ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ 16/03/09
Aν ζούσε ο Ζαν Ανούιγ...
Αν ζούσε ο Ζαν Ανούιγ (έχει πεθάνει πριν από 22 χρόνια) και παρακολουθούσε (λέμε τώρα) την παράσταση της “Ευρυδίκης” του στο θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης” της πόλης μας, που ως γνωστό την ανέβασαν τα παιδιά της “Αρένας”, σίγουρα θα αισθανόταν ευτυχής και θα δήλωνε τυχερός για το αποτέλεσμα. Χρησιμοποιώ μετά λόγους γνώσεως... υπερβαλόντως υπερβολικά την υπερβολή στο σενάριο τούτο της επιστημονικής φαντασίας. Δεν έχω άλλον τρόπο για να δηλώσω ρητά τον ενθουσιασμό μου απ’ την παράσταση, έτσι όπως την είδα προχθές, Σάββατο 14 Μαρτίου, όμως. Ότι η “Αρένα” εγγυόταν για την αγαθη τύχη που θα είχε στα “γατζούνια” της Ρίτσας Χατζηδάκη και των άλλων παιδιών της “Αρένας” (παιδί πάντα παραμένει και η Ρίτσα) το ήξερα, όταν πήγαινα. Γνωστό το παρελθόν τούτης της θεατρικής ομάδας, εδώ και 25 χρόνια, ακόμα και στις άσχετες πέτρες της πόλης μας. Πως θα έβλεπα πάντως ό,τι είδα επί σκηνής ούτε κατ’ ελάχιστον μπορούσα να το διαννοηθώ. Εντάξει, βοηθούσε και το κείμενο, δεν λέω. Το καλό θεατρικό κείμενο, όμως, είναι και δίκοπο μαχαίρι, έτσι δεν έιναι; Το είπα στο τέλος της παράστασης στην Ρίτσα, όταν πήγα να την συγχαρώ, κι αυτή μου μίλησε για την προσπάθεια που γίνεται εν μέσω μυρίων δυσκολιών, κυρίως εξωγενών. Σαν να ήμουν εξουσιοδοτημένος απ’ όλους όσοι παρακολούθησαν την παράσταση (κι ήταν πολλοί, καρφίτσα δεν έπεφτε) λειτουργούσα. Σίγουρα δεν ήταν μόνο δικός μου ο ενθουσιασμός!... Κρίμα που δεν θα τον μοιραστούν κι άλλοι, αφού χθες δόθηκε η τελευταία παράσταση.

Απάντηση στα παιδιά της “Αρένας”
Τω όντι ξαφνιάστηκα βλέποντας τον Ορφέα να παίζει κιθάρα σε βρωμερά καφενεία. Δεν το κρύβω ότι ενοχλήθηκα κιόλας που η Ευρυδίκη σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ούτε ότι ένιωσα άσχημα που ο πατέρας του Ορφέα μα και οι άλλοι μεσόκοποι με τα χυδαία ένστικτα έμοιαζαν με άψυχα κτήνη. Ούτε ότι απογοητεύτηκα που η μητέρα της Ευρυδίκης και ο εραστής της συνυπήρχαν με ανύπαρκτα αισθήματα. Και βεβαίως ότι η πιο δυσάρεστη έκπληξη για μένα, όπως και για όλους τους άλλους θεατές της παράστασης υποθέτω, ήταν ο κύριος Ανρί. Ο διακριτικός, ευγενικός και υπεράνω πάσης υποψίας κύριος που ήταν προσωποποίηση του θανάτου.
Ετσι, όπως προσπαθούσε να μας πείσει πως τις ρυτίδες στα πρόσωπά μας, δεν τις χαράζει ο χρόνος, αλλά ο τρόμος της ζωής. Ετσι όπως επέμενε πως για να μείνουμε στην αιωνιότητα θα πρέπει να δώσουμε σύντομα ένα τέλος. Φυσικά δεν τον πίστεψα, κανένας μας δεν τον πίστεψε! Η ζωή είναι ωραία. Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα, για να θυμηθώ και τον δικό μας τον Διονύσιο Σολωμό. Κι εσείς την κάνετε ακόμα ωραιότερη παίζοντας θέατρο! Νίκο Τριποδάκη (πατέρας), Χρήστο Χρήστου (Ορφέας), Γιάννη Καρτσωνάκη (κύριος Ανρί), Στέλλα Δασκαλάκη (Ευρυδίκη), Εύα Σαρρή (μητέρα), Βαγγέλη Βολουδάκη (Γκρεκουάρ), Βασίλη Γρηγοριάδη (Μαρσέλ), Στέλλα Μπατάκη (Λουΐζα), Βασίλη Νταγκουνάκη (Ντελάκ), Δημήτρη Πετράκη (Καμαριέρης), Γιάννη Στεφανουδάκη (φροντιστής), Σταμάτη Κατσιμπίρη (σωφέρ), Μανούσο Μανωλεδάκη (γραμματέας), Αλέξανδρε Καψαλάκη (Γκαρσόν), Λίτσα Μαραβελάκη (ταμίας), σας ευχαριστούμε. Έφη Μαρουσάκη (κοστούμια), Θανάση Βλαστάκη (κατασκευή σκηνικού), Κώστα Παπαδόπουλε (φωτιστής), Αντωνία Κόρακα (αφίσα - επιμέλεια προγράμματος), Καίτη Κόρακα (κείμενα προγράμματος), σας ευχαριστούμε! Ρίτσα Χατζηδάκη (... και πάντων και πασών) σε ευχαριστούμε!
Και εις το επανιδείν!...

Σημείωση: Η απάντηση στηρίζεται στο εισαγωγικό σημείωμα του προγράμματος.

Ούτε επαγγελματίες

Όλοι οι συντελεστές της παράστασης έδωσαν το άπαντο των ικανοτήτων τους, έκαστος εφ ω ετάχθη με προεξάρχουσα την έχουσα τον γενικό συντονισμό Ρίτσα Χατζηδάκη, για να βγει αυτό που βγήκε. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο βεβαίως και οι ηθοποιοί. Ήταν όλοι τους υπέροχοι. Στέκομαι ξεχωριστά στον Γιάννη Καρτσωνάκη, που ερμήνευσε τον ρόλο του Κυρίου Ανρί με την έννοια ότι μόνον αυτόν ήξερα. “Είστε όλοι καταπληκτικοί ούτε επαγγελματίες να ήσαστε!” του είπα στο τέλος, που πήγα να τον χαιρετίσω. Ο Γιάννης χαμογέλασε και κοκκίνισε και για λογαριασμό όλων των άλλων. Ηθοποιός σημαίνει και σεμνότητα...
Βαγγέλης Κακατσάκης
>> τυπώστε αυτό το άρθρο

Χανιώτικα Νέα(16.03.09)