«Ο Γρηγόρης Αυξεντίου φερόμενος ως υπαρχηγός της ΕΟΚΑ και υπασπιστής του αρχηγού της Διγενή, εφονεύθη προχθές, αφού πολέμησε ηρωικώς επί 10 ολόκληρες ώρες μόνος αυτός εναντίον ισχυρών βρεττανικών δυνάμεων στην περιοχή του όρους Τρόοδος σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά […] Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού προηγουμένως έκαναν χρήσιν όλων των ειδώντων όπλων οι Βρεττανοί στρατιώται έρριψαν μέσα στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες εκάλυψαν το σπήλαιο για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του ηρωικού πατριώτη. Η μάχη τελείωσε στις 2 η ώρα τη νύχτα. Το πτώμα του Αυξεντίου ανευρέθη απανθρακωμένο. Ο Αυξεντίου ήταν ηλικίας 29 ετών, το επάγγελμά του δε ήταν σοφέρ ταξί». (Από τις εφημερίδες της 5ης Μαρτίου 1957).
«Εκδήλωση μνήμης και τιμής για την 62η επέτειο Έναρξης του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ κατά των Αγγλων, αφιερωμένη στον Γρηγόρη Αυξεντίου, προχθές 5 Απριλίου, στο Ηρώο Χανίων και στη συνέχεια στο Πολιτιστικό Κέντρο της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου. Επιμένουν να μην ξεχνούν οι διαμένοντες στα Χανιά Κύπριοι… Επιμένουν να μνημονεύουν σε καιρούς αντι-ηρωικούς, όπως αυτούς που διανύουμε τους ήρωές τους, τον Γρηγόρη Αυξεντίου για παράδειγμα, που αν ζούσε σήμερα θα ήταν 89 χρονών… Κι αν έχουμε ανάγκη από ήρωες και αγίους!
«Κι αλήθεια, ξέχασα να σας πως το κυριότερο/… που μόλις τώρα το ‘μαθα-/ δεν ήταν τόσο δύσκολος ο θάνατος. Το αντίθετο μάλιστα./ Και σας το βεβαιώνω τώρα με το αίμα μου:/ ποτέ δεν ήταν τόσο ευτυχισμένος ο Χριστός/ όσο την ώρα που το τελευταίο καρφί τον άφησε ακίνητο,/ χωρίς να τον σκοτώσει,/ για να κοιτάξει κατάματα τον ουρανό και τη θυσία του,/ ποτέ ο Προμηθέας δεν αντίκρισε τόσο γαλήνια κι ολόφωτα τον κόσμο όσο την ώρα που/ το ράμφος του όρνεου βρήκε τα μάτια του ξέροντας,/ τότε μόνο, πως είχε αξιωθεί να δώσει το φως και τη φωτιά στον άνθρωπο,/ κι ακόμα, ναι, τόσο όμορφος δεν ήταν ο μικρός/ Γρηγόρης Αυξεντίου 29 χρονών”. Ένα απ’ τα πολλά, τα πάμπολλα ποιήματα που γράφτηκαν για τον Γρηγόρη Αυξεντίου κι αυτό (ίσως το καλύτερο) του ποιητή της “Ρωμιωσύνης” Γιάννη Ρίτσου με τίτλο “Αποχαιρετισμός”, απ’ το οποίο και το παραπάνω απόσπασμα.
Χαιρετισμός διαρκείας!
Ο Νίκος Καζαντζάκης και οι πρόσφυγες
«Το βαπόρι ήταν γεμάτο ψυχές που ξεριζώθηκαν από τα χώματά τους και πήγαινα να τις φυτέψω στην Ελλάδα. Ανθρώποι, αλόγατα, βόδια, σκάφες, κούνιες, στρώματα, αξίνες, άγια κονίσματα, Βαγγέλια, τσάπες, έφευγαν και δρόμωναν κατά τη λεύτερη Ελλάδα… Ο Καύκασος είχε σβήσει μέσα στο φως, μα οι γέροι, με τη ράχη γυρισμένη, κάθονταν στην πρύμνα και δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν τα μάτια τους απ’ τ’ αγαπημένο ακροθάλασσο. Δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκολλήσει από την πατρίδα. Βουνά, θάλασσες, αγαπημένοι άνθρωποι, φτωχό αγαπημένο σπιτάκι. Ενα χταπόδι είναι η ψυχή του ανθρώπου κι όλα ετούτα απλοκαμοί της». Νίκος Καζαντζάκης (“Αναφορά στον Γκρέκο”).
Με αίσθημα ευθύνης ανέλαβε ως Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Περιθάλψεως, το 1919, ο μεγάλος Κρητικός συγγραφέας, το φευγιό των Ελλήνων του Πόντου για την Ελλάδα, ύστερα από απόφαση της Κυβέρνησης Βενιζέλου. Σ’ αυτό το φευγιό αναφέρεται στο παραπάνω απόσπασμα. Διαχρονικός ο καζαντζάκειος λόγος…
Η αλληλογραφία μας
Ευάγγελο Σπύρου, εκδότη – δημοσιογράφο, Αθήνα: Περιοδικό υψηλού επιπέδου, τόσο ως προς την έκδοση, όσο και ως προς τη θεματολογία του το διμηνιαίο “Ασφαλιστικό ναι”, που έφτασε αισίως στο 164 τεύχος, και το οποίο αρχίσατε, τιμής ένεκεν να μου στέλνετε. Να είστε καλά και να συνεχίσετε, πιστός στη γραμμή που χαράξατε. Να συμπεριλαμβάνετε, εκτός των “ασφαλιστικών”, τα οποία όσο κανείς γνωρίζετε, και αφιερώματα όπως αυτό για τις ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου