ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr

Εν όσω αυτοί μιλούσαν...

Βράδυ Δευτέρας, κούραση πολλή μα -δόξα τω Θεώ-είναι κι αυτή μια ένδειξη ζωής.
Εν όσω αυτοί μιλούσαν, η γιαγιά... του υπογείου κοντά στο κέντρο της πόλης, με ξεκούμπωτη την πολυφορεμένη ρόμπα της, στην ίδια πάντα γωνία, όπως κάθε βράδυ, χειμώνα - καλοκαίρι, την ίδια πάντα ώρα! Δέκα και μισή -λίγο πριν, λίγο μετά- δεν έχει σημασία!
Αυτή βρίσκεται πάντα εκεί, πάνω από τον κάδο της ανακύκλωσης να ανακατεύει τα άχρηστα κάποιων, να βρει κάτι!
Ο,τι να ’ναι! Κάτι θα της χρειαστεί! Κάτι σίγουρα θα χρησιμοποιήσει, κάτι πάντα βρίσκει να της χρησιμεύσει όπως η ρόμπα που τώρα φορεί!
Αληθινή εικόνα η παραπάνω, της δικής μου πια βραδινής καθημερινότητας, της δικής της ζωής, ίσως κι επιβίωσης...
Το ραδιάκι του Βασίλη να παίζει τον σταθμό με τα λαϊκά, τα παλιά, τα “βαριά”, τα ωραία, εκείνα που του αρέσουν!
Βιαζόμουν και του πέταξα τη συνηθισμένη “καληνύχτα” -την άκουσε δεν την άκουσε- και προχώρησα το ανηφοράκι, αφήνοντάς τον ανάμεσα στις “αφιερώσεις” του ραδιοσταθμού, στη δυνατή μουσική, στις χαρτόκουτές του που τις έχει για κρεβάτι, για στρώμα, για τέσσερις τοίχους, για σκέπη! Καθημερινή συνήθεια και η παραπάνω... μια από τις τελευταίες “καληνύχτες” σε ανθρώπους που συναντώ πριν την επιστροφή στο σπίτι! Συνηθισμένη εικόνα έχοντας σχολάσει από τη δουλειά!
Ανοικτή η πόρτα του σπιτιού με τους πεσμένους σοβάδες! Μέσα οι μετανάστες νοικοκύρηδές του, ένας, δύο, τρεις, λίγοι παραπάνω από τους “επτά νομά” του τραγουδιού! Ημικυκλικά καθισμένοι μπρος στην τηλεόραση που παίζει αμερικάνικη ταινία μεταγλωττισμένη στη γλώσσα τους κι εκείνοι κατάχαμα κάτω από το ασθενές φως της 60άρας λάμπας!
Προχώρησα να μπω στο αυτοκίνητο, βάζω μπροστά τη μηχανή, ανοίγω τα φώτα, μαλώνουν οι ακροατές στην εκπομπή του αθλητικού ραδιοφώνου για το πέναλτι που δεν δόθηκε, για τα οφσάιντ που δεν ήταν, για τόσες και τόσες άλλες αμφισβητούμενες φάσεις με καφενειακού τύπου αναλύσεις και επιχειρήματα! Ανάβω το φλας, στρίβω, σταματώ στα φανάρια! Ξεκινώ και πάλι, αλλάζω σταθμούς, πιάνω τον σταθμό του Βασίλη, το ντιμπέιτ! Ακούω λίγο, κατάλαβα, αλλάζω συχνότητα, γεννιέται η ιδέα για το κείμενο αυτό...

>> τυπώστε αυτό το άρθρο