ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ

Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakisv@gmail.com

Εβρεχε ρίμες εκείνο το βράδυ
Ευχαριστώ σας φίλοι μου που ’ρθατε στη βραδιά μου/ κι αφού δεν είμαι πια εδώ πιείτε με τα παιδιά μου!
Αυτή τη μαντινάδα θα έλεγε, αν ζούσε ο ποιητής και ριμαδόρος της Λίμνης Κισάμου Θεοχάρης Ραϊσάκης στο τέλος της τιμητικής βραδιάς που οργάνωσαν γι’ αυτόν 11 χρόνια μετά τον θάνατό του, στον αύλειο χώρο του σχολείου του χωριού του, την Κυριακή 25 Ιουλίου ο δήμος Ιναχωρίου στο πλαίσιο των “Λαφονησίων” και ο Σύλλογος Προβολής Κισάμου “Η Γραμπούσα” στο πλαίσιο των “Γραμπουσίων”.
Κατά τον γιο του τον Πλούταρχο που πήρε τον λόγο, πριν αρχίσουν να παίζουν τα όργανα του μουσικού συγκροτήματος του Δημήτρη Αναγνωστάκη και βγει στην πίστα το χορευτικό της Αλκηστης Ξηρουχάκη, για να ευχαριστήσει τους συντελεστές και τους θεράποντες της εκδήλωσης για τον πατέρα του.
Εβρεχε ρίμες, ρίμες παντός καιρού, του Ραϊσοθεοχάρη ο ουρανός εκείνο το βράδυ. Αδικα κάποιοι “αμύητοι” φοβήθηκαν βλέποντας τα σύννεφα με το λιοβασίλεμα να γεμίζουν τον ιναχωριανό ουρανό, για βροχή. Οι Λιμνιανοί μα και οι άλλοι Ιναχωριανοί που ξετρούλιαξαν στην κυριολεξία την ιδιαίτερα όμορφη χάρις στον Δήμο αυλή του σχολείου, ήξεραν. Ρίμες του ριμαδόρου τους κουβαλούσαν. Ρίμες που τις έφερε ο αέρας. Καθότι, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια τού και κεντρικού ομιλητή δασκάλου και δημοτικού συμβούλου Ιναχωρίου Μιχάλη Μουντάκη(φωτ.), απ’ το βιβλίο του “Ραϊσάκης Θεοχάρης - Ο ποιητής και ριμαδόρος της Λίμνης”, που κυκλοφόρησε την ημέρα της εκδήλωσης, “όλος ο αέρας της Λίμνης σήμερα, είναι γεμάτος από ιαμβικούς ομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους του Θεοχάρη”.
“Ειδικά” λέει, όμως, άμα περάσεις από το σπίτι του, το Γυρόλιμνο, το Βέλανο, το Μαύρο Κλίμα, τα Μπαντουριανά, το Σχολειό, ο αέρας αρχίζει να γελά σιγανά και ρυθμικά στην αρχή, στη συνέχεια τρανταχτά και ρυθμικά με τους στίχους και τις πιπεράτες ρίμες του”...

Ο λόγος για τη “θεοχάρεια” εποχή
Εβρεχε, λοιπόν, ρίμες του Ραϊσοθεοχάρη εκείνο το βράδυ. Με το που άρχισε η εκδήλωση με συντονιστή τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Ιναχωρίου δάσκαλο Κωστή Χαρτζουλάκη. Ρίμες πολύστιχες, όπως αυτές για τον Πασαδάκη, τον Μαρακόγιαννη, τον γάϊδαρο του Ντουλοβάσιλα και τον Κλήδονα και πλήθος άλλες. Μα και μεμονωμένα δίστιχα, όπως αυτά για τον πεθερό του, για τη δασκάλα του Ελους, για τον Κουλίζο, για το μεσοφόρι που του έδωσε αντί για πουκάμισο η
γυναίκα του, για χίλια μύρια περιστατικά και συμβάντα. Ρίμες πηγαίες, περιεκτικές, ανεπιτήδευτες, συχνά αθυρόστομες, προορισμένες, ωστόσο, όλες να υμνήσουν αλλά προπάντων να σατιρίσουν μικρά και μεγάλα γεγονότα.
Και από τον Μιχάλη Μουντάκη στη λίαν εμπεριστατωμένη και τεχνολογικά άψογα δοσμένη ομιλία του και από τον άλλο ομιλητή, τον και συνεργάτη της εφημερίδας μας γνωστό συγγραφέα και ποιητή, πρόεδρο του συλλόγου “Η Γραμπούσα” Θανάση Δεικτάκη.
Μα και από όλους όσοι πήραν τον λόγο στη συνέχεια για ν’ αναφερθούν στον ριμαδόρο τους όπως τον έζησαν. Από τον πρέσβη Βασίλη Σημαντηράκη, από τον γνωστό και στους αναγνώστες της εφημερίδας μας σαν Εννιαχωριανό Γιάννη Μαλαξιανάκη, από τον ανηψιό του Ραϊσοθεοχάρη, Γιάννη Ραϊσάκη,
από τον δάσκαλο συγγραφέα Μανόλη Κογχυλάκη (υπηρέτησε στην αρχή της δεκαετίας του 1970 για 4 χρόνια στη Λίμνη), από τον δάσκαλο Κώστα Παπαδάκη αλλά και από άλλους. Και, βεβαίως, απ’ τον γιο του τον Πλούταρχο. Ταυτόχρονα, ωστόσο, και μαζί με τις ρίμες αναστηνόταν, εκτός απ’ τον Θεοχάρη, που ειρήσθω εν παρόδω δεν υπήρξε μόνον σπουδαίος ριμαδόρος αλλά και οργανοπαίκτης και έμπορος και χτίστης, στημαδόρος και πάνω απ’ όλα καλός οικογενειάρχης και ενεργός πολίτης, μια ολόκληρη
εποχή, η “θεοχάρεια” εποχή που φεύ(!) για τη Λίμνη, όπως και για
όλα τα χωριά μας αποτελεί πια παρελθόν... Ενα παρελθόν που, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον, θα πρέπει όσο γίνεται συχνότερα να την επισκεπτόμαστε!

H δασκάλα του Ελους
Πρωτοδιόριστη ήταν η δασκάλα στο Ελος, όταν πληροφορήθηκε για τον ποιητή τον Θεοχάρη και στην πρώτη τους συνάντηση τον ρωτά για τα βιβλία που έχει εκδώσει και τις ποιητικές συλλογές που έχει και η απάντηση του Θεοχάρη ήταν, ότι δεν είχε τίποτα απ’ αυτά. Η δασκάλα τότε του έδωσε ποιητικά τη γνώμη της με το γνωστό: “Ποιητής εκ του προχείρου που ’χει τη μορφή του χοίρου”. Για να πάρει αμέσως την απάντηση
από τον Θεοχάρη: “Δεν έχω χοίρινη μορφή μον’ έχω των ανθρώπω/ κρίμα νά ’σαι δασκάλισσα και να μην έχεις τρόπο. Και συνεχίζει:
Αν ξεστομίσεις άλλη μια τρακόσιες θα ταιριάσω
και μέσα σ’ ένα μαγαζί θα ’ρθω να τσοι διαβάσω.
Και τώρα σε παρακαλώ θέλω να το βουλώσεις
η μύτη σου σε γαργαλεί, πέσε να την πλακώσεις.

Του ποιητή το χτήμα
Ψόφησε κάποτε του ίδιου του Θεοχάρη ένας γάϊδαρος και για να προλάβει, προφανώς, όσους ήθελαν να τον πειράξουν, έκανε αυστηρή προειδοποίηση που φαίνεται ότι έπιασε τόπο. Για τον εαυτό του, όμως, διατηρεί το προνόμιο να συνθέτει σε κάθε ευκαιρία:
“Εμάθατε εψόφησε του ποιητή το χτήμα
κι ακράτο ασβέστη να λουστεί
απού του βγάλει ρίμα.
Ο ποιητής είναι καλά, στη Λίμνη διαμένει
κι άμα ψοφήσει γάϊδαρος απείραχτος δε μένει”.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Με το ιδιαίτερα φροντισμένο 136 σελίδων βιβλίο του Μιχάλη Μουντάκη, “Ραϊσάκης Θεοχάρης - Ο ποιητής και ριμαδόρος της Λίμνης” (Χανιά 2010), απ’ το οποίο αλίευσα και τα παραπάνω, θα ασχοληθώ εκτενέστερα από τη στήλη σε άλλη ευκαιρία. Να επισημάνω προς το παρόν ότι ο συγγραφέας του το έβγαλε “ιδίοις αναλώμασι” και το πρόσφερε δωρεάν στην εκδήλωση.