ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ των ποιητών… Τα ποιήματα της Αλληλεγγύης, έτσι όπως λειτουργεί, όταν λειτουργεί. Τα ανελέητα ρητορικά ή μη ερωτηματικά. Τα ονόματα και οι πατρίδες που χάνονται στην πορεία. Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιμένει ν’ αναζητά τη μοίρα του κάτω απ’ τον ήλιο. Ο μετανάστης της διπλανής πόρτας, μα και του πρώτου παγκακιού που θα συναντήσουμε. Εμείς μετανάστες στον τόπο μας…

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Γράφει ο βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Σκίτσο:emprosnet.gr

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΑΝΕΛΕΗΤΟ το χνώτο της πείνας στο στόμα/ μαστιγώνει την ανάσα κι απόψε” γράφει για έναν μετανάστη η Χανιώτισσα ποιήτρια Πόπη Γαβριλάκη – Λαμπρινέα. Για έναν μετανάστη που είχε και όνομα και πατρίδα και που κάπου κάποτε χάθηκε, αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί, ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του, ένα χαμόγελο, τη μοίρα του στον ήλιο. Ποιοι κατατρέχουν την πατρίδα του Χασάν; Ποιοι κατατρέχουν τη δική μας πατρίδα;

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ των ποιητών… Τα ποιήματα της Αλληλεγγύης, έτσι όπως λειτουργεί, όταν λειτουργεί. Τα ανελέητα ρητορικά ή μη ερωτηματικά. Τα ονόματα και οι πατρίδες που χάνονται στην πορεία. Το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να επιμένει ν’ αναζητά τη μοίρα του κάτω απ’ τον ήλιο. Ο μετανάστης της διπλανής πόρτας, μα και του πρώτου παγκακιού που θα συναντήσουμε. Εμείς μετανάστες στον τόπο μας…

ΜΕΧΡΙ και η ελονοσία έκαμε την επανεμφάνισή της ύστερα από 40 χρόνια στην Ελλάδα σύμφωνα με μια έρευνα από καθηγητές δύο Πανεπιστημίων της Αγγλίας. Κατά τ’ άλλα η κατάθλιψη αυξήθηκε περίπου δυόμισι φορές, οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 45%, η βρεφική θνησιμότητα κατά 43%, ενώ τα κρούσματα AIDS και φυματίωσης υπερδιπλασιάστηκαν. Πράγμα που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Η κρίση βλάπτει σοβαρά την υγεία και σε πολλές περιπτώσεις σκοτώνει και μάλιστα εν ψυχρώ.

ΔΕΝ ΘΑ πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη! Μια απ’ τις πολλές ατάκες του Σάκη Μπουλά απ’ την εποχή του “Αχ, Μαρία” που θα μείνει να μας θυμίζει και πως μπορούμε να προσεγγίζουμε την αθανασία. Με τους ζωντανούς λογιζόμαστε όταν πεθάνουμε, μέσα απ’ τα έργα και τα λόγια μας, στη μνήμη των περιλειπομένων. Αχ, Σάκη με τα ωραία σου!

“ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ, μα και δήμαρχο, τσοι πλεια καλά ψηφίστε/ τσι κουμπαριές και κόμματα στην μπάντα να τ’ αφήστε”. Απ’ τον πρώτο… κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγο μας, τον Ηλία τον Σταματάκη η συμβουλή, καλά το καταλάβατε. Ποιοι είναι οι πλεια καλοί; Μα αυτοί που θα εκλεγούν τελικά. Κατά τ’ άλλα και σε τελευταία ανάλυση: “Τα πορτοκάλια του χωριού γεμίζουνε βαπόρι/ ό,τι λογής είν’ ο δήμαρχος είναι κι οι ψηφοφόροι”.

“ΒΑΔΙΖΑΝΕ μαζί -τι σύμπτωση!-/ μια μικρή κοπελίτσα: η Αλήθεια και μια γριά εκατόχρονη η Πλάνη/ Κι όλος ο κόσμος, με σπουδή, νιώθοντας χρέος και τιμή κι αγάπη/ άνοιγε δρόμο στη γριά με υποκλίσεις/ Τότε κατάλαβα, πως/ δεν υπάρχει τίποτα πιο σεβαστό/ από μια παλιά ένδοξη πλάνη”. (Από το “Ψηφιδωτό” Δεύτερη σειρά του Ιάσονα Ευαγγέλου).

ΤΙ ΗΘΕΛΑ εγώ να το γράψω ότι από οχτάρα πηγαίνει κάθε βδομάδα ο Δικέφαλος Αετός το περασμένο Σάββατο! Δεν έσπαγε εκείνη την ώρα η μύτη του μολυβιού και να μην έβρισκα ξύστρα για να το ξύσω! Δεν είχε, τρόπος του λέγειν, στεγνώσει το μελάνι και να σου η Θύελλα Ραφήνας, απ’ το πουθενά μας την έκανε! Ακούς εκεί η Θύελλα Ραφήνας, Μήτσο!

Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ για να μετριάσει τη φιλαργυρία των συμπολιτών του, κατάργησε τα χρυσά και ασημένια νομίσματα και καθιέρωσε τα σιδερένια, τα οποία είχαν μεγάλο βάρος και πολύ μικρή αγοραστική αξία. Ετσι κανένας δεν μπορούσε να συγκεντρώσει μεγάλα χρηματικά ποσά, αφού χρειαζόταν τεράστιες αποθήκες και ήταν σχεδόν αδύνατο να έχει μαζί του έστω και μικρά ποσά, γιατί το βάρος τους ήταν δυσανάλογα μεγάλο. Κανένας πια δεν επιθυμούσε να κλέψει ή να αρπάξει ή να δωροδοκηθεί. Ομως, έτσι σταμάτησε και το εμπόριο με τις άλλες ελληνικές πόλεις, γιατί κανένας έμπορος δεν ήθελε να ανταλλάξει τα προϊόντα του με νομίσματα που δεν είχαν καμιά αξία (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).

“Δεν γνωρίζω από ιστορία/ ποιος κατατρέχει την πατρίδα σου/ ποιος τη δική μου πατρίδα/ ποια οργή σφίγγει γροθιές και σιγοκαίει τα μάτια/ Το όνομά σου μόνο αναγνωρίζω, Χασάν/ στη ζεστή εναλλαγή συμφώνου – φωνήεντος/ εύηχο, κοντινό και οικείο/ Η σπίθα που άναψε στο βάθος/ των μαύρων ματιών, ξανασβήνει/ αγκομαχεί το γέλιο/ γκαπ γκουπ το τσαπί, στάζει ο ιδρώτας/ και μαλακώνει το λίγο ξερό χώμα/ Οσες κουβέντες κι αν πω/ όσα ποιήματα κι αν σου αφιερώσω/ ανελέητο το χνώτο της πείνας στο στόμα/ μαστιγώνει την ανάσα κι απόψε”.
Από το ποίημα “Χασάν” της Πόπης Γαβριλάκη – Λαμπρινέα.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (25.02.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-65/#ixzz2uM9CftR1
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook