ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ήρθανε πάλι τα σπερνά

«Της Μετάνοιας άνοιξον μοι πύλας Ζωοδότα/ Ακου, ψυχή μου, άκουσε πώς σε καλούν./ Γύρισε πίσω κι άλλαξε, γίνου καλή σαν πρώτα./ Ορθρίζει γαρ το πνεύμα μου προς Ναόν τον Άγιόν Σου! Η σκόνη σέρνει το κορμί στη γη/ μα η ψυχή μου νοιάζεται κι αναζητά τον Ουρανό Σου./ Ναόν φέρων του σώματος όλον εσπιλωμένον!/ Η εκκλησία μου είναι κτισμένη με πηλό/ κι είμαι ένα λουλούδι στην κοπριά ξεφυτρωμένο./ Αλλ’ ως οικτίρμων κάθαρον Ευσπλάχνω Σου ελέει./ Δε φτάνουνε τα δάκρυα και οι πικροί λυγμοί/ Μονάχα η Χάρη Σου, Χριστέ μου,/ πλύνει και πρααίνει». Το ποίημα “Το τροπάρι της μετανοίας” του Ειρηναίου Γαλανάκη.

«Ο λαός μας αγαπά ιδιαίτερα τους θαυματουργούς Αγίους/ και τρέχει με τασίματα να αποσπάσει θαύματά των:/ θεραπείες, επιτυχίες και άλλα κοσμικά αγαθά./ Φοβούμαι πως μερικοί κάνουν υπερβολές… γιατί πολλές φορές/ ζητούν έτοιμα θαύματα, κι ίδιοι δεν είναι πρόθυμοι/ να κάμουν τίποτε. Λέμε να βάλει ο Θεός το χέρι του… ενώ εμείς/ βάζουμε το δικό μας χέρι στην τσέπη, δηλαδή αποσυρόμαστε/ από την προσπάθεια και τον αγώνα./ Γι’ αυτό συχνά στις ομιλίες μου λέγω:/ Το ξέρω πως οι Άγιοι κάνουν θαύματα, αλλά εγώ θέλω να μου δείξετε τα δικά σας/ θαύματα. Κάνετε και σεις θαύματα…/ Όλες οι καλές πράξεις μας είναι μικρά ή μεγάλα θαύματα./ Θαύματα και σημεία έχω στη ζωή μου πολλά όπως έχουν όλοι/ οι άνθρωποι κι ας μη το καταλαβαίνουν./ Ισως το πρώτο θαύμα της ζωής μου, να ’ταν που μια θεία μου/ μ’ έσωσε τότε που ο άνδρας της με κρέμασε από το παράθυρο/ γιατί έκλαιγα τη νύχτα και δεν τον άφηνα να κοιμηθεί./ Τότε που με γέννησε η Μάνα μου και πήγε στο Νοσοκομείο στα Χανιά/ και με θήλαζαν οι γειτόνισσες και οι κατσίκες του χωριού./ Κι ύστερα ακολούθησαν και άλλα θαύματα στη ζωή μου./ Και το πλειο μεγάλο θαύμα πως ο Θεός μ’ έκαμε λειτουργό του». Το ποίημα “Θαύματα” του Ειρηναίου Γαλανάκη.

«Ξεκίνησα από τον κάμπο της ζωής κι έρχομαι/ σε Σένα, Κύριε./ Ανέβηκα κι ανεβαίνω πάντα./ Τώρα είμαι φτασμένος σε μια κορφή ψηλά από τη ζωή,/ στην κορφή εκείνη που χωρίζει τα βασίλεια της γης/ από τη δική Σου Βασιλεία./ Δεν ανήκω στα βασίλεια της γης, όμως ψηλά/ από τούτη την κορφή ρίχνω τη ματιά μου προς τα πίσω/ και κοιτάζω τη ζωή και σκέπτομαι/ πως λίγο αν κατηφορίσω προς την άλλη πλευρά της κορυφής/ που ’ρχεται προς Εσένα, θα χαθεί το όραμα του κόσμου/ και θα ’χω μόνο τη δική Σου έγνοια./ Μα δεν θέλω να το κάμω αυτό ακόμη./ Σα να φοβούμαι λιγάκι ακόμη ή σκέπτομαι/ πως δεν πρέπει να γίνει./ Ομως και ’δω Σε περιμένω, Κύριε/ ν’ απαντήσεις/ και σ’ αυτό το δισταγμό μου./ Κάθομαι και περιμένω και προσμένω/ πολλά καινούργια ακόμα από τη ζωή μου/ από την ψυχή μου κι από Σένα, Κύριε». Το ποίημα “Στην κορφή που χωρίζει” του Ειρηναίου Γαλανάκη.

Στάση σε τρία ποιήματα του Μακαριστού Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη, με αφορμή την είσοδο από χθες στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Απ’ την ποιητική συλλογή “Απλές ωδές” που κυκλοφορήθηκε το 2014 απ’ τις εκδόσεις “Ερεισμα” (εισαγωγή – επιμέλεια: Σταμάτης Απ. Αποστολάκης) το πρώτο και από το βιβλίο “Μυστική Προσευχή” (εισαγωγή – επιμέλεια: Κωνσταντίνος Φουρναράκης, το δεύτερο και το τρίτο. “Ηρθανε πάλι τα σπερνά”… Τίτλος ενός άλλου ποιήματος του και ο τίτλος της Στάσης.

Η αλληλογραφία μας





• Κωνσταντίνο Φουρναράκη, δρα Φιλολογίας, τ. προϊστάμενο Γ.Α.Κ. – Ιστορικό Αρχείο Κρήτης: Ευλογία Κυρίου και έλεος η “Μυστική Προσευχή” του Παππού, του μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου κυρού Ειρηναίου Γαλανάκη που εκδόθηκε με δική σας εισαγωγή και επιμέλεια, με χορηγό την Α.Ν.Ε.Κ. (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Κρήτης) και περιλαμβάνει πεζά και ποιητικά κείμενα απ’ το πλούσιο εκδοθέν και ανέκδοτο έργο του. Άξιος ο μισθός σας, κι ο δικός σας και του ανιψιού του Παππού Μιχάλη Γαλανάκη, η ηθική ικανοποίηση (τι άλλο!) για την ανάδειξη του Ειρηναίου Γαλανάκη και ως Ποιητή της Προσευχής, ως Λογοτέχνη που επαναφέρει τον ελληνικό λόγο στο χαμένο κέντρο του, τη μυστική παράδοση της ορθοδοξίας, κατά Ζήσιμο Λορεντζάτο. Οντως «Ο Ειρηναίος δεν ήταν άνθρωπος μόνο της θεωρίας, αλλά και της ορθοπραξίας» και «η αδιάλειπτη προσευχή επιβεβαιώνεται ως πράξη και βίωμα στη ζωή του», όπως επισημαίνετε. Πάντα άξιος σε ό,τι κάνετε!

Χανιώτικα νέα (28.02.2017)

ΠΟΙΗΣΗ

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Ο δικός μου χαρταετός
έσπασε τον λεπτό σπάγκο,
που τον είχα δέσει
κι έμεινε ελεύθερος.
Έτσι έπαψε πια να μου ανήκει.

Τώρα
τον αγαπώ περισσότερο

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
"Όταν γίνεις ποίημα", εκδ.. Πολιτιστική Εταιρεία  Κρήτης Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2013

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Μπήκαν στην πόλη.
Η αγορά γέμισε μάσκες.
Ο ήλιος μαζεύτηκε πάνω
στην ξεμοναχιασμένη παπαρούνα.
Οι πολλοί κρύφτηκαν στα σπίτια τους
και στόμωσαν με τα μάτια τους τις κλειδαρότρυπες.
Ο φόβος κραυγάζει στους σάπιους μελντεσέδες·
δένεται φιόγκος στα μαλλιά των κοριτσιών.
Ουά ο καταλύων τον ναόν!

Η μέρα σπαρταρά πνιγμένη απ’ τα «γιούχα».

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης ( ΚΑΖΟΒΑΡ, Γ'΄Εκδοση , Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2013)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Β1 ΤΑΞΗ 5ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ




Καλοί μου φίλoι, καλές Απόκριες και Καλή Σαρακοστή!
Τίποτα, μα τίποτα, δεν έχω να προσθέσω ούτε να αφαιρέσω απ’ το όμορφο κείμενο που έγραψε η και καλή συνεργάτις μου απ’ τα παλιά δασκάλα της Β1 τάξης του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων Τόνια Σκουλά σαν “συνοδευτικό” των επίσης όμορφων εργασιών τους για τις Απόκριες και την Καθαρά Δευτέρα που φιλοξενούνται στον σημερινό Αποκριάτικο Παιδότοπο.
Εκτός, βέβαια, απ’ τις ευχαριστίες μου για την ανταπόκριση, τα συγχαρητήριά μου και τις ευχές μου. Πάντα να ’ναι πολύχρωμα τα όνειρά σας, καλά μου Δευτεράκια!
Σας χαιρετώ
με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος



Απόκριες… Καρναβάλι… γλέντι, γιορτή, ανεμελιά, ξεφάντωμα… η καλύτερη περίοδος για τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά! Ετσι κι εμείς στην τάξη το διασκεδάσαμε! Μιλήσαμε, παίξαμε, γνωρίσαμε έθιμα του τόπου μας σχετικά με τις Απόκριες και την Καθαρά Δευτέρα, φτιάξαμε μάσκες και υποσχεθήκαμε να πετάξουμε φέτος μπόλικο πολύχρωμο χαρτοπόλεμο, όπως πολύχρωμα είναι και τα όνειρά μας!
Η δασκάλα της Τάξης
Τόνια Σκουλά


…παλιά την Τσικνοπέμπτη έψηναν κρέας και η γειτονιά μύριζε τσίκνα. Τα παιδιά έχωναν τα χέρια τους στα κάρβουνα και μουτζούρωναν το πρόσωπό τους. Στο χωριό του παππού μου ντυνόντουσαν αρκούδες και φόραγαν αλυσίδες και κουδούνια!
Ιωσήφ Λιονάκης
Οι Απόκριες μου αρέσουν πολύ. Στο καρναβάλι πέρυσι φόρεσα τη στολή μπάτμαν στο σχολείο και νίκησα στο διαγωνισμό χορού. Ανέβηκα και σε ένα άρμα και πέρασα ωραία. Πήγα στο Καστέλι με τον παππού μου και είδα πολλούς μασκαράδες. Εκεί  είχε και ωραία μουσική. Οι μασκαράδες πάνω στα άρματα χόρευαν και πετούσαν πολύχρωμες σερπαντίνες. Τα άρματα είχαν σχέση με το σχολείο. Θα ήθελα να είναι συνέχεια καρναβάλι!
Αντώνης Δαουκάκης






Το καρναβάλι μου αρέσει γιατί χορεύουμε. Στο Καρναβάλι ντυνόμαστε με τις στολές μας. Φέτος θα ντυθώ μοντέρνο τερατάκι. Τις Απόκριες γελάμε και παίζουμε με τις αποκριάτικες στολές. Στο σχολείο κάνουμε διαγωνισμό χορού. Πέρυσι είχα ντυθεί πεταλούδα. Κάθε χρόνο πηγαίνουμε σε ένα μαγαζί και χορεύουμε και περνάμε ωραία με τις χρωματιστές στολές. Τρώμε πολλά πράγματα. Η αγαπημένη μου στολή είναι το μοντέρνο τερατάκι, που έχει πράσινο στη μέση και χρωματιστές κεραίες.
Ανδριάνα Κωστάκη


Το Καρναβάλι είναι η αγαπημένη μου μέρα γιατί γλεντάμε, πίνουμε, κάνουμε παρέλαση, ντυνόμαστε το ένα και το άλλο, τρέχουμε και ψήνουμε και καμιά μπριτζόλα. Πέρυσι στο Καρναβάλι τρόμαξα τον αδερφό μου και μου άρεσε πολύ. Νιώθω φανταστικά στο Καρναβάλι!
Τάσος Αναστασιάδης
Το Καρναβάλι μου αρέσει πολύ. Η αγαπημένη μου στολή είναι η πασχαλίτσα. Την φόρεσα όταν ήμουν πέντε χρονών. Πηγαίνω μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά στο Καρναβάλι και περνάμε ωραία. Πετάμε σερπαντίνες και περνάμε πολύ ωραία. Νιώθω πολύ χαρούμενη! Οι μασκαράδες είναι πάνω στα άρματα και τρέχουν και γελάνε. Πίνουν, τραγουδάνε και χορεύουν και τρώνε μπριτζόλες. Είναι αστείοι!
Κέισι Σούλι


Το ξέρετε ότι στα αρχαία χρόνια ο θεός Διόνυσος τρόμαζε στα αμπέλια τους ανθρώπους, γιατί έβαζε στο πρόσωπό του γινωμένα σταφύλια και τρόμαζαν με το κατακόκκινο χρώμα τους; Από αυτό τον μύθο βγήκαν οι Απόκριες.
Σταύρος Κωνσταντινόπουλος


Μου αρέσει το Καρναβάλι. Πέρυσι τις Απόκριες με τον Νικόλα, τον Δημήτρη, τον Τάσο και τον Ιωσήφ ντυθήκαμε Νταρθ Βέιντερ, εκτός από τον Αλέξανδρο που ντύθηκε Κάι Λορέν. Πιο πολύ μου αρέσουν οι μάσκες, που τις βάζουμε και κοροϊδεύουμε την κυρία χωρίς να μας βλέπει. Μου αρέσει το Καρναβάλι. Χορεύουμε και παίζουμε. Στο Καρναβάλι πηγαίνουμε στις παρελάσεις. Η αγαπημένη μου στολή είναι ο Νταρθ Βέιντερ. Θα ήθελα να μην τέλειωναν ποτέ οι Απόκριες!
Μιχάλης Μαλεκάκης


Το Καρναβάλι μου αρέσει γιατί καμιά φορά τρομάζω την αδερφή μου με τη μάσκα και τη στολή του τέρατος που είχα παλιά. Αλλά τώρα την τρομάζω με τη στολή του Darth Vader. Στο Καρναβάλι νιώθω υπέροχα, γιατί δεν έχουμε σχολείο. Τρώω πάρα πολλά γλυκά και η μαμά μου μου λέει: «Φάε και το φαϊ σου!» κι εγώ της λέω όχι! Μια μέρα παλιά είχα πάει σε ένα καρναβάλι στο Ηράκλειο. Εύχομαι να πηγαίνω συνέχεια στο Καρναβάλι.
Νικὀλας Κατσομπενάκης

Κάθε χρόνο έρχεται το Καρναβάλι. Έχω πάει στο Καρναβάλι στο σχολείο μας που είχε διαγωνισμό και είχα ντυθεί πριγκίπισσα με τέλειο στέμμα! Και αυτή τη χρονιά θα ντυθώ μάγισσα και η Ζωή θα ντυθεί και αυτή μάγισσα. Έχω δει πολλούς μασκαράδες και ήταν αστείοι. Πηγαίνω στο Καρναβάλι και βλέπω τους φίλους μου. Γελάω συνέχεια γιατί όλοι φοράνε περίεργες στολές. Η αγαπημένη μου στολή είναι η πασχαλίτσα που ντύθηκα όταν ήμουν έξι χρονών. Έχω ντυθεί πολλές αποκριάτικες στολές. Στο σχολείο τις Απόκριες είχαμε διαγωνισμό φορεσιάς και εκείνη τη μέρα έγινε κυνήγι θησαυρού. Τον επόμενο χρόνο θα ντυθώ πεταλούδα.  Η Τσικνοπέμπτη μου αρέσει γιατί ψήνουμε μπριτζόλες και γελάμε. Μου αρέσουν οι Απόκριες.
Μαρίνα Βασιλείου

Χανιώτικα νέα (25.02.2017)
         

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Τις Μεγάλες Αποκρές…

Aποκριάτικο ξεφάντωμα στη Σούδα την περασμένη Κυριακή. Καλά κρατεί στον Νομό μας το Σουδιανό Καρναβάλι, όπως και το Κισαμίτικο και το Καλυβιανό και αυτό της Παλαιόχωρας, άλλωστε, που έχουν την “τιμητική” τους μεθαύριο, τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Σε αντίθεση, με το πάλαι ποτέ “κραταιό” Βατολακκιανό που εδώ και μερικά χρόνια σταμάτησε να δίνει σημεία ζωής. Κι αν είχε γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία…

«Τσι Μεγάλες Αποκρές/ κουζουλαίνονται κι οι γρες», μας λέει το γνωστό δίστιχο στην… κόσμια εκδοχή του. Εκχρινιασθέντες ειδωλολάτρες οι Ελληνες (όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι άλλωστε) έχει αποφανθεί ο Pernot. Είδαν κι απόειδαν οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι ήταν των αδυνάτων αδύνατο να ξεκόψουν τους χριστιανούς απ’ τα έθιμα που είχαν κληρονομήσει κι άφησαν κατά κάποιο τρόπο για τρεις εβδομάδες, προς το τέλος του χειμώνα αρχές της Ανοιξης, το πεδίο ελεύθερο. Εκ των ων ουκ άνευ ότι τα έθιμα αυτά έχουν υποχωρήσει και οι Απόκριες αστικού τύπου έχουν κυριαρχήσει. Ο “κουζουλαμός”, πάντως, καλά κρατεί. Περίοδος ευωχίας, γλεντιού, χαράς και διασκεδάσεων και σε πολλές περιπτώσεις ελευθεριότητας η περίοδος της Αποκριάς, ακόμα και τη σήμερον ημέρα, στην Ελλάδα της κρίσης. Σιγά που θα ξεχάσει ο Έλληνας την παλιά του τέχνη να… κλέβει μέρες του χάρου. Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος!


«Με τη θεια μου τη Θοδώρα/ εκατέβαινα στη Χώρα./ Ηλεγέ μου κι ήλεγά τση/ ήκανέ μου κι ήκανά τση/ και στου Μπαμπαλή το δέτη/ παίζω τζη αμπωχτέ και πέφτει./ “Εδε τόπος και λιβάδι,/ άχις, θεια μου, να ‘σουν άλλη”./ “Κάμε, γιε μου, τη δουλειά σου,/ και ταχιά ’μαι πάλι θεια σου”./ Να κι ο μπάρμπας μου πιο πέρα/ με μια δίστομη μαχαίρα:/ “Είντα κάνεις, μπρε, τση θειας σου/ κι είν’ τα πόδια τζη στ’ αυθιά σου;” “Αφαλόπονος την πιάνει και ζουλίζω τη να γειάνει”. “Ζούλιζέ τηνε, παιδί μου, απού να ’χεις την ευκή μου”». Ενα από τα λεγόμενα “άσεμνα” τραγούδια που το θυμάμαι απ’ τα μικράτα μου και που είχε και έχει σίγουρα τη θέση του στην περίοδο της Αποκριάς (το έχει συμπεριλάβει και στο “κλασικό” πια βιβλίο του “Ριζίτικα: τα δημοτικά τραγούδια της Κρήτης” ο γνωστός τοις πάσι δάσκαλος – λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης στην ενότητα “σατιρικά – ευτράπελα”) και αυτό της “Θειας μου της Θοδώρας”. Εν είδει επιλόγου…
Καλά να περάσετε και καλή Σαρακοστή!


Κουβέντα με μια ανθισμένη αμυγδαλιά




«Καλημέρα», μου φάνηκε ότι είπε η αμυγδαλιά με το που τη συνάντησα ντυμένη νύφη, σε μια στροφή του δρόμου, στα Λιβάδια, πηγαίνοντας για τα Χανιά. «Καλημέρα» της απάντησα δίχως να το σκεφτώ και την προσπέρασα αφού “εντύπωσα” την εικόνα της στο πιο φωτεινό διαμέρισμα του μυαλού μου, για να την έχω συντροφιά όλη μέρα. «Ρώτησαν την αμυγδαλιά, αν υπάρχει θεός και η αμυγδαλιά άνθισε», γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης. Κάποιος θα την είχε ρωτήσει…

«Καθ’ ην στιγμή εμείς συζητάμε ακόμα/ η αμυγδαλιά άναψε ήδη ντόπρα τα κεράκια της/ κι ανήρτησε σε κοινή θέα τις προθέσεις της./ Ω ναι, τουλάχιστο οι ποιητές/ ας μην τη λέμε “τρελλή”/ που πήρε την απόφαση/ που επωμίσθηκε τις ευθύνες της/ που διεκινδύνευσε τη νοημοσύνη της/ στα όμματα των δειλών/ που διεκινδύνευσε τη νοημοσύνη της/ στα όμματα των ανίδεων/ στα όμματα των θερμοκηπίων». Το ποίημα “Η αμυγδαλιά” του Κώστα Μόντη.

“Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος”, ο τίτλος ενός απ’ τα βιβλία του Μενέλαου Λουντέμη”. “Κουβέντα με μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά”, ο τίτλος του βιβλίου που θα ήθελα να έγραφα, αν είχα φυλάξει τις εκθέσεις που έβαζα στους μαθητές μου τα πρώτα χρόνια της δασκαλοσύνης μου, στις Στροβλές, στα Πλακάλωνα, στο Βαμβακόπoυλο και στο Δαράτσο…



Η αλληλογραφία μας

Κώστα Καλαπανίδα, δάσκαλο – ποιητή. Αθήνα: Συμφωνώ μαζί σου: «Το “εν αρχή ειν’ η ποίηση”/ μπορεί και να μην είναι μια απλή,/ αφελής παράφραση,/ γιατί η ποίηση θεραπεύει/ πρωταρχικές ανάγκες/ της ανατέλλουσας ψυχής». Οντως «Μέσον της ο μουσικός/ ωραίος λόγος/ και πεδίο της ο αβυθομέτρητος/ μέσα κόσμος,/ όπου ευδοκιμούν/ ευτυχίες και δυστυχίες./ Αυτές κατανοεί/ και εξευμενίζει η ποίηση,/ εξαλλάσσοντας/ τις Ερινύες σε Ευμενίδες./ Δικαιοσύνη”. Τα λες όλα, και τα λες τόσο όμορφα, στο οπισθόφυλλο της τελευταίας (22ης!) ποιητικής σου συλλογής με τίτλο “Μέτρον εαυτού” (εκδ. ΠΑΣΣΑΡΗ) που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις φίλε! Θα τα ξαναπούμε

Χανιώτικα νέα (24.02.2017).


         

ΕΥΔΟΚΙΑ

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΓΙΑΣΕΜΙΑ"

Αγαπητή Ευδοκία

 σπεύδω ταχέως να ενημερώσω ότι έλαβα τα ακριβά και πολύχρωμα δώρα σου, τα χειροποίητα και καρδιοποίητα που ενώνουν γη και ουρανό,γιασεμιά και άστρα, τα ξαδέρφια τους.

   Να μείνουμε πάντα παιδιά, λέει ένα πολύ γνωστό τραγούδι, κι εσύ μαγικώ τω τρόπω, παραμυθητικώ το τρόπω μας έκανες  πάλι παιδιά. Είχα να ακούσω παραμύθι  από τη γιαγιά μου, δυστυχώς δεν είχα διαβάσει ποτέ. Ντρέπομαι που το λέω.

 Η γιασεμιά σου λοιπόν είναι παντός καιρού,  ανθίζει όλο το χρόνο κάθε φορά που την ανοίγει ο αναγνώστης της. Και τί ωραίος τίτλος, κλείνει ολόκληρο το βιβλίο. Η ποίηση είναι ανάπτυγμα ενός επιφωνήματος(κατά τον Βαλερύ) κι εσύ αναπτύσσεις τον εξαίσιο Σεφερικό στίχο'Είτε βραδιάζει είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί' σε παρατεταμένο επιφώνημα, δίνεις την άλλη πλευρά του στίχου, τη μυθική, τη μυθοποιητική. Και τί έξοχα μηνύματα περνάς, λ.χ. για τα καλλιστεία.

 Σε ευχαριστώ και για τις έξοχες αφιερώσεις. Και τί θαυμάσιο πάντρεμα λόγου, φαντασίας και εικονογράφησης. Τα γιασεμιά σας μιλούν, τα αστεράκια σας ζωγραφίζουν και χαμογελούν. Εύγε σας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ

ΥΓ. Άρχισα να διαβάζω και την Ελπίδα.... εξαίρετη, με το σπαθί της (το ελπίδα γίνεται και λεπίδα, αν χρειαστεί) έχει φτάσει στην 8η έκδοση και εύχομαι από καρδιάς  να φτάσει και στην 20ή !! Συγχαρτήρια για όλη τη δουλειά σου, στα σχολεία, στα θεατρικά δρώμενα, δεν έχω λόγια      Σας ευχαριστώ που σας γνωρίζω

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Ανάπτυξη χωρίς κίνητρα δεν υπάρχει!

                                                           

Γράφει ο Σταύρος Νικηφοράκης
Είναι αδύνατο να στηριχθεί μια οικονομία με προβληματική ανάπτυξη και τις γνωστές παθογένειες των παρελθόντων χρόνων, χωρίς προηγουμένως να δοθούν κίνητρα και να θεσμοθετηθούν μεταρρυθμιστικοί κανόνες.
Σε σύγκριση με τους οικονομικούς δείκτες που ίσχυαν στο ξεκίνημα του 2017 οι σημερινοί δείκτες είναι απογοητευτικοί. Η ανεργία παραμένει στα υψηλότερα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικότερα σε νέους με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Ένας στους δύο Έλληνες δεν μπορεί να βρει δουλειά με αποτέλεσμα 400.000 περίπου νέοι επιστήμονες προσφέρουν υπηρεσίες σε χώρες της Ευρώπης χωρίς οι χώρες αυτές να έχουν επιβαρυνθεί ούτε με ένα ευρώ στις διάφορες βαθμίδες επιμόρφωσή τους.
Καμία ανάπτυξη δεν θα υπάρξει εάν η Δημόσια Διοίκηση εξακολουθεί να μην είναι παραγωγική, εάν δεν χτυπηθούν καίρια η γραφειοκρατία, το βόλεμα και η κομματοκρατία. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις από το 1982 και μετά, είχαν μια δημαγωγική διαχείριση, επιτρέποντας την αύξηση των δημοσίων δαπανών με ρυθμούς ταχύτερους από τους δείκτες της ανάπτυξης.
Η σταδιακή μείωση της ανεργίας και η δημιουργία θέσεων εργασίας προϋποθέτουν την ύπαρξη νέων επενδύσεων. Με τον δημόσιο τομέα να μην βρίσκεται σε καλή κατάσταση, ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που θα μπορούσε να σηκώσει ένα τέτοιο βάρος. Η καθυστέρηση όμως της χαλάρωσης των capital controls καθώς και το μη κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης δεν βοηθούν στην εμπέδωση εμπιστοσύνης και γενικότερα την χώρα να βρει τον δρόμο της αλλαγής.
Στην πάταξη της φοροδιαφυγής οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν έχουν ανασυσταθεί. Ανακοινώνονται νέοι φορολογικοί μηχανισμοί χωρίς να έχουν σε βάθος μελετηθεί και κατά πάγια τακτική εκτοξεύονται απειλές, και το μόνο που βραχυπρόθεσμα πετυχαίνουν είναι να δημιουργείται μια εικόνα αβέβαιης αποτελεσματικότητας και προσωρινά να ανησυχούν τους φοροφυγάδες.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις εκτός των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ υψηλούς φορολογικούς και ασφαλιστικούς συντελεστές. Αυτό σε αντίθεση με τους πολύ χαμηλούς συντελεστές που ισχύουν σε Βαλκανικές και γείτονες χώρες. Στην χώρα μας επιβάλλεται συντελεστής φορολογίας 29% όταν αντίστοιχα η Αλβανία έχει 15%, ΠΓΔΜ 10%, Βουλγαρία 10% και Κύπρος 12.5%. Πρόσθετα οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στην Ελλάδα ανέρχονται σε ποσοστό 25% σε σύγκριση με Αλβανία 15%, ΠΓΔΜ 0%, Βουλγαρία 18.5 % και Κύπρο μόνο 7,8%. (Στοιχεία ΕΒΕΑ)
Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα Γερμανοί επιχειρηματίες, σε εβδομαδιαία βάση, συστήνουν από μία νέα εταιρεία σε Ρουμανία και Σερβία όπου οι συντελεστές φορολογίας των χωρών αυτών ευνοούν το επενδυτικό κλίμα. Συγκεκριμένα στη μεν Ρουμανία ο φορολογικός συντελεστής για τις επιχειρήσεις είναι 16% , 3% για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και 1% για τα δύο πρώτα χρόνια λειτουργίας μια νέας εταιρείας ο δε ΦΠΑ κυμαίνεται σε ποσοστό 9-20% και αντίστοιχα η Σερβία έχει φορολογία 15% και ο ΦΠΑ τους κυμαίνεται σε ποσοστό από 0-20%.
Ποιο είναι, λοιπόν, το κίνητρο για νέες και σοβαρές επενδύσεις; Tί παράδειγμα δίνουμε σε ξένους και εγχώριους επενδυτές όταν Ελληνικές εταιρείες κατά χιλιάδες αποχωρούν από την χώρα μας και εγκαθίστανται σε γειτονικές χώρες, όπως Βουλγαρία, Σερβία και Κύπρο. Τι πρέπει να αλλάξει τελικά στην χώρα μας που αντιμετωπίζει και ένα ανεξέλεγκτο εσωτερικό και εξωτερικό χρέος;
Η συνεχής επιβολή νέων φόρων και η αλλαγή στη δομή του μέχρι σήμερα ισχύοντος ασφαλιστικού συστήματος, κατά τη γνώμη μου, οδηγεί σε λάθος αποτελέσματα. Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια είτε οι φόροι να μην πληρώνονται είτε οι εταιρείες να καταφεύγουν σε μη σύννομες διαδικασίες καταστρατηγώντας τους υπάρχοντες φορολογικούς και ασφαλιστικούς νόμους.
Επιβάλλεται σταδιακά να αλλάξει το φορολογικό κατεστημένο της χώρας, με μείωση των φορολογικών συντελεστών. Μείωση της παραοικονομίας που εκτιμάται στο 25% του ΑΕΠ της χώρας, μείωση κόστους υπηρεσιών, ουσιαστικός έλεγχος των Δημοσίων δαπανών ως και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσα σε ένα σύγχρονο αναπτυξιακό μοντέλο.
Η χρήση ηλεκτρονικών μέσων πληρωμής θα βοηθήσει ουσιαστικά στον περιορισμό της φοροδιαφυγής αν και δυστυχώς η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται στην τελευταία θέση κατάταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η επιχειρηματικότητα με στόχο την ανάπτυξη προϋποθέτει φορολογικά κίνητρα σε νέες εγχώριες και ξένες εταιρείες, περιορισμό της γραφειοκρατίας, σταθερό φορολογικό σύστημα, νέους σύγχρονους αναπτυξιακούς νόμους και θεσμοθέτηση μέτρων για επιστροφή των ελληνικών εταιρειών από τις γειτονικές χώρες.
Τέλος οι τράπεζες χρειάζεται να χρηματοδοτήσουν υγιείς επιχειρήσεις, να σταθούν δίπλα σε νέους επιχειρηματίες, να δοθούν κίνητρα σε νέες επενδύσεις και να βοηθήσουν σημαντικά στην πολυαναμενόμενη έξοδο της Ελλάδας στις αγορές και την επανάκαμψη της χώρας στην ανάπτυξη.
* Ο Σταύρος Γ. Νικηφοράκης είναι Ορκωτός Ελεγκτής, Πρόεδρος Δ.Σ. της UHY ΑΞΩΝ Ορκωτοί Ελεγκτές ΑΕ

Χανιώτικα νέα (23.02.2017)

ΕΥΘΥΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Θε μου και δωσ'μου φώτιση, καρδιά σαν το καζάνι.

Να κάτσω να συλλογιαστώ το Δάσκαλο το Γιάννη.

Ο αγώνας για το “Δασκαλογιάννης”

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Kαι στο παρελθόν η στήλη είχε καταπιαστεί με την περίπτωση του “Δασκαλογιάννης”, το ξεπούλημά του στη Fraport, τη δική μας στάση, την αντίθεση φορέων και πολιτών στην εκποίηση του αεροδρομίου Χανίων, αλλά και τις προσπάθειές τους με τα μέσα που διαθέτουν…
Προχθές στο Κ.Α.Μ. τρεις Ελληνες ευρωβουλευτές παραβρέθηκαν στην εκδήλωση της “Πρωτοβουλίας Πολιτών” ενάντια στην εκποίηση του “Δασκαλογιάννης”, όπου και δήλωσαν την υποστήριξή τους. Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα που είπαν, υπήρχαν και τα παρακάτω δυο τρία σημεία:
Ηταν η αναφορά του κ. Ν. Μαριά ότι τα αεροδρόμια αυτά έχουν βασικό ρόλο στην άμυνα της χώρας. «Ακόμα και στις ΗΠΑ τη μητρόπολη του καπιταλισμού όταν γίνονται ιδιωτικοποιήσεις υπάρχει ρήτρα εθνικής ασφάλειας που στη δική μας περίπτωση δεν υπάρχει» είπε χαρακτηριστικά.
Από την πλευρά της η κα Σ. Σακοράφα μίλησε για ένα δίκαιο αγώνα (σ.σ. όσων αντιτίθενται στο ξεπούλημα του αεροδρομίου, κυρίως της “Πρωτοβουλίας Πολιτών”) ενώ αναφορικά με την περίπτωση της σύμβασης παραχώρησης με τη Fraport τόνισε πως «αντικατοπτρίζει σε όλες τις παραγράφους της τη σχέση υποτέλειας της χώρας ανεξάρτητα του τι θέλουν να περάσουν οι Ελληνες πολιτικοί, οι δανειστές και τα μεγάλα ΜΜΕ».
Τέλος ο κ. Ν. Χουντής στάθηκε στην κοινή παρουσία των τριών ευρωβουλευτών στην πόλη μας, υπογραμμίζοντας πως  «ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους και η δράση τους αποσιωπάται από τα ΜΜΕ, ιδιωτικά και κρατικά».
Πολλά είναι εκείνα που κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει επί των συγκεκριμένων θέσεων.
Θα σταθώ μοναχά σε ένα συμπέρασμα που βγαίνει από τις συγκεκριμένες απόψεις… Ελλήνων ευρωβουλευτών, δηλ. ατόμων που βρίσκονται μες στο Ευρωκοινοβούλιο, στην καρδιά ενός από τα κέντρα αποφάσεων, που βλέπουν και γνωρίζουν από κοντά πρόσωπα και καταστάσεις, και γι’ αυτό θεωρώ ότι οι απόψεις τους είναι βαρύνουσες.
Ως ένα συμπέρασμα λοιπόν των λεχθέντων των τριών Ευρωβουλευτών είναι και ότι το δίκαιο ενός αγώνα δεν προϋποθέτει ότι αυτός θα είναι νικηφόρος, ειδικά όταν ο αντίπαλος που βρίσκεται σε θέση ισχύος, αντιμετωπίζει τον αδύναμο ως έναν υποτελή που τον θεωρεί υποδεέστερο και δεν τον υπολογίζει. Ωστόσο ο αγώνας που δίνεται είναι πάντοτε κερδισμένος. Κυρίως η κοινή δράση ενεργών πολιτών όπως στην περίπτωσή μας με επικεφαλής ανθρώπους που νοιάζονται αλλά και γνωρίζουν καλά τι… “παίζεται”, σίγουρα αποτελεί εχέγγυο για τον συγκεκριμένο αγώνα που αξίζει να δοθεί από όλους μας! Και βέβαια ακόμη περιμένουμε να δούμε τη στάση των τοπικών μας βουλευτών και όχι μόνο!

Χανιώτικα νέα (22.02.2017

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός

«Κυριακή, 26.4.1942. Σήμερα το “Βήμα” αναδημοσιεύει ένα άρθρο από τα “Γερμανικά Νέα”. Ενα άρθρο κάποιου Γερμανού που δεν τολμάει να βάλη τ’ όνομά του μα υπογράφεται***. Έχει τον τίτλο: “Θα ζήση η Ελλάς;” Αφού μας βρίζει αργόσχολους, λωποδύτες, τεμπέληδες κ.λπ., καταλήγει λέγοντας ότι δεν θα ζήση η Ελλάδα, αν δεν φροντίσωμε να δουλέψωμε
-δουλεύουν οι πεινασμένοι;- γιατί ο Άξων -που μας τρέφει τώρα- θα πάψη να ενδιαφέρεται για ένα λαό εκατομμυρίων “αργόσχολων” κ.λπ. κ.λπ. Δεν ήταν βέβαια, ανάγκη να μας πούνε αν θα ζήση η Ελλάς. Εχει περάσει τόσες μπόρες μα δε χάθηκε. Θα την περάσωμε κι αυτή και θα δώσουμε την απάντηση. Μα είναι εύκολο να βρίζη και να μπατζίζη ο αφέντης τον αλυσσοδεμένο σκλάβο, ο οπλισμένος τον άοπλο». Από το “Ημερολόγιο κατοχής” της Ειρήνη Ζαχαρία (εκδ. “Εύμαρος”).

«Τα παραπάνω περί “αργόσχολων”, θα μπορούσε να τα είχε γράψει σήμερα η “Μπιλντ” ή και άλλη ανθελληνική φυλλάδα. Η αλήθεια τότε ήταν ότι ο πενόμενος λαός ήταν εκείνος που τάιζε τους κατακτητές. Και σήμερα, όπως τότε, οι επικυρίαρχοι, με άλλου τύπου κατοχή, επιδίδονται στη λεηλασία της Χώρας (αεροδρόμια, τηλεφωνία…)». Τα που γράφει, σχολιάζοντας τα γραφόμενα στο περί ου ο λόγος Ημερολόγιο, ο Γιάννης Ζερβός στη στήλη του “Τα του Καίσαρος” στην εφ. “Χριστιανική” (Πέμπτη 12 Ιαν. 2017), για να παραθέσει στη συνέχεια στοιχεία απ’ τις υπεύθυνες στατιστικές του ΟΟΣΑ με βάση τις οποίες οι Ελληνες έχουν εργασθεί κατά μέσον όρο ο καθένας 2.042 ώρες το 2014 (4οι), έναντι 1.371 των Γερμανών (39οι και τελευταίο στη μέτρηση).

Οχι! Δεν (μας) φταίνε για το σημερινό χάλι, για την κατάντια μας, αποκλειστικά και μόνο οι όποιοι “κακοί” ξένοι (στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν μόνο συμφέροντα, μην το ξεχνούμε) δεν το συζητώ. Μεγάλες πρωτίστως, και μάλιστα διαχρονικές, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, οι ευθύνες των δικών μας (εκείνων που άσκησαν και ασκούν κάθε μορφή εξουσίας, αναλογικά) αλλά και του «πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου», κατά τον Εθνικό μας Ποιητή, λαό. Αλλο, όμως το ένα κι άλλο το άλλο. Και, βέβαια, άλλο τα στατιστικά στοιχεία, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση κι άλλο τα ψευδή στερεότυπα που έχουν τα μέσα οι “ισχυροί” να επιβάλλουν στην κοινή γνώμη των επαρχιών τους. Για να μην το πάω παραπέρα, θίγοντας τα που συμβαίνουν εν Ελλάδι τη σήμερον ημέρα και να μεταφερθώ στο 200 μ.Χ., για να πάρω αμπάριζα.

«Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός./ Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία./ Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια./ Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία./ Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός». Από το ποίημα “Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 μ.Χ.” του Κ.Π. Καβάφη.


Η αλληλογραφία μας




Κώστα Ν. Σταυρακάκη, συγγραφέα, Ανώγεια Ρεθύμνης: Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα βιβλία του επονομαζόμενου και “Αεροπόρου” πατέρα σας, Νικολάου Γ. Σταυρακάκη, “Απομνημονεύματα” (εκδόσεις “Τροπή”, 2014), “Η πληροφόρηση στην Κατοχή – Χειρόγραφα Δελτία Ειδήσεων, εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” (Αθήνα, 2008) και “Ανταρτική Ομάς Ανωγείων: Συνοπτική έκθεσις πεπραγμένων της Ανεξαρτήτου Ανταρτικής Ομάδος Ανωγείων και Διαμερίσματος Α. Μυλοποτάμου, περιόδου 1941-1945” (Αθήνα 2005), που εσείς επιμεληθήκατε και είχατε την καλοσύνη να μου δώσετε πριν από τέσσερις περίπου μήνες, στην εκδήλωση που έγινε στα Ανώγεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο από το ομώνυμο Ιδρυμα και τον τοπικό Δήμο. “Ουκ αισχυνέμεν γένος προγόνων”. Κατοχή έχει κάνει στο μυαλό μου ο συγκεκριμένος ομηρικός στίχος, ενώ σας γράφω για να σας πω, με καθυστέρηση είναι αλήθεια, ένα από καρδιάς ευχαριστώ για τα “ακριβά” σας δώρα. Αφορά και σας και, βέβαια, τον πατέρα σας ο συγκεκριμένος στίχος: Πανάξιος γιος παναξίου πατρός! Οντως «εις την φλόγαν του εθερμάνατε την καρδίαν σας/ και με την δύναμίν του ήνδρώσατε την αρετήν σας» για να χρησιμοποιήσω σε δεύτερο πρόσωπο τα που γράφετε εν είδει προμετωπίδας σ’ ένα από τα βιβλία…

          

ΧΡΥΣΑ

Αποχαιρέτα την τη σύνταξη που χάνει

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Σαν έξαφνα, το μεσημέρι ακουστούν
των δακρυγόνων οι ριπές
τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, αξίζει να θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε, που αξιώθηκες μια τέτοια ειρωνεία
πλησίασε σταθερά προς το λιόγερμα του βίου σου
κι άκουσε με οργή, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του κυβερνητικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την σύνταξι που χάνεις

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παραφρασμένος Κ.Π. Καβάφης,

ΕΝ ΝΙΠΠΩ

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ ΤΟΥ ΚΟΤΣΙΦΟΓΙΑΝΝΗ
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΝΙΠΠΟΣ!
ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ , ΦΙΛΕ!!!

Στον ουρανό χορεύουνε στον Άδη κάνουν γάμο
και βγήκαν και καλούσανε όλους τους πικραμένους
Χριστέ να με καλούσανε και με το πικραμένο
να φτιάξω πράσινα κεριά και αλεξιμνιές λαμπάδες
να τσ’ αναβά να γύριζα τον Άδη γύρου γύρου
να δω τσι νιούς πως κοίτουνται τσι γέρους πως κοιμούνται
ν' αντάμωνα τσοι φίλους μου σαν τον Κοτσιφιγιάννη...

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε' ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Για την επίσκεψη των παιδιών της Ε’ τάξης του Δημ. Σχ. Αγίας Μαρίνας στο Ναυτικό Μουσείο Χανίων, όπου παρακολούθησαν το πρόγραμμα “Ταξίδι στα Βυζαντινά Χρόνια”, ο λόγος στον σημερινό Παιδότοπο. Και από την υπεύθυνη μουσειοπαιδαγωγό Τζίνα Βασιλάκη και από τα ίδια τα παιδιά. «Ηταν μια εμπειρία όμορφη και μοναδική που θα προτείναμε σε όλους τους μαθητές των Χανίων να τη ζήσουν», υπογραμμίζουν στο τέλος του κειμένου τους τα παιδιά του ενός τμήματος. «Δεν καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα», επισημαίνουν κάποια απ’ τα παιδιά του άλλου τμήματος. «Τα παιδιά ήρθαν άριστα προετοιμασμένα, και γι’ αυτό το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό», η διαπίστωση της Μουσειοπαιδαγωγού στο δικό της κείμενο. Τι καλά να ’μουν μαθητής της Ε’ Δημοτικού, να ’χα δασκάλους τους δασκάλους των Πεμπτακιών του Δημ. Σχ. Αγίας Μαρίνας και να παρακολουθούσα το συγκεκριμένο πρόγραμμα απ’ τη συγκεκριμένη Μουσειοπαιδαγωγό!
Σας χαιρετώ
με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Στις 21 Δεκεμβρίου η τάξη μας, το Ε2 με το Ε1, επισκεφθήκαμε το Ναυτικό Μουσείο Χανίων το οποίο βρίσκεται στο Παλιό Λιμάνι απέναντι από τον Φάρο. Απ’ έξω είχε μια τεράστια άγκυρα, ένα ηλιακό ρολόι, μια νάρκη, μια προπέλα και δύο τορπίλες.
Όταν μπήκαμε μας υποδέχτηκε μια ευγενική και φιλόξενη ξεναγός. Αφού η κυρία μας, μας έβαλε καρτελάκια που έγραφαν τα ονόματά μας πήραμε μαξιλάρια και καθίσαμε αριστερά δίπλα από την πόρτα, μπροστά από ένα μεγάλο άγαλμα το οποίο το είχαν βρει στο βάθος της θάλασσας. Το χέρι του ήταν προς τα πίσω τεντωμένο και η ξεναγός μας είπε ότι δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα αν ήταν ο Ποσειδώνας ή ο Δίας.
Η ξενάγηση συνεχίστηκε σε άλλα δωμάτια. Στο πρώτο δωμάτιο καθίσαμε μπροστά από έναν Δρόμωνα, ένα βυζαντινό πλοίο και παίξαμε διάφορα παιχνίδια όπως “βρες τι είναι”. Μας έφερε μια σακούλα γεμάτη με διάφορα βυζαντινά αντικείμενα τα οποία έπρεπε να αναγνωρίσουμε μόνο με την αφή, με την όσφρηση και με κλειστά μάτια. Το επόμενο παιχνίδι είχε να κάνει με τα μέρη του Δρόμωνα, με σκοπό να μάθουμε παίζοντας.
Το επόμενο δωμάτιο ήταν η αίθουσα με τα όστρακα, κάτι πραγματικά μαγευτικό. Ορισμένα αντικείμενα ξεχώριζαν σε αυτόν τον χώρο, όπως ο βαλσαμωμένος καρχαρίας, το σκάφανδρο ενός δύτη, ένα προϊστορικό καβούρι και ένα ράφι με σπόγγους. Θα θέλαμε να υπήρχε ένα αντίγραφο του σκάφανδρου έτσι ώστε να μπορούσαμε να το δοκιμάσουμε.
Τις εντυπώσεις έκλεψε η γέφυρα ενός αντιτορπιλικού πλοίου. Ακούγοντας τον μηχανικό του πλοίου από έναν ασύρματο, θα προτιμούσαμε να υπήρχαν και άλλα διαδραστικά μέσα όπως να υπήρχε μια μικρή οθόνη στα φιλιστρίνια που να έδειχνε τη θάλασσα και να μπορούσαμε με κουμπιά να επιλέξουμε τι καιρό θέλαμε να κάνει.
Μια τελευταία πινελιά σ’ αυτόν τον πίνακα ήταν τα γραμματόσημα που μας έδωσαν στο τέλος.
Ηταν μια εμπειρία όμορφη και μοναδική που θα προτείναμε σε όλους τους μαθητές των Χανίων να τη ζήσουν.
Με εκτίμηση οι μαθητές του Ε2 του Δημοτικού Σχολείου Αγίας Μαρίνας




Στην επίσκεψή μας στο “Ναυτικό Μουσείο Χανίων” μας άρεσε πολύ η αίθουσα με τα κοχύλια και είδη οστρακοειδών ευρημάτων και μία αίθουσα που έμπαινες μέσα και έμοιαζε με υποβρύχιο. Επίσης, μας εντυπωσίασε η αίθουσα με τα καράβια μινιατούρες. Σχεδόν σε κάθε αίθουσα υπήρχαν πολλά διαφορετικά αγάλματα. […] Στην επίσκεψή μας στο “Ναυτικό Μουσείο Χανίων” είδαμε πολλά ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά πράγματα όπως: το δαιμονισμένο σαλάχι, το παπαγαλόψαρο, το ψάρι φούσκα, ένα δόντι μέσα σε μια πέτρα, τα κοχύλια και το άγαλμα του θεού Ποσειδώνα !
Ελενα Μέλλιου, Ολγα Μαστοράκη,
Μαριάμ Λυτινάκη
Στόχος μας είναι η κάθε επίσκεψη στο Μουσείο μας, να αποτελεί ένα μαγικό ταξίδι σε ξεχωριστά και μοναδικά κάθε φορά μονοπάτια της πλούσιας Ιστορίας του τόπου μας. Για το λόγο αυτό, έχουν δημιουργηθεί πολλά και διαφορετικά Εκπαιδευτικά Προγράμματα για Νηπιαγωγεία και Δημοτικά Σχολεία, εξειδικευμένα για κάθε τάξη, με γνώμονα τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που έχει η κάθε ηλικία.
Τα παιδιά της Ε’ τάξης του Δημ. Σχ. Αγίας Μαρίνας παρακολούθησαν το Πρόγραμμα “Ταξίδι στα Βυζαντινά Χρόνια”, με το ισχυρό πλοίο “Δρόμωνα” να κλέβει τις εντυπώσεις, εξαιτίας του πολύ γνωστού όπλου του που δεν είναι άλλο από το “Υγρό Πυρ”.
Πρέπει να ομολογήσουμε, ότι το κάθε Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα οφείλει την επιτυχία του και στο ίδιο το σχολείο, όπως έγινε και σε αυτήν την περίπτωση όπου τα παιδιά ήρθαν άριστα προετοιμασμένα και έχοντας όρεξη για να περάσουμε όμορφα. Διασκεδάσαμε πολύ παίζοντας ποικίλα παιχνίδια, αλλά ταυτόχρονα καταφέραμε να “ζωντανεύσουμε” μέσα στο Μουσείο μας μέρος από την Ιστορία που τα παιδιά είχαν διδαχθεί στη τάξη τους. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και γι’ αυτό αξίζουν πολλά συγχαρητήρια τόσο στα ίδια τα παιδιά όσο και στους δασκάλους τους τη Φατζίκη Μαρία και τον Μερτζανίδη Σάββα, που όπως φάνηκε επιτελούν σπουδαίο έργο…
Τζίνα Βασιλάκη
Μουσειοπαιδαγωγός






[…]Πριν ένα μήνα αποφασίσαμε με τον κύριό μας να πάμε εκπαιδευτική εκδρομή στο στολίδι αυτό της πόλης μας, το Ναυτικό Μουσείο. Αυτό που μας έκανε αμέσως εντύπωση ήταν το άγαλμα του Ποσειδώνα που είναι στην είσοδο. Μας άρεσαν πολύ και τα εκθέματα με τα καράβια μινιατούρες.
Η κοπέλα που μας ξενάγησε μας έδειξε το κανόνι και μας εξήγησε ότι με αυτό γίνονταν οι ναυμαχίες στα παλιά χρόνια. Αυτό που θυμόμαστε ακόμα είναι οι τορπίλες, τα τιμόνια και η άγκυρα που σε ταξιδεύουν στην παλιά εποχή. Θα θέλαμε  όμως να υπήρχε και μια βιντεοπροβολή που θα έδειχνε τη λειτουργία των Βυζαντινών καραβιών σε αναπαράσταση. Αυτό θα έκανε την επίσκεψή μας ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Δεν καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα και βγήκαμε έξω, αλλά πριν από αυτό αγοράσαμε ενθύμια για να θυμόμαστε αυτή την ωραία επίσκεψη.
Λευτέρης Αρχαγγελάκης, Νίκος Τερεζάκης,
Μιχάλης Αρχαγγελλάκης








Πριν λίγο καιρό, μαζί με το σχολείο μου επισκεφτήκαμε το Ναυτικό Μουσείο των Χανίων. Καθώς πλησιάζαμε, πριν την είδοσο υπήρχε μια μεγάλη άγκυρα, και ένα ηλιακό ρολόι. Οταν μπήκαμε μέσα, η ξεναγός άρχισε να μας μιλάει για το άγαλμα του Ποσειδώνα, που στεκόταν αγέρωχο στην αριστερή πλευρά του Μουσείου. Ηταν καταπληκτικό.
Επίσης μας ενθουσίασαν και οι μινιατούρες των πλοίων – καραβιών, που υπήρχαν εκεί. Στον πάνω όροφο που ανεβήκαμε, είδαμε τον θάλαμο διακυβέρνησης, με τα διάφορα όργανα που βρίσκονταν εκεί, όπως πυξίδα, φινιστρίνια και χωνιά.
Η επίσκεψή μας στο μουσείο ήταν μια εμπειρία ζωής.
Και μην ξεχνάμε ότι αυτά τα Μουσεία είναι ο πολιτισμός της χώρας μας, και πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.
Ερμίνα Καλφάκη

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Το μόνο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι δεν διδάσκει τίποτα. Είναι κι αυτό μια άποψη. Η γνώση της ιστορίας μας βοηθά να μην επαναλαμβάνουμε και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο τα λάθη του παρελθόντος. Μια άλλη άποψη. «“Δίχως ήρωες και αγίους” μένουμε “γυμνοί κι ανυπεράσπιστοι”/ στο ανελέητο κατηγορώ της ιστορίας», επιμένει να λέει ο Ποιητής.
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ....




Δίχως ήρωες κι αγίους;

«Ο Εμφύλιος ήταν για πολλά χρόνια ένα σημείο σκοτεινό και κλειστό. Το μεγάλο εθνικό ταμπού. Το μυστικό της ιστορίας. Για τις γενιές που μεγάλωσαν σ’ αυτή την περίοδο, τα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου υπήρξαν ο απαγορευμένος καρπός της ιστορικής γνώσης, η κρυφή ντροπή της ελληνικής κοινωνίας. Η σύγχρονη Ελλάδα είναι επιτέλους έτοιμη μετά την κατασίγαση των παθών, τη μαθητεία στη δημοκρατία και τη νέα ευρωπαϊκή ποιότητα, να αντιμετωπίσει τις μαύρες σελίδες της ιστορίας της». Από την ομιλία του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στην παρουσίαση της 2ης έκδοσης του βιβλίου του Νίκου Γκατζογιάννη “Ελένη” στα Ιωάννινα (24/5/2004).

“Ο ελκόμενος επί κρημνού, Κρήτη 1947”, ο τίτλος του ντοκιμαντέρ με το οποίο ο γνωστός από πολλές ποιοτικές δουλειές του, καταξιωμένος σκηνοθέτης Κώστας Νταντινάκης θα λάβει μέρος στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που θα γίνει 3-12 Μαρτίου. Μια ακόμα προσέγγιση. Μια άλλη προσέγγιση, εβδομήντα χρόνια μετά. Χανιά, Εμφύλιος. Ο αγωνιστής ιερέας του ΕΑΜ Νικόλαος Αποστολάκης, ο θρυλικός παπα – Νικολής, θανατώνεται με φρικτά βασανιστήρια από γνωστή συμμορία παρακρατικών και η γυναίκα του με τα πέντε παιδιά τους εκδιώκονται…

Το μόνο που διδάσκει η ιστορία είναι ότι δεν διδάσκει τίποτα. Είναι κι αυτό μια άποψη. Η γνώση της ιστορίας μας βοηθά να μην επαναλαμβάνουμε και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο τα λάθη του παρελθόντος. Μια άλλη άποψη. «“Δίχως ήρωες και αγίους” μένουμε “γυμνοί κι ανυπεράσπιστοι”/ στο ανελέητο κατηγορώ της ιστορίας», επιμένει να λέει ο Ποιητής.


Και διηγώντας τα να κλαις!


«Η Κύπρος ήταν πάντοτε ελληνική. Δεν υπάρχει κανένα ζήτημα για την ελληνικότητα της νήσου. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Ελληνες και δίκαια αγωνίζονται για την Ενωσιν της νήσου με την Ελλάδα». Από τον μεγάλο Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμετ, εν έτει 1955, τα παραπάνω. Και αυτά στον νου μου, ενώ παρακολουθούσα, πριν από 10 μέρες (7 Φεβρουαρίου) την εκδήλωση – συζήτηση για το Κυπριακό που διοργάνωσε το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” στις εγκαταστάσεις του. Κοντά σ’ αυτά και ο στίχος του Εθνικού μας Ποιητή, του Διονυσίου Σολωμού: «Και διηγώντας τα να κλαίς».

“Οι περιπέτειες του Κυπριακού: Από τις χαμένες ευκαιρίες στα σημερινά αδιέξοδα”, ο ακριβής τίτλος της προαναφερθείσης εκδήλωσης – συζήτησης, που έγινε στο πλαίσιο του Κύκλου “Ιστορία και επικαιρότητα”, με τη συμμετοχή του καθηγητή του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου Πέτρου Παπαπολυβίου, του καθηγητή του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευάνθη Χατζηβασιλείου και του καθηγητή Διεθνών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αγγελου Συρίγου, με συντονιστή τον γενικό διευθυντή του Ιδρύματος Νίκο Παπαδάκη. Τεράστιο το θαυμαστικό α-πορίας στο τέλος. Για ποια ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα μιλάμε στο τέλος;

Η αλληλογραφία μας

Αργυρώ Μουντάκη, καθηγήτρια Γερμανικών – συγγραφέα, Αθήνα: Να επισκεφθώ το δίχως άλλο τον Βόλο για να γνωρίσω το παρόν του αλλά και το παρελθόν του, η επιθυμία μου, ύστερα από την απνευστί ανάγνωση του βιβλίου σου “Το στοιχειωμένο σπίτι”, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα απ’ τις εκδ. “Μίνωας” και φρόντισες να μου αποσταλεί. Είμαι σίγουρος ότι και αυτό σου το βιβλίο, όπως και τα δύο προηγουμενα (“Το Υπναρούδι και η Ελεάννα σε φανταστικές περιπέτειες” και “Το κορίτσι του Πέτρου”), θα αγαπηθεί απ’ τα παιδιά, ιδιαίτερα των δυο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και του Γυμνασίου, που αρέσκονται σε ιστορίες μυστηρίου. Να εξακολουθήσεις, με την όλη σου δράση και παρουσία, να πρεπίζεις τα Χανιά, η ευχή μου!

          

ΕΥΔΟΚΙΑ

Παρουσίαση του Βιβλίου: «Η Γιασεμιά και τ’ αστεράκια»
της Ευδ. Σκορδαλά – Κακατσάκη ΗΡΑΚΛΕΙΟ, ΑΝΔΡΟΓΕΩ, 3/2/2017
από τον Χρίστο Κωσταντουδάκη, δάσκαλο-ποιητή

Κάποτε ήταν  ένα νησί που ταξίδευε και οι άνεμοι, του όρισαν για αραξοβόλι την αγκαλιά του Β. Αιγαίου. Σαμοθράκη το ονόμασαν, και στη Χώρα του έμελλε να γεννηθεί ένα κορίτσι. Εκεί στο γενέθλιο τόπο τα άμαθα ακόμη παραπόταμα των θρύλων, των παραδόσεων και των Δημοτικών τραγουδιών ενώθηκαν για να αρδεύσουν την ευαίσθητη ψυχή του και να οξύνουν το σαν έτοιμο από καιρό απλόχωρο πνεύμα του. Όσο για τα παραμύθια, ήταν αυτά που «γαλουχήσανε τη βλάστηση της ηλικίας που ανεβάζει τις νεραντζιές και τις λεμονιές στην έκπληξη των ματιών». ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

«Στο χαμηλό φεγγάρι/ παράγγειλα να’ ρθείς/ το γιασεμί θα φέγγει/ τη νύχτα μη χαθείς» (Λουδ. Ανωγείων).

Ευδοκία και Βαγγέλη καλωσορίσατε στο Μεγάλο Κάστρο με τις ανοιχτές αυλές, τις τριζοκοπούσες παμπάλαιες σκάλες και το γιασεμί ν’ ανθίζει στις δοξαρωτές πόρτες σαν μεγάλη αγιάτρευτη νοσταλγία.

Κι από κοντά «Ένας Πελεκάνος άνεμος» να φέρνει στο ράμφος του δύο μικρά αστεράκια.

(Ελπίζω Καζαντζάκης και Ελύτης να με συγχωρέσουν για την παράφραση).

------------

Κάποτε ήταν  ένα νησί που ταξίδευε και οι άνεμοι, του όρισαν για αραξοβόλι την αγκαλιά του Β. Αιγαίου. Σαμοθράκη το ονόμασαν, και στη Χώρα του έμελλε να γεννηθεί ένα κορίτσι. Εκεί στο γενέθλιο τόπο τα άμαθα ακόμη παραπόταμα των θρύλων, των παραδόσεων και των Δημοτικών τραγουδιών ενώθηκαν για να αρδεύσουν την ευαίσθητη ψυχή του και να οξύνουν το σαν έτοιμο από καιρό απλόχωρο πνεύμα του. Όσο για τα παραμύθια, ήταν αυτά που «γαλουχήσανε τη βλάστηση της ηλικίας που ανεβάζει τις νεραντζιές και τις λεμονιές στην έκπληξη των ματιών».

            Τα παραπόταμα έγιναν ποταμός που κυλούσε ήρεμα και σχημάτιζε, στην ανέλιξη του χρόνου, τις αναγκαίες γόνιμες προσχώσεις για να γεννηθεί τ’ όνειρο, να τρέξει η φαντασία, και η λάμπουσα άγνοια να μετασχηματιστεί σε δημιουργία. Θαυμάζουμε τα ποτάμια για την περιέργεια τους και την κόρη για τις αναζητήσεις της.

           



Κάποια στιγμή πήρε το μονοπάτι που χάραζε η φρέσκια περπατησιά. Το μονοπάτι αγάπησε το λόφο με τις κρυφές επιθυμίες. Η επιθυμία γέννησε το δρόμο που ήθελε να περπατήσει. Η ζωή αρμενίζει προς τ’ αγνάντεμα. Εκεί στην ευρύχωρη πλατεία των ρεμβασμών και καθώς «τρέχει ο ουρανός κάτω από τις γέφυρες των πλεγμένων χεριών» ανέτειλε η κρυφή προσμονή για την εκπλήρωση ψιθυρισμένων στόχων. – ότι κι αν κάνουμε το μέλλον ανήκει στην έκπληξη – Να σπουδάσει, να εντρυφήσει στο δύσβατο, αλλά υπέροχο κόσμο της παιδικής λογοτεχνίας με τα παραμύθια της, να γίνει μέλος ομάδος πνευματικών δημιουργών, να διατρέξει όλη την Ελλάδα με το πρόγραμμα «Συγγραφείς και εικονογράφοι στα Σχολεία, να ευτυχίσει να δει σε σχολικές παραστάσεις δραματοποιημένα τα βιβλία της, να λάβει αξιόλογες εύφημες μνείες, να γίνει παραγωγός και παρουσιάστρια λογοτεχνικής εκπομπής, να δοκιμαστεί ως συνεργάτης εφημερίδας, να, να, να…. Και κυρίως να μας προσφέρει με ειλικρίνεια τα βιώματα, τα αισθήματα, την τέχνη της. «Ο χρόνος είναι το διαβατήριο της αλήθειας».

            Ίσως, ίσως λέω, τα ραδιοκύματα της εποχής να έφεραν μέχρι το νησί της, τη φωνή της θείας Λένας με τον καθησυχαστικό τόνο και την θαλπωρή που περιέλαβε τους μικρούς της φίλους. Όσο ανόσιο και αν ακούγεται οι δρόμοι της Αντιγόνης Μεταξά και της Ευδοκίας φαίνεται να τέμνονται. Ξέρω ότι προσκρούω στην ταπεινότητα της, όμως όσα σεμνά έχει μέχρι τώρα κατακτήσει, βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές.

            Η συγγραφέας μας, φαίνεται στην αφετηρία της να υιοθέτησε το στίχο του Τ. Λειβαδίτη: «Ο κόσμος μόνον όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει».

            Για να περιηγηθείς όμως στα πέρατα του κόσμου χρειάζεται να ναυλώσεις, τουλάχιστον, ένα λεωφορείο. Κάπως έτσι φανταζόμαστε το οδοιπορικό της. Ένα λεωφορείο που κάνει συχνές στάσεις που ταξιδεύει ανάμεσα σε γή και ουρανό. Διασχίζει κοιλάδες, βουνά, γνωρίζεται με λουλούδια, πουλιά, νεράιδες και βασιλιάδες. Συναντά σκληρόκαρδους, εγωιστές, καλοκάγαθους, ευαίσθητους και αδικημένους. Υψώνεται σε σύννεφα, περνάει την πύλη του παραδείσου, ζητά ακρόαση από τους Αγγέλους και τους παρακαλεί να στέρξουν για βοήθεια σε παιδιά που έχουν ανάγκη.

            Στην α’ στάση, το λεωφορείο μας σαλπίζει με την κόρνα του – με το σουραύλι της καρδιάς, ήθελα να πω- ποιητικούς φθόγγους.

            Ακολουθούν άλλες 9 στάσεις. Σε κάθε στάση ένα τσούρμο σαν σταφύλι, παιδιά, επιβιβάζονται για να απολαύσουν τη γοητευτική, συναρπαστική αφήγηση της οδηγού.

            Α! ναι, αλλά μην το μαρτυρήσετε: και κάποιοι μεγάλοι, παππούδες και γιαγιάδες, λαθρεπιβάτες, βολεμένοι στα πίσω καθίσματα αφουγκράζονται με κρυφή νοσταλγία την ηχώ των παραμυθιών.

            Στη 2^η στάση, τους δείχνει «ένα αστέρι που πέφτει στη γη», στην 3^η  το «Βασιλιά των ονείρων», στην 4^η, επειδή πιστεύει στην ιαματική λειτουργία που μπορεί να έχει η επεξεργασία της οδύνης, αποφάσισε να ρίξει λίγες σταγόνες ενθάρρυνσης και ανθρωπιάς σ’ έναν «ωκεανό λύπης» και τους μίλησε για την «Ελπίδα». Ακολουθούν «ο Ευτύχης και το ουράνιο τόξο», ένας ύμνος στην αγάπη «Να σ’ αγαπούν και ν’ αγαπάς», «Το νησί που ταξίδευε», «ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης» και το «Ένα παράξενο γαϊτανάκι».

            Τα παιδιά όμως, ως ενθουσιώδεις επιβάτες που είναι, απολαμβάνουν αυτή την πρωτόφαντη εκδρομή και αρχίζουν να φωνάζουν: «Κι άλλο! Κι άλλο!». Έτσι, πείθεται η Ευδοκία και κάνει μια ακόμη στάση και γράφει το παραμύθι: «Η Γιασεμιά και τ’ αστεράκια». Ελάτε να το ξεφυλλίσουμε μαζί.

----------

            Ένας γέρικος φράχτης φτερώνει τα όνειρα του από την παρουσία μιας νιόφυτης Γιασεμιάς. Η απρόσμενη παρουσία της δίνει προοπτική στην ρημαγμένη ζωή του και ξαφνικά νιώθει να ψιχαλίζει μέσα του ο διακαής πόθος της πραγμάτωσης του ανέφικτου. Επιτέλους βρήκε αυτό που αποζητούσε·  κάποια συντροφιά. Προσπαθεί με πατρικά λόγια να διώξει την ανάερη ομίχλη του φόβου που της σκίαζε την καρδιά. Μ’ έναν εφησυχαστικό στωικισμό και με φωνή που έπαιρνε απαλά λυγίσματα, για να μην την τρομάξει, την πείθει πως θα είναι για πάντα δίπλα της και θα τη στηρίζει.

            Κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να νιώθει νησί.

            Έκτοτε η Γιασεμιά μας, τρεφόταν από τα αισθήματα του φίλου της. Μεγάλωσε, φούντωσε, γέμισε άνθη και σκαρφαλωμένη στο φράχτη ένιωθε μια γλυκιά, νωχέλεια από το χάιδεμα ενός μικρού ανέμου και από τη συντροφιά λογής λογής πουλιών που τρύπωναν στις φυλλωσιές της. Όλοι είχαν να κερδίσουν κάτι απ’ αυτή τη συμβίωση. Τ’ ανοιχτά μπράτσα του φράχτη και το ψιθύρισμα του στοργικού ανέμου, που ήθελε λέει να γίνει ποιητής, βάλθηκαν να διασκεδάζουν την πλήξη και την ερημία της.

Για να βλέπει ορίζοντα, ο άνεμος συχνά της τραγουδούσε στίχους.

«Αχ! η ζωή μια ευωδιά Γιασεμιά μου/ Αχ! η καρδιά / μια πόρτα δίχως κλειδιά» Πώς αλλιώς να εξηγήσει ένας ποιητής πως στην ρευστή εποχή μας, των ανταλλάξιμων και εικονικών σχέσεων, υπάρχει μια τρομακτική ανάγκη για ένα ουσιαστικό πλησίασμα του άλλου; Ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσει για την ανάγκη της εγγύτητας, του συναισθηματικού δεσμού, ως αντιστάθμισμα στον πόνο που μπορεί να μας προκαλέσει η μοναξιά;

            Έτσι, ο γερο φράχτης, η Γιασεμιά και ο μικρούλης άνεμος έπιαναν τακτικά ψιλή κουβέντα μες την «αφρούρητη νυχτιά που την πήραν οι θύμησες», μέχρι που έφθασε εκείνο το βελούδινο ανοιξιάτικο βράδυ.

            Οι δύο φίλοι, φράχτης και άνεμος, σε ικετευτικό τόνο παρακάλεσαν το γιασεμί:

«Λευκό μου γιασεμί / μη νυχτώσεις»

Μα, η Γιασεμιά είχα παραδοθεί στις ονειροφαντασιώσεις της. Έβλεπε ένα αστέρι να πέφτει στην αγκαλιά της και τα γιασεμάκια της να λάμπουν όπως τ’ αστέρια, όπως τα ματάκια και τα μαλλάκια των παιδιών.

            Για την οικονομία του παραμυθιού, η γη στηριγμένη στους αγκώνες της παρακολουθεί μαγεμένη το διάδημα του φεγγαριού να λάμπει στο μέτωπο της νύχτας.

            «Ευνοϊκές αστροφεγγιές έφερνα τη σιωπή / και πίσω από τη σιωπή μια μελωδία παρείσαχτη», «Την ώρα που όλα τα κυπαρίσσια δείχνουν μεσάνυχτα, όλα τα δάχτυλα σιωπή…. η εξομολόγηση …. λοξοδρομάει προς τ’ άστρα». Το φεγγάρι χτυπάει ντέφι και αστέρια και αστέρια, χιλιάδες αστέρια ήρθαν στα γενέθλια του. αλλά, πως το ‘πε ο Σεφέρης:

«Σ’ ανθρώπους κλειστούς που μετρούν τον καημό τους

δεν είναι ουρανός μήδε αγγέλου ευφροσύνη

τ’ αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους».

            κι απρόσεχτα όπως είναι, παιδιά γαρ, τα αστεράκια μας, ζαλισμένα και σαστισμένα κατακρημνίζονται στη γη, κοντά στη χώρα των λουλουδιών που, όχι συμπτωματικά βρίσκεται σε εξέλιξη ένας διαγωνισμός ομορφιάς.

            Κατά έναν οξύμωρο τρόπο ο ευειδής κόσμος των λουλουδιών υποταγμένος στον εγωπαθή ναρκισσισμό των συγκρίσεων, παρασύρεται στον ερεβώδη κόσμο των ελαττωμάτων, όπου ενδημούν η ασταθής αυτοπεποίθηση, ο νοσηρός εγωισμός, η φλύαρη κοινοτοπία, η φιλαυτία και οι άγονες και αδιέξοδες αντιδικίες.

Τα λουλούδια αποστρέφονται με ένα μίζερο και κακεντρεχή τρόπο τα φοβισμένα αστεράκια και με σκαίο τρόπο, αγνοούν την ανάγκη για στήριξη, συμπόνια, αγκάλιασμα και συμπαράσταση.

Η Γιασεμιά με διάθεση ειλικρινούς συγκατάβασης, λατρείας και αγάπης παραμερίζει τους ανεύθυνους εγωκεντρισμούς και το επηρμένο ύφος του δήθεν και τους παρέχει αφειδώλευτα ασφάλεια, θαλπωρή και την γλυκιά εκείνη παραμυθία που απαιτείται για την αλτρουιστική θεραπεία της ανάγκης.

Με την «Ίδρυση της νέας ημέρας» μια ηλιαχτίδα τ’ ανεβάζει πίσω στο σπίτι τους, τον ουρανό. Η μόνη ανταμοιβή για τη Γιασεμία μικρές ψιχάλες φως και λίγη «δροσιά να γεννιέται μες τα φύλλα / όπως μες τον απέραντο ουρανό το ξάστερο συναίσθημα».

            Ο ποιητής άνεμος που κοιμόταν σαν τον κλέφτη με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη, έκανε το παραμύθι ποίημα με την περίτεχνη ύφανση των λέξεων, δηλ. παρθένο όραμα, επηρμένο μυστήριο. Η ποίηση του «γέρνει πανί τ’ ονείρου», φυσά στα σταυροδρόμια του κόσμου, ανάμεσα σε οικίες σκιές με πνοή νοσταλγική, ονειρώδη, ήπια, γλυκιά, νανουριστική και χαρίζει όνειρα κι όνειρα σ’ όλα της γης τα παιδιά.

-------------

Κυρίες και Κύριοι

            Λένε πως καλός παραμυθάς είναι αυτός που το τίποτα το κάνει συγκίνηση (Ο.Ε.).

            Η Ευδοκία λοιπόν, έχει την ικανότητα πέραν της σκηνοθεσίας ιδεών την δραματοποίηση των σκέψεων να προσθέτει στη συνταγή της, κατά αλχημικό τρόπο, μια δόση μυστηρίου και αθωότητας που χαρακτηρίζουν την αληθινή δημιουργία. Με τις φτερούγες της ψυχής της αγκαλιάζει τα παιδικά όνειρα. Λύνει ζητήματα εαυτού, δηλ. με κάθε παραμύθι νιώθει ν’ ανεβαίνει η στάθμη στη στάμνα της που έχει το σχήμα της καρδιάς.

Κάθε παραμύθι της είναι ισόποσο με μητρικό χάδι. Με τις εμπνεύσεις και τις δημιουργίες της δίνει ελπίδα, αισιοδοξία και γίνεται ταξιδευτής των παιδικών ονείρων. Γενναιόδωρη και ευρηματική, ιδρύει τη δική της αυτοκρατορία συναισθημάτων και ενσυναίσθησης, στην οποία δεσπόζουν το φως, το χαμόγελο, τα χρώματα, η ελπίδα και η κατανόηση.

Με τη γραφή της επαληθεύει στο έπακρον τα λόγια ενός μεγάλου παραμυθά που έλεγε πως τα παραμύθια είναι για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνούν οι μεγάλοι. Αν δεχτούμε την αφυπνιστική τους λειτουργία, μια λειτουργία που σχετίζεται με την ανακίνηση του συναισθήματος, αλλά και λογοκριμένων μέσα μας σκέψεων, και αυτό το παραμύθι είναι παραμύθι.

            Ο μύθος και ο λόγος του παραμυθιού είναι το πρόσχημα να συλλογιστεί και να φέρει στην επιφάνεια θέματα του μέσα χώρου, θέματα που μας απασχολούν και προδήλως τα θεωρούμε σημαντικά. Με τον πλάγιο, παιδαγωγικού πάντα χαρακτήρα, λόγο της, δημιουργεί συνάψεις με την οιονεί επικαιρότητα.

            Σε μια εποχή που χρειαζόμαστε μια Καινή Διαθήκη, μια ηθική στηριγμένη στην παιδική περιέργεια και όχι στον γεροντικό φόβο, το παραμύθι αυτό ακουμπά την αιχμηρή πραγματικότητα και έρχεται ως λύτρωση, ως οικουμενικό προτέρημα αφήγησης. Υπάρχουν πράγματα που τα παιδιά δεν τα ξέρουν, αλλά τα μαντεύουν. Αυτό είναι ίδιον των παιδιών· έχουν τον τρόπο να επικοινωνούν με το άλεκτο, με αυτό που δε χωράει στο λόγο.

Η Ευδοκία πλάθει έναν φανταστικό κόσμο με προφανείς αισωπικές αλληγορίες χωρίς πληκτικούς διδακτισμούς.

----------------

            Τελικά το βιβλίο αυτό μπορεί να είναι μια τοιχογραφία με διάθλασμένες μορφές χρωμάτων που στέλνει σήματα καλοσύνης, απόλαυσης και αισθητικής δικαίωσης. Ένα παίγνιο στην κόψη μιας, επινοημένης πραγματικής και μύθοπλαστικής οικειότητας και ακόμη μια προσωπική επιδραστική φωνή με το δικό της ύφος, τη φυσιογνωμία της, αναγνωρίσιμη, χωρίς χρηστομάθειες και ανέξοδα, περιττά πρέπει.

---------------

            Η γλώσσα του κειμένου χαρακτηρίζεται από ποιητικό μέλισμα και ζωντάνια. Αυτό επιτυγχάνεται από τις επιτυχείς λεκτικές συζεύξεις, η υποδόρια αυτή συνύπαρξη παράγει ένα προσωπικό ύφος με οικεία ταυτότητα.

Η συγγραφέας γδύνει τις λέξεις από τα ενδύματα της ανάγκης, του φόβου, του πόνου κι έτσι αποκτούν αυτή τη διάφανη χροιά. Με αυτές καταχτιέται ένας ουρανός, ο αισθητικός θρίαμβος της ζωής!

Κοντολογίς ο μελωδικός ρυθμικός λόγος, το κυμάτισμα της φράσης και η στίξη, υπακούνε στους κανόνες μιας απόκοσμης μουσικότητας.

---------------

            Όλα τα παραμύθια της Ευδοκίας με τα προφανή συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτουν, ή εξ’ αιτίας αυτών, δηλ. μουσικότητα, αφηγηματική στιλπνότητα και αφηγηματική ευωχία, έχουν υιοθετηθεί από εμψυχωτές – δασκάλους, δημιουργούς (ένα μικρό δείγμα θα δούμε κι απόψε) και διεκδικούν μια εξέχουσα θέση στην παιδική θεατρική σκηνή. Έτσι, είναι ικανά να θεραπεύσουν τις ανάγκες της Θεατρικής Αγωγής. Αποτελούν πρόκληση για τη δημιουργική φαντασία και απαντούν σε αισθητικά αιτήματα. Ευλογημένα από την ποιότητα και την προσφορότητα τους, διευκολύνουν την έξοδο του παιδιού από το κλειστό κέλυφος του υποκειμένου και την εισδοχή του στην ομάδα, στο κέντρο της επικοινωνίας, της αμοιβαιότητας, της ανταλλαγής και της κοινωνικής συνεύρεσης. Οι αισθητικές αναζητήσεις και οι ονειροπολήσεις των μικρών (αλλά και των μεγάλων) μπορούν να οδηγηθούν σε μια βιωματική μέθεξη με έντονο το συγκινησιακό στοιχείο και συνακόλουθα να συμβάλουν στην δημιουργία ενός νέου αξιολογικού κόσμου.

---------------

            Στο παραμύθι που παρουσιάζεται απόψε συναντήθηκαν δύο άξιες δημιουργοί. Το έργο της συγγραφέως βοηθά και συμπληρώνει επικουρικά η Κριστίν Μενάρ. Η Κριστίν «μιλά» τη γλώσσα της εικόνας – η μόνη γλώσσα που γίνεται κατανοητή απ’ όλους, πέρα από γλωσσικά σύνορα – με έμπνευση, φαντασία και απαράμιλλη δεξιοτεχνία. Φροντίζει να ισορροπεί η χάρη της τέχνης με την κομψότητα του έντυπου λόγου. Η εικαστική διήγηση της Κριστίν αποκαλύπτεται με ένα καλλιεργημένο εικαστικό σηματολόγιο ευαισθησίας, σχεδόν δοξαστικό που με ενατένιση, ηρεμία και φαντασία συναντά το παραμύθι ως πρόσχημα για μια δημιουργική καλλιτεχνική μαρτυρία. Έτσι, το κύρος του βιβλίου προσαυξάνει, γραφή και εικόνα συμπορεύονται για ένα λυσιτελές αισθητικό αποτέλεσμα. Να σημειώσω πως, ενόσω δεν φτάνει να γίενι στενογραφία η ζωγραφική θα παραμένει απλώς μια δημοσιογραφία της εικόνας για να δίνει ταυτότητα και πρόσωπο στα βιβλία να κυκλοφορούν.

---------------

            Ο Πεζογράφος Γ. Ιωάννου στα «πολλαπλά κατάγματα» σημειώνει πως ο άνθρωπος πρέπει να έχει πάντοτε μια κλωστή να κρατιέται. Αν χάσει τη μυστική κλωστή είναι χαμένος. Πιστεύω σ’ αυτήν που τώρα κρατώ, γράφει.

«Η Γιασεμιά και τ’ αστεράκια» είναι η δική μας κόκκινη κλωστή που κρατάμε απόψε. Κόκκινη κλωστή δεμένη για να είμαστε σύστοιχοι με τον ομώνυμο εκδοτικό οίκο που σοφά έπραξε και υιοθέτησε αυτό το παραμύθι για να το εκδώσει.

---------------

            Πριν αποχωρήσουμε απ’ αυτήν την αίθουσα υψώστε το δάχτυλο για λίγη σιωπή. λίγη σιωπή αρκεί για ν’ ακούσουμε τον ποιητή άνεμο να διασκορπίζει σ’ όλα τα τρίστρατα της οικουμένης μια ευχή. Ας προσευχηθούμε μαζί του με τους στίχους του Κωστή Παλαμά:

«Κρύβω βαθιά στις τσέπες μου δυο ψίχουλα ψωμί

κρύβω τον ήλιο, τα πουλιά κι ένα άστρο γιασεμί

κι όλα θα γίνουν αύριο καρβέλια χρώματα

για να γιορτάσουν των παιδιών μάτια και στόματα».

Α! ναι και να μην ξεχάσουμε να ευχαριστήσουμε την Ευδοκία για τον τίμιο τρόπο που προσφέρει τα δώρα της σε μικρούς και μεγάλους.

Να την ευχαριστήσουμε για την προτροπή της να χορέψουμε με τα χέρια ψηλά και τα δάχτυλα να γιορτάσουν την παιδικής μας παλινόρθωση.

«Έχε το νου σου μην και χαθεί το δοχείο της φαντασίας σου».

Σας ευχαριστώ