ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

“ΈΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΝΕΡΟ ΝΑ ΠΙΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ" -

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (ΕΣΕΝΑ ΤΟ ΛΕΩ, ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ ΣΗΜΑΝΔΗΡΑΚΗ)

 

                                                 “ΈΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΝΕΡΟ ΝΑ ΠΙΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ"
 

«Ήτανε το ψηλό κυπαρίσσι,/ ρετσίνι/ καµένο φτερό τ’ ανέµου/ µυγδαλιές µε τα τρυγόνια πέρα/ σε πύρινο βελόνι περιστρέφεται/ το υγρό σώµα του πρωινού.// Έφτιαξε την εξέδρα και το βήµα/ χωρίς ίχνος µετάλλου/ µόνο ξύλινες πρόκες και σανίδια./ Να µιλήσει για την ειρήνη». Το πρώτο απ’ τα 74 ποιήµατα “Οµιλία για την ειρήνη”, ο τίτλος του, που περιλαµβάνονται στην ποιητική συλλογή “Η εντροπία των ρολογιών”, του Χανιώτη γιατρού - ποιητή Γρηγόρη Γ. Γεωργουδάκη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα (Σεπτέµβριο τ.ε.) απ’ τις εκδόσεις “ΕΡΕΙΣΜΑ”. Και σαν δείγµα της γραφής του, τούτες τις µέρες που ο πόλεµος µαίνεται στη Μέση Ανατολή, αντί προλόγου. 

«Ποίηση είναι η συγκινησιακή χρήση της γλώσσας σε βαθµό υπέρτατο. Την κατέχει καλά αυτή την “τέχνη” ο Γρηγόρης Γεωργουδάκης. Γεωµετρικός τόπος συναισθηµάτων που έχουν κυοφορηθεί στο βάθος της ψυχής του ο λόγος του, που επιζητεί την επικοινωνία». Τα που είχα γράψει πριν από 8 χρόνια στη στήλη (16.10.2015), µεταξύ των άλλων, µε αφορµή την έκδοση της προηγούµενης (της 4ης) ποιητικής του συλλογής, τις “Αµµογραφίες” του. “Γρηγόρης Γ. Γεωργουδάκης: Ο ποιητής του εµείς”, ο τίτλος εκείνης της Στάσης, έχοντας υπόψη το σύνολο έργο του. Μια ζωή ο γιατρός - ποιητής ή αν προτιµάτε ο ποιητής - γιατρός Γρηγόρης Γ. Γεωργουδάκης επιµένει να µιλά, να µας µιλά, µε την ποίηση του… Σε όλους µαζί µα και σ’ έναν έναν χωριστά. Έχοντας κατά νου τους κάθε λογής κινδύνους που ελλοχεύουν για την “απανθρωποίηση του ανθρώπου”.

Πολλά, πάµπολλα, µπορώ να γράψω τόσο για το σύνολο ποιητικό έργο του σπουδαίου συµπολίτη µας και βέβαια για την “Εντροπία των ρολογιών”, έχοντας διαβάσει και ξαναδιαβάσει τα ποιήµατα της. Για το καθένα απ’ αυτά χωριστά µα και για όλα µαζί. Πολυπρισµατικός και πολυεπίπεδος, µε πάµπολλες αναγνώσεις πάντα, ο “εν γρηγόρσει” λόγος του. Ο τελευταίος στίχος, ωστόσο, απ’ το ποίηµα “Ο χρόνος που ραγίζει”, µου λέει να τελειώσω, και λόγω χώρου τη σηµερινή στάση µ’ αυτό. Το παραθέτω ολόκληρο, µε την εναγώνια ερώτηση, ως έχει, στο τέλος. Κι ας το προσεγγίσει ο καθείς µε τον τρόπο του… «∆ιάφανα δάκρυα της αυγής στα ροδοπέταλα/ Έχει ένα µαβή πόνο ν’ απλώνεται στη δύση/ Ανυποψίαστα τα σµήνη πετούν στον ουρανό/ Ανυποψίαστοι φεύγουν στην οµίχλη και τον ύπνο.// Τρίχρονη πλαταίνει κι αδυνατίζει η πανδηµία/ Γέµισε τον κάτω κόσµο κι ανατριχιάζει τη θάλασσα/ Γέµισε τους δρόµους αρµυρό δάκρυ κι αναφιλητά/ Παιδιά δεν παίζουν, δεν φωνάζουν, δεν τραγουδούν// Τώρα ακούµε τα λόγια του σίδερου, της έκρηξης/ Νιώθουµε τσεκουριά απρόσµενης ώρας στη ράχη./ Τώρα που οι µυγδαλιές καρπίζουν απελπιζόµαστε/ Πώς θα γεµίσουµε ένα ποτήρι νερό να πιει το αύριο;» Βγάζω το ερωτηµατικό από το τέλος του τελευταίου στίχου. «Ένα ποτήρι νερό να πιει το αύριο», το ζητούµενο ένας απ’ τους ορισµούς της ποίησης… Και ορισµό της “ειρήνης” τον λες...

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΕΣΕΝΑ ΤΟ ΛΕΩ «Σου το λέω!/ Εσένα που σκεπάζεσαι µε το πέπλο της σιωπής./ ∆εν είναι δουλειά αυτή που κάνεις./ Να µπαλώνεις και να καρικώνεις/ φθαρµένα και τρυπηµένα αισθήµατα./ Να σιδερώνεις µ’ επιµέλεια/ τη ζαρωµένη σου ψυχή». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ Για την κρητική φιλοξενία ο λόγος και στις τρεις µαντινάδες από τη Νεκταρία Θεοδωρογλάκη σήµερα. «Η κάθε περιφέρεια της χώρας µας αξίζει/ για τη φιλοξενία της η Κρήτη ξεχωρίζει», µας λέει στην πρώτη. «Οι Κρητικοί φιλόξενοι στον κάθε µουσαφίρη/ προσφέρουν ξεροτήγανα, ρακή µες στο ποτήρι» συνεχίζει στη δεύτερη. Για να τελειώσει γενικά στην τρίτη: «Η Κρήτη µας πανέµορφη δεν µοιάζει µ’ άλλους τόπους/ γιατί έχει φιλόξενους, καλόκαρδους ανθρώπους». Γι’ άλλη µια φορά δείχνει την αγάπη της για την Κρήτη και τους Κρητικούς η µαντιναδολόγος µας…

ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ ΣΗΜΑΝΔΗΡΑΚΗ Εύφηµη µνεία και φέτος απ’ τους Χανιώτες στην ειδική συνεργάτιδα των Γενικών Αρχείων του Κράτους και πρόεδρο της Ένωσης Πνευµατικών ∆ηµιουργών Χανίων Ζαχαρένια Σηµανδηράκη για την ξεχωριστή, γι’ άλλη µια φορά παρουσίαση της φετινής παρέλασης για την 28η Οκτωβρίου. Απού φελά, παντού φελά!

 

Χανιώτικα νέα ( Τρίτη, 31.10.2023)

 

 

ΠΟΙΗΣΗ

ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ

Επιστρέφω στο "μη μου άπτου"

της πρώτης συνάντησης

στο “μη με λησμόνει”

του πρώτου φιλιού σου

στο σ’ αγαπώ/ 

των μεγάλων ωραίων ματιών σου…

Αγνοώντας

τον λευκορείτη άνεμο

ου φυσά στα μαλλιά σου».

 ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(“Οταν γίνεις ποίημα” , ΕΚΔ. "ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ", Χανιά 2013) 

https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/pfbid035copogZU8FRNS8umGoeChqagvvExaQjezV2LLSbANMWn5ydP1722WvmWvq9J9FHYl?notif_id=1698560213038550&notif_t=feedback_reaction_generic&ref=notif

ΧΡΥΣΑ

ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗ 

 

(Φωτο: Ολυμπία Παπαδούκα, πλατεία Τρικάλων: Στο καμιόνι - σκηνή, τραγουδάει μαντινάδες που γράφει ο Γιάννης Ρ'ιτσος)

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Το ιταλικό τελεσίγραφο προς την ελληνική κυβέρνηση τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν ξάφνιασε κανέναν. Απλώς επιβεβαίωσε επισήμως  το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πολέμου. Τα καυσαέρια από τα γερμανικά τανκς είχαν ήδη γίνει μαύρα σύννεφα που κάλυπταν τον ευρωπαϊκό ουρανό. Όσα επακολούθησαν στη χώρα μας, όπως οι ηρωικές  μάχες στο Αλβανικό μέτωπο, η Κατοχή και η Εθνική Αντίσταση έχουν σχεδόν εξαντληθεί από την ιστορική  έρευνα. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες πλευρές που δεν είναι ευρέως γνωστές και αφορούν τη συμβολή της τέχνης στην συσπείρωση του κόσμου και την ανύψωση του πατριωτικού φρονήματος. Θέατρο, εικαστικές  τέχνες, μουσική και λογοτεχνία συστρατεύονται και επιστρατεύονται στο τάγμα της έμπνευσης και της σκωπτικής διάθεσης.

Γέλιο μεγάλου μήκους παίζεται στις αθηναϊκές επιθεωρήσεις. Οι περισσότεροι θίασοι αλλάζουν ρεπερτόριο για να πιάσουν τον σφυγμό της επικαιρότητας. Κομπέρ επί σκηνής, σκηνικά υποτυπώδη ή φαντασμαγορικά όπως ομοίωμα του αντιτορπιλικού Έλλη και σκετσάκια σύντομα που πάνω τους  μπήγεται ανηλεής η σάτιρα. Στην παράσταση Μπέλλα Γκρέτσια η Βέμπο τραγουδά το «Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά». Στο γεμάτο θέατρο από νεοσύλλεκτους φαντάρους και τραυματίες με κρυοπαγήματα, ένα παλικάρι με κομμένα και τα δυο του πόδια φωνάζει: «Τραγούδα, Σοφία, όταν σε ακούμε δεν νιώθουμε τους πόνους». Τα πράγματα όμως δυσκολεύουν όταν έρχονται οι Γερμανοί και η  αυστηρή λογοκρισία τους. Η Διεύθυνση Λαϊκής Διαφωτίσεως μοιράζει εγκύκλιο στους θιασάρχες που τους απαγορεύει να ανεβάζουν έργα συγγραφέων από τις συμμαχικές χώρες. Μπροστά στον  κίνδυνο να υποστούν διώξεις και φυλακίσεις, αλλάζουν τα ονόματα. Ο Κάρολος Κουν, που ιδρύει το Θέατρο Τέχνης  το 1942, «βαφτίζει» τον Αμερικάνο Κάλντγουελ στον ανύπαρκτο Γάλλο Κοντέλ και ο Βεάκης με τη Μανωλίδου παρουσιάζουν ένα ουκρανικό έργο ως πολωνικό, με τον Χριστό σε ρόλο αντάρτη. Ο  Κοτζιούλας και ο Ρώτας, μαζί με τους ξενηστικωμένους ηθοποιούς των θιάσων τους, βγαίνουν στις πλατείες ή παίρνουν τα βουνά αναλαμβάνοντας τη θεατρική διαπαιδαγώγηση των απλών ανθρώπων.

Παρά τα προβλήματα για την εξεύρεση χαρτιού, μεγάλη άνθηση γνωρίζει και η λογοτεχνία. Νέοι εκδοτικοί οίκοι κάνουν την εμφάνισή τους, όπως ο ιστορικός «Ικαρος». Όταν οι σειρήνες σημαίνουν απαγόρευση κυκλοφορίας, οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους και διαβάζουν. Η «Αμοργός» του Γκάτσου περνάει από χέρι σε χέρι, ο Εγγονόπουλος γράφει τον «Μπολιβάρ», ενώ ο Ελύτης συλλαμβάνει την ιδέα για το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο», όχι γιατί ήρθε η Μούσα δίπλα του, αλλά διότι είδε το αίμα και τον θάνατο να στέκεται μπροστά του στα χιονισμένα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Η απόλυτη πρωταγωνίστρια των εικαστικών τεχνών είναι η αφίσα. Οι καλλιτέχνες δεν ενδιαφέρονται πλέον για τις αισθητικές διαμάχες. Οι εικόνες του Τάσσου, της Κατράκη, του Κεφαλληνού και του Γραμματόπουλου αποτυπώνουν εύγλωττα την αντιστασιακή προπαγάνδα.

Οι ρεμπέτες αφήνουν για λίγο στην άκρη τους τεκέδες και τους απελπισμένους έρωτες, και οι χορδές του μπουζουκιού αρχίζουν να μιλούν για σαλταδόρους και μαυραγορίτες, για τον γρουσούζη και το όνειρο του Μπενίτο. Τα μουσικά μπαρουτόβολα εκτοξεύουν ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης,  ο Γενίτσαρης, ο Μπαγιαντέρας, ο Παπαϊωάννου κ.ά. Το μεγαλύτερο σουξέ της εποχής είναι φυσικά το «Κορόιδο Μουσολίνι», βασισμένο σε μια ιταλική μελωδία που είχε διασκευαστεί και στα γερμανικά. Γυρνώντας 83 χρόνια πίσω, μπορούμε να φανταστούμε ένα Τζουζέπε να το σιγοτραγουδάει στη σκοπιά του, έναν Χανς να το σφυρίζει στην περιπολία του και έναν Γιώργο να το ψιθυρίζει σε κάποιο φυλάκιο χουχουλιάζοντας τα παγωμένα χέρια του. Το ίδιο τραγούδι να τους ενώνει και να τους χωρίζει συνάμα.

 ΠΗΓΗ:  https://www.pancreta.gr/voices.php?p=15074

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ' ΤΑΞΗ ΔΗΗΜ. ΣΧ. ΒΑΡΥΠΕΤΡΟΥ

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 

 

 

 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Μια άλλη, μια διαφορετική από άλλες χρονιές προσέγγιση, τη φετινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, στον σημερινό Παιδότοπο. Για την επίσκεψη των παιδιών της Στ’ τάξης του Δημ. Σχ. Βαρυπέτρου σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδιωτική συλλογή ενθυμημάτων από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και για κάποιες σκέψεις τους γενικότερα για τον πόλεμο, διανθισμένες με σχετικές ζωγραφιές. Με αφορμή βέβαια τα “γιγνόμενα” στη Μέση Ανατολή. Στον γνωστό στους αναγνώστες της στήλης, εδώ και χρόνια από εργασίες μαθητών του στο 8ο Δημ. Σχ. Χανίων, νέο διευθυντή τους, φίλο μου Βαγγέλη Παγωνίδη, και στους δασκάλους τους, τα εύσημα και τα ευχαριστήρια. Κήρυκες της ειρήνης, πάντα, αλλά προπάντων σήμερα, τα παιδιά...

­

 

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος - λογοτέχνης

 

 https://www.haniotika-nea.gr/paidotopos-st-taxi-dim-sch-varypetroy-mia-alli-proseggisi-tis-28is-oktovrioy/

ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΩΝ

 

 

Στο πλαίσιο του εορτασμού της επετείου της 28^ης Οκτωβρίου του 1940. επισκεφτήκαμε την Ιδιωτική Συλλογή αντικειμένων και ενθυμημάτων του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και της Μάχης της Κρήτης του κ. Παπαδομανωλάκη Αλέξανδρου, με την παρουσία και την ιστορική ξενάγηση του ιστορικού-νομικού κ. Γρηγοράκη Στέλιου, που βρίσκεται στη Συκολιά Βαμβακόπουλου. Μια εμπειρία αξέχαστη για όλους μας κι ένα ταξίδι στον χρόνο και το παρελθόν, που θα μείνει χαραγμένο για πάντα μέσα μας.

Στις μέρες μας το μήνυμα της 28^ης Οκτωβρίου του 1940, που αποτέλεσε μια εποποιία κι ένα θρύλο της σύγχρονης Παγκόσμιας Ιστορίας, είναι περισσότερο επίκαιρο από κάθε άλλη χρονιά. Αποτελεί παράλληλα σημείο μνήμης και χρέους! Χρέος για όλα εκείνα για τα οποία μας θαύμασαν και μας επαίνεσαν το 1940, όχι μόνον οι φίλοι και οι σύμμαχοι αλλά και οι εχθροί. Η αληθής φιλοπατρία, η φιλόξενη φιλανθρωπία και η φιλάνθρωπη εθελοθυσία, η επική ανδρεία και η θαυμαστή γενναιότητα στην υπεράσπιση οσίων και ιερών, το εύψυχον και το ελεύθερον, το φιλογενές και το φιλόθεον. Εξάλλου η μνήμη είναι πάντα χρέος. Ένα χρέος που οφείλουμε όχι μόνο να το θυμόμαστε αλλά και να το διαφυλάττουμε ως πολύτιμο θησαυρό στην ψυχή και το πνεύμα!

Ο Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Βαρυπέτρου Ευάγγελος Παγωνίδης και οι δάσκαλοι της ΣΤ΄τάξης Ιωάννης Νικολουδάκης και Αθηνά Μπάτσαρη

ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

(Σκέψεις των παιδιών του 2023 για τον κάθε πόλεμο που ξεκινά ξαφνικά(;) κι αλλάζει εντελώς δραματικά τις ζωές, το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων και κυρίως των παιδιών σαν κι εμάς)

 

 

 

 

Ελπίζω κι εύχομαι να μη ζήσω ποτέ πόλεμο… Στέλλα Λεδάκη, Αναστασία Μαρία Βιδάκη

Λύπη, φόβος και απογοήτευση! Γιατί δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας, δεν μαθαίνουμε από την ιστορία τόσων αιώνων. Γιώργος Γαλιάτσος, Ευτύχης Αποστολάκης

Ευχή μου είναι να μην γίνει ποτέ πόλεμος στη χώρα μου αλλά και πουθενά στον κόσμο! Επίσης εύχομαι να σταματήσουν οι πόλεμοι που γίνονται αυτή την περίοδο στον κόσμο!Κωνσταντίνος Μπαλαντινάκης, Πέτρος Γιανναράκης

Κάθε φορά που γίνεται πόλεμος κάπου νιώθω ένα βάρος μέσα μου… νιώθω μεγάλη θλίψη…Ξανθουδάκη Καλλιόπη, Ελευθέριος Μακρυνάκης

….το να σκοτώνονται πολλά παιδιά και άνθρωποι για οποιοδήποτε λόγο…όπως και να το κάνουμε, είναι μια οπισθοδρόμηση… Βασιλεία Καλογεράκη

…θλίψη, στεναχώρια, απογοήτευση….Σπύρος Γιανναράκης, Αριστοτέλης Θωμαδάκης,

Φόβος και στεναχώρια κάθε φορά που ξεκινά ένας πόλεμος, κυριαρχούν μέσα μου…

Κωνσταντίνος Μηλαθιανάκης, Άγγελος Μιχελαράκης

 

 

Κάθε φορά που ξεκινά ένας πόλεμος βγαίνει το χαμόγελο από τη ζωή των ανθρώπων που τον βιώνουν Ντουρίτσι Αντζελίνα, Όλγα Μήτρου, Αθηνά Νικολέττα Κόρκακα

Θλίψη, άγχος, απογοήτευση… Τί σημασία έχει ποιος έχει περισσότερο δίκιο και ποιος λιγότερο; Ελένη Τσουρουνάκη, Ζωή Πισσαδάκη

Ανατριχίλα και μόνο στη σκέψη. Είμαστε όλοι τόσο κοντά και μοιάζει να επαναλαμβάνεται το ίδιο το γεγονός του πολέμου συνέχεια τόσο όμοια…όπως παλιότερα,το ίδιο το 2022 στην Ουκρανία, το ίδιο το 2023 στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη… Κοιμάσαι το βράδυ ήσυχος με όνειρα, με ελπίδα και με σχέδια για το μέλλον και ξυπνάς ξαφνικά το πρωί με ένα μαύρο πέπλο να περιφέρεται παντού, με το θάνατο να πλανάται, με το φόβο για τη επιβίωση… Κωστής Ορφέας, Λάζαρος Τουρνάς, Σιβαροπούλου Χρυσή

Το να σκοτώνονται άδικα αθώοι και παιδιά για λόγους που δεν ξέρουν ή που δεν ευθύνονται μας γεμίζει θυμό και στεναχώρια… Τελικά είναι βαρύ το τίμημα για την ελευθερία! Σηφάκης Γιάννης, Γιώργος Χαιρεκάκης

Δεν θα ήθελα ποτέ να βιώσω αυτό που βίωσαν τα παιδιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,που ξαφνικά έκλεισαν τα σχολεία, έμειναν από τροφή, γεμάτα αρρώστιες, βρωμιές δυστυχίες….και προσφυγιά. Κι όμως αν κι έχουν γίνει από τότε τεχνολογικά θαύματα εξακολουθούν να γίνονται πόλεμοι… με τα ίδια αποτελέσματα. Κανδηλάκη Εμμανουέλα, Μούτσκα Πάμελα

Ελλάδα 1940 το Όχι των Ελλήνων ήταν όχι στη σκλαβιά στην υποδούλωση και το φασισμό. Ελευθερία είναι η λέξη που χαρακτηρίζει τους Έλληνες. Ελευθερία και Ειρήνη Ανδρουλάκη Πραξιθέα, Μπατσεάννου Ιονούτ

Εύχομαι το ΟΧΙ των Ελλήνων του 40 να μας εμπνέει πάντοτε και να μας κάνει πιο δυνατούς και πιο σοφούς στη λήψη αποφάσεων. Τελικά ο πόλεμος είναι πόλεμος. Όποια σύμβαση, συμφωνία, και πρωτόκολλο να υπογραφεί οι απώλειες κι από τις δυο πλευρές πάντα θα θυμίζουν τις τραγικές του συνέπειες. του πολέμου… Χατζημιχελάκη Ιωάννα, Μυρτώ Χατζημιχελάκη, Τυροθλουλάκη Νικολέττα

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ Ευχαριστούμε θερμά τους κ.κ. Παπαδομανωλάκη Αλέξανδρο και Γρηγοράκη Στέλιο για την εξαιρετική τους φιλοξενία και ξενάγηση στο χώρο της Ιδιωτικής συλλογής αντικειμένων και ενθυμημάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Μάχη της Κρήτης στην Συκολιά . Ο Διευθυντής οι Δάσκαλοι και τα Παιδιά

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 28.10.2023) 

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

"ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΜΙΑΣ ΜΑΧΗΣ..." -  ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΑΠ' ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, ΤΙ ΠΡΟΟΔΟΣ!)

 

                                

 

 

                                      "ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΜΙΑΣ ΜΑΧΗΣ..."

«Μόλις φώτισε, η κίνηση στο δάσος ζωήρεψε και οι διαταγές έφταναν στους λόχους. Όλοι ετοιµάζονταν για την επίθεση. Μας µοιράσανε βιαστικά από µια χούφτα σταφίδες, επειδή δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Ο Λοχαγός µας (που λεγόταν Κορτέσης) φώναζε από πιο πάνω: “Να προχωρεί ο ενδέκατος λόχος”. Τύλιξα στα γρήγορα την κουβέρτα γύρω από τον γυλιό, τοποθέτησα και το αντίσκηνο, φόρεσα τα διάφορα κι από πάνω την άσπρη κελεµπία, πήρα το όπλο στο χέρι και ήµουν έτοιµος. Ο άλλος στρατιώτης αργούσε να τακτοποιήσει τα πράγµατα του και µε καθυστερούσε. Του λέω: “Κάνε γρήγορα γιατί φωνάζει ο Λοχαγός!” “Έρχοµαι, έρχοµαι!”, µου απαντούσε και προσποιόταν πως κάτι πρέπει να συγκεντρώσει ακόµα. ∆εν τον περίµενα άλλο και προχώρησα. Θα είχα διανύσει προς τα πάνω λιγότερο από εκατό µέτρα, όταν άκουσα έναν πυροβολισµό και αµέσως µετά κάποιον να κλαουρίζει δυνατά λέγοντας “Όφου, Παναγία µου, όφου και σκοτώθηκα”».

«Γρήγορα πήραµε θέση προς το µέσον της πλαγιάς, µε κατεύθυνση τη µεγάλη κορυφή της Κλεισούρας. Κι αµέσως άρχισε το κελάηδηµα των όπλων. Οι οβίδες των κανονιών µας έσκαζαν λίγο πιο µπροστά και των ιταλικών σε διάφορα σηµεία. Το ίδιο και οι όλµοι, ενώ τα πολυβόλα κακάριζαν, όπως λέγαµε. Οι εχθρικές σφαίρες σχίζανε µε ταχύτητα τον αέρα και δεν άκουγες παρά ένα συνεχές “σβιτς - σβιτς”, όπως ακούµε να κάνουν οι µέλισσες στο πέταγµά τους όταν βρεθούµε, προπάντων την άνοιξη κοντά σε κυψέλες. Πότε σκοπεύαµε όρθιοι πότε πέφταµε για λίγο χάµω, πάνω στο χιόνι, ρίχναµε κάµποσες ντουφεκιές, µετά σηκωνόµαστε και προχωρούσαµε µερικά µέτρα, συνεχίζοντας την ίδια τακτική. Τώρα ο φόβος είχε εκλείψει, µόνο ένα πείσµα µας κυρίευσε και η προσπάθεια όλων ήτανε να καταλάβουµε το καταραµένο αυτό βουνό και να διώξουµε πίσω µακριά τον εχθρό».

«Ύστερα συνέχισαν τη µάχη. Ο Αλκιβιάδης έµεινε εκεί, τον σκέπασαν κι άλλα χιόνια τη νύχτα και µετά ακόµα πιο πολλά. Έπειτα ήλθε η άνοιξη, τα χιόνια λιώσανε, έλιωσε κι αυτός µε τον ανοιξιάτικο ήλιο και µόνο η ψυχή του πλανιόταν εκεί που έψαχνε για ζωντανούς συντρόφους µα δεν έβρισκε κανέναν. Είχανε φύγει. Άλλος εχθρός, δίδυµος του πρώτου, τους ανάγκασε να τα παρατήσουν όλα, κι ας ήταν και νικητές και να γυρίσουνε, αν προλάβαιναν πίσω στην πατρίδα. Έτσι η αγνή ψυχή του περιφέρεται ακόµα στα άγνωστα αλβανικά βουνά, µαζί µε πολλές άλλες φίλιες και εχθρικές και περιµένουν τη ∆ευτέρα Παρουσία. Τότε που θα έχουν εκλείψει οι πόλεµοι και οι συµφορές των ανθρώπων».

‘‘Ένας στρατιώτης θυµάται’’, ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε ο αξέχαστος Αποκορωνιώτης (απ’ το Μπρόσνερο) Μάρκος Ν. Ντουκάκης, έκδοση της Ένωσης Φρεδιανών “Η Παναγία των ∆ύο Βράχων”, του Συλλόγου Φρεδιανών Αττικής “Η Ευαγγελίστρια” και του Κ.Ο. “Ο Αποκόρωνας” το 1991. Απ’ αυτό και συγκεκριµένα απ’ το κεφάλαιο “Στον χώρο της µάχης” τα παραπάνω αποσπάσµατα µε αφορµή την 83η επέτειο του ΟΧΙ…

ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ «Αύριο στην παρέλαση οι Έλληνες τιµούνε/ τους ένδοξους προγόνους τους/ που δεν τους λησµονούνε.// Χειµάρα µα και Κορυτσά γενναίοι οι τσολιάδες/ κατάφεραν να διώξουνε και τους Μακαρονάδες.// Είχανε του λιονταριού καρδιά οι Έλληνες κι ανδρεία/ µε πάθος αγωνίστηκαν για την ελευθερία». Και βέβαια στο ΟΧΙ του ’40 επιστρέφει σήµερα µε τις µαντινάδες της η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Στις ηµέρες εκείνες…

ΑΠ' ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ Απ’ το κακό στο χειρότερο ηµέρα µε την ηµέρα η κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Τι κι αν ο γενικός γραµµατέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες µίλησε τις προάλλες για ξεκάθαρες παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου στη Γάζα και για άµεση κατάπαυση του πυρός.

ΤΙ ΠΡΟΟΔΟΣ! «Τι πρόοδος! Τι πρόοδος!/ Το σιτάρι που βρέθηκε στους τάφους των Φαραώ/ ύστερα από τριάµισι χιλιάδες χρόνια/ το σπείρανε και φύτρωσε./Το ρύζι που βρέθηκε στα σπίτια της Χιροσίµα/ ύστερα από τριάµισι χρόνια/ το σπείραν και δεν φύτρωσε». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου (εκδ. “∆ρυµός”).

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 27.10.2023)  

 https://www.haniotika-nea.gr/ston-choro-ias-achis/

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ

 

 

 

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

“Με το χαµόγελο στα χείλη”, “τα παιδιά της Ελλάδος” πορεύονταν προς την Αθανασία τον Οκτώβρη του 1940!

Κι έπειτα ήρθαν οι βάρβαροι, οι κατακτητές!

Και κάποιοι από τους παππούδες µας και πάλι αντιστάθηκαν, αντιστέκονταν για όσο τον τόπο «έσκιαζε η φοβέρα και πλάκωνε η σκλαβιά»!

Πολλοί από τους παππούδες µας µπορεί να µην γνώριζαν από τα βιβλία την Ιστορία του τόπου τους, την είχαν όµως ακούσει από τους δικούς τους γονείς και παππούδες και στην κρίσιµη στιγµή, πήραν την ψυχή τους επ’ ώµου διαποτισµένη µε όλα εκείνα τα σπουδαία λόγια των αρχαίων προγόνων:  “Μολών λαβέ”, και “ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά”...! 

∆εν παρέδωσαν “γη και ύδωρ”, και τότε οι βάρβαροι κατακτητές άρχισαν να επιδεικνύουν (sic) όλη τη δύναµή τους, πάνω τους, πάνω στη γη τους, πάνω στις περιουσίες τους…

Μα εκίνοι εσυνεχίσαν τον αγώνα τους έως τη νίκη!

Κι η Ιστορία τα έγραψε…!

Την Ιστορία µας ξεχνούµε!

...Για τους παππούδες µας που αντιστάθηκαν σήµερα τούτο το κείµενο! Για εκείνους που µας παρέδωσαν τη γη κι εµείς τους ξεχάσαµε! Για εκείνους που πια δεν τους µοιάζουµε και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο αποµακρυνόµαστε από αυτούς!

Ποιος θυµάται και νοιάζεται για παλιές ιστορίες µετά από επτά δεκαετίες;

«Είναι πολλά τα... χρόνια και τα λεφτά, Άρη»! 

...Μια τάση η λησµοσύνη, µια τάση εµφυτευµένη! Τούτο το τσιπάκι ποιος θα το καταστρέψει;

...Τάση και η εµφυτευµένη άγνοια· δεν γνωρίζουµε πως “το αίµα, τα δάκρυα κι ο ιδρώτας” (σ.σ. είχε ειπωθεί από τον Winston  Churchill τον Μάιο του 1940), εµείς το χορεύουµε µπλουζ λόγω του Sakis!

...Για τους παππούδες µας που δεν διάβασαν από τα βιβλία την Ιστορία της πατρίδος τους αλλά που οι πράξεις τους, τους τοποθέτησαν στην πιο περίοπτη θέση των Βιβλίων της Ιστορίας σήµερα ο λόγος, παραµονές της 28ης Οκτωβρίου!

Τι συνέβη τότε; Ποιος θα µας πει; Ποιος θα µας πληροφορήσει;

Λόγια κενά, ξύλινη γλώσσα επισήµων και πολιτικών! ∆εν θα πάρω! 

Ευτυχώς εσείς γέροντες εφύγατε νωρίς!

Κι ευτυχώς γιατί σήµερα δεν θα µπορούσατε να κατανοήσετε τον νέο κόσµο, τις νέες έννοιες, τις νέες συνθήκες!

Τις λέξεις που µεταλλάσσονται!

Σήµερα -αλήθεια σας το λέω- κάποιοι θα σας αποκαλούσαν τροµοκράτες!

 

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 25.10.2023) 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ: ΣΑΒΒΑΤΟ,25.10.2023

 Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ που δεν είναι κι ομορφότερο στην πλάση/ μας άφησαν οι γονείς μας μια γερόντισσα εκκλησιά»… Στον Αφέντη Αϊ – Δημήτρη ήταν αφιερωμένη η γερόντισσα εκκλησιά, στο ποίημα του Γεωργίου Αθάνα, που το θυμάμαι από τότε που πήγαινα στην τελευταία τάξη του Δημοτικού. Του Αγίου Δημητρίου αύριο. Χρόνια πολλά και καλά, λοιπόν, στους Δημήτρηδες και στις Δήμητρες που γιορτάζουν, από σήμερα. Και βέβαια στους κατοίκους των χωριών του Νομού μας που τον έχουν πολιούχο. Της Ραμνής, του Πλατανιά, των Κουνουπιδιανών, του Φωτακάδω, των Κατσιφαριανών…

«ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ γνωστό ως Μυροβλύτη/ τιμά η συμπρωτεύουσα και βέβαια η Κρήτη». Η μαντινάδα που μου έστειλε για την ημέρα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Ο Αϊ – Δημήτρης βλόγησε τα όπλα για τη νίκη/ και λευτεριά σου χάρισε, χαίρε Θεσσαλονίκη». Η μαντινάδα που μου έστειλε, επίσης για την ημέρα, ο φίλος ιερωμένος. Μας παραπέμπει στην ιστορία εκείνος. Σαν αύριο, πριν από 102 χρόνια, μπήκε με εντολή του Ελευθερίου Βενιζέλου (να το πούμε κι αυτό) ο ελληνικός στρατός στη συμπρωτεύουσα, προλαβαίνοντας τον βουλγαρικό…

ΤΟΝ ΚΑΣΣΑΝΔΡΟ, επίγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βλέπει ως “ένοικο” του τύμβου της Αμφίπολης η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, στη μελέτη της “Εικασίες, Βεργίνα – Αμφίπολη” που μόλις κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις “Ερμής”. Της διασήμου βυζαντινολόγου ομιλούσης, πάσα αρχαιολόγος παυσάτω;

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ το σκηνικό του καιρού με βροχές και πτώση της θερμοκρασίας, τώρα και τρεις μέρες. Τις καταιγίδες πάντως που έβλεπαν οι μετεωρολόγοι δεν τις πολυείδαμε στον τόπο μας. Ούτε την καλοκαιρία που έβλεπαν οι “μετεωρολογούντες”, πάντως. Να μιλήσω για ισοπαλία ή για νίκη στα σημεία των μετεωρολόγων;

ΤΟ ΣΙΡΙΑΛ του Ανοικτού – Κλειστού Κολυμβητηρίου Χανίων συνεχίστηκε χθες με τη συμβολική αποχή από τις προπονήσεις, που αποφάσισαν οι Σύλλογοι Γονέων. Δει δη χρημάτων, για την αγορά πετρελαίου και το Υφυπουργείο Αθλητισμού κάνει… το κουνέλι. Μήπως το καλό το παλληκάρι πρέπει να βρει άλλο μονοπάτι;

«ΤΟ ΚΑΣΤΑΝΟ θέλει κρασί και το καρύδι μέλι/ και το κοπέλι κοπελιά κι η κοπελιά κοπέλι!». Κι εφέτος (αύριο Κυριακή στις 11 π.μ.) θα γίνει στο Ελος της Κισάμου η καθιερωμένη γιορτή του καστάνου. Σαράντα χρόνια πίσω ο νους μου… Τι θυμήθηκα!

«ΣΤΑ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ του (ο Αγιος Δημήτριος) είναι ζωγραφισμένος απάνω σε κόκκινο αντρειωμένο άλογο, που κοιτάζει σαν άνθρωπος ομορφοσελωμένο, στολισμένα με χάμουρα και με γκέμια χρυσά, με τα μπροστινά ποδάρια σηκωμένα στον αγέρα, με την ουρά αναμακαριασμένη, αλαφιασμένη από τον Λυαίο που κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος από το κοντάρι του. Στα καπούλια του αλόγου πίσω από τον Αγιο είναι καβαλικεμένος σε μικρό σχήμα ένας καλόγερος. Είναι ο επίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης του Δαμαλά, που τον πιάσανε σκλάβο οι κουρσάροι μπαρμπερίνοι στα 1603 και τον πουλήσανε στο Αλγέρι στον μπέη, που τον επήρε στο σεράγι του». “Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού. Αγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης” (Φ. Κόντογλου).

«Ισως πρέπει να γράψω και να πω πως είδα ζωντανό/ πάνω στο κόκκινο άλογο τον Αγιο καβαλάρη/ Δόρυ κρατούσε και φορούσε ολόσωμο, σκουτάρι/ όταν βγήκε απ’ την εικόνα του κι έφυγε στο βουνό/ κι απ’ τον Χορτιάτη ροβολούσε σείοντας το κοντάρι/ τον Σλάβο να σκοτώσει, το ανήμερο θεριό/ που με τον Αβαρο ήρθε στην πόλη μας να πάρει/ Μ’ αυτά λογάριαζε ο σεμνός γερομητροπολίτης/ μπρος στον εχθρό το φρόνημα του ποιμνίου να υψώσει/ Είπε λοιπόν πως κεφαλή θα είναι ο Μυροβλύτης/ αντί του στρατηγού μας που είχε ήδη ενδώσει/ και κλαίγοντας γονατιστός εζήταγε τη χάρη/ ειρηνικά κι ασκητικά το βίο να τελειώσει… Αυτός που είχε κάποτε στον βασιλιά ομώσει/ ότι νεκρό θα του έφερνε τον ξένο μακελάρη».
Το ποίημα “Θαύματα Αγίου Δημητρίου”
της Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (25.10.2014)

 https://www.blogger.com/blog/posts/2049485435343811529

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

“ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ" - ΚΑΙ ΣΤΑ... ΠΕΤΑΧΤΑ (ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, Ο ΦΟΒΟΣ ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΣΤΙΝ ΠΛΑΝΗΤΗ, "ΕΙΡΗΝΗ", Η ΣΤΕΡΝΗ ΤΟΥ ΛΕΞΗ)

                                               “ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ"

 

 

 

«∆εν θέλω τίποτε άλλο παρά να µιλήσω απλά/ να µου δοθεί ετούτη η χάρη./ Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαµε µε τόσες µουσικές που σιγά - σιγά βουλιάζει/ και την τέχνη µας τη στολίσαµε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα µαλάµατα το πρόσωπό της/ κι είναι καιρός να πούµε τα λιγοστά µας λόγια γιατί η ψυχή µας αύριο κάνει πανιά.// Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είµαστε άνθρωποι µόνο για να πονούµε,/ γι’ αυτό συλλογίζοµαι τόσο πολύ, τούτες τις µέρες το µεγάλο ποτάµι/ αυτό το νόηµα που προχωρεί ανάµεσα σε βότανα και σε χόρτα/ και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που σπέρνουν και που θερίζουν/ και σε µεγάλους τάφους ακόµη και µικρές κατοικίες των νεκρών». Από το ποίηµα “Ένας γέροντας στην ακροποταµιά” του Γιώργου Σεφέρη.

«Ανήκω σε µια χώρα µικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό, παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι µικρός ο τόπος µας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγµα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι µας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να µιλιέται. ∆έχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται κάθε τι ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσµα. […] Ναι, η συµπεριφορά του ανθρώπου δεν µοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούει τούτη τη φωνή που ονοµάζουµε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγµή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει πού να βρει καταφύγιο· απαρνηµένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές των ανθρώπων […]». «Σ’ αυτόν τον κόσµο που ολοένα στενεύει, ο καθένας µας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουµε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται. Όταν, στον δρόµο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγµα της, η απόκριση του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουµε πολλά τέρατα να καταστρέψουµε. Ας συλλογιστούµε την απόκριση του Οιδίποδα».

Σαν σήµερα πριν από 60 χρόνια, 24 Οκτωβρίου 1963, η αναγγελία της βράβευσης µε Νόµπελ του ποιητή Γιώργου Σεφέρη (1900-1971) µε το βραβείο Νόµπελ. Του πρώτου απ’ τα δύο Νόµπελ Λογοτεχνίας που πήρε η πατρίδα µας (στον Οδυσσέα Ελύτη το 1978 το δεύτερο). Γι’ αυτό το γεγονός το σηµερινό αφιέρωµα που περιλαµβάνει ένα απόσπασµα από το ποίηµα του Ποιητή “Ένας γέροντας στην ακροποταµιά” και τρία αποσπάσµατα από την οµιλία του κατά την απονοµή του βραβείου στη Στοκχόλµη, που έγινε στις 10 ∆εκεµβρίου 1963. Για την αναγκαιότητα και τη λειτουργία της ποίησης ανέκαθεν στον κόσµο. Ιδιαίτερα σήµερα... 

ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Ευρωπαϊκή Ηµέρα ∆ικαιοσύνης σήµερα… Γι’ αυτήν οι σηµερινές µαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη, σιγά που θα άφηνε την ευκαιρία. «Η Θέµιδα µια ζυγαριά, πάντα είχε µαζί της,/ γι’ αυτό ήτανε δίκαιη κάθε απόφαση της», µας λέει στην πρώτη. «Ο δίκαιος ο άνθρωπος προτού αποφασίσει,/ στη ζυγαριά της Λογικής όλα θα τα µετρήσει», µας λέει στη δεύτερη. «Ο Σολοµώντας πρότυπο, σ’ όλους αν είχε γίνει,/ τότε η κοινωνία µας, θα ’χε δικαιοσύνη», µας λέει στην τρίτη. Και οι τρεις υπέροχες, η µια καλύτερη απ’ την άλλη.

Ο ΦΟΒΟΣ ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΣΤΙΝ ΠΛΑΝΗΤΗ Οι βοµβαρδισµοί στη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζονται… Τα τελεσίγραφα έρχονται το ένα µετά το άλλο. Οι όµηροι δέσµιοι της µοίρας τους. Οι νεκροί αυξάνονται, οι εικόνες της φρίκης και της καταστροφής πάνε να γίνουν συνήθεια. Ο φόβος πλανάται στον πλανήτη.

"ΕΙΡΗΝΗ", Η ΣΤΕΡΝΗ ΤΟΥ ΛΕΞΗ «Αυτός µάλιστα! Ήταν ειρηνιστής. Γεννήθηκε στον πρώτο παγκόσµιο πόλεµο./ Η πρώτη λέξη που ψέλλισε µωρό ήταν “Ειρήνη”./ Η ζωή του στάθηκε µια διαµαρτυρία αντιπολεµική./ Το µυαλό του είχε δυο παράθυρα αντικριστά./ Γεράκι αν έµπαινε απ’ το ένα/ περιστεράκι έβγαινε από το άλλο./ Το µυαλό του ήταν ένας µετασχηµατιστής ειρήνης./ Τον κάθε πόλεµο στη γη τον έλεγε “εµφύλιο”!/ Εκτελέστηκε µετά τον δεύτερο παγκόσµιο σαν ειρηνιστής./ Και η στερνή του λέξη ήταν “Ειρήνη!”». Από το “Ψηφιδωτό ” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου. 

 

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 24.10.2023) 

https://www.haniotika-nea.gr/quot-anazitontas-ton-anthropo-quot/

ΧΡΥΣΑ

 Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΟΜΟΝΟΙΑ 

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη 

Στα ηχεία η Αρβανιτάκη. «Μη μιλάς και μην κουνιέσαι, δείξε σοβαρότητα, μη μας πάρει κάνα μάτι και ζητούν ταυτότητα». Η Ομόνοια μόνο τη μέρα ήταν το κέντρο διερχομένων που περιέγραψε ο Ιωάννου και έντυσε με νότες ο Μαμαγκάκης. Διαβάτες και περαστικοί τρύπωναν στα λαγούμια του Ηλεκτρικού να πάνε στα σπίτια ή στις δουλειές του. Τις νύχτες μεταμορφωνόταν. Κορμιά αναζητούσαν τον έρωτα, εφήμερο ή μόνιμο, πληρωμένο ή απλήρωτο. Δεν είχε σημασία. Κινηματογραφικά φλας μπακ. Cut. Εκείνη την αναγνωρίζεις από τη μπάσα φωνή της. Εκείνον από τη σεβάσμια μορφή. Η Σαπφώ Νοταρά και ο Γιάννης Τσαρούχης κάθονται 5 η ώρα το πρωί στο γαλατάδικο της πλατείας, γωνία με την Αθηνάς. Την κουβέντα τους διακόπτουν τα ψηλοτάκουνα της Πάολας. Μπαίνει και παραγγέλνει ένα γιαούρτι με μέλι, να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Εκεί κατηφόριζα φοιτήτρια με την παρέα μου από τα Εξάρχεια, όταν έκλειναν τα μπαράκια κι οι ταβέρνες. Τη δική μου Ομόνοια τη γνώρισα, πριν σκάσει μύτη ο νόμος Παπαθεμελή που απαγόρευε τα ξενύχτια. Ποιος πάει να κοιμηθεί, ποιος πάει να διαβάσει, όταν μπορείς να δεις την ανατολή στα μάτια των ανθρώπων; Αστικά σαλόνια και κοινωνικό περιθώριο, φοιτητές και ναταβατζήδες, ουσίες κι οινοπνεύματα γίνονται ένα κάτω από τα φώτα. Η δική μου Ομόνοια ήταν ακόμα στρογγυλή. Τα αυτοκίνητα έκαναν το γύρο πάντα βιαστικά. Έπεφταν οι οπαδοί στα σιντριβάνια της να γιορτάσουν με νερό τη νίκη των ομάδων τους.

Ανοίγω τηλεόραση. Επίθεση σε ΑΤ της Ομόνοιας. Η καρδιά της πόλης τώρα είναι τετράγωνη. Στις γωνίες της και στα γύρω στενά κουρνιάζουν άνθρωποι που τις περισσότερες ούτε η Αστυνομία δεν καταδέχεται να συλλάβει τη δυστυχία τους. Δεν είναι αυτή η ζωή που ονειρεύτηκαν. Cut ξανά. Στο φαρμακείο του Μπακάκου επαρχιώτες δίνουν το πρώτο τους ραντεβού στην πρωτεύουσα.. Σε λίγο καιρό θα παίρνουν τον καφέ τους στα μαρμάρινα τραπεζάκια του «Νέον». Στις αλάνες του χωριού τους κλωτσούσαν τη μπάλα, όχι ανθρώπινα κεφάλια. Σηκώνω το βλέμμα, όπως τα υψωμένα κινητά που συνωστίζονται να αιχμαλωτίσουν τη στιγμή, τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου που απειλεί να αυτοκτονήσει. Καταναλώνουν προκαταβολικά το θέαμα πριν στηθούν το βράδυ στις οθόνες τους.

Δεν είναι αυτή η δική μου Ομόνοια. Τώρα τη λένε Διχόνοια. Το τραγούδι τελειώνει. Χαμηλώνω το βλέμμα να γυρίσω το δίσκο. «Σαν έρθει η μέρα θα δω το ρήμαγμα, τις αδειανές ζωές και το ξετίναγμα».

 ΠΗΓΗ: https://www.pancreta.gr/voices.php?p=14905