ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr

Στις επάλξεις της Δασκαλοσύνης

Εφυγε στις 31 Αυγούστου τ.ε. απ’ την υπηρεσία της Εκπαίδευσης, ύστερα από 46 συναπτά έτη (15 χρόνια στην Πρωτοβάθμια και 31 στην Τριτοβάθμια) ο και γνωστός στους αναγνώστες της εφημερίδας μας από συνεργασίες του, καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (είχε διατελέσει για δύο τριετίες Αντιπρύτανής του και για ένα μικρό διάστημα Πρύτανής του) Γιάννης Πυργιωτάκης.
Μέγιστη απώλεια για την πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά και για την ευρύτερη εκπαιδευτική οικογένεια η συνταξιοδότησή του. Γνωστός όχι μόνο στους παροικούντες αλλά και στους παρεπιδημούντες στην και περί την παιδαγωγική Ιερουσαλήμ ο βίος και γνωστή η πολιτεία του ανδρός.
Πλούσιο, πλουσιότατο, το ερευνητικό και διδακτικό έργο του. Διεθνώς αναγνωρισμένη η προσφορά του στις επιστήμες της Αγωγής. Κυρίως στην Γερμανία, στην Αγγλία, στην Ελβετία και στην Κύπρο, σε Πανεπιστήμια των οποίων έχει διδάξει και έχει δώσει πολλές διαλέξεις. Πάνω απ’ όλα όμως εγνωσμένη η Δασκαλοσύνη του. Μια ζωή στις επάλξεις της βρισκόταν. Και βέβαια θα εξακολουθήσει να βρίσκεται. Οσο “ζει και αναπνέει και σωφρονεί” για να χρησιμοποιήσω την “αγία τριάδα” των ρημάτων του αγαπημένου του (μας) συγγραφέα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Στα ίχνη ενός άλλου μεγάλου Δασκάλου, του και συνεργάτη της εφημερίδας μας Δρα Νικολάου Πετρουλάκη. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
Με την έννοια αυτή το Πανελλήνιο Συνέδριο που οργάνωσε τελευταία στο Ρέθυμνο (4 και 5 Δεκεμβρίου) με τίτλο “Παιδείας Διάλογοι” και το
οποίο λόγω απουσίας μου στην Τυνησία δεν το παρακολούθησα, πράγμα που ήθελα, δεν ήταν το κύκνειον
άσμα του, αλλά το προανάκρουσμα της από τούδε και στο εξής πορείας του.
Δικός του όρος, αυτός τον καθιέρωσε στην παιδαγωγική βιβλιογραφία, η λέξη Δασκαλοσύνη, άλλωστε. Ρούχο που δεν φεύγει με την όποια συνταξιοδότηση είναι...


Ενα ακόμα εγχειρίδιο πατριδογνωσίας

“Από το χέρι του Θεού σκαμμένα/ αιώνων και καιρών απομεινάρια/ ανέμων και αιμάτων τα αχνάρια/ τους ύστερους τους χρόνους ξεχασμένα./ Κάποια στην ιστορία ξακουσμένα/ χτισμένα με της πίστης τα λιθάρια/ πλεούμενα με πλήρη τα αμπάρια/ κι άλλα με το μεράκι σμιλεμένα. / Ζηλεύετε τα χώματα του κάμπου/ στην πλήξη βαρετή κι η πεδιάδα/ με δίχως καταφύγιο και κρύπτες./ Εδώ η πίστη κι η ελπίδα λάμπει/ εν ταις ο παις της γης και η Ελλάδα/ στη λευτεριά να φέξουνε κι οι νύχτες”. Στα ανά την Ελλάδα δεκάδες χιλιάδες σπήλαια, γενικότερα, ειδικότερα, όμως στα τα της Κισάμου, στον Περιστερόσπηλιο, τον Αγκαραθόσπηλιο, τον Αμμουτσόσπηλιο, τον Γωνόσπηλιο, στον Ξωτικόσπηλιο και σ’ όλα τ’ άλλα (225 έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, κατά τον ειδικό των ειδικών του είδους Αντώνη Πλυμάκη) αναφέρεται στο σονέτο του (σονέτο είναι το δεκατετράστιχο ποίημα που έχει 4 στροφές, από τέσσερις στίχους οι δύο πρώτες και από δύο οι δύο τελευταίες) ο και ποιητής της Γραμπούσας, πρόεδρος του ομώνυμου Συλλόγου της βορειοδυτικής επαρχίας του νησιού μας,  Θανάσης Δεικτάκης.
Σαν πρόλογο... του προλόγου του (δίπλα σ’ αυτόν του Αντώνη Πλυμάκη) στο ημερολόγιο του Συλλόγου του, που μόλις κυκλοφορήθηκε για τη χρονιά που οσονούπω αρχίζει, το χρησιμοποιεί. Καλά το καταλάβατε. Σε κάποια από τα σπήλαια της Κισάμου, είναι αφιερωμένο το καλαίσθητο αυτό 14 φύλλων εξαιρετικού ενδιαφέροντος ημερολόγιο. Ιδιαίτερα κατατοπιστικά τα, με τη γνωστή γλαφυρή πένα του Θανάση γραμμένα τα περισσότερα, κείμενα. Ομιλητικές λίαν οι πολλές έγχρωμες φωτογραφίες που τα διανθίζουν. Μια συλλεκτική έκδοση. Ενας ακόμα καρπός αγάπης και ανθός γνώσης, της Κισάμου για την Κίσαμο, από έναν άνθρωπο που δεν κουράζεται να προσφέρει. Και βεβαίως ένα ακόμα εγχειρίδιο πατριδογνωσίας, ελεύθερο ανάγνωσμα για μικρούς και μεγάλους, που μπορεί να λειτουργήσει και σαν ταξιδιωτικός οδηγός...


Η σπηλιά του γερω - Χάρχαλη

Μια σελίδα του Ημερολογίου του κι εφέτος από τον Σύλλογο Προβολής Κισάμου “Η Γραμπούσα”, στο αγαπημένο νησί, το Συγκλιό, όπως λέμε στη Βορειο- Δυτική Κρήτη τ’ Αντικύθηρα. Μια πετριά απέχει τούτο το θηριάκι απ’ το κισαμίτικο ακραίο πόδι του μεγάλου κρητικού θεριού. Δική τους αποικία το θεωρούν οι Κισαμίτες.
Τον τελευταίο εποικισμό του μας τον διηγείται πολύ παραστατικά ο 55χρονος σήμερα, μόνιμος κάτοικος Αντικυθήρων Εμμανουήλ Γ. Χαρχαλάκης. Πρόγονός του, πέντε γενιές πίσω, ήταν, λέει, ο Γερω - Χάρχαλης, απ’ τη γνωστή μουσική οικογένεια των Χαρχαλιανών της Κισάμου, που έφτασε μέχρις εδώ μαζί με τη γυναίκα του κι όλα τα υπάρχοντά του, ένα μπαουλάκι, μια γουρούνα και μια αγελάδα, και στέριωσε, κάνοντας παιδιά κι εγγόνια.
Σ’ ένα σπήλιο, που φέρνει βέβαια ακόμα το όνομά του, πρωτοκατοίκησε. Χαρχαλιανιά ονομάστηκε, εξάλλου, ο οικισμός κι έτσι επίσημα λέγεται και σήμερα. Μέχρι κι εκκλησία, τον Αγιο Νικόλαο, πάνω απ’ το λιμάνι, έχτισαν, λέει, οι πρόγονοί του...
Να σαι καλά, Θανάση και γι’ αυτήν την γνωριμία!

>> τυπώστε αυτό το άρθρο