ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΠΡΟΧΘΕΣ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ: 28 AYΓΟΥΣΤΟΥ 2014

ΣΤΟ ΝΙΠΠΟΣ από σήμερα, άντε το πολύ από αύριο, για μερικές μέρες. Η καλύτερή μου προπάντων τις ώρες που θα τις περάσω στον κούμο μου. “Αποτοξίνωση” κι απ’ τα “πεταχτά” βέβαια. Να με μαρτυρήσω. Ούτε όταν ήμουν μαθητής δεν περίμενα τις διακοπές, όπως περίμενα αυτές τις μέρες!

Δείτε περισσότερα ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ αντίο απ’ τα Χανιά χθες στον Εμμανουήλ Κριαρά που έφυγε για τη Χώρα των Μακάρων τις προάλλες υπερπλήρης ημερών. Στις Στέρνες Ακρωτηρίου ο ενταφιασμός του, όπως το ήθελε, μην λησμονώντας την κρητική του καταγωγή. Μας έμεινε ο πλούτος του έργου του και του φωτεινού του παραδείγματος. Μια ζωή όρθιος στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος ο Δάσκαλος!

«ΣΥΜΒΟΛΟ της διαχρονικής ενότητας του Ελληνισμού και ζωντανή απόδειξη της θέλησης και της ικανότητάς του να επιβιώνει μέσα από τις πιο σκληρές δοκιμασίες» ο Εμμανουήλ Κριαράς, κατά τον Ερατοσθένη Καψωμένο, κατά που έγραψε στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας μας, αναλύοντας το επιστημονικό έργο του. Κι αν έχουμε ανάγκη από σύμβολα και διαχρονικές αποδείξεις την περίοδο που διανύουμε!

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ του Εμμανουήλ Κριαρά στις Στέρνες… Η παρουσίαση του βιβλίου “Η αλίβρεκτος Νέα Χώρα” στον αύλειο χώρο του Αγίου Κωνσταντίνου στη Νέα Χώρα… Η καθιερωμένη κάθε χρόνο εκδήλωση στις Μουρνιές για τον Ελευθέριο Βενιζέλο… Ολα μαζεμένα χθες. Ηταν και του Αγίου Φανουρίου. Χώρια τ’ άλλα… 

ΘΕΜΑ τιμής η σύλληψη του “Σήφη”, του διάσημου κροκόδειλου που κατοικοεδρεύει στο φράγμα των Ποταμών Αμαρίου. Μέχρι και τον κορυφαίο ερπετολόγο Ολιβιέρ Μπεχρά επεστράτευσαν, όταν είδαν κι αποείδαν οι δικοί μας ότι δεν τα καταφέρνουν. Για να δούμε τι θα δούμε…

«ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ την εσώτερη μιζέρια μας, μ’ επαναστατική φρασεολογία». Σκέφτομαι πολύ τελευταία τη φράση αυτή του Νικόλα Ασιμου που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο. Να ένα θέμα συζήτησης με τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο.

 ΠΕΤΡΑ την πέτρα η αποκάλυψη του μυστικού της Αμφίπολης όποιο κι αν είναι αυτό. Καιρός να χαμογελάσει λιγάκι το χειλάκι μας. Να ξεφύγουμε απ’ τη μιζέρια που μας δέρνει. Να απαντήσουμε όλοι μαζί στη γοργόνα ότι ο βασιλιάς Αλέξανδρος ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει!

ΣΤΟ ΝΙΠΠΟΣ από σήμερα, άντε το πολύ από αύριο, για μερικές μέρες. Η καλύτερή μου προπάντων τις ώρες που θα τις περάσω στον κούμο μου. “Αποτοξίνωση” κι απ’ τα “πεταχτά” βέβαια. Να με μαρτυρήσω. Ούτε όταν ήμουν μαθητής δεν περίμενα τις διακοπές, όπως περίμενα αυτές τις μέρες!

ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ παιχνίδια του ο μικρός Βενιζέλος καθώς και σ’ όλη την παιδική του ηλικία, χαρακτηρίζεται από τους συνηλικιώτες και από τους βιογράφους του, σαν “αστρόλογος”, λέξη που στο γλωσσικό ιδίωμα της Κρήτης σημαίνει ατίθασο παιδί, διαβολάκι… Ο μικρός σεϊτάνης υποχρέωνε τα ξυπόλυτα στρατιωτάκια του να σκαρφαλώνουνε στα ψηλά πλατάνια του χωριού! Αυτός ανέβαινε πρώτος. «Ολοι επάνω… ψηλά…. ψηλά… στους τελευταίους κλώνους!». Εμείς δε μας ακούει να βγούμε απάνω, δικαιολογούνταν τα μικρά. «Θα βγείτε απάνω όλοι σας», επέμενε ο αρχηγός. «Θα πέσουμε”, μουρμούριζαν αυτά. «Να πέσετε» έλεγεν εκείνος. Κάποτε οι χωριανοί αναγκάστηκαν να πετροβολήσουν τον ριψοκίνδυνο στρατηγό για να κατεβάσουν την ομάδα των παιδιών από το πλατάνι. Και ήταν έξω φρενών με το γιο του Κυριάκου Βενιζέλου που ξεσήκωνε τα παιδιά. Μερικοί μουρμούριζαν «Ανάθεμά το. Δεν το ’πνιγε η μαμή στις φασκιές». (πηγή: Σταμάτης Α. Αποστολάκης, Λαογραφικά Μελετήματα για τον Ελευθέριο Βενιζέλο).

 «Φόρεμα,/ στη γύμνια της ψυχής μας,/ το φως ενός λυκόφωτος μενεξεδί!/ Στα χνάρια των βελούδινων βημάτων του,/ των φίλων οι σκιές παίζουν παιχνίδια,/ με τους επίλοιπους/ που κάποτε προδώσαμε μαζί…/ Τούτος ο νιός αιώνας/ πετρώνει τις στιγμές του,/ με τις οδύνες των πολλών μας τύψεων…/ Αιών Σηματοφόρος,/ μεγαλοσύνης μα και άθλιας αλήθειας./ Αλλά εγώ επιθυμώ να βάλω/ τάξη στο μυαλό μου Να συστοιχίσω, λέω/ τις σταγόνες του αίματός μου/ Να συγκεντρώσω τ’ άστρα τ’ ουρανού/ και του θανάτου ο φόβος να σκορπίσει/ Τα τελευταία φύλλα,/ να συλλέξω των καιρών/ να στήσω πύργο αλαργινό/ με τις χαρούμενες στιγμές μου/ κι από ψηλά να αγναντέψω/ της “Αλλης Χώρας” μου τις όχθες/ των παιδικών μου χρόνων τις εικόνες». Το δεύτερο μέρος του ποιήματος “Τετραλογία του Millenium” του Στ.Γ. Κλώρη. 

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!

(Χανιώτικα νέα 28.08.2014)

 https://petaxta.blogspot.com/2014/08/blog-post_94.html?fbclid=IwAR0Glzdl6_h2gwNeksre5nkyl8mWUdxNw9E-77yDp9FUzQN7gKFLcpCVWks

 

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΣΚΗΝΕΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΡΑΣΤΩΝΗΣ

 

 Γράφει ο Κυριάκος Βασιλομανωλάκης

Ο καύσωνας ανέσυρε μνήμες ενός καυτού 24ώρου από τα ταξίδια μου στην Αφρική. Μνήμες που γίνονται εφιαλτικό παρόν και μέλλον στη Μεσόγειο.

Εδώ και 30 ώρες ταξιδεύαμε με Βόρεια ρότα στην Ερυθρά θάλασσα. Προορισμός μας το Port Sudan, κύριο λιμάνι της Χώρας των Μαύρων. Είχαμε αποπλεύσει από το Γαλλικό Djibouti στον κόλπο του Άντεν.
Περάσαμε την “Πύλη των Δακρύων”, το στενό που ονομάστηκε έτσι επειδή ήταν η είσοδος στο καμίνι με τους μύριους κινδύνους.
Είχαμε μισή μέρα ταξίδι, όταν το απόγευμα χάσαμε τον ήλιο. Ισχυρή αμμοθύελλα του Χαμσίν κάλυψε τα πάντα και τρέλανε το ραντάρ μας. Και μας στη γέφυρα του φορτηγού πλοίου “Ελληνική Δόξα”.
Η αιωρούμενη πυκνή άμμος δημιούργησε ψευδό-στόχους 360ο. Δηλαδή, το ραντάρ έδειχνε ότι υπήρχε στεριά παντού γύρω μας.
Τότε, αρχές δεκαετίας 1970, η ναυσιπλοΐα στην Ερυθρά ήταν άθλος.
Η χαμηλή ακτογραμμή γεμάτη υφάλους και ναυάγια δεν είχε ναυτιλιακά βοηθήματα. Δεν λειτουργούσαν φάροι, σημαντήρες και ραδιοφάροι για να δυσκολέψουν τις νυχτερινές επιδρομές των Ισραηλινών.
Με μάτια κατακόκκινα είμαστε σε επιφυλακή στη γέφυρα με το Χανιώτη υποπλοίαρχο Αχιλλέα Μιχελάκη.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, καθάρισε ο ορίζοντας και υπολογίσαμε το στίγμα μας με τον πολικό αστέρα.

Ενδημικός καύσωνας

Στο Port Sudan, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Εδώ, ο καύσωνας – με θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών – διαρκεί 4 μήνες! Μάθαμε ότι εδώ παρατηρήθηκε η υψηλότερη θερμοκρασία, 48οC , σε λιμάνι παγκοσμίως.
Όταν άρχισε η εκφόρτωση, οι λαμαρίνες του πλοίου μας ήταν ήδη πυρακτωμένες. Ο καπτά Αχιλλέας με όρισε υπεύθυνο στα 3 πλώρια αμπάρια. Μοίραζα τo χρόνο της βάρδιας μου ισόποσα. Λίγα λεπτά στο κατάστρωμα, κι άλλα τόσα στην κλιματιζόμενη τραπεζαρία να επιτηρώ τις εργασίες από τα φινιστρίνια.
Παρατήρησα ότι οι εργάτες ήταν ιδιαίτερα ενεργητικοί.
Δεν κρατήθηκα και ρώτησα τον αρχιεργάτη.
«Είναι κανονικοί λιμενεργάτες;».
«Γιατί ρωτάς;».
«Είναι υπεράνθρωποι; Μεταφέρουν τα τσουβάλια στα γυμνά τους κεφάλια στο λιοπύρι. Γιατί δεν έχουν μαλλιά;». Χαμογέλασε, αποκαλύπτοντας λευκά μαργαριτάρια.
«Είναι της φυλής Hadendowa, πολεμιστές ονομαστοί. Οι πατεράδες τους πολέμησαν με τους Άγγλους εναντίον των Ιταλών στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι πολύ περήφανοι για τα μαλλιά τους. Συνήθιζαν να τα αλείφουν με λίπος, όμως το καθεστώς τους κούρεψε γουλί και τους υποχρέωσε να δουλεύουν στο λιμάνι».

Άγουρα χρόνια

Μες το λιοπύρι του απογεύματος πήρα νέα εντολή.
«Καπτά Κυριάκο, πήγαινε το Θωμά στο Νοσοκομείο».
«Τι έχεις;» ρωτώ τον 18χρονο θερμαστή στην διαδρομή. «Τίποτα δεν έχω! Μου είπαν να λέω ότι πονάω στην κοιλιά. Να διαγνώσουν σκωληκοειδίτιδα και να με στείλουν στην Ελλάδα για εγχείρηση. Δεν αντέχω άλλο, θέλω να φύγω!».
«Εσύ ξέρεις, τι είναι το καλύτερο».
Τι να τον συμβουλέψω; Υποπτεύθηκα πως ήταν ερωτευμένος. Τον συμπόνεσα. Άλλωστε, είμαστε σχεδόν σιόκαιροι.
Το κτήριο του Νοσοκομείου εγκαταλειμμένο. Και στο εσωτερικό η κατάσταση άθλια. Χωρίς κλιματισμό. Ζέστη, μύγες κι οσμές. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Η εξέταση διήρκησε ελάχιστα λεπτά. Ο δασκαλεμένος θερμαστής έπαιξε τόσο καλά το ρόλο του, που ο γιατρός τον κράτησε.
«Είναι επείγον να χειρουργηθεί άμεσα. Αύριο το πρωί», μου ανακοίνωσε.
Ο συνοδός μας από το πρακτορείο συμφώνησε να αναλάβει τις διαδικασίες.
Από την έκφραση του υποψιάστηκα ότι ο Θωμάς ίσως να μην είχε προβλέψει αυτή την εξέλιξη.
«Θα σου στείλουμε ότι χρειαστείς» του υποσχέθηκα. «Καλή επιτυχία. Κι όταν με το καλό στον Πειραιά, στείλε ένα τηλεγράφημα».

Πού είναι οι ‘Έλληνες;

Στην επιστροφή αποφάσισα να περπατήσω για λίγο στον δρόμο με τα εμπορικά καταστήματα. Παρατήρησα ότι πολλές πινακίδες καταστημάτων ήταν και στα Ελληνικά.
Ενθουσιασμένος μπήκα σε ένα μικρό μαγαζί με ρούχα.
«Πού είναι ο Έλληνας ιδιοκτήτης;», ρώτησα έναν πωλητή.
«Οι Έλληνες τα ξεπούλησαν και έφυγαν μετά το πραξικόπημα», απάντησε χαμογελώντας.
«Ναι, αλλά οι πινακίδες σας είναι Ελληνικές».
«Είναι καλό να θυμόμαστε τα παλιά».
Πρόσθεσε ότι για πολλές δεκαετίες Έλληνες νησιώτες πρωταγωνιστούσαν στην πολιτική, και στην οικονομία του Σουδάν.

Επίλογος

Δεν μπορούσα να συνεχίσω. Επέστρεψα στο πλοίο. Ο αφόρητος καύσωνας, τα αναπάντεχα του 24ώρου, η υποβόσκουσα ανησυχία για το Θωμά και μια αδιόρατη πικρία για τους ξενιτεμένους με είχαν καταβάλει.
Νωρίς το πρωί, σαλπάραμε για τη Jeddah της Σαουδικής Αραβίας στην Ανατολική όχθη της Ερυθράς…

Η έξοδος

Η μεγάλη έξοδος των Ελλήνων από το Σουδάν άρχισε το 1969, όταν μετά την επανάσταση ακολούθησαν εθνικοποιήσεις.
Πολλοί πήγαν στη Ροδεσία και τη Νότια Αφρική.
Το 1970, ο αριθμός των Ελλήνων είχε μειωθεί από τις 6-7.000 στις 2.000. Η κουλτούρα των Ελληνικών εφημερίδων, που εκδίδονταν στο Σουδάν από το 1911, έπαψε να υπάρχει.
Το 1972 διαλύθηκε η “Ελληνική Λέσχη” στο Χαρτούμ, αν και ορισμένοι Έλληνες βιομήχανοι, που είχαν υποστηρίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα, διατήρησαν τα εργοστάσιά τους.
Η πολυπληθής Ελληνική κοινότητα στο Πορτ Σουδάν διαλύθηκε το 1974 και η τοπική εκκλησία του Αγ.Μάρκου ανατέθηκε στο Κοπτικό Πατριαρχείο. Τότε, το Port Sudan είχε πληθυσμό 110.000.
Σήμερα το Πορτ Σουδάν, συνδέεται σιδηροδρομικώς με την κοιλάδα του Νείλου. Πολλές χώρες διαγκωνίζονται για να αποκτήσουν τον έλεγχο του και του γειτονικού ορυχείου χρυσού.

*Πτυχ. Ψυχολογίας-Ανάπτυξης Παιδιού, Master Εκπαίδευσης στη Διά Βίου Μάθηση. Επικοινωνία polygnosi@otenet.gr
Τα βιβλία του ‘Μαθαίνω εύκολα΄ ‘Θυμάμαι εύκολα’ ‘Μελετώ αποτελεσματικά’ διατίθενται από τα βιβλιοπωλεία Libraire και ΚΥΒΟΣ.

Χανιώτικα νέα ( 2.8.23)

 

ΧΡΥΣΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

 

 

 

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Αναρωτιόμουν αυτές τις μέρες ποιος θα ήταν για μένα ο ιδανικός δήμαρχος. Το έψαξα μάλιστα στο Διαδίκτυο για να δω τι παίζει διεθνώς. Διάβασα λοιπόν για τον Τζουλιάνι της Νέας Υόρκης που μείωσε την εγκληματικότητα και έκανε ασφαλή την πόλη του. Για τον εκκεντρικό φιλόσοφο και δήμαρχο της Μπογκοτά της Κολομβίας που προσέλαβε 420 εθελοντές μίμους για να ελέγχουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση και την επικίνδυνη οδήγηση. Για τον πολυβραβευμένο δήμαρχο του Ριάτσε στην Ιταλία που παραχώρησε στους πρόσφυγες τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και τα ευρωπαϊκά κονδύλια που προορίζονταν για τη στέγαση τα διέθεσε στην ίδρυση συνεταιρισμών όπου οι νέοι κάτοικοι έμαθαν μια τέχνη. Για τον Μπένο της Καλαμάτας που έδωσε έμφαση στον πολιτισμό.

Ολοι οι παραπάνω διακρίθηκαν σε κάποιο τομέα, αλλά κανένας τους δεν είχε το πακέτο. Αίφνης θυμήθηκα τον δήμαρχο της Τήλου, Τάσο Αλιφέρη.

Επέλεξε να πάει στο ακριτικό νησί ως αγροτικός γιατρός στο πλαίσιο της αποκέντρωσης. Με αυτή την ιδιότητα άρχισε από την πρώτη κιόλας μέρα με ένα παπί να μοιράζει φάρμακα από πόρτα σε πόρτα και λίγο αργότερα να εφαρμόσει την τηλεϊατρική, συνεργαζόμενος με τα καλύτερα νοσοκομεία του εξωτερικού. Συστήνοντας μια εταιρεία λαϊκής βάσης αγόρασε ένα καταμαράν για τη θαλάσσια επικοινωνία και όταν αυτό παρουσίασε βλάβη το επισκεύασε με τα χρήματα του στεγαστικού δανείου που είχε πάρει για να αποκτήσει σπίτι. Έφτιαξε Λύκειο και βρεφονηπιακό σταθμό, αυξάνοντας τον πληθυσμό που μέχρι τότε αποτελούνταν κυρίως από ηλικιωμένους. Απαγόρευσε το κυνήγι και επένδυσε στον οικολογικό τουρισμό, διανοίγοντας 70 περιπατητικά μονοπάτια. Έγινε ευρέως γνωστός όταν τόλμησε να παντρέψει δυο ομόφυλα ζευγάρια. Πολεμήθηκε σκληρά και γι’ αυτή του την απόφαση όπως και για τις υπόλοιπες. Κάποιος μητροπολίτης τον καταράστηκε να βγάλει καρκίνο στη γλώσσα.

Έφυγε από τη ζωή το 2012, στα 61 του χρόνια, νικημένος από τον καρκίνο. Σε μια εποχή πολιτικού κυνισμού, τηλεοπτικής φλυαρίας, βαρύγδουπων δηλώσεων και κοστουμαρισμένων ματαιόδοξων, εκείνος επέλεξε την ουτοπία και την έκανε πράξη, γιατί πίστευε ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για τις επόμενες εκλογές, αλλά για τις επόμενες γενιές.

ΠΗΓΗ: https://www.pancreta.gr/voices.php?p=18005

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ Ο ΦΕΓΓΑΡΟΣ ... ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ(ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΤΕΝΤΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΤΡΥΣΠΙΩΤΗ, ΚΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ)

 

«Στον στάβλο απόψε ήρθε το φεγγάρι…/ Εκοίταξεν απ’ το παράθυρό του,/ είδε την αγελάδα, το μοσκάρι,/ που ήσυχα μασούσε το σανό του.// Στον κήπο μας ανήσυχα γλιστρούσε,/ ανέβηκε απάνω στη συκιά μας,/ εμέτρησε τα λίγα πρόβατά μας,/ είδε το γάιδαρό μας και γελούσε.// Πήγε στ’ αμπέλι, πήγε στο λιοστάσι,/ άκουσε τα κουδούνια απ’ το κοπάδι,/ χωρίς κουβά κατέβη στο πηγάδι/ κι ήπιε νερό πολύ να ξεδιψάσει.// Στης λεύκας μας τα φύλλα παιχνιδίζει./ Στον ουρανό τον καθαρό ανεβαίνει./ Μια χήνα το κοιτάζει σαστισμένη/ κι ο σκύλος μας ακόμα το γαβγίζει». Το ποίημα «Αγροτικό» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Και γιατί με παραπέμπει στα παιδικά μου χρόνια, στα οποία όλοι από κάποια ηλικία και μετά διαρκώς επιστρέφουμε -εκεί η πατρίδα μας- η συγκεκριμένη επιλογή.

«Η Σελήνη είναι η θεά του Φεγγαριού, η θεά της Νύχτας και η θεά των Μηνών […] Οι αρχαίοι Έλληνες μετρούσαν τον χρόνο με τους κύκλους του φεγγαριού, με τον σεληνιακό μήνα, τον οποίο διαιρούσαν σε τρία δεκαήμερα ανάλογα με το πόσο γεμάτη ή άδεια ήταν η Σελήνη. Έτσι κατά το πρώτο δεκαήμερο το φεγγάρι γεμίζει, κατά το δεύτερο βρίσκεται στο μέγιστο της φωτεινότητάς του και κατά το τρίτο αδειάζει, γι’ αυτό και τη θεωρούσαν θεά των Μηνών. Επίσης θεωρούσαν ότι τη

νύχτα που η θεά έβγαινε οδηγώντας το άρμα της έτρεφε τη φύση και όταν είχε πανσέληνο η Σελήνη λουζόταν στα νερά του Ωκεανού, ο οποίος την έκανε ακόμα πιο λαμπερή». Από το κείμενο «Η θεά της Νύχτας» της Βιργινίας Σκοτίδα και της Χρυσούλας Τζελέπη (project@astro.wordress.com/moon).

«Φεγγάρι μου ολόγεμο στέκω και σε ξανοίγω/ κι αποξεχνώ τη μοναξιά με σένα όντε σμίγω.// Φεγγάρι μου ολόγεμο και τ’ ουρανού καντήλι,/ ήθελα και να κάτεχα πως άφτεις δίχως φτίλι.// Φεγγάρι μου ταξιδευτή, στ’ αλήθεια σου ζηλεύω,/ μαζί σου πως θα το ‘θελα, πάντα να ταξιδεύω.// Γίνεται άστρο λαμπερό εις τ’ ουρανού την άκρη,/ όντε κυλήσει τση χαράς του φεγγαριού το δάκρυ.// Μόνος, φεγγάρι μου στη γη, κι εσύ στα ύψη μόνο/ κι έχουμε στην καρδιά κι οι δυο τση μοναξιάς τον πόνο». Πέντε (5) μαντινάδες για το Φεγγάρι του αξέχαστου Χανιώτη μαντιναδολόγου Ηλία Σταματάκη. Από το βιβλίο του «Στων αστεριών το πέλαγος», Χανιά 2000.

Αύριο βράδυ θα ‘ρθει και θα μείνει ολονυχτίς στον ουρανό ο Φέγγαρος – Φέγγαρο έλεγαν οι παλιοί μας στο χωριό μου την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Για δεύτερη φορά τον φετινό Αύγουστο. «Μπλε πανσέληνο» την λένε οι ειδικοί, όχι γιατί η σελήνη αλλάζει χρώμα, αλλά γιατί, όπως διαβάζω στο Διαδίκτυο, αυτή είναι η ορολογία που χρησιμοποιείται όταν αναφερόμαστε στη δεύτερη πανσέληνο που λαμβάνει χώρα τον ίδιο μήνα.

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ Για τις πυρκαγιές σήμερα και οι τρεις μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Σε εφιάλτη πύρινο η χώρα κι είναι κρίμα,/ τα δάση ανυπεράσπιστα να γίνονται το θύμα», μας λέει στην πρώτη. «Ανείπωτη καταστροφή, καρβουνιασμένοι τόποι/ και δυστυχώς πολλές φορές χάνονται και ανθρώποι», μας λέει στη δεύτερη. «Να πιάσουμε τους εμπρηστές λογαριασμό να δώσουν/ το έγκλημα που κάνουνε πικρά να μετανιώσουν», μας λέει στην τρίτη. Ελλάς, Ελλάς, χώρα της πυρκαγιάς! Πάει τον αποδεχτήκαμε και τον συνηθίσαμε τον ρόλο του Επιμηθέα;

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΤΕΝΤΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΤΡΥΣΠΙΩΤΗ Η Ελλάδα του Μίλτου Τεντόγλου! Η Ελλάδα που ξέρει να κάνει ασύλληπτα άλματα και να μας πηγαίνει μακριά… Η Ελλάδα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη! Η Ελλάδα που ξέρει να τρέχει ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια. Η Ελλάδα που επιμένει να δηλώνει παρούσα στους παγκόσμιους στίβους!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Δίχως “Στάσεις” και βέβαια δίχως “πεταχτά” το πρώτο 15νθήμερο του Σεπτέμβρη. Απαραίτητη, όπως κάθε χρόνο, η ολιγοήμερη… αγρανάπαυση… «Εκ των ων ουκ άνευ» βέβαια ότι θα έχω πάντα, όπου πάω κι όπου σταθώ μαζί μου το μπλοκάκι μου και το μολυβάκι μου. Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου, Θεού θέλοντος, η επιστροφή μου. Καλό μήνα φίλες και φίλοι! Και βέβαια καλή σχολική χρονιά σε μαθητές και δασκάλους.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 29.8.2023)  

https://www.haniotika-nea.gr/ston-oyrano-o-feggaros/

 

ΞΕΣΤΕΡΙΑ

ΞΕΣΤΕΡΙΑ, ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ*

 

 Γράφει ο Μιχάλης Φραγάκης

Είναι πολύ ωραίο να έχεις δίπλα σου, κοντά σου, σε απόσταση αναπνοής, συμπολίτες που αφήνουν τη σφραγίδα τους, βάζουν το λιθαράκι τους και αυτοί στην γνώση και τον πολιτισμό. Αισθάνεσαι ασφάλεια, ελπίδα, υπερηφάνεια!
Διαβάζοντας το βιβλίο ΞΕΣΤΕΡΙΑ του συμπολίτη μας κυρίου Κακατσάκη και γνωρίζοντας τους επαίνους της λογοτεχνικής κοινωνίας, θεώρησα υποχρέωσή μου να σχολιάσω τα εξής: Απευθύνεται προς όλους, και τόσο η γραφή, όσο και η εναλλαγή θεμάτων, κάνει το διάβασμα ξεκούραστο. Μου θύμισε τα διηγήματα των μεγάλων Ελλήνων συγγραφέων, από τα Αναγνωστικά βιβλία του Δημοτικού, από τα οποία αντλήσαμε την πρώτη φιλολογική και λογοτεχνική μόρφωση. Και αυτό, όταν η Μόρφωση είχε ακόμα εξέχοντα χαρακτήρα, διότι έπλαθε χαρακτήρες και οι καιροί ήταν πιο αθώοι.
Θέτω ως ελάχιστος όλων την ψήφο μου, για να διδαχθούν και να αντλήσουν γνώση από το βιβλίο Ξεστεριά τα παιδιά. Να αρχίσουν να φιλιώνουν με τον λόγο, να θυμηθούν μαζί με τους διδασκάλους ξανά την παράδοση, την αξία της λευτεριάς και του αγώνα, να ταξιδέψουν ευχάριστα στην νεώτερη ιστορία και να λάβουν γνώση από ένα Ελληνικό γλωσσάρι Κρητικής λαλιάς πριν χαθούν όλα.
Η επιθυμία ενός διδασκάλου όπως ο κύριος Κακατσάκης, που διέθεσε ζωή στη διδασκαλία, αν δεν ικανοποιείται, τουλάχιστον πρέπει να ακούγεται και να εξετάζεται, διότι ο ίδιος γνωρίζει τις μορφωτικές ανάγκες των καιρών μας.
Προσωπικά τον ευχαριστώ. 

Χανιώτικα νέα (25.8.2023) 

https://www.haniotika-nea.gr/xesteria-kali-moy-gnosi/

* Η ΞΕΣΤΕΡΙΑ μου, όπως την είδε ο, και συνεργάτης των ΧΑΝΙΩΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ, εκλεκτός συγγραφέας Μιχάλης Φραγάκης. Κατάπολλα τα ευχαριστώ μου για την αγάπητική ματιά του και την πρότασή του

ΠΟΙΗΣΗ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Ούτε να λείπει,

μα ούτε να περισσεύει 

το απαραίτητο.

Λίγο λιγότερο

και το απαραίτητο λείπει˙ 

λίγο περισσότερο

και το απαραίτητο περισσεύει.

Αγιοκέρι στο μανουάλι

της παρεξηγημένης Αγίας Λιτότητας 

ο άρτος ημών ο επιούσιος.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ 

(Όπως το ψωμί, εκδ. Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2018)

 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

  ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΟΥΤΣΑΔΑΚΗ 

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΒΡΙΛΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!   

Μέσω του Μουσείου Μαθητικής Ζωής του Δήμου Βριλησσίων, όπως είχα γράψει προ μηνών (βλ. Παιδότοπο, 14.1.2023) επιμένει η και καλή μου φίλη, αποκορωνιώτικης καταγωγής, Κατερίνα Βουτσαδάκη να υψώνει την σημαία της Δασκαλοσύνης. Όπου βρεθεί, όπου σταθεί κι όπου κληθεί… Για μια σπουδαία δράση, που έγινε με δική της πρωτοβουλία και ευθύνη, το θέμα του σημερινού, τελευταίου φετινού αυγουστιάτικου Παιδότοπου. Για μια δράση που… έλαβε χώραν τον Μάρτη της φετινής χρονιάς στην όμορφη Αίγινα ο λόγος… Πλήρες το ρεπορτάζ σου και πλούσιο το φωτογραφικό σου υλικό, Κατερίνα! Πάντα ωραία στις επάλξεις και της Δασκαλοσύνης και της Δημοσιογραφίας!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους

 Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος – λογοτέχνης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Παιδότοπος θα μείνει κλειστός τα τρία (3) επόμενα Σάββατα, στις 2, 9 και 16 Σεπτεμβρίου. Καλή αντάμωση το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου με ανοιχτά τα σχολεία.

Β.Θ.Κ.

 

Με γιαγιά Αιγινίτισσα από τη μεριά της μητέρας μου,που δεν την γνώρισε ποτέ γιατί έφυγε δύο μέρες μετά τον τοκετό από επιλόχειο πυρετό, μια κρύα νύχτα του Νοέμβρη του 1930, μελετώ από τα παιδικά μου χρόνια τη μακραίωνη ιστορία της Αίγινας , που έγινε η πρώτη πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους , εκεί για ένα χρόνο η έδρα του πρώτου Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, στις 26 Ιανουαρίου 1828.

Καλεσμένο λοιπόν το Μουσείο Μαθητικής Ζωής Βριλησσίων από τον Διευθυντή Θοδωρή Λορέντζο και τον δάσκαλο της Γ' τάξης του 1ου Δημ. Σχ. Αίγινας Κώστα Σταυρόπουλο ,στις 28 Μαρτίου του 2023 να ταξιδέψει περίπου δύο αιώνες πίσω και να παρακολουθήσει το ταξίδι του κυβερνήτη από τη Μάλτα ως τον Αργολικό κόλπο με το Αγγλικό καράβι και να φθάσει στα ανοιχτά του όρμου του Αγίου Βασιλείου στην Περιβόλα απ' όπου ένα λαϊκό τον έβγαλε στη στεριά. Συνταξιδιώτες οι μαθητές της Γ' και Δ' τάξης. Με αφορμή την ορκωμοσία του Καποδίστρια στον υπέροχο Μητροπολιτικό Ναό που είχε εγκαινιαστεί πριν λίγα χρόνια,μιλήσαμε για την περιπέτεια της γραφής με φτερό και μελάνι από το μελανοδοχείο

Το πρώτο μουσείο

Με εντολή του Ι. Καποδίστρια ,οι πρώτοι δάσκαλοι που στάλθηκαν στα πρώτα σχολεία που ιδρύθηκαν στη μικρή τότε Ελλάδα ,ήταν υπεύθυνοι για τη συγκέντρωση όλων των αρχαιολογικών ευρημάτων όσα δεν είχαν κλαπεί ή πωληθεί που ήταν εδώ κι εκεί σπαράγματα ,ενός σπουδαίου πολιτισμού. Ένας φωτισμένος δημοδιδάσκαλος, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Αντώνιος Πελεκάνος πάσχισε όσο κανείς άλλος για τη διάσωση των αρχαιολογικών καταλοίπων στην Αίγινα .Έτσι το Ευνάρδειο ,η σχολή που φοίτησαν οι πρώτοι δάσκαλοι υπό τη διεύθυνση του Γεωργίου Γενναδίου, έγινε το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο.

Δημοτικό Σχολείο για Κορίτσια

Στην Αίγινα από το 1846 λειτουργούσε και Δημοτικό Σχολείο για κορίτσια με πρώτη δασκάλα την Αννίτα Ανδρέου. Τα παιδιά έγραψαν στην πλάκα με το κοντύλι και υπολόγισαν πάνω στις χάντρες του παλιού αριθμητήριου. Και ήρθε η ώρα της βέργας… Μιλήσαμε για την αυστηρότητα των δασκάλων της εποχής ,προχωρήσαμε έναν αιώνα αργότερα και δείξαμε αποσπάσματα από την ταινία “Ο Ψύλλος” ,όπου σε ένα μικρό χωριό της Ηλείας ,ο δάσκαλος του μονοθέσιου σχολείου υποτιμά , προσβάλλει ,τιμωρεί και χτυπά με τη βέργα τον ονειροπόλο μαθητή που εκδίδει την ιδιόχειρη εφημερίδα του .

Τρία κορίτσια φόρεσαν τις μπλε ποδιές ,με κορδέλα στα μαλλιά ,πήραν τις σάκες και κάθισαν στο παλιό πράσινο, ξύλινο θρανίο που έχει διασωθεί από τότε που αποσύρθηκε από τα διδακτήρια αυτός ο τύπος θρανίου.

Τα ξύλινα παιχνίδια

Επειδή δε γίνεται σχολείο χωρίς διάλειμμα και παιχνίδι ,ήρθε η ώρα να δοκιμάσουν οι μαθητές το τσέρκι, όπως το είδαν και στην ταινία που είχαμε προβάλλει το κουμπί-την αρχαία διελκυστίνδα, τη σβούρα , τις σφεντόνες ,τα τόξα, το πατίνι, όλα ξύλινα ,κατασκευασμένα από τον αείμνηστο συνάδελφο ΤΑΣΟ ΜΙΧΑ.

Έπαιξαν με τους γυάλινους βόλους και μοιράστηκαν τους πήλινους… .

Πολύτιμες μαρτυρίες

Είχαμε τη χαρά και την τιμή να έχουμε μαζί μας σε όλη την παρουσίαση ,την κυρία

Φλώρα Αλυφαντή ,πρόεδρο του δραστήριου συλλόγου γυναικών Αίγινας,που φοίτησε στο Δημοτικό αυτό, που συνέχισε στο γυμνάσιο που στεγαζόταν στα μέσα του 20ου αιώνα στο Κυβερνείο ,στο σπίτι του μπάρμπα - Γιάννη όπως το έλεγαν οι ντόπιοι .

Η κυρία Φλώρα ,γνωρίζει όσο λίγοι την ιστορία ,τα ήθη ,τα έθιμα ,τις παραδόσεις του νησιού και έχει συντελέσει στο να οργανωθεί το Φεστιβάλ Φυστικιού που κάθε χρόνο γίνεται στο νησί το δεύτερο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη.

Τότε τα παιδιά θυμήθηκαν πως υπάρχει κάτι παλιό στο σπίτι τους και τα παρακινήσαμε να φυλάνε σαν κάτι πολύτιμο τα παλιά ,να τα σέβονται .

Αναφερθήκαμε στο Ορφανοτροφείο που σε χρόνο ρεκόρ χτίστηκε για να στεγάσει τα ορφανά του αγώνα. Εκεί έμαθαν γράμματα και μια τέχνη,ενώ με διάταγμα του Κυβερνήτη,κάθε σπουδαστής έπαιρνε φεύγοντας και το κασελάκι με τα εργαλεία της δουλειάς του. Έτσι βγήκαν οι πρώτοι μαραγκοί, σιδεράδες, ράφτες και μοδίστρες, σαμαράδες και γανωτήδες,τσαγκάρηδες και βαρελάδες...

Ευχαριστίες

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη νεαρή συνάδελφο Χαρήνη Αγγέλη ,που μας βοήθησε στην προβολή των φωτογραφιών και της ταινίας ,στους συναδέλφους που κατέθεσαν τις εμπειρίες τους από τον πρώτο τους διορισμό.

Στην αγαπημένη μου φίλη Κλαίρη Νεστορίδη, που μας μίλησε για τη γιαγιά της Κλυταιμνήστρα, τη δημοδιδασκάλισσα στην Ανδριανούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα .

Μα πάνω από όλους ευχαριστώ τα παιδιά που δίνουν λόγο ύπαρξης σε κάθε τι γύρω μας.

Ανάμεσα στους μαθητές και η αγαπημένη αναδεξιμιά της κόρης μου Δήμητρας ,η Αλεξιάννα Κορορού.

Κατερίνα Βουτσαδάκη (Υπεύθυνη της Μουσειακής Συλλογής του Μουσείου Μαθητικής ζωής του Δήμου Βριλησσίων) 

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 26.8.2023)

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Η ΝΕΦΕΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΔΟ Ι. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ - ΚΑΙ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (ΜΑΝΤΙΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΑΝΟΥΡΙΟ, ΣΕ ΠΥΡΙΝΟ ΚΛΟΙΟ Η ΧΩΡΑ, ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΑΣ ΣΑΝ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ)

 

 

 Η ΝΕΦΕΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΔΟ Ι. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Ποτέ δεν είναι αργά για να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα… Να αρχίσουμε να “βγάζουμε” βιβλία για παράδειγμα. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Μαρίας Ιορδανίδου – Κριεζή που “έβγαλε” το πρώτο της βιβλίο την διάσημη «Λωξάντρα» της στα 65 της χρόνια. Και στην περίπτωση της ο νους μου, όταν πρόπερσι, έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο «Όχι εγώ… το ημερολόγιο μου», μιας γνωστής Χανιώτισσας, καλής μου φίλης, που το υπέγραφε με το ψευδώνυμο Νεφέλη Ευαγγέλου. Το διάβασα απνευστί, όπως και τα άλλα δύο που ακολούθησαν. «Οι ιστορίες μιας αγριοτριανταφυλλιάς» (κι αυτό απ’ τις εκδόσεις “Λεξίτυπον”) και το «Γράμματα που δεν έλαβες», και τα δύο το 2022. Κι αν έχει να πει του κόσμου τα πράγματα μέσα απ’ αυτά η συγγραφέας μας, που έκαμε κι εφέτος την παρουσία της μ’ ένα ακόμα μυθιστόρημά της με τίτλο «Στην οδό Ι. Καποδίστρια...» Τέσσερα βιβλία (και τι βιβλία!) σε τρία χρόνια δεν τα λες και λίγα…

Η Νεφέλη Ευαγγέλου «Στην οδό Ι. Καποδίστρια…» Στην γνωστή οδό της πόλης των Χανίων, στην οποία γεννήθηκε κι έζησε για πολλά χρόνια η συγγραφέας μας. Η ιστορία μιας οικογένειας που καλύπτει τέσσερις γενιές και όχι μόνο. Τα πρόσωπα και τα “πράγματά τους”. Τα πρόσωπα των “πραγμάτων” τους και τα πράγματα των προσώπων τους! Η ιστορία μιας οδού και των κατοίκων της. Η οδός της μνήμης… «Ένας χείμαρρος αναβλύζει από τις πηγές της παιδικής μνήμης, μια επιστροφή στο απάνεμο λιμάνι της απαρχής και ύστερα ρέουν τα λόγια, οι εικόνες και τα γεγονότα σηματοδοτούν όχι μόνο τα βήματα της δικής της οικογένειας και του περίγυρου, αλλά μιας εποχής […] Ένα έργο που η συγγραφέας καταδύεται στον ψυχικό κόσμο των ηρώων και μας τους παρουσιάζει με δεξιοτεχνία και γλαφυρότητα, ψυχογραφώντας μαζί και μια εποχή». Τα που έγραψε σε ανάρτησή του στην σελίδα του στο Διαδίκτυο, ο γνωστός γιατρός και καταξιωμένος πνευματικός δημιουργός του τ όπου μας, προπάντων ως ποιητής, Γρηγόρης Γεωργουδάκης που ξέρει την συγγραφέα παιδιόθεν. Για ένα μυθιστόρημα 290 σελίδων που “αντέχει” σε πολλές “παράλληλες” αναγνώσεις και που δεν διαβάζεται μόνο σαν μυθιστόρημα το περί ου ο λόγος βιβλίο.

Γεννήθηκα στα Χανιά και δεν τα αποχωρίστηκα ποτέ. Στην περίοδο των βασικών σπουδών μου στο Α.Π.Θ. (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) απουσίασα αλλά δεν απομακρύνθηκα. Όλη η ζωή μου εδώ υπάρχει και οι αναμνήσεις που τη συντηρούν. Ένα απόσπασμα απ’ το γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο βιογραφικό της συγγραφέα στο “φτερό” του εξωφύλλου, που “συνοδεύεται” απ’ την φωτογραφία της. Δεν θα την “μαρτυρήσω”. Ξέρουν οι “παροικούντες” άλλωστε…

ΚΑΙ ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΜΑΝΤΙΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΑΝΟΥΡΙΟ Ένας από τους αγαπημένους Αγίους του Λαού μας ο Άγιος Φανούριος που γιορτάζει μεθαύριο 27 Αυγούστου. Γι’ αυτόν οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Ο Άγιος Φανούριος της Ρόδου ο προστάτης/ είναι για κάθε Χριστιανό της πίστης ο προστάτης», μας λέει στην πρώτη. «Θα τάξω φανουρόπιτα στου Άγιου τη χάρη/ στον πονεμένο άνθρωπο μην έρθουν άλλα βάρη», μας λέει στην δεύτερη. Αναφορά στην φανουρόπιτα και στην τρίτη μαντινάδα. «Οφέτος φανουρόπιτα να τάξουμε στον Άγιο,/ για να μας δίνει στη ζωή δύναμη και κουράγιο», μας λέει. Να βρούμε τον σωστό βηματισμό μας ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί η δική μου ευχή.

ΣΕ ΠΥΡΙΝΟ ΚΛΟΙΟ Η ΧΩΡΑ Σε πύρινο κλοιό η χώρα… Γι’ άλλη μια χρονιά στο ίδιο έργο θεατές και το φετινό καλοκαίρι. Όπως, άλλωστε, και (τα) προηγούμενα και όπως φοβάμαι θα είναι και στα επόμενα. Εκτός εάν… Εκτός εάν αρχίσει να λειτουργεί το κράτος, όπως πρέπει να λειτουργεί, ανεξάρτητα ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση, ποιος είναι πρωθυπουργός. Πολλά ζητώ (ζητούμε) το ξέρω. Να ‘χαμε, λέει, ένα μαγικό κουμπί, να το πατούσαμε και να άλλαζαν τα πράγματα! Όνειρο θερινής, αυγουστιάτικης, νυκτός…

ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΑΣ ΣΑΝ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ «Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·/ είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων/ Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι/ παίρνουμ’ απάνω μας· κι αρχίζουμε/ να ‘χουμε θάρρος και καλές ελπίδες./ Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά./ Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας/ βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει». Από το ποίημα «Τρώες» του Κ.Π. Καβάφη.

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 25.8.2023)

 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ

 ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ: 22 AYΓΟΥΣΤΟΥ 2014

 

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα! 

«ΞΕΡΕΤΕ γιατί όλοι παίρνουμε στα σοβαρά/ τον ρόλο μας στο θέατρο της ζωής;/ Ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του πρωταγωνιστή». Από το “Ψηφιδωτό” (δεύτερη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

Η ΖΩΗ… Το θέατρο… Το θέατρο της ζωής… Οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι στο θέατρο της ζωής… Οι ρόλοι που είμαστε αναγκασμένοι, θέλουμε δεν θέλουμε, να παίξουμε στο θέατρο της ζωής, στην ιδιωτική μας οδό και στον δημόσιο βίο μας… Βρήκαμε πάλι κουβέντα με τον φίλο μου τον γερω-δάσκαλο, ξεκινώντας απ’ τα συμβαίνοντα στην πόλη μας και όχι μόνο.

ΑΝ δεν ήμουν δάσκαλος (δεν έκανα τον δάσκαλο), θα ήθελα να ήμουν αρχαιολόγος. Οπως και τη χωριανή μου (απ’ τη μητέρα της) γενική διευθύντρια Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς Μαρία Ανδρεαδάκη – Βλαζάκη, για παράδειγμα, που παρουσίασε χθες στην ξετρουλιαχτή από κόσμο αίθουσα του “Χρυσοστόμου” τα εντυπωσιακά ευρήματα απ’ τις ανασκαφές σε περιοχές των Χανίων. Ή όπως τους αρχαιολόγους που κάνουν τις ανασκαφές στην Αμφίπολη. Λέω τώρα…

ΩΣΤΟΣΟ, οι αεροπορικές επιδρομές του Ισραήλ στην Παλαιστίνη συνεχίζονται, με θεατή πάντα τη διεθνή κοινή γνώμη. Στο κενό οι όποιες εκκλήσεις ακόμα και για μια μικρή κατάπαυση του πυρός. Χαμένη από χέρι η διπλωματία, που ούτως ή άλλως είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Και στην Ουκρανία και στο Ιράκ και στη Συρία, όμως ο χαμός…

ΟΤΙ έχουν στήσει πάρτι οι… δάκοι στους ελαιώνες του Αποκόρωνα, όντας σίγουροι ότι δεν κινδυνεύουν να ψεκαστούν είναι το ένα. Οτι διακόπτουν ενίοτε το πάρτι για να γελούν όταν γίνονται συσκέψεις για την καταπολέμησή τους είναι το άλλο… Θα σταματήσει άραγε κάποτε το θέατρο του παραλόγου;

ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ της προτομής του μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη, που φιλοτέχνησε ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης, απόψε στο Νεροχώρι Αποκορώνου. Μετά τον Εσπερινό που θα αρχίσει στις 7 μ.μ. και την επιμνημόσυνη δέηση. Εκεί από όπου άρχισε η πορεία του Παππού στην αγιοσύνη…

ΠΑΥΛΟ Πολυχρονάκη (Παβλή), συγγραφέα – ποιητή, Μαρμαράς Κυδωνίας: Ο πολύς κόσμος σε ξέρει και σε αναγνωρίζει ως σπουδαίο σατιρικό ποιητή. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν τα καταφέρνεις εξίσου καλά και σε άλλα ήδη ποίησης, όπως στην ερωτική για παράδειγμα. Απόδειξη το σημερινό με το οποίο κλείνω τη στήλη, που μου έστειλες μαζί με άλλα. Να ’σαι πάντα καλά να γράφεις, φίλε!

ΟΤΑΝ ο Αλέξανδρος επέστρεφε στη Βαβυλώνα, οι Χαλδαίοι αστρολόγοι μελετώντας τα άστρα, πρόβλεψαν τον θάνατό του. Μια αντιπροσωπία από αυτούς έσπευσε να τον συναντήσει και να τον συμβουλέψει να αποφύγει να μπει στην πόλη της Βαβυλώνας και, επιπλέον, να διατάξει να κατασκευάσουν τον γκρεμισμένο από τους Πέρσες τάφο του Θεού Βήλου. Ο επικεφαλής της αντιπροσωπίας των μάγων, επειδή φοβήθηκε να μιλήσει στον ίδιο τον Αλέξανδρο, ανακοίνωσε την προφητεία στον ναύαρχό του Νέαρχο. Ο Αλέξανδρος, μόλις το έμαθε, ταραγμένος, παρέκαμψε την πόλη και στρατοπέδευσε σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων απ’ αυτήν. Στη συνέχεια, ωστόσο, οι Ελληνες φιλόσοφοι τον έπεισαν να παραβλέψει την προφητεία και να μπει στη Βαβυλώνα. Μετά από λίγο πέθανε. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

«Καλή μου, Εσύ που μου ’δωσες ανείπωτη χαρά/ και μου ’κανες τα χέρια μου του αετού φτερά./ Που πεθαμένος ήμουνα και μ’ έχεις αναστήσει/ με τη γλυκιά αγάπη σου, την πιο όμορφη στην κτίση/ [...] Που, η αγάπη ευτυχώς, μου ’πες, πως δεν εχάθη,/ γιατί την ανακάλυψες στη λεμονιά τα άνθη./ Που μου ’δωσες απλόχερα αυτό που μου ’χε λείψει/ και ευτυχία έκανες τη μόνιμή μου θλίψη./ Που στην καρδιά μου σ’ έβαλα μ’ ένα μικρό τραγούδι/ και της ζωής μου γίνηκες το πιο όμορφο λουλούδι./ Που σε ονόμασα “Ζωή!” γιατί ζωή μου δίνεις/ και κάθε πόνο και καημό μ’ ένα σου χάδι σβήνεις./ Είσαι το “Δώρο του Θεού!”, γλυκιά, χαριτωμένη,/ η ευτυχία ζωντανή και τρισευλογημένη».
Από το ποίημα “Εσύ” του Παύλου Πολυχρονάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (22.08,2014)

 

https://petaxta.blogspot.com/2014/08/blog-post_38.html?fbclid=IwAR3qZgrPYQbmGQQkFiw_ZUf_rtIjQo9itWa6dlqgEmmp9xGTSWOskoiwTCU

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΜΝΗΜΕΣ ΣΕ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ

 

 

Γράφει ο Κυριάκος Βασιλομανωλάκης

“Είμαστε ό,τι θυμόμαστε”. Αυτή τη σοφή κουβέντα την έχουν χρησιμοποιήσει πολλοί. Μας αφορά όλους ανεξαιρέτως, πληβείους κι άρχοντες.

Οι μνήμες συναντιoύνται, όταν οι ζωντανοί φορείς της, εμείς δηλαδή συναντιόμαστε. Κι ο Αύγουστος αυτό-καθιερώθηκε ο μήνας που οι μνήμες μας διασταυρώνονται. Οι ξεθωριασμένες φρεσκάρονται και νέες λιγοστές δημιουργούνται.
Αύγουστο μήνα διάλεξε ο συμμαθητής Μανώλης Γεωργαράκης για να ανασκαλέψει εικόνες ντόπιες Χανιώτικες. Οι θαυμαστές απεικονίσεις του Μανώλη μάς ταξιδεύουν στον τελευταίο ένδοξο αιώνα της πόλης μας. Και για τους ξενομπάτες, ο Μανώλης κάνει εικονο-μεταφορά του 20ουαιώνα στον 21ο. Για να γνωρίζουν!
Στο σημείωμα ανιχνεύω τις γνωστικές επιπτώσεις και τα οφέλη μας από αυτές τις αυγουστιάτικες συναντήσεις…

Οι συναντήσεις

Η ανάγκη για συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές, συναδέλφους, συντοπίτες γεννιέται κοντά στη συνταξιοδότηση. Προετοιμαζόμαστε να εγκαταλείψουμε ενεργά κοινωνικά πλαίσια και την επαγγελματική μας ομάδα. Υπάρχει φυσική μας ανάγκη να καλύψουμε αυτά τα κενά.
Οι περισσότεροι επιδιώκουμε να ανήκουμε σε κοινωνικές ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά. Υπάρχουν φυσικά και ερημίτες ανάμεσα μας.
Αν αυτές οι συναντήσεις γίνονται στον γενέθλιο μας τόπο, τότε αποκομίζουμε πολλαπλάσια οφέλη.
Αρκεί να είμαστε συμμετοχικοί, ανοιχτοί σε ιδέες και μην κάνουμε υπερβολές στο φαγητό που παραγγέλνουμε!

Μνήμες άεργες του 2ου Γυμνασίου

Κι επειδή τελικά είμαστε αυτό που μπορούμε να θυμηθούμε, οι αυγουστιάτικες συναντήσεις επιτελούν άλλη μια σημαντική λειτουργία. Οι αφηγήσεις – μαρτυρίες των συνομήλικων μας ενεργοποιούν άεργα τμήματα της επεισοδιακής μας μνήμης.
Θυμάστε τότε που ο τάδε φιλόλογος ερχόταν ξενυχτισμένος με το πανάρχαιο μηχανάκι του;
Ρωτά φωναχτά ένας και τα πρόσωπα φωτίζονται. Κι αρχίζουνε να σχολιάζουν και να θυμούνται τα ξεχασμένα. Επιφοίτηση; Όχι.
Απλά ο φίλος μας κούνησε ένα κλαδάκι του δένδρου της συλλογικής μας μνήμης, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης. Το αποτέλεσμα είναι ότι στο τέλος της συνάντησης όλοι να έχουν κερδίσει κάτι..
Εικόνες, χρώματα, ακούσματα, μυρωδιές, γεύσεις, αγγίγματα και προπαντώς αισθήματα από καταποντισμένες μνήμες ζωντανεύουν στιγμιαία κι αρχειοθετούνται ξανά.
Στο τέλος ένα αίσθημα πληρότητας μένει σαν γλυκιά ανάμνηση.

Συνέχεια παρουσίας…

Ο διεγερτικός τίτλος που διάλεξε ο φίλος Μανώλης για την έκθεση του είναι άλλο ένα σημαντικό συνθετικό των θερινών μας συναντήσεων. Συμμετέχω, άρα υπάρχω. Είμαι παρών στο γίγνεσθαί.
Αν δεν έχεις εμφανιστεί για χρόνια, τότε ρωτάνε ο ένας τον άλλο
«Ρε συ, ποιος είναι αυτός;»
Όταν απόφοιτοι της Σχολής Πλοιάρχων της Ύδρας συναντηθήκαμε μετά από 50 χρόνια τα πρώτα λεπτά ήταν άβολα. Κάποιοι είχαν έλθει από τις άκρες της γης μέχρι τη Λέσχη μας στον Πειραιά.
Ποιος είσαι; ρωτάς κι προσπαθείς να διαρρήξεις, σε λίγα δευτερόλεπτα, τα παραμορφωτικά πέπλα που βάζουν τα χρόνια στη θωριά και στο παράστημα. Ευτυχώς, υπάρχουν τα μάτια! Αψευδείς μάρτυρες της ταυτότητας μας.
Τα μάτια μας ήταν ο σύνδεσμος με τη μακρινή εφηβεία μας στην ουτοπική Ύδρα. Έτσι ξαναγνωριστήκαμε οι θαλασσόλυκοι.
Όμως, λείπανε πολλοί κι αγαπημένοι. Οι παρόντες κοιταζόμαστε επίμονα για να ανανεώσουμε την εικονική μας μνήμη. Να δηλώσουμε τη συνέχεια της παρουσίας μας με την εικόνα μας του 21ου αιώνα.
Βρεθήκαμε κι άλλη μία φορά με λιγότερες παρουσίες…

Ενεργητικότεροι;

«Γιατί είσαι σιωπηλός;» τον ρωτώ. «Αναρωτιέμαι», απαντά, «γιατί δεν κάνουμε φασαρία πια». «Αστα, του λέω, ο καθένας έχει βάσανα, τα δικά του και του σογιού του».
«Κι εγώ που νόμιζα πως γενήκαμε σοφότεροι», λέει κι επιστρέφει στη σιωπή του.
Συνδαιτημόνας που μας άκουγε πέταξε το καρφί του
«Το πύρωμα της καρδιάς λείπει. Κι η όρεξη για γνώση».
«Δεν έχεις δίκιο, απλά κάποιοι μονοπωλούν τις κουβέντες».
Μήπως να επιδιώκουμε νέες εμπειρίες, να παίζουμε παιχνίδια, να διαβάζουμε λογοτεχνία και Μίκυ μάους; Το δικαίωμα στη δια βίου μάθηση δεν έχει ηλικιακό όριο.

Θετική αντίληψη

Οι συναντήσεις συναδέλφων και συμμαθητών είναι ευκαιρία για αλλαγή διάθεσης. Για να υιοθέτησουμε τη θετική αντίληψη.
Την περασμένη εβδομάδα ‘μάλωσα’ παλιό συνάδελφο που επέμενε να βλέπει την πραγματικότητα φορώντας το μαύρο καπέλο της άρνησης και της κριτικής.
«Θυμήσου» του είπα «Η διάθεσή μας, στην ηλικία μας, καθορίζει την ποιότητα της ζωής μας και τη μνήμη μας. Αν συνεχίσεις έτσι θα ξοδέψεις πολύτιμο χρόνο σε απομόνωση και θεραπείες». Ευρήματα δείχνουν ότι η άρνηση της πραγματικότητας οδηγεί στην κατάθλιψη, που μπορεί να μειώσει σημαντικά τη μνήμη μας.
Επιπλέον, η συναισθηματική μας κατάσταση επηρεάζει το είδος των αναμνήσεων που ανακαλούμε.
Ο ιππόκαμπος μας (το κέντρο εισόδου της μνήμης), και η αμυγδαλή (το μέρος του εγκεφάλου που διαχειρίζεται τα συναισθήματα και τη συναισθηματική συμπεριφορά) συνδέονται.
Έτσι, όταν είμαστε σε κακή διάθεση ανακαλούμε θλιβερά γεγονότα.

Συμπερασματικά

Οι συναντήσεις μας κοινωνικές, επετειακές ή Αυγουστιάτικες είναι πολλαπλά χρήσιμες:
JΚαλύπτουν τη φυσική μας ανάγκη να ανήκουμε σε κοινωνικές ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά.
JΖωντανεύουν την επεισοδιακή μας μνήμη και τα αισθήματα που συνοδεύουν μνήμες καταποντισμένες.
JΠροσθέτουν ψήγματα πολυγνωσίας.
JΜπορεί να μας επηρεάσουν να αλλάξουμε διάθεση για μια καλύτερη ποιότητα ζωής και μνήμη.
JΖωντανεύουν τις μνήμες των τοπόσημων, σοκακιών, των γειτονιών και των Σχολείων της πόλης μας.
Όπως ακριβώς κάνει η έκθεση του Μανώλη Γεωργαράκη.

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 23.8.2023)  

https://www.haniotika-nea.gr/mnimes-se-diastayrosi/

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΣΤΩΝ ΓΟΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΓΗ...

 

Όλοι οι δρόμοι της πάλαι ποτέ ένδοξης επαρχίας και νυν δυναμικού δήμου των Αποκορώνων, θα οδηγούν σήμερα Τρίτη, 22 Αυγούστου, «επί την ηλίου δύσιν» στο Νεροχώρι, το χωριό που γεννήθηκε, ανδρώθηκε και στο οποίο διαρκώς επέστρεφε ο μακαριστός μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης. Όπως γίνεται χρόνια τώρα, ζώντος ακόμα του Παππού (+2013) την παραμονή της εορτής του Αγίου Ειρηναίου, επισκόπων Λουγδούνων (Λυών Γαλλίας). Με την καθιέρωση της Μεγάλης των “Ειρηναίων” Γιορτής, στον αύλειο χώρο της Αγίας Μαρίνας, με πρωτοβουλία του Συλλόγου της Καταγομένων απ’ την τοπική κοινότητα και σε συνεργασία με το Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία” και τον Δήμο Αποκορώνου. «Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης: Η ενσάρκωση της ελληνορθοδόξου παράδοσης», το θέμα της ομιλίας του μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνού που είναι εφέτος ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης που θα γίνει, όπως πάντα, μετά τον καθιερωμένο εσπερινό στον φιλόξενο αύλειο χώρο της Αγίας Μαρίνας.

«Μνημονεύομεν Ειρηναίο Γαλανάκη… Και γι’ αυτά που είπε και έγραψε, έτσι όπως αυτός τα είπε και τα έγραψε. Κυρίως, όμως, γι’ αυτά που έπραξε, έτσι όπως τα έπραξε. Σαν ένας πρεσβευτής του ουρανού στη γη. Ως άνθρωπος του Θεού, που λειτουργούσε και εξακολουθεί να λειτουργεί στο όνομά του. Ως πραγματοποιός οραματιστής που αποδείκνυε διαρκώς ότι το μέγεθος του ρόλου δεν εξαρτάται απ’ το μέγεθος της σκηνής. Ως ένας σύγχρονος άγιος που λάμπει σαν αυγουστιάτικο μεσημέρι στο πρόσωπο του η ορθοδοξία, που είναι, γι’ αυτόν, πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα ορθοπραξία! Είμαι ένας απ’ εκείνους που σημαδεύτηκαν απ’ την γνωριμία μας. Τι σημασία, όμως, έχει, αν τον γνωρίσαμε ή δεν τον γνωρίσαμε από κοντά; Αν είμαστε ή δεν είμαστε συγχωριανοί και συνεπαρχιώτες του; Αν ανήκαμε ή δεν ανήκαμε στα ποίμνια της Μητρόπολης Κισσάμου και Σελίνου και της Μητρόπολης Γερμανίας, που ο Θεός του εμπιστεύτηκε να ποιμάνει; Όλοι χωρούν «στο ποίμνιο της φιλίας και της αγάπης του», όπως χαρακτηριστικά έχει γράψει ο ίδιος. Όλοι, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, φύλο, εθνικότητα και ηλικία, χωρούν στην πλατεία του, στην πλατεία Ειρηναίου Γαλανάκη. Κάτω απ’ την σκιά ενός γέρω - κυπάρισσου, όπως καληώρα αυτόν που βρίσκεται στο Κοιμητήριο του Αγίου Αντωνίου στο έμπα του Νεροχωριού…

«Κοίταξα και τούτη τη φορά όλο αυτόν τον περίγυρο με τους ξερότοιχους και τους τροχάλους και πλειότερα σκέφτηκα τον παππού μου, που κατέβηκε φτωχός βοσκός από τον Μαδαρό στο Νεροχώρι και με την δούλεψη και την γνωστικάδα του, έγινε νοικοκύρης κι ανάθρεψε γιους και θυγατέρες. Κάθε χειμώνα, λέει, με το ζευγάρι και την σκαλίδα του ξεχαλίκιαζε την χαλέπα του από τις πέτρες, και κάθε καλοκαίρι την νύχτα με το αυγουστιάτικο φεγγάρι, εκεί που ‘βοσκε το κοπάδι του, αναμάζωνε τις πέτρες αυτές κι έκτιζε τροχάλους και δεσιές, για να μην παίρνει η βροχή το λίγο χώμα της χαλέπας». Από το βιβλίο του Παππού «Των Γονικών μου Γη ιερή/ και πώς να σε ξεχάσω» (Εισαγωγικό κείμενο, επιμέλεια: Σταμάτης Απ. Αποστολάκης). Έκδοση: Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία”, Χανιά, 2015.

ΚΑΙ,,, ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΟΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΜΟΡΩΝ Για την μεγάλη των Εμπόρων της πόλης μας Γιορτή, που θα γίνει σήμερα, ο λόγος στις σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Οι έμποροι της Πόλης μας απόψε θα γιορτάσουν/ με μουσική και με χορό, θα μας διασκεδάσουν», μας λέει στην πρώτη. «Νύχτα λευκή στον Κάτωλα είμαστε καλεσμένοι/ η Χάληδων στολίστηκε όλους μας περιμένει», μας λέει στην δεύτερη. «Στην Χάληδων κάνουν γιορτή οι έμποροι στοχάσου/ έλα να πάμε, μάτια μου, φόρεσε τα καλά σου», μας λέει στην τρίτη, που έχει ιδιαίτερη... στόχευση.

O ΓΚΟΥΑΡΝΤΙΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΑΔΙΚΗ ΒΙΑ «Φταίει η κοινωνία, δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου. Ο ρατσισμός δεν είναι πρόβλημα, είναι κοινωνικό φαινόμενο. Είναι παντού, όπως και η βία. Γιατί η διαφορά του πλούσιου με τον φτωχό είναι πολύ μεγάλη. […] Ο μισός πλανήτης υποφέρει από την πείνα, ο άλλος μισός πεθαίνει λόγω ανεβασμένης χοληστερίνης. Όσα συνέβησαν στην Ελλάδα συμβαίνουν και σε άλλες χώρες». Επί «του τύπου των ήλων» της κοινωνικής γάγγραινας που την λέμε “οπαδική βία”, η δήλωση του προπονητή της Μάντσεστερ Σίτι Πεπ Γκουαρντιόλα...

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 22.8.2023) 

 https://www.haniotika-nea.gr/ston-gonikon-toy-tin-ieri-gi/

 

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΝΗΜΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Το καλοκαίρι αυτό

έμεινα μόνος

με τη ματωμένη ρίζα της άνοιξης.

Τα ερωτηματικά

αγρυπνούν τις ασέληνες νύχτες.

Κάνω τον σταυρό μου ανατολικά

και προσμένω.

Πώς κερδίζουν

ένα χαμένο παράδεισο;

Τα χέρια μου γεμάτα αίματα.

Ουρλιάζουν:

«Ο άνθρωπος αυτός

έκαμε φονικό».

Με πέρασαν για φονιά,

επειδή έχω σκοπό

να γεμίσω τη γη με λουλούδια.

Κρύβω το μυστικό μου

στις ρώγες των σταφυλιών.

Όσοι φάτε σταφύλια

αυτό το καλοκαίρι,

θα σας περιμένω

την ερχόμενη άνοιξη!

  

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

("ΚΑΖΟΒΑΡ", Γ' Έκδοση, "Πυξίδα της Πόλης", Χανιά 2019)

 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΩΛΙΑ ΠΑΓΩΝΔΑ ΣΑΜΟΥ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΓΙΟΡΤΗ

 

 

Καλοί μου φίλοι καλό Σαββατοκύριακο!

Για την γιορτή του Πατέρα και της Μητέρας, έτσι όπως την «έζησαν» στις 2 Ιουλίου τ.ε., μερικοί απ’ τους πολλούς μικρούς δημοσιογράφους της τρίμηνης παιδικής εφημερίδας «Παιδική Φωλιά Παγώνδα Σάμου», ο λόγος στον σημερινό Παιδότοπο. Από το με αρ. 110 (τελευταίο προσώρας) φύλλο της υπέροχης αυτής εφημερίδας, η οποία έχει φιλοξενηθεί κι άλλες φορές στην στήλη η άντληση του σχετικού υλικού. «Συνεχίζουμε “με με λογισμό και μ’ όνειρο”, εδώ στον Παγώνδα… η φωνή που μου φαίνεται ότι ακούω», είχα γράψει παρουσιάζοντας το προηγούμενο φύλλο της ξεχωριστής αυτής 16σέλιδης έγχρωμης έκδοσης. Χαρά μου που το γράφω και σήμερα… Σε ενεστώτα χρόνο… γι’ άλλη μια φορά θερμά συγχαρητήρια στον τοπικό Σύλλογο Κυριών και Δεσποινίδων “Ομόνοια” που λειτουργεί και αναδεικνύει το “εμείς”, με συντονίστρια την και συγγραφέα πρόεδρό του Αγγελική Βαλεοντή – Δερμετζή. Ξεχωριστά για την Γιορτή της Μητέρας και του Πατέρα…

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος

*** * ***

Η Γιορτή Μητέρας – Πατέρα είναι Παράδοση

Ο Σύλλογος «ΟΜΟΝΟΙΑ» Παγώνδα οργάνωσε και φέτος Γιορτή για την Μητέρα και τον Πατέρα στο Χωριό Παγώνδα Σάμου.

Στις 2 Ιουλίου Κυριακή απόγευμα και μετά από κάποιες πρόβες, μαζευτήκαμε στην Πλατεία του, να τιμήσουμε με ποιήματα και δικ ά μας κείμενα την Γιορτή της Μητέρας και του Πατέρα, που πλέον είναι παράδοση.

Ήμουνα αφηγητής σε κείμενα και παρουσιάσεις και απήγγειλα και τα δικά μου γραπτά για τη μαμά και τον μπαμπά μου.

Η πλατεία είχε γεμίσει κόσμο, τα δύο καφενεία που είναι στις άκρες έσμιξαν και το φαγοπότι ξεκίνησε και ακολούθησε ο χορός.

Τα παιδιά της Παιδικής Φωλιάς με βοηθούς τις γυναίκες του Συλλόγου μοιράσαμε μια καρτούλα με ευχές μας και ένα γλυκάκι σε όλες τις μητέρες και τους πατέρες της Πλατείας.

Την εκδήλωση, όπως είπε και η κ. Αγγελική, στήριξη ο Δήμος Ανατολικής Σάμου και παρευρέθηκε στην εκδήλωση ο Δήμαρχος κ. Στάντζος Γεώργιος και ο Αντιδήμαρχος Καρράς Βαγγέλης, οι οποίοι έφυγαν για άλλες υποχρεώσεις μόλις τελείωσε η Γιορτή. Η κυρία Αγγελική, η κολόνα της Εφημερίδας μας, μοίρασε σε όλα τα παιδιά της Παιδικής Φωλιάς που πήραν μέρος στην εκδήλωση τα ειδικά δωράκια με έξτρα γλυκό και από ένα αναμνηστικό δώρο με μια όμορφη καρτούλα, για να μας θυμίζει την μέρα αυτή.

Ήταν όμορφα, τα πήγαμε τέλεια για άλλη μια φορά, μη νομίζετε ότι επειδή τρέχουμε να βγούμε στη σκηνή δεν ακούμε όλα όσα λέγονται. Το μπράβο και το χειροκρότημα και την ανάσα των γονιών μας και νιώθουμε και το καμάρι τους για εμάς.

Σας ευχαριστώ όλους, που ήρθατε στη Γιορτή μας. Εύχομαι και του Χρόνου καλύτερα.

Ευάγγελος Γράψας

Μαθητής Α’ Λυκείου

*** * ***

Η μαμά και ο μπαμπάς

Η μαμά και ο μπαμπάς είναι πολύ σημαντικοί για τα παιδιά τους. Οι γονείς μαθαίνουν στα παιδιά πολλά πράγματα για να ξεκινήσουν τη Ζωή τους. Είναι οι πρώτοι δάσκαλοι και οι πρώτοι φίλοι των παιδιών.

Με τη μαμά, μου αρέσει να μοιράζομαι τα μυστικά μου και να την βοηθάω στην κουζίνα για να μαθαίνω.

Το αγαπημένο μου, όμως, πράγμα που κάνω με τη μαμά είναι όταν την Άνοιξη πηγαίνουμε για περπάτημα στη Φύση.

Από την άλλη στην αγκαλιά του μπαμπά νιώθω ότι δεν φοβάμαι τίποτα και μου αρέσει όταν κάνουμε πλάκες, γιατί ο μπαμπάς μου είναι πολύ πλακατζής.

Αγαπώ πολύ τους γονείς μου. Άσε που χωρίς αστούς, δεν θα είχα τον καλύτερο αδελφό του Κόσμου, που με προσέχει και αυτός σαν δεύτερος μπαμπάς.

Στις οικογένειες είναι πολύ σημαντική η αγάπη και ο σεβασμός.

Υπάρχουν οικογένειες με ένα μπαμπά, μια μαμά και παιδάκια.

Υπάρχουν οικογένειες με μια μαμά και παιδάκια.

Υπάρχουν οικογένειες με ένα μπαμπά και παιδάκια.

Υπάρχουν και οικογένειες με γιαγιάδες, παππούδες και παιδάκια.

Όπως και να έχει, όσο διαφορετικές και να είναι, η οικογένεια πρέπει να είναι ένα ασφαλές μέρος για τα παιδιά.

Χρόνια πολλά για τις μαμάδες και τους μπαμπάδες.

Ευαγγελία Ηλιάνα Χατζηπαναγιώτου

Γ’ τάξη Δημοτικού Σχολείου Παγώνδα

*** * ***

Γιορτή Πατέρα – Μητέρας στον Παγώνδα

Μου άρεσε που κι εφέτος πήρα μέρος στη Γιορτή του Πατέρα και της Μητέρας που οργάνωσε ο Σύλλογος «Ομόνοια» Παγώνδα, μια που κατάγομαι απ’ τον Παγώνδα αν και ζω στο Οχάιο.

Εμένα μου άρεσε η εκδήλωσή, γιατί όλα τα παιδιά εκεί διάβασαν τα κείμενα τους και είχαμε την ευκαιρία νο ακούσουμε πόσο αγαπάνε τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους, μαζί και με τις γιαγιάδες και τους παππούδες.

Συνήθως γίνεται μία εκδήλωση για την Μητέρα και μια ξεχωριστή για τον Πατέρα, αλλά μου άρεσε φέτος που έγιναν και τα δύο μαζί. Πιστεύω ότι ήταν καλύτερα έτσι.

Επίσης, μου αρέσει η πλατεία του Παγώνδα, και μαζευτήκανε πολύ περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι περίμενα.

Στο Οχάιο που μένουμε στην Αμερική, δεν υπάρχουν πλατείες για να μαζευτούν όλοι - μάλλον επειδή δεν υπάρχουν χωριά εκεί που είμαστε και είναι όλα γύρω μας προάστια για μεγάλες πόλεις.

Προσωπικά, μου αρέσει που στην Σάμο υπάρχουν πλατείες και δίνεται η ευκαιρία στον κόσμο να μαζευτεί, να φάει, να μιλήσει... και η πλατεία του Παγώνδα είναι ιδιαιτέρα πολύ καλός χώρος.

Κάτι άλλο που κάναμε φέτος και το διασκέδασα ήταν που χορέψαμε και γυρίσαμε αργά στο σπίτι. Ήμουν τόσο χαρούμενος που σηκώθηκε η Γιαγιά Αγγελική να χορέψει! Δεν ήξερα πως χόρευε τόσο καλά γιατί όλο την βλέπω να κάθετε στον υπολογιστή να ετοιμάζει την Παιδική Φωλιά, και καλά - καλά νόμιζα πως είχε ξεχάσει πώς να περπατάει! Πλακά κάνω, γιαγιά!! Τρέχεις και κάνεις ΠΟΛΛΑ για όλους μας!

Χαίρομαι επίσης που ήρθε και ο Δήμαρχος, να μας ακούσει και νιώθω τόσο περήφανος και χαρούμενος που μας τίμησε έτσι.

Φίλιππος Δεμερτζής

Τάξη Α’ Γυμνασίου

*** * ***

Ιούλης 2000

Πατέρα

μου ζήτησαν να γράψω

ένα ποίημα για σένα.

Σκεφτόμουν… όλη μέρα.

Άραγε τι να γράψω;

Τι να σου πρωτοπώ;

Πως με μαλώνεις λίγο

σαν θέλω παγωτό;

Πως τις φωνές μου βάζεις

άμα καθυστερώ;

Πως αν στο σχολείο κάνω

κι εγώ ένα λαθάκι

«απρόσεκτη» με λες

τούβλο και κανονάκι;

Μάζεψε τα παιχνίδια σου!

Μου μπήγεις τη φωνή

Τώρα αμέσως είπα!

Ετούτη τη στιγμή.

Μα... αν και το παρακάνεις μερικές φορές,

είναι για το καλό μου, χωρίς περιστροφές.

Θέλεις να ‘χω υγεία, να ‘μαι ευγενική

και στα μαθήματα μου πολύ προσεκτική.

Γι’ αυτό γλυκέ πατέρα,

πάντα θα σ’ αγαπώ!

Κι αν οι δουλειές σε πνίγουν μερικές φορές

εγώ η πονηρούλα θα κάνω σκανταλιές!

Έτσι θέλεις δε θέλεις

μ’ εμένα θ’ ασχολείσαι

έστω κι αν μου τα ψάλεις

εκείνη τη στιγμή!

Με μια συγγνώμη μόνο, ξέρω θα το ξεχάσεις.

Αν πάρεις και φιλάκι θα ενθουσιαστείς!

Θα παρατήσεις τότε, όλες τις ασχολίες

και με πολλά παιχνίδια θα κάνουμε χαρές!!!

Αθηνά Γιοκαρίνη

Δημοσιογράφος Παιδικής Φωλιάς του 2000

Το ποίημα διαβάστηκε στη Γιορτή

*** * ***

Χρόνια Πολλά Μαμά - Μπαμπά

Εύχομαι Χρόνια Πολλά στον Μπαμπά μου και τη Μαμά μου.

Εύχομαι να είναι υγιείς και να περνάνε πολύ καλά.

Χρόνια Πολλά και σε όλους τους Πατεράδες και τις Μαμάδες.

Είναι εκείνοι που κάθε φορά που κάνουμε βλακείες μας ανέχονται, παρόλο που έχουν πολλές δουλειές και πάρα πολλά πράγματα στο κεφάλι τους.

Χρόνια Πολλά και πάλι.

Κόττορας Βαγγέλης

Τάξη Δ’ Δημοτικό Σχολείο Παγώνδα

*** * ***

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 19.8.2023)