Ακίνητοι…! Σοβαροί…!«Σε γνωρίζω από την κόψη…»!
Τα χέρια σε θέση προσοχής! Παιδίσιες φωνές «…του σπαθιού την τρομερή».
Σκιάζει στο προαύλιο το κτήριο στο έμπα του σχολειού! Μπροστά από τον ιστό δεκάδες τα μικρά κεφαλάκια: ακούρευτα, κοντοκουρεμένα, με αλογοουρές, τσιμπιδάκια και στέκες…
«Σε γνωρίζω από την όψη…» γλυκειά πρωτόγνωρη τούτη η ανατριχίλα και μια προσπάθεια συγκρατηθεί στις κόχες των ματιών η συγκίνηση.
Τα χέρια σε θέση προσοχής! Παιδίσιες φωνές «…του σπαθιού την τρομερή».
Σκιάζει στο προαύλιο το κτήριο στο έμπα του σχολειού! Μπροστά από τον ιστό δεκάδες τα μικρά κεφαλάκια: ακούρευτα, κοντοκουρεμένα, με αλογοουρές, τσιμπιδάκια και στέκες…
«Σε γνωρίζω από την όψη…» γλυκειά πρωτόγνωρη τούτη η ανατριχίλα και μια προσπάθεια συγκρατηθεί στις κόχες των ματιών η συγκίνηση.
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Η έπαρση της σημαίας
Ακίνητοι…! Σοβαροί…! «Σε γνωρίζω από την κόψη…»! Τα χέρια σε θέση προσοχής! Παιδίσιες φωνές «…του σπαθιού την τρομερή».
Σκιάζει στο προαύλιο το κτήριο στο έμπα του σχολειού! Μπροστά από τον ιστό δεκάδες τα μικρά κεφαλάκια: ακούρευτα, κοντοκουρεμένα, με αλογοουρές, τσιμπιδάκια και στέκες…
«Σε γνωρίζω από την όψη…» γλυκειά πρωτόγνωρη τούτη η ανατριχίλα και μια προσπάθεια συγκρατηθεί στις κόχες των ματιών η συγκίνηση.
…Σκέψεις πολλές… που σε ατενίζω να σ’ ανεβάζει σταθερά ψηλά στον ιστό ενός παιδιού το χέρι…
Σκέψεις που δημιουργούνται, προερχόμενες από τα παρελθόντα, όσα από τα γραμμένα για κείνες τις μέρες έμαθα! Σκέψεις που γεννούνται από τις φωτογραφίες σε ασπρόμαυρο χρωματισμό που χω ’δει.
Κι ύστερα είναι και κάποιες διηγήσεις ανθρώπων που ήταν εκεί, παππούδων και γιαγιάδων. Κι είναι ακόμη πολλά· ιστορίες αληθινών προσώπων που μοιάζουν παραμύθια, μικρών και μεγάλων ανθρώπων που σμίξανε να φτιάξουν δίχως να το θέλουν, δίχως να το ξέρουν τον μύθο: εκείνο το έπος του ’40 που συνέβη λίγα μόνο χρόνια πριν! Κι είναι πια σαν να μη συνέβη σε τούτον εδώ τον τόπο! Γιατί έμοιαζε και μοιάζει τόσο μακρινή κι άφταστη πράξη, γι’ αυτό και “ξένη” για τις δικές μας τις γεννιές, σαν ποτέ να μην γίνηκε!
…Αυτές και ακόμη κι άλλες σκέψεις αναμιγνύονται σήμερα, στο σήμερα τούτης της πατρίδας, της δικής τους, της δικής μας!
Κι εσύ εδώ, θωρώντας σε να ανεβαίνεις, είσαι ακόμη εδώ! Εσύ ίδια Ιδέα, και τώρα πια από ψηλά ατενίζεις ημέρα της γιορτής σου το προαύλιο του 10ου Δημοτικού Σχολειού της πόλης μας…
«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη…» βλέπω τα μικρά κεφαλάκια να σε κοιτούν, ακούω να σου ψάλλουν τον “Υμνο εις την Ελευθερία”, τούτη η στιγμή, που πάλλεται η φωνή του καθενός μικρού παιδιού, άλλων σιγότερα και άλλων δυνατά, τούτη τη στιγμή αξίζεις την! Τούτες τις ώρες, τις στιγμές, στο σήμερα αυτής της πατρίδας! [Σήμερα που ίσως όπως ποτέ πριν από το σήμερα, δεν είχαμε τόσο πολύ καταλάβει το τότε]!
Στο σήμερα που κάποιοι σε κρατούν μαγαρίζοντάς σε, που κάποιοι σε τιμούν με ψεύτικα λόγια, γνωστές παρλάτες δίχως να τις πιστεύουν και κάποιοι άλλοι σε θωρούν με ολοκάθαρη ματιά όπως τα παιδάκια στο προαύλιο ενός δημοτικού σχολειού.
Εμφανής διαφορά που την καταλαβαίνεις από τη χροιά της φωνής τους-την αφέλεια της παιδίσιας ομορφιάς τους. Το αισθάνομαι τώρα που βρίσκεσαι ήδη στ’ αψηλά και ’μεις για σένα είμαστε, πράγματι, εδώ…
Σκιάζει στο προαύλιο το κτήριο στο έμπα του σχολειού! Μπροστά από τον ιστό δεκάδες τα μικρά κεφαλάκια: ακούρευτα, κοντοκουρεμένα, με αλογοουρές, τσιμπιδάκια και στέκες…
«Σε γνωρίζω από την όψη…» γλυκειά πρωτόγνωρη τούτη η ανατριχίλα και μια προσπάθεια συγκρατηθεί στις κόχες των ματιών η συγκίνηση.
…Σκέψεις πολλές… που σε ατενίζω να σ’ ανεβάζει σταθερά ψηλά στον ιστό ενός παιδιού το χέρι…
Σκέψεις που δημιουργούνται, προερχόμενες από τα παρελθόντα, όσα από τα γραμμένα για κείνες τις μέρες έμαθα! Σκέψεις που γεννούνται από τις φωτογραφίες σε ασπρόμαυρο χρωματισμό που χω ’δει.
Κι ύστερα είναι και κάποιες διηγήσεις ανθρώπων που ήταν εκεί, παππούδων και γιαγιάδων. Κι είναι ακόμη πολλά· ιστορίες αληθινών προσώπων που μοιάζουν παραμύθια, μικρών και μεγάλων ανθρώπων που σμίξανε να φτιάξουν δίχως να το θέλουν, δίχως να το ξέρουν τον μύθο: εκείνο το έπος του ’40 που συνέβη λίγα μόνο χρόνια πριν! Κι είναι πια σαν να μη συνέβη σε τούτον εδώ τον τόπο! Γιατί έμοιαζε και μοιάζει τόσο μακρινή κι άφταστη πράξη, γι’ αυτό και “ξένη” για τις δικές μας τις γεννιές, σαν ποτέ να μην γίνηκε!
…Αυτές και ακόμη κι άλλες σκέψεις αναμιγνύονται σήμερα, στο σήμερα τούτης της πατρίδας, της δικής τους, της δικής μας!
Κι εσύ εδώ, θωρώντας σε να ανεβαίνεις, είσαι ακόμη εδώ! Εσύ ίδια Ιδέα, και τώρα πια από ψηλά ατενίζεις ημέρα της γιορτής σου το προαύλιο του 10ου Δημοτικού Σχολειού της πόλης μας…
«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη…» βλέπω τα μικρά κεφαλάκια να σε κοιτούν, ακούω να σου ψάλλουν τον “Υμνο εις την Ελευθερία”, τούτη η στιγμή, που πάλλεται η φωνή του καθενός μικρού παιδιού, άλλων σιγότερα και άλλων δυνατά, τούτη τη στιγμή αξίζεις την! Τούτες τις ώρες, τις στιγμές, στο σήμερα αυτής της πατρίδας! [Σήμερα που ίσως όπως ποτέ πριν από το σήμερα, δεν είχαμε τόσο πολύ καταλάβει το τότε]!
Στο σήμερα που κάποιοι σε κρατούν μαγαρίζοντάς σε, που κάποιοι σε τιμούν με ψεύτικα λόγια, γνωστές παρλάτες δίχως να τις πιστεύουν και κάποιοι άλλοι σε θωρούν με ολοκάθαρη ματιά όπως τα παιδάκια στο προαύλιο ενός δημοτικού σχολειού.
Εμφανής διαφορά που την καταλαβαίνεις από τη χροιά της φωνής τους-την αφέλεια της παιδίσιας ομορφιάς τους. Το αισθάνομαι τώρα που βρίσκεσαι ήδη στ’ αψηλά και ’μεις για σένα είμαστε, πράγματι, εδώ…
Χανιώτικα νέα (28.10.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/eparsi-tis-simeas/#ixzz3praXtxkP
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου