ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΕΔΩ ΚΑΡΥΕΣ

Και οι σημερινές στάσεις, όπως και οι προηγούμενες (Τρίτη, 18 Ιουλίου) αγιορείτικες. Πολλά, πάμπολλα αυτά που “έζησα” κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού μου (11-15 Ιουλίου) στο Περιβόλι της Παναγίας και “απαιτούν” γράψιμο. Πάμε κι όσα χωρέσουν… Ευλογείτε!

Μια απ’ τις “δυνατές” γνωριμίες μου στο Όρος, όταν το επισκέφθηκα πριν από 22 χρόνια κι αυτή με τον πατέρα Πέτρο. Πέρασα απ’ την καλύβα του πηγαίνοντας με τα πόδια, ντάλα μεσημέρι, απ’ τη Μονή Γρηγορίου, στη Μονή Σίμωνος Πέτρας, με την ελπίδα ότι θα τον συναντήσω, ωστόσο βρήκα την εξώπορτά της κλειστή. Το πιο πιθανό ότι πέθανε, σκέφτηκα επιστρέφοντας, όταν την βρήκα πάλι κλειστή. Τι χαρά, χαρά ανεκλάλητη για μένα, όταν τον συνάντησα λάμποντα όπως τότε, παρά τα χρόνια του, μετά το απόδειπνο στην αυλή της Μονής Γρηγορίου! Και τι δώρο δώρο ακριβό, η ποιητική του συλλογή “Κραυγή Αθωνικής Σιωπής” που μου έφερε, λίγο αργότερα, ενώ άρχιζε η αγρυπνία! «Ευλογία Κυρίου και έλεος»!

Μονή Καρακάλου. Μια στάση εδώ πριν συνεχίσω με τα πόδια, πάντα με το σακίδιο στην πλάτη, για τη Μονή Φιλοθέου, όπου θα διανυκτερεύσω απόψε, τρίτη μέρα της επίσκεψής μου στο Ορος. Οποία έκπληξις! Η λειτουργία δεν έχει τελειώσει κι ας είναι ο ήλιος ψηλά. Ξετρουλιαχτό από κόσμο το Καθολικό της Μονής, που πανηγυρίζει σήμερα τους Δώδεκα Αποστόλους, ιερουργούντος του κρητικής καταγωγής μητροπολίτη Κατάρ κ. Μακαρίου. Ο “ένδοξός μας βυζαντινισμός” για να θυμηθώ τον Κ.Π. Καβάφη, σ’ όλο του το μεγαλείο. Πλούσια και πανηγυρική η Τράπεζα που ακολουθεί. Τι θαύμα κι αυτό να φροντίσει η Παναγία να μη μείνω δίχως φαγητό, (και τέτοιο φαγητό) καθώς έπρεπε να φύγω με το λεωφορειάκι απ’ τη Μονή της Μεγίστης Λαύρας αξημέρωτα, πριν τελειώσει εκεί η λειτουργία. Και τι ευλογία οι “καρακάλιες” γνωριμίες, ιδιαίτερα αυτή με τον πατέρα Γεδεών απ’ την Καμάρα Κουμούλη!

Μονή Φιλοθέου, στο Μοναστήρι των Λουλουδιών και των Βιβλίων, ώρα δειλινού μετά το απόδειπνο. Κάτω απ’ την τεράστια φλαμουριά, εκτός των τειχών. Ολοι μια παρέα. Ενας Καβαλιώτης φορτηγατζής με τον 25χρονο γιο του, που ήρθε λέει από τη Γερμανία, όπου έχει μεταναστεύσει για να κουβεντιάσει με τον πνευματικό του. Ενας Τσέχος Μίκαελ τ’ όνομά του, ορθόδοξος μαζί με τον εννιάχρονο γιο του κι έναν θείο του απ’ την Κόνιτσα. Ενας Ελληνοϊταλός, καθολικός αυτός, ο Mino Calise, που ξέρει όλη την Αποκάλυψη του Ιωάννη και σχεδόν όλα τα ποιήματα του Σολωμού απ’ έξω, και που ήρθε εδώ μαζί με έναν φίλο του απ’ την Κέρκυρα… Ενας μοναχός που μουρμουρίζει διαρκώς την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» κι εγώ. Κουβέντα, κουβέντα μεγάλη επί παντός επιστητού, προπάντων για «την σωτηρία της ψυχής μας», που όπως επιμένει να λέει ο ανιψιός μου, ο Σταμάτης ο Κραουνάκης, είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Ωστόσο δίπλα μας, ένας νεαρός, θα ’ναι δεν θα ’ναι 20 χρονών, μιλά ασταμάτητα από το κινητό του με κάποιον, για την απόφαση που πήρε να μείνει για πάντα εδώ… Πρέπει να είναι η μητέρα του, είναι σίγουρα η μητέρα του.

«Ο κάθε άνθρωπος έχει 50% υποχρεώσεις και 50% δικαιώματα. Εάν παραβιαστεί αυτή η ισορροπία ή γίνεται σκληρός και απάνθρωπος ή γίνεται άβουλος και τον ποδοπατούν οι συνάνθρωποί του. Ακόμη οι πονηροί χρησιμοποιούν τους αγαθούς ως γέφυρα για να επιβάλλουν τα σχέδιά τους». Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενο αυτό που έχει γράψει και βάλει μαζί με άλλα στην πόρτα της καλύβας του, ο Γέροντας που συναντήσαμε (μαζί μου ο Mino και ο φίλος του) καθ’ οδόν απ’ τις Καρυές στο Κουτλουμούσι. Τον λένε Ιούστο και υπήρξε, όπως μας είπε υποτακτικός του Οσίου Παϊσίου. Τι καλά να κρατούσε περισσότερο η κουβέντα που κάναμε! Τι καλά να είχα περισσότερο χώρο!