ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Oταν οι δάσκαλοι – γάτοι μαθαίνουν στα γλαρόπουλα να πετούν…
Για τους… δασκάλους – γάτους της Στ’ τάξης του 9ου Δημ. Σχ. Χανίων (της περασμένης σχολ. χρονιάς) και βέβαια για τους μαθητές τους, τα… γλαρόπουλά τους, ο λόγος και στον σημερινό Παιδότοπο...

Δείτε περισσότερα... ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Oταν οι δάσκαλοι – γάτοι μαθαίνουν στα γλαρόπουλα να πετούν…
Για τους… δασκάλους – γάτους της Στ’ τάξης του 9ου Δημ. Σχ. Χανίων (της περασμένης σχολ. χρονιάς) και βέβαια για τους μαθητές τους, τα… γλαρόπουλά τους, ο λόγος και στον σημερινό Παιδότοπο. Σαν συνέχεια ενός προηγούμενου (βλ. “διαδρομές” 2 Αυγούστου 2014) που φιλοξένησε, διανθισμένα με σχετικές φωτογραφίες, κείμενα άλλων εκτακιών του ιδίου σχολείου για την παράσταση “Ενας γάτος μαθαίνει σ’ έναν γλάρο να πετά” που ανέβασαν στο θέατρο “Βλησίδης” της πόλης μας. «Θα σας αφιερώσω δυο Παιδότοπους», υποσχέθηκα εντυπωσιασμένος απ’ το υλικό που έφτασε στα χέρια μου, στην και σε ρόλο ταχυδρόμου φίλη μου απ’ τα παλιά δασκάλα Αντωνία Αθανασάκη – Γαλανάκη, που είχε την ιδέα να ζωντανέψουν οι μαθητές επί σκηνής την ιδιαίτερα τρυφερή και με πολλά μηνύματα ιστορία του Λουίς Σαπούλδεβα στο ομώνυμο με την παράσταση βιβλίο του. Για να δώσω γι’ άλλη μια φορά, και δια της στήλης, τα συγχαρητήριά μου στους… γάτους και τα γλαρόπουλά τους! Το κάνω με πολλή χαρά σήμερα, αν και πάλι έμειναν εκτός σελίδας αρκετές εργασίες…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Β.Θ.Κ.

Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε το θεατρικό του γάτου που μαθαίνει σε ένα γλαρόνι να πετάει είναι συγκίνηση επειδή ένα τετράποδο προσπαθεί να μάθει σε ένα πουλί να πετάει και ενώ ξέρει ότι είναι αδύνατο, δεν το βάζει κάτω και τελικά τα καταφέρνει. Μου δημιουργεί επίσης χαρά γιατί μπήκα στη θέση των ηθοποιών και κατάλαβα πόση δουλειά και κόπος χρειάζεται για να στήσουν ένα θεατρικό. Εκτός από χαρά όμως μου δημιουργεί και λύπη επειδή σκεφτόμουν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μου παράσταση στο δημοτικό και σκεφτόμουν ότι του χρόνου θα αποχωριζόμουνα με τα περισσότερα παιδιά που τα ξέρω από το νήπιο και από την πρώτη τάξη. Ομως νιώθω και ενθουσιασμό γιατί σκέφτομαι ότι στο γυμνάσιο θα κάνω πολλούς καινούργιους φίλους και ίσως με κάποιους από αυτούς θα δεθώ πραγματικά.

Ειρήνη Περογαμβράκη

Τα συναισθήματα που είχα πριν την παράσταση ήταν φόβος, για το αν θα τα πάω καλά, τρόμος κι αγωνία για το πώς θα τα πω, αν ακούγομαι και αν γενικά κάνω αυτά που μου είχε πει η κυρία. Επίσης ένιωσα μια μικρή ποσότητα ενθάρρυνσης από τις συμμαθήτριες που ήμουνα μαζί.
Κατά τη διάρκεια πανικό, μην μπερδευτώ και τα χαλάσω όλα, ανυπομονησία για το πότε θα τελειώσει η σκηνή μου να ηρεμήσω αλλά και ντροπή.
Μετά την παράσταση ένιωσα περήφανη που τέλειωσε και τα πήγα καλά, ξελάφρωμα ένιωσα όμως και συγκίνηση γιατί αυτή ήταν η τελευταία παράσταση – χρονιά του δημοτικού.

Ιωάννα Κουνάκη

Τα συναισθήματα τα οποία ένιωθα στην παράσταση, ήταν χαρά γιατί ανταμειφθήκαμε κι εμείς και οι δάσκαλοί μας για τη σκληρή προσπάθεια να πάνε όλα καλά, λύπη διότι το κάθε παιδί από εμάς θα αποχωριστεί το ένα από το άλλο, ευτυχία που με κόπο έξι χρονών κατάφερα να αποκτήσω τη γνώση του Δημοτικού και θα ανοίξω τα φτερά μου.
Βάζοντας νέους και διαφορετικούς στόχους στη ζωή μου, κατάλαβα πως η γνώση είναι ατελείωτη, παίρνοντας ως παράδειγμα τη φράση ενός κορυφαίου φιλοσόφου της αρχαίας Ελλάδας τον Σωκράτη, που είπε την ιστορική φράση “Εν οίδα ότι ουδέν οίδα”, που σημαίνει ότι η γνώση είναι πραγματικά ατέλειωτη.
Ιωάννης Γωνιωτάκης

Δυσκολεύτηκα να μάθω τα λόγια μου για το θεατρικό, γιατί ήταν δύσκολα και μεγάλα, ειδικά το σημείο που ήταν ένας μονολόγος είκοσι σειρών. Το θεατρικό αποδείχτηκε ότι ήταν φανταστικό. Ηρθαν πολλοί γονείς και οικογένειες.

Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν η τελευταία, όταν κατάφερε ο γλάρος να πετάξει.
Χριστόφορος Καρτσωνάκης

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Το έργο ήταν και χαρούμενο αλλά και συγκινητικό ταυτόχρονα. Το νόημα του έργου είναι μια γλαρομάνα που έπεσε σε μια πετρελαιοκηλίδα και δεν μπορούσε να πετάξει. Τελικά κατάφερε να πετάξει μια τελευταία φορά και έπεσε στο μπαλκόνι ενός γάτου. Η γλαρομάνα γέννησε εκεί το γλαρόνι της και πέθανε. Αλλά πριν πεθάνει ο γάτος της υποσχέθηκε να φροντίζει το γλαρόνι και να του μάθει να πετάει. Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν η τελευταία γιατί μετά τόση προσπάθεια, το γλαράκι κατάφερε να πετάξει! Ηταν μια πολύ ωραία εμπειρία!
Αννα-Μαρία Ελευθεράκη

Τελειώνοντας τη σχολική χρονιά για φέτος και παράλληλα και το δημοτικό σχολείο, ανεβάσαμε τη θεατρική παράσταση “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει”. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί βρέθηκα έστω και για λίγα λεπτά στη θέση του ηθοποιού που τόσο θαυμάζω τόσα χρόνια στην τηλεόραση.
Ομως μαζί με τη χαρά κι ένας κόμπος με έπνιγε στο λαιμό, γιατί ήξερα από την επόμενη σχολική χρονιά δεν θα είμαστε μαζί με τα περισσότερα παιδιά λόγω αλλαγής σχολείου και αυτή η σκέψη με στενοχωρούσε πολύ.
Γιώτα Λιονάκη

Οι συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία- Σενάριο: Αντωνία Αθανασάκη,
Νίκος Χατζηιωάννου,
Νίκη Φραγκοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Αλκυόνη Μαλεκάκη
Σκηνικά:
Κώστας Κουνάλης

Χανιώτικα νέα (20.09.2014)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/daskali-gati-ke-ta-glaropoula-tous/#ixzz3DxZ1mg6h
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook