Ηλιος θεο-φώτεινος στ’ αψηλά ενός ακόμη πρωινού τ’ άη Ιούλη, του Ελληνος και δη του Κρητικού!
Τρεμοπαίζει η θαλασσινή σταγόνα, ιριδισμοί μικροσκοπικοί, άλλοτε λάμψεις φωτός κι αστερισμών παλλόμενων που προσπαθούν να ισορροπήσουν εις μάτην…στην άκρη των μαλλιών της δίχρονής μου κόρης...
Δείτε περισσότερα...
Νεκτάριος Ευ Κακατσάκης
Δείτε περισσότερα...
Νεκτάριος Ευ Κακατσάκης
Σκάει το κύμα μπροστά μας, τ’ απορροφά η άμμος, πισωγυρίζει κι έρχεται και πάλι σε ’μας!
…Κεί πάνω στην άμμο όπου καθισμένος, κρατώντας ανάμεσα στα πόδια μου τη μικρή Ευρυδίκη που μόλις έχει πιει μία ακόμη γουλιά νερό και πια κρατά σφιχτά στ’ αριστερό χεράκι το μικρό της παγουράκι…
Ηλιος θεο-φώτεινος στ’ αψηλά ενός ακόμη πρωινού τ’ άη Ιούλη, του Ελληνος και δη του Κρητικού!
Τρεμοπαίζει η θαλασσινή σταγόνα, ιριδισμοί μικροσκοπικοί, άλλοτε λάμψεις φωτός κι αστερισμών παλλόμενων που προσπαθούν να ισορροπήσουν εις μάτην…
στην άκρη των μαλλιών της δίχρονής μου κόρης…
…Κι η εξάχρονη αδερφή της, μόλις πού ’βγαλε μες απ’ τον… βυθό στ’ ανάβαθα, κει πιο πέρα από μας, μι’ ακόμη πέτρα τετριμμένη απ’ τον χρόνο τ’ απείρου(;)…
Μια κολυμπώντας και μια τρέχοντας μες απ’ τη θάλασσα, έρχεται προς εμάς, όλο χαρά και θαμασμό· τούτη η νέα αποκάλυψη στα παιδίκά της μάτια, ένας ακόμη ολοκαίνουργιος πολεεπίπεδος κόσμος που μάχεται να πάρει θέση μες στο μυαλουδάκι και μέσα στην εξάχρονη θωριά της: πώς δημιουργείται τόσο μικρή, τόσο διαφορετική απ’ τις άλλες, πώς γυαλίζει, ποιος ευθύνεται γι’ αυτό, και από πού να παίρνει τα χρώματά της τόσο περίπλοκα μπλεγμένα σε τόσο μικρή επιφάνεια! Ποιος ο Δημιουργός, ο Γλύπτης, ο Ζωγράφος;
Περικεφαλαία φορεί τη μάσκα της, κι απλώνοντας το χέρι της σ’ εμάς που την κοιτούμε «να κι άλλη μια πετρούλα μπαμπά» αρθρώνει τ’ αλμυρά κι ολόδροσα λογάκια της που στάζουν στο πηγούνι της.
Και πριν τελειώσει τη φράση τούτη, η άλλη η μικρή μας, αρπάζει -ως είναι το τυπικό… των τελευταίων λεπτών- την πέτρα, μεσα στο παπουδιασμένο χεράκι της: «να τη βάλω εδώ μπαμπάά;» μ’ αναρωτά, γυρνώντας το κεφαλάκι της προς εμέ.
Δυο τρυφερά χειλάκια, ματάκια παιδικά κάτω απ’ το γείσο του ροζ καπέλου, αποζητούν το νεύμα της συγκατάθεσης κι όπως το παίρνουν, όλο εμπιστοσύνη και ύφος σοβαρό μονολογούν «εζώ, εζώ α τ’ αφήσω»!
Και πέφτει η πετρούλα -άσπρο και κόκκινο και καφετί- να βρεθεί μαζί με τις άλλες μες στο κουβαδάκι μας.
Κι ώσπου να κάμει κι ετούτη η πέτρα το… μακρύ της το ταξίδι ν’ απαντήσει τις άλλες -ταξίδι σύντομο στον χρόνο μα όχι τελικό- η Ευδοκία έχει κιόλας βουτήξει για νά βρει την επόμενη…
Κι η Ευρυδίκη ξανά παρακολουθεί αμίλητη τα θάματα ολόγυρα, κρατώντας κολλημένο στο στήθος μου το μικρό της κεφαλάκι!
Κι εγώ…
Πόσο στ’ αλήθεια τυχερός… Πόσο πολύ γεμάτος…
Χανιώτικα νέα (22.07.2015)
…Κεί πάνω στην άμμο όπου καθισμένος, κρατώντας ανάμεσα στα πόδια μου τη μικρή Ευρυδίκη που μόλις έχει πιει μία ακόμη γουλιά νερό και πια κρατά σφιχτά στ’ αριστερό χεράκι το μικρό της παγουράκι…
Ηλιος θεο-φώτεινος στ’ αψηλά ενός ακόμη πρωινού τ’ άη Ιούλη, του Ελληνος και δη του Κρητικού!
Τρεμοπαίζει η θαλασσινή σταγόνα, ιριδισμοί μικροσκοπικοί, άλλοτε λάμψεις φωτός κι αστερισμών παλλόμενων που προσπαθούν να ισορροπήσουν εις μάτην…
στην άκρη των μαλλιών της δίχρονής μου κόρης…
…Κι η εξάχρονη αδερφή της, μόλις πού ’βγαλε μες απ’ τον… βυθό στ’ ανάβαθα, κει πιο πέρα από μας, μι’ ακόμη πέτρα τετριμμένη απ’ τον χρόνο τ’ απείρου(;)…
Μια κολυμπώντας και μια τρέχοντας μες απ’ τη θάλασσα, έρχεται προς εμάς, όλο χαρά και θαμασμό· τούτη η νέα αποκάλυψη στα παιδίκά της μάτια, ένας ακόμη ολοκαίνουργιος πολεεπίπεδος κόσμος που μάχεται να πάρει θέση μες στο μυαλουδάκι και μέσα στην εξάχρονη θωριά της: πώς δημιουργείται τόσο μικρή, τόσο διαφορετική απ’ τις άλλες, πώς γυαλίζει, ποιος ευθύνεται γι’ αυτό, και από πού να παίρνει τα χρώματά της τόσο περίπλοκα μπλεγμένα σε τόσο μικρή επιφάνεια! Ποιος ο Δημιουργός, ο Γλύπτης, ο Ζωγράφος;
Περικεφαλαία φορεί τη μάσκα της, κι απλώνοντας το χέρι της σ’ εμάς που την κοιτούμε «να κι άλλη μια πετρούλα μπαμπά» αρθρώνει τ’ αλμυρά κι ολόδροσα λογάκια της που στάζουν στο πηγούνι της.
Και πριν τελειώσει τη φράση τούτη, η άλλη η μικρή μας, αρπάζει -ως είναι το τυπικό… των τελευταίων λεπτών- την πέτρα, μεσα στο παπουδιασμένο χεράκι της: «να τη βάλω εδώ μπαμπάά;» μ’ αναρωτά, γυρνώντας το κεφαλάκι της προς εμέ.
Δυο τρυφερά χειλάκια, ματάκια παιδικά κάτω απ’ το γείσο του ροζ καπέλου, αποζητούν το νεύμα της συγκατάθεσης κι όπως το παίρνουν, όλο εμπιστοσύνη και ύφος σοβαρό μονολογούν «εζώ, εζώ α τ’ αφήσω»!
Και πέφτει η πετρούλα -άσπρο και κόκκινο και καφετί- να βρεθεί μαζί με τις άλλες μες στο κουβαδάκι μας.
Κι ώσπου να κάμει κι ετούτη η πέτρα το… μακρύ της το ταξίδι ν’ απαντήσει τις άλλες -ταξίδι σύντομο στον χρόνο μα όχι τελικό- η Ευδοκία έχει κιόλας βουτήξει για νά βρει την επόμενη…
Κι η Ευρυδίκη ξανά παρακολουθεί αμίλητη τα θάματα ολόγυρα, κρατώντας κολλημένο στο στήθος μου το μικρό της κεφαλάκι!
Κι εγώ…
Πόσο στ’ αλήθεια τυχερός… Πόσο πολύ γεμάτος…
Χανιώτικα νέα (22.07.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/se-deka-deftera-zois/#ixzz3gcLCFZ8s
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Τρεμοπαίζει η θαλασσινή σταγόνα, ιριδισμοί μικροσκοπικοί, άλλοτε λάμψεις φωτός κι αστερισμών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου