ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

"ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ"

"Μένουμε σπίτι, ταξιδεύουμε με ένα βιβλίο», το κεντρικό σύνθημα μιας ηλεκτρονικής καμπάνιας που σχεδιάζει ο ΟΣΔΕΛ (Οργανισμός Συλλογής Διαχείρισης Εργων του Λόγου), «αντιλαμβανόμενος την ευθύνη του, όπως υπογραμμίζει σε σχετική ανακοίνωση, απέναντι στα μέλη του, συγγραφείς, μεταφραστές, εκδότες, αρθρογράφους επιστημονικών περιοδικών και δημοσιογράφους. Και για να υποστηρίξει την κινητοποίηση του Υπουργείου Υγείας και για να συμβάλει στην ανάδειξη του ρόλου του βιβλίου, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει υπό τις παρούσες συνθήκες ως εναλλακτική διέξοδος για εκατομμύρια συμπολίτες μας. Η διάδοση του μηνύματος ότι το βιβλίο είναι “σύμμαχος” στην περιπέτεια που περνάμε, “πηγή χαράς, γνώσης και δύναμης”, ένα από τα ζητούμενα.

«Θέλω να λάμπει φως στο σκοτάδι/ Ηλιος η ελπίδα πάνω απ’ τη γη./ Οι άνθρωποι όλοι πάντα ομάδι/ Και η Ειρήνη να οδηγεί/ Ζεστή καρδιά/ θέλω να ‘χω στο κρύο/ Γι’ αυτό διαβάζω ένα βιβλίο!// Δέντρο μεγάλο θέλω τη γνώση/ Ν’ απλώνει γύρω γερά κλαδιά/ Ανθη να δέσει, καρπούς να δώσει/ Σ’ όλο τον κόσμο για τα παιδιά/ Να γίνει ο λόγος μέγα σχολείο/ Γι’ αυτό διαβάζω ένα βιβλίο!// Θέλω η αγάπη πλατειές φτερούγες/ Να ξεδιπλώσει ζερβά, δεξιά/ Να φτάσει μέχρι τις άδειες ρούγες/ Να συντροφέψει τη μοναξιά/ Κι όπου είναι ένας να γίνουν δύο/ Γι’ αυτό διαβάζω ένα βιβλίο!» Και το ποίημα “Γι’ αυτό διαβάζω” της Πηνελόπης Ντουντουλάκη από την ποιητική της συλλογή “Τραγουδώ στον ουρανό”, στο νου μου. Και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου που είναι μεθαύριο 2 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του μεγαλύτερου παραμυθά όλων των εποχών, του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν.

Διαβάζω, διαβάζεις, διαβάζει, διαβάζουμε, διαβάζετε, διαβάζουν. Σε ενεστώτα χρόνο, σε όλα τα πρόσωπα και του ενικού και του πληθυντικού αριθμού, το ρήμα. Προπάντων αυτές τις ημέρες που εκόντες άκοντες μένουμε σπίτι. Και για να δώσουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας…

Κορωνοϊκά… στα πεταχτά
«Σεβόμαστε την εξαίρεση, σεβόμαστε αυτό που συμβαίνει». «Δεν είμαστε μόνοι μας κι ας είμαστε στο σπίτι μας κλεισμένοι». Δυο απ’ τις φράσεις τού από Κυδωνίας και Αποκορώνου Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ειρηναίου Αθανασιάδη που είπε μιλώντας στη λειτουργία και στη δοξολογία που έγινε στον Άγιο Μηνά Ηρακλείου, κεκλεισμένων των θυρών, στις 25 Μαρτίου. Στη λέξη “αναντρανιστά” που είπε θέλω ωστόσο, να μείνω περισσότερο. Αναντρανιστά (που πάει να πει ανασηκωτό, με ορθωμένο σώμα, ευθυτενώς) πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη δοκιμασία που περνάμε και σε ατομικό και σε οικογενειακό και ευρύτερα σε εθνικό επίπεδο. Επιμένοντας να μένουμε σπίτι.

«Κουράστηκα» με τον τρόπο που μεταχειρίζεστε ο ένας τον άλλο. Κουράστηκα με τις καταχρήσεις σας, με τη βία που ασκείτε, με τους πολέμους, με τις διαπροσωπικές σας συγκρούσεις, αλλά και με τις δεισιδαιμονίες σας. Κουράστηκα με τη ζήλια για κοινωνικό φαίνεσθαι, με τις δεξιότητές σας, με την υποκρισία σας και με τον εγωισμό σας. Κουράστηκα με τον ελάχιστο χρόνο που αφιερώνετε σε εσάς και τις οικογένειές σας. Κουράστηκα με την έλλειψη προσοχής που δείχνετε στα παιδιά σας. Κουράστηκα με το πόσο ρηχοί είστε». Απόσπασμα από το γράμμα προς τον Κορωνοϊό του Ιταλού συγγραφέα Ντανίλο Κλαμπρέζε (μετάφραση: Κων/νος Σταματόπουλος).

«Κατώτερη των περιστάσεων», χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της χώρας μας Κυριάκος Μητσοτάκης τη διά τηλεδιασκέψεως Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης τις προάλλες, ύστερα από το “βέτο” της Γερμανίας. “Μοναχή τζη το πελέκα η γαϊδούρα το σωμάρι/ γή μακρύ τζη γή στενό τζη μοναχή τζη θα το βάλει». Ενα το κρατούμενο κυρία Καγκελάριος.

«Αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι/ να μιλούν για την αφεντιά του/ ορισμένοι./ Θέλοντας να τον ξορκίσουν,/ λένε συνεχώς το όνομά του/ κάποιοι άλλοι./ Με τις σφεντόνες των παππούδων των/ τον αντιμετωπίζουν τα παιδιά/ Κι ενώ οι πολλοί φοβούνται και τον ίσκιο τους/ συνάνθρωποι με άσπρες μπλούζες/ τον αντιμετωπίζουν/ στα μαρμαρένια αλώνια,/ σίγουροι ότι στο τέλος θα νικήσουν.// Νυν υπέρ πάντων ο αγών». Ατιτλο ποίημά μου που γράφτηκε πρόσφατα. Επί κορωνοϊού…

Διόρθωση: Και βέβαια Γενικός Αρχηγός Κισσάμου και όχι Αποκορώνου, όπως εκ παραδρομής έγραψα στις “Στάσεις” της περασμένης Παρασκευής ο και πρόεδρος της Κρητικής Βουλής Αναγνώστης Σκαλίδης.

Μια στάση εδώ μια στάση εκεί

ΧΡΥΣΑ

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΥΦΛΩΣΗ ΚΑΙ ΔΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ




Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Οσο η ελληνική κυβέρνηση ασχολείται με βαφτίσια μετονομάζοντας το προσφυγικό σε μεταναστευτικό για να ξεπλύνει τις τυχόν ανθρωπιστικές ενοχές της η Ευρωβουλή καταπιάνεται με ανιστόρητους συμψηφισμούς σε βάρος της αυτοτέλειας των γεγονότων, ψηφίζοντας τις προηγούμενες μέρες την ταύτιση του ναζισμού με τον κομμουνισμό.

Αυτήν τη φορά ωστόσο η αφορμή είναι γελοία και αστήρικτη. Το ψήφισμα βασίστηκε στη συμφωνία Μολότοφ – Ρίμπεντροπ του 1939 που προέβλεπε τη μη επίθεση μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας και Σοβιετικής Ενωσης. Με μια συνοπτική και απλουστευτική διαδικασία εξισώνονται τα καθεστώτα των δύο χωρών, χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να εξετάσει όχι μόνο το ιδεολογικό τους περιεχόμενο αλλά και τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε. 

Οταν ο Χίτλερ είχε βάλει σκοπό ο ίδιος και η άρια φυλή να κυριαρχήσουν στον κόσμο εξαλείφοντας από προσώπου γης κάθε φυλετική ή κοινωνική μειονότητα (Εβραίους, Ρομά, ομοφυλόφιλους, ανάπηρους κ.λπ.) τα τότε ισχυρά κράτη εφάρμοζαν την τακτική του κατευνασμού, όπως την είχαν αποκαλέσει. Σ’ αυτό το πλαίσιο Αγγλία και Γαλλία υπέγραψαν το 1938 το Σύμφωνο του Μονάχου με το οποίο επικύρωσαν, υπό τις επευφημίες του Χίτλερ και του Μουσολίνι, την κατάληψη της μισής Τσεχοσλοβακίας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Η απάθεια και η αδράνειά τους ενδυνάμωσαν τις αρπακτικές διαθέσεις του Γ΄ Ράιχ και συντέλεσαν στην παραβίαση όλων των κυριαρχικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Επίσης, τα 20 εκατ. θύματα και οι αποφασιστικές μάχες επί σοβιετικού εδάφους αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες για το ποιος συντέλεσε στην οριστική συντριβή του τέρατος.

Εκτός όμως από τα αδιαμφισβήτητα αυτά γεγονότα, τα οποία είτε από αγραμματοσύνη είτε από σκοπιμότητα αγνοούν οι υπερψηφίσαντες ευρωβουλευτές, φαίνεται να αγνοούν και τις θεμελιώδεις ιδεολογικές διαφορές. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν διαποτισμένος από τον ουτοπικό μεσσιανισμό της μαρξιστικής θεωρίας. Φυσικά και απέτυχε στην εφαρμογή του με τη μορφή του σταλινισμού. 

Βεβαίως και έγιναν οι δίκες της Μόσχας, φυσικά και υπήρξαν γκουλάγκ και θύματα εν ονόματι της μακιαβελικής λογικής ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και της τήρησης των απαρέγκλιτων κανόνων που θα διασφάλιζαν τη δογματική καθαρότητα. Αντίθετα, ο ναζισμός πέτυχε απόλυτα στην υλοποίηση της ιδεολογίας του με σφαγές αμάχων, γενοκτονίες και ολοκαυτώματα χωρίς ηθικά διλήμματα. Για τον φασίστα και τον ναζιστή ο πόλεμος είναι λαϊκή γιορτή, η μπότα και η στολή φαλλικό υποκατάστατο και η αποστροφή προς το πνεύμα δεδομένη.

Το ερώτημα είναι γιατί η Ευρώπη βάλθηκε να ξαναγράψει την Ιστορία παραποιώντας την και αμβλύνοντας τις αιχμηρές γωνίες. Οταν κλείνει τα σύνορά της και αρκείται στα χρήματα που δίνει για να κατευνάσει τις ερινύες της για πρόσφυγες και μετανάστες που τα γεωπολιτικά της συμφέροντα δημιούργησαν δεν προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία τόσο επαίρεται. Μήπως οι δομές φιλοξενίας τύπου Μόρια είναι μια μετονομασία των στρατοπέδων συγκέντρωσης και η πιθανολογούμενη μεταφορά των απόκληρων σε ακατοίκητα ελληνικά νησιά μια «τελική λύση», ακολουθώντας τη ρήση του Θουκυδίδη ότι «οι άνθρωποι σε περιόδους κρίσης αλλάζουν ακόμη και τη σημασία των λέξεων»;

http://www.pancreta.gr/voices.php?p=19258

ΠΟΙΗΣΗ

ΦΤΟΥ  ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ




Φτου - βγαίνω .
Παράνομα και τα δυο ρήματα
τις μἐρες του παράξενου κρυφτού,
που εκόντες  - ἀκοντες παίζουν
σε ρόλους προβάτων οι ἀνθρωποι.
Νόμιμα, ωστόσο, για τον ιό
που κάποιοι για τον ρόλο του λύκου
χωρίς αιδώ τον προετοίμασαν.

Φτου - βγαίνω .
Ἐκπτωτο έχει κηρύξει τον εαυτό του
ο επικεφαλής των συμπλεκτικών συνδέσμων
ἰνα μη μολυνθεί και μολύνει.
Ασπίδα θριάμβου θα στήσουν
στην επιστροφή του οι άνθρωποι-
ζητούμενο να αποποιηθούν
τους ρόλους των προβάτων.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

(Από ανέκδοτη ποιητική συλλογή για τον κορωνοιό)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

"ΤΟ ΛΕΜΟΝΟΣΠΙΤΟ" ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΤΖΙΑΚΗ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Για το "Λεμονόσπιτο¨της φίλης μου, ξεχωριστής νηπιαγωγού  Δέσποινα Τζιάκη, ο λόγος στον σημερινό Παιδότοπο.  Για ένα σύγχρονο περιβαλλοντικό ελληνικό παραμύθι που "διαδραματἰζεται σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, τη Φολέγανδρο, πρόκειται. Για ένα παραμύθι που εικονογράφησε η Σμαράγδη Τζιτζικαλάκη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις "Ραδάμανθυς". Αξέχαστη μου έμεινε η πρώτη παρουσίασή του, πριν ενάμιση περίπου χρόνο, στις 3 του Δεκέμβρη 2018, στο Νεώριο "ΜΟΡΟ" Χανίων. Τότε σκέφτηκα και τη φιλοξενίσ στον Παιδότοπο. Ωστόσο το παραμύθι παρουσιάστηκε και ξαναπαρουσιάστηκε μέχρι και στη Φολέγανδρο έφτασε. Ευκαιρία να το γνωρίσουμε σ'ολους τους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες μας, με αφορμἠ την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, που είναι σε λίγες μἐρες είπα ... στον εαυτό μου και τηλεφώνησα στη Δέσποινα  για τα περαιτέρω... Καλοτάξιδο το "Λεμονόσπιτό"σου,  καλή μου συναδέλφισσα! 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους! 

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

δάσκαλος

ΣΗΜ: Εκ των ων ουκ άνευ ότι ο ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ θα συνεχίσει, Θεού θέλοντος, να είναι ανοιχτός. Την περίοδο του Κορωνοιού κι αν χρειάζεται! 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η  Δέσποινα Τζιάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα ορεινό χωριό  της Κρήτης στο Κακοδίκι Σελίνου Χανίων Σπούδασε, Παιδαγωγικά στο τμήμα Νηπιαγωγών του Α Π Θ, συνέχισε .μεταπτυχιακές σπουδές στο Ε Α Π και μετεκπαιδεύτηκε στο . Διδασκαλείο Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τα 20 τελευταία χρόνια υπηρετεί ως νηπιαγωγός σε δημόσια νηπιαγωγεία των Χανίων Ασχολείται με το παιδικό βιβλίο και την παιδική λογοτεχνία και έχει λάβει μέρος σε διαγωνισμούς έχοντας  αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις. Έργα της έχουν εκδοθεί σε  συλλογικούς τόμους παραμυθιών και σε εκπαιδευτικά βιβλία. Το 2018  κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Το λεμονόσπιτο» από τις εκδόσεις «Ραδάμανθυς» Έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει με επιτυχία πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα και δράσεις περιβαλλοντικής . εκπαίδευσης και φιλαναγνωσίας.  Επίσης αφηγείται λαϊκά  παραμύθια και είναι μέλος της ομάδας «Οι παραμυθάδες της πόλης  των Χανίων»

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ΛΕΜΟΝΟΣΠΙΤΟ

Διακοπές Χριστουγέννων! Τα σχολεία είναι κλειστά και πάμε μαζί με τους δυο καλούς φίλους, τον Βασίλη και τον Νικόλα, σε ένα από τα πολλά νησιά του Αιγαίου, στη Φολέγανδρο.  «Έλα Νικόλα... λίγο ακόμα και φτάσαμε. Το λεμονόσπιτο μας περιμένει», είπε ο Βασίλης στον φίλο του. «Κουράστηκα, πονάνε τα πόδια μου... μα αυτή η περιέργειά μου να δω το λεμονόσπιτο μού δίνει κουράγιο να συνεχίσω, όμως για λίγο ακόμα... δεν έχω συνηθίσει τόσο περπάτημα», απάντησε αγκομαχώντας ο Νικόλας. 

Ο Βασίλης φιλοξενούσε το φίλο του για τις διακοπές των Χριστουγέννων στο νησί του και του είχε υποσχεθεί να τον ξεναγήσει στο λεμονόσπιτό του. «Εδώ είμαστε φίλε μου. Να το σπιτάκι της λεμονιάς μου!». «Ωωω! πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω τέτοιο σπίτι... Μόνο τα δεντρόσπιτα ξέρω, αλλά αυτά εδώ είναι τελείως διαφορετικά... εκείνα είναι ξύλινα και πάνω στα δέντρα... αυτό εδώ όμως είναι πέτρινο!», είπε με θαυμασμό ο Νικόλας. 

«Αυτό φτιάχτηκε για το δέντρο... όχι για παιχνίδι. Κατασκευάστηκε για να προφυλάσσει τη λεμονιά. Το συνηθίζουν αυτό στο νησί μας. Χτίζουν τις πέτρες γύρω-γύρω από το δέντρο για προστασία! Ετούτο το λεμονόσπιτο το έφτιαξε ο παππούς μου με τα ίδια του τα χέρια. Με αγαπούσε πολύ ο παππούς... είχα βλέπεις και το όνομά του, Βασίλης! Όταν λοιπόν γεννήθηκα, φύτεψε εδώ μια λεμονιά... για μένα, για το χατίρι μου». 

«Θα μεγαλώνεις εσύ, θα μεγαλώνει κι αυτή, και θα σας καμαρώνω!» έτσι είχε πει. «Και έτσι έγινε, μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνε κι αυτή». 

«Ααα, ωραία ιδέα είχε ο παππούς σου! Μόνος του το έφτιαξε; Κουβάλησε όλες αυτές τις πέτρες μόνος του;» ρώτησε με περιέργεια ο Νικόλας.  

(Η  αρχή του παραμυθιού)

ΤΟ «ΛΕΜΟΝΟΣΠΙΤΟ» ΜΟΥ

Την ιστορία του  ΛΕΜΟΝΟΣΠΙΤΟΥ την εμπνεύστηκα από ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση που παρουσίαζε τα λεμονόσπιτα της Φολέγανδρου. Μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να γράψω μια ιστορία που να αναφέρεται σε λεμονόσπιτο και γενικότερα να έχει «χρώμα» ελληνικό.Τα ονόματα των πρωταγωνιστών, η καθημερινότητά τους, οι σχέσεις τους και οι αναφορές στο έργο να είναι συνυφασμένα με την Ελλάδα, τα ήθη και τα έθιμά μας. Θεωρώ ότι αυτό θα βοηθήσει τους αναγνώστες – μικρούς και μεγάλους- να αναζητήσουν περισσότερες πληροφορίες για το νησί της Φολέγανδρου,.Προσπάθησα να αναδείξω αξίες όπως η φιλία, ο σεβασμός στο περιβάλλον, η φιλοξενία, η δημιουργικότητα, οι οικογενειακές και οι διαπροσωπικές σχέσεις, η οικογένεια, η συνεργασία κ.α. Η ιστορία είναι κατάλληλη για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας.. Δέσποινα Τζιάκη

Η ΣΧΕΣΗ ΠΑΠΠΟΥ ΕΓΓΟΝΟΥ

 Κεντρικό και καθοριστικό ρόλο στη ροή του παραμυθιού παίζει η σχέση του παππού με τον εγγονό Ο , , παππούς φύτεψε την λεμονιά με τη γέννηση του εγγονιού του του Βασίλη και όσο μεγάλωνε η λεμονιά . και φούντωνε τόσο μεγάλωνε και ο Βασίλης .... ... , ! , Με αγαπούσε πολύ ο παππούς είχα βλέπεις και το όνομά του Βασίλης Όταν λοιπόν γεννήθηκα ... , ». φύτεψε εδώ μια λεμονιά για μένα για το χατίρι μου « , , !» Θα μεγαλώνεις εσύ θα μεγαλώνει κι αυτή και θα σας καμαρώνω έτσι . είχε πει « , , »..... Και έτσι έγινε μεγάλωνα εγώ μεγάλωνε κι αυτή , , . Θα μπορούσε το δέντρο ως πηγή οξυγόνου να συμβολίζει τη ζωή του εγγονιού Όπως το δέντρο , , τρέφεται από τις ρίζες του έτσι και η ζωή του εγγονού τροφοδοτείται από τις αξίες που κληρονόμησε . από τις προηγούμενες γενιές Ο θάνατος στο παραμύθι του λεμονόσπιτου δίνεται με ένα φυσικό και . , , ωραίο τρόπο Η σχέση του εγγονού με τον παππού δεν χάνεται μετά το θάνατο του αλλά συνεχίζει να , υπάρχει μέσα από ό τι άφησε πίσω του αλλά κυρίως μέσα από τις αναμνήσεις που παραμένουν . ζωντανές στην ψυχή του μικρού 

(Απόσπασμα από την ομιλία της συντονίστριας Εκπαιδευτικού Έργου Μαρίας Μπαδιεριτάκη στο Νεώριο ΜΟΡΟ)

ΣΤΗΝ ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟ

Οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Φολεγάνδρου με τις δασκάλες τους σήμερα επισκέφθηκαν τη Δημοτική βιβλιοθήκη Φολεγάνδρου. , Συζητήσαμε για το λεμονόσπιτο ( χαρακτηριστικό της κάθε Φολεγανδίτικης οικογένειας τα παλιά χρόνια σε ) αρκετά και σήμερα και χαρίσαμε στα παιδιά το ομώνυμο παραμύθι της Δέσποινας Τζιάκη η οποία εμπνεύστηκε το περιεχόμενό του από την . Φολέγανδρο   (σημείωμα από το Δήμο Φολεγάνδρου,  18 Νοεμβρίου 2019)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΟ ΤΑΞΙΜΟ ΣΤΗ ΦΡΕΔΙΑΝΗ ΒΑΓΓΕΛΙΣΤΡΑ

Σαράντα πέντε χρόνια, μέχρι που τη σήκωναν τα πόδια της, πήγαινε ξυπόλητη την παραμονή της Χάρης της. Ακόμα κι όταν η βροχή ήταν δαρτή, κι όταν ο αέρας ξερίζωνε δεντρά, κι όταν το κρύο δεν το άντεχαν ούτε τα σκυλιά. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη μάνα μου από το να κάνει το τάξιμό της στη Φρεδιανή Βαγγελίστρα, το τάξιμο ν’ αποκτήσει παιδί. «Η Βαγγελίστρα ήθελε και γεννήθηκες και γι’ αυτό πήρες τ’ όνομά της», μου είπε (πήγαινα στη Δευτέρα Δημοτικού) όταν της παραπονέθηκα γιατί δε μου έδωσαν το όνομα του παππού, του πατέρα του πατέρα μου, όπως ήταν το έθιμο. «Γι’ αυτό με βλέπεις και πηγαίνω κάθε χρόνο ξυπόλυτη», συμπλήρωσε.

Την έβλεπα -τις περισσότερες χρονιές την ακολουθούσα κιόλας- μα κι όταν δεν την έβλεπα, γιατί δεν ήμουν στο Νίππος, την σκεφτόμουν να περπατά, μη λογαριάζοντας τις πέτρες και τους βάτους που της μάτωναν τα γυμνά πόδια, ούτε τα χρόνια αργότερα που βάραιναν την πλάτη της. Τώρα θα ξεκινά από το σπίτι μας… Τώρα θα ‘χει περάσει τον Παγά και θ’ ανηφορίζει για τον Χριστό… Τώρα φτάνει στα πρώτα σπίτια του Φρε… Τώρα θα ‘χει ανάψει τη λαμπάδα και θα θυμιάζει την εικόνα της Παρθένας… – Παρθένα έλεγε η μάνα μου την Παναγία. Τώρα θα βάζει τα παπούτσια της και θα πιάνει στασίδι… Πάντα, παραμονή του Ευαγγελισμού, τούτες οι εικόνες, στο ίδιο δρώμενο, με πρωταγωνίστριες τη Φρεδιανή Βαγγελίστρα και τη μάνα μου. Ακόμα και μετά το φευγιό της, πριν από 9 χρόνια, για το επέκεινα.

Σπερνιασμένες στο πιο φωτεινό διαμέρισμα του νου, κι εφέτος την παραμονή του Ευαγγελισμού, τούτες οι εικόνες. Κανένας κορωνοϊός δεν εμπόδισε τη μάνα μου να κάμει κι εφέτος το τάξιμό της -όταν ξάπλωσα να κοιμηθώ- μεταξύ ύπνου και ξύπνιου….

ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Τα χελιδόνια είναι εδώ! Χαράς ευαγγέλια, όταν είδα τις προάλλες, το μεσημέρι της παραμονής του Ευαγγελισμού δυο απ’ αυτά να φτεροκοπούν πάνω απ’ το κεφάλι μου και να κατευθύνονται στη φωλιά τους. Τα χελιδόνια μας!.. Σιγά που δεν θα έρχονταν εφέτος οι μαντατοφόροι της άνοιξης! Σιγά που δεν θα τα υποδεχόμαστε μ’ ανοιχτές καρδιές. Σ’ αυτά τα θάρρη μας…

«Είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος», είπε -με το τσιγκέλι του το έβγαλαν- ο εθνικός μας λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας, στην καθιερωμένη ενημέρωσή του την παραμονή του Ευαγγελισμού. Σαν μια ακτίδα φωτός, μια αδύναμη ακτίδα φωτός στο σκοτεινό τούνελ που ζούμε, την εισέπραξα. Ιδομεν… “Το μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός βιβλίου του Εβγκένι Ο’ Νιλ, ωστόσο συνεχίζεται. Πάντων «την τελευταία λέξη δεν θα την έχει ο θάνατος» – κι αυτή τη φράση ο Δημήτρης Τσιόδρας την είπε.

«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη/ των Ελλήνων τα ιερά/ και σαν πρώτ’ ανδρειωμένη/ χαίρε ω χαίρε ελευθεριά»… Όπως κάθε χρόνο, ο καθιερωμένος εορτασμός για την 25η Μαρτίου που γίνεται στην πλατεία 1866 (Νέων Καταστημάτων), λίγο πριν βγει ο ήλιος. Απ’ τα πουλιά το “ορθρίσωμεν” της ημέρας με τον εθνικό μας ύμνο. Για τους ήρωες της πλατείας: Τον Βασίλη Χάλη, στρατάρχη της Κρήτης, τον Μαθιό Μυλωνογιάννη, γενικό αρχηγό Αποκορώνου, τον Χατζημιχάλη Γιάνναρη, γενικό αρχηγό Κυδωνίας, τον Κωσταρό Βολουδάκη, αρχηγό του Αποκόρωνα, τον Κωνσταντίνο Κριάρη, αρχηγό Σελίνου, τον Αναγνώστη Σκαλίδη, αρχηγό Κισάμου και τον επίλαρχο Σταμάτη Βολάνη. Αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες του εορτασμού τα χελιδόνια μου.

"Μια  πανδημία απειλεί και τη δική μας χώρα/ υπομονή και προσευχή για να περάσει η μπόρα». «Αυτός ο κορωνοϊός με καταιγίδα μοιάζει/ σε όποιο μέρος κι αν σταθεί ντελόγο σκοτεινιάζει». «Ολες οι χώρες συμμαχούν για να τον πολεμήσουν/ τον ίδιο έχουν εχθρό και θέλουν να νικήσουν». «Και όφου και είντα ήκαμε το κορωνοκοπέλι, τσι αγκαλιές και τα φιλιά κιανείς να μην τα θέλει». «Δεν μπορώ την καραντίνα και θα βρω μια καραμπίνα/ τον ιό για να σκοτώσω την κλεισούρα να γλυτώσω». Τρεις συν δύο μαντινάδες -παλιά μου τέχνη κόσκινο η παραγγελία τους- για τον… καταραμένο κορωνοϊό που ήρθε κι έσπειρε τον φόβο σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την Νεκταρία Θεοδωρογλάκη και τον φίλο ιερωμένο. Χωρίς κανένα σχόλιο εκ μέρους μου.

Ν’ ανοίγεις το Google την ημέρα του Ευαγγελισμού και να βλέπεις να κυματίζει η ελληνική σημαία. Και να συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να ψάλλει τον εθνικό μας ύμνο. «Σε γνωρίζω από την κόψη/ του σπαθιού την τρομερή/ σε γνωρίζω από την όψη/ που με βια μετρά τη γη»…

http://www.haniotika-nea.gr/taxidi-sti-frediani-vaggelistra/

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ

Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2011

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'ΑΛΛΑ ΤΙ λέγω; Θρήνησε,/ θρήνησε την πατρίδα/ νεκράν όπου σκυλεύουν/ αλλοφρονούντα τέκνα της/ ω Ανδρέα Κάλβε'. Από το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη 'Εις Ανδρέα Κάλβον'.
'ΣΤΡΕΨΑΤΕ ΤΟΥΣ οφθαλμούς σας, ω συμπατριώται, και ίδετε την ελεεινήν μας κατάστασιν! Ιδετε εδώ τους ναούς καταπατημένους, εκεί τα τέκνα μας αρπαζόμενα, τους οίκους μας γεγυμνωμένους, τους αγρούς μας λεηλατημένους, και ημάς αυτούς ελεεινά ανδράποδα! Ας καλέσωμεν, λοιπόν, εκ νέου, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Ελληνες την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος'. Από την προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη 'Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος'.
'ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ απ’ τους επαναστάτες ήταν στην αρχή της Επανάστασης χωρίς άρματα και άλλοι είχαν μαχαίρας, άλλοι σουγλιά και αι σημαίαι των περισσοτέρων ήταν οι τσεμπέρες των γυναικών των. Ερωτούσαν οι απλοί Ελληνες τότε ο ένας τον άλλο τί εμαζώχθημεν εδώ και τί θα κάνομεν; Οι δε καπεταναίοι τους έλεγαν ότι εμαζώχθημεν να σκοτώσομεν τους Τούρκους, δια να ελευθερωθώμεν. Εδώ εβλέπαμεν την μεγαλυτέραν προθυμίαν του λαού'. Φωτάκου, 'Απομνημονεύματα'.
'ΤΟΥΣ ΕΝ ΤΩ μοναστηρίω πάντας επέρασαν εν στόματι μαχαίρας, ανδραποδίσαντες τους νεοτέρους εξ’ αμφοτέρων των φύλων, τας δ’ αιμοσταγείς κεφαλάς και τ’ αυτιά των θανατωθέντων εξαπέστειλαν εις τον τοποτηρητήν, όστις δι’ αδρών δώρων εφιλοτιμήθη ν’ ανταμείψη την γενναιότητα και αφοσίωσιν των ηρωϊκών ημών στρατευμάτων, πολεμησάντων υπέρ της τιμής και της θρησκείας, τότε δε μόνον έγνωσαν οι δείλαιοι άπιστοι ότι ουδέν εμποδίζει την ορμήν του πιστού, επιπίπτοντος κατά των απίστων γκιαούρων'. Βαχίτ πασά 'Απομνημονεύματα πολιτικά' (Η Σφαγή της Χίου με τη ματιά ενός Τούρκου).
'ΑΡΧΙΣΑΜΕΝ, ΠΕΡΙ τας 15 Μαρτίου, τες πικραλήθρες, χορτάρι της θαλάσσης. Το εβράζαμεν πέντε φορές έως ότου έβγαινεν η πικράδα, και το ετρώγαμεν με ξύδι και λάδι ωσάν να ήταν σαλάτα, και με ζουμί από καβούρους ανακατωμένον και τούτο. Εδόθησαν και εις τους ποντικούς, πλην ευτυχής όστις εδύνατο να πιάση έναν. Βατράχους δεν είχαμε κατά δυστυχίαν'. Ν Κασομούλη: 'Ενθυμήματα Στρατιωτικά' (Για την πολιορκία του Μεσολλογγίου).
'ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγε εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία και ίσως εφθάναμεν και έως την Κωνσταντινούπολι'. Από τον λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα.
'ΠΑΤΡΙΣ ΝΑΙ μακαρίζης, γενικώς, όλους τους Ελληνες, ότι θυσιάστηκαν δια σένα να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθής άλλη μια φορά ελεύθερη πατρίδα, όπου ήσουνε χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών'. Από τα 'Απομνημονεύματα' του Μακρυγιάννη.
'Καλήτερα, καλήτερα/ διασκορπισμένοι οι Ελληνες/ να τρέχωσι τον κόσμον,/ με εξαπλωμένην χείρα/ ψωμοζητούντες/ Παρά προστάτας να ’χωμεν/ Με ποτέ δεν εθάμβωσαν/ πλούτη ή μεγάλα ονόματα,/ με ποτέ δεν εθάμβωσαν/ σκήπτρων ακτίνες'.
Από το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου 'Αι ευχαί'.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http://petaxta.blogspot.com/)

ΧΡΥΣΑ

ΤΟ 21  ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ίσως να θυμούνται τα πορτρέτα των αγωνιστών του ‘21 κρεμασμένα στις σχολικές αίθουσες, ζωγραφισμένα μάλιστα από τον Γερμανό φιλέλληνα Καρλ Κρατσάιζεν. Τι μένει ωστόσο αν αφαιρέσουμε το ηρωικό περίβλημα, πώς ανταμείφθηκαν για τις υπηρεσίες τους στην Επανάσταση και ποιες αλήθειες αποσιωπούνται  από τα επίσημα βιβλία;

Ας αρχίσουμε από τον πρώτο κυβερνήτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια ο οποίος είχε δώσει σκληρές διπλωματικές μάχες ως υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας ώστε να αποτρέψει το ενδεχόμενο της βίαιης καταστολής από την τότε παντοδύναμη Ιερά Συμμαχία. Αργότερα, το αντάλλαγμα για τις προσπάθειές του να συγκροτήσει από τα ερείπια ένα νέο κράτος ήταν δυο σφαίρες στο στήθος. Οι Μαυρομιχαλαίοι τον αποτελείωσαν με μαχαίρι, καθώς έπεφτε αιμόφυρτος έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Ο γέρος του Μοριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που όχι μόνο συνέβαλε αποφασιστικά στις πρώτες επιτυχίες στην Τριπολιτσά, το Βαλτέτσι και τα Δερβενάκια αλλά και κράτησε άσβεστη τη φλόγα της επανάστασης κατά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, φυλακίστηκε τρεις φορές, καταδικάστηκε σε θάνατο και γλίτωσε παρά τρίχα χάρη στη σθεναρή υπεράσπιση των συνηγόρων του. Η πλούσια αριστοκράτισσα Μαντώ Μαυρογένους, που ξόδεψε όλη της την περιουσία για τις ανάγκες του Αγώνα, (ακόμα και τα κοσμήματά της πούλησε) πέθανε πάμπτωχη και λησμονημένη στην Πάρο, χωρίς μέχρι σήμερα να γνωρίζουμε ούτε πού είναι θαμμένη. Ούτε να παντρευτεί τον Υψηλάντη δεν της επέτρεψε ο Κωλέττης, με διάφορες συνωμοσίες. Από χέρι  του πρωτοπαλίκαρού του πήγε και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Οι άνδρες του Γκούρα αφού τον διαπόμπευσαν, τον γκρεμοτσάκισαν από την Ακρόπολη. Τον Καραϊσκάκη, που δεν έκανε διάλειμμα από τη μάχη ούτε για τις αιμοπτύσεις του, τον βρήκε επίσης βόλι από το ελληνικό στρατόπεδο. Ο Νικηταράς, ο επονομαζόμενος Τουρκοφάγος, θα βγει από τη φυλακή τυφλός, για να πάρει από τον  φιλεύσπλαχνο Όθωνα «άδεια επαιτείας» κάθε Παρασκευή.

Κάθε επανάσταση συμπυκνώνει σε μια στιγμή την Ιστορία. Τα γεγονότα εξελίσσονται αστραπιαία και σε πολλά μέτωπα, με αποτέλεσμα κανένας ιστορικός ούτε σύγχρονος ούτε μεταγενέστερος να  μπορεί να τα συμπεριλάβει σ’ έναν και μόνο τόμο. Έτσι και το ‘21 μοιάζει με το ανεστραμμένο είδωλο που καθρεφτίζεται στα θολά νερά της απόκρυψης ή και της παραχάραξης. Στην ουσία, το ‘21 ήταν δύο. Το ένα του απλού λαού και των προοδευτικών ανθρώπων και το άλλο των φραγκοφορεμένων Φαναριωτών και των στυγνών κοτζαμπάσηδων. Το πρώτο αντλεί τους χυμούς του και αρδεύεται από τον Θούριο του Ρήγα, ενώ  το δεύτερο κινείται στη γραμμή της Πατρικής Διδασκαλίας του Πατριάρχη που υποστήριζε ότι η οθωμανική υποδούλωση ήτανε θέλημα θεού. Καθόλου τυχαίο ότι στη Β’ Εθνοσυνέλευση ο Κολοκοτρώνης είπε στον Πρόεδρο του Βουλευτικού: «Βρε Μαυροκορδάτο! Είσαι σαν ξένο παραμύθι ανάμεσά μας! Ο πρίντζιπας τουλάχιστον (ο Δημ. Υψηλάντης) φοράει στολή.

Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, προετοιμαζόμενο κι αυτό για την επέτειο, ανακοίνωσε προ ημερών μια σειρά εκδόσεων και ένα συνέδριο που θα φωτίσουν ανεξερεύνητες πτυχές του μεγάλου ξεσηκωμού. Ήρθε ο καιρός να εφαρμόσουμε τη ρήση του Δ. Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές». Ο εορτασμός λοιπόν των 200 χρόνων οφείλει να είναι απαλλαγμένος από εξιδανικευμένα ψεύδη και κατασκευασμένα ιδεολογήματα. Και φυσικά να μην γίνει με τρόπο ανάλογο του 1835, όταν καθιερώθηκε η 25η Μαρτίου ως εθνική γιορτή, όπου μπάντες του παλατιού έπαιζαν κάτω από την Ακρόπολη βαυαρικά μινουέτα.

http://www.pancreta.gr/voices.php?p=17217

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΑΝΤΩΣ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΕΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ

ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ...  ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

"Ιδού εγώ/ η Μαντώ Μαυρογένους ή Μαγδαληνή/ ορθή στην κουπαστή/ ξεκαθαρίζω τους λογαριασμούς μου/ με την Ιστορία// Οτι με αδίκησαν οι πρωταγωνιστές/ και οι Ελληνες του αγώνα οι ιστορικοί/ πολύ καλά το ξέρω/ κι όλος ο έξω κόσμος όλος το γνωρίζει/ -τι μ’ αυτό-// Δεν ήρθα για να δοξαστώ/ ήρθα να πολεμήσω για τη λευτεριά/ του δουλωμένου Γένους των Ελλήνων/ Μου έλαχε να ερωτευτώ έναν πρίγκιπα/ -ποιον έβλαψα και ταπεινώθηκα-/ Για όλα όσα έγιναν μετά/ δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα/ ωσάν να μην υπήρξαν// Γυρίζω ψηλαφώντας στο σκοτάδι τον καιρό/ να βρω ένα σημάδι της αφής μου/ στης μορφής του το κενό/ να πιάσω μια γραμμή στο μέτωπό του/ του σώματός του την ορμή/ να νιώσω πως κυλάει στις φλέβες μου/ πως ρέει με το αίμα του/ μες στης ψυχής μου το κενό/ να βρω μια άκρη του καημού στον σπαραγμό/ στον καταποντισμό/ σε μια ικμάδα της αφής του// Να ξεδιπλώσω την ανάμνηση/ με μια ρωγμή στο ριζικό μας/ μια χαρακιά/ στη νυχτωμένη σκέψη του/ να ιδώ μες στον καθρέφτη του μυαλού του/ τι έφταιξε και με τελείωσε/ για να κεντήσω με άστρα ένα σταυρό/ στης απουσίας του το μάρμαρο/ μ’ ένα ροδόσταμο ενταφιασμού/ σπονδή στον αρραβώνα μας που πήγε στράφι/ και στο μεγάλο πάθος μας που ήταν φρούδο// Δώσαμε την ψυχή μας στον αγώνα/ αισθήματα ξοδεύτηκαν σαν χρήματα/ για έναν έρωτα ανίκανο/ -περιουσίες/ κόποι αιώνων έγιναν πλοία-/ το αίμα της καρδιάς μου/ τη φλόγα που μας ένωνε/ τα όνειρά μας/ όλα τα δώσαμε και λασπωθήκαμε/ για το πολύ που δώσαμε φτωχύναμε/ κι απατηθήκαμε/ νυχτώθηκαν τα πάθη μας με τα καράβια/ σε αξημέρωτα λιμάνια ρημαγμένα/ στην άβυσσο των συμφερόντων βουλιαγμένα// Ηταν βαρύ το τίμημα/ τόσοι αγώνες/ το μεγάλο πένθος με βαραίνει/ κι ο έρωτάς μου μπαίγνιο σε χίλια/ λερωμένα χείλια// Κάθε φορά που συλλογιόμουν/ το γαλάζιο φως στα μάτια του/ την τρελαμένη του άκουγα φωνή/ στα σωθικά μου ερωτευμένη/ τρίλιες αηδονιών στα Κλεισορέματα/ έπλεκαν ύμνο δροσερό για το κορμί μου// Αιώνια η Ελλάδα ματωμένη/ μια πληγή στα σωθικά μου μένει/ απ’ άκρη σ’ άκρη ανοιχτή/ και με πονεί/ κι άδεια η καρδιά μου/ κενοτάφιο η ψυχή/ κι ο έρωτας/ δυο τρεις οργιές βαθιά στο χώμα/ να σαπίζει μες στη μνήμη τόσα χρόνια// Τώρα που με πιέζει ασφυκτικά/ του χώματος βαριά η σιωπή/ χαϊδεύει της καρδιάς την ακοή/ η θυμωμένη ανάμνησή του/ λύνονται του θυμού μου οι αρμοί/ στη γούβα της κατάκρισης βουλιάζω/ μουλιάζω στην απόγνωση/ απ’ τη νοτιά της αφροσύνης των ενόχων/ και των κενόδοξων/ της εξουσίας εντολοδόχων ξενοδόχων// Νιώθω το κρύο της γης που με τυλίγει/ πονούν τα σπλάχνα μου/ η πεθαμένη μου ζωή ξαναγυρνάει/ τρίζουν τα μνήματα/ ίσαμε το μυαλό και το μεδούλι των οστών/ ίσαμε το μεγάλο πένθος που φορώ κατάσαρκα// Στην Πάρο την αμμουδερή λένε αναπαύομαι/ δεν ξέρω πού/ σε ποια γωνιά είμαι θαμμένη/ από όλους τους θνητούς λησμονημένη/ για ν’ αρμενίζω τον καιρό/ κατά πώς έρχεται με τη βροχή/ να με ξεπλένει από τους ρύπους/ να με βυθίζει πιο βαθιά στη σιωπή/ το χώμα που τυλίγει το κορμί μου/ και να προβαίνω καθαρή/ από την καταχνιά του χρόνου/ να στέκω ορθή στης Ιστορίας το διάσελο/ πάνω από την Ελλάδα/ πάνω από τον κόσμο». Το ποίημα “Μαντώ Μαυρογένους” της Ελένης Χωρεάνθη. (Από την ποιητική συλλογή “Σύνθεση σε ρε ελάσσονα”, εκδ. “Σ.Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ”, Αθήνα 2019).

Στον απόηχο του μη εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης (21 Μαρτίου) αλλά και με αφορμή την 199η επέτειο της Εναρξης της Επανάστασης του 1821, που επίσης δεν γιορτάσαμε λόγω κορωνοϊού, το παραπάνω ποίημα που το φύλαγα… επί τούτου απ’ τα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη. Τότε το “συνάντησα” στην περί ης ο λόγος ποιητική συλλογή που μου έστειλε η φίλη δασκάλα -ποιήτρια. Καμία “ανάλυσή του, “μιλά τόσο “συγκινησιακά” άλλωστε. Προπάντων όταν αναφέρεται στους “έρωτές” της για την Ελλάδα και τον Δημήτριο Υψηλάντη.

ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ...  ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Χειρότερα και από την Κατοχή! Δεν γιορτάζεται εφέτος η Επέτειος της Εναρξης της Επανάστασης του 1821. Όνειρο εαρινής νυκτός οι σχολικές γιορτές, οι καταθέσεις στεφάνων, οι δοξολογίες, οι πανηγυρικοί, οι παρελάσεις. Δεν μας παρεξηγούν οι ήρωες του 1821, που αγωνίστηκαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την Ελευθερία». Για να υπάρχει η Ελλάδα πρέπει να υπάρχουν Ελληνες, το ξέρουν καλά αυτό. Κι από αυτούς η εντολή να μείνουμε μέσα.

Τα χειρότερα που φοβόμασταν ήρθαν, το θέμα είναι να μην έρθουν τα τρις χειρότερα. Ο καθένας μας ενώπιον της ευθύνης του, απέναντι του εαυτού του και των άλλων. Με κλειστά τ’ αυτιά στις κάθε λογής ψευδείς ειδήσεις (fakenews) που κυκλοφορούν. Δεδομένο ότι ο κορωνοϊός στο τέλος θα ηττηθεί, να μετράμε όσο γίνεται λιγότερες απώλειες το μέγα ζητούμενο.

http://www.haniotika-nea.gr/mantos-kata-eleni-exomologisis/

ΧΡΥΣΑ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Με αφορμή τον θάνατο ενός παιδιού χθες στη Μόρια, θυμήθηκα ένα περιστατικό που λέγεται ότι είχε συμβεί με πρωταγωνιστή τον Ε. Χεμινγουέι. Κάποτε είχε βρεθεί σε ένα μπαρ του Παρισιού και μπεκρόπινε με τους φίλους του, ως συνήθως. Κάποια στιγμή τους λέει πως μπορεί να γράψει ένα διήγημα μόνο με 6 λέξεις. Βάζουν στοίχημα και ύστερα από λίγο ο Αμερικανός συγγραφέας γράφει σε μια χαρτοπετσέτα: For sale baby shoes never worn (πωλούνται μωρουδίστικα παπουτσάκια που δεν φορέθηκαν ποτέ). Και όντως. Πίσω απ' αυτές τις 6 λέξεις μονάχα μπορεί να κρύβεται μια τραγική ιστορία. Ενας γονιός χάνει το παιδί του (από δυστύχημα, πόλεμο ή αρρώστια) και πουλάει τα παπούτσια του για να μην του το θυμίζουν. Ο Χεμινγουέι κέρδισε το στοίχημα και από τότε η φράση του διδάσκεται στα εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι το λογοτεχνικό επίτευγμα, αλλά πώς δεν θα επιτρέψουμε να συμβαίνουν τέτοιες ιστορίες.

http://www.pancreta.gr/voices.php?p=20892

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ*

https://www.youtube.com/watch?v=WHxJ9l_kI6Q

Εγώ δεν είμαι τίποτα σπουδαίος ποιητής,

δε γράφω κι εύκολα όπως, ίσως, γράφουν άλλοι,

πρέπει της σιωπής να λειτουργήσει ο πυκνωτής,

να ’ρθει μια παράξενη να με τυλίξει ζάλη.

Τότε -και μόνο τότε- μετά φόβου ξεκινώ,

να κάνω ποίημα το απόσταγμα της σκέψης,

ντύνοντάς το, όπως μπορώ, να μη μείνει γυμνό,

μ’ όλες εκείνες που του πρέπουνε τις λέξεις.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης 

(Από την ποιητική συλλογή "Όταν γίνεις ποίημα)

* Με αφορμή την μελοποίηση του ποιήματος από τον καλό μου φίλο ... αστρονόμο της μουσικής και ... μουσικό της αστρονομίας Χρήστο Κοτσαύτη η ανάρτηση. Και για να του γράψω τα από καρδιάς ευχαριστώ μου. Με δεδομένη τη συστράτευση μας στον αγώνα να ηττηθεί ο καταραμένος αόρατος εχθρός...

ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

1. Ιθάκη μου η ποίηση
https://www.youtube.com/watch…

Ιθάκη μου η ποίηση:
τα πάτρια, η μητρίδα γη,
το άλφα της απορίας μου.
Εδώ επιστρέφω.
Πολλά και πολύτροπα
τα μικρά και μεγάλα ταξίδια μου
εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Καταδικασμένος να φεύγω…

«Ας μη μου δώσει η μοίρα μου
εις ξένην γην τον τάφον».

2 Σε ρόλο Σίμωνος Κυρηναίου

Αλιεύς ελπίδων
σε φουρτουνιασμένες θάλασσες.
Περιποιητής φυτών
στους αγρούς της παγκόσμιας συνείδησης.
Αναρριχητής
στους γκρεμνούς της μη εξουσίας.
Ποιμήν αγαθών προβάτων
και διώκτης αιμοβόρων λύκων.
Ο ποιητής!

Αίρων την οδύνη του σύμπαντος κόσμου.
Σε ρόλο Σίμωνος Κυρηναίου.
Ο ποιητής!

3, Πατρίδα του ποιητή

Πατρίδες του ποιητή:
το τραγούδι ενός σπουργίτη
που χορταίνει μ’ άλλους εφτά,
σε μια ρώγα από σταφύλι˙
μια μικρή δέσμη φωτός,
που μπαίνει από μια ιδέα φεγγίτη
σε μια σκοτεινή φυλακή˙
η ευωδία του μόνου τριαντάφυλλου,
που βρήκε, όταν ήρθε ο χειμώνας,
στον ρημαγμένο κήπο μιας γιαγιάς˙
το άγγιγμα του χεριού μιας μητέρας,
που θέλει να πάρει τον πυρετό
απ’ το μέτωπο του παιδιού της˙
η γεύση του κοκκινάπιδου στον ουρανίσκο,
που παραμένει για να του θυμίζει
την παιδική του ηλικία.

Πατρίδες του ποιητή οι αισθήσεις του.
Πατρίδα του ποιητή η καρδιά του.

( Από την ποιητιή μου συλλογή ΟΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ, Εκδ. "Πυξίδα της Πόλης" , Χανιά 2018)

* Με αφορμή την ΠΑΓΚΟΣΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ2 ΤΑΞΗ 11ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821 ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΜΑΣ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Πρότυπά μας οι ήρωες και οι ηρωίδες του 1821… Ο Κολοκοτρώνης, η Μπουμπουλίνα και οι άλλοι(ες) που αγωνίστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι! Αυτό είναι που μας λένε, χώρια όλα τ’ άλλα, τα παιδιά της Στ2 τάξης του 11ου Δημ. Σχολείου Χανίων με τις εργασίες που ετοίμασαν στην τάξη τους, με τη δασκάλα τους, την κυρία Ναυσικά Καραγιάννη, πριν κλείσουν τα σχολεία, λόγω κορωνοϊού, και που έφτασαν στον Παιδότοπο χάρις στη διευθύντριά τους, τη γνωστή τοις πάσι και για την ευρύτερη κοινωνική προσφορά της Μαρία Κληματσάκη. Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα επί τη 199η Επετείω της Εναρξης του Αγώνα των προγόνων μας για την Ελευθερία, λοιπόν! Κανένας πανικός για τον κορωνοϊό κι όσο για τα συμβαίνοντα στον Εβρο, έχουν γνώση οι φύλακες! Από καρδιάς οι ευχαριστίες μου καλές μου συναδέλφισσες για την ανταπόκριση στην πρότασή μου και καλά μου Εκτάκια για τις υπέροχες εργασίες σας.
Ζήτω η Ελλάδα μας!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος

Ένας ήρωας της επανάστασης του 1821 που θαυμάζω είναι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Διέθετε μοναδικό στρατηγικό νου,και ήταν πολύ έξυπνος. Ο Κολοκοτρώνης δεν ήταν διπλωμάτης ,ήταν ατίθασος και δεν συμβιβαζόταν ,είχε όμως σπουδαία πολιτικά χαρίσματα  […] Τον θαυμάζω γιατί δεν φοβήθηκε ποτέ του στη μάχη, παρ’ ότι ήρθε αμέτρητες φορές πρόσωπο με πρόσωπο με το χάρο. Δεν φοβήθηκε ούτε όταν οι Έλληνες τον καταδίκασαν σε θάνατο.Το μόνο που φοβόταν ο Κολοκοτρώνης ήταν η διχόνοια, αυτό που έζησε στη διάρκεια του αγώνα .Για αυτό και επέλεξε να τονίσει στην μεγάλη του ιστορική ομιλία στην Πνύκα στους μαθητές την αξία της ενότητας, ζητώντας τους να αποστρέφονται τη διχόνοια ,εξαιτίας της οποίας τόσα υπέφερε ο ελληνικός λαός.  Ήταν ένας ήρωας που είχε διδάξει θάρρος τολμώντας να πάρει μια απόφαση ενός ολόκληρου λαού στις πλάτες του χωρίς προσωπικό όφελος. Ήταν ΗΓΕΤΗΣ γιατί άνοιξε δρόμους για το κοινό καλό χωρίς να υπολογίζει κόστος και απώλειες. Ήταν ΗΓΕΤΗΣ γιατί έμπνευσε όχι μόνο στην εποχή του αλλά και στις γενιές του μέλλοντος. Αυτός ήταν ο Κολοκοτρώνης.  Χαράλαμπος Μαρής

Αν ήμουν ηρωίδα του 1821 θα ήθελα να είμαι η Λασκαρίνα  Μπουμπουλίνα, γιατί ήταν μια από τις σημαντικότερες ηρωίδες της ελληνικής επανάστασης .Ήταν η μόνη γυναίκα που ξόδεψε όλη της την περιουσία στον αγώνα και στην Ελλάδα δίνοντας λεφτά και παραχωρώντας τα πλοία της στου αγωνιστές .Ήταν από τις μόνες γυναίκες που είχε το θάρρος να πολεμήσει με τους συμπατριώτες  της ενώ οι άλλες κάθονταν δειλές  στα σπίτια τους. Η θέληση, η βοήθεια και η πίστη της για απελευθέρωση βοήθησαν τόσο την Ελλάδα όσο και ολόκληρη την Ευρώπη να αντισταθεί και να βοηθήσει στον αγώνα.   Ανδριανή Βασιλομανωλάκη

Όπως κάθε χρόνο, το σχολείο μας, κάνει διάφορες εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου έτσι και φέτος ετοιμαζόμαστε με χαρά και προσμονή. Οι αγαπημένες δασκάλες μας οργάνωσαν ένα θεατρικό το οποίο περιμένουμε όλοι με αγωνία να παιχτεί μπροστά σε κόσμο. […] Τα συναισθήματα που μας δημιουργούνται με αυτό το θεατρικό είναι πολύ όμορφα, γιατί εξαιτίας αυτού του αγώνα είμαστε εμείς σήμερα ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ..... Ιωάννα Μπατάκη

 […] Ας βρεθούμε μπροστά στον Αθανάσιο Διάκο την στιγμή που, μπροστά στη μεγάλη θυσία, απαντά στον Ομέρ Βρυώνη, "Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω"...Ας βρεθούμε στο διάσπαρτο από πτώματα Ελλήνων και Τουρκοαιγυπτίων, πεδίο της Μάχης στο Μανιάκι, την στιγμή που σηκώνουν τον νεκρό Παπαφλέσσα κι ο Ιμπραήμ σκύβει και τον φιλά στο μέτωπο από θαυμασμό... Τελικά σε αυτό τον αγώνα είχε δίκιο ο Κολοκοτρώνης όταν έλεγε ότι ήταν θέλημα θεού να νικήσουν οι Ελληνες… « Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστη μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας… Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά…;». Ας ελπίσουμε και σήμερα, που όλος ο κόσμος υποφέρει από την αβεβαιότητα για την εξάπλωση του θανατηφόρου ιού ,να γίνει ένα θαύμα και να βγούμε όλοι νικητές. Γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι αυτή που αξίζει περισσότερο από όλα τα άλλα     Κλέβις  Μπαλλιού

[…] Αν ήμουν ήρωας της επανάστασης του 1821 θα ήθελα να ήμουν ο Κωνσταντίνος Κανάρης. Είχε αγάπη και πάθος για την πατρίδα του και επιθυμούσε την απελευθέρωσή της. Παρόλο που έκανε εμπορικά ταξίδια με την έναρξη της επανάστασης, άρχισε να ειδικεύεται στα πυρπολικά και αναδείχθηκε σ' έναν από τους πιο πολύτιμους πυρπολητές του ελληνικού στόλου. Τον θαυμάζω γιατί ήταν τολμηρός και ριψοκίνδυνος και δεν δίσταζε να πολεμήσει τον εχθρό ακόμα και σε περιπτώσεις που ο στόλος του ήταν λιγότερος και πιο αδύναμος απ' του εχθρού. Ένα από τα πιο σημαντικά και τολμηρά εγχειρήματά του ήταν η επιχείρηση εναντίον του αιγυπτιακού στόλου. Ακόμα μ' εκφράζει επειδή εκτός του ότι ήταν υπερήρωας στον αγώνα ήταν και εξαίρετος πολιτικός άνδρας μετέπειτα. Μακάρι να υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι με τέτοιο σθένος και δύναμη ψυχής και στις μέρες μας. Πέτρος Καφεσάκης   

Αν ήμουν ηρωίδα του 1821 θα ήθελα να ήμουν η θαρραλέα και τολμηρή Μπουμπουλίνα. Την επέλεξα επειδή ήταν μια από τις κορυφαίες γυναικείες μορφές της Ελληνικής Επανάστασης. Συμμετείχε ενεργά στον Εθνικό ξεσηκωμό των Ελλήνων. Ήταν η επιβλητική καπετάνισσα που πήρε μέρος σε πολλές ναυμαχίες εναντίον των Τούρκων.                                         Μελίνα Μαλιαρού 

Eπιλέγω την Μπουμπουλίνα επειδή η ζωή της μου φάνηκε ευχάριστη και εύκολη.

Είχε πολλά χρήματα ,είχε παντρευτεί 2 φορές και είχε 6 παιδιά. Αν και δεν θα ήθελα να είχα τόσα παιδιά, τη θαυμάζω πολύ.

Βοήθησε πολύ την επανάσταση δίνοντας χρήματα για εργαλεία πολέμου και καράβια.

Έκρυβε όπλα στο υπόγειο του σπιτιού της και ήταν η μόνη γυναίκα που μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Αρνήθηκε να δώσει στο γιο της χρήματα από την περιουσία της,  ώστε η ίδια να βοηθήσει την Ελληνική Επανάσταση. 

Επίσης δεν έχασε τα χρήματα της ,γιατί τα διαχειρίστηκε με πολύ σωστό τρόπο.

Θεωρείται μια από τις δυο πιο σημαντικές γυναίκες της Επανάστασης.

                                                 Ερωφίλη Στουρνάρα

[ …] Αν εγώ ήμουν κάποιος  ήρωας της Ελληνικής επανάστασης του 1821 θα ήθελα να ήμουν ο Κάρολος Φαβιέρος .  Ήταν ένας από τους σημαντικότερους φιλέλληνες της επανάστασης .Πήρε ενεργά μέρος στον αγώνα στο πλευρό των Ελλήνων αποδεικνύοντας έμπρακτα τόσο την πίστη του στις αρχές της Ελληνικής επανάστασης όσο και τον θαυμασμό του στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού. Ο Κάρολος Φαβιέρος επίσης ήταν διοικητής και στρατηγός του ελληνικού και τακτικού στρατού πράγμα πολύ σημαντικό για τον ελληνικό αγώνα . Κατά την γνώμη μου οφείλουμε ένα μεγάλο ποσοστό της ελευθερίας μας στις διάφορες φιλελληνικές οργανώσεις που ιδρύθηκαν τότε στην Ευρώπη και όχι μόνο   Νικόλας Μακρής – Τσαλίκης

http://www.haniotika-nea.gr/oi-iroes-toy-1821-ta-protypa-mas/