ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΟΔΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ - ΚΑΙ...  ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΗ, ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ,  " ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ")

 

                                            ΟΔΟΣ ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ

 

«Αλλοτριωμένες συνειδήσεις βαδίζουν/ στον κατήφορο της ανυπαρξίας τους/ στρέφουν το βλέμμα αδιάφορα/ προσπερνώντας τον εαυτό τους./ Κι εσύ, μόνος, πορεύεσαι στο κενό/ που απλόχερα σου πρόσφεραν/ σ’ αντάλλαγμα της αγάπης σου/ για τη ζωή και τον συνάνθρωπο./ Πέπλο κατάμαυρο σ’ αγκαλιάζει/ τον νόμο των πολλών αντιπαλεύεις,/ εκείνων που επιζητούν να τους μοιάσεις/ γιατί τη σύγκριση δεν αντέχουν./ Φύγε ψηλά κι αστέρι γίνε/ παντοτινά να μας θυμίζεις/ πως ακόμη υπάρχουν άγγελοι». Και το ποίημα του φίλου ποιητή Σπύρου Αυλωνίτη “Αποχαιρετισμός σ’ έναν άγγελο” στον νου μου αρχίζοντας τις σημερινές “Στάσεις”…

«Ένας δρόμος στο όνομα του αδικοχαμένου Βαγγέλη Γιακουμάκη στην πόλη που πήγε να σπουδάσει. Εκεί που άφησε την τελευταία του πνοή πριν από οχτώ χρόνια. Για να μας θυμίζει εσαεί, εκτός όλων των άλλων το μέγα πρόβλημα της κακοποίησης και των βίαιων συμπεριφορών, που συνήθως αποσιωπούνται, ως να μην υπάρχουν. Πριν από λίγες μέρες, στο μεσοδιάστημα των δυο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων η ονοματοδοσία. Στη δημοτική Αρχή Ιωαννίνων που θέλησε να στείλει μ’ αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα διαρκείας, προπάντων στα νέα παιδιά, ότι «δεν πρέπει να σιωπούν, όταν βιώνουν καταστάσεις βίας και ρατσισμού», τα εύσημα. Τι καλά να μπορούσα να προσθέσω το «ελήφθη», έστω με μικρά γράμματα στο τέλος. Τι καλά να μην υπάρχει κανένα παρόμοιο θύμα. Να μην έχουμε καμία μάνα, κανένα πατέρα να βιώσει όσα η μάνα και ο πατέρας του Βαγγέλη Γιακουμάκη βίωσαν και βιώνουν καθημερινά… Άνθρωποι είμαστε, ευχές κάνουμε…

«Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων./ Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,/ δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων/ γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ./ Λυσσούν να σ’ έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι./ Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι./ Πώς να σου γράψω, το λοιπόν βιογραφία/ αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής./ Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία./ Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής./ Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία./ Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία». Το ποίημα που έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου, όταν πληροφορήθηκε τον τραγικό θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη και που μελοποίησε ο Μίλτος Πασχαλίδης σαν “προπομπό” του δίσκου του “Στη Χώρα των Αθώων”. Χωρίς κανένα σχόλιο. Αυτό που ο καθένας και η καθεμιά που το διαβάζει καταλαβαίνει, αυτό θέλει να πει ο ποιητής...

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

 ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΗ «Τελειώνει πια ο θεριστής μπαίνει ο Αλωνάρης/ την κάψα του καλοκαιριού πώς να την κουμαντάρεις;» μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη, αποχαιρετώντας τον Ιούνιο. «Καρπούζι και ροδάκινο, πεπόνι και κεράσι/ θα έρθει ο Ιούλιος σαφή να μας κεράσει», μας λέει στη δεύτερη. Καλόν Ιούλη και από μένα, φίλες και φίλοι. Καλόν Αλωνάρη, όπως έλεγαν οι παλιοί, Νεκταρία. Έδωσες, πάλι, ρέστα σήμερα!

ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΙ Παρελθόν οι εκλογές… Τα κεφάλια κάτω, πάνω τα μανίκια, λίγα λόγια και πολλή δουλειά! Για όλους. Και για τους νικητές και για τους ηττημένους. Και για τους κυβερνώντες και για τους κυβερνώμενους. «Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι», μας λέει ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Επιμένει και μας λέει…

" ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ" «Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,/ ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει./

Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙/

μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς./ Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,/

σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,/ πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,/ κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι/ με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,/ ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,/ τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,/ κι ἀποχαιρέτα την, την Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις».

Από το ποίημα “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον” του Κ. Π. Καβάφη.

 

Χανιώτικα νέα ( Παρασκευή, 30.6.2023)

 

 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΒΑΡΒΑΡΑ ΠΕΡΡΑΚΗ: H KAZOBAΡ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ*

                         

Είναι Ιούνης, η νύχτα ανέτειλε, είναι ένα καλοκαίρι μάλλον δύσκολο που ωστόσο μας καλεί μ’ όλες του τις φωνές και τα μπλε-γαλάζια του να το ζήσουμε. Είναι ένας χώρος όμορφος και προκλητικός, είσαστε σεις κι εμείς, είναι που διψάμε για ουρανό, είναι που αντιστεκόμαστε στη θλίψη των καιρών μας, είναι που διακηρύσσουμε την πίστη μας σε μια άλλη ζωή, πιο ποιητική κι είναι εδώ ένας ποιητής που τιμά την πόλη μας κι είναι και μια ποιητική συλλογή που ξαναδιαβάσαμε κι είναι εν τέλει η λαχτάρα μας για τις άλλες λέξεις, αυτές που θέλεις να διαβάσεις φωναχτά, να τις ακούς και να τις βλέπεις ν’ ακτινοβολούν, να κρίνουν και ν’ απελπίζονται, να βουτάνε στο σκοτάδι και να αναδύονται στο φως, να πληγώνουν και να σώζουν, να είναι τιμωροί και λυτρωτές, ναυαγοσώστες δηλαδή! Οι λέξεις ενός ποιητή είναι μια υπόσχεση αθανασίας γιατί η ποίηση αποτέλεσε την πρώτη μορφή λογοτεχνικής έκφρασης, μια πράξη άφατη, θαρραλέα.
Όλος ο χρόνος περικλείεται στην ποίηση, ο βιωμένος κι ο αβίωτος, σα μια γραμμή με αναμνήσεις από το παρελθόν κι από το μέλλον, άλλοτε τακτοποιημένες κι άλλοτε ατακτοποίητες, με θράσος κι ευγένεια, με λογική και παραλογισμούς για την ανθρώπινη περιπέτεια.
Δεν τα λέω αυτά τυχαία παρά συνειδητά, γιατί το ποιητικό κείμενο που μας απασχολεί απόψε κινείται  πάνω σ’ αυτή τη διαχρονία κι απαντάει  στην απληστία με πλήρη, λιτό και ουσιαστικό λόγο.
Μετά από 27 χρόνια, η επανέκδοση αυτού του κειμένου αποδεικνύεται σαφέστατα  ελπιδοφόρες πιθανότητες διάσωσής μας σαν ένας λυγμός μακρόσυρτος αλλά και μια ματιά προς τα πάνω.
Δίχως  ήρωες αλλά ίσως με μια διάθεση αυτοκριτικής κι αυτοσυνειδησίας για την κόλαση και τον παράδεισο της ανθρώπινης επίγειας κοινωνίας. Ως μαρτυρία για την άγρια μοναξιά των ημερών μας πια και την πρόταση μιας επιστροφής στο εμείς που πιθανά να φέρει την άνοιξη για όσους δεν φοβούνται, επειδή ξέρουν από δάκρυα.
Ο Γιάννης Ρίτσος έγραφε:
«παράταιρος ο λόγος ο δυνατός
μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει»
Κι εδώ έχουμε μια πολιτεία, που προφητικά σχεδόν ο ποιητής προέβλεψε την κατάρρευσή της, μόνος, «πρώτος κι έσχατος» όπως στο δωδεκάλογο του Γύφτου ο Παλαμάς, ο Τάσος Λειβαδίτης στις ποιητικές του συνθέσεις, ο Μιχάλης Κατσαρός  στην πικρή ποιητική οξυδερκή πολιτική και κοινωνική κριτική του. Στο «άνυδρο παρόν» του ο ποιητής μέσα από μια τριμερή δομή του με σκηνοθεσία θεατρική και επικολυρική χροιά, με τη χρήση συμβόλων, ως «ναρκομανής της αλήθειας» και με θαυμαστή διακειμενικότητα (Μυθολογία- Θρησκεία-Ιστορία) γράφει για μια πόλη-χώρα σύμβολο μέσω της συνύπαρξης τριών κατηγοριών ανθρώπων.
Οι χυδαίοι, οι αδύνατοι κι οι φαέθοντες είναι ένα τριπλό σχήμα, επινοημένο σκηνικά και ποιητικά αλλά πραγματικό κοινωνικά, που ξεπερνώντας τις συνήθεις ταξικές διαφοροποιήσεις προσδιορίζει το  χώρο και την κατάστασή του αξιακά κυρίως και στη συνέχεια τις ανθρώπινες στάσεις που οδηγούν είτε στο σκοταδισμό και την ειμαρμένη του τέλματος και του βούρκου, είτε στο αμυδρό φως μιας άλλης οπτικής βασανισμένης και βασανιστικής αλλά τελικά ζωοφόρας και ζωοδότρας.
Σαράντα τρία ποιήματα εκ των οποίων τα δύο προλογικά και το ένα επιλογικό, συγκροτούν το ενιαίο ποιητικό σώμα που αν, και σπονδυλωτό, συνιστά μια αδιάσπαστη αφήγηση σε Α΄ και Γ΄ πρόσωπο, ενικό και πληθυντικό για ευνόητους λόγους αποστασιοποίησης αλλά και συνύπαρξης, κριτικής αλλά και συμπάθειας του ποιητή με τη χώρα-σύμβολο, την ίδια του τη χώρα δηλαδή.
Στα 1978, ο Δημήτρης Δημητριάδης, συγγραφέας, έγραψε ένα οικτρό, σχεδόν άγριο κείμενο, αλλά αληθινό, ένα πεζογράφημα, με τίτλο «πεθαίνω σα χώρα», ένα σχέδιο προφητικού μυθιστορήματος, με μια παθιασμένη απελπισία, με εφιαλτική ατμόσφαιρα, κάπως νέο-υπέρ-ρεαλιστική σαν του Μίλτου Σαχτούρη, για το φόβο ότι θα «καταλήγαμε σε μια αιωνιότητα αμείωτου κενού».
Δεν ξέρω αν ο Κακατσάκης γνώριζε ή γνωρίζει το κείμενο, όμως αυτός ο μαρασμός και ο υπονομευτικός φόβος του Α’ και του Β’ μέρους του βιβλίου μας, αυτή η γύμνια της απόλυτης εκμηδένισης, αυτή η κατοχή από το κακό και το άνομο, το μιαρό και βέβηλο, αυτή η λασπουριά που κάλυψε τα πάντα, η χυδαιότητα κι η απατηλότητα, αυτό το άδειασμα από την ανθρώπινη αξία είναι τα βίαια χαρακτηριστικά αυτής της ουτοπικής (άραγε:) χώρας που  αποκαλύπτεται ποιητικά από τον τιμώμενο απόψε.
Επιβλητικός ο λόγος στον πρόλογο, μεγαλόπνοος, προφητικός, εσχατολογικός, μεγαλειώδης.  Μια διεύρυνση του ποιητικού υποκειμένου σε μια άλλη διάσταση, από την αρχή μέχρι και σήμερα.
Όχι όμως ένα ποιητικό υποκείμενο, αλαζονικό ΕΓΩ αλλά δηλωτικό της τεράστιας ευθύνης του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, του μόνου στη διαχρονία του, η αιώνια ΜΟΝΑΞΙΑ του ποιητή!
Στην πρώτη λοιπόν δομική ενότητα του έργου που επιγράφεται « η εμφάνιση των χυδαίων», η ποιητική φράση του Τάκη Σινόπουλου «Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή και δύσκολη» (Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ), «φοβάμαι» νομίζω ότι κυριαρχεί ως πύκνωση αυτής της απάνθρωπης ατμόσφαιρας.
Η είσοδος και η επικράτηση των χυδαίων, το οριστικό τέλος της μέρας, ένας μεσαίωνας και η κατατρόπωση της πραγματικής ζωής, η υποκρισία, το άπλωμα του θανάτου, η νύχτα η αξημέρωτη, ο φόβος, η ανθρωποκτόνα  μηχανή, η παράλογη πειθαρχία, η δολοφονία των ονείρων, η κατάργηση του ανθρώπου, η μιαρότητα, η παρακμή των αξιών, η καταστολή των επιθυμιών, οι κατασκευασμένοι ήρωες, η ιστορική εκτροπή, το διαρκές γήρας, το τέλος της αγάπης, η εκποίηση των ελπίδων, η εμπορευματοποίηση του ανθρώπου, το διαρκές τέλος…
Ορατότης  μηδέν… Ένας διαρκής φόβος, η ωμοφαγία, μια απέραντη επικράτεια της απελπισίας…
Η Κάζοβαρ του τρόμου και του γκρίζου, των ανθρωποκτονιών του χαλκευμένου όνειρου, των ληστών και των καταπατητών, των βαρβάρων του Καβάφη, αυτών όμως που ήδη έχουν εισβάλει. Η Κάζοβαρ ένα οργουελικό τοπίο, καθόλου επιστημονικής φαντασίας, εδώ πλανήτης γη…
Ένα επιθετικό τοπίο με το ρόγχο του θανάτου, μια νύχτα, η ασχήμια κι η κατάρρευση, μια κίνηση προς τα κάτω…
Στο «τραγούδι του εμπόρου» ο Μπέρτολ  Μπρεχτ έγραφε:
«Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος;
Που να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι τάχα!
Ξέρω την τιμή του μονάχα!»
Αυτή είναι κι η διαπίστωση του Βαγγέλη Κακατσάκη στο τέλος της Α’  ενότητας με το ποίημα «Γενικό εμπόριο» Τυχαίο; Στο Β΄ μέρος του σπονδυλωτού ποιήματος με τίτλο «Απολογία αδυνάτων», ο ποιητής αναπαριστά τα νέα ήθη αυτής της κοινωνίας και τη συμπεριφορά της αποδοχής της απελπιστικής και απελπισμένης των κατοίκων της Κάζοβαρ. Καμιά Ανάσταση, ούτε καν η υπόσχεση μιας ελπιδοφόρας θρησκείας δεν υπάρχει. Η Ζωή εν Τάφω, χωρίς ίχνος διαφυγής, αντί για λόγια ψελλίσματα, η ένοχη σιωπή που είναι συνενοχή, οι χαμένες άνοιξες κι η θύμησή τους.
Ως νέοι «Μοιραίοι» του Βάρναλη με μια παθητική προσμονή, χωρίς έξοδο, πολιορκημένοι και δουλοπρεπείς, ξυπόλητοι και μόνοι, μόνο με αναμνήσεις αλλά χωρίς επιδιώξεις, χωρίς μέλλον, εγκλωβισμένοι σ’ ένα αφόρητο παρόν, αιχμάλωτοι των διαψεύσεων τους, κακορίζικοι, στα παζάρια τα όνειρά τους…
Ο μαρασμός, η αναβολή, οι επιθυμίες οι ανεκπλήρωτες κι οι ανέκφραστες, ο θάνατος της αγάπης, η κατάργηση των αντιδράσεων… Γεμάτες  απουσία οι ψυχές τους, ενοχές προκατασκευασμένες, μοιρολόγια τα τραγούδια τους… Μόνη σωτηρία η θύμηση, όταν η μνήμη γίνεται κιβωτός για να ξαναξεκινήσει η ζωή, όπως της πρέπει…
Συμβιβασμένοι και δουλοπρεπείς, απέραντα πληγωμένοι, έρπουν σχεδόν, ένα με το χώμα και τη λάσπη, γέμισε λέξεις απαγορευμένες η γλώσσα τους, αναίσθητοι και ζώντες κατά τύχη, «άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως ένα θάμα», οικείος στίχος μιας σκληρής αυτογνωσίας για όλες τις εποχές, όταν απειλείται ο άνθρωπος κι αντί να απαιτεί, επαιτεί…
Φαίνεται όμως ότι ο ποιητής είναι διατεθειμένος να ανοίξει το δρόμο. Ν’ απελπίσει την απελπισία και με τις λέξεις του να σκοτώσει το θάνατο. Ξέρει καλά τι χαλάει τον άνθρωπο. Κι έτσι στο 3ο και τελευταίο μέρος αυτής της ποιητικής σύνθεσης, όταν πια αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η χώρα δεν μας είναι και τόσο άγνωστη, θα ‘λεγα μάλιστα το αντίθετο «στο ημερολόγιο του Φαέθοντα» ο ποιητής αξιοποιεί το μυθολογικό σύμβολο με μια ηχηρή διακειμενικότητα  για να δηλώσει ότι το ταξίδι στο φως, ως οδηγός του άρματος του ήλιου ενέχει κινδύνους γιατί ο ήλιος φωτίζει, χαρίζει τη ζωή αλλά όπως γράφει ο Ναζίμ Χικμέτ  « αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ».
Αχνοφαίνεται το όραμα της ζωής, ο αντίλογος της ζωής κι από το πηγάδι βγαίνει το λαγαρό νερό, από την ενδοσκόπηση η απόφαση γι αντιδράσεις, η παιδική ηλικία της ανθρωπότητας εν είδη αγνότητας κι αθωότητας μπορεί και να γυρίσει ο έρωτας  ως ζωογόνα δύναμη μαζί με την πράξη που αποθεώνει τη ζωή…
Συμβολικοί οι τύποι των ποιημάτων του 3ου μέρους πηγάδια, η προσδοκία της ιστορικής αλήθειας, η αθανασία, τα περιστέρια, ο λόγος κι ο αντίλογος, το καλοκαίρι και η τελική κατάφαση του «θα ‘ρθει καιρός»
Η νεοελληνική ιστορία κι οι σηματοδοτήσεις της, η Ανάσταση της ορθόδοξης παράδοσης, το 41 και το Πολυτεχνείο είναι οι σταθμοί που ο ποιητής θα στηρίξει τις προσδοκίες και τα φωτεινά του οράματα αυτούς τους αγίους του ελληνικού εικονοστάσιου  και θα μιλήσει για τους ολότελα δοσμένους στον κοινό αγώνα ήρωες που αφειδώλευτα κι ιδανικά έγιναν εραστές της συλλογικής αφύπνισης και πίστεψαν κι έπραξαν και κήρυξαν και διέδωσαν και καήκανε οι ίδιοι στη φωτιά της ουτοπίας τους.
Ο κηρυγμένος πόλεμος στο κακό και στο ψέμα, σ’ ότι απειλεί και χαλάει τον άνθρωπο, σε ότι  δολοφονεί το όνειρο, σ’ ότι εμποδίζει την επέλαση της άνοιξης, γίνεται ποίηση με λέξεις στέρεες και λιτές, ασυμβίβαστες κι ελεύθερες, κι έτσι η ποίηση μεταμορφώνεται σε πράξη και στάση και βιοθεωρία ορατή και διαφανή. Ο ποιητής εκτίθεται σχεδόν ηρωικά, συναντιέται με μας, δεν σιωπά, δεν ολισθαίνει, επανέρχεται, υπενθυμίζει, προτάσσει, ανοίγει το «πηγάδι της κραυγής».
Και μάλλον συμπορεύεται  με τον Μιχάλη Κατσαρό, που στο ποίημά του κατά Σαδδουκαίων έγραψε:
«Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι
Η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος
μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου
για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση, μαζεύω»
Κι ο Γιάννης Ρίτσος Ανυπόταχτη Πολιτεία καλεί την πόλη του να ξεσηκωθεί κι αρθρώνει έναν ανάλογο μελλοντολογικό λόγο.
« Μη φοβηθείτε, όσοι ξέρετε από δάκρυα»
Έτσι κλείνει το βιβλίο του ο Βαγγέλης Κακατσάκης. Σηματοδοτεί την υποσχεμένη μέρα του μέλλοντα χρόνου, σε μια έξοδο στην αυλή ενός καλύτερου κόσμου. Και εμείς μέσα από τη διαρκή επανάσταση της ποιητικής πράξης που δηλώνει παρούσα στα δύσκολα του ανθρώπου μπορούμε να συμφωνήσουμε με τον στίχο του Μιχάλη Γκανά:
« Ο τελευταίος στίχος δε μένει πάντα τελευταίος
Κάποτε γίνεται πρώτος στίχος ενός ποιήματος
Που γράφει κάποιος αναγνώστης»
Δεν είναι αγαπητέ Βαγγέλη ότι θα γίνουμε κι εμείς ποιητές αλλά είναι ανοιχτοί, ανάλαφροι, μάρτυρες του καιρού μας, όχι οπαδοί αλλά πολίτες, σκεπτόμενοι κι ονειροπόλοι, αφοσιωμένοι στη ζωή με πολλαπλές εμπειρίες και βιώματα, στο τέλος μιας εποχής, χωρίς συλλογικούς μύθους, χαμένοι σε έναν απόλυτο σχετικισμό και ενίοτε με πτήσεις στα προσωπικά μας κενά χρειαζόμαστε ως π
της ζωής που προσφέρει απλόχερα η ποίηση με τα πολύτιμα υλικά της.
Ένας δάσκαλος γράφει. Αυτό είναι ακόμα σπουδαιότερο. Διαρκώς νέος δηλαδή. 

*Η  Παρουσίαση της «Κάζοβαρ»  από την Βαρβάρα  Περράκη  (25 Ιούνη 2014, στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Βενιζέλος" . ΣΤΗΝ ΦΩΤΟ ΟΙ  ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ: Δημήτρης Νικολακάκης , Βαρβάρα Περράκη, Γιάννης Φίλης και Μιχάλης Αεράκης 

https://petaxta.blogspot.com/2014/06/13.html?fbclid=IwAR2-y03dtPbJEjH1Cxsxwmbs_zRqZjrKnF65jZH0ZVtGrOy_OZJcFJyKoCE

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

­­­­

 

Γράφει ο Νεεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Πολλαπλές οι αναγνώσεις που μπορούν να γίνουν για το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου!

Προέκυψε Βουλή με οκτώ κόμματα και όχι επτακομματική όπως γράφαμε εδώ, στις αρχές του Ιούνη!

Τελικά… υπήρχε χώρος και για ένα ακόμη κόμμα που -όπως φάνηκε- οι θέσεις του “κάνουν γκελ” στην ελληνική κοινωνία!

Δεν είμαι από αυτούς που έπεσαν από τα σύννεφα με αυτήν την εξέλιξη!

Από τα σύννεφα πέφτουν μόνο όσοι δεν συναναστρέφονται την κοινωνία.

Κι εδώ να επισημάνω πως κοινωνία δεν είναι οι λογής - λογής παρέες και κάστες και κλίκες που φτιάχνονται για να βαυκαλίζονται κυρίως όσοι δεν έχουν την νοοτροπία να μπορούν να κατανοήσουν πως πέρα από τον μικρόκοσμό τους υπάρχουν και… άλλοι μικρόκοσμοι!

Εννοώ τους μικρόκοσμους που όταν τους συνατούμε προσπαθούμε ενδεχομένως να αποφύγουμε, μιλώ για τους μικρόκοσμους που μας αρέσει να κοροϊδεύουμε διότι δεν συνάδουν με τα δικά μας πιστεύω και του “νου μας τα αλάθητα”. Πρόκειται για ανθρώπους - πολίτες που ζουν στον ίδιο τόπο με εμάς αλλά σε άλλα σπίτια, οι γείτονές μας ή κάποιοι που συναντούμε στη βόλτα μας ή και αλλού αλλά δεν γνωρίζουμε!

Μπορούμε όμως να αναγνωρίσουμε τις συμπεριφορές, τη διαφορετικότητά τους, τις διαφορετικές τους ανάγκες ή τις άκρως αντίθετες απόψεις που εκφέρουν!

Στις εκλογές -όπως έχει διαφανεί, έχει δημιουργηθεί ο χώρος για να κατεβαίνουν κόμματα, αποκόμματα, μορφώματα -όπως θέλει ας τα ονομάσει καθένας- τα οποία επειδή πλέον μπορούν ευκολότερα να “επικοινωνήσουν” τις όποιες θέσεις - απόψεις τους, έχουν κοινό -και μάλιστα ενθουσιώδες, φανατικό- που τα ψηφίζει.

Και κάτι τελευταίο που παρατήρησα:

Τα αποκαλούμενα εθνικά, εθνικοαπελευθερωτικά, απελευθερωτικά, πατριωτικά κόμματα, (με οποιοδήποτε πρόσημο) τόσο αυτά που μπήκαν στη βουλή όσο και κάποια που δεν μπήκαν, είναι πολλά, μέτρησα πάνω από 10!

Είναι ενδιαφέρον να δούμε αθροιστικά τις ψήφους που έλαβαν στις 25 Ιούνη. Θα καταλάβουμε πολλά!

Από ένα υπολογισμό μου, όλα μαζί έλαβαν πάνω από 920.000 ψήφους, ενώ αυτά που τελικά είναι στη βουλή έλαβαν πάνω από 830.000 ψήφους.

Απλά να σημειώσω ότι το δεύτερο κόμμα σε αυτές τις εκλογές έλαβε περίπου 930.000 ψήφους!

 

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 28.6.2023) 

 

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΕ ΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ… ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΙΡΙΑ,  ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ Η ΝΕΚΤΑΡΙΑ)

 

ΜΕ ΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

 

 «Στις 29 Οκτωβρίου 1920, σε μια τεράστια συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, ο Βενιζέλος διαβεβαίωσε τον λαό ότι η πολιτική προσπάθεια του έθνους θα ολοκληρωνόταν σύντομα. Ακόμα, εξήγγειλε ότι μετά τις εκλογές θα προχωρούσε σε ένα νέο κύμα αλλαγών, οι οποίες θα ολοκλήρωναν την οικονομική και κοινωνική ανόρθωση της χώρας. Η λαοθάλασσα διέλυσε και τις τελευταίες ανησυχίες, γεμίζοντας με αισιοδοξία την ηγεσία των Φιλελεύθερων για μια μεγάλη νίκη. Την αισιοδοξία αυτή, όμως, δεν τη συμμεριζόταν ο υπουργός Γεωργίας, Γεώργιος Καφαντάρης. Ήταν από τους λίγους, ίσως και ο μοναδικός υπουργός, που εδώ και δύο χρόνια αισθανόταν βέβαιος για την ήττα των Φιλελεύθερων». Από το βιβλίο “Ελευθέριος Βενιζέλος: ο άνθρωπος, ο ηγέτης” του γενικού διευθυντή του Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, Νικολάου Εμμ. Παπαδάκη (Παπαδή), έκδοση του Ιδρύματος και του Βιβλιοπωλείου της ΕΣΤΙΑΣ (Αθήνα 2017).

«Όταν άρχισαν να οριστικοποιούνται τα αποτελέσματα οι κεντρικοί δρόμοι στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες μεγάλες πόλεις πλημμύρισαν από αντιβενιζελικούς που πανηγύριζαν έξαλλα. Τρένα γεμάτα κόσμο και στολισμένα με ελιές, άμαξες και αυτοκίνητα μετέφεραν συνεχώς κόσμο. Νέοι, ηλικιωμένοι, γυναίκες, παιδιά, άγνωστοι μεταξύ τους, αγκαλιάζονταν και με άγρια ξεφωνητά επαναλάμβαναν: “Ελιά - Ελιά”, “Ζήτω ο Κώτσος και η Σοφία!” Την Τρίτη ένα αλαλάζον πλήθος χόρευε στη Σταδίου, ενώ στο Σύνταγμα συμμετείχε με βρισιές, κατάρες και ψαλμωδίες, σε δυο κηδείες του Βενιζέλου. Δυο παπάδες συνόδευαν τα φέρετρα, μέσα στα οποία υπήρχαν ομοιώματα του Κρητικού πολιτικού με αποτρόπαιη νεκρική όψη». Απ’ την ίδια, όπως παραπάνω, πηγή.

Την Τρίτη 3 Νοεμβρίου το βράδυ ο Στέφανος και η Πηνελόπη Δέλτα επισκέφθηκαν τον Βενιζέλο στο σπίτι του. Αντίκρισαν ένα θέαμα αποκαρδιωτικό. Οι υπουργοί έμοιαζαν με βαρυπενθούντες συγγενείς και έκλαιγαν με αναφιλητά. Ανάμεσα τους ο Βενιζέλος «ίσιος, αλύγιστος έστεκε σαν δέντρο που το δέρνει η φουρτούνα και δεν λυγά! Ο Στέφανος Δέλτας, με έκδηλη αγωνία τον ρώτησε: “Μας εγκαταλείπετε κ. Πρόεδρε; Φεύγετε;” Ο Βενιζέλος απάντησε: “Δεν σας εγκαταλείπω, με πειράζει να το πιστεύετε, ούτε θα έφευγα ποτέ. Ας μην είμαι και βουλευτής. Είμαι πολεμιστής”. Αμέσως μετά, με μια γοργή κίνηση, τους έδειξε επιστολή του νέου πρωθυπουργού Δημητρίου Ράλλη, ο οποίος θα ορκιζόταν την επόμενη μέρα: τον ικέτευε να φύγει αμέσως από την Ελλάδα, διότι στους δρόμους συνεχίζονταν οι ταραχές, οι Κρητικοί αγριεμένοι απειλούσαν με εξέγερση και ο ίδιος δήλωνε αδυναμία να επιβάλει την τάξη και να κυβερνήσει τη χώρα». Απ’ την ίδια, όπως παραπάνω, πηγή.

Στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, στις πιο πολυσυζητημένες ελληνικές εκλογές, στάση σήμερα, στον απόηχο της προχθεσινής εκλογικής μάχης. Αν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος κέρδιζε τότε… Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κέρδιζε προχθές. Αν δεν είχε αυτοδυναμία. Με τα “αν” δεν γράφεται η ιστορία!

ΚΑΙ.. ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

 ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ «Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τ’ άλλα». Και το γνωστό “τσιτάτο” του Ουίνστον Τσόρτσιλ στο νου μου ενώ πήγαινα προχθές να ψηφίσω. Ωστόσο ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε και όπως λέει η γνωστή παροιμία «ο ύστερος μετανιωμός, έναν παρά δεν κάνει». Ο γέγονε γέγονε και δεν… ξεγέγονε. Και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, που έρχονται οσονούπω, με το καλό! Ψηφίζω, ψηφίζεις, ψηφίζει, ψηφίζουμε, ψηφίζετε, ψηφίζουν. Σε όλα τα πρόσωπα ενικού και πληθυντικού αριθμού το ρήμα κι εδώ…

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΙΡΙΑ «Ήταν ακόμα πολύ νέος και άπειρος./ Αφού να φανταστείτε, ρώτησε:/ “Γιατί οι κλέφτες της ελπίδας μας/ και οι φονιάδες των ονείρων μας,/ ούτε δικάζονται, ούτε τιμωρούνται;”». Από την τρίτη ποιητική σειρά των “Ψηφιδωτών” του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ Η ΝΕΚΤΑΡΙΑ Ερωτικές οι σημερινές μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Στη θάλασσα τση σκέψης μου το όνειρο σαλπάρει,/ για καπετάνιο έχομε ολόγιομο φεγγάρι», μας λέει στην πρώτη. «Η αγκαλιά σου θάλασσα κάθε που φουρτουνιάζει/ η βάρκα της αγάπης μας σε μια στιγμή βουλιάζει», μας λέει στη δεύτερη. Και μια ακόμα που ’χει ξωμείνει: «Χρυσωρυχείο του σεβντά, είναι η αγκαλιά σου,/ πολλά καράτια κάνουνε, μωρό μου, τα φιλιά σου». Ποίηση!

 

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 26.6.2023) 

 

 https://www.haniotika-nea.gr/me-ta-an-den-grafetai-i-istoria/

 

ΠΟΙΗΣΗ

 ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ 

 

 

Μάρτυρας υπεράσπισης 

ή μάρτυρας κατηγορίας; 

Μάρτυρας κατηγορίας ή εισαγγελέας; 

Εισαγγελέας ή δικαστής; 

Δικαστής ή κατήγορος; 

Κατήγορος ή κατηγορούμενος; 

Υπάλληλα, παράλληλα και αλλεπάλληλα 

τα διλήμματα για τον υπάλληλο. 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
(΄Τα χελιδόνια του μοναχού" (Β' έκδοση. Χανιά, 2020)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 2ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ 

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Για τα παιδιά του Νηπιαγωγείου και το παιχνίδι στη θεωρία αλλά προπάντων στην πράξη, ο λόγος στον σημερινό Παιδότοπο, από την προϊσταμένη του 2ου Νηπιαγωγείου Χανίων Εύη Δήμου και τις συναδέλφισσες - συνεργάτιδές της Ελένη Αναγνωστάκη και Κατερίνα Αλεξανδράκη. Για τα νηπιάκια τους και τα παιχνίδια, “τα παιχνίδια του κόσμου” και “τα παιχνίδια από σκουπίδια”. Αλλά και για μια κυριακάτικη δράση στην οποία συμμετείχαν και οι γονείς των παιδιών. Άξιες κάθε επαίνου καλές μου συναδέλφισσες! Και για τη συνεργασία σας με την ψυχολόγο Κατερίνα Σουρλατζή και τον εικαστικό Μιχάλη Μανουσάκη, αλλά προπάντων γιατί… βάλατε “στο παιχνίδι” τούς γονείς των μαθητών σας… Ό,τι καλύτερο!  

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος - λογοτέχνης

 

 

Το παιχνίδι ως μέσο ενδυνάμωσης της κοινότητας του νηπιαγωγείου

 Το παιδί και το παιχνίδι είναι δύο αναπόσπαστες έννοιες , όπου η μια δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη (Κάππας, Χρ. Ο ρόλος του παιχνιδιού στην Παιδική Ηλικία. Αθήνα: Ατραπός.) Όταν τα παιδιά παίζουν έχουν την ευκαιρία να συμμεριστούν, να ανταλλάξουν πληροφορίες, να εμπλακούν, να επιλύσουν προβλήματα και να αναπτύσσουν κοινωνικές δεξιότητες μέσα από την έκφραση των συναισθημάτων τους και τη δημιουργία κοινωνικών σχέσεων (Αυγητίδου Σ., Το παιδικό παιχνίδι: διερεύνηση της συνεργατικής δόμησης του κόσμου των παιδιών στην προσχολική εκπαίδευση.) Ένα σχολείο που διαπνέεται από κοινοτικές αξίες και πρακτικές , συμβάλλει σε ένα θετικό παιδαγωγικό κλίμα και δημιουργεί ενισχυτικά περιβάλλοντα μάθησης και προσωπικής έκφρασης. Ένα σχολείο πρέπει πάντα να έχει χώρο και χρόνο για παιχνίδι!

Τα ‘’Παιχνίδια του Κόσμου’’ στο σχολείο μας

Στο σχολείο μας σε συνεργασία με την ψυχολόγο του Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας Χανίων Κατερίνα Σουρλατζή διοργανώσαμε ένα εργαστήρι για γονείς, παιδιά και εκπαιδευτικούς όπου παρουσιάστηκαν τα «Παιχνίδια του Κόσμου». Τα παιχνίδια αυτά, ξύλινα, παραδοσιακά παιχνίδια που προέρχονται από διάφορους πολιτισμούς ανά τον κόσμο και ιστορικές περιόδους, είναι χειροποίητα παιχνίδια των οποίων η κατασκευή γίνεται από επαναχρησιμοποιημένα και ανακυκλώσιμα υλικά. Η ιδέα προέρχεται από τη γαλλική αστική μη κερδοσκοπική οργάνωση “KALOUMBA”. Στόχος αυτής της δράσης είναι η διάδοση του παιχνιδιού ως μέσο εκπαίδευσης, κοινωνικής και πολιτιστικής εξέλιξης αλλά και η συνάντηση των μελών της σχολικής κοινότητας (γονείς-εκπαιδευτικοί-μαθητές/τριες).

Η Κατερίνα Σουρλατζή, ψυχολόγος του Προγράμματος Προαγωγής Αυτοβοήθειας Χανίων, συζήτησε με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς για το πως το εργαστήριο κατασκευής των «Παιχνιδιών του Κόσμου» με την εμπλοκή γονέων –εκπαιδευτικών- νηπίων μπορεί να ενισχύσει το κοινοτικό παιδαγωγικό κλίμα. Τόνισε την σημαντικότητα της ενεργοποίησης των μελών της κοινότητας γύρω από τις ανάγκες του σχολείου και την ανάληψη δράσης γι’ αυτές, την σημασία του να δημιουργήσουμε ένα άλλο πρότυπο ζωής – πέρα από το ανταγωνιστικό, ατομικιστικό, καταναλωτικό και να υλοποιούμε δράσεις που προάγουν την δημιουργικότητα και ευρύτερα τον πολιτισμό. Σε σχολικό επίπεδο, η προαγωγή της ψυχοκοινωνικής υγείας και μάθησης κάθε ανθρώπου, απαιτεί περιβάλλοντα που παρέχουν και διαμορφώνουν ένα υγιές παιδαγωγικό κλίμα. Προϋποθέσεις για να επιτευχθεί αυτό είναι: η ασφάλεια,η ενθάρρυνση,οι ευκαιρίες εξερεύνησης, προβληματισμού, η συνεργασία και οι αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις, η ενεργός συμμετοχή και η ανάληψη ρόλων (Οικονομίδης,2017) , όπως τόνισε η κα Σουρλατζή.

Παίζουμε – Ευαισθητοποιούμαστε - Επικοινωνούμε

Με έμπνευση την έκθεση του εικαστικού Μ. Μανουσάκη που φιλοξενείται στην Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων με τίτλο ‘‘Ο τόπος του κάποτε- Ήρωες στα σκουπίδια ‘’, με παιχνίδια και αντικείμενα από προσωπική συλλογή του καλλιτέχνη, οργανώθηκε το εκπαιδευτικό project , ‘’Ηρωες-παιχνίδια από σκουπίδια" . Το project αυτό, συνδυάστηκε με το Εργαστήρι των ‘’Παιχνιδιών του κόσμου’’ ως μια πρόταση συλλογικής δράσης και ευαισθητοποίησης γύρω από την οικολογία και την επαναχρησιμοποίηση υλικών με επιπλέον στόχους, την συμπερίληψη και ενδυνάμωση των διαπροσωπικών σχέσεων των παιδιών μέσα στην τάξη του νηπιαγωγείου. Ταυτόχρονα, μέσα από αυτή τη συλλογική διαδικασία δημιουργήθηκε ο χώρος για την ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ των συμμετεχόντων, την ανάπτυξη της συνεργατικότητας και της επικοινωνίας μεταξύ όλων των μελών της σχολικής κοινότητας, μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων.

Η Σχολική Κοινότητα σε μια κυριακάτικη δράση

Οι γονείς, έχοντας προσκληθεί από τα παιδιά, συγκεντρώθηκαν στο σχολείο φέρνοντας μαζί τους, ανακυκλώσιμα και επαναχρησιμοποιημένα υλικά, παλιά αντικείμενα και παλιά παιχνίδια! Εργαλεία, χρώματα, σχοινιά και τρυπάνια συγκεντρώθηκαν στο ξύλινο σπιτάκι της αυλής που έγινε εργαστήρι παιχνιδιών! Παιδιά , γονείς και νηπιαγωγοί χωρίστηκαν σε ομάδες και διάλεξαν ποιο από τα ‘’Παιχνίδια του κόσμου’’ θα ήθελε η ομάδα τους να δημιουργήσει. Μέσα σε κλίμα χαράς, συνεργασίας και δημιουργίας, όλοι απόλαυσαν μια όμορφη μέρα, απόλαυσαν την χαρά που δίνει η συνεργασία. Μα πιο πολύ από όλους τα παιδιά, μια και τα παιχνίδια κοσμούν την αυλή και τα απολαμβάνουν καθημερινά!

Και παίξανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα!

Η προϊσταμένη του 2^ου νηπιαγωγείου Χανίων

Εύη Δήμου και οι νηπιαγωγοί Ελένη Αναγνωστάκη και Κατερίνα Αλεξανδράκη

 

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 24.6.2023)

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΊ

 Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΑΝΝΑ ΦΙΛΙΩΤΟΥ- ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ, ΟΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ, ΤΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ)

Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ Η ΑΝΝΑ  ΦΙΛΙΩΤΟΥ 

Δεν την ήξερα και δεν με ήξερε… Για την, και καθηγήτρια Αιματολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέα Άννα Φιλιώτου, με την οποία μοιραστήκαμε το πρώτο βραβείο Μάρκου Αυγέρη (πεζού) 2023 της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο λόγος. Για τη συλλογή διηγημάτων μου “Πότες θα κάμει ξεστεριά” (εκδ. “Χανιώτικα νέα”) εγώ, για το μυθιστόρημά της “Το ξετύλιγμα της δαντέλας” (εκδ. “Λεξίτυπο”) εκείνη. Το βράδυ της 7ης Ιουνίου, πριν από 16 μέρες δηλαδή, στην τελετή απονομής του βραβείου (φωτό), που έγινε στην ιστορική αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ της Εταιρίας η πρώτη (και μόνη προσώρας) συνάντησή μας. Μιλήσαμε αρκετά -όχι βέβαια όσο θέλαμε- ανταλλάξαμε βιβλία, δώσαμε την υπόσχεση να βρεθούμε το καλοκαίρι - από το Ρέθυμνο η καταγωγή της μητέρας της. Κι αν έχουμε να πούμε τα μύρια όσα…

Στο Ρέθυμνο, όπου οι γονείς της υπηρετούσαν ως καθηγητές μέσης Εκπαίδευσης, έζησε η Άννα τα παιδικά της χρόνια. Αυτοί της μετέδωσαν την αγάπη τους για τα γράμματα και τις τέχνες. Ωστόσο, όπως διαβάζω στο βιογραφικό της (απ’ εδώ αντλώ τις σχετικές πληροφορίες) σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έλαβε την ειδικότητα της Αιματολογίας και ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Ως μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας, υπηρέτησε και δίδαξε στη Β΄ Παθολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου για πολλά χρόνια είχε την ευθύνη του Πανεπιστημιακού Αιματολογικού Εργαστηρίου και τελικά ανέλαβε τη Δ/νση της Κλινικής. Ιδιαίτερα πλούσιο το κοινωνικό της έργο, με συμμετοχή σε διεθνείς ανθρωπιστικές αποστολές… Είναι μητέρα δύο παιδιών, του Σαμ Καλαχώρα, που είναι μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών και της Δανάης Καλαχώρα που είναι φιλόλογος και καταξιωμένη ηθοποιός. Μετά τη συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε με τη συγγραφή διαφόρων λογοτεχνικών βιβλίων, ορισμένα απ’ τα οποία έχουν λάβει ξεχωριστές τιμητικές διακρίσεις. “Διά μέσου άνοιξης” (ποιητική συλλογή το πρώτο, εκδ. “Λεξίτυπον”, 2012) το προαναφερθέν μυθιστόρημα που βραβεύτηκε μαζί με την “Ξεστεριά” μου το τελευταίο… Γέμισα τα περιθώρια των 386 σελίδων του με αγαπητικές σημειώσεις τις προάλλες διαβάζοντάς το… Άρωμα Κρήτης!

«Η ιστορία ξεκινά απ’ το Σύδνεϋ, τον Μάιο του 1999, όταν η τριαντάχρονη Τζένη Πάρκερ αποτολμά μόνη της ένα μακρινό ταξίδι στην Κρήτη, σπρωγμένη από την ακατανίκητη επιθυμία να γνωρίσει τις ρίζες και τη γενιά της. Σε μια γραφική έκταση της περιοχής του Ρεθύμνου που ονομάζεται “Αδελιανός Κάμπος”, ανακαλύπτει το υπέροχο κτήμα που μεγάλωσαν η μητέρα και η γιαγιά της και δέχεται τη φιλοξενία της καταπληκτικής θείας Αννέτας. Κατά την εκεί διαμονή της, άγνωστες πληροφορίες και μυστικά από το παρελθόν βγαίνουν στο φως. Το βιβλίο εξυμνεί την κρητική λεβεντιά και αυτοθυσία, καθώς και τα μαγικά χέρια της γυναίκας τής Κρήτης που ξεδιπλώνει τα κεντήματα και τις δαντέλες της, ενώ ταυτόχρονα αραδιάζει τις μαγικές της διηγήσεις». Απ’ το οπισθόφυλλο του περί ου ο λόγος βιβλίου. Να τραγουδούμε την “Ξεστεριά”, ενώ θα με ξεναγείς στον Αδελιανό Κάμπο, ονειρεύομαι, καλή μου φίλη!

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΛΠΗΣ Μία και καμία, εκλογές μεθαύριο… Η ώρα της κάλπης έφτασε και πάσα δημοσκόπησις παυσάτω. Όχι δεν είμαι απ’ αυτούς που μαδούν μέχρι την τελευταία μέρα τη μαργαρίτα για να μου πει τι να ψηφίσω. «Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος», για να θυμηθώ τον Αλεξανδρινό ποιητή, πηγαίνω πάντα στην κάλπη. Αποφασιστικός και αποφασισμένος…

ΟΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ Για τις εκλογές η πρώτη σημερινή μαντινάδα της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη: «Ο Έλληνας την Κυριακή θα πάει να ψηφίσει/ ποια θα ’ναι η Κυβέρνηση πρέπει ν’ αποφασίσει», μας λέει στην πρώτη, προσκαλώντας μας, εμμέσως πλην σαφώς, να ψηφίσουμε. Απόλυτος άρχοντας, ωστόσο, ο έρωτας στη δεύτερη: «Καλοκαιράκι στην καρδιά έχω σαν με ξανοίγεις,/ που είσαι απαραίτητος (η)/ φοβάμαι μη μου φύγεις», μας λέει.

ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ Το μεταναστευτικό είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα που δεν αντιμετωπίζεται μόνο από μια χώρα», δήλωσε τις προάλλες ο ύπατος εκπρόσωπος του ΟΗΕ Ζοζέπ Μπορέλ. Πάντα σε ρόλο “Επιμηθέα” οι κρατούντες τις τύχες του κόσμου

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 23. 6.2023)

 

 

https://www.haniotika-nea.gr/i-fili-moy-anna-filiotoy/

 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΝ ΧΘΕΣ

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ: ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ μέρα και η μικρότερη νύχτα για το βόρειο ημισφαίριο της γης σήμερα, καθώς ο ήλιος βρίσκεται στο πιο χαμηλό σημείο του ουρανού. Και βεβαίως η μικρότερη μέρα και η μεγαλύτερη νύχτα για το νότιο ημισφαίριο, καθώς ο ήλιος βρίσκεται γι’ αυτούς στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού. Καλό καλοκαίρι, λοιπόν, σ’ εμάς τους… βορειοημισφαιρίτες και καλό χειμώνα στους… νοτιοημισφαιρίτες!

ΑΛΛΟ πράγμα οι φόβοι που έχει προκαλέσει στους ανθρώπους η τροπή του ήλιου… άμα τη εμφανίσει τους στον πλανήτη. Καθόλου τυχαία η τοποθέτηση της Γέννησης του Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου, την “ημέρα γεννήσεως του αήττητου ήλιου”, και στις 24 Ιουνίου της γέννησης του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Και βεβαίως η “λειτουργία” διαφόρων εθίμων, όπως αυτό του Κλήδονα, για παράδειγμα… Ο φόβος φυλάει πάντα τα έρμα!

ΓΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μιλάμε, μα καλοκαιρία δεν βλέπω. Εκεί που πάνε για παράδειγμα να φύγουν τα σύννεφα απ’ τον ουρανό, εκεί ξανάρχονται κι αρχίζουν να κυνηγάνε τον ήλιο. Οπως καληώρα τώρα, μεσημεράκι Παρασκευής, ενώ γράφω τη στήλη. Αν έχω ξεκινήσει τα μπάνια στο Καλάμι; Ποιο Καλάμι; Μόνο που το σκέφτομαι, τουρτουρίζω. Τέλος πάντων, ας πάμε παρακάτω…

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ δεν έσβησε και η ελπίδα μένει/ της Εθνικής κρατά ψηλά τη δάδα αναμμένη! Στην λευκή ισοπαλία που έφερε χθες, τα ξημερώματα η Εθνική μας στον αγώνα με την Ιαπωνία, αναφέρεται στη σημερινή του μαντινάδα ο φίλος μοναχός. Πάμε δυνατά να πάρουμε την ερχόμενη Τρίτη τη νίκη στον αγώνα που δίνουμε με την Ακτή του Ελεφαντοστού, τώρα!

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ πολιτισμού και γραμμάτων αύριο Κυριακή, στις 7:30 μ.μ. στο αμφιθέατρο του Μουσείου Τυπογραφίας της εφημερίδας μας, που βρίσκεται ως γνωστό στο Βιοτεχνικό Πάρκο Χανίων. Ωσεί παρών σ’ αυτήν ο Μιχάλης Γρηγοράκης, ο αναντικατάστατος με όλη τη σημασία της λέξης “Μίγρης” των Χανιώτικων Νέων. Και γιατί θα παρουσιαστεί ανακυκλοφόρητο το βιβλίο του “Εύθυμες Κρητικές Ιστορίες – Γ’ σειρά”, και γιατί η Ερασιτεχνική Πειραματική Σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. θα παρουσιάσει μια θεατρική παράσταση εμπνευσμένη απ’ τη ζωή και το έργο του. Και γιατί, ωστόσο, θα παρουσιαστεί το δίτομο βιβλίο “Η εφημεριδογραφία στην Κρήτη 1831-1913” του Ξενοφώντα Παγκαλιά. Κατ’ εξοχήν άνθρωπος του Τύπου ο Μιχάλης Γρηγοράκης που έφυγε πριν από 6 χρόνια για το άλλο ημισφαίριο της ζωής…

ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι! Αυτήν την παροιμία μου είπε ο φίλος μου ο γερω – δάσκαλος, όταν τον ρώτησα ποια είναι η γνώμη του για τις ελληνοκινεζικές συμφωνίες που υπογράφτηκαν προχθές. Κι αν έχουν φάει… οι κότες υποσχέσεις!

ΣΤΟ ΠΙΟ ψηλό βάθρο των ηρώων της κρητικής ελευθερίας έχω τοποθετήσει τον Δασκαλογιάννη. Η 244η επέτειος της επανάστασής του αύριο στο χωριό του, την Ανώπολη των Σφακίων. Να βρισκόμουνα, λέει, εκεί…

ΑΦΗΝΕΙ το κουράδι ντου γεις βοσκός, πάει στο χωριό ντου, βρίστει τον παπά, λέει ντου: «Θέλω να κοινωνήσω, γέροντά μου». Κι ο παπάς: «Νήστεψε πέντε μέρες κι απόης έλα». Γκάβγει ο βοσκός κι απάνω στσι πέντε μέρες να τονε στον παπά που ως είδε ντοντε λέει ντου: «Νήστεψες;». «Ναι γέροντά μου!», «Πάρε το λοιπός ετούτονε και πιες το». Και δούδει ντου ένα δισκοπότηρο ξίδι, για να τονε τιμωρήσει για τσι πολλές του αμαρτίες. Ρουφά ντο με μιας ο βοσκός κι όπως εγάερνε ντου το δισκοπότηρο, λέει ντου «Ε το παντέρμο! Κι αν δεν είχα φάει την τραοκεφαλή θα με είχενε θερισμένο». (Από το βιβλίο “Εύθυμες Κρητικές Ιστορίας Γ’ σειρά” του Μιχάλη Γρηγοράκη).

«Τα λίγα που φτερούγιζαν σπουργίτια για τη δύση/ τα ’χε μαγέψει το στερνό της μέρας αντιφέγγισμα/ που ’χε απλωθεί κι όλο ’μορφιά τα γύρω είχε στολίσει/ Και μοιάζανε με τις ψυχές που μαγεμένες τρέχουν/ θέλοντας, όνειρου στιγμές, αιώνια να τις έχουν».
Μια απ’ τις “Ρίμες νοσταλγικές”
του Μιχάλη Γρηγοράκη

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (21.06.2014)

 

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΨΥΧΗ, ΜΑΥΡΗ ΚΑΤΑΜΑΥΡΗ, ΚΑΤΡΑΜΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ

 

 

 

 

Γράφει ο Νεκτάριος Ευα. Κακατσάκης

«Έχω γίνει λιώμα αυτές τις ημέρες… Έχω γίνει. Η ψυχή μου έγινε κατάμαυρη, μας ξύνουν τις πληγές κάθε τόσο».

Δανείζομαι μόνο τα λόγια, τίποτα άλλο δεν μπορώ να δανειστώ από τη ζωή της Κούλας Αρμουτίδου, της μάνας της Ελένης Τοπαλούδη, που μίλησε για την Αναστασία στην Κω!

Η ψυχή της κατάμαυρη σαν κατράμι, τουλάχιστον!

Ξαναδανείζομαι τα λόγια της «Σε ποιους νόμους να πιστέψω; Έχει κανείς το δικαίωμα να αφαιρέσει μία ανθρώπινη ζωή; 27 χρονών κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, να το στραγγαλίσουν και να το σκοτώσουν και να το πετάξουν σαν σκουπίδι μέσα σε μία σακούλα απορριμμάτων; Δεν ντρεπόμαστε!».

Δεν ρωτά αν ντρεπόμαστε! Δηλώνει με τη βεβαιότητα και τη βαρύτητα των λόγων μιας μάνας ενός δολοφονημένου κοριτσιού!

Το ξέρει πως δεν ντρεπόμαστε… Δεν ντρεπόμαστε αφού μπορούμε ως κοινωνία και εξακολουθούμε να κυοφορούμε φονιάδες γυναικών… Κανένας “άλλος προσδιορισμός” για τα υποψήφια θύματα! Αρκεί που γεννήθηκαν γυναίκες!

Αρκεί που θεωρούνται το ασθενές φύλο, για να τις βιάσουμε, να τις εξευτελίσουμε, να τις δολοφονήσουμε, να τις πετάξουμε στα βράχια, να τις θάψουμε, να τις κάψουμε, να τις διαμελήσουμε!!! Κι έπειτα θα επιληφθεί η Δικαιοσύνη και θα αποφανθεί!

Κι έπειτα η δολοφονηθείσα δεν θα… επιστρέψει στη ζωή! Κι εμείς δεν θα ντρεπόμαστε ούτε τότε! Ούτε θα πάψουμε να κυοφορούμε τους φονιάδες!

Κι έπειτα θα ξανακούσουμε για ένα νέο θύμα, για ένα νέο ειδεχθές έγκλημα που θα βάψει μαύρο κατράμι τις ψυχές των γονιών του θύματος και εμείς δεν θα ντρεπόμαστε!

Θα αισθανόμαστε τυχεροί που δεν ήμασταν κατά τύχη(;) τούτοι οι γονείς… που βιώνουν κάθε λίγο να ξύνονται οι πληγές τους!

 

Χανιώτικα νέα, Τετάρτη 21.6.2023

 

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

«ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ » - ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ (Η ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΦΤΑΣΑΝΕ, " ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΡΟΥΧΑ")

 

 

 «ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ »

 

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος/ δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκιο./ Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,/ τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές/ το πρόσωπό σου θα ματώσεις από τις σφαίρες - μα ούτε βήμα πίσω./ Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων/ κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία./ Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή./ Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια/ αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται/ την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες/ μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα/ αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου/ έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς/ εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες./ Δεν έχεις καιρό.../ δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου/ αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος». Από το ποίημα “Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος” του Τάσου Λειβαδίτη που πρωτοδημοσιεύθηκε το 1936 στην ποιητική του συλλογή “Ο άνθρωπος και το ταμπούρλο”.

Δύσκολα, πολύ δύσκολα, τα πράγματα, «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», να είσαι πραγματικά άνθρωπος. Και το παραπάνω ποίημα, του μεγάλου Έλληνα ποιητή συχνά - πυκνά, και με διάφορες αφορμές στον νου μου. Κι όχι μόνο λόγω των πολέμων που μένονται στον πλανήτη μας. Με αφορμή, το τραγικό ναυάγιο στην Πύλο τις προάλλες την τελευταία φορά. «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος»... Τι έπρεπε να είχες κάνει αν ήθελες να λέγεσαι άνθρωπος πριν απ’ το εν λόγω ναυάγιο, πριν από κάθε λογής ανάλογα ναυάγια - ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Τι έπρεπε να είχαμε κάμει σε ατομικό επίπεδο. Τι έπρεπε να είχαμε κάμει σε συλλογικό επίπεδο. Τι πρέπει να κάμω… τι πρέπει να κάμουμε. Αλλάζει αυτός ο κόσμος, Κεμάλ! Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι! Ίδιο ακριβώς βάρος έχει στη ζυγαριά του θεού, όπως κι αν τον λέμε η ανθρώπινη ζωή, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας…

«Σώζεις τον άνθρωπο. Πάση θυσία. Με όλες σου τις δυνάμεις από στεριά, θάλασσα, αέρα. Σώζεις τον άνθρωπο. Παλεύεις σαν να είναι παιδί σου, γονιός σου, αδερφός σου. Αν χρειαστεί παραβιάζεις πρωτόκολλα, συμφωνίες, διαταγές, για να τον σώσεις. Δεν κρύβεσαι πίσω από καμία δικαιολογία, γιατί δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Σώζεις τον άνθρωπο, για να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος». Η πρώτη απ’ τις τέσσερις θέσεις που υποστηρίζει, αναφερόμενος στο τελευταίο - επαίσχυντο για τον λεγόμενο ευρωπαϊκό πολιτισμό ναυάγιο, ο και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Περθ της Αυστραλίας πολυβραβευμένος Χανιώτης συγγραφέας Πολυχρόνης Κουτσάκης, σε ανάρτηση του στο Βιβλίο των Προσώπων (Φέισμπουκ). Αντί επιλόγου! Ή αντί προλόγου...

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

  Η ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ.  «Κάθε κοπέλι τη γιορτή της μάνας του θυμάται/ γι’ αυτό και ο πατέρας του συχνά παραπονάται», μας λέει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα- η άγνωστη στους πολλούς Γιορτή του Πατέρα προχθές - τρίτη Κυριακή του Ιούνη γαρ. «Των πατεράδων τη γιορτή ελάχιστοι γνωρίζουν/ την προσφορά τους θα ’πρεπε να την αναγνωρίζουν», μας λέει, επισημαίνοντας το, στη δεύτερη.

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΦΤΑΣΑΝΕ. Οι εκλογές ζυγώνουνε, εμπρός βήμα ταχύ/ να πάμε να ψηφίσουμε/ κι ύστερα εξοχή… Να ’ναι περισσότεροι αυτοί που θα ψηφίσουν στις δεύτερες εκλογές απ’ ό,τι ήταν στις πρώτες, η έγνοια των τριών φίλων με τους οποίους βρεθήκαμε προχθές και… εμνήσθημεν ημερών αρχαίων. Ναι, καλά το καταλάβατε. Άλλο κόμμα ψηφίζει ο ένας, άλλο ο άλλος, άλλο ο παράλλος…

" ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΡΟΥΧΑ" «Δεν θέλω άλλα ρούχα. Αρρώστησα!/ Είμαι ντυμένος με τόσες ανθρώπινες ψευτιές,/ που κάποτε θα πρέπει να γδυθώ./ Να γδυθώ απ’ όλες τις θεωρίες/ παλιές και νέες./ Στο κάτω κάτω η φυσική μου κατάσταση/ -που σκόπιμα με κάνανε και ξέχασα-/ είναι η γύμνια μου./ Η ύπαρξή μου μ’ ενδιαφέρει. Η γυμνή κι αληθινή./ Κι όχι η ερμηνεία της. Η καλοντυμένη απάτη». Από το “ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου (1986).

 

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 20.6.23) 

 

 

ΧΡΥΣΑ

ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ

 

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη 

 " Οι τουρίστες δεν γνωρίζουν πού βρίσκονται και οι ταξιδευτές δεν γνωρίζουν πού πηγαίνουν». Στον σχεδόν οξύμωρο αφορισμό του ο ταξιδιωτικός συγγραφέας  Paul Theroux συνοψίζει τη βασική διαφορά  μεταξύ ταξιδιώτη και τουρίστα. Γιατί το ταξίδι είναι μια εγγενής ανθρώπινη τάση, ανάλογη  με την αέναη κίνηση που διέπει την συμπαντική ύλη. Από την προσωπική θεώρηση του καθενός ωστόσο εξαρτάται αν θα αποτελέσει μέσο περιήγησης και εξερεύνησης του κόσμου, απόδραση από τα κλαδευτήρια της πεζής καθημερινότητας, όχημα του ονείρου ή παρηγοριά για τους νοσταλγούς του απρόσιτου.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής κατασκεύασε τον τουρίστα. Τον μαντρωμένος άνθρωπο στο all inclusive ξενοδοχείο, το μέρος της μετακινούμενης μάζας  που ακολουθεί πιστά το ωρολόγιο πρόγραμμα σαν να βρίσκεται ακόμα στο σχολείο. Θα πάρει συγκεκριμένη  ώρα το πρωινό του και θα επισκεφθεί μαζί με το υπόλοιπο γκρουπ τους αρχαιολογικούς χώρους, διαρρηγνύοντας - έστω και ακούσια - τη μυστηριακή σιωπή τους. Θα απλώσει το άχρωμο βλέμμα κάτω από τον καυτό ήλιο και την ψάθινη ομπρέλα, θα καταβροχθίσει το πρωί την ιστορία του Παρθενώνα με την ίδια βουλιμία που θα φάει το βράδυ τον μουσακά και το τζατζίκι. Θα στριμωχτεί το σούρουπο στα σοκάκια της Σαντορίνης για να φωτογραφίσει το ηλιοβασίλεμα και θα στηθεί από νωρίς στην ουρά για να θαυμάσει τα αριστουργήματα στο Μουσείο του Λούβρου.

Αντίθετα ο ταξιδιώτης  το πρώτο πράγμα που κάνει, προτού καλά καλά βγάλει το one way εισιτήριό του, είναι να αποβιβασθεί από τον εαυτό του. Χωρίς gps, χωρίς σημαδεμένους χάρτες, θα χώσει στις ελάχιστες αποσκευές του αυτή την απερίγραπτη αύρα, αυτό το άρρητο που αναδύεται από την πρόκληση του άγνωστου. Των άγνωστων τόπων, των άγνωστων ανθρώπων. Προτιμά  να ξενυχτά μεθοκοπώντας με τους ντόπιους  παρά να πίνει τις «μπόμπες» των μπαρ. Nα χάσει το δρόμο παρά να βρει το εστιατόριο με το διεθνές μενού. Να προσθέσει στο άλμπουμ της μνήμης του το άθροισμα των εμπειριών παρά τις θρυμματισμένες εικόνες των αξιοθέατων. 

Η τεχνολογία μπορεί να εξελίσσεται αλλά το προφίλ του τουρίστα κατ’ ουσίαν δεν έχει αλλάξει. Απλώς, τη θέση της κρεμασμένης στον λαιμό φωτογραφικής μηχανής έχει πάρει το ανά χείρας smartphone και η αγωνιώδης αναζήτηση διαμονής ανάμεσα στα rooms to let έχει αντικατασταθεί από τη σιγουριά που προσφέρει η πλατφόρμα airbnb. Δεν δείχνει πλέον τις φωτογραφίες, αυτά τα φωτεινά ξέφτια των αναμνήσεων, σε μια στενή παρέα φίλων αλλά τις ανεβάζει στα social media και εισπράττει likes αντί για επιφωνήματα.

Τέλος, στην ευάριθμη κατηγορία των «αταξίδευτων» ταξιδευτών ανήκουν όσοι περιφέρουν το σώμα τους από το ένα δωμάτιο στο άλλο, αφήνοντας το πνεύμα τους να κυκλοφορεί ελεύθερο, χωρίς διαβατήριο, στους ουρανούς της φαντασίας. Από την μηδενιστική υπαρξιακή εκδοχή του Καβάφη («Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θα ‘βρεις άλλες θάλασσες») μέχρι τη δημιουργική αναπλήρωση του Πεσσόα. «Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω: πηγαίνω από μέρα σε μέρα, σαν από σταθμό σε σταθμό στο σιδηρόδρομο του κορμιού μου ή του πεπρωμένου μου, σκυμμένος πάνω από πρόσωπα και χειρονομίες. Όποιος διέσχισε όλες τις θάλασσες, δεν διέσχισε τελικά παρά την μονοτονία του εαυτού του. Έχω δει περισσότερα βουνά απ' όσα υπάρχουν στη γη. Έχω  περάσει από πολιτείες περισσότερο υπαρκτές και τα μεγάλα ποτάμια του πουθενά κυλούσαν κάτω από το ρεμβαστικό μου βλέμμα. Αν ταξίδευα, δε θα αντίκριζα παρά τη θαμπή απομίμηση αυτών που είδα χωρίς να ταξιδέψω. Τα αληθινά τοπία είναι αυτά που μόνοι μας φτιάχνουμε».

 ΠΗΓΗ: https://www.pancreta.gr/voices.php?p=14143

ΠΟΙΗΣΗ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ


 

«Άνοιγε τους λάκκους εσύ,
τις ελιές εγώ θα τις φυτεύω». 
Διαταγή πάντα ο λόγος του πατέρα.
Ίσα ίσα που ανέπνεε,
όπως έστρωνε το χώμα στα δεντράκια.

«Και την καρυδιά εγώ θα τη φυτέψω»,
μου ’πε την άλλη μέρα,
όταν τελειώσαμε με τις ελιές.
«Λένε πως όποιος φυτέψει καρυδιά,
τη βγάζει δεν τη βγάζει τη χρονιά»,
σκεφτόμουν, ενώ άνοιγα το λάκκο.

Μάζευα τα καρύδια εφέτος,
δεκαοχτώ χρόνια μετά το φευγιό του,
και τα θυμήθηκα.
Κοντά σ’ αυτά και πως
στο χρόνο απάνω,
όταν κατάλαβε πως έφτανε το τέλος του,
μια ήταν η χάρη που μου ζήτησε
-με ανάσα από φιάλη οξυγόνου.
Να βρω τον τρόπο,
να τον πάω μέχρι το χωράφι,
για ν’ αποχαιρετήσει τα δέντρα.
τα τελευταία απ’ τα πολλά που φύτεψε.

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης ("Όταν γίνεις ποίημα" . Εκδ. "Πυξίδα της Πόλης ", Χανιά 2013) 

ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ

ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ 

 

 

 

  https://www.youtube.com/watch?v=eHb3cqBVP9c

 

Εγώ δεν είμαι τίποτα σπουδαίος ποιητής,

 δεν γράφω κι εύκολα, όπως ίσως γράφουν άλλοι,

 πρέπει της σιωπής να λειτουργήσει ο πυκνωτής,

 να ’ρθει μια παράξενη να με τυλίξει ζάλη…

 

Τότε και μόνο τότε -μετά φόβου ξεκινώ

 να κάνω ποίημα το απόσταγμα της σκέψης,

ντύνοντάς το, όπως μπορώ, να μη μείνει γυμνό,

μ’ όλες εκείνες που του πρέπουνε τις λέξεις.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ 

 (Από την ποιητική συλλογή “Οταν γίνεις ποίημα”, Χανιά 2013). 

https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DIeaO_1GhPO0%26fbclid%3DIwAR0wed3ZrQY8-fpZv8NlG1mXDo0AWaLgqlU9-en_FRwTLJPs2UURdU11jyk&h=AT1gNN79pJRCdgPBIevC8V8T54HaI-P1j-O-b5UM1m3QOwKOgpM5J6M5uHS7v9KFqT1QQO_rpe9y3uQpOt85x9BDceDjXyx3MkJ1VOS3lyRNOGqCUoGpwL88hHH69NE1N45z58bOkqe8h7rDMA

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΣΤ2 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΞΕΧΑΣΤΟ

 

 

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο  και καλό καλοκαίρι!

Για το μάθημα που θα τους έχει μείνει αξέχαστο μας “μιλούν” στον διανθισμένο με φωτογραφίες σημερινό, τελευταίο της σχολικής χρονιάς Παιδότοπο, στο δικό τους κείμενο τα παιδιά της Στ2 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων. Τα γνωστά στους αναγνώστες της στήλης και από άλλες υπέροχες εργασίες τους φιλαράκια μου. «Είναι όμορφο να μεγαλώνεις», τους λέει, με τον δικό του τρόπο ο δάσκαλος τους. Ο και καλός μου φίλος, εξ Έβρου ορμώμενος σύννομος μου Βαγγέλης Παγωνίδης. Κι αν έχουν φιλοξενηθεί εργασίες μαθητών του στη στήλη - εδώ και 10 χρόνια κρατά η συνεργασία μας.

Καλή συνέχεια στο Γυμνάσιο, καλά μου φιλαράκια! Καλή συνέχεια στη νέα θέση που αναλαμβάνεις ως διευθυντής του Δημ. Σχ. Βαρυπέτρου, σύννομε! Καλή συνέχεια σε όλα τα παιδιά και σε όλους τους δασκάλους, όλων των βαθμίδων. Πάντα ψηλά τη σημαία της Δασκαλοσύνης, συνάδελφοι!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

δάσκαλος- λογοτέχνης

Σημείωση: Και βέβαια θα μείνει ανοιχτός ο Παιδότοπος μας το καλοκαίρι. Πολλές οι εργασίες που περιμένουν να φιλοξενηθούν…

 

 

Είναι όμορφο να μεγαλώνεις… 

 

 

Πώς είναι άραγε να χωρέσεις σε δυο γραμμές 6 ολόκληρα χρόνια; Πώς φαίνεται στα μάτια των παιδιών το τελευταίο μάθημα στο Δημοτικό Σχολείο; Θα τους μείνει άραγε αξέχαστο; Λένε ότι τα πρώτα μας βήματα καθώς και τελευταία πριν εγκαταλείψουμε έναν τόπο για να πάμε αλλού, μένουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μας ίσως γιατί είναι ντυμένα με ένα συνδυασμό αγωνίας και ανησυχίας για το άγνωστο, περιέργειας και γλυκιάς αναμονής για το καινούργιο, ενθουσιασμού για τις περιπέτειες που αισθανόμαστε ότι ανοίγονται διάπλατα μπροστά μας. Είναι όμορφο να μεγαλώνεις. Είναι ακόμη πιο όμορφο να νιώθεις ευλογημένος από στιγμές μοναδικές που βαθιά μέσα σου ξέρεις πως δε θα ξαναεπαναληφθούν.

Αγαπητά μου παιδιά,

Θέλω, τώρα που είναι καλοκαίρι και θα ‘ χετε χρόνο, να σκεφτείτε όλα όσα βιώσατε στην τάξη μας, στο ΣΤ΄2 του 8^ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων. Θέλω να ξέρετε ότι θα έχετε πάντοτε κάποιον- πέρα από γονείς, φίλους, συγγενείς- να σας ακούσει και να μοιραστείτε αν θέλετε κάτι. Να θυμάστε πάντοτε:

• Να έχετε αξιοπρέπεια. Ακόμα κι αν σας παρουσιαστεί κάποια δυσκολία …

• Να αγωνίζεστε δίκαια και να μην κάνετε ζαβολιές. Γιατί κάνοντας ζαβολιές είναι στην ουσία σα να κοροϊδεύετε τον ίδιο σας τον εαυτό.

• Να αναλαμβάνετε πάντοτε τις ευθύνες που σας αναλογούν.

• Να είστε συνεργάσιμοι και να παρέχετε βοήθεια αν κάποιος κάποια φορά σας τη ζητήσει.

• Να σέβεστε τον εαυτό σας και τον άλλον όποιος κι ό,τι κι αν είναι αυτός…

• Κι ένα τελευταίο, να χαιρετάτε πάντοτε όταν βλέπετε κάπου έξω τους παλιούς σας δασκάλους. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να τους κάνετε…

Κι αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι από τα παραπάνω. Ε! Τότε προσπαθήστε απλά «να παραμείνετε ευγενείς…». Προσπαθήστε το. Εξάλλου το έχουμε ξαναπεί. Δε μετράει τόσο η νίκη όσο η προσπάθεια . Αυτό είναι και το τελευταίο μας μάθημα. Μάθημα ζωής, που ίσως είναι και το σημαντικότερο απ’ όλα όσα κάναμε στο σχολείο μας. Εγώ πάντως είμαι σίγουρος ότι είστε μέσα σ’ όλα αυτά. Σας ξέρω καλά…και ξέρω ότι θα τα καταφέρετε… Δε σας φοβάμαι εσάς και θα είμαι πάντοτε εδώ , για να σας καμαρώνω. Καλό καλοκαίρι αγαπητά μου εκτάκια, καλούς αγώνες και καλές επιτυχίες στη συνέχεια…στο Γυμνάσιο και στην ζωή σας!

 

 

 

Ο δάσκαλός σας

Βαγγέλης Παγωνίδης

Ποιο μάθημα θα μου μείνει αξέχαστο από το Δημοτικό Σχολείο….

Το μάθημα που θα μείνει αξέχαστο ήταν αυτό που κάναμε στην Στ τάξη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων! Γίναμε κι εμείς Αγάλματα και Αγγεία και ανακατευτήκαμε στο χώρο με τα Αρχαία… Μιχάλης

Το μάθημα που κάναμε στο Δημοτικό Κήπο πριν κλείσει κι αλλάξει Αλέξανδρος Τ.

Το μάθημα Ζαχαροπλαστικής με τα Μπισκοτόσπιτα που δημιουργήσαμε… Δεσποινα Π.

Στη Φυσική όταν κάναμε για το Αναπνευστικό και το Κυκλοφορικό Σύστημα Κέισι

«Όταν κάναμε στη Γεωγραφία για τα ζώα προς εξαφάνιση και το περιβάλλον στο οποίο ζουν… Φιλίκα

Στα εργαστήρια Δεξιοτήτων όταν φτιάξαμε τον τοίχο των φιλοφρονήσεων της τάξης και λέγαμε μια καλή κουβέντα για τους συμμαθητές μας… Δάφνη

… εκτός από τις πολλές ευχάριστες αναμνήσεις θυμάμαι που κλείσαμε ξαφνικά ένα απόγευμα του Μάρτη για μια άγνωστη και αστεία ασθένεια τότε που την έλεγαν Κορονοϊό. Στην αρχή χαρήκαμε αλλά μετά από 2 χρόνια ανοίγματος-κλεισίματος θέλαμε όσο τίποτε άλλο να ξανακερδίσουμε το χαμένο μας χρόνο με τους συμμαθητές μας και την τάξη μας…. Μάριος

… το πρώτο μάθημα στο Δημοτικό που κάποιοι δάσκαλοι μας έκαναν ξενάγηση για να μαθαίνουμε τους χώρους του σχολείου… Γιώργος

Το μάθημα που κάναμε για την ποίηση που το συνοδεύσαμε με μια παρουσίαση στην αυλή του σχολείου ένα απόγευμα του Ιούνη του 2022 με τον κύριο Βαγγέλη Κακατσάκη…Πέρασα υπέροχα! Έμαθα και βίωσα πολλά Βαγγέλης

Το μάθημα που κάναμε στην Γ΄ τάξη από το Webex (Τηλεδιάσκεψη). Τώρα που πέρασε ο καιρός μου φαίνεται τόσο παράξενο…» Κωνσταντίνα

Το μάθημα που θυμάμαι έντονα είναι το πρώτο μας μάθημα στη Γυμναστική που κάναμε σκυταλοδρομίες. Πάντα στην ώρα της Γυμναστικής περνούσαμε τέλεια… Δήμητρα

Αυτό που κάναμε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων όταν μια υπέροχη κυρία μας ξενάγησε στις τοιχογραφίες που είχε στον επάνω όροφο σχετικά με την Επανάσταση του 1821 και τις Θυσίες των ηρώων για να είμαστε σήμερα Ελεύθεροι Δέσποινα Δ.

Τα πειράματα που κάναμε στη Φυσική… Δανάη

Όταν κάναμε Ιστορία στο Μουσείο της Ακρόπολης και βλέπαμε από κοντά τα Αγάλματα και τις Καρυάτιδες. Δίπλα έστεκε η Ακρόπολη καμαρωτή στο πέρασμα των αιώνων. Ήταν σα να ζούσα στην κλασική Αθήνα του Περικλή. Νεφέλη

Χανιώτικα νέα (Σάββατο 17. 6.23)