ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ
Δε λυπηθήκαμε, γιατί μαράθηκαν τα λουλούδια,
-ξέραμε καλά ποιο θα ’ναι το τέλος τους-
αλλά γιατί δε βρήκαμε χρόνο,
ν’ απολαύσουμε την ομορφιά τους,
να τα μυριστούμε τουλάχιστον…
Όλο «αύριο» λέγαμε.
Δεν είχαμε διδαχτεί την ομορφιά∙
κι ελπίζαμε -μεταξύ μας αυ
να βρούμε έναν καλό δάσκαλο.
Με το σήμερα και το αύριο
τα λουλούδια μαράθηκαν.
Γιατί να τα πετάξουμε, όμως;
Μια ασχήμια θα ’ναι κι αυτά,
μέσα σε όλες τις ασχήμιες,
που κάποτε υπήρξαν ομορφιές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου