ΠΟΙΗΣΗ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ*

«Άνοιγε τους λάκκους εσύ,

τις ελιές εγώ θα τις φυτεύω».

Διαταγή πάντα ο λόγος του πατέρα.

Ίσα ίσα που ανέπνεε,

όπως έστρωνε το χώμα στα δεντράκια.

«Και την καρυδιά εγώ θα τη φυτέψω»,

μου ’πε την άλλη μέρα,

όταν τελειώσαμε με τις ελιές.

«Λένε πως όποιος φυτέψει καρυδιά,

τη βγάζει δεν τη βγάζει τη χρονιά»,

σκεφτόμουν, ενώ άνοιγα το λάκκο.

Μάζευα τα καρύδια εφέτος,

δεκαοχτώ χρόνια μετά το φευγιό του,

και τα θυμήθηκα.

Κοντά σ’ αυτά και πως

στο χρόνο απάνω,

όταν κατάλαβε πως έφτανε το τέλος του,

μια ήταν η χάρη που μου ζήτησε

-με ανάσα από φιάλη οξυγόνου.

Να βρω τον τρόπο,

να τον πάω μέχρι το χωράφι,

για ν’ αποχαιρετήσει τα δέντρα^.

τα τελευταία απ’ τα πολλά που φύτεψε.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

(΄" Όταν γίνεις ποίημα", Εκδ."Πυξίδα της Πόλης", Χανιά, 2013)

* Στή μνήμη του πατέρα μου, Θεοκλή Αντ. Κακατσάκη, που τον κηδέψαμε  σαν σήμερα πριν από 30 χρόνια... 

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/pfbid02imJozj9QCPDwxSr74cpisxiiorFVDsXWyBkqdjDvajKmn8vNf7mTDBZzabK8obtEl?comment_id=540795258719756&notif_id=1732454913170993&notif_t=feed_comment&ref=notif

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ (Σάββατο, 23.11.2014)

1ο ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΧΑΝΙΩΝ 

ΕΝΑΣ "ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ" ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ" ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ

Καλοί μου φίλοι, Καλό Σαββατοκύριακο! 

Για την επίσκεψη ενός "ιδιαίτερου επισκέπτη", όπως γράφει ένας μαθητής,... ενός αγωνιστικούαυτοκινήτου, στην αυλή του 1ου Γυμνασίου Χανίων ο λόγος στον σημερινό Παιδότοπο. Στο πλαίσιο ενός απ' τα καινοτόμα προγράμματα που εκπονούνται η "επίσκεψη" μας λέει ο υπεύθυνος του καθηγητής Τεχνολογίας Χρήστος Μποτωνάκης στο εισαγωγικό του σημείωμα. Για τις εντυπώσεις τους απ' την "επίσκεψη" μάς μιλούν με ενθουσιασμό στα διανθισμένα με σχετικές φωτογραφίες κείμενα τους, κάποια από τα παιδιά. Συγχαρητήρια και στον καθηγητή και στους μαθητές και για τη συγκεκριμένη δράση. Και βέβαια στον διευθυντή του Σχολείου Δημήτρη Βλαχοδήμο και στους συναδέλφους του του Συλλόγου Διδασκόντων για όλα όσα "πειραματικά" κάνουν...Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος- λογοτέχνης

Στο Πειραματικό Γυμνάσιο Χανίων το τρέχον σχολικό έτος ένα από τα

καινοτόμα προγράμματα που εκπονούνται είναι και το εκπαιδευτικό

πρόγραμμα με τίτλο “Τα πάντα για το αυτοκίνητο και το μηχανή” το οποίο

αφιερώνεται στην Υπηρεσία της Τροχαίας Χανίων, που προσπαθεί να συμβάλει στην

μείωση των τροχαίων ατυχημάτων/δυστυχημάτων. Στο πλαίσιο του αναφερόμενου

εκπαιδευτικού προγράμματος, την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου ήρθαν στο σχολείο μας ο

ΑντιδήμαρχοςΧανίων κ. Στέλιος Μιχαηλάκης και ο κ. Σταύρος Τωμαδάκης, που

ασχολούνται με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, για να πραγματοποιήσουμε μία δράση με

θέμα τα οχήματα αυτά, με αφορμή την 18η ανάβαση Ομαλού που έγινε στις 13 του

ίδιου μήνα…

Χρήστος Μποτωνάκης (Καθηγητής Τεχνολογίας, υπεύθυνος του Προγράμματος)

Ο  κ. Μιχαηλάκης  απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις παιδιών

 Ο  κ.Τωμαδάκης μας έδειξε ένα-ένα τα όργανα και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για τη διάσωση των επιβατών αγωνιστικών αυτοκινήτων που χρησιμοποιούνται σε περίπτωση ατυχήματος.

Χτύπησε το κουδούνι. Παιδιά ξεχύνονταν από όλες τις εισόδους του σχολείου

μας, όλα μαζεμένα σε ένα σημείο της αυλής: εκεί που ήταν ο ιδιαίτερος μας

επισκέπτης. Είχε γρανάζια, πιστόνια και λάστιχα. Ήταν ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο

στην μέση της αυλής! Ήρθε με συνοδεία της αστυνομίας, καθώς, τα αγωνιστικά

αυτοκίνητα δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν στους δρόμους, εκτός αν έχουν ειδική

άδεια. Αυτή η “επίσκεψη” που δεχτήκαμε, δεν ήταν καθόλου ίδια με αυτές που

είχαμε συνηθίσει. Νικόλαος Χατζηδάκης (Γ΄ γυμνασίου)

H συνάντηση που κάναμε μας κίνησε πολύ ενδιαφέρον και μας βοήθησε να μάθαμε

ποικίλες πληροφορίες για τα αγωνιστικά αμάξια, για τους αγώνες, για την λειτουργία

τους και άλλα πολλά, που μας βοήθησαν στο να έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα,

για ένα αυτοκίνητο αυτού του είδους. Μέσα από αυτήν την επίσκεψη κατάφερα να

μάθω τις λειτουργίες κάποιων οργάνων στο αυτοκίνητο, για τους αγώνες και τους

κανόνες τους, αλλά ακόμα και για την ενδυμασία των αθλητών και τα μέτρα

ασφαλείας τα οποία παίρνουν. Συμπερασματικά αυτή η μέρα ήταν αρκετά ιδιαίτερη,

ενδιαφέρουσα και πάνω από όλα διδακτική. Γεώργιος Ελευθερόπουλος

(Γ΄γυμνασίου) 

Ο Νικόλαος Χατζηδάκης (αριστερά) και ο Γεώργιος Ελευθερόπουλος (δεξιά), μαθητές της Γ γυμνασίου, ήταν αυτοί που είχαν την κύρια ευθύνη της συλλογής πληροφοριών και την διαμόρφωση εκπαιδευτικού υλικού για τη διάχυση τωνπληροφοριών στο μάθημα της Τεχνολογίας.

Πριν από λίγες μέρες, οι μαθητές του Γυμνασίου μας είχαν την ευκαιρία να ζήσουν

μια μοναδική εμπειρία. Μας δόθηκε η δυνατότητα να δούμε από κοντά ένα

αγωνιστικό αυτοκίνητο και να ακούσουμε σημαντικές πληροφορίες από τον ίδιο τον

οδηγό του. Ήταν μια εμπειρία που μας πρόσφερε καινούριες γνώσεις και μας άφησε

θετικές εντυπώσεις. Είδαμε πτυχές του οχήματος που δεν θα μπορούσαμε να

παρατηρήσουμε αλλιώς, και οι μαθητές εντυπωσιαστήκαμε από την τεχνολογία και

τον σχεδιασμό του. Η συγκεκριμένη δράση μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε

αυτόν τον κόσμο που κανένας μας δεν θα μπορούσε να γνωρίσει  ο κάθε ένας από

εμάς χωρίς αυτήν την δράση. Επιπλέον, ο οδηγός του αγωνιστικού μοιράστηκε μαζί

μας πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες που δεν θα μαθαίναμε με άλλον τρόπο. 

