ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

«ΜΙΑ χαρά!. Αυτή ήταν η απάντησή της, όταν τη ρωτούσαμε τι κάνει, το σύντομο χρονικό διάστημα, που έδινε τη μάχη με την καταραμένη αρρώστια. Για να μη στενοχωρήσει κανέναν. Για να μη δώσει κανένα περιθώριο για λύπηση". Και στη Μαρίνα Φανουράκη – Παπαδάκη, που έφυγε πριν από 6 μήνες στη Χώρα των Αγγέλων, πολύ νωρίς, ο νους μου σήμερα. Λουλούδι στη μνήμη της το απόσπασμα απ’ τον επικήδειο που εκφώνησα, τότε στον Αγιο Νικόλαο, στον Βάμο. Μπορεί και σαν τηλεφώνημα να το δεις, καλή μας!

Δείτε περισσότερα... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

«ΝΑ ΔΕΣΟΥΝ οι καρποί των βάτων./ Και μην ξεχνάς ποτέ,/ στη χάση φεγγαριού, να βγαίνεις, συ στο πόδι του/ για να φωτίζεις τη βραδιά, Μαρίνα». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ Μαρίνας σήμερα! Μεγάλη η χάρη της! Μέχρι και τους δαιμόνους μπορεί να μαραίνει η τόσο αγαπημένη στη συνείδηση του λαού μας αυτή Αγία! Βοήθειά μας, ολονών! Από δαιμόνους που μας απειλούν με αφανισμό άλλο τίποτα! Και δεν μιλώ βέβαια μόνο για τους… εξωτερικούς που είναι ορατοί διά γυμνού οφθαλμού. Πιο πολύ τους μέσα χίλιους μύριους δαιμόνους που υφέρπουν στις εθνικές φλέβες, υπονοώ.

ΧΡΟΝΙΑ πολλά και καλά στις Μαρίνες και στους Μαρίνους! Χρόνια πολλά και καλά στους κατοίκους των χωριών του Νομού μας, που έχουν την αγαπημένη αυτή Αγία πολιούχο (χωριούχο;) και πανηγυρίζουν σήμερα. Οπως τους κατοίκους του Κολυμπαριού, της Αγίας Μαρίνας και του Νεροχωριού, του χωριού του Παππού, του μακαριστού μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη, για παράδειγμα. Αυτό δα έλειπε να τα ξεχάσω.

«ΣΕ ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ θερινές νύχτες, απολαμβάναμε άγριες φράουλες, περνούσαμε τα καλοκαίρια μας με τη Μόνικα και τη νύχτα μας με σαλτιμπάγκους και βάζαμε την έβδομη σφραγίδα μας σε μία φθινοπωρινή σονάτα. Τώρα μαζεύουμε, μέσα από κραυγές και ψιθύρους, κομμάτια ενός σπασμένου καθρέφτη, σαν σκηνές από ένα γάμο που θα έπρεπε να κάνει αυτοκριτική πρόσωπο με πρόσωπο. (In memoriam του Ingmar Bergman)». Δάνειο το “πεταχτό” απ’ τη σελίδα που έχει η αδελφή μου η Χρύσα στο Βιβλίο των Προσώπων (φέισμπουκ). Τίτλος του “Δεν έχει τέλος αυτή η παρτίδα”.

ΡΑΓΔΑΙΕΣ οι πολιτικές, και όχι μόνο, εξελίξεις ύστερα απ’ τα που έγιναν προχθές μέσα και έξω απ’ τη Βουλή. Αναμενόμενο το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για τα προαπαιτούμενα της επώδυνης, κατά κοινή ομολογία, συμφωνίας με τους εταίρους μας. Πύρρειος η νίκη της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Δεν έχει τέλος αυτή η παρτίδα, που παίζεται το μέλλον της πατρίδας…

«Ο ΣΥΡΙΖΑ μας έβγαλε από την αγωνία/ μας φόρτωσαν μνημόνιο το λένε συμφωνία». Η τελευταία μαντινάδα που μου έστειλε ο Ηλίας ο Σταματάκης. Η προτελευταία. «Αλλοι ψηφίσανε το ναι, όχι ψήφισαν άλλοι/ μ’ αλίμονο στην τσέπη μας το ίδιο πάντα χάλι». Χωρίς σχόλια κι αυτή…

ΑΠΟ ’ΔΩ οι Μνημονιακοί από εκεί οι Αντιμνημονιακοί. Μέχρι προχθές που άλλαξαν ονομασία τα στρατόπεδα, ύστερα και από κάποιες ανακατατάξεις. Από εδώ οι Ευρωλάτρες και από εκεί οι Ευρωμάχοι. Κατά μίαν έννοια. Κατά μια άλλη. Από εδώ οι Δραχμομάχοι κι από κει οι Δραχμολάτρες…

ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ, λέει, να τα βρούμε μεταξύ μας. Να κουβεντιάζαμε “ήσυχα, ήσυχα κι απλά”, για να θυμηθώ τον Γιάννη Ρίτσο. Να αποφασίζαμε πώς θέλουμε να προχωρήσουμε, έχοντας ήσυχη τη συνείδησή μας! Ο καημός που έχει ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος.

«ΜΙΑ χαρά!». Αυτή ήταν η απάντησή της, όταν τη ρωτούσαμε τι κάνει, το σύντομο χρονικό διάστημα, που έδινε τη μάχη με την καταραμένη αρρώστια. Για να μη στενοχωρήσει κανέναν. Για να μη δώσει κανένα περιθώριο για λύπηση. Και στη Μαρίνα Φανουράκη – Παπαδάκη, που έφυγε πριν από 6 μήνες στη Χώρα των Αγγέλων, πολύ νωρίς, ο νους μου σήμερα. Λουλούδι στη μνήμη της το απόσπασμα απ’ τον επικήδειο που εκφώνησα, τότε στον Αγιο Νικόλαο, στον Βάμο. Μπορεί και σαν τηλεφώνημα να το δεις, καλή μας!

«[…] Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη/ Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα/ Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού/ Και τ’ άρωμα των γυακίνθων. – Μα πού γύριζες/ Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα/ Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο/ Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε/ Κι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ’ όνομά του/ Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών/ Οπου σελάγιζε ο δικός σου αστερίας. […]».
Από το ποίημα “Η Μαρίνα των βράχων” του Οδυσσέα Ελύτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)

Χανιώτικα νέα (17.07.2015)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/sta-petachta-331/#ixzz3g9FoMzeA 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook