ΞΕΣΤΕΡΙΑ

ΒΑΓΓ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ: ΠΟΤΕΣ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΕΣΤΕΡΙΑ...

(Πολύ με συγκίνησε με την αγαπητική προσέγγιση που έκαμε στην ΞΕΣΤΕΡΙΑ μου ο συμπορπατηχτής των μαθητικών μου χρόνων ξεχωριστός πνευματικός δημιουργός Γιώργος Γιακουμινάκης, στην εφ. "Χανιώτικα νέα" ! Πολύ ευχαριστώ σε, ΦΙΛΕ! Πάντα Ωραίος!

Γράφει ο Γιώργος Γιακουμινάκης*

Πρόσφατα έλαβα το καινούριο βιβλίο του Βαγγέλη Κακατσάκη με τον τίτλο «Πότες θα κάμει ξεστεριά…..» ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ, που είχε την καλοσύνη να μου στείλει ο συγγραφέας, αγαπητός φίλος και κοντοχωριανός, γνωστός μου από τα γυμνασιακά μας χρόνια στο ιστορικό Γυμνάσιο Βάμου Αποκορώνου Χανίων.

Στο παρόν σημείωμά μου δεν πρόκειται να αναλύσω το βάθος και το ύψος της ποιητικής και συγγραφικής-λογοτεχνικής του δεινότητας και να του πλέξω στεφάνια , αφού με τα λογοτεχνικά έργα του, όπως και τα τακτικά δημοσιεύματά του στα «ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ» και όχι μόνο, έχει κερδίσει επάξια μια σημαντική θέση ανάμεσα στους σύγχρονους Έλληνες ποιητές και λογοτέχνες ,τιμώντας τα Ελληνικά γράμματα και τη δημοσιογραφία.

Τα διηγήματά του εμπνευσμένα από τα χρόνια της καταραμένης τουρκικής σκλαβιάς της Κρήτης θα μπορούσαν να είναι αληθινές ιστορίες που βίωσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης και δεν παύουν ακόμα και σήμερα να συγκινούν, τουλάχιστον εμάς των παλαιότερων γενεών που ευτυχώς δε ζήσαμε τα δραματικά γεγονότα της εποχής εκείνης, αλλά είχαμε την ευκαιρία να τα ακούσουμε σαν παραμύθια από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας που οι γονείς και οι παππούδες τους τα έζησαν από «πρώτο χέρι».

Ο αγαπητός Βαγγέλης μας μεταφέρει με τα διηγήματά του στις εποχές που «όλα τά σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» και μας βοηθά να καταλάβουμε πως σκέπτονταν και ενεργούσαν οι προπάτορές μας ,άντρες και γυναίκες και όλο το ψυχικό μεγαλείο που χρειαζόταν να έχουν μέσα τους για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την καθημερινή πραγματικότητα και να κρατούνται όρθιοι πολεμώντας τον κατακτητή μέχρι να έλθει η ώρα του οριστικού λυτρωμού από τα δεινά και να έχουμε εμείς σήμερα την ελευθερία μας.

Να είσαι καλά αγαπητέ Βαγγέλη και να είσαι σίγουρος ότι οι ψυχές των νεκρών των αγώνων του έθνους μας μεταξύ των οποίων και του προγόνου σου οπλαρχηγού Θεοκλή Κακατσάκη θα δέχονται τα γραφόμενά σου ως θυμίαμα στη μνήμη ντους.

*Ο Γιώργος Γιακουμινάκης είναι λογοτέχνης-ποιητής
αντιπρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Τακτικό μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 28.1.2022)

https://www.haniotika-nea.gr/vivliokritiki-potes-tha-kamei-xesteria/

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΑΖΕΨΑ

Μάζεψα όλα όσα ήταν στις γωνίες

κι αποχώρησα

χωρίς να κοιτάξω πίσω.

Μέσα σ’ αυτά:

το κλάμα μιας καλής μαθήτριας,

που δεν ήξερε κάποια φορά ορθογραφία^.

το χαμόγελο ενός πατέρα μεροκαματιάρη,

γιατί έμαθε ότι ο γιος του θα ’ναι ο σημαιοφόρος^.

τη συγκίνηση μιας νεοδιόριστης δασκάλας,

όταν πρώτη φορά μπήκε στην τάξη…

Και βέβαια το… «Κύριος Διευθυντάς»,

όπως με αποκαλούσε,

ένας καλός γείτονας του σχολείου.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης (" Όταν γίνεις ποίημα", Εκδ, ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, Χανιά 2013) 

Σημείωση: Επί τη αποχωρήσει μου απ’ τη Δημόσια Εκπαίδευση (όντας Διευθυντής στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων). Mε αφορμή την σημερινή γιορτή των ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/10220753784970666?comment_id=10220753864372651&notif_id=1643536168266720&notif_t=feed_comment&ref=notif

ΞΕΣΤΕΡΙΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 

 

https://wetransfer.com/downloads/fceaff419827ae1042c220f89586510920220129063920/6f843fcb56df1e181b4f36d594da2b2220220129063939/de8796

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΟΛΗΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ, ΠΑΙΔΙΑ, ΜΙΛΑΜΕ...  

 

 

Για τον Αλέξανδρο μιλάμε σήμερα... Για τον Αλέξανδρο τον Μέεγα, «τον βλαστό του Φιλίππου», «το καύχημα των Ελλήνων», «τη δόξα της Ελλάδας», όπως γράφει στο ποίημά της “Εγκώμιο” η γνωστή και ιδιαίτερα αγαπητή στα Χανιά, εκ Ρεθύμνου ορμώμενη δασκάλα - ποιήτρια Ελισάβετ Διαμαντάκη - Κωνσταντουδάκη. Στην κεντρική θέση του σημερινού Παιδότοπου το εν λόγω ποίημα που είναι ο πρόλογος του βιβλίου της “Μέγας Αλέξανδρος” που εικονογράφησε ο εξαίρετος γνωστός Χανιώτης εικονογράφος Γρηγόρης Νιόλης, όπως και τα περισσότερα από τα προηγούμενα βιβλία της, όλα ιδιαίτερα επιμελημένα, απ’ τις εκδόσεις ΕΡΕΙΣΜΑ του Χρήστου Μαχαιρίδη.

«Δεν είναι μύθος, μήτε παραμύθι/ τα όσα θα διαβάσουμ’ εδώ μέσα/ μα όλα πέρα ως πέρα ειν’ αλήθεια», μας λέει με τον δικό της μοναδικό τρόπο η κυρία Ελισάβετ, αρχίζοντας να μας μιλά για τον Μεγάλο Στρατηλάτη. Αποσπάσματα απ’ αυτό το έργο, μαζί με τις σχετικές εικόνες του Γρηγόρη Νιόλη σ’ αυτήν τη σελίδα... Καλοτάξιδο κι αυτό σου το βιβλίο, όπως και τα προηγούμενα για τον Ηρακλή, τον Θησέα, τον Ιάσονα, τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα, και τα υπόλοιπα καλή μου φίλη και συναδέλφισσα!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

δάσκαλος

 

Εγκώμιο

 

Η καρδιά μας γεμίζει περηφάνεια κι αγάπη 

σα μιλάμε για σένα μακρινέ αδελφέ μας 

ω Αλέξανδρε Μέγα, του Φιλίππου βλαστέ, 

των Ελλήνων το καύχημα, της Ελλάδας η δόξα!

Αιώνες αμέτρητοι από μας σε χωρίζουν

κι όμως όλοι σε ξέρουμε σα να ζούσες μαζί μας

τι οι τρανοί δεν πεθαίνουν και δεν σβήνουν ποτέ, 

μα σαν ήλιοι φωτίζουν το δικό μας το δρόμο.

Κι αν ο Χάρος σε φθόνησε, τη ζωή σου κι αν πήρε,

 τ’ όνομά σου δεν τό ’σβήσε, δεν το σβήνει ο χρόνος. 

Στο παρόν και στο μέλλον, τυλιγμένος στο θρύλο, 

θα ’σαι συ ο Μεγάλος, ο τρανός των Ελλήνων!

 

Ελισάβετ Διαμαντάκη-Κωνσταντουδάκη

 

 

 

 

[...] Ο Αλέξανδρος, με το οξύ μυαλό του, κατάλαβε πως τ’ άλογο φοβόταν την ίδια τη σκιά του πα στο χώμα! 

Γι’ αυτό το γύρισε κατά τον ήλιο έτσι που η σκιά να πέσει πίσω ώστε να μην τη βλέπει κι αγριεύει και να μπορέσει να το καβαλήσει... Ο βασιλιάς πατέρας, με καμάρι, στον Αλέξανδρο λέει συγκινημένος: Πρέπει να βρεις βασίλειο πιο μεγάλο Αλέξανδρε, γιατ’ η Μακεδονία είναι μικρή, πολύ μικρή για σένα! (Πού να ’ξερε ο Φίλιππος πως τούτα τα λόγια, που ’λεγε τώρα στο γιο του, αληθινά θα βγαίνανε μια μέρα κι ένα βασίλειο πολύ μεγάλο μέχρι τα βάθη πέρα της Ασίας, θα ’τανε δημιούργημα δικό του!) Από τη μέρα κείνη ο Βουκεφάλας τ’ αγαπημένο έγινε άλογό του και στη μεγάλη π’ έκανε εκστρατεία μαζί κι αυτόν τον πήρε αχώριστο του, κι όταν εκείνο πέθανε, μια πόλη έχτισε προς τιμή του, δίνοντάς της τ’ όνομα: Αλεξάνδρεια Βουκεφάλα. Αγάπησε τον Όμηρο με πάθος κι όλους τους ήρωες της Ιλιάδας. Απ’ όλους ξέχωρα τον Αχιλλέα, όπου τον είχε πάντα πρότυπό του κι ήθελε κάποια μέρα να του μοιάσει. [...] (σελ. 10)

 

 

Μετά τη νικηφόρα κείνη μάχη που πλήθος κι άλλες τέτοιες προμηνούσε, ολόκληρη σχεδόν η Μικρασία δίχως καμιά αντίσταση υποτάχτει στον Έλληνα μεγάλο στρατηλάτη. Δυο μόνο πόλεις τού αντισταθήκαν και τις πολιόρκησε για να μπορέσει σε λίγο χρόνο να τις υποτάξει. Προχωρώντας αυτός προς τη Φρυγία σταμάτησε στο Γόρδιο, μια πόλη που πάνω στην ακρόπολή της ήσαν του Γόρδιου χτισμένα τα παλάτια του βασιλιά της, και του γιου του Μίδα, αλλά κι ένα ιερό του Δία π’ ο πρώτος οικιστής αυτής της πόλης την άμαξά του είχε αφιερώσει, όπου ο ζυγός της ήτανε δεμένος πολύπλοκα και στέρεα συνάμα έτσι όπου κανένας δε μπορούσε -κι ας ήταν δυνατός! - να τόνε λύσει. 

Πήγε κι ο Αλέξανδρος να δοκιμάσει μ’ αφού ο δεσμός δεν έλεγε να λύσει, τραβάει το σπαθί του και τον κόβει! (Τα δεσμά που δεν λύνονται, τα κόβουν είπε καθώς τραβούσε το σπαθί του.)[...] (σελ. 24)

[...] Ο νικημένος στην Ισσό Δαρείος για άλλη μια φορά τη δύναμή τον στα όπλα θέλησε να δοκιμάσει κι ύστερ’ από πολλές προετοιμασίες κίνησε εναντίον τ’ με ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις και μ’ άρματα πολλά δρεπανηφορα.

Στων Γαυγαμήλων μέσα την πεδιάδα οι αντίπαλοι στρατοί συναντηθήκαν.

Άρχισε άγρια μάχη μεταξύ τους κι όταν ο Αλέξανδρος ειδ’ ένα ρήγμα στην Περσική παράταξη, ορμάει -ακολουθούμενος απ’ τους ιππείς του- κατά το μέρος π’ ήταν ο Δαρείος π’ έντρομος εγκατέλειψε τη μάχη κι όλ’ η στρατιά του γρήγορα διαλυθεί

[...] Ως τον Ινδό και μέχρι τον Υδάσπη τους ποταμούς, το κράτος του απλωνόταν και πέρα εκεί στα σύνορα είχε χτίσει την τελευταία του μεγάλη πόλη την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη...

...Και πάνω εκεί, στ’ απόγειο της δόξας, στης νιότης τα τριάντα τρία χρόνια που ολολαμπρο το μέλλον τού ανοιγόταν, ήρθ η αρρώστια το δρόμο να του κόψει γιατ’ η Κλωθώ, το νήμα της ζωής του πολύ τσιγκούνικο του το ’χε κλώσει, κι ενώ τόσους λαούς είχε νικήσει, απ’ την αρρώστια βγήκε νικημένος... 

Νικήθηκε και πέθανε το σώμα αλλά η φήμη του και τ’ όνομά του, αθάνατα θα μένουν και θα ζούνε στη μνήμη των λαών της Οικουμένης!... (σελ. 34)

 

 

 Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 29.1.2022)

 

 

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΟΡΩΝΑ

 

«Στην προσπάθεια μου να τακτοποιήσω το προσωπικό μου αρχείο, αισθάνθηκα την ανάγκη να διασώσω -στο μέτρο των δυνατοτήτων μου- μέρος του έργου και των προσπαθειών του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία”. Εμπνευστής του Ιδρύματος και οραματιστής του έργου του υπήρξε ο μακαριστός Ειρηναίος Γαλανάκης [Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου (1957-1971), Μητροπολίτης Γερμανίας (1971-1980), Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου (1981-2005)], ο οποίος ξεκίνησε την ανέγερση των κτηριακών εγκαταστάσεων του Ιδρύματος στις αρχές του 1976, μεταλαμπαδεύοντας σιγά- σιγά με σοφία και αγάπη τους Αποκορωνιώτες και όχι μόνο, το όραμα του για τον τόπο που γεννήθηκε. Από τις αρχές του 1982, το υπό σύσταση Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία”, αγκαλιάστηκε από τους Πολιτιστικούς Συλλόγους του Αποκόρωνα και πολύ σύντομα κατέστη κέντρο αναφοράς όλων των πολιτιστικών και αναπτυξιακών πρωτοβουλιών της επαρχίας μας». Η αρχή απ’ τον πρόλογο του βιβλίου, «Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία”- Ημερολόγιο Περιόδου 1981- 2009 (χρονικό σύστασης, πεπραγμένα)», τού στα χρόνια εκείνα γραμματέα του Λευτέρη Τσουράκη, που εκδόθηκε την περασμένη χρονιά, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.

Συγκίνηση, ενίοτε και μέχρι δακρύων -δεν θα το κρύψω-, ενώ διάβαζα τις και διανθισμένες με πλούσιο φωτογραφικό υλικό 236 σελίδες, μεγάλου σχήματος, τού περί ου ο λόγος καλαίσθητου βιβλίου- λευκώματος. Και βέβαια θαυμασμός, θαυμασμός ανυπόκριτος, για όλα όσα το “Εμείς” των Αποκορωνιωτών με την ευλογία του Παππού έκαμε, και ο συγχωριανός μου, εκ Νίππου κι αυτός ορμώμενος, δίχως… θαυμαστικά, με χρονολογική σειρά και με ακρίβεια παραθέτει. Scripta manent, όπως έλεγαν και οι Λατίνοι… “28.04.1982, Καλύβες: Συνάντηση γνωριμίας και συνεργασίας των Πολιτιστικών Συλλόγων του Αποκόρωνα”… Η πρώτη επί αποκορωνιώτικου εδάφους εκδήλωση, με τις ευλογίες του Παππού, για να ακολουθήσουν εκατοντάδες άλλες πολιτισμικού, αναπτυξιακού και κοινωνικού περιεχομένου (κάποιες απ’ τις οποίες είχαν πανελλήνια απήχηση) στην έδρα του Ιδρύματος, στους Αγίους Πάντες, αλλά και σε όλα σχεδόν τα χωριά της Επαρχίας σε συνεργασία με τον Καλλιτεχνικό Όμιλο “Αποκόρωνας” και τους τοπικούς φορείς. Για μια πολιτιστική άνοιξη διαρκείας ο λόγος, την οποία όλοι όσοι τη βίωσαν κι εργάστηκαν γι’ αυτήν, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, κι άλλοι πάρα πολύ, με πρώτο τον προεδρεύοντα αντιπρόεδρο του Νίκο Παπαδάκη, τη θυμούνται (θυμούμαστε) με νοσταλγία…

«Σπίτι του Αποκόρωνα» ονομάτισε το Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία” ο αείμνηστος συνάδελφος μου στη Δασκαλοσύνη Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Καρών Μιχάλης Γαυγιωτάκης. Σπίτι του Αποκόρωνα αλλά και των Αποκορωνιωτών όπου Γης, γιατί σ’ αυτό επιστρέφουν είναι και σήμερα, που συστεγάζεται με το μοναδικό στο είδος του για την Ελλάδα Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου Γιάννη Γαρεδάκη, ύστερα απ’ την εκ βαθέων ανακαίνιση του. Και βέβαια Σπίτι Προβολής του Αποκόρωνα, λόγω του ρόλου του Ινστιτούτου!

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΑΣ ΟΨΕΤΑΙ "ΤΟ ΖΑΒΟ ΤΟ ΡΙΖΙΚΟ ΜΑΣ - ΚΑΙ Ο ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ - ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

 

“Κακοκαιρία έπιασε και ρίχνει κουκοσάλι,/ μα ‘γω κουρνιάζω, μάτια μου, μες στη ζεστή σου αγκάλη.// Η μοναξιά χιονάνθρωπος με έναν τρόπο λιώνει/ όταν τον ήλιο του σεβντά, στο βλέμμα σου ανταμώνει”. Υπέροχες και οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη, που έχει τον δικό της τρόπο...να στρίβει δια του έρωτος. Ωστόσο στην Αττική, στις αρχές της εβδομάδας έγινε ο… κακός χαμός. Το επιτελικόν κράτος, του ανύπαρκτου κράτους, το αιώνιον ελληνικόν κράτος που δεν λέει να ενηλικιωθεί. Στην Αττική οδό, ας πούμε, οδηγώ, “κράτος, κράτος είσ’ εδώ;” Ας όψεται “το ζαβό το ριζικό μας”, για να θυμηθώ τον Βάρναλη στους “Μοιραίους” του…

Και ο κορωνοϊός τα δικά του! Στα ύψη παραμένουν τα κρούσματα. Για να δούμε, όμως, μέχρι πότε. Κάτι μου λέει ότι λίγα είναι τα ψωμιά του. Φλεβάρης, Μάρτης, Απρίλης, Μάης και κοντά το τέλος του. Για να δούμε… Ωστόσο αγρυπνείτε!

«Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος, τους των οικουμένην ακτίσι, δογμάτων θείων πυρσεύσαντας...» Προπαραμονή της Μεγάλης των ελληνικών Γραμμάτων εορτής σήμερα και στο απολυτίκιο των Τριών Ιεραρχών ο νους μου. Όπως το έμαθα, όταν ήμουν μαθητής στην Ε΄ Δημοτικού. Σαν χθες θυμούμαι τον δάσκαλο μου -άγιο το χώμα που αναπαύεται- να μας το μαθαίνει. «Βασίλειον τον Μέγαν και τον Θεολόγον Γρηγόριον συν τω κλεινώ Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορήμονι». Χρόνια πολλά σε μαθητές και δασκάλους!

Χανιώτικα νέα (28. 1.2021)  

https://www.haniotika-nea.gr/to-spiti-toy-apokorona/

 

ΞΕΣΤΕΡΙΑ

ΠΟΤΕΣ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΕΣΤΕΡΙΑ Η ΣΑΝΤΟΛΑ Η ΜΠΕΝΑ

ΤΟΥ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ ΕΦΤΑΔΥΜΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΕΝΑ

(Ο καλύτερος, για μένα διαλεκτόφωνος ποιητής της ΝΗΣΟΣ μας ο Κωστής ο Λαγουδιανός. Τιμή μεγάλη που τον απασχόλησε η ΞΕΣΤΕΡΙΑ μου. Σιγά που θα την άφηνε παραπονεμένη... )

 

 

Γράφει ο Κωστής Λαγουδιανάκης*

Κρυγιότη τση χειμωνικής κι η παρασθιά να καίει

και η παραμυθού γιαγιά να λέει και να λέει...

Ανέμης κόκκινη κλωστή ο έγγονάς τση πιάνει

και ξετυλίγει με καιρούς και την αναθιβάνει.

Με τση γιαγιάς τ’ ακούσματα τα χρόνια τα μικράτα

κι ο έγγονας με του «καιρού το πλήρωμα» ξυπνά τα.

Η μπένα του τση ποίησης προσώρας στο συρτάρι

μπαίνει και διηγήματος η μπένα θα ντακάρει.

Και βρίνει το διήγημα καλά καλό ορτάκη

κι αναφωνεί του: «Άξιος! Βαγγέλη Κακατσάκη!»

Η μπένα η Κακατσάκεια και σ’ άλλο μετερίζι

«υπέρ της γλώσσης» μάχεται, διήγημα βγορίζει.

«Πότες θα κάμει ξεστεριά...» η σάντολα η μπένα

του Κακατσάκη «εφτάδυμη» διηγηματογέννα.

Με τσ’ αρμονίας το εφτά διάχνει το σιναλίκι

σε διηγήματα εφτά το βάνει το σταλίκι.

Το ιερό εφτά βλογά τη μπένα του Βαγγέλη

και καταστένει σόγεμη του πνέματος κυψέλη.

«Το χρέος», «η εκδίκηση», «Ανάσταση», «Καμπάνα»

δίψας τση λογοτεχνικής είναι η βρυσομάννα.

«Το τέλος», «ο εθελοντής» γλώσσας καθάριο μέλι

και «η ζωή και θάνατος» συγκίνησης μαργέλι.

Λόγος μεστός, γλώσσα σφιχτή, το πνέμα κανακίζει

και κρητική ντοπιολαλιά νεδιάζει και πρεπίζει.

«Πότες θα κάμει ξεστεριά...» με τη λεξοπατρόνα

ο λόγος ο πεζός πατεί πρώτη γραμμή τ’ αγώνα.

«Ο Ομαλός του πνέματος» παντού το τελαλίζει:

«η ξαστεριά ’ν’ ολόλαμπρη...κακατσοφλεβαρίζει».

Εφτά τα διηγήματα με φορτωμένους κλώνους

με ρίζες που απλώνουνται πίσω στσι τουρκοχρόνους.

Χρόνοι σκλαβιάς, χρόνοι πρεπιάς, χρόνοι μ’ αντρειοσύνη,

για λευτεριά, για την τιμή, για τη χριστιανοσύνη.

Στον Κακατσάκη γκαρδιακά, στο φίλο το Βαγγέλη

Χρόνους πολλούς να κουρταλεί τση μπένας το κερκέλι.

Αγαπητερά και φιλικά

* δάσκαλος – ποιητής (Χανιώτικα νέα ( 25.1.2022)  

https://www.haniotika-nea.gr/v-kakatsaki-potes-tha-kamei-xesteria-2/

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

 ΜΙΑ "ΕΛΠΙΔΑ" ΣΤΩΝ ΜΗ ΦΡΟΝΙΜΩΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΚΑ

 

 Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης 

Δεν ήμασταν έτοιμοι, κι η αλήθεια η μαύρη, η… ελληνική είναι ότι σπάνια είμαστε έτοιμοι για το οτιδήποτε!
Το χειρότερο όμως είναι ότι ποτέ δεν καταφέραμε να υιοθετήσουμε ως κράτος αλλά και ως πολίτες το δίδαγμα της γνωστής παροιμίας που μιλάει για των φρoνίμων τα παιδιά!
Αντιθέτως είμαστε θιασώτες του ωχ αδερφέ, κι έχει ο Θεός!
Τραγική όλη αυτή η κατάσταση που είδαμε στις οθόνες μας, να συμβαίνει στην Αττική οδό!
Ειδικά αυτοί που βίωσαν… την ακινητοποίηση των οχημάτων τους και τη δική τους επί ώρες σε έναν από τους… πιο σύγχρονους δρόμους στην Ευρώπη· σίγουρα θα τη θυμούνται σε όλη τους τη ζωή!
Απών το επιτελικό κράτος!
Ένα ντεζαβού, που επανέρχεται συνεχώς μπροστά στα μάτια μας, αλίμονο!
Πόσο συχνά τούτος εδώ ο τόπος έχει ζήσει τέτοιου είδους καταστάσεις; Γιατί δεν προετοιμάζεται για το μέλλον που και πάλι θα ξανασυναντηθούμε με ακραία καιρικά φαινόμενα;
Λόγια μόνο, φρούδες υποσχέσεις και… δεκάρικοι που απευθύνονται σε ξεχασιάρηδες ψηφοφόρους κ.λπ.
Χαρακτηριστική κι η ευκολία μας να αρχίσουμε να ρίχνουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο, οι προηγούμενοι στους τωρινούς υπεύθυνους, εκείνοι σε άλλους και πάει λέγοντας!
Η “Ελπίδα” μας άφησε!
… Κι εμείς ως οπαδοί φανατικοί, θα συνεχίζουμε να περιμένουμε τη συνονόματή της τη γνήσια, όχι τη “γιαλαντζί” ως είμαστε μαθημένοι!
Απλά, την επόμενη φορά που θα την αναμένουμε, ας είμαστε πιο προσεχτικοί, ας είμαστε πιο προσγειωμένοι, ας βάλουμε τα δεδομένα κάτω και ας τα αναλύσουμε, και ας πορευτούμε παίρνοντας σωστές αποφάσεις, για τους εαυτούς μας, για το μέλλον μας!
Ως τότε, έχει ο θεός…
Γεια σας και χαρά σας που λέει και ο Καραγκιόζης χορεύοντας έξω απ’ την παράγκα του, κλείνοντας άλλη μια παράσταση πίσω απ’ τον μπερντέ του!

 Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 26.1.2022)

 https://www.haniotika-nea.gr/mia-elpida-ston-mi-fronimon-tin-paragka/

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΔΙΝΕΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ, ΚΥΡΙΕ

«Δεν έχω στην εξουσία μου εύφορα κομμάτια γης/ ούτε δάση όμορφα/ ούτε αγέλες βοδιών/ ούτε κοπάδια με παχιά αρνιά,/ ούτε φιλόφρονες υπηρέτες, απ’ την ίδια τη γενιά μου,/ που μόνο η αρχαία βία/ μας χώρισε απ’ το σύνολο,/ και διπλό όνομα μας έδωσε,/ δηλαδή ευγενείς και σκλάβους,/ αν και γενήκαμε όλοι απ’ την ίδια χώρα,/ αν και γενήκαμε απ’ το χώμα και τον Θεό,/ κι ο αμαρτωλός νόμος ακολούθησε μετά./ Ούτε νιώθω καμιά ανάγκη/ για την πνοή, που ταχύτατα περνάει,/ για την ανθρώπινη τιμή/ και για τη δόξα που αφανίζεται./ Ούτε να ‘χω λαχτάρησα μεγάλα δώρα/ από τον βασιλιά μέσα στο παλάτι,/ ούτε με κυρίευσε η επιθυμία των δικαστικών θρόνων,/ πάνω στους οποίους καθισμένος,/ γεμάτος δόξα/ θα σήκωνα υπερήφανα τα φρύδια./ Ούτε επεθύμησα να ‘χω μεγάλη δύναμη στην πόλη/ ή στους πολίτες/ και να ευχαριστιέμαι/ με ψεύτικα κι αδύνατα όνειρα,/ που απ’ τον ένα πηγαίνουν στον άλλο/ κι όμοια πετούν και φεύγουν/ σαν το νερό, που πας να το αρπάξεις στην παλάμη κι αυτό κυλά και φεύγει,/ κι όταν κανείς τα προσέχει είναι σαν/ ή να κρατάει στα χέρια τη σκιά ή να ψηλαφεί την ομίχλη./ Τέτοια είναι των ανθρώπων η γενιά,/ τέτοιος κι ο πλούτος,/ πλούτος, που μοιάζει/ με τ’ αμυδρότατα ίχνη του καραβιού,/ που χαράσσονται από μπροστά/ και σβήνονται πίσω». Από το ποίημα του Αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, “περί των καθ’ εαυτόν”, σε μετάφραση του μακαριστού μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου Γκατζιρούλη .

«Κύριε, σαν ήρθε η βραδιά σου λέω την προσευχή μου./ Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου./ Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι./ Την πίκρα μου τη βάσταξα./ Μου δίνεις και την ξένη.// Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω./ Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω./ Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα./ Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα.// Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει./ Άκουσα τη γλυκειά βροχή./ Τη δύση έχω κοιτάξει./ Έδωσα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι./ Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.// Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω./ Δεν περιμένω ανταμοιβή./ Πολύ ‘ναι τέτοια ελπίδα./ Ευδόκησε ν’ αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω…/ Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα». Το ποίημα “Η προσευχή του ταπεινού” του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Μιας σκέψης δρόμος για να φτάσει μέχρι την άκρη του μολυβιού μου το πρώτο ποίημα. Ένα απ’ αυτά τα ποιήματα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου (329 – 390 μ.Χ.), που γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Μιας δεύτερης σκέψης δρόμος το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ύμνος στην ταπεινοσύνη της ποίησης και στην ποίηση της ταπεινοσύνης και τα δύο. Όπως κι αυτό του Νικηφόρου Βρεττάκου με τίτλο “Αν δεν μου έδινες την ποίηση, Κύριε…” Αν δεν μας έδινες την ποίηση, Κύριε…

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

 ΠΑΝΤΑ ΕΝ ΕΓΡΗΓΟΡΣΕΙ! - ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Η ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΞΙΦΑΣΚΙΑΣ

 «Ανεμόδαρμα πράσινων πευκοβελόνων/ σοβαροί ρυτιδωμένοι κορμοί/ κίτρινο στρώμα πευκόφυλλων/ περιστρέφονται/ στο σφύριγμα του κοτσιφού/ Το φως έλειπε/ Φοβισμένο τρέξιμο του λαγού/ Αφουγκράζεσαι/ ο αέρας κτυπά και προσδιορίζει/ το θολό πεπρωμένο του/ το γίγνεσθαι σκοτεινών όγκων/ που ακροπατούν στη νύχτα…// Το χάραμα οι εφιάλτες/ μπαίνουν στις μαύρες τρύπες/ στα σκοτεινά φυλλώματα/ περιμένοντας μιαν άλλη νύχτα εξόδου/ μιαν άλλη εκδίκηση/ στην αέναη τούτη πάλη της ανατολής/ και της δύσης». Άτιτλο ποίημα απ’ την ποιητική συλλογή " Σκιές και άστρα" του γνωστού τοις πάσιι αγαπητού Χανιώτη γιατρού- ποιητή Γρηγόρη Γεωργουδάκη. Και για να του πω τα “χρόνια πολλά” για τη γιορτή του, όπως και σ’ όλους τους Γρηγόρηδες και τις Γρηγορίες. Πάντα εν εγρηγόρσει, όλες και όλοι, φίλες και φίλοι!

 

Ο κορωνοϊός καλά κρατεί, “ούτε στσ’ άκρες ούτε στσ’ αναμεσάδες” η… αποκορωνοποίηση. Πανδημίας το α΄ ανάγνωσμα… Πανδημίας το β΄ ανάγνωσμα… Πανδημίας το γ΄ ανάγνωσμα… Άγνωστο πόσα είναι τελικά τα αναγνώσματα που ακολουθούν. Ωστόσο η ζωή συνεχίζεται, όπως με τις μάσκες συνεχίζεται, κι όπου τη βγάλει η άκρη. Μετρώντας κρούσματα, εισαγωγές στα νοσοκομεία, διασωληνώσεις και θανάτους…

 

Σιγά που δεν θα έγραφε μαντινάδες η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη για την αθλήτρια μας στην ξιφασκία Δώρα Γκουντούρα, που πήρε πριν από λίγες μέρες το ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο Κύπελλο Ξιφασκίας. Διαβάστε τες. «Το ασημένιο έφερε μετάλλιο στη χώρα/ πολλά συγχαρητήρια στην Γκουντουρά τη Δώρα.// Στον χώρο του αθλητισμού, υπάρχει μια ελπίδα/ οι αθλητές μετάλλια χαρίζουν στην πατρίδα».

 Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 25.1.2022)

 https://www.haniotika-nea.gr/an-den-mas-edines-tin-poiisi-kyrie-3/

ΞΕΣΤΕΡΙΑ

ΞΕΣΤΕΡΙΑ: ΕΝΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

( Στα " Χανιώτικα νέα" και στον " Αγώνα της Κρήτης", η υπέροχη παρουσίαση της " ΞΕΣΤΕΡΙΑΣ" μου από την ξεχωριστή πνευματική δημιουργό των Χανίων και γιατρό Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη. Κατάπολλα τα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μου... )

Γράφει η Πηνελόπη Ι. Ντουντουλάκη* 

Με μια ενότητα διηγημάτων, που αναφέρονται στα χρόνια των ξεσηκωμών της Κρήτης ενάντια στον τουρκικό ζυγό, ο Δάσκαλος, ποιητής και συγγραφέας  Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης τραβά την κουρτίνα που σκεπάζει τον ορίζοντα των μαχών στα πολυαίμακτα πεδία, αλλά και των μαχών σε επίπεδο συνείδησης και ανάληψης προσωπικής ευθύνης των κατατρεγμένων χριστιανών της Κρήτης. Τα επτά διηγήματα του βιβλίου “ΠΟΤΕΣ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΕΣΤΕΡΙΑ…”, δεμένα σε ένα ευωδιαστό μπουκέτο με τη ζωγραφιά του πολυτάλαντου Νίκου Μπλαζάκη στο εξώφυλλο, αλλά και τα εκφραστικά σχέδιά του ως εικαστικό πρόλογο κάθε διηγήματος, φέρνουν την πνοή μιας παντοτινής Άνοιξης στην καρδιά του χειμώνα.
Οι ήρωες των διηγημάτων, έχουν, καθένας χωριστά, μια επώδυνη προσωπική ιστορία και έρχονται αντιμέτωποι με έντονα υπαρξιακά διλήμματα, με κυρίαρχα τα της ζωής/θανάτου, μοναξιάς /συνθηκολόγησης  και ύπαρξης νοήματος ή μη στη ζωή τους. Έρχονται αντιμέτωποι με την ευθύνη των επιλογών τους, οι οποίες συνδέονται με ζητήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πατριωτικού φρονήματος και θρησκευτικής πίστης. Παράλληλα, οι οποιες επιλογές τους έχουν επιπτώσεις στο σύνολο των κατοίκων του τόπου στον οποίο διαδραματίζονται αυτές οι ιστορίες.
Καθώς οι αφήγηση ξεκινά και το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται, γίνεται προφανές ότι, σε κάθε περίπτωση, προμηνύεται η επερχόμενη Άνοιξη. Το διαλαλούν τα πρώτα αγριολούλουδα που ξαφνιάζουν ευχάριστα το αδιάκοπο πράσινο της χειμωνιάτικης γης. τα νιόβγαλτα φύλλα στα γυμνά κλαδιά. Το διαλαλούν τα πρώτα χελιδόνια. Το διαλαλούν και οι ξεσηκωμοί του παρελθόντος, οι θηριώδεις χαλασμοί, οι ψυχές των σκοτωμένων και οι μορφές των αγνοούμενων.
Ο συγγραφέας επισημαίνει πως οι ιστορίες αυτές προέκυψαν από το προζύμι των αφηγήσεων της γιαγιάς από την πλευρά του πατέρα του. Επικές, τραγικές αλλά και θεωτικές στιγμές εξιστορούνται και οι ήρωες των έργων ψυχογραφούνται παραστατικά, σε αφηγήματα κεντημένα με ξόμπλια της κρητικής τοπολαλιάς.   Ιστορίες άγνωστες αλλά και ιστορίες που έχουν σφραγίσει τη συλλογική μνήμη, όπως εκείνη των έργων και ημερών του φοβερού Εμίν Αγά, στα οποία έδωσε την καθαρτήρια λύση ο Θοδωρομανώλης, καθώς και εκείνη της μεγαλύτερης σε ηλικία θυγατέρας του εθνομάρτυρα Δασκαλογιάννη, αναβιώνουν στις σελίδες του πολύ ενδιαφέροντος πονήματος.
Αποσπερίδες στο φως του λύχνου και πλάι στην πυροστιά, πρόσωπα αργασμένα από τα βάσανα και την απαντοχή, φωνές σαν πηγές λαλέουσες ανταμώνουν  στους ιστορικούς τόπους και χρόνους που αναφέρονται τα διηγήματα.
Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου ο συγγραφέας επιφυλάσσει ένα από καρδιάς γραμμένο βιογραφικό σημείωμα για τον παππού του Θεοκλή Ν. Κακάτση ή Κακατσάκη, οπλαρχηγό Α΄ Τάξης στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες 1895-1897.
Με αυτά τα καλογραμμένα και εκφραστικά διηγήματα ο Βαγγέλης Κακατσάκης συνθέτει ένα σημαντικό ιστορικό και λογοτεχνικό οδοιπορικό σε στιγμές εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων που πάντα θα φωτίζουν τον ορίζοντα δύσκολων καιρών. 

* γιατρός - λογοτέχνης 

https://www.haniotika-nea.gr/vaggeli-th-kakatsaki-potes-tha-kamei-xesteria-3/

 

https://agonaskritis.gr/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%B3%CE%B3/

 

ΠΟΙΗΣΗ

 ΕΝΑ ΚΛΑΔΑΚΙ ΣΥΝΝΕΦΟ *

 

 Τα σύννεφα

είχαν κατέβει χαμηλά

για να ενώσουν γη και ουρανό

εκείνο το δειλινό.

Τα έβλεπα

όντας δίπλα στο ψαλτήρι,

απ’ το παράθυρο της εκκλησίας,

ενώ οι ψάλτες ανέσυραν

τα ωραία ελληνικά φωνήεντα

από το “Κατευθυνθήτω η προσευχή μου”,

και σκεφτόμουν πόσο κοντά,

δίπλα- δίπλα,

είναι εν τέλει το θείο και το ανθρώπινο.

Αν ήμουν έξω,

θα το τολμούσα το δίχως άλλο.

Ν’ απλώσω, λέει, το χέρι μου

να πάρω ένα κλαδάκι σύννεφο.

Ένα τόσο δα κλαδάκι,

γέννημα της γης,

κατοίκημα του ουρανού,

αποκούμπι του νου σε ώρες δύσκολες

για τη χρονιά που άρχιζε.

Το ίδιο, λέει, θα έκαναν,

και όλοι οι άλλοι

που ήταν μέσα στο εκκλησάκι

και στις αυλές του Αγίου.

Ναι!

Το σπερνό

θα είχε σίγουρα τελειώσει

κι ο τόπος θα πρόσφερε το ουράνιο

και γήινο μαζί

δώρο του.

Ένα κλαδάκι σύννεφο,

μια ιδέα βροχής,

αυτό που είχε εκείνη την ώρα. 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ - ΕΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ

  

* Τα σύννεφα είχαν κατέβει χαμηλά για να ενώσουν τον ουρανό και τη γη εκείνο το δειλινό. Τα έβλεπα, όντας δίπλα στο ψαλτήρι, απ’ το παράθυρο της εκκλησίας, ενώ οι ψάλτες ανέσυραν τα ωραία ελληνικά φωνήεντα από το “Κατευθυνθήτω η προσευχή μου”, και σκεφτόμουν πόσο κοντά, δίπλα- δίπλα, είναι εν τέλει το θείο και το ανθρώπινο. Αν ήμουν έξω, θα το τολμούσα το δίχως άλλο. Ν’ απλώσω, λέει, το χέρι μου και να πάρω ένα κλαδάκι σύννεφο. Ένα τόσο δα κλαδάκι, γέννημα της γης, κατοίκημα τ’ ουρανού, αποκούμπι του νου σ’ ώρες δύσκολες για τη χρονιά που άρχιζε. Το ίδιο, λέει, θα έκαναν, εκτός από μένα και όλοι οι άλλοι που ήταν μέσα στο εκκλησάκι και στις αυλές του Αγίου. Ναι! Το σπερνό θα είχε σίγουρα τελειώσει και ο τόπος θα πρόσφερε το ουράνιο και γήινο μαζί δώρο του. Ένα κλαδάκι σύννεφο, μια ιδέα βροχής, αυτό που είχε εκείνη την ώρα... 

ΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ, ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. ΣΤΗ ΣΤΗΛΗ ΜΟΥ " ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ" ΣΤΑ ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ (18.1.2022), ΜΕ ΤΙΤΛΟ "ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΑΠΟΚΟΡΩΝΙΩΤΙΚΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ" . ΤΟ ΒΡΗΚΕ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ Η ΚΑΛΗ ΦΙΛΗ ΚΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΕΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ, ΤΟ "ΜΕΤΕΦΕΡΕ" ΚΑΤΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΣΤΙΧΟ ΚΑΙ  ΜΟΥ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ ΜΕ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ...  ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ!  

 

 https://www.facebook.com/groups/809327862899479/posts/1260727431092851/?comment_id=1260827731082821&notif_id=1642947880507348&notif_t=group_comment&ref=notif

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/10220724474877932?comment_id=10220724552519873&notif_id=1642932214326964&notif_t=feed_comment&ref=notif

 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΜΑΚΗΣ ΤΣΙΤΑΣ

Η ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΙΑΓΙΑ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
“Η καμηλοπάρδαλη Χαραλαμπία” και “Η πιο καλή από όλες τις γιαγιάδες”, είναι οι τίτλοι των δυο τελευταίων (του 25ου και του 26ου!) παιδικών βιβλίων τού και υπεύθυνου του πολύ γνωστού λογοτεχνικού ηλεκτρονικού περιοδικού Diastixo.gr. βραβευμένου συγγραφέα Μάκη Τσίτα. Σ’ αυτά, και ακροθιγώς στο όλο έργο του, για μια πρώτη γνωριμία, είναι αφιερωμένος ο σημερινός Παιδότοπος. Σε παιδιά προνηπιακής και νηπιακής ηλικίας (2- 5 ετών) απευθύνονται τα δυο παραπάνω βιβλία. Τι καλύτερη εικόνα από το να βλέπεις τους γονείς, αλλά και τις γιαγιάδες και τους παππούδες των μικρών παιδιών να τους μαθαίνουν τις ομορφιές της ανάγνωσης και να τα ξεναγούν στον μαγικό κόσμο της γνώσης!

Καλοτάξιδα τα βιβλία σου, καλέ μας φίλε!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος

Η καμηλοπάρδαλη Χαραλαμπία -Εικονογράφηση: Σάντρα Ελευθερία

(Στη Χρυσή Λίστα 2021 του βραβευμένου εκπαιδευτικού portal Elniplex )

 

Είναι ωραίο να έχεις κατοικίδιο. Όσοι έχουν το ξέρουν καλά. Όπως ο Αλέξανδρος. Μόνο που το δικό του δεν είναι σκυλάκι, γατάκι ή έστω κουνελάκι με ένα συνηθισμένο όνομα. Το δικό του λέγεται Χαραλαμπία και είναι... μια καμηλοπάρδαλη. Μια καμηλοπάρδαλη, όμως, που παραείναι ζωηρή και άθελά της κάνει πολλές ζημιές. Κι αυτό βέβαια δεν αρέσει καθόλου στους γονείς του, που σκέφτονται να της βρουν άλλη στέγη. Ο Αλέξανδρος όμως δε συμφωνεί και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Και τότε... (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εχουν γράψει...

Ο Μάκης Τσίτας με την απλή, τρυφερή, χαριτωμένη, σύντομη, διασκεδαστική περιπέτεια του Αλέξανδρου και της όμορφης Καμηλοπάρδαλης Χαραλαμπίας αποβλέπει αφενός να κάνει τους μικρούς φίλους αναγνώστες του, που είναι «φυλακισμένοι» μέσα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών, χαρούμενους και ευτυχισμένους ταξιδιώτες του κόσμου, και να τους ευαισθητοποιήσει ώστε να σκέφτονται όταν θέλουν κάτι που τους αρέσει, αν αρέσει και αν δεν βλάπτει τους άλλους.

Ελένη Χωρεάνθη, fractalart.gr

Με χιούμορ που κλείνει το μάτι στον αναγνώστη από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα, το εικονοβιβλίο αυτό (όπου Μάκης και Σάντρα συνεργάζονται υπέροχα με την εικόνα να συμπληρώνει άριστα το κείμενο και τα κυκλικά μοτίβα που συχνά ακολουθούνται) θα διασκεδάσει τα παιδιά 4-6 ετών, θα καλλιεργήσει την αγάπη τους προς τα ζώα (οικόσιτα και μη, με διαφορετικές ανάγκες τα μεν από τα δε –τις οποίες πρέπει να σεβόμαστε όλοι), θα υμνήσει τη φιλία και την ευγνωμοσύνη (δείτε τα βλέμματα που ανταλλάσσουν Αλέξανδρος και Χαλαραμπία), ενώ θα εκτοξεύσει τη φαντασία τους και θα τους δώσει… ιδέες για να αποκτήσουν φανταστικούς ή πραγματικότατους συντρόφους ζωής. Πελιώ Παπαδιά , https://www.talcmag.gr/vivlio

Η πιο καλή από όλες τις γιαγιάδες - Εικονογράφηση: Chiara Carapellese

(Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 2014)

Είναι τυχερά όσα παιδιά έχουν γιαγιάδες. Αλλά είναι ακόμη πιο τυχερά όσα έχουν μια γιαγιά σαν τη δική μου!
Μαζί της περνάω πάντα υπέροχα: όταν πάμε στην παιδική, όταν φτιάχνουμε κουλουράκια ή μου μαγειρεύει το αγαπημένο μου φαγητό, όταν μεταμφιεζόμαστε ή παίζουμε επιτραπέζια, όταν διαβάζουμε βιβλία ή βλέπουμε παλιές φωτογραφίες, ή όταν πίνουμε κακάο με τις φίλες της. Είναι απ’ όλες τις γιαγιάδες η πιο καλή, κι εγώ την αγαπώ! (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εχουν γράψει...

Είναι μια απλή και εύκολη στην κατανόησή της ιστορία, γραμμένη ακριβώς για τόσο μικρά παιδιά, τα οποία αρχίζουν μόλις να κατακτούν τις βασικές γλωσσικές και γνωστικές λειτουργίες τους.

Λεύκη Σαραντινού, tetragono.gr

Ο Τσίτας έχει αποδείξει πως ξέρει να κερδίζει τα παιδιά και είναι λιτός και ξεκάθαρος, πράγμα που είναι απαραίτητο όταν απευθύνεσαι σε άτομα μικρής ηλικίας. Εξάπτει τη φαντασία, χωρίς να γίνεται περίπλοκος και δυσνόητος, τα βοηθά να αποκτήσουν γνώση του εαυτού και ενσυναίσθηση, να συνειδητοποιήσουν τη θέση τους στον κόσμο. Χρειάζονται αναφορές, συνδέσεις που βοηθάνε στον αυτοπροσδιορισμό. Ασημένια Ξηρογιάννη, fractalart.gr

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

 

 

Ο Μάκης Τσίτας γεννήθηκε το 1971 στα Γιαννιτσά. Πήρε πτυχίο δημοσιογραφίας και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς στη Θεσσαλονίκη. Από το 1994 ζει μόνιμα στην Αθήνα. Διευθύνει το ενημερωτικό site για το βιβλίο και τον πολιτισμό Diastixo.gr.
Έργα του στο θέατρο σκηνοθέτησαν οι Ρούλα Πατεράκη, Έρση Βασιλικιώτη, Σοφία Καραγιάννη, Προμηθέας Αλιφερόπουλος, Taru Makela, Alexandru Mazgareanu. Στίχους του μελοποίησαν οι Γιώργος Σταυριανός, Τάκης Σούκας, Τατιάνα Ζωγράφου, Νίκος Βασιλείου. Έχει εκδώσει 26 βιβλία για παιδιά και 4 για ενήλικες.
Για το μυθιστόρημά του Μάρτυς μου ο Θεός έλαβε το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014 (European Union Prize for Literature) και τιμήθηκε από τον Δήμο Αθηναίων, τον Δήμο Πέλλας, τον Δήμο Έδεσσας, τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Έδεσσας και την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας.
Το Μάρτυς μου ο Θεός κυκλοφορεί σε 12 ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ μεταφέρθηκε και στο θέατρο. Η νουβέλα Πέντε στάσεις πρόκειται επίσης να μεταφερθεί στο θέατρο.

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΤΣΙΤΑ

Για παιδιά

• (2021) Η πιο καλή από όλες τις γιαγιάδες, Ψυχογιός

• 2020) Η καμηλοπάρδαλη Χαραλαμπία, Μεταίχμιο

• 2020) Η Δώρα και ο γάτος που τον έλεγαν Οδυσσέα, Μίνωας

• (2019) Ο γενναίος ιππότης και η χαμογελαστή βασίλισσα, Καλέντης

• (2019) Ο δικός μου ο παππούς, Πατάκης

• (2019) Μπροστά στην τηλεόραση, Ψυχογιός

• (2018) Και βγάζω το καπέλο μου..., Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

• (2018) Δώρο γενεθλίων, Ψυχογιός

• (2017) Μια μικρή διάσημη, Ψυχογιός

• (2017) Ο δικός μου ο μπαμπάς, Πατάκης

• (2017) Το όνομά μου είναι Δώρα!, Μίνωας

• (2015) Ο μεγάλος μου αδερφός, Ψυχογιός

• (2014) Βρες ποιος είμαι!, Πατάκης

• (2014) Ο αδέσποτος Κώστας, Ψυχογιός

• (2014) Απ’ έξω κι ανακατωτά, Ψυχογιός

• (2013) Αχ, αυτοί οι γονείς, Ψυχογιός

• (2012) Μην Ταλαιπωρείς τον Αϊ Βασίλη, Ψυχογιός

• (2012) Πάρε με κι εμένα μαζί σου!, Ψυχογιός

• (2011) Γιατί δε μετράς προβατάκια;,Ψυχογιός

• (2009) Μη φεύγεις, Ψυχογιός

• (2006) Ο Κοκκινούλης, Κάστωρ

• (2006) Οι φίλοι, Ψυχογιός

• (2005) Δε μου αρέσει το γάλα, Ψυχογιός

• (2005) Ποιανού είναι αυτή η σούπα;, Ψυχογιός

• (2005) Χριστούγεννα στο νηπιαγωγείο, Σαββάλας

• (2004) Η Δώρα και ο Οδυσσέας, Ελληνικά Γράμματα

Για ενήλικες

• (2020) Μάρτυς μου ο Θεός, (νέα έκδοση) Μεταίχμιο

• (2020) Πέντε στάσεις, Μεταίχμιο

• (2015) Το ξανά, Πατάκης

• (2013) Μάρτυς μου ο Θεός, Κίχλη

(1996) Πάτυ εκ του Πετρούλα, Καστανιώτης

 

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 22.1. 2022) 

https://www.facebook.com/kakatsakes/grid