Ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης

Γράφει η ΝΑΝΩ ΚΟΥΤΣΑΚΗ


“Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά, και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά…”. Θα πείτε, ποιος πόνος; Επειδή φεύγει το 2009 που ήταν από τα χειροτερότερα χρόνια για την Ελλάδα και τον κόσμο με την οικονομική κρίση που ξέσπασε και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, ιδιαίτερα στη χώρα μας;
• Ποιος πόνος; Οτι τελειώνει η δεκαετία των ’00ς που, όπως την βλέπουμε σήμερα απολογιστικά, ήταν μια χαμένη δεκαετία; Μια δεκαετία σύγχυσης, ανασφάλειας και περαιτέρω έκπτωσης ηθικών και πολιτισμικών αξιών; Και τι να περιμένουμε στην νέα δεκαετία που ξεκινά; Μια από τα ίδια στο παγκόσμιο οικονομικο-κοινωνικο-πολιτιστικό γίγνεσθαι;
Ευκαιρία
• Τώρα που κάνουμε τον απολογισμό του έτους και της δεκαετίας, τα αποτιμούμε, έτσι. Αλλά, βλέπετε, αυτά συνέβαιναν πάντοτε. Και παρ’ όλ’ αυτά το τραγουδάκι ήταν, καταληκτικά, αισιόδοξο, όπως η φύση του ανθρώπου, όταν αφήνεται ελεύθερη να οραματιστεί. Και, μετά την λύπη για τον χρόνο που φεύγει και ό,τι παίρνει μαζί του (όπως, π.χ. τη νιότη μας, ανθρώπους που αγαπήσαμε) συνέχιζε με την ευχή «Καλή χρονιά, καλή χρονιά, χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιάα…».
• Και αν το πιστέψουμε, η χρονιά θα είναι καλή. Για όλους. Οι ευχές μας -εάν γίνονται με Πίστη και Αγάπη- στέλνουν μαζική θετική ενέργεια. Και το σύμπαν το αναγνωρίζει. Νιώθει την αγάπη και τη μετατρέπει σε θετικά γεγονότα - για όλους και τον καθένα χωριστά.
• Πού να βρούμε την πίστη και την Αγάπη; Μέσα μας. Τι στο καλό γιορτάσαμε μόλις πριν πέντε ημέρες την γέννησή ΤΟΥ, μεθαύριο γιορτάζουμε την αλλαγή του χρόνου και σε μια εβδομάδα τα Φώτα και την λήξη της παραμονής των καλικάντζαρων στη γη; Ο συνδυασμός των εορτών του δωδεκαημέρου δεν είναι τυχαίος. Ευκαιρία είναι. Να ξεφύγουμε για λίγο από όσα -δυστυχώς δυσάρεστα- συμβαίνουν. Τόσο στον κοντινό περίγυρο του καθενός, όσο και στον τοπικό κοινωνικοπολιτικό μας περίγυρο: Στην πόλη, στο νησί, στην χώρα, στον κόσμο. Ευκαιρία να δώσουμε -ώστε να πάρουμε πίσω- Αγάπη.

Ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης
• Πεισματικό, λοιπόν, όλων των απαισιόδοξων που κυκλοφορούν γύρω μας και, ενίοτε, …εντός μας, το πνεύμα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων που έρχονται διακατέχει τα ζωάκια της στήλης και δίνει προτεραιότητα κατ’ αρχήν, στον…. «Λυκούργο και το ΔΙΧΤΥ ΑΓΑΠΗΣ». Ποιος είναι ο Λυκούργος και ποιο είναι το Δίχτυ ΑΓΑΠΗΣ; Ο Λυκούργος είναι ένα μικρό λυκάκι στο σχολείο των μικρών ζώων, που ζει τυλιγμένος στην «...αγάπη, η οποία σαν χρυσή αόρατη κλωστίτσα, πλέκει δίχτυ και τυλίγει μέσα τους μικρούς μαθητές και τη δασκάλα τους, την κυρά Βάγια - κουκουβάγια… Μα ένα καλοκαίρι έρχεται η φωτιά και όλα αλλάζουν…».
• Πρόκειται για τον νέο ήρωα, στο ολοκαίνουργιο παραμύθι της Ευδοκίας (μία είναι η Ευδοκία Σκορδαλά -Κακατσάκη, η αγαπημένη εθνικοτοπική παραμυθού μας) που κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ εικονογραφημένο από την Ελίζα Βαβούρη. Ένα παραμύθι, που, όπως όλα τα παραμύθια της Ευδοκίας, έχουν στο βάθος του... κήπου των παιχνιδιών των μικρών ηρώων -παιδιών ή ζώων- την μοναδική θετική κινητήρια δύναμη μας: Την ΑΓΑΠΗ. Και βέβαια το παραμύθι έχει και σασπένς. Τα μικρά παιδάκια θα περιμένουν μέχρι το τέλος για να μάθουν εάν θα αντέξει το ΔΙΧΤΥ της ΑΓΑΠΗΣ τον πόνο. Δύσκολα πράγματα. Η μικρογραφία της κοινωνίας μας, όμως. Για να μαθαίνουν τα παιδιά μας εξ απαλών ονύχων ότι και ο πόνος που μας προκαλούν αναπάντεχα γεγονότα αλλά και οι συνάνθρωποι και οι πολλοί δικοί μας άνθρωποι (σκόπιμα ή όχι), είναι μέσα στη ζωή. Και τα αντέχουμε μόνο εάν υπάρξουν δίπλα μας δίχτυ-α αγάπης - αλληλεγγύης - συμπαράστασης - πολιτισμικών αξιών: Από την οικογένειά μας, από τους φίλους, από τους συνανθρώπους μας από τις δομές της κοινωνίας μας.

Εθελοντικά Δίχτυ-α
• Στις ημέρες μας, βέβαια, ειδικά στην χώρα μας, η κρατική πρόνοια και τα δίχτυα κοινωνικών υποδομών είναι, είτε ανύπαρκτα είτε ανεπαρκέστατα. Και λειτουργούν -συχνά- και κάτω από λογικές πολιτικής (ψηφοθηρικής) ανταποδοτικότητας. Η κοινωνική -κρατική πρόνοια είναι φυσικά το μεγάλο ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ σήμερα. Αλλά, είναι άλλης αναφοράς ευ-αγγέλιον.
• Από την άλλη, ευτυχώς, υπάρχουν, ακόμα, Ανθρωποι. Με κεφαλαίο Α. Οι οποίοι αναλώνουν εαυτούς και δημιουργούν δίχτυ-α κοινωνικής αλληλεγγύης, πρόνοιας και προσφοράς. ΔΙΧΤΥ-Α ΑΓΑΠΗΣ, για να δανειστούμε την παρομοίωση του παραμυθιού της Ευδοκίας. Και έχουμε και στα Χανιά, αρκετά. Τα οποία λειτουργούν, εδώ και χρόνια, και προσφέρουν σε συνανθρώπους μας ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, εθνικότητας. Τα συσσίτια του Φιλανθρωπικού συλλόγου Σπλάντζιας, είναι από τα πρώτα (έχασαν βέβαια προχθές τον εξαιρετικό ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ - ιδρυτή τους αλλά -ευτυχώς- υπάρχουν αντάξιοι συνεχιστές). Τα συσσίτια Τριμάρτυρης και Νέας Χώρας, επίσης. Τα φιλανθρωπικά δίχτυ-α όλων σχεδόν των ενοριών της πόλης. Ο Ερυθρός Σταυρός Χανίων που έχει -διαχρονικά -στήσει ένα ζηλευτό δίχτυ αγάπης για την πόλη και τον νομό. Η ΕΛΕΠΑΠ, τα ΚΗΦΑΑΜΕΑ, ο λιγόχρονος αλλά εξαιρετικά δραστήριος σύλλογος ΑμεΑ Χανίων, το στέκι Μεταναστών και βέβαια οι ΓΙΑΤΡΟΙ του Κόσμου και Χανιώτικο δίχτυό τους. Ένα Χανιώτικο δίκτυο εθελοντικής προσφοράς που μας έχει καταπλήξει με την μεγάλη δοτικότητα και αποδοτικότητα των μελών γιατρών του αλλά και των απλών συμπολιτών μας που τους πλαισιώνουν. Με αποτελέσματα που μας κάνουν περήφανους. Ειδικά για το τμήμα Γιατρών του κόσμου Χανίων, που ήδη απλώνει δίχτυ αγάπης και σε άλλες χώρες. Γι’ αυτό είναι σκόπιμο να επισημάνουμε ότι και οι Γιατροί του Κόσμου, όπως και όλα τα πιο πάνω σωματεία και άλλα που παραλείψαμε λόγο χώρου, χρειάζονται και την συν-εισφορά όσων Χανιωτών μπορούν - για να λειτουργήσουν. Υπάρχει συμμετοχή, αλλά όσο μεγαλύτερη τόσο καλύτερα.
Από ΤΑ ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ(30.12.09)

Ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ, επιτ. σχολ. σύμβουλος

Από την καταξιωμένη λογοτέχνιδα παιδικών βιβλίων Ευδοκία Σκορδαλά -Κακατσάκη κυκλοφορήθηκε τελευταία το νέο της βιβλίο για παιδιά «Ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης».
Ο Λυκούργος, το λυκάκι, ήταν μαθητής του σχολείου για τα ζώα του δάσους, που βρισκόταν χωμένο στην καταπράσινη πλαγιά του βουνού. Στο σχολείο αυτό όλοι οι μαθητές - ζωάκια ζούσαν χαρούμενα, ευτυχισμένα και αγαπημένα, τυλιγμένα μέσα στο «δίχτυ της αγάπης».
Μια όμως πυρκαγιά, που απρόσμενα ξέσπασε, αποτέφρωσε τα πάντα και μέσα στη δίνη της ο πατέρας του Λυκούργου, προσπαθώντας να διασώσει τους κατοίκους του δάσους, έγινε παρανάλωμα της φωτιάς.
Από τότε ο Λυκούργος βυθίστηκε σ’ ένα απέραντο πέλαγος θλίψης, που τον έκανε να γίνει ιδιότροπος και ιδιόρρυθμος και να αδιαφορεί για όλους και για όλα, καθώς ξέφυγε από το «δίχτυ της αγάπης» και κλείσθηκε στον εαυτό του. Οι συμμαθητές του όμως, με τις οδηγίες της δασκάλας τους, κατάφεραν, με την αγάπη τους, την κατανόηση και την εμπιστοσύνη που του έδειχναν, να τον επανεντάξουν μέσα στο «δίχτυ της αγάπης» και να τον επαναφέρουν στον παλιό καλό του εαυτό.
Η απλή αυτή ιστορία, που είναι γραμμένη με τέχνη και μαεστρία και προσιδιάζει στην παιδική φύση, εκπέμπει απλόχερα τα μηνύματα, που η συγγραφέας θέλει να περάσει στα παιδιά, και κυρίως την αγάπη προς όλους, που είναι η κορωνίδα των ανθρώπινων αρετών.
Παράλληλα όμως εκπέμπονται και αρκετά άλλα μηνύματα, που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και απαιτήσεις, ο σεβασμός και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο, που την έχει ανάγκη, η στήριξη στον ψυχικά πάσχοντα από τους υγιείς κ.ά.
Και βρίσκει η συγγραφέας πάντα τους πιο έξυπνους τρόπους να περάσει στους μικρούς αναγνώστες της τα υψηλά αυτά μηνύματα - αρχές, που πρέπει η νέα γενιά να ενστερνισθεί, για έναν κόσμο πιο ανθρώπινο και πιο αγνό από τον δικό μας.
Καθώς δε η γλώσσα των κειμένων ανταποκρίνεται στην παιδική αντιληπτικότητα και τη γλωσσική της πραγματικότητα, το βιβλίο αποτελεί τέλειο μέσο για να φέρει τα παιδιά σε επαφή με τον κόσμο των ανώτερων ανθρώπινων ιδεωδών και των υψηλών ιδανικών.
Ειλικρινά κι αυτό το βιβλίο της κας Σκορδαλά - Κακατσάκη με εντυπωσίασε, καθώς έρχεται σε μια εποχή υλιστική, κατά την οποία το μόνο ιδανικό της είναι το χρήμα, για χατίρι του οποίου γίνονται απάνθρωπα εγκλήματα και η ικανοποίηση των κατώτερων ζωικών και χαμερπών ανθρώπινων παθών, μεγάλων πληγών του σημερινού κόσμου που πρέπει να καταπολεμήσομε.
Μπράβο!
Και σ’ άλλα με το καλό!

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΠΑΝΕ και τα Χριστούγεννα και βουρ για την Πρωτοχρονιά. Σήμερα, αύριο και μεθαύριο, τουτέστιν δύο και μία, και το 2009 θα πάει από κει που ήρθαν, μάλλον εκεί που βρίσκονται στιβαγμένα σωρουλάκια σωρουλάκια τα παρελθόντα έτη. Ανά δεκαετίες κατ' αρχήν, ανά αιώνες στη συνέχεια και ανά χιλιετίες, στο βάθος.

ΔΟΘΕΝΤΟΣ ότι είχαμε πασχαλινά Χριστούγεννα και θα έχουμε σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις πασχαλινή Πρωτοχρονιά, θα πρέπει να περιμένουμε χριστουγεννιάτικο Πάσχα! Με βροχές και με καταιγίδες, με κρύα και με χιόνια. Αυτή να 'ναι η έγνοια μας!

ΔΙΝΟΥΝ και παίρνουν οι ευχές για τον καινούργιο χρόνο... Το πρώτο στιχάκι μιας επίκαιρης μαντινάδας. Σε ουδέτερο ύφος. Το ζουμί βρίσκεται στο δεύτερο. Σ' αυτό που ο... πάσα ένας καλείται να προσθέσει. Έχει αρχίσει να προσθέτει ήδη.

Η ΧΑΜΕΝΗ μας αξιοπιστία, το μεγάλο στοίχημα της χώρας τη χρονιά που έρχεται. Ποιoς την έχασε για να την βρει η Ελλάδα! Κι αν την βρει ποιoς θα την πιστέψει ότι την βρήκε; Αχ αυτοί οι άπιστοι Θωμάδες!

ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΓΑ ξίγκι πάνει να βγάλει ο υπουργός των Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου σε κάποιες περιπτώσεις. Τι 'ναι ο κάβουρας τι ΄ναι το ζουμί του, για να το πούμε εναλλακτικά.

ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΩ, δεν πίνω και σκέφτομαι ν' αγοράσω γάιδαρο. Κανένα πρόβλημα δεν έχω με τις νέες αυξήσεις που σχεδιάζει να κάνει το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης. Πλην του άτι δεν υπάρχουν γαϊδάροι για πούλημα...

ΕΓΡΑΦΕΣ και ξανάγραφες για τον ΟΤΕ, θυμάσαι;/ Σού φτιαξε το τηλέφωνο και ήρεμα κοιμάσαι! Σ' ευχαριστώ για τη μαντινάδα που μου έστειλες την παραμονή των Χριστουγέννων, Ηλία Σταματάκη, πλην όμως πρέπει να σου πω ότι δεν κοιμάμαι καθόλου ήρεμα. Ο εφιάλτης μου ένας τεράστιος εκσκαφέας που κινείται σε ακτίνα 500 μέτρων απ' το σπίτι μου!

ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΥ της Βηθλεέμ εζήτησα μια χάρη:/ Να σταματήσει μια στιγμή στον ουρανό τσ' αυλής σου,/ κάθε αστεραχτίδα του κι έναν καημό να πάρει,/ και να σ' αφήσει τσι χαρές που πεθυμά η ψυχή σου/ στο Νέο Χρόνο που 'ρχεται... Ριζίτικες ευχές, από έναν κατ' όνομα και κατά χάρη ριζίτη με πολύ ουρανό μέσα του, τον και καλό φίλο, διοικητή της

ΑΤΕ Χανίων και ξεχωριστό πνευματικό άνθρωπο Γιάννη Θ. Πολυράκη. Μικρό, πολύ μικρό, ένα τίποτα, το όποιο εκ βαθέων ευχαριστώ μου!

ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ της παραμονής Χριστουγέννων του 1914, οι πυροβολισμοί από τα γερμανικά στρατεύματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, σταμάτησαν και ξαφνικά άρχισαν να ακούονται χριστουγεννιάτικοι ρυθμοί από την πλευρά των Γερμανών. Νωρίς το πρωί οι Γερμανοί βγήκαν από τα χαρακώματά τους προς τα χαρακώματα των συμμάχων φωνάζοντας "Καλά Χριστούγεννα". Στην αρχή οι στρατιώτες των συμμάχων νόμισαν ότι είναι κόλπο των Γερμανών, αλλά σύντομα βγήκαν και αυτοί από τα χαρακώματα κι έκαναν χειραψίες με τους αντιπάλους τους. Η εκεχειρία διήρκεσε λίγες μέρες και οι άντρες αντάλλαξαν μεταξύ τους τσιγάρα και πίτες, τραγούδησαν και στο τέλος έπαιξαν ποδόσφαιρο.

“...Τη σκάλα των αγγέλων/ τη γκρέμισαν τ' αντιεροπορικά./ Το τραγούδι τους/ το βούβαναν οι θρήνοι των μανάδων./ Μπρος απ' το Σπήλαιον/ ένας κομμάντος μ' εφ' όπλου λόγχην/ απαντά στους απληροφόρητους επισκέπτες:/ Ουκ έστιν ώδε!”
Από το ποίημα "Έκτακτος είδησις" του Νίκου Νικολόπουλου

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(hppt://petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Η Αυστρία τιμά τον Βαρλάμη

Την Τρίτη 15 Δεκεμβρίου τ.έ. με απόφαση του προέδρου της Αυστριακής Δημοκρατίας Dr Ηeinz Fischer, έγινε από τον Κυβερνήτη της Κάτω Αυστρίας Dr Erwin Proll και παρουσία του Έλληνα πρέσβη στη Βιέννη Παναγιώτη Ζωγράφου, στην αίθουσα του Κοινοβουλίου της Κ. Αυστρίας η απονομή του αυστριακού Σταυρού Τιμής για την Επιστήμη και την Τέχνη στον Καθηγητή Mag. Arch. Ευθύμιο Βαρλάμη, ζωγράφο, αρχιτέκτονα, designer, συγγραφέα και παιδαγωγό, σαν εκτίμηση για τις μεγάλες υπηρεσίες του στη χώρα που ζει και εργάζεται εδώ και 50 χρόνια.
Ο Σταυρός Τιμής είναι η μεγαλύτερη τιμητική διάκριση της Αυστριακής Δημοκρατίας που απονέμεται αποκλειστικά σε επιστήμονες και καλλιτέχνες, οι οποίοι ξεχώρισαν για υψηλού επιπέδου δημιουργικές δράσεις τους στον τομέα της επιστήμης ή της τέχνης και κέρδισαν την καθολική αναγνώριση και εκτίμηση, με πληροφόρησε μεταξύ των άλλων ο και καλός φίλος, στενός συνεργάτης του Ευθύμη Βαρλάκη Αστέρης Νένος, ο άνθρωπος που μου έστειλε τη σχετική είδηση. Το επόμενο βήμα του σπουδαίου αυτού Έλληνα της διασποράς, είναι, λέει, η έκθεσή του με θέμα "Ποιητική Αρχιτεκτονική" - που φιλοξενήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη το 2005 - στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μόσχας τον επόμενο Φεβρουάριο ύστερα από προσωπική πρόσκληση του προέδρου Zurab Tsezeteli. Ο καλύτερος τρόπος για να ευχηθεί κανείς στον φίλο του για τα Χριστούγεννα είναι να του στείλει μια καλή είδηση. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, καλέ μου φίλε! Κι αν είναι καλά καλή η είδηση που μoυ έστειλες. Για όλη την Ελλάδα καλά καλή! Που κι αν έχει ανάγκη από καλούς πρεσβευτές!

Η γνωστή μας άγνωστη Ε.Θ.Ε.Κ.

Υπήρξε κατά γενική ομολογία η πρώτη έκφραση θεατρικής αποκέντρωσης σε ολόκληρη την Ελλάδα. Έθεσε τις βάσεις μιας ποιοτικής θεατρικής παιδείας. Δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια συνολικότερη πολιτισμική ανάπτυξη του τόπου μας μέσα από τον θεατρικό λόγο. Ανέδειξε τη θεατρική κληρονομιά της Κρήτης. Αποτέλεσε την πρώτη έκφραση του κρητικού εμείς σε πολιτισμικό επίπεδο. Όλα αυτά και κάμποσα άλλα, κατά γενική εκτίμηση και από απόσταση χρόνου. Για την Εταιρία θέατρου Κρήτης, τη γνωστή μας άγνωστη Ε.Θ.Ε.Κ., που μετεξελίχθηκε στο γνωστό τοις πάσι σήμερα Δ.Η.Π.Ε.ΘΕ.Κ. ο λόγος. Με αφορμή την έκδοση από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων ενός καλαίσθητου τόμου-λευκώματος, 300 περίπου σελιδών με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, (συγγραφέας του ο καταξιωμένος πνευματικός άνθρωπος και ενεργός πολίτης ψυχίατρος Δημήτρης Καρτάκης) με τίτλο "Εταιρία Θεάτρου Κρήτης (Ε.ΘΕ.Κ.) - Ίδρυση - δράση - μετεξέλιξη." Πολύ και επί μακρόν εμόχθησε ο Δημήτρης Κατράκης έχοντας και τη συμπαράσταση και των άλλων μελών της Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Έκδοση, που συστάθηκε επί τούτου, έως ότου δει το φως της δημοσιότητας τούτο το βιβλίο. Scripta manent (τα γραπτά μένουν), όπως έλεγαν και οι Λατίνοι, καθώς τα "έπεα" τα οποία "έπεα" είναι πτερόεντα. Η βασική του σκέψη. Σαν μια οφειλή, ένα χρέος στις γενιές που έρχονται, την είδε, βλέπετε, την όλη προσπάθεια.

Καρτάκιον προϊόν, αλλά όχι μόνον

Προϊόν κυρίως της σταθερής εμμονής, του κρητικού πείσματος και της παροιμιώδους εργατικότητας του συγγραφέα του, όπως βεβαίως και του ιδιαίτερου ταλέντου του στη "διαβαστερή" συγγραφή, το περί ου ο λόγος και στην προηγούμενη εύφημη μνεία, βιβλίου. Σημαντική, ωστόσο, το δίχως άλλο στην παραγωγή του και η συμβολή των υπόλοιπων μελών της Πρωτοβουλίας Έκδοσης: του για χρόνια προέδρου της Ε.ΘΕ.Κ., τ. γενικού διευθυντή Ορθόδοξου Ακαδημίας Κρήτης Αλέξανδρου Παπαδερού, του λυκειάρχη του Εκπαιδευτηρίου Ηρακλείου "Το Παγκρήτιον", του δικηγόρου και προέδρου του Ινστιτούτου Κρητικού Δικαίου Στρατή Παπαμανουσάκη, του δικηγόρου πρώην πρόεδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Ρεθύμνης Γεωργίου Δρανδάκη, του Λυκειάρχη, πρώην προέδρου της Ένωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης ν. Ρεθύμνης Κώστα Τουρνάκη, του συγγραφέα - βιβλιοπώλη Κωστή Χατζηφωτεινού, του δασκάλου - συγγραφέα Θανάση Απανωμεριτάκη, της ιατρου-λογοτέχνιδος και νομαρχιακής συμβούλου Πηνελόπης Ντουντουλάκη και της δασκάλας, προέδρου του Δ.Σ. της Ε.ΘΕ.Κ. Μαρίας Λαμπουσάκη, όπως και πολλών άλλων επώνυμων μελών της Ε.ΘΕ.Κ. που ένωσαν κι αυτοί τις δυνάμεις τους στην επίτευξη του κοινού σκοπού. Και βεβαίως, βεβαίως, του νομάρχη Χανίων Γρηγόρη Αρχοντάκη που ενέκρινε "ευχαρίστως" όπως αναφέρει ο Δημήτρης Καρτάκης, να χρηματοδοτηθεί η έκδοση του βιβλίου από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων. Κοντολογίς έργο του κρητικού εμείς, τα νήματα του οποίου κίνησε ο Δημήτρης Καρτάκης, και η έκδοση τούτη! Κυρίως Καρτάκιον προϊόν, αλλά όχι μόνον...

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

Το χριστουγεννιάτικο έθιμο της τάξης μας

Γράφει η Ευδοκία Σκορδαλά- Κακατσάκη

Καθώς η πόλη φτιασιδώνεται περιμένοντας τη γέννηση του μικρού Χριστού, γυρίζω πίσω . Σ’ ό,τι παλιό, γνώριμο, τρυφερό, απλό κι αγαπημένο. Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, στην παιδική μου ηλικία γυρίζω. Και στα δυο. Τώρα πια αυτά τα δυο έγιναν ένα…
Και ξαναζώ άγουρα όνειρα, άκουρες ελπίδες, έφηβες προσμονές. Και ξαναβρίσκομαι ανάμεσα στα ωραία κι ακέραια πρόσωπα των συμμαθητριών μου. Της Κατερίνας, της Άννας, της Ρούλας, της Τασούλας, της Στέλλας, της Σούλας, της… Και ξαναμπαίνω σε κείνη την μεγάλη ψηλοτάβανη αίθουσα της Στ΄τάξης του Γυμνασίου Θηλέων Αλεξανδρούπολης. Που ώρες- ώρες ο θρακιώτης άνεμος μπουκάροντας από τα ανοιχτά παράθυρα άρπαζε τις κουρτίνες στα χέρια του, τις τραβούσε έξω, τις σήκωνε ψηλά και τις ανέμιζε σαν φτερούγες μυθικού πουλιού και σαν πανιά ενός παράξενου καραβιού, αραγμένου στην αυλή του Άι-Νικόλα… Τσούρμο του καραβιού, χαρούμενο και φασαριόζικο εμείς, μετατρέπαμε , κυρίως στα διαλείμματα την τάξη σε αταξία και χάβρα των ιουδαίων.
Έτσι και κείνο το διάλειμμα, της τελευταίας μέρας πριν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές. Χάβρα η τάξη μας και όρεξη για μάθημα, καμία. Όλο και κάποιο στολίδι προσθέταμε στην αίθουσα, τραγουδούσαμε τα κάλαντα, απαγγέλλαμε ποιήματα, παρακολουθούσαμε με ξεφωνητά και γέλια το δίδυμο Σούλας- Στέλλας που ανεβασμένες πάνω στα θρανία δίνανε παράσταση με ανέκδοτα, σατυρικά και μιμήσεις των καθηγητών, φουσκώναμε μέχρι…σκασμού φούσκες! Οι μόνες που δούλευαν, και μάλιστα σιωπηλά, η Κατερίνα και η Άννα. Ζωγράφιζαν με κιμωλίες πάνω στους δυο τεράστιους πράσινους πίνακες φάτνες και αγγέλους, αγιοβασίληδες και έλατα, καμπανούλες και κλαράκια γκυ. Ήταν η πέμπτη φορά, αν θυμάμαι καλά, που τα ζωγράφιζαν! Γιατί οι ζωγραφιές τους τις προηγούμενες φορές είχαν την τύχη του γεφυριού της Άρτας! Στα διαλείμματα τις …έχτιζαν, στην ώρα των μαθημάτων… γκρεμιζόταν! Από τα άπονα και…αφιλότεχνα χέρια των καθηγητών! Κι ας ήταν πραγματικά αριστουργήματα! Κι ας γράφαμε στην άκρη του πίνακα το δίστιχο
« Άγιος Βασίλης έρχεται με δώρα φορτωμένος
κι αν θα μας εξετάσετε θα φύγει θυμωμένος!»
Το …βιολί τους οι καθηγητές μας. Έσβηναν τις ζωγραφιές, εξέταζαν, παρέδιδαν και ασχήμαιναν τους πίνακες με άχαρες αλγεβρικές εξισώσεις και χημικές αντιδράσεις. Έτσι το πανηγύρι και η χαρά του διαλείμματος γινόταν βάσανο και βραχνάς για τις …τυχερές που εξετάζονταν…
Και έφτασε επιτέλους η καλύτερη ώρα της σχολικής χρονιάς! Η καλυτερότερη θα λέγανε τα σημερινά παιδιά. Η ώρα του εθίμου της τάξης. Το έθιμο, ιδέα της Αλεξάνδρας της φιλολόγου μας, που το τηρούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια όλες τις χρονιές, ήταν η ανταλλαγή δώρων. Με το που ξεμύτιζε ο Δεκέμβρης, κληρώναμε τα ονόματά μας. Κι ως την τελευταία στιγμή, κρατούσαμε μυστικό, ακόμα κι από την κολλητή μας, το όνομα της συμμαθήτριας που μας έτυχε για να της προσφέρουμε το δώρο μας. Και περιμέναμε όλες με λαχτάρα τη στιγμή, που με μια αγκαλιά και δυο φιλιά θα δίναμε και θα παίρναμε τα μικρά μας δώρα. Θα δίναμε και θα παίρναμε ένα ανυπολόγιστα μεγάλο μερτικό χαράς!.. Άλλες εποχές. Κι αλλιώς και μ’ αλλιώτικα μετράδια μετρούσαμε τις χαρές και τις λύπες…
Η Αλεξάνδρα μπήκε στην τάξη χαμογελαστή, κρατώντας το δικό της δώρο. Πάντα έμπαινε και το δικό της όνομα στην κληρωτίδα.
Κι άρχισε η…ιεροτελεστία της ανταλλαγής που περιείχε σοβαρό, έως και… επίσημο ύφος, αργό βήμα της δωρήτριας προς το θρανίο της αποδέκτου, προσφορά του δώρου με αγκαλιά και φιλιά, άνοιγμα του δώρου, ύψωση και έκθεσή του σε κοινή θέα, φωνές επιδοκιμασίας, χειροκροτήματα, χαμός!...Και φτου κι απ’ την αρχή ώσπου όλες να πάρουν και να δώσουν τα δώρα τους. Όταν ήρθε η σειρά μου έδωσα το δώρο μου. Μα όσο κι αν παιδεύω το μυαλό μου, δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε σε ποια, ούτε τι χάρισα!…Μα μπορώ, σα να το έχω μπροστά μου, να περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια το δώρο που μου χάρισαν! Η θύμηση φυλάει ολοζώντανη κι ανέπαφη τη σκηνή. Και κάτι τέτοιες μέρες κλείνω τα μάτια και την ξαναζώ! Μ’ όλη την ένταση την συγκίνηση και τη χαρά!… Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια…
Ήταν, θυμάμαι, η σειρά της Ρούλας, της κολλητής μου να δώσει το δώρο της. Καθόταν στο τελευταίο θρανίο και σηκώθηκε κρατώντας ένα μεγάλο θαλασσί πακέτο με ροζ φιόγκους! Προχώρησε ανάμεσα στα θρανία με το κοφτό γρήγορο βήμα της κι ήταν ολόκληρη μια έκρηξη χαράς! Μια ασυνήθιστη χαρά παιζογελούσε στο οβάλ κοριτσίστικο πρόσωπό της, στα ίσια καστανά μαλλιά της, στα καθαρά μεγάλα μάτια της! Την παρακολουθούσα με καμάρι. Πρώτη φορά την ένιωθα τόσο χαρούμενη!..
Όταν η Ρούλα έφτασε μπροστά μου, κοντοστάθηκε, μ’ αγκάλιασε, μούδωσε δυο πεταχτά φιλιά, κάτι μου ψιθύρισε και έφυγε αφήνοντας το πακέτο της πάνω στο θρανίο μου!... Και τα έχασα! Κι η καρδιά μου τρελάθηκε κι άρχισε να παίζει σαν ταμπούρλο παρέλασης όταν ξετύλιξα το πακέτο! Γιατί μέσα στα χέρια μου κύλησε η θάλασσα μ’ όλα τα ατλάζια της! Γιατί μέσα στα χέρια μου κρατούσα τον ουρανό με το φεγγάρι κι όλα τ’ αστέρια του μαζί! Κρατούσα στα χέρια μου και χάιδευα το πιο φίνο, το πιο απαλό ύφασμα του κόσμου! Ένα ύφασμα που ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου δεν είχα τολμήσει να λαχταρήσω! Μοχεράκι, σε γλυκό σιελ χρώμα, με ασπρό μαυρες ψιχάλες! Μαζί του ένα κομμάτι γυαλιστερή γαλάζια φόδρα! Κι ένα κομμάτι μπλε βαθύ βελουδένιο! Είχε και μια καρτούλα μέσα με τα ολοστρόγγυλα γράμματα της Ρούλας. Μα όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να την διαβάσω εκείνη τη στιγμή. Χοροπηδούσαν κι άλλαζαν συνέχεια μορφή τα γράμματα έτσι που έτρεμαν τα χέρια μου, έτσι που ένα ποτάμι δάκρυα, δάκρυα χαράς πλημμύρισε τα μάτια μου! …
……………………………………………………………………………………….
…Αργότερα το ύφασμα έγινε από τα χέρια της μαμάς της Ρούλας ένα υπέροχο φουστάνι! Ακόμα το βλέπω! Εβαζέ, ως τα γόνατα, γαρνιρισμένες οι μανσέτες και το στρογγυλό γιακαδάκι του με το βαθύ μπλε βελούδο κι ένα γουστόζικο φιογκάκι! Ήταν το πιο όμορφο φουστάνι που φόρεσα ποτέ! Και το πιο αγαπημένο. Το φόρεσα και το ξαναφόρεσα. Και το χάρηκα σ’ όλα τα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής και βάλε!... Έτσι… έπιασε η ευχή που είχε γράψει η Ρούλα στην κάρτα : «Χρόνια πολλά! Θα σου το ράψει η μαμά μου το φουστάνι! Να το φοράς όταν θα είσαι φοιτήτρια! Με όλη μου την αγάπη, Ρούλα.»….

Ένα αστέρι πέφτει στη γη

Όταν ο ουρανός αποφασίζει να μην πέσει στο κεφάλι μας τότε μας επιφυλάσσει άλλα σχέδια: Ένα αστέρι πέφτει στη γη από τις εκδ. Άγκυρα (1998). Η συγγραφέας Ευδοκία Σκορδαλά-Κακατσάκη από την Κρήτη με τη μαγική της πένα στέλνει τον Αστερούλη στη γη και ταυτόχρονα μας στέλνει μήνυμα αποδοχής του διαφορετικού σε έναν κόσμο που έτσι κι αλλιώς είναι όμορφος εξαιτίας αυτής της διαφορετικότητας. Το άτακτο αστεράκι που κατρακυλά στη γη, κάνοντας χιλιάδες τούμπες, κρατώντας ένα κομματάκι από το φόρεμα της Συννεφούλας, συναντά διάφορα πρόσωπα στο γήινο ταξίδι του (μια κουκουβάγια, ζώα και πουλιά, αλλά και μια μικρή γοργόνα) έως ότου να καταλήξει αστερίας πια στο γιαλό, βρίσκοντας έτσι μια νέα θέση στον κόσμο. Η συγγραφέας υφαίνει ένα μαγευτικό, τρυφερό παραμυθάκι που δονεί τις ψυχές των μικρών αναγνωστών. Ο Σπύρος Γούσης εικονογράφησε το βιβλίο με πολύ δόση κίτρινου και πορτοκαλιού για να αποδώσει ίσως το φως των αστεριών αλλά και της ακρογιαλιάς, της νέας κατοικίας του Αστερούλη.
Μέρες που είναι, σκηνοθετήστε την ανάγνωση. Δεν χρειάζεται να είστε μαμά ή μπαμπάς. Μπορεί να το κάνετε δώρο στο ανιψάκι σας ή στο βαφτιστήρι σας. Βάλτε γλυκιά χριστουγεννιάτικη μουσική, χαμηλό φωτισμό –αρκούν τα φωτάκια του δέντρου- καθίστε μαζί με το παιδί στο χαλί μπροστά στο τζάκι ή στο κρεβάτι του και διαβάστε του ένα απόσπασμα σα να μην υπάρχουν άλλοι στη γη εκτός από εσάς τους δυο και τους ήρωες του βιβλίου. Ύστερα ζητήστε του να σας διαβάσει αυτό και δείξτε ενδιαφέρον, ειλικρινές όμως, γιατί το παιδί, σε αντίθετη περίπτωση, θα το καταλάβει. Θα δείτε πόσο εύκολα η μαγεία συναντά και καταργεί την καθημερινότητα. Δοκιμάστε το! Θα έλεγα ότι είναι το αντιικό εμβόλιο κατά της πανδημίας της ανίας στις γιορτές που έρχονται μα πάνω απ’ όλα είναι μια μικρούλα, τόση δα, πράξη αγάπης στα «δικά» μας παιδιά.

Aπό τον ιστοτοπο της Αναστασίας Ευσταθίου

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

“ΑΝΑΡΧΟΣ Θεός καταβέβηκε/ και εν τη Παρθένω κατώκησεν/ ερουρέμ, ερουρέμ, χέρου-ρερουρέμ/ χαίρε Δέσποινα!/ Βασιλεύς των όλων και Κύριος,/ ήλθες τον Αδάμ αναπλάσασθαι/ ερουμέμ ερουρέμ, χέρου-ρέρου-ρερουρέμ/ Χαίρε Αχραντε!/ Γηγενής σκιρτάτε και χαίρετε,/ τάξεις των Αγγέλων ευφραίνεσθε/ερουρέμ, ερουρέμ, χέρου-ρέρου-ρερουρέμ/ χαίρε Δέσποινα!/ Δέξου Βηθλεέμ τον Δεσπότην σου Βασιλέα πάντων και Κύριον/ ερουρέμ, ερουρέμ, χέρου - ρέρου - ρερουρέμ/ Χαίρε Δέσποινα!” Βυζαντινά Κάλαντα (Κοτύωρα Πόντου)

“ΖΕΣΤΑΘΗΚΕ η καρδιά του Θανάση. Άλλαξε όλος ο τόπος γύρα. Η σκοτεινή χούνη σαν να γιόμισε φως. Σαν να την κατοίκησαν άγγελοι κι όχι πια καλικαντζάροι. Έτσι ...ας τρέξει κι αυτός στο χωριό του. Να προφτάσει την εκκλησιά. Ν' ακούσει το «Δόξα εν υψίστοις...»” Γιώργος Αθάνας (από το διήγημα "Τα χριστουγεννιάτικα τσαρούχια")

“ΕΛΑΜΨΕ δε τότε ο ναός όλος και ήστραψεν επάνω εις τον θόλον ο Παντοκράτωρ με την μεγάλην κι επιβλητικήν μορφήν και ηκτινοβόλησε το επίχρυσον και λεπτουργημένον με μυρίας γλυφάς τέμπλον, με τας περικαλλείς, της αρίστης βυζαντινής τέχνης εικόνας του, με την μεγάλην εικόναν της γεννήσεως, όπου Παρθένος καθίζεται τα Χερουβείμ μιμουμένη, όπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αι μορφαί του θείου Βρέφους και της αμώμου Λεχούς, όπου ζωνταναί παρίσταναι αι όψεις των αγγέλων, των μάγων και των ποιμένων...” Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (Από το διήγημα "Στο Χριστό, στο Κάστρο".

“ΜΕΤΑ την Εκκλησία η σούπα περίμενε στο σπίτι και το οικογενειακό τραπέζι ζέσταινε τη φαμέλια και της έδινε αρχοντιά και ιερότητα. Ο παππούς και η γιαγιά, αν ζούσαν φυσικά, ο πατέρας και η μάνα, τα παιδιά, οι παραδουλεύτρες κι οι φαμέγιοι. Όλοι στο ίδιο τραπέζι, όλοι στην ίδια χαρά όλοι στην ίδια αγάπη”. Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης (Από το άρθρο του "Τα Χριστούγεννα στην Κρήτη".

“ΚΟΙΤΑΞΑΜΕ τον ξένο. Η κακομοιριά έβγαινε απ' όλο του το κορμί. Θα 'τανε πενηντάρης, λιγνός, κίτρινος, τα γένια του ψαρά κι αχτένιστα, μοιάζανε με αφάνα. Ούτε κασκέτο φορούσε ούτε παπούτσια. Ήταν σκεπασμένος με κάτι κουρέλια, που αφήνανε γυμνά εδώ και κει τα μέλη του. Μόλις βρέθηκε μέσα, γύρισε τα μάτια του γύρω φοβισμένα, σαν αγρίμι, και ύστερα κοίταξε και την πόρτα που την έκλεινε η κορμοστασιά του θείου μου του Δημήτρη. Έκανε μια κίνηση, σαν να 'θελε να ξεφύγει, μα ο παππούς μου του χαμογέλασε καλόβολα και του είπε με την γλυκειά φωνή του: "Γιατί; Κάτσε κειδά στο τζάκι, να ζεσταθείς, καψερέ...” Στέφανος Δάφνης (Από το διήγημα "Ο ξένος των Χριστουγέννων")

“ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ανήμερα ήρθε και χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας ο Χριστός, ο Χριστούλης. Κι έπαιξε και γέλασε μαζί μας. Πήρε κι έδωσε χαρά στο φτωχό το σπιτικό μας. Κι ήταν σαν να είχαν ανοίξει οι ουρανοί, έμοιαζε σαν να είχε σταματήσει το πεφταστέρι το άστρο το λαμπερό, πάνω από τη στέγη του σπιτιού μας εκείνη τη νύχτα...” Άλκης Τροπαιάτης (Από το διήγημα "Του Χριστού ανήμερα".)

“...Τι να προσφέρω σημάδι ευλάβειας/ κι υποταγής; Εμείς, άνθρωποι της παράφορης τούτης εποχής/ τι μπορούμε, δικό μας, ευτυχείς/ να του δώσουμε; Είναι ανάγκη/ να βρούμε την προσφορά./ Τίποτα δεν προσφέρει της ψυχής μας/ ο τόσος αγώνας./ Χρυσόν, λίβανον και σμύρναν/ άλλοτε, δώρα απλά./ Μας παιδεύει η ασυμπλήρωτη προσφορά./ Τώρα που πορεύομαι στο σκοτάδι,/ χωρίς τη χαρά των δώρων μονάχος,/ δεν έχω παρά τον εαυτό μου να δώσω./ Εν συντριβή βαδίζοντα!”
Από το ποίημα "Το ταξίδι των μάγων" της Ζωής Καρέλλη

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(hppt://petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
e-mail:sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΚΑΛΗΝ ημέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας/ Χριστού την θείαν γέννησην να πω στ' αρχοντικό σας./ Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει/ οι ουρανοί αγάλλονται χαίρετ' η κτίσις όλη...

ΧΩΡΙΣ να σας ρωτήσω αν θέλετε να τ' ακούσετε, άρχισα με το "καλημέρα" να σας τα λέω τα κάλαντ(ρ)α της ημέρας. Με όλα τα "ν" τους να κουδουνίζουν στις αιτιατικές. Σε ήχο πλάγιο της πρώιμης παιδικής ηλικίας...

ΜΗΝ ΠΕΙΤΕ το "μας τα 'παν άλλοι" στα παιδιά που θα σας ζητήσουν να σας πουν τα κάλαντ(ρ)α σήμερα, φίλες και φίλοι μου. Μην βαρεθείτε να τ' ακούσετε ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν σας τα πούνε. Κάθε "εκτέλεση" είναι μοναδική. Έχει το δικό της χρώμα, το δικό της άκουσμα.

ΕΝ ΤΩ σπηλαίω τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων/ ο βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων./ Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το δόξα εν υψίστοις/ δια τούτο άξιον εστίν η των ποιμένων πίστις...

ΕΧΟΥΜΕ και δουλειές, θα μου πείτε. Το ξέρω και το παραξέρω. Όλοι έχουμε δουλειές. Προπάντων σήμερα που τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα, έχουμε δουλειές. Ας τις αφήσουμε στην άκρη για λίγο, ωστόσο, κι ας μην εμποδίσουμε τα παιδιά να προχωρήσουν, εάν το θέλουν, λίγο παρακάτω.

ΓΙΑ ΝΑ ξαναβρούμε τις χαμένες δοτικές του σπηλαίου και της φάτνης. Για να συναντήσουμε τους μάγους με τα δώρα. Για να δούμε ψηλά στον ουρανό να λάμπει το αστέρι, το δικό μας αστέρι. Για να ξαναγίνουμε παιδιά! Για να τ' ακούσουμε να μας λένε "Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα!" Όλες και όλοι έχουμε ανάγκη από ευχές τούτες τις μέρες...

ΑΛΛΑ, τελείως άλλα, έιχα στο νου μου να γράψω για σήμερα, κι άλλα βλέπω ότι γράφω. Ας πάει και το παλιάμπελο! Το όποιο παλιάμπελο. "Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος/ να 'ν' ήμερος να 'ν' άκακος/ λίγο φαί, λίγο κρασί/ Χριστούγεννα κι Ανάσταση", ακούω τον ποιητή, τον Οδυσσέα Ελύτη, να μου λέει στο αυτί...

ΜΕ ΤΗΝ έννοια αυτήν, ακόμα κι αν δεν είχε αποκατασταθεί απ' τον ΟΤΕ η καλωδιακή βλάβη, και παρέμενε νεκρό το τηλέφωνό μου, δεν θα διαμαρτυρόμουνα δια της στήλης. Όχι γιατί είναι συνηθισμένο το βουνό απ' τα χιόνια...

Η ΠΡΩΤΗ Χριστουγεννιάτικη κάρτα που διατέθηκε στο εμπόριο κατασκευάστηκε το 1843. Πρόκειται για ένα έργο του Βρετανού ζωγράφου Τζον Χόρσλεϊ που το έκανε για τον φίλο του τον σερ Χένρι Κόλ. Στο κέντρο απεικονίζει μια οικογένεια γύρω από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ενώ στις δύο πλευρές της αποτυπώνονται σκηνές όπου προσφέρεται φαγητό και ρουχισμός στους απόρους. Δεν θα μπορούσαν, βέβαια, να λείψουν από την κάρτα οι ευχές κι έτσι με κεφαλαία γράμματα υπάρχει το παραδοσιακό "Χαρούμενα Χριστούγεννα κι ευτυχές το νέο έτος".

“...Καψαλισμένα περιστέρια οι καρδιές μας/ πού να βρούνε φτερούγες ανατάσεων/ για να πετάξουν προς τις κορφές;/ Πώς να ξορκίσουνε τα φαντάσματα του μίσους/ που μόλυναν τ' άσπρα φτερά των αγγέλων/ κι έμειναν κόλαση τη νύχτα της σπαργάνωσής Σου;/ Μ' άστρα πόσβησαν σε σκοτεινές στράτες/ τι αποζητάς Χριστέ μου αυτή την Άγια Νύχτα/ σε τούτη την επίγεια Βαβυλωνία της βακχείας;”
Από το ποίημα "Δεν κουράστηκες Χριστέ μου;" του Γιάννη Ανδρικόπουλου

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(hppt://petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

Eυθύβολα και μη...

Eυθύβολα και μη...
Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr
Χριστούγεννα... όχι
αποχριστουγεννοποιημένα

Χριστούγεννα λοιπόν...
Φτιασιδωμένα σε κόκκινο, γεμάτο αγιοβασιλάκια και... αγιοβασιλίνες χαρτί περιτυλίγματος...
Χριστούγεννα, γιορτή αφιερωμένη σε... Κείνον αλλά χωρίς Εκείνον!
Πώς τάχα να γιορτάσεις τη γιορτή με απόντα τον εορτάζοντα!
Κι όμως θα το κάνεις, έτσι απλά! "Θε να 'ρθει να περάσει", ίσως να σκέφτεσαι! "Οπως, έτσι όλα γίνονται πια" συλλογίζεσαι.
Είναι ημέρες γιορτινές, μακάρι με Κείνον παρόντα, για όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα για όσους έχουν περισσότερο ανάγκη, όποια κι αν είναι αυτή...!
...Ανάμεσα σε όλες τις παραπάνω σκέψεις -μερικές μόνο από εκείνες που κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες κατακλύζουν το νου- και τούτο το τελευταίο σημείωμα για το 2009!
Ζούμε Χριστούγεννα αποχριστουγεννοποιημένα, σε ένα νέο κόσμο που συνεχώς μεταβάλεται και παρασέρνει σ' αυτές τις αλλαγές του και 'μας, που έχουμε αφεθεί στα χέρια του χωρίς καμιά υπόνοια αντίστασης-αντίθεσης και με το φόβο επιπλέον μη μας πουν οπισθοδρομικούς!
Λες κι η επιστροφή στις ρίζες ισούται με έγκλημα... Ας είναι! Δουλειά τους και δουλειά μας!
Εμείς από το κάπως απαισιόδοξο "Ζητείται ελπίδα", έχουμε ανάγκη το κάπως πιο αισιόδοξο "Υπάρχει ελπίδα" για να μπορέσουμε να πορευτούμε "καλύτερα" και στον νέο χρόνο που έρχεται!
Ετσι όπως ο καθένας μας το θέλει και το επιθυμεί! Αληθινά κι όχι ψεύτικα! Ψάχνοντας πίσω από το κάθετι που μας προσφέρεται σε όμορφο γλασέ περιτύλιγμα πασπαλισμένο με μπόλικα στρας για να μας φωτίζει! Ψάχνοντας όχι χαμηλά αλλά ψηλά, στο αληθινό το άστρο εκείνης της Αγιας νύχτας! Το φωτεινό αστέρι που εξακολουθεί να φέγγει για όσους επιθυμούν να το δουν...
Χριστούγενα, λοιπόν, όχι αποχριστουγεννοποιημένα...
Ποτέ δεν είναι αργά για νέες αρχές και νέα ξεκινήματα! Για τα όποια όνειρά μας που μπορούμε -μόνο σαν το θέλουμε πραγματικά- να πραγματοποιήσουμε! Γίνεται! Αρκεί μονάχα να το προσπαθήσουμε και να το επιδιώξουμε! Κι ό,τι ζητήσουμε, αρκεί να το ζητήσουμε κι εκείνο σίγουρα θα μας δοθεί! Το μυστικό είναι ο τρόπος...



>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΣΤΑ ΠΕTΑΧΤA

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

Ο ΗΛΙΟΣ στο χειμερινό ηλιοστάσιο σήμερα! Απολαύστε τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου απόψε, λοιπόν και οπλιστείτε με το κατάλληλο θάρρος για να ανταποκριθείτε στην περίοδο του χειμώνα που μόλις άρχισε! Καλό καλοκαίρι! Κι όποιος αντέξει, άντεξε!

ΚΑΤ' ΑΡΧΗΝ κυριολεκτικά, αλλά, άμα λάχει να πούμε, και μεταφορικά μιλώ στο παραπάνω "πεταχτό". "Προϋπολογισμός ανάγκης", "κρίση της ελληνικής οικονομίας", οι λέξεις κλειδιά για να εννοήσετε αυτά που εννοώ. Καλά κρασιά!

Η ΕΛΛΑΔΑ κομμένη στα δύο λόγω της κατολίσθησης των βράχων στα Τέμπη. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν την έκοβαν οι αγρότες! Παλιά τους, κάποιων, ονόματα να μη λέμε, τέχνη κόσκινο! Θα ξεφούσκωναν τα λάστιχα των τρακτέρ και η σύνδεση θα αποκαθίστατο!

ΕΦΕΤΕΙΟ στην Γαύδο! Να το δω γραμμένο στους τοίχους του Ηρακλείου κι ο κόσμος όλος! Γιατί, δηλαδή, οι Γαυδιώτες επειδή είναι λίγοι, δεν έχουν ψυχή; Κανείς δεν τους σκέφτεται αυτούς;

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ελληνικά χριστούγεννα εφέτος λέει! Γιορτάστε τα, απολαύστε τα, λοιπόν στις Λόνδρες και στα Παρίσια, στις Βιέννες και στις Πράγες, στις Ιταλίες και στις Ελβετίες! Από του χρόνου κάθε Έλληνας κατεργάρης στον πάγκο του. Στο χωριουδάκι του, παρέα με τις αναμνήσεις του.

ΜΕ ΕΝΑ "ο λαός μας τιμώρησε για να λάθη μας" αρχίζουν και ταυτόχρονα τελειώνουν την αυτοκριτική τους οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας στις, στα τηλεοπτικά παράθυρα, εμφανίσεις τους. Τι καλά που είναι στην Αντιπολίτευση!

ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ν' αλλάξουμε πριν βουλιάξουμε; Θα αλλάξουμε βουλιάζοντας; Θα βουλιάξουμε αλλάζοντας; Και θα βουλιάξουμε και θα αλλάξουμε; Κάποιες απ' τις ρητορικές ερωτήσεις των ημερών.

ΚΑΙ ΤΙ ΠΩΣ γράφεις για το ότι δεν έχεις εδώ και 10 μέρες τηλέφωνο; Ο ΟΤΕ σε γράφει κανονικά! Γιατί να χαλιέσαι λοιπόν;

ΑΝΤΩΝΙΟ Ξανθινάκη, φιλόλογο - συγγραφέα, Χανιά: Θησαυρός ανεκτίμητος και για μένα με το που βγήκε απ' τις “Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης” το “Λεξικό” σας, την αναθεωρημένη και επαυξημένη Δ΄ έκδοση του οποίου είχατε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλετε. Ευχαριστίες πολλές. Είμαστε πολλοί τελικά αυτοί που επιμένουμε να μιλούμε όπως οι μανάδες μας μας έμαθαν την κρητική ντοπιολαλιά.

ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ της αρχαίας Περσίας για να εξασφαλίζουν ατάραχο ύπνο έβαζαν κάτω από το προσκέφαλό τους θησαυρό από χρυσά τάλαντα. Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Καλιγούλας για να έχει το αίσθημα της ασφάλειας στον ύπνο του, εκτός από την νυχτερινή του φρουρά, χρησιμοποιούσε και μερικά άγρια ζώα που φύλαγαν την είσοδο του κοιτώνα του. Ο στρατηγός Αρτέμων, της εποχής του Περικλή, δεν μπορούσε να κοιμηθεί, χωρίς να κρεμάσει την ασπίδα του πάνω από το κρεβάτι του.

“...Όμως,/ εγώ ο άνθρωπος,/ βυθισμένος στον χρόνο και στην ύλη,/ θα συνεχίσω να ουρλιάζω στα πράγματα./ Συγχώρα με, που αλλιώς δεν μπορώ να κάνω,/ Θεέ μου!/ Δεν θέλω να είσαι πιο ανθρώπινος./ Εγώ προς εσένα θέλω να ανέβω./ Εγώ πιο άγιος θέλω να γίνω.”
Από το ποίημα "Ταξιδεύοντας προς το Θείο" του Αλέκου Θ. Παππά

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(hppt://petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Στις επάλξεις της Δασκαλοσύνης

Εφυγε στις 31 Αυγούστου τ.ε. απ’ την υπηρεσία της Εκπαίδευσης, ύστερα από 46 συναπτά έτη (15 χρόνια στην Πρωτοβάθμια και 31 στην Τριτοβάθμια) ο και γνωστός στους αναγνώστες της εφημερίδας μας από συνεργασίες του, καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (είχε διατελέσει για δύο τριετίες Αντιπρύτανής του και για ένα μικρό διάστημα Πρύτανής του) Γιάννης Πυργιωτάκης.
Μέγιστη απώλεια για την πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά και για την ευρύτερη εκπαιδευτική οικογένεια η συνταξιοδότησή του. Γνωστός όχι μόνο στους παροικούντες αλλά και στους παρεπιδημούντες στην και περί την παιδαγωγική Ιερουσαλήμ ο βίος και γνωστή η πολιτεία του ανδρός.
Πλούσιο, πλουσιότατο, το ερευνητικό και διδακτικό έργο του. Διεθνώς αναγνωρισμένη η προσφορά του στις επιστήμες της Αγωγής. Κυρίως στην Γερμανία, στην Αγγλία, στην Ελβετία και στην Κύπρο, σε Πανεπιστήμια των οποίων έχει διδάξει και έχει δώσει πολλές διαλέξεις. Πάνω απ’ όλα όμως εγνωσμένη η Δασκαλοσύνη του. Μια ζωή στις επάλξεις της βρισκόταν. Και βέβαια θα εξακολουθήσει να βρίσκεται. Οσο “ζει και αναπνέει και σωφρονεί” για να χρησιμοποιήσω την “αγία τριάδα” των ρημάτων του αγαπημένου του (μας) συγγραφέα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Στα ίχνη ενός άλλου μεγάλου Δασκάλου, του και συνεργάτη της εφημερίδας μας Δρα Νικολάου Πετρουλάκη. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
Με την έννοια αυτή το Πανελλήνιο Συνέδριο που οργάνωσε τελευταία στο Ρέθυμνο (4 και 5 Δεκεμβρίου) με τίτλο “Παιδείας Διάλογοι” και το
οποίο λόγω απουσίας μου στην Τυνησία δεν το παρακολούθησα, πράγμα που ήθελα, δεν ήταν το κύκνειον
άσμα του, αλλά το προανάκρουσμα της από τούδε και στο εξής πορείας του.
Δικός του όρος, αυτός τον καθιέρωσε στην παιδαγωγική βιβλιογραφία, η λέξη Δασκαλοσύνη, άλλωστε. Ρούχο που δεν φεύγει με την όποια συνταξιοδότηση είναι...


Ενα ακόμα εγχειρίδιο πατριδογνωσίας

“Από το χέρι του Θεού σκαμμένα/ αιώνων και καιρών απομεινάρια/ ανέμων και αιμάτων τα αχνάρια/ τους ύστερους τους χρόνους ξεχασμένα./ Κάποια στην ιστορία ξακουσμένα/ χτισμένα με της πίστης τα λιθάρια/ πλεούμενα με πλήρη τα αμπάρια/ κι άλλα με το μεράκι σμιλεμένα. / Ζηλεύετε τα χώματα του κάμπου/ στην πλήξη βαρετή κι η πεδιάδα/ με δίχως καταφύγιο και κρύπτες./ Εδώ η πίστη κι η ελπίδα λάμπει/ εν ταις ο παις της γης και η Ελλάδα/ στη λευτεριά να φέξουνε κι οι νύχτες”. Στα ανά την Ελλάδα δεκάδες χιλιάδες σπήλαια, γενικότερα, ειδικότερα, όμως στα τα της Κισάμου, στον Περιστερόσπηλιο, τον Αγκαραθόσπηλιο, τον Αμμουτσόσπηλιο, τον Γωνόσπηλιο, στον Ξωτικόσπηλιο και σ’ όλα τ’ άλλα (225 έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, κατά τον ειδικό των ειδικών του είδους Αντώνη Πλυμάκη) αναφέρεται στο σονέτο του (σονέτο είναι το δεκατετράστιχο ποίημα που έχει 4 στροφές, από τέσσερις στίχους οι δύο πρώτες και από δύο οι δύο τελευταίες) ο και ποιητής της Γραμπούσας, πρόεδρος του ομώνυμου Συλλόγου της βορειοδυτικής επαρχίας του νησιού μας,  Θανάσης Δεικτάκης.
Σαν πρόλογο... του προλόγου του (δίπλα σ’ αυτόν του Αντώνη Πλυμάκη) στο ημερολόγιο του Συλλόγου του, που μόλις κυκλοφορήθηκε για τη χρονιά που οσονούπω αρχίζει, το χρησιμοποιεί. Καλά το καταλάβατε. Σε κάποια από τα σπήλαια της Κισάμου, είναι αφιερωμένο το καλαίσθητο αυτό 14 φύλλων εξαιρετικού ενδιαφέροντος ημερολόγιο. Ιδιαίτερα κατατοπιστικά τα, με τη γνωστή γλαφυρή πένα του Θανάση γραμμένα τα περισσότερα, κείμενα. Ομιλητικές λίαν οι πολλές έγχρωμες φωτογραφίες που τα διανθίζουν. Μια συλλεκτική έκδοση. Ενας ακόμα καρπός αγάπης και ανθός γνώσης, της Κισάμου για την Κίσαμο, από έναν άνθρωπο που δεν κουράζεται να προσφέρει. Και βεβαίως ένα ακόμα εγχειρίδιο πατριδογνωσίας, ελεύθερο ανάγνωσμα για μικρούς και μεγάλους, που μπορεί να λειτουργήσει και σαν ταξιδιωτικός οδηγός...


Η σπηλιά του γερω - Χάρχαλη

Μια σελίδα του Ημερολογίου του κι εφέτος από τον Σύλλογο Προβολής Κισάμου “Η Γραμπούσα”, στο αγαπημένο νησί, το Συγκλιό, όπως λέμε στη Βορειο- Δυτική Κρήτη τ’ Αντικύθηρα. Μια πετριά απέχει τούτο το θηριάκι απ’ το κισαμίτικο ακραίο πόδι του μεγάλου κρητικού θεριού. Δική τους αποικία το θεωρούν οι Κισαμίτες.
Τον τελευταίο εποικισμό του μας τον διηγείται πολύ παραστατικά ο 55χρονος σήμερα, μόνιμος κάτοικος Αντικυθήρων Εμμανουήλ Γ. Χαρχαλάκης. Πρόγονός του, πέντε γενιές πίσω, ήταν, λέει, ο Γερω - Χάρχαλης, απ’ τη γνωστή μουσική οικογένεια των Χαρχαλιανών της Κισάμου, που έφτασε μέχρις εδώ μαζί με τη γυναίκα του κι όλα τα υπάρχοντά του, ένα μπαουλάκι, μια γουρούνα και μια αγελάδα, και στέριωσε, κάνοντας παιδιά κι εγγόνια.
Σ’ ένα σπήλιο, που φέρνει βέβαια ακόμα το όνομά του, πρωτοκατοίκησε. Χαρχαλιανιά ονομάστηκε, εξάλλου, ο οικισμός κι έτσι επίσημα λέγεται και σήμερα. Μέχρι κι εκκλησία, τον Αγιο Νικόλαο, πάνω απ’ το λιμάνι, έχτισαν, λέει, οι πρόγονοί του...
Να σαι καλά, Θανάση και γι’ αυτήν την γνωριμία!

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

19/12/09

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΜΕ ΔΥΟ μαντινάδες που μου έστειλε, μέσω κινητού όπως πάντα, ο μαντιναδολόγος της στήλης Ηλίας Σταματάκης ξεκινούμε σήμερα. Η πρώτη: Έρχονται τα Χριστούγεννα, γιορτή πολύ μεγάλη/ κι οι χοίροι οι κακορίζικοι θα την πληρώσουν πάλι. Η δεύτερη: Δένδρο χριστουγεννιάτικο όλη η γης να γίνει και να 'χει για στολίδια του αγάπη και ειρήνη.
ΝΑ 'ΤΑΝΕ να τηνε πλερώνανε μόνο οι χοίροι, μικρό το κακό, Ηλία! Έλα όμως που εκτός απ' τα γουρούνια τηνε πλερώνουνε κάθε Χριστούγεννα κότες και κοτόπουλα, γάλλοι και γαλόπουλα, γίδια, πρόβατα και μουσκάρια, ό,τι δηλαδή περπατάει ή κινείται και τρώγεται. Καμιά μαντινάδα και γι' αυτά τα ζωντανά; Σαν τους σκύλους στ' αμπέλια πάνε;
ΗΜΕΡΑ των μεταναστών χθες 18 Δεκεμβρίου, Ημέρα διωγμού τις άλλες 364 ημέρες του χρόνου. Κι όμως είμαστε όλοι μετανάστες. Άλλο που δεν το καταλαβαίνουμε. Ή κάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε!
ΑΠ' ΤΙΣ επιδοτήσεις περιμένουν να κάνουν Χριστούγεννα οι αγρότες μας. Ούτε της χρονιάς τους το λάδι δεν θα βγάλουν οφέτος. Ούτε της χρονιάς τους. Ας όψονται οι κάθε λογής δάκοι! Και οι κάθε λογής... πυρηνοτρήτες της Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, βεβαίως.
ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ Εφετείο στο Ηράκλειο; Βεβαίως! Φτάνει να γίνει και Μεταβατική Έδρα της Περιφέρειας Κρήτης στα Χανιά. Γιάννη Ραγκούση, για κάλεσε στην Αθήνα μια σύσκεψη με τη συμμετοχή όλων των δημάρχων και όλων των νομαρχών και όλων των βουλευτών της Κρήτης επί του προκειμένου!
ΜΟΛΙΣ το 3% του πληθυσμού έχει, λέει, πανελληνίως εμβολιαστεί. Σε επίπεδο Κρήτης πάντως το ποσοστό είναι τριπλάσιο. Το υψηλότερο απ΄ όλες τις περιφέρειες της Ελλάδας. Μήπως έχουμε τους πιο πειστικούς πνευμονολόγους και δεν το ξέρουμε; Ή μήπως είμαστε οι πιο υπάκουοι των ανυπάκουων;
ΑΝ ΤΟ ’βλεπε πως ήταν ληγμένο/ το κώνειο το τρισκαταραμένο, θα ζούσε ακόμα ο σοφός Σωκράτης/ είπ' ο τροζίατρος ο Πολυκράτης. Το σημερινό "κουφό" του Παυ(β)λή Πολυχρονάκη. Τον χαβά του αυτός!
ΝΟΣΤΙΜΟΙ, το δίχως άλλο, οι κάθε λογής μανίτες, δεν έχουν όμως πάνω τους πιστοποιητικό μη δηλητηρίασης. Τ' ακούς, Σπύρο Αλυγίζο;
ΟΥΔΕΝ κακόν αμιγές καλού! Γιορτινό τραπέζι με περσινές τιμές, λέει. Μα και ουδέν καλόν αμιγές κακού. Τα περσινά λεφτά δεν υπάρχουν οφέτος!
ΟΤΑΝ ο ΟΤΕ δεήσει ν' αποκαταστήσει την καλωδιακή βλάβη στην τηλεφωνική μου γραμμή, τηλεφωνήστε μου! Κάποτε θα γίνει. Μπορεί σ' ένα μήνα, μπορεί σ' ένα χρόνο, μπορεί σ' έναν αιώνα. Πάντως θα γίνει. Ο ΟΤΕ αργεί/ αλλά δεν λησμονεί!
ΑΘΑΝΑΣΙΟ Δεικτάκη, πρόεδρο Συλλόγου Προβολής Κισάμου "Η Γραμβούσα", Κίσαμος. Γι' άλλη μια χρονιά ο Σύλλογός σου παραδίδει μαθήματα πατριδογνωσίας, άνευ διδασκάλου, με το Ημερολόγιο που εκδίδει, επί τη ενάρξει της νέας χρονιάς. Αχ αυτά τα σπήλαια της Κισάμου...
ΕΝΑΣ φιλόσοφος είδε να τρέχει κάποιος στον δρόμο τρομαγμένος. Στάθηκε αμέσως μπροστά του και τον ρώτησε: -"Γιατί τρέχεις; Από ποιον θέλεις να σωθείς;" -"Από κάποιον που θέλει να με σπρώξει στο κακό", απάντησε εκείνος. -"Ντροπή σου! Εκείνος έπρεπε να φύγει, βλέποντας εσένα και όχι εσύ αυτόν", του φώναξε δυνατά ο φιλόσοφος.
“...Είμαι ο ταπεινός μετανάστης/ που πνίγηκε στη θάλασσα του Αιγαίου./ Είμαι ο ναρκομανής/ ξαπλωμένος στο παγκάκι/ του έρημου πάρκου/ τη νύχτα με τις ενέσεις/ γύρω μου/ βοηθήστε με!/ Είμαι το παιδί που ζητιανεύει στα φανάρια του δρόμου/ Είμαι ο άρρωστος/ έρημος χωρίς βοήθεια/ στο νοσοκομείο/ Είμαι η χήρα που/ μεγαλώνει τα παιδιά της/ σκουπίζοντας την αυλή του σχολείου/ Είμαι το Ιερόν Σφάγιον!...”
Από το ποίημα " Το Ιερόν Σφάγιον" του Δημήτρη Μυταρά.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(hppt://petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
"ΟΤΑΝ ούρλαζαν οι λύκοι". Ωραίος τίτλος για ένα σύγχρονο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό μυθιστόρημα. Σαν πεινασμένοι λύκοι έχουν πέσει πάνω στ' απομεινάρια της ελληνικής οικονομίας οι διεθνείς και εγχώριες δυνάμεις της αποδιοργάνωσης, της αποσταθεροποίησης και της κερδοσκοπίας. Μην μου πείτε πως δεν ακούτε τα ουρλιαχτά τους!

ΤΩΝ ΟΙΚΙΩΝ ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν. Όπως τα σαλιγκάρια του Αισώπου συμπεριφερόμαστε, δηλαδή. Πέρα βρέχει κι αλλού βροντά. Κι ο μήνας πάντα κολλημένος στις εννιά.

ΟΤΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ Καραμανλής σήκωσε τα χέρια ψηλά και πήγε σε εκλογές για να τις χάσει, επειδή είχε περιέλθει η χώρα σε πλήρες διαχειριστικό αδιέξοδο είναι κοινά παραδεκτό τώρα πια. Με την έννοια αυτή εικόνισμα πρέπει να κάνει του Γιώργου Παπανδρέου που δέχτηκε ν' αναλάβει αν και ήξερε. Κεριά πρέπει να του ανάβει τρεις φορές την ημέρα.

ΑΠΟΥ δεν θέλει χτύπους στο χαλκηδειό δεν πάει. Σωστό αυτό. Με τη διευκρίνιση ότι υπάρχουν λογής λογής χτύποι και λογής λογής χαλκηδειά.

ΑΠΟ ΟΧΤΩ ένα πάνε οι ελιές, μου παραπονέθηκε. Άσε που δεν έχουν μείνει ούτε οι μισές στα δέντρα, συμπλήρωσε. Είναι όμως ακριβό το λάδι, πιο ακριβό απ' το νερό εν πάση περιπτώσει, του επισήμανα. Χαμογέλασε πικρά και δεν μ΄απάντησε.

ΤΟ ΘΕΜΑ του Εφετείου και πάλι επι τάπητος. Δουλειά δεν έχει να κάνει ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης κι είπε να κάνει τη χάρη στους Ηρακλειώτες και Λασιθιώτες δικηγόρους και να βγάλει για χάρη τους τα κάστανα απ' τη φωτιά. Τι είχε τι έχασε αυτός;

ΚΛΕΙΝΟΥΝ όλα τα σχολεία! Στις 23 Δεκεμβρίου για τις διακοπές των Χριστουγέννων ή πιο μπροστά λόγω γρίπης;

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ με ένα ακόμα "κουφό" του Παυ(β)λή Πολυχρονάκη. Τίτλος του "Η γομολάστιχα του σερίφη". Πάμε. "Βεβαίωση σερίφη ήταν λανθασμένη/ είχε γράψ' ως χήρα μία παντρεμένη./ Μόλις τ' αντελήφθη τον σύζυγο σκοτώνει/ κι έτσι την βεβαίωση την επιδιορθώνει." Με ξεκούφανες, Παυ(β)λή! Αλλού γι' αλλού εσύ!

ΦΤΑΝΟΥΝ δεν φτάνουν τα 16.000 τα γαϊδούρια που έχουν απομείνει στην Ελλάδα, απ' τα 508.000 που ήταν το 1950, όπως μας πληροφόρησε προ ημερών το "Έθνος". Τα δίποδα γαϊδούρια δεν τα μέτρησαν βέβαια.

ΕΚΤΗ ΜΕΡΑ χωρίς τηλέφωνο και βέβαια χωρίς σύνδεση με το Διαδίκτυο χθες. Ας το δω θετικά. Για δέκατη έκτη μέρα δεν έχει σύνδεση ο γείτονας μου ο Μήτσος. ΟΤΕ, το μεγαλείο σου!

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ Βλαχάκη, συγγραφέα-ποιήτρια-ηθοποιό, Χανιά: Μπορεί να ’σαι γεννημένη ποιήτρια, όμως και στο μυθιστόρημα και στο παραμύθι και στο διήγημα τα καταφέρνεις εξίσου καλά. Απού φελά παντού φελά. Αληθινά ποιήματα τα εφτά διηγήματά σου που συμπεριέλαβες στο τελευταίο σου βιβλίο "Χρονιάρες μέρες" που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις.

ΚΑΠΟΤΕ ένας κινέζος άρχοντας κάλεσε στο μέγαρό του τον μεγάλο φιλόσοφο Λάο Τσε και του έδειξε τη συλλογή των πανάκριβων κοσμημάτων που είχε: "Ευχαριστώ που είχες την καλοσύνη να μοιραστείς μαζί μου τα πολύτιμα αυτά αντικείμενα", του είπε. "Εγώ δεν είπα ότι τα μοιράζομαι μαζί σου", του είπε ο άρχοντας. "Μα μου επιτρέψατε να τα δω, να κάνω δηλαδή, ό,τι κάνετε κι εσείς" του απάντησε ο Λάο Τσε.

“Υστερα από τριάντα χρόνια/ κατέβασα τα κάδρα από τους τοίχους./ Τα σημάδια -στόματα ανοιχτά- με φώναξαν/ μ' όλα μου τα ονόματα./ Τα κάδρα τα κρέμασα με ακρίβεια στη θέση τους./ Έπρεπε να κλείσω γρήγορα τα στόματα./ Για μετακόμιση ούτε κουβέντα”.
Το ποίημα "Σημάδια" της Μαρινέλλας Βλαχάκη.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(hppt://petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

Στα πεταχτά

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΕΦΤΑ ΜΟΛΙΣ μέρες έμειναν μέχρι τα Χριστούγεννα, λείπει, όμως, ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος. Τον εσωτερικό χριστουγεννιάτικο διάκοσμο εννοώ. Ολο στην μεμψιμοιρία είμαστε, για να μην πω στη μαύρη απελπισία. Χρειαζόμαστε μια δεύτερη ανάγνωση των πραγμάτων. Μια όσο γίνεται χριστουγεννιάτικη ανάγνωση. Πάντα μας περιμένει στη σπηλιά της Βηθλεέμ το αστέρι της ελπίδας.
ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ της πρόσκλησης για διάλογο που έκανε ο Πρωθυπουργός προς τους κοινωνικούς εταίρους... Στον απόηχο του συμβουλίου των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας... Στον απόηχο της αντίδρασης των διεθνών αγορών ύστερα από τις ανακοινώσεις του Πρωθυπουργού... Ο απόηχος, του απόηχου, τον απόηχο, ω απόηχε!
ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ όλοι και στη μέση ο Μανώλης. Αν υποθέσουμε ότι ο Μανώλης είναι η προσωποποίηση της διαφθοράς.
ΕΛΛΗΝΑΣ... ελληνότατος (τί λέξη!) αποδεικνύεται ο Χοακίν Αλμούνια. Τη μια το παίζει με τις δηλώσεις του... Αλμουνιάδης, την άλλη... Αλμουνόπουλος και την παράλλη... Αλμουνάκης. Βρε, μήπως είναι... Δαναός και πρέπει να φοβούμαστε τα δώρα του;
Η ΝΤΟΡΑ και ο Σαμαράς, ο γεις τ’ αλλού κοντράρει/ και το ΠΑΣΟΚ χαμογελά και βγαίνει για... σαφάρι. Μάλλον κακό, για να μην σου πω πολύ κακό, δίχως μάλλον, για τον τόπο είναι αυτό, Ηλία Σταματάκη. Δίχως δυνατή αντιπολίτευση, κακή κυβέρνηση θα ’χουμε. Νομίζω.
Ο ΣΑΒΒΑΣ Τσιτουρίδης αμάρτησε για το παιδί του και παραιτήθηκε. Ο Ντίνος Ρόβλιας αμάρτησε για ψηφοφόρους του και παραιτήθηκε. Βίοι παράλληλοι!
ΠΡΟΧΩΡΩ ΠΑΡΑΚΑΤΩ στη δημοσίευση του δεύτερου απ’ τα 12 κουφά που μου έστειλε ο Παυ(β)λής Πολυχρονάκης. Οσοι δεν θέλετε να το διαβάσετε, κλείστε τα μάτια σας και προσπεράστε το. Για να πω κι εγώ, το κουφό μου...
ΨΑΡΙΑ, ΠΟΥΛΙΑ και ζώα σαν είχανε φωνή/ και δεν μιλούσαν μόνο κότες και πετεινοί,/ πετεινός σε γάϊδαρο ήτανε καβάλα/ και του είπε ο γάιδαρος: Μίλα ρε κεφάλα. Το “κουφό” του Παβλή που λέγαμε. Τίτλος του: “Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό... κεφάλα”.
ΚΑΙ ΜΙΑ, ΚΑΙ ΔΥΟ, και τρεις και τέσσερις και πέντε μέρες (δέκα και βάλε για τον γείτονά μου τον Μήτσο!) δίχως τηλέφωνο. Καλωδιακή βλάβη και τα σκυλιά δεμένα! Με τα καλώδια των τηλεφωνικών μας γραμμών βεβαίως, βεβαίως.
ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ, ποιητή, Χανιά: Πιστεύω κι εγώ, όπως εσένα ακράδαντα αυτό που είπε ο Σατωμπριάν και το έβαλες προμετωπίδα στην ποιητική σου συλλογή “Αδεια εξόδου” που μόλις κυκλοφορήθηκε απ’ τις εκδόσεις “Οδός Πανός”. Τω όντι ο θάνατος δεν μας καταστρέφει, αλλά απλώς μας κάνει αόρατους. Και μας βλέπουν, και μας ακούνε, και μας διαβάζουν οι αγαπημένοι μας, λοιπόν. Πώς να μην διαβάσει μαζί με όλους εμάς τα που της γράφεις η Δέσποινα!
ΟΤΑΝ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ της Αγγλίας Κάρολος ο Β’ γύρισε στον θρόνο του, μετά την επανάσταση του Κρόμγουελ πρόσφερε στον μεγάλο ποιητή Μίλτωνα (τον δημιουργό του “Απολεσθέντος Παραδείσου” ) μια κρατική θέση απ’ την οποία θα μπορούσε να αποκτήσει πολλά χρήματα. Η γυναίκα του Μίλτωνα, που ήταν φιλόδοξη και φιλοχρήματη, τον συμβούλευσε να την δεχθεί. Ο ποιητής όμως την αρνήθηκε λέγοντάς της: “Εσύ ονειρεύεσαι το πολυτελές αμάξι και τ’ ακριβά φορέματα. Εγώ όμως ένα όνειρο μόνο έχω: Να ζήσω και να πεθάνω σαν τίμιος άνθρωπος.”
“Καθημερινά την ώρα που βραδιάζει/ Σου γράφω τα νέα της ημέρας/ Κι ύστερα τρέχω να προλάβω/ Το ταχυδρομείο ανοιχτό/ Να ζυγίσουν το φάκελο/ Μήπως είναι υπέρβαρος/ Ομως πάντα σαν κι εσένα ελαφρύς είναι/ Γι’ αυτό για να μην χαθεί/ Τον στέλνω συστημένο/ Ελπίζω μόνο να σε βρουν/ Μέσα στους τόσους που μαζευτήκατε εκεί πέρα”
Το ποίημα “Καθημερινά την ώρα που βραδιάζει” του Λεωνίδα Κακάρογλου. Από την ποιητική του συλλογή “Αδεια εξόδου”

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(hppt://petaxta.blogspot.com)

Eυθύβολα και μη...
Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr

Μία... κουβέρτα
Είναι τέτοια η εποχή μας κι οι ρυθμοί της που δεν... αφήνουν αρκετό χρόνο για να ακούσεις τον διπλανό σου, να αφουγκραστείς τα που έχει να σου πει! Τον πόνο του, την αγωνία του, την ένστασή του, ακόμη κι εκείνη τη μιζέρια του! Την δική του -κατάδική του- διαφορετικότητα που οι περισσότεροι ενδεχομένως ακόμη και μέσα στο στενότερο περίγυρό του αγνοούν, ακριβώς γιατί δεν έχουν το χρόνο να ακούσουν!
...Πορείες μοναδικές και μοναχικές χαράσσει ο καθένας μας που όταν κάποια στιγμή βρεθούν σε απόσταση αναπνοής -απέναντι-
όπως τα ομώνυμα απωθούνται και αλλάζουν κατεύθυνση για να ξανακάνουν το ίδιο, λίγο αργότερα, στην επόμενη συνάντηση!
...Καταννοώ αλλά μέχρι εκεί, μπορεί και να συμπονέσω αλλά πάλι ως εκεί! Συμπάσχω, συμμετέχω έως ότου συναντήσω μια επόμενη καθημερινή ιστορία κάποιου που στο λίγο χρόνο που θα του αφιερώσω, με κάνει ασυνείδητα-συνειδητά να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητές μου, να αναθεωρήσω κάποιες απόψεις μου, να ομολογήσω τα λάθη μου, να συλλογιστώ τη δική μου πραγματικότητα-καθημερινότητα, να...
Οπως κι εγώ, έτσι όλοι μας στροβιλίζομαστε γύρω από κοινούς άξονες, γύρω από όλα αυτά τα συμβαίνοντα σε μια τέτοια
κοινωνία όπως η σημερινή!
...Ψάχνοντας απαντήσεις, ερευνώντας τα ερωτηματικά, δίνοντας κάποιες πρόσκαιρες ή μόνιμες λύσεις, χαρίζοντας κάποιες μικρές ευτυχισμένες στιγμές όταν βοηθάς -όπως μπορείς- με μια προσευχή, με κάτι πιο λίγο κι από αυτή, κάποιους που αντικειμενικά τις χρειάζονται!
...Κι όλα καλά, όλα άγια, άγιες ημέρες έρχονται σε
ένα κόσμο άδικο, παράλογο, άγριο!
Σκοτεινιάζει το βλέμμα και πάλι! Από κάποια χαραμάδα ελπίζω να δω λίγο να αχνοφαίνεται κάποιο φως! Ενα έστω ίχνος ελπίδας για να συμβούν τα πιο απλά!
Εκείνα που θα φτιάξουν έστω και λίγο τον κόσμο του Βασίλη που είναι η τρίτη η τέταρτη(;) χρονιά του που κοιμάται έξω δίχως ένα κεραμίδι να τον σκεπάζει!
Ναι, ευκαιρίες ίσως του δόθηκαν να μη γυρίζει σα το σκυλί από δω κι από κει! Ισως και να μην έχει την δύναμη να τις κρατήσει, ίσως πολλά κι άλλα πολλά!
Ομως ποιος μπορεί να κρίνει τις αιτίες, τις τις δυνάμεις του καθενός!
Στην προσευχή μου -εκτός άλλων- "παρακαλώ Θε μου" να σταματήσει εκείνος ο... "άλλος"-ο άγνωστος να αρπάζει την κουβέρτα του Βασίλη! Είναι η δεύτερη που του παίρνει μέσα σε λίγες ημέρες! Ισως κι εκείνος ο "άλλος" ανάγκη να την έχει!
Ποιος ξέρει, ίσως και περισσότερη απ’ ό,τι ο Βασίλης!
Ποιος είμαι ’γω που θα κρίνω την πράξη του άλλου; Δεν βρέθηκα ποτέ στα παπούτσια του! Μια λύση θέλω, μακάρι να βρεθεί...

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
KANEI κρύο, κάνει τσίφι/ για το δόλιο το κοτσίφι! Το ξέρω ότι την ξέρετε αυτή την παροιμιώδη φράση. Δεν ξέρετε όμως ότι εγώ την χρησιμοποιώ, αρχίζοντας σήμερα τη στήλη, μεταφορικά. Να σας βοηθήσω. Στην οικονομική κατάσταση αναφέρομαι. Στα χάλια που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, δηλαδή.
ΒΡΕΧΕΙ, βρέχει και χιονίζει/ κι ο παπάς χειρομυλίζει. Και η γάτα μαγειρεύει/ και ο ποντικός χορεύει. Εντάξει, τώρα, το καταλάβατε ότι κι αυτήν την παροιμιώδη φράση επίσης μεταφορικά την χρησιμοποιώ. Βουλωμένο γράμμα, διαβάζετε...
ΠΟΙΟ είναι το δόλιο το κοτσίφι; ΠοιOς έιναι ο παπάς που χειρομυλίζει; ΠοιA είναι η γάτα που μαγειρεύει; ΠοιOς είναι ο ποντικός που χορεύει; Τρείς ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις. Εδώ σας θέλω.
ΕΝΤΑΞΕΙ το δόλιο το κοτσίφι είναι ο ελληνικός λαός. ΠοιOς όμως είναι ο παπάς που χειρομυλίζει; ΠοιA είναι η γάτα που μαγειρεύει; ΠοιOς είναι ο ποντικός που χορεύει; Η Κυβέρνηση της χώρας; Η Κομισιόν; Οι οικονομικοί κύκλοι; ΠοιOς είναι τι;
ΒΛΑΣΤΗΜΟΥΝ, λέει, οι κουτόφραγκοι την ημέρα που μπήκε στην ζώνη του Ευρώ η Ελλάδα. Ανάθεμα στην ώρα, κατάρα στη στιγμή, λένε, λέει. Ας πρόσεχαν! Ο ύστερος μετανιωμός τους ένα ευρώ δεν κάνει!
ΜΙΑ ΘΕΣΗ σκιώδους υπουργού κι ο κόσμος όλος! Το όνειρο των νεοδημοκρατών βουλευτών. Απ΄ τα σαλόνια στα αλώνια! Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!
ΜΙΑ ΝΤΟΥΖΙΝΑ "κουφά" μου έστειλε για δημοσίευση ο εκ των εκλεκτών συνεργατών της στήλης, γνωστός τοις πάσι και μη εξαιρετέος εξαιρετικός σατιρικός ποιητής Παυ(β)λής Πολυχρονάκης. "Είν' τα κουφά, απ' τα κουτά τα πιο κουτά/ έχουν ειρμό κι είναι στρωτά και δυνατά", γράφει προλογίζοντάς τα. Δείγμα γραφής "Ο χασονίκης": Των αθλητών τις πλάτες/ συνέχεια μετράς/ μα τρέφεις αυταπάτες/ και λες ότι γλιστράς...
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ Ζουλού/ δεν είμαστε Παπούα/ είμαστε οι άγρια φυλή των Λιλιπούα! Άλλο πάλι και τούτο.
ΒΡΟΧΗ πέφτουν τα στοιχήματα. Πρώτα θα χρεωκοπήσουμε και μετά θα τελειώσει ο διάλογος ή πρώτα θα τελειώσει ο διάλογος και μετά θα χρεωκοπήσουμε; Παλιές μας τέχνες κόσκινα. Και τα στοιχήματα, και ο διάλογος (αυτόν που εμείς θεωρούμε διάλογο τέλος πάντων) και η χρεωκοπία.
ΠΟΙΑ σχολεια μένουν ανοιχτά και όχι ποια είναι κλειστά θα πρέπει να ανακοινώνει η Νομαρχία. Είναι κι αυτή μια πρόταση...
ΚΑΤΕΡΙΝΑ Τασσοπούλου, δημοσιογράφο εφημ. "Θεσσαλία", Βόλος: Σ' ευχαριστώ πολύ και δια της στήλης τόσο για την εγγραφή σου στον κατάλογο των αναγνωστών του Ιστολογίου μου, όσο και για τα μηνύματα και το σχόλιό σου. Εις το επανιδείν εν Χανίοις. Τα εγκαίνια του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου στις 24 Ιανουαρίου είναι μια καλή ευκαιρία.
Ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ λίγο πριν δώσει εντολή στους στρατηγούς του να χτυπήσουν τους στασιαστές της Στάσης του Νίκα είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τον θρόνο και να φύγει. Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα όμως τον έπεισε ν' αλλάξει την απόφασή του λέγοντας του μεταξύ των άλλων: "Όποιος γεννήθηκε, αναπόφευκτα θα πεθάνει. Στο βασιλιά όμως είναι αδικαιολόγητη η φυγή. Εγώ δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς την πορφύρα, ούτε επιθυμώ να ζήσω την ημέρα που δεν θα με αποκαλούν βασίλισσα."
“...Κι όλα μέσα στον χείμαρρο της λιακάδας ξένα,/ άγνωστα κεφάλαια από παράδεισο λησμονημένο,/ εικόνες, συνομιλίες, εκδρομές, ταξίδια αφέγγαρα/ κι εσύ ασυγχώρητος από βέβαιες πράξεις/ κινήσεις άβουλες ανάμεσα στο μηδέν και σε μια γιορτή,/ που δεν ήπιες ποτέ μαζί της ούτε νερό, ούτε κρασί,/ εξόν από συγκινήσεις μάταιες πικρές στη γεύση...”
Από το ποίημα του Χρήστου Κουλούρη "Απομεσήμερο"

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ

ΣΤΑ ΠΕTΑΧΤA

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, τι έρχονται, ήρθαν κιόλας και η αγορά στηρίζει όλες τις ελπίδες της για μια κάποια κίνηση στο 13ο μισθό. Ευτυχώς, καλώς εχόντων των πραγμάτων, δεν προλαβαίνουν να τον καταργήσουν, τουλάχιστον για εφέτος. Μέχρι του χρόνου, βλέπουμε. Απού ζει, μεταζώνεται. Αν δεν του ‘χουν πάρει τη ζώνη, βέβαια.

ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ μια κρύα, μια ζεστή μια κρύα, μια ζεστή μια κρύα! Στην γραμμή που ακολουθούν απέναντι στην ελληνική οικονομία οι ευρωπαίοι εταίροι μας κι εγώ. Και έτσι και γιουβέτσι και στο τέλος ό,τι βρέξει.

ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ μάς το παίζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας! Μια άποψη. Εταίροι μάς το παίζουν οι Ευρωπαίοι κηδεμόνες μας. Μια άλλη άποψη. Απ’ τις προστάτιδες δυνάμεις στις κηδεμονεύουσες εταιρείες.

ΗΡΕΜΟΥΝ οι αγορές, αγριεύουν οι πολιτικοί, αγριεύουν οι αγορές, ηρεμούν οι πολιτικοί. Κανένα πρόβλημα μ’ αυτό το παιχνίδι. Την ταυτόχρονη αγριάδα των φράγκικων αγορών και των φράγκων πολιτικών να φοβάστε!

ΘΑ ΓΙΝΕΙ ή δεν θα γίνει της Ιρλανδίας; Κι αν μεν δεν θα γίνει, που δεν το βλέπω, έχει καλώς. Αν όμως γίνει, που το βλέπω να γίνεται, θα μείνει τουλάχιστον σαν παρομοιώδης φράση; Πώς έμεινε το “Εγινε της Κορέας”, δηλαδή;

ΕΒΓΑΛΑΝΕ και αρχηγό κι εδά γελά η χώρα/ άλλοι ‘ναι με τον Σαμαρά και άλλοι με την Ντόρα. Κατά τον μαντιναδολόγο της στήλης, τον Ηλία Σταματάκη. Κατά την MRB πάντως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η αξιολόγηση για την εκλογή Σαμαρά κρίνεται θετική από το 70,4% του συνόλου των πολιτών.

ΣΥΖΗΤΩ, ΣΥΖΗΤΑΣ, συζητά, συζητούμε, συζητάτε, συζητούν! Ελλάδα: η χώρα των συζητήσεων σε ενεστώτα χρόνο. Συζήτηση, το αγαπημένο σπορ των Ελλήνων.

ΛΑΔΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΥΝΗΣΙΑ! Οσονούπω θα το δούμε στα ράφια των εν Ελλάδι καταστημάτων. Αν δείτε τι εκτάσεις με ελιές καλλιεργούν και πώς τις καλλιεργούν στην Τυνησία, συγγνώμη για την έκφραση, αλλά θα τα παίξετε. Αλλο πράγμα!

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ Μιχαήλ τον ανεβάζουν, αυτοκράτορα Μιχαήλ τον κατεβάζουν ορισμένοι τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τελευταία. Πάλι καλά που δεν τον λένε... παρακράτορα. Πάντως λίγο “κράτει” χρειάζεται και εκ μέρους του.

ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΑΝΕΜΙΖΟΥΝ στον αέρα/ έπειτα από χρόνια υπάρχει ακόμα άνεμος/ δυστυχώς όχι πλέον και μαλλιά. Ενα από τα ποιήματα του νέου προέδρου της Ενωμένης Ευρώπης Ερμάν Γοαν ρομπόι. Μας καράφλιασε!

ΒΑΝΑ ΚΑΡΑΤΟΛΟΥ, εφ. “Αδέσμευτος Τύπος: “Καρατόλου και όχι Χαρατόλου είχα γράψει το επίθετό σου στο χειρόγραφο... Μεγαλειοτάτη! Ας όψεται ο ιός του κομπιούτερ που έκανε το “Κ” σε “Χ”. Ζητώ εκ μέρους του ταπεινά συγγνώμη. Χι χι χι!

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ του βιβλίου “Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ” Ιωνάθαν Σουίφτ, δεν ανεχόταν με τίποτα όσους καυχόντουσαν για την καταγωγή τους, χωρίς οι ίδιοι ν’ αξίζουν τίποτα. Κάποτε, λοιπόν είπε γι’ αυτούς και το εξής: “Αυτοί που δεν έχουν τίποτα άλλο να δείξουν, παρά τη δόξα των προγόνων τους μοιάζουν με την πατάτα. Οπως ξέρετε το τμήμα της πατάτας που αξίζει βρίσκεται στο χώμα ενώ πάνω απ’ το χώμα βρίσκονται τα άχρηστα πράσινα φύλλα.

... “Η καλύτερη μεταφορά εδώ είναι η κυριολεξία: (ο εγκέφαλός μας συνηθίζει γρήγορα/ τα υλικά παιχνίδια που δημιουργεί/ είναι έτοιμος για καινούργια με τον ίδιο λάθος τρόπο./ Η φύση μιλάει με την εξέλιξη/ την ομορφιά έξω απ’ την ισορροπία/ γι’ αυτό σήμερα το πρωί η καταιγίδα/ σκόρπιζε φοβέρες και δυσπρόφερτα σύμφωνα/ ως τα βουνά απέναντι./ Ιδέες άλλες δεν έχει”
Από το ποίημα του Γιάννη Φίλη “Είδη”

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει
ο Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

Ο ΝΟΥΣ μου στη Τυνησία ακόμα... βόσκει, πλην όμως ανάγκη πάσα να επιστρέψω σήμερα και στα καθ' ημάς. Στην τρέχουσα καυτή, τι καυτή, ζεματιστή πρέπει να γράψω, ελληνική πραγματικότητα. Το "και" μπροστά από το "καθ' ημάς" σημαίνει βέβαια ότι επιτρέπω στο μολύβι μου κάποιες παρασπονδίες, κάποια ξεστρατίσματα κατά Τυνησία μεριά.

ΜΠΟΡΕΙΣ να χρησιμοποιήσεις όποιο ήχο θέλεις, φτάνει να προειδοποιήσεις, σύμφωνα με την Λογική του Red Rouyal. Με την έννοια αυτή η παραπάνω προειδοποίηση. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.

ΑΝ ΔΕΝ σπάσεις αυγά δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα. Εκ των ων ουκ άνευ αυτό. Ωστόσο, πάμπολλες φορές, για να μην πω τις περισσότερες, συμβαίνει να μην κάνεις ομελέτα κι ας έχεις σπάσει τ' αυγά. Αυτό σαν μια πρώτη γενική τοποθέτηση σχετικά με τον περίφημο διάλογο για το ασφαλιστικό. Αχ, αυτή η συνταγή της ομελέτας!

ΣΕ ΚΛΟΙΟ η ελληνική οικονομία. Σε πολιορκία η ελληνική οικονομία. Σε ασφυξία η ελληνική οικονομία. Κατά κρημνών η ελληνική οικονομία. Ψυχομαχεί η ελληνική οικονομία. Την πήρε ο διάολος και την σήκωσε την ελληνική οικονομία. Έξι οι τίτλοι σε κλιμακωτό σχήμα. Προς επιλογήν.

ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ πόλη, λέει, η Αθήνα. Βουνά τα σκουπίδια της. Είναι να μην πηγαίνει ο νους μου στην πρωτεύουσα της Τυνησίας, την Τύνιδα! Ούτε δείγμα σκουπιδιού δεν συνάντησα στους δρόμους της. Εκεί να δείτε τι πάει να πει ευρωπαϊκή πόλη!

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ, Θεούλη, το καλό μου/ στείλε το ιό της γρίπης στο σχολειό μου! Όλο και περισσότερα παιδιά ακούει τελευταία ο καλός Θεούλης. Όλο και περισσότερα σχολεία κλείνουν τελευταία λόγω του ιού της γρίπης.

Η ΜΕΓΑΛΗ επιστροφή του Αθανάσιου Καρούντζου στην Περιφέρεια Κρήτης. Γενικής αποδοχής το πρόσωπό του και καθολικής αναγνώρισης το έργο του, την τετραετία 2000-2004. Καρουντζάκη, για να τονίσει, εκτός απ' την αγάπη του για το νησί μας και την κριτικά κρητική του στάση τον αποκαλούσε ο τ. νομάρχης Χανίων Γιώργος Κατσανεβάκης.
Να μου φιλήσεις τσ' όμορφες σ' όλην την Τυνησία/ κι ανε σου πουν πως γέρασες μη δώσεις σημασία. Η δεύτερη μαντινάδα που μου έστειλε ο Ηλίας Σταματάκης, όντας στην Τυνησία. Ουδέν σχόλιον εκ μέρους μου.

ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΩ όλα όσα ειπώθηκαν για τον Χαράλαμπο Σκριβιλιωτάκη στην τιμητική εκδήλωση που του έγινε στο Ωδείο, κι απ' την οποία λόγω ανειλημμένης υποχρέωσης απουσιάζα. Και με τα δύο μου χέρια το υπογράφω πάντως αυτό που είπε για τον τιμώμενο η Πηνελόπη Ντουντουλάκη. Το όντι "άνθρωπος των ανυποχώρητων και αξεθώριαστων οραμάτων" ο Χαράλαμπος Σκριβιλιωτάκης.

ΚΑΠΟΤΕ είχε πέσει λιμός στην Αντιόχεια κι ο επίσκοπος της πόλης Μελέτιος έκανε έκκληση στους πλούσιους να προσφέρουν. Πολλοί πλούσιοι συμμορφώθηκαν σ' αυτήν την παράκληση. Ένας όμως που ήταν φιλάργυρος και υποκριτής απάντησε ότι δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει παρά τις προσευχές του. Ο έπαρχος τότε Ευτύχιος διέταξε να κατασχεθούν όλα τα τρόφιμα που είχε στο υπόγειο του μεγάρου του, και του διαμήνυσε: "Οι προσευχές σου θα πιάσουν τόπο, τώρα που θα τις κάνεις νηστεύοντας".

“Συνωστισμός στους διαδρόμους από παιδιά/ σε στιγμή βίαιης εισαγωγής των στο σύστημα/ τότε που γλαρώνουν στη θέα αστικής ηθικής./ Στο σκουρόχρωμο μωσαϊκό του δαπέδου βαλ πλανέ/ προσγειώνονται άναρχα και χωρίς τάξη/ αραχνοΰφαντες νιφάδες πάλλευκοι αντιδρώντας στην απόγνωση.”
Άτιτλο ποίημα του Χαράλαμπου Σπ. Σκριβιλιωτάκη ("Δημιουργία και άλλα ποιήματα", Χανιά 2001)

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει
ο Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ από την Τυνησία προχθές, ύστερα από έξι μέρες παραμονή στην χώρα αυτή και επιστροφή στην στήλη από σήμερα, ύστερα από δύο απουσίες του Σάββατου και την Τρίτη, 5 και 8 Δεκεμβρίου αντίστοιχα. Σαλάμ μαλέκουμ, λοιπόν! Για να απευθυνθώ στο γνωστό ωραίο αραβικό χαιρετισμό, που χρησιμοποιείται οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας από τους Άραβες και σημαίνει επακριβώς "ειρήνη σ' έσας".

ΣΑΛΑΜ μαλέκουμ επίσης, Νατάσα Σινιώρη από την "Καθημερινή", Νατάσα Παπανικολάου από το "Έθνος", Νιόβη Καραπιπέρη από το "7 μέρες TV", Θάνο Περβολαράκη από την "Πατρίδα" (Ηρακλείου), Χρήστο Φρούσιε από το "Έπαθλο" (Ναυπλίου), Σωτηρία Λαρίγκα από τον "Αγγελιοφόρο" (Θεσσαλονίκης), Κατερίνα Τασσοπούλου από την "Θεσσαλία" (Βόλου), Βάνα Χαρατόλου από τον "Αδέσμευτο Τύπο" και Ιωάννα Γκουμούζα από το "Αθηνόραμα". Τι εικόνες και τι ήχους, τι χρώματα και τι αρώματα, τι γεύσεις και τι εμπειρίες μοιραστήκαμε! Πόσο ωραία περάσαμε!

ΣΑΛΑΜ μαλέκουμ, Μωχάμετ Μπασάρ, που ως υπεύθυνος από την πρεσβεία της Τυνησίας γι' αυτήν μας την επίσκεψη, ήσουν στην κυριολεξία επί ποδός 24 ώρες το 24ωρο για να επιλύσεις το όποιο μας πρόβλημα, να ικανοποιήσεις την όποια επιθυμία μας, να ανεχθείς την όποια παραξενιά μας! Ελληνίδα γυναίκα έχεις, μας καταλαβαίνεις! Σιούκραν ζεζίλαν για όλα! Απ' τα βάθη της καρδιάς μας, απ' τα φυλλοκάρδια μας, "σιούκραν ζεζίλαν"!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ πολύ, πάει να πει το "σιούκραν ζεζίλαν" για να σας το μεταφράσω αμέσως και να μην μείνετε με την απορία. Δεν είμαι καλός στις ξένες γλώσσες. Πως λένε το "ευχαριστώ πολύ", όμως στ' αραβικά έπρεπε ανυπερθέτως να το μάθω. Για να το χρησιμοποιήσω εκ μέρους όλων των μελών της ελληνικής δημοσιογραφικής αποστολής για την προβολή του τουρισμού της Τυνησίας και δια του Τύπου!

ΧΘΕΣ βράδυ σ' είδα στ' όνειρο και ναργιλέ ρουφούσες/ και κελεμπία όμορφη, Βαγγέλη μου φορούσες! Μια απ' τις μαντινάδες που μου έστειλε, μέσω κινητού όπως πάντα ο Ηλίας Σταματάκης, όντας στην Τυνησία. Το τι έγινε όταν τη διάβασα, μαζί με τις υπόλοιπες στους άλλους δεν περιγράφεται!

ΕΧΕΤΕ απορία αν "ρούφηξα" ναργιλέ κι αν φόρεσα κελεμπία, το ξέρω! Σιγά σιγά και με το μαλακό. Κι αν έχω να γράψω για την επίσκεψή μου στην άγνωστη για μένα, με τα χίλια και ένα πρόσωπά της, Τυνησία σε άλλη στήλη! Όταν ζεσταθούν οι λέξεις...

Η ΙΔΡΥΣΗ της Καρχηδόνας συνδέεται με την Διδώ την πριγκίπισσα της Τύρου. Κυνηγημένη από τον αδελφό της τον Πυγμαλίωνα, ο οποίος σκότωσε τον άνδρα της, η Διδώ εγκατέλειψε την πατρίδα της. Όταν έφτασε στη σημερινή Τυνησία, παρακάλεσε τον τοπικό ηγεμόνα να της δώσει ένα κομμάτι γη που να χωρά στο τομάρι ενός ταύρου. Η Διδώ έκοψε το τομάρι σε στενές λωρίδες και το χρησιμοποίησε για να κυκλώσει μια ολόκληρη περιοχή που αργότερα έγινε το φρούριο της Καρχηδόνας, η Βύρσα.

“...Τότε ρώτησα τη γη: Μάνα σιχαίνεσαι την ανθρωπότητα; Και η γη απάντησε: Ευλογώ ανθρώπους με υψηλές φιλοδοξίες,/ που δεν δειλιάζουν στον κίνδυνο./ Καταριέμαι ανθρώπους έξω από τα σημάδια της εποχής,/ ανθρώπους που κάθονται σαν πέτρες./ Κανένας ορίζοντας δεν ανατρέφει ένα νεκρό πουλί/ η μέλισσα θα επιλέξει να φιλήσει ένα ζωντανό λουλούδι...”
Από το ποίημα του τυνήσιου ποιητή Αμπού Αλ-Κάσιμ Σάμπι
“Το θέλημα της ζωής”
(http:noctoc.blogspot.com)

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

Ευθυβολα και μη...

Eυθύβολα και μη...
Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr

Η παγκόσμια ημέρα
της παγκόσμιας ημέρας...
...Και για όσους δεν το ξέρουν ή δεν το 'χουν πληροφορηθεί: σήμερα, 9 του Δεκέμβρη είναι "η διεθνής ημέρα κατά της διαφθοράς".
Δεν μπορείτε να καταλάβετε τη χαρά μου! Εκπέμπω... μια λάμψη, άλλο πράγμα, για τούτο το απρόσμενο δώρο· να δώ κάπου στο διαδίκτυο την συγκεκριμένη είδηση, να την "αλιεύσω" και να διαβάσω όλο το κατεβατό το σχετικό, για το οποίο δεν θα αναφέρω εδώ ούτε το ελάχιστο, κι ο νοών νοείτω!
Χαρά απερίγραπτη η χθεσινή, το λοιπόν, κι έπειτα έκανα μια μικρή παύση να ηρεμήσω και να αρχίσω να οργανώνω τις σκέψεις μου και να τις καταγράφω, εμφανώς ικανοποιημένος που το θεματάκι της στήλης εξασφαλίστηκε!
Σας εξέπληξα, έτσι δεν είναι; Εγώ τουλάχιστον μιαν έκπληξη την... έπαθα, διότι διαβάζοντας όλα τα σχετικά και διάφορα για τους σκοπούς που... υπάρχει στη ζωή μας και αυτή η "Διεθνής ημέρα", μου 'ρθαν πολλά κατά νου και μέσα σ' αυτά και η παροιμία: όλα τα 'χε η Μαριορή μόνο ο φερετζές της έλειπε!
Τουτέστιν, δε μας φτάνει που ζούμε μέσα στη διαφθορά και το ξέρουμε, και το... παλεύουμε, και το "ανεχόμαστε", αλλά επιπλέον φτάσαμε και στον παραλογισμό να το... "γιορτάζουμε" κιόλας, όσοι το "γιορτάζουμε"!
Αφού, έτσι μού 'ρχεται να βγω στους δρόμους και να τραγουδήσω το σουξέ του Καλλίρη εν έτει '93 "γιορτάζω, γιορτάζω/ μ' ακούτε που το φωνάζω;/ θα διασκεδάζω ως το πρωίίί!".
Και μετά τη διασκέδαση, το πρωί της 10ης Δεκεμβρίου θα ξαναγυρίσω πίσω στις άλλες 364 ημέρες της... διαφθοράς, περιμένοντας την επόμενη "Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς της 9ης Δεκεμβρίου του 2010 για να το ξαναγιορτάσω...
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι ίσως λανθασμένα να την αποκαλώ "γιορτή" αφού γιορτή δεν είναι αλλά και πώς να τη αποκαλέσω; Να την πω επέτειο; Ούτε επέτειος είναι!
Ισως γι' αυτό εκείνοι που την... εφηύραν -διότι περί μεγίστης εφεύρεσης μου μοιάζει- την τοποθέτησαν στη κατηγορία "Παγκόσμιες ημέρες"!
Αποτέλεσμα αυτού; Κάθε ημέρα του χρόνου να είναι πια αφιερωμένη σε πάνω από μία, δυο, τρεις, τέτοιου είδους "Παγκόσμιες ημέρες"!
Οφείλω όμως να αναφέρω και τούτο ως τελευταίο για όσους το γιορτάσουν, ότι το θέμα του φετινού εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας κατά της Διαφθοράς είναι "μην αφήνετε τη διαφθορά να σκοτώνει την ανάπτυξη"!
Σημ.: Η ανάπτυξη μας μάρανε...

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

Το χρώμα της χαράς

Στο χορό των λουλουδιών
είμαι καλεσμένη.
Κι έχω πρόβλημα μεγάλο
τί χρώμα να βάλω!

Γύρεψα το κόκκινο.
Το φοράει η ροδιά.
Τ’ άσπρο που μου πάει,
η αμυγδαλιά!
Τα λιλά, τα θαλασσιά,
οι μικροί πανσέδες.
Και τα βυσσινιά
γιούλια, μενεξέδες!

Ντύθηκαν στο πράσινο
κάκτος και τριφύλλι,
κίτρινο και χρυσαφί,
χαμομήλια κι ήλιοι
και στα γκρίζα, στα σταχτιά
μια γερόντισσα ελιά!
Κι έχω πρόβλημα μεγάλο
στο χορό των λουλουδιών
τι χρώμα να βάλλω!

-Φόρα της χαράς το χρώμα!
Μου προτείνει η μαμά.
Που ταιριάζει μια χαρά,
σε λουλούδια και παιδιά!...

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "... και στη μέση η χαρά!" της Ευδοκίας Σκορδαλά Κακατσάκη που βραβεύτηκε στον πανελλήνιο διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς το 2008

Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Σε μια όμορφη βουνοπλαγιά τα ζώα του δάσους είχαν
χτίσει το σχολείο τους. Μικρό και κάτασπρο σαν συννεφάκι καλοκαιρινό. Με μια κατακόκκινη σκεπή που τη φορούσε λίγο στραβά στο κεφάλι του, όπως οι ναυτικοί τον σκούφο τους!..
Ο ήλιος έμπαινε από τα ανοιχτά πορτοπαράθυρά του και σχεδίαζε χρυσαφιές πεταλούδες στους τοίχους, στα μαλλιά και στα μάτια των μικρών μαθητών.
Ο αγέρας τρύπωνε μέσα κουβαλώντας στις φτερούγες του μπουκέτα με μοσχοβολιές από μέντα και θυμάρι, πεύκο και ρίγανη, πικροδάφνες κι αγριολούλουδα…
Ο Λυκούργος το λυκάκι και τα άλλα ζωάκια που πήγαιναν στο σχολείο, μάθαιναν του κόσμου τα πράγματα: Nα γράφουν και να διαβάζουν, να μετρούν και να λογαριάζουν, να ζωγραφίζουν, να χορεύουν, να τραγουδούν και να…παίζουν! Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Μαθαίνεται, μαθές, και το παιχνίδι!..
Μα το πιο σπουδαίο, νομίζω, απ’ όλα όσα μάθαιναν οι μικροί μαθητές στο σχολείο τους, ήταν να νοιάζονται και να αγαπούν ο ένας τον άλλο! Να είναι φίλοι καλοί κι αγαπημένοι! Η αγάπη που ένιωθαν, μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο στις καρδούλες τους.
Και σαν αόρατη χρυσή κλωστίτσα, έπλεκε δίχτυ και τύλιγε μέσα της τους μικρούς μαθητές και τη δασκάλα τους την κυρα Βάγια την κουκουβάγια…
Και κυλούσαν οι χρονιές ήσυχα και χαρούμενα σαν μικρά ποταμάκια…
Ώσπου ένα καλοκαίρι ήρθε στη βουνοπλαγιά η φωτιά!...

Από το καινούριο παραμύθι της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη,που μόλις κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις Άγκυρα

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

04/12/09

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΟΤΑΝ εσείς θα διαβάζετε τη στήλη "Στα πεταχτά", εγώ θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος θα είμαι στην Τυνησία και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα της, την Τύνιδα. Ίσως στο μουσείο Μπαρντό, με τη μοναδική, απ' ό,τι λένε, συλλογή ψηφιδωτών, ίσως στην παλιά Μεδίνα, ίσως στο μεγάλο παζάρι της πόλης. Μπορεί όμως να είμαι και στην αρχαία Καρχηδόνα και ν' αναζητώ τα ίχνη του Αννίβα ή να πίνω καφέ στο παραδοσιακό χωριό του Σιντί Μπου Σαΐντ. Εξαρτάται πότε, ποιa ώρα θα με διαβάσετε.

ΕΝ ΠΑΣΗ περιπτώσει και εν περιπτώσει πάση στην Τυνησία, ως φιλοξενούμενος, μαζί με μερικούς ακόμα δημοσιογράφους επαρχιακών εφημερίδων της πρεσβείας της Τυνησίας στην Αθήνα, θα είμαι καλώς εχόντων των πραγμάτων από χθες και θα μείνω μέχρι και τις 8 του μηνός. 'Αρα, λοιπόν, και επομένως, αύριο Σάββατο και την προσεχή Τρίτη, ξεχάστε με. Ραντεβού την Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου, πάντα θεού θέλοντος, λοιπόν.

ΥΠΑΡΧΕΙ το ενδεχόμενο να στείλω "στα πεταχτά" κάποιες απ' τις εντυπώσεις μου όντας στην Τυννησία; Χλωμό το βλέπω κι εντελώς χλωμό να στείλω τις "Εύφημες Μνείες" της Δευτέρας. Πάντως το "κολάι" μου σχετικά με τον "Παιδότοπο" το έκανα.

ΕΧΕΙ και η δημοσιογραφία τα τυχερά της, πώς δεν τα 'χει; Ένα ταξίδι στην Τυνησία αίφνης. Πήδους, τρόπος του λέγειν, έπαιζα απ' τη χαρά μου, όταν μου το 'πε ο Γιάννης Γαρεδάκης. Αυτό δα έλειπε, να κάνω και τα κακορέξια μου!
ΩΣΤΟΣΟ, οι εμβολιασμοί για τον ιό της νέας γρίπης συνεχίζονται και όσοι πιστοί προσέρχονται. Αν εμβολιάστηκα εγώ; Και βέβαια εμβολιάστηκα. Αυτό έλειπε να μην εμβολιαστώ και να με εμβολιάσουν στην όαση Τοζέρ!

ΣΑΝ ΑΛΛΟΣ Ιάσονας, ο των όποιων αραχνιασμένων οικονομικών μας υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ακολουθώντας τις συμβουλές του μάντη Φινέα πέρασε σε μια πρώτη φάση τις συμπληγάδες πέτρες του Γιούρογκρουπ και του Εκοφίν. Το ταξίδι για τη χώρα του Αιήτη, όπου το χρυσόμαλλον δέρας, ωστόσο, συνεχίζεται. Μακρύς, πολύ μακρύς ο δρόμος μέχρις εκεί.

ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ, κι εγώ, με τη σειρά μου, δια του Τύπου και τα δικά μου, εκ βαθέων, συγχαρητήρια στον και εκλεκτό, κι ίσως τον παλιότερο συνεργάτη της εφημερίδας π. Ιγνάτιο Χατζηνικολάου για την διεθνή αναγνώριση της προσωπικότητάς του. Πάντα και εν παντί άξιος!

Ο ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΣ στρατηγός Αννίβας, που πολλοί τον θεωρούν σχεδόν ισάξιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου έμεινε στην ιστορία πιο πολύ από τη φράση "Hannibal ante portas" (Ο Αννίβας μπροστά στις πόρτες μας) που φώναζαν τρομοκρατημένες οι Ρωμαίες, όταν είδαν ένα πρωί τα στρατεύματά του έξω από την πόλη τους. Στην ιστορία όμως είναι γνωστή κι άλλη μια φράση που αποδίδεται σ' αυτόν. Λένε ότι όταν ήταν γέρος πια και ζούσε στην αυλή του βασιλιά της Βιθυνίας Προυσία κι έμαθε ότι οι Ρωμαίοι ζητούσαν την παράδοση του, πριν πιει δηλητήριο και πεθάνει είπε: "Ας απαλλάξουμε τους Ρωμαίους από την ανησυχία, αφού δεν αντέχει η υπομονή τους να περιμένουν ένα γέροντα να πεθάνει".

“Όταν οι άνθρωποι επιλέγουν/ να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα της ζωής,/ η μοίρα δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά να ενδώσει./ Η νύχτα αποβάλλει το πέπλο της όλα τα δεσμά λύνονται./ Όποιος ποτέ δεν ένιωσε/ τη ζωή να τον εξυμνεί,/ πρέπει να χαθεί όπως την ομίχλη./ Όποιος ποτέ δεν ένιωσε/ τη λάμψη της ζωής/ να διαπερνά από μέσα του,/ υποκύπτει στην ανυπαρξία"”.
Από το ποίημα "Το θέλημα της ζωής"
του τυνήσιου ποιητή Αμπού Αλκάσιμ Σάμπι
(http:noctoc.blogspot.com)

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο


--------------------------------------------------------------------------------
Σχόλια Αναγνωστών

--------------------------------------------------------------------------------

* Όνοματεπώνυμο

ΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ των Ατόμων με Αναπηρία ή Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, σήμερα, 3 Δεκεμβρίου. Οχι δεν είναι γιορτή. Μια αφορμή είναι για να ‘ρθει στο προσκήνιο η διεκδίκηση ισότιμης θέσης στην κοινωνία από μια ιδιαίτερη ομάδα συνανθρώπων μας.

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ή όχι; Γιορτάζουμε εμείς ή οι άλλοι για εμάς; Τελικά είμαστε “καημένα” ή μας βλέπουν οι άλλοι σαν “καημένα”; Σας φαινόμαστε για “καημένα;” Από την ολυμπιονίκη παραολυμπιακών αγώνων Ανθή Καραγιάννη (www.anaplasi-tehab.gr) τα παραπάνω ερωτήματα. Προς όλους εμάς που δεν είμαστε άτομα με αναπηρία. Ή μήπως είμαστε και παραείμαστε;

ΤΗΝ ΠΗΔΗΣΑΜΕ, την κάναμε μ’ ελαφρά πηδηματάκια για να το πούμε αλλιώς, στα στενά των Βρυξελλών; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Σίγουρα πάντως θα μας περιμένουν, μας την έχουν στημένη, στην επόμενη γωνία. Εξάλλου φοβού τους Φράγκους, όταν σου δίνουν δανεικά.

ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ άγιοί μας. Κερί θ’ ανάβουμε στ’ όνομά σας Χοακίμ Αλμούνια, Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ και Ζαν Κλοντ Τρισέ από τούδε και στο εξής. Η αγία σας τριάς διαφυλάττοι πάντας ημάς. Καληνύχτα μας κι όνειρα γλυκά.

ΔΥΟ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ κολλητά τη μια με την άλλη μου έστειλε μέσω κινητού όπως πάντα πρωί πρωί της περασμένης Δευτέρας, σχετικά με την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας ο μαντιναδολόγος της στήλης Ηλίας Σταματάκης. Η πρώτη: Αντώνη βγάλαν αρχηγό οι νεοδημοκράτες/ κι από χαρά χορεύουνε μερόνυχτα στις στράτες. Η δεύτερη: Στην Καλαμάτα χαίρονται και η ΝουΔΟΥ γιορτάζει/ η Ντόρα μας χαμογελά κάνει πως δεν την νοιάζει.

ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ για τη δεύτερη μαντινάδα. Για την πρώτη όμως μια... παρατηρησούλα είναι απαραίτητη: Δεν χορεύουνε όλοι οι νεοδημοκράτες, Ηλία! Εγώ ξέρω κάποιους που κοιμούνται ακόμα μπούμπουρα.

ΑΛΛΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ήρθανε κι άλλα χαρτιά βαστούνε και άλλους διάκους βάνουνε για να τους διακονούνε. Καλή η μαντινάδα σε μια πρώτη ανάγνωση επί τη εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, πλην όμως δεν πρόκειται για τον ερχομό άλλων παπάδων αλλά για τον ερχομό άλλου μητροπολίτη. Σωστά;

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ που εξακολουθούν να κυβερνούν την Ελλάδα, είναι οι εξής δύο: η των Παπανδρέου. Απ’ τις τρεις στις δύο κι απ’ τις δύο στη μία. Μέχρι νεωτέρας.

ΟΙ ΧΘΕΣΙΝΟΙ στίχοι με τους οποίους έκλεισα τη στήλη χθες είναι από το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού “Δόξα Δεκέμβρη μήνα” (στίχοι Ηλία Κατσούλη). Ουδεμία ευθύνη έχει για την παράλειψη ο ιός του κομπιούτερ, ο επονομαζόμενος παλαιότερα δαίμονας του τυπογραφείου. Ε, όχι και να του φορτώσω την αφηρημάδα μου.

Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά (έργο του και ο ονομαστός πίνακας “Η καταστροφή της Χίου”) είχε μυηθεί στην τέχνη του χρωστήρα από τον Γκερέν. Ο Ντελακρουά δεν έχανε ευκαιρία να εκφράζει τον θαυμασμό του για τους πίνακες του δασκάλου του και τους χαρακτήριζε τον ένα πιο αριστούργημα από τον άλλο. Κάποτε, λοιπόν, που εξεφράσθη έτσι ο Γκερέν του είπε: “Φίλε μου, δεν έχω μεγάλη ιδέα για τα έργα μου εκτός από ένα που είναι πραγματικά σπουδαίο. Κι αυτό είσαι εσύ.”.

“... Εσύ περιγελάς την σοφία μας,/ την αγωνία μας, τις αϋπνίες μας,/ τολμάς κι ονειρεύεσαι/ χωρίς να μας ρωτήσεις,/ επιμένεις ν’ αφουγκράζεσαι/ την ανάσα τ’ ουρανού,/ να χτίζεις στην άμμο παλάτια,/ να πιλαλάς στα ξέφωτα,/ να συνομιλείς με ξωτικά/ σε σκοτεινές σπηλιές,/ να κρατάς από το χέρι την Πεντάμορφη./ Εσύ! Ενα παιδί!/ Πλάσμα αχάριστο, περιθωριακό./ Εσύ! Ενα παιδί/ με ειδικές ανάγκες!”.
Από το ποίημα “Το παράπονο του παιδοτρίβη” του Γιάννη Καφούση

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

Eυθύβολα και μη...

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr

Σύγχρονα προβατάκια

Ναι, είμαι απ' αυτούς που κατακρίνουν τα σήριαλ του Παπακαλιάτη αλλά... "θα κάτσω να τα δω, άμα λάχει και... αν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω"! Τη δικαιολογία αυτή όπως και πάμπολλες επί παντός επιστητού έχω πανέτοιμη στο στόμα να εκστομίσω για να δικαιολογηθώ για την όποια επιλογή μου...
...Κι άλλη μια επιπλέον ψευδαίσθηση στην ζωή μου ζω δηλαδή, γιατί νομίζω ότι όντως δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω! Π.χ. να παίξω με την κόρη μου, να περάσω λίγη περισσότερη ώρα μαζί της, παρακαταθήκη στις αναμνήσεις μου!
Η ζωή μας γεμάτη από τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις που από παντού μάς περικυκλώνουν, δε μας αφήνουν να σκεφτούμε, να μιλήσουμε να νοιαστούμε, να κοιτάξουμε κατάματα και κατάβαθα εμάς και τους άλλους...
...Ναι, ξέρω ότι πολλές φορές γίνομαι "ολίγον τι" υπερβολικός και υπερβολικά τα γράφω αλλά
-πιστέψτε με- είναι μόνον κάποια από όσα μπορώ να αντιληφθώ!
Δεν κάνω λοιπόν τίποτα παραπάνω από το να προσπαθώ να κατανοήσω την τρελή αυτή σημερινή εποχή που ζούμε!
Και προσπαθώ -όπως μπορώ- να ελέγχω ό,τι κι αν λέγεται, ό,τιδήποτε κι αν "παίζεται" από τα ΜΜΕ, να μην αποδέχομαι τα όσα μας πασάρονται με το κιλό, συμφωνώντας έτσι -απόλυτα με κάποιον φίλο μου που πρόσφατα μου έλεγε ότι “πλέον ο κόσμος λειτουργεί άκριτα ως... πρόβατον, και ποσώς τον ενδιαφέρει να διασταυρώσει μια πληροφορία αλλά αντιθέτως άμεσα γίνεται φορέας αυτής έστω κι αν στην αρχή -όταν την πρωτακούει- μοιάζει υπερβολή και ψεύτικη-"κάλπικη"!
Ως φορείς πρόκειται να την αναπαραγάγουν και να την διανθίσουν υπό το δικό τους πρίσμα και να την "μεταφέρουν" με κουτσομπολίστικη διάθεση!
Και μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν κάνουν τίποτα λιγότερο από αυτό που έχουν μπολιαστεί να κάνουν ως σύγχρονοι άνθρωποι μέσα στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα που ζουν”!
Τα παράλογα και οι παραλογισμοί λοιπόν σε όλο τους το μεγαλείο, σε όλους τους τομείς της ζωής που τρέχει και δεν σταματά πουθενά αλλά καταπίνει τους πάντες και τα πάντα στο πέρασμά της!
Αλήθειες και ψέματα που συγχέονται και συγχύζουν όλους εμάς που αφημένοι στην όποια δική μας πραγματικότητα ή φαντασίωση, επιβιώνουμε στη σύγχρονη ζωή μας!


>> τυπώστε αυτό

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ κι αμέσως μετά το καθημερινό από καρδιάς καλημέρα, καλό μήνα! Πρώτη Δεκεμβρίου σήμερα, μην ξεχνιόμαστε. Δεκέμβρης και χειμώνιασε θα ‘ρθει και καλοκαίρι/ μαζί θα το προσμένουμε πιασμένοι χέρι χέρι, λοιπόν. “Νοέμβρης και χειμώνιασε” έγραφε στη μαντινάδα που εδώ και 15 μέρες μου έστειλε ο μαντιναδολόγος της στήλης Ηλίας Σταματάκης. Γιατί να μου ξωμείνει σκέφτηκα, κι άλλαξα για τις ανάγκες του πράγματος το όνομα του μήνα. Δεν κολλάει μόνο όπου θέlει ο πιθαράς τ’ αυτί στο πιθάρι, βάζει και το πιθάρι όπου τον βολεύει.

ΠΡΩΤΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ κι επιστροφή στην ημέρα εκείνη. Στην 1η Δεκεμβρίου 1913. Στην ημέρα που ο πραγματοποιός της ελπίδας, ο Μέγας Βενιζέλος και οι γέροντες της Κρήτης, ανάμεσά τους ο Χατζημιχάλης Γιάνναρης και ο Αναγνώστης Μάντακας ζούσαν σε στάση προσοχής μαζί με όλο το συρρεύσαν πλήθος την ημέρα της Κρήτης. Την ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό. Σαν υπόμνηση διαρκούς χρέους.

ΠΡΩΤΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ και ο μακρύς χειμώνας της Νέας Δημοκρατίας μόλις ξεκίνησε. Τέρμα τα εύκολα της διαδικασίας. Τα δύσκολα της ουσίας μόλις άρχισαν. Και καλά έχει όλη την καλή διάθεση να σβήσει ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, όλα όσα ειπώθηκαν κατά την πορεία για την εκλογή. Τα που θα ειπωθούν, όμως, σβήνονται;


ΠΡΩΤΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ και ο επί των Οικονομικών (των όποιων οικονομικών μας χαλιών τέλος πάντων) Υπουργός μας επαιτεί λίγο χρόνο και λίγη κατανόηση με τον προϋπολογισμό υπό μάλης, στις αυλές των Βρυξελλών. Πόσο εύκολες είναι αλήθεια οι θύρες “όταν η χρεία τες κουρταλεί”; Βαριά πεπόνια το παίζουν οι Φράγκοι.

ΝΤΕΡΜΠΥ, ΠΟΙΟ ντέρμπυ; Οχι δεν μιλώ για την άνετη επικράτηση του Αντώνη Σαμαρά επί της Ντόρας Μπακογιάννη. Στις νίκες του Ολυμπιακού επί του αιωνίου του αντίπαλου, του Παναθηναϊκού αναφέρομαι. Παραμάσκαλα πήραν οι γαύροι τους βάζελους την Κυριακή. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ.

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΓΕΝΙΚΟΙ γραμματείς, ζητούνται γενικοί γραμματείς, ζητούνται γενικοί γραμματείς, ζητούνται γενικοί γραμματείς... Υποβάλλονται υποψηφιότητες ηλεκτρονικά, υποβάλλονται υποψηφιότητες ηλεκτρονικά, υποβάλλονται υποψηφιότητες ηλεκτρονικά, υποβάλλονται υποψηφιότητες ηλεκτρονικά... Καλά κρασιά!

ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥ Τυπου, μεθεορτίως, χρόνια σου πολλά, Ανδρέα Κουφουδάκη! Δεν ξεχνώ ποτέ ότι εσύ είσαι ο νονός (με την καλή έννοια) της στήλης. Δεν γράφεις, κάτι “στα πεταχτά” να κλείσουμε μια τρύπα; μου είπες, όντας αρχισυντάκτης της εφημερίδας τότε Ιούνιος του 2004 ήταν. Το θυμάσαι;

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΝΑΣ Κινέζος ευγενής κάλεσε σε τιμητικό δείπνο τον φιλόσοφο Λιου Τι, ο οποίος ήταν πάντα πολύ λιτά ντυμένος με την προϋπόθεση να ντυθεί κάπως αξιοπρεπέστερα, όπως θα άρμοζε στο αρχοντικό που θα έμπαινε. Πραγματικά ο Λιου Τί φόρεσε ένα θαυμάσιο ένδυμα από χρυσοποίκιλτο χρυσάφι και πήγε στο τιμητικό δείπνο. Οταν όμως τον σέρβιραν οι υπηρέτες πήρε το πιάτο και αναποδογύρισε όλο το φαγητό επάνω του. Ο οικοδεσπότης έμεινε με ανοιχτό το στόμα, και ο φιλόσοφος του είπε: “Γιατί απορείς; Το φαγητό έπρεπε να το φάει η φορεσιά μου. Αυτήν κάλεσες κι όχι εμένα”.

“Στολίζω δέντρο με τα χιόνια του Χριστού/ τραπέζι στρώνω με τα δώρα του χειμώνα/ εσύ το φως ενός ορίζοντα κλειστού/ που το φορώ του ταξιδιού μου αρραβώνα. / Ανάβω φώτα και λαμπιόνια ζωηρά/ και μες τη φλόγα της γιορτής κεράκι λιώνω/ φωτογραφίζω αναμνήσεις στη σειρά/ να σε θυμάμαι όσο λείπω ένα χρόνο”.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr





Ένας ακόμα κρίκος

Ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των επιτυχιών της χρυσής "αεράκειας" περιόδου που διανύει το ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ε.Κ.! Η πρώτη σκέψη που έκανα αμέσως μετά την παράσταση "Ο Επιθεωρητής έρχεται", την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου, κι ενώ το θεατρόφιλο κοινό του τόπου μας, που είχε κατακλύσει την αίθουσα του Βενιζέλειου Ωδείου, αντάμοιβε μ' ένα πυκνό δάσος χειροκροτημάτων τους, επί σκηνής, συντελεστές της. Όλους μαζί κι έναν έναν χωριστά. Τον σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη, που έβαλε για δεύτερη φορά την πολλά βαρύνουσα υπογραφή του σε μια δουλειά του θεάτρου μας, δίνοντας, ας μου επιτραπεί η έκφραση και πάλι, ρέστα. Την σκηνογράφο Βάλια Μαργαρίτη που για πολλοστή φορά ανάλωσε δωρεάν το πλούσιο ταλέντο της και το ατέλειωτο μεράκι της. Τους υπεύθυνους για τη μουσική "ενδυμασία" και την επιμέλεια των φωτισμών, Μανώλη Μανουσάκη και Παντελή Πετράκη αντίστοιχα. Και βέβαια τους ηθοποιούς. Την Σοφία Χαλαζία, τον Αλέξανδρο Σταυράκη, τον Δημήτρη Τσιλιφώνη, την Αγάπη Μανουρά, την Στέλλα Ερμή, τον Βλάση Πασιούδη, και τον Δημήτρη Αγορά. Τους ανθρώπους που με τη φωνή και τις κινήσεις τους ζωντάνεψαν επί δύο ώρες τους ήρωες του Τζον Πρίσλεϋ, εκπέμποντας φως, διδάσκοντας ήθος, παραδίδοντας μαθήματα ευθύνης, παιδαγωγώντας μας. Τι καλά να συνεχίσει να φυσά πάντα στο ΔΗΠΕΘΕΚ, που αποτελεί ένα εκ των ορισμών του κρητικού εμείς, ο αέρας του Αεράκη, η συνακόλουθη ευχή μου!

Μια μεγαλοαστική οικογένεια στην επαρχιακή Αγγλία. Η οικογένεια Μπέρλινγκ. Πατέρας αυθεντικός Άγγλος βιομήχανος, στυγνός πολυτοκράτης, κλασικός εργοδότης με πλήρη συνείδηση της ταξικής του αποστολής. Κοσμοπολίτης, φιλόδοξος και άνθρωπος του συμφέροντος και του βρετανικού κατεστημένου. Η σύζυγος του Σύμπιλ, μία ήπιων τόνων Αγγλίδα σύζυγος αστικής οικογένειας, των σαλονιών, των συλλόγων εποχής, των "φιλανθρωπικών" συγκεντρώσεων. Η κόρη τους Σήλα, μια γλυκήτατη νεαρή Αγγλίδα, κακομαθημένη μάλλον αλλά όχι φθαρμένη, με ψηλό δείκτη κοινωνικών αντανακλαστικών και ευαισθησιών, διατηρεί ανέπαφη την αγνότητά της και τον ανθρωπισμό της πνιγμένη στο βαρύ αστικό περιβάλλον. Ο αδελφός της Έρικ, ένα κλασικό πλουσιόπαιδο, ρεμάλι του στυλ "τα έχω όλα και κάνω ό,τι γουστάρω", με εμφανείς τάσεις ακλοολισμού και ο αρραβωνιαστικός της Σήλα, Ο Τζέραλντ Κροφτ, γνήσιο τέκνο και αυτός μεγαλοαστικής οικογένειας. Καταλύτης στη ζωή τους και στις απόψεις τους, ένας Αστυνομικός Επιθεωρητής, ο οποίος εισβάλλει στην κυριολεξία στην "ευτυχισμένη" τους θαλπωρή ένα απόγευμα αναγγέλλοντάς τους την αυτοκτονία μιας νεαρής κοπέλας με την οποία θα αποδειχτεί με τραγικό τρόπο η άμεση σχέση όλων με το πρόσωπο της και τη ζωή της, όπως επίσης και το τραγικό της τέλος. Ένας επιθεωρητής, λοιπόν, που ανατρέπει το σύμπαν στη ζωή τους, ανασταίνει τις καλά κρυμμένες ενοχές της οικογένειας και αναδεικνύοντας με μοναδικό τρόπο την κοινωνική ταξική ενοχή πάνω από την προσωπική, διαλύει τον ήδη σάπιο κοινωνικό ιστό τους. Το τέλος του έργου δοσμένο με μοναδική μαεστρία, απρόοπτο, ανατρεπτικό, ανατρέπει τη ροή του λογικού χρόνου και αναδεικνύει το πρόσωπο του Επιθεωρητή έξω και πάνω από τον χωροχρόνο, σε ρόλο μόνιμου κοινωνικού κριτή.
(Από το πρόγραμμα)

Η ευθύνη μας



"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω." Η ευθύνη κατά τον Νίκο Καζαντζάκη, έτσι όπως την ορίζει σ' ένα από τα ταξιδιωτικά του βιβλία, στο "Αγγλία" νομίζω. Έφερα στο μυαλό μου πολλές φορές τούτη την καζαντζάκεια φράση παρακολουθώντας το έργο "Ο επιθεωρητής έρχεται". Και γιατί ο κινών τα νήματα του Κρητικού θεατρικού μας εμείς, ο Μιχάλης ο Αεράκης, εκτός του ότι λατρεύει τον Καζαντζάκη, είναι και άνθρωπος ευθύνης. (Θα μπορώ να μιλήσω για επιτυχία μόνο ύστερα απ' την τελευταία παράσταση, μου είπε). Μaα και προπάντων γιατί το μήνυμα που εξέπεμπε μέσα από το έργο του αυτό (ειρήσθω εν παρόδω ότι γράφτηκε το 1945 και διαδραματίζεται το 1912) ο συγγραφέας, ο Τζον Πρίσλεϋ, είναι κύρια εκτός από ένα δυνατό χαστούκι στην κοινωνική αδικία, και μια φωναχτή δημόσια καταγγελία της υποκριτικής ευωχίας, ένα εξειδικευμένο μήνυμα ευθύνης. "Ο άνθρωπος δεν πρέπει και δεν μπορεί να ζει μονάχα για τον εαυτό του. Η κοινωνία έχει τη δυνατότητα να γίνει καλύτερη. Η ανθρώπινη φύση μπορεί ν' αλλάξει. Η τελειότητα δεν είναι ακατόρθωτη", τα λεγόμενά του. Κι ακόμα: "Όταν υποφέρει ένας, υποφέρουμε όλοι μας... ανηκουμε ο ένας στον άλλο, έιμαστε υπεύθυνοι ακόμα και για το παραμικρό για την ανθωπότητα ολάκερη". Επίκαιρος όσο ποτέ ο και γεμάτος χιούμορ, σοφά σαρκαστικός πρισλεϋκός λόγος, (σε μετάφραση Ζωής Ρηγοπούλου) θα συμφωνείτε. Μέγα ζητούμενο και του παρόντος, μα και του μέλλοντος, η γεώργηση της ανθρώπινης συνείδησης...


>> τυπώστε αυτό το άρθρο

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Δένω σε μαντήλι


Στ’ ουρανού το αλώνι
μια σταλιά φεγγάρι
σιγοπερπατά..

Στου χωριού το ρέμα
μοναχό αηδόνι
γλυκοτραγουδά.

Στης καρδιάς τα φύλλα
έχω ξεχασμένα
δυο γλυκά φιλιά.


Η γιαγιά στο σπίτι
ψιλοκουβεντιάζει
με τη μοναξιά.

Δένω στο μαντήλι
τρίλιες και αχτίδες
και τα δυο φιλιά,

στη γιαγιά τα φέρνω
κι απ’ το παραθύρι
φεύγει η μοναξιά!

Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογη της Ευδοκίας Σκορδαλά Κακατσάκη(βραβείο Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς) "Και στη μέση η χαρά"

ΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΠΑΩ Ν' ΑΡΧΙΣΩ να γράφω τη στήλη και κοντοστέκομαι. Από πού ν' αρχίσω και πώς ν' αρχίσω; Τι να πρωτογράψω απ' όλα όσα στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου και πώς να το γράψω! Καλά το είπαν οι αρχαίοι Έλληνες ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

ΝΑ, ΟΜΩΣ, που μόλις έγραψα το αρχαίο ξεμπλόκαρα καθώς ο νους μου πήγε στο των Πυθαγορείων: "Τι παρέβην; Τι δ' έρεξα; Τι μοι δέον ουκ ετελέσθη"! Αλήθεια ως (σαν) κράτος όλα αυτά τα χρόνια απ' την Μεταπολίτευση και μετά, για να μην πω απ' τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους και μετά τι παραβήκαμε, τι ερέξαμε, ποια απ' τα δέοντα δεν τελέσαμε; Μακριά την πάεις την βαλίτσα, φίλε, θα μου πείτε.

ΑΠ' ΤΟ ΚΑΚΟ στο χειρότερο, μέρα με τη μέρα, η οικονομία μας (ποια οικονομία μας αλήθεια!), λέει. Χάλια αδιόρθωτα. Τι έπρεπε να είχαμε κάνει, την περίοδο των παχιών αγελάδων και δεν το κάναμε, λοιπόν;

MA ΥΠΗΡΞΕ ποτέ περίοδος παχιών αγελάδων; Κι αν υπήρξε χάρις στα δανεικά υπήρξε. Εκτός από πολύ αέρα κοπανιστό λίγη, πολύ λίγη, ήταν πάντα η υπόλοιπη παραγωγή μας. Ένα το κρατούμενο. Προσθέστε το αυτό στο ότι κάποιοι έτρωγαν με δέκα μασέλες και βγάλτε συμπέρασμα.

ΔΩΣ' ΜΟΥ κι εμένα μπάρμπα, ο ένας. Δώσ' μου κι εμένα, μπάρμπα, ο άλλος. Δώσ' μου κι εμένα, μπάρμα, ο παράλλος. Και δωσ' του και δίνει επιδόματα αλληλεγγύης ο μπάρμπας. Απ' τα δανεικά πάντα.

Αλλες ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣEIΣ δείχνουν μπροστά την Ντόρα Μπακογιάννη κι άλλες δείχνουν μπροστά τον Αντώνη Σαμαρά. Κατά τον παραγγέλλοντα ή την παραγγέλλουσα και το αποτέλεσμα; Ες αύριον, ούτως ή άλλως, τα σπουδαία.

ΘΑ ΒΓΕΙ, αύριο βράδυ καπνός απ' τη Ρηγίλλης; Θα εκλεγεί τελικά αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία ή θα πάμε σε δεύτερο γύρο; Πάντως, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ούτε υποχωρεί ούτε αποχωρεί όπως περίμεναν μερικοί μερικοί.

ΙΕ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΡΙΠΗΣ, κάνε την εμφάνισή σου και στο δικό μας σχολείο να κλείσει το ρημάδι. Αν σου είναι δύσκολο κάνε τουλάχιστον την εμφάνισή σου στην τάξη μας. Η κεντρική ιδέα για το γράψιμο ενός παιδικού ποιήματος.

ΕΝΔΕΚΑ, ναι ένδεκα βραβεία σε διάφορους πανελλήνιους διαγωνισμούς ποίησης πήρε εφέτος, όπως έμαθα, η και ανώτερη υπάλληλος της ΑΝΕΚ ποιήτρια Μαρία Ζαβιανέλη. Το ενδέκατο (Β' Πανελλήνιο) για το ποίημά της με τίτλο "Αθήνα". Η απονομή θα γίνει στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών. Πάνω απ' όλα ΑΝΕΚαθεν ποιήτρια η φίλη μου η Μαρία. Πάντα άξια!

Ο ΠΑΣΤΕΡ είχε πολύ λίγους φίλους. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνδεόταν ήταν χαρακτήρες σαν τον δικό του. Έτσι ποτέ σ' όλη του τη ζωή δεν υπήρξε στις φιλίες του η παραμικρή σκιά. Ούτε εκείνοι ούτε αυτός την πρόδωσαν στο ελάχιστο. Γι' αυτό κάποιος από τους φίλους του έλεγε: "το να γίνει κανείς φίλος του Παστέρ είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Αλλά όταν γίνει είναι απείρως πιο δύσκολο να βγει από μια τέτοια φιλία."

“...Κι όμως θρηνώ σαν αντικρίζω την πόλη μου να αιμορραγεί/ πόρνη να είναι στην Μενάνδρου,/ στην Σοφοκλέους να επαιτεί./ Κάποτε ανθίζανε τραγούδια, γιορτή ήτανε κάθε στιγμή/ κάποτε μύριζε αγάπη, τώρα ματώνει η πληγή!/ Πάρε με μες στη θαλπωρή σου, πονάει η οσμή της παγωνιάς!/ Αναζητώ μόνο αλήθεια, διαμάντι να φεγγοβολά...”
Από το ποίημα της Μαρίας Ζαβιανέλη “Αθήνα”.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

>> τυπώστε αυτό το άρθρο