ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕ

Γράφει η ΠΗΝΕΛΟΠΗ Ι. ΝΤΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗ

“Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό -μικρούλικο νησάκι, που δεν έμοιαζε με τ' άλλα του κόσμου τα νησιά. Δεν κείτονταν ασάλευτο πάνω στα κύματα. Μα... ταξίδευε στα πέλαγα σαν μεγάλο πολύχρωμο καράβι!.... ...Και ταξίδευε, που λέτε, σαν την κιβωτό του γέρο Νώε, κουβαλώντας χίλια μύρια ήμερα κι άγρια ζώα στους λόγγους και στα δάση του. Κι όλα του Θεού τα πετούμενα φώλιαζαν στις φυλλωσιές των δέντρων του, φτεροκοπούσαν στον ουρανό του, πότιζαν με χαρμόσυνες μελωδίες τον αέρα του”!
«Φτυστός Παράδεισος είναι τούτο το νησί!» έλεγαν μεταξύ τους οι άγγελοι. Και αποκρεμιόταν ταχτικά από τα σύννεφα και το καμάρωναν! ...Πάνω στο παραδεισένιο νησί, ζούσανε κι ένας όμορφος ψαράς με τη γυναίκα του και τα δυο τους αγόρια. Όσο δε βάζει ο νους τ' ανθρώπου αγαπημένοι. Κι άλλο τόσο ευτυχισμένοι!...». Σ' έναν κόσμο θεσπέσιας αρμονίας, άδολης αγάπης και αληθινής χαράς μας ταξιδεύει το νέο βιβλίο της Ευδοκίας Σκορδαλά - Κακατσάκη. Μ' έναν λόγο πέρα για πέρα χαρισματικό, που αποτυπώνει έναν κόσμο ψυχής περίσσια ευλογημένο, κατορθώνει να οδηγήσει τον αναγνώστη σε αυτό το μυθικό νησί, όπου όλα τα πλάσματα του Θεού συνυπάρχουν ειρηνικά και ευτυχισμένα. Όπου οι άνθρωποι απολαμβάνουν την άφατη γαλήνη ενός αμόλυντου από σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες Παραδείσου. Όπου η γη και η θάλασσα ανταμείβουν τον μόχθο του αγρότη και του ψαρά. Όπου ο φθόνος, η επιβουλή, η έχθρα δεν έχουν τόπο να σταθούν. Σ' αυτό, λοιπόν, το νησί, ανακαλούμε τα χρώματα και τα μύρα των εποχών, όπως κάποτε τα γνωρίζαμε: «..Σ' αυτό το νησί πρωτοάνοιγε τα λαμπερά της μάτια κάθε χρόνο η Άνοιξη... Το Καλοκαίρι, μετά, σκόρπιζε απλόχερα χρυσάφια και μαλάματα... Και δεν του έκανε καρδιά να φύγει από το νησί... Ώσπου, σιγαλά κι αθόρυβα έφτανε το Φθινόπωρο... Κι έστρωνε στο νησί χαλιά από μαραμένα φύλλα, για να πατήσουν πάνω τους οι πεταλούδες του χιονιά... Και κλαίγοντας ήρεμα έφευγε, παραχωρώντας τη θέση του στον γέρο Χειμώνα... Κι ήταν, τότε, σαν δαντελλένιο κάτασπρο μαντίλι, ριγμένο στην ποδιά της γαλανομάτας θάλασσας το μικρό νησί...».
Έτσι περνούσαν οι εποχές του χρόνου στο πανέμορφο νησί που ταξίδευε ασταμάτητα σ' ένα ονειρεμένο πέλαγος. Κι όλες οι εποχές ήταν καλόδεχτες και ευλογημένες, κι όλες έδιναν κάτι σπουδαίο: τη ζεστασιά του ήλιου, το νερό, τα ξερά φύλλα που σκέπαζαν και έτρεφαν τη γη. Ο Χειμώνας, πάλι, έφερνε τη σιωπηλή ομορφιά, την ηρεμία και τη γαλήνη που συναδέλφωνε «γαζέλες και λιοντάρια, τίγρεις και λάφια, λύκους κι αρνιά...», μαζί με την προσδοκία της Άνοιξης.
Αυτή η αδιασάλευτη αρμονία διαταράσσεται, κάποια μέρα, από κάποια απροσδόκητη φουρτούνα. Το νησί που ποτέ πριν δεν είχε γνωρίσει τη θλίψη, σημαδεύτηκε από την εξαφάνιση του ψαρά και την απαρηγόρητη θλίψη της γυναίκας του. Απόηχοι παλιών μύθων μιλούσαν για γοργόνες που πλανεύουν και παίρνουν στα βάθη της θάλασσας τους ψαράδες. Η γυναίκα του ψαρά έκανε πέτρα την καρδιά της και συνέχισε, μαζί με τα παιδιά της, τον ευλογημένο αγώνα της ζωής: «Τις μέρες ο ένας αδελφός όργωνε τα χωράφια. Ο άλλος τη θάλασσα. Τις νύχτες σεργιάνιζαν στο νησί τους...».
Ώσπου μια νέα δοκιμασία χτυπά την πόρτα της αγαπημένης οικογένειας. Μια πολύ μεγάλη και δυνατή φουρτούνα θα συνταράξει το νησί που ταξιδεύει. Όταν καταλαγιάσει η φουρτούνα αυτή, το νησί θα είναι πια ακίνητο, σαν όλα τα άλλα νησιά. Αλλά θα έχει σωθεί η ανθρωπιά, που θα επιτρέψει στη ζωή να συνεχίζεται ειρηνικά και γαλήνια.
Αυτές τις διαδοχικές ανατροπές εξιστορεί, με τη μυθοπλαστική και λογοτεχνική δεινότητα που τη διακρίνει, η συγγραφέας. Παράλληλα συνδυάζει, όπως πάντα, τη φανταστική αφήγηση με το στοιχείο της παραβολής.
Αυτό το εξαίσιο παραμύθι, που αναφέρεται «στους καλά φυλαγμένους στην ψυχή του καθενός παραδείσους» αφιερώνει η Ευδοκία Σκορδαλά - Κακατσάκη στη Σαμοθράκη, αγαπημένο τόπο της ρίζας της, και στην εσαεί ζώσα μνήμη της μητέρας της, «που αγαπούσε σαν παιδί τα παραμύθια». Οι ζωγραφιές της Λιάνας Δενεζάκη ακολουθούν πιστά τις φωτοσκιάσεις της αφήγησης και συνθέτουν, με τα βελούδινα χρώματα τους, ένα συναρπαστικό σκηνικό. Είναι βέβαιο ότι «ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕ» έχει πολλά να πει σε μικρούς και μεγάλους και θα κεντήσει τον καμβά των καλοκαιρινών διακοπών με δημιουργικό λόγο, συγκίνηση και νοσταλγία.

>> τυπώστε αυτό το άρθρο