ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ



Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Είναι το θέμα του Μαρκοπούλου το μεγαλύτερο πρόβλημα των Χανίων. Ή μήπως μεγαλύτερο είναι εκείνο του Ρολογιού; Ή μήπως το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης μας είναι το κυκλοφοριακό;
…Μήπως το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η “αναρχία” γενικώς που επικρατεί στο παλιό λιμάνι ή είναι εκείνο που προέκυψε με το κτήριο της παλιάς Μεραρχίας.
Μήπως τελικά το μεγαλύτερο όλων είναι η έλλειψη ελεύθερων δημόσιων χώρων λόγω της κατάληψής τους “γενικώς” ή είναι αυτό που προέκυψε με την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου “Δασκαλογιάννης”. Μήπως λέω, μήπως, μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα με τους λακουβοδρόμους μας ή εκείνο ή ότι δεν δουλεύουν τα αντιπλημμυρικά και στην πρώτη έντονη βροχόπτωση πλημμυρίζουμε!
Ουφ πια, βαρέθηκα να καταγράφω προβλήματα! Προβλήματα που στις περισσότερες περιπτώσεις υπήρχαν ή δημιουργήθηκαν και όπως φαίνεται οι καθ’ ύλην αρμόδιοι δεν μπορούν να τα επιλύσουν και απλά τα αφήνουν να διαιωνίζονται -κάποιες φορές μάλιστα επιρρίπτοντας ευθύνες ο ένας στον άλλο!
Τελικά το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος ορίζει τη μοίρα μας σε τούτη την πόλη! Ποιος ευθύνεται για τη δημιουργούμενη κατάσταση; Φταίμε εμείς; Φταίνει οι άλλοι; Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; Το βέβαιο είναι ότι όποιος κι αν φταίει δεν πρόκειται ποτέ να λογοδοτήσει!
Αμποτε να βρεθεί κάποτε μια κάποια “ομάδα” που θα έχει τη θέληση και την όρεξη αλλά σπουδαιότερο όλων την την τεχνογνωσία να ενσκύψει στα προβλήματα που μας απασχολούν από τον προηγούμενο αιώνα και όταν επιλύσει αυτά, να οδηγήσει τα Χανιά στον 21ο αιώνα τον οποίο διερχόμαστε.
Ωστόσο και μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, εμείς θα προχωρούμε αεράτα το βήμα μας, πίνοντας καφέδες και κάνοντας μικροπολιτικές καφενειακού τύπου, προσπαθώντας να δείξουμε τη χανιώτικη λεβεντοσύνη στην ομήγυρη που ανάλογα τα… συμφέροντά της είτε θα μας χειροκροτά είτε θα μας παίζει… ζαρπάκια!
Υ.Γ. Τελικά το βρήκα, το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η… “καπετανοσύνη” που μας… δέρνει!

Χανιώτικα νέα (31.01.2018)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ

Εις μνήμην Ειρηναίου Γαλανάκη… Μετά τα κομμάτια του Χριστού και του Αγίου Βασιλείου, το τρίτο ήταν για τον Παππού. Ωσεί παρών κι εφέτος, τέσσερα χρόνια μετά το φευγιό του στο άλλο ημισφαίριο της ζωής, στην κοπή της πίτας του Κοινοφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία” -του έργου αυτού της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας, που δημιούργησε ο Μέγας Αυτός Ιεράρχης- στο κατάμεστο από Αποκορωνιώτες και φίλους των, φιλόξενο “Ριζίτικο” του Τζιτζιφέ, την περασμένη Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου. Ευλογών και αγιάζων πάντας ημάς. Ολους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά και ονομαστικά. Πώς να τον ξεχάσουμε, όταν οι πέτρες και τα χώματα του τόπου φωνάζουν στους αιώνες που έρχονται το έργο του και απαιτούν τη συνέχισή του!

«Το Κοινοφελές Ιδρυμα “Αγία Σοφία” συνεχίζει το έργο του, όπως το θέλησε ο ιδρυτής του, αείμνηστος μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης. Με πλήθος εκδηλώσεις και κοινωνικές δράσεις συμβάλει στη θρησκευτική, πολιτιστική, ιστορική και αναπτυξιακή αναβάθμιση του Αποκόρωνα». Κατευθείαν για τα “πεπραγμένα” της χρονιάς που πέρασε, με το που του δόθηκε το μικρόφωνο απ’ τον σε ρόλο συντονιστή της εκδήλωσης Πέτρο Πανηγυράκη, πριν απ’ την κοπή της βασιλόπιτας, ο διευθυντής του Ιδρύματος παπα-Μιχάλης Βλαβογιλάκης. Ο άνθρωπος που με την καθοδήγηση του προέδρου του Δ.Σ. του, μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνού και των άλλων μελών του, την ουσιαστική βοήθεια του γραμματέα του Μάρκου Σελλιανάκη και των παιδιών του Προγράμματος “Βοήθεια στο Σπίτι” (Δήμητρας Ηλιάκη, Χριστίνας Παρασκευάκη, Λευτέρη Μαρικάκη, Στέλλας Φουφουδάκη και Νεκταρίας Λαγουδάκη) κινεί τα νήματά του, όπως τα κινούσε τον παλιό καλό καιρό και για πολλά χρόνια ο και γενικός διευθυντής του Ιδρύματος “Ελευθέριος Βενιζέλος” και αντιπρόεδρός του Νίκος Παπαδάκης, γράφοντας ιστορία. Πάντα στον δρόμο που χάραξε ο εκ Νεροχωρίου ορμώμενος Αγιος Ειρηναίος Γαλανάκης ο Χριστιανός!

Κορυφαία βεβαίως δράση του Ιδρύματος “Αγία Σοφία” τη χρονιά που πέρασε η διοργάνωση του Β’ Παγκόσμιου Συνεδρίου Αποκορωνιωτών που ξεκίνησε με τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Παππού, με χορηγούς τη Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου, το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου (Γιάννης Γαρεδάκης), την ΕΤΑΝΑΠ και την Ομοσπονδία Αποκορωνιώτικων Σωματείων Αττικής. Στάθηκε ξεχωριστά σ’ αυτό ο παπά-Μιχάλης, όπως βέβαια και στο Πρόγραμμα “Βοήθεια στο Σπίτι” για να τελειώσει με ευχαριστίες προς τους νυν και πρώην βουλευτές, τον δήμαρχο Αποκορώνου Χαράλαμπο Κουκιανάκη, τον Νίκο Παπαδάκη για το αμείωτο ενδιαφέρον του (ιδιαίτερα έντονες και από πολλούς οι αντιδράσεις όταν στον χαιρετισμό του μίλησε για παραίτητη απ’ τη θέση του αντιπροέδρου του Δ.Σ.) το Ινστιτούτο Τύπου, τα “Χανιώτικα νέα” και προσωπικά τον Γιάννη Γαρεδάκη για την πολύμορφη συμπαράστασή του, και άλλους και άλλους… Πολλοί πάμπολλοι είναι εκείνοι που βοηθούν, ο καθένας με τον τρόπο του, το έργο του Ιδρύματος!

Ωραίοι στους χαιρετισμούς τους όλοι που μίλησαν. Ο μητροπολίτης πριν ευλογήσει τη βασιλόπιτα με τους παπάδες του Αποκορώνα, ο δήμαρχος, η βουλευτής Βάλια Βαγιωνάκη, ο θεματικός αντιπεριφερειάρχης Νίκος Καλογερής, ο Νίκος Παπαδάκης, οι περιφερειακοί σύμβουλοι Νίκος Γιαννούλης και Δημήτρης Μιχελογιάννης, ο πρώην υπουργός Χρήστος Μαρκογιαννάκης, ο πρώην βουλευτής Σήφης Μιχελογιάννης κ.λπ. Ωραίοι, όμως πολύ ωραίοι και οι οργανοπαίχτες που πήραν αμέσως μετά, και για πολλές ώρες την συνεστίαση στα χέρια τους. “Ομορφε Αποκόρωνα στολίδι ’σαι για μένα/ γιατί ’σαι ο τόπος π’ αγαπώ κι ο τόπος που με γένα!” Ν’ ακούω να τραγουδούν τούτη τη μαντινάδα ο Γιώργης ο Γαλάνης και ο Παντελής ο Κρασαδάκης, και για λογαριασμό του Παππού και να ξεσταίνομαι!

Χανιώτικα νέα (30.01.2018)

ΧΡΥΣΑ

Η  ΚΟΚΟ , Ο ΚΕΡΤ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Το συνώνυμο της κομψότητας, η Κοκό Σανέλ πίστευε πως οι γυναίκες των αριστοκρατών με τους οποίους συναναστρεφόταν μύριζαν πολύ άσχημα. Η αισθητική της όσφρησής της κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να το ανεχτεί. Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, απευθύνθηκε σε έναν γνωστό αρωματοποιό, τον οποίο η δαιμόνια σχεδιάστρια και επιχειρηματίας κάλεσε μαζί με τους φίλους της σε ένα ακριβό εστιατόριο στη Ριβιέρα και αποφάσισε, για λόγους διαφημιστικούς, να ψεκάσει το άρωμα γύρω από το τραπέζι. Κάθε γυναίκα που περνούσε σταματούσε και ρώταγε τι άρωμα ήταν αυτό.

Μαζί με το όνομά της του έδωσε και τον αριθμό 5 γιατί ήταν προληπτική και κάθε φορά που πήγαινε στον καθεδρικό για την προσευχή, περνούσε από πέντε διαφορετικά μονοπάτια, πνιγμένα από ένα είδος τριαντάφυλλου με πέντε πέταλα.

Πολλά χρόνια αργότερα, η τότε σύντροφος του Κερτ Κομπέιν, Κάθριν Χάνα, δεν είχε τους ίδιους «αγαθοεργούς» σκοπούς με την Κοκό. Εγραψε στον τοίχο του αγαπημένου της “Kurt smells like teen spirits” εννοώντας πως είχε πάρει χαμπάρι τις απιστίες του. Αλλά επειδή οι ροκ σταρς είναι και ολίγον αφελείς, εκείνος δεν κατάλαβε το υπονοούμενο και το έκανε τραγούδι.
Από το Παρίσι, όπου γεννήθηκε (19 Αυγούστου 1883 - πέθανε 10 Ιανουαρίου 1971) η Σανέλ, μέχρι τη φήμη που χάρισε στους Νirvana το συγκεκριμένο τραγούδι δυο σταγόνες δρόμος. Με άλλα λόγια, parfums connecting people.

ΠΟΙΗΣΗ

Μούλε

Μούλε! Μούλεε! Μούλεεε! Μούλεεεε!

Μούλεεεεε! Μούλεεεεεε! Μούλεεεεεεε!

Εφτά φορές το φώναξα

προσθέτοντας, κάθε φορά,

ένα παραπάνω «ε».

Μόλις το πρωί

το είχα ακούσει απ’ τον πατέρα μου

με ένα μόνο «ε» στο τέλος.

Το είπε στην ξαπλωμένη γριά φοράδα μας

κι αυτή ευθύς,

χωρίς να δυσκολευτεί καθόλου,

σηκώθηκε υπάκουη

να φορέσει το σαμάρι της.

Ήταν η εποχή που μάθαινα τις λέξεις,

ανακαλύπτοντας το βάρος τους.

Η εποχή που ζύγιαζα το βάρος τους,

λέγοντάς τες δυνατά.

30

Μια λιόκαλη μέρα, άνοιξη καιρού.

Ανάμεσα στα τρία και στα τέσσερά μου χρόνια.

Κι όμως.

Κούφια, άδεια ήταν αυτή η λέξη,

έτσι όπως βγήκε

απ’ τα χείλη μου

το βράδυ εκείνης της ημέρας.

Φαρδιά πλατιά κειτόταν

στις πλάκες της αυλής η γριά φοράδα μας,

χωρίς καμιά διάθεση να σηκωθεί.

«Ψόφησε..!»

είπε με δάκρυα στα μάτια,

λίγο πιο πέρα, ο πατέρας μου.

Ήταν μια καινούρια λέξη^.

πολύ βαρύτερη απ’ το «μούλε».

Και με τα εφτά τα «ε» στο τέλος

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

("Ὀταν γίνεις ποίημα", Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα, Χανιά 2013)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε1 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΚΟΜΙΚΣ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Την πρωτοποριακή και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία της συγγραφής κόμικς και την παρουσίασή τους στη συνέχεια μας αφηγούνται στον σημερινό Παιδότοπο τα παιδιά της Ε1 τάξης και ο γνωστός μας και από άλλες υπέροχες εργασίες μαθητών του, δάσκαλός τους Βαγγέλης Παγωνίδης. Ειλικρινά δεν έχω λόγια για να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για τη συγκεκριμένη εργασία, έτσι όπως δημιουργήθηκε συνεργατικά, με εμψυχωτή τον Δάσκαλο, και έτσι όπως παρουσιάστηκε στα παιδιά των άλλων τάξεων. Από καρδιάς τα συγχαρητήριά μου! Παντα άξια, καλά μου Πεμπτάκια!
Καμιά αμφιβολία δεν έχω ότι όχι μόνο στην εκτύπωση δικού σας κόμικ θα προχωρήσετε, αλλά και άλλα πάμπολλα θα καταφέρετε! Να χαίρεστε τον δάσκαλό σας και να σας χαίρεται!

Σας χαιρετώ με αγάπη
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Όταν ο κύριος μας είπε ότι έπρεπε να φτιάξουμε τα δικά μας κόμικς με ήρωες παραμυθιών, πέσαμε από τα σύννεφα! Μας φάνηκε πολύ δύσκολο και νομίζαμε πως δε θα τα καταφέρουμε… Όμως, μετά από καιρό καταλάβαμε ότι αυτή η εργασία δε θέλει σκέψη παρά μόνο φαντασία κι ευχαρίστηση. Φτιάξαμε υπέροχα κόμικς, ζωντανά, με υπέροχα χρώματα και φυσικά όλα είχαν κάτι αστείο μέσα στην ιστορία τους.
Κάναμε πολλές πρόβες, δουλέψαμε σκληρά κι όταν ο κύριος μας είπε να πάμε να παρουσιάσουμε στις τάξεις του σχολείου αγχωθήκαμε αλλά κατά βάθος νιώθαμε ότι θα τα καταφέρουμε γιατί είμαστε ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΟΜΑΔΑ ΔΕ ΘΑ ΧΑΛΑΣΕΙ ΠΟΤΕ.
[…] Η εργασία αυτή μας γοήτευσε. Υπήρξε ένα “ασυνήθιστο” ενδιαφέρον, μια συναισθηματική σύνθεση, μια αρμονία μεταξύ των συμμαθητών μου και των χαρακτήρων της κάθε ιστορίας που πρώτη φορά το βιώναμε… Εργαστήκαμε σκληρά ακόμα κι οι πιο αδιάφοροι μαθητές.
Τελικά ο στόχος επιτεύχθηκε! Δημιουργήσαμε τα δικά μας, πρώτα κόμικς με βάση τις εμπειρίες μας και τα ενδιαφέροντά μας. Προωθήθηκε έτσι η μάθηση κυρίως στο μάθημα της Γλώσσας και της Ιστορίας.
Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στους συμμαθητές μου του Ε’ 1 για τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους αλλά και στον κύριό μας για τις καταπληκτικές του ιδέες.
Ιωάννα Μακρινάκη

«Τι λέτε …φτιάχνουμε ένα κόμικ;» Kάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα για τη συγγραφή κόμικς μέσα στην τάξη, στο πλαίσιο του μαθήματος της Γλώσσας. Αφορμή στάθηκε το μάθημα της Γλώσσας (Γλώσσα Ε’ Δημοτικού, α΄ τεύχος, Β΄ κεφάλαιο, (“Τα ζώα που ζουν κοντά μας ο Τεντέν και ο Μιλού”). Εξάλλου σε ποιο παιδί δεν αρέσουν τα κόμικς;
Αφού λοιπόν επιλέξαμε τους ήρωές μας (από τον κόσμο των ζώων, από άλλα κόμικς, από παραμύθια ή επινοήσαμε δικούς μας), εικονογραφήσαμε σε χαρτί του μέτρου την ιστορία μας, την εμπλουτίσαμε με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, δουλεύοντας πάντοτε ομαδικά και με την καθοδήγηση του κυρίου μας. Κάναμε λίγες πρόβες και παρουσιάσαμε τις ιστορίες μας σε άλλες τάξεις, βάζοντας μέσα στην παρουσίαση και τους ακροατές δηλαδή τα άλλα παιδιά δημιουργώντας έτσι ενεργητικούς ακροατές – θεατές. Η παρουσίαση γινόταν συνήθως με μουσική υπόκρουση που εμείς οι ίδιοι οι μαθητές είχαμε επιλέξει, ανάλογα με το κόμικς που είχαμε να παρουσιάσουμε κάθε φορά, ενώ κάποιοι άλλοι από εμάς, αποφασίσαμε αντί για μουσική υπόκρουση να χρησιμοποιήσουμε δικά μας παραδοσιακά ή χειροποίητα μουσικά όργανα όπως μαράκες,  καμπανούλες, σαντούρι κ.ά. Το αποτέλεσμα όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς οι ίδιοι ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό! Η φιλοξενία και η συνεργασία στις τάξεις που επισκεφτήκαμε ήταν γεμάτη ενθουσιασμό και συναίσθημα.  Βασική αρχή: Στο τέλος αλλά και μέρος της παρουσίασης αποτελεί και η αξιολόγηση, για να χρησιμοποιήσουμε κι ένα επίκαιρο όρο. Ετσι κι εμείς ζητούσαμε κάθε φορά από τους μαθητές και τους δασκάλους της τάξης που παρουσιάζαμε την ιστορία μας να αξιολογήσουν την παρουσίαση και το κόμικ που δημιουργήσαμε, με σκοπό να βελτιωθούμε και να αποφύγουμε κάτι που ίσως και να μην το είχαμε προσέξει… Κι όλα αυτά μόνοι μας χωρίς την παρουσία- ασφάλεια του κυρίου μας αφού η προετοιμασία και η παρουσίαση γινόταν αποκλειστικά και μόνο από εμάς τους μαθητές. Το αποτέλεσμα μας γέμιζε κάθε φορά ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση. «Οταν η μάθηση δεν είναι ξερές πληροφορίες αλλά σφυρηλατείται μέσα από την εμπειρία και τη δράση.
Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας. (Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς)»
Εμείς πάντως, τα πεμπτάκια της Ε’ 1 τάξης του 8ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, ελπίζουμε στο μέλλον να προχωρήσουμε και στην εκτύπωση του δικού μας κόμικ. Τι λέτε θα τα καταφέρουμε;

Οι μαθητές κι ο δάσκαλος της Ε’ 1 τάξης του 8ου Δημοτικού Σχολείου
Αλεξάκης Ελευθέριος, Αλεξίου Πρόδρομος. Βιολάκης Ανδρέας, Ζόι Άρτεμις, Ιμπραήμ Άγια, Καλαμπακάκη Κωνσταντίνα, Καλογεράκης Γιάννης,
Καλογεράκης Γιώργος, Κλαριδοπούλου Μαριαλένα, Κουντουράκη Δέσποινα, Μακρινάκη Ιωάννα, Μαραγκουδάκη Δέσποινα, Μηλαθιανάκης Αλέξανδρος, Νικολουδάκης Εμμανουήλ, Παπαδοκοκολάκη Ευτυχία,
Παρασκάκης Φίλιππος, Στουπάκης Ιάσονας, Τζεμανάκης Γρηγόρης,
Δάσκαλος: Ευάγγελος Παγωνίδης

[…] Εμείς για να πρωτοτυπήσουμε κάναμε το κόμικ με μια εφαρμογή μοντάζ. Φτιάξαμε εικόνες που συναντιέται ο Ποπάυ, ο Αστερίξ, ο Τιραμόλα. Επίσης βάλαμε κι εμάς μέσα στο κόμικ, με κοιλιακούς και με μπράτσα. Όλα αυτά τα κάναμε για τρία (3) ολόκληρα σαββατοκύριακα στα σπίτια μας. Ήταν φανταστικά. Κι ύστερα γινήκαμε όλοι αυτοί οι διάσημοι  πρωταγωνιστές κόμικς κι εμείς μαζί μ’ αυτούς, μια ιστορία και παρουσιαστήκαμε σε τάξεις του σχολείου μας. Θα μας μείνει μια αξέχαστη εμπειρία…
Γιάννης Καλογεράκης
– Γρηγόρης Τζεμανάκης

Το κόμικ που σχεδίασα έχει τον τίτλο “Η Ζωούπολη” και μας μιλάει για μια χαρούμενη  παρέα ζώων που γνωρίστηκε στο πάρκο. Το κύριο θέμα που διαπραγματεύεται η ιστορία είναι αυτό της διαφορετικότητας και της αποδοχής του άλλου. Τελικά όπως θα διαπιστώσετε, διαβάζοντας το κόμικ, ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ.
Θα ήθελα να σας αναφέρω ότι επέλεξα μόνη μου να δημιουργήσω το κόμικ αυτό και να το παρουσιάσω σε άλλες τάξεις με 2 φίλες μου. Ετσι υπήρξε συνεργασία στην παρουσίαση κι όχι στη συγγραφή ή την εικονογράφηση. Επίσης οι ήρωες του κόμικ ενώ είναι ζώα, στην πραγματικότητα είναι χαρακτήρες μαθητών του σχολείου μας, που έχουν κατά καιρούς βιώσει ανάλογες καταστάσεις. Θα ήθελα πάρα πολύ η ιστορία μου, μέσω του κόμικ να βοηθήσει αυτά τα παιδιά να βρουν λύση στο πρόβλημά τους.

Δέσποινα Κουντουράκη

[…] Ακόμη και σήμερα που έχει περάσει κάποιο χρονικό διάστημα, αναρωτιέμαι ποιο κόμικ άραγε να είχε εντυπωσιάσει τα παιδιά περισσότερο της ομάδας μου ή των άλλων παιδιών.
Είμαι όμως σίγουρη ότι όλα τα κόμικς είναι όμορφα και το καθένα έχει τη δική του ιστορία. Πάντως από όλο αυτό το πρόγραμμα μου έμεινε αξέχαστη η προετοιμασία και η συνεργασία και θα ήθελα να το ξαναζήσω…

Ζόι Άρτεμις

Χανιώτικα νέα (27.01.2018)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΘΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

«Μαύρο πουλί εκάθισεν εις το Νεκροταφείο/ και τραγουδεί λυπητερά και παραπονεμένα/ Μανόλη μου Κατσίγαρη, άξιο μου παλληκάρι,/ η μαύρη γης σε χαίρεται εις την Μακεδονία./ Κλαίει σ’ ο Νίππος, κλαίει σε, κι ούλη η επαρχία./ Για σένα είναι τα βουνά τ’ Αποκορώνου μαύρα,/ για σένα είν’ η ταραχή, για σένα η αντάρα»… Στον απόηχο του όντως μεγάλου συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη για το “Μακεδονικό” και στις παραμονές του συλλαλητηρίου που θα γίνει στην Αθήνα για τον ίδιο λόγο, το παραπάνω τραγούδι. Πάνε περίπου 60 χρόνια από τότε που το άκουσα πρώτη φορά να το τραγουδεί, στητός σαν “μπεντένι”, στην κεφαλή της τάβλας σ’ έναν γάμο ο μπάρμπα Πέτρος ο Κατσαμάς. Το τραγουδούσε κι έτρεχαν “κουτσουνάρι” τα μάτια του. Oπως έτρεχαν “κουτσουνάρι” κάθε φορά που το τραγουδούσε. Hρωάς του (κι ήρωάς μας) ο γνωστός ως Καραμανώλης, Εμμανουήλ Κατσίγαρης, ο πρώτος από ιδιώτες αρχηγούς του Μακεδονικού Αγώνα που δολοφονήθηκε “υπό ενός καταπτύστου Eλληνος, παρά τα τότε ελληνοτουρκικά σύνορα στις 20 Απριλίου 1908, επιστρέφοντας ύστερα από τέσσερα χρόνια παραμονής, στα χώματα της Μακεδονίας, όπου έγινε θρύλος με τη δράση του. Και βέβαια, “άκαυτη βάτος”, κατά που γράφει και ο Οδυσσέας Ελύτης στο “Aξιον εστί”, η μνήμη του.

«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε/ Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε» Και το “προς Επτανησίους” δίστιχο του Διονυσίου Σολωμού αυτές τις μέρες, στον νου μου. Μαζί με τη γνωστή φράση του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι «δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, αλλά μόνο εθνικά συμφέροντα», ωστόσο εδώ, για να το πούμε λαϊκά, «παίζεται μεγάλο κουμάρι» – πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα τα συμφέροντα των μεγάλων στην περιοχή μας. Θα αρθεί η πολιτική ηγεσία της χώρας (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) στο ύψος των περιστάσεων; Θα χαραχτεί μια πραγματικά εθνική πολιτική που θα εκμεταλλευτεί τις όποιες χαραμάδες υπάρχουν για λύση του Σκοπιανού προς αμοιβαίο όφελος; Είναι πράγματι έτοιμοι οι Σκοπιανοί να αφήσουν στην άκρη τους αλυτρωτισμούς των; Καθόλου ρητορικές οι ερωτήσεις.

Ο ύστερος μετανιωμός έναν παρά δεν κάνει. Και για τον λαό που θέλει, και καλά κάνει, να εκφράζεται και μέσα από συλλαλητήρια, αλλά και κυρίως για την πολιτική ηγεσία που έχει τελικά την ευθύνη, ισχύει αυτή η παλιά σοφή παροιμία. Όντως “ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου”. Τι κι αν αλλάζουν οι εποχές!

Δεν υπάρχει τέλος πριν από το τέλος

«Ο Πλατανιάς επάτωσε και τ’ όνειρο τελειώνει,/πάνε της δόξας οι καιροί και της χαράς οι χρόνοι». Αυτήν την μαντινάδα μου έστειλε ο γνωστός απ’ την… χρυσή εποχή των “Πεταχτών” φίλος ιερωμένος, πριν από 40 μέρες, περίπου, εκφράζοντας την απογοήτευσή του για τις απανωτές ήττες της ομάδας του, τον Πλατανιά. «Χίλιες χαρές ο Πλατανιάς χάρισε στους Χανιώτες/ και θύμισε τις ένδοξες τις μέρες του τις πρώτες». Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα η μαντινάδα που μου υπαγόρευσε από το τηλέφωνο προχθές. Εκδηλος ο ενθουσιασμός του για τη νίκη την περασμένη Κυριακή της Χανιώτικης ομάδας επί του Λεβαδειακού. Την πρώτη νίκη ύστερα από τέσσερις μήνες!

«Πιστέψαμε στη νίκη. Η θέση μου είναι να πιστεύω. Τα παιδιά δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Είναι μια μέρα που μπορεί να τα αλλάξει όλα. Είπα με τα παιδιά ότι αν είναι να πεθάνουμε, να πεθάνουμε σαν βασιλιάδες». Τα που δήλωσε, μεταξύ των άλλων, μετά το παιχνίδι με τον Λεβαδειακό, με ωραία ελληνικά, ο Ισπανός προπονητής της ομάδας μας Μανουέλ Ρόκα. Ούτε ένας Χανιώτης, που θα τον λέγανε (λέμε τώρα!) Μανόλη Ροκάκη, δεν θα μιλούσε έτσι! Πάμε δυνατά για να τριαδώσουμε τις νίκες! Μεθαύριο στο νησί των Φαιάκων και την μεθεπόμενη αγωνιστική εναντίον του Απόλλωνα. Δεν υπάρχει τέλος, πριν από το τέλος!

Να διαψεύσουν εκείνους που θεωρούν ότι ο Πλατανιάς δεν έχει ελπίδες, ζήτησε απ’ τους παίκτες της ομάδας ο πρόεδρός της Μανόλης Μαθιουλάκης. Απ’ το στόμα του στου Θεού τ’ αυτί και… στων παικτών τα πόδια!

Χανιώτικα νέα (26.01.2018)