ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Καλά εσύ παραιτήθηκες ... αργά

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Οι παραιτήσεις του… ζεύγους υπουργών της Κυβέρνησης, μετά το… “σκάνδαλο(άκι)” που ξέσπασε για 23 χιλιάρικα (επιδότηση ενοικίου), μας δημιουργεί ποικίλλες αντιδράσεις και πάμπολλες σκέψεις για άλλη μια φορά για τους ανθρώπους που βρίσκονται εντός της Βουλής! Οι νομοθετούντες καρπώνονται από τα νομοθετήματά τους και για τον απλό λαουτζίκο μένουν όχι τα ψίχουλα αλλά οι… φόροι!
Στη βραβευμένη με Οσκαρ ταινία “Η λίστα του Σίντλερ” ο πρωταγωνιστής δηλώνει σε μια σκηνή ότι όσο υπάρχει πόλεμος (Β Παγκόσμιος πόλεμος) αυτός θα… αυγατίζει τα λεφτά του.
Στην περίπτωσή μας μπορούμε να πούμε ότι άπαξ και βγεις βουλευτής στη χώρα μας αρχίζεις να λαμβάνεις επιδοτήσεις για το καθετί… «θες δεν θες».
Κάποιοι έχουν μεριμνήσει για όλα και η μοναδική ανησυχία του βουλευτή είναι να μη χάσει τη θέση. Η μπαζιά -όχι βέβαια ότι δεν υπάρχουν ή δεν υπήρξαν εξαιρέσεις- είναι… ας το πούμε διακριτικά «μεγάλη»!
Απ’ εκεί και πέρα, το έργο που παράγουν εντός της Βουλής δεν ξέρω κατά πόσο είναι ανάλογο της εργασίας που προσφέρουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία!
Δημιουργείται εξάλλου ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν φαίνεται ότι θα ξεμπλέξουμε ποτέ. Το “ανήθικο” του πράγματος είναι ότι ακόμη και σε μια τέτοια περίοδο κρίσης όπως αυτή των τελευταίων χρόνων, οι “συνήθειες” εντός της Βουλής δεν έχουν αλλάξει! Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντοτε οι λογαριασμοί… των “εντός κι επί τ’ αυτά” θα γεμίζουν εις υγείαν των κορόιδων που τους “πριμοδοτούν”.
Κι όσο για την ευθιξία, κι αυτή παραμένει μια γνωστή μεν λέξη, άγνωστη δε στην παρούσα Κυβέρνηση που μας έχει συνηθίσει στην πολιτική της κολοτούμπας, στη διαστρέβλωση και στο μπέρδεμα των καταστάσεων, από τους λογής – λογής καρεκλοκαθιστούς υπουργούς οι οποίοι δεν σηκώνονται -ούτε με σφαίρες- που λέει ο λόγος από την καρέκλα της γλυκειάς εξουσίας.
Γι’ αυτό και οι οι δύο απανωτές παραιτήσεις μοιάζουν σαν κεραυνός εν αιθρία που ωστόσο

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

[ Ωδή στην αγάπη" και ο τίτλος της μουσικολογοτεχνικής βραδιάς που θα γίνει αύριο Τετάρτη, 28 Φεβρουαρίου και ώρα 19.00 στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου Χανίων, με  βασικὀ  διοργανωτή την Ένωση Πννευματικών Δημιουργών Ν. Χανίων.]

«Αν την ημέρα της γιορτής σου/ επιθυμείς ένα γαλάζιο νάρκισσο,/ θα φιλήσω τα μαλλιά σου στις ρίζες τους/ και θα γεμίσω τις ίνες τους με την καρδιά μου» Το δώρο μου (“Τα άλογα του χρόνου). «Βάφτισα την καρδιά μου/ στην κολυμπήθρα των ματιών σου/ Γι’ αυτό τώρα που θα στη μοιράσω/ για αντίδωρο/ να ξέρεις πως μεταλαβαίνεις/ το σώμα και το αίμα της Αγάπης» Μετάληψη (“Οταν γίνεις ποίημα”). «Επιστρέφω στο μη μου άπτου/ της πρώτης συνάντησης/ στο “μη με λησμόνει”/ του πρώτου φιλιού σου/ στο σ’ αγαπώ/ των μεγάλων ωραίων ματιών σου…/ Αγνοώντας/ τον λευκορείτη άνεμο/ που φυσά στα μαλλιά σου». Επιστρέφω (“Οταν γίνεις ποίημα”). «Επιμένω να ταξιδεύω/ στη θάλασσα των ματιών σου/ κι ας είναι σ(κ)ουρ(ι)ασμένη/ η πυξίδα του σ’ αγαπώ!/ Επιμένω ν’ αναζητώ/ ένα σινιάλο σου/ για να πιάσω λιμάνι/ να δέσω επιτέλους τη βάρκα μου/ Ωστόσο το ξέρω/ Ταξιδεύοντας θα ’ρθει να με βρει ο θάνατος/ μεσοπέλαγα./ Ωραίος τόπος τα μάτια σου/ για το ενθάδε κείται» Ενθάδε κείται (“Οπως το ψωμί”). «Σπουδάζοντας/ τη γεωγραφία του κορμιού της/ έτσι όπως έκανε ηλιοθεραπεία/ φαντάστηκε το καλοκαίρι γυμνό/ μπροστά στα μάτια του/ Στους κόκκους της ξανθιάς άμμου/ που είχαν κατασκηνώσει στις όρθιες πατούσες της/ Στην εστία της φωτιάς/ που σιγόκαιγε/ στα μισάνοιχτα σκέλη της/ Στο τρέμουλο της σταγόνας/ που άχνιζε/ στο αυλάκι του στήθους της/ Το τσουλούφι της αθωότητας,/ που ανέμιζε στο καθάριο της μέτωπο/ έκανε, ωστόσο, λόγο/ για μια παντοτινή άνοιξη». Το γυμνό καλοκαίρι (“Οταν γίνεις ποίημα”).

Τα 4+1 ερωτικά ποιήματα με τα οποία συμμετέχω στη μουσικοφιλολογική βραδιά με τίτλο “Ωδή στην αγάπη” που διοργανώνουν ο Δήμος Χανίων, η Κ.Ε.Π.ΠΕ.ΔΗ.Χ. – Κ.Α.Μ. και η Ενωση Πνευματικών Δημιουργών Χανίων, αύριο Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου και ώρα 7 μ.μ. στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου (Μεγάλο Αρσενάλι). Θα αποδοθούν σχετικά λογοτεχνικά κείμενα Μελών της Ε.Π.Δ.Χ. από την τ. διευθύντρια της ΕΡΑ Χανίων Αννα Μακράκη – Καρέλα, ενώ θα συμμετέχουν οι μουσικοί: Στέλιος Γαζιώτης (πλήκτρα), Γιάννης Τζαγκαράκης (μπουζούκι), Χαράλαμπος Ανδρεαδάκης (βιολί, κιθάρα) και η Ζαχαρένια Σημανδηράκη (τραγούδι). Οσοι πιστοί της αγάπης, προσέλθετε. Κόντρα σ’ αυτούς που θέλουν να τη γιορτάζουμε μόνο στις 14 Φεβρουαρίου, προσέλθετε!

ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΤΣΙΚΑΛΑΡΙΩΝ

«Γεμίζεις τον χάρτη της ζωής μου… Θέλω να γίνεις η γλυκιά καθημερινότητά μου». «Ο παράδεισός μου έχει το χαμόγελό σου». «Θα σταματήσω να σ’ αγαπάω όταν θα φάει ο Silvester τον Tweety». «Δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει ένας κόσμος για μας». «Είσαι το γλυκό σοκολατάκι μου». «Είσαι το όνειρό μου μικρή μου”. «Κοιμάμε με τη σκέψη σου, ξυπνώ ερωτευμένος», «Κάθε νύχτα αφήνω μισάνοιχτο το όνειρο να σε περιμένει». «Εσείς σβήνετε εμείς θα γράφουμε γιατί λατρεύουμε ο ένας τον άλλο». «Στη γέφυρα των Τσικαλαριών αν τύχει και περάσεις/ σε περιμένει μια καρδιά μόνο μην την ξεχάσεις». Οα αυτά ήταν γραμμένα με ωραία καλλιγραφικά γράμματα, σε διάφορα χρώματα, και διανθισμένα με καρδούλες στον ένα απ’ τους δυο τοίχους της γέφυρας των Τσικαλαριών, στον αριστερό όπως μπαίνουμε για το χωριό για αρκετές μέρες. Κρίμα που δεν τα φωτογράφισα. Ηταν… Λέτε να έχουν ήδη γραφτεί ή να ξαναγραφτούν;

Ερως ανίκατε μάχαν! Ολοχρονίς του χρόνου ανίκητε στις μάχες έρωτα!

Η αλληλογραφία μας

Αργυρώ Μουντάκη, καθηγήτρια Γερμανικής Φιλολογίας – συγγραφέα Αθήνα. Ενα παραμύθι πραγματικά αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα το παραμύθι σου που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα σε βιβλίο απ’ τις εκδόσεις “Μίνωας” με εικονογράφηση της Κριστίν Μενάρ με τίτλο “Ο καπετάν Τσουγκράνας και οι πειρατές του ωκεανού”. Ενα παραμύθι για το θάρρος που κρύβεται μέσα μας και για τη λογική που μας χρειάζεται για να ξεχωρίζουμε την αλήθεια από το ψέμα. Σίγουρο για μένα ότι θα αγαπηθεί απ’ τα παιδιά αλλά και από τους μεγάλους, όπως και τα προηγούμενα βιβλία σου, “Το στοιχειωμένο σπίτι”, “Το κορίτσι του Πέτρου” και “Το Υπναρούδι”. Ιδιαίτερα ομιλητικές οι ζωγραφιές της Κριστίν….

Χανιώτικα νέα (27.02.2018)

ΧΡΥΣΑ

ΑΦΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη

Τι σχέση έχουν οι συγγραφείς Ζαν Αμερί και Πρίμο Λέβι, η Γερμανίδα φιλόσοφος Χάνα Αρεντ και ο Γκουίντο, ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Η ζωή είναι ωραία;» Εκτός από την κοινή εβραϊκή καταγωγή, ό,τι άλλο τους ενώνει ή τους χωρίζει τα συνέθεσε στην ομιλία του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης κατά την πρόσφατη θεμελίωση του Μουσείου Ολοκαυτώματος, εκπληρώνοντας όπως είπε ένα προσωπικό στοίχημα.

Η δραστήρια εβραϊκή κοινότητα της πόλης, η οποία ίδρυσε τη Φεντερασιόν, την πρώτη συνδικαλιστική οργάνωση και μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς πριν μάλιστα από την απελευθέρωση της Μακεδονίας, δεν αποτέλεσε εξαίρεση στην θηριώδη εκστρατεία εξόντωσης από τους ναζί. Ο Πρίμο Λέβι, κρατούμενος αλλά και επιζήσας από το στρατόπεδο του Αουσβιτς στο βιβλίο του «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος» γράφει χαρακτηριστικά: «Δίπλα μας στέκει μια ομάδα Ελλήνων, αυτοί οι φοβεροί και αξιοθαύμαστοι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, πεισματικοί, σοφοί, αμείλικτοι και αλληλέγγυοι, αποφασισμένοι να ζήσουν, ανελέητοι αντίπαλοι στον αγώνα της επιβίωσης: από αυτούς τους Ελληνες που υπερίσχυσαν στις κουζίνες και στο εργοτάξιο, που ακόμη και οι Γερμανοί υπολογίζουν και οι Πολωνοί φοβούνται. Εκλεισαν τρία χρόνια κι αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι είναι το στρατόπεδο. Στέκονται στο κύκλο με τους ώμους κολλητά ο ένας στον άλλο και τραγουδούν μια μακρόσυρτη μελωδία».

Αν εκείνοι τραγουδούσαν, όπως ο Ρομπέρτο Μπενίνι αφηγούνταν ιστορίες για να αντέξουν ο ίδιος και ο μικρός γιος του τη φρίκη, ήταν γιατί είχαν ανάγκη το καταφύγιο της φαντασίας, μιας και η λογική ξεψύχησε μόλις εμφανίστηκε εκείνος ο κόσμος. Καμιά βασιλεία των ουρανών, καμιά μαρξιστική ουτοπία, κανενός είδους τέχνη δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως παραμυθία στην απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τη σωματική εκμηδένιση από τον πόνο των βασανιστηρίων. Πολύ λίγη σημασία είχε επίσης η γεωγραφική προέλευση ή το κοινωνικό στρώμα στο οποίο ανήκαν. Ραβίνοι, εργάτες, επιστήμονες, επιχειρηματίες, διανοούμενοι, νέοι και μεσήλικες βρέθηκαν στην ίδια αταξική κόλαση και άκουγαν κάθε πρωί το ίδιο εφιαλτικό παράγγελμα «Wstavac» (εγέρθητι).

Ποικίλλει ωστόσο η ερμηνεία του φαινομένου του ολοκληρωτισμού. Η Αρεντ, που προσπάθησε να κρατήσει συναισθηματική απόσταση και να εξετάσει ψύχραιμα τα πράγματα, με αφορμή τη δίκη του Αϊχμαν, υποστήριξε στην «Κοινοτοπία του κακού» πως ο αρχιτέκτονας του Oλοκαυτώματος αποτέλεσε το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα μετάλλαξης ενός καθημερινού ανθρώπου σε γρανάζι μιας θανατηφόρας μηχανής. Στο ναζιστικό καθεστώς εξορίστηκε η σκέψη και αντικαταστάθηκε από την υπακοή, οδηγώντας έτσι μια χώρα ολόκληρη στην πλήρη ηθική έκπτωση επειδή υπήρξε απερίσκεπτα νομοταγής. Ο Αμερί αντίθετα, στο «Πέρα από την ενοχή και την εξιλέωση» με το οποίο εισήγαγε ένα νέο γραμματολογικό είδος, τη μαρτυρία του συντελεσμένου κακού, δεν επιτρέπει καμιά συγχώρεση απέναντι σ’ αυτούς που άνοιξαν τη μεγαλύτερη μαύρη τρύπα της Ιστορίας.

Τη μέση οδό ακολουθεί ο Λέβι, συνδυάζοντας τις σκληρές και απάνθρωπες εμπειρίες του με τον φιλοσοφικό στοχασμό. Τα στρατόπεδα ήταν τελικά μια παράλογη παρένθεση ή μια φυσιολογική εξέλιξη; Γιατί ο ίδιος δεν αυτοκτόνησε τότε και το έπραξε πολύ αργότερα; Είχε το ηθικό δικαίωμα να επιζήσει; Η απάντησή του σ’ όλα αυτά τα ερωτήματα είναι η αναγκαιότητα συντήρησης της μνήμης, όσο σπαραχτική κι αν είναι. Το όνειδος της συντριβής δεν εξαλείφεται, γιατί το κακό ποτέ δεν είναι ριζοσπαστικό, μονάχα ακραίο. Ριζοσπαστικό και βαθύ μπορεί να είναι μόνο το καλό κι αυτή θα πρέπει να είναι η άλλη «τελική λύση». Με όπλο την ηθική αντίσταση και τον ανθρωπισμό θα απομακρύνεται η βεβαιότητα να ακουστεί ξανά το βροντερό «Wstavac» και θα μειώνεται ο κίνδυνος να είμαστε εμείς εκείνοι που θα το προφέρουμε.

Αναδημοσίευση από documentonews.gr

ΠΟΙΗΣΗ

ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ

Στους συννεφιασμένους ουρανούς των καιρών μας.

Στα μετέωρα χέρια των ζητιάνων.

Στην καθημερινότητα που μας τρομάζει.

Στις βόμβες που σκοτώνουν αθώους.

Στα τρομαγμένα μάτια των προσφυγόπουλων.

Παντού Σταυρωμένο σε βλέπουμε, Κύριε!

Κάθε μέρα Μεγάλη Παρασκευή...

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

( Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή"Όπως το ψωμί")

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

 Δ2 ΤΑΞΗ 9ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΙΑ ΤΗΝ "ΤΙΜΗΜΕΝΗ"

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Για την ελιά, την ελιά την “τιμημένη” ο λόγος από τα παιδιά της Δ2 τάξης του 9ου Δημ. ΣΧ. Χανίων στον σημερινό Παιδότοπο. Δυο στροφές από το γνωστό και στους παππούδες και στις γιαγιάδες τους ποίημα του Κωστή Παλαμά για το “τιμημένο” δέντρο στη μέση της σελίδας. Οι δικές τους εργασίες, τα κείμενά τους και οι ζωγραφιές τους, αλλά και μια ομιλητική φωτογραφία γύρω-γύρω. Οι ομαδικές εργασίες που έκαμαν στην τάξη τους στο στάδιο της έκφρασης, όταν τέλειωσαν την ενότητα για την ελιά και το λάδι στο μάθημα της Γλώσσας. Ειλικρινά δεν έχω λογια να εκφράσω τον θαυμασμό μου γι’ αυτές, αλλά κυρίως, για τον τρόπο που έχουν μάθει να δουλεύουν στην τάξη χρησιμοποιώντας το “κεφάλι” τους την “καρδιά” τους και το “χέρι” τους τα τρία “h” των Αγγλων (head, heart, hand) δηλαδή. Από καρδιάς τα συγχαρητήριά μου και στα ίδια προπάντων όμως στη γνωστή και από άλλες εργασίες μαθητών της δασκάλας τους, Αντωνίας Αθανασάκη -Γαλανάκη!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Οπου κι αν λάχω κατοικία
δε μ’ απολείπουν οι καρποί·
ώς τα βαθιά μου γηρατεία
δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή·
μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη,
κι είμαι γεμάτη προκοπή·
είμ’ η ελιά η τιμημένη.
***
Εδώ στον ίσκιο μ’ αποκάτου
ήρθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί,
κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του
λίγο προτού να σταυρωθεί·
το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,
έχει στη ρίζα μου χυθεί·
είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Κωστής Παλαμάς

Η θεά Αθηνά και ο Ποσειδώνας ήθελαν να δώσουν τ’ όνομά τους στην Αττική. Ο Ποσειδώνας τους πρόσφερε αλμυρό νερό, ενώ η Αθηνά τους έδωσε την ελιά. Οι πολίτες διάλεξαν την ελιά γιατί κατάλαβαν πως ήταν πολύ χρήσιμη. Σήμερα η εκκλησία μας ευλογεί το σιτάρι και το λάδι και είναι απαραίτητο στο μυστήριο της βάφτισης και στο ευχέλαιο, ενώ χρόνια τώρα καίγεται στα καντηλάκια.
Κατερίνα Σπανουδάκη
Χρυσή – Νεφέλη Αναστασάκη
Ξανθίππη Καλαϊτζάκη

Η φροντίδα και η καλλιέργεια της ελιάς είναι η βασικότερη εργασία των γεωργών της Κρήτης.
Ο περισσότερος πληθυσμός των χωριών της, ασχολείται με αυτή. Στη διάρκεια των χειμερινών μηνών οι αγρότες πρέπει να συλλέξουν τον καρπό της, εργασία που είναι ιδιαίτερα κουραστική από όσο καταλάβαμε. Οσο λάδι περισσέψει, οι καλλιεργητές  το εξάγουν σε άλλες χώρες αφού δεν ευδοκιμεί παρά μόνο στη Μεσόγειο. «Το λιόλαδο θέλει να βγεί… ίδρω πολύ και κόπο, μα ’ναι τροφή και γιατρικό… στσι πόνους των ανθρώπω».
Σταύρος Μπουζουνιεράκης
Αλέξανδρος Ματαράγκας
Στέφανος Κοκολογιάννης

Το βασικότερο συστατικό στη διατροφή μας είναι το λάδι. Το λάδι το χρησιμοποιούμε στις σαλάτες, στα λαδερά, στα κοκκινιστά, στα φαγητά φούρνου, στα τηγανιτά και στα περισσότερα γλυκά. Τις ίδιες τις ελιές τις τρώμε ως ξιδάτες, παστές, λεμονάτες, νερατζάτες και συνοδεύουν καταπληκτικά τις σαλάτες και όλα τα φαγητά μας.
«Αμα ‘χω ‘γω στο σπίτι μου.. κρασί, ψωμί και λάδι
Ρήγας με τη γυναίκα μου… κοιμούμαι κάθε βράδυ»
Πάρης Παπαγρηγοράκης
Άγγελος Κοντογιάννης
Γιάννης Ζαμπέτης

Το λάδι έχει τεράστια θρεπτική και θεραπευτική δύναμη, βοηθάει την υγεία μας και νοστιμίζει τα φαγητά μας. Με αυτό φτιάχνουμε καλλυντικές κρέμες και σαπούνια.
«Δίνω γεύση στο φαΐ σου, βιταμίνες στο κορμί σου τη σαλάτα νοστιμίζω και υγεία σου χαρίζω. Τί είναι;».
Περογαμβράκης Εμμανουήλ
Μαρκαντωνάκης Θανάσης
Παπουτσάκης Μανόλης

Το στεφάνι από κλαδί ελιάς, ο κότινος, σύμβολο ειρήνης κι ελευθερίας, ήταν από την αρχαιότητα το έπαθλο για τους ολυμπιονίκες, μαζί με λίγο λάδι. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, στην Αθήνα, η ελιά στεφάνωσε ξανά τους παγκόσμιους πρωταθλητές, διακόσμησε τις ανθοδέσμες τους, πρωταγωνίστησε στην αφίσα των αγώνων αλλά και στη δάδα, που τότε ήταν ένα έργο τέχνης που σχηματιζόταν από φύλλα ελιάς.
Εμμανουέλα Βολικάκη
Ελένη Πολυχρονάκη
Αντρέας Κακούρης

Εδώ και δύο μήνες περίπου ασχοληθήκαμε με το λάδι και την ελιά. Εκτός από την ενότητα στο μάθημα της γλώσσας διαβάσαμε ποιήματα, βιβλία και μύθους γι’ αυτήν. Επίσης βρήκαμε σχετικές μαντινάδες και αινίγματα όπως: «Τη βρίσκεις καμιά φορά στο πιάτο ή σε μάγουλο δροσάτο». Είδαμε πολλούς ζωγραφικούς πίνακες, γλυπτά, αγγεία, νομίσματα και αφίσες με θέμα την ελιά. Επειτα ζωγραφίσαμε ελιές και φτιάξαμε σουπλά με κολλάζ από φύλλα ελιάς. Μαζέψαμε τις ελιές από τα δέντρα που βρίσκονται στην αυλή του σχολείου μας, τις παστώσαμε και τις φάγαμε ύστερα από 3-4 βδομάδες, μαζί με τυρί, ψωμί, παξιμάδι και ντομάτα. Τέλος, φτιάξαμε υπέροχα λαδοκούλουρα. Από όλο αυτό το πρόγραμμα καταλάβαμε ότι πράγματι η ελιά είναι το πιο χρήσιμο φυτό στη ζωή του ανθρώπου.

Αφροδίτη Καρκαβάτσου
Βασιλική Κορωνάκη
Ειρήνη Γελασάκη

Υπάρχουν πολλοί πίνακες γλυπτά και αγγεία που έχουν σχέση με την ελιά. Σε ένα μελανόμορφο αγγείο έχουμε δει την Αθηνά να δωρίζει στην Αθήνα ένα δέντρο ελιάς και σε ένα άλλο αμφορέα το ράβδισμα και το μάζεμα. Ζωγράφοι όπως ο Βανγκόγκ έχουν κάνει πολλούς πίνακες με δέντρα και κλαδιά ελιάς. Επίσης, γλύπτες και κατασκευαστές κοσμημάτων έχουν εμπνευστεί απ’ αυτήν.

Γιώργος Παπαμανουσάκης
Μανώλης Γεωργιακάκης
Γιάννης Φραγκιουδάκης

Χανιώτικα νέα (24.02.2018)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΟΝΤΑΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

«Να σε βλέπουμε στην τηλεόραση/ να πνίγεσαι στις θάλασσες,/ δεν έχουμε πρόβλημα,/ πρόσφυγα του πολέμου./ Στην πισίνα μας μη σε δούμε να φτάσεις». Και οι στίχοι αυτοί από ένα ανέκδοτο ποίημά μου στον νου μου, ενώ παρακολουθούσα, το βράδυ της περασμένης Κυριακής (τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς) στο θέατρο “Κυδωνία” της πόλης μας το έργο του Μάθιου Λέντον “Το κατεστραμμένο δωμάτιο” σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Βιρβιδάκη. Δίχως ανάσα, όπως και οι άλλοι συν-θεατές μου άλλωστε. Κοντά σ’ αυτούς τους στίχους και μύριες άλλες σκέψεις στο νου μου, με τη μόνιμη παρουσία μιας δυνατής γροθιάς στο στομάχι βέβαια. Σε μορφή ερωτημάτων οι περισσότερες. “Μαλακών” και σκληρών ερωτημάτων. Εχω δικαίωμα να γίνομαι “ηδονοβλεψίας” της εκτέλεσης ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου (συν-ανθρώπου) μας από έναν τρομοκράτη; Τι πάει να πει “τρομοκράτης”, ποιός γίνεται “τρομοκράτης” και πού οδηγεί η “τρομοκρατία”; Τι σημαίνει ακριβώς το ρήμα συμπάσχω, τι προσθέτει ή τι αφαιρεί το “συν” στο “πάσχω”; Πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι της καταναλωτικής κοινωνίας που αρέσκονται να σχολιάζουν τη δυστυχία των άλλων, των προσφύγων για παράδειγμα, στην άνεση του καναπέ τους, απ’ αυτούς που αρέσκονται να μιλούν περί ανέμων και υδάτων, επίσης στην άνεση του καναπέ τους; Κάποια από αυτά, εν είδει ομονύμων κλασμάτων με κοινό παρανομαστή το ρητορικό ερώτημα: Ενα κατεστραμμένο δωμάτιο ο κόσμος μας;

«Το “Κατεστραμμένο Δωμάτιο” δεν είναι μια έκκληση για δράση. Μάλλον βάζει κάτω από το μικροσκόπιο τα κίνητρά μας και την αναποτελεσματικότητα των δράσεών μας κάθε φορά που γίνεται μια προσπάθεια να αντιμετωπισθούν αυτά τα θέματα. Επιπλέον όμως, προειδοποιεί πως όποιες κι αν είναι οι πράξεις μας, θα κριθούμε μια μέρα από τα παιδιά μας». Τα που γράφει στο τέλος του σημειώματός του για την παράσταση του θεάτρου “Κυδωνία”, ο και συγγραφέας του έργου καλλιτεχνικός διευθυντής της διεθνούς φήμης πρωτοποριακής σκωτσέζικης θεατρικής ομάδας Vanishing Point «θα κριθούμε μια μέρα από τα παιδιά μας». Να το “ηθικόν”, ας πούμε, δίδαγμα” του έργου. Η φράση κλειδί που πρέπει να έχουμε στον νου μας, «ενώ ο φόβος βρίσκει καινούργιους τρόπους να τρυπώνει στο μυαλό μας». Και η φράση που κατά τη γνώμη μου λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο σαν κινητήριος μοχλός στη διαχρονική απόφαση του Μιχάλη Βιρβιδάκη να υπηρετεί το θεατρικό εμείς του τόπου μας, έτσι όπως εδώ και είκοσι περίπου συναπτά χρόνια με άκρα συνέπεια το υπηρετεί.

Ο Μιχάλης Βιρβιδάκης στον ρόλο του Τζον, ενός καλού “οικογενειάρχη” επί σκηνής. Μαζί του στο σαλόνι η Στελλίνα Ιωαννίδου (ναι η Στελλίνα που την είχα γνωρίσει ως μαθήτρια -και τι μαθήτρια!- στο 9ο Δημ. Σχ. Χανίων, πριν από κάποια χρόνια) στον ρόλο της Τζέιν και η Ντία Κοσκινά στον ρόλο της Τζάκι. Η κουβέντα του “καναπέ” αρχίζει. Αλήθεια έχουμε μεγαλύτερη συνείδηση της δυστυχίας των συναθρώπων μας σήμερα; Ιδιαίτερα πειστικοί στους απαιτητικούς ρόλους τους και οι τρεις. “Αποκαθηλωτικοί” και “καθηλωτικοί” ταυτόχρονα. Ευαισθησίας αποκαλυπτήρια. Οι χειριστές της τηλεοπτικής κάμερας ο Εμμανουήλ Στεφανουδάκης και ο Πάρης Χαμουρίκος επί το έργον. Ο πρώτος δεν φαίνεται να έχει καμία βιάση για να παίξει τον ρόλο του ανθρώπου από το μέλλον. Του ανθρώπου που θα διαβάσει τον τίτλο “Υγρός τάφος τη Μεσόγειος” της πρώτης σελίδας μιας εφημερίδας (ναι των “Χανιώτικων νέων”) του 2016, πάνω απ’ την φωτογραφία ενός πατέρα που προσπαθεί να κρατήσει το παιδί του πάνω απ’ το νερό…

Όντας εντός του κατεστραμμένου δωματίου… Τι εμπειρία κι αυτή η “παρακολούθηση” του περί ου ο λόγος έργου! Σήμερα, Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου, αύριο Σάββατο και μεθαύριο Κυριακή οι τελευταίες παραστάσεις…

Χανιώτικα νέα (23.02.2018)

ΧΡΥΣΑ

ΤΗΣ ΑΜΥΝΗΣ ΤΟ ΚΑΠΠΕΛΟ ΕΦΕΡΕ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ

Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη
«Εγινες θύμα των στρατιωτικών συμβούλων Σου, οι οποίοι με την στενότητα της
στρατιωτικής των αντιλήψεως και με τον πόθον της εγκαθιδρύσεως μιας απολυταρχίας, η οποία θα καθίστα αυτούς ουσιαστικώς κυρίους της καταστάσεως, σ' έπεισαν ότι η Γερμανία θα εξέλθη νικήτρια εκ του Ευρωπαϊκού πολέμου.
Εγινες, τέλος, θύμα της ιδικής Σου φυσικής άλλως τε και ανθρωπίνης αδυναμίας. Συνηθισμένος να θαυμάζης παν ό,τι Γερμανικόν, εκπεπληγμένος ενώπιον της απαραμίλλου στρατιωτικής και άλλης παντοδαπής Γερμανικής οργανώσεως, δεν επίστευσες μόνον εις την Γερμανικήν νίκην, αλλά και ηυχήθης αυτήν, ελπίζων να δυνηθής μετ' αυτήν να συγκεντρώσης εις χείρας Σου όλην την κυβερνητικήν εξουσίαν και να θέσης ουσιαστικώς κατά μέρος το ελεύθερον πολίτευμά μας». (Γ. Μαυρογορδάτος, 1915, ο Εθνικός Διχασμός)
Όσες ενστάσεις κι αν έχουν οι ιστορικοί και οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι για τα λάθη και τους κακούς χειρισμούς του Ελευθερίου Βενιζέλου σε ορισμένα θέματα, όλοι αναγνωρίζουν την πολιτική του παιδεία (είχε μεταφράσει τον Θουκυδίδη) τη διπλωματική του ευστροφία, τη διορατικότητα και φυσικά τις ηγετικές του ικανότητες. Ο Διχασμός δεν υπήρξε η μεταφυσική της διχόνοιας, έργο της μοίρας ή απλά μια διαφωνία χαρακτήρων. Ήταν μια σύγκρουση νοοτροπιών και εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών θέσεων. Ο Βενιζέλος εμπνεόταν από έναν «ευρωπαϊκό πατριωτισμό» της εποχής εκείνης, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος είχε πρότυπό του τον γερμανικό μιλιταρισμό. Η Ιστορία έδειξε ποιος δικαιώθηκε

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΚΟΛΠΑΚΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ 10 ΚΑΛΠΕΣ


Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. ΚακατσάκηςΔέκα κάλπες λέει θα στηθούν για την υπόθεση NOVARTIS…
Κατ’ αρχάς δεν θα ‘πρεπε να μιλώ σήμερα γι’ αυτό αλλά για το Μακεδονικό ζήτημα και την ονομασία των Σκοπίων το οποίο εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε να το αφήσω για να σχολιάσουμε τον Ερντογάν που τούτες τις μέρες βρίσκεται στα φόρτε του…
Ομως προηγείται σχολιασμός και αναφορά στις δεσμεύσεις της Κυβέρνησης και τα προαπαιτούμενα που μα ζητούν οι θεσμοί για να πάρουμε τη δόση κι επιτέλους να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα στην έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια!
Ωστόσο δεν θα μιλήσω ούτε για το παραπάνω αφού  το θέμα που καίει είναι οι ηλεκρονικοί πλειστηριασμοί που θα “τρέξουν” οσωνούπω ωστόσο εμείς έχουμε τα μυαλά στα κάγκελα, στην Π.Γ.Δ.Μ. και στη Νovartis!
Στη NOVARTIS που αίφνης μας προέκυψε και πέσαμε όλοι πάνω σε αυτό το πρόβλημα να το επιλύσουμε άμεσα συστήνοντας Επιτροπές και στήνοντας τις κάλπες μέσα στη Βουλή των Ελλήνων, όπου θα προστρέξουν οι 300 μας ολαρία-ολαρά να ρίξουν… τα χαρτάκια τους!
…Μπερδευτήκατε; Ολίγον; Λαμπρά, διότι ο σκοπός επετεύχθη! Τι λέγαμε; Α! η ανεργία πάει σύννεφο και οι άλλοι στήνουν 10 κάλπες για να χάσουμε την μπάλα ανάμεσα στα αποτελέσματα και στα νούμερα!
Μπερδευτήκατε;
Καλώς ορίσατε στη “σοβαρή” ελληνική πολιτική σκηνή και σκοπιμότητα!
Η ΝOVARTIS λοιπόν! Θέμα καυτόν των ημερών και βαρκούλες αρμενίζουν! Σε δουλειά να βρισκόμαστε και να καταμετρούμε ψήφους! Ποιος ψήφισε ποιον, γιατί και δεν ψήφισε τον άλλον, σε δουλειά να βρισκόμαστε!
Διότι κι αυτό δουλειά είναι, ανθυγιεινή και… βαρέα!
Τα κακόμοιρα τα βουλευτάκια, τέτοια σκοτούρα στο κεφάλι τους για φαντάσου!
Να ’χεις να σκεφτείς τι θα ρίξεις σε 10 κάλπες, να μην μπερδέψεις τα χαρτακια που σου δώσανε, άγχος τεράστιο! Κι έπειτα τα αποτελέσματα: Ποιος φταίει ποιος δεν φταίει, ποιος λίγο και ποιος ελάχιστα, δουλειά πολλή για όλους να πήξει ο εγκέφαλός τους!
10 κάλπες επί 300 χαρτάκια = 3000 χιλιάδες χαρτάκια! Ποιος να τα καταμετρήσει και ποιος να τα καταγράψει.
Δουλειά πολλή… για να οδηγηθούμε έξω από την κρίση…

Χανιώτικα νέα (21.02.2018)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΓΙΕ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΕ, ΧΑΙΡΕ!

«Ο Αύγουστος του έκλεψε μια μέρα/ την ύψωσε πανάκι σε μπρατσέρα/ μια άλλη χρόνους τέσσερις χαμένη/ σαν άσωτη επιστρέφει μα δε μένει./ Φλεβάρης των φλεβών κουτσό ποτάμι/ κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι./ Σαββάτο των ψυχών κρυφά δακρύζει/ στα σπίτια των απόντων φτερουγίζει./ Μάρωνος και Νικηφόρου/ και Ανθούσης Τελεσφόρου/ Χαραλάμπους και Βλασίου/ Κασσιανού και Θαλασσίου/ Τρύφωνος και Παγκρατίου/ ήλιος του μεσονυχτίου/ φέγγει απότομα και λιώνει/ της Υπαπαντής το χιόνι/ Τη νύχτα Φαρισαίου και Τελώνου/ αθώος ξένου αίματος και φόνου/ ανάβει της αγάπης τα λυχνάρια/ και α παλιά διαβάζει συναξάρια». Μας λέει πολλά για τον Φλεβάρη, τον μήνα που διανύουμε, στο τραγούδι του “Φλεβάρης των φλεβών” (στίχοι Ηλίας Κατσούλης) ο Παντελής Θαλασσινός. Για τον “Αγιο Φεβρουάριο” όπως τον έχει ονοματίσει ένας άλλος μεγάλος συνθέτης ο Δήμος Μούτσης.

Ο Φλεβάρης των φλεβών. Ο Φλεβάρης του θανάτου και του έρωτα. Ο Φλεβάρης των νεκρών και των ερωτευμένων. Ο Φλεβάρης του πένθους και της χαράς, ο Φλεβάρης της χαρμολύπης. Ο Φλεβάρης της Τσικνοπέμπτης, του Ψυχοσάββατου, της Μεγάλης Αποκριάς και της Σαρακοστής. Ο Φλεβάρης των αντιθέσεων. Ο Φλεβάρης του Τελώνη και του Φαρισαίου. O Φλεβάρης της συννεφιας μα και της ξαστεριάς Ο Φλεβάρης που επιμένει να φλεβίζει, μα και Καλοκαίρι να μυρίζει. Ο Φλεβάρης που επιμένει να έχει σαν σήμα του μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά. Και βέβαια ο Φλεβάρης του τραγουδιού της ξα(ε)στεριάς…

“Πότες θα κάμει ξεστεριά, πότες να φλεβαρίσει/ να πάρω το τουφέκι μου, το περδικόπανό μου/ και ν’ ανεβώ στον Ομαλό, στη στράτα τω Μουσούρω/ να στέσω το καλύβι μου στον καθαρόν αέρα/ και πότε λίγο χαμηλά να κάνω μια σπεράδα,/ να βρω δικούς κι αδερφοχτούς,/ ψωμί, κρασί να φέρουν,/ κι α λάχει οχθρός να παίζομε, σημάδι με σημάδι/ να κάμω μάνες δίχως γιούς, γυναίκες δίχως άντρες/ κι ας κάμω και την αγαπώ τα μαύρα να φορέσει… (βλ. Βλαστός Παύλος, “Ο γάμος εν Κρήτη. Ηθη και Εθιμα Κρητών, Εν Αθήναις, 1893). Κάθε εποχή και τα τραγούδια της. Τι τραγούδι κι αυτό για την “ξεστεριά”.

“Μεγάλος είναι!”

“Μεγάλος είσαι./ Κι αν περιμένεις,/ γύρω ο λαός σου γνωρίζοντάς σε,/ βάγια να στρώνει για να διαβαίνεις,/ παιδί που θα’ σαι!/ Μεγάλος είσαι,/ Κι αν το πιστεύεις,/ το μίσος που έρπει γυρεύοντάς σε,/ πως δε θεριεύει κι όσο θεριεύεις, παιδί που θα ’σαι./ Μεγάλος είσαι./ Και θα πεθάνεις/ και θα σου φτύνει κι ο τιποτένιος κι ο πεχλιβάνης/ την τρανοσύνη./ Και θα πεθάνεις./ Κι άλλο το αστέρι της τρανοσύνης σου/ δε θα γίνει/ παρά κεράκι σε παιδιού χέρι/ να τρεμοσβήνει./ Μόνο το ανάθεμα που θα στήσει/ μια οργή στον ίσκιο, στα κόκκαλά σου,/ θα πάει σε ψήλος που θα θυμίσει/ το ανάστημά σου». Το ποίημα “Μεγάλος είσαι” του Κωστή Παλαμά.

Και με αφορμή την παρουσίαση στην κατάμεση από κόσμο (ούτε καρφίτσα που λέει ο λόγος δεν έπεφτε λένε οι πληροφορίες μου) τεράστια αίθουσα εκδηλώσεων του Πολεμικού Μουσείου της Αθήνας, την περασμένη Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου της βιογραφίας για τον Ελευθέριο Βενιζέλο που έγραψε ο γενικός διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών που έχει το όνομα του Εθνάρχη, με κεντρικό ομιλητή τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο (φωτ.), το παραπάνω ποίημα. Κι αν αγαπήθηκε κι αν μισήθηκε όσο ποτέ κανένας άλλος πολιτικός ο Ελευθέριος Βενιζέλος. “Πατέρας” και “σωτήρας” της φυλής για τους μισούς Ελληνες, ο ίδιος ο “διάβολος” μεταμορφωμένος για τους άλλους μισούς. Επρεπε να περάσουν χρόνια για να αναγνωρίσουν όπως και οι από εδώ και οι από εκεί αν μη τι άλλο ότι είναι χωρίς καμιά αμφιβολία, παρά τα όποια λάθη του, μακράν απ’ τους άλλους ο μεγαλύτερος Ελληνας πολιτικός. “Επρεπε” και να δημιουργηθεί το Ιδρυμα που φέρει το όνομά του και να λειτουργεί, έτσι όπως λειτουργεί, αλλά και να γραφτεί η βιογραφία του, έτσι όπως ο Νίκος Παπαδάκης την έγραψε!

Μεγάλος είναι! Για όλους τους Ελληνες “μεγάλος είναι”!