Το βλέμμα μας να στραφεί και προς τους μικρούς μπόμπιρες που ντύνονται πιερρότοι, ζορό, ναυτάκια και παπάκια! Το βλέμμα μας στις μικρές πριγκίπισσες που περιμένουν τα βασιλόπουλα να πιαστούν χέρι-χέρι και να χορέψουν γύρω από το γαϊτανάκι.
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
«Ηρθε, έφτασε και πάλι, η τρελή αποκριά…»
Θέλησα και προσπάθησα να συνταιριάξω μια ρίμα για το... γεγονός των ημερών αλλά δεν το κατάφερα!
Μετά θέλησα τουλάχιστον να αφεθώ να με παρασύρει έστω και για λίγο μες στην τρέλα της τούτη η λέξη, τούτη η εποχή αλλά και πάλι ήταν αδύνατον.
Κι όμως υπάρχει ενδόμυχα μια... τάση, μια ανάγκη, μια φωνούλα μικρή που θέλει να νιώσει, να ξεφύγει και να τολμήσει τη μεγάλη... ανατροπή.
Να βγει έξω και να φωνάξει δυνατά προς πάσα κατεύθυνση: «Ζήτω η τρελή Αποκριά, ζήτω ο χορός, η ξεφάντωση, το σκέρτσο κι η τσαχπινιά», να ξελαρυγγιαστεί -γιατί όχι- με δυναμική επωδό αυτό το σχετικό - άσχετο «για την Ελλάδα ρε… γ…» που φώναξε κάποτε κι η Βούλα Πατουλίδου.
Η Πατουλίδου όμως είχε φτάσει στο τέρμα του αγώνα της και μάλιστα παρότι ήταν το αουτσάιντερ είχε νικήσει, αφήνοντας πίσω όλα τα μεγαθήρια. Βγήκε έτσι αυθόρμητα από μέσα της τα λόγια που έγιναν κάποτε σύνθημα σε τούτη τη χώρα!
Εμείς; Στο μόνο που μοιάζουμε με τη Βούλα είναι στον χαρακτηρισμό του αουτσάιντερ - αδύναμου όπως μας έχουν καταντήσει οι… συνθήκες, οι τρόικες και τα λοιπά!
Είμαστε -αντίθετα με την Ολυμπιονίκη μας- στο μέσον(;) του αγώνα και μάλλον και ως φαίνεται δεν θα φτάσουμε μέχρι το βάθρο αλλά ούτε -τουλάχιστον τώρα- έχουμε την προοπτική ενός αξιοπρεπούς τερματισμού!
Με τι μυαλό λοιπόν και τι δύναμη να βγούμε στους δρόμους και να χαρούμε;
Ναι, θα μου πεις, υπάρχει κι αυτός ο παιχνιδιάρης Μαρτιάτικος ήλιος, υπάρχει το ολογάλαζο τ’ ουρανού, όλα αυτά τα ορατά κι αόρατα πως ο Θεός εδώ σε τούτη τη χώρα κατοικεί, εδώ έχει τα λημέρια του και μας σκεπάζει με τη δύναμή του…
Ισως λοιπόν εκεί πρέπει να στρέψουμε τα μάτια μας, προς τα κει την ψυχή μας, τα θάρρητά μας. Σίγουρα προς εκεί και όχι μόνο!
Το βλέμμα μας να στραφεί και προς τους μικρούς μπόμπιρες που ντύνονται πιερρότοι, ζορό, ναυτάκια και παπάκια! Το βλέμμα μας στις μικρές πριγκίπισσες που περιμένουν τα βασιλόπουλα να πιαστούν χέρι-χέρι και να χορέψουν γύρω από το γαϊτανάκι.
Προς τα κει και μένα ο νους μου, έστω γι’ αυτό το λίγο που μένει έως την Κυριακή. Εκεί η ψυχή μου ολόκληρη να απολαμβάνω τον ενθουσιασμό στα μάτια και τις κινήσεις του μικρού Γιαννάκη σαν έβαλε τη στολή του… διαβολάκου με την ουρίτσα του να κρέμεται στο δρόμο, υπό το βλέμμα του προππάπου του!
Εικόνα ανεξίτηλη!
Προς τα εκεί η καρδιά κι ολόκληρο το "είναι" μου· στην μικρή μου κόρη, τη Μίνι Μάους που κοιμάται και σκέφτεται πότε θα ξυπνήσει για να πάει στο πάρτι να χορέψει…
Κάπως έτσι ζω την Αποκριά και γιατί όχι, νιώθω πως έκανα ήδη τη μεγάλη ανατροπή, πως τώρα πια χαμογελώ!
Αλήθεια σου το λέω...
Χανιώτικα νέα (13.03.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου