ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ο δικός μας Άγιος Βασίλης

«Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία/ συ ‘σαι αρχόντισσα κυρία/ Βαστά εικόνα και χαρτί, ζαχαροκάντιο ζυμωτή/χαρτί και καλαμάρι, δες κι εμέ το παλικάρι/ το καλαμάρι έγραφε, τη μοίρα του την έγραφε /και το χαρτί ομίλιε, άσπρε μου Xρυσέ μου ήλιε/…» «Ταχιά ταχιά ‘ν’ αρχιμηνιά, ταχιά ‘ν’ αρχή του χρόνου/ ταχιά εβγήκεν ο Χριστός στη γη να προπατήξει/ κι εβγήκε  κι εδιαλάλησεν ούλους τσοι ζευγωλάτες/ κι ο πρώτος που διαλάλησεν ήταν Αγιο-Βασίλης/…

Ν’ αναλάμβανε, λέει, ένας φορέας, ένας δήμος,, ένας πολιτιστικός σύλλογος, να ξαναζωντάνευε τον Έλληνα Άγιο Βασίλη, τον Άγιο Βασίλη της ελληνορθόδοξης παράδοσης! Όπως τον περιγράφουν τα κάλαντ(ρ)α, που επιμένουν να τραγουδούν ακόμα κάποια παιδιά, και τα οποία κάλαντ(ρ)α τον θέλουν να ‘ρχεται από την Καισαρεία, κρατώντας χαρτί και καλαμάρι. Ή όπως μας τον παρουσιάζουν τα παλιά κρητικά κάλαντ(ρ)α, σαν ζευγολάτη, τον πρώτο ζευγολάτη που συνάντησε  ο Χριστός όταν κατέβηκε στη γη. Πολλά ζητώ, για να μην πω ότι κάνω όνειρα θερινής νυκτός, το ξέρω, μια κουβέντα, ωστόσο, είπα και δεν την παίρνω πίσω!

Καμιά σχέση ο γνωστός παχουλός, φουσκομάγουλος, μ’ άσπρα γένια, γεράκος, με κόκκινη κάπα και κόκκινο σκούφο Άγιος Βασίλης, που περιέγραψε πρώτος ο Αμερικανός Κλέμεντ Μουρ το 1890 και τον ζωγράφισε ο Τόμας Ναστ σε μια εφημερίδα, πριν τον υιοθετήσει η coca-kola, με τον δικό μας, όπως, εκτός από τα κάλαντρα, παραστατικά μας τον δίνει και ο Φώτης Κόντογλου στο διήγημά του «Βλογημένο μαντρί». Σαν ένα ασκητή καλόγερο, ντυμένο με παλιόρασα, και που τον περνούν οι άνθρωποι για διακονιάρη και δεν του ανοίγουνε την πόρτα τους.

«Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς, της δημοκρατίας, του δυτικού πολιτισμού συνιστά  τον αξεπέραστο ορίζοντα του ανθρώπινου είδους.  Οι «προοδευτικοί» γιορτάζουν τον θρίαμβό τους. Σ’ ένα παράδοξο μείγμα αφέλειας και αλαζονείας, θεωρούν ότι από  την προσωπική τους ευημερία απορρέει η συλλογική ευτυχία» Απόσπασμα από το άρθρο του Γάλλου συγγραφέα και σκηνοθέτη Ραφαέλ Γκλισμάν που δημοσιεύτηκε πρόσφατα. {Πηγή: L’ olbs (ΑΜΠΕ) } Άσχετο με τα παραπάνω;

Χριστούγεννα στο Νίππος

"Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει ο αστήρ, μετἀ των μάγων ανατολής των βασιλέων..".

Η δική μου Βηθλεέμ είναι πάντα στο Νίππος, όπου γεννήθηκα,  και συγκεκριμένα στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού. Εδώ αξημέρωτα κι εφέτος, την ημέρα των Χριστουγέννων, ακολουθώντας το αστέρι των παιδικών μου χρόνων, για να τύχω στον όρθρο και την χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Επιμένει να σημαίνει νύχτα τις χριστουγεννιάτικες  καμπάνες ο παπα- Μιχάλης. Στο ψαλτήρι σχεδόν από την αρχή κι εγώ! . "Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανού απαντήσατε...."

Χείμαρρος οι αναμνήσεις...  Δεν θέλει πολλἀ κάποιος για να νιώσει πλήρης. Όλοι είναι εδώ μου λένε τα μἀτια της ψυχής μου. Όλοι εδώ στο μανουάλι της μνήμης. Στα κεριά που άναψα,,, . Γι  αυτούς που λείπουν στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Γι αυτούς που λείπουν όπου αλλού.. .Άναψα και για σένα Σταμάτη Κραουνάκη, η παραγγελιά σου ἐγινε. Για την σωτηρία της ψυχής όλων μας.... "Ευφαίνεσθε δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε. σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος..."

Ξημέρωσαν κι εφέτος Χριστούγεννα στο Νίππος "Δι ευχών των αγίων πατέρων ημών..." Τα χιόνια έχουν κατεβεί χαμηλά μέχρι τα μπροσπόδια της Μαδάρας. Στην αυλή του Τιμίου Σταυρού οι ευχές δίνουν και παίρνουν. "Αυτήν την παράδοση να πιαίνω νύχτα τά Χριστούγεννα στο Τίμιο Σταυρό δεν την αλλάζω", μου λέει ο Στελλής ο Κοτσιφός. Ούτε εγώ, "εν όσω ζω και αναπνέω και σωφρωνώ"...

Πρέπει να περάσουμε και από το Κοιμητήρι του Αγιου-Αθανάση, ν'ανάψουμε το καντήλι των γονέων μου, πως και πως μας περιμένουν, σταματούμε, ωστόσο στο καφενείο του Κοτσιφογιάννη κι ας λείπει αυτός μαζί με τους πολλούς μας... Μια ματιά στην πλατεία.... Γεμάτη μου φαίνεται κι ας είναι άδεια. Καλημέρα ήλιε, Καλημέρα! "Χαρούμενα Χριστούγεννα, καλά κι ευλογημένα\σαν του παλιού καλού ζευγά τα όμορφα σπαρμένα". Και του χρόνου!

Χανιώτικα νέα (30.12.2016)

ΣΗΜ: Η δεύτερη στάση αναρτήθηκε και την Ημέρα των Χριστουγέννων

ΕΥΔΟΚΙΑ

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ "Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ"

Ήταν εξαιρετικό! Το ευχαριστηθήκαμε μικροί μεγάλοι. Ο εγγονός  μου, δυόμιση χρονών, εντυπωσιάστηκε, χειροκροτούσε συνέχεια και συμμετείχε με λογάκια. Εξάλλου, το βιβλίο είναι από τα αγαπημένα του και οπωσδήποτε το θέμα του ήταν οικείο, αναζητούσε δε την ασημένια βρύση και με χαρά την είδε να ... πρωταγωνιστεί.

Η προσέλευση ήταν απίστευτη, δεν μπορούσα να το φανταστώ. Συγχαρητήρια!!!

Κατερίνα Τοράκη17 Δεκεμβρίου 2016 - 9:53 μ.μ.

Συγνώμη που δεν χωράτε όλοι απόψε, ελπίζω να χωρέσετε αύριο (Κυριακή) ήταν το από σκηνής "απολογητικό" σχόλιο του Νάσου Αθανασόπουλου από τον Σύλλογο Φίλων του Θεάτρου που ανέβασαν τον Βασιλιά των Ονείρων της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη σε σκηνοθεσία Μαρίας Ραμουτσάκη χθες Σάββατο 17-12-16.




Καθώς, το Πνευματικό κέντρο με τις 600 , νομίζω, θέσεις, παρά την παγωνιά, αποδείχτηκε πολύ μικρό για να χωρέσει τον κόσμο που συνεχώς προσερχόταν. Για να δούμε αν θα χωρέσουν όλοι σήμε...ρα Κυριακή.
Τα παιδιά έμειναν ενθουσιασμένα με τα Ονειράκια και τον Βασιλιά των Ονείρων! Και -περίεργο- δεν τους τρόμαξε ο Εφιάλτης. Η μικρή εγγονή μου ήταν κατενθουσιασμένη και ...ξαναμμένη Xειροκροτούσαν μαζί με την φίλη της Αφροδίτη- όρθιες! Ναι, αξίζει να δουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας αυτήν την παράσταση που εθιμικά πλέον , κάθε Χριστούγεννα, προσφέρει ο σύλλογος Φίλων του Θεάτρου ν. Χανίων, μαζί με μία πλειάδα ερασιτεχνών ηθοποιών επιλέγοντας ένα έργο (θεατρικό ή άλλο) από ντόπιους συγγραφείς. Και, εκτός από θέαμα για τα μικρά και μεγάλα παιδιά- αντί εισιτηρίου- συγκεντρώνουν τρόφιμα και φάρμακα, για το κοινωνικό παντοπωλείο της Περιφερειακής ενότητας Χανίων. Εύγε σε όλους! Οι φωτογραφίες είναι του Θεοκλή Κακατσάκη.Δείτε περισσότερα ΝΑΝ¨Ω ΚΟΥΤΣΑΚΗ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Βασιλιάς των Ονείρων (Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου ) της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη κυκλοφορήθηκε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ (εικονογράφηση Λιάνας Δενεζἀκη) το 2001 και επανεκδόθηκε πολλές φορές. Το 2015 επανακυκλοφορήθηκε από  τις εκδόσεις ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ  (σε νέα εικονογράφηση της Λιάνας Δενεζάκη) συνοδευόμενο από CD με  τραγούδι (στίχοι : Ευδοκίας Σκορδαλά Κακατσάκη, μουσική-ερμηνεία Νένας Βενετσάνου

ΧΡΥΣΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ Σ'ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Γιατί άραγε οι Δυτικοευρωπαίοι, συγκριτικά με τους Έλληνες, γιορτάζουν τα Χριστούγεννα περισσότερο από το Πάσχα; Εκτός από τις ιστορικές και πολιτισμικές ερμηνείες, η απάντηση συμπυκνώνεται και στη φράση του Κόντογλου. «Στη Δύση έχουμε ζωγραφιές, κάδρα και στην Ορθοδοξία εικονίσματα».  Με άλλα λόγια,  μέσα από τον εικονογραφικό κύκλο των Χριστουγέννων εντοπίζονται οι διαφορές Ανατολής- Δύσης  όχι μόνο στην τεχνοτροπία αλλά και στην εικονολογική αντίληψη. Σε αντίθεση με τους  κανόνες της βυζαντινής αγιογραφίας που παραμένουν σχεδόν σταθεροί,  αποσκοπώντας στην μύηση του πιστού στην πνευματικότητα και στο υπερβατικό, στη Δύση η Γέννηση του Χριστού περνάει από διάφορα στάδια, ανάλογα με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής.

Μετά την αυστηρή θεοκρατική  αποτύπωση του πρώιμου Μεσαίωνα, ακολουθεί ο γλυκερός συναισθηματισμός της ιπποσύνης με τις εμφατικές χειρονομίες που θα τον διαδεχθεί η πρόδηλη εκκοσμίκευση, επηρεασμένη σαφώς από τον ουμανισμό της Αναγέννησης. Η Γέννηση απογυμνώνεται από το θρησκευτικό της περιεχόμενο και αποδίδεται ως ένα ιστορικό γεγονός. Στον Μποτιτσέλι, πχ, η εκκεντρική σύνθεση, με  τις ομάδες των Αγγέλων αφενός και τις διαβολικές μορφές αφετέρου, παραπέμπει στην απελευθέρωση της ανθρωπότητας από το Κακό, σύμφωνα με τα κηρύγματα του Σαβοναρόλα. «Η Παναγία των Βράχων» του Λεονάρντο ντα Βίντσι  με τον Ιωάννη Βαπτιστή παιδί να συναντιέται με τον μικρό Χριστό είναι εμπνευσμένη από τα Απόκρυφα Ευαγγέλια. Συχνά επίσης ένα συμπληρωματικό επεισόδιο  αυτονομείται, ώστε να  γίνει η αφορμή για μια θεαματική παρέλαση της αριστοκρατίας, όπως συμβαίνει  στην «Προσκύνηση των Μάγων» του Μ. Γκοτσολι  με την παρουσία του Λαυρέντιου των Μεδίκων.

Κι ενώ στην Ευρώπη ο χριστουγεννιάτικος κύκλος σταδιακά υποχωρεί και η επέλαση του μοντερνισμού κατά τον 19ο αιώνα τον περιορίζει αισθητά, στην χώρα μας επανέρχεται όχι πλέον ως θεολογικό ζήτημα, αλλά στενά συνδεδεμένος  με την εθνική ταυτότητα. Την περίοδο που ο Φαλμεράιερ αμφισβητεί την ιστορική συνέχεια των Ελλήνων, ο Κ. Παπαρρηγόπουλος  την υπερασπίζεται με την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»,  ο Ν. Πολίτης εκτελεί το πατριωτικό του χρέος με τη συλλογή των δημοτικών τραγουδιών και ο Λύτρας ζωγραφίζει  «Τα Κάλαντα», ως μια απτή απόδειξη της λαϊκής παράδοσης.  

Η ιερότητα των Χριστουγέννων, ως αδιαπραγμάτευτο κοίτασμα πολιτισμικής συνοχής, επανακάμπτει δριμύτερη με τη γενιά του ΄30 . Η Γέννηση του Χριστού και τα παρεμφερή θέματα μέσα από τον  ένδοξο  βυζαντινισμό του Κόντογλου,  στον οποίο προσχωρεί ο Τσαρούχης και ο Εγγονόπουλος, η μεταφυσική του χρώματος στον Παρθένη, ακόμη και ο παγανισμός των καλικαντζάρων στον Τέτση επιστρατεύονται για να επουλωθούν οι πληγές της Μικρασιατικής καταστροφής και η παντιέρα της ελληνικότητας να κυματίσει ξανά περήφανη στο πιο ψηλό κατάρτι.  

Αναρτήθηκε στην PANKRETA (26.12.2016)

ΕΥΔΟΚΙΑ

«Ο Βασιλιάς των ονείρων» – Παραμύθι Της συγγραφέως Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη

Γράφει ο Γιώργος Λέανδρου Κοκολογιάννης
Το Σάββατο βράδυ, 17-12-2016 είχα κι εγώ τη χαρά να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση “Ο Βασιλιάς των Ονείρων” στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Χανίων. Έργο της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη.
Την παράσταση παρουσίασε ο καταξιωμένος Σύλλογος “Φίλων Θεάτρου Χανίων”. Η είσοδος ήταν με κοινωνικό εισιτήριο για την ενίσχυση του κοινωνικού παντοπωλείου της Αντιπεριφέρειας Χανίων και του Κοινωνικού Φαρμακείου Αλληλεγγύης Χανίων. Για το έργο αυτό της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη και την όλη επιτυχία της παράστασης γράψανε και είπανε άλλοι πιο αρμόδιοι από εμένα. Εγώ θα αρκεστώ να πω ένα πολύ – πολύ μεγάλο ΕΥΓΕ σε όσους συνέβαλαν να γίνει η παράσταση αυτή ως και σε όλους τους συντελεστές του θεατρικού αυτού έργου.
Τελειώνοντας, ας μου επιτραπεί να κλείσω το σημείωμά μου αυτό, με τους παρακάτω ταπεινούς μου στίχους, αφιερωμένους στην καλή μας συγγραφέα του έργου κα Ευδοκία: «Το πνεύμα σου μετάδωσες και πάλι στην ψυχή μας, να ρίχνει φως πνευματικό για πάντα στη ζωή μας».
Και για τους καλούς μας ηθοποιούς και λοιπούς της παράστασης, επηρεασμένος και από άλλες τους εμφανίσεις θα πω: «Θαρρώ πως μας χαρίσετε, τ’ όνειρο τση ζωής σας και μας γεμίζετε χαρές κι αγάπες τση ψυχής σας».

Χανιώτικα νέα (23.112.2016)

ΠΟΙΗΣΗ

Βαγγέλης Κακατσάκης
ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ*

Στη φάτνη της καρδιάς μας
αποβραδίς
αφήσανε οι μάγοι τα δώρα τους
και ξημερώνοντας
βρήκαμε στα πόδια μας την αγάπη.

Όσοι μισοτιμής ξεπούλησαν
την πραμάτια τους,
δίστασαν ν 'αγγίξουν την καλοσύνη
κι έφυγαν.

Περνώντας μερόνυχτα    
έξω από το περιβόλι
με την καφασωτή θύρα
έβλεπαν την αγάπη.

Μα τελευταίος υπηρέτης άνοιξε
και τότε,
εκείνη τη νύχτα,
όλοι ξάγρυπνοι,
αγκάλιασαν ζεστά
την ἀχνα της ανθρώπινης παρουσίας

* Όπως δημοσιεύθηκε στη "Νέα Σχολική Ανθολογία Δασκάλων Ποιητών" ( Επιμέλεια: Άρης Κανδηλάπτης, Εκδ. "Βιβλία για όλους", Αθήνα 1975 )

ΕΝ ΝΙΠΠΩ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΝΙΠΠΟΣ

"Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει ο αστήρ, μετἀ των μάγων ανατολής των ιερέων..".

Η δική μου Βηθλεέμ είναι πάντα στο Νίππος, όπου γεννήθηκα,  και συγκεκριμένα στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού. Εδώ αξημέρωτα και σήμερα, ακολουθώντας το αστέρι των παιδικών μου χρόνων, για να τύχω στον όρθρο και την χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Επιμένει να σημαίνει νύχτα τις χριστουγεννιάτικες  καμπάνες ο παπα- Μιχάλης. Στο ψαλτήρι, σχεδόν από την αρχή κι εγώ! . "Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανού απαντήσατε...."

Χείμαρρος οι αναμνήσεις...  Δεν θέλει πολλἀ κάποιος για να νιώσει πλήρης. Όλοι είναι εδώ μου λένε τα μἀτια της ψυχής μου. Όλοι εδώ στο μανουάλι της μνήμης. Στα κεριά που άναψα,,, . Γι  αυτούς που λείπουν στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Γι αυτούς που λείπουν όπου αλλού.. .Άναψα και για σένα Σταμάτη Κραουνάκη, η παραγγελιά σου ἐγινε. Για την σωτηρία της ψυχής όλων μας.... "Ευφαίνεσθε δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε. σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού γεννηθέντος..."








Ξημέρωσαν κι εφέτος Χριστούγεννα στο Νίππος "Δι ευχών των αγίων πατέρων ημών..." Τα χιόνια έχουν κατεβεί χαμηλά μέχρι τα μπροσπόδια της Μαδάρας. Στην αυλή του Τιμίου Σταυρού οι ευχές δίνουν και παίρνουν. "Αυτήν την παράδοση να πιαίνω νύχτα τά Χριστούγεννα στο Τίμιο Σταυρό δεν την αλλάζω", μου λέει ο Στελλής ο Κοτσιφός. Ούτε εγώ, "εν όσω ζω και αναπνέω και σωφρωνώ"...







Πρέπει να περάσουμε και από το Κοιμητήρι του Αγιου-Αθανάση, ν'ανάψουμε το καντήλι των γονέων μου, πως και πως μας περιμένουν, σταματούμε, ωστόσο στο καφενείο του Κοτσιφογιάννη κι ας λείπει αυτός μαζί με τους πολλούς μας... Μια ματιά στην πλατεία.... Γεμάτη μου φαίνεται κι ας είναι άδεια. Καλημέρα ήλιε, Καλημέρα! "Χαρούμενα Χριστούγεννα, καλά κι ευλογημένα\σαν του παλιού καλού ζευγά τα όμορφα σπαρμένα". Και του χρόνου!

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Δ1 Τάξη 8ου Δημ. Σχ. Χανίων

Χριστούγεννα με τους δικούς μας

Καλοί μου φίλoι, καλά Χριστούγεννα!
Κατ’ εξοχήν οικογενειακή εορτή τα Χριστούγεννα! Το επισημαίνουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο τα παιδιά της Δ1 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων στις υπέροχες εργασίες που ετοίμασαν με την προτροπή του δασκάλου τους, του και καλού μου φίλου Βαγγέλη Παγωνίδη, για τον σημερινό Παιδότοπο. “Αυτές τις ημέρες δεν έχει σημασία ο τόπος που θα τις περάσεις αλλά το να είσαι μαζί με ανθρώπους που σε νοιάζονται και σ’ αγαπούν”, μας λέει χαρακτηριστικά ένα από αυτά. “Είναι τόσο ξεχωριστή αυτή η ατμόσφαιρα που την περιμένουμε πώς και πώς κάθε χρόνο κι ας φαίνεται η ίδια κάθε φορά”, μας λέει ένα άλλο. Χρόνια πολλά με υγεία, καλά μου Τεταρτάκια! Χρόνια πολλά με υγεία καλέ μου συνάδελφε! Χρόνια πολλά με υγεία, καλοί μου αναγνώστες!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
Σημείωση: Οι εικαστικές εργασίες (όλες οι ομαδικές) έγιναν και με τη βοήθεια της δασκάλας καλλιτεχνικών Μαθημάτων Ραφαέλας Μίχτη.







Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα πηγαίνουμε στη γιαγιά και στον παππού μου. Εκεί μαζευόμαστε όλα τα ξαδέρφια της οικογένειας ,  παίζουμε,  τρώμε και ανταλλάσουμε ευχές και δώρα. Είναι τόσο ξεχωριστή αυτή η εορταστική ατμόσφαιρα που την περιμένουμε πώς και πώς κάθε χρόνο κι ας φαίνεται η ίδια κάθε φορά.
Ιάσονας Στουπάκης




Πέρσι  πήγαμε στην Αλβανία για να περάσουμε τις γιορτές των Χριστουγέννων και για να δούμε τις γιαγιάδες μας και τους παππούδες μας μετά από τέσσερα χρόνια που τους είχαμε δει τελευταία φορά. Μόλις φτάσαμε έτρεξα στην αγκαλιά της γιαγιά μου και τη φιλούσα κι αυτή με φιλούσε συνέχεια με δάκρυα στα μάτια. Μετά από λίγο πήγα στον παππού μου… Αργότερα πήγαμε στην άλλη γιαγιά μου και μετά στο θείο μου για να φάμε όλοι μαζί… Μείναμε περίπου 2 εβδομάδες αλλά μετά άρχιζε το σχολείο κι έπρεπε να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Τελικά αυτό που κατάλαβα ήταν ότι αυτές τις ημέρες δεν έχει σημασία ο τόπος που θα τις περάσεις αλλά το να είσαι μαζί με ανθρώπους που σε νοιάζονται και σε αγαπούν. Καλές γιορτές σε όλους!
Άρτεμις




Τα Χριστούγεννα του 2014 τα περάσαμε στο σπίτι του θείου μου. Αυτή η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη. Καταρχάς το σπίτι ήταν τόσο ωραία στολισμένο που παρόμοιο δεν έχω ξαναδεί. Φωτάκια μέσα-έξω και ένα πανύψηλο καταπράσινο δέντρο ομόρφαινε το σαλόνι. Πέρασα φανταστικά με τα ξαδέρφια μου, γιατί πετάξαμε πυροτεχνήματα που φώτιζαν τον ουρανό. Παίξαμε επιτραπέζια παιχνίδια γνώσεων κι ένας φίλος του θείου μου κοσμοταξιδεμένος μας διηγήθηκε πως γιορτάζουν τα Χριστούγεννα σε άλλες πόλεις του κόσμου. Και μέσα από τις διηγήσεις του ταξιδεύαμε κι εμείς… Μου άρεσε τόσο πολύ αυτή η ημέρα, γιατί κάναμε κάτι το διαφορετικό από τις προηγούμενες χρονιές κι εύχομαι και φέτος να μας καλέσουν και πάλι. Καλά Χριστούγεννα!
Ανδρέας Βιολάκης



Οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές που θα μου μείνουν αξέχαστες ήταν όταν την παραμονή των Χριστουγέννων ήρθαν οι συμμαθητές μου με τα αδέρφια τους και παίξαμε στο υπόγειο του σπιτιού μας ποδόσφαιρο… Φυσικά ξέρετε ποιος κέρδισε… Μετά τον αγώνα φάγαμε και κοιμηθήκαμε. Όταν άνοιξα τα πατζούρια, είδα κάτασπρο τον κόσμο. Βγήκαμε έξω μαζί με τον αδερφό μου και στο δευτερόλεπτο η μπάλα από χιόνι που είχαμε  φτιάξει έσκαγε στα μούτρα του αδερφού μου. Όμως κι εγώ τραντάχτηκα από το σκούντημα της μαμάς μου γιατί αρκετά είχα κοιμηθεί. Χρόνια Πολλά Φίλιππε, Χρόνια Πολλά μαμά, Χρόνια Πολλά Μπαμπά Χρόνια Πολλά σε όλους σας!
Φίλιππος Παρασκάκης



Πριν από περίπου 2 χρόνια, τη νύχτα της παραμονής,  ήμασταν οικογενειακώς στο δέντρο.  Κάποια στιγμή οι γονείς μου , μου είπαν να πάω για να κοιμηθώ. Αφού ξάπλωσα μετά από λίγη ώρα δίψασα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα προς την πόρτα του δωματίου μου. Τότε ξαφνικά πάνω έπεσε κάτι που δεν ήξερα τι ήταν αλλά νόμιζα πως ήταν ο Άγιος Βασίλης. Μετά όμως άλλα τρία πράγματα πάνω μου. Νόμιζα πως ήταν τα ξωτικά. Ευτυχώς σηκώθηκα σηκώθηκα πάνω κι άναψα το φως κι ήταν τα χαλιά … Κι είχα μια αγωνία να δω τι δώρα θα μου φέρουν….
Λευτέρης Αλεξάκης



Τα περσινά Χριστούγεννα μου έμειναν αξέχαστα για πολλούς λόγους.  Γιατί ήρθαν οι θείοι μου από τη  Θεσσαλονίκη. Γιατί κάναμε εμείς το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και όχι η γιαγιά μας και γιατί εκείνη την ημέρα είχε Πανσέληνο. Αυτό το φαινόμενο το φαινόμενο συμβαίνει κάθε 18 ή 19 χρόνια. Περισσότερη χαρά μου έδωσαν που ήρθαν οι θείοι μου από τη Θεσσαλονίκη,  αυτό ήταν το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο που έχω λάβει. Μαζί πήγαμε πολλές βόλτες και μιλούσαμε για το διάστημα και τα διαστημόπλοια. Μακάρι να ξαναζούσα τέτοια Χριστούγεννα…
Πρόδρομος Αλεξίου

 Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα περνάω τέλεια. Αλλά κάποια Χριστούγεννα δεν τα ξεχνάω ποτέ! Όταν ήμουν μικρός είχαμε πάει στο σπίτι της γιαγιάς μου να φάμε όπως κάθε χρόνο. Η γιαγιά μου είχε στολίσει ένα πανέμορφο δέντρο. Όταν τελειώσαμε το φαγητό πήγαμε μαζί με την αδερφή μου και τα ξαδέρφια μου κάτω από το δέντρο που ήταν γεμάτο δώρα, τα οποία είχαν φέρει όλοι μας οι συγγενείς. Βέβαια, εγώ νόμιζα πως μας τα είχε φέρει ο Άη Βασίλη. Αργότερα ανοίξαμε τα δώρα και πήγαμε να παίξουμε στο δωμάτιό μας. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που ο Άη Βασίλης ήξερε ακριβώς τι δώρο ήθελα να πάρω!
Τα Χριστούγεννα είναι μια οικογενειακή γιορτή και κάθε χρόνο έχω τις καλύτερες αναμνήσεις!
Μανώλης Νικολιδάκης

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

“Να ’μουν του στάβλου εν’ άχυρο"





”Να ’μουν του στάβλου εν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,/ την ώρα π’ άνοιγε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι!/ Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελο του/ το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπο του./ Να λάμψω από τη λάμψη του κι εγώ σα διαμαντάκι,/ κι από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι,/ να μοσκοβοληθώ κι εγώ από την ευωδία που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία”.
Το ποίημα “Η Γέννηση του Χριστού” του Κωστή Παλαμά.

Να ’σαι δέκα χρονών, να πηγαίνεις στην Τετάρτη τάξη του Δημοτικού, στο Νίππος, και ν’ απαγγέλεις στεντορεία τη φωνή, προπαραμονή Χριστουγέννων στη σχολική γιορτή το “ποίμα” σου.
Τι επιθυμία κι αυτή να θέλεις να ‘σαι “εν’ άχυρο”, ένα τίποτα δηλαδή, την ώρα της Γέννησης του Χριστού! Δεν μου άρεσε στην αρχή καθόλου αυτή η ιδέα, δεν μου άρεσε καθ’ όλου το ποίημα. Όσο το διάβαζα, όμως, για να το μάθω “απ’ όξω”, τόσο έμπαινα στο βαθύτερο νόημα του, τόσο με συγκινούσε η ιδέα. Καμμιά σχέση ένα άχυρο της ματζιαδούρας που ήξερα με ένα άχυρο της ματζιαδούρας (φάτνη είναι η ματζιαδούρα μας είχε εξηγήσει η δασκάλα) που γεννήθηκε ο Χριστός.

Τα Χριστούγεννα της παιδικής μας ηλικίας…
Κυρίως σ’ αυτά μας αρέσει να επιστρέφουμε όσο περνούν τα χρόνια. Εκεί οι πρώτες μας θύμησες, οι πρώτες μας εικόνες, τα πρώτα μας ακούσματα, τα πρώτα μας αγγίγματα, εκεί η πατρίδα μας. Όλοι μας ακόμα κι αν είμαστε 100 χρονών, που λέει ο λόγος, ένα παιδί, ένα μικρό παιδί κρύβουμε στα βάθη της ψυχής μας. Ένα παιδί που αρέσκεται, πάντα τις χρονιάρες μέρες, κι ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, να επιστρέφει στα πάτρια, στα χρόνια της “μη με λησμονεί” ηλικίας.

Η νοσταλγία των Χριστουγέννων!
Οι χριστουγεννιάτικες σχολικές γιορτές. Τα κάλαντρα, έτσι, όπως τα λέγαμε παρέες – παρέες, από πόρτα σε πόρτα την παραμονή. Η προσμονή της άλλης μέρας γύρω από την παρασιά, που δεν έσβηνε αυτή την νύχτα. Το “χρυσό δοντάκι” που μας έλεγαν ότι κάναμε με τη μεταλάβωση. Ο γυρισμός στο σπίτι από την εκκλησία με τ’ αποδιαφωτίσματα, με το που χάραζε, δηλαδή, η μέρα. Το πιάτο με το φαγητό που το θύμιαζε η μάνα μου και μου το έδινε να το πάω στη γειτόνισσα, που ήταν κατάκοιτη.

Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι που άρχιζε πάντα με συγχωρεμό των αποθαμένων μας, καληνορίσματα των ξενιτεμένων μας κι ευχές για υγεία, ακόμα και των “ζωντανών” μας, όπως “ο Θεός να κάμει καλά την αίγα μας”, για παράδειγμα…

“Εάν το Πάσχα είναι η λαμπρότατη του Χριστιανισμού εορτή, τα Χριστούγεννα βεβαίως είναι η γλυκυτάτη και συγκινητικοτάτη και διατούτο ανέκαθεν εθεωρήθη ως οικογενειακή κατ’ εξοχήν εορτή”, γράφει ο Άγιος των Νεοελληνικών Γραμμάτων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, σε άρθρο του στην εφ. “Εφημερίς”, στις 25 Δεκεμβρίου 1887.

Και παραμένει “λαμπροτάτη” και “κατ’ εξοχήν οικογενειακή” ακόμα και σήμερα. Να είναι και γιορτή αλληλεγγύης, μια γιορτή που να κρατά ολοχρονίς του χρόνου, η ευχή μου. Είναι τόσοι πολλοί οι συνάνθρωποι μας, οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, που έχουν ανάγκη από ένα πιάτο φαγητό, από ένα κεραμίδι, από ένα χαμόγελο.


Στην επουράνια Γραμπούσα ο Θ. Δεικτάκης




Η πρεπιά της Κισάμου αλλά και πρεπιά για όλη την Κρήτη. Ένας από τους πιο μπιστικούς εργάτες στο περβόλι της Λαϊκής Παράδοσης σε πανελλήνιο επίπεδο.
Για τον Θανάση Δεικτάκη που έφυγε τρεις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, για την Επουράνια Γραμπούσα, που τόσο πολύ ανέδειξε και ύμνησε με τα γραφτά του, ο λόγος. Πάνδημος ο αποχαιρετισμός του χθες στη γενέθλια γη.
“Στου Μυρτίλου την εξαίσια γωνιά/ που φωλιάζουν και στενάζουνε οι θρύλοι”, εκεί “στου πετρίτη τ’ αετοού τη γειτονιά/ θα ανάβει πάντα του Δεικτάκη το καντήλι”, και θα μας παραπέμπει στο έργο του στο οποίο, Θεού θέλοντος θα επανέλθω. Αιωνία η μνήμη του!

Χανιώτικα νέα (23.12.2016)

ΔΙΑΦΟΡΑ

ΟΝΕΙΡΟ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ ΚΟΥΤΣΑΚΗ: " ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ"
ΠΝΕΥΜ. ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΝΙΩΝ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, ΩΡΑ 7 Μ. Μ.

Να ' μουν, λοιπόν, στην κατάμεστη από κόσμο τεράστια αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Χανίων, καθισμένος κάπου στη μέση, να παρακολουθώ, έχοντας τα "ακρωτήρια της ύπαρξης" μου σε εγρήγορση, την "πρωτοποριακή" παρουσίαση του τελευταίου μυθιστορήματος του και καθηγητή εδώ και ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο Murdoch του Πέρθ της Αυστραλίας, 42χρονου, γέννημα θρέμμα Χανιώτη συγγραφέα Πολυχρόνη Κουτσάκη. Να ακούω τις ομιλίες των φιλολόγων του Φροντιστηρίου "Πρωτοπορία", της Μαρίας Γαλανάκη, της Εύας Μαζοκοπάκη και της Δέσποινας Μαρκουλάκη, να παρακολουθώ τα δραματοποιημένα αποσπάσματα του βιβλίου από μαθητές Λυκείου και βέβαια τη συζήτηση του Συγγραφέα με το κοινό για την "Τριλογία της Κρήτης", η οποία  κλείνει με το "Δεν είσαι εδώ" που κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ τον Σεπτέμβριο τ, ε. Να το απολαμβάνω! Όπως άλλωστε και όλοι οι άλλοι τυχεροἰ... Όνειρο  χειμωνιάτικης νύχτας, εν είδει χριστουγεννιάτικου δώρου! Ένα όνειρο που θεού θέλοντος θα ξεδυλιάνει στην πραγματικότητα δυο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, την Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου, στις 7 μ. μ. Όχι μόνο για μένα  Πολλοί, πάμπολλοι , λένε οι πληροφορίες μου, είναι οι συμπολίτες μας που επιθυμούν να το ζήσουν. Είτε έχουν διαβάσει την 'Κρητική Τριλογία" (΄'Καιρός για Ήρωες" και "Μια ανάσα μόνο" οι τίτλοι των δυο πρώτων βιβλίων που κυκλοφορήθηκαν τον Οκτώβριο του 2013 και τον Ιανουάριο του 2015, αντίστοιχα)   του Πολυχρόνη, είτε όχι... .

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ

Πρόκειται για το τρίτο μέρος της σύγχρονης τριλογίας δράσης που ξεκίνησε με το «Καιρός για ήρωες» και συνεχίστηκε με το βραβευμένο «Μια ανάσα μόνο».

Ο Γιώργος Δάντης, ο ήρωας της τριλογίας, εξαφανίζεται. Η αγαπημένη του Ρέα, και ο κολλητός του φίλος Νικ, δε θέλουν να πιστέψουν αυτό που όλο το σχολείο και η πόλη φοβούνται –ότι ο Γιώργος είναι νεκρός. Οι γονείς τους, η αστυνομία, παλιοί και νέοι μεγάλοι εχθροί, όλοι θέλουν να τους αναγκάσουν να σταματήσουν να ψάχνουν.

Την ίδια ώρα, ο Γιώργος, ανήμπορος, αιχμάλωτος του πιο αδίστακτου ανθρώπου στην Ελλάδα, νιώθει πως είναι αδύνατον να βγει ζωντανός από το υπόγειο τούνελ όπου κρατείται. Κι όμως…
Τρεις έφηβοι απελπισμένοι: Δεν υπάρχει κανείς πιο επικίνδυνος από τον απελπισμένο.

Ένα βιβλίο με καταιγιστικό ρυθμό, συνεχείς ανατροπές και απρόσμενες αποκαλύψεις που θα κρατήσουν τον αναγνώστη σε εγρήγορση μέχρι την τεράστια έκπληξη που τον περιμένει στο τέλος του βιβλίου.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΕΝΩ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΟ "ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ"

• "Για τον Μανώλη και τον Μανώλη, ούνα φάτσα ούνα  ράτσα, ούνο σέτ από μάγουλα, ούνα ευτυχία. Για τη Νανώ μου και την Αθηνά μου, για το αυστραλιανό έπος. Για τη Δέσπονα όλα εσύ." Εν αρχή ην η αφιέρωση. Αποκαλυπτική. Ο μικρός μα και ταυτόχρονα μέγας κόσμος του. Οι δικοί του άνθρωποι που τους αγαπά και τον αγαπούν. Το παν!

• Ο Π. Κ. γεννήθηκε για να γράφει και γράφει για να ζει. Αν η Νανώ (η μητέρα του) είναι εργασιομανής πέντε φορές, ο Πολυχρόνης είναι δέκα. Τι να το κάνει κανείς το ταλέντο, αν δεν το εκμεταλλεύεται, αν δεν υο αξιοποιεί με τη δουλειά;  Έχει δίκιο ο Ουμπέρτο Έκο όταν υποστηρίζει ότι στο γράψιμο το 5% είναι ταλέντο και το 95% είναι δουλειά.

• Όυκ εν τω πολλώ το ευ, αλλά εν το ευ το πολύ", έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Να όμως που ο Πολυχρόνης τους διαψεύδει. Και πολύ, καλά πολύ, το γράψιμο του και καλό, πολύ καλό, επίσης Δέκα μυθιστορήματα, μια ποιητική συλλογή και έξι θεατρικά έργα, η μέχρι τώρα συγγραφική του παραγωγή, μια συγγραφική παραγωγή ποιότητας, που λειτουργεί και σαν εργαστήρι δημιουργικής γραφής , τόσο για νέους όσο και για φτασμένους λογοτέχνες. Δάσκαλος ο Πολυχρόνης και σ' αυτόν τον τομέα

.

• Πάντα το μολυβάκι ανά χείρας. Πάντα σε ετοιμότητα να καταγράψει την συνεχή κουβέντα που γίνεται ανάμεσα στον συγγραφέα και στον αναγνώστη. Ο Π. Κ. έχει όσο λίγοι το χάρισμα να χρησιμοποιεί τη γλώσσα στη βασική κοινωνική της αποστολή που είναι η επικοινωνία.

• Πολυεπίπεδο το γράψιμο του Πολυχρόνη. Αναγνωρίσιμο πάντα το ύφος του που αντανακλά το ήθος του. Την αγάπη του για τον γενέθλιο τόπο και τους ανθρώπους του . Και βέβαια την πεποίθησή του ότι η ευθύνη για να καλλιτερέψουν τα πράγματα είναι στα χέρια μας. Ένας συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του και το κοινό του δεν χαιδεύει αυτιά.

• Αχ αυτά τα σχόλια του για όλα όσα συμβαίνουν και οι φιλοσοφικοί του στοχασμοί...

• Δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα, υπάρχουν μόνο χυδαίοι άνθρωποι.( Με αφορμή την χρησιμοποίηση κάποιες φορές "κακών λέξεων", η φράση αυτή του Μαβίλη)

• Εντάξει, είναι ένα εφηβικό μυθιστόρημα το "Χωρίς εσένα".  Με την διευκρίνιση, ωστόσο, ότι διαβάζοντας το ο καθένας αισθάνεται έφηβος όποια κι αν είναι η ηλικία του.

• Να ένα στέρεα δομημένο σύγχρονο μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα ελπίδας, που θέλεις να διαβάσεις ξανά και ξανά.

• Παρασύρθηκα να δω τι γίνεται παρακάτω, όμως πρέπει να γυρίσω πίσω σε μια "τερπνή κοντυλιά", που έντεχνα βάζει συχνά πυκνά στη διήγηση του ο Πολυχρόνης Μερακλής τεχνίτης του λόγου!

• Αστυνομικό μυθιστόρημα το "Δεν είσαι εδώ"; Και αστυνομικό, όχι όμως μόνο αστυνομικό....

ΕΥΔΟΚΙΑ

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΠΑΕΙ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ

Γράφει η Κατερίνα Τοράκη*

Πριν από ένα χρόνο γράψαμε για τον Βασιλιά των Ονείρων, το όμορφο παιδικό παραμύθι της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη που φέρνει στα παιδιά την ιδέα της πάλης του καλού με το κακό. Με τον καλό Βασιλιά των Ονείρων που ζει στην Ονειρούπολη και κρατά το κλειδί της ασημένιας βρύσης για να τρέχουν όμορφα όνειρα όταν την ανοίγει κάθε βράδυ  και με τον Μαύρο Καβαλάρη που ήθελε ν' αρπάξει το κλειδί και...

Και η παράσταση αρχίζει! Μια όμορφη παιδική παράσταση ανέβηκε αυτές τις μέρες στα Χανιά, 17-18/12 στο Πνευματικό Κέντρο και αύριο 21/12 στο 7ο Γυμνάσιο, από το Σύλλογο Φίλων Θεάτρου Χανίων, με υποστήριξη και στήριξη της Αντιπεριφέρειας Χανίων. 

Είδα κι εγώ την παράσταση του Σαββάτου με τον εγγονό μου (ο οποίος έχει "διαβάσει" το βιβλίο και περίμενε να δει την ασημένια βρύση, εντυπωσιάστηκε όμως πολύ και από τον Μαύρο Καβαλάρη όταν μπήκε στη σκηνή πάνω σ΄ ένα όμορφο άλογο, μια όντως εντυπωσιακή στιγμή). Εντυπωσιάστηκα από την μεγάλη προσέλευση παιδιών με τους γονείς (ή και γιαγιάδες φυσικά), είχε γεμίσει η μεγάλη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου, είχε γεμίσει ο εξώστης, είχαν γεμίσει τα σκαλάκια των διαδρόμων και ακόμα υπήρχαν πάρα πολλοί όρθιοι. 

Και εντυπωσιάστηκα επίσης από τη ζωηρή συμμετοχή των παιδιών, την τόση ανταπόκριση σε μια πραγματικά όμορφη παράσταση, ευρηματική σε πολλά σημεία (ο Καβαλάρης πάνω στο μαύρο άλογο, τα πουλιά που χορεύουν και τραγουδούν, η ασημένια βρύση  κ.ά.), ο μικρός μου χειροκροτούσε συνέχεια ακολουθώντας τα μεγαλύτερα παιδιά, κουβέντιαζε πάνω στο έργο φωναχτά (ενοχλούσε και μια μαμά μπροστά, εμείς πάντως δεν βγάλαμε το μπολάκι με τα μπισκότα την ώρα της παράστασης, όπως έκανε εκείνη για τα παιδιά που συνόδευε ... να πούμε και την κακία μας εν είδει παρατήρησης) και αναζητούσε, λοιπόν, ο μικρός δυομισάρης το άλογο όταν πια δεν είχε ρόλο στη σκηνή και το είχαν απομακρύνει... 

Η είσοδος στο θέατρο ήταν ελεύθερη, όμως υπήρχε η σύσταση να φέρουν τρόφιμα και φάρμακα για την ενίσχυση του Κοινωνικού Παντοπωλείου της Αντιπεριφέρειας και του Κοινωνικού Ιατρείου Φαρμακείου Αλληλεγγύης Χανίων. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη.

Ήταν μια όμορφη εκδήλωση. Μπράβο στη συγγραφέα, την ακάματη Ευδοκία και μπράβο σε όλους τους συντελεστές της παράστασης. Αξίζουν τέτοιες πρωτοβουλίες.

-----------------------------

Σημ. Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι από τη σελίδα της Αθηνάς Μανωλικάκη στο Facebook, όπου υπάρχουν πολλές ακόμη. Τα ονόματα όλων των συντελεστών και άλλες πληροφορίες για την παράσταση ενδεικτικά εδώ και

http://katerinatoraki.blogspot.gr/2016/12/blog-post_20.html

ΕΥΔΟΚΙΑ

ΣΤΟ 7^ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΓΙΑ ΤΟ «ΚΥΤΤΑΡΟ»

«Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ» ΤΗΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ

Και στο 7^ο Γυμνάσιο Χανίων θα παρουσιαστεί ,την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου, στις 8 μ. μ. από τον Σύλλογο Φίλων Θεάτρου Χανίων «Ο βασιλιάς των Ονείρων» της Ευδοκίας Σκορδαλά- Κακατσάκη σε σκηνοθεσία της Μαρίας Ραμουτσάκη,  με κοινωνικό εισιτήριο (τρόφιμα μακράς διαρκείας και φάρμακα)  για την ενίσχυση του Παντοπωλείου Αλληλεγγύης Χαλέπας ΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ, αυτήν την φορά

Να σημειωθεί ότι  το έργο θα παρουσιαστεί άλλες δυο βραδιές μετά τις γιορτές στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων λόγω της μεγάλου ενδιαφέροντος που έδειξε το κοινό, κατακλύζοντας το στις 17 και 18 Δεκεμβρίου , πάλι με κοινωνικό εισιτήριο .

«Ο Βασιλιάς των Ονείρων» (Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε βιβλίο από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ (εικονογράφηση Λιάνας Δενεζἀκη) το 2001 και επανεκδόθηκε πολλές φορές. Το 2015 επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ (σε νέα εικονογράφηση της Λιάνας Δενεζάκη) συνοδευόμενο από CD με τραγούδι (στίχοι: Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη, μουσική-ερμηνεία Νένας Βενετσάνου).

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Του Αγίου Ελευθερίου στις Φυλακές του Ιτζεδίν

                                                           

 Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

«Ο Οδυσσέας εκείνο το βράδυ βάδισε στην πρώτη μέρα του θανάτου του. Η ησυχία απόλυτη όπως σε βουβό κινηματογράφο. Η πρώτη μέρα του θανάτου του γεμάτη εικόνες χωρίς ήχο, βελούδινη πάνω απ’ τον Κόλπο της Σούδας, Μάρτιος του 1969».

Η αρχή του μυθιστορήματος του Γιάννη Α. Φίλη “Η δικαίωση” (εκδ. “Μελάνι”, πρώτη έκδοση: Ιούνιος 2011).

Να βρεθώ παραμονή ή ανήμερα του Αγίου Ελευθερίου, στο ομώνυμο εκκλησάκι του Ιτζεδίν, και με το δεδομένο ότι δεν επιτρεπόταν άλλη μέρα, η επιθυμία μου, ενώ οι σελίδες του βιβλίου που διάβαζα απνευστί, καλοκαιριάτικα, ντάλα μεσημέρι, κάτω απ’ τα αρμυρίκια της παραλίας του Καλαμιού, της “Δικαίωσης” του Γιάννη Φίλη, έφταναν προς το τέλος τους. Και για να γνωρίσω από μέσα το φρούριο που έχτισε στις αρχές της δεκαετίας του 1870 ο Ρεούφ πασάς, στο όνομα του γιου του Σουλτάνου του, στο έμπα του Κόλπου της Σούδας για να γίνει λίγα χρόνια αργότερα, χώρος φυλακών “κολαστήριο ψυχών και σωμάτων” για ποινικούς, αλλά και για πολιτικούς (προπάντων αριστερούς) κρατούμενους. Και για ν’ ανάψω, πρωτίστως, ένα κερί στη μνήμη του Οδυσσέα και των άλλων κατά καιρούς κρατουμένων που “βάδισαν” εκεί τη “μέρα του θανάτου” τους. Να ’ναι καλά η και γνωστή για την αγάπη της στα πρόσωπα των πραγμάτων του Αποκόρωνα, καθηγήτρια στο Γυμνάσιο Βάμου, φίλη μου, Ειρήνη Καλαϊτζάκη, που εκπληρώθηκε, τις προάλλες 15 Δεκεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Αγίου, θεριεύοντάς τη με τα τελευταία δημοσιεύματά της και κυρίως αυτό στην εφημερίδα μας (Διαδρομές, 10 Δεκεμβρίου) με τίτλο “Πολιτισμός πίσω από τα κάγκελα”.

Και από τις ταινίες “Μέρες του ’36” και “Πέτρινα χρόνια” του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και του Παντελή Βούλγαρη αντίστοιχα, έχουν γίνει ευρύτερα γνωστές οι Φυλακές του Καλαμιού (ετοιμάζει ήδη κι άλλη ταινία στους χώρους των ο Παντελής Βούλγαρης) αυτό το “Σύμβολο Εθνικής Αναφοράς” που “εκλιπαρεί”… για ένα κοντύλι “προς άρσιν της ετοιμορροπίας του”. Πόνος ψυχής η εγκατάλειψή του στο έλεος των ανέμων.






Αχ αυτή η εγκληματική αδιαφορία αρμοδίων (;) αρχών και φορέων. Υπάρχει, ωστόσο ελπίς. Η ύπαρξη κάποιων ανθρώπων όπως η Ειρήνη, ο πρώην δήμαρχος Σούδας Γιάννης Περάκης, ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Καλαμίου Γιάννης Μιχελιουδάκης, οι δυο μεταπτυχιακές φοιτήτριες η αρχιτέκτων-μηχανικός Ελένη Καβαλλήρη και η πολιτικός μηχανικός Αμαλία Κασαμπαλή, οι οποίες κάνουν τη διδακτορική τους διατριβή με θέμα την αποκατάσταση του Ιτζεδίν, οι μαθητές του Λυκείου Σούδας, οι οποίοι υλοποιούν το πρόγραμμα “Οχυρωματική Αρχιτεκτονική του Λιμένα της Σούδας” και βέβαια, σύμπασα η τοπική κοινωνία, που επιμένουν να βάζουν θέμα. Εις ώτα ακουόντων; Ιδωμεν… “Η ισχύς εν τη ενώσει” πάντως!Ευχή όλων η ανάδειξη του χώρου, ως χώρου πολιτισμού, όπως και του ευρύτερου συμπλέγματος Ιτζεδίν – Κούλε – Νησίδας Σούδας και Αρχαίας Απτέρας που σχεδιάζει ο δήμος Χανίων.

Κόσμος πολύς (μέσα στον κόσμο και ο ιδιαίτερα γνωστός για τις τηλεοπτικές του εκπομπές Γιώργος Βιτώρος που ετοίμαζε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα) στο πανηγύρι του Ιτζεδιώτη Αγίου, στον ναό του οποίου, έναν ναό μικρό, μονόχωρο, δρομικό και ξυλόστεγο, έχτισαν οι κρατούμενοι στο νότιο κυκλικό οχύρωμα του Φρουρίου. Κατ’ εξοχήν δικός τους ο Αγιος, λόγω ονόματος, ο Αγιος Ελευθέριος. Ολες οι ελπίδες των για ελευθερία σ’ αυτόν! Δικό τους τον θεωρούν, ωστόσο, και οι απόγονοί τους, όπως βέβαια και οι κάτοικοι του οικισμού που επιμένουν να τον λειτουργούν με τον εφημέριό τους, τον παπα-Στυλιανό Παπαδάκη, και να μνημονεύουν “μετά κολλύβου” τους εκτελεσθέντες για τις ιδέες τους ή τα όποια “εγκλήματά” τους…

«Να έχεις αγάπη με τους ανθρώπους/ και με τρόπον καλόν συνεχή πόλεμον με τας κακίας των».
Δεν λέει τίποτα για όλα όσα ένιωσα ξεναγώντας με λίαν πρωί, στους χώρους του κολαστηρίου, η Ειρήνη, η επιγραφή που υπάρχει στην κεντρική πύλη, και την οποία ξαναδιαβάζω φεύγοντας, γύρω στις 11. Νιώθω να κρυώνω! Ηλιος σήμερα, αλλά ήλιος με δόντια…

Χανιώτικα νέα (20.12.2016)

          

ΧΡΥΣΑ

Ο ΣΟΙΜΠΛΕ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ*



Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη
Μπορεί  μια ενοχή που έχει εγγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο των πολιτών μιας χώρας να αντισταθμίζεται  από την προσκόλληση στις αρχές της ενότητας και της σταθερότητας;  Οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Βόλφανγκ Σόιμπλε τόσο στο θέμα της ρύθμισης του ελληνικού χρέους όσο και στην πιστή εφαρμογή του προγράμματος στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, φαινομενικά και μόνον αποβλέπουν στην διατήρηση της συνοχής της ΕΕ, σαν μια μορφή εξιλέωσης για τα εγκλήματα του παρελθόντος. 

Γι’ αυτό όσοι   προσπαθούν να ερμηνεύσουν  την πολιτική του  με καθαρά οικονομικά κριτήρια ματαιοπονούν, ξεχνώντας το πιο βασικό για τη σκιαγράφηση της προσωπικότητάς του: ότι είναι Γερμανός και όχι Ευρωπαίος. Τα αυστηρά μέτρα λιτότητας στα οποία επιμένει έχουν επομένως  το πρώτο θεωρητικό τους ισοδύναμο στις απόψεις του συμπατριώτη του Max Weber   και στην καλβινιστική θεολογία, όπου  η  σωτηρίας της ψυχής συνδέεται  με μια εργασιακή ηθική που δίνει έμφαση στη σκληρή δουλειά, στον ασκητικό βίο, σαν ένα είδος πνευματικής άσκησης και υπακοής  στον Κύριο. Ενσαρκώνει επίσης τον γερμανικό κώδικα συμπεριφοράς που  δεν κάνει καμία υποχώρηση απέναντι στις ανθρώπινες αδυναμίες και ατέλειες. Αυτό βρίσκει το δεύτερο ερμηνευτικό  ισοδύναμο στην Ιστορία. Ο συνεχής φόβος  του διαμελισμού είχε οδηγήσει κατά τον 19^ο αιώνα  στην ιδέα του παγγερμανισμού, την οποία φυσικά ο ναζισμός και ο Χίτλερ  «βελτίωσαν». Οι λόγοι της επικράτησής τους αποτυπώνονται εύστοχα και τεκμηριωμένα στο βιβλίο του Νόρμπερτ Ελίας «Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας».   «Το  εξιδανικευμένο Τρίτο Ράιχ αποτελούσε την τρίτη τους απόπειρα να ξορκίσουν την κατάρα που φαινόταν να τους εμποδίζει ώστε να κατακτήσουν το μεγαλείο για το οποίο ήταν προορισμένοι».  

Η παθολογική λοιπόν εμμονή  του Σόιμπλε σε μια αδιέξοδη, πολιτικά και οικονομικά, στάση δεν  υπαγορεύεται από ένα απλό ανθελληνικό γινάτι.  Εκπορεύεται από την ανάγκη να καλύψει την ταπείνωση που υπέστη η χώρα του στους δύο προηγούμενους πολέμους με μια επίδειξη αλαζονείας. Συνεπώς. πολύ λίγο τον ενδιαφέρει αν οι λαοί πολλών ευρωπαϊκών κρατών,  κυρίως του Νότου, οδηγούνται στην απόγνωση και στην εξαθλίωση. Και όσο η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του διογκώνεται, τόσο θα συμπεριφέρεται σαν τα άγρια πληγωμένα  ζώα που γίνονται πολύ επικίνδυνα όταν αισθανθούν ότι η ισορροπία δυνάμεων γέρνει σε βάρος τους και η υπεροχή τους αργοσβήνει. Τα αποτελέσματα αυτής της επικινδυνότητας είναι ήδη ορατά με την άνοδο ακροδεξιών και εθνικιστικών κομμάτων. Εάν και όταν  τον επισκεφθούν οι Ερινύες  για την διαφαινόμενη διάλυση της ΕΕ (η αρχή έγινε με το Brexit, που ήταν στην ουσία μια αντίσταση κατά της γερμανικής ηγεμονίας) θα είναι πολύ αργά. Το τρις εξαμαρτείν θα έχει αφήσει πίσω του χιλιάδες θύματα που καμία ανάληψη ευθύνης δεν θα μπορέσει να επαναφέρει στη ζωή.

Δημοσιεύθηκε στην εφ. ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ (4. 12.2016) και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα PANKRETA (6.12.2016)