«Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα»
Η αλληλογραφία μας
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
«Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα».
«Γιατί να νιώθω άβολα, επειδή είμαι μοναχός κι έχω γράψει για τις πόρνες;». Μια απ’ τις φράσεις του Αλέκου Γαλανού, όπως την έχει διασώσει ο Γιώργος Καμβυσέλλης και την προβάλλει στο φτερό του βιβλίου του “Από τα Κόκκινα Φανάρια στο Περιβόλι της Παναγίας – Η ζωή και το έργο του Αλέκου Γαλανού”. «Γεννήθηκα για το θέατρο και γερνάω με τον καημό του», μια άλλη. «Όπως όλα τα έμβια επί γης έχω κι εγώ το δικαίωμα να ζήσω», μια παράλλη, επίσης στην ίδια θέση και κάτω απ’ τον τίτλο “Είπε ο Αλέκος”…
«Μια έκρηξη ταρακούνησε τη θεατρική πρωτεύουσα», όταν “άναψαν” για πρώτη φορά επί σκηνής, πριν από 54 χρόνια, τα “Κόκκινα Φανάρια” του Αλέκου Γαλανού. “Εκτυφλωτική” η λάμψη τους πάντα, όπου κι αν “άναψαν” κι εξακολουθούν “ν’ ανάβουν”, εντός και εκτός Ελλάδος. Σε σκηνές θεάτρων, σε αίθουσες κινηματογράφων, στις τηλεοπτικές οθόνες. Ξεχωριστό, ιδιαίτερο, το φως τους, ωστόσο, στο Ωδείο της πόλης μας όπου τα “άναψε” τις τελευταίες μέρες (5 – 15 Μαΐου) ο Σύλλογος Φίλων Θεάτρου Χανίων σε σκηνοθεσία Νάσου Αθανασόπουλου. Και γιατί όλοι οι συντελεστές της παράστασης λειτούργησαν με τον καλύτερο τρόπο, έναν απ’ τους περικαλλείς ναούς του τοπικού κοινωνικού – θεατρικού μας “εμείς”, με τη φιλική συνδρομή του “δικού” μας εδώ και χρόνια Γιώργου Καμβυσέλλη, που επέλεξε να κατοικοεδρεύει στο Σφηνάρι της Κισάμου. Του ξεχωριστού αυτού πνευματικού δημιουργού, που χώρια όλα τ’ άλλα ανέδειξε με το περί ου ο λόγος βιβλίο του μ’ έναν μοναδικό τρόπο τη ζωή και το έργο του γκαρδιακού του φίλου, ενός σχεδόν “άθεου θεατράνθρωπου” που ανδρώθηκε στην Τρούμπα και βρέθηκε αργότερα για 19 χρόνια στο Αγιο Ορος ως “ένθεος” δόκιμος μοναχός…
«Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα». Ερχόταν ξανά και ξανά στον νου μου ο στίχος αυτός απ’ το γνωστό τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου, ενώ παρακολουθούσα την προαναφερθείσα παράσταση, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στην ξετρουλιαστή από κόσμο αίθουσα του Ωδείου, “βιώνοντας” το ψυχολογικό δράμα των γυναικών της Τρούμπας να βρουν ένα χέρι για να κρατηθούν κι έχοντας υπόψη το βιβλίο του Γιώργου Καμβυσέλλη για τον φίλο του.
Όσο υπάρχουν στον τόπο μας παρέες (χρησιμοποιώ συνειδητά τη λέξη) όπως ο Σύλλογος Φίλων Θεάτρου Χανίων και μεμονωμένοι χαρισματικοί και χαρισματούχοι πνευματικοί άνθρωποι, όπως τον εξ Αντίσης Λέσβου ορμώμενο, Σφηναριώτη Γιώργο Καμβυσέλλη (Καμβυσελλάκη, κατ’ επιλογήν του) υπάρχει ελπίς. Και για τη σωτηρία της ψυχής του τόπου μας, υπάρχει ελπίς! Το σκέφτηκα και αυτό, εν είδει επιμυθίου, ενώ παρακολουθούσα την παράσταση. Προπάντων στην τελευταία σκηνή του έργου, όταν ο γέρος του “άσυλου” (στον ρόλο του ο και πρόεδρος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Δημήτρης Νικολακάκης) φεύγει με την Κατερίνα του για να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή στην καμωμένη από λαμαρίνες παράγκα τους. Ναι, είναι καλή σε τελική ανάλυση η ζωή!
Η αλληλογραφία μας
Δέσποινα Τραχαλάκη, συγγραφέα, Χανιά: Διάβασα με ξεχωριστό ενδιαφέρον το βιβλίο σας “Οι Αξέχαστοι” που είχατε την καλοσύνη να μου χαρίσετε πρόσφατα. Συμφωνώ μαζί σας: «Νεκροί είναι μόνο οι ξεχασμένοι. Αυτοί που παραμένουν στο μυαλό μας και στην καρδιά μας είναι και θα είναι πάντα ζωντανοί». Με την έννοια αυτή μια διαρκώς αναμμένη πάλλευκη λαμπάδα, στη μνήμη των νεκρών του ναυαγίου της Φαλκονέρας, το 1966, της πτώσης του αεροπλάνου στην Κερατέα το 1969 και του πνιγμού των 21 μαθητριών στη Γεωργιούπολη το 1972, είναι το μυθιστόρημά σας. Καλοτάξιδο! Και από εδώ, μετά από τη χθεσινή πολύ όμορφη παρουσίασή του, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Μητρόπολης, η ευχή!
Χανιώτικα νέα (17.05.2016)
Read more: http://www.haniotika-nea.gr/i-sotiria-tis-psichis-ine-poli-megalo-pragma/#ixzz48u7U1Cla
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου