e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Ένας ακόμα κρίκος
Ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των επιτυχιών της χρυσής "αεράκειας" περιόδου που διανύει το ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ε.Κ.! Η πρώτη σκέψη που έκανα αμέσως μετά την παράσταση "Ο Επιθεωρητής έρχεται", την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου, κι ενώ το θεατρόφιλο κοινό του τόπου μας, που είχε κατακλύσει την αίθουσα του Βενιζέλειου Ωδείου, αντάμοιβε μ' ένα πυκνό δάσος χειροκροτημάτων τους, επί σκηνής, συντελεστές της. Όλους μαζί κι έναν έναν χωριστά. Τον σκηνοθέτη Μανούσο Μανουσάκη, που έβαλε για δεύτερη φορά την πολλά βαρύνουσα υπογραφή του σε μια δουλειά του θεάτρου μας, δίνοντας, ας μου επιτραπεί η έκφραση και πάλι, ρέστα. Την σκηνογράφο Βάλια Μαργαρίτη που για πολλοστή φορά ανάλωσε δωρεάν το πλούσιο ταλέντο της και το ατέλειωτο μεράκι της. Τους υπεύθυνους για τη μουσική "ενδυμασία" και την επιμέλεια των φωτισμών, Μανώλη Μανουσάκη και Παντελή Πετράκη αντίστοιχα. Και βέβαια τους ηθοποιούς. Την Σοφία Χαλαζία, τον Αλέξανδρο Σταυράκη, τον Δημήτρη Τσιλιφώνη, την Αγάπη Μανουρά, την Στέλλα Ερμή, τον Βλάση Πασιούδη, και τον Δημήτρη Αγορά. Τους ανθρώπους που με τη φωνή και τις κινήσεις τους ζωντάνεψαν επί δύο ώρες τους ήρωες του Τζον Πρίσλεϋ, εκπέμποντας φως, διδάσκοντας ήθος, παραδίδοντας μαθήματα ευθύνης, παιδαγωγώντας μας. Τι καλά να συνεχίσει να φυσά πάντα στο ΔΗΠΕΘΕΚ, που αποτελεί ένα εκ των ορισμών του κρητικού εμείς, ο αέρας του Αεράκη, η συνακόλουθη ευχή μου!
Μια μεγαλοαστική οικογένεια στην επαρχιακή Αγγλία. Η οικογένεια Μπέρλινγκ. Πατέρας αυθεντικός Άγγλος βιομήχανος, στυγνός πολυτοκράτης, κλασικός εργοδότης με πλήρη συνείδηση της ταξικής του αποστολής. Κοσμοπολίτης, φιλόδοξος και άνθρωπος του συμφέροντος και του βρετανικού κατεστημένου. Η σύζυγος του Σύμπιλ, μία ήπιων τόνων Αγγλίδα σύζυγος αστικής οικογένειας, των σαλονιών, των συλλόγων εποχής, των "φιλανθρωπικών" συγκεντρώσεων. Η κόρη τους Σήλα, μια γλυκήτατη νεαρή Αγγλίδα, κακομαθημένη μάλλον αλλά όχι φθαρμένη, με ψηλό δείκτη κοινωνικών αντανακλαστικών και ευαισθησιών, διατηρεί ανέπαφη την αγνότητά της και τον ανθρωπισμό της πνιγμένη στο βαρύ αστικό περιβάλλον. Ο αδελφός της Έρικ, ένα κλασικό πλουσιόπαιδο, ρεμάλι του στυλ "τα έχω όλα και κάνω ό,τι γουστάρω", με εμφανείς τάσεις ακλοολισμού και ο αρραβωνιαστικός της Σήλα, Ο Τζέραλντ Κροφτ, γνήσιο τέκνο και αυτός μεγαλοαστικής οικογένειας. Καταλύτης στη ζωή τους και στις απόψεις τους, ένας Αστυνομικός Επιθεωρητής, ο οποίος εισβάλλει στην κυριολεξία στην "ευτυχισμένη" τους θαλπωρή ένα απόγευμα αναγγέλλοντάς τους την αυτοκτονία μιας νεαρής κοπέλας με την οποία θα αποδειχτεί με τραγικό τρόπο η άμεση σχέση όλων με το πρόσωπο της και τη ζωή της, όπως επίσης και το τραγικό της τέλος. Ένας επιθεωρητής, λοιπόν, που ανατρέπει το σύμπαν στη ζωή τους, ανασταίνει τις καλά κρυμμένες ενοχές της οικογένειας και αναδεικνύοντας με μοναδικό τρόπο την κοινωνική ταξική ενοχή πάνω από την προσωπική, διαλύει τον ήδη σάπιο κοινωνικό ιστό τους. Το τέλος του έργου δοσμένο με μοναδική μαεστρία, απρόοπτο, ανατρεπτικό, ανατρέπει τη ροή του λογικού χρόνου και αναδεικνύει το πρόσωπο του Επιθεωρητή έξω και πάνω από τον χωροχρόνο, σε ρόλο μόνιμου κοινωνικού κριτή.
(Από το πρόγραμμα)
Η ευθύνη μας
"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω." Η ευθύνη κατά τον Νίκο Καζαντζάκη, έτσι όπως την ορίζει σ' ένα από τα ταξιδιωτικά του βιβλία, στο "Αγγλία" νομίζω. Έφερα στο μυαλό μου πολλές φορές τούτη την καζαντζάκεια φράση παρακολουθώντας το έργο "Ο επιθεωρητής έρχεται". Και γιατί ο κινών τα νήματα του Κρητικού θεατρικού μας εμείς, ο Μιχάλης ο Αεράκης, εκτός του ότι λατρεύει τον Καζαντζάκη, είναι και άνθρωπος ευθύνης. (Θα μπορώ να μιλήσω για επιτυχία μόνο ύστερα απ' την τελευταία παράσταση, μου είπε). Μaα και προπάντων γιατί το μήνυμα που εξέπεμπε μέσα από το έργο του αυτό (ειρήσθω εν παρόδω ότι γράφτηκε το 1945 και διαδραματίζεται το 1912) ο συγγραφέας, ο Τζον Πρίσλεϋ, είναι κύρια εκτός από ένα δυνατό χαστούκι στην κοινωνική αδικία, και μια φωναχτή δημόσια καταγγελία της υποκριτικής ευωχίας, ένα εξειδικευμένο μήνυμα ευθύνης. "Ο άνθρωπος δεν πρέπει και δεν μπορεί να ζει μονάχα για τον εαυτό του. Η κοινωνία έχει τη δυνατότητα να γίνει καλύτερη. Η ανθρώπινη φύση μπορεί ν' αλλάξει. Η τελειότητα δεν είναι ακατόρθωτη", τα λεγόμενά του. Κι ακόμα: "Όταν υποφέρει ένας, υποφέρουμε όλοι μας... ανηκουμε ο ένας στον άλλο, έιμαστε υπεύθυνοι ακόμα και για το παραμικρό για την ανθωπότητα ολάκερη". Επίκαιρος όσο ποτέ ο και γεμάτος χιούμορ, σοφά σαρκαστικός πρισλεϋκός λόγος, (σε μετάφραση Ζωής Ρηγοπούλου) θα συμφωνείτε. Μέγα ζητούμενο και του παρόντος, μα και του μέλλοντος, η γεώργηση της ανθρώπινης συνείδησης...
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου