ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Των Τεσσάρων Μαρτύρων (1)

Οπως κάθε 28η Οκτωβρίου, εδώ και 25 περίπου χρόνια αξιώθηκα να βρεθώ, γι’ άλλη μια φορά κι εφέτος λίαν πρωί στο δεξιό κλίτος του Αγίου Νικολάου Σπλάντζιας, που είναι αφιερωμένο στους Τέσσερις Μάρτυρες, στο πανηγύρι των εν Χανίοις Ρεθυμνίων.
Μια δρασκελιά δρόμος απ’ τα Χανιά το Ρέθεμνος, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει η εκκλησία, των Τεσσάρων εκ Μελάμπων Μαρτύρων, το έθιμο, όμως θέλει τους ρεθεμνιώτες συμπολίτες μας να συνάζονται, μαζί με τους φίλους των, στις 28 τ’ Οκτώβρη, συν γυναιξί και τέκνοις στην Σπλάντζια για να τους τιμούν.
Ανάβοντας ένα κερί στην εικόνα τους, προσκυνώντας τα ιερά τους λείψανα και τη μάχαιρα με την οποία εσφαγιάσθησαν, παρακολουθώντας τη Θεία Λειτουργία, πίνοντας στο τέλος μια τσικουδιά, ευχόμενοι 'χρόνια πολλά' ο ένας στον άλλο... Ιερουργούντος του μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη, κι εφέτος, η κατανυκτική Θεία Λειτουργία και με τη φροντίδα των μελών του Δ.Σ. του Συλλόγου των 'Το Αρκάδι', το παραδοσιακό κέραμα στον αύλειο χώρο του Αγίου Νικολάου.
Χαρμόσυνη, παρά τις δυσκολίες των καταστάσεων, η όλη ατμόσφαιρα.
Μα εμένα και σίγουρα πολλών, ίσως όλων, στους Τέσσερις Μελαμπιανούς κρυπτοχριστιανούς που την κρίσιμη στιγμή είπαν το δικό τους μεγάλο 'όχι' και συμπαρατάχτηκαν με τους χριστιανούς, ο νους μου (μας)...

Των Τεσσάρων Μαρτύρων (2)

Οι Τέσσερις Μάρτυρες (Αγγελής, Μανουήλ, Γεώργιος, Νικόλαος) ήταν κρυπτοχριστιανοί και ζούσαν στις Μέλαμπες. Το επώνυμό τους ήταν Βλατάκης και όταν ένας πρόγονός τους άλλαξε θρήσκευμα, πήραν το επώνυμο Ρετζέπ(ης). Από συνδυασμό γεγονότων-στοιχείων και χρονικών περιορισμών που διέδωσε η προφορική παράδοση (www.goodnet.gr και www.rethymno.gr) βγαίνει το συμπέρασμα ότι πήραν μέρος στη μάχη που έγινε στο Κακό Ρυάκι, στην πανστρατιά των κατοίκων των Μελάμπων και των γύρω χωριών, εναντίον των Τουρκο-Αιγυπτίων που αποβιβάστηκαν στην Κρήτη τον Μάϊο του 1822. Αυτό ήταν το 'θανάσιμο σφάλμα' τους, αφού την κρίσιμη στιγμή πήραν το μέρος των Χριστιανών και πολέμησαν τους μουσουλμάνους.
Οι Τούρκοι τούς αναζήτησαν επίμονα για να τους τιμωρήσουν κι όταν τους βρήκαν (αναγκάστηκαν να παρουσιαστούν ύστερα από ένα χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου κρύβονταν σ’ ένα ασφαλές σπήλαιο, για να μη σκοτώσουν τους συγγενείς τους) τους φυλάκισαν, και ύστερα απ’ την ομολογία τους ότι είναι Χριστιανοί και δεν θέλουν να αλλαξοπιστήσουν, τους αποκεφάλισαν, στο Ρέθεμνος, στις 28 Οκτωβρίου 1824.
Πολύ νωρίς, ίσως απ’ τον επόμενο κιόλας χρόνο, οι χριστιανοί τελούσαν λειτουργίες στη μνήμη τους κι αργότερα τους αναγνώρισαν ως προστάτες της σύγχρονης πόλης...

Διαφορετικότητα στη μάθηση

'Αν εσύ πιστέψεις σε μένα και στις δυνατότητές μου, ίσως με πείσεις να πιστέψω κι εγώ στον εαυτό μου. Φοβάμαι για το αύριο, για την κοινωνική μου ένταξη και την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Είναι πολύ σημαντικό για μένα ν’ αναπτύξω "δεξιότητες ζωής". Να μπορώ δηλαδή να επιλύω προβλήματα, να παίρνω αποφάσεις, να επικοινωνώ, να διαχειρίζομαι το άγχος μου. Μια ουσιαστική επικοινωνία δική σου και δική μου, με τους γονείς μου και με τους ειδικούς θα με βοηθήσει να τα καταφέρω στις δεξιότητες της ζωής και να αποκτήσω την αυτοεκτίμηση που έχω χάσει. Παρόλο που συχνά αποτυχαίνω, μη με απορρίπτεις εύκολα. Πίστεψέ με, προσπαθώ πολύ. Δεν φταίω, ξέρεις, αν δεν τα καταφέρνω πάντα. Δεν επέλεξα εγώ να έχω ειδικές μαθησιακές δυσκολίες'. Για τον επίλογο του γράμματος ενός μαθητή με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, που έγραψε για λογαριασμό του η και καλή μου φίλη απ’ τα παλιά ειδική παιδαγωγός Γιάννα Μαργαρίτη, πρόκειται.
Σ’ αυτό πήγε ο νους μου, όταν πληροφορήθηκα ότι το Σωματείο Γονέων - Κηδεμόνων και Φίλων Παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες και δυσλεξία, που έκανε την εμφάνισή του στον τόπο μας μόλις πριν από έξι μήνες, διοργανώνει σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ομοσπονδία, εν όψει της πρώτης εβδομάδας του Νοεμβρίου, που είναι αφιερωμένη πανευρωπαϊκά στη διαφορετικότητα, μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα διημερίδα στις 1 και 2 Νοεμβρίου, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Τράπεζας Χανίων και στο Πολιτιστικό Κέντρο της Μητρόπολης αντίστοιχα, με θέμα 'Η διαφορετικότητα στη μάθηση'.
Σ’ αυτό και στα που έχει πει ο... δυσλεκτικός Αλμπερτ Αϊνστάιν:
'Ολοι είναι ιδιοφυΐες. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι για την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο τότε θα περάσει όλη του τη ζωή πιστεύοντας ότι είναι ηλίθιο'.
Εχοντας υπόψη και τη σπουδαία δουλειά που κάνει το εν λόγω Σωματείο, σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ομοσπονδία χάρις κυρίως στην πρόεδρό του, την Ειρήνη τη Μαστοράκη που, όπως σημείωσα και σε άλλη ευκαιρία (βλ. Εύφημη μνεία 'Δεν υπάρχουν "κακοί" μαθητές', 4.7.2011) δεν κάνει πίσω με τίποτα.

Χανιώτικα νέα (31.10.201)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«HΡΘΑΝ/ ντυμένοι 'φίλοι'/ αμέτρητες φορές οι εχθροί μου/ το παμπάλαιο χώμα πατώντας./ Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους./ Εφεραν/ το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,/ Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,/ την πάσα Υποταγή και Δύναμη,/ το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας./ Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους». Από το «Αξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη.
«ΚΑΛΗΤΕΡΑ, καλήτερα/ διασκορπισμένοι οι Ελλήνες/ να τρέχουσι τον κόσμον,/ με εξαπλωμένην χείρα/ ψωμοζητούντες·/ Παρά προστάτας νάχωμεν./ Με ποτέ δεν εθάμβωσαν/ πλούτη ή μεγάλα ονόματα,/ με ποτέ δεν εθάμβωσαν/ σκήπτρων ακτίνες./ Αν οπόταν πεθαίη/ πονηρός βασιλεύς/ έσβυν’ η νύκτα εν’ άστρον,/ ήθελον μείνει ολίγα/ ουράνια φώτα./ Το χέρι απού προσφέρετε/ ως προστασίας σημείον/ εις ξένον έθνος, έπνιξε/ και πνίγει τους λαούς σας,/ πάλαι και ακόμα». Από την ωδή του Ανδρέα Κάλβου «Αι ευχαί».
«ΑΥΤΑ τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,/ αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,/ αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,/ αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο». Από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου.
«ΠΑΝΩ στο χώμα το δικό σου λέμε τ’ όνομά μας./ Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους με τις πολιτείες μας./ Πάνω στο χώμα σου Είμαστε. Εχουμε πατρίδα./ Εχω κρατήσει μέσα μου την τουφεκιά σου./ Γυρίζει μέσα μου ο φαρμακερός ήχος του πολυβόλου./ Θυμάμαι την καρδιά σου που άνοιξε κι έρχονται στο μυαλό μου/ κάτι εκατόφυλλα τριαντάφυλλα/ που μοιάζουνε σαν ομιλία του απείρου προς τον άνθρωπο». Από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου «Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή».
«ΑΝΔΡΕΙΟΙ σεις που πολεμήσατε και πέσατ’/ ευκλεώς/ τους πανταχού νικήσαντες μη φοβηθέντες./ Αμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος./ Οταν θα θέλουν οι Ελληνες να καυχηθούν/ 'Τέτοιους βγάζει το Εθνος μας', θα λένε/ για σας. Ετσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας». Από το ποίημα «Υπέρ της Αχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες» του Κ.Π. Καβάφη.
«ΜΗΤΕΡΑ μεγαλόψυχη στον πόνο και στην δόξα/ κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια,/ τα μάτια τούτα να σε ιδούν μες το πανέρμο δάσος,/ που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια/ Κοίτα με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα των Βαϊώνε!/ Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα δεν είδα,/ ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πώχει,/ που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη ’ναι κρυμμένα/ Αλλά, θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω την φωνή σου/ κι ευθύς εγώ του Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω,/ Δόξα ’χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι». Από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Διονυσίου Σολωμού.
«Και θ’ ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή/ θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα/ και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή/ θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,/ σαν τον κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,/ και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί/ να κατρακυλήσεις πιο βαθιά/ στου κακού τη σκάλα, -/ για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί/ θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!/ τα φτερά,/ τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!».
Από τον «Δωδεκάλογο του γύφτου» του Κωστή Παλαμά.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (28.10.2011)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«Η ΑΞΙΑ ενός ανθρώπου δεν φαίνεται σε στιγμές άνεσης και ευκολίας, αλλά στο πώς αυτός ανταποκρίνεται σε καιρούς πρόκλησης και αμφισβήτησης». Martin Luther King. Το ίδιο μπορούμε να πούμε βέβαια και για την αξία ενός λαού.

ΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ η πρώτη μέρα μετά το «περίφημο» κούρεμα και μάλιστα με την ψιλή του ελληνικού χρέους. Ή μήπως όχι; Τι σήμερα, τι αύριο, τι μεθαύριο! Οι αποφάσεις του για μας χωρίς εμάς έχουν ληφθεί. Για έναν κόσμο ανκελικά πλασμένο. Θα τον δεχθούμε; Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, για να πως τα λόγια του Martin Luther King με τη δική μας παροιμία.

Η «ΚΑΛΗ» συμφωνία κι η «κακή» συμφωνία... Το «καλό» κούρεμα και το «κακό» κούρεμα... Λες κι υπάρχει «καλό» σφάξιμο και «κακό» σφάξιμο, «καλή» πείνα και «κακή» πείνα, «καλή» φτώχεια και «κακή» φτώχεια, «καλός» κρανίου τόπος και «κακός» κρανίου τόπος. Για τους λαούς...

ΠΑΝΩ ΣΤΗ μέρα του! Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου 1940 αύριο. Της ημέρας που ο ελληνικός λαός είπε με μια φωνή ΟΧΙ στον φασισμό που ήρθε με τα όπλα να μας κατακτήσει. Να μην ξεχνιόμαστε. Ντυμένοι «φίλοι» τη σήμερον ημέρα οι εχθροί μας...

«Η ΓΕΝΙΑ του Πολυτεχνείου δεν ξέρω αν μεταλλάχτηκε το σίγουρο είναι ότι πράγματι φεύγει (προϊούσης της ηλικίας) σιγά - σιγά με τη διαφορά ότι αφού έβγαλε την Ελλάδα από τον γύψο της Χούντας, την οδήγησε στον γύψο της τρόικας». Το σχόλιο - άποψη του «ηλεκτρονικού» και όχι μόνο φίλου γεωπόνου - συγγραφέα Γιάννη Πολυράκη στα προχθεσινά «πεταχτά».

«Η ΓΕΝΙΑ του Πολυτεχνείου δεν ήταν μόνο οι 30 - 40 που βολεύτηκαν, υπάρχουν χιλιάδες που ακόμα αγωνίζονται για να ανθρωπινέψει ο άνθρωπος». Από τον επίσης φίλο, δημοτικό σύμβουλο Χανίων, Νίκο Παπαντωνάκη, το σχόλιο επί του σχολίου την ίδια μέρα.
ΜΕΡΕΣ ΕΧΩ να γράψω για τον φ(θ)ανατικό Αεκτζή γείτονά μου τον Μήτσο. Μου το επεσήμανε σε άλλο σχόλιό του και ο επίσης Αεκτζής Νίκος Παπαντωνάκης αυτό. Τι να γράψω, Νίκο; Ποιος να παρηγορήσει ποιον!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ, αν και πολύ το ήθελα, να είμαι προχθές στον Πλατανιά στην εκδήλωση που οργάνωσε η τέως Τοπική Κοινότητα, μετά τον εορτασμό του πολιούχου του χωριού Αγίου Δημητρίου, για τον συγχωριανό τους πρωτοσύγκελο της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου αρχιμανδρίτη Δαμασκηνό Λιονάκη. Και διά του Τύπου τα θερμά μου συγχαρητήρια για το μεταπτυχιακό και τις γκαρδιακές ευχές μου, πάτερ. Να σας έχει ο Θεός καλά να διακονείτε τον άνθρωπο έτσι όπως τον διακονείτε. Πάντα άξιος!

ΝΑ ’ΝΑΙ καλά οι φίλοι που δεν αφήνουν τον γράφοντα να τα βγάζει πέρα μόνος του. Οπως τον και πρόεδρο της Ενωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων, ιστορικό ερευνητή, Δημήτρη Νικολακάκη, για παράδειγμα που μου στέλνει ό,τι νομίζει ότι μ’ ενδιαφέρει. Το τελευταίο δώρο του ένα υπέροχο βιντεάκι με τίτλο «Σκέψεις που εμπνέουν». Από εκεί το πρώτο «πεταχτό» όπως και το παρακάτω, στη θέση του ιστορικού ανέκδοτου, κείμενο.

ΡΩΤΗΣΑΝ κάποτε τον ιεραπόστολο γιατρό Αλβέρτο Σβάιτσερ στα γηρατειά του: «Πώς τα πάτε, γιατρέ Σβάιτσερ;». Αυτός αποκρίθηκε: «Η όρασή μου δεν είναι πια και τόσο καλή, το όραμά μου, όμως, δεν ήταν ποτέ πιο καθαρό».

«Πατρίδα δεν σε θυμάμαι/ Ποτέ τόσο πεθαμένη/ Τόσο παραχωμένη/ σ’ αγέρα και κανό/ Με το ’να πόδι σε βάραθρο/ Τ’ άλλο σε βαλτοτόπι/ Θεάσαι τη χημική διάλυση/ Σε πτώμα που ’ναι δικό σου/ Αμορφο/ Αδοξο/ Να το βιάζει ο χρόνος».
Από το ποίημα «Θέαση» του Δημήτρη Κακαβελάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (27.10.2011)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Λύση μόνο με το... ακουαφόρτε

Εγώ εδώ και χρόνια όποτε επισκέπτομαι τον κουρέα μου ξέρω τι θα του ζητήσω... «Οπως τα κόβουμε» του κάνω νόημα κι αυτός χωρίς να χρονοτριβεί ξεκινάει τη δουλειά του!
Πάνω από μια 20ετία αυτό συμβαίνει! Βάσει αυτής της λογικής, όλο αυτό το περί κουρέματος του ελληνικού χρέους, σε μένα τουλάχιστον ακούγεται τουλάχιστον αστείο, αν νομίζουμε ότι θα αποτελέσει λύση του προβλήματος!
Κι εξηγούμαι:
Τι να μας το κόψουν κατά 45%, τι κατά 60%, τι να μας το κόψουν στα 80%! Οπως και να ?χει, το άτιμο πάλι θα μακρύνει -λέω εγώ τώρα και με το δικό μου το φτωχό μυαλό!
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να πανηγυρίσουμε το όποιο κούρεμα ή το όποιο μικρό ή μεγάλο ποσοστό του; «Μια μπαλωθιά είν? ο θάνατος» λέει ένα ρητό! Ας μας τη ρίξουνε και ας πάμε και ακούρευτοι που λέει ο λόγος!
Ολο αυτό που συμβαίνει και να μου το θυμηθείτε σε εμένα μοιάζει ως μια «λύση - μη λύση» ενός προβλήματος που χρήζει πραγματικής λύσης!
Γιατί το σίγουρο είναι ότι με αυτές τις στρατηγικές - πρακτικές που ακολουθούμε σε κάμποσο καιρό -πόσος στ? αλήθεια να είναι ο χρόνος μας(;)- πάλι στα ίδια θα βρεθούμε! Κι εγώ το δηλώνω «Ι? m sorry μάγκες αλλά δεν το δέχομαι κάτι τέτοιο».
Δεν το θέλω βρε παιδί μου να μου πιπιλίζουν και πάλι το μυαλό όποια στιγμή της ημέρας με καταστροφολογίες και τα τοιαύτα!
Καλύτερα, λοιπόν, να το τελειώνουμε εδώ!
Ή μήπως υπάρχει κανένας που πιστεύει ότι η όποια σημερινή απόφαση περί του όποιου κουρέματος θα σημάνει και τη λήξη του παιχνιδιού!
Το πιο σωστό θα ήταν να του ρίξουν -του χρέους ντε- κάνα ακουαφόρτε να μη ξαναβγεί μαλλί, αλλά σιγά να μη θέλουν αυτοί να μας χάσουν από πελατάκια!
Και μας και τα παιδιά των παιδιών μας και...

Χανιώτικα νέα (26.10.2011)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ μεγάλο ψάρι να μας καταβροχθίσει. Να φεύγει σιγά - σιγά η γενιά του Πολυτεχνείου και να έρχεται η γενιά της τρόικας. Ή μήπως η γενιά της τρόικας είναι η γενιά του Πολυτεχνείου σε μετάλλαξη; Αρκετά, ως εδώ!
Ο ΦΟΒΟΣ του τερματοφύλακα πριν απ' το πέναλτι. Σιγά τον φόβο. Τον φόβο της φαλακρής τραγουδίστριας πριν απ' το ξύρισμα της κασίδας της να δείτε. Ες αύριον, άντε μεθαύριο, τα σπουδαία.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ έχει δείξει ότι διορθώσεις των κοινωνιών με υπαγόρευση έξωθεν δεν πετυχαίνουν. Χρειάζεται μια ενδογενής πολιτική για να λύσει τα ζητήματα αυτά. Κάθετος και σ' αυτό ο και πρώην υπουργός Οικονομικών, καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, συμπολίτης μας, Νίκος Χριστοδουλάκης, στην παρουσίαση του βιβλίου του «Σώζεται ο Τιτανικός; Από το Μνημόνιο ξανά στην ανάπτυξη», που έγινε προχθές στο Μ.Α.Ι.Χ. Σ' εσέ τα λέει πεθερά, για να τ' ακούει η νύφη!
ΕΝΤΑΞΕΙ, ΑΣ πούμε ότι θα σωθεί εν τέλει ο Τιτανικός. Τι να το κάνεις, όμως, αν έχουν πεθάνει, ωστόσο, οι περισσότεροι απ' τους επιβάτες; Ή αν οι ξένοι πάρουν το κουμάντο στο τιμόνι του; Θα το επιτρέψουμε;
«ΑΝΤΡΙΣΤΙΚΑ» ΦΕΡΘΗΚΕ η Λούκα Κατσέλη. Είπε ότι θα καταψηφίσει το άρθρο 37 του Πολυνομοσχεδίου και το καταψήφισε. Είχε άποψη και την υποστήριξε μέχρι τέλους. Με τίμημα τη διαγραφή της, που την αντιμετώπισε με άκρα αξιοπρέπεια. Από τον φίλο μου, τον γερω-δάσκαλο η παρέμβαση.
«ΠΟΛΛΗΣ ΟΥΝ της προμηθείας (χρειάζεται μέριμνα), ως (ώστε) μήτε πλεονάζειν μήτε ελλείπειν της Εκκλησίας την περιουσίαν, αλλά πάντα μεν σκορπίζειν ταχέως τοις δεομένοις (σε όσους έχουν ανάγκην) τα ποριζόμενα, εν δε ταις των αρχομένων προαιρέσεσι (σύμφωνα με τις επιθυμίες των πολιτών - πιστών) συνάγειν της Εκκλησίας τους θησαυρούς». Αυτά από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο στον λόγο του «Περί ιεροσύνης» για την εκκλησιαστική περιουσία.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ μπορούν να βοηθούν αυτούς που δεν μπορούν. Αυτό που είπε ο Μίκης στο Νίππος (να μην αφήσουμε κανένα σπίτι να πεινάσει) επανέλαβε με άλλα λόγια ο δήμαρχος Χανίων, Μανώλης Σκουλάκης, προχθές, κατά τον χαιρετισμό του στην παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Χριστοδουλάκη. Δόξα τω Θεώ, όλο και περισσότεροι βεβαίως και πολλές Ενορίες το κάνουν πράξη.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Δημήτρη, στον Μίμη, στον Τζίμη, στον Μήτσο, στη Δήμητρα, στη Δημητρούλα, στη Μιμή. Επί τη αυριανή ονομαστική τους εορτή, από σήμερα οι ευχές μου! Κι αν υπάρχουν Δημήτρηδες. Σχεδόν όσοι και Γιώργηδες. Λιγότεροι πάντως από τους Γιάννηδες.
«ΟΙ ΚΑΣΤΑΝΙΤΕΣ. Μαζί με τα κάστανα εμφανίστηκαν και οι πρώτοι καστανίτες στα καστανοχώρια του Δήμου Κισάμου. Τα γνωστά μανιτάρια. Τηγανητά, με παρέα και καλό κρασί είναι ό,τι πρέπει. Δεν έχουν καμία σχέση με τα καλλιεργημένα». Τα 'βρα στη σελίδα που έχει στο φέισμπουκ, ο και σύντεκνός μου, αντιδήμαρχος Κισάμου, Μιχάλης Μουντάκης. Σύντεκνε, όντε βρούμε, πίνουμε!
ΕΝΑΣ ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ είχε μια πολύ άσχημη γυναίκα, την οποία μια μέρα έπιασε επ' αυτοφώρω στο κρεβάτι με έναν άλλο άνδρα. «Ποια ανάγκη, ταλαίπωρε άνθρωπε σ' οδήγησε σ' αυτό το τόλμημα;», του είπε.
«Η πρωινή καμπανοηχία/ συσπειρωμένη και εσωστρεφής/ -πρέπει πολύ κοντά ν' ακούσεις-/ υγρής διαφάνειας στη μέση/ άστρα στις άκριες και τριφύλλια/ κι άνεμος με πλατανόφυλλα κίτρινα/ κι ελιές/ κι η εκκλησία του παππού/ ψίθυροι μέσα στο ντιν και νταν/ πουλιά μικρά μέσα στη σκέπη της καμπάνας/ ημέρες του κατημεριού/ και του λεμονανθού/ λιβάνι και λυχνάρι/ η γιαγιά αχνά πέρα με το κερί/ της μάνας τραγούδια/ της αδερφής κελάηδισμα/ βούισμα παιδιών/ ακμάζουσα νεότητα ως άνοιξη Μαρτίου».
Το ποίημα «Ηχογραφία» του Γρηγόρη Γεωργουδάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (25.10.2011)

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Η Ευαγγελίστρια του Φρε (1)

«Δεν έχω παιδί μου τίποτα άλλο να σου χαρίσω ούτε και χρειάζεσαι. Σαν έχεις την εικόνα την Αγία δική σου, όλη η ζωή σου θα πάει καλά. Η δύναμή της είναι μεγάλη». Αυτά είπε, γράφει ο αξέχαστος Καπετάνιος των κρητικών γραμμάτων Πάρις Κελαϊδής, στο βιβλίο του «Η Ευαγγελίστρια του Φρε», στον αγιορείτη καλόγερο Μακάριο Μπραουδάκη, ο γέροντάς του, Μακάριο τον λέγανε κι αυτόν, λίγο πριν πεθάνει, γύρω στα 1830. Ευλογία μα και βάρος μεγάλο, αφού η εικόνα αυτή, η Αγία Εικόνα της Παναγίας της βρεφοκρατούσας, ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, δώρο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στους Κρήτες που βρέθηκαν να υπερασπίζουν και μετά την άλωσή της τη Βασιλεύουσα απ’ τους Τούρκους, μια απ’ τις έξι (6) εικόνες που ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς.
Κάθε βράδυ και για πολλά χρόνια έβλεπε, λέει, ο Μακάριος το ίδιο ζωντανό, επίμονο, άλλοτε παρακλητικό κι άλλοτε επιτακτικό όνειρο. Την Παναγία να του λέει να φέρει την εικόνα της στην Κρήτη, γιατί και άλλοτε είχε μείνει εκεί... Ετσι ξεκινά η ιστορία του κτισίματος της φρεδιανής Παναγίας, όπως παραστατικά και γλαφυρά τη διηγήθηκε τις προάλλες, ο πρώην προϊστάμενος της Α/βάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Χανίων, συντ. δάσκαλος Μανόλης Βολουδάκης, στην ομιλία του με θέμα «Αναφορά σε ορθόδοξους δημιουργούς», που έγινε την Κυριακή 16 Οκτωβρίου μετά την αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη και το μνημόσυνο για τον κτήτορα του αρχικού ναού αρχιμανδρίτη Μακάριο Μπραουδάκη και για τον μεταρρυθμιστή του αρχιμανδρίτη Ιωάννη Λαγουμιτζάκη, 150 χρόνια μετά τον θάνατο του πρώτου και 61 χρόνια μετά τον θάνατο του δεύτερου. «Φως Ανέσπερον», για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο της επίσης παραστατικής και γλαφυρής, δεύτερης ομιλίας που έγινε απ’ τον ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης Αριστείδη Οικονομόπουλου, η φρεδιανή Παναγία, η Ευαγγελίστρια του Φρε, για όλο τον Αποκόρωνα και όχι μόνο, από τότε που πρωτοκτίστηκε, γύρω στα 1840, μέχρι σήμερα. Φως που δεν δύει ποτέ κι απ’ το οποίο κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί...

Η Ευαγγελίστρια του Φρε (2)

«Ταπεινοί», αλλά και ταυτόχρονα λαμπεροί, ήταν τόσο ο κτήτορας όσο και ο μεταρρυθμιστής της φρεδιανής Παναγίας, όπως τους χαρακτήρισε στην ομιλία του ο Αριστείδης Οικονόπουλος, αλλά και όπως τους παρουσίασε στη δική του ομιλία ο Μανόλης Βολουδάκης. Ανθρωποι που τους ενδιέφερε «πώς να πράξωσιν έργον», κατά που γράφει στα «Απομνημονεύματά» του ο Κυριακός Καλλίνικος Κριτοβουλίδης. Ανθρωποι «που ξεκίνησαν με ελάχιστα ή καθόλου οικονομικά κεφάλαια και μέσα, διέθεταν, ωστόσο, πίστη στον στόχο, αποφασιστικότητα και επιμονή».
Ανθρωποι που ενέπνευσαν αισιοδοξία και κινητοποίησαν, κληροδοτώντας το, το «φρεδιανό εμείς». Το φρεδιανό εμείς που λειτούργησε και στην περίπτωση της αγιογράφησης του ναού από τον σπουδαίο Χανιώτη (απ’ τα Πλακάλωνα Κισάμου) αγιογράφο Στυλιανό Καρτάκη. Και βεβαίως πριν από 10 χρόνια με τη δημιουργία ερανικής επιτροπής, υπό την προεδρία του τότε μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου και νυν αρχιεπισκόπου Κρήτης, Ειρηναίου Αθανασιάδη, και με τη συμμετοχή του τότε Δήμου Φρε, για την ανακαίνιση του ναού και αναστήλωση των καμπαναριών. Το είδα ιδίοις όμμασι τούτο το φρεδιανό εμείς συναγμένο επί τω αυτώ, στην εκκλησία της Παρθένας, όπως έλεγε η μάνα μου και συγγνώμη για την προσωπική αναφορά, τη Φρεδιανή Παναγία, την Κυριακή 16 Οκτωβρίου. Ν’ ανάβει κεριά στη μνήμη των ταπεινών, αλλά ταυτόχρονα λαμπερών, δημιουργών της.
Μα και ταυτόχρονα να υπόσχεται «εν ενί στόματι και μία καρδία» ότι θα διαφυλάξει και θα διατηρήσει το σπίτι της, τον ιστορικό και περίλαμπρο ναό της, ως κόρην οφθαλμού...

Εσύ επιλέγεις...

Μια απ’ τις ιστορίες που κυκλοφορούν σε βίντεο στο Διαδίκτυο είναι και «Η ιστορία του Πέπε». Μου την έστειλε, να ’ναι καλά, μια φίλη απ’ τα παλιά, η Γιάννα Μαργαρίτη κι είπα να μοιραστώ ένα απόσπασμά της διά του Τύπου μαζί σας: «Ο Πέπε είναι το είδος του ανθρώπου που ο καθένας θα ήθελε να είναι. Πάντα χαρούμενος είχε πάντα κάτι θετικό να πει.
Οταν κάποιος τον ρωτούσε πώς είναι, πάντα έλεγε: 'Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα'. Είχε αλλάξει πολλές φορές δουλειά και αρκετοί από τους συναδέλφους του τον ακολουθούσαν. Ο λόγος που τον ακολουθούσαν ήταν η στάση του. Ηταν γεννημένος ηγέτης. Αν ένας από τους υπαλλήλους είχε μια κακή μέρα, αυτός ήταν πάντα εκεί για να του δείξει τη θετική πλευρά της κατάστασης.
Μια μέρα πήγα να τον δω και τον ρώτησα. Δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορεί να είσαι πάντα τόσο σίγουρος. Πώς το κάνεις; Ο Πέπε μου απάντησε: Κάθε πρωί ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου: Πέπε, έχεις δύο επιλογές τώρα. Μπορεί να είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Διαλέγω να είμαι σε καλή. Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά, μπορώ να επιλέξω να το παίξω θύμα ή να μάθω κάτι απ’ την εμπειρία. Διαλέγω να μάθω. Κάθε φορά που έρχεται κάποιος να μου παραπονεθεί, μπορώ να δεχθώ τα παράπονά του ή να του δείξω τη θετική πλευρά της ζωής. Επιλέγω να του δείξω τη θετική πλευρά!
Φυσικά δεν είναι τόσο εύκολο, του είπα. 'Si είναι', δήλωσε ο Πέπε. Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών. Αν απλοποιήσεις την όλη κατάσταση αυτή συνοψίζεται σε μια επιλογή. Μπορείς να επιλέξεις πώς να αντιδράσεις σε κάθε περίπτωση, μπορείς να επιλέξεις πώς οι άλλοι επηρεάζουν τις διαθέσεις σου, μπορείς να επιλέξεις να είσαι σε καλή ή κακή διάθεση». Σε περίληψη: Εσύ επιλέγεις πώς θα ζήσεις τη ζωή σου.

Χανίώτικα νέα (24.10. 2011)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ όλων όσων έγιναν εντός και εκτός Βουλής, την Τετάρτη και την Πέμπτη, και σήμερα, παραμονή μιας ακόμα Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπό τη σκιά του θανάτου ενός συμπολίτη μας. Κάτω από το βάρος μιας διάχυτης απαισιοδοξίας. Ολο και πιο άδειο φαίνεται μέρα με τη μέρα το ποτήρι.
ΟΤΑΝ ΜΑΛΩΝΟΥΝ τα βουβάλια την πληρώνουν κατ’ αρχήν τα βατράχια. Ολόκληρη διάλεξη, τρόπος που λέγειν, μ’ αυτό το θέμα μου έκανε χθες ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος, που στάθηκε ξεχωριστά, ωστόσο, και στην αλληλοεξόντωση των βατραχιών. Δεν τους φτάνουν τα βουβάλια...
«ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΠΛΗΣΣΕΙ η πρόταση για επιτήρηση», έγραψε προχθές σχολιάζοντας το σχετικό «πεταχτό» στη σελίδα μου στο φέισμπουκ ο και συνεργάτης της εφημερίδας μας, καλός φίλος απ’ τις Βρυξέλλες Παναγιώτης Αλεβαντής. «Ο Εθνικός μας Υμνος την προβλέπει σαφώς», συμπληρώνει, παραθέτοντας το τετράστιχο: «Μην ειπούν στον στοχασμό τους/ τα ξένα έθνη αληθινά/ εάν μισούνται ανάμεσά τους/ δεν τους πρέπει ελευθεριά». Για να επισημάνει στο τέλος. «Ο πληθυντικός (θα μπορούσε να) αναφέρεται φυσικά στα κόμματα»...
ΤΟ ΕΘΝΟΣ πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές. Λόγια του Διονυσίου Σολωμού κι αυτά. Στα αζήτητα, δυστυχώς.
ΠΥΡΡΕΙΑ η προχθεσινή νίκη (λέμε τώρα) της Κυβέρνησης. Μέχρις εδώ και μη παρέκει οι μάχες οπισθοφυλακών. Οι στρατιώτες αρνούνται να πολεμήσουν άλλο.
ΝΑ ΜΟΥ Τ’ ΑΞΙΩΣΕΙ ο Θεός, και γρήγορα, για δώρο/ την τρόικα στο σπίτι σου να ’χεις κουμανταδόρο. Μαύρο χιούμορ από τον μαντιναδολόγο μας, τον Ηλία τον Σταματάκη.
ΝΕΚΡΟΣ ο Μουαμάρ Καντάφι που κρυβόταν από υπονόμους σε υπόνομο. Κι όμως μέχρι χθες, άντε μέχρι προχθές, συναγελαζόταν με τους ισχυρούς του πλανήτη...
«ΟΤΑΝ Ο ΔΑΙΜΩΝ αποφασίζη να σε σύρη προς την καταστροφή σου, δεν σε ωθεί προς αυτήν σε έλκει». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΜΙΝΩΑ Ι. ΣΟΦΟΥΛΗ, συγγραφέα, Χανιά. Σας ευχαριστώ πολύ που με συμπεριελάβατε στους αποδέκτες του βιβλίου σας «Περασμένα και τωρινά» (Χανιά 2009). Εσείς αποδεικνύεστε, περισσότερο απ’ τον καθένα και «ριζίτης του Αποκόρωνα» και «μαχητής της πένας». Διάβαζα και διαβάζω πάντα με πολύ ενδιαφέρον τα άρθρα σας, ιδιαίτερα τα ιστορικά, στον τοπικό Τύπο. Καταχάρηκα που κάποια απ’ αυτά αξιωθήκατε να τα κάνετε βιβλίο. Ενα τόσο επιμελημένο βιβλίο.
ΟΤΑΝ οι Μυτιληναίοι προσέφεραν στον Πιττακό τη μισή περιοχή του Σιγείου στον Ελλήσποντο, για την οποία είχε αγωνιστεί και νίκησε ως επικεφαλής τις αθηναϊκές δυνάμεις, δεν δέχτηκε την προσφορά, αλλά καθόρισε ίσο μερίδιο για τον καθένα που είχε πολεμήσει. «Το ίσο είναι περισσότερο από το περισσότερο», απάντησε.
[...] «/Το δίχως άλλο ζείτε σε σκοτεινούς καιρούς. Βλέπετε τον άνθρωπο/ να τον έχουν παίγνιο δαιμονικές δυνάμεις./ Οι ηλίθιοι μονάχα ζουν ανέμελοι. Και πάνε του χαμού/ όσοι είναι ευκολόπιστοι. Τι ήτανε οι κατακλυσμοί/ της σκοτεινής προϊστορίας μπροστά στις συμφορές/ που σήμερα χτυπούν τις πολιτείες μας;/ Και τι ήταν οι κακές σοδειές/ μπρος στην ανέχεια που μας δέρνει ανάμεσα σε τόσην αφθονία;».
Από το ποίημα «Για την κρίση» του Μπέρτολτ Μπρεχτ
(Μετάφραση: Μάριου Πλωρίτη).
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ ότι ζούμε, ως χώρα και ως λαός, έναν οικονομικό πόλεμο άνευ προηγουμένου. Και «εις τους χορούς των πολέμων», όπως λέει ο ποιητής «ως έσωσεν/ η ανδρεία τον στρατιώτην,/ ούτω εις αυτούς η ομόνοια/ σώνει τα έθνη».
ΜΙΑ ΜΕΡΑ μετά την άρον - άρον ψήφιση (;) του λεγόμενου Πολυνομοσχεδίου από την κυβερνητική πλειοψηφία. Κάτω από το βάρος του θανάτου ενός συνανθρώπου μας. Ερήμην του λαού. Κι ενάντιά του. Είναι φανερό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι όχι απλά αγανακτισμένη, αλλά οργισμένη για τα τεκταινόμενα. Ιδιαίτερα οι νέοι που βλέπουν να μην έχουν μέλλον στη χώρα που γεννήθηκαν...
ΠΑΝΤΟΥ τα πάντα. Και στην Αμερική οι φτωχοί έχουν χάσει την υπομονή τους. Τις προάλλες οι διαδηλωτές κινήθηκαν με σύνθημα «Καταλάβετε τη Γουώλ Στρητ» και φυσικά η Αστυνομία ανέλαβε δράση κι έκανε εκατοντάδες συλλήψεις. «Ινα μη μολυνθεί ο ναός του χρήματος!». Από τον «βοριά» στη στήλη του «9 μποφόρ» (βλ. εφημ. «Χριστιανική», 13 Οκτ. 2011), το σχόλιο.
AΣ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ, όμως, στα καθ’ ημάς. Μαύρα κι άραχνα τα βλέπει τα πράγματα ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος, με τον οποίο είμαστε, τώρα πια σε καθημερινή επικοινωνία. Δος μου χέρι να πιαστώ, να πιαστώ, να κρατηθώ...
ΜΠΡΟΣ γκρεμνός και πίσω ρέμα; Σιγά που μας έχουν ακόμα διαλεώνες! Μας έχουν ρίξει στο ρέμα, έχουν εξαπολύσει όλους τους ενάντιους ανέμους και μας πάνε για φούντο. Υπάρχει ελπίς; Πάντα υπάρχει ελπίς! Δεν το βάνει κάτω με τίποτα ο φίλος μου.
«ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ο Ελληνας το καλό, όταν τόσα χρόνια συνηθίσαμε στον ατομισμό. Ενα άλλο θέμα είναι τα ελάχιστα αγαθά που θα υπάρχουν πόσες ανάγκες μπορούν να καλύψουν. Ενας νεοέλληνας που δεν έχει μάθει να συνεργάζεται, να μοιράζεται πώς θα αλλάξει σε όλα αυτά;». Απ’ τα που έγραψε σε σχόλιό της στα «πεταχτά» (στη σελίδα μου στο φέισμπουκ, 15.10.2011) τις προάλλες, η φίλη Κατερίνα Μάντακα. Ανάγκα και θεοί πείθονται, Κατερίνα!
ΤΗΝ ΙΔΙΑ μέρα η Δώρα Μαυρακάκη έγραψε: «Με τα γυμνάσια που μας κάνουν θα βρούμε εύκολα δουλειά σε τσίρκο της αλλοδαπής. Ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί για όλους». Ουδέν κακόν αμιγές καλού, συμπληρώνω.
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ μπράβο στις νηπιαγωγούς και στους (στις) δασκάλους(-ες) του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού Σχολείου Νεροκούρου. Και γιατί έφεραν τα παιδιά χθες στον Αγιο Γεράσιμο που πανηγύριζε. Μα και γιατί ήταν τόσο πειθαρχημένα! Ποιος είπε ότι αποπαίδισεν ο κλάδος των δασκάλων;
ΟΤΑΝ ο Κόνων πήγε στην περσική πρωτεύουσα και θέλησε να εκθέσει τις σκέψεις του στον βασιλιά, τον παρέπεμψαν στον έπαρχο Τιθραύστη για να του εξασφαλίσει την ακρόαση. Αυτός του είπε ότι καλύτερα θα ήταν να έγραφε όσα ήθελε σε επιστολή και αυτός αναλάμβανε να τη δώσει στον βασιλιά. Για να τον πείσει μάλιστα του είπε: «Αν παρουσιαστείς μπροστά του είσαι υποχρεωμένος να τον προσκυνήσεις. Αν αυτό για σένα είναι βαρύ, για μένα δεν είναι. Τα αιτήματά σου θα εκτεθούν και θα επιτύχεις αυτό που επιδιώκεις». Ο Κόνων απάντησε: «Για μένα προσωπικά δεν είναι βαρύ να τιμήσω με τον οποιονδήποτε τρόπο τον βασιλιά, αλλά φοβάμαι μήπως είναι ντροπή για την πόλη μου που έχει τη συνήθεια να εξουσιάζει άλλους, εάν χρησιμοποιήσω τις συνήθειες των βαρβάρων. Δώσε, λοιπόν, αυτά που θέλω σε επιστολή». Από το βιβλίο «Η άλλη όψη της ιστορίας» (Εκδ. «Σαββάλας»).
[...] «Εως σήμερον σε ωφέλησαν/ του νοός η θεόπνευστος/ φλόγα και τα μεγάλα,/ ανέλπιστα, αναρίθμητα/ έργα και η δύναμις./ Αλλ’ έφθασεν η ημέρα/ κινδύνου· η δοξασμένη/ δάφνη της κεφαλής σου/ τρέμει·/ κι ο εχθρός προσέχει/ να την αρπάξη./ Μάθε ότι εις τους χορούς/ των πολέμων, ως έσωσεν/ η ανδρεία τον στρατιώτην,/ ούτω εις αυτούς η ομόνοια/ σώνει τα έθνη».
Από την Ωδή του Ανδρέα Κάλβου «Αι ευχαί».
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (21.10.2011)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΘΕΜΑ ΜΟΝΙΜΗΣ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ θα θέσει, λέει, η Μέρκελ για την Ελλάδα, στη Σύνοδο της Κυριακής. Ποια εθνική ανεξαρτησία; Ποια λαϊκή κυριαρχία; Ψιλά γράμματα γι’ αυτήν... Θα το επιτρέψουμε εμείς;
ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΚΛΟΙΟ, ενώ τα ποτάμια της οργής πλημμυρίζουν τις πλατείες, ωστόσο, η χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη και σήμερα. Ιδιαίτερα σήμερα που ψηφίζεται (;) το πολυνομοσχέδιο. «Με μια φωνή σαν μια γροθιά οι Ελληνες στους δρόμους/ για να μπλοκάρουν θέλουνε τους φόρους και τους νόμους». Η μαντινάδα που μου έστειλε επί του θέματος, μέσω κινητού, όπως πάντα, ο Ηλίας ο Σταματάκης.
ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΠΟΡΟΥΝΕ να δώσει ένα τέλος/ σε τούτη την κατάσταση ο γερω-Βενιζέλος! Η άποψη του ριμαδόρου Γιάννη Μαλαξιανάκη, που υπογράφει σαν «Εννιαχωριανός», σε μαντινάδα. Παραείναι, γενικά, δύσκολα τα πράγματα. Τόσο δύσκολα όσο ποτέ στη μεταπολιτευτική περίοδο.
ΚΑΙ ΚΑΛΑ, ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ, ας πούμε τώρα, όπως ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο. Παρακάτω, τι γίνεται, παρακάτω; Πώς μπορεί να κυβερνηθεί με την παρούσα κυβέρνηση που λειτουργεί (;) όπως λειτουργεί, η χώρα; Εντονα προβληματισμένος ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.
ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ ΟΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ πλήρως Παπανδρέου και Σαμαράς στην προχθεσινή τους συνάντηση. Στην επόμενη θα διαφωνήσουν ότι συμφωνούν. Σε δουλειά να βρίσκονται.
«ΜΕΓΑΣ ΝΟΥΣ ΜΕΤΑ ΜΕΓΑΛΗΣ καρδίας, ανέρχεται μέχρι της Αρετής διά να την φθάση. Μέγας νους μετά μικράς καρδίας, ανέρχεται μέχρι της Αρετής διά να την κρημνίση. Μικρός νους μετά μεγάλης καρδίας, καταβιβάζει την Αρετήν μέχρις εαυτού διά να την φθάσει. Μικρός νους μετά μικράς καρδίας καταβιβάζει την Αρετήν μέχρις εαυτού διά να την συντρίψη». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ τα λεφτά! Τους περισσεύει, ωστόσο, η ευαισθησία. Ετσι τις προάλλες που βάφτισαν τα παιδιά τους, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, τοποθέτησαν δίπλα στις μπουμπουνιέρες έναν κουμπαρά. Αντί για δώρο στα παιδιά τους κάποιο ποσό για τα παιδιά της ΕΛΕΠΑΠ! Συγχαρητήρια και διά της στήλης Μανούσο και Σταυρούλα! Να σας ζήσουν ο Αντώνης κι η Στέλλα και να σας μοιάσουν!
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ προκαλεί κατά τον πρόεδρο της Ενωσης Πνευματικών Δημιουργών Χανίων, Δημήτρη Νικολακάκη, ο Σατιρικός Διαγωνισμός «Παύλος Πολυχρονάκης». Αυτό, όμως, που τον συγκίνησε, όπως μου γράφει, σε μήνυμα που μου έστειλε ηλεκτρονικά, είναι το γράμμα μιας Ιταλιδούλας, μαθήτριας Λυκείου που ζητά να συμμετάσχει. Ερωτευμένη με την Ελλάδα και την ελληνική γλώσσα σε υπέρτατο βαθμό η Ιταλίδα μαθήτρια...
Η ΣΙΒΥΛΛΑ ΕΒΓΑΛΕ ΚΑΠΟΤΕ σχετικά με το μέλλον της Μακεδονίας τον εξής χρησμό: «Εσείς οι Μακεδόνες κομπάζετε για τους Αργεάδες βασιλιάδες σας, αλλά ευτυχία και δυστυχία σας ο Φίλιππος που βασιλεύει σε σας. Ο αρχαιότερος (εννοούσε τον Φίλιππο Β’, πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου) θα εγκαταστήσει βασιλιάδες σε λαούς και πόλεις, ο νεότερος (εννοούσε τον Φίλιππο Ε’ που νικήθηκε από τους Ρωμαίους στη μάχη κοντά στις Κυνός Κεφαλές) θα χάσει κάθε δόξα νικημένος από ανθρώπους της Δύσης και της Ανατολής». Οπως φάνηκε από τις εξελίξεις, η Σίβυλλα δικαιώθηκε. Από το βιβλίο «Η άλλη όψη της ιστορίας» (εκδόσεις «Σαβάλλας»).
[...] «Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε/ βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·/ πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς./ Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,/ κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,/ απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,/ να δούμε τι απομένει πια, μετά/ τόση δεινότητα χειρουργική [...]».
Από το ποίημα «Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 μ.Χ.»
του Κ.Π. Καβάφη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (20.10.2011)

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΤΗΝ ΟΡΓΗ των νεκρών να φοβάστε/ και των βράχων τ' αγάλματα». Ιδιαίτερα επίκαιρος σήμερα ο λόγος του ποιητή.
Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ μετά τη Μεταπολίτευση εβδομάδα, η εβδομάδα που διανύουμε από χθες. Εβδομάδα των παθών τη λένε κάποιοι, «Διαβολοεβδομάδα» κάποιοι άλλοι. Λουκέτο στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Η είδηση δεν είναι ποιοι κλάδοι απεργούν, αλλά ποιοι δεν απεργούν. Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα η αγανάκτηση. Θυμός, θυμός πολύς. Η μητέρα των μαχών την Πέμπτη. Εντός και εκτός Βουλής.
ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ... κουρείο. Ετοιμα τα made in Germany ψαλίδια. Οι τελευταίες οδηγίες έχουν δοθεί. Πανέτοιμοι οι κουρείς.
ΠΟΙΟΙ ΣΟΥ καταραστήκανε Ελλάδα κακομοίρα/ να 'χεις τσοι πλεια πολιτικούς νερόβραστους και φύρα. Η μαντινάδα που μου έστειλε, μέσω κινητού όπως πάντα ο Ηλίας ο Σταματάκης. Κατά τον λαό και οι κυβερνήτες του, Ηλία! Πάντως δεν είναι όλοι ίδιοι.
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ! Οπως λαλούν τα γαλιά, τους διάνους, θέλουν να μας λαλούν οι τροϊκανοί. Το θέμα είναι αν τους επιτρέψουμε. Από τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο η παρέμβαση.
«ΤΟΛΜΗ: ΠΤΕΡΥΓΕΣ διά το μεγαλείον - βάραθρον διά την σμικρότητα». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΤΗΝ ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΑ Αποκορωνιώτισσα μου θύμισε ο φίλος Μιχάλης Ανδριανάκης σε σχόλιό του τις προάλλες για τα «πεταχτά» εκείνης της ημέρας στη σελίδα μου στο φέισμπουκ. Η Αποκορωνιώτισσα αυτή επέμενε, λέει, ότι θερίζουνε με το ψαλίδι. Την κατεβάσανε με το σκοινί στη στέρνα, τη ρωτούσανε «με το ψαλίδι» επέμενε αυτή. Οταν το νερό έφτασε μέχρι το στόμα της και δεν μπορούσε να μιλήσει έβγαλε το χέρι έξω απ' το νερό κι έκανε νόημα «με το ψαλίδι».
«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ είναι 'φωτοτυπικά' μηχανήματα. Αντιγράφουν και αναπαράγουν την κοινωνία που ζουν και με απόλυτη επιτυχία. Αύριο με την ίδια ευκολία θα βασανίσουν κι έναν άνθρωπο». Αυτά μου γράφει την ίδια μέρα (14 Οκτωβρίου) η φίλη Ειρήνη Καλαϊτζάκη, σχολιάζοντας το «πεταχτό» για τον βασανισμό μέχρι θανάτου ενός γατακιού. Διαφωνεί κανείς;
MEHSAM ALIEVA (Ελένη), μαθήτρια - συγγραφέα, Χανιά: Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο σου «Η γειτονιά των ρόδων», που κυκλοφορήθηκε απ' τις εκδόσεις «Ερεισμα». Σεργιάνισα στον κόσμο σου, στον κόσμο της ομορφιάς και της γαλήνης που περιγράφεις. «Και με τα χίλια βάσανα πάλι η ζωή γλυκειά 'ναι». Ο στίχος αυτός μου 'ρθε στον νου πολλές φορές περιδιαβάζοντας στις σελίδες του βιβλίου σου. Μ' αρέσει πολύ η αισιόδοξη ματιά σου. Συνέχισε!
ΚΑΠΟΤΕ οι Μεσσήνιοι επαναστάτες αναγκάστηκαν να οχυρωθούν στο φρούριο της Ιθώμης. Επειδή κινδύνευαν καθημερινά από τους Σπαρτιάτες που τους πολιορκούσαν, έστειλαν να ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών πώς θα σώζονταν. Οταν ο απεσταλμένος τους επέστρεφε με τον χρησμό, έπεσε σε ενέδρα των Σπαρτιατών. Κι ενώ αντιστεκόταν με γενναιότητα, ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό που έλεγε: «Αφήστε τον χρησμοφόρο». Τρόμαξαν τότε οι Σπαρτιάτες κι αυτός βρήκε την ευκαιρία και ξέφυγε πληγωμένος. Μόλις μπήκε στην Ιθώμη, παρέδωσε τον χρησμό στους υπεύθυνους και υπέκυψε στα τραύματά του». Από το βιβλίο «Η άλλη όψη της Ιστορίας» (εκδ. «Σαββάλας»).
«Τη χαρά μου χάμου πατήσανε/ και στην πέτρα μέσα την κλείσανε/ και στερνά την πέτρα μου αφήσανε,/ τρομερή ζωγραφιά μου./ Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν,/ με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν/ με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου./ Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός, τόσο βγαίνει πιο καθαρός/ ο χρησμός απ' την όψη μου:/ Την οργή των νεκρών να φοβάστε/ και των βράχων τ' αγάλματα».
Από το «Αξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΤΗΝ ΟΡΓΗ των νεκρών να φοβάστε/ και των βράχων τ' αγάλματα». Ιδιαίτερα επίκαιρος σήμερα ο λόγος του ποιητή.
Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ μετά τη Μεταπολίτευση εβδομάδα, η εβδομάδα που διανύουμε από χθες. Εβδομάδα των παθών τη λένε κάποιοι, «Διαβολοεβδομάδα» κάποιοι άλλοι. Λουκέτο στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Η είδηση δεν είναι ποιοι κλάδοι απεργούν, αλλά ποιοι δεν απεργούν. Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα η αγανάκτηση. Θυμός, θυμός πολύς. Η μητέρα των μαχών την Πέμπτη. Εντός και εκτός Βουλής.
ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ... κουρείο. Ετοιμα τα made in Germany ψαλίδια. Οι τελευταίες οδηγίες έχουν δοθεί. Πανέτοιμοι οι κουρείς.
ΠΟΙΟΙ ΣΟΥ καταραστήκανε Ελλάδα κακομοίρα/ να 'χεις τσοι πλεια πολιτικούς νερόβραστους και φύρα. Η μαντινάδα που μου έστειλε, μέσω κινητού όπως πάντα ο Ηλίας ο Σταματάκης. Κατά τον λαό και οι κυβερνήτες του, Ηλία! Πάντως δεν είναι όλοι ίδιοι.
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ! Οπως λαλούν τα γαλιά, τους διάνους, θέλουν να μας λαλούν οι τροϊκανοί. Το θέμα είναι αν τους επιτρέψουμε. Από τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο η παρέμβαση.
«ΤΟΛΜΗ: ΠΤΕΡΥΓΕΣ διά το μεγαλείον - βάραθρον διά την σμικρότητα». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΤΗΝ ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΑ Αποκορωνιώτισσα μου θύμισε ο φίλος Μιχάλης Ανδριανάκης σε σχόλιό του τις προάλλες για τα «πεταχτά» εκείνης της ημέρας στη σελίδα μου στο φέισμπουκ. Η Αποκορωνιώτισσα αυτή επέμενε, λέει, ότι θερίζουνε με το ψαλίδι. Την κατεβάσανε με το σκοινί στη στέρνα, τη ρωτούσανε «με το ψαλίδι» επέμενε αυτή. Οταν το νερό έφτασε μέχρι το στόμα της και δεν μπορούσε να μιλήσει έβγαλε το χέρι έξω απ' το νερό κι έκανε νόημα «με το ψαλίδι».
«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ είναι 'φωτοτυπικά' μηχανήματα. Αντιγράφουν και αναπαράγουν την κοινωνία που ζουν και με απόλυτη επιτυχία. Αύριο με την ίδια ευκολία θα βασανίσουν κι έναν άνθρωπο». Αυτά μου γράφει την ίδια μέρα (14 Οκτωβρίου) η φίλη Ειρήνη Καλαϊτζάκη, σχολιάζοντας το «πεταχτό» για τον βασανισμό μέχρι θανάτου ενός γατακιού. Διαφωνεί κανείς;
MEHSAM ALIEVA (Ελένη), μαθήτρια - συγγραφέα, Χανιά: Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο σου «Η γειτονιά των ρόδων», που κυκλοφορήθηκε απ' τις εκδόσεις «Ερεισμα». Σεργιάνισα στον κόσμο σου, στον κόσμο της ομορφιάς και της γαλήνης που περιγράφεις. «Και με τα χίλια βάσανα πάλι η ζωή γλυκειά 'ναι». Ο στίχος αυτός μου 'ρθε στον νου πολλές φορές περιδιαβάζοντας στις σελίδες του βιβλίου σου. Μ' αρέσει πολύ η αισιόδοξη ματιά σου. Συνέχισε!
ΚΑΠΟΤΕ οι Μεσσήνιοι επαναστάτες αναγκάστηκαν να οχυρωθούν στο φρούριο της Ιθώμης. Επειδή κινδύνευαν καθημερινά από τους Σπαρτιάτες που τους πολιορκούσαν, έστειλαν να ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών πώς θα σώζονταν. Οταν ο απεσταλμένος τους επέστρεφε με τον χρησμό, έπεσε σε ενέδρα των Σπαρτιατών. Κι ενώ αντιστεκόταν με γενναιότητα, ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό που έλεγε: «Αφήστε τον χρησμοφόρο». Τρόμαξαν τότε οι Σπαρτιάτες κι αυτός βρήκε την ευκαιρία και ξέφυγε πληγωμένος. Μόλις μπήκε στην Ιθώμη, παρέδωσε τον χρησμό στους υπεύθυνους και υπέκυψε στα τραύματά του». Από το βιβλίο «Η άλλη όψη της Ιστορίας» (εκδ. «Σαββάλας»).
«Τη χαρά μου χάμου πατήσανε/ και στην πέτρα μέσα την κλείσανε/ και στερνά την πέτρα μου αφήσανε,/ τρομερή ζωγραφιά μου./ Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν,/ με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν/ με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου./ Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός, τόσο βγαίνει πιο καθαρός/ ο χρησμός απ' την όψη μου:/ Την οργή των νεκρών να φοβάστε/ και των βράχων τ' αγάλματα».
Από το «Αξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (18.10.2011)

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Από τη Μικρά Ασία έρχομαι... (1)
Και τι δεν κάνανε για να τη θάψουνε/ ξεχάσανε, όμως, πως είναι σπόρος. Το ποίημα αυτό (δύο στίχοι όλοι κι όλοι) του Ντίνου Χριστιανόπουλου, σε παράφραση ως προς το πρόσωπο του χρόνου των ρημάτων («κάνατε», «θάψετε», «ξεχάσατε», «είμαι», λέει ο ποιητής), ήρθε στον νου μου ξανά και ξανά περιδιαβάζοντας τις σελίδες του με αρ. 1 τεύχους των τετραδίων συλλογικής μνήμης με τον γενικό τίτλο «Από τη Μικρά Ασία έρχομαι...» και του ημερολογίου 2012 (κείμενα - επιμέλεια: Γιάννης και Νάντια Σαραντοπούλου), που κυκλοφορήθηκαν πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις «Κειμήλιο». Για τη Μικρά Ασία, βέβαια, ο λόγος.
Για τη Μικρασία έτσι, όπως, οι Ελληνες Μικρασιάτες την έχουν κλείσει στα φυλλοκάρδια τους, στο πιο φωτεινό διαμέρισμα του μυαλού τους. «Αν το μέλλον κλείνει μέσα του τη χαρά της ελπίδας, το παρελθόν κρύβει τα μυστικά της ζωής», διαβάζω στο οπισθόφυλλο του τετραδίου.
Αυτά τα μυστικά, τα κοινά μυστικά της ζωής τους στα χώματα της αλησμόνητης πατρίδας επιμένουν ν’ ανασύρουν, κόντρα στους ανέμους των καιρών και στις ανεμικές των εποχών, μέσα απ’ τους Συλλόγους, τις Ενώσεις και τις Αδελφότητες που λειτουργούν οι Μικρασιάτες. Αυτό κάνουν και με τις περί ου ο λόγος εκδόσεις, το τετράδιο που περιλαμβάνει «συνταγές και μυστικά από έναν κόσμο γεμάτο αξίες» και από το ημερολόγιο που είναι μια περιήγηση στον τόπο και στον χρόνο.

Από τη Μικρά Ασία έρχομαι... (2)
Συμπαραγωγή Μικρασιατικών Συλλόγων, του Δικτύου Μικρασιάτης και των Εκδόσεων «Κειμήλιο» τα Τετράδια Συλλογικής Μνήμης και το ετήσιο ημερολόγιο. Μεταξύ των Συλλόγων και η Αδελφότητα Μικρασιατών Νομού Χανίων «Ο Αγιος Πολύκαρπος», που λειτουργεί και λειτουργείται στον τόπο μας από το 1982, ψηλαφώντας και προβάλλοντας συνεχώς τη μικρασιατική ελληνική ταυτότητα. «Μικρασία, ψυχής πατρίδα, ποτέ δεν σε ξεχνάμε... είσαι το φυλακτό μας», διαβάζω στο τέλος του ιστορικού της Αδελφότητας, που το υπογράφουν τα μέλη του Δ.Σ. με επικεφαλής την πρόεδρο Στέλλα Γκοζάνη - Χαριτάκη.
Το πλούσιο φωτογραφικό υλικό απ’ τις δραστηριότητες του Συλλόγου που παρατίθεται επιβεβαιώνουν ότι μόνο κενός λόγος δεν είναι αυτή η φράση. Εδώ οι Μικρασιάτες μνημονεύουν τους πεθαμένους των. Εδώ ανταμώνουν για να χορέψουν τους χορούς των. Εδώ σμίγουν οι παλιότερες και οι νεότερες γενιές. Εδώ τα παιδιά τραγουδούν τα κάλαντα του Λαζάρου (φωτ.).
Εδώ καταθέτουν στεφάνια στο Μνημείο της Μικρασιάτισσας Μάνας... Εδώ στο πιο φωτεινό διαμέρισμα της μνήμης ανασταίνονται μήνα τον μήνα οι τόποι σε βάθος χρόνου. Η Κωνσταντινούπολη, ο Βόσπορος, η Σμύρνη, η Μαγνησία, η Εφεσος, η Μίλητος, η Πέργαμος, η Κιλικία, η Φιλαδέλφεια, οι Σάρδεις, η Αντιόχεια της Πισιδίας. Εδώ όλα τα χρώματα κι όλα τα αρώματα της Ανατολής...

Περί Αγροτικών Συνεταιρισμών
«Κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει τους κλέφτες της. Αλλη λίγους, άλλη πολλούς. Ο αριθμός εξαρτάται από τον τρόπο και κυρίως από τη βούλησή της να τους αντιμετωπίσει. Λίγο εξαρτάται από τον βαθμό ανάπτυξής της, όπως λογικά θα περίμενε κανείς.
Σε αναπτυγμένες κοινωνίες, με χαλαρωμένους τους μηχανισμούς προστασίας της, γίνονται σήμερα οι χονδρές κλεψιές. Στις υποανάπτυκτες χώρες 'ευδοκιμούν' οι μικροί κλέφτες, οι 'κλεφτοκοτάδες', ας τους πούμε, για να τιμήσουμε μια γνωστή κατηγορία απ’ αυτούς. Οι μεγάλοι, που σπάνια μπαίνουν στη φυλακή, κλέβουν για να κάνουν ανετότερη ζωή και να ’χουν μεγαλύτερη επιρροή στην οικονομία, την κοινωνία, την πολιτική.
Οι μικροί (κλεφτοκοτάδες), που τους αρπάζει αμέσως ο χωροφύλακας και τους παραδίδει στον δικαστή, κλέβουν για να ζήσουν».
Δείγμα γραφής του και τ. γενικού γραμματέα του Υπουργείου Γεωργίας, οικονομολόγου - συνεταιριστή, Γεωργίου Β. Σελλιανάκη, από το βιβλίο του «Οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί στην Ελλάδα», που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα. Και σαν μυθιστόρημα διαβάζεται το άριστο από πλευράς εμφάνισης και μοναδικό στο είδος του αυτό βιβλίο στις 600 περίπου σελίδες του οποίου ο συγγραφέας, κατά δήλωσή του, αποκαλύπτει τα γεγονότα της πτώσης των Αγροτικών Συνεταιρισμών στην Ελλάδα, καταγγέλλει τον κομματισμό σαν υπόλογο της λεηλασίας και προτείνει διέξοδο στο υπάρχον αδιέξοδο. Ο καθένας στο είδος του. Μόνο άνθρωποι, όπως τον Γ. Σελλιανάκη, μπορούσαν να γράψουν ένα τέτοιας λογής, όπως το εν λόγω, βιβλίο.
Να εξετάσει σε όλη του την ευρύτητα, επειδή το έζησε επί 35 χρόνια ως αγρότης και ως επιστήμονας συνεταιριστής, το θέμα των Αγροτικών Συνεταιρισμών και να μιλήσει από καρδιάς για το δράμα της λεηλασίας και της πτώσης ενός θεσμού που θα μπορούσε να είναι σωτήριος για τους αγρότες και να προτείνει εφικτές λύσεις. «Το βιβλίο του Γ. Σελλιανάκη είναι ένα πένθιμο εμβατήριο στον θάνατο ενός θεσμού που ξεκίνησε με άριστες προοπτικές, σκόνταψε στον δρόμο της ανάπτυξης του σε εμπόδια αδικαιολόγητα, τραυμάτισε τον ευγενικό αγροτικό κόσμο και τον αποθάρρυνε με αποτέλεσμα να ερημωθεί η ύπαιθρος και να γίνεται αδικαιολόγητη εισαγωγή αγροτικών προϊόντων, τα οποία άλλοτε αφθονούσαν στη χώρα μας», γράφει σχετικά ο παιδαγωγός - ψυχολόγος δρ Νικόλαος Β. Πετρουλάκης. Ταυτόχρονα, ωστόσο, μπορεί να είναι κι ένα «αναστάσιμο άγγελμα για την αναβίωση του θεσμού που χάθηκε στο βόρβορο της διαφθοράς ανεύθυνων οργάνων και υπηρεσιών».

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ απ’ τη μια μέρα στην άλλη, δεν αλλάζει με νόμους και με ρητορεία. Η παλιά εποχή τελείωσε», Δημήτρης Κουλουριάνος (και υπουργός Οικονομικών για 13 μήνες σε Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου) σε συνέντευξή του στο «Βήμα».
ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ να γίνει Σκανδιναβός; Από τηλεφώνου μου έκανε την ερώτηση ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Και βέβαια δεν μπορεί του απάντησα. Μπορεί, όμως, ν’ αποκτήσει μερικές σκανδιναβικές καλές συνήθειες, να κόβει αποδείξεις για παράδειγμα, μόνο που πρέπει και να θέλει να τις αποκτήσει. Η απάντησή του. Δει δη παιδείας...
ΟΛΑ ΚΡΕΜΟΝΤΑΙ ΓΙ’ ΑΛΛΗ μια φορά απ’ την μπαμπακερή κλωστή. Ετσι μας λένε. Η έκτη δόση που όλο έρχεται κι όλο δεν έρχεται. Σενάρια επί σεναρίων. Το κούρεμα του χρέους. Το «ξύρισμα» με σκουριασμένο ξυραφάκι του απλού πολίτη. Το απόλυτο μπάχαλο του κράτους. Απεργίες επί απεργιών. Καταλήψεις επί καταλήψεων. Να μην φαγωθούμε μεταξύ μας. Τουλάχιστο.
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΦΑΓΗΤΟ στα σκουπίδια. Το πρώτο μέρος του έργου. Μην βρίσκοντας φαγητό ούτε στα σκουπίδια. Το δεύτερο μέρος του έργου. Ανάγκη να κατεβεί. Με πράξεις. Η κοινωνία πάντως κάνει το καθήκον της.
ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ένα σπίτι να πεινάσει. Μπορούμε να κάνουμε, σαν άτομα μα και σαν συλλογικότητες, πράξη αυτό που είπε ο Μίκης Θεοδωράκης στο Νίππος πριν από έναν περίπου μήνα. Μπορούμε!
ΕΩΣ ΤΟ 2014 το πάγωμα των κλαδικών συμβάσεων. Εκεί που χρωστούσε ο «πολύς» Ευάγγελος, πήρε και το βόδι. Κι οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος στα κάγκελα.
ΝΑ ΠΑΜΕ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ. Τότε που λεφτά υπήρχαν. Τότε που δεν είχαμε ούτε μια μέρα καιρό για χάσιμο. Τότε που οι κλέφτες του δημόσιου χρήματος θα έμπαιναν φυλακή. Τότε που θα τα αλλάζαμε όλα και θα γινόμαστε η Δανία της Μεσογείου. Τότε που θα κάναμε τ’ άχερα κομμάτια...
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΣΗ ΖΩΗΣ σ’ ένα γκρεμνό τελειώνει/ κι απού ’χει στη ζωή φτερά τ’ ανοίγει και γλυτώνει. Σχόλιο - μαντινάδα, στη σελίδα μου στο φέισμπουκ, για τα προχθεσινά «πεταχτά» απ’ τη Χρύσα Μαρκετάκη. Να ’σαι καλά, Χρύσα!
ΚΑΝΤΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ σας τρεις φορές και μπείτε μέσα να παίξτε την μπάλα σας. Κι ό,τι θέλει ο Θεός να γίνει, θα γίνει. Αυτή θα είναι, λέει, η τελευταία συμβουλή που θα δώσει ο προπονητής Νίκος Κωστένογλου (γνωστός και ως «πάτερ» καθότι θρησκευόμενος) στους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, πριν μπουν απόψε στο Ολυμπιακό Στάδιο για να αντιμετωπίσουν την ομάδα του Ολυμπιακού. Από τον φ(θ)ανατικό Αεκτζή γείτονά μου η πληροφορία. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών, Μήτσο!
ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ νικήθηκαν απ’ τους Μήδους τράπηκαν σε φυγή προς την πόλη τους για να γλυτώσουν. Στην είσοδο, όμως, τους περίμεναν οι γυναίκες έχοντας σηκωμένα ψηλά τα φορέματά τους. «Αν έρθετε κατά δω, δειλοί, μόνο το μέρος απ’ όπου βγήκατε θα έχετε να κρυφτείτε», τους είπαν. Αυτοί ντράπηκαν γύρισαν πίσω, πολέμησαν και νίκησαν.
[...] «Μα τώρα! Αχ τώρα... Τώρα! Σιγή ασκητεύει σε βαθύτατον όρθρο/ κι η σκέψη αναπαύεται μέσα στη νύχτα./ Μέσ’ στη σιωπή, το θρηνοπούλι,/ πάνω στη στέγη τη δική μας κλαψουρίζει/ θρήνο ανήκουστο, που λέει τα μελλούμενα/ στη χώρα των Μεταελλήνων/ ο ελληνόφως λαός/ σκοτώνει αργά τον εαυτό του!/ Μαζί μ’ αυτόν/ κι εσένανε, κι εμένα!».
Από το βιβλίο του Γεωργίου Δ. Πολυκράτη
«Το θεμέλιο που τρίζει».
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (15.10.2011)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΣΗΜΕΡΑ (χθες) είναι μια άλλη μέρα! Ούτε ίχνος από σύννεφα στα ουράνια δώματα. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον ήλιο να κάνει την αυτοκρατορική του εμφάνιση, να φανεί αυτοκράτορας. Οτι είναι αυτοκράτορας είναι, κανείς δεν αμφιβάλλει γι? αυτό, πρέπει όμως και να φαίνεται.
ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ μπάλα με τους Ευρωπαίους. Και γιατί με τους Ευρωπαίους; Αμ με ποιους να παίξουμε; Να παίξουμε με τους Ρώσους· και γιατί με τους Ρώσους. Αμ με ποιους να παίξουμε; Να παίξουμε με τους Αμερικανούς. Και γιατί να παίξουμε με τους Αμερικανούς; Αμ με ποιους να παίξουμε; Να παίξουμε με τους Κινέζους. Και γιατί να παίξουμε με τους Κινέζους; Αμ με ποιους να παίξουμε; Να παίξουμε μ? όποιον θέλουμε να παίξουμε. Παίξτε μπάλα, ρε!
Ή ΘΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΟΥΜΕ ή θα πνιγούμε. Ή θα εξαφανίσουμε το χρέος ή το χρέος θα μας εξαφανίσει. Ή θα αλλάξουμε ή θα βουλιάξουμε. Δεν θα πνιγούμε, δεν θα εξαφανιστούμε, δεν θα βουλιάξουμε/ μες στα όλα θα μπούμε και θα περάσουμε.
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ διαφωνούν, οι κυβερνητικοί βουλευτές γκρινιάζουν, τα κόμματα περί ψήφων τυρβάζουν και το κράτος είναι σε πλήρη παράλυση. Μαντζουράνα στο κατώι, γάιδαρος στα κεραμίδια, για να εκφραστώ σουρεαλιστικά, χρησιμοποιώντας τον τίτλο του γνωστού θεατρικού έργου που έγραψε ο Γιώργος Αρμένης.
ΜΙΑ «γενναία» λύση για την Ελλάδα, ψάχνει, λέει, απεγνωσμένα ο πρωθυπουργός. Τόσο γενναία όσο κι αυτή της 21ης Ιουλίου; Το πρώτο ερώτημα. Γενναία και για τους Ελληνες; Το δεύτερο. Και τα δύο απ? τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο.
ΠΟΤΕ δεν θα πειράξω τα ζώα τα καημένα/ μην τάχα σαν κι εμένα κι εκείνα δεν πονούν; Δεν το είχαν ποτέ διδαχθεί αυτό το παλιό ποίημα οι μαθητές Λυκείου των Χανίων που βασάνισαν μέχρι θανάτου ένα γατάκι. Δει δη παιδείας...
«ΔΕΝ ΘΑ ΕΥΡΗΣ ελεεινότερον φαινόμενον εις την φύσιν από το παράκαιρον· εν τούτοις και τούτο επροστατεύθη από την Σοφίαν, ήτις διέπει τον κόσμον, διότι του εδώρησε την ορμητικότητα εκείνην, ης στερείται το ομαλώς εξελισσόμενον, το μη φοβούμενον διά την επαύριον, της οποίας την γονιμότητα έχει εξασφαλίσει από της προτεραίας». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΟΝΤΕ βροντά ο Ταΰγετος αστράφτει ο Ψηλορείτης/ γεμάτα δόξα τα βουνά της Μάνης και της Κρήτης. Και καλός μαντιναδολόγος ο φίλος συγγραφέας Γιάννης Φατσέας απ? τα Νεροκούρου. Δική του η μαντινάδα. Με αφορμή τον ερχομό των φίλων του απ? τη Μάνη στα Χανιά, για να τύχουν στην παρουσίαση του βιβλίου του, η δημιουργία.
ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΩ τελευταία τους συγγραφείς και τους ποιητές που αγάπησα στα πρώτα μου διαβάσματα. Επιστρέφω στα παλιά μου βιβλία από αντίδραση. Μνημονεύω κατά σειρά Διονύσιο Σολωμό, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Χρήστο Χριστοβασίλη, Κωστή Παλαμά, Στρατή Μυριβήλη, Ηλία Βενέζη, Γεώργιο Δροσίνη, Νίκο Καζαντζάκη, Κώστα Βάρναλη...
ΕΝΑΣ νεαρός από την Ιωνία έφτασε κάποτε στην Αθήνα φορώντας πανάκριβα ρούχα και έχοντας μαζί του πολλά χρήματα. Οταν τον ρώτησε κάποιος Αθηναίος ποια είναι η πατρίδα του απάντησε: «Είμαι πλούσιος!».
«Βιβλία μου εσείς, τρανή μου αγάπη πρώτη,/ εσείς με μια σας θεοσταλμένη αχτίδα,/ διαλυώντας τα βαραθρωμένα σκότη,/ της ψυχής μου, γλυκιά δροσοσταλίδα/ μου εχύσετε, απ? την πρώτη κιόλας νιότη/ ως τα στερνά μου χρόνια και μ? ελπίδα/ αγνάντεψα της ζωής τον ήλιο, κι ό,τι/ τρανό κι ωραίο, στα μάτια μου είδα/[...]».
Από το ποίημα «Βιβλία» του Αντώνη Κατζουρού.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (14.10.2011)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΚΑΙ ΜΕ ΣΠΑΣΜΕΝΑ τα φτερά μπορεί ο αητός ν’ αντέξει/ στην πιο μεγάλη θύελλα μονάχος να παλέψει. Ενεση αισιοδοξίας η μαντινάδα που βρήκα σήμερα (χθες) στο φυλλαράκι του ημερολογίου. Ας αρχίσω μ’ αυτήν.
ΚΟΙΤΑΖΩ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΟ παράθυρό μου. Το κάνω συχνά αυτό, με το που αρχίζω να γράφω τη στήλη. Γεμάτος με σύννεφα ο ουρανός. Βαριά σύννεφα. Πίσω απ’ αυτά, όμως, υπάρχει ο ήλιος. Τον έχουν κρύψει, αλλά υπάρχει. Σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Σε λίγο θα τα διώξει και θα κάνει θριαμβευτικά την εμφάνισή του. Ηλιε, ήλιε, αρχηγέ!
Η ΧΑΡΑ ΜΑΣ ΑΠ’ ΤΗΝ πρόκριση της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στο Euro συγκρατημένη. Αλλοτε, σε άλλες εποχές, ίσως και να βγαίναμε στους δρόμους και να πανηγυρίζαμε ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες. Εν πάση περιπτώσει. Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι.
ΚΑΖΑΝΙ ΠΟΥ ΒΡΑΖΕΙ η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Κάτι ξέρουν οι μάγειροι και τ’ αφήνουν ξέσκεπο. Φυσικό φαινόμενο η εξάτμιση, κατά που λέει και ο φίλος μου ο γερω - δάσκαλος.
ΘΑ ΜΑΣ ΤΗ ΔΩΣΟΥΝ, δεν θα μας τη δώσουν, θα μας τη δώσουν, δεν θα μας τη δώσουν, θα μας τη δώσουν, δεν θα μας τη δώσουν, θα μας τη δώσουν... Μας την έδωσε!
ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟΝ «Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ». Το ’χω ξαναγράψει αυτό. Στων φαλακρών τις κεφαλές μαθαίνουνε οι μπαρμπέρηδες. Κάπου πρέπει να κάνουν την πρακτική τους εξάσκηση κι αυτοί. Απαραίτητη προϋπόθεση για ν’ ανοίξουν «κουρείο».
ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ανατροπή της οικονομικής πολιτικής και δημιουργία δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης. Διμέτωπος ο αγώνας των συνδικαλιστικών και άλλων φορέων του Νομού μας. Στην οδό ευθύνης. Ωρα ευθύνης. Για όλους μας.
«ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΣ όπως καταστής ακριβής τιμητής της αρετής και της κακίας, ουδέ να βάλης πρώτος του αναθέματος τον λίθον· διότι ο λίθος ούτος ευρίσκεται μεν ευκόλως εις την γωνίαν εκάστης οδού, αλλά πλησίον αυτού ευρίσκεται πάντοτε και μία πέτρα σκανδάλου. Υπάρχει δε τοιαύτη ομοιότης μεταξύ των δύο τούτων, ώστε πολλάκις αντί να ρίψης τον λίθον, ρίπτεις την πέτραν, ήτις έχει την ελαστικότητα, πίπτουσα, να επανέρχεται συνήθως κατά της ιδίας κεφαλής σου». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΝΟΣ υπάρχει και φωτιά, έλεγαν οι παλιοί μας. Γιατί το γράφω; Γιατί δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτή η κουβέντα, η φήμη, πέστε την όπως θέλετε, για πιθανή συγχώνευση του Πολυτεχνείου με το Πανεπιστήμιο Κρήτης.
ΚΩΣΤΑ ΜΠΕΤΙΝΑΚΗ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ, Αθήνα: Να σου πω και... διά του Τύπου το ευχαριστώ μου για την αναδημοσίευση των «πεταχτών» της 4ης Οκτωβρίου στην ηλεκτρονική σου εφημερίδα (www.styx.gr). Σ’ ευχαριστώ πολύ και για όσα κατά καιρούς μου στέλνεις.
ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΠΑΝ στον Αγγλο ποιητή Τζον Ντον να συνεχίσει να στηλιτεύει τα ελαττώματα, αλλά να λυπηθεί τους φορείς, τους απάντησε χαμογελώντας: «Μου ζητάτε να κατακρίνω τα χαρτιά και να δικαιολογώ τον χαρτοκλέφτη;».
«Την νύχτα που η μέρα κοιμάται,/ εγώ αγρυπνώ. Νυχτοπερπατώ,/ και βγαίνω από τον χωρόχρονο./ Είναι τότε που η νύχτα η ευεργέτισσα,/ ρίχνει τα δροσοστάλατα φιλιά της στη Γη./ Είναι τότε που σκαρφαλώνω/ σε ύψη δυσανάβατα τοις λογισμοίς/ και καταδύομαι σε απύθμενα βάθη./ Το πρωί έχει συντελεσθεί το θαύμα».
Το ποίημα «Νύχτα ευεργέτισσα»
της Θεοδώρας Κουφοπούλου - Ηλιοπούλου.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (13.10.2011)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Πανηγυρίζοντας ένα γκολ σε εποχή κρίσης

Πανηγύρισα βουβός το γκολ της Εθνικής του ποδοσφαίρου ενάντια στους Κροάτες! Παρόλο που ένας -τέτοιου είδους- αυθόρμητος πανηγυρισμός θα ?πρεπε να συνοδεύεται από φωνή δυνατή που θα ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά, μια φωνή που θα θύμιζε εκείνο το πάλαι ποτέ 2004..., τούτη τη φορά πνιγμένος, εκφράστηκε κάτω από το βάρος της όποιας 'λογικής της εποχής της κρίσης' η οποία αποτρέπει να προβαίνεις σε... κραυγές ενθουσιασμού και χαράς!
Κι όμως... παρόλο που ένιωσα ένα γνώριμο σε μένα συναίσθημα -λες προερχόμενο από το παιδικό μου παρελθόν σε κάποια αλάνα τού πάνω Κουμ Καπί, όταν κοντά στη λήξη του αγώνα η ομάδα της γειτονιάς μας σημείωνε το λυτρωτικό, νικητήριο γκολ- τούτη τη φορά, του εκδηλωτικού πανηγυρισμού κυριάρχησαν οι σκέψεις...
...Ο κόσμος στις εξέδρες του γηπέδου χοροπήδαγε εκστασιασμένος, κι ο Γιώργος Σαμαράς, σκόρερ του γκολ, είχε πνιγεί στις αγκαλιές των άλλων παικτών της εθνικής ομάδας!
Αυτός ο 'συνδυασμός' ονόματος και επιθέτου του Ελληνα παίκτη που έκανε τους φιλάθλους να παραληρούν με οδηγούσε σε άλλους συνειρμούς!
'Πανηγύριζαν γκολ του Γιώργου μα όχι του Παπανδρέου! Πανηγύριζαν γκολ του Σαμαρά αλλά όχι του Αντώνη'!
'Οι Ελληνες πανηγυρίζουν λοιπόν;', 'είναι στ? αλήθεια το ποδόσφαιρο το όπιο του λαού;'.
'Και να είναι, τι πειράζει τούτο το βράδυ; Ειδικά τώρα που μια ελληνική αμιγώς ομάδα είναι κοντά στο να επιτύχει ένα αρχικό της στόχο και μάλιστα εκτός συνόρων'.
Τελικά τι με εμποδίζει από το να χαρώ -απλά να χαρώ- για ένα γκολ; Γιατί να κουράζω το μυαλό μου με ιδέες και σκέψεις τέτοιου είδους κι όχι
απλά να αφεθώ να με παρασύρει μια 'παιδική ενστικτώδης χαρά';
Ποιοι λόγοι μ? οδηγούν να κρύψω τη συγκίνησή μου σαν αντικρίζω ένα 'κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα';
...Τι πρόκειται να συμβεί αν χαρώ όταν το νιώθω, τι θα συμβεί αν θρηνήσω όταν νιώσω, τι όταν
σιωπήσω ?κείνες τις φορές που τίποτα δεν θα ?χω να πω...

Χανιώτικα νέα ( 12-10-2011)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΤΙ ’ΤΑΝΕ να το γράψω στα προηγούμενα «πεταχτά»; Ποιο μικρό καλοκαιράκι άρχισε; Κακοκαιρία έπιασε, βροχές και καταιγίδες! Πού θα πάει, όμως! Οκτώβρης χωρίς το μικρό του καλοκαιράκι δεν γίνεται. Εδώ είμαστε και περιμένουμε.
ΥΠΟΜΟΝΗ! Ακόμα τούτο τον μήνα, ραγιάδες - ραγιάδες./ Ακόμα τούτο τον χειμώνα ραγιάδες - ραγιάδες./ Ακόμα τούτο τον χρόνο, άντε και τον άλλο και τον παράλλο, ραγιάδες - ραγιάδες./ Να βγάλουμε το πετρέλαιο, μαχαραγιάδες!
ΠΡΟΣ το παρόν στο κουρείο της Ανκελας και του Νικολά. Στο μπαρμπέρικο της Ανκελας και του Νικολά. Εκτός από κούρεμα το πρόγραμμα περιλαμβάνει και ξύρισμα.
ΤΑ ΚΟΥΡΕΙΑ του παλιού καιρού θυμάται, όπως έγραψε στη σελίδα του στο φέισμπουκ, ο φίλος Μιχάλης Ανδριανάκης. Εκείνα, λέει, με τ’ αλουμινένια λεκανάκια, το ξυράφι που το ακόνιζαν στο δέρμα, τις σαπουνάδες και τα πινέλα. Και τους γεμάτους τσιρότα «σφαγμένους» πελάτες, θυμάται...
Ο ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ απ’ τα μαλλιά του πιάνεται. Αν έχει μαλλιά να πιαστεί. Αν είναι φαλακρός ή αν τον έχουνε κουρέψει κι έχουνε κάμει την κεφαλή του γουλί, από πού να πιαστεί;
ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ πλερώνουμε των άλλων τα σπασμένα/ κι απ’ όσους κλέβαν ως εδά δεν πιάσανε κανένα. Το παράπονο του μαντιναδολόγου μας, του Ηλία του Σταματάκη, σε μαντινάδα.
«ΠΟΛΛΟΙ πανταχού οι χειμώνες, ασύγκριτα τα ναυάγια εν χρω (στο πετσί μας) μάλλον αι συμφοραί, εκύκλωσαν ημάς τα κακά ως αι μέλισσαι κηρίον... Η καταδρομή φόρων αδυσώπητος, το υπήκοον (οι υπήκοοι) επικαλείται τον θάνατον μάλλον ή το ζην. Οι δε της ημετέρας δοκούντες είναι αυλής (οι δικοί μας) χείρονες της αλλοτρίας (χειρότεροι των ξένων)». Οσιος Ευγένιος ο Αιτωλός. Από επιστολή του στο Δραγουμάνο της Οθωμανικής Πύλης Αλέξανδρο, 1677 (εφ. «Χριστιανική» Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011).
ΕΙΚΟΝΑ σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω! Τα είπε όλα μ’ αυτόν της τον στίχο η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Στην ίδια γραμμή ο Σεραφείμ Φυντανίδης επεσήμανε στην πρόσφατη ομιλία του στο Ωδείο. «Καθρέπτης της κοινωνίας ο Τύπος».
ΕΙΝΑΙ να μην πηγαίνεις τις περισσότερες φορές σε γάμους και βαφτίσεις! Στη διαπασών τα όργανα. Και μην τολμήσεις να ζητήσεις να τα χαμηλώσουν. Πλήρης δικτατορία. Να μην μπορείς να μιλήσεις με τον διπλανό σου. Θες δε θες, γάιδαρε, πιες από του τονε το νερό! Ξέσπασε τις προάλλες ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.
κα ΣΤΕΛΛΑ Γκοζάνη - Χαριτάκη, πρόεδρο Αδελφότητας Μικρασιατών Χανίων «Ο Αγιος Πολύκαρπος»: Αγαπητικός χαιρετισμός στη Μικρασία το Ημερολόγιο 2012, με τίτλο «Μικρά Ασία: Περιήγηση στον χώρο και τον χρόνο» που ως Αδελφότητα με τις εκδόσεις «Κειμήλιο» κυκλοφορήσατε. Αρωμα Μικρασίας το τετράδιο συλλογικής μνήμης «Από τη Μικρά Ασία έρχομαι...» που περιλαμβάνει συνταγές και μυστικά ζωής από έναν κόσμο γεμάτο αξίες που επίσης απ’ τις εκδόσεις «Κειμήλιο» κυκλοφορήσατε. Σας ευχαριστώ από καρδιάς που μου τα δώσατε. Παράδειγμα προς μίμηση η όλη δραστηριότητα της Αδελφότητάς σας. Και γιατί κρατεί ζώσα τη Μικρασία!
ΕΝΩ του ετοίμαζαν να πιει το κώνειο ο Σωκράτης μάθαινε μια μελωδία. «Σε τι θα σου χρησιμεύσει;», τον ρώτησαν. «Μα να μάθω αυτήν τη μελωδία πριν πεθάνω», απάντησε.
«Της αθανασίας το κατώφλι/ Είναι ψηλό, από πέτρα, όλο φυτά/ Ούτε που παίρνεις είδηση πως το περνάς/ Από την άλλη όμως πλευρά/ Πουλιά χωρίς φτερά χωρίς νερά/ Βγάζουν κραυγές που σε σπαράζουν».
Το ποίημα «Το μεγάλο πέρασμα» του Γάλλου ποιητή Μπορίς Βιάν (Μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης - Θανάσης Νιάρχος).
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (11' 10' 2011)

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Να σμίγει τους ανθρώπους

Στα Νεροκούρου, στην αίθουσα του Αγίου Γερασίμου, πού αλλού; Εκεί τις προάλλες (Παρασκευή 7 Οκτωβρίου) η παρουσίαση και του νέου, 5ου κατά σειρά, βιβλίου, «Βυζάντιο: Η δόξα της ορθοδοξίας και του μεσαιωνικού ελληνισμού» ο τίτλος του, που έγραψε ο «αγράμματος», κατά δήλωσή του, Νεροκουριανός συγγραφέας Γιάννης Φατσέας. Μαζική η ανταπόκριση στην πρόσκληση του τοπικού Πολιτιστικού και Επιμορφωτικού Συλλόγου. Απαντες σχεδόν, συν γυναιξί και τέκνοις οι Νεροκουριανοί, μα όχι μόνο, παρόντες. Εκεί και 50 περίπου Μανιάτες, καλεσμένοι του μπάρμπα - Γιάννη, μ’ επικεφαλής τον δήμαρχο Ανατολικής Μάνης και τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου «Κοντόσταυλος» της Αρεόπολης. Εκεί εκπρόσωποι Αρχών και φορέων... Ξετρουλιαχτή από κόσμο, στην κυριολεξία η αίθουσα. Οικογενειακή, σπιτίσια, η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ηταν και το κύρος των παρουσιαστριών του έργου (της φιλολόγου - διευθύντριας Γενικού Λυκείου Σούδας Μαρίας Μαράκη - Περάκη, της ιατρού - λογοτέχνιδος Πηνελόπης Ντουντουλάκη και της φιλολόγου - δημοσιογράφου Βίκυς Κόλλια), όπως επεσήμανε ο πρόεδρος του Συλλόγου των Νεροκουριανών Μιχάλης Ασημένιος, ένας λόγος που μαζεύτηκε ο κόσμος. Ηταν και η παρουσία των Μανιατών. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα όμως ήταν η προσωπικότητα του συγγραφέα. Να σμίγει τους ανθρώπους, να σμίγει τους χωριανούς του και τους φίλους του. Το ’χει και τούτο το χάρισμα ο σεβαστός σε όλα και από όλους μπαρμπα - Γιάννης Φατσέας. Με αφορμή και τις παρουσιάσεις των βιβλίων του...

Ενας «Μακρυγιάννης» του καιρού μας

Ενας «Μακρυγιάννης» του καιρού μας είναι κατά τον Μανιάτη καθηγητή - συγγραφέα και εκδότη της εφ. «Αδούλωτη Μάνη» Γεώργιο Π. Δημακόγιαννη, ο Γιάννης Φατσέας. Το είπε ξεστομά του, με έμφαση μάλιστα, στην ομιλία του κατά την παρουσίαση του περί ου ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες βιβλίου, το γράφει, όμως, και στον πρόλογο του ίδιου βιβλίου. «Θαυμάζουμε την ικανότητα του ανθρώπου που δηλώνει 'αγράμματος', αλλά με τη μόρφωσή του μπορεί να διδάξει με άνεση τους 'σοφούς' και τους 'γραμματισμένους' της εποχής μας», σημειώνει.
Στην πολυσχιδή προσωπικότητα του Γιάννη Φατσέα αναφέρθηκαν, εξάλλου, όλοι όσοι μίλησαν και όχι μόνο οι παρουσιάστριες. «Τον παρομοιάζουμε μ’ έναν άλλο μετριόφρονα και 'αγράμματο' όπως και εκείνος ισχυριζόταν, σοφό των Χανίων τον και αείμνηστο, τώρα, Γιώργη Ψυχουντάκη», είπε ο και σε ρόλο συντονιστή της εκδήλωσης πρόεδρος του Συλλόγου Νεροκούρου Μιχάλης Ασημένιος.
«Νοιώθουμε θαυμασμό γι’ αυτά που κάνει και μας θυμίζει με την όλη ζωή του την παροιμία που λέει ότι απού φελά παντού φελά», υπογράμμισε ο βουλευτής Χρήστος Μαρκογιαννάκης. «Είναι παράδειγμα προς μίμηση κι αυτό δεν ήρθε από μόνο του, αλλά σαν αποτέλεσμα μιας ζωής», είπε ο περιφερειακός σύμβουλος Κώστας Γύπαρης. «Αρχοντα μα και στρατιώτη μιας ζωής», τον χαρακτήρισε ο δήμαρχος Ανατολικής Μάνης Γ. Ανδρεάκος. Για «ένα σημαντικό κεφάλαιο του τόπου μας» έκανε λόγο η πρόεδρος της Αδελφότητας Μικρασιατών Χανίων «Ο Αγιος Πολύκαρπος» Στέλλα Γκοζάνη - Χαριτάκη. «Η γνώση και η θύμηση όντε συμπορπατούνε ποτές τους δεν αφήνουνε τις ρίζες να χαθούνε», η μαντινάδα που του αφιέρωσε ο περιφερειακός σύμβουλος Γιώργος Κονταξάκης. Στη γενικότερη προσφορά του στα κοινά στάθηκε ο τ. πρόεδρος του Συλλόγου των Νεροκουριανών Γιώργος Περουλάκης, για να υπογραμμίσει ότι «διδάσκει ήθος και ανθρωπιά». «Είναι η ζωντανή ιστορία του τόπου μας, που δεν κουράζεται να προσφέρει δημιουργικά από διάφορα μετερίζια», είπε κλείνοντας τους χαιρετισμούς και εκ μέρους του παρόντος μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη, ο γέννημα θρέμμα Νεροκουριανός μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος Ανδρονικάκης. Μετά τα «ευχαριστώ» του συγγραφέα (φωτ.) και το τραγούδι «Οντεν εθεμελιώνανε οι Αγγελοι την πόλη», που στεντορεία τη φωνή τραγούδησαν οι «Ετεοκρήτες».

Ολοι είμαστε Βυζαντινοί

Ενα βιβλίο αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα που έχει γράψει μέχρι τώρα («Νεροκούρου: παλιές αναμνήσεις», «Ιστορικά και άλλα», «Οταν ήμουν στρατιώτης - Οταν ήμουν πρόεδρος», «Ταξιδεύοντας στον τόπο και τον χρόνο») ο Γιάννης Φατσέας το νέο του βιβλίο. Αλλιώτικο και απ’ αυτά που έχουν γραφτεί για το Βυζάντιο, όμως.
Ολη η υπερχιλιετής ιστορία της Βυζαντινής Ιστορίας, που ξεκινά με το κτίσιμο της Κωνσταντινούπολης απ’ τον Μέγα Κωνσταντίνο και τελειώνει με την άλωσή της απ’ τους Τούρκους, επί Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, γραμμένη στην άπλα του δεκαπεντασύλλαβου, σε 2.700 (δυο χιλιάδες εφτακόσια) περίπου δίστιχα! Μέγα το τόλμημα! Τίποτα όμως, για τον Γιάννη Φατσέα, που τέλειωσε ίσα - ίσα το Δημοτικό, ακατόρθωτο. Να ’ναι βέβαια καλά και η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, στα σχετικα βιβλία της οποίας στηρίχτηκε, όπως αναφέρει τελειώνοντας. «Σήμερα περιφέρομαι στου Βυζαντίου τόπους/ θαυμάζω των Βυζαντινών, τα έργα και τους τρόπους./ Αυτά που γράφω έγιναν στο έργο και στην πράξη/ κι η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, έτσι τα έχει γράψει/ και είναι προσωπικότητα, σπουδαία και μεγάλη/ σε θέματα ιστορικά, λίγοι τη φτάνουν, άλλοι».
Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι το δικό του ταλέντο και η δική του επίπονη και επίμονη προσπάθεια που έδωσαν το αποτέλεσμα που έδωσαν. Ενα βιβλίο κατάθεσης ψυχής και πνευματικό άθλο, όπως είπε η Μαρία Μαράκη, έναν από ψυχής ύμνο στον Βυζαντινό κόσμο όπως υπογράμμισε η Πηνελόπη Ντουντουλάκη και ένα έμμετρο μυθιστόρημα, που ανοίγει ένα παράθυρο αισιοδοξίας, όπως επεσήμανε η Βίκυ Κόλλια.
Και βέβαια ένα βιβλίο που μας θυμίζει τη φράση της Αρβελέρ, ότι όλοι είμαστε Βυζαντινοί...

Χανιώτικα νέα (10.10. 11)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΔΙΑΦΑΝΟΣ ουρανός, διάφανη μέρα. Ιδανικές οι συνθήκες της θερμοκρασίας, εκεί γύρω στους 23οC. Και με τα μακρυμάνικα και με τα κοντομάνικα. Το μικρό καλοκαιράκι μόλις άρχισε. Σιγά που θα φοβηθεί την όποια τρόικα και την όποια Μέρκελ.

ΟΜΟΡΦΟΣ κόσμος ηθικός αν-κελικά πλασμένος. Είμαστε σε αναμονή. Ο,τι αποφασίσετε κυρία Ανκελα! Ο,τι πείτε κυρία Μέρκελ. Ο,τι θέλετε κυρία καγκελάριε!

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΠΕΤΥΧΕ ο Παπανδρέου θα πετύχει ο Σαμαράς. Σούζα θα καθίσει απέναντί του η Μέρκελ. Αναδιαπραγμάτευση θέλετε, αναδιαπραγμάτευση θα ’χετε. Χρυσά κουτάλια θέλετε για να τρώτε, χρυσά κουτάλια θα ’χετε. Μόνο φαγητό μη μου ζητήσετε! Μην τα θέλετε δα κι όλα, μονά ζυγά δικά σας!

ΣΕ ΑΧΡΗΣΤΙΑ τα ραντάρ κατά μήκος του Βορείου Οδικού Αξονα. Νυχτερίδες κι αράχνες σε πολλά, για να μην πω στα περισσότερα, κλειστά σχολικά κτήρια. Εικόνες καταστροφής σε πάρκα και πλατείες. «Το διαφυλάξαι τα αγαθά χαλεπώτερον εστί του κτήσασθαι». Το πρώτο, το μαλακό σχόλιο. Μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώστε! Το δεύτερο, το σκληρό σχόλιο.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ στην πρωτοβουλία φορέων του Νομού μας για τη δημιουργία δικτύου αλληλεγγύης, λέει και ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, πιστεύει ότι η αλληλεγγύη είναι ατομική υπόθεση του καθένα μας και θα πρέπει να εκφράζεται καθημερινά.

ΜΑ ΠΟΙΟΣ είναι, λοιπόν, ο γερω-δάσκαλος; Πολλοί είναι αυτοί που κατά καιρούς με ρωτούν. Ο γνωστός και ως «Εννιαχωριανός» ριμαδόρος, Γιάννης Μαλαξιανάκης, δεν με ρώτησε χθες που μου τηλεφώνησε πάντως. Αρκέστηκε στην υπαγόρευση μιας μαντινάδας: «Εγώ το γερω-δάσκαλο δεν ξέρω του Βαγγέλη/ μα όποιος τα λόγια του γρικά έχει πολλά οφέλη».

ΠΕΣ ΠΡΑΜΑ και για τη Γαρυφαλλιά! Κάθε φορά που μου λένε γράψε για τούτο, γράψε για τ’ άλλο, γράψε για το παράλλο, τούτη η φράση απ’ τον «Επικήδειο» του Ιωάννου Κονδυλάκη μου ’ρχεται στο μυαλό. Των αδυνάτων αδύνατο να βρίσκουν θέση «στα πεταχτά» όλα όσα θα έπρεπε να βρίσκουν θέση.

ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙΔΗ, εκδότη - ποιητή: Εχει πολλούς λόγους να σε συγχαρεί κανείς για την έκδοση του βιβλίου της Mehsham Alieva «Η γειτονιά των ρόδων» από το «Ερεισμα». Οτι έδωσες αέρα να πετάξει με τα φτερά της μια συγγραφέας μόλις 14 χρονών είναι ο πρώτος. Οτι η προικισμένη με πολύ ταλέντο μικρή ηλικιακά συγγραφέας γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα 7 χρόνια της στο Αζερμπαϊτζάν κι όμως χειρίζεται τόσο όμορφα την ελληνική γλώσσα είναι ο δεύτερος...

ΕΠΕΙΔΗ Ο ΔΑΜΟΝΙΚΟΣ από την Ηλεία ήθελε πολύ να νικήσει ο γιος του Πολύκτορας στο αγώνισμα της πάλης δεν δίστασε να δώσει χρήματα στον πατέρα του αντίπαλου αθλητή για να έχει μειωμένη απόδοση. Μαθεύτηκε, όμως, έγκαιρα η δωροδοκία και οι Ελλανοδίκες επέβαλαν μεγάλο χρηματικό πρόστιμο στους γονείς και όχι στους αθλητές. Με τα χρήματα αυτά κατασκεύασαν δύο αγάλματα προς τιμήν του Δία. (Από το βιβλίο «Η άλλη όψη της ιστορίας» (εκδόσεις «Σαββάλας»).

«Τόσα ταξίδια/ ανάμεσα στην πρωτεύουσα/ και τη δευτερεύουσα/ κι ούτε ένα εισιτήριο/ δωρεάν/ ούτε μια ανεπάντηχη υποδοχή./ Για όπλα πάντως μας έψαχναν ανελλιπώς/ οι αρματωμένοι ακτινογράφοι/ Ακόμα δεν βρήκαν το δικό μου».
Το ποίημα «Οπλα» της Ειρήνης Σπανουδάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (08.10.2011)

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙΣ ΥΣΤΕΡΑ από καιρό πρωί στο ενετικό λιμάνι. Να ρεμβάζεις και να χάνεσαι. Να ξεχνάς τα πάντα όλα. Κυρίως την τρόικα…

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ συχνά στον νου τους φέρνουν/ μα δεν μπορώ να σας ειπώ το τι «καλά» της σέρνουν. Στην τρόικα κολλημένος ο νους του μαντιναδολόγου μας, του Ηλία του Σταματάκη.

ΤΗ ΔΟΣΗ ΜΑΣ! Θέλουμε τη δόση μας! Πλήρης η εξάρτηση από τη δόση μας. Την έκτη προς το παρόν. Μετά βλέπουμε.
ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ και δώρα φέροντας! Τι 'τανε να το πει ο Λαοκόων, που ήταν ένας απ' τους ιερείς του Απόλλωνα, στους συμπατριώτες του τους Τρώες, όταν αυτοί θέλησαν να βάλουν στην πόλη το ξύλινο άλογο, δώρο των Αχαιών στη θεά Αθηνά… Δεν είχε προλάβει να τελειώσει τα λόγια του και δυο θαλάσσια φίδια, σταλμένα απ' τον Ποσειδώνα, έπνιξαν και τον ίδιο και τους γιους του. Προδιαγεγραμμένη απ' τους Ολύμπιους θεούς η τύχη της Τροίας.

«ΚΥΡΙΟΙ, ΠΟΛΛΑ ΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ παράπονα ότι τινές των κατοίκων περιφερόμενοι τήδε κακείσαι προς αναζήτησιν κοχλιών χαλαρώνουσι τους τοίχους και τροχάλους προς δε εισερχόμενοι εις αγρούς σπαρμένους και καλλιεργησίμους μετακινούσι τους εν αυταίς ευρισκομένους λίθους εκ του ενός μέρους προς το έτερον και ούτω καταστρέφουσι τα σπαρτά. Επειδή δε η πράξις αύτη εστίν επιζήμιος: Απαγορεύεται του λοιπού η αναζήτησις κοχλιών εις αγρούς σπαρμένους και εις μέρη ένθα υπάρχουσι συσσωρευμένοι λίθοι. Ο παραβάτης θα τιμωρήται διά προστίμου δρχ. πέντε (αρ. 5) Εν Αρμένοις τη 8η Ιανουαρίου 1904. Ο Δήμαρχος Δ.Α. Γογονής». Αλλο πάλι και τούτο που «έβγαλες» στο φέισμπουκ, Ειρήνη Καλαϊτζάκη!

ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ/ ΣΤΗ Γ’ Εθνική/ όπου η Βουλγαρία/ κι όπου η Λετονία! Εντάξει δεν γίναμε η Δανία του Νότου ούτε η Ινδία της Μεσογείου, όμως θα γίνουμε.
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ αν θέλουμε δημοψήφισμα. Στην πλάκα το γύρισε ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος, όταν του έφερα την κουβέντα σχετικά με το δημοψήφισμα που ετοιμάζει (;) η κυβέρνηση. Ολα τα έχει η Μαριωρή ο φερετζές της λείπει! Αυτό μου το είπε στα σοβαρά.

ΓΙΩΡΓΟ ΑΡΙΣΤΗΝΟ, συγγραφέα, Αθήνα: Χάρηκα πολύ που έβγαλες σε βιβλίο με τίτλο «Τοξικά απόβλητα» (εκδ. «Κέδρος») τα «αιρετικά», αλλά ταυτόχρονα «ανεξίθρησκα» άρθρα σου (επιφυλλίδες στη σαββατιάτικη «Ελευθεροτυπία». Συμφωνώ μαζί σου ότι σημασία δεν έχει τι λες (όλα έχουν ειπωθεί), αλλά πώς το λες. Και ότι το πώς είναι «το ύφος, το στιλ, οι αναφλέξεις του ταμπεραμέντου, οι ελιγμοί και τα πλονζόν». Ενας τοξικομανής της γραφής είσαι κι εσύ σε τελευταία ανάλυση.

Ο ΟΚΤΑΒΙΑΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ χάριζε συχνά φόρους σε χρεωκοπημένα άτομα αλλά και σε πόλεις ή τους πλήρωνε απ' το δικό του ταμείο. Επέστρεψε στις κοινότητες 35.000 λίρες χρυσού που του είχαν προσφέρει ως δώρον στέψεως με την ευκαιρία της 5ης Υπατείας (Πηγή: will Durant: Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού).

«Με τ' άσπρο καπελάκι της/ στ' αφρόντιστα μαλλιά της/ που ερωτικά παιχνίδιζαν/ καθώς φυσούσε ο μπάτης,/ με το γαλάζιο φόρεμα/ που αλαφροκυματούσε/ καθώς με βήμα λικνιστό/ στην προκυμαία περνούσε,/ για κύμα θα την έπαιρνες/ της ομορφιάς γλυκό,/ που αλάργα σε παράσυρε/ σ' ορίζοντα γλαυκό».
Το ποίημα «Λίκνισμα» του Νίκου Μαραγκουδάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (07.10. 2011)

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΚΡΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, θα πρέπει πρώτα να κοιτάξει τη Γερμανία. Ζητάμε πολλά από το προβληματικό παιδί της Ευρώπης. Ξεχνάμε ότι ούτε οι Γερμανοί έχουν βρει μια γρήγορη και μεθοδική λύση (στην κρίση), όπως θα έπρεπε σ’ ένα σύγχρονο κράτος» «Die Welt» (γερμανική εφημερίδα).

ΒΡΕΧΕΙ ΜΕΤΡΑ. Και καλά να έβρεχε επί δικαίων και αδίκων. Το θέμα, το άδικο που δεν μπορεί να το σηκώσει κανείς, είναι ότι βρέχει μόνο επί δικαίων. Οι άδικοι, όπως πάντα, δεν καταλαβαίνουν από βροχή. Διαθέτουν ομπρέλες!

ΔΩΣΕ ΑΕΡΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΑΤΗ ν’ ανεβεί και στο κρεβάτι. Η τρόικα φταίει που ζητά ακόμα και την κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας ή η κυβέρνηση που της έδωσε αέρα; Ρητορικό το ερώτημα!

ΘΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ρίξε μια φωτιά την τρόικα να κάψεις/ και σ’ όσους την εφέρανε κι εκειά φωτιά ν’ ανάψεις. Από τον μαντιναδολόγο μας, τον Ηλία τον Σταματάκη. Φωνή λαού, οργή Θεού, Ηλία!

ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΚΛΟΙΟ η χώρα χθες. Καθολική η διαμαρτυρία. Γενικευμένη η αγανάκτηση. Διάχυτη η απαισιοδοξία για το αύριο. Ζητείται ελπίς. Μια σανίδα σωτηρίας.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ σάπια στη χώρα μας. Δεν είναι είδος εν ανεπαρκεία η ανθρωπιά. Υπάρχει ακόμα η αλληλεγγύη, υπάρχουν ακόμα οι ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχουν ακόμα αξίες και ιδανικά. Είμαστε ακόμα ζωντανοί! Υπάρχει η ανάγκη του αγώνα.

«Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΞΩΝ, περί τον οποίον όλα μεταβάλλουσιν όψιν, ουδέποτε δε υπό το κράτος αυτής ηδυνήθη να εύρη ηχώ η Αλήθεια και να μετρηθεί η Αρετή διά του χρυσού μέτρου, το οποίον έρριψε μεν εξ αγαθότητος ο Θεός εκ του ουρανού, αλλ’ ο επί της γης αντίπαλος αυτού αφήρεσεν επιτηδείως εκ των χειρών του ανθρώπου και έκοψε δι’ αυτού νομίσματα»! Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΠΟΛΥ ΧΑΡΗΚΕ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ο γερω-δάσκαλος που ύστερα από 30 χρόνια θα ’χουμε ως Νομός ομάδα ποδοσφαίρου στη Β’ Εθνική κατηγορία. Να στεριώσει ο Α.Ο. Πλατανιά στην κατηγορία και ν’ αξιωθεί κάποτε να κάνει το θαύμα, η ευχή του!

ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΤΗΣ υποτείνουσας του ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα του τετραγώνου των δύο κάθετων πλευρών του. Επειδή προχθές το ’γραψα λάθος, θα το γράψω σήμερα και στη... μαλλιαρή: Το τεσσαρακάντουνο της παρακατιανής τεντώστρας πατσίζει με τη σούμα των τεσσαρακάντουνων των δύο άλλων πλαϊνών παϊδιών.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ Σ’ ΕΝΑ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΟ πουλούσαν αιχμάλωτους Σπαρτιάτες. Ενας αγοραστής ρώτησε τον αιχμάλωτο που ήθελε ν’ αγοράσει: «Εάν θα σ’ αγοράζω θα είσαι έντιμος άνθρωπος;». Ο Σπαρτιάτης του απάντησε: «Εγώ άσχετα αν θα με αγοράσεις ή όχι ήμουν, είμαι και θα είμαι έντιμος άνθρωπος».

[...] Δεν ξέρω πια να συσπώ τα δάχτυλά μου πάνω σε τίποτα/ Τ’ ανοιχτά μάτια μου έχουν κάψει τα βλέφαρά τους/ Αυτό που με αποφεύγει είναι το μοναδικό αγαθό μου/ Είμαι πια χαμένος όταν ξεδιψώ βαθιά του/ Η γλώσσα μου είναι ξερή και την υγραίνω μάταια/ Μόλις την προσφέρω η λέξη λιώνει στο φως [...]».
Από το ποίημα «Αθεη προσευχή» του Γάλλου ποιητή Πιερ Εμμανυέλ (μετ. Ολγα Βότση).

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (06.10.2011)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ…

Γράφει ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

Εγώ θέλω... Ινδός φακίρης

Ο πρωθυπουργός είπε ότι δεν πρόκειται να γίνουμε Ινδία! Αυτό τώρα είναι απειλή; Για να ξέρω δηλαδή. Και γιατί να μη γίνουμε Ινδία δηλαδή;
Εγώ για να σας το ξομολογηθώ: αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στη ζωή ενός Ινδού, ενός Γερμανού, ενός Γιαπωνέζου ή ενός... Ελληνα -ας πούμε- δεν θα χα κανέναν απολύτως ενδοιασμό! Ναι, όπως το ακούτε!
Αν με ανάγκαζαν οι Δουνουτούδες και οι τροϊκανοί να διαλέξω, θα επέλεγα να ζήσω ως... Ινδός!
Και για να προλάβω αντιδράσεις του στιλ «γιατί Ινδός κι όχι Γιαπωνέζος ή Γερμανός», σημειώνω ότι δεν θα ήθελα να είμαι ένας απλός Ινδός!
Θα ’θελα να ήμουν ένας Ινδός φακίρης! Ξηγημένα, νέτα - σκέτα!
Διότι δεν βρίσκω λόγο σοβαρό να ζήσω μια συνηθισμένη ζωή ενός Γερμανού ή ενός Γιαπωνέζου που από τη μέρα που θα γεννηθεί γνωρίζει τι πρόκειται να γίνουν όταν θα μεγαλώσουν οι τρεις ή τέσσερις απόγονοι που προορίζεται να αποκτήσει!
Μια ζωή δίχως καμία πρωτοτυπία, καμία ανατροπή, τη χαρίζω! Ψηφίζω δαγκωτό... φακίρη!
Είναι άλλο πράμα βρε παιδί μου, άλλη αίσθηση! Ο φακίρης ασκεί μια ξεχωριστή γοητεία!
Για φαντάσου, όλος ο κόσμος γύρω τριγύρω να σε καμαρώνει και να απορεί πώς στο καλό περπατάς πάνω στις φωτιές, πώς καταφέρνεις να ξαπλώνεις πάνω στο κρεβάτι με τα καρφιά δίχως να σου καίγεται καρφάκι...
Φαντάσου να παίζεις τη φλογέρα σου και να κάνεις τα φίδια να λικνίζονται «τσιφτετελέ» ή άμα γουστάρεις να καταπίνεις σπαθιά...
Ωραία πράματα, ενδιαφέροντα!
Και το άλλο πού το βάζεις; Ολοι να σε θωρούν και να βγάζουν ήχους κάθε λίγο και λιγάκι «ωωω! και ωωωω!», θαυμάζοντας τις ικανότητές σου! Χλίδα σας λέω!
Και βέβαια, αν είσαι Ινδός φακίρης, ποτέ δεν πρόκειται να νοιαστείς για τα Δ.Ν.Τ., τις τρόικες κ.λπ.
Ενώ τώρα ως Ελληνες, τι καταλαβαίνουμε; Ούτε πώς να καταπίνουμε τις πίκρες ξέρουμε ούτε να κοιμόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα είμαστε μαθημένοι, συνεχώς μας έχουν ζωσμένους παντός είδους φίδια, κολοβά και μη και επιπλέον κανένας δεν θαυμάζει τις ικανότητές μας πώς τα βγάζουμε πέρα με ό,τι... κατεβάσει η κεφαλή των αρχόντων μας...
Χίλιες φορές φακίρης, λοιπόν, ορίτζιναλ!

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ γνωρίζω τους ανθρώπους τόσο περισσότερο αγαπώ τα ζώα. Δεν θυμάμαι πότε πρωτοδιάβασα ή πρωτοάκουσα αυτήν τη φράση, με την οποία αρχίζω τα σημερινά «πεταχτά». Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, γαρ?

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΦΕΙΛΕΙ να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, αντίθετα οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο. Ενα από τα 14 άρθρα της Διεθνούς Διακήρυξης των Δικαιωμάτων των Ζώων (1978). Από διακηρύξεις άλλο τίποτα, στην πράξη τι γίνεται; Ρητορικό το ερώτημα.

«ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ηλεκτρονική διασταύρωση, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, ηλεκτρονική διαβούλευση, ηλεκτρονική υποβολή αιτήσεων, ηλεκτρονική φορολογιστική απόδοση ηλεκτρονικού χρήματος, ηλεκτρονική αγορά, ηλεκτρονική πώληση? ηλεκτρονικό φαΐ δεν βλέπω?».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ στην ηλεκτρονική εποχή. Με ξεναγό μια «ηλεκτρονική» μου φίλη που έγραψε τις προάλλες, εν είδει σχολίου στη σελίδα μου στο φέισμπουκ, όπου εκτός απ' το ιστολόγιό μου, αναρτώ τα «πεταχτά» τα παραπάνω. Υπομονή, Μαρία, το μαγειρεύουν, που θα πάει θα μας το σερβίρουν.

«ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ μας απολύσουν με SMS και για αποζημίωση θα μας δώσουν 5 λεπτά ομιλία προς όλους τους συνδρομητές», γράφει στη δική της σελίδα στο φέισμπουκ μια άλλη φίλη δημόσιος υπάλληλος προφανώς. Αργεί, νομίζεις, το κακό να γίνει φάντασμα, καλή μου φίλη;

ΤΟ ΜΗ ΧΕΙΡΟΝ ΒΕΛΤΙΣΤΟΝ! Καμιά αντίρρηση απ' τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο για την? ισχύ του αρχαίου τούτου ρητού. Με μια σημαντική υποσημείωση, ωστόσο. Ποιος φταίει και φτάσαμε στο μη χείρον;

«ΤΟ ΜΕΓΑ ΟΝΟΜΑΖΕ ΜΕΓΑ και το μικρόν μικρόν, μη επιχειρήσεις όμως να τα περιγράψεις, διότι θα σμικρύνεις το πολύ μέγα και θα μεγαλώσεις το πολύ μικρόν». Από τη «Χρυσή Διαθήκη» του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.

ΓΕΩΡΓΙΟ Β. ΣΕΛΛΙΑΝΑΚΗ, οικονομολόγο - συνεταιριστή, τ. γενικό γραμματέα Υπουργείου Γεωργίας, Αθήνα: Kαι σαν μυθιστόρημα διαβάζεται το 600 περίπου σελίδων βιβλίο σας «Οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί στην Ελλάδα», που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε και στο οποίο κατά δήλωσή σας στο εξώφυλλο αποκαλύπτετε τα γεγονότα της πτώσης, όπως τα ζήσατε, καταγγέλετε τον κομματισμό, υπόλογο της λεηλασίας και προτείνετε διέξοδο από το αδιέξοδο. Σας ευχαριστώ εκ βαθέων και για την αφιέρωση.

«ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ο ΠυθαγOρας όταν ανακάλυψε το θεώρημα ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των κάθετων πλευρών, προσέφερε θυσία εκατό βόδια. Υπάρχει μάλιστα και σχετικό επίγραμμα: O Πυθαγόρας βρήκε το θεώρημα τ' αθάνατο/ και εκατό μοσκάρια βρήκανε τον θάνατο». Από το βιβλίο «Η άλλη όψη της ιστορίας» (εκδόσεις «Σαββάλας»).

«Κι η αλυσίδα δεν τον αφήνει να φτάσει ως το νερό/ χημεία τυραννική για το σκλάβο φίλο του ανθρώπου/ αλλά ο φίλος του σκύλου από τις τόσες και τόσες/ δικές του παλιές και νέες δουλείες/ έγινε ο σκληροτράχηλος βασιλιάς/ διαφεντεύει τη ζωή των μικρών εργαλείων/ που φυλάνε τα έχει του, τον υπηρετούν/ και τον εμπιστεύονται/ και του κουνάνε φιλικά την ουρά/ Κι αν σπάσει την αλυσίδα άλλο θεριό/ θα του πετάξει τη φόλα/ ένα res μία tabula rasa/ όπου η βαρβαρότητα καταγράφει το έργο της/ [?]».
Από το ποίημα «Σκύλος στο βαρέλι» της Στέλλας Αρκάδη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

Χανιώτικα νέα (04.10.2011)

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Αγώνας ζωής

Οταν διευρύνεται ο ορίζοντας της προσφοράς, διευρύνεται ο ορίζοντας της αγάπης. Κι όταν διευρύνεται ο ορίζοντας της αγάπης, διευρύνεται ο ορίζοντας της ζωής. Αγώνας ζωής, είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει μια παρέα αθλητών για να ενισχύσει τον γνωστό τοις πάσι Σύλλογο Εθελοντικής Προσφοράς «Ορίζοντας», που δραστηριοποιείται εδώ και 10 περίπου χρόνια στον τόπο μας και βρίσκεται στο πλευρό παιδιών και ενηλίκων με καρκίνο, παρέχοντάς τους οικονομική και κοινωνική βοήθεια, με τη διοργάνωση χθες (για 2η συνεχή χρονιά) αγώνα τριάθλου με την ονομασία «Υπερκοπέλι», στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων. Το «Υπερκοπέλι» δεν είναι η μόνη αθλητική δραστηριότητα για την ενίσχυση του «Ορίζοντα», του Συλλόγου που λειτουργεί και λειτουργείται στην και από την τοπική κοινωνία, αποδεικνύοντας ότι η ανθρωπιά δεν είναι είδος εν ανεπαρκεία. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή στον 2ο αγώνα ορεινού τρεξίματος «Σαμαριά» και ακολούθησε η μαζική παρουσία του Συλλόγου στον Βενιζέλειο Δρόμο, ενώ στο πρόγραμμα της αθλητικής παρέας υπάρχει και εκπροσώπηση στον Μαραθώνιο της Κωνσταντινούπολης, που θα διεξαχθεί στις 16 Οκτωβρίου... Χώρια όλα τ’ άλλα που μόνο λίγα δεν είναι. Ο αγώνας ζωής που είναι ένας αγώνας διαρκείας, δίδεται απ’ τον «Ορίζοντα», όπως όλοι οι παροικούντες στη χανιώτικη κοινωνία γνωρίζουν, σε πολλά, πάμπολλα, επίπεδα και σε πολλούς πάμπολλους στίβους. Με μεγάλη επιτυχία, όπως και ο χθεσινός, εξάλλου...

Δεν μπορούμε άλλο, βρείτε άλλες λύσεις

«Ολοι είμαστε κομμάτια της Ελλάδας και φταίμε όλοι, εγώ νομίζω ότι και εγώ φταίω προσωπικά. Η δική μου αγωνία, αφού δεν μπορώ να αλλάξω τους άλλους, είναι να βρω το μερίδιο της δικής μου συμμετοχής σ’ αυτό». «Εγώ είμαι πολύ υπέρ του χωρισμού, ό,τι και αν σημαίνει αυτός ο χωρισμός, όπως στην Κύπρο δεν υπάρχει σχέση Εκκλησίας και Πολιτείας. Εχει κανένα πρόβλημα η Κύπρος; Η μόνη χώρα που έχει αυτό το πράγμα για ιστορικούς λόγους, είμαστε εμείς». «Ξαφνικά μας ζητείται να πληρώσουμε αυτόν τον έκτακτο φόρο και τελικά μας είπαν ότι είναι και μόνιμος για το σπίτι που μένουμε. Σαν να είναι το κράτος φτωχότερο και από τους φτωχούς. Φτάσαμε αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό και τις ανάγκες μας, ό,τι βγάζουμε να πάνε στις δυο φοβερές λέξεις: φόρους και χρέη». «Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο υπέροχος και υπερήφανος λαός μας θα έφτανε σ’ αυτό το κατάντημα; Να έχει δώσει και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του και παρά ταύτα να έχουμε ως λαός διασυρθεί παγκοσμίως. Και τώρα χωρίς καμιά ελπίδα και εγγύηση να διεκδικεί το κράτος πιεστικά τα δάνεια. Είναι αυτονόητο ότι δεν αντέχουμε άλλο». «Θέλω να κάνω μια επανάσταση, αλλά καλή επανάσταση, για να μην αποκοιμηθούμε. Δηλαδή ας φωνάξουμε στους ηγέτες μας και να μεταφέρουμε την ανάγκη μας. Πρέπει να πούμε ότι δεν μπορούμε άλλο, βρείτε άλλες λύσεις, γι’ αυτό είστε εκεί πάνω». «Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας, διότι η νοοτροπία είναι ως λαού, δυστυχώς, νοσηρή». Απ’ τα που είπε ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος Χατζηνικολάου σε συνέντευξή του στον «Βήμα FM» τις προάλλες. Το ξέρω ότι κυκλοφορήθηκαν ευρύτατα στο Διαδίκτυο (www.romfea.gr) τα λεγόμενά του, υπάρχουν, όμως, πολλοί αναγνώστες μας, που δεν έχουν πρόσβαση σ’ αυτό. Κυρίως γι’ αυτούς η εύφημη τούτη μνεία. Με την υπόμνηση ότι ο εν λόγω μητροπολίτης που είναι ένας παγκοσμίου φήμης, με διεθνή καριέρα επιστήμονας (ερευνητής και επιστημονικός συνεργάτης στο αγγειολογικό εργαστήριο του New England Deaconess Hospital της NASA και της Εταιρείας Artur D. Litl, διεπρεπής καθηγητής, δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Harvard και του MIT και στις Ιατρικές Σχολές των Πανεπιστημίων Κρήτης και Αθηνών) και διευθυντής του Κέντρου Βιοϊατρικής και Δεοντολογίας, έχει αποποιηθεί τον μισθό του από το κράτος.

Αγώνας ζωής

Οταν διευρύνεται ο ορίζοντας της προσφοράς, διευρύνεται ο ορίζοντας της αγάπης. Κι όταν διευρύνεται ο ορίζοντας της αγάπης, διευρύνεται ο ορίζοντας της ζωής. Αγώνας ζωής, είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει μια παρέα αθλητών για να ενισχύσει τον γνωστό τοις πάσι Σύλλογο Εθελοντικής Προσφοράς «Ορίζοντας», που δραστηριοποιείται εδώ και 10 περίπου χρόνια στον τόπο μας και βρίσκεται στο πλευρό παιδιών και ενηλίκων με καρκίνο, παρέχοντάς τους οικονομική και κοινωνική βοήθεια, με τη διοργάνωση χθες (για 2η συνεχή χρονιά) αγώνα τριάθλου με την ονομασία «Υπερκοπέλι», στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων. Το «Υπερκοπέλι» δεν είναι η μόνη αθλητική δραστηριότητα για την ενίσχυση του «Ορίζοντα», του Συλλόγου που λειτουργεί και λειτουργείται στην και από την τοπική κοινωνία, αποδεικνύοντας ότι η ανθρωπιά δεν είναι είδος εν ανεπαρκεία. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή στον 2ο αγώνα ορεινού τρεξίματος «Σαμαριά» και ακολούθησε η μαζική παρουσία του Συλλόγου στον Βενιζέλειο Δρόμο, ενώ στο πρόγραμμα της αθλητικής παρέας υπάρχει και εκπροσώπηση στον Μαραθώνιο της Κωνσταντινούπολης, που θα διεξαχθεί στις 16 Οκτωβρίου... Χώρια όλα τ’ άλλα που μόνο λίγα δεν είναι. Ο αγώνας ζωής που είναι ένας αγώνας διαρκείας, δίδεται απ’ τον «Ορίζοντα», όπως όλοι οι παροικούντες στη χανιώτικη κοινωνία γνωρίζουν, σε πολλά, πάμπολλα, επίπεδα και σε πολλούς πάμπολλους στίβους. Με μεγάλη επιτυχία, όπως και ο χθεσινός, εξάλλου...

Δροσουλίτες...

Είχε τιμηθεί με το Α’ Βραβείο «Ιπεκτσί» για το βιβλίο της «Το λέγαν Ξάστερο» και με το Κρατικό Βραβείο Εφηβικού Βιβλίου δύο φορές για τα βιβλία της «Το κόκκινο της Ανατολής» και «Η άλλη φωνή». Η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών της είχε δώσει εξάλλου το βραβείο «Μιχαέλας Αβέρωφ» για το βιβλίο της «Σπίτι δίχως αυλή»... Για τη συγγραφέα Αννα Γκέρτσου - Σαρρή, μια απ’ τις σοβαρές φωνές της λογοτεχνίας μας, που απευθυνόταν κυρίως στα παιδιά και που σίγησε τις προάλλες, ο λόγος. Την είχα γνωρίσει πριν από 12 χρόνια, όταν είχε κατεβεί στα Χανιά μαζί με τον άνδρα της, διαπρεπή δικηγόρο και σπουδαίο πνευματικό δημιουργό, Φίλη Σαρρή. Σχεδίαζε τους «Δροσουλίτες», για λογαριασμό του «Κέδρου», όπως πάντα, εκείνον τον καιρό κι ήθελε να πάει στο Φραγκοκάστελλο για επιτόπια έρευνα του φαινομένου. Να ’ναι καλά ο και κοινός μας φίλος, δάσκαλος - ποιητής Νίκος Κανάκης, που μου την έστειλε να τη φιλοξενήσω. Το «χάρηκα για τη γνωριμία» είναι λίγο και πολύ κοινότυπο για να εκφράσω τα συναισθήματά μου γι’ αυτήν. Πολύ λίγο, σχεδόν τίποτα κι ένα μικρό «ακροθιγώς» για το βιβλίο της «Ενάντια στους ανέμους», που επίσης με εντυπωσίασε, που έγραψα. Μένω πάντα χρεώστης και σ’ εσένα και στον Φίλη, Αννα! Δροσουλίτες στα αρχεία του μυαλού μου οι μορφές σας...

Χανιώτικα νέα (03.10.2011)