ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΛΙΚΙΑΝΟΥ
ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΤΡΟΠΟΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Τόπος το σχολείο, αλλά και τρόπος, προπάντων τρόπος! Τρόπος που δείχνει, οφείλει να δείχνει, “τον δρόμο για τη δημιουργία, την ευτυχία, αλλά και την ικανοποίηση ότι τα παιδικά κι εφηβικά χρόνια δεν πέρασαν έτσι, αλλά έβαλαν τα θεμέλια για μια ζωή επιτυχημένη”. Αυτό πιστεύουν, οι και υπεύθυνες για την έκδοση του μαθητικού περιοδικού “Εφηβική πένα” καθηγήτριες στο Γυμνάσιο Αλικιανού, Σοφία Δασκαλάκη, Ελένη Δημοπούλου και Δήμητρα Λάμπου. Τι έκπληξη κι αυτή για μένα τα δύο τεύχη της “Εφηβικής πένας”, το περυσινό και το φετινό, που έφτασαν στα χέρια μου! Από που ν’ αρχίσω και πως ν’ αρχίσω για να εκφράσω του ενθουσιασμού μου, για να “κανναλιάσω” όλα όσα ένιωσα ενώ περιδάβαζα στις 56+56 μεγάλου σχήματος έγχρωμες σελίδες των! “Δώσε σε όποιον αγαπάς/ φτερά για να πετάξει/ ρίζες για να… ξαναγυρίσει… και λόγους για να μείνει”. Έμεινα για πολύ και σ’ αυτήν τη φράση, που την βρήκα στο οπισθόφυλλο του με αρ. 4 τεύχους, της περασμένης χρονιάς, όπως και σε πολλές άλλες άλλωστε. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, ωστόσο, αφέθηκα στον “έφηβο άνεμο”, στη χαρά των μαθητικών δημιουργιών, προπάντων του φετινού τεύχους (μου εστάλη στην τελική του μορφή, πριν την έκδοσή του) χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν είναι εξίσου λίαν ενδιαφέρουσες κι αυτές του περυσινού… Κάποιες απ’ όλες έπρεπε να επιλέξω, βλέπετε, για να φιλοξενηθούν στον σημερινό Παιδότοπο. Κάποια απ’ τα ποιήματα που γράφτηκαν με θέμα το Σχολείο, “όπως το είδαν καθηγήτρια και μαθητές φέτος στην Α’ Γυμνασίου”, η επιλογή μου, ύστερα από πολύ προβληματισμό. Εξ ονυχός ο λέων! Το μόνο που έχω να πω προσώρας, για να συνοδεύσω την υπόσχεσή μου ότι μέσα στο καλοκαίρι θα επανέλθω…
Απο καρδιάς τα συγχαρητήρια μου, κυρία Σοφία, κυρία Ελένη και κυρία Δήμητρα! Και, βέβαια, συνολικά στον Σύλλογο Διδασκόντων, όπως και στα παιδιά, χάριν των οποίων υπάρχετε, για τις υπέροχες εργασίες τους!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος




ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
Το Σχολείο μας                    4
Η κοινωνία μας
(Παγκοσμιοποίηση και πολιτιστικές ταυτότητες)    11
Προβληματισμοί (Μαμά – Μπαμπά τι είναι η αγαπη;)    15
Λογοτεχνία (Νίκος Καζαντζάκης)            17
Αφιέρωμα (Γκάντι)                    20
Διήγημα:
Ο παππούς,… το χθες,… το σήμερα,… το αύριο        22
Από το χθες στο σήμερα                24
Οι φυσικοί επιστήμονες της Αρχαίας Ελλάδας        26
Συνέντευξη: Ένα μνημείο διηγείται            29
Ήξερες ότι                    32
Γεωπονία: Πρακτικές συμβουλές για τον κήπο        33
Μαντινάδες                    34
Τα τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα            35
Έρευνα: Αλκοόλ και Έφηβοι            38
Υγεία: Καρκίνος και Διατροφή            41
Αθλητισμός                    43
Μαθηματική στήλη                44
Συνταγές – πες μου από που είσαι να σου πω τι τρως    45
Αστειάκια                    47









«Το απέναντι δεντράκι»

Ήταν εκεί πέρα το δεντράκι
στο απέναντι τ’ αυλάκι.
Κάθε μέρα πήγαινα
να το ποτίσω λίπασμα.
Κι όταν έφτανα εκεί
έβγαινε η γριά Κική.
Μου φώναζε πολύ
κι έφευγα σαν το μικρό παιδί.
Όταν έφτανα στο σπίτι
έκλαιγα σ’ ένα ξυλίκι.
Κι όταν ήμουν στο κρεβάτι
έλεγα “που είναι το δεντράκι”
Και την άλλη μέρα εκεί
με περίμενε η Κική
Μου ‘πε έλα να σου πω,
βρε παιδάκι μου καλό!
Κι όταν έφτασα εκεί
ήμουν χαρούμενο παιδί.
Το μίσος λησμονώ
και κακία δεν κρατώ.
Κοτοβός Άγγελος, Α1
Δρακάκης Ραφαήλ Α1


«Το σχολείο να ‘ταν φύση»

Το σχολείο να ‘ταν δάσος
τα φύλλα να ‘ταν τα τετράδια
ο δάσκαλος να μην υπήρχε
να κάναμε σχολείο μόνο τα
Σαββατοκύριακα.
Το καλοκαίρι να ταξιδεύαμε
σε όλον τον κόσμο
να κάναμε φιλίες με ανθρώπους από άλλη χώρα
να μην υπήρχε πόλη
να ήταν εξοχή
να βλέπαμε τα ζώα
να τρέχουν να βρούνε την τροφή.
Τον χειμώνα να χιόνιζε παντού
να παίζαμε με το χιόνι
αντί για ορθογραφία
να παίζαμε με τα ζώα
να κάνουμε φιλία
να μην υπήρχαν τα βιβλία.
Γιώργος Γομπάκης Α3

«Οι άδειες καρέκλες»


Τα παιδιά έφυγαν
τα σχολεία κλείσαν
οι καρέκλες άδειασαν.
Οι καθηγητές έβαζαν βαθμούς
με έναν ενθουσιασμό στα πρόσωπά τους.
Τα παιδιά χαρούμενα
περιμένουν στο προαύλιο του σχολείου με τους γονείς τους.
Ανυπόμονα περιμένουν να πάρουν τους βαθμούς.
Βλέποντας το σχολείο για μια τελευταία φορά
θυμούνται τις αναμνήσεις τους,
πως πέρασαν με τους φίλους
και με τους καθηγητές τους.
Φεύγοντας οι καρέκλες άδειασαν
οι τάξεις ερήμωσαν
και το σχολείο έκλεισε.
Οι καθηγητές φεύγοντας
είδαν για μια τελευταία φορά το σχολείο
συγκινημένοι από χαρά.
Θυμήθηκαν τους αγαπημένους τους μαθητές,
σκεπτόμενοι τις τους δίδαξαν όλα αυτά τα χρόνια.
Κλείνοντας το σχολείο
το αποχαιρέτησαν
κι έφυγαν.
Αντρέας Μαντσέλλι


«Ενα σχολείο για μένα»


Ας μπορούσα το σχολείο μου
να το φτιάξω όπως θέλω εγώ
τη φαντασία μου να βάλω
χωρίς να το σκεφτώ.
Τα παιδιά θα ήταν αγαπημένα, φιλικά
και η ώρα θα περνούσε φανταστικά.
Τα βιβλία θα ήταν συναρπαστικά,
με χρώματα κι εικόνες,
μα λίγα λόγια και σοφά!!
Οι καθηγητές ήρεμοι, ευγενικοί και καλοί,
σαν την κυρία Χελιουδάκη που κάθεται εκεί!!
Θα μάθαιναν στα παιδιά με τρόπο μαγικό
γραφή κι ανάγνωση να ξέρουν,
να είναι πρώτα στο σχολειό…
Όποτε κάναν αταξίες
επιμορφώσεις θα πάρουν κι αντιγραφή,
να μάθουν να σέβονται την ώρα του καθηγητή…
Το σχολείο που ονειρεύομαι είναι αυτό…
μακάρι να βγει το όνειρό μου αληθινό!!!…
Τσαπάκου Αμαλία, Φραγκιουδάκη Θεοδώρα Α3


«Το σχολείο είναι μια αγκαλιά»


Το σχολείο είναι μια αλυσίδα από μαθητές!
Όλοι γελούν, χαμογελούν,
σαν περιστέρια τ’ ουρανού!
Μικροί μεγάλοι δεν έχει διαφορά
αρκεί να έχουν σκληρή καρδιά!
Το σχολείο είναι ένας παράδεισος
όπου μπαίνουν με αγάπη
όλα τα παιδιά!
Νίκος Λαδόπουλος, Ρενάτο Βρετό, Α1

«Ενωμένοι όλοι μαζί»

Το σχολείο μου δεν έχει σύννεφα
και δε θα αποκτήσει ποτέ, ούτε
βροχές, ούτε τυφώνες
γιατί είμαστε ενωμένοι όλοι μαζί.
Υπάρχει μόνο ηλιοφάνεια.
Στο σχολείο μου μόνο δάκρυα χαράς
υπάρχουν,
ούτε λύπης, ούτε τσακωμών
γιατί είμαστε ενωμένοι όλοι μαζί
σαν γροθιά.
Το σχολείο μου αφθονεί
από αγάπη, ειρήνη και φιλία.
Κι όλοι βοηθούν ο ένας τον άλλο,
γιατί είμαστε ενωμένοι όλοι μαζί.
Όταν κλείσουν τα σχολεία
λυπόμαστε πολύ, παιδιά,
όμως όταν ξανανοίξουν,
όλοι θα ‘μαστε μαζί ξανά.
Μανόλης Ψαριανός,
Αλέκος Τσιχλάκης Α3

Χανιώτικα νέα (03.06.2017)