Γράφει η Χρύσα Κακατσάκη
Μια μικρή περιήγηση στους μύθους και στα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας αποδεικνύει ότι παραμένουμε σταθερά ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Εχουμε και λέμε: Ο πολεοδόμος Ιππόδαμος είχε προβλέψει κλίσεις στους δρόμους για την απομάκρυνση των νερών της βροχής. Ο Πλάτωνας στους Νόμους του αναφέρει τα τσουχτερά πρόστιμα που επιβάλλονταν για παράνομη υλοτόμηση και ήταν από τους πρώτους που προειδοποίησαν ότι η αποψίλωση δασών προκαλεί διάβρωση των εδαφών. Ορίζει μάλιστα ειδικό σώμα τριών αστυνόμων, επιφορτισμένο με αρμοδιότητες πολεοδομικού και περιβαλλοντικού χαρακτήρα. Ο Θεόφραστος αναζήτησε τις ισορροπίες των οικοσυστημάτων.
Και τελειώνουμε με το μύθο του Ερυσίχθονα, του πλεονέκτη και άξεστου βασιλιά της Θεσσαλίας, που θέλοντας να χτίσει ένα μεγαλόπρεπο παλάτι, άρχισε να κόβει αλόγιστα τα δέντρα του δάσους, παρά τις συμβουλές της Δήμητρας να μην το κάνει. Γι’ αυτό η θεά τον τιμώρησε να πεινάει συνεχώς και να μην μπορεί με τίποτα να χορτάσει. Λιμοκτονώντας και έχοντας χάσει τα πάντα, ο Ερυσίχθονας καταβρόχθισε τελικά τις ίδιες του τις σάρκες.
Μετά απ’ αυτά, κοντεύω ν’ ασπαστώ τη θεωρία του Φαλμεράιερ πως έχουμε τόση σχέση με τους προγόνους μας όση η Μάνδρα με τον Παρθενώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου