Ζούμε σε μια εποχή που δεν μας αρκεί(!) μόνον το προσωνύμιο “Ψωροκώσταινα” αλλά συνοδεύεται και από τον επιθετικό προσδιορισμό κατακαημένη. «Πού πάς ωρέ κατακαημένη Ψωροκώσταινα;».
Τον δρόμο της ανάπτυξης πάντως δεν τον προχωρούμε. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε συνεχώς ανάμεσα σε βάτους από τους οποίους δεν γνωρίζουμε πώς θα απεγκλωβιστούμε…
Δείτε περισσότερα... ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ...
Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
Η απενεχοποίηση της ήττας και η “κατακαημένη Ψωροκώσταινα”
Και τώρα που μας πήρανε και το αεροδρόμιο τι άλλο μας μένει να μας πάρουν κι εμείς να φωνάζουμε για να μην μας το πάρουν; Ιδού η απορία!
Ωστόσο η απάντηση είναι απλή: τίποτα. Τίποτα δεν φαίνεται -προς ώρας τουλάχιστον- να θέλουν να μας πάρουν. Αρα, ένας λιγότερος μπελάς στο κεφάλι μας. Οσο για το αεροδρόμιο; Ούτε “ρουθούνι δεν άνοιξε”.
Και επ’ αφορμής και αυτού -ενός ακόμη δηλαδή- εγώ σκεφτόμουν διάφορα “όμορφα” και ποιητικά ενίοτε όπως: «Αχ πού ’σουν νιότη πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος». Ή το «βρε πώς αλλάζουν οι καιροί/ Εγώ εδώ κι εσύ εκεί». Εκεί, δηλαδή στην άλλη μπάντα. Εντελώς ανάποδα δηλαδή απ’ όσα λέγανε κι ακούγαμε!
Μου ’ρθε βέβαια και το άλλο το «Ο Μανόλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγια». Διότι εύκολα είναι να τα λες αλλά όταν καλείσαι να τα πράξεις… απλά αδυνατείς και τελικά υπογράφεις κλαίγοντας.
Και υπάρχουν κι άλλα πολλά που λέει ο πάνσοφος λαός μας για περιστάσεις όπως αυτές που βιώνουμε τους τελευταίους αυτούς μήνες της “αριστερής” διακυβέρνησης της χώρας… Εχουμε χάσει την μπάλα!
Ωστόσο, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας… τουλάχιστον και πρωτίστως! Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε κα τίποτα λιγότερο απ’ όσα μας ήρθαν. Αυτό έλεγε η λογική. Ναι αυτή η παρεξηγημένη έννοια που εδώ στη χώρα μας την εννοούμε ο καθείς όπως ταιριάζει… στο συμφέρον του!
Διότι είναι και αυτό ίδιόν μας· όλοι έχουμε συμφέροντα που διαφέρουν του ενός από τον άλλο, είναι ανάλογα πώς θα ξυπνήσουμε ή πώς γουστάρουμε!
Από την άλλη αυτό που δεν καταπίνεται με τίποτα είναι ο εμπαιγμός, μπρος στα μούτρα μας, τον οποίο πλέον έχουμε συνηθίσει. Κι όταν συνηθίζεις κάτι άντε να το ξεσυνηθίσεις…
Αεροδρόμιο λοιπόν τέλος. Βέβαια, μακάρι να μείνουμε ως εδώ αλλά δεν το βλέπω! Κάτι μου λέει ότι αυτό ήταν μόνον η αρχή. Τουτέστιν να περιμένουμε λίαν συντόμως(;) και την επόμενη κρούση.
Πάντως όλη αυτή η απενεχοποίηση της… ήττας και μάλιστα δίχως να έχουμε έστω και μικρή ικμάδα αντίστασης, αυτό είναι από τα χειρότερα που βιώνουμε. Πια ως “χαμένοι” κι απελπισμένοι αφού τελικά η ελπίδα δεν ήρθε, πορευόμαστε σε ένα θολό τοπίο, έχοντας δεχθεί αλλεπάλληλα χαστούκια και… φούσκους. Ζούμε σε μια εποχή που δεν μας αρκεί(!) μόνον το προσωνύμιο “Ψωροκώσταινα” αλλά συνοδεύεται και από τον επιθετικό προσδιορισμό κατακαημένη. «Πού πάς ωρέ κατακαημένη Ψωροκώσταινα;».
Τον δρόμο της ανάπτυξης πάντως δεν τον προχωρούμε. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε συνεχώς ανάμεσα σε βάτους από τους οποίους δεν γνωρίζουμε πώς θα απεγκλωβιστούμε…
Ωστόσο η απάντηση είναι απλή: τίποτα. Τίποτα δεν φαίνεται -προς ώρας τουλάχιστον- να θέλουν να μας πάρουν. Αρα, ένας λιγότερος μπελάς στο κεφάλι μας. Οσο για το αεροδρόμιο; Ούτε “ρουθούνι δεν άνοιξε”.
Και επ’ αφορμής και αυτού -ενός ακόμη δηλαδή- εγώ σκεφτόμουν διάφορα “όμορφα” και ποιητικά ενίοτε όπως: «Αχ πού ’σουν νιότη πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος». Ή το «βρε πώς αλλάζουν οι καιροί/ Εγώ εδώ κι εσύ εκεί». Εκεί, δηλαδή στην άλλη μπάντα. Εντελώς ανάποδα δηλαδή απ’ όσα λέγανε κι ακούγαμε!
Μου ’ρθε βέβαια και το άλλο το «Ο Μανόλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγια». Διότι εύκολα είναι να τα λες αλλά όταν καλείσαι να τα πράξεις… απλά αδυνατείς και τελικά υπογράφεις κλαίγοντας.
Και υπάρχουν κι άλλα πολλά που λέει ο πάνσοφος λαός μας για περιστάσεις όπως αυτές που βιώνουμε τους τελευταίους αυτούς μήνες της “αριστερής” διακυβέρνησης της χώρας… Εχουμε χάσει την μπάλα!
Ωστόσο, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας… τουλάχιστον και πρωτίστως! Διότι η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε κα τίποτα λιγότερο απ’ όσα μας ήρθαν. Αυτό έλεγε η λογική. Ναι αυτή η παρεξηγημένη έννοια που εδώ στη χώρα μας την εννοούμε ο καθείς όπως ταιριάζει… στο συμφέρον του!
Διότι είναι και αυτό ίδιόν μας· όλοι έχουμε συμφέροντα που διαφέρουν του ενός από τον άλλο, είναι ανάλογα πώς θα ξυπνήσουμε ή πώς γουστάρουμε!
Από την άλλη αυτό που δεν καταπίνεται με τίποτα είναι ο εμπαιγμός, μπρος στα μούτρα μας, τον οποίο πλέον έχουμε συνηθίσει. Κι όταν συνηθίζεις κάτι άντε να το ξεσυνηθίσεις…
Αεροδρόμιο λοιπόν τέλος. Βέβαια, μακάρι να μείνουμε ως εδώ αλλά δεν το βλέπω! Κάτι μου λέει ότι αυτό ήταν μόνον η αρχή. Τουτέστιν να περιμένουμε λίαν συντόμως(;) και την επόμενη κρούση.
Πάντως όλη αυτή η απενεχοποίηση της… ήττας και μάλιστα δίχως να έχουμε έστω και μικρή ικμάδα αντίστασης, αυτό είναι από τα χειρότερα που βιώνουμε. Πια ως “χαμένοι” κι απελπισμένοι αφού τελικά η ελπίδα δεν ήρθε, πορευόμαστε σε ένα θολό τοπίο, έχοντας δεχθεί αλλεπάλληλα χαστούκια και… φούσκους. Ζούμε σε μια εποχή που δεν μας αρκεί(!) μόνον το προσωνύμιο “Ψωροκώσταινα” αλλά συνοδεύεται και από τον επιθετικό προσδιορισμό κατακαημένη. «Πού πάς ωρέ κατακαημένη Ψωροκώσταινα;».
Τον δρόμο της ανάπτυξης πάντως δεν τον προχωρούμε. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε συνεχώς ανάμεσα σε βάτους από τους οποίους δεν γνωρίζουμε πώς θα απεγκλωβιστούμε…
Χανιώτικα νέα (16.12.2015)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/i-apenechopiisi-tis-ittas-ke-i-katakaimeni-psorokostena/#ixzz3uU8Z5soL
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου