Σε μια όμορφη βουνοπλαγιά τα ζώα του δάσους είχαν
χτίσει το σχολείο τους. Μικρό και κάτασπρο σαν συννεφάκι καλοκαιρινό. Με μια κατακόκκινη σκεπή που τη φορούσε λίγο στραβά στο κεφάλι του, όπως οι ναυτικοί τον σκούφο τους!..
Ο ήλιος έμπαινε από τα ανοιχτά πορτοπαράθυρά του και σχεδίαζε χρυσαφιές πεταλούδες στους τοίχους, στα μαλλιά και στα μάτια των μικρών μαθητών.
Ο αγέρας τρύπωνε μέσα κουβαλώντας στις φτερούγες του μπουκέτα με μοσχοβολιές από μέντα και θυμάρι, πεύκο και ρίγανη, πικροδάφνες κι αγριολούλουδα…
Ο Λυκούργος το λυκάκι και τα άλλα ζωάκια που πήγαιναν στο σχολείο, μάθαιναν του κόσμου τα πράγματα: Nα γράφουν και να διαβάζουν, να μετρούν και να λογαριάζουν, να ζωγραφίζουν, να χορεύουν, να τραγουδούν και να…παίζουν! Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Μαθαίνεται, μαθές, και το παιχνίδι!..
Μα το πιο σπουδαίο, νομίζω, απ’ όλα όσα μάθαιναν οι μικροί μαθητές στο σχολείο τους, ήταν να νοιάζονται και να αγαπούν ο ένας τον άλλο! Να είναι φίλοι καλοί κι αγαπημένοι! Η αγάπη που ένιωθαν, μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο στις καρδούλες τους.
Και σαν αόρατη χρυσή κλωστίτσα, έπλεκε δίχτυ και τύλιγε μέσα της τους μικρούς μαθητές και τη δασκάλα τους την κυρα Βάγια την κουκουβάγια…
Και κυλούσαν οι χρονιές ήσυχα και χαρούμενα σαν μικρά ποταμάκια…
Ώσπου ένα καλοκαίρι ήρθε στη βουνοπλαγιά η φωτιά!...
Από το καινούριο παραμύθι της Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη,που μόλις κυκλοφορήθηκε από τις εκδόσεις Άγκυρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου