν, με την επεξήγηση ότι οι δύο πρώτες αναφέρονται στον Γιάννη Γαρεδάκη και οι άλλες ανα μία, σε δύο απ' τους εισηγητές της διημερίδας, που ήταν πράγματι εντυπωσιακοί:
Εσύ 'σαι ο πρωτομάστορας στην ενημέρωσή μας/ και είναι η εφημερίδα σου τιμή για το νησί μας.
Το Ίδρυμά σου έκανες στολίδι στην Ευρώπη/ γι' αυτό σε καμαρώνουνε του τόπου σου οι ανθρώποι.
Μας έχει κάνει την τιμή να έρθει απ' την Αθήνα/ ο Μπακουνάκης ο γνωστός που γράφει εις το "Βήμα".
Χίλια καλώς μας όρισες κύριε Μεϊμάρη/ πολλοί τηνε ζηλεύουνε του λόγου σου τη χάρη.
Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010
TO ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Η γιαγιά η Μπήλιω
Ο μικρός Νικόλας που ήρθε απ’ τη Ρωσία
και δεν είχε αρχίσει ακόμα να μιλά,
έχει μάθει κι όλας χίλιες μύριες λέξεις
και να κουβεντιάζει στα ελληνικά!
Ο μικρός Νικόλας που ήρθε απ’ τη Ρωσία,
για να παίξει μπάλα βγαίνει στην αυλή,
μα ο ήλιος καίει και τον τσουρουφλίζει
κι ο Νικόλας κλαίει στη γιαγιά του τρέχει
και της λέει ο ήλιος πως τον ενοχλεί.
Κι η γιαγιά η Μπήλιω που ήρθε απ’ τη Ρωσία
και δεν ξέρει ακόμα γρι ελληνικά,
στην αυλή της βγαίνει αναστατωμένη,
το παιδάκι ψάχνει που το λένε…ήλιο,
για να του τα ψάλλει αλά …ρωσικά!
Μα κανείς δεν είναι στη μικρή αυλή της
κι η γιαγιά η Μπήλιω ψάχνει κι απορεί
πού να πήγε τάχα το…κακό παιδί
που το λένε ήλιο και τον εγγονό της
τόσο τον πειράζει και τον ενοχλεί!
Και την πιάνει γέλιο και την παίρνει κλάμα,
τη γιαγιά τη Μπήλιω που ήρθε απ’ τη Ρωσία
και δεν ξέρει ακόμα γρι ελληνικά,
όταν ο Νικόλας δείχνοντας ψηλά,
«να ‘τονε τον ήλιο!», λέει, «βρε γιαγιά!»
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Ευδοκίας Σκορδαλά Κακατσακη "Και στη μέση η χαρά"{βραβειο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς)
Ο μικρός Νικόλας που ήρθε απ’ τη Ρωσία
και δεν είχε αρχίσει ακόμα να μιλά,
έχει μάθει κι όλας χίλιες μύριες λέξεις
και να κουβεντιάζει στα ελληνικά!
Ο μικρός Νικόλας που ήρθε απ’ τη Ρωσία,
για να παίξει μπάλα βγαίνει στην αυλή,
μα ο ήλιος καίει και τον τσουρουφλίζει
κι ο Νικόλας κλαίει στη γιαγιά του τρέχει
και της λέει ο ήλιος πως τον ενοχλεί.
Κι η γιαγιά η Μπήλιω που ήρθε απ’ τη Ρωσία
και δεν ξέρει ακόμα γρι ελληνικά,
στην αυλή της βγαίνει αναστατωμένη,
το παιδάκι ψάχνει που το λένε…ήλιο,
για να του τα ψάλλει αλά …ρωσικά!
Μα κανείς δεν είναι στη μικρή αυλή της
κι η γιαγιά η Μπήλιω ψάχνει κι απορεί
πού να πήγε τάχα το…κακό παιδί
που το λένε ήλιο και τον εγγονό της
τόσο τον πειράζει και τον ενοχλεί!
Και την πιάνει γέλιο και την παίρνει κλάμα,
τη γιαγιά τη Μπήλιω που ήρθε απ’ τη Ρωσία
και δεν ξέρει ακόμα γρι ελληνικά,
όταν ο Νικόλας δείχνοντας ψηλά,
«να ‘τονε τον ήλιο!», λέει, «βρε γιαγιά!»
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή της Ευδοκίας Σκορδαλά Κακατσακη "Και στη μέση η χαρά"{βραβειο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς)
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει
ο Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΧΙΛΙΑ καλώς ωρίσατε του Τύπου τα αστέρια / απ' όλες τις καλές σειρές της πένας τα ξαθέρια. Για τους σαράντα εκδότες - δημοσιογράφους από την άλλη Ελλάδα, τους πανεπιστημιακούς και τους ανθρώπους των ΜΜΕ που παίρνουν μέρος σήμερα Σάββατο και αύριο Κυριακή στη διημερίδα που διοργανώνει ο Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων (ΣΗΠΕ) στις εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου (ΙΕΤ), στους Άγιους Πάντες Αποκορώνου, με θέμα “Νέες τεχνολογίες και περιφερειακός Τύπος: Επιχειρηματικές στρατηγικές στην ψηφιακή σύγκλιση”, και διά της στήλης “στα πεταχτά”, το καλωσόρισμα.
ΑΝΟΙΓΩ παρένθεση. Η πιο καλή ποιότητα ενός πράγματος, η αφρόκρεμά του, είναι, κατά που μας λέει και ο... εδικός και ειδικός Αντώνης Ξανθινάκης στο Λεξικό του (“Λεξικό ερμηνευτικό και ετυμολογικό του δυτικοκρητικού γλωσσικού ιδιώματος” Δ' Εκδοση, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), το “ξαθέρι”. Το μέλι μου είναι ξαθέρι, λέμε για παράδειγμα. Κλείνω την παρένθεση.
Ο,ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ θα ήταν η λέξη “ξαθέρι” και για το ΙΕΤ, αν υπήρχαν κι άλλα παρόμοια μ' αυτό στον χώρο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Δεν υπάρχουν όμως. Μόνο ο Γιάννης Γαρεδάκης μπορεί κατά που φαίνεται να βάζει τέτοια λογής στοιχήματα, όπως αυτό του Ινστιτούτου, και να τα κερδίζει.
ΚΑΝΕΙ κρύο κάνει τσίφι / για το δόλιο το κοτσίφι! Το ξανάγραψα τις προάλλες, ανάγκη πάσα, ωστόσο να το ξαναγράψω και σήμερα. Αποκλειστικά δια την μεταφοράν του πράγματος αυτήν την φορά. Πολύ κρύο για τη δόλια την Ελλαδίτσα μας, αδέλφια! Τόσο που δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα την βγάλει, αν την βγάλει, καθαρή, δίχως “παλτό”.
ΑΛΙΜΟΝΟ του που δεν έχει νύχια να ξυστεί και περιμένει να τον ξύσουν οι άλλοι. Αντί να τον ξύσουν, θα τον ξελουρίσουν και θα βγούνε στο παζάρι για να πουλήσουν όσο όσο τις λουρίδες που έβγαλαν. Σιβυλλικός ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος; Ε, όχι δα! Σαφής η αναφορά του.
ΜΕΣ ΣΤΟ δάσος τριγυρνώ / τριγυρνώ και τραγουδώ / γρίπη των χοίρων είσαι δω; Σιγά που θα παραξηγηθεί η γρίπη των χοίρων και θα πάρει το μπαστούνι της να μας κυνηγήσει! Ποιο μπαστούνι της;
ΒΡΟΧΗ πέφτουν τα χαστούκια απ' τις διεθνείς αγορές. Σιγά σιγά και με τη σειρά! Να προλαβαίνουμε τουλάχιστον να γυρίζουμε μάγουλο!
ΑΛΛΟΣ είναι ο Θοδωρής κι άλλος είναι που θωρείς. Υπέρ του διαλόγου των μπλόκων ο Θοδωρής. Υπέρ του μπλόκου του διαλόγου ο άλλος που θωρείς.
ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ μια μέρα περιπατούσα / συνάντησα τη νέα που αγαπούσα... Αλήθεια, τι θέλει να πει ο ποιητής;
ΜΙΑ ΜΕΡΑ παραπονέθηκε στον περίφημο πρωθυπουργό του Λουδοβίκου ΙΔ', Κολμπέρ, ένας νεαρός αριστοκράτης και του ζήτησε να τον διορίσει σε μια υψηλή κρατική θέση. Για να τον πείσει, άρχισε μάλιστα να του αραδιάζει όλους τους τίτλους ευγενείας που είχε για την οικογένειά του. Ο Κολμπέρ τον άκουσε χαμογελώντας και όταν τέλειωσε του είπε: “Κάτι θα γίνει αγαπητέ μου! Φαίνεστε νέος με προσόντα. Όσο για τους αριστοκρατικούς σας τίτλους, ελπίζω να μη σας σταθούν εμπόδιο”.
“...Το ξέρω πως δεν μου ανήκει τίποτα / απ' όσα λένε ιδιοκτησία / καθώς, άλλοι τα είχαν χτες, / σε άλλους θα ανήκουν κάποιο χάραμα / μα και σ’ αυτούς προσωρινά, / κανείς δεν παίρνει τίποτα μαζί του. / Το ξέρω, ήλθα ξένος εις τη γη, / ξένος στην υστεριά θα φύγω / και τι μένει; / μόνο η αύρα από το όποιο όνομα / κι αυτό, μέχρι να το σκεπάσουν χρονοθίνες”.
Από το ποίημα “Ο ξένος” του Γιάννη Πολυράκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
http\\:petaxta.blogspot.com
ο Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΧΙΛΙΑ καλώς ωρίσατε του Τύπου τα αστέρια / απ' όλες τις καλές σειρές της πένας τα ξαθέρια. Για τους σαράντα εκδότες - δημοσιογράφους από την άλλη Ελλάδα, τους πανεπιστημιακούς και τους ανθρώπους των ΜΜΕ που παίρνουν μέρος σήμερα Σάββατο και αύριο Κυριακή στη διημερίδα που διοργανώνει ο Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων (ΣΗΠΕ) στις εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου (ΙΕΤ), στους Άγιους Πάντες Αποκορώνου, με θέμα “Νέες τεχνολογίες και περιφερειακός Τύπος: Επιχειρηματικές στρατηγικές στην ψηφιακή σύγκλιση”, και διά της στήλης “στα πεταχτά”, το καλωσόρισμα.
ΑΝΟΙΓΩ παρένθεση. Η πιο καλή ποιότητα ενός πράγματος, η αφρόκρεμά του, είναι, κατά που μας λέει και ο... εδικός και ειδικός Αντώνης Ξανθινάκης στο Λεξικό του (“Λεξικό ερμηνευτικό και ετυμολογικό του δυτικοκρητικού γλωσσικού ιδιώματος” Δ' Εκδοση, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), το “ξαθέρι”. Το μέλι μου είναι ξαθέρι, λέμε για παράδειγμα. Κλείνω την παρένθεση.
Ο,ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ θα ήταν η λέξη “ξαθέρι” και για το ΙΕΤ, αν υπήρχαν κι άλλα παρόμοια μ' αυτό στον χώρο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Δεν υπάρχουν όμως. Μόνο ο Γιάννης Γαρεδάκης μπορεί κατά που φαίνεται να βάζει τέτοια λογής στοιχήματα, όπως αυτό του Ινστιτούτου, και να τα κερδίζει.
ΚΑΝΕΙ κρύο κάνει τσίφι / για το δόλιο το κοτσίφι! Το ξανάγραψα τις προάλλες, ανάγκη πάσα, ωστόσο να το ξαναγράψω και σήμερα. Αποκλειστικά δια την μεταφοράν του πράγματος αυτήν την φορά. Πολύ κρύο για τη δόλια την Ελλαδίτσα μας, αδέλφια! Τόσο που δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα την βγάλει, αν την βγάλει, καθαρή, δίχως “παλτό”.
ΑΛΙΜΟΝΟ του που δεν έχει νύχια να ξυστεί και περιμένει να τον ξύσουν οι άλλοι. Αντί να τον ξύσουν, θα τον ξελουρίσουν και θα βγούνε στο παζάρι για να πουλήσουν όσο όσο τις λουρίδες που έβγαλαν. Σιβυλλικός ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος; Ε, όχι δα! Σαφής η αναφορά του.
ΜΕΣ ΣΤΟ δάσος τριγυρνώ / τριγυρνώ και τραγουδώ / γρίπη των χοίρων είσαι δω; Σιγά που θα παραξηγηθεί η γρίπη των χοίρων και θα πάρει το μπαστούνι της να μας κυνηγήσει! Ποιο μπαστούνι της;
ΒΡΟΧΗ πέφτουν τα χαστούκια απ' τις διεθνείς αγορές. Σιγά σιγά και με τη σειρά! Να προλαβαίνουμε τουλάχιστον να γυρίζουμε μάγουλο!
ΑΛΛΟΣ είναι ο Θοδωρής κι άλλος είναι που θωρείς. Υπέρ του διαλόγου των μπλόκων ο Θοδωρής. Υπέρ του μπλόκου του διαλόγου ο άλλος που θωρείς.
ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ μια μέρα περιπατούσα / συνάντησα τη νέα που αγαπούσα... Αλήθεια, τι θέλει να πει ο ποιητής;
ΜΙΑ ΜΕΡΑ παραπονέθηκε στον περίφημο πρωθυπουργό του Λουδοβίκου ΙΔ', Κολμπέρ, ένας νεαρός αριστοκράτης και του ζήτησε να τον διορίσει σε μια υψηλή κρατική θέση. Για να τον πείσει, άρχισε μάλιστα να του αραδιάζει όλους τους τίτλους ευγενείας που είχε για την οικογένειά του. Ο Κολμπέρ τον άκουσε χαμογελώντας και όταν τέλειωσε του είπε: “Κάτι θα γίνει αγαπητέ μου! Φαίνεστε νέος με προσόντα. Όσο για τους αριστοκρατικούς σας τίτλους, ελπίζω να μη σας σταθούν εμπόδιο”.
“...Το ξέρω πως δεν μου ανήκει τίποτα / απ' όσα λένε ιδιοκτησία / καθώς, άλλοι τα είχαν χτες, / σε άλλους θα ανήκουν κάποιο χάραμα / μα και σ’ αυτούς προσωρινά, / κανείς δεν παίρνει τίποτα μαζί του. / Το ξέρω, ήλθα ξένος εις τη γη, / ξένος στην υστεριά θα φύγω / και τι μένει; / μόνο η αύρα από το όποιο όνομα / κι αυτό, μέχρι να το σκεπάσουν χρονοθίνες”.
Από το ποίημα “Ο ξένος” του Γιάννη Πολυράκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
http\\:petaxta.blogspot.com
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Στα πεταχτα
Γράφει
ο Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΤΣΙ ΚΑΙ δεκαπενταρίσει ο μήνας, πάει τελείωσε! Πολύ περισσότερο αν εικοσαρίσει. Σαν τσουρί (το θυμάστε οι παλιότεροι, απ’ τα πενήντα και πάνω) στην κατηφόρα πηγαίνει. Με την έννοια αυτή πάει, τι πάει, πηγαιμένος είναι ο Γενάρης. Καλό Φλεβάρη, λοιπόν!
ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ παρά του μη έχοντος. Σ’ όλους τους τόνους το λέει η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κατερίνα Μπατζελή και το επικυρώνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στους αγρότες που γι’ άλλη μια χρονιά βγήκαν στα μπλόκα. Ωστόσο αγιού μην τάξεις τάξιμο και κοπελιού κουλούρι.
ΚΑΙ ΚΑΛΑ ο άγιος, ο όποιος άγιος! Μέχρι και σαράντα χρόνια μπορεί να περιμένει να κάνεις τα που του έταξες. Τα κοπέλια όμως, τα όποια κοπέλια, οι αγρότες εν προκειμένω, κόμπο το δένουν. Ατάκα κι επιτόπου, με το που θα γίνεις κυβέρνηση, το κουλούρι που τους έταξες θέλουν.
ΚΑΤΩΤΑΤΗ τιμή τα 3 ευρώ ανά κιλό! Εφέτος αυτό ζητούν οι αγρότες. Πράσινος τσίγκος ο πάλαι ποτέ πράσινος χρυσός.
ΤΙ ΚΑΛΑ που είναι στην αντιπολίτευση! Και πόσο καλύτερα στην αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης! Ασπρο να λέει ο αρχηγός του κόμματός σου, μαύρο να λέεις εσύ. Μαύρο να λέει εκείνος, άσπρο να λέεις εσύ. Τι φωτογραφίζω την Ντόρα; Ιδέα σας είναι...
ΤΟ “ΔΥΣΤΥΧΩΣ επτωχεύσαμεν” δεν το είπαμε επισήμως τουλάχιστον, ακόμα. Ισως γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς επιτηρούμεθα!
Ο ΘΕΟΣ να βλέπει τους επιτηρητάς μας, ο θεός να βλέπει τους επιτηρητάς μας, ο θεός να βλέπει τους επιτηρητάς μας... Αλλο πάλι και τούτο...
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ την Αϊτή! Μην ξεχνάμε τι χαρά μπορεί να δώσει το όποιο περίσσευμα απ’ το υστέρημά μας!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΤΣΠΑΓΙΑ που δεν έκανε μάγια, στον Ζίκο που ήτανε μόνο για το ζήτω και από εκεί στον Μπάντοβιτς και στον Νινιάδη για να βγάλουν την ομάδα απ’ τον Αδη! Βουλωμένο γράμμα διάβασα τις προάλλες. Τα γραπτά μένουν.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ καταναλίσκει τα τρία τέταρτα της ζωής του, δια να εύρη τρόπον που να εξοφλήσει γρηγορώτερα το υπόλοιπον τέταρτον. Οποιος διαφωνεί μ’ αυτό που έγραψε στην “Σιδηρά Διαθήκη” του ο πολύς Πολύβιος Δημητρακόπουλος, ας μου τηλεφωνήσει.
ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ (συμμετέχουμε) “μαζικά” στη συνεστίαση που διοργανώνει απόψε στην “Νεράιδα” καλεί τα μέλη και τους φίλους της η Ενωση Πνευματικών Δημιουργών του Νομού μας. Να πάτε! (πάμε!). Το πνεύμα θέλει οινό-πνευμα για να λειτουργεί. Τουλάχιστον πότε πότε.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ του Γεωργίου Καραϊσκάκη έπιασαν έναν συνάδελφό τους που είχε λιποτακτήσει κατά την ώρα της μάχης κι ετοιμάζονταν να τον σκοτώσουν, ο μεγάλος στρατηγός του ’21 τους σταμάτησε και τους είπε: “Σταθείτε μια στιγμή. Σας αφήνω να τον κάνετε ό,τι θέλετε, αλλά σκεφτείτε τούτο: Αν τον σκοτώσετε , θα πράξετε δίκαια, αν τον συγχωρήσετε άγια”. Οι στρατιώτες το σκέφτηκαν και έπραξαν άγια.
“Δεν ξέρω τι θα κάνω / Με τα κόκκινα παπούτσια / Που δεν πρόλαβες να τα φορέσεις / Δεν θέλω να τα χαρίσω / Μα ούτε και στο ντουλάπι να τ’ αφήσω / Γι’ αυτό θα τα γεμίσω χώμα / Και θα φυτέψω βασιλικό / Να μυρίζει τους δρόμους / Που δεν περπάτησες / Τη νύχτα που έγινες νύχτα”.
Από την ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Κακάρογλου “Αδεια εξόδου”.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
ο Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΤΣΙ ΚΑΙ δεκαπενταρίσει ο μήνας, πάει τελείωσε! Πολύ περισσότερο αν εικοσαρίσει. Σαν τσουρί (το θυμάστε οι παλιότεροι, απ’ τα πενήντα και πάνω) στην κατηφόρα πηγαίνει. Με την έννοια αυτή πάει, τι πάει, πηγαιμένος είναι ο Γενάρης. Καλό Φλεβάρη, λοιπόν!
ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ παρά του μη έχοντος. Σ’ όλους τους τόνους το λέει η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κατερίνα Μπατζελή και το επικυρώνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στους αγρότες που γι’ άλλη μια χρονιά βγήκαν στα μπλόκα. Ωστόσο αγιού μην τάξεις τάξιμο και κοπελιού κουλούρι.
ΚΑΙ ΚΑΛΑ ο άγιος, ο όποιος άγιος! Μέχρι και σαράντα χρόνια μπορεί να περιμένει να κάνεις τα που του έταξες. Τα κοπέλια όμως, τα όποια κοπέλια, οι αγρότες εν προκειμένω, κόμπο το δένουν. Ατάκα κι επιτόπου, με το που θα γίνεις κυβέρνηση, το κουλούρι που τους έταξες θέλουν.
ΚΑΤΩΤΑΤΗ τιμή τα 3 ευρώ ανά κιλό! Εφέτος αυτό ζητούν οι αγρότες. Πράσινος τσίγκος ο πάλαι ποτέ πράσινος χρυσός.
ΤΙ ΚΑΛΑ που είναι στην αντιπολίτευση! Και πόσο καλύτερα στην αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης! Ασπρο να λέει ο αρχηγός του κόμματός σου, μαύρο να λέεις εσύ. Μαύρο να λέει εκείνος, άσπρο να λέεις εσύ. Τι φωτογραφίζω την Ντόρα; Ιδέα σας είναι...
ΤΟ “ΔΥΣΤΥΧΩΣ επτωχεύσαμεν” δεν το είπαμε επισήμως τουλάχιστον, ακόμα. Ισως γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς επιτηρούμεθα!
Ο ΘΕΟΣ να βλέπει τους επιτηρητάς μας, ο θεός να βλέπει τους επιτηρητάς μας, ο θεός να βλέπει τους επιτηρητάς μας... Αλλο πάλι και τούτο...
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ την Αϊτή! Μην ξεχνάμε τι χαρά μπορεί να δώσει το όποιο περίσσευμα απ’ το υστέρημά μας!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΤΣΠΑΓΙΑ που δεν έκανε μάγια, στον Ζίκο που ήτανε μόνο για το ζήτω και από εκεί στον Μπάντοβιτς και στον Νινιάδη για να βγάλουν την ομάδα απ’ τον Αδη! Βουλωμένο γράμμα διάβασα τις προάλλες. Τα γραπτά μένουν.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ καταναλίσκει τα τρία τέταρτα της ζωής του, δια να εύρη τρόπον που να εξοφλήσει γρηγορώτερα το υπόλοιπον τέταρτον. Οποιος διαφωνεί μ’ αυτό που έγραψε στην “Σιδηρά Διαθήκη” του ο πολύς Πολύβιος Δημητρακόπουλος, ας μου τηλεφωνήσει.
ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ (συμμετέχουμε) “μαζικά” στη συνεστίαση που διοργανώνει απόψε στην “Νεράιδα” καλεί τα μέλη και τους φίλους της η Ενωση Πνευματικών Δημιουργών του Νομού μας. Να πάτε! (πάμε!). Το πνεύμα θέλει οινό-πνευμα για να λειτουργεί. Τουλάχιστον πότε πότε.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ του Γεωργίου Καραϊσκάκη έπιασαν έναν συνάδελφό τους που είχε λιποτακτήσει κατά την ώρα της μάχης κι ετοιμάζονταν να τον σκοτώσουν, ο μεγάλος στρατηγός του ’21 τους σταμάτησε και τους είπε: “Σταθείτε μια στιγμή. Σας αφήνω να τον κάνετε ό,τι θέλετε, αλλά σκεφτείτε τούτο: Αν τον σκοτώσετε , θα πράξετε δίκαια, αν τον συγχωρήσετε άγια”. Οι στρατιώτες το σκέφτηκαν και έπραξαν άγια.
“Δεν ξέρω τι θα κάνω / Με τα κόκκινα παπούτσια / Που δεν πρόλαβες να τα φορέσεις / Δεν θέλω να τα χαρίσω / Μα ούτε και στο ντουλάπι να τ’ αφήσω / Γι’ αυτό θα τα γεμίσω χώμα / Και θα φυτέψω βασιλικό / Να μυρίζει τους δρόμους / Που δεν περπάτησες / Τη νύχτα που έγινες νύχτα”.
Από την ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Κακάρογλου “Αδεια εξόδου”.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ! Τουλάχιστον ο καιρός ξαναβρήκε τον εαυτό του. Ο χειμώνας των χαρτιών έγινε και χειμώνας της καθημερινότητας. Είδε κι έπαθε για να γυρίσει το πράγμα, αλλά το θέμα είναι ότι τελικά γύρισε.
ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ μέρες δεν θα ’χουμε; Ακου να δεις ερωτήσεις, φίλε μου! Στο ξεκρέμαστο. Στο εντελώς ξεκρέμαστο.
ΚΑΙ ΚΑΛΑ τις εξετάσεις του Α’ εξαμήνου, έστω μ’ ένα πενταράκι, κι αυτό με ερωτηματικό, τις πέρασε η κυβέρνηση. Για να δούμε τι θα κάνουμε στα ανά μήνα πρόχειρα διαγωνίσματα και στις εξετάσεις του Β’ εξαμήνου τον Ιούνιο! Οταν δεν θα ’ναι στους βαθμολογητές ο Χοακίμ Αλμούνια...
ΑΛΑΤΙ ΨΙΛΟ, αλάτι χοντρό / έχασα την αξιοπιστία μου, / ψάχνω να την βρω. Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό, / έχασα την αξιοπιστία μου / ψάχνω να την βρω. Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό / έχασα την αξιοπιστία μου / ψάχνω να την βρω... Καλά το καταλάβατε. Η Ελλάδα, δια του υπουργού της των Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου είναι που τραγουδεί το γνωστό τραγουδάκι, παίζοντας το επίσης γνωστό παιχνιδάκι.
ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕΧΡΙ τον Ιούνιο! Τότε θ’ αναλάβει τα σκήπτρα της ελληνικής οικονομίας ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Λουκάς Παπαδήμος και όλα θα βρούνε τον δρόμο τους. Δικός μας και δικός τους. Η απόλυτη επιλογή.
ΠΡΟΧΘΕΣ ΤΟ βράδυ δεν είχαμε διακοπή ρεύματος! Ας γράψουμε μια καλή κουβέντα για την
ΔΕΗ, λοιπόν! Οχι με το παραμικρό να της την πέφτουμε!
Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ βγαίνει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Σωτήρης Χατζηγάκης και να παριστάνει τον κήνσορα! Δημοκρατία έχουμε θα μου πείτε. Ο καθένας δικαιούται δια να ομιλεί. Στην κυριολεξία ο καθένας.
ΝΑ ΠΑΝΕ ΓΙΑ τρία χρόνια στην έρημο. Εκεί να μείνουν τρώγοντας ακρίδες και μέλι άγριο. Και βεβαίως προσευχόμενοι. Στον τέταρτο, έχοντας χαμηλά το κεφάλι, να επιστρέψουν. Τότε, ίσως, να θέλει να τους ακούσει ο λαός. Σιβυλλικός ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος; Δεν το νομίζω! Εγώ, τουλάχιστον, κατάλαβα καλά τα που μου είπε.
ΧΑΝΩ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ μου, χάνεις την καρέκλα σου, χάνει την καρέκλα του. Χάνουμε τις καρέκλες μας, χάνετε τις καρέκλες σας, χάνουν τις καρέκλες τους... Και καλά να κλαίμε, κλαίτε, κλαίνε, εμείς, εσείς, αυτοί, οι δήμαρχοι! Να κλαίω, κλαίεις, κλαίει, εγώ, εσύ, αυτός, ο αντιδήμαρχος του δήμου Ακρα Κόσμου;
“ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΝΑ δίδης πολλήν προσοχήν εις τας θεωρίας· η ιστορία των πραγμάτων είναι πολύ διαφορετική των θεωριών, αίτινες αυτό τούτο αποδεικνύουσιν: ότι δεν υπάρχει θεωρίας ανάγκη, όπου τα πράγματι λαλούσι, και λειτουργούσιν ομαλώς και κανονικώς”. Από την “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΕΝΑ ΠΡΩΙ η Ξανθίππη, η γυναίκα του Σωκράτη, άνοιξε μαζί του μια συζήτηση που κατέληξε σε φιλονικία. Ο Σωκράτης υποχώρησε και έφυγε δίχως να μιλήσει. Η Ξανθίππη όμως άναψε πιο πολύ. Τρέχει, λοιπόν, αρπάζει έναν κουβά νερό και του το αδειάζει στο κεφάλι, την ώρα που περνούσε απ’ το παράθυρο. Ο Σωκράτης έγινε, βέβαια μουσκίδι, δεν έχασε όμως την ψυχραιμία του και είπε κοιτάζοντας ψηλά προς τον ουρανό. “Επρεπε να το φανταζόμουνα ότι ύστερα από τις βροντές θα ακολουθούσε η βροχή!”
“... Στου κύκλου τα γυρίσματα θε να γυρίσω πίσω, / να ξαναδώ το σπίτι μας που λαχταρά η καρδιά μου. / Κι αν μάθεις, μάνα, θλιβερό κι αβάσταχτο μαντάτο, / πως τούτο δω το άχαρο και το πικρό το χώμα / δέχτηκε το κουφάρι μου κι έκρυψε το κορμί μου / μην κλάψεις δάκρυα πικρά και μη μοιρολογήσεις, / μον φώναξε τους φίλους μου, κάλεσε τους δικούς μου / και στρώσ’ τους τάβλα για να φαν’ σαν να ’ναι πανηγύρι”...”.
Από το ποίημα “Ο μισεμός” του Ανδρέα Αυγερινού.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
e-mail:kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ! Τουλάχιστον ο καιρός ξαναβρήκε τον εαυτό του. Ο χειμώνας των χαρτιών έγινε και χειμώνας της καθημερινότητας. Είδε κι έπαθε για να γυρίσει το πράγμα, αλλά το θέμα είναι ότι τελικά γύρισε.
ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ μέρες δεν θα ’χουμε; Ακου να δεις ερωτήσεις, φίλε μου! Στο ξεκρέμαστο. Στο εντελώς ξεκρέμαστο.
ΚΑΙ ΚΑΛΑ τις εξετάσεις του Α’ εξαμήνου, έστω μ’ ένα πενταράκι, κι αυτό με ερωτηματικό, τις πέρασε η κυβέρνηση. Για να δούμε τι θα κάνουμε στα ανά μήνα πρόχειρα διαγωνίσματα και στις εξετάσεις του Β’ εξαμήνου τον Ιούνιο! Οταν δεν θα ’ναι στους βαθμολογητές ο Χοακίμ Αλμούνια...
ΑΛΑΤΙ ΨΙΛΟ, αλάτι χοντρό / έχασα την αξιοπιστία μου, / ψάχνω να την βρω. Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό, / έχασα την αξιοπιστία μου / ψάχνω να την βρω. Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό / έχασα την αξιοπιστία μου / ψάχνω να την βρω... Καλά το καταλάβατε. Η Ελλάδα, δια του υπουργού της των Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου είναι που τραγουδεί το γνωστό τραγουδάκι, παίζοντας το επίσης γνωστό παιχνιδάκι.
ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕΧΡΙ τον Ιούνιο! Τότε θ’ αναλάβει τα σκήπτρα της ελληνικής οικονομίας ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Λουκάς Παπαδήμος και όλα θα βρούνε τον δρόμο τους. Δικός μας και δικός τους. Η απόλυτη επιλογή.
ΠΡΟΧΘΕΣ ΤΟ βράδυ δεν είχαμε διακοπή ρεύματος! Ας γράψουμε μια καλή κουβέντα για την
ΔΕΗ, λοιπόν! Οχι με το παραμικρό να της την πέφτουμε!
Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ βγαίνει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Σωτήρης Χατζηγάκης και να παριστάνει τον κήνσορα! Δημοκρατία έχουμε θα μου πείτε. Ο καθένας δικαιούται δια να ομιλεί. Στην κυριολεξία ο καθένας.
ΝΑ ΠΑΝΕ ΓΙΑ τρία χρόνια στην έρημο. Εκεί να μείνουν τρώγοντας ακρίδες και μέλι άγριο. Και βεβαίως προσευχόμενοι. Στον τέταρτο, έχοντας χαμηλά το κεφάλι, να επιστρέψουν. Τότε, ίσως, να θέλει να τους ακούσει ο λαός. Σιβυλλικός ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος; Δεν το νομίζω! Εγώ, τουλάχιστον, κατάλαβα καλά τα που μου είπε.
ΧΑΝΩ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ μου, χάνεις την καρέκλα σου, χάνει την καρέκλα του. Χάνουμε τις καρέκλες μας, χάνετε τις καρέκλες σας, χάνουν τις καρέκλες τους... Και καλά να κλαίμε, κλαίτε, κλαίνε, εμείς, εσείς, αυτοί, οι δήμαρχοι! Να κλαίω, κλαίεις, κλαίει, εγώ, εσύ, αυτός, ο αντιδήμαρχος του δήμου Ακρα Κόσμου;
“ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΝΑ δίδης πολλήν προσοχήν εις τας θεωρίας· η ιστορία των πραγμάτων είναι πολύ διαφορετική των θεωριών, αίτινες αυτό τούτο αποδεικνύουσιν: ότι δεν υπάρχει θεωρίας ανάγκη, όπου τα πράγματι λαλούσι, και λειτουργούσιν ομαλώς και κανονικώς”. Από την “Χρυσή Διαθήκη” του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΕΝΑ ΠΡΩΙ η Ξανθίππη, η γυναίκα του Σωκράτη, άνοιξε μαζί του μια συζήτηση που κατέληξε σε φιλονικία. Ο Σωκράτης υποχώρησε και έφυγε δίχως να μιλήσει. Η Ξανθίππη όμως άναψε πιο πολύ. Τρέχει, λοιπόν, αρπάζει έναν κουβά νερό και του το αδειάζει στο κεφάλι, την ώρα που περνούσε απ’ το παράθυρο. Ο Σωκράτης έγινε, βέβαια μουσκίδι, δεν έχασε όμως την ψυχραιμία του και είπε κοιτάζοντας ψηλά προς τον ουρανό. “Επρεπε να το φανταζόμουνα ότι ύστερα από τις βροντές θα ακολουθούσε η βροχή!”
“... Στου κύκλου τα γυρίσματα θε να γυρίσω πίσω, / να ξαναδώ το σπίτι μας που λαχταρά η καρδιά μου. / Κι αν μάθεις, μάνα, θλιβερό κι αβάσταχτο μαντάτο, / πως τούτο δω το άχαρο και το πικρό το χώμα / δέχτηκε το κουφάρι μου κι έκρυψε το κορμί μου / μην κλάψεις δάκρυα πικρά και μη μοιρολογήσεις, / μον φώναξε τους φίλους μου, κάλεσε τους δικούς μου / και στρώσ’ τους τάβλα για να φαν’ σαν να ’ναι πανηγύρι”...”.
Από το ποίημα “Ο μισεμός” του Ανδρέα Αυγερινού.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010
ΜΟΥ ΣΟΥ ΤΟΥ...ΑΛΑ ΠΡΟΥΣΤ
Γράφει η Νανώ Κουτσάκη-Σπανουδάκη
Ο,τι έχεις δίνεις - Ο,τι δίνεις κρατάς
Απαντά η λογοτέχνης και «παραμυθού» Ευδοκία Σκορδαλά - Κακατσάκη
«Γράφει παραμύθια για μικρούς και μεγάλους» είχε πει ο πρώην νομάρχης Χανίων κ. Γ. Κατσανεβάκης προλογίζοντας εκδήλωση προς τιμήν της. Πράγματι. Όλα τα παραμύθια της, αν και απευθύνονται σε πολύ μικρά παιδιά, στην ουσία είναι παραμύθια και για μεγάλους. Eίναι παραμύθια με μεγάλες δόσεις φαντασίας και ονείρου αλλά -ταυτόχρονα- είναι παραμύθια που διαπαιδαγωγούν. Παραμύθια γραμμένα σε γλώσσα τρυφερή, μητρική, χαδιάρικη πηγαία λογοτεχνική και όχι λογοτεχνίζουσα. Παραμύθια αισιοδοξίας και πίστης για τη ζωή, παραμύθια θέλησης, παραμύθια συμβίωσης - επιβίωσης όλων με όλους, παραμύθια που περιλαμβάνουν πάντα τρία ΔΟΜΙΚΑ συστατικά: Αγάπη και αγάπη και αγάπη. Αυτό είναι, νομίζουμε, το χάρισμα της. Να οδηγεί τις παιδικές ψυχές στο ΦΩΣ της ζωής, δείχνοντας παράλληλα και σε μας πόσο… σκοτεινά είναι όταν κάνουμε το λάθος να μην ονειρευόμαστε, να μην διασκεδάζουμε, να μην αλληλοβοηθιόμαστε να εμποδίζουμε την ΧΑΡΑ να πλημμυρίζει την ζωή μας και των άλλων. Γι’ αυτό άλλωστε τα παραμύθια της, απέκτησαν πολυάριθμους φανατικούς μικρούς αναγνώστες και βέβαια ξεχώρισαν και διακρίθηκαν με πανελλήνιες διακρίσεις. Αφού, είναι «γραμμένα» με το «Σουραύλι της καρδιάς της», για να δανειστούμε τον τίτλο της πρώτης ποιητικής της συλλογής.
Ακολούθησαν, το «Ένα αστέρι πέφτει στη γη», η εξαιρετική μυθοπλασία «Ο Βασιλιάς των Ονείρων» που πήρε το Α’ βραβείο από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού βιβλίου και το οποίο έγινε και θεατρική παράσταση, το «Με λένε Ελπίδα», παιδικό μυθιστόρημα που πήρε Έπαινο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός και ήταν και υποψήφιο για το κρατικό βραβείο του 2005, «Ο Ευτύχης και το Ουράνιο Τόξο», παραμύθι, υποψήφιο (short list) για το κρατικό βραβείο παιδικής λογοτεχνίας, «Να σ’ αγαπούν και ν’ αγαπάς», «Το νησί που ταξίδευε» και πρόσφατα «Ο Λυκούργος και το Δίχτυ της Αγάπης».
Εν τω μεταξύ, βέβαια, η ποίηση συνεχίζει να την απασχολεί και η ανέκδοτη ποιητική της συλλογή «…Και στη μέση η Χαρά» βραβεύτηκε σε πανελλήνιο διαγωνισμό που διοργανώνει κάθε χρόνο η πανελλήνια γυναικεία λογοτεχνική συντροφιά, ενώ, φέτος, της είχε ζητηθεί και ήταν και μέλος της ομάδας των αξιολογητών των ποιητικών συλλογών που υποβλήθηκαν.
Φέτος , προοιωνίζεται ένας χρόνος υψηλής λογοτεχνικής παραγωγικότητας αφού είναι έτοιμο το «Ένα παράξενο γαϊτανάκι» σε ειδική έκδοση για παιδιά που τώρα αρχίζουν να διαβάζουν όπως και το παραμύθι «Η Χαρά του Θεού» (εμπνευσμένο, όπως εξομολογητικά μάθαμε, σε ώρες απασχόλησης με την εγγονή της) ενώ, σειρά παίρνει και το «Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό» και πολλές άλλες καταγραμμένες ιδέες που έχουν ήδη γονιμοποιηθεί στην παραμυθο-μήτρα της. Πώς γίνεται η «γονιμοποίηση»; Θυμάται όπως γράφει, «… ακούσματα, παραμύθια, δημοτικά τραγούδια, θρύλους… ταξίδια της φαντασίας και των ονείρων της παιδικής της ηλικίας στην φύση της ιδιαίτερης πατρίδας της, την (μεταφυσικής ομορφιάς) Σαμοθράκη και την Αλεξανδρούπολη….» Και των Χανιών μας, βέβαια που υπεραγαπά. Και τα «ζυμώνω -γράφει- με αλήθειες και εικόνες της ζωής όσα είδα, άκουσα, ένιωσα, ταξιδεύοντας μ’ αυτό τον …μαγικό τρόπο!» Όπως τα «μαγικά» της παραμύθια, δηλαδή. Γεγονός στο οποίο συνηγορεί και η «μαγική» …αποκάλυψη που κάνει η στήλη σήμερα βασιζόμενη στην πίστη ότι ΤΙΠΟΤΑ στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Γνωρίζετε, ότι (κατά διόλου τυχαίο αλλά …μαγικό λόγο), η εθνικοτοπική μας παραμυθού, η Ευδοκία Σκορδαλά Κακατσάκη που σήμερα απαντά στο «Μου, σου, του α λα Προυστ» γεννήθηκε την ίδια ημέρα (2 Απριλίου) με τον παγκόσμιο παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν; Δηλαδή, την παγκόσμια ημέρα εορτασμού της παιδικής λογοτεχνίας; Αυτά δεν είναι συμπτώσεις. Γιατί όπως, και η ίδια άθελά της -συνομολογεί στην τελευταία απάντησή της για το «μότο - φιλοσοφία» ζωής, της: «Ό,τι έχεις δίνεις. Ο,τι δίνεις κρατάς».
Η Ευδοκία, μετά την αποφοίτησή της από την Σχολή Οικιακής Οικονομίας και Νηπιαγωγών ζει στα Χανιά μας. Με τον άνδρα της, τον άλλο γλαφυρό, καταξιωμένο λογοτέχνη-δημοσιογράφο - δάσκαλο, Βαγγέλη Κακατσάκη, τα παιδιά τους Θεοκλή και Νεκτάριο και τις οικογένειές τους. Εργάστηκε ως εργοθεραπεύτρια στο Ψυχιατρείο Χανίων όπου εξέδιδε το μηνιαίο, ποικίλης ύλης περιοδικό «Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ» με συνεργασίες αποκλειστικά ασθενών. Την ίδια ώρα, ποιήματα, διηγήματα και χρονογραφήματά της δημοσιεύονται σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Είναι μέλος των Πνευματικών Δημιουργών Χανίων, του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Συνεργάζεται με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου στο πρόγραμμα «Συγγραφείς και Εικονογράφοι στα Σχολεία», με την εφημερίδα «Χανιώτικα νέα» και εδώ και πολλά χρόνια επιμελείται και παρουσιάζει την εβδομαδιαία, ζωντανή εκπομπή του Ράδιο «Μαρτυρία» της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου «Παραμύθι… μαγικό».
Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας; •
Η αισιοδοξία.
Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί; •
Οι πατημασιές του φωτός, ο σάλαγος της καινούργιας μέρας μέσα στο δωμάτιο. Το σφύριγμα ενός κότσυφα…
Τι είναι για σας ευτυχία; •
Να μ’ αγαπούν και ν’ αγαπώ!
Τι είναι για σας δυστυχία; •
Που υπάρχουν παιδιά ενός κατώτερου Θεού! Που πεινούν, διψούν,
πονούν, φοβούνται… Πεθαίνουν πριν ζήσουν …κι εγώ…
Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια; •
Γελώ και κλαίω συχνά.