Μελένια Σάλτα (Β΄ Γυμνασίου) 

Αρχικά συστηθήκαμε με τους δύο καλεσμένους και έπειτα ρίξαμε μια ματιά στην

εξωτερική εμφάνιση του αυτοκινήτου. Αφού έμαθα μερικές πληροφορίες για τον

εξοπλισμό και το αυτοκίνητο, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος γιατί θα έμπαινα

επιτέλους σε ένα αγωνιστικό αμάξι! Χάρη τους καλεσμένους που ήταν πολύ ευγενικοί

και πρόθυμοι να μας αφήσουν να μπούμε μέσα. Από όλη αυτή την συνάντηση

κατάλαβα πολλά πράγματα, όπως ότι όλα σχεδόν τα ρούχα που φοράει ο οδηγός και ο

συνοδηγός δεν καίγονται. Σίγουρα αυτή η εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη.

Κωνσταντίνος Νικάκης (Γ΄ Γυμνασίου) 

Όταν είδα ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο να μπαίνει στην αυλή του σχολείου δεν

πίστευα στα μάτια μου! Άκουγα το αγωνιστικό να μαρσάρει με τον ιδιαίτερο,

χαρακτηριστικό ήχο και συνέχιζα να πιστεύω ότι ονειρεύομαι! Μέχρι που μπήκα

μέσα, έπιασα το τιμόνι, παρατήρησα τα όργανα, την καμπίνα των οδηγών και μίλησα

μαζί τους. Ήταν μια πραγματική εμπειρία ζωής για μένα κι εύχομαι να την ξαναζήσω.

Μιχάλης Δράγασης (Γ γυμνασίου) 

Το μάθημα με το αυτοκίνητο ήταν ένα πολύ βιωματικό και πετυχημένο μάθημα. Μας

έδειξαν τον εξοπλισμό του αυτοκινήτου και μας μίλησαν σχετικά με το άθλημα. Το

αποκορύφωμα της ημέρας ήταν ότι μας άφησαν να μπούμε μέσα στο αγωνιστικό

αυτοκίνητο. Περάσαμε τέλεια! Κατερίνα Κιαγιαδάκη (Γ. Γυμνασίου). 

Το μάθημα της τεχνολογίας εκείνη την μέρα είχε πολύ ενδιαφέρον, από εκεί που

περιμέναμε ένα κανονικό μάθημα, έρχεται αγωνιστικό αυτοκίνητο στην αυλή μας.

Μάριος Πειρουνάκης (Γ΄ γυμνασίου) 

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 23.11.2024) 

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

 ΓΛΥΚΟΣ ΝΟΕΜΒΡΗΣ 

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης 

Πολλοί οι Νοέµβρηδες στη ζωή µου που ποτέ δεν θα ξεχάσω... 
Ελαφροπάτητα αποτυπώµατα παπουτσιών πάνω σε κιτρινισµένα φύλλα· και άλλα που σαπίζουν πανέµορφα στις άκρες  πεζοδροµίων, στη µέση των βρεγµένων δρόµων. Μια γλυκιά ευωδιά π’ αφήνει το πέρασµα ενός παλτού πρωτοφορεµένου, καλύπτοντας τη  σφριγηλότητα του κορµιού που µε βήµατα γοργά αναζητά τη ζεστασιά του σπιτιού του!
Ένα ντροπαλό χαµόγελο που αχνοφαίνεται κάτω από τη µελιά θωριά, κάτω από τον µάλλινο σκούφο που κρατά εντός του την ατίθαση φλόγα!
...Αν µια στιγµή ορίζει την αρχή ενός ταξιδιού που η µοίρα διαλέγει για κάθε ταξιδευτή, εκείνος ο γλυκός Νοέµβρης, που αναπάντεχα βρέθηκε στο διάβα του, ήταν η στιγµή που ονειρευόταν, κι ας µην το γνώριζε ως τότε!
Ήταν η στιγµή αντάµωσης των βλεµµάτων και ο συγχρονισµός τους να κοιτάξουν κι οι δύο προς τα χείλη των προσώπων που είχαν απέναντί τους!
Και τα χείλη χαµογέλασαν συγχρόνως, και ψέλλισαν τις ίδιες λέξεις «κάπου σε ξέρω».
Κι ας µην είχαν συναντηθεί ποτέ άλλοτε, αναγνώριζαν καλά το πρόσωπο που είχαν απέναντί τους!
Ο κόσµος εκείνο το απόγευµα κινούνταν τριγύρω τους µα οι δυο τους ακινητοποιηµένοι, είχαν... περιφράξει τη γνωριµία τους κάτω από την οµπρέλα που κρατούσε η κοπέλα στο χέρι της!
Η βροχή αίφνης δυνάµωσε, οι άνθρωποι είχαν χαθεί από τη µεγάλη πλατεία, εκείνη άρχισε να γελάει, εκείνος την άρπαξε στην αγκαλιά του και άρχισαν να τρέχουν!

Χανιιώτικα νέα (Τετάρτη, 20.11.2024) 

ΠΟΙΗΣΗ

 ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ

«Όταν μεγαλώσω, μάνα

έλεγ’ εκείνο το βράδυ

ο πιο μικρός,

θα φτάνω κι εγώ το μάνταλο

και θ’ ανοίγω την αυλόπορτα,

όπως τ’ αδέρφια μου».

«Ναι! όταν θα μεγαλώσεις, γιε μου,

του ’λεγε η μάνα του,

τότε θα φτάνεις το μάνταλο.

Να, έτσι! Κοίταξ’ εμένα, παιδί μου,

κοίταξ’ εμένα, μάτια μου».

«Ναι! μα πότε μεγαλώνει ένα παιδί»;

«Ένα παιδί μεγαλώνει, γιε μου,

όταν μπορεί να φτάνει το μάνταλο».

«Και ύστερα δε θα ’μαι πια παιδί»;

«Όχι, βέβαια! Ύστερα θα ’σαι άντρας, γιε μου»!

«Μα όταν μεγαλώσω, μάνα,

και θα ’μαι άντρας,

και θα φτάνω το μάνταλο,

τι μπορώ να γίνω περισσότερο από άντρας»;

Έτσι ρωτούσε το βράδυ εκείνο

ο πιο μικρός,

το βράδυ εκείνο,

που άλλοι κόντυναν

-Θε μου πώς κόντυναν οι πιο πολλοί-

και δεν έφταναν το μάνταλο.

Το βράδυ εκείνο, που άλλοι ψήλωσαν,

ψήλωσαν ξαφνικά,

κι έφτασαν το μάνταλο της αυλόπορτας

και βγήκαν στους δρόμους…

(Ήταν το μπόι τους που ψήλωσε;

Ήταν τα δάχτυλά τους που μάκρυναν;

Ή ήταν η καρδιά τους που μεγάλωσε

και καταβρόχθισε τις σάρκες τους;)

«Ένας άντρας, γιε μου,

γίνεται κάτι πιο πάνω από άντρας,

αν μείνει άντρας σ’ όλη του τη ζωή»,

του απάντησε η μάνα του

κι αφουγκραζόταν τη λαοβουή

που πετροβολούσε τις γρίλιες των παραθυριών,

κι αφουγκραζόταν την καρδιά της

τη βαφτισμένη στη λαοβουή...

«Μπορεί να μη γυρίσουμε, μάνα»…

της είχε πει φεύγοντας ο μεγάλος

και τη φίλησε στο μέτωπο

σαν Παναγία Βυζαντινή.

(Χρόνια τώρα

σκεφτόταν τις Σπαρτιάτισσες.

Δεν μπορούσε να καταλάβει

εκείνο το ταν ή επί τας,

που έλεγαν στα παιδιά τους,

όταν τους έδιναν την ασπίδα,

την ώρα που κινούσαν για τον πόλεμο∙

δεν μπορούσε να παραδεχτεί,

πως μια μάνα μπορούσε να πει

τέτοια λόγια στον γιο της.

Μια μάνα, σκεφτόταν, τι μπορεί

να είναι περισσότερο από μάνα;

Κι όμως απόψε

16 του Νοέμβρη 1973,

κατάλαβε στα σαρανταδύο της χρόνια,

πως μια μάνα

είναι κάτι παραπάνω από μάνα

ενός, δύο, τριών παιδιών.

Είναι μάνα, όλων των παιδιών του κόσμου:

κι αυτών που ψήλωσαν απόψε,

κι αυτών που δεν ψήλωσαν,

κι αυτών που κόντυναν,

κι αυτών που ήταν κοντοί ανέκαθεν)…

 «Μάνα την ευχή σου»,

είχε πει κι ο δεύτερος,

εκείνος που ήταν πάντα ακούρευτος

κι έλεγε πως νοιάζεται

μόνο για τα κορίτσια.

«Στο καλό!

Η Παναγιά μαζί σας»…

Ο μικρός είχε βάλει τις φωνές∙

ήθελε να πάει κι αυτός…

«Εσύ μείνε», του είχαν πει οι μεγάλοι

και χάθηκαν στους δρόμους,

λουσμένοι στο εσπερινό φως,

ντυμένοι στα κυριακάτικά τους∙

και δεν ήξεραν αν ήταν Σταύρωση

ή Ανάσταση εκεί που πήγαιναν.

Κι έμεινε ο μικρός με τη μάνα του∙

και η λαοβουή πετροβολούσε

τις γρίλιες των παραθυριών…

«Μάνα, μην κλαις»!

μίλησε για στερνή φορά ο μικρός.

«Θα μεγαλώσω κι εγώ!

Θα γίνω άντρας, σου λέω!

Και θα μείνω άντρας»! 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης ("ΚΑΖΟΒΑΡ"   

https://www.facebook.com/groups/474236870135188/posts/%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B4%CF%85%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%89-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CE%B3-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CF%81%CE%AC%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%82%CE%B8%CE%B1-%CF%86%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CE%BA%CE%B9-%CE%B5%CE%B3%CF%8E/1612839752941555/?comment_id=1612857482939782&notif_id=1731835606620167&notif_t=group_comment&ref=notif

https://www.facebook.com/groups/312947662056158/posts/28571717715752441/?comment_id=28576397431951136&reply_comment_id=28576727335251479&notif_id=1731835892539936&notif_t=group_comment_mention

https://www.facebook.com/groups/474236870135188/user/1118590750

https://www.facebook.com/profile.php?sk=approve&highlight=2559868497543618&log_filter=review&queue_type=friends&notif_id=1731861625712164&notif_t=tagged_with_story&ref=notif#2559868497543618

https://www.facebook.com/groups/ANESTIS.888888888/posts/2657003061175218/?notif_id=1731873743136179&notif_t=tagged_with_story&ref=notif

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ΄ΤΑΞΗ 5ου ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 

Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, έτσι όπως λειτούργησε και λειτουργήθηκε για τρεις µέρες τον Νοέµβρη του 1973, ως χώρος Εθνικής Μνήµης και Λαϊκής Προσταγής είναι αφιερωµένος ο σηµερινός Παιδότοπος. Να ‘ναι καλά η δασκάλα του αγαπηµένου µου 5ου ∆ηµ. Σχ. Χανίων, του τελευταίου σχολείου που υπηρέτησα, (όντας διευθυντής) τη ∆ηµόσια Εκπαίδευση, και βέβαια τα Εκτάκια της για τα κείµενα και τις ζωγραφιές τους. «Όσο υπάρχουν δάσκαλοι που επιµένουν να σηκώνουν στις πλάτες τους την υπόθεση της Λαϊκής µας Παιδείας, υπάρχει ελπίδα», έγραφα πριν από 12 χρόνια στον Παιδότοπο (βλ. ‘‘Χ.ν.’’, 25.11.2012). Τα έχω επαναλάβει κι άλλες φορές, το επαναλαµβάνω και σήµερα...
Σας συγχαίρω και σας ευχαριστώ, καλή µου συναδέλφισσα και καλά µου Εκτάκια, για την προσέγγισή σας...
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος - λογοτέχνης

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Τι σημαίνει για τα σημερινά παιδιά η Επέτειος του Πολυτεχνείου; Τι επίδραση έχει στη ζωή τους σήμερα ο αγώνας για τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που έγινε πριν από 51 ολόκληρα χρόνια; Οι μαθητές της ΣΤ τάξης του 5^ου δημοτικού σχολείου διάβασαν, ένιωσαν, προβληματίστηκαν, εκφράστηκαν, ζωγράφισαν και διαπίστωσαν ότι τα αυτονόητα δικαιώματα που απολαμβάνουν σήμερα θέλουν διαρκή αγώνα, επαγρύπνιση και ... «δουλειά πολλή!» 

Η δασκάλα της Στ τάξης, Τόνια Σκουλά

Πέννυ Ζουριδάκη - Αθηνά Μπουίντερ

ΤΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ … ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

«Όταν σκέφτομαι το Πολυτεχνείο, νιώθω συγκίνηση και λύπη ταυτόχρονα, για όσους έδωσαν τη ζωή τους, ώστε εμείς να έχουμε ελευθερία. Εγώ δεν ξέρω αν θα είχα το θάρρος να κάνω κάτι τέτοιο! Σκέφτομαι πόση φασαρία και χαμός θα γινόταν εκείνη τη μέρα. Αναρωτιέμαι, όσοι πήραν μέρος στα γεγονότα, πώς θα ήταν η ζωή τους μετά από αυτό». Ρουμπίνη Τσαγκαράκη

«Για εμένα Δημοκρατία σημαίνει να είμαστε ελεύθεροι και να μην είναι κάποιος από πάνω μας, να μας λέει τι να κάνουμε. Είναι σημαντικό να έχουμε Δημοκρατία, για να μπορούμε να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας!»

Μάρω Κοτσάκη

Μελίνα Μπλάνα - Ούνα Τοπάλοβιτς - Ασημένια Μαριδάκη

«Για μένα Δημοκρατία σημαίνει να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και να εκφράζουμε ελεύθερα την άποψή μας. Είναι σημαντικό, γιατί τώρα δε θα μπορούσαμε να κάνουμε πολύ απλά πράγματα, όπως το να ακούσουμε τη μουσική που μας αρέσει και να κάνουμε ομαδικές συγκεντρώσεις. Τα γεγονότα εκείνα μου δημιουργούν κάποιες στενάχωρες σκέψεις, αφού πέθαναν τόσοι νέοι φοιτητές. Νιώθω λύπη και θυμό, που ο οδηγός του τανκ δε σκέφτηκε ότι θα σκοτώσει τόσες νέες ψυχές!» Σοφία Γναφάκη

«Η Δημοκρατία είναι σημαντική, για να λένε όλοι οι άνθρωποι τη γνώμη τους, να έχουν ένα ζεστό σπίτι, να πηγαίνουν στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο... Να έχουν αγάπη και να κάνουν πράγματα που αλλιώς δεν τους αφήνουν να κάνουν!» Κωνσταντίνα Λιονάκη

«Είναι σημαντικό να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας, να πηγαίνουμε τη βόλτα μας, να ψηφίζουμε. Ελευθερία και Δημοκρατία σημαίνει να πηγαίνουμε στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, να ακούμε τη δικιά μας μουσική και να ζούμε όμορφα! Ευτύχης Πενταράκης

