ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Όλα τα λεφτά είναι αυτά τα παιδιά

Όλα τα δισεκατομμύρια του κόσμου, όλα δηλαδή τα λεφτά, είναι αυτά τα παιδιά! Αυτή η σκέψη έκανε κατοχή στο μυαλό μου στο τέλος της θεατρικής παράστασης “Και μιας πεντάρας νιάτα” που ανέβασε η θεατρική ομάδα του Γενικού Λυκείου Σούδας, την περασμένη Τρίτη 12 Μαΐου, στο πλαίσιο του 14ου Φεστιβάλ Μαθητικής Δημιουργίας.
Στα παιδιά που συμμετείχαν στο έργο, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους, και που τώρα, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας, δέχονταν τα παλιρροϊκά κύματα των χειροκροτημάτων του κόσμου που είχε κατακλύσει το θέατρο “Δημήτρης Βλησίδης” κατ’ αρχήν αναφέρομαι.
Κατ’ αρχήν γιατί είμαι σίγουρος ότι η φράση αυτή δεν μπορεί παρά να καλύπτει και τα παιδιά των άλλων σχολείων της πόλης μας, που συμμετείχαν με τον οποιοδήποτε τρόπο στο εν λόγω φεστιβάλ. Και με την έννοια ότι και σε άλλα Γυμνάσια και Λύκεια (όπως και σε Δημοτικά) του τόπου μας υπηρετούν δάσκαλοι, όπως τη διευθύντρια του Λυκείου Σούδας Μαρία Μαράκη και τους έχοντες τη γενική επιμέλεια της όλης παράστασης καθηγητές Ελένη Παΐζη και Νίκο Χατζηιωάννου.
Το πιστεύω απόλυτα. Κόντρα στις όποιες Κασσάνδρες, αλλά και στους κάθε λογής αυτόκλητους δημόσιους κατήγορους, οι σημερινοί έφηβοι αποδεικνύουν, όταν τους δίδονται οι κατάλληλες βοήθειες, ότι είναι σίγουρα καλύτεροι σε όλα τους από μας τους παλιότερους. Και από τους γονείς τους και από τους παππούδες τους!

Η ποντιακή γενοκτονία

Κι εφέτος, λίγο πριν ή και με την έναρξη των εκδηλώσεων για τη Μάχη της Κρήτης, εκδηλώσεις μνήμης για την Ποντιακή Γενοκτονία στην πόλη μας, όπως κάθε χρόνο, από τον Σύλλογο Ποντίων “Παναγία Σουμελά”. Και στην πόλη μας, είναι το σωστό. Με την έννοια ότι οι όπου γης Πόντιοι δεν ξεχνούν να επαναφέρουν στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης την, και περί την, 19η Μαΐου, ημέρα της Ποντιακής Γενοκτονίας, τα που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο 1916-1922, με θύτες τους Νεότουρκους και με θύματα τους Ελληνες του Πόντου.
Πριν από αρκετά χρόνια ο Βίλυ Μπραντ γονάτισε στο μνημείο του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, όπως μόλις λίγα χρόνια πριν έκανε ο γερμανός Πρόεδρος στο μνημείο των Καλαβρύτων, αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα ότι η σημερινή Γερμανία δεν έχει ουδεμία σχέση με το γενοκτόνο ναζιστικό καθεστώς. “Μπορστά στην ίδια πρόκληση βρίσκεται σήμερα και η Τουρκία” υποστηρίζει σε άρθρο του (μου το έστειλε για δημοσίευση στην εφημερίδα μας, με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) ο και καλός μου φίλος πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών δρ Αντώνης Παυλίδης.
Με την έννοια ότι δύο απ’ τους στόχους των εκδηλώσεων που γίνονται με αφορμή την θεσμοθετημένη Ημέρα της Γενοκτονίας των Ποντίων, είναι η διεθνοποίησή της και η αναγνώρισή της από το επίσημο τουρκικό κράτος. “Ετσι μόνο θα δημιουργηθεί ένα νέο τοπίο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο οποίο η ειρήνη και η πραγματική φιλία, θα έχουν στερεότητα και μακρύ χρονικό ορίζοντα”, υποστηρίζει μεταξύ των άλλων ο δρ Παυλίδης...

Στην “καμάρα” της πολιτισμικής ευθύνης

Το 1982, σε μια εποχή που ανθούσε και κάρπιζε εν Ελλάδι, και ιδιαίτερα στην Κρήτη, το πολιτιστικό κίνημα, ιδρύθηκε και ο πολιτιστικός σύλλογος των Αγκουσελιανών - Παλαιολούτρων Ρεθύμνου “Η Καμάρα”. Όλα αυτά τα χρόνια η δραστηριότητά του έφτασε και στο απόγειό της, έπεσε όμως και σε αδράνεια, χωρίς να πάψει, ωστόσο, ποτέ να είναι εν δυνάμει θεματοφύλακας της παράδοσης κόντρα στον ξενόφερτο τρόπο ζωής και την παγκοσμιοποίηση που αλλοιώνουν την ιδιαιτερότητα και την πολιτιστική ταυτότητα κάθε έθνους. Ετσι ευκαιρίας δοθείσης, με την διοργάνωση το καλοκαίρι του 2008 από την Ενωση των Συλλόγων Αττικής της επαρχίας Αγίου Βασιλείου, διεθνούς επιστημονικού συνεδρίου με θέμα “Η πρώην επαρχία Αγίου Βασιλείου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: Περιβάλλον - Αρχαιολογία - Ιστορία - Κοινωνία”, συγκρότησε ομάδα εργασίας, η οποία αφού συνέγραψε και επεξεργάστηκε ένα πλήθος στοιχείων, συνέγραψε μια υποδειγματική στο είδος της εργασία - εισήγηση τοπικής πατριδογνωσίας. Αυτήν την εισήγηση συμπεριέλαβε, μεταξύ των άλλων, στο Ημερολόγιο (ένα ημερολόγιο σε μορφή βιβλίου) του 2009 που κυκλοφόρησε, θέτοντάς την στην διάθεση των απανταχού Αγκουσελιανών και Παλαιολουτριτών αλλά και των φίλων τους.
Να ’σαι καλά, Γιώργη Κουρμούλη, που με συμπεριέλαβες στον κατάλογο των τελευταίων και μου δίνεις έτσι, εκτός των άλλων την ευκαιρία να γράψω και τούτο. Ότι δηλαδή το υποδειγματικό αγκουσελιανό εγχείρημα μπορεί ν’ αποτελέσει παράδειγμα αφύπνισης για τους εν υπνώσει τελούντες πολιτιστικούς συλλόγους. Μια πρόσκληση - για ανέβασμα στην καμάρα της πολιτισμικής μας ευθύνης...

Βαγγέλης Θ.Κακατσάκης
e-mail:kakatsakis@sch.gr