e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Άρωμα Ελλάδας στο Περού
Αν όλοι όσοι συμμετέχουν της ελληνικής παιδείας, για να θυμηθούμε τον Ισοκράτη, θεωρούνται Έλληνες, τότε σίγουρα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έιναι ελληνάκια τα παιδιά που βλέπουμε στη φωτογραφία ν’ ανεμίζουν, φορώντας γαλανόλευκες, με μία ρίγα κόκκινη, στολές, τα ζωγραφισμένα με μαρκαδόρο ελληνικά σημαιάκια. Για νήπια ενός σχολείου μιας φτωχικής γειτονιάς της Λίμας του Περού, που έχει υιοθετήσει από το 2009 η Ελλάδα, πρόκειται. Το επισκέφτηκε, όπως διαβάζω στο σχετικό κείμενο που βρήκα στο Διαδίκτυο (www.nooz.gr), με αφορμή την 28η Οκτωβρίου ο Έλληνας πρέσβης στο Περού, Γιάννης Παπαδόπουλος, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη. “Πάνω από 200 νήπια με γαλανόλευκες σημαίες υποδέχτηκαν θερμά τους Έλληνες επισκέπτες, ενώ ετοίμασαν και μια ειδική γιορτή με άρωμα Ελλάδας.” “Είναι υπέροχο ν’ ακούς από τόσα παιδάκια να σε χαιρετούν στα ελληνικά, να κρατούν ελληνικές σημαίες τις οποίες τα ίδια τα παιδιά έφτιαξαν, να ακούς τον εθνικό μας ύμνο, να τρέχουν να σε αγκαλιάσουν, να δείχνουν την αγάπη τους”, δήλωσε μεταξύ των άλλων στο συνεργάτη του ΑΠΕ-ΜΠΕ Δημήτρη Παρούση, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω πραγματοποιεί εδώ και τρία χρόνια το γύρο του κόσμου, αναζητώντας “χαμένους” Έλληνες. Παλιούς Έλληνες που όπως τους “Ποσειδωνιάτας” του Κωνσταντίνου Καβάφη, την γλώσσα την ελληνική “εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι/ με Τυρρηνούς και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.” Μα και καινούργιους “Έλληνες”, όπως τα νηπιάκια του Σαν Χουάν Ντε Λουρικάνσο, της Λίμας του Περού, που συμμετέχουν της ελληνικής παιδείας...
Ακριβώς γιατί “σ’ αυτή τη γειτονιά η Ελλάδα ζει πια μέσα σ’ όλες τις φαμίλιες, αφού χρόνια τώρα τα παιδιά από τα πρώτα τους χρόνια στο σχολείο, μαθαίνουν ότι οι Έλληνες είσαστε σαν αδέρφια μας”, όπως μας είπε η διευθύντρια του σχολείου Ofinda Florentina Yasquez Pojas στον Δημήτρη Παρούση.
Ο δρόμος του να βρισκόμαστε (1)
“Φιλοξενία και φιλότιμο στο Νίππος Αποκορώνου”, ήταν ο τίτλος που έβαλε ο, και καλός φίλος, συνεργάτης της εφημερίδας μας, Γιάννης Η. Κάκανος στο εξαιρετικό ρεπορτάζ που έγραψε στο προχθεσινό φύλλο για την συνεστίαση που οργάνωσε την περασμένη Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου ο Σύλλογος Γυναικών Νίππους “Περβολίτσια” στην παραδοσιακή ταβέρνα του χωριού “Ιπποκορώνιον”. Εγώ, ως γέννημα θρέμμα νιππιανός, ωστόσο, ξέροντας πρόσωπα και πράγματα, θα ‘βαζα κάποιον άλλον. “Οι γυναίκες του Νίππους δείχνουν τον δρόμο”, για παράδειγμα, ή κάποιον άλλον παρεμφερή. Τον δρόμο της ευθύνης για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του τόπου μας. Τον δρόμο της συλλογικής δράσης και όχι της μεμψίμοιρης προσέγγισης. Τον δρόμο της ενεργούς βίωσης και όχι της παθητικής αναβίωσης. Τον δρόμο του να βρισκόμαστε κι όχι του να χανόμαστε... Όχι μόνο με την περί ης ο λόγος συνεστίαση, βεβαίως, στην οποία περίσσεψαν το όντι η φιλόξενη διάθεση και η φιλότιμη προσπάθεια, αλλά και με την όλη δραστηριότητα τους που ξεκίνησε πριν από οχτώ περίπου μήνες, ταράζοντας τα όποια λιμνάζοντα ύδατα. Και βεβαίως και με όλα τα άλλα που το θηλυκό νιππιανό μυαλό, γεννά. Καλή συνέχεια!
Ο δρόμος του να βρισκόμαστε (2)
“Καλλιά ντου είν’ να μην τον δω στο Νίππος ν’ ανεβαίνει/ για δεν κατέει στσι στροφές είντα τον περιμένει”. Συγκίνηση, σχεδόν μέχρι δακρύων, όταν ένα νιππιανάκι, ο νεαρός μαθητευόμενος λυράρης Σήφης Νικολακάκης τραγούδησε στην περί ης ο λόγος και στην προηγούμενη εύφημη μνεία συνεστίαση, αυτήν τη μαντινάδα. Συγκίνηση σχεδόν μέχρι δακρύων όμως, όταν και οι άλλοι μαθητευόμενοι λυράρηδες και λαγουτιέρηδες, όπως και οι χορευτές και οι χορεύτριες των “Ακριτών”, έδειξαν δείγματα της προόδου που έχουν κάνει. Με τη βοήθεια του Γιώργου Ξεπαπαδάκη και του Γιώργου Βιζυριανάκη και κάτω απ’ τα αγαπητικά άγρυπνα βλέμματα του δασκάλου τους, του Βαγγέλη Μπραουδάκη και του προέδρου του Συλλόγου “Ακρίτες” (και ιδιοκτήτη της ταβέρνας “Ιπποκορώνιον”) Παντελή Καπαρουδάκη. Και βεβαίως όταν η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών, η ξαδέρφη μου η Εύη, που επέστρεψε ύστερα από 45 χρόνια απουσίας, 10 στην Αθήνα και 35 στο Παρίσι, στο Νίππος των παιδικών της (μας) χρόνων, μίλησε για διατήρηση των παραδόσεων, των ηθών και των εθίμων, για αλληλεγύη μεταξύ των μελών και των κατοίκων του χωριού, για στόχους και όνειρα... Ποιός είπε ότι τα όποια Παρίσια μπορούν να αλώσουν την κρητική ψυχή; Και ποιός είπε ότι δεν κρατούμε αντισκάρι στην παγκοσμιοποίηση; Με πρώτες τις γυναίκες, βεβαίως!
>> τυπώστε αυτό το άρθρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου