"ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ δεν μπόρεσαν να τον σκοτώσουν εξ επαφής οι Ρωμαίοι στρατιώτες που φρουρούσαν τον τάφο. Χριστός Ανέστη, λοιπόν, γιε μου". Από το 6ο και τελευταίο "Γράμμα της Παναγίας"
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'EXEΙ ΠΕΡΑΣΕΙ μία ολόκληρη μέρα δίχως εσένα, αγαπημένε μου, και νιώθω πως κάτι ανασταίνεται μέσα μου. Κάτι που μοιάζει σαν μια μικρή κλωστίτσα φωτός, που πασχίζει να φωτίσει το χθεσινό μεσημεριανό σκοτάδι. Κάτι που μοιάζει με την ψιλή - ψιλή φωνούλα ενός λιναρίτη, που αγωνίζεται να σκεπάσει τα «κρα-κρα» των ορνέων που γυρόφερναν χτες όλη μέρα στον Γολγοθά. Κάτι που μοιάζει με τη ματωμένη ρίζα της άνοιξης, που παλεύει με τα χώματα για να φυτρώσει' [...]
[...] 'Η ΣΑΛΩΜΗ, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Ιακώβου που είναι μαζί μου, ετοιμάζουν τα αρωματικά λάδια, για να έρθουν αύριο, λίαν πρωί, ν’ αλείψουν το σώμα σου, όπως ορίζουν τα έθιμά μας. Τα ετοιμάζουν κι ας είναι αργία σήμερα. Τι μεγαλύτερο κακό μπορούν να τους κάνουν οι Γραμματείς οι Φαρισαίοι;' [...]
[...] 'ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ να τις ακούω κι εγώ να κλωθογυρίζω στο μυαλό μου μια σου κουβέντα που, όταν την πρωτάκουσα από τα χείλη σου, τρόμαξα, μα που τώρα, μου φαίνεται πως κρύβει μέσα της μια κάποια αξεδιάλυτη ακόμη ελπίδα. Είχες πει, λοιπόν, γλυκιά μου άνοιξη, πως, αν ο σπόρος του σταριού δεν μπει στη γη να πεθάνει, θα μείνει μόνος του, αλλά αν πεθάνει, θα φέρει πολύ καρπό. Μήπως, λοιπόν, εσύ είσαι ο σπόρος του σταριού που θάφτηκε στη γη για να ξαναφυτρώσει;' [...]
[...] 'KAI NA ΠΟΥ ενώ ο ήλιος δύει, εγώ νιώθω πως μέσα μου έχουν κάμει κατοχή ένα δάσος από ηλιαχτίδες, ένα ατέλειωτο κελάηδημα αμέτρητων πουλιών κι ένα μυριομύριστο εξαίσιο περιβόλι. Εσύ καλέ μου, που είσαι κιόλας αναστημένος μέσα μου' [...]
[...] 'ΠΟΣΟ ΞΕΝΟ και μακρινό μου φαίνεται τώρα το μοιρολόι της Μαρίας, της Μαγδαληνής, που αναθυμάται πως έπλυνε τα πόδια σου με τα μύρα και πως τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Αυτή δεν ξέρει! Κανένας δεν ξέρει πως με το που θα δύσει ο ήλιος, εσύ είσαι κιόλας αναστημένος και ξεσκονίζεις, μέσα στον τάφο, από πάνω σου τα χώματα. Οπως τον γαμπρό, που ξεκινώντας από το σπίτι του για τον γάμο, ισιώνει με το δεξί χέρι τα μαλλιά του μήπως και του έχει ξεφύγει καμιά τρίχα' [...]
[...] 'ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ένας άγγελος θα έχει αποκυλήσει, κάποια στιγμή της νύχτας τον λίθο του μνήματος, για να βγεις απ’ τα χώματα. Ακούω κιόλας το φτεροκόπημά του, ενώ ετοιμάζεται. Είναι σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Φορεί χιτώνα μέχρι τα πόδια και στο στήθος του είναι ζωσμένος με ζώνη χρυσή. Το κεφάλι του και τα μαλλιά του είναι άσπρα σαν λευκό μαλλί, σαν χιόνι και τα μάτια του πύρινη φλόγα. Τα πόδια του λαμπερός χρυσός καθώς βγαίνει από το καμίνι και η φωνή του σαν τη βουή που κάνουνε τα πολλά νερά. Στο δεξί του χέρι έχει εφτά αστέρια κι από το στόμα του βγαίνει μια ρομφαία δίστομη κοφτερή. Το πρόσωπό του είναι σαν τον ήλιο που λάμπει σ’ όλη του την ένταση' [...]
'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ δεν θα μπορέσουν να τον σκοτώσουν εξ επαφής, όπως θα γράψει ύστερα από δύο αιώνες ένας ποιητής, οι Ρωμαίοι στρατιώτες που φρουρούνε τον τάφο. Χριστός Ανέστη, λοιπόν, γιε μου'.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το 6ο και τελευταίο 'γράμμα' της Παναγίας (βλ. το βιβλίο του γράφοντος 'Τα γράμματα της Παναγίας' εκδ. Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου, Μάρτιος 2013) τα παραπάνω 'πεταχτά'. Επίλογος σ’ αυτά ένα ποίημα του συμπολίτη μας ποιητή Αλέξη Ζερβάνου.
'Με το σημείο του σταυρού/ αλυσοδένουν τα καράβια που σκουριάζουν,/ τα όνειρα που τα ’χουν φυλακίσει/ τις αταξίδευτες ανησυχίες/ και με το στρέψον την ετέραν παρειάν σου/ πληθύνανε τους δούλους και τους άπραγους./ Χριστέ, σε περιμένουν στο ακρογιάλι/ εκείνοι που προδώσαν τη θυσία σου./ Λέω πως πρέπει να γυρίσεις κάποια μέρα/ απ’ το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδος/ πάνω σ’ ένα κίτρινο άλογο/ με άσπρα μάτια και κόκκινη χαίτη/ με μια ρομφαία πύρινη στο χέρι/ και μ’ ανάσα φωτιάς'.
Από την ποιητική συλλογή του Αλέξη Ζερβάνου
'Ενας πίθηκος συλλογιέται'.
Καλή Ανάσταση
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (04.05.2013)
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
'EXEΙ ΠΕΡΑΣΕΙ μία ολόκληρη μέρα δίχως εσένα, αγαπημένε μου, και νιώθω πως κάτι ανασταίνεται μέσα μου. Κάτι που μοιάζει σαν μια μικρή κλωστίτσα φωτός, που πασχίζει να φωτίσει το χθεσινό μεσημεριανό σκοτάδι. Κάτι που μοιάζει με την ψιλή - ψιλή φωνούλα ενός λιναρίτη, που αγωνίζεται να σκεπάσει τα «κρα-κρα» των ορνέων που γυρόφερναν χτες όλη μέρα στον Γολγοθά. Κάτι που μοιάζει με τη ματωμένη ρίζα της άνοιξης, που παλεύει με τα χώματα για να φυτρώσει' [...]
[...] 'Η ΣΑΛΩΜΗ, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία του Ιακώβου που είναι μαζί μου, ετοιμάζουν τα αρωματικά λάδια, για να έρθουν αύριο, λίαν πρωί, ν’ αλείψουν το σώμα σου, όπως ορίζουν τα έθιμά μας. Τα ετοιμάζουν κι ας είναι αργία σήμερα. Τι μεγαλύτερο κακό μπορούν να τους κάνουν οι Γραμματείς οι Φαρισαίοι;' [...]
[...] 'ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ να τις ακούω κι εγώ να κλωθογυρίζω στο μυαλό μου μια σου κουβέντα που, όταν την πρωτάκουσα από τα χείλη σου, τρόμαξα, μα που τώρα, μου φαίνεται πως κρύβει μέσα της μια κάποια αξεδιάλυτη ακόμη ελπίδα. Είχες πει, λοιπόν, γλυκιά μου άνοιξη, πως, αν ο σπόρος του σταριού δεν μπει στη γη να πεθάνει, θα μείνει μόνος του, αλλά αν πεθάνει, θα φέρει πολύ καρπό. Μήπως, λοιπόν, εσύ είσαι ο σπόρος του σταριού που θάφτηκε στη γη για να ξαναφυτρώσει;' [...]
[...] 'KAI NA ΠΟΥ ενώ ο ήλιος δύει, εγώ νιώθω πως μέσα μου έχουν κάμει κατοχή ένα δάσος από ηλιαχτίδες, ένα ατέλειωτο κελάηδημα αμέτρητων πουλιών κι ένα μυριομύριστο εξαίσιο περιβόλι. Εσύ καλέ μου, που είσαι κιόλας αναστημένος μέσα μου' [...]
[...] 'ΠΟΣΟ ΞΕΝΟ και μακρινό μου φαίνεται τώρα το μοιρολόι της Μαρίας, της Μαγδαληνής, που αναθυμάται πως έπλυνε τα πόδια σου με τα μύρα και πως τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Αυτή δεν ξέρει! Κανένας δεν ξέρει πως με το που θα δύσει ο ήλιος, εσύ είσαι κιόλας αναστημένος και ξεσκονίζεις, μέσα στον τάφο, από πάνω σου τα χώματα. Οπως τον γαμπρό, που ξεκινώντας από το σπίτι του για τον γάμο, ισιώνει με το δεξί χέρι τα μαλλιά του μήπως και του έχει ξεφύγει καμιά τρίχα' [...]
[...] 'ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ένας άγγελος θα έχει αποκυλήσει, κάποια στιγμή της νύχτας τον λίθο του μνήματος, για να βγεις απ’ τα χώματα. Ακούω κιόλας το φτεροκόπημά του, ενώ ετοιμάζεται. Είναι σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Φορεί χιτώνα μέχρι τα πόδια και στο στήθος του είναι ζωσμένος με ζώνη χρυσή. Το κεφάλι του και τα μαλλιά του είναι άσπρα σαν λευκό μαλλί, σαν χιόνι και τα μάτια του πύρινη φλόγα. Τα πόδια του λαμπερός χρυσός καθώς βγαίνει από το καμίνι και η φωνή του σαν τη βουή που κάνουνε τα πολλά νερά. Στο δεξί του χέρι έχει εφτά αστέρια κι από το στόμα του βγαίνει μια ρομφαία δίστομη κοφτερή. Το πρόσωπό του είναι σαν τον ήλιο που λάμπει σ’ όλη του την ένταση' [...]
'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ δεν θα μπορέσουν να τον σκοτώσουν εξ επαφής, όπως θα γράψει ύστερα από δύο αιώνες ένας ποιητής, οι Ρωμαίοι στρατιώτες που φρουρούνε τον τάφο. Χριστός Ανέστη, λοιπόν, γιε μου'.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το 6ο και τελευταίο 'γράμμα' της Παναγίας (βλ. το βιβλίο του γράφοντος 'Τα γράμματα της Παναγίας' εκδ. Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου, Μάρτιος 2013) τα παραπάνω 'πεταχτά'. Επίλογος σ’ αυτά ένα ποίημα του συμπολίτη μας ποιητή Αλέξη Ζερβάνου.
'Με το σημείο του σταυρού/ αλυσοδένουν τα καράβια που σκουριάζουν,/ τα όνειρα που τα ’χουν φυλακίσει/ τις αταξίδευτες ανησυχίες/ και με το στρέψον την ετέραν παρειάν σου/ πληθύνανε τους δούλους και τους άπραγους./ Χριστέ, σε περιμένουν στο ακρογιάλι/ εκείνοι που προδώσαν τη θυσία σου./ Λέω πως πρέπει να γυρίσεις κάποια μέρα/ απ’ το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδος/ πάνω σ’ ένα κίτρινο άλογο/ με άσπρα μάτια και κόκκινη χαίτη/ με μια ρομφαία πύρινη στο χέρι/ και μ’ ανάσα φωτιάς'.
Από την ποιητική συλλογή του Αλέξη Ζερβάνου
'Ενας πίθηκος συλλογιέται'.
Καλή Ανάσταση
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
Χανιώτικα νέα (04.05.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου