Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ
«Οι γειτόνισσες -ας είναι καλά- πασχίζουν να με ησυχάσουν. Ανόητη που είσαι, καημένη Μαρία, μου λένε. Ο γιος σου μπήκε στην Ιερή Πολιτεία σαν βασιλιάς. Ο λαός βγήκε να τον προϋπαντήσει κρατώντας στα χέρια του κλαδιά από φοίνικες. Οι κοπελιές έβγαλαν τις κουβέρτες από τα μπαούλα τους και τις έστρωναν στο πέρασμά του. Τα πλήθη έψελναν ενθουσιασμένα: Ωσαννά τω Υιώ Δαυίδ· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου· ωσαννά εν τοις υψίστοις. Ο γιος σου μπήκε στα Ιεροσόλυμα καβάλα σ’ ένα γαϊδουράκι σαν βασιλιάς. Όμως, όσο μου τα λένε αυτά οι γειτόνισσες, Μοναχογιέ μου, τόσο πλησιαίνει ο φόβος μέσα μου…» (Μεγάλη Δευτέρα)
«Τότε σηκώθηκε ένας υπόκωφος θόρυβος μέσα στο πλήθος, που δεν άργησε να γίνει “γιούχα”. Μα ο ξένος συνέχισε να βαδίζει χαμογελώντας για το ναό. Μόνο που τώρα αντί για λουλούδια, φορούσε στο κεφάλι ένα αγκάθινο στεφάνι. Πάγωσα. Αυτό το κεφάλι, το ’χα χαϊδέψει πολλές φορές. Αυτό το κεφάλι ήταν του γιου μου, ήταν το δικό σου κεφάλι, μικρό μου αγόρι. Θέλησα να τρέξω να τ’ αγκαλιάσω, μα κάτι με κρατούσε καρφωμένη στη θέση μου. Τώρα μαζί με τα “γιούχα” ακούγονταν και βρισιές. Τα χέρια που μέχρι πριν λίγο κουνούσαν μαντήλια, είχαν σφιχτεί σε γροθιές». (Μεγάλη Τρίτη)
«Τους ξέρω καλά τους Φαρισαίους, γιε μου. Όσο δεν σηκώνεις κεφάλι σε ονομάζουν ελεύθερο πολίτη. Όσο ανέχεσαι τις αδικίες τους, σε ονομάζουν τίμιο οικογενειάρχη. Όσο τους κολακεύεις, σε χαϊδεύουν προστατευτικά στον ώμο. Αλίμονο όμως σ’ εκείνον που θ’ αμφισβητήσει την αγιότητά τους. Τίμημα θάνατος. Αλίμονο σε σένα, γιε μου!» (Μεγάλη Τετάρτη)
«Ντράπηκα που είχα χτυπήσει την πόρτα και κούρνιασα σε μια γωνιά του κατώφιλιου και περίμενα, όπως μια ζωή περίμενα. Κι ήμουν, σχεδόν, χαρούμενη, αντράκι μου! Ήσουν καλά κι αυτό έφτανε! Και στον δρόμο ούτε Γραμματείς, ούτε Φαρισαίοι… Έκανε κρύο μα δε μ’ ένοιαζε. Καταλάβαινα πως έτρεχε αίμα απ’ τις πατούσες μου, μα δεν μ’ ένοιαζε. “Τι ανάγκη έχω εγώ, όταν ο γιος μου είναι καλά”, αναρωτήθηκα». (Μεγάλη Πέμπτη)
«Τώρα που ξεστόμισες την τρομερή λέξη “Τετέλεσται”, Μοναχογιέ μου, δεν μπορώ πια να κλάψω· δεν μπορώ πια να κραυγάσω· δεν μπορώ πια να σε κοιτάξω στα μάτια· δεν μπορώ πια ν’ απλώσω τα χέρια μου να σ’ αγκαλιάσω. Ήταν τόσοι πολλοί οι θάνατοι που έζησα σήμερα, που δεν ξέρω πότε στέρεψαν τα μάτια μου απ’ το τελευταίο τους δάκρυ. Ήταν τόσο μεγάλο το δάσος των καρφιών που μπήχτηκαν στην καρδιά μου, που δεν ξέρω με ποιο απ’ όλα καρφώθηκε η τελευταία μου κραυγή». (Μεγάλη Παρασκευή)
«Δεν μπορώ να το ξέρω ακόμα, αλλά όσο το σκέφτομαι, τόσο νιώθω τη μικρή κλωστίτσα του φωτός να πολλαπλασιάζεται μέσα μου και να γίνεται μία δέσμη από ηλιαχτίδες. Τόσο νιώθω ότι η μικρή φωνούλα του μοναχικού λιναρίτη, γίνεται μία θεσπέσια μελωδία. Τόσο νιώθω ότι η ματωμένη ρίζα της άνοιξης γίνεται ένας ολάνθιστος κήπος. Απριλομάη μήνα. Και, να, που ενώ ο ήλιος δύει, εγώ νιώθω πως μέσα μου έχουν κάμει κατοχή ένα δάσος από ηλιαχτίδες, ένα ατέλειωτο κελάηδημα αμέτρητων πουλιών κι ένα μυριομύριστο εξαίσιο περιβόλι. Εσύ, καλέ μου, που είσαι κιόλας αναστημένος μέσα μου!». (Μεγάλο Σάββατο)
Σημείωση: Από το έργο του γράφοντος “Τα γράμματα της Παναγίας” (έχει εκδοθεί σε βιβλίο από την Ι.Μ. Κισάμου & Σελίνου με επιμέλεια του Αντώνη Βακάκη), τα παραπάνω αποσπάσματα. Και με αφορμή την παρουσίασή τους αύριο, Σάββατο 23 Απριλίου, ώρα 7.30 μ.μ., από την Ενορία Αγίου Νικολάου Δραπανιά, στο Ενοριακό Κέντρο του χωριού, διανθισμένο με ύμνους από βυζαντινό χορό… Όσοι πιστοί!
Χανιώτικα νέα (22.04.2016)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/i-panagia-grafi-sto-christo/#ixzz46YQY6wLp
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου