ΠΟΙΗΣΗ

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ

Στον Νίκο Ψιλάκη

Επιστρέφω στον ίσκιο του

Σταυροδένουμε τις μνήμες με τις ρίζες

Τοξεύουμε τον ουρανό

Λιχνίζουμε ( με) τους όποιους ανέμους

Λέμε καλημέρα στον ήλιο

και καλησπέρα στο φεγγάρι

Επιστρέφω στον ίσκιο του

Στον ίσκιο του κυπαρισσιού μου

Και για να προετοιμάζω την αναχώρησή μου,

επιστρέφω στον ίσκιο του…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(Ανέκδοτο)

ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ (ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ):
Σταυροδένονται οι στίχοι του ποιητή με την δική μου αγάπη για το δέντρο. Και τη δική του, νομίζω. Το δέντρο του μύθου είν' εδώ. Όπως κι ο μύθος. Όλα παρόντα, ντυμένα με την αέρινη στολή τους, ντυμένα με λέξεις. Το δέντρο κουβαλά στα κλαδιά του το βαρύ φορτίο μιας μεγάλης παράδοσης, γίνεται δέντρο της ζωής. Για να δώσει σώμα και αίμα στους ίσκιους.
Δίπλα σε κάθε κυπαρίσσι στέκεται πάντα ο αρχαίος Θεός. Ο ίδιος πάντα, ο γιος της Λητούς. Το λούζει στο φως, το κρατά ολόρθο σαν σώμα σφριγηλού εφήβου. Το αίμα του ωραίου Κυπάρισσου στοιχειώνει τις ρίζες για να οι κορφές τραβούν τ' αψήλου κι κορμός να ενώνει τους κόσμους. Τον κόσμο του φωτός και τον κόσμο των ίσκιων.
Ύμνος ζωής είναι οι στίχοι του Βαγγέλη Κακατσάκη. Πηγάζουν, θαρρώ, από τα βάθη της ελληνικής μας παράδοσης και μας κάνουν να νιώθομε πιο οικείο το φυσικό περιβάλλον. Με τα σύμβολα που μας κληροδότησαν αιώνες κι αιώνες πολιτισμού, με τις απροσδόκητες συναντήσεις της δοξασίας με την άδολη πίστη, με τη αρχέγονη αγάπη στην ποίηση.
Ευχαριστώ για την ευγενική αφιέρωση.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΨΙΛΑΚΗ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΗΜΑ! ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΩ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΝΙΠΠΟΣ...