ΠΟΙΗΣΗ

Η ΜΟΝΗ ΕΓΝΟΙΑ




Τεντώνεται
στο μακρύ κοτσάνι του
και λέει καλημέρα στον ήλιο.

Να μην ξεχαστεί
το "μη με λησμόνει"
την ώρα της καληνύχτας
η μόνη έγνοια
του τριαντάφυλλου.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
     (Ανέκδοτο)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΙΩΑΝΝΑ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗ
ΠΕΡΙ ΕΛΓΙΝΕΙΑΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ




Καλοί μου φίλoι, Καλό Σαββατοκύριακο!
Ενα μικρό κομμάτι που βγήκε από τα σωθικά της Πεντέλης το “Μαρμαράκι της Αθανασίας” της αρχαιολόγου Ιωάννας Κραουνάκη (ναι, αδελφή του Σταμάτη είναι) που μας διηγείται στο ομώνυμο, διανθισμένο με εικόνες κείμενο, την ιστορία του και παράλληλα μ’ αυτήν, εκτός των άλλων, την ιστορία του Παρθενώνα, την Ελγίνεια λεηλασία, των γλυπτών του, το ναυάγιο “Μέντωρ”, τη μεταφορά του στην Αγγλία και βέβαια τον αγώνα της Μελίνας Μερκούρη για τον επαναπατρισμό τους. Απ’ αυτήν την παραμυθένια μα και αληθινή συναρπαστική ιστορία, που μου την έστειλε πριν δέκα μήνες περίπου σε ηλεκτρονική μορφή, έτοιμη για έκδοση σε βιβλίο, η Ιωάννα, ένα απόσπασμα σήμερα. Και για να μην ξεχνούμε και για να μαθαίνουν τα σημερινά παιδιά… «Θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα ευαρεστηθεί το Υπουργείο να το εκδώσει και να μπει στα σχολεία» είχα γράψει απαντώντας στην Ιωάννα (βλ. “Στάσεις”, 19 Ιουλίου). Θα το ξαναγράψω και σήμερα προσθέτοντας: Ανεξάρτητα από το τι θα κάνει το Υπουργείο είναι κρίμα που δεν έχει ακόμα εκδοθεί σε βιβλίο το “Μαρμαράκι” σου, Ιωάννα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

H Ελγίνεια Λεηλασία





Τίποτα από τα παραπάνω (σ.σ.: από τις μέχρι τότε καταστροφές) δεν μπορεί να συγκριθεί με την μεγαλύτερη κλοπή και καπήλευση των αιώνων, τη λεηλασία από τον υποτιθέμενο λάτρη της Ελληνικής Τέχνης, τον Αγγλο Λόρδο Eλγιν.
Η ζωή μου σαν μάρμαρο στην άκρη της ζωφόρου, για να με παρηγορεί, μου έλεγε πως πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Και τα είδα μπροστά μου, όχι από τους βαρβάρους, αλλά από έναν Λόρδο, που έμεινε ατιμώρητος αυτός και η πατρίδα του για την μεγαλύτερη Αρχαιοκαπηλία των αιώνων.
Στρατηγός και διπλωμάτης ο Ελγιν ξερίζωσε από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης αγάλματα, ζωφόρους… για να διακοσμήσει την έπαυλη του, θεωρώντας γι’ αυτό τον εαυτό του φιλέλληνα.
Συνεργοί του ευπατρίδη εκείνου, ένας ζωγράφος, δύο αρχιτέκτοντες, ένας αρχαιολόγος. Πολιτισμένη βαρβαρότητα! Οι εργάτες που τα ξεκολλούσαν έσπασαν αρκετά από τα αριστουργήματα του Φειδία. Τα υπόλοιπα τα φόρτωσε ο ιερόσυλος Αγγλος στο καράβι και τα πήγε στη χώρα του. Ονομάστηκαν Ελγίνεια μάρμαρα και βρίσκονται στο Βρετανικό μουσείο.
Το 1799 ο Λόρδος Έλγιν διορίστηκε πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Υψηλή Πύλη στην Κωνσταντινούπολη. Το 1800 έστειλε συνεργείο να σχεδιάσει τα μνημεία και να λάβει εκμαγεία. Ποτέ δεν δόθηκε άδεια από τους Τούρκους για αφαίρεση γλυπτών του Παρθενώνα. Αθετώντας το τουρκικό φιρμάνι και παραπλανώντας τις αρχές, τα συνεργεία του Ελγιν από το 1801 έως το 1804 έδρασαν σαν κατακτητές στην Ακρόπολη, προκαλώντας σημαντικές ζημίες στα γλυπτά και το ίδιο το μνημείο.
Ράγιζε η ψυχή μου όπως τους έβλεπα να διαμελίζουν τα σαν τα ιμάτια, τα μαρμάρινα καλλιτεχνήματα και περίμενα με φόβο και τη δική μου σειρά, η οποία δεν άργησε νάρθει. Με μια σφυριά στα σπλάχνα αποκολλήθηκα από την δόξα της ζωφόρου, που οι άριστοι καλλιτέχνες της εποχής του Χρυσού Αιώνα του Περικλή, με είχαν μετατρέψει από μάρμαρο Λατομείου σε αιώνια Τέχνη… κι έμεινε πίσω η ερήμωση.
Η μεταφορά με πλοία αυτών των ανεκτίμητης αξίας αρχαιοτήτων στην Αγγλία αντιμετώπισε δυσκολίες, αφού γινόταν από λιμάνι σε λιμάνι. Τα γλυπτά, ύστερα από παρατεταμένη έκθεση στην υγρασία των διάφορων λιμανιών, έφτασαν τελικά στο Λονδίνο, όπου μεταφέρθηκαν σε διάφορες αποθήκες, αφού ο Λόρδος Έλγιν είχε χάσει την περιουσία του, εξαιτίας των τεράστιων ποσών που δαπάνησε για τα συνεργεία του, τη μεταφορά των γλυπτών και τις δωροδοκίες των Τούρκων αξιωματούχων, έτσι ώστε να του είναι αδύνατο να τα στεγάσει σε δικό του χώρο. Υστερα από την υποθήκευση της συλλογής του από το Βρετανικό κράτος, αναγκάστηκε να πουλήσει τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στη Βρετανική Κυβέρνηση. Με λίγα λόγια ένας αρχαιοκάπηλος πούλησε το σύμβολο του ελληνικού πολιτισμού στην κλεπταποδόχο κυβέρνηση του, λόγω χρέους. Μπορεί κανείς να το συλλάβει!
Το 1816 μεταφέρθηκαν  στο Βρετανικό Μουσείο… όπου βρίσκονται ακόμα.

Το μαρμαράκι στο βυθό ακόμα…

Και λέω βρίσκονται, γιατί εγώ το Μαρμαράκι της Πεντέλης είχα την τύχη να βρίσκομαι σε πάτρια εδάφη, στο βυθό των Κυθήρων από το 1802, όταν 17 κιβώτια “μάρμαρα” από το ‘“μαρμαράδικο του Παρθενώνα , βουλιάξαμε με το μπρίκι “Μέντωρ’”, που προοριζόταν για την Μάλτα. [… ]
Τα 16 κιβώτια, μέσα σε 2 χρόνια, ανασύρθηκαν από Καλύμνιους σφουγγαράδες που προσέλαβε ο Ελγιν σε δύο χρόνια, που βουτούσαν χωρίς σκάφανδρα, γυμνοί όπως και η πατρίδα τους, για ένα μεροκάματο. Οι Καλύμνιοι βουτηχτές κατέβαιναν σε βάθος 12-13 οργιές (22-24 μ.) κρατώντας την ανάσα τους. Για να φτάσουν στο αμπάρι και να δέσουν τις κάσες με σχοινιά χρειάστηκε να σπάσουν το κατάστρωμα του πλοίου.
Το 17ο κιβώτιο δεν ξέρω τι απέγινε, ένοιωσα μόνο μετά το τράνταγμα του πλοίου να εκσφενδονίζομαι αποσπώμενο από την Ζωφόρο και να καταφεύγω στη σχισμή ενός βράχου, όπου ακόμα ζω…
Από “Το Μαρμαράκι της Αθανασίας”, της Ιωάννας Κραουνάκη

Χανιώτικα νέα (29.04.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ο ΕΛΚΟΜΕΝΟΣ ΕΠΙ ΚΡΗΜΝΟΥ

Κατάμεστος από κόσμο, καρφίτσα δεν έπεφτε που λένε, ο τεράστιος χώρος εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου Χανίων, το βράδυ της Παρασκευής 21 Απριλίου, στην προβολή του ντοκιμαντέρ του συμπολίτη μας Κώστα Νταντινάκη “Ο Ελκόμενος επί κρημνού, Κρήτη 1947”, που προβλήθηκε ως γνωστό για πρώτη φορά, τον περασμένο Μάρτιο στο 19ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Κατανυκτική η όλη ατμόσφαιρα ούτε ανάσα που λέει ο λόγος, δεν ακουγόταν. “Συγκλονιστήκαμε”, είπε ο πρώτος απ’ τους θεατές που πήρε το λόγο στη συζήτηση με τον σκηνοθέτη, που ακολούθησε. Στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο το ρήμα. Σωστός!

Γνωστή – άγνωστη η ιστορία του συγχωριανού και συνομήλικου (χρον. γενν. 1911) με τον Μακαριστό Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο Γαλανάκη, παπά Νικολή Αποστολάκη. Αποκόρωνας 1947, Αύγουστος μήνας, ο εμφύλιος μαίνεται. Αδελφοί εναντίον αδελφών. Στο κλίμα αυτό μία γνωστή ομάδα παρακρατικών απαγάγει από το σπίτι του, στο Νεροχώρι, τον παπά – Νικολή Αποστολάκη, που ανήκε στο ΕΑΜ και αφού τον βασανίσουν απάνθρωπα, τον πετούν στον Κόκκινο Γκρεμνό, κοντά στις φυλακές Καλαμίου. «Πριν απ’ τον αειθαλή πλάτανο», όπως σημειώνει στο βιβλίο του για την προσφορά του Νεροχωρίου, στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό ο Παντελής Ι. Μαριακάκης, «ένα μοναδικό φαινόμενο που οι πατέρες μας ισχυρίζοντο ότι ήταν διαμαρτυρία του Θεού και της φύσης για το μαρτυρικό απαγχονισμό στα κλαδιά των κληρικών από τους Τούρκους στις κρητικές εξεγέρσεις».

«Εμείς διαβάζαμε την ιστορία σε μικρά ονόματα», έχει γράψει ο Γιάννης Ρίτσος. Αυτό κάνει και στην περίπτωση του θρυλικού Νεροχωριανού ιερέα, που όπως γράφει πάλι ο Π. Μαριακάκης «δεν περιόριζε τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα σε μια άσαρκη πνευματικότητα», αλλά τα «συνδύαζε με την ένσαρκη κοινωνικοβιωτική λειτουργία και προσφορά», ο Κώστας Νταντινάκης. Τυχαίος ο τύπος του μαρτυρίου, του παπά Νικολή; Οχι βέβαια. Αεί-θάλουσα η μνήμη του!

Το ντοκιμαντέρ “Ο ελκόμενος επί κρημνού” αποτελεί μια μαρτυρία – μαρτυρίες από ανθρώπους (με προεξάρχουσα την κόρη του παπά – Νικολή, Ισμήνη Αποστολάκη – Πανηγυράκη) που έζησαν τα γεγονότα, με τον καθηγητή σύγχρονης ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργο Μαργαρίτη να θέτει το ιστορικό πλαίσιο. Εβδομήντα χρόνια μετά μπορούμε να κοιτάζουμε κατάματα τα γεγονότα, να αντιμετωπίζουμε τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας. «Και μόνο γιατί έκανα αυτήν την ταινία, άξιζε να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο», είπε (στο περίπου τα λόγια του), μεταξύ των άλλων ο Κωστής Νταντινάκης, που επιμένει να παράγει πολιτισμό και με ντοκιμαντέρ, όπως, εκτός απ’ το περί ου ο λόγος, και με τα “Ελληνες στην Κορσική” (2001), “Τουρκοκρητικοί στην Αλικαρνασσό (2011), “Μαρί Ναξάκη, η τέχνη της σφακιανής δεσιάς” (2015), “Το πέρασμα του κομήτη Ρεμπώ από την Κύπρο” (2015) κλπ. Πάντα ωραίος φίλε!

Η αλληλογραφία μας

Κωστά Καλαπανίδα, δάσκαλο – ποιητή, Αθήνα, Βιβλίο τσέπης ο “Εφηβός” σου, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από της εκδόσεις “ΠΑΣΣΑΡΗ” και είχες την καλοσύνη να μου στείλεις, εν είδει αναστάσιμιου δώρου. Για να χωρεί στην τσέπη μου -στις τσέπες όλων των αναγνωστών σου- και να ‘χω – να ‘χουμε, να ανατρέχω – ανατρέχουμε σ’ αυτό, διαρκώς. Να με – μας συντροφεύουν ποιήματα όπως αυτά: «Είδα στην τηλεόραση/ να διαφημίζουν πλούσια/ γιορτινά τραπέζια/ Και πεινασμένους να δακρύζουν. Είδα παιδάκια να κινούνται/ γρήγορα στα κόκκινα φανάρια/ κι όταν άναβε το πράσινο/ να στέκονται/ να τρώνε τα νύχια τους. Είδα εργάτες σαν πουλιά/ πάνω ψηλά στις σκαλωσιές/ κι άλλους να λογαριάζουνε/ στα λάπτοπ τα κέρδη τους»…

Χανιώτικα νέα (28.04.2017)

ΕΥΔΟΚΙΑ

ΕΥΔΟΚΙΑ ΣΚΟΡΔΑΛΑ-ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ "ΜΕ ΛΕΝΕ ΕΛΠΙΔΑ"

Γράφει η Χριστίνα Κωνσταντουδάκη
Υπάρχουν κάποια βιβλία που σε ταξιδεύουν και σε γυρνούν πίσω στον χρόνο. Σου προκαλούν τόσο έντονα συναισθήματα που τα θυμάσαι για μια ζωή. Ένα από αυτά τα βιβλία είναι το «Με λένε Ελπίδα» της Ευδοκίας Σκορδαλά Κακατσάκη που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2003 από τις εκδόσεις Άγκυρα.

Είναι μια ιστορία γεμάτη ποιητικές εικόνες για ένα κορίτσι και τη μικρή της μάγισσα της φωτιάς, τα «θέλω» που μας ταξιδεύουν και τη δύναμη που κρύβουν όλα τα παιδιά μέσα τους. Απευθύνεται σε ηλικίες από 9 χρονών κι η περίληψη στο οπισθόφυλλο γράφει: «Η Ελπίδα είναι ένα μικρό κορίτσι που ζει με τη μαμά και τη γιαγιά της σ’ ένα νησί. Η Άχνα είναι μια μαθητευόμενη μαγισσούλα της φωτιάς. Ζει στο τζάκι του σπιτιού της Ελπίδας και φροντίζει τα φλογολούλουδά του. Η Ελπίδα πιστεύει πως είναι το πιο δυστυχισμένο πλάσμα του κόσμου γιατί ζει καθηλωμένη σε μια αναπηρική πολυθρόνα. Όταν συναντά την Άχνα, που τα διακόσια ενενήντα εννέα χρόνια της την έχουν κάνει σοφή... μαθαίνει να θέλει! Θέλει μ’ όλη της την ψυχή να τρέξει, να παίξει, να κολυμπήσει, να αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί».

Η Ελπίδα δημιουργεί με τη φαντασία της την Άχνα και μαζί της καταφέρνει να πετάξει και να πάει στον χορό των Αγγέλων που τόσο επιθυμεί. Εκεί όμως συναντάει και κάποιους άλλους… Παιδιά από όλο τον κόσμο που πονούν. Παιδιά πρόσφυγες, παιδιά στρατιώτες, παιδιά πεινασμένα κι άλλα που ζουν στην καρδιά του πολέμου. Η Ελπίδα καταλαβαίνει και παίρνει δύναμη. Συνειδητοποιεί πως υπάρχει πόνος μεγαλύτερος από τον δικό της και πως μπορεί να βοηθήσει για να τον απαλύνει. Ακόμα και μ’ ένα τραγούδι γεμάτο αγάπη…

Προτεινόμενες δραστηριότητες

Όσον αφορά τις δραστηριότητες που μπορούμε να επεξεργαστούμε με αφόρμηση αυτό το βιβλίο, θα ήταν καλό να είμαστε προσεκτικοί πού εστιάζουμε στην ανάλυσή του. Δε χρειάζεται να νιώσουμε λύπηση για την Ελπίδα. Η πραγματικότητά της μπορεί να είναι διαφορετική από τη δική μας, όμως ποιος ζει ακριβώς το ίδιο με κάποιον άλλον; Δουλεύουμε τις ομοιότητές μας τόσο με την Ελπίδα όσο και με τα παιδιά όλου του κόσμου που βρίσκονται σε δύσκολες καταστάσεις. Εμείς έχουμε βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις; Πώς το αντιμετωπίσαμε; Βλέπουμε βίντεο ή διαβάζουμε βιβλία γι’ αυτά τα παιδιά ώστε να ενημερωθούμε καλύτερα κι έπειτα ζωγραφίζουμε το δικό μας φανταστικό φίλο, τον ονομάζουμε και δίπλα γράφουμε μια μικρή ιστορία για το πώς αυτός ο φίλος μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε κάτι που φοβόμαστε και να μας μάθει να θέλουμε και να μπορούμε! Δε σταματάμε όμως εκεί. Διηγούμαστε πώς ο φανταστικός μας φίλος μπορεί να βοηθήσει μαζί με εμάς κι άλλα παιδιά που πονούν. Μαζεύουμε ιδέες και κάνουμε κάτι ουσιαστικό για να βοηθήσουμε π.χ. στέλνουμε βιβλία και παιχνίδια μας, ζωγραφιές και γράμματα αγάπης σε παιδιά πρόσφυγες, σε παιδιά που ζουν στο δρόμο ή σε παιδιά σε ιδρύματα. Εστιάζουμε στο ότι όταν δίνουμε αγάπη παίρνουμε κι αγάπη. Είναι σημαντικό να το καταλάβουν τα παιδιά αυτό ώστε το μοίρασμά τους να γίνει επί ίσoις όροις.

Μια άλλη δραστηριότητα που προωθεί τη φιλαναγνωσία είναι τα «βαζάκια λέξεων». Διαβάζουμε ξανά κάποια αποσπάσματα του βιβλίου και ταξινομούμε τις λέξεις του ανάλογα με το αν είναι γλυκές, αστείες, λέξεις που δεν έχουμε ακούσει ξανά, στενάχωρες κτλ. Παίρνουμε βαζάκια, γράφουμε στο καπάκι τους τις κατηγορίες των λέξεων, τις σημειώνουμε σε μικρά χαρτάκια και τις βάζουμε στο βαζάκι που ταιριάζουν. Έπειτα, διαβάζουμε και κάποιο άλλο βιβλίο της ίδιας συγγραφέως και προσπαθούμε να βρούμε ίδιες ή παρόμοιες λέξεις για να τις ταξινομήσουμε. Στο τέλος, μετράμε τις λέξεις σε κάθε βαζάκι και βγάζουμε τον νικητή! Ποια κατηγορία λέξεων υπερίσχυσε; Συζητάμε το συμπέρασμά μας.

https://tovivlio.net/%CE%9C%CE%B5-%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B5-%CE%95%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%95%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%AC-%CE%9A/

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Ζιγκ ζαγκ στα Χανιά κι ο τριτοκοσμικός Β.Ο.Α.Κ

                                                           


Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Να οδηγείς στα Χανιά και να προσπαθείς να αποφύγεις τη μια λακκούβα αλλά να πέφτεις στην άλλη… Να ψάχνεις να βρεις έστω μια εκατοστή μέτρα δίχως “λακκουβο-ανορθογραφίες” και να μην υπάρχουν αυτά!
Να προχωράς πεζή και να προσπαθείς να αποφύγεις το ένα σκουπίδι μα να πατάς το άλλο.
Και να κρατάς και το παιδί από το χέρι και κείνο να σου δείχνει τα… απομεινάρια μιας μέρας ενός τετράποδου και να σε ρωτάει «γιατί μπαμπά τα κακά είναι εδώ;». Και λίγο παρακάτω όλο απορία «κι εδώ έχει, γιατί;».
Κι εσύ πώς να εξηγήσεις τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η… Αυτοδιοίκηση, τα προβλήματα της χώρας, την ίδιας της νοοτροπίας ενός λαού, μέρος του οποίου είναι και το τετράχρονο παιδί σου!
Πώς να του μιλήσεις για την “αναρχία” που επικρατεί στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, τις αιτίες κ.λπ., κ.λπ.;
Προσπερνάτε -μικρή & μεγάλος- κάνοντας “παιχνίδι” τα πηδαράκια, και συγχρόνως εξασκείς τη μικρή στην παρατηρητικότητα· «όταν περπατάς παιδί μου να έχεις πάντοτε τα μάτια χαμηλά, ποτέ ψηλά, διότι δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στο επόμενό σου βήμα…, ‘ισως λακκούβα, ίσως σκουπίδι, ίσως κακοτεχνία, ίσως…».
Κι η μικρή να σ’ ακούει και να παρατρέχει δίπλα σου, να προλάβεις τις δουλειές σου κάνοντας ζιγκ ζαγκ συνεχώς· πάνω και δίπλα από λακκούβες και πάνω και δίπλα από απορρίματα!
Ωστόσο οι πραγματικές δυσκολίες βρίσκονται αλλού, εκεί σε αυτό που κάποιοι αποκαλούν Εθνική… Οδό.
Δρόμος ακατάλληλος για κυκλοφορία, καρμανιόλα σωστή που εγκυμονεί κινδύνους ανά πάσα στιγμή και που στο μάτι ενός “εξωτερικού παρατηρητή” κυρίως, δημιουργεί μια αλγεινή εικόνα.
Βράχοι και κατολισθήσεις στη μέση του δρόμου, δέντρα που φύονται επ’ αυτού και διάφορα άλλα τινά…
Κι έχεις και τα επίσημα χείλη που συνεχώς κάνουν διαπιστώσεις και κόντρα διαπιστώσεις, Που οι δικαιολογίες τους -δίκαιες και άδικες- πλέον τους καθιστούν τουλάχιστον γραφικούς, το ίδιο κι εμάς που συνεχώς τα επισημαίνουμε… ιδιωτικώς αλλά και δημοσίως!!!


Χανιώτικα νέα (26.04.2017)

         

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΗ, ΑΦΕΝΤΗ ΜΟΥ

«Άγιε μου Γιώργη, αφέντη μου, ομορφοκαβαλάρη,/ που ‘σαι ζωσμένος στο σπαθί και στ’ αργυρό κοντάρι/ Στη χάρη και στη δόξα σου, ήρθα ν’ αναθιβάλλω/ για το θεριό που σκότωσες τον δράκο τον μεγάλο./ Στη χώρα μας εκάθονταν σ’ ένα βαθύ πηγάδι/ κι άνθρωπο του πηγαίνανε αργά ταχιά το βράδυ./ Κι άνθρωπο να ‘χα μην του παν αργά ταχιά την ώρα/ σταλιά νερό δεν άφηνε να κατεβεί στην χώρα./ Ψοφούν τα λάφια από νερό, τ’ αγρίμια από τη δίψα/ ποθαίνουν τ’ αρχοντόπουλα τα καλομαθημένα./ Τα μπολετάκια ρίχνανε κι όντινος είχα πέσει/ πήγαινε το παιδάκι του του λιονταριού πεσκέσι…».

Του Aϊ Γιώργη προχθές κι “ολημερνίς τση μέρας” το τραγούδι του, όπως μου το έμαθε η μάνα μου -δεν πήγαινα ακόμα στο Δημοτικό- ένα χειμωνιάτικο βράδυ, δίπλα στην παρασιά, στον νου μου. Το θυμούμαι από τότε. Και γιατί ήταν η πρώτη μου συνάντηση με την ποίηση, μα και η πρώτη μου γνωριμία με τη λεβεντιά. Λεβέντης ο Αϊ Γιώργης! Πανταχού παρών και πάντα έτοιμος να τρέξει, να βοηθήσει όποιον τον φώναζε, αν είχε δίκιο. Πολλοί λέγανε ότι είχαν ακούσει τις πατημασιές απ’ τα πέταλα του αλόγου του. Λέγανε, ωστόσο, και για κάποιους που τους έδερνε τις νύχτες, γιατί πήρανε την περιουσία του, τα μοναστηρικά του. Τι θυμούμαι τώρα!

«Χλιαρό αεράκι φυσούσε, πετούσε χλόη το μυαλό μου, γέμιζε το σπλάχνο μου ανεμώνες· έρχουνταν η άνοιξη με τον αρραβωνιαστικό της, τον Αϊ Γιώργη, καβάλα σε άσπρο άλογο…». Αρραβωνιαστικός της Ανοιξης, όπως γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στην “Αναφορά στον Γκρέκο, ο Αϊ Γιώργης. Παράφορα ερωτευμένη μ’ αυτόν, και πώς να μην είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου! Πώς και πώς (να το παραλλάξω κάπως) τον περιμένει για να το γιορτάζει κάθε χρόνο, σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, όπου η λαϊκή ευσέβεια ύψωσε, περικαλλείς ναούς και προπάντων γραφικά ξωκλήσια στη Χάρη του. Προπάντων μαζί με τους βοσκούς. Ονομαστά τα πανηγύρια του! Όπως στην Ασή Γωνιά και στο Αργυρομούρι, για να μείνω μόνο στον Αποκόρωνα. «Με τα κατάρτια το κερί και με τ’ ασκιά το λάδι/ και με τα τρυγοκόφινα το σερνικό λιβάνι», στο “Μοναστήρι” που έκτισε ο Βασιλιάς για τον Αϊ Γιώργη, ευχαριστώντας τον που έσωσε την κόρη του απ’ τον Δράκοντα. Και καζάνια γάλα απ’ τους Ασηγωνιώτες και Αργυρομουρίτες βοσκούς στις δικές τους εκκλησίες για τον Λεβέντη Αγιο που φυλάει τα ωζά τους…

Στο Νίππος, στην Πλατέα (πλατεία), η δική μου, φετινή συνάντηση με τον ομορφοκαβαλάρη, σε άσπρο άλογο, Αγιο. Εκεί, όπου το ένα από τα τρία νιππιανά σπίτια του, λίαν πρωί. Ανοίγω παρένθεση: Το άλλο, ο Αϊ Γιώργης ο Δαφνίτης, βρίσκεται στις Πέρα Κατούνες και λειτουργείται στις 3 Νοεμβρίου, ενώ το παράλλο, ένας σωρός από πέτρες στα Σπήλια, δεν το θυμούνταν ούτε οι παλιοί μας να λειτουργείται. Κλείνω την παρένθεση. Για ν’ ανάψω ένα κερί στη Χάρη του κι ένα “εις μνήμην”, πρωτίστως του πατέρα μου, που ήταν ο αγαπημένος του Αγιος. Και βέβαια, για να ζητήσω τη βοήθειά του για μένα, αλλά και γενικότερα και για να ακούσω την απάντησή του. «Αϊ Γιώργη βοήθα μου/ Μα σειε κι εσύ τα πόδια σου!».

Η αλληλογραφία μας

Γιάννη Σ. Τσακιράκη, εκδότη – διευθυντή της τριμηνιαίας Έκδοσης του Συλλόγου Αρμενιανών Χανίων “Ο Κριτοβουλίδης”, “Ελευθερόπολις”: Να το (ξανα)γράψω και μάλιστα αρχίζοντας. Μακράν η καλύτερη εφημερίδα του είδους, εξ’ όσων έχω υπόψη μου, η “αρμενιανή φυλλάδα”, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του και καλού μου φίλου, ξεχωριστού Αρμενιανού λόγιου και κύριου στυλοβάτη της, Χαράλαμπου Μπουρνάζου. Συλλογικό και το τελευταίο, με αρ. 84, 16 ιδιαίτερα διαβαστερών σελίδων, φύλλων της, που καλύπτει το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους. Ναι! Θα το γράψω κι αυτό. Ζηλεύω, με την καλή έννοια, ζηλεύω πολύ! Τι καλά να μπορούσα να γράψω κι εγώ κείμενα όπως το τελευταίο “Γραμματσάκι του Γέρω”, του Μπουρνάζου, τη μελέτη “Λεράτος και Δερβίσαγας” του Στέλιου Τσακιράκι και το χρονογράφημα “Άσε στην άκρη τα νάζια” της συμμαθήτριάς μου Πόπης Γαβριλάκη.

ΧΡΥΣΑ

Πού πήγαν τόσα μιλιούνια δάνεια;

Γελοιογραφία για την αισχροκέρδεια  των δανείων του Αγώνα

                 

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο της Ιστορίας  δεν συναντάς μόνο χρυσές σελίδες αλλά και μελανές πτυχές. Η  Επανάσταση του ’21 λοιπόν κινήθηκε ανάμεσα στον ηρωισμό των αγνών αγωνιστών, τη λυσσαλέα αντιπαράθεση μεταξύ των δύο  παρατάξεων για τη νομή της εξουσίας  και το συσχετισμό  των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής.  Ετσι, οι πρώτες στρατιωτικές επιτυχίες σύντομα δίνουν τη  θέση τους στις εμφύλιες διαμάχες, με αποτέλεσμα η Επανάσταση  ν’ αρχίσει  να χαροπαλεύει.  Ωστόσο, οι ανάγκες για εξοπλισμό τρέχουν και  μια επιτροπή εξουσιοδοτημένη από  το Εκτελεστικό μεταβαίνει στο Λονδίνο για τη σύναψη του πρώτου δανείου, το 1824. Έχει προηγηθεί η μεταστροφή της αγγλικής πολιτικής, που βλέπει την ενδεχόμενη ίδρυση ενός Ελληνικού  κράτους  ως ανάχωμα στη ρωσική επέκταση στη Μεσόγειο και έτσι δεν διστάζει να αναγνωρίσει  της Ελλάδα ως εμπόλεμο έθνος.


Μια τέτοια πιθανότητα ωθεί και τους Βρετανούς  τραπεζίτες να στήσουν το κερδοσκοπικό πάρτι. Η γλώσσα των αριθμών είναι αμείλικτη. Από το πρώτο,  ύψους 800.000 λιρών με τόκο 5%, παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεωλύσια, 2.000 ως προμήθεια  ενώ  60.000  πήγαν σε μίζες, έξοδα των απεσταλμένων κλπ. Ετσι, το καθαρό ποσό  που έφτασε στα χέρια των Ελλήνων ήταν μόλις 298.700 λίρες. Τα πράγματα είναι πολύ  χειρότερα στο δεύτερο δάνειο του 1825, γιατί τη διαχείρισή του δεν την έχει καν η ελληνική κυβέρνηση, αλλά οι ίδιοι οι τραπεζίτες. Από τα δύο εκατομμύρια μόλις  816.000 δόθηκαν στο επαναστατημένο έθνος. Τα υπόλοιπα, διατέθηκαν ξανά για προμήθειες και προκαταβολές τόκων, για καριοφίλια που ποτέ δεν παραλάβαμε, για ατμόπλοια που βυθίστηκαν στα νερά του Τάμεση, για φρεγάτες που  ή δεν ναυπηγήθηκαν ποτέ ή έφτασαν τρία χρόνια αργότερα, όταν ο Ιμπραήμ ήδη αλώνιζε στην Πελοπόννησο. Η  διασπάθιση  και η σπατάλη συνεχίζεται και επί του ημετέρου εδάφους. Ο Γκούρας, πχ,  πληρώνεται για 12.000 άνδρες, ενώ έχει μόνο 3.000. Όλες  οι ελπίδες που στηρίχτηκαν στο δεύτερο θα διαψευστούν οικτρά, καθώς  θα υπηρετήσει κυρίως την  παράταξη του  Κουντουριώτη  ώστε να επικρατήσει  των πολιτικών του αντιπάλων.  «Το σκήπτρο  που κρατάει η διχόνοια η δολερή», μετέτρεψε  τα δάνεια σε μήλον της έριδος, με διεκδικητές  προσωπικές αντιζηλίες και αρχηγικές φιλοδοξίες. Να σημειωθεί ότι ως  εγγύηση για την πληρωμή των τόκων και των δύο δανείων παραχωρήθηκαν όλα τα δημόσια έσοδα, ενώ για την απόσβεση του κεφαλαίου όλα τα εθνικά κτήματα.


Παρά τους ληστρικούς όρους,  στην Ελλάδα χαιρετίστηκαν  ως έμμεση αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Τις πραγματικές διαστάσεις όμως του συνταρακτικότερου σκανδάλου της εποχής του,  παραδέχεται η εφημερίδα Times του Λονδίνου. «Οι τραπεζίτες τσέπωσαν 64.000 λίρες. Το κομψό αυτό ποσό που κράτησαν για τον εαυτόν τους είναι διπλάσιο των συνει­σφορών όλων των φιλελλήνων της Ευρώπης. Το ελληνικό δάνειο είχε την τύχη του ταξιδιώτη εκείνου που πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, έπεσε στα χέρια ληστών και δεν είχε την τύχη να βρει τον καλό Σαμαρείτη. Η υπόθεση της Ελλάδας προδόθηκε  στην Αγγλία».


Τις αντιρρήσεις του για τη μη σωστή αξιοποίηση των δανείων είχε εκφράσει και ο Μακρυγιάννης: «Πού ‘ναι τόσα μιλλιούνια δάνεια, πού είναι οι πρόσοδοι, πού είναι τα περιβόλια και οι σταφιδότοποι; Ποιος τάχει παρμένα; Οι Εγγλέζοι  έδιναν των δικών μας των χαραμοταϊσμένων αυτά όλα και τους στράβωναν, κι αυτείνοι πήραν τα χρήματα και τα παίρνουν ολοένα. Εσύ, πού το τζάκισες αυτό το χέρι; -Στο Μισολόγγι, μου λέει. Διατί τα τζακίσαμεν; -Διά την λευτεριά της πατρίδος. –Μα πού ‘ναι η λευτεριά και η δικαιοσύνη;».

                 

ΠΟΙΗΣΗ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ






Υψώνω το χέρι μου
Ένα αστέρι πέφτει στη γη
Ένα αηδόνι αρχίζει να κελαηδεί
Ένα γιασεμί ανθίζει

Άλλο ένα χέρι,
ένα άλλο χέρι,
υψώνεται δίπλα μου
Κι άλλο... Κι άλλο... Κι άλλο...

Βραδιά των αστεριών που πέφτουν στη γη
των αηδονιών που κελαηδούν
και των γιασεμιών που ανθίζουν
η βραδιά των υψωμένων χεριών...

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
(ανέκδοτο)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΑΓΙΩΝ ΣΑΡΑΝΤΑ
Ο εορτασμός της Διεθνούς Ημέρας της Γης

Καλοί μου φίλoι, Χριστός Ανέστη!
Εντυπωσιακός αλλά και ταυτόχρονα ουσιαστικός ο εορτασμός της Διεθνούς Ημέρας της Γης, στις 21 Μαρτίου, (πρώτη ημέρα της Aνοιξης) από τα παιδιά του Νηπιαγωγείου των Αγίων Σαράντα, όπως φαίνεται από το υλικό (το διανθισμένο με σχετικές φωτογραφίες κείμενο της και καλής μου φίλης νηπιαγωγού Χριστίνας Τζομπανάκη) που φιλοξενείται σήμερα, 22 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γης! «Οσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο», μας λέει, στον τίτλο του πιο γνωστού βιβλίου του, ο σπουδαίος και ως συγγραφέας Robert Fulghum. Και η φράση αυτή στον νου μου, ενώ διάβαζα το κείμενο της Χριστίνας και “περιεργαζόμουν” τις φωτογραφίες που πιστοποιούν των γραφομένων, της τα αληθή. Κι αν πρέπει να μάθουν τα σημερινά παιδιά για την προστασία της φύσης και τη βελτίωση της ζωής μας αλλά και των άλλων ανθρώπων, των φυτών και των ζώων γύρω μας! Συγχαρητήρια, καλή μου φίλη!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος
Σημείωση: Καταπληκτικό το φυλλάδιο στο οποίο αναφέρεται η Χριστίνα. Πραγματικά θα άξιζε μόνο γι’ αυτό ένας Παιδότοπος!

Η 20ή Μαρτίου είναι η Διεθνής Ημέρα της Γης και τη γιορτάσαμε φέτος με την παρουσίαση εργασίας στους γονείς, που για να ολοκληρωθεί δουλέψαμε για ενάμιση μήνα, στο πλαίσιο του Δικτύου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του ΚΠΕ Βάμου “Η Κλιματική Αλλαγή κι εμείς”, πρόγραμμα του οποίου υλοποιείται στο Νηπιαγωγείο μας.
Η εργασία μας περιελάμβανε μια ομπρέλα, στην οποία κρεμάσαμε πινακίδες με συμβουλές για το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για την προστασία της Φύσης και τη βελτίωση της υγείας και της ζωής μας αλλά και των άλλων ανθρώπων, των φυτών και των ζώων γύρω μας!

Η πρόταση για τη δημιουργία της ομπρέλας αυτής έγινε κατά τη διάρκεια “συνεδρίασης” στην τάξη, που πραγματοποιήθηκε έπειτα από όσα μάθαμε σχετικά με την Κλιματική Αλλαγή, τα οποία μας έβαλαν σε σκέψεις, μας φόβισαν αλλά μας έδωσαν κι ελπίδα!
Συνεδριάσαμε χρησιμοποιώντας την τεχνική της δημιουργικής σκέψης με “Τα Εξι Καπέλα της Σκέψης” του Edward De Bono, στην οποία τα παιδιά χωρισμένα σε ομάδες συμμετείχαν στη συζήτηση προσπαθώντας να εξετάσουν ολόπλευρα το θέμα, σύμφωνα με όσα διέπουν το Καπέλο που φορούσαν.
Το Μπλε Καπέλο (οργάνωση), στην οποία συμμετείχε και η νηπιαγωγός, ανοίγοντας τη συνεδρίαση είπε ότι μαζευτήκαμε για να συζητήσουμε «Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, τους άλλους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά και τη Φύση απέναντι στην Κλιματική Αλλαγή» και έθεσε τους κανόνες της συζήτησης. Το Λευκό Καπέλο (πληροφορίες) παρουσίασε όσα μας έγιναν γνωστά από την πληροφόρηση που είχαμε από το διαδίκτυο και από έντυπο υλικό για την Κλιματική Αλλαγή. Το Κόκκινο Καπέλο (συναισθήματα) είπε πως νιώθει στενοχώρια που οι άνθρωποι άφησαν τη Γη να αρρωστήσει αλλά και χαρά που μπορούμε να βοηθήσουμε όλοι να γίνει η Γη καλά και η ζωή μας καλύτερη βοηθώντας και τα ζωάκια και τα φυτά. Το Μαύρο Καπέλο (δυσκολίες) είπε ότι η θερμοκρασία της Γης θα ανέβει κι άλλο. Το Κίτρινο Καπέλο (αισιοδοξία) είπε ότι υπάρχει τρόπος να σωθούμε, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας για να σώσουμε τη Γη, τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά της και ότι αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε. Το Πράσινο Καπέλο (νέες ιδέες) πρότεινε λύσεις για να βοηθήσουμε τη Γη, τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η δημιουργία της ομπρέλας με τις συμβουλές για «να σώσουμε τη Γη»!

 

Αρχίσαμε, έτσι, σταδιακά να δημιουργούμε πινακίδες για την ενημέρωση των μεγάλων. Τα νήπια για ενάμιση μήνα -εργαζόμενα ατομικά και σε συνεργασία με άλλα- ζωγράφιζαν, έκοβαν, κολλούσαν για να δημιουργήσουν τις εικόνες με πολλή χαρά και μεγάλη αγωνία για το αν είχαμε «καλύψει» όλους τους τομείς των συμβουλών, ενώ συνθέσαμε όλοι μαζί τα κείμενα για τις λεζάντες και γινόταν η μορφοποίηση των πινακίδων στον υπολογιστή, με δικές τους υποδείξεις, ως μικροί δημιουργοί!
Ενα νηπιάκι μας έφερε από το σπίτι του μία ομπρέλα την οποία επισκευάσαμε -τα παιδιά ήθελαν οπωσδήποτε να γίνει επαναχρησιμοποίηση υλικού- και στη συνέχεια την έβαψαν βάζοντας όλη τους την τέχνη!
Στις πινακίδες κάναμε αντιστοιχία αρνητικού-θετικού μηνύματος «Πώς είναι η κατάσταση τώρα;»-«Τι πρέπει να κάνουμε;» και τα κολλήσαμε εμπρός-πίσω, έπειτα κάναμε τις πλαστικοποιήσεις, μετρήσαμε τα σημεία στα οποία θα ανοίγαμε τις τρύπες για να κρεμαστούν ίσια, βάλαμε τα κορδελάκια και τις στερεώσαμε στην ομπρέλα!
Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη όταν την κρεμάσαμε στις 20 Μαρτίου έξω από την πόρτα μας για να γιορτάσουμε τη Διεθνή Ημέρα της Γης και πρώτη μέρα της Ανοιξης! Οι μεγάλοι έκπληκτοι ρωτούσαν να μάθουν τι είναι όλο αυτό!
Και τα παιδιά δε σταματούσαν να εξηγούν και να δείχνουν με καμάρι τα έργα τους…

Με τις πινακίδες των συμβουλών δημιουργήσαμε φυλλάδιο, το οποίο τυπώσαμε και τα παιδιά το διένειμαν στις οικογένειές τους για να θυμούνται τι πρέπει να κάνουμε όλοι, ώστε να γίνεται “οικονομία” στη Φύση, να προστατεύονται τα ζώα και τα φυτά για να έχουμε καλύτερη ποιότητα υγείας και ζωής!
Ολόκληρη η δράση βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://blogs.sch.gr/nipagsarant/2017/03/20/διεθνής-ημέρα-της-γης-20-μαρτίου-2017

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΖΟΜΠΑΝΑΚΗ

         

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΟΝΑΧΗ ΕΓΝΟΙΑ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ

«Η γλώσσα την οποίαν ομιλεί ο Ελληνισμός ολόκληρος από άκρου εις άκρον, από Κερκύρας μέχρι του Καυκάσου, χαρακτηρίζεται ως χυδαία. Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει· υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι, και υπάρχουσι πολλοί χυδαίοι άνθρωποι ομιλούντες την καθαρεύουσαν». Στον απόηχο του αφορισμού με τον οποίο έκλεισε την ιστορική αγόρευσή του στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910 “ο Ωραίος ως Ελληνας” (για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Νίκου Εγγονόπουλου από τον “Μπολιβάρ”) ισπανικής καταγωγής ποιητής και βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων Λορέντζος Μαβίλης, η απόφαση, αν θέλετε μυθιστορηματική αδεία, του Ελευθερίου Βενιζέλου, εφτά χρόνια μετά, ύστερα από πρόταση του Εκπαιδευτικού Ομίλου για την εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στα σχολεία. «Μήγαρις έχω τίποτ’ άλλο στον νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα”. Και τη φράση του εθνικού μας ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού, είχε, πάλι μυθιστορηματική αδεία το γράφω, ο εθνάρχης.

Ιδιαίτερα σημαντική η εκδήλωση που διοργάνωσε, πριν από δύο εβδομάδες, την Παρασκευή 7 Απριλίου, το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” στις εγκαταστάσεις του, στο Μέγαρο “Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης”, με θέμα “100 χρόνια από την εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στα σχολεία”. Και γιατί μίλησαν γι’ αυτό το “μέγα γεγονός”, πρώτοι ανθοί του οποίου υπήρξαν μεταξύ των άλλων το “Αλφαβητάρι”, το γνωστό και ως “Αλφαβητάρι με τον ήλιο”, και “Τα ψηλά βουνά”, το βιβλίο έμβλημα της παιδικής μας λογοτεχνίας, τρεις καταξιωμένοι Κρήτες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και διακεκριμένοι στους τομείς τους συγγραφείς, ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, ο Σήφης Μπουζάκης και ο Αντώνης Χουρδάκης, συνεπικουρούμενοι, απ’ την γνωστή στην τοπική πολιτισμική μας Ιερουσαλήμ φιλόλογο, σημερινή αντιδήμαρχο Πολιτισμού Βαρβάρα Περράκη. “Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η δημοτική γλώσσα”, “Η γλωσσοεκπαιδευτική μεταρρύθμιση 1917-1920: Ενα ανακοπτόμενο άλμα” και “Παρουσίαση του βιβλίου του Σήφη Μπουζάκη “Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η Ελληνική Εκπαίδευση””, οι τίτλοι των εισηγήσεων των τριών πανεπιστημιακών δασκάλων αντίστοιχα, “Τζι αρ λοιπόν η Ελλάδα (από το ποίημα του Γιώργη Μανουσάκη ΤΖΙ ΑΡ 2000)”, ο τίτλος της Αντιδημάρχου. Κι αν χάρηκε η ψυχή του και έμπνευση του Ιδρύματος, μακαριστού μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη, γι’ αυτήν την εκδήλωση. Μια απ’ τις μεγάλες έγνοιες του Παππού και η έγνοια για τη γλώσσα, τη δημοτική μας γλώσσα, βλέπετε. Ολα τα κείμενά του, όχι μόνο τα λογοτεχνικά, πεζά και ποιητικά, αλλά ακόμα και οι ποιμαντορικές του εγκύκλιοι σ’ αυτήν…

«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα – πρώτα Δόξα Σοι!/ Εκεί δάφνες και βάγια/ θυμιατό και λιβάνισμα/ τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφύλια./ Στο χώμα το στρωμένο με τ’ αμπελομάντιλα/ κνίσες, τσουγκρίσματα/ και Χριστός Ανέστη/ με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων./ Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Υμνου./ Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα λόγια του Υμνου». Και το απόσπασμα αυτό από το “Αξιον εστί”, υπόψη μου, ενώ συντόνιζα την περί ης ο λόγος εκδήλωση. Αν όχι μονάχη, σίγουρα μεγάλη πρέπει να είναι η έγνοια όλων μας για τη γλώσσα, τη γλώσσα που μας έδωσαν ελληνική.

Η αλληλογραφία μας

Σύλλογο Φρε “Η Παναγία των Δύο Βράχων” και Σύλλογο Γυναικών Φρε: Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η εξαμηνιαία οκτασέλιδη, έγχρωμη εφημερίδα “Ο Φρες”, που διανέμετε δωρεάν στους Φρεδιανούς και στους φίλους του χωριού σας, αν κρίνω απ’ το με αρ. 7 φύλλο της που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε. Εμεινα ιδιαίτερα στα “κοινωνικά”. Να ευχηθώ, εκτός από καλή συνέχεια, κάποτε οι γεννήσεις να ξεπεράσουν τους θανάτους…

         

ΠΟΙΗΣΗ

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ

Στον Νίκο Ψιλάκη

Επιστρέφω στον ίσκιο του

Σταυροδένουμε τις μνήμες με τις ρίζες

Τοξεύουμε τον ουρανό

Λιχνίζουμε ( με) τους όποιους ανέμους

Λέμε καλημέρα στον ήλιο

και καλησπέρα στο φεγγάρι

Επιστρέφω στον ίσκιο του

Στον ίσκιο του κυπαρισσιού μου

Και για να προετοιμάζω την αναχώρησή μου,

επιστρέφω στον ίσκιο του…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(Ανέκδοτο)

ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ (ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ):
Σταυροδένονται οι στίχοι του ποιητή με την δική μου αγάπη για το δέντρο. Και τη δική του, νομίζω. Το δέντρο του μύθου είν' εδώ. Όπως κι ο μύθος. Όλα παρόντα, ντυμένα με την αέρινη στολή τους, ντυμένα με λέξεις. Το δέντρο κουβαλά στα κλαδιά του το βαρύ φορτίο μιας μεγάλης παράδοσης, γίνεται δέντρο της ζωής. Για να δώσει σώμα και αίμα στους ίσκιους.
Δίπλα σε κάθε κυπαρίσσι στέκεται πάντα ο αρχαίος Θεός. Ο ίδιος πάντα, ο γιος της Λητούς. Το λούζει στο φως, το κρατά ολόρθο σαν σώμα σφριγηλού εφήβου. Το αίμα του ωραίου Κυπάρισσου στοιχειώνει τις ρίζες για να οι κορφές τραβούν τ' αψήλου κι κορμός να ενώνει τους κόσμους. Τον κόσμο του φωτός και τον κόσμο των ίσκιων.
Ύμνος ζωής είναι οι στίχοι του Βαγγέλη Κακατσάκη. Πηγάζουν, θαρρώ, από τα βάθη της ελληνικής μας παράδοσης και μας κάνουν να νιώθομε πιο οικείο το φυσικό περιβάλλον. Με τα σύμβολα που μας κληροδότησαν αιώνες κι αιώνες πολιτισμού, με τις απροσδόκητες συναντήσεις της δοξασίας με την άδολη πίστη, με τη αρχέγονη αγάπη στην ποίηση.
Ευχαριστώ για την ευγενική αφιέρωση.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΨΙΛΑΚΗ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΗΜΑ! ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΝΙΠΠΟΣ...

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΠΑΣΧΑ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΟΡΤΗ ΛΑΜΠΡΗ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Είναι το Πάσχα το τελευταίο προπύργιο της αυθεντικότητας του λαού μας;
Τώρα που περνούν σιγά-σιγά εκείνες οι μέρες, που καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός, στο φεύγα και των τελευταίων μουσαφίρηδων, των καλεσμένων που επιστρέφουν στους… πάγκους τους, πρόβαλε το παραπάνω ερώτημα και προσπαθώ να το σκεφτώ!
Δίχως ωστόσο να ψάχνω την απάντηση αφού για εμέ είναι ρητορικό!
Η όποια αυθεντικότητα – γνησιότητα ισχύει ακόμη και στις μέρες μας, σε ένα σύγχρονο κόσμο, μοιάζει αρκετή – υπεραρκετή για να επιβεβαιώσει ότι το Πάσχα είναι ίσως το τελευταίο προπύργιο αυθεντικότητας τούτου του λαού!
Η ενδόμυχη ανάγκη μας να επιστρέφουμε για τούτη τη γιορτή στην ύπαιθρο, να επιδιώκουμε να βρισκόμαστε εκεί, να ζήσουμε τα Πάθη και την Ανάσταση του θεανθρώπου, συνειδητά να δημιουργούμε ομόκεντρους κύκλους που κλείνουν συγγενείς, φίλους, γνωστούς μέσα τους, για να “κοινωνήσουμε” και να ευφρανθούμε, αποτελεί μία μοναδική ίσως την “μοναδικότερη” στιγμή που “λειτουργούμε” κοινά ως λαός και με συγκεκριμένη στόχευση· κι ας υπάρχουν διάφορες στοχεύσεις, δεν έχει μεγάλη σημασία!
Είναι η κατάνυξη, η θλίψη κι η χαρά της εποχής, το εκκλησίασμα και ο εκκλησιασμός, η θρησκευτικότητα και η συμμετοχή της ίδιας της φύσης της Μεγαλοβδομάδας. Η σταύρωση, τα 12 Ευαγγέλια, η οικογενειακή παρουσία μικροί και μεγάλοι ομάδι στις εκκλησίες, ο επιτάφιος, η Ανάσταση, η Λαμπρή, η γιορτή, τα γέλια, τα χαμόγελα, έχοντας παράλληλα αισθητή τη συνειδητοποίηση της απώλειας αγαπημένων προσώπων που δεν βρίσκονται στο τραπέζι… το Αναστάσιμο, της Λαμπρής!
Κι υπάρχει ακόμη, μια μεγάλη λίστα χαρακτηριστικών που εξακολουθητικά επιμένουν να ανθίστανται στην επέλαση της νεωτερικότητας, της τεχνολογικής υπερανάπτυξης που καταδυναστεύει τις ανθρώπινές μας “πτυχές”.
…Τα παιδιά που ξεχύνονται στα προαύλια των εκκλησιών, των σπιτιών που συμμετέχουν στην όλη διαδικασία ποικιλοτρόπως, έχοντας κλείσει τις οθόνες των υπολογιστών, των τάμπλετ κ.λπ.
Η σημειολογία και η σημασία της Ελληνικής Λαμπρής εξακολουθεί να λειτουργεί υπέρ της κατάδικής μας ψυχής και ωραιότητας, που οφείλουμε να διαφυλάττουμε για εμάς και τους επερχόμενους!

Χανιώτικα νέα (19.04.2017)

          

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ  "ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ", ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ  Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ ΣΤΗ ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ "ΑΦΟΡΜΕΣ" ΣΤΑ ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ.

Η Φωτεινή Σεγρεδάκη (πρώτη από δεξιά) συμμετείχε για ττίτη φορά σε παρουσίαση του έργου...

Γράφει η Φωτεινή Σεγρεδάκη
«Τώρα, που ξεστόμισες την τρομερή λέξη “τετέλεσται”, μοναχογιέ μου, δεν μπορώ πια να κλάψω, δεν μπορώ πια να κραυγάσω, δεν μπορώ πια, να σε κοιτάξω στα μάτια δεν μπορώ πια, ν’ απλώσω τα χέρια μου να σ’ αγκαλιάσω…
Ηταν τόσοι πολλοί οι θάνατοι που έζησα σήμερα, που δεν ξέρω πότε στέρεψαν τα μάτια μου απ’ το τελευταίο τους δάκρυ.
Ήταν τόσο μεγάλο το δάσος των καρφιών που μπήχτηκαν στην καρδιά μου, που δεν ξέρω με ποιο απ’ όλα καρφώθηκε η τελευταία μου κραυγή.
Ήταν τόσο πηχτό το σκοτάδι που σκέπασε τη γη, που δεν ξέρω σε ποιο σημείο του χάθηκε η τελευταία μου ματιά. Ηταν τόσα πολλά τα χέρια που σηκώθηκαν εναντίον σου, που δεν ξέρω σε ποιο απ’ όλα ξώμεινε η τελευταία άπνοη κίνησή μου, πριν να φτάσει ως εσένα, ακριβογιέ μου!
Κάποτε ο Ιωάννης, ο μαθητής που τον ονόμασες γιο μου, και κάποιοι άλλοι, θα γράψουν όλα, όσα έγιναν τη σημερινή μέρα, αυτή τη φοβερή Παρασκευή!
Για τον ιδρώτα που αυλάκωνε το πρόσωπό σου τις ώρες της αγωνίας στη Γεσθημανή…
Για το προδοτικό φιλί του Ιούδα στο μάγουλό σου.
Για το κόψιμο του δεξιού αυτιού του Μάλχου, από τον Πέτρο.
Για τα τραβολογήματα από τον Αννα στον Καϊάφα.
Για τις μαστιγώσεις, τα φτυσίματα και τις κοροϊδίες για το πλύσιμο των χεριών του Πιλάτου.
Για τις οργισμένες κραυγές του άγνωμου όχλου! Για το αγκάθινο στεφάνι που σου έβαλαν στο κεφάλι. Για τους μαθητές σου που κρύφτηκαν τρομαγμένοι. Για τον Πέτρο που σ’ αρνήθηκε τρεις φορές, πριν από το λάλημα του αλέκτορα. Για το Σίμωνα από την Κυρρήνη που σήκωσε το σταυρό σου. Για τα καρφιά που σου τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια. Για τους δυο ληστές που σταύρωσαν δίπλα σου.
…Για τη συγχώρεση που ζήτησες για λογαριασμό των ανθρώπων από το Μεγάλο Πατέρα. Για το ξίδι που σε πότισαν, όταν είπες πως διψάς.
Για το βαθύ σκοτάδι που σκέπασε τη γη απ’ τις δώδεκα το μεσημέρι.
Για την τρομερή εκείνη κραυγή απελπισίας “ηλί, ηλί, λαμά σαβαχθανί”, και που δεν κατάλαβε κανείς. Και τέλος για το “τετέλεσται” που πρόφεραν τα χείλη σου, μόλις τώρα, που ξεψυχήσεις.
…Κάποτε, λοιπόν, ο Ιωάννης και οι άλλοι θα γράψουν γι’ αυτή τη φοβερή Παρασκευή, γλυκέ μου…
…Κανένας όμως Ιωάννης ή άλλος μαθητής και κανένας ποτέ άνθρωπος δε θα μπορέσει να γράψει για μένα, για τη μάνα του Σταυρωμένου, που σήμερα ώρα  τρεις κι ένα λεπτό της φοβερής Παρασκευής βρίσκεται μόνη ανάμεσα στους Ρωμαίους στρατιώτες, κάτω από το σταυρό του Μοναχογιού της, που μόλις έχει ξεψυχήσει. Για μια μάνα που δεν έχει πια δάκρυα, και που η καρδιά της έχει γίνει μόρια κόκκινης σκόνης κι έχει σκορπιστεί στους πέντε ανέμους. Για μια μάνα που ‘χει μείνει δίχως όλα τα δίχως…».

Είναι αποσπάσματα, το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου, από «Τα Γράμματα της Παναγίας» του Βαγγέλη Κακατσάκη. Το κείμενο απέδωσε η γράφουσα κατά την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αγία Μαρίνα Κολυμβαρίου. Είχαμε τη τιμή, εκτός από μένα να διαβάσουμε όλα τα γράμματα, με τις κυρίες Αριστέα Σποντιδάκη, Δέσποινα Τραχαλάκη, Βαρβάρα Γιακουμάκη, Σοφία Κοκολογιάννη και Κατερίνα Κολοκυθά, και να κοινωνήσουμε έτσι τον συγκλονιστικό, ωραίο λόγο του λογοτέχνη.
Χρόνια Πολλά
(Χανιώτικα νέα, 14.04.2017)

ΧΡΥΣΑ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Μπορώ να πω και θα το πω αμέσως ότι αξίζει να είναι κανείς αληθινός, κι αυτό τα περιλαμβάνει όλα, και την ανθρωπιά και την απλότητα. Και πότε λοιπόν είμαι αληθινός αν όχι όταν είμαι ο κόσμος; Τώρα δεν εύχομαι πια να είμαι ευτυχισμένος αλλά να έχω συνείδηση της πραγματικότητας. Ενας άνθρωπος παρατηρεί με θαυμασμό τον κόσμο κι ένας άλλος σκάβει τον τάφο του: Πώς να ξεχωρίσω τους ανθρώπους και τον παραλογισμό τους; Αλλά να το μειδίαμα του ουρανού Αλλά να τα μάτια και η φωνή εκείνων που πρέπει ν’ αγαπώ. Είμαι δεμένος με τον κόσμο με όλες μου τις κινήσεις, με τους ανθρώπους, με όλο τον οίκτο και την ευγνωμοσύνη μου. Ανάμεσα σε τούτη την καλή και την ανάποδη του κόσμου, δεν θέλω να επιλέξω. (…)

Το πραγματικό θάρρος είναι να κρατά κανείς τα μάτια ανοιχτά στο φως, όπως και στον θάνατο. Άλλωστε, πώς να εκφράσω αυτό που συνδέει την τρομερή αγάπη της ζωής μ’ εκείνη τη μυστική απελπισία; Αν δεχτώ την ειρωνεία, κρυμμένη στο βάθος των πραγμάτων, εκείνη τότε αποκαλύπτεται αργά. Κλείνοντας το μικρό και φωτεινό μάτι της, λέει: «Ζήστε σαν…» Παρά τις τόσες έρευνες, η γνώση μου σταματά εδώ.

ΕΝ ΝΙΠΠΩ

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΝΙΠΠΟΣ











ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗ ΜΕΣΟΧΩΡΙΤΙΣΣΑ





ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟ

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,

θανάτω θάνατον πατήσας

και τοις νε τοις μνήμασι ζωήν

χαρισάμενος.

Κι αυτοί που έφυγαν για το άλλο ημισφαίριο της ζωής μαζί μας!





ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΙ!






Οι φωτογραφίες είναι του Νίκου Ι. Κοτσιφάκη

ΠΟΙΗΣΗ

ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΠΗΓΑΔΙΑ

Ανοίγουμε το πηγάδι της σιωπής!

Εκείνο με τις αναστάσιμες καμπάνες,

τις θεμελιακές ανθρώπινες φωνές,

τους ήλιους των μεσημεριών

που έχουμε φυλακίσει,

χρόνια τώρα, στις καρδιές μας.

Έτσι, δεν μπορούνε πια

να μας φοβίζουνε με υλακές…

Ανοίγουμε το πηγάδι της κραυγής!

Εκείνο των παιδιάστικων θαυμαστικών·

 των υπέροχων ερώτων·

των πράξεων που τις είπαμε ποιήματα.

 Έτσι, δεν μπορούνε πια

να μας ξαναστήσουνε στον τοίχο…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!

Χαιρετώ σας κι αγαπώ σας!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

(ΚΑΖΟΒΑΡ, Γ’ Έκδοση, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης-Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2013)

ΕΝ ΝΙΠΠΩ

Μεγάλη Παρασκευή στο Νίππος!




Γεμάτη, όπως κάθε χρόνο η εκκλησία του Τιμίου Σταυρού...





Για να ψάλλουμε τα εγκώμια γύρω από τον Επιτάφιο......




Για να τον πάμε μέχρι το Κοιμητήρι του Αγιού-Αθανάση, όπου τον (μας) περιμένουν οι πεθαμένοι μας...

Για να περάσουμε από κάτω του όταν γυρίοουμε..




Για να λειτουργήσουμε το Νιππιανό Κοινωνείν...
Για να επιστρέψουμε στα παιδικά μας χρόνια οι παλιότεροι....

 




ΣΗΜ.: ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΙ Ι. ΚΟΤΣΙΦΑΚΗ.
(ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Καλοί μου φίλoι, καλή Ανάσταση!
Στην κεντρική θέση του σημερινού Αναστάσιμου Παιδότοπου το ποίημα “Η Ημέρα της Λαμπρής” του Διονύσιου Σολωμού. Γύρω απ’ αυτό πέντε ακόμα ποιήματα για τη Λαμπρή από παλιά αναγνωστικά, διανθισμένα με φωτογραφίες από πασχαλινές εικαστικές δημιουργίες παιδιών απ’ το 8ο Δημ. Σχ. Χανίων που μου έστειλε (να ’ναι καλά!) η γνωστή και από άλλες συνεργασίες της, δασκάλα Εικαστικών Ραφαέλα Μίχτη. Τα λένε όλα για το νόημα της Μεγάλης Γιορτής οι ποιητές μας και τα παιδιά!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Χριστός Ανέστη!






Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ






Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη.
Και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αγέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι, και κόρες,
όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε.
Μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε.
Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε.
Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μαννάδες.
Γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες.
Λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι,
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες.
Κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ το αγιοκέρι,
οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.
Διονύσιος Σολωμός



ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ




Νύχτα βαθειά, μα του χωριού
γεμάτη η εκκλησία·
έξω το φως του φεγγαριού,
μέσα φωτοχυσία.
– Χριστός Ανέστη! με φωνή
κράζει ο παπάς μεγάλη.
– Χριστός Ανέστη, χριστιανοί,
όλος ο κόσμος ψάλλει.
Και μπαμ! και μπουμ! οι τουφεκιές
και της καμπάνας χτύποι.
Ω, τι στιγμές αυτές γλυκές,
πώς φεύγει κάθε λύπη!
Κι αρχίζει τώρα να φωτά
κι όλοι γοργά πηγαίνουν
εκεί, που αυγά κι αρνιά ψητά
στρωμένα τους προσμένουν.
Νικόλαος Χατζηδάκης


Ηρθε η Πασχαλιά




Ηρθε η πασχαλιά!
λένε τα πουλιά
πάνω στα κλαδάκια.
Ηρθε η πασχαλιά
λεν όλο χαρά
και τα λουλουδάκια.
Ηρθε η πασχαλιά!
λέει, καθώς κυλά
και το ποταμάκι.
Ηρθε η πασχαλιά!
και τσουγκρίζει αυγά
το μικρό παιδάκι.
Χάρης Σακελλαρίου


Πασχαλιά

Ηρθε πάλι η Πασχαλιά
με αγάπη με φιλιά
με αυγό και με αρνί
Χαίρετε, Χριστιανοί!
Τι φορέματα καλά
τι γλυκίσματα πολλά
τι τραγούδι και φωνή
Χαίρετε, χριστιανοί!
Αλέξανδρος Κατακουζηνός

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΩΡΑ 22: 30,  ΣΤΟ ΝΕΩΡΙΟ ΜΟΡΟ
"ΚΙ ΕΣΥ ΝΑ ΛΕΙΠΕΙΣ" ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ




Ερωφίλη – Σταύρος Σιόλας, φιλική συμμετοχή στην ανάγνωση κειμένων ο Μιχάλης Αεράκης
Μεταξύ των κειμένων και δυο "ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ"(της Μεγάλης Παρασκευής και του Μεγάλου Σαββάτου), από το ομώνυμο βιβλίο του Βαγγέλη Κακατσάκη)

Από ένα απόσπασμα απ’ τις «Γειτονιές του Κόσμου» του Γιάννη Ρίτσου εμπνευστήκαμε τον τίτλο της μουσικής παράστασης «Κι εσύ να λείπεις» συνδέοντας ποίηση και μουσική.
Την πιο φορτισμένη συναισθηματικά ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας σας προσκαλούμε σε μια διαφορετική μουσική συνάντηση, αφιερωμένη σε εκείνους που (μας) λείπου

Μόνο υπό το φως των κεριών, θα μοιραστούμε μαζί σας στίχους, μελωδίες, συναισθήματα, μνήμες σε μία κατανυκτική μουσική βραδιά με έντονη την παρουσία της απoυσίας…

• Πολίτικο λαούτο, κιθάρα, κρουστά: Πένυ Παπακωνσταντίνου
• Πιάνο: Γιάννης Γιαννακάκης

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Έναρξη μετά την Περιφορά του Επιταφίου γύρω στις 22.30
ΝΕΩΡΙΟ ΜΟΡΟ
Τέρμα Ακτής Ενώσεως, Παλιό Λιμάνι Χανίων
2821 040265
ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:
Δήμος Χανίων – Αντιδημαρχία Πολιτισμού
Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Χανίων