Τις Μεγάλες Αποκρές…
Aποκριάτικο ξεφάντωμα στη Σούδα την περασμένη Κυριακή. Καλά κρατεί στον Νομό μας το Σουδιανό Καρναβάλι, όπως και το Κισαμίτικο και το Καλυβιανό και αυτό της Παλαιόχωρας, άλλωστε, που έχουν την “τιμητική” τους μεθαύριο, τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Σε αντίθεση, με το πάλαι ποτέ “κραταιό” Βατολακκιανό που εδώ και μερικά χρόνια σταμάτησε να δίνει σημεία ζωής. Κι αν είχε γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία…
«Τσι Μεγάλες Αποκρές/ κουζουλαίνονται κι οι γρες», μας λέει το γνωστό δίστιχο στην… κόσμια εκδοχή του. Εκχρινιασθέντες ειδωλολάτρες οι Ελληνες (όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι άλλωστε) έχει αποφανθεί ο Pernot. Είδαν κι απόειδαν οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι ήταν των αδυνάτων αδύνατο να ξεκόψουν τους χριστιανούς απ’ τα έθιμα που είχαν κληρονομήσει κι άφησαν κατά κάποιο τρόπο για τρεις εβδομάδες, προς το τέλος του χειμώνα αρχές της Ανοιξης, το πεδίο ελεύθερο. Εκ των ων ουκ άνευ ότι τα έθιμα αυτά έχουν υποχωρήσει και οι Απόκριες αστικού τύπου έχουν κυριαρχήσει. Ο “κουζουλαμός”, πάντως, καλά κρατεί. Περίοδος ευωχίας, γλεντιού, χαράς και διασκεδάσεων και σε πολλές περιπτώσεις ελευθεριότητας η περίοδος της Αποκριάς, ακόμα και τη σήμερον ημέρα, στην Ελλάδα της κρίσης. Σιγά που θα ξεχάσει ο Έλληνας την παλιά του τέχνη να… κλέβει μέρες του χάρου. Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος!
«Με τη θεια μου τη Θοδώρα/ εκατέβαινα στη Χώρα./ Ηλεγέ μου κι ήλεγά τση/ ήκανέ μου κι ήκανά τση/ και στου Μπαμπαλή το δέτη/ παίζω τζη αμπωχτέ και πέφτει./ “Εδε τόπος και λιβάδι,/ άχις, θεια μου, να ‘σουν άλλη”./ “Κάμε, γιε μου, τη δουλειά σου,/ και ταχιά ’μαι πάλι θεια σου”./ Να κι ο μπάρμπας μου πιο πέρα/ με μια δίστομη μαχαίρα:/ “Είντα κάνεις, μπρε, τση θειας σου/ κι είν’ τα πόδια τζη στ’ αυθιά σου;” “Αφαλόπονος την πιάνει και ζουλίζω τη να γειάνει”. “Ζούλιζέ τηνε, παιδί μου, απού να ’χεις την ευκή μου”». Ενα από τα λεγόμενα “άσεμνα” τραγούδια που το θυμάμαι απ’ τα μικράτα μου και που είχε και έχει σίγουρα τη θέση του στην περίοδο της Αποκριάς (το έχει συμπεριλάβει και στο “κλασικό” πια βιβλίο του “Ριζίτικα: τα δημοτικά τραγούδια της Κρήτης” ο γνωστός τοις πάσι δάσκαλος – λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης στην ενότητα “σατιρικά – ευτράπελα”) και αυτό της “Θειας μου της Θοδώρας”. Εν είδει επιλόγου…
Καλά να περάσετε και καλή Σαρακοστή!
Κουβέντα με μια ανθισμένη αμυγδαλιά
«Καλημέρα», μου φάνηκε ότι είπε η αμυγδαλιά με το που τη συνάντησα ντυμένη νύφη, σε μια στροφή του δρόμου, στα Λιβάδια, πηγαίνοντας για τα Χανιά. «Καλημέρα» της απάντησα δίχως να το σκεφτώ και την προσπέρασα αφού “εντύπωσα” την εικόνα της στο πιο φωτεινό διαμέρισμα του μυαλού μου, για να την έχω συντροφιά όλη μέρα. «Ρώτησαν την αμυγδαλιά, αν υπάρχει θεός και η αμυγδαλιά άνθισε», γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης. Κάποιος θα την είχε ρωτήσει…
«Καθ’ ην στιγμή εμείς συζητάμε ακόμα/ η αμυγδαλιά άναψε ήδη ντόπρα τα κεράκια της/ κι ανήρτησε σε κοινή θέα τις προθέσεις της./ Ω ναι, τουλάχιστο οι ποιητές/ ας μην τη λέμε “τρελλή”/ που πήρε την απόφαση/ που επωμίσθηκε τις ευθύνες της/ που διεκινδύνευσε τη νοημοσύνη της/ στα όμματα των δειλών/ που διεκινδύνευσε τη νοημοσύνη της/ στα όμματα των ανίδεων/ στα όμματα των θερμοκηπίων». Το ποίημα “Η αμυγδαλιά” του Κώστα Μόντη.
“Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος”, ο τίτλος ενός απ’ τα βιβλία του Μενέλαου Λουντέμη”. “Κουβέντα με μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά”, ο τίτλος του βιβλίου που θα ήθελα να έγραφα, αν είχα φυλάξει τις εκθέσεις που έβαζα στους μαθητές μου τα πρώτα χρόνια της δασκαλοσύνης μου, στις Στροβλές, στα Πλακάλωνα, στο Βαμβακόπoυλο και στο Δαράτσο…
Η αλληλογραφία μας
Κώστα Καλαπανίδα, δάσκαλο – ποιητή. Αθήνα: Συμφωνώ μαζί σου: «Το “εν αρχή ειν’ η ποίηση”/ μπορεί και να μην είναι μια απλή,/ αφελής παράφραση,/ γιατί η ποίηση θεραπεύει/ πρωταρχικές ανάγκες/ της ανατέλλουσας ψυχής». Οντως «Μέσον της ο μουσικός/ ωραίος λόγος/ και πεδίο της ο αβυθομέτρητος/ μέσα κόσμος,/ όπου ευδοκιμούν/ ευτυχίες και δυστυχίες./ Αυτές κατανοεί/ και εξευμενίζει η ποίηση,/ εξαλλάσσοντας/ τις Ερινύες σε Ευμενίδες./ Δικαιοσύνη”. Τα λες όλα, και τα λες τόσο όμορφα, στο οπισθόφυλλο της τελευταίας (22ης!) ποιητικής σου συλλογής με τίτλο “Μέτρον εαυτού” (εκδ. ΠΑΣΣΑΡΗ) που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις φίλε! Θα τα ξαναπούμε
Χανιώτικα νέα (24.02.2017).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου