ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Την πρωτόγνωρη εμπειρία απ’ τη συμμετοχή τους στο διήμερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Η Οπερα διαδραστικά στα Δημοτικά Σχολεία», μας περιγράφουν με τον δικό τους τρόπο κάποια απ’ τα παιδιά του Δημ. Σχολείου Κολυμβαρίου , με τις εργασίες τους (δεν χωρούν όλες) που μαζί με άλλο σχετικό υλικό, φιλοξενούνται στον σημερινό «Παιδότοπο». 
Εκ βαθέων τα συγχαρητήριά μου και για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Ανοιχτό στην κοινωνία πάντα και το Δημ. Σχ. Κολυμβαρίου!

Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

ΔΗΜ. ΣΧ. ΚΟΛΥΜΒΑΡΙΟΥ

Γνωριμία με τη σχολική σκηνή και την όπερα

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Την πρωτόγνωρη εμπειρία απ’ τη συμμετοχή τους στο διήμερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Η Οπερα διαδραστικά στα Δημοτικά Σχολεία», μας περιγράφουν με τον δικό τους τρόπο κάποια απ’ τα παιδιά του Δημ. Σχολείου Κολυμβαρίου που πήγαιναν την περασμένη σχολική χρονιά στις Ε’ και Στ’ τάξεις, με τις εργασίες τους (δεν χωρούν όλες) που μαζί με άλλο σχετικό υλικό, φιλοξενούνται στον σημερινό «Παιδότοπο». Να ’ναι καλά ο καλός φίλος διευθυντής Δημήτρης Χαμηλάκης, που έπαιξε και τον ρόλο του ταχυδρόμου, αλλά και με ενημέρωσε για την πραγματικά υψηλού επιπέδου αυτή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος, στο οποίο συμμετείχε, ύστερα από αίτηση, και το Σχολείο του.
Εκ βαθέων τα συγχαρητήριά μου και για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Ανοιχτό στην κοινωνία πάντα και το Δημ. Σχ. Κολυμβαρίου!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Λίγα λόγια για το πρόγραμμα
– Το πρόγραμμα της πρώτης μέρας υλοποιήθηκε στο Δημοτικό Σχολείο Κολυμβαρίου όπου οι μαθητές παρακολούθησαν βιωματικά εργαστήρια με στοιχεία θεατρικού παιχνιδιού, μουσικοκινητικής και εικαστικής έκφρασης. Τα παιδιά γνώρισαν από κοντά τους μονωδούς, τους μουσικούς, τους χορευτές και η πρώτη μέρα ολοκληρώθηκε με τη μουσική πρόβα για το φινάλε του έργου στην οποία συμμετείχε η σχολική χορωδία.
– Τη 2η μέρα τα εργαστήρια συνεχίστηκαν στους χώρους της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης όπου οι μαθητές γνώρισαν τους φωτιστές, ενδύτριες, μακιγιέζ και σκηνοθέτες.
Τέλος στον ίδιο χώρο δόθηκε η παράσταση «Ο κουρέας της Σεβίλλης», την οποία εκτός των μαθητών και γονέων του Δ.Σ. Κολυμβαρίου, παρακολούθησαν μετά από σχετική πρόσκληση σχολεία της Κισάμου και Δήμου Πλατανιά.

Ο ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΣΕΒΙΛΛΗΣ
Η υπόθεση αφηγείται τα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί ο κόμης Αλμαβίβα για να καταφέρει να παντρευτεί την αγαπημένη του Ροζίνα, την οποία όμως επιθυμεί να παντρευτεί και ο κηδεμόνας της γιατρός Μπάρτολο.
Οταν μας ανακοίνωσαν ότι θα έρθει στο σχολείο μας η «Λυρική Σκηνή» χαρήκαμε όλοι παρά πολύ γιατί ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εμάς!!
Την πρώτη μέρα γνωρίσαμε τους μονωδούς, τους μουσικούς, τους χορευτές και τον μαέστρο.
Επίσης τη δεύτερη μέρα γνωρίσαμε τον σκηνογράφο, τον φροντιστή, τη μακιγιέζ και την κομμώτρια που έφτιαχνε τις περούκες.
Τέλος μας δείξανε την παράσταση που μας άρεσε πολύ.
Μετά που τελείωσε η παράσταση τους χειροκροτήσαμε και τους ευχαριστήσαμε γι’ αυτή την ξεχωριστή εμπειρία που ζήσαμε!!
Βαγγελιώ, Μαριάννα, Νικολέτα!!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Αγαπημένη μας Λυρική Σκηνή,
χαρήκαμε πολύ όλοι μας που ήσασταν κοντά μας, γιατί μας χαρίσατε υπέροχες εμπειρίες και αξέχαστες αναμνήσεις. Τα παιχνίδια που μας μάθατε και όλα αυτά που μας είπατε για την όπερα ήταν φανταστικά.
Ολα τα παιδιά είπαν καταπληκτικά λόγια στους γονείς τους για εσάς.
Η παράσταση που μας ετοιμάσατε ήταν καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη. Επίσης χαρήκαμε και όταν γνωρίσαμε έναν – έναν τους ηθοποιούς που παίζαν στην παράσταση! Μας άρεσαν επίσης και οι άνθρωποι, οι οποίοι έπαιξαν όργανα, αλλά και οι άνθρωποι που ήταν κοντά μας και μας εξηγούσαν με λεπτομέρειες πολλά ωραία πράγματα.
Οταν μας είπαν ότι θα έρθει η Λυρική Σκηνή εμείς ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι. Θα χαρούμε πολύ αν μας κάνετε και του χρόνου την ίδια έκπληξη να έρθετε. Για εμάς ήταν εξαίσια όλα αυτά.
Με αγάπη
Οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Κολυμπαρίου

Την πρώτη μέρα οι κυρίες, που στο επάγγελμά τους ήταν παιδαγωγοί, εμψυχωτές και θεατρολόγοι, μέσω κάποιων παιχνιδιών, προσπάθησαν να μας εισάγουν στον κόσμο της όπερας. Επίσης γνωρίσαμε την ορχήστρα που αποτελούνταν από μουσικούς και τον μαέστρο. Τέλος μας μίλησαν οι μονωδοί για την καριέρα τους και ερμήνευσαν ένα σόλο τους.
Την τελευταία μέρα επισκεφτήκαμε τον χώρο της Ο.Α.Κ. όπου εκεί γνωρίσαμε τον φροντιστή, τον σκηνογράφο και τις ενδυματολόγους. Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε το έργο παρ’ όλη τη λύπη μας που δε συμμετείχαμε στη χορωδία.
Στ’ 1 Βαγγέλης Αποστολάκης,
Αντώνης Προβατινάκης

ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Ητανε φανταστικά· οι ηθοποιοί ήτανε απίθανοι, εξαιρετικοί. Σίγουρα ήτανε ένα από τα καλύτερα θέατρα στον κόσμο. Θα ήθελα πολύ να ξαναπάω και να ξανατραγουδήσω με τα άλλα παιδιά.
Ησασταν οι καλύτεροι ηθοποιοί.
Ροζίνα ήσουνα τρομερή, είμαι η μικρή θαυμαστριούλα σου.
Με πολλά φιλάκια
Χρυσούλα Βρουχάκη
Στ’ 1

Χανιώτικα νέα (31.10.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/gnorimia-me-ti-liriki-skini-ke-tin-opera/#ixzz3q92zIKWn 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Aναφορά στον Χριστόφορο Σκλαβενίτη

Των Τεσσάρων Μαρτύρων

Η αλληλογραφία μας

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Aναφορά στον Χριστόφορο Σκλαβενίτη

Και με αφορμή τη μοναδική στο είδος της, καθιερωμένη στη μνήμη του έκθεση με τίτλο “Συνομιλώντας με τον Μινωικό Πολιτισμό”, που λειτουργεί αυτό τον καιρό (17 Οκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου) στην Πύλη “Σαμπιονάρα” της πόλης μας, με πρωτοβουλία κι ευθύνη του ομώνυμου Συλλόγου, η αναφορά στον Χριστόφορο Σκλαβενίτη. Στον σφαιρικό – πολυθεματικό καλλιτέχνη (κεραμίστα, γλύπτη, συγγραφέα, ποιητή) – Δάσκαλο, που ρίζωσε απ’ το 1977, όντας 50 χρονών, στον τόπο μας, σημαδεύτηκε απ’ αυτόν και σημάδεψε, με το όλο έργο του, με τον δικό του τρόπο, το πολιτισμικό μας γίγνεσθαι. Και εν είδει χαιρετισμού τρεις μήνες μετά το φευγιό του στο άλλο ημισφαίριο της ζωής…

Κουβέντες βάθους αυτές που κάναμε στις λίγες φορές που μιλήσαμε, όπως έγραψα και στις “Εύφημες Μνείες” (14/3/2014). Για τον Πόρο της Λευκάδας, το χωριό του και τα παιδικά του χρόνια. Για τις σπουδές του στην Αθήνα και στην Ιταλία. Για τη ζωή του στον Πειραιά. Για την εγκατάστασή του στα Χανιά, όπου βρήκε την Ιθάκη του. Για τις πνευματικές του ανησυχίες. Για τη μεγάλη του αγάπη, την αγγειοπλαστική και τους αγγειοπλάστες. Για τους μαθητές του, τους αγαπημένους του, μαθητές, στην Αγγειοπλαστική Σχολή Κολυμβαρίου, στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Χανίων, στο Ινστιτούτο Κεραμικής του Ιδρύματος “Αγία Σοφία” κ.λπ. Για τον αντιφατικό Κάτω κόσμο των μοιρολογιών, με βάση το βιβλίο του “Μοιρολόγια Πόρου Λευκάδας”. Για την ποίηση και το “Ταξίδι με τα όνειρα” (για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο της ποιητικής του συλλογής, εκδ. “Γαβριηλίδης”, 2012), τ’ “αμετανόητα όνειρά” του, όνειρά μας…

«Ταξιδευτές, τοξότες,/ παντοτινά,/ αλλοπαρμένοι, ονειροπόλοι, Δον Κιχώτες./ Πάντα ταμένοι και σήμερα και αύριο ξανά./ Και σιωπηλοί των ουρανών οι θόλοι,/ πέτρες και κυπαρίσσια και δειλινά», μας λέει στο αφιερωμένο στον Κυριάκο Β. Ποίημά του, ο Χριστόφορος Σκλαβενίτης. Σε ενεστώτα χρόνο οι στίχοι του. Για όλους μας!

Των Τεσσάρων Μαρτύρων

Στο δεξιό κλίτος του Αγίου Νικολάου της Σπλάντζιας, λίαν πρωί, στις 28 Οκτωβρίου, όπως συνηθίζω εδώ και 20 περίπου χρόνια κι εφέτος. Μαζί με τους εν Χανίοις φίλους Ρεθεμνιώτες και όχι μόνο, στο πανηγύρι των εκ Μελάμπων Ρεθύμνου Τεσσάρων Μαρτύρων, των Αγίων που μνώουν στ’ όνομά τους. Εδώ και η μάχαιρα με την οποία σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους, εν έτει 1824 γιατί δεν δέχτηκαν ν’ απαρνηθούν την πίστη τους. Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την ελευθερία.

Τέσσερις είν’ οι Μάρτυρες στη μέση της Ρεθύμνης/ και μαρτυρούν πως ψεύτικους όρκους αγάπης δίνεις. Εκτός απ’ το χωριό τους τις Μέλαμπες και στην καρδιά της πόλης του Ρεθέμνου, ναός στη Χάρη των Τεσσάρων Μαρτύρων, Μανουήλ, Αγγελής, Γεώργιος και Νικόλαος, τα ονόματά τους. Και στην πόλη μας, ωστόσο, και όχι μόνο…

«Της Κρήτης γεννήματα και Λάμπης θρέμματα, τους τετραρίθμους Νεομάρτυρες ανευφημήσωμεν, Γεώργιον, Αγγελήν, Μανουήλ και Νικόλαον ούτοι γαρ διά πίστιν, του Κυρίου σφαγέντες, το αίμα αυτών εθελουσίως, εν τη Ρεθύμνη εξέχεαν· διό και παρρησίαν έχοντες προς Χριστόν, πρεσβεύουσιν αεί, υπέρ των ψυχών ημών» το απολυτίκιον των Τεσσάρων Μαρτύρων υπό Καλλινίκου Ρεθύμνης.

Η αλληλογραφία μας

παπα – Στυλιανό Θεοδωρογλάκη, ιερατικό προϊστάμενο, του Ιερού Καθεδρικού Ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου, Χανιά: Σας ευχαριστώ από καρδιάς για το, μοναδικό στο είδος του, πραγματικά συλλεκτικό Ημερολόγιο 2016 της Χανιώτισσας Παναγιάς που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε. Η Τριμάρτυρη ήταν, είναι και θα μείνει για πάντα η εκκλησία της καρδιάς όλων των Χανιωτών. Και βέβαια μνημείο μαρτυρίου και μαρτυρίας. Χάρις και στις δικές σας αγαπητικές προσπάθειες. Πάντα άξιος με τους συνεργάτες σας!

Χανιώτικα νέα (30,10.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/anafora-ston-christoforo-sklaveniti/#ixzz3q3NaC0lO 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΠΟΙΗΣΗ

Τα βάσανά τους τελειωμό δεν έχουν



Εδώ και μέρες βλέπω στο «Ξενία»,
το παλιό ξενοδοχείο της μικρής μας πόλης,
την Ανθρωπιά με φορτηγάκια να ’ρχεται
για να σκεπάσει τη γύμνια κάποιων Κούρδων,
που οι σκληροί αγέρηδες τους έφεραν στα μέρη μας·
κι έστω για λίγες μέρες την πείνα,
που μαρτυρούν τα μάτια τους, να σβήσει.

Μ’ αυτό η κατάστασή τους δε θ’ αλλάξει,
οι Κούρδοι δε θ’ αποκτήσουν την πατρίδα που ονειρεύονται,
τα βάσανά τους τελειωμό δεν έχουν.
Όμως, διακόσιοι εξήντα τρεις συνάνθρωποί μας
θα ’χουνε ψωμί να φάνε λίγες μέρες,
κάποιο κρεβάτι για ν’ αναπαυθούνε
κι ένα χαμόγελο για ν’ ακουμπήσουν τη ματιά τους.

Συνέχισε να διαβάζεις αυτό το ποίημα, συμπολίτη!
Οι διακόσιοι εξήντα τρεις συνάνθρωποί μας
θα ’χουνε κάποιο κρεβάτι για ν’ αναπαυθούνε,
ένα χαμόγελο για ν’ ακουμπήσουν τη ματιά τους,
ψωμί να φάνε λίγες μέρες.
Όμως, μ’ αυτό η μοίρα τους δε θα αλλάξει,
τα βάσανά τους τελειωμό δεν έχουν,
οι Κούρδοι δε θ’ αποκτήσουν την πατρίδα που ονειρεύονται.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Από την ποιητική συλλογή Όταν γίνεις ποίημα", εκδ. "πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης- Πυξίδα", Χανιά, 2013

*Το ποίημα γράφτηκε, σε πρώτη μορφή, τον Νοέμβριο του 1998, με βάση το ποίημα του
Μπέρτολτ Μπρεχτ «Νυχτερινό άσυλο» (βλ. Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ποιήματα», μετάφραση
Μάριου Πλωρίτη, εκδ. «Θεμέλιο»).


57

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Ακίνητοι…! Σοβαροί…!«Σε γνωρίζω από την κόψη…»!
Τα χέρια σε θέση προσοχής! Παιδίσιες φωνές «…του σπαθιού την τρομερή».
Σκιάζει στο προαύλιο το κτήριο στο έμπα του σχολειού! Μπροστά από τον ιστό δεκάδες τα μικρά κεφαλάκια: ακούρευτα, κοντοκουρεμένα, με αλογοουρές, τσιμπιδάκια και στέκες…
«Σε γνωρίζω από την όψη…» γλυκειά πρωτόγνωρη τούτη η ανατριχίλα και μια προσπάθεια συγκρατηθεί στις κόχες των ματιών η συγκίνηση.

Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ... 

Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Η έπαρση της σημαίας

Ακίνητοι…! Σοβαροί…! «Σε γνωρίζω από την κόψη…»! Τα χέρια σε θέση προσοχής! Παιδίσιες φωνές «…του σπαθιού την τρομερή».
Σκιάζει στο προαύλιο το κτήριο στο έμπα του σχολειού! Μπροστά από τον ιστό δεκάδες τα μικρά κεφαλάκια: ακούρευτα, κοντοκουρεμένα, με αλογοουρές, τσιμπιδάκια και στέκες…
«Σε γνωρίζω από την όψη…» γλυκειά πρωτόγνωρη τούτη η ανατριχίλα και μια προσπάθεια συγκρατηθεί στις κόχες των ματιών η συγκίνηση.
…Σκέψεις πολλές… που σε ατενίζω να σ’ ανεβάζει σταθερά ψηλά στον ιστό ενός παιδιού το χέρι…
Σκέψεις που δημιουργούνται, προερχόμενες από τα παρελθόντα, όσα από τα γραμμένα για κείνες τις μέρες έμαθα! Σκέψεις που γεννούνται από τις φωτογραφίες σε ασπρόμαυρο χρωματισμό που χω ’δει.
Κι ύστερα είναι και κάποιες διηγήσεις ανθρώπων που ήταν εκεί, παππούδων και γιαγιάδων. Κι είναι ακόμη πολλά· ιστορίες αληθινών προσώπων που μοιάζουν παραμύθια, μικρών και μεγάλων ανθρώπων που σμίξανε να φτιάξουν δίχως να το θέλουν, δίχως να το ξέρουν τον μύθο: εκείνο το έπος του ’40 που συνέβη λίγα μόνο χρόνια πριν! Κι είναι πια σαν να μη συνέβη σε τούτον εδώ τον τόπο! Γιατί έμοιαζε και μοιάζει τόσο μακρινή κι άφταστη πράξη, γι’ αυτό και “ξένη” για τις δικές μας τις γεννιές, σαν ποτέ να μην γίνηκε!
…Αυτές και ακόμη κι άλλες σκέψεις αναμιγνύονται σήμερα, στο σήμερα τούτης της πατρίδας, της δικής τους, της δικής μας!
Κι εσύ εδώ, θωρώντας σε να ανεβαίνεις, είσαι ακόμη εδώ! Εσύ ίδια Ιδέα, και τώρα πια από ψηλά ατενίζεις ημέρα της γιορτής σου το προαύλιο του 10ου Δημοτικού Σχολειού της πόλης μας…
«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη…» βλέπω τα μικρά κεφαλάκια να σε κοιτούν, ακούω να σου ψάλλουν τον “Υμνο εις την Ελευθερία”, τούτη η στιγμή, που πάλλεται η φωνή του καθενός μικρού παιδιού, άλλων σιγότερα και άλλων δυνατά, τούτη τη στιγμή αξίζεις την! Τούτες τις ώρες, τις στιγμές, στο σήμερα αυτής της πατρίδας! [Σήμερα που ίσως όπως ποτέ πριν από το σήμερα, δεν είχαμε τόσο πολύ καταλάβει το τότε]!
Στο σήμερα που κάποιοι σε κρατούν μαγαρίζοντάς σε, που κάποιοι σε τιμούν με ψεύτικα λόγια, γνωστές παρλάτες δίχως να τις πιστεύουν και κάποιοι άλλοι σε θωρούν με ολοκάθαρη ματιά όπως τα παιδάκια στο προαύλιο ενός δημοτικού σχολειού.
Εμφανής διαφορά που την καταλαβαίνεις από τη χροιά της φωνής τους-την αφέλεια της παιδίσιας ομορφιάς τους. Το αισθάνομαι τώρα που βρίσκεσαι ήδη στ’ αψηλά και ’μεις για σένα είμαστε, πράγματι, εδώ…

Χανιώτικα νέα (28.10.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/eparsi-tis-simeas/#ixzz3praXtxkP 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Στάση στον χώρο του ενός λεπτού της σιγής, σήμερα, παραμονή της εθνικής μας γιορτής, της 28ης Οκτωβρίου. Στον “απέραντο”, εκείνο χώρο που κάθε χρόνο εμείς οι ζωντανοί, με προπομπό τη μαθητιώσα νεολαία, αφιερώνουμε (;) στη μνήμη των πεσόντων. Στον χώρο εκείνο, όπου οι μορφές των “αφανών”, που εμείς τους ονοματίσαμε “Άγνωστους Στρατιώτες” επανέρχονται, ως νέοι, ωραίοι, γενναίοι και βέβαια επώνυμοι.Καθημερινοί άνθρωποι που στο κάλεσμα της ιστορίας, άφησαν τις όποιες λύπες και τις όποιες χαρές τους και ξεπέρασαν το εγώ τους, για να φτάσουν στο “εμείς” του Μακρυγιάννη.

Δείτε περισσότερα... ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Στον χώρο του ενός λεπτού σιγής

Στάση στον χώρο του ενός λεπτού της σιγής, σήμερα, παραμονή της εθνικής μας γιορτής, της 28ης Οκτωβρίου. Στον “απέραντο”, εκείνο χώρο που κάθε χρόνο εμείς οι ζωντανοί, με προπομπό τη μαθητιώσα νεολαία, αφιερώνουμε (;) στη μνήμη των πεσόντων. Στον χώρο εκείνο, όπου οι μορφές των “αφανών”, που εμείς τους ονοματίσαμε “Άγνωστους Στρατιώτες” επανέρχονται, ως νέοι, ωραίοι, γενναίοι και βέβαια επώνυμοι.Καθημερινοί άνθρωποι που στο κάλεσμα της ιστορίας, άφησαν τις όποιες λύπες και τις όποιες χαρές τους και ξεπέρασαν το εγώ τους, για να φτάσουν στο “εμείς” του Μακρυγιάννη.

Ο Κωστής, ο Γιώργης, ο Μανούσος… Τα γενναία παιδιά, που για να θυμηθούμε τον Οδυσσέα Ελύτη, παραφράζοντάς τον ελάχιστα, «λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν/ τα κορμιά τους, σιωπηλά ναυάγια της αυγής/ Και τα στόματά τους, μικρά πουλιά ακελάηδιστα/ Και τα χέρια τους, ανοιχτές πλατείες της ερημίας». «Οι πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι», κατά τον Διονύσιο Σολωμό, που πάνω στην “τσουρουφλισμένη χλαίνη τους, πριν καλά – καλά ξεραθεί το αίμα, έπαιξαν στα ζάρια οι ισχυροί της γης, τα ιδανικά, τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Οι εσαεί ωραίοι, που για χάρη τους ο χρόνος των 60 δευτερολέπτων τεντώνει τις φτερούγες του και, σπρώχνοντας το μετά και το πριν, το μπροστά και το πίσω, γίνεται ατελεύτητος, για να χωρέσει το μέγεθος της ωραιότητάς τους…

Στάση στον χώρο του ενός λεπτού της σιγής, σήμερα. Εκεί όπου θα κάνει την εμφάνισή της, η νυν και αεί υπάρχουσα, αλλά η ως συνήθως απούσα, απ’ την όποια έγνοια μας πατρίδα. Με το μαύρο τσεμπέρι της, αιώνιο σημάδι και φυλαχτάρι της μνήμης, δεμένο σφιχτά. Και με τ’ αδράχτι της, καμωμένο από δρυ, παντοτινό σημάδι επιβίωσης στο χέρι. Εχοντας αγκαλιά τη σιωπή των ωραίων νέων, των γενναίων και βέβαια των επώνυμων, εκείνων των ημερών, έτσι όπως και πάλι ο Οδυσσέας Ελύτης, σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο την έχει καταγράψει: «Βαρειά σιωπή έπεσε ανάμεσά μας, επειδή κι η ψυχή μας είχε μήνες τώρα μέσα στις ερημιές αγριέψει, και χωρίς να το λέμε, πολύ λογαριάζαμε τα χρόνια μας. Μάλιστα μια στιγμή δάκρυσε ο λοχίας ο Ζώης κι έκανε πέρα τα χαρτιά με τις είδησες του κόσμου, ανοίγοντας τα πέντε δάχτυλα καταπάνω τους. Και οι άλλοι εμείς δε λέγαμε τίποτε, μονάχα με τα μάτια του δείχναμε κάτι σαν ευγνωμοσύνη».

Στάση στον χώρο του ενός λεπτού της σιγής, σήμερα. Εκεί, όπου κατά τον Γιάννη Ρίτσο «σωπαίνουν τα πουλιά, σωπαίνουν οι καμπάνες, σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός, μαζί με τους νεκρούς του». Αναμένοντας τη φωνή της πατρίδας. Μια φωνή που έρχεται κατευθείαν από τα μνήματα. Απ’ εκεί όπου οι οπλές των κυπαρισσιών τρέφονται με μνήμες, που παραμένουν ακόμα στο επίπεδο του χρέους, μην επιτρέποντας έτσι το ξεθώριασμα των προσώπων. Κι ακόμα από σβησμένες σήμερα παρασιές, εκεί όπου αρμοδέθηκαν σε συναξάρι τα πάθη του λαού μας και τα παθήματα των ανθρώπων του.

Η φωνή των παππούδων και των γιαγιάδων μας. Η φωνή των Ελλήνων του 1940, που επανέρχεται μια φορά τον χρόνο. Ακριβώς τη στιγμή που τα 60 δευτερόλεπτα της σιγής, τα οποία αφιερώνουμε εμείς οι ζωντανοί στη μνήμη των πεσόντων, πυκνώνουν πέρα από το κρίσιμο σημείο και γίνονται ένα με την αιωνιότητα…

Σημείωση: Βάσεις για τη σημερινή “Στάση” με τίτλο “Στον χώρο του ενός λεπτού της σιγής” δυο κείμενά μου της δεκαετίας του 1990: το πρώτο με τίτλο “Των αφανών” εκφωνήθηκε ως πανηγυρικός της ημέρας στις 28 Οκτωβρίου 1994 στον Μητροπολιτικό Ναό των Χανίων, κατά τον επίσημο εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου· “Επίσκεψη στον χώρο της σιωπής”, ο τίτλος του δεύτερου, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα μας (27.10.1999) στα “Ακροθιγώς” (στη στήλη “Αυτός ο τόπος ο μικρός ο μέγας”). Αυτά για την ιστορία, και με την επισήμανση ότι, ο πίνακας είναι του ζωγράφου του Έπους του ’40, Αλέξανδρου Αλεξανδράκη.

Χανιώτικα νέα (27.10.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/ston-choro-tou-enos-leptou-sigis/#ixzz3pltkS9HM 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΠΟΙΗΣΗ

Δάσκαλoς

Πάλι

στην έδρα εγώ

και στο θρανίο εσύ,

παιδί της ελπίδας.

Μη φοβάσαι!

Δε θα σου πω «πάψε»,

όταν μου ζητήσεις να μάθεις

την αλήθεια.

Δε θα σε χαρακτηρίσω ανώριμο,

όταν μου πεις

πως έχεις δικές σου ιδέες.

Δε θα σου ζητήσω

να προσευχηθείς

σ’ έναν ακίνδυνο θεό,

χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία.

Μη φοβάσαι!

Μαζί θα μπούμε στο ναό,

που ήρθε ο Χριστός,

με το μαστίγιο στο χέρι

και πέταξε έξω τους εμπόρους.

Μαζί θα σκύψουμε

να μαζέψουμε

τις πεταμένες λέξεις

και να τους δώσουμε

το νόημα που έχουν.

Μαζί θ’ αποκυλίσουμε

«τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου».

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Από την ποιητική  συλλογή «‘Όταν γίνεις ποίημα», Χανιά 2013

*Γράφτηκε (ελαφρώς διαφορετικά) τον Ιούνιο του 1981 και μπήκε αντί προλόγου στο

«Λεύκωμα» των Μετεκπαιδευθέντων Δασκάλων της διετίας 1979 - 1981 στο Μαράσλειο

Διδασκαλείο, που εκδόθηκε από το Δ.Σ. του Συλλόγου τους, του οποίου ήμουν αντιπρόεδρος.-

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά το έπος του 1940! Μετά το ηρωικό ΟΧΙ που είπαν οι Έλληνες εκείνης της εποχής στους εισβολείς που ήρθαν να πάρουν τη γη μας… Ζωντανές, ολοζώντανες ακόμα οι μνήμες εκείνης της ημέρας, της ημέρας, της 28ης Οκτωβρίου, αλλά και των ημερών της Κατοχής που ακολούθησαν, μέσα από τις διηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων των σημερινών παιδιών. Και τις διηγήσεις αυτές εκμεταλλεύτηκε, και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο, η δασκάλα της Δ1 τάξης του 9ου Δημ. Σχ. Χανίων Βάσω Νυσταζάκη, για να προσεγγίσουν οι μαθητές της το θέμα. 

Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

 Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά το έπος του 1940! Μετά το ηρωικό ΟΧΙ που είπαν οι Έλληνες εκείνης της εποχής στους εισβολείς που ήρθαν να πάρουν τη γη μας… Ζωντανές, ολοζώντανες ακόμα οι μνήμες εκείνης της ημέρας, της ημέρας, της 28ης Οκτωβρίου, αλλά και των ημερών της Κατοχής που ακολούθησαν, μέσα από τις διηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων των σημερινών παιδιών.
Και τις διηγήσεις αυτές εκμεταλλεύτηκε, και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο, η δασκάλα της Δ1 τάξης του 9ου Δημ. Σχ. Χανίων Βάσω Νυσταζάκη, για να προσεγγίσουν οι μαθητές της το θέμα. Οι εργασίες που φιλοξενούνται στον σημερινό Παιδότοπο μας δείχνουν, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα πόσο πετυχημένη ήταν η συγκεκριμένη επιλογή.
Ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση, κυρία Βάσω, και γι’ αυτόν τον επετειακό Παιδότοπο. Να χαίρεσαι τους μαθητές σου και να σε χαίρονται. Και τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας, όπως και τους γονείς σας να χαίρεστε, καλά μου Τεταρτάκια του Ενάτου!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Είναι φθινόπωρο του 1942. Μέσα στη γαλήνη του πρωινού μια μικρή ομάδα ανθρώπων κατηφόριζε από τη Μαλάξα. Μπροστά ήταν ο προπάππους μου ένας λιγνός άνδρας μετρίου αναστήματος γύρω στα σαράντα με γαλανοπράσινα μάτια. Το μαύρο κουστούμι του κι η σταχτιά ρεπούμπλικα τον έκανε να δείχνει άνθρωπο της εξουσίας. Μαζί του πέντε – έξι φτωχοντυμένοι χωρικοί με γαϊδούρια. Είχαν ξεκινήσει ώρες πριν από το χωριό τους, το Νίππος Αποκορώνου. Προορισμός τους η Σούδα.
Σκοπός τους ήταν να διαρρήξουν τις Γερμανικές αποθήκες τροφίμων. Με βήμα αποφασιστικό και φωνή γεμάτη σιγουριά ο προπάππους μου Μανώλης, πλησιάζει και χαιρετά το φρουρό στα Γερμανικά. Και για να φανεί πιο πειστικός δίνει εντολή, με αυστηρό τόνο, στους χωριανούς να προχωρήσουν μέσα στον χώρο των αποθηκών. Μετά από λίγο τα γαϊδουράκια ήταν φορτωμένα με όσπρια, ζάχαρη, αλεύρι. Ο παππούς Μανώλης χαιρετά το φρουρό στην πύλη και με βήμα αργό για να μην κινήσουν υποψίες αφήνουν πίσω τους τη Σούδα.
Γιώργος Καρκαβάτσος

Μια μέρα φθινοπωρινή
κρύα χωρίς λιακάδα
οι Ιταλοί θελήσανε
να πάρουν την Ελλάδα.

Μα οι Έλληνες απάντησαν
ΟΧΙ με ένα στόμα,
εχθρού ποδάρι δεν πατά
στο Ελληνικό το χώμα.

Γιατ’ είναι χώμα ιερό
με αίμα ποτισμένο
κι από τα χρόνια τα παλιά
δάφνες, μυρτιές, σπαρμένο.

Επιμέλεια:
Μαρία Διαμαντάκη

Για τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο…
Του Μουσουλίνι η κεφαλή
κατέβασε μια μέρα
πως την Ελλάδα στη σκλαβιά
θα βάλει πέρα ως πέρα.

Διάλε την κουκουνάρα σου,
Μπενίτο Μουσολίνι,
και δεν εσυλλογίστηκες
στο τέλος τι θα γίνει…

Μπέμπει τσι Φτερουγάτους του,
μπέμπει τσι Μπερσαλιέρους
να κατεβούν στον Καλαμά
μια Κυριακή ταϋτέρου.

Έμπεψε τσι Κενταύρους του
στην Πίνδο να ριχτούνε
και κείν’ οι μαυροέρημοι
γλακούνε να χωστούνε.

Οταν των ορμήσανε
τσολιάδες και φαντάροι
σαν τσι λαγούς γλακούσανε
και τρέμαν σαν το ψάρι.

“Αέρα” οι φαντάροι μας,
“Απάνω του” οι τσολιάδες
επιάσανέ τσι σαν τ’ αρνιά
αιχμάλωτους χιλιάδες…

Εφτάξανε κι οι Κρητικοί
οι καστροπολεμάρχοι,
στση Τρεμπεσίνας τα Βουνά
δίδουν την πρώτη μάχη.

Έτσα που την κατάντησες,
Ντούτσε την Ιταλία,
μοιάζει με το γραμμάτιο
που λήγει η προθεσμία!

Επιμέλεια:
Δημήτρης Λαγογιάννης, Νικός Καβαλιεράκης,
Νικολέτα Βαρβαντάκη

Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος
του 1940
(Αφήγηση του παππού μου, Αντώνη Κωνστανταράκη)
Ένα πρωί, πηγαίνοντας στο σχολείο μου -τετάρτη τάξη Δημοτικού- παρατηρώ μεγάλη φασαρία στα παιδιά και τους δασκάλους μας, διότι όπως μας είπαν, είχε γίνει πόλεμος. Εμείς τότε δεν γνωρίζαμε τι είναι πόλεμος, αλλά σιγά-σιγά μπήκαμε στο νόημα. Μας σχόλασαν μετά διότι υπήρχε φόβος να γίνει βομβαρδισμός και έτσι φύγαμε για το σπίτι, ολίγον χαρούμενοι διότι έκλεισαν τα σχολεία.

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ξημέρωσε η πρώτη του Νοεμβρίου 1940 και γύρω στις 11 κτυπούν όλες οι καμπάνες των εκκλησιών, ένδειξη ότι έρχονται ιταλικά αεροπλάνα για βομβαρδισμό. Σε λίγα λεπτά κατέφθασαν και άρχισε ο πόλεμος, με τις βόμβες να πέφτουν και τα αντιαεροπορικά να χτυπούν τα εχθρικά αεροπλάνα. Ο φόβος μας ήταν πολύ μεγάλος, διότι δεν είχαμε ιδέα τι είναι πόλεμος. Σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι και πολλά σπίτια καταστράφηκαν.
Μαρία Κωνστανταράκη

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Αφήγηση από τον παππού μου Τζαγκαράκη Δημήτρη

Στη γερμανική κατοχή ο παππούς μου ήταν 12 χρονών. Εκείνα τα χρόνια λόγω  του πολέμου δεν υπήρχαν ούτε πολλά λεφτά ούτε πολλά τρόφιμα. Ο περισσότερος κόσμος πεινούσε, το ίδιο και η οικογένεια του παππού μου. Εκείνος αν και μικρός, προσπαθούσε να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε.
Κοντά στο σπίτι του παππού μου στην περιοχή της Σούδας οι Γερμανοί είχαν ένα καταυλισμό με στρατιώτες και ένα μαγειρείο. Ζητούσαν λοιπόν από τους κατοίκους της περιοχής αν έχουν κάποια φρέσκα τρόφιμα και λαχανικά, να τα πηγαίνουν και να τα ανταλλάζουν με άλλα τρόφιμα ή και έτοιμο μαγειρεμένο φαγητό. Ο παππούς μου λοιπόν μία μέρα ξεκίνησε να τους πάει φρέσκα αυγά για να πάρει λίγο φαγητό για την οικογένεια του. Εκείνη την ώρα που έφτασε στο μαγειρείο, ένα γερμανικό φορτηγό ξεφόρτωνε σακιά με αλεύρι. Ο μάγειρας βλέποντας τον παππού με το καλαθάκι με τα αυγά, του λέει αστειευόμενος: «Θέλεις να ανταλλάξουμε το καλαθάκι με τα αυγά σου με ένα σακί αλεύρι; Θα πρέπει όμως μόνος σου να το κουβαλήσεις…». Αρκετοί στρατιώτες που βρισκόταν γύρω γύρω και ξεφόρτωναν έβαλαν τα γέλια, πιστεύοντας ότι αυτό ήταν απίθανο και ότι ο παππούς δεν θα τα καταφέρει, μιας και κάθε σακί ζύγιζε 80 κιλά!
Ο παππούς όμως, ξέροντας πόσο σημαντικό ήταν για την οικογένεια του αυτό το σακί αλεύρι, οπλίστηκε με πείσμα και δύναμη και σιγά σιγά σήκωσε το σακί με το αλεύρι καταφέρνοντας μάλιστα να το κουβαλήσει αρκετά πιο πέρα από το μαγειρείο. Την ίδια στιγμή ένας γείτονας έτρεξε να ειδοποιήσει τον πατέρα του για να έρθει να βοηθήσει τον παππού με το σακί το αλεύρι.
Οι Γερμανοί στρατιώτες που παρακολουθούσαν μαζί με τον μάγειρα το περιστατικό, άρχισαν να χειροκροτούνε και να επευφημούν τον παππού μου, που αν και τόσο μικρόσωμος και αδύνατος, κατάφερε έστω και για λίγα μέτρα -να σηκώσει το 80κιλο σακί!
Χρυσή Γελασάκη

Χανιώτικα νέα (24.10.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/evdominta-pente-chronia-meta/#ixzz3pThvWx9F 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

MIA  ΣΤAΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Η παραγγελιά του Μανόλη Γλέζου

Λογοτεχνική παρέα Χανίων 

Η αλληλογραφία μας

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Η παραγγελιά του Μανόλη  Γλέζου

«΄Οταν πεθάνω, θ’ αναλάβετε εσείς υπεύθυνα και θα κάνετε εκκλησιαστική κηδεία, δεν θα αφήσετε άλλους ανθρώπους να αναμιχθούν σε αυτό το θέμα», φέρεται να είπε στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος ο Μανόλης Γλέζος, ο οποίος, σύμφωνα πάντα με τον κ. Ιερώνυμο, του είπε ότι αγαπά και σέβεται τη θρησκεία των πατέρων του. Απρόσμενη για πολλούς η επιθυμία του πιο γνωστού παγκοσμίως Ελληνα αγωνιστή της Αριστεράς, όχι όμως και για εκείνους που τον ξέρουν από κοντά.

Κάθετος, ας μου επιτραπεί η έκφραση, ο Αγιος των Νεοελληνικών Γραμμάτων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Γράφει σχετικά: «Το ελληνικόν Εθνος, το δούλον αλλ’ ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην την θρησκείαν του». Μ’ αυτό που είπε ο Παπαδιαμάντης πριν από 120 τόσα χρόνια, θα σχολούμαστε τώρα; θα μου πείτε: «Οπου κι αν σας βρίσκει το κακό αδελφοί, όπου κι αν θολώνει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», μας συμβουλεύει ο Οδυσσέας Ελύτης. Κι αν μας έχει βρει προπάντων τελευταία, το κακό κι αν έχει θολώσει ο νους μας! Το ξέρει καλά αυτό ο Μανόλης Γλέζος.

Λογοτεχνική παρέα Χανίων 

“Ευλογία” για τον τόπο μας έχω χαρακτηρίσει την ύπαρξη της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων (στη φωτό και με άλλους φίλους) με αφορμή την επιμελημένη έκδοση της πρώτης συλλογικής συγγραφικής δουλειάς των μελών της με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Ανταύγειες Φωτός”. Και γιατί οι συμπολίτισσες και οι συμπολίτες μας που συμμετέχουν σ’ αυτήν, μας διδάσκουν, έτσι όπως λειτουργούν, και λειτουργούνται μια φορά την εβδομάδα, χωρίς καταστατικά και προεδρεία, ότι δεν είναι ουτοπία η ύψωση της σημαίας του “εμείς”, στις ανηφοριές της καθημερινότητάς μας. Στα όποια πεδία “δοκιμάζονται” οι όποιες σχέσεις μας. Κι αυτό μόνο λίγο δεν είναι!

Μία παρέα πρωτίστως φιλική και ανθρώπινη, που σκοπό έχει την πνευματική προαγωγή των μελών της μέσω της λογοτεχνίας είναι η περί ης ο λόγος σ’ αυτήν τη “Στάση” χανιώτικη παρέα που ξεκίνησε την πορεία της τον Ιούλιο του 2013. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπορώ λόγω άλλων υποχρεώσεων, αλλά και απόστασης (μένω στα Μετόχια Τσικαλαριών) να συμμετέχω ενεργά σ’ αυτήν, στις συναντήσεις που γίνονται “απαρεγκλίτως” μια φορά την εβδομάδα. Πολλά θα είχα να ωφεληθώ. Και γιατί λειτουργεί και σαν Πειραματικό Εργαστήρι Λογοτεχνικής Γραφής (έτερος εξ ετέρου σοφός), όπως διαπίστωσα στη μοναδική συνεδρία που συμμετείχα.

Βογιατζάκη – Ντούζα Μαρία, Γαβριλάκης Γιάννης, Γκίκα Μαρία, Γρυφάκη Μαρία, Κατσιφαράκη Ελευθερία, Κουμή Ροδάνθη, Κουτρούλη – Σκαμνάκη Μαίρη, Μαλαξιανάκης Γιάννης (Εννιαχωριανός), Μόρφη Φιλιώ, παπα – Αποστόλης Διαμαντούδης, Πολυράκης Γιάννης, Πολυράκη Ηλέκτρα, Τριποδάκης Νίκος, Τυραϊδής Δημήτρης, Χαραλάμπους Φρόσω και Χιωτάκης Σήφης, τα μέλη της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων, λογοτεχνήματα των οποίων (πεζά και ποιητικά) φιλοξενούνται στις “Ανταύγειες Φωτός”. Εκ των ων ουκ άνευ ότι μοιράστηκαν τα έξοδα για την έκδοση. Και τη χαρά να προσφέρουν τα έσοδα απ’ τις πωλήσεις στους “Γιατρούς του Κόσμου”, για τον Πάσχοντα Συνάνθρωπο, όμως. Αυτή πού τη βάζεις!

Η αλληλογραφία μας

Δημήτρη Δαμασκηνό, φιλόλογο – συγγραφέα, Χανιά: Να τακτοποιώ το… ανακατεμένος ο ερχόμενος αρχείο μου και να χάνομαι ακούγοντας το σιντί, που επιμελήθηκες πέρυσι με τα παιδιά του Μουσικού και Λογοτεχνικού Εργαστηρίου, του 3ου Γεν. Λυκείου Χανίων, με 35 ποιήματα των Κώστα Καρυωτάκη – Μαρίας Πολυδούρη, το οποίο μου έδωσες προ μηνών, στο τέλος της υπέροχης μουσικοθεατρικής παράστασης για την αρχή της αμφισβήτησης. Είναι κι αυτό ένας απ’ τους ορισμούς της ευτυχίας, φίλε! Το ανάστημα των μαθητών είναι ευθέως ανάλογο με το ανάστημα του δασκάλου τους!

Χανιώτικα νέα (23.10.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/i-parangelia-tou-manoli-glezou/#ixzz3pOJBntAL 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Κόσμος πολύς, παιδιά αμέτρητα, μικρά και μεγάλα. Eνα πραγματικό πανηγύρι που όμως επιτελούσε ένα παιδευτικό σκοπό έμοιαζε αυτό που στήθηκε και διαδραματίστηκε σε ένα κτήριο κόσμημα για την πόλη, στο Κτήριο Επιστημών στην Πολυτεχνειούπολη στο Ακρωτήρι. Οι Χανιώτες -και όχι μόνο- με τα παιδιά τους έσπευσαν να δουν από κοντά και να μάθουν για πράγματα και… θαύματα που συντελούνται εκεί από την επιστημονική κοινότητα του Πολυτεχνείου Κρήτης.
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης




Ημέρα Επιστήμης και Τεχνολογίας για παιδιά στο Πολυτεχνείο Κρήτης

Κόσμος πολύς, παιδιά αμέτρητα, μικρά και μεγάλα. Eνα πραγματικό πανηγύρι που όμως επιτελούσε ένα παιδευτικό σκοπό έμοιαζε αυτό που στήθηκε και διαδραματίστηκε σε ένα κτήριο κόσμημα για την πόλη, στο Κτήριο Επιστημών στην Πολυτεχνειούπολη στο Ακρωτήρι.
Αναφορά βέβαια στα όσα συνέβησαν το περασμένο Σάββατο όταν πραγματοποιήθηκε από το Πολυτεχνείο Κρήτης η Ημέρα Επιστήμης και Τεχνολογίας για παιδιά Δημοτικού.
Οι Χανιώτες -και όχι μόνο- με τα παιδιά τους έσπευσαν να δουν από κοντά και να μάθουν για πράγματα και… θαύματα που συντελούνται εκεί από την επιστημονική κοινότητα του Πολυτεχνείου Κρήτης.
Ηταν ολοφάνερη η απόλυτη επίτευξη του σκοπού: να γνωρίσουμε μικροί και μεγάλοι έστω και για λίγο το έργο που επιτελείται εκεί, δοσμένο μέσα από μια σειρά περιπτέρων που είχαν στηθεί από τα Εργαστήρια και τις Ερευνητικές Ομάδες του εν λόγω Ιδρύματος.
Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι μικροί και μεγάλοι που στάθηκαν με ενθουσιασμό μπροστά σε όλα αυτά που συντελούνταν μπροστά τους ενώ η προσέγγιση των μικρών παιδιών για τα οποία είχε στηθεί όλη αυτή η Ημέρα Επιστήμης, ήταν ιδανική.
Οσο για το έμψυχο δυναμικό που ζει, εργάζεται και λειτουργεί στο Πολυτεχνείο Κρήτης, επιβεβαίωσε με την όλη του παρουσία τα όσα έχουν ειπωθεί, γραφτεί κατά καιρούς γι’ αυτό· τιμάει την επιστημονική κοινότητα αλλά και τον ίδιο τον τόπο μας.
Ολα τα παραπάνω ως μια “επιδερμική” ανάλυση για τα όσα είδαμε και θαυμάσαμε στις πολύ καλά αξιοποιημένες ώρες που περιηγηθήκαμε εκεί· στα 11 περίπτερα που υπήρχαν στους 3 ορόφους του συγκεκριμένου Κτηρίου.
…Κι αν ήταν πολύς ο κόσμος, κι αν δημιουργούνταν σε πολλές περιπτώσεις το αδιαχώρητο, όλοι οι υπεύθυνοι, οι συντελεστές ήταν πάντοτε επί ποδός, πρόθυμοι να απαντήσουν σε όλων τις απορίες και να προσφέρουν μέρος των γνώσεων που κατέχουν καλά!
…Μεγάλος λοιπόν ο θαυμασμός, μεγάλη και η ικανοποίηση, η χαρά! Μια θετική αύρα που μας συνεπήρε εντός της και μακριά από τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα!
Τι ωραία όλα αυτά τα όμορφα και σημαντικά να μπορούσαν φαίνονται, να αναγνωρίζονται, να λειτουργούν ως φάρος για τη χώρα μας, για τους νέους της!
Τι καλό για τον τόπο, ανάλογες περιπτώσεις όπως αυτή του Πολυτεχνείου Κρήτης να μπορούσαμε να τις εκτιμήσουμε, να τις αξιοποιήσουμε επενδύοντας ουσιαστικά σε αυτή την αξία του έμψυχου δυναμικού μας!
Είθε να φτάσει μια εποχή που το ρητό «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» να αποτελέσει κακό προηγούμενο του τόπου μας! Είθε να έχουν κουράγιο και δύναμη όλα αυτά τα “μυαλά” να παραμείνουν εδώ στον τόπο μας και να μην ξενιτευθούν όπως έχουν πράξει άλλοι εν μέσω κρίσης!

Χανιώτικα νέα (21.10.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/imera-epistimis-ke-technologias-gia-pedia-sto-politechnio-kritis/#ixzz3pCACJ3Hg 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook