Ας δούμε, ένα απόσπασμα από τον γνωστό, κατά Θουκυδίδη, διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, που έγινε τον Μάρτιο του 416 π.Χ., στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις, όταν οι πρώτοι ζήτησαν επιτακτικά απ’ τους δεύτερους να ενταχθούν στη Συμμαχία τους για να πολεμήσουν εναντίον της Σπάρτης και οι δεύτεροι επικαλέστηκαν τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και της Ηθικής, εκείνης της εποχής για ουδετερότητα. Με την υπενθύμιση ότι ο καλύτερος μελετητής και μεταφραστής του μεγαλύτερου ιστορικού της αρχαιότητας είναι ο κορυφαίος Ελληνας πολιτικός ηγέτης Ελευθέριος Βενιζέλος (δική του η μετάφραση).
Δείτε περισσότερα... ΕΥΦΗΜΕΣ ΜΝΕΙΕΣ
Βαγγέλης Θ, Κακατσάκης
Το άδικον ουκ ευλογείται
Συνάντησα πολλές φορές τις τελευταίες μέρες “γκουγκλάροντας” (τι λέξη!) για διάφορα θέματα στο Διαδίκτυο τον γνωστό, και για μένα από παλιά κατά Θουκυδίδη, διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, που έγινε τον Μάρτιο του 416 π.Χ., στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις, όταν οι πρώτοι ζήτησαν επιτακτικά απ’ τους δεύτερους να ενταχθούν στη Συμμαχία τους για να πολεμήσουν εναντίον της Σπάρτης και οι δεύτεροι επικαλέστηκαν τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και της Ηθικής, εκείνης της εποχής για ουδετερότητα. Ας δούμε, ένα απόσπασμά του με την υπενθύμιση ότι ο καλύτερος μελετητής και μεταφραστής του μεγαλύτερου ιστορικού της αρχαιότητας είναι ο κορυφαίος Ελληνας πολιτικός ηγέτης Ελευθέριος Βενιζέλος (δική του η μετάφραση):
«Αθηναίοι: Οσον αφορά στα περί δικαίου στηριζόμενα επιχειρήματα θεωρούμε ότι κι εσείς κι εμείς, δεν στερούμεθα τέτοιων, νομίζουμε, όμως, ότι όσοι διατηρούν την ελευθερίαν των, οφείλουν τούτο στη δύναμή των, εμείς δε, δεν επιτιθέμεθα κατ’ αυτών, ένεκα φόβου. Μήλιοι: Γνωρίζομε, όμως ότι κάποτε οι τύχες του πολέμου επιμερίζονται με περισσότερη ισότητα μεταξύ των αντιπάλων, από όσα θα μπορούσε κανείς να περιμένει, αποβλέποντας στην άνισή δύναμή τους. Και για εμάς, η μεν άμεση υποχώρηση σημαίνει απώλεια κάθε ελπίδας, ενώ αν πολεμήσομε, υπάρχει ακόμη ελπίδα να μείνουμε σώοι. Αθηναίοι: Η ελπίδα είναι πράγματι παρηγοριά σε ώρα κινδύνου και όσες φορές κανείς, στηριζόμενος σ’ αυτήν, διακινδυνεύει μόνο ό,τι έχει ως περίσσευμα, τότε αυτή φέρει μεν βλάβη, αλλ’ όχι πλήρη καταστροφή. Αλλ’ όταν η άκρατη φύση της ελπίδας παρασύρει κάποιον στο να ρίξει τον περί των όλων κύβο, τότε μόνο αντιλαμβάνεται αυτός την αληθινή φύση της, όταν η καταστροφή έχει ήδη επέλθει. Μήλιοι: Αλλ’ εμείς, εξαιτίας ακριβώς του λόγου αυτού πιστεύουμε ότι οι Λακεδαιμόνιοι χάριν του ιδίου συμφέροντός των δε θα θελήσουν να εγκαταλείψουν τους Μηλίους… Αθηναίοι: Αλλά δεν νομίζετε ότι το συμφέρον συμβαδίζει με την ασφάλεια, ενώ η άσκηση της δικαιοσύνης και της τιμής συνεπάγεται κινδύνους, τους οποίους οι Λακεδαιμόνιοι αποφεύγουν, ως επί το πλείστον, ν’ αντιμετωπίζουν;». Η συνέχεια γνωστή, όπως και η συνέχεια της συνέχειας, άλλωστε. Οι Λακεδαιμόνιοι δεν διακινδύνεψαν την εμπλοκή τους και οι Αθηναίοι κρίνοντας ότι δεν τους συνέφερε πια να έχουν τους Μηλίους φίλους, προχώρησαν σ’ ένα απ’ τα πιο μεγάλα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εξανδραποδίζοντας τις γυναίκες και τα παιδιά κι εγκαθιστώντας στο νησί Αθηναίους εποίκους.
Η νέμεση, ωστόσο, για τους Αθηναίους δεν άργησε να έρθει με την ολοκληρωτική καταστροφή τους στη Σικελία.
Το άδικο, στο τέλος, δεν ευλογείται. Το τρίπτυχο της δραματικής ποίησης “Υβρις – Ατις – Νέμεσις”, ισχύει, βλέπετε, πάντα!
«Αθηναίοι: Οσον αφορά στα περί δικαίου στηριζόμενα επιχειρήματα θεωρούμε ότι κι εσείς κι εμείς, δεν στερούμεθα τέτοιων, νομίζουμε, όμως, ότι όσοι διατηρούν την ελευθερίαν των, οφείλουν τούτο στη δύναμή των, εμείς δε, δεν επιτιθέμεθα κατ’ αυτών, ένεκα φόβου. Μήλιοι: Γνωρίζομε, όμως ότι κάποτε οι τύχες του πολέμου επιμερίζονται με περισσότερη ισότητα μεταξύ των αντιπάλων, από όσα θα μπορούσε κανείς να περιμένει, αποβλέποντας στην άνισή δύναμή τους. Και για εμάς, η μεν άμεση υποχώρηση σημαίνει απώλεια κάθε ελπίδας, ενώ αν πολεμήσομε, υπάρχει ακόμη ελπίδα να μείνουμε σώοι. Αθηναίοι: Η ελπίδα είναι πράγματι παρηγοριά σε ώρα κινδύνου και όσες φορές κανείς, στηριζόμενος σ’ αυτήν, διακινδυνεύει μόνο ό,τι έχει ως περίσσευμα, τότε αυτή φέρει μεν βλάβη, αλλ’ όχι πλήρη καταστροφή. Αλλ’ όταν η άκρατη φύση της ελπίδας παρασύρει κάποιον στο να ρίξει τον περί των όλων κύβο, τότε μόνο αντιλαμβάνεται αυτός την αληθινή φύση της, όταν η καταστροφή έχει ήδη επέλθει. Μήλιοι: Αλλ’ εμείς, εξαιτίας ακριβώς του λόγου αυτού πιστεύουμε ότι οι Λακεδαιμόνιοι χάριν του ιδίου συμφέροντός των δε θα θελήσουν να εγκαταλείψουν τους Μηλίους… Αθηναίοι: Αλλά δεν νομίζετε ότι το συμφέρον συμβαδίζει με την ασφάλεια, ενώ η άσκηση της δικαιοσύνης και της τιμής συνεπάγεται κινδύνους, τους οποίους οι Λακεδαιμόνιοι αποφεύγουν, ως επί το πλείστον, ν’ αντιμετωπίζουν;». Η συνέχεια γνωστή, όπως και η συνέχεια της συνέχειας, άλλωστε. Οι Λακεδαιμόνιοι δεν διακινδύνεψαν την εμπλοκή τους και οι Αθηναίοι κρίνοντας ότι δεν τους συνέφερε πια να έχουν τους Μηλίους φίλους, προχώρησαν σ’ ένα απ’ τα πιο μεγάλα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εξανδραποδίζοντας τις γυναίκες και τα παιδιά κι εγκαθιστώντας στο νησί Αθηναίους εποίκους.
Η νέμεση, ωστόσο, για τους Αθηναίους δεν άργησε να έρθει με την ολοκληρωτική καταστροφή τους στη Σικελία.
Το άδικο, στο τέλος, δεν ευλογείται. Το τρίπτυχο της δραματικής ποίησης “Υβρις – Ατις – Νέμεσις”, ισχύει, βλέπετε, πάντα!
Χανιώτικα νέα (20.07.2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου