ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...

Δυο ρολόγια κι εγώ...

Γράφει ο
NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ.
KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: nek@haniotika-nea.gr

Τρέξιμο Βέγγου! Με το ρολόι χειρός αλλά και του κινητού... ανά χείρας! Να τα κοιτώ και τα δύο ανά λεπτό, πότε το ένα και πότε το άλλο, για να προλάβω όλα εκείνα που έχω να κάνω... όσα προλάβω... αν τα προλάβω!
Και αν τα προλάβω τα σημερινά, έχει καλώς! Γιατί εφόσον ισχύσει το παραπάνω, τότε θα μου ’χουν μείνει μόνο τα αυριανά για αύριο... Εκτός και αν προκύψει και τίποτα έκτακτο -που το άτιμο πάντα προκύπτει- οπότε πρέπει να το -με το μπαρδόν- χώσω κι εκείνο μέσα στο ήδη πεπιεσμένο μου πρόγραμμα με αποτέλεσμα να μη προλαβαίνω τα προγραμματισμένα, με αποτέλεσμα να τα μεταφέρω για την αυριανή, με αποτέλεσμα... τι να σου λέω τώρα!
...Και μετά, “αβάντι μαέστρο” εκείνη τη μουσική του Μπένι Χιλ να ηχεί μέσα στ’ αφτιά μου για να τα προλάβω όλα εκείνα και μέσα σ’ εκείνα κι όλα τ’ άλλα!
Αγχος; Ουδέν! Αλλοίμονο! Δεν μου μένει καιρός για ν’ αγχωθώ! Εδώ ο “κόσμος χάνεται” κι εγώ έχω την πολυτέλεια να αγχώνομαι; Κανένα άγχος... Το μόνο που προσπαθώ είναι να βλέπω την ώρα στα τακτά χρονικά διαστήματα του... λεπτού!
Με ψιλοπειράζει μόνο ο... λεπτοδείκτης του ρολογιού μου που σταματημό δεν έχει ο άτιμος, παρά... τρέχει πιο γρήγορα κι από τα πόδια μου, που πάνω κάτω στα πεζοδρόμια, ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα, μέσα στους δρόμους, σε ανηφόρες - κατηφόρες, σε σκάλες και ισιάδες... με οδηγούν κατά ένα περίεργο τρόπο εκεί που θέλω... αλλά κάποιες φορές!
Διότι κάποιες άλλες, από τη βιασύνη μου, έχω οδηγηθεί και σε μέρη που δεν περίμενα ποτέ ότι... θά ’βλεπα!
Μα δεν πτοούμαι... “Εμπειρία είναι κι αυτό” σκέφτομαι! Βέβαια τον τελευταίο καιρό έχω παραφορτώσει από αυτού του είδους τις εμπειρίες αλλά και τι να κάνω; Τα πόδια μου έχουν γίνει πιο γρήγορα κι από τον νου μου που δεν τα προλαβαίνει ούτε αυτός, παρά με ολίγη καθυστέρηση μου το χτυπάει το κουδουνάκι “που πα ρε μπάρμπα εεε!!!, παρ’ το αλλιώς...”!
Και κάνω μεταβολή για ’κει πού ’πρεπε να πηγαίνω!
Στη μεταβολή απάνω, ρίχνω κι ένα τρεξιματάκι για να προλάβω τον λεπτοδείκτη που με τα δικά του αλάνθαστα σταθερά βήματα έχει φτάσει καμιά εκατοσταριά μέτρα παραπάνω! Αγχος; Ουδέν!
Εχει βραδιάσει πλέον... Καληνύχτα και όνειρα γλυκά!
Αμ δε! Στον ύπνο μου βλέπω τον λεπτοδείκτη παρεού με το ρολόι του κινητού να προθερμαίνονται στην εκκίνηση ενός ιδιότυπου αγώνα δρόμου “100 μέτρων αλλά και Μαραθωνίου” να με περιμένουν... μόλις ξυπνήσω -μου λένε- το πρωί!

>> τυπώστε αυτό το άρθρο