ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

«Οι διακοπές εφέτος θα είναι μικρές σύντομες/ προβλέψιμες φτηνές μονοήμερες απαλλαγμένες/ από περιττά βάρη όπως παραλία βαλίτσα άμμος/ Thermos μια και κανείς δε μιλά πια για αφανείς/ ήρωες του θέρους αφού μπορεί ίσως και να μην/ υπάρχουν ή να τους έφαγε κανένας μοναχικός/ λύκος όχι σαν εκείνους που βγαίνουν στην/ τηλεόραση και μας παρηγορούν με άθλους/ της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης ή με/ τα απολιθώματα ενός συστήματος κενού ή με/ δύσπιστα ριάλιτι διαρκείας./ Ήρωες του/ καλοκαιριού είναι οι πυροσβέστες οι δια/ σώστες οι ναυαγοσώστες οι τροχονόμοι κι/ όσοι δίνουν απ’ το περίσσεμα της καρδιάς/ τους στους επαίτες, ήρωές μας δεν είναι οι/ αξιωματικοί αλλά οι οπλίτες όχι οι πολιτικοί/ αλλά οι πολίτες, όχι οι λωποδύτες, όχι εκείνοι/ που απατάνε αλλά όσους τους πατάν, είναι οι/ καταφρονεμένοι οι σεμνοί οι ταπεινοί κι όχι/ οι υπερόπτες οι υπερφίαλοι και οι αχαμνοί,/ είναι τα ιστιοφόρα κι όχι τα καταμαράν, τα/ κανό κι όχι τα ιπτάμενα, το κύμα κι όχι το/ χρήμα, το μέτρο κι όχι η αφθονία, το πάθος/ της ουσίας, η κανονικότητα ήρωας είναι μια σκιά για τα τραύματα μια/ πατρίδα για τα θαύματα μια γάζα για τα/ εγκαύματα…». Απόσπασμα απ’ το ποίημα «Διακοπές με ήρωες του καλοκαιριού» του Ντίνου Σιώτη.

Και “μια σκιά για τα τραύματα” και “μια γάζα για τα εγκαύματα στο κατακαημένο και κατακαμένο σώμα της πατρίδας, ήρωες του φετινού καλοκαιριού είναι. Και βέβαια “μια πατρίδα για τα θαύματα”. Κι αν είναι επίκαιρο το παραπάνω ποίημα!

Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ*

Και ο… Λυκούργος με “το δίχτυ της αγάπης” είχε θέση στις καθιερωμένες εκδηλώσεις που έγιναν κι εφέτος, με τον γενικό τίτλο «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει», για άλλη μια χρονιά, στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα Αμπεριάς Χανίων, με αφορμή τον εορτασμό του. Για το γνωστό παραμύθι «Ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης» της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη (εκδ. “ΑΓΚΥΡΑ”) ο λόγος. Κατάμεστη η αίθουσα εκδηλώσεων της Ενορίας, από παιδιά και μεγάλους το βράδυ της περασμένης Τρίτης, 24 Ιουλίου. Αυτές τις ώρες έχουμε ανάγκη να είμαστε όλοι μαζί, είπε (στο περίπου τα λόγια του) ο Ιερατικός Προϊστάμενος του Ναού π. Δημήτριος Καταπίδης.

Για τα θύματα της φονικής πυρκαγιάς της Αττικής έκανε λόγο πριν αρχίσει να διαβάζει το παραμύθι της, που ξεκινά με μια πυρκαγιά, η Ευδοκία. Κρεμασμένοι απ’ τα χείλη της μικροί και μεγάλοι. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η συζήτηση που ακολούθησε. Κι αν χρειάζεται το δίχτυ της αγάπης πάντα, αλλά προπάντων τούτες τις μέρες. Κι αν τα απλώνει ολοχρονίς του χρόνου, “σκόλη καθημερινή” η συγκεκριμένη Eνορία!

Ένα τρυφερό παραμύθι που μιλά στα παιδιά και γιατί όχι και στους μεγάλους για τα συναισθήματα που κατακλύζουν την ψυχή μας, όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο, είναι «Ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης». Οι χρονιές κυλούν ήσυχα και χαρούμενα, σαν μικρά ποταμάκια στο σχολείο των μικρών ζώων, σύμφωνα με αυτό. Η αγάπη, χρυσή αόρατη κλωστίτσα, πλέκει δίχτυ και τυλίγει μέσα τους μικρούς μαθητές και τη δασκάλα τους, την κυρά – Βάγια, την κουκουβάγια… Μα ένα καλοκαίρι έρχεται η φωτιά κι όλα αλλάζουν. Ο αέρας, ο ήλιος η φύση. Κι ο Λυκούργος, το μικρό λυκάκι, που χάνει τον μπαμπά του μέσα στη φωτιά, γίνεται αγνώριστος. Πόνος και θυμός βασανίζουν την καρδούλα του και δεν λένε να μερώσουν…

Χανιώτικα νέα (31.07.208)


http://www.haniotika-nea.gr/mia-patrida-gia-ta-thavmata/

* Το κείμενο αναρτήθηκε και την Πέμπτη, 26 Ιουλίου στη στήλη ΔΙΑΦΟΡΑ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
( Σ. Σ. Για τους Ιταλικούς Στρατώνες Χανίων που κάηκαν από πυρκαγιά ο λόγος)

Γράφει ο Μιχάλης Ανδριανάκης* 

Προ ημερών γίναμε αυτόπτες μάρτυρες ενός προδιαγεγραμμένου από χρόνια εγκλήματος με την πυρπόληση ενός Ιστορικού και Διατηρητέου κτηρίου, των Ιταλικών Στρατώνων. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί ήταν προδιαγεγραμμένο από πολλές δεκαετίες, αφού από την αρχή -όπως και για πολλά άλλα θέματα- έγιναν λάθος χειρισμοί και γιατί δεν πρέπει να γίνουν άλλοι και όχι μόνο γι’ αυτό το κτήριο.
Kαταρχήν συμφωνώ με το αίτημα του dημάρχου για παραχώρηση του μνημείου στο Δήμο, προκειμένου να στεγάσει το Δημαρχείο της πόλης. Αυτό βέβαια θα πρέπει να συνοδεύεται και από την απόκτηση της (κατά τα λεγόμενα κατεδαφιστέας) πρώην κλινικής του ΙΚΑ, ώστε να αποκτηθούν επαρκείς υποδομές για τη λειτουργία του Δήμου, σε συνδυασμό και με το παρακείμενο κτήριο, που θα φιλοξενήσει τη Βιβλιοθήκη και άλλες δραστηριότητες. Νομίζω πως κανείς δεν συζητά το να μείνει στην ιδιοκτησία και τη «φροντίδα» του ΥΠΕΘΑ μετά τα όσα προηγήθηκαν.
Το πρώτο λάθος ξεκίνησε γύρω στα 1980, όταν μετά από επίμονο αίτημα των φορέων της πόλης παραχωρήθηκε στο Δήμο ο ελεύθερος χώρος του Στρατοπέδου Τζομπανάκη, η ήδη υποβαθμισμένη λειτουργία του οποίου μεταφέρθηκε αλλού. Στην ιδιοκτησία του ΥΠΕΘΑ-για ακατανόητους λόγους-παρέμεινε το μνημείο, το οποίο μάλιστα χωρίστηκε με τοίχο από τον υπόλοιπο χώρο. Απόψεις που είχαν διατυπωθεί τότε από διάφορους για τη διατήρηση της ενότητας του χώρου, την επίμονη διεκδίκηση και των Στρατώνων, ώστε να λειτουργήσει ενιαία με νέες χρήσεις (μεταξύ των οποίων και Δημαρχείο, αν θυμούμαι καλά) και ενοποίηση με το Δημοτικό Κήπο, δεν είχαν συνέχεια. Συνέχεια δεν είχε και η πρόταση για τη δημιουργία υπόγειου πάρκινγκ. Κατασκευάστηκε ένα αναγκαίο μεν για την πόλη πάρκο, με πολλά ωστόσο προβλήματα μορφής και λειτουργίας (είναι ακατάλληλο για μικρά παιδιά), τα οποία αναδείχτηκαν στο χρόνο με την απαξίωσή του από τους πολίτες. Έτσι η «διορθωτική» πρόσφατη εξαγγελία του Δημάρχου για «ανάπλαση» (ελπίζω με ενοποίηση με τον Κήπο και ίσως μια σκέψη για υπόγειο πάρκινγκ) είναι στη σωστή κατεύθυνση.
Όσον αφορά στο ίδιο το κτήριο των Ιταλικών Στρατώνων, εξαιτίας της λανθασμένης νοοτροπίας του ιδιοκτήτη ΥΠΕΘΑ, έμεινε ουσιαστικά «στην τύχη του», χωρίς να είναι χρήσιμο σε κανένα. Επίσημοι φορείς, όπως ο Δήμος και το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης το διεκδίκησαν, χωρίς όμως οι προτάσεις αυτές να έχουν γενικότερη στήριξη και επίμονη διεκδίκηση από όλους τους φορείς, όπως γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις σε άλλες πόλεις της Κρήτης. Δυστυχώς η νοοτροπία του «δεν είναι δικό μου θέμα, δεν είναι καθόλου θέμα» ισχύει σε μεγάλο βαθμό στην πόλη μας, όπου η συνεργασία και η μαζική διεκδίκηση, είναι άγνωστη διαδικασία με ελάχιστες εξαιρέσεις (λ.χ «Εθνικό Ίδρυμα Ελευθέριος Βενιζέλος»). Έτσι το θέμα έμενε σε διαρκή εκκρεμότητα. Αν είχε παραχωρηθεί στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, εδώ και μερικά χρόνια θα είχε αποκατασταθεί το κτήριο (η Αντιπεριφέρεια είχε ζητήσει την παραχώρηση και είχε αναλάβει δέσμευση για την αποκατάστασή του), θα είχε λυθεί το πρόβλημα της στέγασης του ΙΑΚ, το οποίο δυστυχώς οι αρμόδιοι των Χανιών και οι άλλοι το αντιμετωπίζουν σαν «αποπαίδι», χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την αξία του και τη σημασία του για την Κρήτη. Ταυτόχρονα θα είχε δημιουργηθεί στο ισόγειο ένα μεγάλο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο από τις μοναδικές Συλλογές του ΙΑΚ, σε ένα ιδιαίτερα κατάλληλο και εξαιρετικά επισκέψιμο χώρο. Η ύπαρξη ενός κρατικού Μουσείου, που θα κάλυπτε την ιδιαίτερα σημαντική Νεότερη Ιστορία και Πολιτισμό (Λαϊκό και Αστικό) με έμφαση στην περίοδο της Κρητικής Πολιτείας, όταν τα Χανιά ήταν πρωτεύουσα, είναι κάτι που λείπει και που δε μπορεί να καλυφθεί από επιμέρους πρωτοβουλίες, όσο συμπαθείς και να είναι αυτές. Το κυριότερο είναι ότι αν αυτό, ή κάτι άλλο σοβαρό είχε υλοποιηθεί, δεν θα είχαμε την τραγική κατάληξη, για την οποία σήμερα θρηνούμε, ούτε θα χρειαζόταν αυτή η σοβαρή δαπάνη που εξαγγέλθηκε και μάλιστα σε περίοδο κρίσης. Με δεδομένα, την ύπαρξη ενός αξιόλογου Αρχαιολογικού Μουσείου, της Βυζαντινής Συλλογής (δεν θα σχολιάσω εδώ γιατί χάρη στη μη στήριξη της προσπάθειας από τους φορείς της πόλης, περιορίστηκε στο σχετικά μικρό ναό του San Salvatore και όχι στο επίσης «άτυχο» κτήριο της Μεραρχίας), του Ναυτικού Μουσείου, του Μουσείου στο Σπίτι του Ελευθερίου Βενιζέλου, όπως και του Μουσείου Τυπογραφίας (έργου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας), η πόλη των Χανιών θα διέθετε από χρόνια μια πλήρη επάρκεια σε μουσειακές υποδομές, αντάξιες της αξίας της. Το θέμα της μουσειακής πολιτικής ενός τόπου είναι πολύ σοβαρό να το αφήνουμε στα χέρια του κάθε καλοπροαίρετου, αλλά άσχετου με το θέμα παράγοντα.
Αντί λοιπόν για τη δημιουργία μιας σοβαρής κρατικής δομής, με εξασφαλισμένη τη συντήρηση και λειτουργία της στο κτήριο του Ιταλικού Στρατώνα, προτιμήθηκε με την παρέμβαση πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων του ΥΠΕΘΑ η στέγαση μιας μικρής Συλλογής, που ονομάστηκε «Πολεμικό Μουσείο». Την ίδια εποχή και με παρόμοια λογική ιδρύθηκε στο χωριό Χρωμοναστήρι (χωριό καταγωγής του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ) στο Ρέθυμνο ένα πλήρες Πολεμικό Μουσείο, στη μεγάλη βενετσιάνικη έπαυλη Claudio, που αναστηλώθηκε. Στα Χανιά με πρωτοβουλία και επιμονή του δραστήριου και με σημαντική προσφορά παραδοσιακού Συλλόγου «Οι Κρητικές Μαδάρες» και προσωπικά του Γιάννη Μάντακα ιδρύθηκε ένα παράρτημα του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών, που στεγάστηκε σε ένα μέρος του ισογείου των Ιταλικών Στρατώνων. Να τονίσω πως τιμώ την προσπάθεια της συλλογής του σχετικού υλικού, τις «Κρητικές Μαδάρες» και το Γιάννη Μάντακα, θεωρώ θετικό στοιχείο την ενίσχυσή του από το κεντρικό Πολεμικό Μουσείο, όμως το υλικό αυτό δεν ήταν αρκετό για τη δημιουργία Μουσείου. Δεν «κομματιάζεις» εξάλλου την Ιστορία ενός τόπου, ούτε προβάλεις μια μόνο διάσταση, αλλά την εντάσσεις σε μια μεγαλύτερη δομή ως επιμέρους ενότητα. Ούτε χωρούν δυο Πολεμικά Μουσεία σε τόσο κοντινή απόσταση, ούτε εξάλλου είχε την επισκεψιμότητα και τη δυνατότητα λειτουργίας, που θα το αιτιολογούσε, ή θα το συντηρούσε. Κρατήθηκε χάρη στις εθελοντικές προσπάθειες συγκεκριμένων ανθρώπων.
Το κομμάτι του μνημείου που αξιοποιήθηκε,  αποκαταστάθηκε αρκετά πρόχειρα για το σκοπό που προοριζόταν, ενώ θα έπρεπε να γίνει πρώτα μια γενναία παρέμβαση στο σύνολο του, που δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Έτσι με τον πρώτο σεισμό το κτήριο στο σύνολό του κρίθηκε ακατάλληλο και στην ουσία εγκαταλείφθηκε. Κάποια στιγμή-ευτυχώς-τα εκθέματα μεταφέρθηκαν για λόγους προστασίας στην Αθήνα. Έτσι δεν είχαν την τύχη που είχε το μνημείο προχθές. Το κτήριο-φάντασμα έμεινε με την κατάστασή του να επιδεινώνεται καθημερινά. Ακόμη και κάποιες δαπανηρές επεμβάσεις στο τμήμα του Μουσείου αχρηστεύτηκαν σύντομα, όπως λένε, εξαιτίας των υπόλοιπων προβλημάτων του κτηρίου. Έτσι φτάσαμε στο αδιανόητο και απαράδεκτο σημείο να μπαινοβγαίνουν σε ένα κτήριο ιδιοκτησίας του ΥΠΕΘΑ «περιθωριακοί τύποι», στους οποίους κάποιοι αποδίδουν και το έγκλημα (εκούσιο, ή ακούσιο), που είδαμε να διαπράττεται μπροστά στα μάτια μας. Να θεωρήσουμε θετική την άμεση αντίδραση του Χανιώτη Υπουργού Ανάπτυξης να χρηματοδοτήσει την αποκατάσταση του μνημείου με το ποσό των 6 εκ. Ευρώ, όμως οι δαπάνες θα ήταν πολύ μικρότερες και χρησιμότερες, αν είχαν ακολουθηθεί οι κανονικές διαδικασίες όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Μετά από τα παραπάνω, θα καταλήξω σε κάποιες προτάσεις, ώστε να επαναφέρουμε την υπόθεση στις σωστές και χρήσιμες διαστάσεις της:
Καταρχήν, όπως είπαμε από την αρχή η πρόταση του Δήμου με συνολική παρέμβαση στην περιοχή, είναι μια σωστή σκέψη, που θα πρέπει να συνδυαστεί με άμεση παραχώρησή του μνημείου στο Δήμο, ο οποίος και θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί.
Ως εναλλακτική πρόταση, αν δεν γίνει δεκτή για οποιοδήποτε λόγο η πρώτη, είναι η μεταστέγαση εδώ του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης και των Συλλογών του, ώστε να δημιουργηθεί ένα μεγάλο και βιώσιμο κρατικό Μουσείο σε ένα χώρο ιδιαίτερα κατάλληλο. Ως χωριστή ενότητα-στη λογική ότι η Ιστορία δεν τεμαχίζεται-να περιληφθεί και η συλλογή του παραρτήματος του Πολεμικού Μουσείου, που θα καλύψει το συγκεκριμένο αντικείμενο ενταγμένο σε μια σοβαρή μουσειολογική μελέτη και τονίζοντας την προέλευση των εκθεμάτων. Έτσι θα υπάρξει και συνδυασμός πιστώσεων για ένα πρόβλημα, που «σέρνεται» για πολλά χρόνια.
Στην περίπτωση που θα γίνει δεκτή η πρόταση του Δήμου και για να μην έχει την ίδια τύχη ένα άλλο σημαντικό μνημείο, τη Μεραρχία, που είναι σήμερα υπό κατάληψη, ή να υλοποιηθεί η προσβλητική για το μνημείο και την πόλη λύση που αποφασίστηκε από το Πολυτεχνείο Κρήτης, επανέρχομαι-χωρίς να επαναλαμβάνω το «πως» και το «γιατί»-στην πρόταση για στέγαση εκεί του ΙΑΚ και των Συλλογών του.
Θα πρέπει τέλος να γίνει καταγραφή των σε αχρηστία διατηρητέων και μη δημόσιων και δημοτικών κτηρίων (Παλιό Ψυγείο, παλιές Φυλακές, παλιό Ψυχιατρείο, παλιά κλινική ΙΚΑ, Βίλα Σβαρτς, Βίλα Πωλογιώργη, Μεραρχία, παλιές Οθωμανικές Φυλακές και Στρατώνες, Γαλλική Σχολή, κτήριο Πωλογιώργη, καθώς και «Παλάτι του Πρίγκηπα») και να υπάρξουν προτάσεις για χρήση με αξιοποίηση χώρων, συνδυασμό πιστώσεων, με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και προτεραιότητα. Δε μπορεί να συνεχίζεται άλλο η απαξίωση τέτοιων υποδομών εξαιτίας μιας στενής «ιδιοκτησιακής» νοοτροπίας δημόσιων φορέων. Και η πρόταση θα πρέπει να έχει καθολική και επίμονη στήριξη.
Νομίζω πως είναι καιρός να μας διδάξουν τα λάθη του παρελθόντος και να σοβαρευτούμε για το καλό της πόλης. Ας συνεργαστούν επιτέλους για το καλό της όλοι οι πολιτικοί και άλλοι παράγοντες, που έχουν λόγο. Ερασιτεχνισμοί και μικροπολιτική σε τέτοια θέματα, δεν χωρούν.

* αρχαιολόγος - πρώην έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 27. 07.2018)

ΠΟΙΗΣΗ

ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

Τραγουδήσαμε πάλι

το τραγούδι της θάλασσας,

που σηκώνει στη ράχη της

τις αλετριές των καραβιών.

Τραγουδήσαμε πάλι

το τραγούδι του έρωτα,

της λεμονιάς

με τη ξεχασμένη μέλισσα.

Τραγουδήσαμε πάλι

το τραγούδι της ανυφάντρας,

που ήταν γραμμένο με πόθους

στο πανί του αργαλειού της.

Τραγουδήσαμε πάλι

το τραγούδι του ψαρά,

που ξόμεινε χρονιάρες μέρες

κυνηγώντας το ψωμί του,

βάζοντας για δόλωμα

τα όνειρά του.

Τραγουδήσαμε πάλι

το τραγούδι του καλόγερου

τ’ ανακατεμένο με χώμα και θεό.

Τραγουδήσαμε πάλι

το τραγούδι του φαντάρου,

που περιμένει απολυτήριο.

Ύστερα, κάναμε σωρό

όλα αυτά τα τραγούδια,

τους δώσαμε φωτιά

κι αρχίσαμε να τα μοιρολογούμε… 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

("ΚΑΖΟΒΑΡ", Γ' Έκδοση, Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2014)

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΕΕΕΕΚ ΧΑΝΙΩΝ 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΜΟΡΤΗ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Το κείμενο και κάποιες από τις ζωγραφιές του παραμυθιού που έγραψαν και εικονογράφησαν τα παιδιά του ΕΕΕΚ Χανίων, έχοντας ως εμψυχώτριες τις δασκάλες τους, την Ανδριάννα Οικονόμου, τη Γεωργία Τσιαμάλου και την Ιωάννα Βλαμάκη, στο πλαίσιο του προγράμματος “Γράψε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι”, και το οποίο στη συνέχει στάλθηκε στην εκπομπή “Ανέβα μήλο κατέβα ρόδι” της Βαλεντίνας Παπαδημητράκη, (Δίκτυο 91,5 FM) με αφορμή τη δράση δημιουργικής γραφής “Γράψτε μια ιστορία με ήρωα… τον Μόρτη”, φιλοξενούμε στον σημερινό Παιδότοπο. Ευλογημένη η ώρα που με κάλεσε στην πραγματικά υπέροχη εκπομπή της η Βαλεντίνα, με αφορμή την έκδοση της ποιητικής μου συλλογής “Όπως το ψωμί”, για να μιλήσουμε γι’ αυτήν και για τον Παιδότοπο. Και γιατί μου μίλησε για το όνειρό της, την έκδοση ενός βιβλίου γραμμένου από παιδιά – ακροατές της, με ήρωα τον συμπαθέστατο σκύλο – ήρωα της εκπομπής της… Μεγάλη η χαρά που πήρα όταν μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι το όνειρό της γίνεται σύντομα πραγματικότητα και μου ζήτησε να φιλοξενήσω ένα απ’ τα “δείγματα γραφής” και συγκεκριμένα αυτό του Σχολείου των Τεσσάρων Έψιλον, διευθυντής του οποίου είναι ο φίλος μου ο Νεκτάριος ο Λιλικάκης. Να ’ναι καλά και αυτή όπως και η Ανδριάννα Οικονόμου για τη συνεργασία τους. Πάντα άξιες, πάντα ωραίες χάριν των παιδιών.

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Μια φορά κι έναν καιρό
σε μια μακρινή χώρα που την έλεγαν Συρία,
ζούσαν ο Χασάν και ο σκύλος του, ο Μόρτης.
Ο Χασάν ήταν ένα όμορφο
μελαχρινό αγόρι με πράσινα σμαραγδένια μάτια
κι ένα μεγάλο χαμόγελο.
Κάθε πρωί του άρεσε να πηγαίνει βόλτα παρέα με το σκύλο του.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό
ξεκίνησαν για τη γνωστή τους βόλτα στο αγαπημένο τους πάρκο.
Μόλις έφτασαν εκεί άρχισαν τα παιχνίδια.
Ο Χασάν πετούσε τo ξυλαράκι κι ο Μόρτης έτρεχε, το έπιανε με το στόμα του και το επέστρεφε.
Ξαφνικά, όμως, κάτι περίεργο συνέβη.
Ο Χασάν πέταξε ψηλά το ξυλαράκι,
αλλά ο Μόρτης έμεινε ακίνητος.
Δεν πήγαινε ούτε μπροστά ούτε πίσω.
Κάτι δεν πήγαινε καλά!
Τότε ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος.

Βόμβες άρχισαν να πέφτουν, σύννεφα καπνού σκέπασαν τον ουρανό. Ο ήλιος κρύφτηκε, ο ουρανός σκοτείνιασε κι οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν. Τρομαγμένοι ο Χασάν και ο Μόρτης κατευθύνθηκαν προς το σπίτι τους.              .

Στο δρόμο άκουσαν σειρήνες, κλάματα, κραυγές και είδαν φωτιές, γκρεμισμένα σπίτια, πληγωμένους ανθρώπους…
Μόλις έφτασαν σπίτι τους αντίκρισαν τον μπαμπά και τη μαμά δακρυσμένους .“Έχουμε πόλεμο”, είπε ο μπαμπάς. “Πάρ’ τε ό,τι πιο πολύτιμο έχετε και φύγαμε!”
Ο Χασάν κοίταξε τον αγαπημένο του σκύλο και,
χωρίς δεύτερη σκέψη,
άρπαξε μια χούφτα χώμα απ’την αυλή και έτρεξε πίσω από τους γονείς του.

Ακολούθησαν το πλήθος, ώσπου έφτασαν στο λιμάνι.
Εκεί είδαν ανθρώπους φοβισμένους να επιβιβάζονται σε βάρκες. Το ίδιο έκαναν και αυτοί.
Πήδηξαν γρήγορα μέσα στη βάρκα.

Μια φωνή ακούστηκε: “Όλοι μέσα εκτός από τον σκύλο.”
Ο Χασάν ένιωσε να χάνει τον κόσμο γύρω του. Δε θα μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς τον αγαπημένο του σκύλο…  Ο Μόρτης κατέβασε τα αυτιά του κι άρχισε να κλαίει.
Τότε, ο Χασάν έκανε ένα νεύμα στο Μόρτη. Η βάρκα ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Ο σκύλος κοίταξε το Χασάν και μ’ένα μεγάλο σάλτο βρέθηκε μες στη βάρκα…

…ταξίδευαν για μέρες, όταν άκουσαν κάποιον να φωνάζει “στεριά”.
Αγκαλιασμένοι καθώς ήταν μέσα στη βάρκα, άλλοι έκλαιγαν και άλλοι χαμογελούσαν.
Ο Χασάν σκούπισε τα δάκρυα από τα μάγουλά του και ψιθύρισε πως ο αέρας, πάντα έκανε τα μάτια του να δακρύζουν…
Εκείνη τη στιγμή φύσηξε τόσο δυνατά,  που ο αέρας πήρε λίγο από το χώμα που κρατούσε ο Χασάν σφιχτά στη χούφτα του.
Το χώμα σκορπίστηκε παντού!
«Κοίτα Μόρτη..» φώναξε ο Χασαν!
«Όλα μοιάζουν ίδια! Οι άνθρωποι, τα σπίτια, οι δρόμοι, ακόμη και το πάρκο που πηγαίναμε βόλτα!
Το χώμα μας έφερε ό,τι αφήσαμε στην πατρίδα μας! Και έδωσε σε μας θάρρος , ελπίδα και χαρά ….»

Στο πλαίσιο του προγράμματος “Γράψε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι” οι μαθητές του Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Χανίων, σκέφτηκαν και έγραψαν ένα υπέροχο παραμύθι, με τίτλο “Το μεγάλο ταξίδι”. Μέσα από το πρόγραμμα, είχαν την ευκαιρία να έρθουν σε μια πρώτη επαφή με το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, να καλλιεργήσουν την αίσθηση της ενσυναίσθησης, να αναπτύξουν την κριτική σκέψη και φαντασία. Το παραμύθι ακούστηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό Δίκτυο fm με τη φωνή της κυρίας Βαλεντίνης Παπαδημητάκη, και θα εκδοθεί μαζί με άλλα παραμύθια από τις εκδόσεις “Πυξίδα”.

Λίγα λόγια για το παραμύθι
Ο Χασάν και ο σκύλος του, ο Μόρτης, ενώ ζουν ευτυχισμένοι, εξαιτίας του πολέμου αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους, να πάρουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν και να ξεκινήσουν για το μεγάλο ταξίδι…θα βρουν άραγε εκεί που πάνε αυτά που άφησαν πίσω τους;
Η συγγραφή και εικονογράφηση του παραμυθιού έγινε από τους μαθητές Αντώνη Αλιβρούβα, Σάββα Τζουγκουζίδη, Βασίλη Ραισάκη, Μανώλη Πετσαλάκη, Βίκυ Βαμβακούλα, Κωνσταντίνα Καρυωτάκη, Αντώνη Πενταράκη, Ραφαήλ Μακρυδάκη, Σταύρο Φραγκούλη, Βασίλη Παυλιουδάκη, Νίκο Μαυρακάκη, με την βοήθεια των δασκάλων τους,  Γεωργίας Τσιαμάλου, Ιωάννας Βλαμάκη και Ανδριάνας Οικονόμου.
Ανδριάνα Οικονόμου

Χανιώτικα νέα (28.07.2018)

http://www.haniotika-nea.gr/to-megalo-taxidi-tou-morti/

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΩΣ ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ  ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ "ΚΑΛΑ" ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ

“Οι φωτιές διαγράφουν την καινούργια εποχή/ ο άνεμος κρυώνει πάνω στα καμένα δέντρα/ ράκη θάμνων αιμορραγούν στις μαύρες πέτρες/ οι εμπρηστές κάνουν καλά τη δουλειά τους/ ενώ οι πολιτικοί με τα στιβαρά τους χέρια υπόσχονται παντού αναδασώσεις χθες ξανά/ συνάντησα για πρώτη φορά το ιερογλυφικό/ μου μέλλον ήταν χλωμό και αδύνατο και/ φοβικό και μασούσε τυφλωμένα χόρτα”. Το ποίημα “Εμπρηστές (Ι)” του Ντίνου Σιώτη, από την ποιητική του συλλογή “Ποιήματα, πυρκαγιάς”, που κυκλοφορήθηκε το 2007, ύστερα απ’ τη φονική πυρκαγιά της Ηλείας, που έγινε κι αυτή Ιούλιο μήνα, τέτοιες μέρες. Κι αυτό στον νου μου. Στο ίδιο έργο, σε ακόμα χειρότερη εκδοχή, θεατές σήμερα.

“Θλίψη μετά οργής και οργή μετά θλίψης… Αβάσταχτης θλίψης και πολλής οργής. Μαύρη μέρα για όλη την Ελλάδα, σήμερα, που μετρά τους νεκρούς της. Τους νεκρούς μιας ανείπωτης τραγωδίας. Αμέσως μετά το κάψιμο του παραδοσιακού κτηρίου των Ιταλικών Στρατώνων στα Χανιά και το κάψιμο του πευκοδάσους στον Αποκόρωνα, η πυρκαγιά στην Αττική. Και κλάμα ο ήλιος… Ζητείται ελπίς”. Τα που έγραψα την περασμένη, Τρίτη 24 Ιουλίου, στο Ιστολόγιό μου και κοινοποίησα στη σελίδα μου στο Βιβλίο των Προσώπων με τίτλο “Και κλάμα ο ήλιος”… Εξακολουθεί να κλαίει ο ήλιος, ο Έλληνας ήλιος, ενώ η πατρίδα, έχοντας μεσίστια τη σημαία της, συνεχίζει να μετρά τους νεκρούς της, που ολοένα αυξάνουν ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. Νέοι τάφοι στη ρημαγμένη χώρα!

Τι τριήμερο κι αυτό από τις 22 μέχρι τις 24 Ιουλίου που περάσαμε. Παρανάλωμα του πυρός το διατηρητέο (τι ειρωνία!) κτήριο των Ιταλικών Στρατώνων στη καρδιά των Χανίων. Στάχτη κι αποκαΐδια το πευκοδάσος του Αγίου Φανουρίου και όλο το υπόλοιπο φυτικό και ζωικό κεφάλαιο, τεράστια η οικολογική καταστροφή. Στο έλεος των αέρηδων, στο μάτι του κυκλώνα, το Μάτι και οι γύρω περιοχές της Αττικής. Θαύμα το ό,τι δε θρηνήσαμε θύματα στις δύο πρώτες περιπτώσεις. Βαρύς κι ασήκωτος ο φόρος αίματος στην τρίτη περίπτωση. Ανυπολόγιστης αξίας οι ανθρώπινες ζωές που πήγαν (ας όψονται οι αίτιοι!) ανέμου και καλέ μου!

“Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!/ Φταίει ο Θεός που μας μισεί!/ Φταίει το κεφάλι το κακό μας!/ Φταίει πρωτ’ απ’ όλα το κρασί!/ Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα./ Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα/ πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·/ σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα/ όπου μας εύρει μας πατεί./ Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, / προσμένουμε, ίσως κάποιο θάμα!” Και οι στίχοι αυτοί, οι τελευταίοι στίχοι απ’ το ποίημα του Κώστα Βάρναλη, “Οι μοιραίοι” στον νου μου αυτές τις μέρες. Μαζί μ’ αυτούς του αξέχαστου Λουκιανού Κηλαηδόνη: “Τι θα πει δε φταίμε εμείς/ τι θα πει πως φταίγαν οι άλλοι/ τι θα πει πως φταίνε αυτοί/ τι θα πει ρε σεις τι θα πει;/ Θα πει πως φταίμε κι εμείς,/ φταίτε κι εσείς, ναι,/ φταίνε κι οι άλλοι./ Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς,/ φταίει κι ο Χατζηπετρής”. Υπάρχει ελπίς; Καθόλου, μα καθόλου ρητορικό το ερώτημα…

Ναι υπάρχει ελπίς! Υπάρχει ελπίς ότι, για να χρησιμοποιήσω παραφρασμένο τον τίτλο του βιβλίου του Ασίζ Νεσίν, “έτσι είναι τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε”… Ότι θα αναγκάσουμε τους κάθε λογής εμπρηστές να πάψουν να υπάρχουν. Ότι κάποτε θα κάνουμε τη “ρημαγμένη” χώρα μας, το ξέφραγο αμπέλι μας, σύγχρονο κράτος. Ότι μπορεί ο καθένας από μας, για να θυμηθώ τον Κορνήλιο Καστοριάδη, να σώσει “το ρωμαίικο”. Ναι, υπάρχει ελπίς! Κερί στη μνήμη των αδικοχαμένων (που φευ, δεν ξαναγυρίζουν πίσω!) απ’ την πυρκαγιά της Αττικής, εν έτει 2018, τούτη η φράση… Ως πότε οι εμπρηστές θα κάνουν καλά τη δουλειά τους;

Χανιώτικα νέα,  27.07.2018)

http://www.haniotika-nea.gr/os-pote-i-empristes-tha-kanoun-kala-ti-doulia-tous/

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΑΜΠΕΡΙΑΣ
"Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ"







Και ο … Λυκούργος με "το δίχτυ της αγάπης" είχε θέση στις καθιερωμένες εκδηλώσεις που έγιναν κι εφέτος, με τον γενικό τίτλο "Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει",  γι' άλλη μια χρονιά, στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονα Αμπεριάς Χανίων, με αφορμή τον εορτασμό του. Για το γνωστό παραμύθι "Ο Λυκούργος και το δίχτυ της αγάπης" της Ευδοκίας Σκορδαλά - Κακατσάκη (εκδ. ΑΓΚΥΡΑ) ο λόγος.
Κατάμεστη η αίθουσα εκδηλώσεων της Ενορίας, από παιδιά και μεγάλους το βράδυ της περασμένης Τρίτης 24 Ιουλίου. Αυτές τις ώρες έχουμε ανάγκη να είμαστε όλοι μαζί, είπε, στο περίπου τα λόγια του,  πριν παρουσιάσει τη Συγγραφέα, ο Ιερατικός Προιστάμενος του Ναού π. Δημήτριος Καταπίδης.







Για τα θύματα της φονικής πυρκαγιάς στην Αττική έκανε λόγο, πριν αρχίσει να διαβάζει το παραμύθι της, που ξεκινά με πυρκαγιά η Ευδοκία Σκορδαλά -Κακατσάκη. Κρεμασμένοι από τα χείλη της μικροί και μεγάλοι... Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η συζήτηση που ακολούθησε... Κι αν χρειάζεται το δίχτυ της αγάπης πάντα, αλλά προπάντων τούτες τις μέρες!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΛΥΚΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ"

Oι χρονιές κυλούν ήσυχα και χαρούμενα, σαν μικρά ποταμάκια στο σχολείο των μικρών ζώων... Η αγάπη, χρυσή αόρατη κλωστίτσα, πλέκει δίχτυ και τυλίγει μέσα τους μικρούς μαθητές και τη δασκάλα τους, την κυρα-Βάγια την κουκουβάγια... Μα ένα καλοκαίρι έρχεται η φωτιά κι όλα αλλάζουν. O αέρας, ο ήλιος, η φύση... Κι ο Λυκούργος, το μικρό λυκάκι, που χάνει τον μπαμπά του μέσα στη φωτιά, γίνεται αγνώριστος. Πόνος και θυμός βασανίζουν την καρδούλα του και δεν λένε να μερώσουν. Φέρνεται απότομα και σκληρά στους συμμαθητές του, που δεν μπορούν να εξηγήσουν τους τρόπους του... Και το δίχτυ της αγάπης δεν αντέχει και... Ένα τρυφερό παραμύθι που μιλά στα παιδιά, και γιατί όχι και στους μεγάλους, για τα συναισθήματα που κατακλύζουν την ψυχή μας όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο.

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΝΑ ΚΕΡΑΚΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΤΖΙΟΥΛΑ

«Τον πήραν τον Κολιό,/ τον πήραν οι μαστόροι, παιδί απ’ το σκολειό/ να μάθει πηλοφόρι./ Καρδιά πονετική/ τον ξέβγαλε με κλάμα:/ “Τετράδη, Κυριακή/ θα καρτερώ για γράμμα”./ Δε σώνει άλλο να ιδεί,/ παιδεύεται το μάτι·/ κρατούσε ένα ραβδί,/ το στρώμα του στην πλάτη./ Μας έφυγε ο Κολιός/ κι είχε μια τέτοια λύπη·/ θα ‘ναι όλοι δω τ’ Άι-Λιος/ και μόνο αυτός θα λείπει». Έχουν περάσει περίπου 40 χρόνια από τότε που “δίδαξα” για πρώτη φορά στους μαθητές μου, στα παιδιά μιας Στ’ τάξης του Δημοτικού, το παραπάνω ποίημα, “Το μαστορόπουλο, του άγνωστού μου και σαν όνομα τότε, ποιητή Γιώργου Κοτζιούλα. Μου ‘ρχεται, κύριε, να κλαίω, μού είπε, εκφράζοντας το “δημόσιο αίσθημα”, μια μαθήτριά μου, δασκάλα σήμερα, στο στάδιο της “επεξεργασίας”. Κι εμένα μου ερχόταν να κλαίω, κατά τη διάρκεια της απαγγελίας. Κι όταν τον έπαιρναν οι μαστόροι απ’ το σκολειό… Κι όταν τον “ξέβγαζε” η μάνα του… Κι όταν ήταν όλοι στο πανηγύρι τ’ Άι-Λιος κι ο μόνος που έλειπε ήταν ο Κολιός… Προπάντων τότε. Ποίηση είναι η συγκινησιακή χρήση της γλώσσας σε βαθμό υπέρτατο!

Μανουάλι μνήμης για τον κατ’ εξοχήν ποιητή μα και σπουδαίο συγγραφέα, κριτικό και μεταφραστή Γιώργο Κοτζιούλα, που έφυγε πολύ νωρίς, μόλις 47 ετών (γενν. το 1909 στη Πλατανούσα της Ηπείρου και πέθανε στην Αθήνα το 1956) για τον Επουράνιο Παρνασσό, η ημερίδα που διοργάνωσαν το Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας και η Περιφερειακή Ενότητα Χανίων με τη συνδρομή του Συλλόγου Ηπειρωτών Ν. Χανίων στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων με θέμα “Ο Γιώργος Κοτζιούλας και το συγγραφικό του έργο”, την προπερασμένη Δευτέρα 16 Ιουλίου. Σ’ αυτό άναψα το κεράκι μου, την πρώτη μου θύμηση για τη γνωριμία με το έργο του. Κουβεντιάζοντας γι’ αυτήν, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου μέρους της Ημερίδας, και με τον γιο του, τον φιλόλογο Κώστα Κοτζιούλα, το άναψα κι έφυγα. Ήταν τόσα πολλά αυτά που είχα να κάμω εκείνο το πρωί… Τι κρίμα!

«Ο λυρισμός της ανέχειας: Τα ποιήματα “Τα Σοβαρά παιχνίδια” του Κοτζιούλα (1938)», «“Φτενά χωράφια κρατημένα σε πεζούλια/ και άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμούς…” ( Ήπειρος ): Η εντοπιότητα ως στοιχείο ποιητικής και ήθους του Γιώργου Κοτζιούλα», «Τα ημερολόγια  του Κοτζιούλα», «Ο Κοτζιούλας στο βουνό», «Ο Γιώργος Κοτζιούλας και το θέατρο στο βουνό», «Οι μεταφράσεις του Γ. Κοτζιούλα από τη λατινική ποίηση της κλασσικής περιόδου», «Ο Γιώργος Κοτζιούλας και η κριτική της κριτικής», «Η κριτική, η πεζογραφία και οι μεταφράσεις του Γ. Κοτζιούλα» και «Γ. Κοτζιούλας “Με τον κόμπο στον λαιμό”. Μια ανάγνωση», οι τίτλοι των εισηγήσεων που έκαναν στην περί ης ο λόγος ημερίδα οι: Σταμάτης Φιλιππίδης (ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης), Καλλιόπη Κωστάκη (DEA NE Φιλολογίας), Νίκος Σαραντάκος (μεταφραστής), Γιώργος Μαργαρίτης (καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), Κώστας Μουτζούρης (DEA NE Φιλολογίας), Μιχαήλ Πασχάλης (ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης), Γιάννης Δημητρακάκης (επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης), Κώστας Κοτζιούλας (φιλόλογος) και Σωτηρία Μελετίου (φιλόλογος) αντίστοιχα. «Ο Κοτζιούλας και ο μοντερνισμός», «Από μικρός στα Γράμματα» και «Πώς θυμάμαι τον Γιώργο Κοτζιούλα», οι τίτλοι των εισηγήσεων που έστειλαν οι Νάσος Βαγενάς (ομότιμος καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών), Ευθαλία (Έφη) Μπουκουβάλα (φιλόλογος – ψυχολόγος) και Γιάννης Δάλλας (ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων – ακαδημαϊκός) αντίστοιχα. Για “αλεξινιές” λαμπάδες στη μνήμη του “γνωστού – άγνωστου” συγγραφέα και ποιητή Γιώργου Κοτζιούλα, μιλάμε.

«Τον πήραν τον Κολιό/ τον πήραν οι μαστόροι»… Ωραίος και ακέραιος ως υπήρξε, επανήλθε με τους στίχους του και στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης μου, ο Γιώργος Κοτζιούλας. Χάρις στο Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας, να το γράψω κι αυτό!

Χανιώτικα νέα (24.07.2018)

http://www.haniotika-nea.gr/ena-keraki-sti-mnimi-tou-giorgou-kotzioula/

ΔΙΑΦΟΡΑ

ΚΑΙ ΚΛΑΜΑ Ο ΗΛΙΟΣ... 

ΦΩΤΟ: Ειρήνη Καλαιτζάκη

Θλίψη μετά οργής και οργή μετά θλίψης... Αβάσταχτης θλίψης και πολλής οργής. 

Μαύρη μέρα για όλη την Ελλάδα, σήμερα, που μετρά τους νεκρούς της. Τους νεκρούς μιας ανείπωτης τραγωδίας. 

Αμέσως μετά το κάψιμο του παραδοσιακού κτηρίου των Ιταλικών Στρατώνων στα Χανιά και το κάψιμο του πευκοδάσους στον Αποκόρωνα, η πυρκαγιά στην Αττική. 

Και κλάμα ο ήλιος... Ζητείται ελπίς! 

ΠΟΙΗΣΗ

ΣΕ ΡΟΛΟ ΣΙΜΩΝΟΣ ΚΥΡΗΝΑΙΟΥ

ΣΕ 

Αλιεύς ελπίδων 

σε φουρτουνιασμένες θάλασσες.

 Περιποιητής φυτών 

στους αγρούς της παγκόσμιας συνείδησης.

Αναρριχητής

στους γκρεμνούς της μη εξουσίας.

Ποιμήν αγαθών προβάτων

και διώκτης αιμοβόρων λύκων.

Ο ποιητής!

Αίρων την οδύνη του σύμπαντος κόσμου.

 Σε ρόλο Σίμωνος Κυρηναίου.

Ο ποιητής!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

"ΌΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ" (Πυξίδα της Πόλης, Χανιά, 2018)

και διώκτης αιμοβόρων λύκων. Ο ποιητής!

Αίρων την οδύνη του σύμπαντος κόσμου. Σε ρόλο Σίμωνος Κυρηναίου.

Ο ποιητής!

ΔΙΑΦΟΡΑ

Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ











Μετά την ΕΥδοκία και την ΕΥρυδίκη, η ΕΥαγγελία, το τρίτο ΕΥ του Νεκτάρου και της Άννας...

Χθές Σάββατο, 21 Ιουλίου η βάφτισή της.

Στην Ευαγγελίστρια της Χαλέπας το μυστήριο και στο σπίτι του Παππού Βαγγέλη, που πήρε το όνομά του και της γιαγιάς Ευδοκίας το γλέντι.Και  βέβαια πρώτος έσυρε τον χορό ο ξάδελφος της νεοφώτιστης , ο σύνομος της ο Βαγγέλης του Θεοκλή.










Σαν εβαφτίστη το παιδί κι έγινε Χριστιανάκι
να το χαρούν οι γονέοι του και να το μεγαλώσουν
και να το μπέψουν στο σκολειό γράμματα για να μάθει.
Να το χαρούν κι οι αδελφές, όπως και η νονά της
κι οι παππουδογιαγιάδες της.

Καράβι κάνω την καρδιά μ' ευχές τηνε γεμίζω
και όλες στη συνόμισσα μ' αγάπη τις χαρίζω.

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 ΛΑΜΠΡΑΚΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΒΑΜΟΥ

ΓΡΑΦΟΥΜΕ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ, ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ

Καλοί μου φίλοι καλό Σαββατοκύριακο!
“Γράφουμε, δημιουργούμε, ονειρευόμαστε”… Σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο τα ρήματα στο εξώφυλλο και του 14ου τεύχους του περιοδικού “Μαθητών λόγος” του Γυμνασίου Βάμου που κυκλοφορήθηκε με τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Ως συνήθως. Χρόνια τώρα λειτουργούν και λειτουργούνται κάτω απ’ τη σημαία του “εμείς” οι δάσκαλοι και οι μαθητές του «πάλαι ποτέ αλλά και νυν και αεί ένδοξου σχολείου των Αποκορώνων». Ανοίγω παρένθεση. Δεν το κρύβω ότι συγκινούμαι όταν αναφέρομαι στο “σχολειό” μου και ότι νοιώθω περήφανος για όλα τα ωραία που γίνονται, έτσι όπως γίνονται, σ’ αυτό. Κλείνω την παρένθεση. Τι να βάλω και τι ν’ αφήσω, απ’ το φετινό, ιδιαίτερα όπως πάντα, επιμελημένο τεύχος στον σημερινό Παιδότοπο.
Το πρώτο που σκέφτομαι. Οπωσδήποτε τα “περιεχόμενα” το “σημείωμα” της Συντακτικής Επιτροπής την “άποψη” της Διευθύντριας και…. βλέπουμε. Με… αστερίσκο η απόφασή μου. Δεν το συζητώ ότι θα επανέλθω, πριν ανοίξουν τα σχολειά, στις σελίδες του!

Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!

Περιεχόμενα

3….. Οι Ευρωπαίοι πολίτες δίνουν μαθήματα αλληλεγγύης και αλτρουισμού
5….. Επίσκεψη στα γραφεία των Χανιώτικων νέων
6….. Συνέντευξη από εθελοντή του Αποκόρωνα
7….. Οδική ασφάλεια – Τροχαία ατυχήματα
9….. Βία στα γήπεδα
10….. Γνωρίζετε τον Καζαμία;
11….. Kακοποίηση των ζώων
12….. Οι μαθητές γράφουν για τα χωριά τους Ιμπρος – Κάινα – Σωποτό
14….. Δικαιώματα των γυναικών. Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία
16….. Το κάστρο του Μυστρά
18….. Ιστορικό Αρχείο Κρήτης
19….. Ιωάννης Δασκαλογιάννης
22….. Μουσικό εργαστήρι Γυμνασίου Βάμου
23….. Η επίσκεψη της Α’ Γυμνασίου στο μουσείο της Ελεύθερνας
25….. Θερμές ευχές και τραγούδια ηχούν στο Γηροκομείο Χανίων από μαθητές του Γυμνασίου Βάμου
26….. “Η Αλφαβήτα της εφηβείας”, Μάγια Δεληβοριά
27….. Αγία Σοφία – Καλλιτεχνική δημιουργία
29….. Ειδήσεις από το σχολείο μας.

Το περιοδικό που έχετε στα χέρια σας αποτελεί τη συλλογική προσπάθειά μιας ομάδας παιδιών του Γυμνασίου Βάμου.
Την είπαμε συντακτική ομάδα όπως κάνουν οι δημοσιογράφοι και οι ρεπόρτερ των μεγάλων περιοδικών. Και γιατί όχι; Παρόλο την μικρή ηλικία τους, κατάφεραν, να έχετε στα χέρια σας αυτό το έντυπο μέσα σε δυο-τρεις μήνες.
Βασιστήκαμε στη φαντασία, την ευρηματικότητα, το ανήσυχο πνεύμα και την καλλιτεχνική δημιουργία των παιδιών για την παρουσίαση αυτού του περιοδικού που έχετε στα χέρια σας.
Σας παρακαλούμε να είστε επιεικείς στην κριτική σας.
Μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μας για θέματα του περιοδικού, όπως παρατηρήσεις ή κάτι που θα θέλατε να δημοσιεύσουμε στέλνοντάς μας επιστολή, e-mail ή τηλεφωνώντας μας.

Η Συντακτική Επιτροπή
Μανόλης Φραγκιαδάκης,
Κατερίνα Χαιρετάκη,
Χρύσα Ανιτσάκη

Η άποψη της διευθύντριάς μας για το περιοδικό

Υπάρχουν παιδιά που κρύβουν απίστευτες δυνάμεις μέσα τους. Δυνάμεις που σχετίζονται με το πνεύμα, τις τέχνες, τη μουσική, τη δημιουργικότητα. Δουλειά των εκπαιδευτικών, εκτός των άλλων, είναι να εντοπίσουν αυτές τις δυνάμεις και να τις αναδείξουν. Να δώσουν στους μαθητές τη δυνατότητα να πιστέψουν σ’ αυτές, να τις καλλιεργήσουν και ασφαλώς να τις χρησιμοποιήσουν δημιουργικά προς όφελος τους, αλλά και προς όφελος του συνόλου.
Αυτές ήταν οι σκέψεις μας όταν το 2005 ξεκινήσαμε για πρώτη φορά να επεξεργαζόμαστε και να υλοποιούμε την ιδέα της δημιουργίας μαθητικού περιοδικού στο Γυμνάσιο Βάμου. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί 14τεύχη. Το ονομάσαμε “Μαθητών λόγος” γιατί σκεφτόμαστε ότι ο λόγος πρέπει να δοθεί στους μαθητές για ν’ αρχίσουν να προβληματίζονται και να εκφράζουν τις σκέψεις τους σε διάφορα θέματα. Θέματα κοινωνικά, ιστορικά, αξιών, κοινωνικής και σχολικής ζωής. Οι μαθητές μας, ανταποκρίθηκαν πέρα από κάθε προσδοκία και μας απέδειξαν ότι όταν τους δοθεί ο χώρος και το βήμα έχουν υλικό μέσα τους αλλά και την διάθεση να το καταθέσουν. Η συνεργασία τους με τους υπεύθυνους καθηγητές από τότε -και κάθε χρόνο- μέχρι και σήμερα φέρνει στην επιφάνεια την έκδοση ενός τεύχους 30-35 σελίδων με συνεντεύξεις, άρθρα, βιβλιοπαρουσιάσεις, κριτικές κινηματογράφου, ειδήσεις από τη σχολική ζωή αλλά και καλλιτεχνικά τους έργα, μιας και το εξώφυλλο πάντα του περιοδικού είναι ως ένα βαθμό δικό τους δημιούργημα. Το λογότυπο του τίτλου του περιοδικού έχει φιλοτεχνηθεί από ειδική γραφίστρια από το Ηράκλειο που συνεργάστηκε μαζί μας αφιλοκερδώς και καθόρισε από τότε το στίγμα του περιοδικού μας.
Χαρείτε το μαζί μας, δεν θα χάσετε το χρόνο σας. Είμαι σίγουρη.

Γκαγκαδέλη Αικατερίνη – Φυσικός
Διευθύντρια Γυμνασίου Βάμου
(Υπεύθυνες καθηγήτριες: Αρκολάκη Πηνελόπη, Καλαϊτζάκη Ειρήνη)



Επίσκεψη στα γραφεία των Χανιώτικων 

νέων

Τις πόρτες τους άνοιξαν σε οκτώ από τους συμμαθητές μας τα γραφεία των Χανιώτικων Νέων, με τον διευθυντή κ. Περάκη να μας ξεδιπλώνει μοναδικά, την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία της χανιώτικης εφημερίδας.

Απαντώντας τις ερωτήσεις μας ο κ. Περάκης μάς ταξίδεψε με τον λόγο του στη διαδρομή που κάνει μία εφημερίδα για να φτάσει στα χέρια μας και να μπορούμε εμείς να μυρίζουμε καθημερινά τη μυρωδιά του φρεσκοτυπωμένου χαρτιού.
Στη συνέχεια μας έδωσε την ευκαιρία να ρίξουμε την ματιά μας, σε εφημερίδες προηγούμενων χρόνων και του προηγούμενου ακόμα αιώνα.
Επίσης είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε κι από κοντά μερικούς από τους ρεπόρτερ της εφημερίδας που φέτος κλείνει τα πενήντα της χρόνια.
Φραγκιαδάκης Μανώλης, Β3

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 21 Ιουλίου 2018)

http://www.haniotika-nea.gr/pedotopos-24/