Το βασικό σας ελάττωμα; •
Το άγχος και η ανασφάλειά μου.
Η βασική σας απασχόληση; •
Είμαι η Μαίρη η Παναγιωταρά…Τρέχω και δε φτάνω…
Ποια αρετή προτιμάτε σε ένα άνδρα; •
Την ευγένεια και την τρυφερότητα.
…σε μια γυναίκα; •
Τα ίδια.
Τι εκτιμάτε • περισσότερο στους φίλους σας;
Που μ’ αγαπούν όπως είμαι! Που χαίρονται με τις χαρές και λυπούνται με τις λύπες μου!
Αν δεν ήσασταν ο εαυτός σας • ποιος θα θέλατε να ήσασταν;
Η μητέρα Τερέζα.
Ποιος θα ήταν ο • ιδανικός τόπος για να ζήσετε;
Το νησί που ταξίδευε!
Το αγαπημένο σας • ταξίδι;
Όταν, μικρό παιδί στη Σαμοθράκη, κι ενώ έξω χιόνιζε, καθισμένη μπροστά στο τζάκι, άκουγα μαγεμένη από τη μάννα μου, με ένα σωρό λεπτομέρειες τις περιπέτειες και τα κατορθώματα του Οδυσσέα και του Θησέα!...
Ο • αγαπημένος σας συγγραφέας;
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Ο • αγαπημένος σας ποιητής;
Ο Γιάννης Ρίτσος
Ο αγαπημένος σας • συνθέτης;
Ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ο αγαπημένος σας ζωγράφος; •
Ο Νικηφόρος Λύτρας.
Ο αγαπημένος σας ήρωας – ηρωίδα από την • λογοτεχνία;
Η Άννα Νον του Γκομέζ.
Η ταινία που σας σημάδεψε; •
Οι Άθλιοι με τον Ζαν Γκαμπέν. Την είδα όταν ήμουν 10 χρονών, με το σχολείο!
Τι απεχθάνεστε περισσότερο; •
Την τσιγκουνιά και την αδιαφορία.
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα; •
Όταν η αλήθεια πονάει…
Σε ποια λάθη δείχνετε την μεγαλύτερη επιείκεια; •
Στα ανθρώπινα.
Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος; •
Να εκφράζω με τη μουσική ό,τι νιώθω και φαντάζομαι.
Με ποια • ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Δύσκολη ερώτηση. Θα ήθελα να έχω μια στάλα από το ηθικό μεγαλείο του Σωκράτη! Αλλά….
Οταν δεν γράφετε • (παραμύθια ή ποιήματα) ποια είναι αγαπημένη σας ασχολία;
Φροντίζω τον κήπο, περπατώ με την Εύα τη λυκοσκυλίνα μου, κολυμπώ (το καλοκαίρι), …χαζεύω! Λατρεύω να είμαι με τα παιδιά και τα εγγόνια μου, με φίλους. Επισκέπτομαι σχολεία και συζητώ με τους μικρούς μου αναγνώστες .
Τι σας λείπει περισσότερο; •
Η ξενοιασιά των παιδικών μου χρόνων.
Ο μεγαλύτερος φόβος • σας;
Να χάσω το παιδί που έχω μέσα μου.
Εάν συναντούσατε το Θεό τι θα θέλατε να σας πει; •
Σε καλό δρόμο βρίσκεσαι! Προχώρα!
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον • καιρό;
Γράφω, διαβάζω, ονειρεύομαι! Δόξα τω Θεώ!
Ποιο είναι το • μότο σας ;
Ό,τι έχεις δίνεις. Ό,τι δίνεις κρατάς!
Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΚΑΙΡΟΣ για φίλου σπίτι αυτές τις μέρες! Και να γεννά η γουρούνα του, και να 'ναι λουχούνα η γυναίκα του, και να στάζουνε τα κεραμίδια του, και να μην έχει να βάλει ξύλα στην παρασιά, και να 'χει αμάζωχτες τσ' ελιές. Για να προσθέσω το τελευταίο, να βγάλω το άχτι μου, το ξαναγράφω κι οφέτος. Εντάξει, και για να θυμούμαστε τι λέγανε οι παλιοί μας όντεν έπιανε τσίκνα.
Ν' ΑΝΟΙΞΩ παρένθεση για να πω ότι “τσίκνα” λέμε στο Νίππος, εκτός των άλλων, την κακοκαιρία που βαστά μέρες και δε λέει να τελειώσει. Στο Σέλινο αντίθετα, όπως γράφει και ο Αντώνης Ξανθινάκης στο Λεξικό του (“Λεξικό ερμηνευτικό κι ετυμολογικό του δυτικοκρητικού γλωσσικού ιδιώματος” Δ' Έκδοση Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης) λένε την αδύνατη και παροδική βροχή. Κλείνω την παρένθεση.
ΕΛΛΑΣ - ΙΣΠΑΝΙΑ συμμαχία! Ούτε πλερωμένο, δικηγόρο μας, να τον είχαμε τον Ισπανό πρωθυπουργό Θαπατέρο. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος και ο Θεός να κόβει μέρες από την Κυβέρνηση του Γιώργου και να του τις δίνει στην δική του.
ΑΠΟ ΤΟ Eurogroup στο Eco/fin, με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης ανά χείρας ο υπουργός μας των Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Από τον Άννα στον Καϊάφα; Δεν θα τό 'λεγα. Εκτός και αν αφήσουν την Άνκελα Μέρκελ να το παίξει Πόντιος Πιλάτος.
ΟΣΑ ΕΦΕΡΑΝ οι 100 πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, δεν θα τα φέρουν οι υπόλοιπες 1.360 της τετραετίας. Μόνο στη βράση κολλά το σίδερο.
ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ πλέι-μέικερ δικαιωματικά ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Δυάρι ο υπουργός των Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Τριάρι ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης. Τεσσάρι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και πεντάρι ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος. Έτοιμη για το εν μπι έι η ομάδα της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν σας αρέσει; Κάμετε εσείς την δική σας ομάδα. Αν θέλετε, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και παίκτες από την εξέδρα. Τον Κώστα Σημίτη, τον Αλέκο Παπαδόπουλο και τον Λουκά Παπαδήμο, που υπέδειξε ο επίτιμος... εκλέκτορας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, για παράδειγμα.
“ΕΜΕΙΣ ψηφίζουμε Ικτίνο”. Ο τίτλος του τρίτου κεφαλαίου του βιβλίου
“Ε, δήμαρχε!” που έχω προτείνει προς συγγραφήν. Θυμάστε τα δύο προηγούμενα;
ΑΣΤΕΙΑ αστεία μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα και χωρίς γενικούς γραμματείς. Και χωρίς υπουργούς μπορεί να κυβερνηθεί άμα λάχει να πούμε.
ΠΗΡΕ την οικογένεια και πριν μετρήσεις τρία / για τις γιορτές επήγανε στην μακρινή Αυστρία. Αν δεν καταλάβατε σε ποιον αναφέρεται η μαντινάδα που έγραψε ο Ηλίας Σταματάκης, ο μαντιναδολόγος μας, διαβάστε και τη δεύτερη: Λέτε να πήρε δανεικά; Μπορεί να τα γυρίσει; Η Τράπεζα του Κώστα μας πρέπει να τα χαρίσει. Καταλάβατε τώρα, ε;
Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ανάπτυξη της αγροτικής τάξης ή η αγροτική τάξη της αγροτικής ανάπτυξης; Ιδού το μέγα θέμα που έχει να λύσει διαχρονικά το αρμόδιο υπουργείο...
ΟΙ ΑΒΔΗΡΙΤΕΣ αποφάσισαν κάποτε να κατασκευάσουν ένα υδραγωγείο για να υδρεύσουν την πόλη τους που δεν είχε νερό. Έτσι άρχισαν έναν έρανο και με το σημαντικό ποσό που μάζεψαν, κατασκεύασαν μια μεγάλη δεξαμενή και μια εξίσου ωραία καλλιμάρμαρη βρύση. Όταν όλα αυτά ήταν έτοιμα ανακάλυψαν ότι είχαν λησμονήσει το σπουδαιότερο, τη μεταφορά δηλαδή του νερού στην πόλη. Και επειδή στο μεταξύ τα λεφτά είχαν εξαντληθεί έμειναν η δεξαμενή και η βρύση χωρίς νερό.
“Οταν πλήθαιναν οι βροχές / και το κρύο δυνάμωνε / γυρίζανε πίσω οι πρόγονοι του σπιτιού· / κι οι μορφές τους σοβαρές/ σχηματίζονταν στις υγρασίες του τοίχου. / Τα βράδυα στις βεγγέρες / όλο μιλούσαν για τα δικά τους / με το στόμα μας. / Κι όλο πίνανε καμιά γουλιά κρασί / απ' το ποτήρι του πατέρα...”.
Από το ποίημα “Οι βεγγέρες του χειμώνα” της Μαρινέλλας Βλαχάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΚΑΙΡΟΣ για φίλου σπίτι αυτές τις μέρες! Και να γεννά η γουρούνα του, και να 'ναι λουχούνα η γυναίκα του, και να στάζουνε τα κεραμίδια του, και να μην έχει να βάλει ξύλα στην παρασιά, και να 'χει αμάζωχτες τσ' ελιές. Για να προσθέσω το τελευταίο, να βγάλω το άχτι μου, το ξαναγράφω κι οφέτος. Εντάξει, και για να θυμούμαστε τι λέγανε οι παλιοί μας όντεν έπιανε τσίκνα.
Ν' ΑΝΟΙΞΩ παρένθεση για να πω ότι “τσίκνα” λέμε στο Νίππος, εκτός των άλλων, την κακοκαιρία που βαστά μέρες και δε λέει να τελειώσει. Στο Σέλινο αντίθετα, όπως γράφει και ο Αντώνης Ξανθινάκης στο Λεξικό του (“Λεξικό ερμηνευτικό κι ετυμολογικό του δυτικοκρητικού γλωσσικού ιδιώματος” Δ' Έκδοση Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης) λένε την αδύνατη και παροδική βροχή. Κλείνω την παρένθεση.
ΕΛΛΑΣ - ΙΣΠΑΝΙΑ συμμαχία! Ούτε πλερωμένο, δικηγόρο μας, να τον είχαμε τον Ισπανό πρωθυπουργό Θαπατέρο. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος και ο Θεός να κόβει μέρες από την Κυβέρνηση του Γιώργου και να του τις δίνει στην δική του.
ΑΠΟ ΤΟ Eurogroup στο Eco/fin, με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης ανά χείρας ο υπουργός μας των Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Από τον Άννα στον Καϊάφα; Δεν θα τό 'λεγα. Εκτός και αν αφήσουν την Άνκελα Μέρκελ να το παίξει Πόντιος Πιλάτος.
ΟΣΑ ΕΦΕΡΑΝ οι 100 πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, δεν θα τα φέρουν οι υπόλοιπες 1.360 της τετραετίας. Μόνο στη βράση κολλά το σίδερο.
ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ πλέι-μέικερ δικαιωματικά ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Δυάρι ο υπουργός των Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Τριάρι ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης. Τεσσάρι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και πεντάρι ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος. Έτοιμη για το εν μπι έι η ομάδα της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν σας αρέσει; Κάμετε εσείς την δική σας ομάδα. Αν θέλετε, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και παίκτες από την εξέδρα. Τον Κώστα Σημίτη, τον Αλέκο Παπαδόπουλο και τον Λουκά Παπαδήμο, που υπέδειξε ο επίτιμος... εκλέκτορας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, για παράδειγμα.
“ΕΜΕΙΣ ψηφίζουμε Ικτίνο”. Ο τίτλος του τρίτου κεφαλαίου του βιβλίου
“Ε, δήμαρχε!” που έχω προτείνει προς συγγραφήν. Θυμάστε τα δύο προηγούμενα;
ΑΣΤΕΙΑ αστεία μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα και χωρίς γενικούς γραμματείς. Και χωρίς υπουργούς μπορεί να κυβερνηθεί άμα λάχει να πούμε.
ΠΗΡΕ την οικογένεια και πριν μετρήσεις τρία / για τις γιορτές επήγανε στην μακρινή Αυστρία. Αν δεν καταλάβατε σε ποιον αναφέρεται η μαντινάδα που έγραψε ο Ηλίας Σταματάκης, ο μαντιναδολόγος μας, διαβάστε και τη δεύτερη: Λέτε να πήρε δανεικά; Μπορεί να τα γυρίσει; Η Τράπεζα του Κώστα μας πρέπει να τα χαρίσει. Καταλάβατε τώρα, ε;
Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ανάπτυξη της αγροτικής τάξης ή η αγροτική τάξη της αγροτικής ανάπτυξης; Ιδού το μέγα θέμα που έχει να λύσει διαχρονικά το αρμόδιο υπουργείο...
ΟΙ ΑΒΔΗΡΙΤΕΣ αποφάσισαν κάποτε να κατασκευάσουν ένα υδραγωγείο για να υδρεύσουν την πόλη τους που δεν είχε νερό. Έτσι άρχισαν έναν έρανο και με το σημαντικό ποσό που μάζεψαν, κατασκεύασαν μια μεγάλη δεξαμενή και μια εξίσου ωραία καλλιμάρμαρη βρύση. Όταν όλα αυτά ήταν έτοιμα ανακάλυψαν ότι είχαν λησμονήσει το σπουδαιότερο, τη μεταφορά δηλαδή του νερού στην πόλη. Και επειδή στο μεταξύ τα λεφτά είχαν εξαντληθεί έμειναν η δεξαμενή και η βρύση χωρίς νερό.
“Οταν πλήθαιναν οι βροχές / και το κρύο δυνάμωνε / γυρίζανε πίσω οι πρόγονοι του σπιτιού· / κι οι μορφές τους σοβαρές/ σχηματίζονταν στις υγρασίες του τοίχου. / Τα βράδυα στις βεγγέρες / όλο μιλούσαν για τα δικά τους / με το στόμα μας. / Κι όλο πίνανε καμιά γουλιά κρασί / απ' το ποτήρι του πατέρα...”.
Από το ποίημα “Οι βεγγέρες του χειμώνα” της Μαρινέλλας Βλαχάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010
Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010
Ενα ταξίδι στην Τυνησία
Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Μέρος 2ο
Στον δρόμο των αντικατοπτρισμών
Το βράδυ πρέπει, μέσω Ντουζ και Ματμάτα να βρεθούμε στη Σφαξ, που απέχει από την Τοζέρ γύρω στα 450 χιλιόμετρα, λέει το σημερινό πρόγραμμα, το πρόγραμμα της 4ης μέρας. Φορτώνουμε, λοιπόν, τα συμπράγκαλά μας στα τζιπ, κι έχοντας πάντα φύλακα άγγελό μας τον Μωχάμετ, αφηνόμαστε στις ικανότητες των οδηγών μας. Κι αν έχουν να εισπράξουν εικόνες και ήχους, γεύσεις και χρώματα οι αισθήσεις μας και σήμερα! Από την είσοδό μας στην Σαχάρα πάνω σε καμήλες, από το γεύμα σ' ένα εξωτικό κάμπινγκ της ερήμου, από την επίσκεψή μας σ' ένα τρωγλοδυτικό σπίτι, χώρια απ' όλα τ' άλλα που δεν τ' αναγράφει το πρόγραμμα. Όπως αυτά που εισπράττουν τώρα, για παράδειγμα, ενώ διασχίζουμε τη Σατ Αλ Τζάριντ, τη μεγάλη αλμυρή λίμνη, που εκτείνεται μέχρι πέρα μακριά στον ορίζοντα. Όπως αυτά που είσπραξαν λίγο πριν σε μία στάση στη μέση του πουθενά, σ' ένα... εργοστάσιο αλατιού, όπου κατεβήκαμε για να φωτογραφήσουμε τα βουναλάκια απ' τ' αλάτι και ν' αγοράσουμε ρόδα της ερήμου για σουβενίρ. Στον δρόμο αυτό, εμφανίζονται οι περισσότεροι αντικατοπτρισμοί στην Σαχάρα, μας λέει, με σχετικά καλά αγγλικά, σε ρόλο ξεναγού ο οδηγός μας ο Μουχτάρ. Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι τα... πάντα όλα, όπως θα 'λεγε και ο... Αλέφαντος. Καραβάνια με καμήλες, σειρές από τρένα, χιλιάδες δούλους να οδεύουν για το σκλαβοπάζαρο του Κιμπιλί... Τα ξανανοίγω: Ήδη βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα παράξενο εργοστάσιο που τα νερά του καπνίζουν... από τον θυμό τους, αφού αναγκάζονται ν' αλλάξουν για τις ανάγκες της άρδευσης θερμοκρασία...
Γειά σου... Μαρίκα!
Και να μας, τώρα, όλους κι όλες, πάνω σε μια καμήλα τον καθένα ή την καθεμιά, ντυμένους ανάλογα, να σουλατσάρουμε στην έρημο. Όλους με τον Μωχάμετ που μας ακολουθεί πεζή μαζί με τους καμηλιέρηδες να παίζει τον ρόλο του φωτογράφου, εκτός από την Βάνα που δεν το απετόλμησε και μας ακολουθεί με μια άμαξα που την σέρνει ένα άλογο. Από κάποια στιγμή και πέρα, όταν ξεθαρρεύουμε, βέβαια, και καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι και τόσο επικίνδυνο σπορ η καμηλοκαβαλαρία, αλληλοφωτογραφιζόμαστε, όντας αφ' υψηλού, και πειράζουμε ο ένας τον άλλο. Η μέρα είναι διάφανη, μιλάμε για την απόλυτη διαφάνεια, να την πίνεις γουλιά γουλιά στο ποτήρι, κι η θερμοκρασία, γύρω στους 22°C, ιδανική δηλαδή. Είμαστε τυχεροί και σήμερα, από άποψη καιρικών συνθηκών όπως ήμασταν και τις προηγούμενες μέρες, όπως θα είμαστε μέχρι τέλους. Κάποτε βέβαια το σόου τελειώνει κι ετοιμαζόμαστε ν' αποχαιρετίσουμε τις καμήλες μας. "Γειά σου... Μαρίκα!", λέω στην δικιά μου και την αποχαιρετώ. Πόσους άραγε τουρίστες έχει σηκώσει στην καμπούρα της και πόσους θα σηκώσει ακόμα... Ζωή κι αυτή για την "Μαρίκα μου" που αλλάζει ονόματα κατά το γούστο του καθένα που κάνει τη βόλτα του!
Γεύμα στη Σαχάρα
Κάποτε το κάμπινγκ στο οποίο βρισκόμαστε το μεσημέρι "Μεχάρι Ζαφράν" (Η καμήλα της Ζαφράν) το όνομά του, πριν γίνει από κάποιον δαιμόνιο επιχειρηματία ένας χώρος βεδουίνικος μεν, με όλες τις ανέσεις δε, ήταν ένα είδος πανδοχείου, ένα στέκι, για τα καραβάνια. Είναι πολλοί αυτοί που έρχονται τώρα εδώ, στην καρδιά της τυνησιακής Σαχάρας, για να ζήσουν την ηρεμία της ερήμου, προπάντων τα βράδια, που ο ουρανός κατεβάζει τόσο χαμηλά τ' άστρα του, που αρκεί ν’ απλώσεις τα χέρια σου για να τα πιάσεις, μας, λέει, στο περίπου, ο Μωχάμετ. Εδώ θα γευματίσουμε δοκιμάζοντας, εκτός όλων των άλλων παραδοσιακών εδεσμάτων και το μπρικ (αβγό που έχει ψηθεί μέσα σε λεπτή ζύμη, ραντισμένο με λεμόνι). “Γεύμα στη Σαχάρα”, κι όχι "Τσάι στη Σαχάρα", η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούμε σήμερα το μεσημέρι, λοιπόν. Λέγοντας το μακρύ του ο ένας και το κοντό του ο άλλος. Έχουμε ήδη γνωριστεί καλά μεταξύ μας...
Μια στάση
στην Ταμεζρέτ
Πηγαίνοντας για την Ματμάτα κάνουμε μια στάση στην Ταμεζρέτ, ένα χωριό καθαρά βερβερίνικο, για καφέ. Ανεβαίνω στην ταράτσα του παραδοσιακού καφενείου, "Kafe Portail Sahara", τ' όνομά του, και μασουλώντας τα πικραμύγδαλα που αγόρασα σ' ένα πλαστικό σακουλάκι, μαζί μ' ένα σακουλάκι άμμο, κατοπτεύω τα πέριξ. Την Τυνησία ή μάλλον ένα μέρος της Τυνησίας των Βερβερίνων. Φτάνουν δεν φτάνουν σήμερα οι Βέρβεροι τις 80.000 σ' όλη τη χώρα, λέει. Δεν είναι Άραβες, ωστόσο, έχουν πολλά κοινά στοιχεία με αυτούς, διάβασα κάπου. Τον νομαδικό τρόπο ζωής, τον ατομικισμό, την φυλετική αλληλεγγύη και βέβαια την ισλαμική θρησκεία, που την ασπάστηκαν γρήγορα. Εκ των ων ουκ άνευ ότι αποδέχτηκαν εντέλει και τα όποια καλά και συνακόλουθα τα όποια κακά του δυτικού πολιτισμού. Το ηλεκτρικό, την τηλεόραση, που παίζει στην διαπασών κάτω μεταδίδοντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, το πλαστικό, την coca-cola, τα σκουπίδια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους καπέλωσε κιόλας. Τη δική τους εθνική και γλωσσική ταυτότητα δεν την παζαρεύουν με τίποτα! Αυτό διακηρύσσουν, τουλάχιστον, στα κάθε λογής φεστιβάλ που διοργανώνουν!
Σ' ένα τρωγλοδυτικό σπίτι
Οι γυναίκες έιναι οι θεματοφύλακες των αρχαίων βερβερικών παραδόσεων. Και γιατί τα βερβερικά χωριά έμειναν χωρίς άνδρες, καθώς αυτοί έφυγαν για τις πόλεις αναζητώντας δουλειά. Η επίσκεψή μας σ' ένα τρωγλοδυτικό σπίτι της Ματμάτα μας κάνει να διαπιστώσουμε ωστόσο επιπλέον, πόσο πολυσύνθετος είναι στην κοινωνία των Βερβερίνων ο ρόλος της γυναίκας. Πεντακάθαρο το νοικοκυριό της Μύριαμ που μας υποδέχτηκε στο σκαμμένο σε βράχο αρχοντικό της, προσφέροντας μας τσάι και μέλι με πίτα ψημένη στα κάρβουνα. Αυτή το φροντίζει. Και βέβαια αυτή έχει την ευθύνη της τουριστικής του εκμετάλλευσης. Καθόλου, πάντως, προσποιητό δεν μας φαίνεται το χαμόγελό της. Άνθη της ερήμου, τα που μας λέει και που μας τα μεταφράζει ο Μωχάμετ. Για τη ζωή της. Για τα "φυλαχτά" που κοσμούν τους τοίχους: το χέρι της Φατιμέ, την αρμαθιά των ξερών χαρουπιών, τα κέρατα... Για τα παιδιά της και ειδικά για το μικρό της κοριτσάκι που την κρατά συνέχεια απ' το φουστάνι, για τον άντρα της. Για τον χερόμυλο που βρίσκεται καταμεσής στην αυλή, και στον οποίο μας κάνει μια γρήγορη επίδειξη. Για τις κουρελούδες που φτιάχνει, προφανώς για να τις πουλεί...
Μια ατέλειωτη θάλασσα από ελιές
Με μια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη, με λεωφόρους, πλατείες και δημόσια πάρκα, μοιάζει η σύγχρονη Σφαξ που ξαναχτίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 απ' τους Γάλλους. Δεν την απολαμβάνουμε, όμως, όπως θα θέλαμε, αφού ήρθαμε σ' αυτήν σκοτεινιασμένα, ελάχιστα την είδαμε, και την άλλη μέρα, λίαν πρωί απήλθαμε. Μια ιδέα απ' την συμπαγή μεντίνα της, ωστόσο, με τα πανέμορφα σκεπαστά σουκ (αγορές) της την πήραμε, κι ας ήταν κλειστά. Με τις εικόνες της, λοιπόν, να συσηλίζουν στα μάτια μας κατευθυνόμαστε για την Ελ Τζεμ, διασχίζοντας μια ατελείωτη θάλασσα από ομορφοκαλλουργημένες, καλοκλαδεμένες και αραιά φυτεμένες ελιές. Είναι κι εδώ η εποχή της ελαιοσυλλογής και τα λιόφυτα είναι γεμάτα από μαζωχτάδες και μαζώχτρες. Τέταρτη παγκοσμίως χώρα σε παραγωγή ελαιόλαδου έρχεται, λέει, η Τυνησία, που παράγει επίσης τομάτες, πορτοκάλια, ρόδια, σταφύλια, ζαχαροκάλαμα και φυσικά χουρμάδες, όπου κατέχει τα πρωτεία. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, σύμφωνα με τα όσα μας έχει πει απ' την πρώτη κιόλας μέρα ο Μωχάμετ, ότι η Τυνησία στηρίζεται στην γεωργία, το 40% των τροφίμων της το εισάγει, άλλωστε. Κύριοι πυλώνες της οικονομίας της η κλωστοϋφαντουργία, η παραγωγή πετρελαίου, και φυσικά ο τουρισμός, μας είπε. Τ' αναθιβάλλω κι αυτά, τα μάτια μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν απ' τις ελιές, ωστόσο, που τις περνώ από ακτινογραφία. Ίσως γιατί ψάχνω να βρω γιατί στην Ελλάδα πουλιέται το λάδι 2 ευρώ το κιλό...
Το αμφιθέατρο
της Ελ Τζεμ
Η φοινικική πόλη Θύσδρος, η σημερινή Ελ-Τζεμ κατά που μας λέει η ιστορία, τάχθηκε στο πλευρό της Ρώμης κατά τον Γ' Καρχηδονιακό Πόλεμο, το 146 π.Χ. Αυτή αποδείχτηκε σοφή κίνηση, καθώς μετά την πτώση της Καρχηδόνας η πόλη απέκτησε την ελευθερία της, κι έγινε μια απ' τις πλουσιότερες, αν όχι η πλουσιότερη πόλη της ρωμαϊκής Αφρικής. Αναμφισβήτητα το μεγαλοπρεπέστερο μνημείο της, είναι το αμφιθέατρό της, που χτίστηκε το 238 μ.Χ., και διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Το έχουμε μόλις επισκεφθεί, το έχουμε φανταστεί τις ημέρες της δόξας του, γεμάτο με 30.000 κόσμο και καθόμαστε σ' ένα απ' τα απέναντί του καφενεία, απολαμβάνοντας έναν καϊμακλίδικο αραβικό καφέ. Κάπου η όλη ατμόσφαιρα κουβαλεί ωστόσο μιαν αδιόρατη θλίψη. Είναι γύρω στις 11 το πρωί και συνειδητοποιούμε ότι αύριο τέτοια ώρα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα είμαστε στην Αθήνα. Πώς πέρασαν, αλήθεια, οι μέρες, πώς πέρασαν!
Στην Σούσα
Ένα δημοφιλές θέρετρο με αμμουδερή παραλία, με ιστορική περιτοιχιμένη μεντίνα και μ' ένα εξαιρετικό μουσείο με ψηφιδωτά του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ. είναι η σημερινή Σούσα, η τρίτη σε μέγεθος, ύστερα απ' την Τύνιδα και την Σφαξ, πόλη της Τυνησίας. Μείναμε γύρω στις τρεις ώρες σ' αυτήν και την γνωρίσαμε αρκετά, όσο μπορεί να πει κανείς ότι γνωρίζει μια οποιαδήποτε πόλη μέσα σε τρεις ώρες. Εδώ κάναμε και τα ψώνια μας σ' ένα πολυκατάστημα με κυλιόμενες σκάλες, ίδιο κι απαράλλαχτο όπως τα πολυκαταστήματα μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής μεγαλούπολης. Ούτε λόγος να γίνεται ότι οι πωλήτριες δεν φορούν μαντίλες, αποκαλύπτοντας πλήρως την γυναικεία τυνησιακή ομορφιά τους, ότι μιλούν φαρσί τα αγγλικά και τα γαλλικά και ότι το "παζάρι"είναι βέβαια, άγνωστη γι' αυτές λέξη. Δεν έμεινα πάνω από μισή ώρα σ' αυτό, οι άλλες εικόνες και οι άλλοι ήχοι, της πόλης με τραβούσαν πιότερο. Η περίστυλη αυλή του Μεγάλου Τζαμιού, η φωνή του μουεζίνη που καλούσε τους πιστούς να προσευχηθούν, οι μαντίλες, τα "σαλάμ μαλέκουμ", το Μνημείο των βομβαρδισμών του 1943, για παράδειγμα. Και βέβαια το περπάτημα στα σοκάκια της Μεντίνας, όπου το παζάρι έδινε κι έπαιρνε. Κυρίως αυτό το πρόσωπο της Τυνησίας ήθελα να γνωρίσω, περισσότερο!
Ο κήπος
της Μεσογείου
Το Πορτ Ελ-Καντάουι, στο οποίο φτάνουμε γύρω στις 2 το μεσημέρι για φαγητό, όχι γιατί το γράφουν οι τουριστικοί οδηγοί, αλλά γιατί ιδίοις όμμασι το διαπιστώνουμε ανταποκρίνεται πλήρως στο όνομά του. Τω όντι κήπος (ελ καντάουι σημαίνει κήπος) της Μεσογείου ο τόπος αυτός. Χτίστηκε, λέει, τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ως τουριστική ζώνη και αποτελεί το σήμα κατατεθέν της βαριάς τυνησιακής βιομηχανίας, διαθέτοντας ό,τι μπορεί να ζητήσει ο πιο απαιτητικός τουρίστας. Περιδιαβάζουμε στην παραλία του, αναπνέοντας το διάχυτο άρωμα των γιασεμιών που μαζί με τις βουκαμβίλιες αγκαλιάζουν τα χτισμένα σε αραβικό στυλ ξενοδοχειακά συγκροτήματα, και κάνουμε συγκρίσεις με τα άλλα πρόσωπα της Τυνησίας που έχουμε μέχρι τώρα συναντήσει. Άλλο πράγμα το πρόσωπο τούτο που προσελκύει ολοένα και περισσότερους παραθεριστές. Μια βόλτα μ' ένα αντίγραφο πειρατικού πλοίου, απ' αυτά που βρίσκονται αγκυροβολημένα στην μαρίνα, που την συναντούμε στην καρδιά του λιμανιού, σκεφτόμαστε ότι θα ήταν βέβαια ό,τι το καλύτερο. Αν ο χρόνος δεν ήταν κι εδώ είδος εν ανεπαρκεία!
Στην πόλη ενός... Ρουμάνου
"Σαν να ταξιδεύουμε στον μακεδονικό κάμπο". Δεν ξέρω γιατί σημείωσα στο μπλοκάκι μου καθ' οδόν απ' το Πορτ ελ-Καντάουι στην Χαμαμάτ, ενώ ο Μουχτάρ πλήρωνε τα διόδια, την φράση αυτή. Ίσως ήταν η αίσθηση μιας ατέλειωτης ισιάδας, σίγουρα πάντως όχι αυτό καθεαυτό το τοπίο που μύριζε έντονα Μεσόγειο. Αριστερά μας γραφικές παραλίες φορτωμένες με ξενοδοχεία και κανάλια θάλασσας που εισχωρούσαν στην ξηρά και δεξιά μας συνήθως οι γνωστοί μας ομορφοκαλλουργημένοι ατέλειωτοι ελαιώνες διανθισμένοι στα σύνορά τους με παπουτσοσυκιές και φοίνικες. Με τις εικόνες αυτές στα μάτια μας και τη φωνή ενός άραβα τραγουδιστή, ανεβασμένη στην κορφή μιας φοινικιάς, στ' αυτιά μας (να 'ναι καλά ο Μουχτάρ που φρόντιζε για τη μουσική επένδυση των διαδρομών μας) φτάνουμε στον Χαμαμάτ, τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας. Μόλις στη δεκαετία του 1920, λέει, και χάρη στον ρουμάνο εκατομμυριούχο Ζορζ Σεμπαστιάν, που είχε χτίσει εκεί την επαυλή του μπήκε η περιοχή αυτή στο χάρτη, που σήμερα προσελκύει περισσότερους από 500.000 επισκέπτες τον χρόνο. Είναι 5.30 μ.μ. περίππου, ο χρόνος μας δεν είναι κι εδώ απεριόριστος, ωστόσο μια κάποια γεύση απ' την πόλη αυτή, μια πόλη που έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά για τουρίστες, την παίρνουμε. Διασχίζοντας με τα τζιπ τον γεμάτο καταστήματα, τράπεζες και πολυτελή εστιατόρια κεντρικό της δρόμο, την λεωφόρο Χαμπίμπ Μπουργκίμπα, και περπατώντας στη μεσογειακή μεντίνα της. Για πληρέστερη εξερεύνηση της πόλης ούτε λόγος να γίνεται, βέβαια. Είναι η τελευταία βραδιά στην Τυνησία απόψε, αύριο, λίαν πρωί φεύγουμε και θα πρέπει να την περάσουμε... οικογενειακά.
Όταν ο Μωχάμετ κοκκινίζει...
Η ατμόσφαιρα στο μεγάλο σαλόνι του ξενοδοχείου "Μαχάρι" (που ανήκει κι αυτό όπως κι όλα που μείναμε στον όμιλο "Mourati") του Χαμαμάτ, όπου συναντιόμαστε απαξάπαντες μετά το βραδινό φαγητό είναι οπωσδήποτε συγκινησιακά φορτισμένη. Τόσες μέρες μαζί, σε εικοστετράωτη βάση, δεθήκαμε, γίναμε ομάδα, πώς να το κάνουμε! Κι ας ήμασταν εντελώς άγνωστοι μεταξύ μας όλοι, πριν. Το ταξίδι μας στην Τυνησία, εκτός όλων των άλλων, είχε και τούτο το κέρδος, το μέγα πλούτος της γνωριμίας μεταξύ μας. "Ήμασταν μια πολύ καλή ομάδα", μας λέει ο Μωχάμετ, αποδίδοντας μας τα εύσημα, που αν και συνηθισμένος σε τέτοια λογής "αποχαιρετιστήρια" βράδια, φαίνεται κι αυτός συγκινημένος, αφού τελειώσαμε με την ανταλλαγή των ηλεκτρονικών μας διευθύνσεων και των τηλεφώνων μας. Τον ευχαριστώ εκ μέρους όλων, τονίζοντας, μεταξύ των άλλων, ότι είναι "ο ιδανικός πρεσβευτής" για την τουριστική προβολή της χώρας του. Μ' ακούει και κοκκινίζει όπως μια βεδουίνα που την αναγκάζει ο ήλιος να έχει βγάλει την μαντίλα της...
Αντίο Τυνησία!
Απ' το παράθυρο του αεροσκάφους των τυνησιακών αερογραμμών, που μόλις έχει απογειωθεί από το αεροδρόμιο της Τύνιδας, αποχαιρετώ την Τυνησία. Την Τυνησία των 160.000 περίπου τετρ. χιλιομέτρων, που εκτείνεται απ' την Μεσόγειο μέχρι τα βάθη της Σαχάρας και την Τυνησία των 10.000.000 περίπου κατοίκων. Ποιος ξέρει! Ίσως κάποτε ξανάρθω για να τη γνωρίσω πληρέστερα. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν είδα, δεν άκουσα, δεν μύρισα, δεν γεύτηκα, δεν άγγιξα σ' αυτήν μου την επίσκεψη...
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Μέρος 2ο
Στον δρόμο των αντικατοπτρισμών
Το βράδυ πρέπει, μέσω Ντουζ και Ματμάτα να βρεθούμε στη Σφαξ, που απέχει από την Τοζέρ γύρω στα 450 χιλιόμετρα, λέει το σημερινό πρόγραμμα, το πρόγραμμα της 4ης μέρας. Φορτώνουμε, λοιπόν, τα συμπράγκαλά μας στα τζιπ, κι έχοντας πάντα φύλακα άγγελό μας τον Μωχάμετ, αφηνόμαστε στις ικανότητες των οδηγών μας. Κι αν έχουν να εισπράξουν εικόνες και ήχους, γεύσεις και χρώματα οι αισθήσεις μας και σήμερα! Από την είσοδό μας στην Σαχάρα πάνω σε καμήλες, από το γεύμα σ' ένα εξωτικό κάμπινγκ της ερήμου, από την επίσκεψή μας σ' ένα τρωγλοδυτικό σπίτι, χώρια απ' όλα τ' άλλα που δεν τ' αναγράφει το πρόγραμμα. Όπως αυτά που εισπράττουν τώρα, για παράδειγμα, ενώ διασχίζουμε τη Σατ Αλ Τζάριντ, τη μεγάλη αλμυρή λίμνη, που εκτείνεται μέχρι πέρα μακριά στον ορίζοντα. Όπως αυτά που είσπραξαν λίγο πριν σε μία στάση στη μέση του πουθενά, σ' ένα... εργοστάσιο αλατιού, όπου κατεβήκαμε για να φωτογραφήσουμε τα βουναλάκια απ' τ' αλάτι και ν' αγοράσουμε ρόδα της ερήμου για σουβενίρ. Στον δρόμο αυτό, εμφανίζονται οι περισσότεροι αντικατοπτρισμοί στην Σαχάρα, μας λέει, με σχετικά καλά αγγλικά, σε ρόλο ξεναγού ο οδηγός μας ο Μουχτάρ. Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι τα... πάντα όλα, όπως θα 'λεγε και ο... Αλέφαντος. Καραβάνια με καμήλες, σειρές από τρένα, χιλιάδες δούλους να οδεύουν για το σκλαβοπάζαρο του Κιμπιλί... Τα ξανανοίγω: Ήδη βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα παράξενο εργοστάσιο που τα νερά του καπνίζουν... από τον θυμό τους, αφού αναγκάζονται ν' αλλάξουν για τις ανάγκες της άρδευσης θερμοκρασία...
Γειά σου... Μαρίκα!
Και να μας, τώρα, όλους κι όλες, πάνω σε μια καμήλα τον καθένα ή την καθεμιά, ντυμένους ανάλογα, να σουλατσάρουμε στην έρημο. Όλους με τον Μωχάμετ που μας ακολουθεί πεζή μαζί με τους καμηλιέρηδες να παίζει τον ρόλο του φωτογράφου, εκτός από την Βάνα που δεν το απετόλμησε και μας ακολουθεί με μια άμαξα που την σέρνει ένα άλογο. Από κάποια στιγμή και πέρα, όταν ξεθαρρεύουμε, βέβαια, και καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι και τόσο επικίνδυνο σπορ η καμηλοκαβαλαρία, αλληλοφωτογραφιζόμαστε, όντας αφ' υψηλού, και πειράζουμε ο ένας τον άλλο. Η μέρα είναι διάφανη, μιλάμε για την απόλυτη διαφάνεια, να την πίνεις γουλιά γουλιά στο ποτήρι, κι η θερμοκρασία, γύρω στους 22°C, ιδανική δηλαδή. Είμαστε τυχεροί και σήμερα, από άποψη καιρικών συνθηκών όπως ήμασταν και τις προηγούμενες μέρες, όπως θα είμαστε μέχρι τέλους. Κάποτε βέβαια το σόου τελειώνει κι ετοιμαζόμαστε ν' αποχαιρετίσουμε τις καμήλες μας. "Γειά σου... Μαρίκα!", λέω στην δικιά μου και την αποχαιρετώ. Πόσους άραγε τουρίστες έχει σηκώσει στην καμπούρα της και πόσους θα σηκώσει ακόμα... Ζωή κι αυτή για την "Μαρίκα μου" που αλλάζει ονόματα κατά το γούστο του καθένα που κάνει τη βόλτα του!
Γεύμα στη Σαχάρα
Κάποτε το κάμπινγκ στο οποίο βρισκόμαστε το μεσημέρι "Μεχάρι Ζαφράν" (Η καμήλα της Ζαφράν) το όνομά του, πριν γίνει από κάποιον δαιμόνιο επιχειρηματία ένας χώρος βεδουίνικος μεν, με όλες τις ανέσεις δε, ήταν ένα είδος πανδοχείου, ένα στέκι, για τα καραβάνια. Είναι πολλοί αυτοί που έρχονται τώρα εδώ, στην καρδιά της τυνησιακής Σαχάρας, για να ζήσουν την ηρεμία της ερήμου, προπάντων τα βράδια, που ο ουρανός κατεβάζει τόσο χαμηλά τ' άστρα του, που αρκεί ν’ απλώσεις τα χέρια σου για να τα πιάσεις, μας, λέει, στο περίπου, ο Μωχάμετ. Εδώ θα γευματίσουμε δοκιμάζοντας, εκτός όλων των άλλων παραδοσιακών εδεσμάτων και το μπρικ (αβγό που έχει ψηθεί μέσα σε λεπτή ζύμη, ραντισμένο με λεμόνι). “Γεύμα στη Σαχάρα”, κι όχι "Τσάι στη Σαχάρα", η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούμε σήμερα το μεσημέρι, λοιπόν. Λέγοντας το μακρύ του ο ένας και το κοντό του ο άλλος. Έχουμε ήδη γνωριστεί καλά μεταξύ μας...
Μια στάση
στην Ταμεζρέτ
Πηγαίνοντας για την Ματμάτα κάνουμε μια στάση στην Ταμεζρέτ, ένα χωριό καθαρά βερβερίνικο, για καφέ. Ανεβαίνω στην ταράτσα του παραδοσιακού καφενείου, "Kafe Portail Sahara", τ' όνομά του, και μασουλώντας τα πικραμύγδαλα που αγόρασα σ' ένα πλαστικό σακουλάκι, μαζί μ' ένα σακουλάκι άμμο, κατοπτεύω τα πέριξ. Την Τυνησία ή μάλλον ένα μέρος της Τυνησίας των Βερβερίνων. Φτάνουν δεν φτάνουν σήμερα οι Βέρβεροι τις 80.000 σ' όλη τη χώρα, λέει. Δεν είναι Άραβες, ωστόσο, έχουν πολλά κοινά στοιχεία με αυτούς, διάβασα κάπου. Τον νομαδικό τρόπο ζωής, τον ατομικισμό, την φυλετική αλληλεγγύη και βέβαια την ισλαμική θρησκεία, που την ασπάστηκαν γρήγορα. Εκ των ων ουκ άνευ ότι αποδέχτηκαν εντέλει και τα όποια καλά και συνακόλουθα τα όποια κακά του δυτικού πολιτισμού. Το ηλεκτρικό, την τηλεόραση, που παίζει στην διαπασών κάτω μεταδίδοντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, το πλαστικό, την coca-cola, τα σκουπίδια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους καπέλωσε κιόλας. Τη δική τους εθνική και γλωσσική ταυτότητα δεν την παζαρεύουν με τίποτα! Αυτό διακηρύσσουν, τουλάχιστον, στα κάθε λογής φεστιβάλ που διοργανώνουν!
Σ' ένα τρωγλοδυτικό σπίτι
Οι γυναίκες έιναι οι θεματοφύλακες των αρχαίων βερβερικών παραδόσεων. Και γιατί τα βερβερικά χωριά έμειναν χωρίς άνδρες, καθώς αυτοί έφυγαν για τις πόλεις αναζητώντας δουλειά. Η επίσκεψή μας σ' ένα τρωγλοδυτικό σπίτι της Ματμάτα μας κάνει να διαπιστώσουμε ωστόσο επιπλέον, πόσο πολυσύνθετος είναι στην κοινωνία των Βερβερίνων ο ρόλος της γυναίκας. Πεντακάθαρο το νοικοκυριό της Μύριαμ που μας υποδέχτηκε στο σκαμμένο σε βράχο αρχοντικό της, προσφέροντας μας τσάι και μέλι με πίτα ψημένη στα κάρβουνα. Αυτή το φροντίζει. Και βέβαια αυτή έχει την ευθύνη της τουριστικής του εκμετάλλευσης. Καθόλου, πάντως, προσποιητό δεν μας φαίνεται το χαμόγελό της. Άνθη της ερήμου, τα που μας λέει και που μας τα μεταφράζει ο Μωχάμετ. Για τη ζωή της. Για τα "φυλαχτά" που κοσμούν τους τοίχους: το χέρι της Φατιμέ, την αρμαθιά των ξερών χαρουπιών, τα κέρατα... Για τα παιδιά της και ειδικά για το μικρό της κοριτσάκι που την κρατά συνέχεια απ' το φουστάνι, για τον άντρα της. Για τον χερόμυλο που βρίσκεται καταμεσής στην αυλή, και στον οποίο μας κάνει μια γρήγορη επίδειξη. Για τις κουρελούδες που φτιάχνει, προφανώς για να τις πουλεί...
Μια ατέλειωτη θάλασσα από ελιές
Με μια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη, με λεωφόρους, πλατείες και δημόσια πάρκα, μοιάζει η σύγχρονη Σφαξ που ξαναχτίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 απ' τους Γάλλους. Δεν την απολαμβάνουμε, όμως, όπως θα θέλαμε, αφού ήρθαμε σ' αυτήν σκοτεινιασμένα, ελάχιστα την είδαμε, και την άλλη μέρα, λίαν πρωί απήλθαμε. Μια ιδέα απ' την συμπαγή μεντίνα της, ωστόσο, με τα πανέμορφα σκεπαστά σουκ (αγορές) της την πήραμε, κι ας ήταν κλειστά. Με τις εικόνες της, λοιπόν, να συσηλίζουν στα μάτια μας κατευθυνόμαστε για την Ελ Τζεμ, διασχίζοντας μια ατελείωτη θάλασσα από ομορφοκαλλουργημένες, καλοκλαδεμένες και αραιά φυτεμένες ελιές. Είναι κι εδώ η εποχή της ελαιοσυλλογής και τα λιόφυτα είναι γεμάτα από μαζωχτάδες και μαζώχτρες. Τέταρτη παγκοσμίως χώρα σε παραγωγή ελαιόλαδου έρχεται, λέει, η Τυνησία, που παράγει επίσης τομάτες, πορτοκάλια, ρόδια, σταφύλια, ζαχαροκάλαμα και φυσικά χουρμάδες, όπου κατέχει τα πρωτεία. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, σύμφωνα με τα όσα μας έχει πει απ' την πρώτη κιόλας μέρα ο Μωχάμετ, ότι η Τυνησία στηρίζεται στην γεωργία, το 40% των τροφίμων της το εισάγει, άλλωστε. Κύριοι πυλώνες της οικονομίας της η κλωστοϋφαντουργία, η παραγωγή πετρελαίου, και φυσικά ο τουρισμός, μας είπε. Τ' αναθιβάλλω κι αυτά, τα μάτια μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν απ' τις ελιές, ωστόσο, που τις περνώ από ακτινογραφία. Ίσως γιατί ψάχνω να βρω γιατί στην Ελλάδα πουλιέται το λάδι 2 ευρώ το κιλό...
Το αμφιθέατρο
της Ελ Τζεμ
Η φοινικική πόλη Θύσδρος, η σημερινή Ελ-Τζεμ κατά που μας λέει η ιστορία, τάχθηκε στο πλευρό της Ρώμης κατά τον Γ' Καρχηδονιακό Πόλεμο, το 146 π.Χ. Αυτή αποδείχτηκε σοφή κίνηση, καθώς μετά την πτώση της Καρχηδόνας η πόλη απέκτησε την ελευθερία της, κι έγινε μια απ' τις πλουσιότερες, αν όχι η πλουσιότερη πόλη της ρωμαϊκής Αφρικής. Αναμφισβήτητα το μεγαλοπρεπέστερο μνημείο της, είναι το αμφιθέατρό της, που χτίστηκε το 238 μ.Χ., και διατηρείται σε άριστη κατάσταση. Το έχουμε μόλις επισκεφθεί, το έχουμε φανταστεί τις ημέρες της δόξας του, γεμάτο με 30.000 κόσμο και καθόμαστε σ' ένα απ' τα απέναντί του καφενεία, απολαμβάνοντας έναν καϊμακλίδικο αραβικό καφέ. Κάπου η όλη ατμόσφαιρα κουβαλεί ωστόσο μιαν αδιόρατη θλίψη. Είναι γύρω στις 11 το πρωί και συνειδητοποιούμε ότι αύριο τέτοια ώρα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα είμαστε στην Αθήνα. Πώς πέρασαν, αλήθεια, οι μέρες, πώς πέρασαν!
Στην Σούσα
Ένα δημοφιλές θέρετρο με αμμουδερή παραλία, με ιστορική περιτοιχιμένη μεντίνα και μ' ένα εξαιρετικό μουσείο με ψηφιδωτά του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ. είναι η σημερινή Σούσα, η τρίτη σε μέγεθος, ύστερα απ' την Τύνιδα και την Σφαξ, πόλη της Τυνησίας. Μείναμε γύρω στις τρεις ώρες σ' αυτήν και την γνωρίσαμε αρκετά, όσο μπορεί να πει κανείς ότι γνωρίζει μια οποιαδήποτε πόλη μέσα σε τρεις ώρες. Εδώ κάναμε και τα ψώνια μας σ' ένα πολυκατάστημα με κυλιόμενες σκάλες, ίδιο κι απαράλλαχτο όπως τα πολυκαταστήματα μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής μεγαλούπολης. Ούτε λόγος να γίνεται ότι οι πωλήτριες δεν φορούν μαντίλες, αποκαλύπτοντας πλήρως την γυναικεία τυνησιακή ομορφιά τους, ότι μιλούν φαρσί τα αγγλικά και τα γαλλικά και ότι το "παζάρι"είναι βέβαια, άγνωστη γι' αυτές λέξη. Δεν έμεινα πάνω από μισή ώρα σ' αυτό, οι άλλες εικόνες και οι άλλοι ήχοι, της πόλης με τραβούσαν πιότερο. Η περίστυλη αυλή του Μεγάλου Τζαμιού, η φωνή του μουεζίνη που καλούσε τους πιστούς να προσευχηθούν, οι μαντίλες, τα "σαλάμ μαλέκουμ", το Μνημείο των βομβαρδισμών του 1943, για παράδειγμα. Και βέβαια το περπάτημα στα σοκάκια της Μεντίνας, όπου το παζάρι έδινε κι έπαιρνε. Κυρίως αυτό το πρόσωπο της Τυνησίας ήθελα να γνωρίσω, περισσότερο!
Ο κήπος
της Μεσογείου
Το Πορτ Ελ-Καντάουι, στο οποίο φτάνουμε γύρω στις 2 το μεσημέρι για φαγητό, όχι γιατί το γράφουν οι τουριστικοί οδηγοί, αλλά γιατί ιδίοις όμμασι το διαπιστώνουμε ανταποκρίνεται πλήρως στο όνομά του. Τω όντι κήπος (ελ καντάουι σημαίνει κήπος) της Μεσογείου ο τόπος αυτός. Χτίστηκε, λέει, τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ως τουριστική ζώνη και αποτελεί το σήμα κατατεθέν της βαριάς τυνησιακής βιομηχανίας, διαθέτοντας ό,τι μπορεί να ζητήσει ο πιο απαιτητικός τουρίστας. Περιδιαβάζουμε στην παραλία του, αναπνέοντας το διάχυτο άρωμα των γιασεμιών που μαζί με τις βουκαμβίλιες αγκαλιάζουν τα χτισμένα σε αραβικό στυλ ξενοδοχειακά συγκροτήματα, και κάνουμε συγκρίσεις με τα άλλα πρόσωπα της Τυνησίας που έχουμε μέχρι τώρα συναντήσει. Άλλο πράγμα το πρόσωπο τούτο που προσελκύει ολοένα και περισσότερους παραθεριστές. Μια βόλτα μ' ένα αντίγραφο πειρατικού πλοίου, απ' αυτά που βρίσκονται αγκυροβολημένα στην μαρίνα, που την συναντούμε στην καρδιά του λιμανιού, σκεφτόμαστε ότι θα ήταν βέβαια ό,τι το καλύτερο. Αν ο χρόνος δεν ήταν κι εδώ είδος εν ανεπαρκεία!
Στην πόλη ενός... Ρουμάνου
"Σαν να ταξιδεύουμε στον μακεδονικό κάμπο". Δεν ξέρω γιατί σημείωσα στο μπλοκάκι μου καθ' οδόν απ' το Πορτ ελ-Καντάουι στην Χαμαμάτ, ενώ ο Μουχτάρ πλήρωνε τα διόδια, την φράση αυτή. Ίσως ήταν η αίσθηση μιας ατέλειωτης ισιάδας, σίγουρα πάντως όχι αυτό καθεαυτό το τοπίο που μύριζε έντονα Μεσόγειο. Αριστερά μας γραφικές παραλίες φορτωμένες με ξενοδοχεία και κανάλια θάλασσας που εισχωρούσαν στην ξηρά και δεξιά μας συνήθως οι γνωστοί μας ομορφοκαλλουργημένοι ατέλειωτοι ελαιώνες διανθισμένοι στα σύνορά τους με παπουτσοσυκιές και φοίνικες. Με τις εικόνες αυτές στα μάτια μας και τη φωνή ενός άραβα τραγουδιστή, ανεβασμένη στην κορφή μιας φοινικιάς, στ' αυτιά μας (να 'ναι καλά ο Μουχτάρ που φρόντιζε για τη μουσική επένδυση των διαδρομών μας) φτάνουμε στον Χαμαμάτ, τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας. Μόλις στη δεκαετία του 1920, λέει, και χάρη στον ρουμάνο εκατομμυριούχο Ζορζ Σεμπαστιάν, που είχε χτίσει εκεί την επαυλή του μπήκε η περιοχή αυτή στο χάρτη, που σήμερα προσελκύει περισσότερους από 500.000 επισκέπτες τον χρόνο. Είναι 5.30 μ.μ. περίππου, ο χρόνος μας δεν είναι κι εδώ απεριόριστος, ωστόσο μια κάποια γεύση απ' την πόλη αυτή, μια πόλη που έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά για τουρίστες, την παίρνουμε. Διασχίζοντας με τα τζιπ τον γεμάτο καταστήματα, τράπεζες και πολυτελή εστιατόρια κεντρικό της δρόμο, την λεωφόρο Χαμπίμπ Μπουργκίμπα, και περπατώντας στη μεσογειακή μεντίνα της. Για πληρέστερη εξερεύνηση της πόλης ούτε λόγος να γίνεται, βέβαια. Είναι η τελευταία βραδιά στην Τυνησία απόψε, αύριο, λίαν πρωί φεύγουμε και θα πρέπει να την περάσουμε... οικογενειακά.
Όταν ο Μωχάμετ κοκκινίζει...
Η ατμόσφαιρα στο μεγάλο σαλόνι του ξενοδοχείου "Μαχάρι" (που ανήκει κι αυτό όπως κι όλα που μείναμε στον όμιλο "Mourati") του Χαμαμάτ, όπου συναντιόμαστε απαξάπαντες μετά το βραδινό φαγητό είναι οπωσδήποτε συγκινησιακά φορτισμένη. Τόσες μέρες μαζί, σε εικοστετράωτη βάση, δεθήκαμε, γίναμε ομάδα, πώς να το κάνουμε! Κι ας ήμασταν εντελώς άγνωστοι μεταξύ μας όλοι, πριν. Το ταξίδι μας στην Τυνησία, εκτός όλων των άλλων, είχε και τούτο το κέρδος, το μέγα πλούτος της γνωριμίας μεταξύ μας. "Ήμασταν μια πολύ καλή ομάδα", μας λέει ο Μωχάμετ, αποδίδοντας μας τα εύσημα, που αν και συνηθισμένος σε τέτοια λογής "αποχαιρετιστήρια" βράδια, φαίνεται κι αυτός συγκινημένος, αφού τελειώσαμε με την ανταλλαγή των ηλεκτρονικών μας διευθύνσεων και των τηλεφώνων μας. Τον ευχαριστώ εκ μέρους όλων, τονίζοντας, μεταξύ των άλλων, ότι είναι "ο ιδανικός πρεσβευτής" για την τουριστική προβολή της χώρας του. Μ' ακούει και κοκκινίζει όπως μια βεδουίνα που την αναγκάζει ο ήλιος να έχει βγάλει την μαντίλα της...
Αντίο Τυνησία!
Απ' το παράθυρο του αεροσκάφους των τυνησιακών αερογραμμών, που μόλις έχει απογειωθεί από το αεροδρόμιο της Τύνιδας, αποχαιρετώ την Τυνησία. Την Τυνησία των 160.000 περίπου τετρ. χιλιομέτρων, που εκτείνεται απ' την Μεσόγειο μέχρι τα βάθη της Σαχάρας και την Τυνησία των 10.000.000 περίπου κατοίκων. Ποιος ξέρει! Ίσως κάποτε ξανάρθω για να τη γνωρίσω πληρέστερα. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν είδα, δεν άκουσα, δεν μύρισα, δεν γεύτηκα, δεν άγγιξα σ' αυτήν μου την επίσκεψη...
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΣΤΣΙ 17 ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΙΟΥ/ είναι κερά τ’ Αγιαντωνιού./ Τοτεσάς κερά -μαντόνα/ είν’ η φούρια του χειμώνα. Αύριο έχει 17 ο Γενάρης. Αύριο είναι λοιπόν, τ’ Αγιαντωνιού. Μην ξεχάστε λοιπόν, τους Αντώνηδες και τις Αντωνίες που γιορτάζουν.
ΠΑΝΤΩΣ Η ΦΟΥΡΙΑ του χειμώνα μια φορά ήταν γι’ αυτό και η παροιμιώδης φράση. Τώρα μάλλον η άκρα του, η αρχή του δηλαδή, είναι. Καιρός να την αλλάξουμε. Για να ξέρουμε και τι λέμε. Ξέχασα. Στα αζήτητα έχουμε τη σήμερον ημέρα τις παροιμίες.
ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ή πόσο κοντά μας βρίσκεται η Αϊτή, η χώρα της Καραϊβικής που την χτύπησε, έτσι όπως την χτύπησε ο Εγκέλαδος; Εξαρτάται. Πολύ μακριά μας, όταν αλλάζουμε κανάλι για να μην βλέπουμε τις εφιαλτικες εικόνες στην οθόνη της τηλεόρασής μας...
Η ΠΡΩΤΗ ΧΩΡΑ στον κόσμο που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας ήταν η Ταϊτή. Μόλις ένα χρόνο μετά την επανάσταση του 1821. Μας το θύμισε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
ΘΑ ΕΓΚΡΙΘΕΙ από την Κομισιόν το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης; Επιλέξτε απάντηση. Και βεβαίως, θα εγκριθεί, καλά να ‘ναι ο Παπαδήμος. Θα εγκριθεί με αστερίσκους, τόσους που θα του αλλάξουν... τον αδόξαστο. Εξαρτάται από το ποιος θα κρατά το μικροσκόπιο. Κακό του κεφαλιού τους αν δεν τον εγκρίνουν, εμείς τι είχαμε, τιχάσαμε.
ΟΧΙ ΟΤΙ ΕΣΤΑΖΕ, προχθές το βράδυ στην συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου, μιλώντας για την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μέλι ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης. Πάντως μιλώντας για την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή σίγουρα δεν έσταζε. Από τον φίλο μου τον γερω- δάσκαλο η εκτίμηση.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΥΞΗΣΕΙΣ, ακολουθούν μειώσεις. Μηδέν από μηδέν μηδέν; Οχι, βέβαια! Συν 1,5 % πλην 3,5 το παράδειγμα, λέμε τώρα, μας κάνουν μείον 2%.
AΦΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ, βρε! Ο τίτλος του δεύτερου κεφαλαίου του μυθιστορήματος “Ε, δήμαρχε”. Χωρίς να έχει τελειώσει το γράψιμο του πρώτου, έχει αρχίσει να γράφεται το δεύτερο. Εκ των ων ουκ άνευ ότι θα σας κρατώ ενήμερους για τις εξελίξεις που ούτως ή άλλως πρέπει να τρέξουν. Οι τυπογράφοι περιμένουν!
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του ασώτου! Να δω τούτον τον τίτλο σε μια εφημερίδα ολυμπιακών αισθημάτων κι ο κόσμος όλος! Ακου να δεις φίλε μου,πώς σχολίασε ένας βαμμένος βάζελος την μεταγραφή του Νέρι Καστίγιο στον Ολυμπιακό! Ο καθένας και τα απωθημένα του.
ΚΑΙ ΚΟΨΙΜΟ ΠΙΤΑΣ και αποκριάτικο χορό ταυτόχρονα διοργανώνουν αυτές τις μέρες οι κάθε λογής Σύλλογοι. Μ’ έναν σμπάρο χτυπούν δύο τρυγόνια, δηλαδή.Ούτως ή άλλως, πάντως, οι ημερομηνίες είναι απαγορευτικές για δύο ντουφεκιές.
Η ΣΕΜΕΛΗ, ΚΟΡΗ του Κάδμου του βασιλιά των Θηβών, ζητά επίμονα απ’ τον Δία να εμφανιστεί μπροστά της με όλο το μεγαλείο της δόξας του. Ο Δίας προσπαθεί να την πείσει ότι είναι αδύνατο να την δει χωρίς να πεθάνει. Η Σεμέλη επιμένει κι εκείνος υποχωρεί. Εμφανίζεται λοιπόν, ενώπιόν της εν μέσω αστραπών και κεραυνών και η Σεμέλη κατακαίγεται από τις φλόγες.
“... Κράτα γερο-Λαέρτη τον καιρό/ και φύλαγε αναφτό/ το παραγώνι,/ όσο κι αν ξεστρατίσαμε,/ κάτι μας κράζει μέσα μας:/ του γυρισμού η ώρα/ σιμώνει. / Υφαινε, Πηνελόπη, το πανί/ και λέγε στους μνηστήρες/ παραμύθια/ σαράντα χρόνια τώρα ναυαγοί/ καιρός πια ν’ αγναντέψουμε/ καπνό απ’ την Αλήθεια”
Από το ποίημα του Νίκου Νικολόπουλου “Οδύσσεια του καιρού μας”
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΣΤΣΙ 17 ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΙΟΥ/ είναι κερά τ’ Αγιαντωνιού./ Τοτεσάς κερά -μαντόνα/ είν’ η φούρια του χειμώνα. Αύριο έχει 17 ο Γενάρης. Αύριο είναι λοιπόν, τ’ Αγιαντωνιού. Μην ξεχάστε λοιπόν, τους Αντώνηδες και τις Αντωνίες που γιορτάζουν.
ΠΑΝΤΩΣ Η ΦΟΥΡΙΑ του χειμώνα μια φορά ήταν γι’ αυτό και η παροιμιώδης φράση. Τώρα μάλλον η άκρα του, η αρχή του δηλαδή, είναι. Καιρός να την αλλάξουμε. Για να ξέρουμε και τι λέμε. Ξέχασα. Στα αζήτητα έχουμε τη σήμερον ημέρα τις παροιμίες.
ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ή πόσο κοντά μας βρίσκεται η Αϊτή, η χώρα της Καραϊβικής που την χτύπησε, έτσι όπως την χτύπησε ο Εγκέλαδος; Εξαρτάται. Πολύ μακριά μας, όταν αλλάζουμε κανάλι για να μην βλέπουμε τις εφιαλτικες εικόνες στην οθόνη της τηλεόρασής μας...
Η ΠΡΩΤΗ ΧΩΡΑ στον κόσμο που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας ήταν η Ταϊτή. Μόλις ένα χρόνο μετά την επανάσταση του 1821. Μας το θύμισε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
ΘΑ ΕΓΚΡΙΘΕΙ από την Κομισιόν το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης; Επιλέξτε απάντηση. Και βεβαίως, θα εγκριθεί, καλά να ‘ναι ο Παπαδήμος. Θα εγκριθεί με αστερίσκους, τόσους που θα του αλλάξουν... τον αδόξαστο. Εξαρτάται από το ποιος θα κρατά το μικροσκόπιο. Κακό του κεφαλιού τους αν δεν τον εγκρίνουν, εμείς τι είχαμε, τιχάσαμε.
ΟΧΙ ΟΤΙ ΕΣΤΑΖΕ, προχθές το βράδυ στην συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου, μιλώντας για την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, μέλι ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης. Πάντως μιλώντας για την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή σίγουρα δεν έσταζε. Από τον φίλο μου τον γερω- δάσκαλο η εκτίμηση.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΥΞΗΣΕΙΣ, ακολουθούν μειώσεις. Μηδέν από μηδέν μηδέν; Οχι, βέβαια! Συν 1,5 % πλην 3,5 το παράδειγμα, λέμε τώρα, μας κάνουν μείον 2%.
AΦΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ, βρε! Ο τίτλος του δεύτερου κεφαλαίου του μυθιστορήματος “Ε, δήμαρχε”. Χωρίς να έχει τελειώσει το γράψιμο του πρώτου, έχει αρχίσει να γράφεται το δεύτερο. Εκ των ων ουκ άνευ ότι θα σας κρατώ ενήμερους για τις εξελίξεις που ούτως ή άλλως πρέπει να τρέξουν. Οι τυπογράφοι περιμένουν!
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του ασώτου! Να δω τούτον τον τίτλο σε μια εφημερίδα ολυμπιακών αισθημάτων κι ο κόσμος όλος! Ακου να δεις φίλε μου,πώς σχολίασε ένας βαμμένος βάζελος την μεταγραφή του Νέρι Καστίγιο στον Ολυμπιακό! Ο καθένας και τα απωθημένα του.
ΚΑΙ ΚΟΨΙΜΟ ΠΙΤΑΣ και αποκριάτικο χορό ταυτόχρονα διοργανώνουν αυτές τις μέρες οι κάθε λογής Σύλλογοι. Μ’ έναν σμπάρο χτυπούν δύο τρυγόνια, δηλαδή.Ούτως ή άλλως, πάντως, οι ημερομηνίες είναι απαγορευτικές για δύο ντουφεκιές.
Η ΣΕΜΕΛΗ, ΚΟΡΗ του Κάδμου του βασιλιά των Θηβών, ζητά επίμονα απ’ τον Δία να εμφανιστεί μπροστά της με όλο το μεγαλείο της δόξας του. Ο Δίας προσπαθεί να την πείσει ότι είναι αδύνατο να την δει χωρίς να πεθάνει. Η Σεμέλη επιμένει κι εκείνος υποχωρεί. Εμφανίζεται λοιπόν, ενώπιόν της εν μέσω αστραπών και κεραυνών και η Σεμέλη κατακαίγεται από τις φλόγες.
“... Κράτα γερο-Λαέρτη τον καιρό/ και φύλαγε αναφτό/ το παραγώνι,/ όσο κι αν ξεστρατίσαμε,/ κάτι μας κράζει μέσα μας:/ του γυρισμού η ώρα/ σιμώνει. / Υφαινε, Πηνελόπη, το πανί/ και λέγε στους μνηστήρες/ παραμύθια/ σαράντα χρόνια τώρα ναυαγοί/ καιρός πια ν’ αγναντέψουμε/ καπνό απ’ την Αλήθεια”
Από το ποίημα του Νίκου Νικολόπουλου “Οδύσσεια του καιρού μας”
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕTΑΧΤA
Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ μια ψιλή, ήσυχη, σαν ευλογία, βροχή, κι εσύ να γράφεις “τα πεταχτά”. Να βρέχει το μολύβι σου λέξεις και να βλέπεις να γεμίζει το χαρτί. Ωραία αίσθηση!
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να κάνουμε λιτανεία για να βρέξει τ’ Αγι- Αντωνιού. Ας βρέξω από μόνος μου, δίχως να βάλουν μέσο τον Θεό, είπε ο καιρός, και έβρεξε! Είδατε πόσο καλός είναι ο καιρός, όταν θέλει.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Παπανδρέου άντε και οι υπουργοί της Κυβέρνησής του, είναι πρόθυμοι να κάνουν “ορθοπεταλιά” τη χρονιά που διανύουμε. Η πλειοψηφία των Ελλήνων όμως;
ΤΟ ΘΕΜΑ δεν είναι, βέβαια, μόνο να θέλεις να κάνεις ορθοπεταλιά, αλλά και να ξέρεις κιόλας. Δύσκολο, πολύ δύσκολο το σπορ. Ο κίνδυνος να πέσεις μεγάλος.
ΟΤΑΝ Ο ΕΝΑΣ παίζει μαντολίνο, ο άλλος παίζει βιολί. Κατ’ αναλογίαν. Οταν ο ένας κάνει ορθοπεταλιά ο άλλος κάνει σούζες...
Η “ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ” που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ, μπορεί να φαίνεται σαν αδυναμία, μπορεί όμως να είναι και η δύναμή του. Τάδη έφη φίλος φ(θ)ανατικών πασοκικών αισθημάτων, σε γενομένη συζήτηση. Τι ήθελε να πει... ο ποιητής;
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΙΩΡΓΟ, ποδηλάτη,/ το τιμόνι πάντα κράτει/ και τις κούρμπες σαν περνάς/ το κορνάκι να πατάς. Σε ελαφρά παραλλαγή η μαντινάδα που έγραψα την περασμένη Τρίτη στην στήλη. Για εμπέδωση.
“ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ, λάθος!” Ο τίτλος ενός απ’ τα βιβλία του αξέχαστου Φρέντυ Γερμανού. Πώς και το θυμήθηκα; Ε, όχι και πώς το θυμήθηκα!
ΔΥΟ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ από τον Ηλία Σταματάκη επί τη συμπληρώσει δύο χρόνων συνεργασίας του με τη στήλη. Η πρώτη: Στον τρίτο χρόνο μπήκαμε, που γράφω μαντινάδες/ Βαγγέλη για τα “πεταχτά” αμέτρητες αράδες! Η δεύτερη: Θαυμάζω την υπομονή τ’ άσπρο χαρτί που έχει/ που ό,τι κι αν του γράφουνε για κείνο πέρα βρέχει. Και στα είκοσι χρόνια με το καλό!
Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΛΑΔΙΟΥ ανά κιλό κατεβαίνει και η τιμή της αμόλυβδης ανά λίτρο ανεβαίνει. Κάπου, εκεί γύρω στο 1,5 ευρώ, θα συναντηθούνε, θα το δείτε. Ετσι μ’ ένα κιλό λάδι που θα δίνεις, θα παίρνεις ένα λίτρο βενζίνας. Ανά λίτρο το λάδι και ανά κιλό η βενζίνα, βρε!
ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΟΥΤΕ πολυ στα 415 εκατομμύρια έφτασαν τα sms στις γιορτές. Χαράς ευαγγέλια για τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας...
Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ είναι αυτός που έχει γράψει τις ευχές για τον καινούργιο χρόνο στον ιστοτόπό του (http//:www.ndimou.gr/newsarticlegr.asp;) που μου έστειλε, και τις οποίες δημοσίευσα στη στήλη “Εύφημες Μνείες” η και καλή φίλη, τακτική αναγνώστρια και της στήλης“Στα πεταχτά” Ελένη Βορεινάκη, με πληροφόρησε με σχόλιό του ο και καθημερινός αναγνώστης του ιστολογίου μου Takis Alevantis, απ’ τις Βρυξέλλες. Τον ευχαριστώ και δια του Τύπου από καρδιάς και του εύχομαι τα καλύτερα. Τιμή μου μεγάλη να τον έχω αναγνώστη.
Ο ΟΝΟΜΑΣΤΟΣ για τον αδιάφθορο χαρακτήρα του ρωμαίος πολιτικός Κάτων (234-149 π.Χ.) απέφευγε, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τις τιμές. Μια μέρα κάποιοι οπαδοί του τού είπαν: “Ολοι οι ρωμαίοι πολιτικοί έχουν το άγαλμά τους στην αγορά της Ρώμης. Γιατί εσύ δεν θέλεις να φτιάξουν και το δικό σου;” Ο Κάτων τους απάντησε: “Προτιμώ να ρωτούν οι επόμενες γενεές γιατί δεν υπάρχει το άγαλμά μου, παρά να ρωτούν γιατί υπάρχει”.
“Χαρά σ’ εκείνον που ελπίζει ως το τέλος/ και δεν λοξοδρομήσει απ’ το χτες./ Κι αν τέλειωσε το σήμερα,/ αύριο θα ‘ρθει άλλη αυγή./ Κι αν είναι η αυγή η τελευταία,/ θα ‘ρθει και πάλι άλλη μέρα χωρίς τέλος,/ σαν είν’ ατέλειωτη η ζωή μετά απ’ αυτή./ Αλίμονο σ’ αυτόν που δεν ελπίζει/ και πάρει στη ζωή του άλλο δρόμο”.
Το ποίημα “Η ελπίδα” του Γιάννη Πολυράκη
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ μια ψιλή, ήσυχη, σαν ευλογία, βροχή, κι εσύ να γράφεις “τα πεταχτά”. Να βρέχει το μολύβι σου λέξεις και να βλέπεις να γεμίζει το χαρτί. Ωραία αίσθηση!
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να κάνουμε λιτανεία για να βρέξει τ’ Αγι- Αντωνιού. Ας βρέξω από μόνος μου, δίχως να βάλουν μέσο τον Θεό, είπε ο καιρός, και έβρεξε! Είδατε πόσο καλός είναι ο καιρός, όταν θέλει.
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Παπανδρέου άντε και οι υπουργοί της Κυβέρνησής του, είναι πρόθυμοι να κάνουν “ορθοπεταλιά” τη χρονιά που διανύουμε. Η πλειοψηφία των Ελλήνων όμως;
ΤΟ ΘΕΜΑ δεν είναι, βέβαια, μόνο να θέλεις να κάνεις ορθοπεταλιά, αλλά και να ξέρεις κιόλας. Δύσκολο, πολύ δύσκολο το σπορ. Ο κίνδυνος να πέσεις μεγάλος.
ΟΤΑΝ Ο ΕΝΑΣ παίζει μαντολίνο, ο άλλος παίζει βιολί. Κατ’ αναλογίαν. Οταν ο ένας κάνει ορθοπεταλιά ο άλλος κάνει σούζες...
Η “ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ” που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ, μπορεί να φαίνεται σαν αδυναμία, μπορεί όμως να είναι και η δύναμή του. Τάδη έφη φίλος φ(θ)ανατικών πασοκικών αισθημάτων, σε γενομένη συζήτηση. Τι ήθελε να πει... ο ποιητής;
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΙΩΡΓΟ, ποδηλάτη,/ το τιμόνι πάντα κράτει/ και τις κούρμπες σαν περνάς/ το κορνάκι να πατάς. Σε ελαφρά παραλλαγή η μαντινάδα που έγραψα την περασμένη Τρίτη στην στήλη. Για εμπέδωση.
“ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΕ, λάθος!” Ο τίτλος ενός απ’ τα βιβλία του αξέχαστου Φρέντυ Γερμανού. Πώς και το θυμήθηκα; Ε, όχι και πώς το θυμήθηκα!
ΔΥΟ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ από τον Ηλία Σταματάκη επί τη συμπληρώσει δύο χρόνων συνεργασίας του με τη στήλη. Η πρώτη: Στον τρίτο χρόνο μπήκαμε, που γράφω μαντινάδες/ Βαγγέλη για τα “πεταχτά” αμέτρητες αράδες! Η δεύτερη: Θαυμάζω την υπομονή τ’ άσπρο χαρτί που έχει/ που ό,τι κι αν του γράφουνε για κείνο πέρα βρέχει. Και στα είκοσι χρόνια με το καλό!
Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΛΑΔΙΟΥ ανά κιλό κατεβαίνει και η τιμή της αμόλυβδης ανά λίτρο ανεβαίνει. Κάπου, εκεί γύρω στο 1,5 ευρώ, θα συναντηθούνε, θα το δείτε. Ετσι μ’ ένα κιλό λάδι που θα δίνεις, θα παίρνεις ένα λίτρο βενζίνας. Ανά λίτρο το λάδι και ανά κιλό η βενζίνα, βρε!
ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΟΥΤΕ πολυ στα 415 εκατομμύρια έφτασαν τα sms στις γιορτές. Χαράς ευαγγέλια για τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας...
Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ είναι αυτός που έχει γράψει τις ευχές για τον καινούργιο χρόνο στον ιστοτόπό του (http//:www.ndimou.gr/newsarticlegr.asp;) που μου έστειλε, και τις οποίες δημοσίευσα στη στήλη “Εύφημες Μνείες” η και καλή φίλη, τακτική αναγνώστρια και της στήλης“Στα πεταχτά” Ελένη Βορεινάκη, με πληροφόρησε με σχόλιό του ο και καθημερινός αναγνώστης του ιστολογίου μου Takis Alevantis, απ’ τις Βρυξέλλες. Τον ευχαριστώ και δια του Τύπου από καρδιάς και του εύχομαι τα καλύτερα. Τιμή μου μεγάλη να τον έχω αναγνώστη.
Ο ΟΝΟΜΑΣΤΟΣ για τον αδιάφθορο χαρακτήρα του ρωμαίος πολιτικός Κάτων (234-149 π.Χ.) απέφευγε, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τις τιμές. Μια μέρα κάποιοι οπαδοί του τού είπαν: “Ολοι οι ρωμαίοι πολιτικοί έχουν το άγαλμά τους στην αγορά της Ρώμης. Γιατί εσύ δεν θέλεις να φτιάξουν και το δικό σου;” Ο Κάτων τους απάντησε: “Προτιμώ να ρωτούν οι επόμενες γενεές γιατί δεν υπάρχει το άγαλμά μου, παρά να ρωτούν γιατί υπάρχει”.
“Χαρά σ’ εκείνον που ελπίζει ως το τέλος/ και δεν λοξοδρομήσει απ’ το χτες./ Κι αν τέλειωσε το σήμερα,/ αύριο θα ‘ρθει άλλη αυγή./ Κι αν είναι η αυγή η τελευταία,/ θα ‘ρθει και πάλι άλλη μέρα χωρίς τέλος,/ σαν είν’ ατέλειωτη η ζωή μετά απ’ αυτή./ Αλίμονο σ’ αυτόν που δεν ελπίζει/ και πάρει στη ζωή του άλλο δρόμο”.
Το ποίημα “Η ελπίδα” του Γιάννη Πολυράκη
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ ΚΑΛΟ μας τον καιρό. Καλώς τον καλό μας τον μήνα! Καλώς την καλή μας την μέρα. Καλώς την καλή μας θεόσταλτη βροχούλα. Καλώς να μας έρθει, σαν μάννα εξ ουρανού, το καλό μας το χιονάκι για να παίξουμε χιονοπόλεμο!
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ, παρακαλετά, με το σιργούλιο, όπως θα ‘λεγε η μάνα μου, θα πρέπει να τον πιάνουμε τον Γενάρη, για να κάνει το χρέος του. Να κάνει εκείνο που τάχθηκε να κάνει και επιπλέον να κάνει και το χρέος του προηγούμενου μήνα, του Δεκέμβρη που το ‘παιξε όλες, μα όλες, τις μέρες του Αύγουστος.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΝΑ στον Καϊάφα κι από τον Καϊάφα στον Αννα και εν τέλει στον Πιλάτο, που κατά τη συνήθη τακτική του θα νίψει τας χείρας του, θα δηλώσει αθώος, και θα υπογράψει την σταύρωση. Παίζει κι αυτό το σενάριο. Του Ιησού Χριστού τα πάθη τραβά η Ελλαδίτσα μας.
ΣΤΟ ΑΔΥΝΑΜΟ κρέας κολλούνε οι μύγες, κατά που λέει η μάνα μου. Αδύναμο κρέας η Ελλάδα κι από μύγες άλλο τίποτα.
ΜΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ κυκλοφορώ/ με μια τροπολογία οπλοφορώ/ και όπου θέλω την κολλώ. Γνωστό παλαιόθεν κοινοβουλευτικό άσμα, το οποίον ωστόσο ούτε που θέλει να τ’ ακούσει ο Παπουτσής. Αλλα τραγούδια ξέρει αυτός όντας εκτός του χορού.
ΑΝΟΧΗ ΤΕΛΟΣ, εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας για τη νέα Κυβέρνηση. Τό’ χει το κουσούρι η καμήλα, να μην κοιτάζει ποτέ την καμπούρα της!
ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ πάει ο Γιώργης! Ο φίλος μου ο γερω δάσκαλος, που είχε πολύν καιρό να φανεί, μου το είπε. Σε γενικές γραμμές, πρόσθεσε. Γράντος η άποψή του.
ΘΕΛΩ ΤΗΝ καρέκλα μου! Ο τίτλος του πρώτου κεφαλαίου από το βιβλίο “Ε, δήμαρχε!” που πρότεινα προς συγγραφή τις προάλλες. Εχει ήδη αρχίσει να γράφεται...
ΚΑΚΩΣ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους και να διαμαρτύρονται! Η τιμή του λαδιού, άκουσον άκουσον, είναι πιο ψηλά απ’ την τιμή του νερού! Το γάλα εξακολουθεί να πουλιέται ακόμα, όσο πουλιέται. Εντάξει τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια, τα τρώει το χώμα, αλλά να μην τα θέλουν κι όλα, μονά ζυγά δικά τους!
ΙΣΑ ΙΣΑ περνούν στα ψιλά των εφημερίδων οι απόπειρες κλοπής ΑΤΜ με γεωργικά μηχανήματα. Σε κανένα εξάμηνο θα εξαφανιστούν κι από κει. Τέτοιας λογής ενέργειες θα πάψουν να είναι ειδήσεις...
ΠΡΟΧΤΕΣ ήταν αναρχικοί, χτες μετανάστες, σήμερα εβραίοι, αύριο ποιος έχει σειρά; Από το “Κοινωνικό Στέκι” και από το Στέκι μεταναστών η καθόλου ρητορική ερώτηση στο Δελτίο Τύπου που εξέδωσαν μετά την επίθεση στην Συναγωγή της εβραϊκής κοινότητας. Η ιστορία έχει δείξει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι αύριο θα έχουμε όλοι σειρά. Θα υπάρχουν τότε κάποιοι για να διαμαρτυρηθούν για λογαριασμό μας άραγε;
“ΝΑ ‘ΣΑΙ ΓΕΡΟΣ να ‘σαι καλά με όλα τα ωραία”, μου εύχεται στον πρώτο στίχο της μαντινάδας που μου έστειλε η τακτική τακτικότατη αναγνώστρια της στήλης και καλή φίλη Μάρω Πολλάτου. Και συ να ‘σαι καλά Μάρω! Και για να κρατάς πάντα ζωντανή τη μνήμη του Γεράσιμου!
ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ιστιοφόρο που μετέφερε τον Καίσαρα κατελήφθη στην Αδριατική από τρικυμία ο πλοίαρχος άρχισε ν’ ανησυχεί για τη ζωή του. Εκείνος όμως του εφώναξε: “Μη φοβάσαι! Μεταφέρεις τον αυτοκράτορα!”
“Οταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν διαμαρτυρήθηκα/ γιατί δεν ήμουν Εβραίος./ Οταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα,/ γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής./ Οταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα/ γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος./ Οταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών/ που αντιτάσσονταν στον φασισμό/ δεν έκανα τίποτα/ γιατί δεν ήμουν καθολικός./ Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,/ αλλά δεν υπήρχε πια κανείς ν’ αντισταθεί μαζί μου...”.
Μάρτιν Niemoller (γερμανός πάστορας)
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Tο 2ο μέρος για το ταξίδι στην Τυνησία θα αναρτηθεί την Κυριακή 17 Ιανουαρίου
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ ΚΑΛΟ μας τον καιρό. Καλώς τον καλό μας τον μήνα! Καλώς την καλή μας την μέρα. Καλώς την καλή μας θεόσταλτη βροχούλα. Καλώς να μας έρθει, σαν μάννα εξ ουρανού, το καλό μας το χιονάκι για να παίξουμε χιονοπόλεμο!
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ, παρακαλετά, με το σιργούλιο, όπως θα ‘λεγε η μάνα μου, θα πρέπει να τον πιάνουμε τον Γενάρη, για να κάνει το χρέος του. Να κάνει εκείνο που τάχθηκε να κάνει και επιπλέον να κάνει και το χρέος του προηγούμενου μήνα, του Δεκέμβρη που το ‘παιξε όλες, μα όλες, τις μέρες του Αύγουστος.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΝΑ στον Καϊάφα κι από τον Καϊάφα στον Αννα και εν τέλει στον Πιλάτο, που κατά τη συνήθη τακτική του θα νίψει τας χείρας του, θα δηλώσει αθώος, και θα υπογράψει την σταύρωση. Παίζει κι αυτό το σενάριο. Του Ιησού Χριστού τα πάθη τραβά η Ελλαδίτσα μας.
ΣΤΟ ΑΔΥΝΑΜΟ κρέας κολλούνε οι μύγες, κατά που λέει η μάνα μου. Αδύναμο κρέας η Ελλάδα κι από μύγες άλλο τίποτα.
ΜΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ κυκλοφορώ/ με μια τροπολογία οπλοφορώ/ και όπου θέλω την κολλώ. Γνωστό παλαιόθεν κοινοβουλευτικό άσμα, το οποίον ωστόσο ούτε που θέλει να τ’ ακούσει ο Παπουτσής. Αλλα τραγούδια ξέρει αυτός όντας εκτός του χορού.
ΑΝΟΧΗ ΤΕΛΟΣ, εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας για τη νέα Κυβέρνηση. Τό’ χει το κουσούρι η καμήλα, να μην κοιτάζει ποτέ την καμπούρα της!
ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ πάει ο Γιώργης! Ο φίλος μου ο γερω δάσκαλος, που είχε πολύν καιρό να φανεί, μου το είπε. Σε γενικές γραμμές, πρόσθεσε. Γράντος η άποψή του.
ΘΕΛΩ ΤΗΝ καρέκλα μου! Ο τίτλος του πρώτου κεφαλαίου από το βιβλίο “Ε, δήμαρχε!” που πρότεινα προς συγγραφή τις προάλλες. Εχει ήδη αρχίσει να γράφεται...
ΚΑΚΩΣ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους και να διαμαρτύρονται! Η τιμή του λαδιού, άκουσον άκουσον, είναι πιο ψηλά απ’ την τιμή του νερού! Το γάλα εξακολουθεί να πουλιέται ακόμα, όσο πουλιέται. Εντάξει τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια, τα τρώει το χώμα, αλλά να μην τα θέλουν κι όλα, μονά ζυγά δικά τους!
ΙΣΑ ΙΣΑ περνούν στα ψιλά των εφημερίδων οι απόπειρες κλοπής ΑΤΜ με γεωργικά μηχανήματα. Σε κανένα εξάμηνο θα εξαφανιστούν κι από κει. Τέτοιας λογής ενέργειες θα πάψουν να είναι ειδήσεις...
ΠΡΟΧΤΕΣ ήταν αναρχικοί, χτες μετανάστες, σήμερα εβραίοι, αύριο ποιος έχει σειρά; Από το “Κοινωνικό Στέκι” και από το Στέκι μεταναστών η καθόλου ρητορική ερώτηση στο Δελτίο Τύπου που εξέδωσαν μετά την επίθεση στην Συναγωγή της εβραϊκής κοινότητας. Η ιστορία έχει δείξει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι αύριο θα έχουμε όλοι σειρά. Θα υπάρχουν τότε κάποιοι για να διαμαρτυρηθούν για λογαριασμό μας άραγε;
“ΝΑ ‘ΣΑΙ ΓΕΡΟΣ να ‘σαι καλά με όλα τα ωραία”, μου εύχεται στον πρώτο στίχο της μαντινάδας που μου έστειλε η τακτική τακτικότατη αναγνώστρια της στήλης και καλή φίλη Μάρω Πολλάτου. Και συ να ‘σαι καλά Μάρω! Και για να κρατάς πάντα ζωντανή τη μνήμη του Γεράσιμου!
ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ιστιοφόρο που μετέφερε τον Καίσαρα κατελήφθη στην Αδριατική από τρικυμία ο πλοίαρχος άρχισε ν’ ανησυχεί για τη ζωή του. Εκείνος όμως του εφώναξε: “Μη φοβάσαι! Μεταφέρεις τον αυτοκράτορα!”
“Οταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν διαμαρτυρήθηκα/ γιατί δεν ήμουν Εβραίος./ Οταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα,/ γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής./ Οταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα/ γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος./ Οταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών/ που αντιτάσσονταν στον φασισμό/ δεν έκανα τίποτα/ γιατί δεν ήμουν καθολικός./ Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,/ αλλά δεν υπήρχε πια κανείς ν’ αντισταθεί μαζί μου...”.
Μάρτιν Niemoller (γερμανός πάστορας)
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Tο 2ο μέρος για το ταξίδι στην Τυνησία θα αναρτηθεί την Κυριακή 17 Ιανουαρίου
Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010
Ενα ταξίδι στην Τυνησία (1)
Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Να τα γράψω όλα όσα είδα, άκουσα, γεύτηκα, μύρισα και άγγιξα
στην Τυνησία τις έξι (6) μέρες που βρέθηκα εκεί (από 3 - 8 Δεκεμβρίου 2009) μαζί με άλλους εννέα (9) δημοσιογράφους, σ' ένα πρόγραμμα αποστολής ΜΜΕ της Πρεσβείας και του Εθνικού Οργανισμού της Τυνησίας στην Ελλάδα, σε δύο δισέλιδα της εφημερίδας,
όπως σχεδιάζω, των αδυνάτων, βέβαια, αδύνατο.
Ούτε σε δύο τόμους χωρίς υπερβολή πεντακοσίων συνολικά σελίδων δεν χωρούν όλα τούτα! Ολα όσα, σαν πρώτες ύλες, συνέλεξαν οι αισθήσεις μου και επιτόπου ή αργότερα επεξεργάστηκαν οι βιοτεχνίες του νου και της καρδιάς μου. Μένω, υποχρεωτικά λοιπόν, μόνο σε κάποια, λίγα, απ' αυτά. Ετσι, όπως σαν τίτλοι έρχονται στον νου μου. Κι όσα χωρέσουν...
Η ΤΥΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΜΩΧΑΜΕΤ ΜΠΑΣΑΡ
Η Τυνησία του Μωχάμετ Μπασάρ, ο πρώτος τίτλος που σκέφτομαι αρχίζοντας. Ο κοινός παρονομαστής όλων των άλλων, των όποιων άλλων τίτλων, αν προτιμάτε. Κι αυτό, όχι τόσο γιατί ο πάντα γελαστός συγκεκριμένος άνθρωπος, ως υπεύθυνος των προγραμμάτων αποστολής Ελλήνων δημοσιογράφων (όπως και δημοσιογράφων άλλων χωρών της Βαλκανικής Χερσονήσου και της Κύπρου) στην Τυνησία μας συνόδευσε (μαζί με την γαλλίδα γραμματέα του Πρέσβη Αννα Μοέλ) στο ταξίδι μας. Ούτε τόσο γιατί ήταν σε 24ωρη βάση ο ξεναγός και ο φύλακας-άγγελός μας, πάντα έτοιμος να επιλύσει το όποιο πρόβλημά μας και να απαντήσει στην όποια απορία μας.
Αλλά κυρίως γιατί, κατά γενική εκτίμηση όλων που συμμετείχαμε στην αποστολή (Νατάσα Σινιώρη από την "Καθημερινή" , Σωτηρία Λαρίγκα απ' τον "Αγγελιοφόρο" Θεσσαλονίκης, Νατάσα Παπανικολάου από το "Εθνος", Θάνος Περβολαράκης απ' την "Πατρίδα" Ηρακλείου, Χρήστος Φρούσιος απ' το "Επαθλο" Ναυπλίου, Βάνα Καρατόγλου απ' τον "Αδέσμευτο Τύπο", Ιωάννα Γκομούζα απ' το "Αθηνόραμα", Νιόβη Καραπιπέρη από το "7 μέρες TV" και Κατερίνα Τασσοπούλου από την "Θεσσαλία" Βόλου, εκτός απ' τον γράφοντα) ήταν για μας ο ιδανικός πρεσβευτής της χώρας του. Της Τυνησίας των Βερβερίνων. Της Τυνησίας των Βεδουίνων. Της Τυνησίας των Αράβων. Της Τυνησίας του μύθου της Διδώς. Της Τυνησίας του Αννίβα. Της Τυνησίας των Ρωμαίων. Της Τυνησίας του Μπαρμπαρόσα. Της Τυνησίας των Τούρκων Μπέηδων. Της Τυνησίας των Γάλλων. Της Τυνησίας του Χαμπίμπ Μπουργκίμπα και του Μπεν Αλή. Της Τυνησίας της ελιάς. Της Τυνησίας της Σαχάρας. Της Τυνησίας του Ατλαντα. Της Τυνησίας των οάσεων. Της Τυνησίας των αντιθέσεων. Της Τυνησίας του τουρισμού. Της Τυνησίας των Τυνησίων του χθες, του σήμερα και του αύριο. Σε όλα τα επίπεδα. Και βεβαίως στο επίπεδο της φιλοξενίας. Να 'σαι καλά και πάντα άξιος Μωχάμετ!
ΣΕΒΑΣΜΟΣ
ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
Χθες αργά το βράδυ, είδα από το μπαλκόνι του δωματίου μου, που βρισκόταν στο ύψος του 17ου ορόφου του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου "Αfrica" κι ενώ μέσα στην τηλεόραση αναβόσβηνε ένα "Welcome mr Kakatsakis Evangelos", την Τύνιδα ν' απλώνεται με όλη την εκτυφλωτική λάμψη της από κάτω μου. Πρόκειται για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μεγαλούπολη , μ' όλα τα σέα και τα μέα της, που δεν απεμπολεί όμως το αραβικό χρώμα της, σκέφτηκα. Αυτήν την σκέψη κάνω και σήμερα, 4 Δεκεμβρίου, ώρα Τυνησίας 9 π.μ. που την διασχίζουμε, με ένα πουλμάκι πηγαίνοντας για το Μουσείο Μπάρντο για να δούμε τα σπάνια εκθέματά του και τη μοναδική σε όλον τον κόσμο συλλογή ψηφιδωτών που διαθέτει.
Τη διατυπώνω φωναχτά και ακούω επ' αυτού απόψεις απ' τους υπόλοιπους. Κυρίως απ' αυτούς που προτίμησαν χθες, παρά την κούραση του ταξιδιού, με το που φτάσαμε, να βγουν και να δουν και κάποιες απ' τις κρυμμένες πτυχές της. Ούτως ή άλλως θα την κάνω και αργότερα, όταν μετά την επίσκεψη στο Μουσείο, πηγαίνοντας για τη Μεντίνα και το μεγάλο Παζάρι της Πόλης βρεθούμε στην απέραντη άπλα της πλατείας Δημαρχείου. Και βεβαίως και σ' όλες τις άλλες μεσογειακές πόλεις που θα επισκεφθούμε τις επόμενες μέρες. Ωστόσο, περνάμε μπροστά απ' το τεράστιο μεταλλικό αραβικής τεχνοτροπίας, ρολόι που βρίσκεται στο τέρμα της λεωφόρου Χαμπίμπ Μπουργκίμπα και ο Μωχάμετ βρήκε την ευκαιρία να κάνει ένα βήμα παραπέρα στην εισαγωγή του για την Τυνησία του σήμερα και τις προσπάθειες του σημερινού, από το 1987 προέδρου της Μπεν Αλί για την ανάπτυξή της, μιλώντας μας για το μήνυμα που στέλνει τόσο το συγκεκριμένο ρολόι όσο και όλα τα παρόμοια ρολόγια των άλλων τυνησιακών πόλεων στους Τυνήσιους. Για τον σεβασμό που πρέπει να δείχνουν στον χρόνο. Για τα μεγάλα έργα που πρέπει να γίνουν στην χώρα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια. Η Τυνησία δεν πρέπει να χάσει ούτε ένα λεφτό για να κάμει αυτά που πρέπει να γίνουν, μας λέει...
ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΑΡΝΤΟ
Ενα απ' αυτά που έχουν γίνει και για το οποίο οι Τυνήσιοι δηλώνουν περήφανοι είναι και το περίφημο Μουσείο Μπάρντο που πρώτα απ' όλα επισκεφτόμαστε. Το Μουσείο αυτό που στεγάζεται σ' ένα παλιό ανάκτορο των Χουσεϊνιτών μπέηδων κατέχει μια απαράμιλλη συλλογή ρωμαϊκών ψηφιδωτών από τον 2ο ως τον 4ο αιώνα που κάποτε κοσμούσαν τα σπίτια πλούσιων πολιτών της ρωμαϊκής Αφρικής και διαθέτει πάμπολλα αντικείμενα άλλων περιόδων, όπως φοινικικές ταφικές μάσκες, αρχαιοελληνικά γλυπτά, ισλαμικά πλακάκια, καθώς και ευρήματα από ένα ναυάγιο του 1ου αιώνα π.Χ. Ιδιαίτερη εντύπωση μας κάνει η αίθουσα Ντούγκα με το περίτεχνα διακοσμημένο ταβάνι της με άνθινα μοτίβα και αριστουργήματα, αυτό όμως που μας κάνει να ξεσταθούμε είναι η έντονη παρουσία της ελληνικής μυθολογίας με απίθανες λεπτομέρειες. Μένουμε σε πολλές από τις σκηνές της για να φωτογραφηθούμε ξανά και ξανά. Ούτως η άλλως όλα όσα υπάρχουν και στα έξι παραρτήματα του Μουσείου δεν προλαβαίνουμε να τα δούμε ούτε σε δύο μέρες, όχι σε δύο ώρες που έχουμε στη διάθεσή μας. Ο τουρίστας, ο κάθε τουρίστας, έχει εξάλλου το δικαίωμα της επιλογής. Νομίζω!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ
ΣΤΗ ΜΕΝΤΙΝΑ
Τρέχοντας σχεδόν για να προλάβουμε το μεσημεριανό γεύμα που θα είναι έτοιμο στις 2 το μεσημέρι (καθυστερήσαμε πίνοντας καφέ, χαζεύοντας, φωτογραφίζοντας και συζητώντας επί παντός επιστητού, Ελληνες είμαστε!) διασχίζουμε βιαστικά την Μεντίνα (παλιά πόλη) της Τύνιδας που έχει ανακηρυχθεί απ' την Ουνέσκο Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Χίλια και, χρόνια μετρούν τα στενά σοκάκια, τα τζαμιά, τα ανατολίτικα παζάρια, οι μυστηριώδεις πολύχρωμες πύλες και οι κρυμμένες αυλές της που σφύζουν από ζωή, λέει. Στα 20 σουκ (σουκ πάει να πει αγορά ή σκεπαστό παζάρι διαρρυθμισμένο ανάλογα με τα αγαθά που πωλούνται σε αυτό) μπορεί κανείς να βρει ό,τι μπορεί να φανταστεί. Κυριολεκτικά τα πάντα. Τίποτα όμως δεν αγοράζουμε, παρά τις με σπαστά ελληνικά εκκλήσεις των μαγαζατόρων, που ξέρουν ότι οι καλύτεροι τουρίστες είναι οι Ελληνες. Οι φωτογραφίες πάντως φωτογραφίες, με πρώτο τον Χρήστο τον Φρούσιο που αν τον αφήναμε, ακόμα θα φωτογράφιζε...
Η ΚΑΡΧΗΔΟΝΑ ΤΗΣ ΔΙΔΩΣ
Η ιστορία της Καρχηδόνας συνδέεται με την Διδώ, την πριγκίπισσα της Τύρου. Κυνηγημένη από τον αδελφό της τον Πυγμαλίωνα, ο οποίος σκότωσε τον άνδρα της, η Διδώ εγκατέλειψε την Φοινίκη, την πατρίδα της. Οταν έφτασε στην σημερινή Τυνησία παρακάλεσε τον τοπικό ηγεμόνα να της δώσει ένα κομμάτι γη που να χωρά στο τομάρι ενός ταύρου. Η Διδώ έκοψε ένα τομάρι σε στενές λωρίδες και το χρησιμοποίησε για να κυκλώσει μια ολόκληρη περιοχή, που αργότερα έγινε το φρούριο της Καρχηδόνας...
Αυτά στο περίπου μας είπε στο πουλμάκι ο Μωχάμετ πηγαίνοντας τ' απογευματάκι στις Θέρμες τ' Αντωνίνου κατ' αρχήν, όπου οι ρωμαίοι στρατιώτες έκαναν τα μπάνια τους, και στην αρχαία Καρχηδόνα στην συνέχεια. Μόνο διασκορπισμένα πέρα δώθε ερείπια, θεμέλια φοινικικών σπιτιών, συναντήσαμε όταν φτάσαμε, και μια πανοραματική θέα μπροστά μας, όμως. Το Μουσείο δίπλα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Λουδοβίκου ήταν κλειστό. Ανοιχτή, όμως, ορθάνοιχτη η μνήμη του Αννίβα!
ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΥ
Οι εικόνες, οι ήχοι, οι γεύσεις (αχ αυτή η γεύση του τσαγιού με το κουκουνάρι απ' το μεσημεριανό γεύμα στον ουρανίσκο) τα αγγίγματα, τα χρώματα και τα αρώματα... Και, βεβαίως, η φίρδην μίγδην ιστορία! Από το Μπάρντο, από το Παζάρι, από τις Θέρμες του Αντωνίνου και τα ερείπια της Καρχηδόνας. Ολα ένα αξεδιάλυτο ένα ωραίο αξεδιάλυτο κουβάρι στο μυαλό μου, πηγαίνοντας για το παραδοσιακό χωριό Σίντι Μπου Ζαΐντ. Κι αν έχουν να προστεθούν κι άλλες κλωστές σ’ αυτό το κουβάρι απ' αυτήν την επίσκεψη! Το όνομα ενός σουφιστή αγίου του 14ου αιώνα ο οποίος εγκαταστάθηκε εδώ επιστρέφοντας από προσκύνημα στη Μέκκα φέρνει το χωριό αυτό, που έτσι όπως είναι σκαρφαλωμένο στις κορφές των βράχων και ντυμένο στα γαλανόλευκα, θαρρείς πως βρίσκεται σ' ένα νησί των Κυκλάδων.
Η φωνή του μουεζίνη που καλεί ανεβασμένος στο μιναρέ τους πιστούς να συμμετάσχουν στην απογευματινή προσευχή, και η οποία μας υποδέχεται προσθέτοντάς μας σ' ένα ήδη τεράστιο τουριστικό τσουνάμι που κυκλοφορεί στα στενά δρομάκια του, μας επαναφέρει, ωστόσο, στην δική του ιδιαιτερότητα. Οι δεκάδες μπλε πόρτες του, μόνο επιφανειακά ίδιες είναι, θα διαπιστώσουμε περιδιαβάζοντάς το. Τι κρίμα που θα μείνουμε τόσο λίγο, όχι περισσότερο από δύο ώρες, και δεν θα έχουμε την ευκαιρία να το γνωρίσουμε πληρέστερα απολαμβάνοντας την όλη καλλιτεχνική του ατμόσφαιρα.
Και ναργιλέ πάντως φουμάραμε και τσάι μέντας με κουκουνάρι ήπιαμε, καθισμένοι σταυροπόδι, σ' ένα από τα καφενεία του χωριού. Οπως πριν από μας φούμαραν κι ήπιαν η Σιμόν Ντε Μποβουάρ, ο Αντρέ Σιντ, ο Ζαν Πολ Σάρτρ και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες που το ανακάλυψαν απ' τη δεκαετία του 1920 και το έκαναν στέκι τους. Οπως εξακολουθούν να φουμάρουν και να πίνουν οι κάθε λογής καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες. Ισως γιατί είναι το χωριό ενός αγίου, αφού και οι καλλιτέχνες άγιοι θεωρούνται...
ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
Χθες βράδυ, βρεθήκαμε με πτήση αεροσκάφους της TUNISAIR από την Τύνιδα, την πρωτεύουσα της χώρας, στην Τοζέρ, την πρωτεύουσα των τυνησιακών οάσεων. Από την Τυνησία της Μεσογείου, στην Τυνησία της Σαχάρας. Σε μια άλλη, σε μια απ' τις χίλιες τόσες όψεις της. Σήμερα, ημέρα Σάββατο, 5 Δεκεμβρίου, έχουμε ήδη χωριστεί σε τρεις ομάδες, έχουμε επιβιβαστεί σε τρία τεράστια τζιπ, που τα οδηγούν τρεις πανύψηλοι βεδουΐνοι, και κατευθυνόμαστε αφού διασχίσαμε την πόλη, όπου παρατηρήσαμε την διαφορά με την Τύνιδα, σε πολλές απόψεις, προς ένα απ' τα μέρη που ο Τζόρτζ Λούκας γύρισε τον "Πόλεμο των Αστρων". Αριστερά και δεξιά μας, μπροστά μας και πίσω μας έρημος.
Ερημος με ολίγην βλάστηση, καφές παρηγοριάς για τις καμήλες που την τρώνε κουνώντας τις κεφάλες των, έρημος με διάσπαρτα βράχια, αποκούμπια για κάποια πετούμενα, και έρημος έρημος, με σκέτη ψιλή αχνιστή άμμο. Κάπου κι ενώ έχουμε ήδη πάνω από μια ώρα αφήσει την άσφαλτο, κατεβαίνουμε μπροστά σε κάτι τεράστιους αμμόλοφους να φωτογραφηθούμε και να από μια άκρη του πουθενά ένας νομάδας να 'ρχεται για να μας πουλήσει την πραμάτια του. Ψιλοπράγματα. Κάνουν δεν κάνουν δέκα δηνάρια (γύρω στα 6 ευρώ) όλα μαζί, δίχως παζάρια και ένα δηνάριο ο εαυτός του για μια φωτογράφηση. Κάπου εδώ κοντά γυρίστηκαν σκηνές και απ' τον "Αγγλο ασθενή" λέει. Η Τυνησία λόγω της ποικιλίας των τοπίων που διαθέτει έλκει τους σκηνοθέτες, έχει πει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του "Πολέμου των Αστρων" Ταϊέμπ Τζαλουλί.
ΣΤΙΣ ΟΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΑ
Οι λάτρεις του "Αγγλου ασθενούς" κατά που γράφει ένας τουριστικός οδηγός μπορούν να ακολουθήσουν τα χνάρια του σκηνοθέτη του, του Αντονι Μιγκέλα, και να φτάσουν με τζιπ στις ορεινές οάσεις της Σεμπίκα και της Ταμέρζα, που βρίσκονται στις πέτρινες αγκαλιές του Ατλαντα. Σπάνιας ομορφιάς, εξαιρετικού φυσικού κάλλους και τα μέρη τούτα, ομολογώ. Τα απολαμβάνουμε έχοντας διαρκώς τις αισθήσεις μας εν εγρηγόρσει. Και κατά την ξενάγηση μας στον καταρράκτη που βγαίνει απ' τα σπλάχνα του θρυλικού βουνού, που έχει το όνομα του μυθικού Ελληνα γίγαντα, και κατά την ανάβασή μας μέχρι μια ψηλή κορφή, απ' όπου αγναντεύουμε την ατέλειωτη θάλασσα της Σαχάρας, και κατά την περιήγησή μας σ' ένα έρημο χωριό, που το εγκατέλειψαν, λέει, οι Βερβερίνοι, όταν έφτασε μέχρις εδώ ο τουρισμός, και κατά τη διάρκεια ενός γνήσιου τυνησιακού γεύματος, με θέα ένα δάσος από εκατοντάδες φοινικόδεντρα που γέρνουν από το βάρος των γινωμένων καρπών τους. Στα δίπλα χωριά η κατάσταση δεν είναι βέβαια, ειδυλλιακή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συναντούμε στο πέρασμά μας εικόνες εξαθλίωσης. Είναι φανερό ότι γίνεται προσπάθεια για καλυτέρευση. Ο Μπεν Αλί το πορτρέτο του οποίου το συναντούμε και εδώ, όπως και παντού, φροντίζει να πηγαίνει η ανάπτυξη και στην τελευταία γωνιά της Τυνησίας, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μωχάμετ, εξάλλου.
ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ
ΣΤΗΝ ΤΟΖΕΡ
Καμία σχεδόν σχέση της Τύνιδας με την Τοζέρ στους δρόμους της οποίας περιδιαβάζουμε το απόγευμα επιστρέφοντας απ' την απόδρασή μας στις ορεινές οάσεις του Ατλαντα. Ολα, άνθρωποι, αυτοκίνητα, κάρα, εμπορεύματα, ρούχα ευρωπαϊκά, παραδοσιακές μαντίλες, μυρωδικά από μπαχάρια, αραβουργήματα, εικόνες, ήχοι, ανάκατα. Το παζάρι όμως, όπως και στην Μεντίνα της Τύνιδας χθες, κι όπως σ' όλες τις άλλες Μετνίνες που θα επισκεφθούμε αργότερα ίδιο και απαράλλαχτο. Ιδιες κι απαράλαχτες επίσης οι προσκλήσεις των κάθε λογής μαγαζατόρων που μας παίρνουν χαμπάρι από απόσταση ότι είμαστε Ελληνες.
"Γκρέκο, γκρέκο, ένα ντινάριο", απ' εδώ. "Γκρέκο, γκρέκο ντίο ντινάριο" απ' εκεί. "Παπαντρέου, Καραμαλή, Παπαρήγκα" από δίπλα. "Ατίνα καλημέρα, καλησπέρα" από παραδίπλα. Είμαστε εξοικειωμένοι απ' τα χθες. Το παζάρι είναι και ένα παιχνίδι στο τέλος του οποίου και οι δύο πλευρές πρέπει να πιστεύουν ότι πέτυχαν την καλύτερη συμφωνία. Ο κανόνας για τον αγοραστή είναι να ξεκινά τις διαπραγματεύσεις προσφέροντας το ένα τρίτο της τιμής που του ζητήθηκε, λέει. Εχοντάς τον υπόψη παίζουμε κι όπου το βγάλει η βράση του παιχνιδιού. Ο Μωχάμετ μας παρατηρεί διακριτικά και χαμογελά ευχαριστημένος... "Εχετε ακόμα μόνο 5 λεφτά στη διάθεσή σας, πρέπει να προλάβουμε το Μουσείο, πριν σκοτεινιάσει", μας λέει...
ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΝΟΙΞΕ!
"Σουσάμι άνοιξε!" Ολοι μαζί εν χορώ και οι δώδεκα με κανοναρχούντα τον Μωχάμετ φωνάζουμε τις μαγικές λέξεις και το θαύμα συντελείται. Η τεράστια σιδερένια πύλη του περίφημου ιδιωτικού μουσείου Dar Sherait ανοίγει και ιδού ενώπιον μας ανοιχτές όλες οι σελίδες της ιστορίας και της καθημερινής ζωής της Τυνησίας. Υστερα απ' την επίσκεψή μας στην πτέρυγα που άνοιξε τελευταία, μέσα στην οποία ζήσαμε την ατμόσφαιρα του παραμυθιού "Χίλιες και μία νύχτες" συναντώντας τον Αλί Μπαμπά και τους 40 κλέφτες, τον σεβάχ τον Θαλασσινό και τη Σεχραζάτ. Τρέχουμε για να τα προλάβουμε όλα, να δούμε την Τυνησία απ' την εποχή των δεινοσαύρων, μέχρι το σήμερα. Στεκόμαστε ωστόσο ξεχωριστά στην εποχή του Αννίβα, τον οποίο τον έχουν οι Τυνήσιοι και δικαίως περί πολλού και βέβαια στα θέματα από την ελληνική μυθολογία...
ΣΑΝ ΒΕΔΟΥΪΝΟΙ
Φαγητό στην όαση της Τοζέρ σε μια σκηνή βεδουίνων αργά το βράδυ. Βεδουίνος είναι και ο Μωχάμετ, σαν να μας φιλοξενεί στο σπίτι του, λοιπόν. Και να μας προσφέρει το βρισκούμενο. Εξω κάνει ψύχρα, πολύ ψύχρα, πού να την αφήσει, όμως, να εισβάλει ένα τεράστιο μαγκάλι στην είσοδο που καίει φλούδες φοίνικα! Κους κους (φαγητό από σιμιγδάλι που σερβίρεται με βραστό αρνάκι, λαχανικά και μπαχαρικά) το κύριο πιάτο, πίτες ψημένες στη φωτιά, αντί για ψωμί, ντόπιο κρασί και βεβαίως χαρίσα (πικάντικη σάλτσα από πιπεριές, τομάτες, ελαιόλαδο). Τρώμε και συμπεριφερόμαστε σαν Βεδουΐίοι. Κοιτάζω το ρολόϊ μου. Εχουμε κλείσει 48 μόλις ώρες περίπου στην Τυνησία, ωστόσο αισθανόμαστε Τυνήσιοι! Τι καλά που κάναμε, αν και νιώθαμε ξεθεωμένοι απ' την κούραση ν' ανταποκριθούμε στο "όποιος θέλει να μ' ακολουθήσει" του Μωχάμετ , απόψε!
Το 2ο μέρος θα δημοσιευθεί αύριο
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Eυθύβολα και μη...
Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr
Καλώστονε...
Οοοϊ, δεν καλωσορίζω μόνο το νέο χρόνο, ούτε την νέα δεκαετία με τον παραπάνω τίτλο! Μην προτρέχετε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας! Αφήστε το κείμενο το ίδιο να σας αποκαλύψει ό,τι είναι να αποκαλύψει και απλά... χαλαρώστε όσο μπορείτε, κι απολαύστε τούτο εδώ το πρώτο γραπτό της στήλης για το 2010!
Οσο για τον τίτλο του παρόντος, σε 'μένα απευθυνόταν (απευθυνόμουν) πρωτίστως και με καλωσόριζα, συγχρόνως δίνοντάς μου κουράγιο και... φόρα! Διότι μετά από μια 15θήμερη αποχή από το γράψιμο, όσο και να πεις μια υποβοήθηση -όποια κι αν είναι αυτή- την χρειάζεσαι!
Πολλώ δε μάλλον, όταν έχεις επιστρέψει από ένα ολιγοήμερο ταξίδι, άκρως ανανεωτικό στο εξωτερικό όπου... "ζαλίστηκαν" (sic) τα μέσα και τα έξω σου και μπερδεύτηκαν οι σκέψεις σου, τα αισθήματά και τα συναισθήματά σου σε βαθμό που -αλίμονο- θέλησες να απαρνηθείς την χώρα που σε γέννησε! Μια άρνηση που φτάνει ως την μετανάστευση, τίποτα σπουδαιότερο! Κι ας ήταν μόνο μια σκέψη που δεν γίνηκε πράξη, ωστόσο... την έκανες! Κι όταν κάτι τέτοιο για πρώτη φορά στη ζωή σου συμβαίνει, αν μη τι άλλο, σου κτυπά ένα καμπανάκι και σε αναστατώνει!
Ψάχνεις να βρεις τα "τι" και τα "γιατί", αρχίζεις να το συζητάς με φίλους και γνωστούς όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, αναλύοντας και φιλοσοφώντας την κατάσταση... της πατρίδος! Στην ουσία... αναλύεις τα χιλιοαναλυμένα δηλαδή, για να ξαναφτάσεις και πάλι σε μια μοναδική διαπίστωση ότι "τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν σε αυτόν τον τόπο"!
...Κι επιπλέον, για ακόμη μια φορά, εκτός των πολλών άλλων συμπερασμάτων, καταλήγεις και συ όπως κι οι συνομιλητές σου, ότι αν κάτι σε έχει συγκρατήσει από το να μη μεταναστεύσεις από αυτόν τον τόπο, είναι μοναχά μια λέξη: η λέξη "πατρίδα"! Διότι αυτή η έννοια μπορεί και μιλά βαθειά μες στα κατάβαθα του ασυνείδητου και της ψυχής σου... και δεν σε αφήνει να της γυρίσεις την πλάτη!
...Κι ίσως αυτή η πολιτική πράξη, κάποιες φορές σε κινητοποιεί για να εξακολουθείς να ελπίζεις και να προσπαθείς ώστε να καλυτερεύσουν τα πράγματα...
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr
Καλώστονε...
Οοοϊ, δεν καλωσορίζω μόνο το νέο χρόνο, ούτε την νέα δεκαετία με τον παραπάνω τίτλο! Μην προτρέχετε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας! Αφήστε το κείμενο το ίδιο να σας αποκαλύψει ό,τι είναι να αποκαλύψει και απλά... χαλαρώστε όσο μπορείτε, κι απολαύστε τούτο εδώ το πρώτο γραπτό της στήλης για το 2010!
Οσο για τον τίτλο του παρόντος, σε 'μένα απευθυνόταν (απευθυνόμουν) πρωτίστως και με καλωσόριζα, συγχρόνως δίνοντάς μου κουράγιο και... φόρα! Διότι μετά από μια 15θήμερη αποχή από το γράψιμο, όσο και να πεις μια υποβοήθηση -όποια κι αν είναι αυτή- την χρειάζεσαι!
Πολλώ δε μάλλον, όταν έχεις επιστρέψει από ένα ολιγοήμερο ταξίδι, άκρως ανανεωτικό στο εξωτερικό όπου... "ζαλίστηκαν" (sic) τα μέσα και τα έξω σου και μπερδεύτηκαν οι σκέψεις σου, τα αισθήματά και τα συναισθήματά σου σε βαθμό που -αλίμονο- θέλησες να απαρνηθείς την χώρα που σε γέννησε! Μια άρνηση που φτάνει ως την μετανάστευση, τίποτα σπουδαιότερο! Κι ας ήταν μόνο μια σκέψη που δεν γίνηκε πράξη, ωστόσο... την έκανες! Κι όταν κάτι τέτοιο για πρώτη φορά στη ζωή σου συμβαίνει, αν μη τι άλλο, σου κτυπά ένα καμπανάκι και σε αναστατώνει!
Ψάχνεις να βρεις τα "τι" και τα "γιατί", αρχίζεις να το συζητάς με φίλους και γνωστούς όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, αναλύοντας και φιλοσοφώντας την κατάσταση... της πατρίδος! Στην ουσία... αναλύεις τα χιλιοαναλυμένα δηλαδή, για να ξαναφτάσεις και πάλι σε μια μοναδική διαπίστωση ότι "τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν σε αυτόν τον τόπο"!
...Κι επιπλέον, για ακόμη μια φορά, εκτός των πολλών άλλων συμπερασμάτων, καταλήγεις και συ όπως κι οι συνομιλητές σου, ότι αν κάτι σε έχει συγκρατήσει από το να μη μεταναστεύσεις από αυτόν τον τόπο, είναι μοναχά μια λέξη: η λέξη "πατρίδα"! Διότι αυτή η έννοια μπορεί και μιλά βαθειά μες στα κατάβαθα του ασυνείδητου και της ψυχής σου... και δεν σε αφήνει να της γυρίσεις την πλάτη!
...Κι ίσως αυτή η πολιτική πράξη, κάποιες φορές σε κινητοποιεί για να εξακολουθείς να ελπίζεις και να προσπαθείς ώστε να καλυτερεύσουν τα πράγματα...
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΓΟΙ στην πρώτη τη γραμμή/ να φύγουνε οι σκύλοι και οι κυνηγοί! Αλλo πάλι και τούτο! Τι θέλει να πει ο ποιητής, ο όποιος ποιητής; Ποιοι είναι οι λαγοί που καλούνται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, ποιοι οι σκύλοι και ποιοι οι κυνηγοί; Αυτή η αγωνία θα με φάει!
ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ; Σε κάποιον τοίχο των Εξαρχείων το βρήκε, λέει, γραμμένο κάποια ηλεκτρονική φίλη και το μετέφερε στο ... φατσοβιβλίο της για ευρύτερο προβληματισμό. Dum spiro spero που έλεγαν και οι Λατίνοι. Οπερ ερμηνευόμενον. Εφόσον ζω ελπίζω. Ο,τι υπάρχει...
ΕΧΕΙ ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ; Εχει και παραέχει! Πάμε παρακάτω. Φτάνουν από μόνες τους οι καλές προθέσεις;
NA ΚΟΨΕΤΕ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΣΑΣ και να βρείτε τα λεφτά που σας λείβονται για να ξεχρεώσετε! Κάπως έτσι, σε ελεύθερη εντελώς απόδοση, μας το λένε τρεις φορές την ημέρα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, οι “τρομοκράτες” των Βρυξελλών. Να’ναι καλά οι άνθρωποι! Μας αφήνουν το δικαίωμα της επιλογής. Θέλουμε με κοφτερό γιαταγάνι, τον κόβουμε μια όξω, θέλουμε με σκουριασμένο ξυραφάκι σιγά-σιγά!
ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΠΑΝΤΩΣ ΕΚΑΤΟ ΜΕΡΕΣ δεν βουλιάξαμε που αλλάξαμε. Για τις επόμενες εκατό έχει ο Θεός. Ο που ζει μεταζώνεται, και ο που μεταζώνεται ζει! Σιγά που θα μας αφήσει ο Θεός της Ελλάδας να βουλιάξουμε!
ΓΙΑΤΙ “ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ” και όχι “Ικτίνος” ή τουλάχιστον “Ικτίνος Καλλικράτης” το νέο σχέδιο νόμου για την αναδιάρθωση των δήμων και των περιφερειών της χώρας; Γιατί ξεχάστηκε ο έτερος... Καππαδόκης, ο άλλος αρχιτέκτονας δηλαδή, που έβαλε ο Περικλής για να φτιάξουν τα έργα στην Ακρόπολη; Μήπως γιατί πήρε μίζες; Μήπως γιατί δεν έχει “τραβηχτικό” όνομα; Ή μήπως γιατί το απαίτησαν οι κάτοικοι του... Καλλικράτη Σφακίων;
KΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ... ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ/ το τιμόνι ίσια κράτει/ και τις κούρμπες σαν περνάς/ το κορνάκι να πατάς! Καλλικράτης στην προκειμένη περίπτωση ο Πρωθυπουργός. Σαφής η συμβουλή.
ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΤΣΠΑΓΙΑ Η ΜΠΑΛΑ δεν έκανε μάγια (όπως περίμεναν οι οπαδοί του Ολυμπιακού) και τους φέρανε το Ζίκο που είναι μόνο για το ζήτω! Ωρα του είναι να φύγει κι αυτός και ν’ αναλάβουν την ομάδα ο Μπάντοβιτς με τον Νινιάδη, για να πάνε την ομάδα στον Αδη!
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΤΗ θα χτίσω σκάλα μ’ άστρα/ για ν’ ανεβούμε αγκαλιά στου φεγγαριού τα κάστρα! Στάζει ποίηση η ερωτική μαντινάδα του Ηλία Σταματάκη. Συμφωνείτε;
Ο BAΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΕΡΡΙΚΟΣ ο 4ος (1553-1610) αγαπούσε πολύ τον αρχηγό της σωματοφυλακής του στρατηγό Γκριγιόν, πλην όμως δεν τον πλήρωνε γιατί δεν είχε χρήματα. Μια μέρα είδε κι αποείδε ο Γκριγιόν και είπε στον βασιλιά: “Μεγαλειότατε θα πω τρεις λέξεις: Λεφτά ή παραιτούμαι!” Ο βασιλιάς του απάντησε: “Εγώ στρατηγέ θα σας πως τέσσερις λέξεις: “Ούτε λεφτά, ούτε παραίτηση”.
“Η ανωνυμία περιέχει όλα τα ονόματα/ καθώς και το δικό του με τον πόθο/ του αγαθού φιλήματος στο γαλαξία./ Και ο νεκρός πηγαίνει προς τον εαυτό του/ μεσά από φωτεινή σήραγγα πάχνης/ προς ένα τέλος ανθισμένου πάγου”.
Από το ποίημα “Το καράβι του πεθαμένου Φαραώ”,
του Θανάση Παπαθανασόπουλου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΓΟΙ στην πρώτη τη γραμμή/ να φύγουνε οι σκύλοι και οι κυνηγοί! Αλλo πάλι και τούτο! Τι θέλει να πει ο ποιητής, ο όποιος ποιητής; Ποιοι είναι οι λαγοί που καλούνται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, ποιοι οι σκύλοι και ποιοι οι κυνηγοί; Αυτή η αγωνία θα με φάει!
ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ; Σε κάποιον τοίχο των Εξαρχείων το βρήκε, λέει, γραμμένο κάποια ηλεκτρονική φίλη και το μετέφερε στο ... φατσοβιβλίο της για ευρύτερο προβληματισμό. Dum spiro spero που έλεγαν και οι Λατίνοι. Οπερ ερμηνευόμενον. Εφόσον ζω ελπίζω. Ο,τι υπάρχει...
ΕΧΕΙ ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ; Εχει και παραέχει! Πάμε παρακάτω. Φτάνουν από μόνες τους οι καλές προθέσεις;
NA ΚΟΨΕΤΕ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΣΑΣ και να βρείτε τα λεφτά που σας λείβονται για να ξεχρεώσετε! Κάπως έτσι, σε ελεύθερη εντελώς απόδοση, μας το λένε τρεις φορές την ημέρα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, οι “τρομοκράτες” των Βρυξελλών. Να’ναι καλά οι άνθρωποι! Μας αφήνουν το δικαίωμα της επιλογής. Θέλουμε με κοφτερό γιαταγάνι, τον κόβουμε μια όξω, θέλουμε με σκουριασμένο ξυραφάκι σιγά-σιγά!
ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΠΑΝΤΩΣ ΕΚΑΤΟ ΜΕΡΕΣ δεν βουλιάξαμε που αλλάξαμε. Για τις επόμενες εκατό έχει ο Θεός. Ο που ζει μεταζώνεται, και ο που μεταζώνεται ζει! Σιγά που θα μας αφήσει ο Θεός της Ελλάδας να βουλιάξουμε!
ΓΙΑΤΙ “ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ” και όχι “Ικτίνος” ή τουλάχιστον “Ικτίνος Καλλικράτης” το νέο σχέδιο νόμου για την αναδιάρθωση των δήμων και των περιφερειών της χώρας; Γιατί ξεχάστηκε ο έτερος... Καππαδόκης, ο άλλος αρχιτέκτονας δηλαδή, που έβαλε ο Περικλής για να φτιάξουν τα έργα στην Ακρόπολη; Μήπως γιατί πήρε μίζες; Μήπως γιατί δεν έχει “τραβηχτικό” όνομα; Ή μήπως γιατί το απαίτησαν οι κάτοικοι του... Καλλικράτη Σφακίων;
KΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ... ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ/ το τιμόνι ίσια κράτει/ και τις κούρμπες σαν περνάς/ το κορνάκι να πατάς! Καλλικράτης στην προκειμένη περίπτωση ο Πρωθυπουργός. Σαφής η συμβουλή.
ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΤΣΠΑΓΙΑ Η ΜΠΑΛΑ δεν έκανε μάγια (όπως περίμεναν οι οπαδοί του Ολυμπιακού) και τους φέρανε το Ζίκο που είναι μόνο για το ζήτω! Ωρα του είναι να φύγει κι αυτός και ν’ αναλάβουν την ομάδα ο Μπάντοβιτς με τον Νινιάδη, για να πάνε την ομάδα στον Αδη!
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΦΕΓΓΑΡΟΛΟΥΣΤΗ θα χτίσω σκάλα μ’ άστρα/ για ν’ ανεβούμε αγκαλιά στου φεγγαριού τα κάστρα! Στάζει ποίηση η ερωτική μαντινάδα του Ηλία Σταματάκη. Συμφωνείτε;
Ο BAΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΕΡΡΙΚΟΣ ο 4ος (1553-1610) αγαπούσε πολύ τον αρχηγό της σωματοφυλακής του στρατηγό Γκριγιόν, πλην όμως δεν τον πλήρωνε γιατί δεν είχε χρήματα. Μια μέρα είδε κι αποείδε ο Γκριγιόν και είπε στον βασιλιά: “Μεγαλειότατε θα πω τρεις λέξεις: Λεφτά ή παραιτούμαι!” Ο βασιλιάς του απάντησε: “Εγώ στρατηγέ θα σας πως τέσσερις λέξεις: “Ούτε λεφτά, ούτε παραίτηση”.
“Η ανωνυμία περιέχει όλα τα ονόματα/ καθώς και το δικό του με τον πόθο/ του αγαθού φιλήματος στο γαλαξία./ Και ο νεκρός πηγαίνει προς τον εαυτό του/ μεσά από φωτεινή σήραγγα πάχνης/ προς ένα τέλος ανθισμένου πάγου”.
Από το ποίημα “Το καράβι του πεθαμένου Φαραώ”,
του Θανάση Παπαθανασόπουλου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)
>> τυπώστε αυτό το άρθρο