Μάρκος Τερζής - Γιώργος Μπαδιερίτης - Λεντιον Λικάι

«Όταν λέμε «Δημοκρατία» εννούμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να εκφράζει τη γνώμη του ελεύθερα, να σέβεται τους κανόνες και την πατρίδα του. Είναι πολύ σημαντικό να αγωνιζόμαστε πάντα για να έχουμε Δημοκρατία!» Εμμανουέλα Μπέλλου

ΣΥΝΟΜΙΛΩ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΟΥ ΤΑΝΚ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ ΤΗΝ ΠΥΛΗ

• Τι σκεφτόσουν όταν έσπασες την καγκελόπορτα;

• Σκεφτόμουν ότι είχα δίκιο κι ότι δεν ήταν κακό αυτό.

• Πώς νιώθεις τώρα;

• Νιώθω πολύ χάλια, το μετάνιωσα!

• Γιατί άλλαξες το όνομα και το επίθετό σου; Και γιατί δεν λες στη γυναίκα σου και τα παιδιά σου ποιος είσαι πραγματικά;

• Γιατί ντρέπομαι και δε θέλω να το μάθει κανείς!

• Πώς αντέδρασες όταν σε διέταξαν να μπεις μέσα στο τάνκ;

• Δεν περίμενα ούτε ένα δευτερόλεπτο και όρμησα μέσα!

• Πώς νιώθεις που σκότωσες τόσους νέους ανθρώπους, που είχαν τόσα όνειρα μπροστά τους;

• Πολύ ασχημα! Ποτέ δε θέλησα να σκοτώσω κανέναν! Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν τότε!

• Οι γονείς σου το ήξεραν;

• Δυστυχώς ναι και ντρέπονταν...

• Ήξερες τι πήγες να κάνεις εκείνη τη στιγμή;

• Όχι, καθόλου, ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου... Δεν το ήθελα! Έκανα ό,τι με διέταξαν… Έντρι Σούλι

Μαριλένα Σκέμπι - Έλενα Τόνεβα 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑ ΦΟΙΤΗΤΗ ΠΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣΕ...

«Τι σπούδαζες;

Τι έκανες προτού συμβούν τα γεγονότα;

Πώς ένιωσες όταν το τανκ έσπασε την πύλη;

Πώς είχατε προετοιμαστεί για τον αγώνα σας;

Ήσουν από τα άτομα που είχαν τραυματιστεί;

Πώς ήταν η ζωή σου μετά το γεγονός;» Σοφία Ρεμπουλάκη

«Πώς τολμήσατε να κάνετε παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό; Δεν ξέρατε ότι θα είχατε συνέπειες;

Όταν είδατε το τανκ, φανταστήκατε ότι θα σπάσει την καγκελόπορτα;

Πιστεύατε πως θα πεθάνετε;

Πώς νιώσατε στο τέλος που τα καταφέρατε; Το πιστεύατε ότι θα τα καταφέρνατε;

Ξαναείδατε από τότε τον οδηγό του τανκ;» Μαρία Επιτροπάκη

Γιώργος Καρτέρης 

«Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Γιατί πήγες κι εσύ να αγωνιστείς;

Σκεφτόσουν ότι θα πεθάνεις;

Πώς ένιωσες όταν μπήκε το τανκ στο Πολυτεχνείο;

Πώς ένιωσες που είδες τους φοιτητές να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια σου;

Πέθανε κάποιος φίλος ή συγγενής σου;

Τι είπες μόλις γύρισες σπίτι στους γονείς σου;

Ξέρεις ποιος οδηγούσε το τανκ;

Είχες αγχωθεί; Φοβόσουν όταν είδες το τανκ να πλησιάζει;» Αλεξάνδρα Παβλόβιτς

Αχιλλέας Λουράκης - Αντώνης Πιταριδάκης 

«Πού βρήκες το θάρρος να σταθείς στην πρώτη γραμμή, μπροστά στο τανκ;

Πώς ένιωσες τη στιγμή που πλησίαζε το τανκ;

Είχες κάποιον που σε βοηθούσε και πέθανε μπροστά στα μάτια σου;

Σκέφτηκες ότι θα πεθάνεις» Γεωργία Φιωτοδημητράκη

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 16 Νοεμβρίου 2024

https://www.haniotika-nea.gr/paidotopos-st-taxi-5oy-dim-sch-chanion-ti-simainei-i-epeteios-toy-polytechneioy/

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΜΙΑ ΟΛΑΚΕΡΗ ΖΩΗ... 

Γράφει ο Νεεκτάριος Ευ. Κακατσάκης 

Υπάρχουν κάποιες xειµωνιάτικες νύχτες που τα πνεύµατα ησυχάζουν, νύχτες συννεφιασµένες, ακίνητες, λουσµένες στο απόκοσµο µαύρο που κυριαρχεί! Εγγυµονούν τη λύτρωση ως αυτοσκοπό που τελικά πάντοτε… εξάγεται µέσα από ιδιόµορφους λαβύρινθους τυραννισµένων ψυχών οι οποίες αναζητούνται αλλά και αναζητούν όλα όσα λαχταρά η… ανθρώπινή τους φύση! 
Θα ’πρεπε να διαφεντεύει η σιωπή…  δεν ισχύει…!
Υπάρχει ένας ήχος ανεπαίσθητος για όποιον θέλει να ακούσει το σύρσιµο του αέρα -και παραξενεύεται πώς µπορεί να συµβαίνει κάτι τέτοιο αφού την ίδια στιγµή τα φύλλα πάνω στα δέντρα κρέµονται νεκρά, ακίνητα! Γιατί ενδιάµεσα στα κλαδιά, ανάλαφρα αγγίζοντας τα φύλλα, µικρο-παλλόµενη η λύτρωση, αναζητά τους τόπους όπου κάποιοι την προσµένουν!
Μια τέτοια νύχτα -δηµιουργία θεϊκή- ‘‘ονειρευόταν’’ εκείνος, που ’χε ζήσει ως το µεδούλι όλα τ’ άλλα «τα άπαντα µιας ολάκερης ζωής» όπως του άρεσε να σκέφτεται! Μόνο η λύτρωση  δεν είχε καταφέρει ποτέ να εισχωρήσει στην ολάκερη ζωή του! Σκεφτόταν τις αφορµές και τις αιτίες για τις οποίες δικαιούταν την έλευσή της και ήπια πια, καρτερικά σιγοµουρµούριζε συνεχώς την προσευχή που του είχε µάθει η µάνα του όταν ήταν ακόµη παιδί, ένα βράδυ σαν κι αυτό, ενός µακρινού Νοέµβρη!
Η προσευχή, η φιγούρα της µάνας του, η αίσθηση του φιλιού της πάνω στο κεφάλι του, η γλυκειά καληνύχτα της που ήχησε µες στο ‘‘είναι’’ του, όλο και σιγάνευαν τους κτύπους της καρδιάς του… Τέντωσε το χέρι του και άγγιξε το χέρι της, έξω από το παράθυρο ψηλά στον µαύρο ουρανό!
Χαµογέλασε και άφησε το χαµόγελό του να λάµψει την όψη του καθώς λυτρωνόταν…

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 13.11.2024)   

   

ΠΟΙΗΣΗ

 ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΙΞΗΣ ΜΟΥ

Επιφυλακτικός

μπροστά στην τελεία.

Καχύποπτος

στην εμφάνιση του κόμματος.

Ανήσυχος

στη θέα του θαυμαστικού.

Ξένος

μέσα στις παρενθέσεις.

Απροετοίμαστος

στα υπονοούμενα των αποσιωπητικών.

Ανασφαλής

στον ερχομό της παύλας.

Ερωτευμένος

με το ερωτηματικό.

Το σημείο στίξης μου.

(ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑ, 2013)